Ustawa z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe

art. 1. więcej Art. 1. Prasa, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z
wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego
informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej.

art. 2. więcej Art. 2. Organy państwowe zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej
stwarzają prasie warunki niezbędne do wykonywania jej funkcji i zadań, w tym
również umożliwiające działalność redakcjom dzienników i czasopism
zróżnicowanych pod względem programu, zakresu tematycznego i prezentowanych
postaw.

art. 3. więcej Art. 3. Pracownik poligrafii oraz kolportażu nie może ograniczać ani w
jakikolwiek inny sposób utrudniać drukowania i nabywania przyjętych przez
przedsiębiorstwo do druku i rozpowszechniania dzienników, czasopism lub innych
publikacji prasowych z powodu ich linii programowej albo treści.

Art. 3a. W zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się
przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.
U. z 2018 r. poz. 1330 i 1669).

art. 4. więcej Art. 4. 1. Przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów
publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do
udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych
przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do
prywatności.
2. (uchylony)
3. W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora
naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w
terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki
organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której
dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy.
4. Odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów
określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w
terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o
zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych.
5. (uchylony)
6. (uchylony)

art. 5. więcej Art. 5. 1. Każdy, zgodnie z zasadą wolności słowa i prawem do krytyki, może
udzielać informacji prasie.
2. Nikt nie może być narażony na uszczerbek lub zarzut z powodu udzielenia
informacji prasie, jeżeli działał w granicach prawem dozwolonych.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania
omawianych zjawisk.
2. Organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe
jednostki organizacyjne oraz organizacje spółdzielcze są obowiązane do udzielenia
odpowiedzi na przekazaną im krytykę prasową bez zbędnej zwłoki, nie później
jednak niż w ciągu miesiąca.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do związków zawodowych,
organizacji samorządowych i innych organizacji społecznych w zakresie
prowadzonej przez nie działalności publicznej.
4. Nie wolno utrudniać prasie zbierania materiałów krytycznych ani w inny
sposób tłumić krytyki.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Ustawa reguluje prasową działalność wydawniczą i dziennikarską.
2. W rozumieniu ustawy:
1) prasa oznacza publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej,
jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone
stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności:
dzienniki i czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są
także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki
masowego przekazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele- i radiowęzły
zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku,
wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również
zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską;
2) dziennikiem jest ogólnoinformacyjny druk periodyczny lub przekaz za
pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu, ukazujący się częściej niż raz w
tygodniu;
3) czasopismem jest druk periodyczny ukazujący się nie częściej niż raz w
tygodniu, a nie rzadziej niż raz w roku; przepis ten stosuje się odpowiednio do
przekazu za pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu innego niż określony w
pkt 2;
4) materiałem prasowym jest każdy opublikowany lub przekazany do
opublikowania w prasie tekst albo obraz o charakterze informacyjnym,
publicystycznym, dokumentalnym lub innym, niezależnie od środków
przekazu, rodzaju, formy, przeznaczenia czy autorstwa;
5) dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub
przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z
redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia
redakcji;
6) redaktorem jest dziennikarz decydujący lub współdecydujący o publikacji
materiałów prasowych;
7) redaktorem naczelnym jest osoba posiadająca uprawnienia do decydowania o
całokształcie działalności redakcji;
8) redakcją jest jednostka organizująca proces przygotowywania (zbierania,
oceniania i opracowywania) materiałów do publikacji w prasie.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Wydawcą może być osoba prawna, fizyczna lub inna jednostka
organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej. W szczególności
wydawcą może być organ państwowy, przedsiębiorstwo państwowe, organizacja
polityczna, związek zawodowy, organizacja spółdzielcza, samorządowa i inna
organizacja społeczna oraz kościół i inny związek wyznaniowy.
2. Organizacja polityczna, związek zawodowy, przedsiębiorstwo państwowe,
organizacja spółdzielcza, samorządowa i inna organizacja społeczna oraz kościół i
inny związek wyznaniowy może realizować uprawnienia wydawnicze
bezpośrednio lub za pośrednictwem wydawnictw własnych, jak również innych
wydawnictw, działających jako nakładca.

art. 9. więcej Art. 9. Przepisów niniejszej ustawy nie stosuje się do:
1) Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Dziennika Urzędowego
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” oraz innych urzędowych organów
publikacyjnych;
2) Diariusza Sejmowego i własnych sprawozdań z działalności Sejmu i jego
organów, a także wewnętrznych wydawnictw organów stanowiących
jednostek samorządu terytorialnego;
3) orzecznictwa sądów, oraz innych urzędowych publikacji o tym charakterze;
4) wydawnictw prasowych obcych przedstawicielstw dyplomatycznych,
urzędów konsularnych i organizacji międzynarodowych, które na podstawie
ustaw, umów i zwyczajów międzynarodowych korzystają z prawa
prowadzenia
działalności wydawniczej.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Zadaniem dziennikarza jest służba społeczeństwu i państwu.
Dziennikarz ma obowiązek działania zgodnie z etyką zawodową i zasadami
współżycia społecznego, w granicach określonych przepisami prawa.
2. Dziennikarz ma prawo odmówić wykonania polecenia służbowego, jeżeli
oczekuje się od niego publikacji, która łamie zasady rzetelności, obiektywizmu
i staranności zawodowej, o których mowa w art. 12 ust. 1.
3. Dziennikarz może nie zgodzić się na publikację materiału prasowego, jeżeli
wprowadzono do niego zmiany wypaczające sens i wymowę jego wersji.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Dziennikarz jest uprawniony do uzyskiwania informacji w
zakresie, o którym mowa w art. 4.
2. Informacji w imieniu jednostek organizacyjnych są obowiązani udzielać
kierownicy tych jednostek, ich zastępcy, rzecznicy prasowi lub inne upoważnione
osoby, w granicach obowiązków powierzonych im w tym zakresie.
3. Kierownicy jednostek organizacyjnych są obowiązani umożliwiać
dziennikarzom nawiązanie kontaktu z pracownikami oraz swobodne zbieranie
wśród nich informacji i opinii.
4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa organizację i zadania
rzeczników prasowych w urzędach organów administracji rządowej.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Dziennikarz jest obowiązany:
1) zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu
materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych
wiadomości lub podać ich źródło;
2) chronić dobra osobiste, a ponadto interesy działających w dobrej wierze
informatorów i innych osób, które okazują mu zaufanie;
3) dbać o poprawność języka i unikać używania wulgaryzmów.
2. Dziennikarzowi nie wolno prowadzić ukrytej działalności reklamowej
wiążącej się z uzyskaniem korzyści majątkowej bądź osobistej od osoby lub
jednostki organizacyjnej zainteresowanej reklamą.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Nie wolno wypowiadać w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w
postępowaniu sądowym przed wydaniem orzeczenia w I instancji.
2. Nie wolno publikować w prasie wizerunku i innych danych osobowych
osób, przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe, jak
również wizerunku i innych danych osobowych świadków, pokrzywdzonych
i poszkodowanych, chyba że osoby te wyrażą na to zgodę.
3. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 2, nie narusza przepisów innych
ustaw. Właściwy prokurator lub sąd może zezwolić, ze względu na ważny interes
społeczny, na ujawnienie wizerunku i innych danych osobowych osób, przeciwko
którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe.
4. Na postanowienie w przedmiocie ujawnienia wizerunku i innych danych
osobowych osób, przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub
sądowe przysługuje zażalenie. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje
sąd rejonowy, w którego okręgu toczy się postępowanie. Postanowienie wydane w toku postępowania przygotowawczego staje się wykonalne z chwilą uprawomocnienia.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Publikowanie lub rozpowszechnianie w inny sposób informacji
utrwalonych za pomocą zapisów fonicznych i wizualnych wymaga zgody osób
udzielających informacji.
2. (uchylony)
3. Osoba udzielająca informacji może z ważnych powodów społecznych lub
osobistych zastrzec termin i zakres jej opublikowania.
4. Udzielenia informacji nie można uzależniać, z zastrzeżeniem wynikającym
z art. 14a, od sposobu jej skomentowania lub uzgodnienia tekstu wypowiedzi
dziennikarskiej.
5. Dziennikarz nie może opublikować informacji, jeżeli osoba udzielająca jej
zastrzegła to ze względu na tajemnicę zawodową.
6. Nie wolno bez zgody osoby zainteresowanej publikować informacji oraz
danych dotyczących prywatnej sfery życia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z
działalnością publiczną danej osoby.

Art. 14a. 1. Dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji
autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi, o ile nie była ona uprzednio
publikowana lub była wygłoszona publicznie.
2. Dziennikarz informuje osobę udzielającą informacji przed jej udzieleniem
o prawie do autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi.
3. Osoba udzielająca informacji niezwłocznie po uzyskaniu od dziennikarza
informacji, o której mowa w ust. 2, zgłasza mu żądanie autoryzacji dosłownie
cytowanej wypowiedzi.
4. Osoba udzielająca informacji dokonuje autoryzacji dosłownie cytowanej
wypowiedzi niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu:
1) 6 godzin – w odniesieniu do dzienników,
2) 24 godzin – w odniesieniu do czasopism
– chyba że strony umówią się inaczej.
5. Bieg terminów, o których mowa w ust. 4, rozpoczyna się od momentu
przekazania w sposób wzajemnie uzgodniony tekstu dosłownie cytowanej
wypowiedzi przewidzianego do publikacji w prasie osobie udzielającej informacji lub osobie przez nią upoważnionej, tak aby osoba ta mogła się zapoznać z treścią
tego tekstu.
6. Nie stanowi autoryzacji zaproponowanie przez osobę udzielającą
informacji nowych pytań, przekazanie nowych informacji lub odpowiedzi ani
zmiana kolejności wypowiedzi w autoryzowanym tekście materiału przewidzianego do publikacji w prasie.
7. W przypadku niedokonania lub odmowy dokonania autoryzacji
w terminach określonych w ust. 4 uznaje się, że dosłownie cytowana wypowiedź
została autoryzowana bez zastrzeżeń.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w
tajemnicy swego nazwiska.
2. Dziennikarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy:
1) danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do
redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również innych osób
udzielających informacji opublikowanych albo przekazanych do
opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych;
2) wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać chronione
prawem interesy osób trzecich.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również innych osób
zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych
jednostkach organizacyjnych.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Dziennikarz jest zwolniony od zachowania tajemnicy zawodowej,
o której mowa w art. 15 ust. 2, w razie gdy informacja, materiał prasowy, list do
redakcji lub inny materiał o tym charakterze dotyczy przestępstwa określonego
w art. 240 § 1 Kodeksu karnego albo autor lub osoba przekazująca taki materiał
wyłącznie do wiadomości dziennikarza wyrazi zgodę na ujawnienie jej nazwiska
lub tego materiału.
2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również innych osób
zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych
jednostkach organizacyjnych.
3. Redaktor naczelny powinien być w niezbędnych granicach poinformowany
o sprawach związanych z tajemnicą zawodową dziennikarza; powierzoną mu informację albo inny materiał może ujawnić jedynie w wypadkach określonych w ust. 1.

art. 17. więcej Art. 17. (uchylony).

art. 18. więcej Art. 18. (uchylony).

art. 19. więcej Art. 19. (uchylony).

art. 20. więcej Art. 20. 1. Wydawanie dziennika lub czasopisma wymaga rejestracji w sądzie
okręgowym właściwym miejscowo dla siedziby wydawcy, zwanym dalej
„organem rejestracyjnym”. Do postępowania w tych sprawach stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, ze zmianami
wynikającymi z niniejszej ustawy.
2. Wniosek o rejestrację, o której mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) tytuł dziennika lub czasopisma oraz siedzibę i dokładny adres redakcji;
2) dane osobowe redaktora naczelnego;
3) określenie wydawcy, jego siedzibę i dokładny adres;
4) częstotliwość ukazywania się dziennika lub czasopisma.
3. Postanowienia zarządzające wpis do rejestru sąd uzasadnia tylko na
wniosek.
4. Wydawanie dziennika lub czasopisma można rozpocząć, jeżeli organ
rejestracyjny nie rozstrzygnął wniosku o rejestrację w ciągu 30 dni od jego
zgłoszenia.
5. O zmianie danych, o których mowa w ust. 2, należy zawiadomić
niezwłocznie organ rejestracyjny.

art. 21. więcej Art. 21. Organ rejestracyjny odmówi rejestracji, jeżeli wniosek nie zawiera
danych, o których mowa w art. 20 ust. 2, lub jej udzielenie stanowiłoby naruszenie
prawa do ochrony nazwy istniejącego już tytułu prasowego.

art. 22. więcej Art. 22. Organ rejestracyjny może zawiesić wydawanie dziennika lub
czasopisma na czas określony, nie dłuższy niż rok, jeżeli w ciągu roku co najmniej
trzykrotnie w tym dzienniku lub czasopiśmie zostało popełnione przestępstwo.

art. 23. więcej Art. 23. Rejestracja dziennika lub czasopisma traci ważność w razie
niewydania dziennika lub czasopisma przez okres roku od dnia nabycia uprawnień
do ich wydawania na czas nieoznaczony lub przerwy w ich wydawaniu przez okres
roku, jeżeli redakcja nie wystąpiła o zachowanie rejestracji.

Art. 23a. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór i
sposób prowadzenia rejestru dzienników i czasopism.

art. 24. więcej Art. 24. Przepisy dotyczące rejestracji działalności prasowej nie mają
zastosowania do działalności dostawców usług medialnych w rozumieniu ustawy z
dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1414 i 2111
oraz z 2018 r. poz. 650, 915 i 1717) oraz do działalności Polskiej Agencji Prasowej,
których działalność regulują odrębne przepisy.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Redakcją kieruje redaktor naczelny.
2. Redaktorem naczelnym dziennika lub czasopisma może być osoba, która
ma pełną zdolność do czynności prawnych, posiada obywatelstwo polskie i nie jest
pozbawiona praw publicznych.
3. Redaktorem naczelnym dziennika lub czasopisma nie może być osoba
skazana za zbrodnię wymienioną w rozdziale XVII ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
– Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600), jeżeli nie upłynął okres 10 lat od
zakończenia odbywania kary, oraz osoba skazana za występek tego samego
rodzaju, jeżeli nie upłynął okres 3 lat od zakończenia odbywania kary, osoba
skazana za przestępstwo popełnione w wyniku motywacji zasługującej na
szczególne potępienie, a także osoba, która co najmniej trzykrotnie była karana za
przestępstwa określone w niniejszej ustawie. Organ rejestracyjny w uzgodnieniu
z ministrem właściwym do spraw zagranicznych może zwolnić redaktora
naczelnego od wymogu posiadania obywatelstwa polskiego.
4. Redaktor naczelny odpowiada za treść przygotowywanych przez redakcję
materiałów prasowych oraz za sprawy redakcyjne i finansowe redakcji w granicach
określonych w statucie lub właściwych przepisach. Jest również obowiązany do
dbania o poprawność języka materiałów prasowych oraz przeciwdziałania jego
wulgaryzacji.
4a. W wypadku gdy redaktor naczelny uzyskuje immunitet procesowy,
obowiązany jest wskazać redaktora, który ponosi odpowiedzialność określoną w
art. 49a.
5. Redaktora naczelnego powołuje i odwołuje wydawca, organ założycielski
wydawnictwa lub inny właściwy organ.
6. Przy redakcji działa kolegium redakcyjne, jeżeli statut redakcji lub
właściwe przepisy tak stanowią.
7. Przy redakcji może też działać rada redakcyjna (programowa, naukowa),
jako organ opiniodawczo-doradczy redaktora naczelnego.

art. 26. więcej Art. 26. (uchylony).

art. 27. więcej Art. 27. 1. Na każdym egzemplarzu druków periodycznych, serwisów
agencyjnych oraz innych podobnych druków prasowych należy w widocznym i
zwyczajowo przyjętym miejscu podać:
1) nazwę i adres wydawcy lub innego właściwego organu;
2) adres redakcji oraz imię i nazwisko redaktora naczelnego;
3) miejsce i datę wydania;
4) nazwę zakładu wykonującego dany druk prasowy;
5) (uchylony)
6) międzynarodowy znak informacyjny;
7) bieżącą numerację.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do nagrań radiowych i telewizyjnych
oraz kronik filmowych.

art. 28. więcej Art. 28. (uchylony).

art. 29. więcej Art. 29. (uchylony).

art. 30. więcej Art. 30. (uchylony).

art. 31. więcej Art. 31. (utracił moc).

Art. 31a. 1. Na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego
dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości
zawartej w materiale prasowym.
2. Uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1,
przysługuje także osobie najbliższej zmarłego, w rozumieniu art. 115 § 11 Kodeksu
karnego, oraz następcy prawnemu osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej,
o której mowa w ust. 1.
3. Sprostowanie powinno zostać nadane w placówce pocztowej operatora
pocztowego lub złożone w siedzibie odpowiedniej redakcji, na piśmie w terminie
nie dłuższym niż 21 dni od dnia opublikowania materiału prasowego.
4. Sprostowanie powinno zawierać podpis wnioskodawcy, jego imię i
nazwisko lub nazwę oraz adres korespondencyjny.
5. Adres korespondencyjny wnioskodawcy może zostać zastrzeżony tylko do
wiadomości redakcji, a w przypadku gdy materiał prasowy będący przedmiotem
sprostowania dotyczy działalności związanej z używanym przez osobę fizyczną
pseudonimem, może ona zastrzec także imię i nazwisko tylko do wiadomości
redakcji.
6. Tekst sprostowania nie może przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu
materiału prasowego, którego dotyczy, ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu
antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu.
7. Sprostowanie powinno być sporządzone w języku polskim lub w języku,
w którym opublikowany został materiał prasowy będący przedmiotem
sprostowania.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Redaktor naczelny ma obowiązek opublikować sprostowanie:
1) w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, w której zamieszczono
materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania – w terminie 3 dni
roboczych od dnia otrzymania sprostowania;
2) w dzienniku – w najbliższym przygotowywanym do druku numerze,
a w przypadku braku możliwości technicznych w numerze następnym, nie
później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania;
3) w czasopiśmie – w najbliższym od dnia otrzymania sprostowania lub
następnym po nim przygotowywanym do opublikowania numerze;
4) w innym niż dziennik przekazie za pomocą dźwięku lub obrazu i dźwięku –
w najbliższym analogicznym przekazie.
2. Gdy możliwy termin opublikowania sprostowania przekracza 6 miesięcy,
na żądanie wnioskodawcy sprostowanie należy dodatkowo opublikować w ciągu
miesiąca od dnia otrzymania sprostowania w odpowiednim ze względu na krąg
odbiorców dzienniku. Koszty publikacji pokrywa wydawca prasy, w której ukazał
się materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania.
3. Terminy określone w ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli strony na
piśmie umówiły się inaczej.
4. Sprostowanie w drukach periodycznych powinno być opublikowane w tym
samym dziale i taką samą czcionką, co materiał prasowy, którego dotyczy, pod
widocznym tytułem „Sprostowanie”. W przypadku przekazu za pomocą dźwięku
lub obrazu i dźwięku sprostowanie powinno być wyraźnie zapowiedziane oraz
nastąpić w przekazie tego samego rodzaju i o tej samej porze.
5. W tekście nadesłanego sprostowania nie wolno bez zgody wnioskodawcy
dokonywać skrótów ani innych zmian.
6. Tekst sprostowania nie może być komentowany w tym samym numerze,
przekazie lub w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, tego samego dnia.
Nie wyklucza to jednak prostej zapowiedzi polemiki lub wyjaśnień.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Redaktor naczelny odmawia opublikowania sprostowania, jeżeli
sprostowanie:
1) jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów;
2) zostało nadane lub złożone po upływie terminu, o którym mowa w art. 31a
ust. 3, lub nie zostało podpisane;
3) nie odpowiada wymaganiom określonym w art. 31a ust. 4–7;
4) zawiera treść karalną;
5) podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby
dochodzącej publikacji sprostowania.
2. Redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli
sprostowanie:
1) odnosi się do wiadomości poprzednio sprostowanej;
2) jest wystosowane przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone
w prostowanym materiale, za wyjątkiem sytuacji określonych w art. 31a ust.
2;
3) zawiera sformułowania powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe.
3. Odmawiając opublikowania sprostowania, redaktor naczelny jest
obowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia
otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o
odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust.
1 pkt 1, 4 i 5, należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do
publikacji.
4. Redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli
zastosowano się do jego wskazań. W przypadku nadesłania poprawionego
sprostowania termin określony w art. 31a ust. 3 liczy się od dnia doręczenia
wnioskodawcy zawiadomienia o odmowie i jej przyczynach.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Redaktor naczelny jest obowiązany opublikować nieodpłatnie, w
miejscu i w czasie właściwym ze względu na tematykę i charakter publikacji,
komunikat urzędowy pochodzący od naczelnych i centralnych organów
państwowych, w tym pochodzący od naczelnych i centralnych organów
administracji państwowej, jeżeli został nadesłany przez rzecznika prasowego rządu
ze wskazaniem, że publikacja jest obowiązkowa.
2. Obowiązek określony w ust. 1 dotyczy również:
1) wydanych na podstawie ustaw obwieszczeń, uchwał lub zarządzeń
pochodzących od organów administracji rządowej w województwie,
nadesłanych w formie zwięzłych komunikatów w celu ogłoszenia w dzienniku
lub odpowiednim czasopiśmie na terenie jego działania;
2) komunikatów przekazywanych przez organy administracji rządowej i
samorządu terytorialnego w zakresie sytuacji kryzysowych, o których mowa
w ustawie z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z
2018 r. poz. 1401 i 1560).
3. Komunikaty, o których mowa w ust. 1 i 2, należy opublikować, w
uzgodnionym terminie, bez dokonywania zmian, zamieszczania uwag i zaprzeczeń,
a w razie braku uzgodnienia terminu – w najbliższym przygotowywanym wydaniu.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Redaktor naczelny dziennika jest obowiązany opublikować
odpłatnie we wskazanym lub uzgodnionym terminie:
1) prawomocny wyrok sądu lub inne orzeczenie zawierające klauzulę o
opublikowaniu;
2) ogłoszenie sądu lub innego organu państwowego.
2. Redaktor naczelny dziennika jest obowiązany opublikować nieodpłatnie,
we wskazanym lub uzgodnionym terminie, list gończy.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Prasa może zamieszczać odpłatne ogłoszenia i reklamy.
2. Ogłoszenia i reklamy nie mogą być sprzeczne z prawem lub zasadami
współżycia społecznego.
3. Ogłoszenia i reklamy muszą być oznaczone w sposób niebudzący
wątpliwości, iż nie stanowią one materiału redakcyjnego.
4. Wydawca i redaktor mają prawo odmówić zamieszczenia ogłoszenia i
reklamy, jeżeli ich treść lub forma jest sprzeczna z linią programową bądź
charakterem publikacji.
5. Na żądanie organów upoważnionych do tego na podstawie odrębnych
przepisów wydawca lub redaktor są obowiązani do ujawnienia posiadanych nazw i
adresów przedsiębiorców lub osób fizycznych, zamieszczających odpłatne
ogłoszenia lub reklamy w sprawach działalności gospodarczej. W tym wypadku art.
15 ust. 1 i 2 nie stosuje się.

art. 37. więcej Art. 37. Do odpowiedzialności za naruszenie prawa spowodowane
opublikowaniem materiału prasowego stosuje się zasady ogólne, chyba że ustawa
stanowi inaczej.

Art. 37a. W razie skazania za przestępstwo popełnione przez opublikowanie
materiału prasowego, sąd może orzec przepadek materiału prasowego.

Art. 37b. Sąd przekazuje właściwemu organowi rejestracyjnemu
zawiadomienie o wyroku skazującym za przestępstwa, o których mowa w
niniejszym rozdziale, niezwłocznie po uprawomocnieniu.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Odpowiedzialność cywilną za naruszenie prawa spowodowane
opublikowaniem materiału prasowego ponoszą autor, redaktor lub inna osoba,
którzy spowodowali opublikowanie tego materiału; nie wyłącza to odpowiedzialności wydawcy. W zakresie odpowiedzialności majątkowej
odpowiedzialność tych osób jest solidarna.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności cywilnej za
naruszenie prawa spowodowane ujawnieniem materiału prasowego przed jego
publikacją.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Jeżeli redaktor naczelny odmówił opublikowania sprostowania
albo sprostowanie nie ukazało się w terminie określonym w art. 32 ust. 1–3 lub
ukazało się z naruszeniem art. 32 ust. 4 lub 5, zainteresowany podmiot, o którym
mowa w art. 31a ust. 1 lub 2, może wytoczyć powództwo o opublikowanie
sprostowania.
2. Roszczenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone
w ciągu roku od dnia opublikowania materiału prasowego.

art. 40. więcej Art. 40. (uchylony).

art. 41. więcej Art. 41. Publikowanie zgodnych z prawdą i rzetelnych sprawozdań z jawnych
posiedzeń Sejmu, Senatu i organów stanowiących jednostek samorządu
terytorialnego oraz ich organów, a także publikowanie rzetelnych, zgodnych z
zasadami współżycia społecznego ujemnych ocen dzieł naukowych lub
artystycznych albo innej działalności twórczej, zawodowej lub publicznej służy
realizacji zadań określonych w art. 1 i pozostaje pod ochroną prawa; przepis ten
stosuje się odpowiednio do satyry i karykatury.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Redaktor nie ponosi odpowiedzialności za treść publikacji
nadesłanych przez Polską Agencję Prasową oraz za treść komunikatów
urzędowych, o których mowa w art. 34, jak również za treść orzeczeń i ogłoszeń, o
których mowa w art. 35.
2. Wydawca i redaktor nie ponosi odpowiedzialności za treść ogłoszeń i
reklam opublikowanych zgodnie z art. 36.

art. 43. więcej Art. 43. Kto używa przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia
dziennikarza do opublikowania lub zaniechania opublikowania materiału
prasowego albo do podjęcia lub zaniechania interwencji prasowej
– podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Kto utrudnia lub tłumi krytykę prasową
– podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
2. Tej samej karze podlega, kto nadużywając swego stanowiska lub funkcji
działa na szkodę innej osoby z powodu krytyki prasowej, opublikowanej w
społecznie uzasadnionym interesie.

art. 45. więcej Art. 45. Kto wydaje dziennik lub czasopismo bez rejestracji albo zawieszone
– podlega karze grzywny.

art. 46. więcej Art. 46. 1. (utracił moc)
2. (uchylony)

art. 47. więcej Art. 47. Kto wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 34 i 35 uchyla się od
opublikowania komunikatu urzędowego, ogłoszenia sądu lub innego organu
państwowego, jak również listu gończego
– podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

art. 48. więcej Art. 48. Kto rozpowszechnia materiał prasowy objęty przepadkiem lub prasę
zabezpieczoną jako dowód rzeczowy
– podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

art. 49. więcej Art. 49. Kto narusza przepisy art. 3, 11 ust. 2, art. 14, 15 ust. 2 i art. 27
– podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

Art. 49a. Redaktor, który nieumyślnie dopuścił do opublikowania materiału
prasowego zawierającego znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 37a
– podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

Art. 49b. 1. Kto publikuje dosłownie cytowaną wypowiedź bez umożliwienia
osobie udzielającej informacji dokonania autoryzacji na zasadach określonych
w art. 14a
– podlega karze grzywny.
2. Karze, o której mowa w ust. 1, nie podlega, kto publikuje wypowiedź
identyczną z udzieloną przez osobę udzielającą informacji.

art. 50. więcej Art. 50. Postępowanie w sprawach wynikających z niniejszej ustawy
prowadzi się na zasadach określonych w odrębnych przepisach, chyba że ustawa
stanowi inaczej.

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. 1. Sprawy, o których mowa w art. 39 ust. 1, rozpoznaje sąd okręgowy
właściwy ze względu na siedzibę odpowiedniej redakcji, najpóźniej w ciągu 30 dni
od dnia wniesienia pozwu niedotkniętego brakami formalnymi. Przepisu art. 126 §
2 Kodeksu postępowania cywilnego, w zakresie dotyczącym obowiązku wskazania
miejsca zamieszkania pozwanego, nie stosuje się.
2. Pozwany może wnieść odpowiedź na pozew w terminie 7 dni od dnia
doręczenia pozwu.
3. Niestawiennictwo stron nie tamuje rozpoznania sprawy. Przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego o wyroku zaocznym nie stosuje się.
4. Wydany wyrok wraz z uzasadnieniem sąd doręcza niezwłocznie, z urzędu,
obu stronom.
5. Od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja, którą wnosi się
w terminie 7 dni od dnia doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem.
6. Sąd drugiej instancji rozpoznaje apelację najpóźniej w terminie 30 dni od
dnia wniesienia apelacji niedotkniętej brakami formalnymi.
7. Strona przeciwna może wnieść odpowiedź na apelację w terminie 7 dni od
dnia doręczenia apelacji.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Sprawy o przestępstwa określone w art. 43 i art. 44 podlegają
rozpoznaniu przez sąd okręgowy, a określone w art. 47–49a oraz o przestępstwa
popełnione w prasie – przez sąd rejonowy.
2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, może wyznaczyć, w drodze rozporządzenia, sądy rejonowe
właściwe do rozpoznawania spraw o przestępstwa, o których mowa w art. 47–49a,
oraz o przestępstwa popełnione w prasie na obszarze właściwości danego sądu
okręgowego, uwzględniając liczbę spraw tego rodzaju i zakres obciążenia
poszczególnych sądów rejonowych oraz potrzebę zapewnienia racjonalnej organizacji sądownictwa, ekonomię postępowania sądowego, a także konieczność
zagwarantowania realizacji prawa obywatela do rozpoznania jego sprawy w
rozsądnym terminie.
3. W sprawach o przestępstwa popełnione przez opublikowanie materiału
prasowego lub przestępstwa określone w niniejszej ustawie właściwość miejscową
sądu ustala się według siedziby redakcji, a następnie wydawnictwa, a gdy ta
siedziba nie jest znana lub znajduje się za granicą – według miejsca ujawnienia lub
rozpowszechniania materiału prasowego. Jeżeli w tej samej sprawie wszczęto
postępowanie w kilku sądach, właściwy jest ten sąd, w którym najpierw wszczęto
postępowanie.

art. 54. więcej Art. 54. W razie odmowy wszczęcia postępowania karnego przeciwko
dziennikarzowi o przestępstwo określone w ustawie oraz o przestępstwo
popełnione w prasie lub inny czyn związany z wykonywaniem zawodu
dziennikarskiego albo umorzenia takiego postępowania, sąd lub prokurator może
przekazać sprawę do rozpoznania jedynie właściwemu sądowi dziennikarskiemu.

Art. 54a. W razie uniewinnienia lub umorzenia postępowania z powodu
braku w czynie popełnionym znamion czynu zabronionego, przysługuje od Skarbu
Państwa odszkodowanie w wysokości rzeczywiście poniesionych strat.

Art. 54b. Przepisy o odpowiedzialności prawnej i postępowaniu w sprawach
prasowych stosuje się odpowiednio do naruszeń prawa związanych z
przekazywaniem myśli ludzkiej za pomocą innych niż prasa środków
przeznaczonych do rozpowszechniania, niezależnie od techniki przekazu, w
szczególności publikacji nieperiodycznych oraz innych wytworów druku, wizji i
fonii.

Art. 54c. Orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w art. 45 i art. 49b,
następuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2018 r. poz. 475, 1039, 1387,
1467 i 1481).

art. 55. więcej Art. 55. W ustawie z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła (Dz. U. z 1983 r. Nr 7, poz. 40) w rozdziale 1 po art. 3 dodaje się art. 3¹ w brzmieniu:
„Art. 3¹. Sprawy wydawania zezwoleń na wykonywanie rzemiosła w zakresie małej poligrafii dla celów handlowych i reklamowych oraz rejestrowania i kontroli zakładów usługowych i znajdujących się w nich urządzeń określają przepisy Prawa prasowego; w pozostałym zakresie do działalności tych zakładów stosuje się przepisy niniejszej ustawy.”

art. 56. więcej Art. 56. W ustawie z dnia 18 lipca 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nieuspołecznionej (Dz. U. z 1983 r. Nr 43, poz. 193) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3: a) w ust. 4 wyrazy „sztuki, przedsiębiorstw fonografii i poligrafii” zastępuje się wyrazami „sztuki i przedsiębiorstw fonografii”, b) dodaje się ust. 6 w brzmieniu:
„6. Sprawy wydawania uprawnień do prowadzenia działalności w zakresie poligrafii oraz rejestrowania i kontroli przedsiębiorstw i urządzeń poligraficznych określają przepisy Prawa prasowego; w pozostałym zakresie do działalności tych przedsiębiorstw stosuje się przepisy niniejszej ustawy.”,
2) w art. 4 w ust. 1 w pkt 3 wyrazy „i poligrafii” skreśla się.

art. 57. więcej Art. 57. W ustawie z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk (Dz. U. Nr 20, poz. 99 i z 1983 r. Nr 44, poz. 204) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 skreśla się pkt 7;
2) w art. 3 dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu:
„3. Do właściwości Głównego Urzędu należą także sprawy udzielania i cofania zezwoleń na prowadzenie prasowej działalności wydawniczej lub nakładczej oraz na wydawanie dzienników i czasopism w zakresie i na zasadach określonych w Prawie prasowym. 4. W sprawach, o których mowa w ust. 3, Główny Urząd współdziała z Narodową Radą Kultury, Radą Prasową, Polską Akademią Nauk, właściwymi ministrami, kierownikami urzędów centralnych z centralnymi organami organizacji politycznych, związków zawodowych, organizacji spółdzielczych, samorządowych i innych organizacji społecznych oraz kościołów i innych związków wyznaniowych.”;
3) w art. 20 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Sprawy zastrzeżone w przepisach szczególnych do właściwości Głównego Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk i jego organów terenowych przechodzą odpowiednio do właściwości Głównego Urzędu oraz okręgowych urzędów.”;
4) w art. 23 końcowe wyrazy „z wyjątkiem przepisów dotyczących udzielania zezwoleń na wydawanie czasopism, jak również rejestracji i kontroli zakładów poligraficznych, zakładów wytwarzających pieczątki, zakładów wytwarzających publikacje i ilustracje sposobem światłoczułym oraz aparatów do powielania” skreśla się.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Postępowanie w sprawach wynikających z niniejszej ustawy, z
zastrzeżeniem ust. 2, wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy i do tego czasu
niezakończone, toczy się do zakończenia w danej instancji według przepisów
dotychczasowych.
2. Sprawy dotyczące wydawania zezwoleń na prowadzenie działalności
usługowej w zakresie małej poligrafii, w których postępowanie wszczęte przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie zostało do tego czasu zakończone,
podlegają przekazaniu do dalszego postępowania organowi właściwemu w myśl tej
ustawy; postępowanie toczy się z uwzględnieniem jej przepisów.
3. (uchylony)

art. 59. więcej Art. 59. 1. Działający w dniu wejścia w życie ustawy wydawcy dzienników i czasopism zachowują dotychczasowe uprawnienia, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie oświadczą w Głównym Urzędzie Kontroli Publikacji i Widowisk gotowość prowadzenia tej działalności oraz wskażą dane określone w art. 19 ust. 3.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do zezwoleń na wydawanie określonego dziennika lub czasopisma, z tym że wskazanie dotyczy danych określonych w art. 20 ust. 2.
3. Wydane do dnia wejścia w życie ustawy zezwolenia na prowadzenie działalności poligraficznej oraz usługowej w zakresie małej poligrafii zachowują ważność, jeżeli w terminie 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie osoby prowadzące taką działalność oświadczą Ministrowi Kultury i Sztuki gotowość prowadzenia tej działalności oraz wskażą dane określone w przepisach wydanych na podstawie art. 30 ust. 6.

art. 60. więcej Art. 60. Z dniem wejścia w życie ustawy tracą moc wszelkie przepisy
dotyczące przedmiotów w niej unormowanych, a w szczególności traci moc dekret
Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 21 listopada 1938 r. – Prawo prasowe (Dz. U.
poz. 608).

art. 61. więcej Art. 61. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1984 r.