Art. 13. 1. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy
oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:
1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia
niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;
2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz
celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter
dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje
psychofizyczne.
2. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem
ust. 3.
3. Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według
wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem
tego okresu.
3a. Jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres
co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej
niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1, w przypadku
dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres
do dnia osiągnięcia tego wieku.
4. Zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie
stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.
5. W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu
powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby
w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do
samodzielnej egzystencji. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych art. 13