Ustawa z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym

art. 1. więcej Art. 1. 1. Przepisy ustawy stosuje się w sprawach o przestępstwo lub
przestępstwo skarbowe popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających
na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego.
2. Przepisy ustawy stosuje się także w sprawach o przestępstwa określone w:
1) art. 228 § 1 i 3–6, art. 229 § 1 i 3–5, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 231 § 1 i 2,
art. 250a § 1 i 2, art. 258 oraz art. 296a § 1, 2 i 4 Kodeksu karnego;
2) art. 46 ust. 1, 2 i 4, art. 47 oraz art. 48 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r.
o sporcie (Dz. U. z 2016 r. poz. 176).

art. 2. więcej Art. 2. Świadkiem koronnym jest podejrzany, który został dopuszczony do
składania zeznań w charakterze świadka, na zasadach i w trybie określonych niniejszą ustawą.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Można dopuścić dowód z zeznań świadka koronnego, jeżeli łącznie
zostały spełnione następujące warunki:
1) do chwili wniesienia aktu oskarżenia do sądu jako podejrzany w swoich wyjaśnieniach:
a) przekazał organowi prowadzącemu postępowanie informacje, które mogą
przyczynić się do ujawnienia okoliczności przestępstwa, wykrycia
pozostałych sprawców, ujawnienia dalszych przestępstw lub zapobieżenia im,
b) ujawnił majątek swój oraz znany mu majątek pozostałych sprawców
przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, o których mowa w art. 1;
2) podejrzany zobowiązał się do złożenia przed sądem wyczerpujących zeznań
dotyczących osób uczestniczących w przestępstwie lub przestępstwie
skarbowym oraz pozostałych okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. a,
popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego określonego w art. 1.
2. Można uzależnić dopuszczenie dowodu z zeznań świadka koronnego także od
zobowiązania się podejrzanego do zwrotu korzyści majątkowej odniesionej
z przestępstwa lub przestępstwa skarbowego oraz naprawienia szkody nimi wyrządzonej.
3. Z czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, sporządza się protokół,
a także poucza się podejrzanego o treści art. 10 i 11, zamieszczając o tym wzmiankę w protokole.

art. 4. więcej Art. 4. Przepisów ustawy nie stosuje się do podejrzanego, który w związku
z udziałem w przestępstwie lub przestępstwie skarbowym określonym w art. 1:
1) usiłował popełnić albo popełnił zbrodnię zabójstwa lub współdziałał
w popełnieniu takiej zbrodni;
2) nakłaniał inną osobę do popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 1,
w celu skierowania przeciwko niej postępowania karnego;
3) kierował zorganizowaną grupą albo związkiem mającymi na celu popełnienie
przestępstwa lub przestępstwa skarbowego.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Postanowienie w przedmiocie dopuszczenia dowodu z zeznań świadka
koronnego wydaje sąd okręgowy właściwy dla miejsca prowadzenia postępowania
przygotowawczego na wniosek prokuratora prowadzącego lub nadzorującego
postępowanie przygotowawcze, złożony po uzyskaniu zgody Prokuratora
Generalnego lub upoważnionego przez niego zastępcy Prokuratora Generalnego.
2. Sąd bada, na podstawie danych zawartych we wniosku i materiałach
zgromadzonych w sprawie, czy zachodzą warunki określone w art. 1, 3 i 4.
3. Przed wydaniem postanowienia sąd przesłuchuje podejrzanego co do
okoliczności, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2. Jeżeli stawił się obrońca, dopuszcza
się go, na żądanie podejrzanego, do udziału w przesłuchaniu; zawiadomienie obrońcy
o terminie przesłuchania jest obowiązkowe, gdy żąda tego podejrzany.
4. Sąd określa termin i sposób wykonania zobowiązania, o którym mowa w art. 3 ust. 2.
5. Sąd wydaje postanowienie w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku.
6. Na postanowienie sądu prokuratorowi przysługuje zażalenie.

Art. 5a. Jeżeli prokurator prowadzący lub nadzorujący postępowanie
przygotowawcze nie występuje z wnioskiem, o którym mowa w art. 5 ust. 1, wydaje
w tym przedmiocie postanowienie i zapoznaje z jego treścią podejrzanego.

art. 6. więcej Art. 6. Jeżeli prokurator wydał postanowienie, o którym mowa w art. 5a, albo
sąd wydał postanowienie o odmowie dopuszczenia dowodu z zeznań świadka
koronnego, wyjaśnienia podejrzanego, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 5
ust. 3, nie mogą stanowić dowodu; w takim wypadku czynności przeprowadzone na
zasadach i w trybie określonych niniejszą ustawą uznaje się za niebyłe, a zniszczeniu
podlegają następujące dokumenty:
1) postanowienia o przedstawieniu zarzutów wydane w oparciu o wyjaśnienia,
o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1;
2) protokoły zawierające wyjaśnienia i oświadczenia podejrzanego, o których
mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 5 ust. 3;
3) wnioski prokuratora, sporządzone na podstawie art. 5 ust. 1.

art. 7. więcej Art. 7. 1. W razie wydania przez sąd postanowienia o dopuszczeniu dowodu
z zeznań świadka koronnego, prokurator sporządza odpisy materiałów dotyczących
osoby wskazanej w postanowieniu sądu i wyłącza je do odrębnego postępowania,
które następnie zawiesza; zawieszenie postępowania trwa do czasu prawomocnego
zakończenia postępowania przeciwko pozostałym sprawcom.
2. Na postanowienie o zawieszeniu postępowania na podstawie ust. 1 zażalenie
nie przysługuje.

art. 8. więcej Art. 8. W stosunku do świadka koronnego nie stosuje się przepisów art. 182–
185 Kodeksu postępowania karnego.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Sprawca nie podlega karze za przestępstwa lub przestępstwa skarbowe
określone w art. 1, w których uczestniczył i które jako świadek koronny ujawnił
w trybie określonym niniejszą ustawą.
2. Prokurator wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w ciągu 14 dni
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie przeciwko tym
sprawcom, których udział w przestępstwie świadek koronny ujawnił oraz przeciwko
którym zeznawał. Przepisów art. 459 i 465 Kodeksu postępowania karnego nie stosuje się.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Przepisów art. 9 nie stosuje się, jeżeli świadek koronny w toku
postępowania:
1) zeznał nieprawdę lub zataił prawdę co do istotnych okoliczności sprawy albo
odmówił zeznań przed sądem;
2) popełnił nowe przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, działając
w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie
przestępstwa lub przestępstwa skarbowego;
3) zataił majątek, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 lit. b.
2. W wypadku określonym w ust. 1 prokurator podejmuje zawieszone postępowanie.
3. Prokurator podejmuje zawieszone postępowanie, jeżeli zostały ujawnione
okoliczności, o których mowa w art. 4.
4. Prokurator może podjąć zawieszone postępowanie, jeżeli świadek koronny
popełnił nowe przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe albo nie
wykonał zobowiązania, o którym mowa w art. 3 ust. 2.
5. Na postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania świadkowi
koronnemu przysługuje zażalenie do sądu, o którym mowa w art. 5 ust. 1.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Postępowanie wznawia się, niezależnie od podstaw określonych
w art. 327 § 2 Kodeksu postępowania karnego, jeżeli w ciągu 5 lat od
uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania na podstawie art. 9:
1) świadek koronny popełnił nowe przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie
przestępstwa lub przestępstwa skarbowego;
2) zostały ujawnione okoliczności świadczące o tym, że świadek koronny
świadomie nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 lit. b lub ust. 2;
3) zostały ujawnione okoliczności, o których mowa w art. 4.
2. Jeżeli świadek koronny, w ciągu 5 lat od uprawomocnienia się postanowienia
o umorzeniu postępowania na podstawie art. 9, popełnił nowe przestępstwo umyślne
lub umyślne przestępstwo skarbowe, postępowanie to można wznowić.
3. Na postanowienie o wznowieniu postępowania świadkowi koronnemu
przysługuje zażalenie do sądu, o którym mowa w art. 5 ust. 1.

art. 12. więcej Art. 12. W wypadku podjęcia albo wznowienia postępowania z powodów,
o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 lub ust. 4 albo art. 11 ust. 2, skazując za
przestępstwo lub przestępstwo skarbowe objęte tym postępowaniem, sąd może
zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Sąd, na wniosek świadka koronnego, wyłącza jawność rozprawy na
czas jego przesłuchania. Świadka należy pouczyć o tym uprawnieniu. W razie wyłączenia jawności, przepisów art. 361 § 1 i 3 Kodeksu postępowania karnego nie stosuje się.
2. Wyłączając jawność rozprawy na podstawie ust. 1, sąd zarządza zakaz
wnoszenia na salę rozpraw urządzeń rejestrujących dźwięk, obraz lub zdolnych do
przekazania dźwięku lub obrazu, a także poddanie się kontroli w celu realizacji tego
zarządzenia.

art. 14. więcej Art. 14. 1. W razie zagrożenia życia lub zdrowia świadka koronnego lub osoby
dla niego najbliższej w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, mogą być oni objęci
ochroną osobistą, a także uzyskać pomoc w zakresie zmiany miejsca pobytu lub
zatrudnienia, a w szczególnie uzasadnionych wypadkach można wydać im dokumenty
umożliwiające używanie innych niż własne danych osobowych, w tym uprawniające
do przekroczenia granicy państwowej, jak również mogą uzyskać inną formę pomocy,
a zwłaszcza przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego usuwającego charakterystyczne
elementy wyglądu lub operacji plastycznej.
1a. W razie stwierdzenia takiej potrzeby i za zgodą osoby objętej ochroną
Dyrektor Generalny Służby Więziennej może wprowadzić ograniczenia
przysługujących jej uprawnień, określonych w art. 91, art. 91a, art. 92, art. 100,
art. 102 pkt 2, 5, 6 i 8, art. 105 § 1, art. 105b § 1, art. 106 § 1 i 2, art. 110a § 1, art. 113a
§ 3, art. 116 § 1 pkt 4, art. 130 § 1, art. 141 § 1, art. 211 § 2 i art. 218 § 1 Kodeksu
karnego wykonawczego.
1b. W wypadku braku możliwości zapewnienia świadkowi koronnemu lub
osobie dla niego najbliższej świadczeń opieki zdrowotnej w ramach powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego, osobom tym może być przyznana pomoc finansowa na
pokrycie kosztów uzyskania świadczeń opieki zdrowotnej określonych w art. 15 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581, z późn. zm.).
2. W razie niemożności zatrudnienia świadka koronnego lub osoby dla niego
najbliższej, może być im przyznana pomoc finansowa, w szczególności przeznaczona
na pokrycie kosztów utrzymania.
3. Ochroną lub pomocą, o których mowa w ust. 1, 1a, 1b i 2, z wyłączeniem
wydania dokumentów, o których mowa w ust. 1, można również objąć, do czasu
uprawomocnienia się postanowienia określonego w art. 5 ust. 1, podejrzanego, który spełnił warunki przewidziane w art. 3 ust. 1, lub osobę dla niego najbliższą w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.
4. Niedopuszczalna jest czynność dowodowa zmierzająca do ujawnienia
okoliczności, o których mowa w ust. 1, 1b i 2.

art. 15. więcej Art. 15. Warunki i zasady udzielania ochrony lub pomocy, o których mowa
w art. 14, za granicą może określić umowa międzynarodowa.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Objęcie osoby pełnoletniej ochroną lub pomocą, o których mowa
w art. 14, uzależnia się od złożenia Komendantowi Centralnego Biura Śledczego
Policji lub Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej przez tę osobę pisemnego
zobowiązania do:
1) przestrzegania zasad i zaleceń w zakresie udzielonej ochrony, a także
2) wykonywania obowiązków ciążących z mocy ustawy oraz wynikających
z prawomocnych orzeczeń i decyzji – w razie korzystania z ochrony lub pomocy
polegających na zmianie miejsca pobytu lub wydaniu dokumentów, o których
mowa w art. 14 ust. 1.
2. (uchylony)

art. 17. więcej Art. 17. 1. W przedmiocie zastosowania ochrony lub pomocy, o których mowa
w art. 14, prokurator wydaje postanowienie na wniosek świadka koronnego,
podejrzanego, który spełnił warunki przewidziane w art. 3 ust. 1, lub osoby dla nich
najbliższej w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.
2. W przedmiocie ochrony osobistej, na wniosek świadka koronnego lub osoby
dla niego najbliższej w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, odbywających karę
pozbawienia wolności lub tymczasowo aresztowanych, przebywających w zakładach
karnych lub aresztach śledczych, prokurator wydaje postanowienie o udzieleniu
ochrony osobistej, które wykonuje Dyrektor Generalny Służby Więziennej.
3. Postanowienie prokuratora o objęciu ochroną lub pomocą osób, o których
mowa w ust. 1 lub 2, może być wydane także z urzędu – za zgodą tych osób.
4. Na postanowienie w przedmiocie zastosowania ochrony lub pomocy,
o którym mowa w ust. 1–3, przysługuje zażalenie.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Organem właściwym do wykonywania postanowień, o których mowa
w art. 17 ust. 1 i 3, jest Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji, z wyjątkiem
postanowień o ochronie osobistej osób odbywających karę pozbawienia wolności lub
tymczasowo aresztowanych, przebywających w zakładach karnych lub aresztach śledczych.
2. Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji określa formy ochrony lub
pomocy odpowiednio do stopnia zagrożenia osób, o których mowa w art. 17 ust. 1.
3. Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji, odpowiednio do
okoliczności, może zmieniać formy ochrony lub pomocy, w tym wysokość pomocy finansowej.
4. Na zarządzenie Komendanta Centralnego Biura Śledczego Policji
w przedmiocie, o którym mowa w ust. 2 i 3, przysługuje zażalenie do prokuratora
prowadzącego albo nadzorującego postępowanie przygotowawcze.
5. Zażalenie w przedmiocie wydania dokumentów, przeprowadzenia zabiegu
chirurgicznego lub operacji plastycznej, o których mowa w art. 14, rozpoznaje
Prokurator Generalny.

Art. 18a. 1. Funkcjonariusze Policji, w ramach wykonywanej ochrony, mogą
wprowadzać, także w drodze czynności operacyjno-rozpoznawczych, współdziałając
z właściwymi organami państwa, dane, o których mowa w art. 14 ust. 1, do systemów
informatycznych oraz kartotek, skorowidzów, ksiąg, wykazów i innych zbiorów
ewidencyjnych organów państwowych oraz jednostek samorządu terytorialnego,
innych państwowych lub komunalnych jednostek organizacyjnych oraz podmiotów
niepaństwowych, realizujących zadania publiczne.
2. Podmioty wymienione w ust. 1 są obowiązane udzielać pomocy
funkcjonariuszom Policji oraz współdziałającym z nimi funkcjonariuszom innych
organów państwa przy wykonywaniu zadań, o których mowa w przywołanym przepisie.
3. Nie popełnia przestępstwa, kto zgodnie z przepisami niniejszej ustawy poleca
sporządzić, kieruje sporządzaniem, udziela pomocy w sporządzeniu, sporządza oraz
zabezpiecza dokumenty lub posługuje się dokumentami, o których mowa w art. 14 ust. 1.

Art. 18b. 1. W wypadku umyślnego naruszenia przez osobę objętą ochroną
zasad lub zaleceń w zakresie ochrony lub uporczywego uchylania się od wykonywania
obowiązków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 2, Komendant Centralnego Biura
Śledczego Policji albo Dyrektor Generalny Służby Więziennej występuje do
prokuratora prowadzącego postępowanie z wnioskiem o cofnięcie ochrony lub pomocy.
2. W przedmiocie wniosku, o którym mowa w ust. 1, prokurator wydaje
postanowienie.
3. Prokurator prowadzący postępowanie może wydać postanowienie o cofnięciu
albo zakończeniu ochrony lub pomocy – z urzędu lub na wniosek osoby, której
udzielono ochrony lub pomocy, po zasięgnięciu opinii Komendanta Centralnego Biura
Śledczego Policji, a w wypadku, o którym mowa w art. 17 ust. 2, Dyrektora
Generalnego Służby Więziennej.
4. Na postanowienie w przedmiocie cofnięcia albo zakończenia ochrony lub
pomocy osobom, których postanowienie dotyczy, przysługuje zażalenie do
prokuratora nadrzędnego.
5. Wydanie postanowienia o cofnięciu albo zakończeniu ochrony lub pomocy nie
jest uzależnione od wydania postanowienia o umorzeniu zawieszonego postępowania
określonego w art. 9 ust. 2.

art. 19. więcej Art. 19. 1. W razie zastosowania ochrony lub pomocy polegającej na zmianie
miejsca pobytu lub wydaniu dokumentów, o których mowa w art. 14 ust. 1,
Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji może zobowiązać operatora
pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe
(Dz. U. poz. 1529 oraz z 2015 r. poz. 1830) lub jego placówkę pocztową do:
1) przekazywania pod wskazany przez siebie adres przesyłek przeznaczonych dla
osoby objętej ochroną;
2) doręczania przesyłek przeznaczonych dla osoby objętej ochroną za
pośrednictwem osoby przez niego upoważnionej.
2. Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji zapewnia niezwłoczne
doręczanie przesyłek adresatowi w wypadkach, o których mowa w ust. 1.
3. Przekazanie lub doręczenie przez placówkę pocztową przesyłki w sposób
przewidziany w ust. 1 uważa się za doręczenie w rozumieniu ustawy z dnia
23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.

art. 20. więcej Art. 20. Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji ustanawia, w razie
stwierdzenia takiej potrzeby i za zgodą osoby objętej ochroną, pełnomocnika tej
osoby; do pełnomocnika stosuje się odpowiednio przepisy regulujące postępowanie,
w którym został on ustanowiony.

art. 21. więcej Art. 21. 1. W razie podjęcia zawieszonego postępowania karnego w wypadkach
określonych w art. 10 albo wznowienia postępowania karnego w wypadkach
określonych w art. 11, świadek koronny jest zobowiązany do zwrotu właściwemu
organowi równowartości świadczeń otrzymanych w ramach pomocy, a jeżeli pomoc polegała na wydaniu dokumentów, o których mowa w art. 14 ust. 1, również do zwrotu tych dokumentów.
2. Prokurator może także zobowiązać podejrzanego, który spełnił warunki
przewidziane w art. 3 ust. 1, do zwrotu właściwemu organowi równowartości
świadczeń otrzymanych w ramach pomocy, jeżeli prokurator nie wystąpił z wnioskiem, o którym mowa w art. 5 ust. 1, albo sąd wydał postanowienie o odmowie
dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego.
3. Na postanowienie określone w ust. 1 i 2 przysługuje zażalenie do sądu,
o którym mowa w art. 5 ust. 1.
4. W razie uchylania się od obowiązku zwrotu równowartości udzielonej
pomocy lub wydanych dokumentów, stosuje się przepisy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.

art. 22. więcej Art. 22. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
warunki, zakres, sposób udzielania, wykonywania, cofania oraz zakończenia ochrony
i pomocy, o których mowa w art. 14 ust. 1, 1b, 2 i 3 oraz art. 19 ust. 1 i 2, mając na
względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa odpowiednio do rodzaju i stopnia
zagrożenia oraz pomocy na poziomie co najmniej minimum socjalnego.

art. 23. więcej Art. 23. Ochronie zgodnie z przepisami o ochronie informacji niejawnych podlegają:
1) przebieg i treść czynności, o których mowa w art. 3, 5 i 5a, do chwili
uprawomocnienia się postanowienia sądu o dopuszczeniu dowodu z zeznań
świadka koronnego;
2) okoliczności dotyczące ochrony lub pomocy, o których mowa w art. 14–20.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio w sprawach podlegających
orzecznictwu sądów wojskowych, z tym że postanowienie w przedmiocie
dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego wydaje wojskowy sąd okręgowy
właściwy dla miejsca prowadzenia postępowania przygotowawczego.
2. (uchylony)

art. 25. więcej Art. 25. W zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania karnego.

art. 26. więcej Art. 26. (uchylony).

art. 27. więcej Art. 27. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 września 1998 r.