Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady
podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców
i konsumentów.
2. Ustawa reguluje zasady i tryb przeciwdziałania praktykom ograniczającym
konkurencję, praktykom naruszającym zbiorowe interesy konsumentów oraz
stosowaniu niedozwolonych postanowień wzorców umów, a także przeciwdziałania
antykonkurencyjnym koncentracjom przedsiębiorców i ich związków, jeżeli te
praktyki, stosowanie niedozwolonych postanowień lub koncentracje wywołują lub
mogą wywoływać skutki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Ustawa określa także organy właściwe w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Ustawa nie narusza praw przysługujących na podstawie przepisów
dotyczących ochrony własności intelektualnej i przemysłowej, w szczególności
przepisów o ochronie wynalazków, wzorów użytkowych i przemysłowych, topografii
układów scalonych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych, praw autorskich
i praw pokrewnych.
2. Ustawę stosuje się do zawieranych między przedsiębiorcami:
1) umów, w szczególności licencji, a także innych niż umowy praktyk
wykonywania praw, o których mowa w ust. 1;
2) umów dotyczących nieujawnionych do wiadomości publicznej:
a) informacji technicznych lub technologicznych,
b) zasad organizacji i zarządzania
– co do których podjęto działania zmierzające do zapobieżenia ich ujawnieniu, jeżeli
skutkiem tych umów jest nieuzasadnione ograniczenie swobody działalności
gospodarczej stron lub istotne ograniczenie konkurencji na rynku.

art. 3. więcej Art. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się do ograniczeń konkurencji
dopuszczonych na podstawie odrębnych ustaw.

art. 4. więcej Art. 4. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) przedsiębiorcy – rozumie się przez to przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz.
1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424), a także:
a) osobę fizyczną, osobę prawną, a także jednostkę organizacyjną niemającą
osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną,
organizującą lub świadczącą usługi o charakterze użyteczności publicznej,
które nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z
dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców,
b) osobę fizyczną wykonującą zawód we własnym imieniu i na własny
rachunek lub prowadzącą działalność w ramach wykonywania takiego zawodu,
c) osobę fizyczną, która posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad co najmniej
jednym przedsiębiorcą, choćby nie prowadziła działalności gospodarczej w
rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców, jeżeli podejmuje dalsze działania podlegające kontroli
koncentracji, o której mowa w art. 13,
d) związek przedsiębiorców w rozumieniu pkt 2, z wyłączeniem przepisów
dotyczących koncentracji;
2) związkach przedsiębiorców – rozumie się przez to izby, zrzeszenia i inne
organizacje zrzeszające przedsiębiorców, o których mowa w pkt 1, jak również
związki tych organizacji;
3) przedsiębiorcy dominującym – rozumie się przez to przedsiębiorcę, który
posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad innym przedsiębiorcą;
3a) osobie zarządzającej – rozumie się przez to kierującego przedsiębiorstwem,
w szczególności osobę pełniącą funkcję kierowniczą lub wchodzącą w skład
organu zarządzającego przedsiębiorcy;
4) przejęciu kontroli – rozumie się przez to wszelkie formy bezpośredniego lub
pośredniego uzyskania przez przedsiębiorcę uprawnień, które osobno albo
łącznie, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności prawnych lub faktycznych,
umożliwiają wywieranie decydującego wpływu na innego przedsiębiorcę lub
przedsiębiorców; uprawnienia takie tworzą w szczególności:
a) dysponowanie bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na
zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, także jako
zastawnik albo użytkownik, bądź w zarządzie innego przedsiębiorcy
(przedsiębiorcy zależnego), także na podstawie porozumień z innymi
osobami,
b) uprawnienie do powoływania lub odwoływania większości członków
zarządu lub rady nadzorczej innego przedsiębiorcy (przedsiębiorcy
zależnego), także na podstawie porozumień z innymi osobami,
c) członkowie jego zarządu lub rady nadzorczej stanowią więcej niż połowę
członków zarządu innego przedsiębiorcy (przedsiębiorcy zależnego),
d) dysponowanie bezpośrednio lub pośrednio większością głosów w spółce
osobowej zależnej albo na walnym zgromadzeniu spółdzielni zależnej,
także na podstawie porozumień z innymi osobami,
e) prawo do całego albo do części mienia innego przedsiębiorcy
(przedsiębiorcy zależnego),
f) umowa przewidująca zarządzanie innym przedsiębiorcą (przedsiębiorcą
zależnym) lub przekazywanie zysku przez takiego przedsiębiorcę;
5) porozumieniach – rozumie się przez to:
a) umowy zawierane między przedsiębiorcami, między związkami
przedsiębiorców oraz między przedsiębiorcami i ich związkami albo
niektóre postanowienia tych umów,
b) uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej
przedsiębiorców lub ich związki,
c) uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów
statutowych;
6) (uchylony)
7) towarach – rozumie się przez to rzeczy, jak również energię, papiery wartościowe
i inne prawa majątkowe, usługi, a także roboty budowlane;
8) cenach – rozumie się przez to ceny, jak również opłaty o charakterze cen, marże
handlowe, prowizje i narzuty do cen;
9) rynku właściwym – rozumie się przez to rynek towarów, które ze względu na ich
przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznawane przez ich
nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze względu
na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje
konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki
konkurencji;
10) pozycji dominującej – rozumie się przez to pozycję przedsiębiorcy, która
umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez
stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od
konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że
przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym
przekracza 40%;
11) konkurentach – rozumie się przez to przedsiębiorców, którzy wprowadzają lub
mogą wprowadzać albo nabywają lub mogą nabywać, w tym samym czasie,
towary na rynku właściwym;
12) konsumencie – rozumie się przez to konsumenta w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495
oraz z 2020 r. poz. 875);
13) organizacjach konsumenckich – rozumie się przez to niezależne od
przedsiębiorców i ich związków organizacje społeczne, do których zadań
statutowych należy ochrona interesów konsumentów; organizacje konsumenckie
mogą prowadzić działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, o ile dochód
z działalności służy wyłącznie realizacji celów statutowych;
14) grupie kapitałowej – rozumie się przez to wszystkich przedsiębiorców, którzy są
kontrolowani w sposób bezpośredni lub pośredni przez jednego przedsiębiorcę,
w tym również tego przedsiębiorcę;
15) (uchylony)
16) przeciętnym wynagrodzeniu – rozumie się przez to przeciętne miesięczne
wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw za ostatni miesiąc kwartału
poprzedzającego dzień wydania decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów, ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na
podstawie odrębnych przepisów;
16a) roku obrotowym – rozumie się przez to rok obrotowy w rozumieniu art. 3 ust. 1
pkt 9 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz.
351, 1495, 1571, 1655 i 1680 oraz z 2020 r. poz. 568);
17) tajemnicy przedsiębiorstwa – rozumie się przez to tajemnicę przedsiębiorstwa w
rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1010 i 1649);
18) Prezesie Urzędu – rozumie się przez to Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów;
19) (uchylony)
20) rozporządzeniu nr 1/2003/WE – rozumie się przez to rozporządzenie Rady
nr 1/2003/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł
konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu WE (Dz. Urz. UE L 1
z 04.01.2003, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 08, t. 02, str.
205);
21) rozporządzeniu nr 139/2004/WE – rozumie się przez to rozporządzenie Rady
nr 139/2004/WE z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji
przedsiębiorców (Dz. Urz. UE L 024 z 29.01.2004, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 08, t. 03, str. 40);
22) (uchylony)
23) rozporządzeniu 2018/302 – rozumie się przez to rozporządzenie Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2018/302 z dnia 28 lutego 2018 r. w sprawie
nieuzasadnionego blokowania geograficznego oraz innych form dyskryminacji
klientów ze względu na przynależność państwową, miejsce zamieszkania lub
miejsce prowadzenia działalności na rynku wewnętrznym oraz w sprawie
zmiany rozporządzeń (WE) nr 2006/2004 oraz (UE) 2017/2394 i dyrektywy
2009/22/WE (Dz. Urz. UE L 60 I z 02.03.2018, str. 1, z późn. zm.);
24) rozporządzeniu nr 2017/2394 – rozumie się przez to rozporządzenie Parlamentu
Europejskiego i Rady 2017/2394 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie
współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie
przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów i uchylające rozporządzenie
(WE) nr 2006/2004 („Rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie
ochrony konsumentów”) (Dz. Urz. UE L 345 z 27.12.2017).

art. 5. więcej Art. 5. Przeliczenie wartości euro oraz innych walut obcych na złote oraz
wartości złotego na euro jest dokonywane według kursu średniego walut obcych
ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roku kalendarzowego
poprzedzającego rok zgłoszenia zamiaru koncentracji lub nałożenia kary.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest
wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku
właściwym, polegające w szczególności na:
1) ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub
sprzedaży towarów;
2) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego
lub inwestycji;
3) podziale rynków zbytu lub zakupu;
4) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub
niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane
warunki konkurencji;
5) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę
innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku
z przedmiotem umowy;
6) ograniczaniu dostępu do rynku lub eliminowaniu z rynku przedsiębiorców
nieobjętych porozumieniem;
7) uzgadnianiu przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez tych
przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków
składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.
2. Porozumienia, o których mowa w ust. 1, są w całości lub w odpowiedniej
części nieważne, z zastrzeżeniem art. 7 i 8.

Art. 6a. W przypadku stwierdzenia naruszenia przez przedsiębiorcę zakazów
określonych w art. 6 ust. 1 pkt 1–6 ustawy lub w art. 101 ust. 1 lit. a–e Traktatu
o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zwanego dalej „TFUE”, odpowiedzialności
podlega również osoba zarządzająca, która w ramach sprawowania swojej funkcji w czasie trwania stwierdzonego naruszenia tych zakazów umyślnie dopuściła przez swoje działanie lub zaniechanie do naruszenia przez tego przedsiębiorcę
wymienionych zakazów.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień
zawieranych między:
1) konkurentami – jeżeli ich łączny udział w rynku właściwym, którego dotyczy
porozumienie, nie przekracza 5%;
2) przedsiębiorcami, którzy nie są konkurentami – jeżeli udział żadnego z nich
w rynku właściwym, którego dotyczy porozumienie, nie przekracza 10%.
2. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się również, w przypadku
gdy udziały w rynku właściwym określone w ust. 1 nie zostały przekroczone o więcej
niż dwa punkty procentowe w okresie dwóch kolejnych lat kalendarzowych w czasie
trwania porozumienia.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do przypadków określonych w art. 6 ust. 1
pkt 1–3 i 7.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień,
które jednocześnie:
1) przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu
technicznego lub gospodarczego;
2) zapewniają nabywcy lub użytkownikowi odpowiednią część wynikających
z porozumień korzyści;
3) nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są
niezbędne do osiągnięcia tych celów;
4) nie stwarzają tym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na
rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów.
2. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na
przedsiębiorcy.
3. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wyłączyć określone rodzaje
porozumień spełniające przesłanki, o których mowa w ust. 1, spod zakazu, o którym
mowa w art. 6 ust. 1, biorąc pod uwagę korzyści, jakie mogą przynieść określone
rodzaje porozumień. W rozporządzeniu Rada Ministrów określi:
1) warunki, jakie muszą być spełnione, aby porozumienie mogło być uznane za
wyłączone spod zakazu;
2) klauzule, których występowanie w porozumieniu stanowi naruszenie art. 6;
3) okres obowiązywania wyłączenia
oraz może określić klauzule, których występowania w porozumieniu nie uznaje się za
naruszenie art. 6.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym
przez jednego lub kilku przedsiębiorców.
2. Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:
1) bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen
nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności
lub innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów;
2) ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla
kontrahentów lub konsumentów;
3) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub
niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane
warunki konkurencji;
4) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę
innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku
z przedmiotem umowy;
5) przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź
rozwoju konkurencji;
6) narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących
mu nieuzasadnione korzyści;
7) podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub
podmiotowych.
3. Czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są
w całości lub w odpowiedniej części nieważne.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za ograniczającą
konkurencję, jeżeli stwierdzi naruszenie zakazów określonych w art. 6 lub
w art. 9 ustawy lub w art. 101 lub w art. 102 TFUE.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakazuje zaniechanie
stosowania praktyki naruszającej zakazy, o których mowa w art. 6 lub w art. 9 ustawy
lub w art. 101 lub w art. 102 TFUE, jeżeli do czasu wydania decyzji praktyka ta nie
została zaprzestana.
3. Ciężar udowodnienia, że praktyka naruszająca zakazy, o których mowa
w art. 6 lub w art. 9 ustawy lub w art. 101 lub w art. 102 TFUE, została zaprzestana,
spoczywa na przedsiębiorcy.
4. Prezes Urzędu może w decyzji, o której mowa w ust. 1, nakazać, w celu
zaniechania stosowania praktyki lub usunięcia jej skutków, zastosowanie środków
polegających w szczególności na:
1) udzieleniu licencji praw własności intelektualnej na niedyskryminacyjnych
warunkach;
2) umożliwieniu dostępu do określonej infrastruktury na niedyskryminacyjnych
warunkach;
3) zmianie umowy;
4) zapewnieniu innym podmiotom dostawy określonych produktów lub
świadczenia określonych usług na niedyskryminacyjnych warunkach.
5. W przypadku gdy środki, o których mowa w ust. 4, mogłyby okazać się
nieskuteczne albo skuteczne, lecz bardziej uciążliwe dla przedsiębiorcy, Prezes
Urzędu może w decyzji, o której mowa w ust. 1, nakazać zastosowanie środka
polegającego na powierzeniu wykonywania określonej działalności gospodarczej,
w tym wykonywania tej działalności na różnych szczeblach obrotu, poszczególnym
podmiotom w ramach grupy kapitałowej lub odrębnym jednostkom organizacyjnym
w ramach struktury przedsiębiorcy.
6. Środki, o których mowa w ust. 4 i 5, powinny być proporcjonalne do wagi
i rodzaju naruszenia i konieczne do jego zakończenia lub usunięcia jego skutków.
7. Przed wydaniem decyzji nakazującej zastosowanie środków, o których mowa
w ust. 4 i 5, Prezes Urzędu informuje przedsiębiorcę o zamiarze zastosowania
określonych środków. Przedsiębiorca może przedstawić stanowisko do planowanych
środków w terminie 14 dni od dnia doręczenia informacji.
8. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić termin
realizacji środków, o których mowa w ust. 4 i 5, uwzględniając wagę i rodzaj
naruszenia oraz zastosowany środek.
9. W przypadku nakazania zastosowania środków, o których mowa w ust. 4 i 5,
Prezes Urzędu w decyzji, o której mowa w ust. 1, nakłada na przedsiębiorcę
obowiązek składania w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji tych środków.

art. 11. więcej Art. 11. (uchylony).

art. 12. więcej Art. 12. 1. Jeżeli w toku postępowania antymonopolowego zostanie
uprawdopodobnione – na podstawie okoliczności sprawy, informacji zawartych
w zawiadomieniu lub będących podstawą wszczęcia postępowania – że zostały
naruszone zakazy, o których mowa w art. 6 lub art. 9 ustawy lub w art. 101 lub
art. 102 TFUE, a przedsiębiorca, któremu jest zarzucane naruszenie tych zakazów,
zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania określonych działań w celu zakończenia
naruszenia lub usunięcia jego skutków, Prezes Urzędu może, w drodze decyzji,
zobowiązać przedsiębiorcę do wykonania tych zobowiązań. W przypadku gdy
przedsiębiorca zaprzestał naruszania zakazów, o których mowa w art. 6 lub art. 9
ustawy lub w art. 101 lub art. 102 TFUE, i zobowiąże się do usunięcia skutków tego
naruszenia, zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić termin
wykonania zobowiązań.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę
obowiązek składania w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji
zobowiązań.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie stosuje się
przepisów art. 10, art. 106 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 106a, z zastrzeżeniem ust. 7.
5. Prezes Urzędu może, z urzędu, uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1,
w przypadku gdy:
1) została ona wydana w oparciu o nieprawdziwe, niekompletne lub
wprowadzające w błąd informacje lub dokumenty;
2) przedsiębiorca nie wykonuje zobowiązań lub obowiązków, o których mowa
w ust. 1–3.
6. Prezes Urzędu może, za zgodą przedsiębiorcy, z urzędu, uchylić decyzję,
o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy nastąpiła zmiana okoliczności mających
istotny wpływ na wydanie decyzji.
7. W przypadku uchylenia decyzji Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.

Art. 12a. Prezes Urzędu może stwierdzić, że osoba zarządzająca, o której mowa
w art. 6a, umyślnie dopuściła przez swoje działanie lub zaniechanie do naruszenia
przez przedsiębiorcę zakazów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–6 ustawy lub
w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE, wyłącznie w decyzji, o której mowa w art. 10 ust. 1,
w przypadku gdy w decyzji tej zostaje nałożona na przedsiębiorcę kara pieniężna,
o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi Urzędu, jeżeli:
1) łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku
obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość
1 000 000 000 euro lub
2) łączny obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorców
uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok
zgłoszenia przekracza równowartość 50 000 000 euro.
2. Obowiązek wynikający z ust. 1 dotyczy zamiaru:
1) połączenia dwóch lub więcej samodzielnych przedsiębiorców;
2) przejęcia – przez nabycie lub objęcie akcji, innych papierów wartościowych,
udziałów lub w jakikolwiek inny sposób –bezpośredniej lub pośredniej kontroli
nad jednym lub więcej przedsiębiorcami przez jednego lub więcej
przedsiębiorców;
3) utworzenia przez przedsiębiorców wspólnego przedsiębiorcy;
4) nabycia przez przedsiębiorcę części mienia innego przedsiębiorcy (całości lub
części przedsiębiorstwa), jeżeli obrót realizowany przez to mienie
w którymkolwiek z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie
przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej równowartość
10 000 000 euro.

art. 14. więcej Art. 14. Nie podlega zgłoszeniu zamiar koncentracji:
1) jeżeli obrót przedsiębiorcy, nad którym ma nastąpić przejęcie kontroli, zgodnie
z art. 13 ust. 2 pkt 2, nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10 000 000 euro;
1a) jeżeli obrót żadnego z przedsiębiorców, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1 lub
3, nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch
lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10 000 000 euro;
1b) polegającej na przejęciu kontroli nad przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami
należącymi do jednej grupy kapitałowej oraz jednocześnie nabyciu części mienia
przedsiębiorcy lub przedsiębiorców należących do tej grupy kapitałowej – jeżeli
obrót przedsiębiorcy lub przedsiębiorców, nad którymi ma nastąpić przejęcie
kontroli, i obrót realizowany przez nabywane części mienia nie przekroczył
łącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat
obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10 000 000 euro;
2) polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez instytucję finansową akcji
albo udziałów w celu ich odsprzedaży, jeżeli przedmiotem działalności
gospodarczej tej instytucji jest prowadzone na własny lub cudzy rachunek inwestowanie w akcje albo udziały innych przedsiębiorców, pod warunkiem, że
odsprzedaż ta nastąpi przed upływem roku od dnia nabycia lub objęcia, oraz że:
a) instytucja ta nie wykonuje praw z tych akcji albo udziałów, z wyjątkiem
prawa do dywidendy, lub
b) wykonuje te prawa wyłącznie w celu przygotowania odsprzedaży całości
lub części przedsiębiorstwa, jego majątku lub tych akcji albo udziałów;
3) polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez przedsiębiorcę akcji lub
udziałów w celu zabezpieczenia wierzytelności, pod warunkiem że nie będzie on
wykonywał praw z tych akcji lub udziałów, z wyłączeniem prawa do ich
sprzedaży;
4) następującej w toku postępowania upadłościowego, z wyłączeniem przypadków,
gdy zamierzający przejąć kontrolę lub nabywający część mienia jest
konkurentem albo należy do grupy kapitałowej, do której należą konkurenci
przedsiębiorcy przejmowanego lub którego część mienia jest nabywana;
5) przedsiębiorców należących do tej samej grupy kapitałowej.

art. 15. więcej Art. 15. Dokonanie koncentracji przez przedsiębiorcę zależnego uważa się za jej
dokonanie przez przedsiębiorcę dominującego.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Obrót, o którym mowa w art. 13 ust. 1, obejmuje obrót zarówno
przedsiębiorców bezpośrednio uczestniczących w koncentracji, jak i pozostałych przedsiębiorców należących do grup kapitałowych, do których należą przedsiębiorcy bezpośrednio uczestniczący w koncentracji.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2 i 4, obrót, o którym
mowa w art. 13 ust. 1, obejmuje obrót przedsiębiorców przejmujących kontrolę lub
nabywających część mienia i pozostałych przedsiębiorców należących do grup
kapitałowych, do których należą ci przedsiębiorcy oraz obrót realizowany przez
nabywaną część mienia lub przedsiębiorców, nad którymi jest przejmowana kontrola
i ich przedsiębiorców zależnych.
3. Obrót, o którym mowa w art. 13 ust. 1, obejmuje również część obrotu przedsiębiorców:
1) nad którymi przedsiębiorcy bezpośrednio uczestniczący w koncentracji lub
przedsiębiorcy należący do grup kapitałowych, do których należą przedsiębiorcy
bezpośrednio uczestniczący w koncentracji, sprawują kontrolę wspólnie z innym
przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami – proporcjonalnie do liczby
przedsiębiorców sprawujących kontrolę. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio;
2) którzy sprawują wspólnie kontrolę nad grupą kapitałową, do której należy
przedsiębiorca bezpośrednio uczestniczący w koncentracji – proporcjonalnie do
liczby przedsiębiorców sprawujących kontrolę. Przepisy pkt 1 oraz ust. 1 stosuje się odpowiednio.
4. Obrót, o którym mowa w art. 14 pkt 1, obejmuje obrót zarówno
przedsiębiorcy, nad którym ma zostać przejęta kontrola, jak i jego przedsiębiorców
zależnych. Jeżeli przedsiębiorca, nad którym ma zostać przejęta kontrola lub jego
przedsiębiorcy zależni sprawują kontrolę nad przedsiębiorcą wspólnie z innym
przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami, przepis ust. 3 pkt 1 stosuje się odpowiednio.
5. Jeżeli jednocześnie lub w okresie nie dłuższym niż 2 lata:
1) następuje przejęcie kontroli nad co najmniej dwoma przedsiębiorcami
należącymi do tej samej grupy kapitałowej – obrót, o którym mowa w art. 14
pkt 1, obejmuje łącznie obrót wszystkich tych przedsiębiorców, jak i ich
przedsiębiorców zależnych;
2) przedsiębiorca nabywa części mienia należące do innego przedsiębiorcy lub
przedsiębiorców należących do tej samej grupy kapitałowej – obrót, o którym
mowa w art. 13 ust. 2 pkt 4, obejmuje łączny obrót zrealizowany przez wszystkie
te części mienia;
3) następuje przejęcie kontroli nad przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami należącymi
do jednej grupy kapitałowej oraz nabycie części mienia przedsiębiorcy lub
przedsiębiorców należących do tej grupy kapitałowej – obrót, o którym mowa
w art. 14 pkt 1b, obejmuje łącznie obrót wszystkich przedsiębiorców, nad
którymi jest przejmowana kontrola i ich przedsiębiorców zależnych oraz obrót
realizowany przez wszystkie nabywane części mienia.

art. 17. więcej Art. 17. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób obliczania
obrotu przedsiębiorców na potrzeby ustalenia obowiązku zgłoszenia zamiaru
koncentracji Prezesowi Urzędu, uwzględniając specyfikę prowadzonej przez
przedsiębiorców działalności, a także zasady rachunkowości odnoszące się do
poszczególnych kategorii przedsiębiorców, w tym do banków, ubezpieczycieli
i funduszy inwestycyjnych.

art. 18. więcej Art. 18. Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie
koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku nie zostanie istotnie ograniczona,
w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie
koncentracji, gdy – po spełnieniu przez przedsiębiorców zamierzających dokonać
koncentracji warunków określonych w ust. 2 – konkurencja na rynku nie zostanie
istotnie ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji
dominującej na rynku.
2. Prezes Urzędu może na przedsiębiorcę lub przedsiębiorców zamierzających
dokonać koncentracji nałożyć obowiązek lub przyjąć ich zobowiązanie,
w szczególności do:
1) zbycia całości lub części majątku jednego lub kilku przedsiębiorców,
2) wyzbycia się kontroli nad określonym przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami,
w szczególności przez zbycie określonego pakietu akcji lub udziałów, lub
odwołania z funkcji członka organu zarządzającego lub nadzorczego jednego lub
kilku przedsiębiorców,
3) udzielenia licencji praw wyłącznych konkurentowi
– określając w decyzji, o której mowa w ust. 1, termin spełnienia warunków.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę
lub przedsiębiorców obowiązek składania, w wyznaczonym terminie, informacji
o realizacji tych warunków.
4. Prezes Urzędu, na wniosek przedsiębiorcy, na którego nałożono obowiązek
spełnienia warunków określonych w ust. 2, wydaje postanowienie o nieudostępnianiu,
do dnia spełnienia tych warunków, jednak nie później niż do upływu terminu do ich
spełnienia, decyzji, o której mowa w ust. 1, w zakresie dotyczącym terminu spełnienia
tych warunków. Na postanowienie Prezesa Urzędu nie przysługuje zażalenie.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, Prezes Urzędu nie publikuje i nie
podaje w inny sposób do publicznej wiadomości decyzji w zakresie określonym
w ust. 4. W zakresie tym decyzja nie podlega również udostępnieniu w trybie
przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1429 oraz z 2020 r. poz. 695).
6. Wydanie postanowienia, o którym mowa w ust. 4, nie wyłącza obowiązków
informacyjnych przedsiębiorcy określonych w odrębnych przepisach.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Prezes Urzędu zakazuje, w drodze decyzji, dokonania koncentracji,
w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności
przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.
2. Prezes Urzędu wydaje, w drodze decyzji, zgodę na dokonanie koncentracji,
w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności
przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku, w przypadku gdy
odstąpienie od zakazu koncentracji jest uzasadnione, a w szczególności:
1) przyczyni się ona do rozwoju ekonomicznego lub postępu technicznego;
2) może ona wywrzeć pozytywny wpływ na gospodarkę narodową.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Prezes Urzędu może uchylić decyzje, o których mowa w art. 18,
art. 19 ust. 1 i w art. 20 ust. 2, jeżeli zostały one oparte na nierzetelnych informacjach,
za które są odpowiedzialni przedsiębiorcy uczestniczący w koncentracji, lub jeżeli
przedsiębiorcy nie spełniają warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2 i 3.
W przypadku uchylenia decyzji Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.
2. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 1, koncentracja została już
dokonana, a przywrócenie konkurencji na rynku nie jest możliwe w inny sposób,
Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, określając termin jej wykonania na warunkach
określonych w decyzji, nakazać w szczególności:
1) podział połączonego przedsiębiorcy na warunkach określonych w decyzji;
2) zbycie całości lub części majątku przedsiębiorcy;
3) zbycie udziałów lub akcji zapewniających kontrolę nad przedsiębiorcą lub
przedsiębiorcami lub rozwiązanie spółki, nad którą przedsiębiorcy sprawują
wspólną kontrolę.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 2, nie może być wydana po upływie 5 lat od
dnia dokonania koncentracji.
4. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio w przypadku niezgłoszenia
Prezesowi Urzędu zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13 ust. 1, oraz
w przypadku niewykonania decyzji o zakazie koncentracji.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Decyzje, o których mowa w art. 18 i art. 19 ust. 1 lub art. 20 ust. 2,
wygasają, jeżeli w terminie 2 lat od dnia ich wydania koncentracja nie została dokonana.
2. Prezes Urzędu może, na wniosek przedsiębiorcy uczestniczącego
w koncentracji złożony nie później niż 30 dni przed upływem terminu, o którym
mowa w ust. 1, przedłużyć, w drodze postanowienia, ten termin o rok, jeżeli
przedsiębiorca wykaże, że nie nastąpiła zmiana okoliczności, w wyniku której
koncentracja może spowodować istotne ograniczenie konkurencji na rynku.
3. Przed wydaniem postanowienia o przedłużeniu terminu, o którym mowa
w ust. 1, Prezes Urzędu może przeprowadzić postępowanie wyjaśniające.
4. W przypadku wydania postanowienia o odmowie przedłużenia terminu,
o którym mowa w ust. 1, dokonanie koncentracji po upływie tego terminu wymaga
zgłoszenia zamiaru koncentracji Prezesowi Urzędu i uzyskania zgody na jej dokonanie
na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

art. 23. więcej Art. 23. Prezes Urzędu na wniosek instytucji finansowej może przedłużyć,
w drodze decyzji, termin, o którym mowa w art. 14 pkt 2, jeżeli instytucja ta
udowodni, że odsprzedaż akcji albo udziałów nie była w praktyce możliwa lub
uzasadniona ekonomicznie przed upływem roku od dnia ich nabycia.

Art. 23a. Zakazane jest stosowanie we wzorcach umów zawieranych
z konsumentami niedozwolonych postanowień umownych, o których mowa w art.
385¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.

Art. 23b. 1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu postanowienia wzorca
umowy za niedozwolone i zakazującą jego wykorzystywania, jeżeli stwierdzi
naruszenie zakazu określonego w art. 23a. W decyzji Prezes Urzędu przytacza treść
postanowienia wzorca umowy uznanego za niedozwolone.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić środki
usunięcia trwających skutków naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 23a,
w szczególności zobowiązać przedsiębiorcę do:
1) poinformowania konsumentów, będących stronami umów zawartych na
podstawie wzorca, o którym mowa w ust. 1, o uznaniu za niedozwolone
postanowienia tego wzorca – w sposób określony w decyzji;
2) złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia o treści i w formie
określonej w decyzji.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może nakazać publikację
decyzji w całości lub w części, z zaznaczeniem, czy decyzja ta jest prawomocna,
w określonej w niej formie, na koszt przedsiębiorcy.
4. Środki, o których mowa w ust. 2, powinny być proporcjonalne do wagi
i rodzaju naruszenia oraz konieczne do usunięcia jego skutków.

Art. 23c. 1. Jeżeli przedsiębiorca przed wydaniem decyzji, o której mowa w art.
23b ust. 1, zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania określonych działań
zmierzających do zakończenia naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 23a, lub
usunięcia skutków tego naruszenia, Prezes Urzędu może, wydając decyzję, o której
mowa w art. 23b ust. 1, zobowiązać przedsiębiorcę do wykonania tych zobowiązań.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić termin
wykonania zobowiązań.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę
obowiązek składania w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji
zobowiązań.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, przepisów art. 23b ust.
2 pkt 1 i art. 106 ust. 1 pkt 3a nie stosuje się.
5. Prezes Urzędu może, z urzędu, uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1,
w części dotyczącej zobowiązań i nałożyć karę, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 3a,
w przypadku gdy:
1) decyzja ta została wydana w oparciu o nieprawdziwe, niekompletne lub
wprowadzające w błąd informacje lub dokumenty;
2) przedsiębiorca nie wykonuje zobowiązań lub obowiązków, o których mowa
w ust. 1–3.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, Prezes Urzędu może określić środki
usunięcia trwających skutków naruszenia zakazu, o których mowa w art. 23b ust. 2.
Przepis art. 23b ust. 3 stosuje się.
7. Prezes Urzędu może, za zgodą przedsiębiorcy, z urzędu uchylić decyzję,
o której mowa w ust. 1, w części dotyczącej zobowiązań, w przypadku gdy nastąpiła
zmiana okoliczności mających istotny wpływ na wydanie tej decyzji. Przepisy ust.
6 stosuje się odpowiednio.

Art. 23d. Prawomocna decyzja o uznaniu postanowienia wzorca umowy za
niedozwolone ma skutek wobec przedsiębiorcy, co do którego stwierdzono stosowanie
niedozwolonego postanowienia umownego oraz wobec wszystkich konsumentów,
którzy zawarli z nim umowę na podstawie wzorca wskazanego w decyzji.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów.
2. Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się
godzące w nie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami zachowanie
przedsiębiorcy, w szczególności:
1) (uchylony)
2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej
informacji;
3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji;
4) proponowanie konsumentom nabycia usług finansowych, które nie odpowiadają
potrzebom tych konsumentów ustalonym z uwzględnieniem dostępnych
przedsiębiorcy informacji w zakresie cech tych konsumentów lub proponowanie
nabycia tych usług w sposób nieadekwatny do ich charakteru.
3. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów
konsumentów.

art. 25. więcej Art. 25. Ochrona zbiorowych interesów konsumentów przewidziana w ustawie
nie wyłącza ochrony wynikającej z innych ustaw, w szczególności z przepisów
o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym i przepisów o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą
zbiorowe interesy konsumentów i nakazującą zaniechanie jej stosowania, jeżeli
stwierdzi naruszenie zakazu określonego w art. 24.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić środki
usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów w celu
zapewnienia wykonania nakazu, w szczególności zobowiązać przedsiębiorcę do
złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia o treści i w formie określonej
w decyzji.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może nakazać publikację
decyzji w całości lub w części, z zaznaczeniem, czy decyzja ta jest prawomocna,
w określonej w niej formie, na koszt przedsiębiorcy.
4. Środki, o których mowa w ust. 2, powinny być proporcjonalne do wagi
i rodzaju naruszenia oraz konieczne do usunięcia jego skutków.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w art. 26, jeżeli przedsiębiorca
zaprzestał stosowania praktyki, o której mowa w art. 24.
2. W przypadku określonym w ust. 1 Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu
praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdzającą zaniechanie
jej stosowania.
3. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na
przedsiębiorcy.
4. Przepisy art. 26 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Jeżeli w toku postępowania w sprawie praktyk naruszających
zbiorowe interesy konsumentów zostanie uprawdopodobnione – na podstawie
okoliczności sprawy, informacji zawartych w zawiadomieniu, o którym mowa
w art. 100 ust. 1, lub będących podstawą wszczęcia postępowania – że został
naruszony zakaz, o którym mowa w art. 24, a przedsiębiorca, któremu jest zarzucane
naruszenie tego zakazu, zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania określonych
działań zmierzających do zakończenia naruszenia lub usunięcia jego skutków, Prezes
Urzędu może, w drodze decyzji, zobowiązać przedsiębiorcę do wykonania tych
zobowiązań. W przypadku gdy przedsiębiorca zaprzestał naruszania zakazu, o którym
mowa w art. 24, i zobowiąże się do usunięcia skutków tego naruszenia, zdanie
pierwsze stosuje się odpowiednio.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić termin
wykonania zobowiązań lub zobowiązać przedsiębiorcę do złożenia jednokrotnego lub
wielokrotnego oświadczenia o treści i w formie określonej w decyzji lub do publikacji
decyzji w całości lub w części na koszt przedsiębiorcy, z zaznaczeniem, czy decyzja
ta jest prawomocna.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada na przedsiębiorcę
obowiązek składania w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji
zobowiązań.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, art. 26 i 27 oraz
art. 106 ust. 1 pkt 4 nie stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 7.
5. Prezes Urzędu może, z urzędu, uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1,
w przypadku gdy:
1) została ona wydana w oparciu o nieprawdziwe, niekompletne lub
wprowadzające w błąd informacje lub dokumenty;
2) przedsiębiorca nie wykonuje zobowiązań lub obowiązków, o których mowa
w ust. 1–3.
6. Prezes Urzędu może, za zgodą przedsiębiorcy, z urzędu uchylić decyzję,
o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy nastąpiła zmiana okoliczności, mających
istotny wpływ na wydanie decyzji.
7. W przypadku uchylenia decyzji Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Prezes Urzędu jest centralnym organem administracji rządowej
właściwym w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów. Prezes Rady Ministrów
sprawuje nadzór nad działalnością Prezesa Urzędu.
2. Prezes Urzędu jest:
1) organem wykonującym zadania nałożone na władze państw członkowskich Unii
Europejskiej na podstawie art. 104 i art. 105 TFUE. W szczególności Prezes
Urzędu jest właściwym organem ochrony konkurencji w rozumieniu art. 35
rozporządzenia nr 1/2003/WE;
2) jednolitym urzędem łącznikowym w rozumieniu przepisów rozporządzenia
nr 2017/2394 oraz, w zakresie swoich ustawowych kompetencji, jest organem
właściwym w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 2017/2394.
2a. Prezes Urzędu jest organem odpowiedzialnym w rozumieniu
art. 7 ust. 1 rozporządzenia 2018/302 w zakresie przeciwdziałania praktykom
ograniczającym konkurencję oraz praktykom naruszającym zbiorowe interesy
konsumentów.
3. Prezes Rady Ministrów powołuje Prezesa Urzędu spośród osób wyłonionych
w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru.
3a. Stanowisko Prezesa Urzędu może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na
stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Prezesa Urzędu.
3b. Informację o naborze na stanowisko Prezesa Urzędu ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Urzędu oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres Urzędu;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
3c. Termin, o którym mowa w ust. 3b pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
3d. Nabór na stanowisko Prezesa Urzędu przeprowadza zespół, powołany przez
Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów,
liczący co najmniej 3 osoby, których wiedza i doświadczenie dają rękojmię
wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku naboru ocenia się doświadczenie
zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku, na
które jest przeprowadzany nabór, oraz kompetencje kierownicze.
3e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 3d, może
być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
3f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 3e, mają obowiązek
zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
3g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których
przedstawia Szefowi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
3h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Urzędu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
3i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji
w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:
1) nazwę i adres Urzędu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu
kandydata.
3j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
4. Prezes Rady Ministrów odwołuje Prezesa Urzędu. Prezes Urzędu pełni
obowiązki do dnia powołania jego następcy.
5. (uchylony)
6. Prezes Urzędu wykonuje swoje zadania przy pomocy Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, zwanego dalej „Urzędem”.
7. (uchylony)
8. (uchylony)

art. 30. więcej Art. 30. 1. Prezes Rady Ministrów powołuje wiceprezesów Urzędu spośród osób
wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru. Prezes Rady Ministrów
odwołuje wiceprezesów Urzędu na wniosek Prezesa Urzędu.
2. Zespół przeprowadzający nabór na stanowiska, o których mowa w ust. 1,
powołuje Prezes Urzędu.
3. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa w ust. 1,
stosuje się odpowiednio przepisy art. 29 ust. 3a–3j.

art. 31. więcej Art. 31. Do zakresu działania Prezesa Urzędu należy:
1) sprawowanie kontroli przestrzegania przez przedsiębiorców przepisów ustawy;
2) wydawanie decyzji w sprawach praktyk ograniczających konkurencję,
w sprawach koncentracji przedsiębiorców, w sprawach o uznanie postanowień
wzorca umowy za niedozwolone oraz w sprawach praktyk naruszających
zbiorowe interesy konsumentów, a także innych decyzji przewidzianych
w ustawie;
3) prowadzenie badań stanu koncentracji gospodarki oraz zachowań rynkowych
przedsiębiorców;
4) przygotowywanie projektów rządowych programów rozwoju konkurencji oraz
projektów rządowej polityki konsumenckiej;
5) współpraca z krajowymi i międzynarodowymi organami i organizacjami, do
których zakresu działania należy ochrona konkurencji i konsumentów;
6) wykonywanie zadań i kompetencji organu ochrony konkurencji państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, określonych w rozporządzeniu
nr 1/2003/WE oraz w rozporządzeniu nr 139/2004/WE;
7) wykonywanie zadań i kompetencji właściwego organu oraz jednolitego urzędu
łącznikowego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, określonych
w rozporządzeniu nr 2017/2394;
7a) wykonywanie zadań określonych w ustawie z dnia 23 września 2016 r.
o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. poz. 1823);
7b) wykonywanie zadań organu odpowiedzialnego w rozumieniu
art. 7 ust. 1 rozporządzenia 2018/302 w zakresie przeciwdziałania praktykom
ograniczającym konkurencję oraz praktykom naruszającym zbiorowe interesy
konsumentów;
8) opracowywanie i przedkładanie Radzie Ministrów projektów aktów prawnych
dotyczących ochrony konkurencji i konsumentów;
9) przedkładanie Radzie Ministrów okresowych sprawozdań z realizacji rządowych
programów rozwoju konkurencji i polityki konsumenckiej;
10) współpraca z organami samorządu terytorialnego, w zakresie wynikającym
z rządowej polityki konsumenckiej;
11) (uchylony)
12) opracowywanie i wydawanie publikacji oraz programów edukacyjnych
popularyzujących wiedzę o ochronie konkurencji i konsumentów;
13) występowanie do przedsiębiorców w sprawach z zakresu ochrony konkurencji
i konsumentów;
14) realizacja zobowiązań międzynarodowych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
współpracy i wymiany informacji w sprawach ochrony konkurencji
i konsumentów oraz pomocy publicznej;
15) gromadzenie i upowszechnianie orzecznictwa w sprawach z zakresu ochrony
konkurencji i konsumentów, w szczególności przez zamieszczanie decyzji
Prezesa Urzędu na stronie internetowej Urzędu;
16) współpraca z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie
niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych;
16a) współpraca z Agencją do spraw Współpracy Organów Regulacji Energetyki,
z organem właściwym do spraw regulacji gospodarki paliwami i energią oraz
organem właściwym w sprawach nadzoru nad rynkiem finansowym, w zakresie
niezbędnym do wykonywania obowiązków wynikających z rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 z dnia 25 października
2011 r. w sprawie integralności i przejrzystości hurtowego rynku energii
(Dz. Urz. UE L 326 z 08.12.2011, str. 1);
16b) współpraca z Polską Agencją Nadzoru Audytowego, w tym udzielanie
informacji, wyjaśnień i przekazywanie dokumentów, w zakresie niezbędnym do
realizacji zadań związanych z monitorowaniem rynku w zakresie, o którym
mowa w art. 27 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr
537/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie szczegółowych wymogów
dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu
publicznego, uchylającego decyzję Komisji 2005/909/WE (Dz. Urz. UE L
158 z 27.05.2014, str. 77 oraz Dz. Urz. UE L 170 z 11.06.2014, str. 66);
17) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub ustawach odrębnych.

Art. 31a. Prezes Urzędu może wydać i ogłosić wyjaśnienia i interpretacje
mające istotne znaczenie dla stosowania przepisów w sprawach objętych zakresem
działania Prezesa Urzędu. Wyjaśnienia i interpretacje są publikowane w Biuletynie
Informacji Publicznej Urzędu.

Art. 31b. Prezes Urzędu publikuje na stronie internetowej Urzędu w całości
treść decyzji wydawanych na podstawie przepisów ustawy, z zastrzeżeniem, że
publikacja uzasadnienia nie obejmuje tajemnicy przedsiębiorstwa, jak również innych
informacji podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów. Publikacja
opatrzona jest informacją, czy decyzja jest prawomocna.

Art. 31c. Prezes Urzędu może nieodpłatnie publikować w publicznej radiofonii
i telewizji, w formie i czasie uzgodnionymi z właściwą jednostką publicznej
radiofonii i telewizji:
1) komunikaty dotyczące zachowań lub zjawisk mogących stanowić istotne
zagrożenie dla interesów konsumentów;
2) informacje, co do których zostało wydane postanowienie, o którym mowa w art.
73a ust. 2.

Art. 31d. Prezes Urzędu, jeżeli uzna że przemawia za tym interes publiczny,
przedstawia sądowi istotny dla sprawy pogląd w sprawach dotyczących ochrony
konkurencji i konsumentów.

art. 32. więcej Art. 32. (uchylony).

Art. 32a. 1. Przy Prezesie Urzędu działa punkt kontaktowy do spraw
pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich oraz internetowego systemu
rozwiązywania sporów konsumenckich, zwany dalej „punktem kontaktowym”.
2. Do zadań punktu kontaktowego należy:
1) udzielanie pomocy konsumentom w sprawach dotyczących pozasądowego
rozwiązywania sporów konsumenckich, w szczególności w sprawach sporów
wynikających z transgranicznych umów zawieranych z konsumentami;
2) realizowanie zadań określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 524/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie internetowego
systemu rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia
(WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE (rozporządzenie w sprawie ODR
w sporach konsumenckich) (Dz. Urz. UE L 165 z 18.06.2013, str. 1);
3) zapewnienie łącza internetowego do platformy ODR, o której mowa
w rozporządzeniu wymienionym w pkt 2.
2a. Punkt kontaktowy realizuje również zadania, o których mowa
w art. 8 rozporządzenia 2018/302.
3. Tryb pracy punktu kontaktowego określa regulamin ustalony przez Prezesa
Urzędu.

art. 33. więcej Art. 33. W skład Urzędu wchodzą Centrala w Warszawie, delegatury Urzędu
oraz laboratoria nadzorowane przez Prezesa Urzędu.

art. 34. więcej Art. 34. Prezes Rady Ministrów, w drodze zarządzenia, nadaje Urzędowi statut
określający jego organizację oraz zadania i rozmieszczenie delegatur Urzędu.

art. 35. więcej Art. 35. 1. (uchylony)
2. (uchylony)
3. Prezes Urzędu może zlecić Inspekcji Handlowej przeprowadzenie kontroli lub
realizację innych zadań należących do zakresu jego działania.
4. (uchylony)

art. 36. więcej Art. 36. (uchylony).

art. 37. więcej Art. 37. Zadania w dziedzinie ochrony interesów konsumentów w zakresie
określonym ustawą oraz odrębnymi przepisami wykonują również: samorząd
terytorialny, a także organizacje konsumenckie i inne instytucje, do których
statutowych lub ustawowych zadań należy ochrona interesów konsumentów.

art. 38. więcej Art. 38. Zadaniem samorządu terytorialnego w zakresie ochrony praw
konsumentów jest prowadzenie edukacji konsumenckiej.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Zadania samorządu powiatowego w zakresie ochrony praw
konsumentów wykonuje powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów, zwany dalej
„rzecznikiem konsumentów”.
2. Powiaty mogą, w drodze porozumienia, utworzyć jedno wspólne stanowisko
rzecznika konsumentów.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Z rzecznikiem konsumentów stosunek pracy nawiązuje starosta lub
w miastach na prawach powiatu prezydent miasta.
2. Rzecznikiem konsumentów może być osoba posiadająca wyższe
wykształcenie, w szczególności prawnicze lub ekonomiczne, i co najmniej
pięcioletnią praktykę zawodową.
3. Rzecznik konsumentów jest bezpośrednio podporządkowany staroście
(prezydentowi miasta).
4. Rzecznika konsumentów wyodrębnia się organizacyjnie w strukturze
starostwa powiatowego (urzędu miasta), a w powiatach powyżej 100 tys.
mieszkańców i w miastach na prawach powiatu rzecznik konsumentów może
wykonywać swoje zadania przy pomocy wyodrębnionego biura.
5. W pozostałym zakresie dotyczącym statusu prawnego rzecznika
konsumentów stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach
samorządowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1282).

art. 41. więcej Art. 41. (uchylony).

art. 42. więcej Art. 42. 1. Do zadań rzecznika konsumentów należy:
1) zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej
w zakresie ochrony interesów konsumentów;
2) składanie wniosków w sprawie stanowienia i zmiany przepisów prawa
miejscowego w zakresie ochrony interesów konsumentów;
3) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów
konsumentów;
4) współdziałanie z Prezesem Urzędu, organami Inspekcji Handlowej oraz
organizacjami konsumenckimi;
5) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub w przepisach odrębnych.
2. Rzecznik konsumentów może w szczególności wytaczać powództwa na rzecz
konsumentów oraz wstępować, za ich zgodą, do toczącego się postępowania
w sprawach o ochronę interesów konsumentów.
3. Rzecznik konsumentów w sprawach o wykroczenia na szkodę konsumentów
jest oskarżycielem publicznym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2020 r. poz. 729).
4. Przedsiębiorca, do którego zwrócił się rzecznik konsumentów, działając na
podstawie ust. 1 pkt 3, jest obowiązany udzielić rzecznikowi wyjaśnień i informacji
będących przedmiotem wystąpienia oraz ustosunkować się do uwag i opinii rzecznika.
5. Do rzecznika konsumentów stosuje się odpowiednio przepis art. 63 ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Rzecznik konsumentów, w terminie do dnia 31 marca każdego roku,
przedkłada staroście (prezydentowi miasta) do zaopiniowania roczne sprawozdanie ze
swojej działalności w roku poprzednim oraz przekazuje je Prezesowi Urzędu
w terminie 7 dni od zaopiniowania przez starostę (prezydenta miasta).
2. W przypadku niezaopiniowania przez starostę (prezydenta miasta)
sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, rzecznik konsumentów przekazuje
sprawozdanie Prezesowi Urzędu w terminie do dnia 10 maja każdego roku.
3. Rzecznik konsumentów przekazuje na bieżąco Prezesowi Urzędu wnioski
i sygnalizuje problemy dotyczące ochrony konsumentów, które wymagają podjęcia
działań przez organy administracji rządowej.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Przy Prezesie Urzędu działa Krajowa Rada Rzeczników
Konsumentów, zwana dalej „Radą”.
2. Rada jest stałym organem opiniodawczo-doradczym Prezesa Urzędu
w zakresie spraw związanych z ochroną praw konsumentów na szczeblu samorządu
powiatowego.
3. Do zadań Rady należy w szczególności:
1) przedstawianie propozycji dotyczących kierunków zmian legislacyjnych
w przepisach dotyczących ochrony praw konsumentów;
2) wyrażanie opinii w przedmiocie projektów aktów prawnych lub kierunków
rządowej polityki konsumenckiej;
3) wyrażanie opinii w innych sprawach z zakresu ochrony konsumentów
przedłożonych Radzie przez Prezesa Urzędu;
4) przekazywanie informacji dotyczących ochrony konsumentów, w zakresie
wskazanym przez Prezesa Urzędu.
4. W skład Rady wchodzi szesnastu rzeczników konsumentów po jednym
z każdego województwa.
5. Członków Rady powołuje i odwołuje Prezes Urzędu. Powołanie następuje za
pisemną zgodą powoływanych rzeczników konsumentów. W przypadku zaprzestania
pełnienia funkcji rzecznika konsumentów, członkostwo w Radzie wygasa.
6. Obsługę administracyjną Rady zapewnia Urząd.
7. Urząd zwraca członkom Rady koszty przejazdów na posiedzenia Rady, na
zasadach określonych w przepisach w sprawie należności przysługujących
pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery
budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
8. Tryb pracy Rady określa regulamin ustalony przez Prezesa Urzędu.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Organizacje konsumenckie reprezentują interesy konsumentów
wobec organów administracji rządowej i samorządowej i mogą uczestniczyć
w realizacji rządowej polityki konsumenckiej.
2. Organizacje, o których mowa w ust. 1, mają w szczególności prawo do:
1) wyrażania opinii o projektach aktów prawnych i innych dokumentów
dotyczących praw i interesów konsumentów;
2) opracowywania i upowszechniania konsumenckich programów edukacyjnych;
3) wykonywania testów produktów i usług oraz publikowania ich wyników;
4) wydawania czasopism, opracowań badawczych, broszur i ulotek;
5) prowadzenia nieodpłatnego poradnictwa konsumenckiego oraz udzielania
nieodpłatnej pomocy konsumentom w dochodzeniu ich roszczeń, chyba że statut
organizacji stanowi, że działalność ta jest wykonywana odpłatnie;
6) udziału w pracach normalizacyjnych;
7) realizowania zadań państwowych w dziedzinie ochrony konsumentów,
zlecanych przez organy administracji rządowej i samorządowej;
8) ubiegania się o dotacje ze środków publicznych na realizację zadań, o których
mowa w pkt 7.
3. Organy administracji rządowej i samorządowej są obowiązane do zasięgania
opinii organizacji konsumenckich w sprawach dotyczących kierunków działania na
rzecz ochrony interesów konsumentów.

art. 46. więcej Art. 46. Wysokość rocznych dotacji celowych, w rozumieniu przepisów
o finansach publicznych, przekazywanych z budżetu państwa na realizację zadań,
o których mowa w art. 45 ust. 2 pkt 7, jest ustalana w ustawie budżetowej w części
budżetu państwa, której dysponentem jest Prezes Urzędu.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Postępowanie przed Prezesem Urzędu jest prowadzone jako
postępowanie wyjaśniające, postępowanie antymonopolowe, postępowanie w sprawie
o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone lub postępowanie w sprawie
praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
2. Postępowanie wyjaśniające może poprzedzać wszczęcie postępowania
antymonopolowego, postępowania w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy
za niedozwolone lub postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe
interesy konsumentów.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Prezes Urzędu może wszcząć z urzędu, w drodze postanowienia,
postępowanie wyjaśniające, jeżeli okoliczności wskazują na możliwość naruszenia przepisów ustawy, w sprawach dotyczących określonej gałęzi gospodarki, w sprawach dotyczących ochrony interesów konsumentów oraz w innych przypadkach, gdy ustawa tak stanowi.
2. Postępowanie wyjaśniające może mieć na celu w szczególności:
1) wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające
wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter
antymonopolowy;
1a) wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie
postępowania w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za
niedozwolone;
2) wstępne ustalenie, czy nastąpiło naruszenie uzasadniające wszczęcie
postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów;
3) badanie rynku, w tym określenie jego struktury i stopnia koncentracji;
4) wstępne ustalenie istnienia obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji;
5) ustalenie, czy miało miejsce naruszenie chronionych prawem interesów
konsumentów uzasadniające podjęcie działań określonych w odrębnych
ustawach.
3. Zakończenie postępowania wyjaśniającego następuje w drodze
postanowienia.
4. Postępowanie wyjaśniające nie powinno trwać dłużej niż 4 miesiące,
a w sprawach szczególnie skomplikowanych – nie dłużej niż 5 miesięcy od dnia jego
wszczęcia.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, przepisu ust. 4 oraz
art. 35 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2020 r. poz. 256 i 695) nie stosuje się.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających
konkurencję, postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów, postępowanie w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za
niedozwolone oraz w sprawach nakładania kar pieniężnych wszczyna się z urzędu.
2. Postępowanie antymonopolowe w sprawach koncentracji wszczyna się na
wniosek lub z urzędu.

Art. 49a. 1. Prezes Urzędu, bez wszczynania postępowania, może wystąpić do
przedsiębiorcy w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów.
2. Przedsiębiorca, do którego Prezes Urzędu skierował wystąpienie, może
w terminie określonym przez Prezesa Urzędu przekazać stanowisko w sprawie, której
dotyczy wystąpienie.
3. Termin, o którym mowa w ust. 2, nie może być krótszy niż 14 dni, licząc od
dnia otrzymania przez przedsiębiorcę wystąpienia.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Przedsiębiorcy są obowiązani do przekazywania wszelkich
koniecznych informacji i dokumentów na żądanie Prezesa Urzędu.
2. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) wskazanie zakresu informacji;
2) wskazanie celu żądania;
3) wskazanie terminu udzielenia informacji;
4) pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji
nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.
3. Każdy ma prawo składania na piśmie – z własnej inicjatywy lub na prośbę
Prezesa Urzędu – wyjaśnień dotyczących istotnych okoliczności sprawy.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Dowodem z dokumentu w postępowaniu przed Prezesem Urzędu
może być tylko oryginał dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ
administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego, doradcę
podatkowego, rzecznika patentowego lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy.
2. Dowodem w postępowaniu przed Prezesem Urzędu jest dokument
sporządzony w języku polskim, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Jeżeli dokument został sporządzony w języku obcym, należy przedłożyć także
poświadczone przez tłumacza przysięgłego tłumaczenie na język polski tego
dokumentu albo jego części mającej stanowić dowód w sprawie.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Strona, powołująca się na dowód ze świadków, jest obowiązana
wskazać fakty, które mają być potwierdzone zeznaniami poszczególnych świadków,
oraz podać dane umożliwiające prawidłowe wezwanie świadka.
2. Prezes Urzędu, wzywając świadka, podaje w wezwaniu imię, nazwisko
i miejsce zamieszkania wezwanego, miejsce i czas składania wyjaśnień, określa strony
i przedmiot sprawy oraz wskazuje przepisy o odpowiedzialności karnej za składanie
fałszywych zeznań.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Zeznanie świadka, po spisaniu do protokołu, będzie mu odczytane
i, stosownie do okoliczności, na podstawie jego uwag uzupełnione lub sprostowane.
2. Protokół przesłuchania świadka podpisuje świadek i prowadzący
przesłuchanie pracownik Urzędu.

art. 54. więcej Art. 54. 1. W sprawach wymagających wiadomości specjalnych Prezes Urzędu,
po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru, może wezwać
jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.
2. Biegłym, w rozumieniu ust. 1, może być również osoba prawna
wyspecjalizowana w danej dziedzinie.

art. 55. więcej Art. 55. Strona może żądać wyłączenia biegłego z przyczyn, z jakich można
żądać wyłączenia pracownika Urzędu, do ukończenia czynności biegłego. Strona
składająca wniosek o wyłączenie biegłego po rozpoczęciu przez niego czynności jest
obowiązana uprawdopodobnić, że przyczyna uzasadniająca wyłączenie powstała
później lub że wcześniej nie była jej znana.

art. 56. więcej Art. 56. Prezes Urzędu może zarządzić okazanie biegłemu akt sprawy
i przedmiotu oględzin. Przepisy art. 71 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Opinia biegłego powinna zawierać uzasadnienie.
2. Biegli mogą złożyć opinię łączną.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Prezes Urzędu przyznaje biegłym wynagrodzenie według przepisów
o kosztach prowadzenia dowodu z opinii biegłego w postępowaniu sądowym,
z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Prezes Urzędu może nałożyć na stronę, która złożyła wniosek
o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, obowiązek wpłacenia zaliczki na poczet
wydatków biegłego.
3. Jeżeli nie wydano decyzji stwierdzającej stosowanie praktyki ograniczającej
konkurencję albo naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, koszty
wynagrodzenia biegłego ponosi Skarb Państwa.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Prezes Urzędu może zwrócić się o wydanie opinii do podmiotu, o
którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o
szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r. poz. 85, 374, 695 i 875).
2. W opinii jednostka wskazuje osobę albo osoby, które przeprowadziły badania
i wydały opinię.
3. Przepisy art. 54–58 stosuje się odpowiednio.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Prezes Urzędu może w toku postępowania przeprowadzić rozprawę.
2. Rozprawa, o której mowa w ust. 1, jest jawna, z zastrzeżeniem ust. 4.
3. Prezes Urzędu może wezwać na rozprawę i przesłuchać strony, świadków oraz
zasięgnąć opinii biegłych.
4. Rozprawa, o której mowa w ust. 1, jest niejawna, jeżeli są podczas niej
rozpatrywane informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa, jak również inne
tajemnice podlegające ochronie na podstawie odrębnych przepisów. Przepisy art. 153
i 154 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego stosuje się
odpowiednio.

art. 61. więcej Art. 61. Prezes Urzędu może zwrócić się o przesłuchanie świadków lub
o zasięgnięcie opinii biegłych do właściwego miejscowo sądu rejonowego, jeżeli
przemawia za tym charakter dowodu albo wzgląd na poważne niedogodności lub
znaczną wysokość kosztów przeprowadzenia dowodu. Prezes Urzędu, zwracając się
do sądu o przeprowadzenie dowodu, wydaje postanowienie, w którym określa:
1) sąd, który ma przeprowadzić dowód;
2) środek dowodowy;
3) fakty podlegające stwierdzeniu.

art. 62. więcej Art. 62. (uchylony).

art. 63. więcej Art. 63. (uchylony).

art. 64. więcej Art. 64. (uchylony).

art. 65. więcej Art. 65. (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66. (uchylony).

art. 67. więcej Art. 67. (uchylony).

art. 68. więcej Art. 68. (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69. 1. Prezes Urzędu, na wniosek lub z urzędu, może, w drodze
postanowienia, w niezbędnym zakresie ograniczyć prawo wglądu do materiału
dowodowego załączonego do akt sprawy, jeżeli udostępnienie tego materiału
groziłoby ujawnieniem tajemnicy przedsiębiorstwa, jak również innych tajemnic
podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów.
2. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również materiałów
włączonych do postępowania na podstawie art. 73 ust. 5.
3. Na postanowienie wydane na podstawie ust. 1 przysługuje zażalenie.
4. Wniosek o ograniczenie prawa wglądu do materiału dowodowego składa się
wraz z uzasadnieniem oraz wersją dokumentu niezawierającą informacji objętych
ograniczeniem, o którym mowa w ust. 1, ze stosowną adnotacją.
4a. Jeżeli wniosek nie spełnia wymagań określonych w ust. 4, Prezes Urzędu
wzywa wnioskodawcę do jego uzupełnienia w wyznaczonym terminie. W przypadku
nieprzedłożenia w wyznaczonym terminie wersji dokumentu, o której mowa w ust. 4,
wniosek pozostawia się bez rozpoznania.
5. Stronom oraz podmiotom zainteresowanym udostępnia się materiał
dowodowy niezawierający informacji objętych ograniczeniem, o którym mowa w ust.
1, ze stosowną adnotacją.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Wszelkie informacje i dowody uzyskane przez Prezesa Urzędu
w związku z zastosowaniem art. 89a i art. 113a–113k, w tym informacje
o wystąpieniu przedsiębiorcy lub osoby zarządzającej o odstąpienie od wymierzenia
kary pieniężnej lub jej obniżenie oraz informacje uzyskane w procedurze
dobrowolnego poddania się karze pieniężnej, nie podlegają udostępnieniu,
z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Prezes Urzędu udostępnia stronom informacje i dowody, o których mowa
w ust. 1, przed wydaniem decyzji.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy przedsiębiorca lub osoba
zarządzająca występujący o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej lub jej
obniżenie lub przedsiębiorca lub osoba zarządzająca przystępujący do procedury
w sprawie dobrowolnego poddania się karze pieniężnej wyrażą pisemną zgodę na
udostępnienie informacji i dowodów, o których mowa w ust. 1.
4. Dokumenty zawierające informacje i dowody mające charakter oświadczenia
przedsiębiorcy lub osoby zarządzającej występujących o odstąpienie od wymierzenia
kary pieniężnej lub jej obniżenie oraz przedsiębiorcy lub osoby zarządzającej
przystępujących do procedury dobrowolnego poddania się karze pieniężnej mogą być
kopiowane przez stronę wyłącznie, gdy przedsiębiorca lub osoba zarządzająca wyrażą
na to pisemną zgodę.
5. Z informacji i dowodów, o których mowa w ust. 4, mogą być sporządzane
odręczne notatki o ile strona je sporządzająca zobowiąże się do wykorzystania
uzyskanych w ten sposób informacji wyłącznie na potrzeby postępowania toczącego
się przed Prezesem Urzędu lub postępowania przed sądem prowadzonego w wyniku
wniesienia środka odwoławczego w sprawie.
6. Informacje i dowody, o których mowa w ust. 1, nie podlegają udostępnieniu
w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji
publicznej.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Pracownicy Urzędu są obowiązani do ochrony tajemnicy
przedsiębiorstwa, jak również innych informacji, podlegających ochronie na
podstawie odrębnych przepisów, o których powzięli wiadomość w toku postępowania.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do informacji powszechnie dostępnych,
informacji o wszczęciu postępowania oraz informacji o wydaniu decyzji kończących
postępowanie i ich ustaleniach.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do pracowników Inspekcji Handlowej
oraz innych osób biorących udział w kontroli, o których mowa w art. 105a ust. 2.

art. 72. więcej Art. 72. Organy administracji publicznej są obowiązane do udostępniania
Prezesowi Urzędu znajdujących się w ich posiadaniu akt oraz informacji istotnych dla
postępowania toczącego się przed Prezesem Urzędu.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Informacje uzyskane w toku postępowania nie mogą być
wykorzystane w innych postępowaniach prowadzonych na podstawie odrębnych
przepisów, z zastrzeżeniem ust. 2–4.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy:
1) postępowania karnego prowadzonego w trybie publicznoskargowym lub
postępowania karno-skarbowego;
2) innych postępowań prowadzonych przez Prezesa Urzędu;
3) wymiany informacji z Komisją Europejską i organami ochrony konkurencji
państw członkowskich Unii Europejskiej na podstawie rozporządzenia
nr 1/2003/WE;
4) wymiany informacji z Komisją Europejską i właściwymi organami państw
członkowskich Unii Europejskiej na podstawie rozporządzenia nr 2017/2394;
5) przekazywania właściwym organom informacji, które mogą wskazywać na
naruszenie odrębnych przepisów;
6) postępowania cywilnego o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie
prawa konkurencji w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2017 r.
o roszczeniach o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie prawa konkurencji (Dz. U. poz. 1132) – w zakresie, w jakim przepisy wymienionej ustawy zezwalają na wykorzystanie informacji, o których mowa w ust. 1;
7) przekazywania informacji Przewodniczącemu Komisji Nadzoru Finansowego na
podstawie art. 17ca ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem
finansowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 180, 284, 568 i 695).
3. Prezes Urzędu udostępnia organom regulacyjnym w dziedzinie rynku usług
telekomunikacyjnych i pocztowych oraz gospodarki paliwami i energią, zwanym dalej
„organami regulacyjnymi”, informacje, w tym wyniki badań i analiz rynkowych,
niezbędne w postępowaniach prowadzonych przez te organy, z wyjątkiem informacji:
1) co do których obowiązek zachowania poufności wynika z zobowiązań
międzynarodowych, w szczególności informacji uzyskanych w toku postępowań
wszczętych na podstawie art. 101 lub art. 102 TFUE;
2) uzyskanych w związku z zastosowaniem art. 89a i art. 113a–113k.
4. Organy regulacyjne są obowiązane do ochrony informacji uzyskanych na
podstawie ust. 3, w szczególności informacje te nie mogą być wykorzystane
w postępowaniach innych niż prowadzone przez organy regulacyjne. Przepisy art. 69
i 71 stosuje się odpowiednio.
5. Informacje uzyskane w toku postępowania od organu ochrony konkurencji
państwa członkowskiego Unii Europejskiej mogą być wykorzystane w toku tego
postępowania na warunkach, na jakich zostały przekazane przez ten organ, włączając
w to niewykorzystanie informacji do nałożenia sankcji na określone osoby.
6. Prezes Urzędu zawiadamia strony o zaliczeniu w poczet dowodów informacji
uzyskanych w trakcie innego prowadzonego przez niego postępowania.

Art. 73a. 1. Jeżeli z informacji zgromadzonych w toku postępowania w sprawie
praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów wynika, że istnieje
szczególnie uzasadnione podejrzenie, że przedsiębiorca dopuszcza się praktyki
naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, która może spowodować znaczne straty
lub niekorzystne skutki dla szerokiego kręgu konsumentów, Prezes Urzędu podaje do
publicznej wiadomości, w tym na stronie internetowej Urzędu, zgromadzone w toku
postępowania informacje o tym zachowaniu i jego prawdopodobnych skutkach.
2. Rozstrzygnięcie w przedmiocie podania do publicznej wiadomości informacji,
o których mowa w ust. 1, następuje w drodze postanowienia. Na postanowienie to
stronie służy zażalenie.

art. 74. więcej Art. 74. Prezes Urzędu, wydając decyzję kończącą postępowanie, uwzględnia
tylko zarzuty, do których strony mogły się ustosunkować.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Prezes Urzędu umarza postępowanie, w drodze postanowienia,
w przypadku:
1) wycofania zgłoszenia zamiaru koncentracji przedsiębiorców;
2) nienałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 2, art. 107 i 108;
3) przejęcia sprawy przez Komisję Europejską na podstawie przepisów prawa
wspólnotowego.
2. Prezes Urzędu może, w drodze postanowienia, umorzyć postępowanie
w przypadku rozstrzygnięcia sprawy przez właściwy organ ochrony konkurencji
państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

art. 76. więcej Art. 76. Nie wszczyna się, z zastrzeżeniem art. 93, art. 99f i art. 105,
postępowania, jeżeli upłynęło 5 lat od końca roku, w którym:
1) dopuszczono się naruszenia przepisów ustawy;
2) uprawomocniła się decyzja o nałożeniu kary pieniężnej.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Jeżeli w wyniku postępowania Prezes Urzędu stwierdził naruszenie
przepisów ustawy, przedsiębiorca, który dopuścił się tego naruszenia oraz osoba
zarządzająca, o której mowa w art. 6a, są obowiązani ponieść koszty postępowania.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Prezes Urzędu może nałożyć na
stronę obowiązek zwrotu tylko części kosztów albo nie obciążać jej kosztami.

art. 78. więcej Art. 78. Prezes Urzędu może, niezależnie od wyniku sprawy, nałożyć na stronę
obowiązek zwrotu kosztów wywołanych jej niesumiennym lub oczywiście
niewłaściwym postępowaniem, a w szczególności kosztów powstałych wskutek
uchylenia się od wyjaśnień lub złożenia wyjaśnień niezgodnych z prawdą, zatajenia
lub opóźnionego powołania dowodów.

art. 79. więcej Art. 79. Koszty niezbędnych opinii biegłych i podmiotów, o których mowa w
art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce, w sprawach dotyczących koncentracji ponoszą przedsiębiorcy
uczestniczący w koncentracji.

art. 80. więcej Art. 80. Prezes Urzędu rozstrzyga o kosztach, w drodze postanowienia, które
może być zamieszczone w decyzji kończącej postępowanie.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Od decyzji Prezesa Urzędu przysługuje odwołanie do Sądu
Okręgowego w Warszawie – sądu ochrony konkurencji i konsumentów, zwanego
dalej „sądem ochrony konkurencji i konsumentów”, w terminie miesiąca od dnia jej
doręczenia.
2. W przypadku wniesienia odwołania od decyzji Prezes Urzędu przekazuje je
wraz z aktami sprawy do sądu ochrony konkurencji i konsumentów niezwłocznie, nie
później niż w terminie 3 miesięcy od dnia wniesienia odwołania.
3. Jeżeli Prezes Urzędu uzna odwołanie za słuszne, może – nie przekazując akt
sądowi – uchylić albo zmienić swoją decyzję w całości lub w części, o czym
bezzwłocznie powiadamia stronę, przesyłając jej nową decyzję, od której stronie
przysługuje odwołanie. Uchylając albo zmieniając decyzję, Prezes Urzędu stwierdza
jednocześnie, czy decyzja ta została wydana bez podstawy prawnej albo z rażącym
naruszeniem prawa.
3a. W przypadku wniesienia odwołania od decyzji, uwzględniającej ostateczne
stanowisko strony o dobrowolnym poddaniu się karze pieniężnej, Prezes Urzędu, nie
przekazując akt sądowi, w razie:
1) uznania odwołania za słuszne:
a) uchyla swoją decyzję zgodnie z zasadami określonymi w ust. 3 albo
b) zmienia swoją decyzję w całości lub w części zgodnie z zasadami
określonymi w ust. 3, zmieniając ją również w zakresie kary pieniężnej;
karę pieniężną nakłada się w wysokości, w jakiej zostałaby ona nałożona,
gdyby strona nie poddała się dobrowolnie karze pieniężnej;
2) nieuznania odwołania za słuszne – zmienia swoją decyzję w zakresie kary
pieniężnej, ustalając ją w wysokości, w jakiej zostałaby nałożona, gdyby strona
nie poddała się dobrowolnie karze pieniężnej, o czym niezwłocznie powiadamia
stronę, przesyłając jej nową decyzję, od której przysługuje odwołanie.
4. Przed przekazaniem odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów
lub uchyleniem albo zmianą decyzji na podstawie ust. 3 lub 3a, Prezes Urzędu może
również, w uzasadnionych przypadkach, przeprowadzić dodatkowe czynności,
zmierzające do wyjaśnienia zarzutów podniesionych w odwołaniu.
5. Do postanowień Prezesa Urzędu, na które przysługuje zażalenie, przepisy
ust. 1–3 i 4 stosuje się odpowiednio, z tym że zażalenie wnosi się w terminie tygodnia
od dnia doręczenia postanowienia.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Od decyzji Prezesa Urzędu stronie nie przysługują środki prawne
wzruszenia decyzji przewidziane w Kodeksie postępowania administracyjnego,
dotyczące wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności
decyzji.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do postanowień Prezesa Urzędu.

art. 83. więcej Art. 83. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania przed
Prezesem Urzędu stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego, z zastrzeżeniem art. 84.

art. 84. więcej Art. 84. W sprawach dotyczących dowodów w postępowaniu przed Prezesem
Urzędu w zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio
art. 227–315 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.

art. 85. więcej Art. 85. Przepisy niniejszego działu stosuje się odpowiednio w sprawach
nakładania kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Każdy może zgłosić Prezesowi Urzędu na piśmie zawiadomienie
dotyczące podejrzenia stosowania praktyk ograniczających konkurencję wraz
z uzasadnieniem.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, może zawierać w szczególności:
1) wskazanie przedsiębiorcy, któremu jest zarzucane stosowanie praktyki
ograniczającej konkurencję;
2) opis stanu faktycznego będącego podstawą zawiadomienia;
3) wskazanie przepisu ustawy lub TFUE, którego naruszenie zarzuca zgłaszający
zawiadomienie;
4) uprawdopodobnienie naruszenia przepisów ustawy lub TFUE;
5) dane identyfikujące zgłaszającego zawiadomienie.
3. Do zawiadomienia dołącza się wszelkie dokumenty, które mogą stanowić
dowód naruszenia przepisów ustawy.
4. Prezes Urzędu przekazuje zgłaszającemu zawiadomienie, w terminie
określonym w art. 35–37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, informację na piśmie o sposobie rozpatrzenia zawiadomienia wraz
z uzasadnieniem.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Prezes Urzędu, zgodnie z art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003/WE,
nie wszczyna postępowania antymonopolowego, w przypadku gdy:
1) Komisja Europejska prowadzi postępowanie w tej samej sprawie;
2) sprawa została rozstrzygnięta przez Komisję Europejską.
2. Prezes Urzędu, zgodnie z art. 13 rozporządzenia nr 1/2003/WE, może nie
wszcząć postępowania antymonopolowego, w przypadku gdy:
1) właściwy organ ochrony konkurencji innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej prowadzi postępowanie w tej samej sprawie;
2) sprawa została rozstrzygnięta przez właściwy organ ochrony konkurencji innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
3. Jeżeli w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, Prezes Urzędu wszczął
postępowanie antymonopolowe w sprawie, może, w drodze postanowienia, zawiesić
postępowanie do czasu wydania rozstrzygnięcia przez właściwy organ ochrony
konkurencji innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Stroną postępowania jest każdy, wobec kogo zostało wszczęte
postępowanie w sprawie praktyk ograniczających konkurencję.
2. Prezes Urzędu wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania
antymonopolowego i zawiadamia o tym strony.
3. W sprawach porozumień ograniczających konkurencję, o których mowa
w art. 6 ust. 1 pkt 1–6 ustawy lub w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE, Prezes Urzędu
wszczyna jedno postępowanie antymonopolowe w sprawie:
1) naruszenia przez przedsiębiorcę zakazu określonego w tych przepisach;
2) dopuszczenia przez osobę zarządzającą do naruszenia przez przedsiębiorcę tego
zakazu.
4. Przepis ust. 3 stosuje się również, w przypadku gdy Prezes Urzędu powziął
wiadomość o okolicznościach wskazujących na dopuszczenie przez osobę
zarządzającą do naruszenia przez przedsiębiorcę zakazów określonych w art. 6 ust. 1
pkt 1–6 ustawy lub w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE po wszczęciu postępowania
antymonopolowego w sprawie naruszenia tych zakazów przez przedsiębiorcę.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Jeżeli w toku postępowania antymonopolowego zostanie
uprawdopodobnione, że dalsze stosowanie zarzucanej praktyki może spowodować
poważne i trudne do usunięcia zagrożenia dla konkurencji, Prezes Urzędu przed
zakończeniem postępowania antymonopolowego może, w drodze decyzji,
zobowiązać przedsiębiorcę, któremu jest zarzucane stosowanie praktyki, do
zaniechania określonych działań w celu zapobieżenia tym zagrożeniom. Wniesienie
odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji. Przed wydaniem decyzji stronie nie
przysługuje prawo do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, o którym mowa w art. 10 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu określa czas jej
obowiązywania. Decyzja ta obowiązuje nie dłużej niż do czasu wydania decyzji
kończącej postępowanie w sprawie.
3. Prezes Urzędu może przedłużyć, w drodze decyzji, czas obowiązywania
decyzji, o której mowa w ust. 1. Przepis ust. 2 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1, nie nakłada się kar, o których mowa w art.
106 ust. 1 pkt 1 i 2.
5. W przypadku wniesienia odwołania od decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes
Urzędu przekazuje je wraz z aktami sprawy do sądu w terminie 10 dni od dnia
otrzymania odwołania.
6. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów rozpoznaje odwołanie w terminie
2 miesięcy od dnia przekazania odwołania przez Prezesa Urzędu.

Art. 89a. 1. Przed zakończeniem postępowania antymonopolowego Prezes
Urzędu może wystąpić, z urzędu lub na wniosek strony, do wszystkich stron
z propozycją przystąpienia do procedury dobrowolnego poddania się karze pieniężnej,
jeżeli uzna, że zastosowanie tej procedury przyczyni się do przyspieszenia
postępowania.
2. W przypadku wystąpienia przez stronę z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1,
Prezes Urzędu w terminie 14 dni informuje tę stronę o rozpoczęciu bądź odmowie
rozpoczęcia procedury dobrowolnego poddania się karze pieniężnej.
3. W przypadku zastosowania procedury, o której mowa w ust. 1, wysokość kary
pieniężnej, jaka może zostać nałożona na stronę, której ostateczne stanowisko,
o którym mowa w ust. 7, zostało uwzględnione w treści decyzji, zostaje obniżona
o 10% w stosunku do kary pieniężnej, jaka zostałaby nałożona na podstawie art. 106
ust. 1 pkt 1 lub 2 lub art. 106a ust. 1, gdyby strona nie poddała się dobrowolnie karze.
4. Strona przedstawia stanowisko do propozycji Prezesa Urzędu, o której mowa
w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.
5. W przypadku zgody na przystąpienie do procedury dobrowolnego poddania
się karze pieniężnej Prezes Urzędu informuje stronę, która tę zgodę wyraziła,
o wstępnych ustaleniach postępowania antymonopolowego jej dotyczących oraz
o przewidywanej treści decyzji, w tym o wysokości kary pieniężnej obniżonej zgodnie
z ust. 3, jaka zostanie na stronę nałożona na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2 lub art. 106a ust. 1, a także o skutkach wniesienia odwołania wynikających z art. 81
ust. 3a. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
6. Prezes Urzędu po zapoznaniu się ze stanowiskiem strony ponownie przekazuje
jej informacje w zakresie, o którym mowa w ust. 5, biorąc pod uwagę informacje
i dowody przez nią przedstawione. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
7. Po zapoznaniu się ze stanowiskiem strony do informacji, o których mowa
w ust. 6, Prezes Urzędu wzywa ją do zajęcia w wyznaczonym terminie, nie krótszym
niż 14 dni, ostatecznego stanowiska w sprawie dobrowolnego poddania się karze
pieniężnej.
8. Ostateczne stanowisko, o którym mowa w ust. 7, zawiera oświadczenie strony
o dobrowolnym poddaniu się karze pieniężnej oraz potwierdzenie:
1) wysokości kary pieniężnej zaakceptowanej przez stronę;
2) o poinformowaniu strony o zarzucanych jej naruszeniach i umożliwieniu zajęcia
stanowiska, a także pouczeniu o skutkach wniesienia odwołania wynikających
z art. 81 ust. 3a.
9. Prezes Urzędu uwzględnia ostateczne stanowisko, o którym mowa w ust. 7,
w treści decyzji, o której mowa w art. 10, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11.
10. Prezes Urzędu może odstąpić od stosowania procedury w sprawie
dobrowolnego poddania się karze pieniężnej na każdym etapie, jeśli uzna, że jej
stosowanie nie przyczynia się do przyspieszenia postępowania, o czym informuje
niezwłocznie stronę uczestniczącą w tej procedurze.
11. Strona może odstąpić od uczestnictwa w procedurze dobrowolnego poddania
się karze pieniężnej na każdym etapie, informując o tym Prezesa Urzędu.
12. Wszelkie informacje i dowody uzyskane przez Prezesa Urzędu w związku
z zastosowaniem procedury dobrowolnego poddania się karze pieniężnej, mające
charakter oświadczenia strony uczestniczącej w tej procedurze, nie mogą być
wykorzystane jako dowód w prowadzonym postępowaniu, w innych postępowaniach
prowadzonych przez Prezesa Urzędu oraz w postępowaniach prowadzonych na
podstawie odrębnych przepisów – w przypadkach, o których mowa w ust. 10 lub 11.
13. Zakazu wykorzystania informacji i dowodów, o których mowa w ust. 12, nie
stosuje się do postępowania cywilnego o naprawienie szkody wyrządzonej przez
naruszenie prawa konkurencji w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2017 r.
o roszczeniach o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie prawa konkurencji – w zakresie, w jakim przepisy wymienionej ustawy zezwalają na ich wykorzystanie jako dowodu.

art. 90. więcej Art. 90. Prezes Urzędu może nadać rygor natychmiastowej wykonalności
decyzji w całości lub w części, jeżeli wymaga tego ochrona konkurencji lub ważny
interes konsumentów.

art. 91. więcej Art. 91. 1. Jeżeli istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że w lokalu
mieszkalnym lub w jakimkolwiek innym pomieszczeniu, nieruchomości lub środku
transportu są przechowywane przedmioty, akta, księgi, dokumenty i informatyczne
nośniki danych w rozumieniu przepisów o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne, mogące mieć wpływ na ustalenie stanu faktycznego
istotnego dla prowadzonego postępowania, sąd ochrony konkurencji i konsumentów
może, na wniosek Prezesa Urzędu, udzielić zgody na przeprowadzenie przeszukania,
w tym na dokonanie zajęcia przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie,
przez funkcjonariuszy Policji. Przepisy art. 105n ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.
2. W przeszukaniu, o którym mowa w ust. 1, bierze również udział upoważniony
pracownik Urzędu lub inne osoby, o których mowa w art. 105a ust. 2.
3. Policja, na polecenie sądu ochrony konkurencji i konsumentów, przeprowadza
czynności, o których mowa w ust. 1.
4. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do przeszukania, o którym mowa
w ust. 1, przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. z 2020 r. poz. 30, 413 i 568) mające zastosowanie do przeszukania stosuje się
odpowiednio.

art. 92. więcej Art. 92. Postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających
konkurencję powinno być zakończone nie później niż w terminie 5 miesięcy od dnia
jego wszczęcia. Przepisy art. 35–38 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Nie wszczyna się postępowania w sprawie praktyk ograniczających
konkurencję, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania, upłynęło
5 lat.
2. Nie wszczyna się postępowania w sprawie praktyk ograniczających
konkurencję wobec osoby zarządzającej, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestała
zachowania określonego w art. 6a, upłynęło 5 lat.

art. 94. więcej Art. 94. 1. Stroną postępowania jest każdy, kto zgłasza, zgodnie z ust. 2, zamiar
koncentracji.
2. Zgłoszenia zamiaru koncentracji dokonują:
1) wspólnie łączący się przedsiębiorcy – w przypadku, o którym mowa w art. 13
ust. 2 pkt 1;
2) przedsiębiorca przejmujący kontrolę – w przypadku, o którym mowa w art. 13
ust. 2 pkt 2;
3) wspólnie wszyscy przedsiębiorcy biorący udział w utworzeniu wspólnego
przedsiębiorcy – w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 3;
4) przedsiębiorca nabywający część mienia innego przedsiębiorcy – w przypadku,
o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 4.
3. W przypadku gdy koncentracji dokonuje przedsiębiorca dominujący za
pośrednictwem co najmniej dwóch przedsiębiorców zależnych, zgłoszenia zamiaru tej
koncentracji dokonuje przedsiębiorca dominujący.
4. Od wniosków o wszczęcie postępowania antymonopolowego w sprawach
koncentracji przedsiębiorcy uiszczają opłaty. Jeżeli wraz ze złożonym wnioskiem nie
zostanie uiszczona opłata, Prezes Urzędu wzywa wnioskodawcę do uiszczenia opłaty
w terminie 7 dni, z pouczeniem, że nieuiszczenie opłaty spowoduje pozostawienie
wniosku bez rozpatrzenia.
4a. Opłaty, o których mowa w ust. 4, nie podlegają zwrotowi w przypadku
zwrotu wniosku o wszczęcie postępowania antymonopolowego w sprawach
koncentracji lub umorzenia postępowania.
5. Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód budżetu państwa.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie zamiaru
koncentracji, w tym wykaz informacji i dokumentów, które powinno ono
zawierać, uwzględniając specyfikę działalności prowadzonej przez różne rodzaje
przedsiębiorców, w szczególności przez instytucje finansowe;
2) wysokość opłat, o których mowa w ust. 4, oraz tryb ich uiszczania, mając na
uwadze, aby nie stanowiły one bariery dla przedsiębiorców w zakresie
dokonywania koncentracji.

art. 95. więcej Art. 95. 1. Prezes Urzędu:
1) zwraca zgłoszenie zamiaru koncentracji przedsiębiorców, jeżeli zamiar
koncentracji nie podlega zgłoszeniu;
2) może zwrócić, w terminie 14 dni, zgłoszenie zamiaru koncentracji
przedsiębiorców, jeżeli nie spełnia ono warunków, jakim powinno odpowiadać;
3) może wezwać zgłaszającego zamiar koncentracji do usunięcia wskazanych
braków w zgłoszeniu lub uzupełnienia w nim niezbędnych informacji
w wyznaczonym terminie;
4) może zwrócić zgłoszenie zamiaru koncentracji przedsiębiorców, jeżeli pomimo
wezwania na podstawie pkt 3 zgłaszający zamiar koncentracji nie usuwa
wskazanych braków lub nie uzupełnia informacji w wyznaczonym terminie.
2. (uchylony)

art. 96. więcej Art. 96. 1. Postępowanie antymonopolowe w sprawach koncentracji powinno
być zakończone w terminie miesiąca od dnia jego wszczęcia.
2. Do terminu określonego w ust. 1 nie wlicza się okresów oczekiwania na:
1) dokonanie zgłoszenia przez pozostałych uczestników koncentracji;
2) usunięcie braków lub uzupełnienie informacji, o których mowa w art. 95 ust. 1
pkt 3;
3) uiszczenie opłaty, o której mowa w art. 94 ust. 4.
Art. 96a. 1. W sprawach:
1) szczególnie skomplikowanych,
2) co do których z informacji zawartych w zgłoszeniu zamiaru koncentracji lub
innych informacji, w tym uzyskanych przez Prezesa Urzędu w toku
prowadzonych postępowań, wynika, że istnieje uzasadnione
prawdopodobieństwo istotnego ograniczenia konkurencji na rynku w wyniku
dokonania koncentracji lub
3) wymagających przeprowadzenia badania rynku
– termin zakończenia postępowania ulega przedłużeniu o 4 miesiące.
2. W przypadkach określonych w ust. 1 Prezes Urzędu przedłuża termin
zakończenia postępowania w drodze postanowienia, na które nie przysługuje
zażalenie. Postanowienie wymaga uzasadnienia.
3. W sprawach, w których istnieje uzasadnione prawdopodobieństwo istotnego
ograniczenia konkurencji na rynku w wyniku dokonania koncentracji, Prezes Urzędu przedstawia przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom uczestniczącym w koncentracji zastrzeżenia wobec tej koncentracji. Przedstawienie zastrzeżeń wymaga uzasadnienia.
4. Przedsiębiorca może ustosunkować się do zastrzeżeń w terminie 14 dni od
dnia ich doręczenia. Prezes Urzędu, na uzasadniony wniosek przedsiębiorcy,
przedłuża ten termin o nie więcej niż 14 dni.
5. Prezes Urzędu może przedstawić przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom
uczestniczącym w koncentracji warunki, o których mowa w art. 19 ust. 2. Przepis
ust. 4 stosuje się odpowiednio.
6. Przedsiębiorca uczestniczący w koncentracji może przedstawić warunki,
o których mowa w art. 19 ust. 2, i zobowiązać się do ich spełnienia. Warunki te mogą
zostać przedstawione również w stanowisku przedsiębiorcy dotyczącym warunków
zaproponowanych przez Prezesa Urzędu.
7. Brak stanowiska przedsiębiorcy, jego negatywne stanowisko co do warunków
przedstawionych przez Prezesa Urzędu lub niezaakceptowanie przez Prezesa Urzędu
warunków przedstawionych przez przedsiębiorcę powodują wydanie decyzji, o której
mowa w art. 20 ust. 1.
8. Do terminu określonego w ust. 1 nie wlicza się okresów oczekiwania na:
1) usunięcie braków lub uzupełnienie informacji, o których mowa w art. 95 ust. 1
pkt 3;
2) ustosunkowanie się do przedstawionych przez Prezesa Urzędu zastrzeżeń,
o których mowa w ust. 3, lub warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2.
9. W przypadku przedstawienia przez przedsiębiorcę warunków, o których
mowa w art. 19 ust. 2, termin określony w ust. 1 ulega przedłużeniu o 14 dni.

art. 97. więcej Art. 97. 1. Przedsiębiorcy, których zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu, są
obowiązani do wstrzymania się od dokonania koncentracji do czasu wydania przez
Prezesa Urzędu decyzji lub upływu terminu, w jakim decyzja powinna zostać wydana.
2. Czynność prawna, na podstawie której ma nastąpić koncentracja, może być
dokonana pod warunkiem wydania przez Prezesa Urzędu, w drodze decyzji, zgody na
dokonanie koncentracji lub upływu terminów, o których mowa w art. 96 lub
w art. 96a.

art. 98. więcej Art. 98. Nie stanowi naruszenia obowiązku, o którym mowa w art. 97 ust. 1,
realizacja publicznej oferty kupna lub zamiany akcji, zgłoszonej Prezesowi Urzędu na
podstawie art. 13 ust. 1, jeżeli nabywca nie korzysta z prawa głosu wynikającego
z nabytych akcji lub czyni to wyłącznie w celu utrzymania pełnej wartości swej inwestycji kapitałowej lub dla zapobieżenia poważnej szkodzie, jaka może powstać u przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji.

art. 99. więcej Art. 99. W przypadku niewykonania decyzji, o której mowa w art. 21 ust. 1
lub 4, Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, dokonać podziału przedsiębiorcy.
Do podziału spółki stosuje się odpowiednio przepisy art. 528–550 ustawy z dnia
15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505, z późn.
zm.). Prezesowi Urzędu przysługują kompetencje organów spółek uczestniczących
w podziale. Prezes Urzędu może ponadto wystąpić do sądu o stwierdzenie
nieważności umowy lub podjęcie innych środków prawnych zmierzających do
przywrócenia stanu poprzedniego.

Art. 99a. 1. Konsument, rzecznik konsumentów, Rzecznik Finansowy,
organizacja konsumencka lub zagraniczna organizacja wpisana na listę organizacji
uprawnionych w państwach Unii Europejskiej do wszczęcia postępowania o uznanie
postanowień wzorca umowy za niedozwolone, opublikowaną w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej, jeżeli cel jej działania uzasadnia wystąpienie przez nią
z takim zawiadomieniem dotyczącym wzorców umów stosowanych
w Rzeczypospolitej Polskiej, zagrażających interesom konsumentów w państwie
członkowskim, w którym organizacja ta ma swoją siedzibę, mogą zgłosić Prezesowi
Urzędu na piśmie zawiadomienie dotyczące podejrzenia naruszenia zakazu, o którym
mowa w art. 23a.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) wskazanie przedsiębiorcy, któremu zarzucane jest stosowanie niedozwolonych
postanowień wzorca umowy;
2) opis stanu faktycznego będącego podstawą zawiadomienia;
3) wskazanie postanowienia wzorca umowy naruszającego zakaz, o którym mowa
w art. 23a;
4) uprawdopodobnienie naruszenia zakazu określonego w art. 23a;
5) dane identyfikujące zgłaszającego zawiadomienie.
3. Przepisy art. 86 ust. 3 i 4 stosuje się.

Art. 99b. 1. Stroną postępowania jest każdy, wobec kogo zostało wszczęte
postępowanie w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone.
2. Prezes Urzędu wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania w sprawie
o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone i zawiadamia o tym strony.

Art. 99c. 1. Prezes Urzędu może dopuścić do udziału w postępowaniu
w charakterze podmiotu zainteresowanego podmiot uprawniony do złożenia
zawiadomienia, jeżeli uzna, że udział takiego podmiotu w postępowaniu może
przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.
2. Dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze podmiotu
zainteresowanego następuje na wniosek podmiotu uprawnionego do złożenia
zawiadomienia.
3. Dopuszczenie lub odmowa dopuszczenia do udziału w postępowaniu
w charakterze podmiotu zainteresowanego następuje w drodze postanowienia, na
które przysługuje zażalenie.
4. Prezes Urzędu zawiadamia stronę o dopuszczeniu do udziału w postępowaniu
podmiotu zainteresowanego.
5. Podmiot zainteresowany ma prawo składania dokumentów i wyjaśnień co do
okoliczności sprawy.
6. Podmiot zainteresowany ma prawo wglądu do akt sprawy.
7. Prezes Urzędu informuje podmiot zainteresowany o sposobie załatwienia
sprawy. Podmiotowi temu nie przysługuje prawo do wniesienia odwołania od decyzji.

Art. 99d. Prezes Urzędu może nadać decyzji w całości lub w części rygor
natychmiastowej wykonalności, jeżeli wymaga tego ważny interes konsumentów.

Art. 99e. Postępowanie w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za
niedozwolone powinno być zakończone w terminie 4 miesięcy, a w sprawie
szczególnie skomplikowanej – nie później niż w terminie 5 miesięcy od dnia jego
wszczęcia. Przepisy art. 35–38 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

Art. 99f. Nie wszczyna się postępowania w sprawie o uznanie postanowień
wzorca umowy za niedozwolone, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich
stosowania, upłynęły 3 lata.

art. 100. więcej Art. 100. 1. Każdy może zgłosić Prezesowi Urzędu na piśmie zawiadomienie
dotyczące podejrzenia stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, może także zgłosić zagraniczna
organizacja wpisana na listę organizacji uprawnionych w państwach członkowskich
Unii Europejskiej do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania, opublikowaną
w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, jeżeli cel jej działania uzasadnia
zgłoszenie przez nią zawiadomienia dotyczącego naruszenia wynikającego
z niezgodnych z prawem zaniechań lub działań podjętych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zagrażających zbiorowym interesom konsumentów
w państwie członkowskim, w którym organizacja ta ma swoją siedzibę.
3. Przepisy art. 86 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

art. 101. więcej Art. 101. 1. Stroną postępowania jest każdy, wobec kogo zostało wszczęte
postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
2. Prezes Urzędu wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania w sprawie
praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów i zawiadamia o tym strony.

Art. 101a. 1. Jeżeli w toku postępowania w sprawie praktyk naruszających
zbiorowe interesy konsumentów zostanie uprawdopodobnione, że dalsze stosowanie
zarzucanej praktyki może spowodować poważne i trudne do usunięcia zagrożenia dla
zbiorowych interesów konsumentów, Prezes Urzędu przed zakończeniem
postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów
może, w drodze decyzji, zobowiązać przedsiębiorcę, któremu jest zarzucane
stosowanie praktyki, do zaniechania określonych działań w celu zapobieżenia tym
zagrożeniom. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji. Przed
wydaniem decyzji stronie nie przysługuje prawo do wypowiedzenia się co do
zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, o którym mowa w art.
10 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu określa czas jej
obowiązywania. Decyzja ta obowiązuje nie dłużej niż do czasu wydania decyzji
kończącej postępowanie w sprawie.
3. Prezes Urzędu może przedłużyć, w drodze decyzji, czas obowiązywania
decyzji, o której mowa w ust. 1. Przepis ust. 2 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1, nie nakłada się kary, o której mowa w art.
106 ust. 1 pkt 4.
5. Przepisy art. 89 ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio.

art. 102. więcej Art. 102. (uchylony).

art. 103. więcej Art. 103. Prezes Urzędu może nadać decyzji w całości lub w części rygor
natychmiastowej wykonalności, jeżeli wymaga tego ważny interes konsumentów.

art. 104. więcej Art. 104. Postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów powinno być zakończone w terminie 4 miesięcy, a w sprawie
szczególnie skomplikowanej – nie później niż w terminie 5 miesięcy od dnia jego
wszczęcia. Przepisy art. 35–38 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

art. 105. więcej Art. 105. Nie wszczyna się postępowania w sprawie praktyk naruszających
zbiorowe interesy konsumentów, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich
stosowania, upłynęły 3 lata.

Art. 105a. 1. W toku postępowania przed Prezesem Urzędu może być
przeprowadzona przez upoważnionego pracownika Urzędu lub Inspekcji Handlowej,
zwanego dalej „kontrolującym”, kontrola u każdego przedsiębiorcy, zwanego dalej
„kontrolowanym”, w zakresie objętym tym postępowaniem.
2. Prezes Urzędu może upoważnić do udziału w kontroli:
1) pracownika organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego Unii
Europejskiej w przypadku, o którym mowa w art. 22 rozporządzenia nr 1/2003/WE;
2) pracownika organu wnioskującego w rozumieniu art. 3 pkt 9 rozporządzenia
nr 2017/2394 w przypadku, o którym mowa w art. 11 ust. 3 tego rozporządzenia;
3) osoby posiadające wiadomości specjalne, jeżeli do przeprowadzenia kontroli
niezbędne są tego rodzaju wiadomości.
3. (uchylony)
4. Upoważnienie do przeprowadzenia kontroli lub do udziału w kontroli zawiera:
1) oznaczenie organu kontroli;
2) wskazanie podstawy prawnej;
3) datę i miejsce wystawienia;
4) imię, nazwisko i stanowisko kontrolującego oraz numer jego legitymacji
służbowej, a w przypadku upoważnienia do udziału w kontroli osób, o których
mowa w ust. 2 – imiona i nazwiska tych osób oraz numer paszportu lub innego
dokumentu potwierdzającego tożsamość;
5) oznaczenie kontrolowanego;
6) określenie zakresu przedmiotowego kontroli, w tym okresu objętego kontrolą;
7) określenie daty rozpoczęcia kontroli i przewidywanej daty jej zakończenia;
8) podpis osoby udzielającej upoważnienia, z podaniem zajmowanego stanowiska
lub funkcji;
9) pouczenie o prawach i obowiązkach kontrolowanego.
5. Upoważnienie do przeprowadzenia kontroli, o której mowa w ust. 1, wydają
odpowiednio: Prezes Urzędu oraz, na jego wniosek, wojewódzcy inspektorzy
Inspekcji Handlowej.
6. Kontrolujący doręcza kontrolowanemu lub osobie przez niego upoważnionej
upoważnienie do przeprowadzenia kontroli oraz okazuje legitymację służbową,
a osoby upoważnione do udziału w kontroli, o których mowa w ust. 2, dowód
osobisty, paszport lub inny dokument potwierdzający tożsamość.
7. W razie nieobecności kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej,
upoważnienie do przeprowadzenia kontroli oraz legitymacja służbowa, dowód
osobisty, paszport lub inny dokument potwierdzający tożsamość mogą być okazane
innemu pracownikowi kontrolowanego, który może być uznany za osobę, o której
mowa w art. 97 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny lub
przywołanemu świadkowi, którym powinien być funkcjonariusz publiczny, niebędący
jednak pracownikiem organu przeprowadzającego kontrolę. W takim przypadku
upoważnienie doręcza się niezwłocznie kontrolowanemu, nie później jednak niż
trzeciego dnia od wszczęcia kontroli.

Art. 105b. 1. W celu uzyskania informacji mogących stanowić dowód w sprawie
kontrolujący ma prawo:
1) wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń oraz środków
transportu kontrolowanego;
2) żądania udostępnienia związanych z przedmiotem kontroli akt, ksiąg, wszelkiego
rodzaju pism, dokumentów oraz ich odpisów i wyciągów, korespondencji
przesyłanej pocztą elektroniczną, informatycznych nośników danych
w rozumieniu przepisów o informatyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne, innych urządzeń zawierających dane informatyczne lub
systemów informatycznych, w tym także zapewnienia dostępu do systemów
informatycznych będących własnością innego podmiotu zawierających dane
kontrolowanego związane z przedmiotem kontroli, w zakresie, w jakim
kontrolowany ma do nich dostęp;
3) sporządzania z materiałów i korespondencji, o których mowa w pkt 2, notatek;
4) żądania sporządzenia przez kontrolowanego kopii lub wydruków materiałów,
korespondencji, o których mowa w pkt 2, oraz informacji zgromadzonych na
nośnikach, w urządzeniach lub w systemach, o których mowa w tym przepisie;
5) żądania od osób, o których mowa w art. 105d ust. 1, ustnych wyjaśnień
dotyczących przedmiotu kontroli;
6) żądania od osób, o których mowa w art. 105d ust. 1, udostępnienia i wydania
innych przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie.
2. Osobie upoważnionej do udziału w kontroli, na podstawie art. 105a ust. 2,
przysługują uprawnienia kontrolującego w zakresie wstępu na grunt oraz do
budynków, lokali lub innych pomieszczeń oraz środków transportu kontrolowanego
oraz dostępu do materiałów i korespondencji oraz informacji zgromadzonych na
nośnikach, w urządzeniach lub w systemach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, a także
do sporządzania z nich notatek, oraz uprawnienie do udziału wraz z kontrolującym
w przeszukaniu, o którym mowa w art. 91 i w art. 105n.
3. W toku kontroli kontrolujący może korzystać z pomocy funkcjonariuszy
innych organów kontroli państwowej lub Policji. Organy kontroli państwowej lub
Policja wykonują czynności na polecenie kontrolującego.
4. W uzasadnionych przypadkach przebieg kontroli lub poszczególne czynności
w jej toku, po uprzednim poinformowaniu kontrolowanego, mogą być utrwalane przy
pomocy urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk. Informatyczne nośniki danych
w rozumieniu przepisów o informatyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne, na których zarejestrowano przebieg kontroli lub poszczególne
czynności w jej toku, stanowią załącznik do protokołu kontroli.

Art. 105c. (uchylony).

Art. 105d. 1. Kontrolowany, osoba przez niego upoważniona, posiadacz lokalu
mieszkalnego, pomieszczenia, nieruchomości lub środka transportu, o których mowa
w art. 91 ust. 1, są obowiązani do:
1) udzielenia żądanych informacji;
2) umożliwienia wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń
oraz środków transportu;
3) udostępnienia i wydania materiałów, o których mowa w art. 105b ust. 1 pkt 2,
lub innych przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie;
4) umożliwienia dostępu do informatycznych nośników danych, urządzeń lub
systemów informatycznych, o których mowa w art. 105b ust. 1 pkt 2, w zakresie
informacji zgromadzonych na tych nośnikach, w urządzeniach lub w systemach,
w tym do korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, mogą odmówić udzielenia informacji lub
współdziałania w toku kontroli tylko wtedy, gdy naraziłoby to je lub ich małżonka,
wstępnych, zstępnych, rodzeństwo oraz powinowatych w tej samej linii lub stopniu,
jak również osoby pozostające w stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli,
a także osobę pozostającą we wspólnym pożyciu, na odpowiedzialność karną. Prawo
odmowy udzielenia informacji lub współdziałania w toku kontroli trwa po ustaniu
małżeństwa lub rozwiązaniu stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli.

Art. 105e. 1. Kontrolowany zapewnia kontrolującemu oraz osobom
upoważnionym do udziału w kontroli warunki i środki niezbędne do sprawnego
przeprowadzenia kontroli, a w szczególności:
1) sporządza we własnym zakresie kopie lub wydruki materiałów i korespondencji,
o których mowa w art. 105b ust. 1 pkt 2, oraz informacji zgromadzonych na
nośnikach, w urządzeniach lub w systemach, o których mowa w tym przepisie;
2) zapewnia w miarę możliwości samodzielne zamknięte pomieszczenie, jeżeli jest
to niezbędne do przeprowadzenia kontroli;
3) zapewnia wydzielone miejsce do przechowywania dokumentów i zabezpieczonych przedmiotów;
4) udostępnia środki łączności, którymi dysponuje, w zakresie niezbędnym do
wykonywania czynności kontrolnych.
2. Kontrolowany dokonuje potwierdzenia za zgodność z oryginałem sporządzonych kopii dokumentów i wydruków. W przypadku odmowy potwierdzenia za zgodność z oryginałem potwierdza je kontrolujący, o czym czyni wzmiankę w protokole kontroli.

Art. 105f. 1. Kontrolujący lub osoby upoważnione do udziału w kontroli ustalają
stan faktyczny na podstawie dowodów zebranych w toku kontroli, a w szczególności
dokumentów, przedmiotów, oględzin oraz ustnych lub pisemnych wyjaśnień
i oświadczeń oraz innych nośników informacji.
2. Dowody, o których mowa w ust. 1, mogą zostać zabezpieczone przez:
1) pozostawienie ich w wydzielonym lub oddzielnym, zamkniętym
i opieczętowanym pomieszczeniu u kontrolowanego;
2) złożenie, za pokwitowaniem udzielonym kontrolowanemu, na przechowanie
w pomieszczeniu Urzędu lub wojewódzkiego inspektoratu Inspekcji Handlowej.

Art. 105g. 1. Prezes Urzędu w toku kontroli, o której mowa w art. 105a ust. 1,
może wydać postanowienie o zajęciu akt, ksiąg, wszelkiego rodzaju pism,
dokumentów, korespondencji lub informatycznych nośników danych, urządzeń,
o których mowa w art. 105b ust. 1 pkt 2, oraz innych przedmiotów mogących
stanowić dowód w sprawie, na czas niezbędny do przeprowadzenia kontroli, jednakże
nie dłuższy niż 7 dni.
2. Osobę posiadającą przedmioty, o których mowa w ust. 1, kontrolujący wzywa
do wydania ich dobrowolnie, a w razie odmowy można przeprowadzić ich odebranie
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
3. Na postanowienie o zajęciu przedmiotów zażalenie przysługuje osobom,
których prawa zostały naruszone. Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania
postanowienia.
4. Do zabezpieczenia na miejscu kontroli, w celu wykonywania czynności
w toku kontroli, akt, ksiąg, innych wszelkiego rodzaju pism, dokumentów,
korespondencji, informatycznych nośników informacji, urządzeń, o których mowa
w art. 105b ust. 1 pkt 2, oraz innych przedmiotów mogących stanowić dowód
w sprawie, jak również pomieszczeń kontrolowanego, w których znajdują się te
dokumenty lub przedmioty, przepisów ust. 1–3 nie stosuje się.

Art. 105h. 1. Przedmioty podlegające zajęciu, o którym mowa w art. 105g ust. 1,
należy po dokonaniu oględzin i sporządzeniu protokołu zajęcia zabrać albo oddać na
przechowanie osobie godnej zaufania z zaznaczeniem obowiązku ich przedstawienia
na żądanie organu prowadzącego postępowanie.
2. Protokół zajęcia zawiera: oznaczenie sprawy, z którą zajęcie ma związek,
podanie dokładnej godziny rozpoczęcia i zakończenia czynności, dokładną listę
zajętych przedmiotów i, w miarę potrzeby, ich opis oraz wskazanie postanowienia
Prezesa Urzędu o zajęciu. Protokół podpisują dokonujący zajęcia i przedstawiciel
kontrolowanego.
3. Dokonujący zajęcia jest obowiązany do natychmiastowego wręczenia osobom
zainteresowanym pokwitowania stwierdzającego, jakie przedmioty i przez kogo
zostały zajęte, oraz do niezwłocznego powiadomienia przedsiębiorcy, którego
przedmioty zostały zajęte, o dokonanym zajęciu.
4. Zajęte przedmioty należy zwrócić niezwłocznie po stwierdzeniu, że są zbędne
dla prowadzonego postępowania, albo po uchyleniu przez sąd ochrony konkurencji
i konsumentów postanowienia o zajęciu przedmiotów, jednak nie później niż po
upływie terminu, o którym mowa w art. 105g ust. 1.

Art. 105i. 1. Bez wszczynania odrębnego postępowania Prezes Urzędu może
przeprowadzić kontrolę lub dokonać przeszukania na podstawie art. 105n lub wystąpić
z wnioskiem o wyrażenie zgody na przeprowadzenie przeszukania na podstawie
art. 91 na wniosek Komisji Europejskiej lub organu ochrony konkurencji innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej w przypadku, o którym mowa
w art. 22 rozporządzenia nr 1/2003/WE oraz w art. 12 rozporządzenia
nr 139/2004/WE.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może upoważnić do
udziału w kontroli lub przeszukaniu:
1) pracownika Urzędu;
2) pracownika Komisji Europejskiej lub organu ochrony konkurencji państwa
członkowskiego Unii Europejskiej;
3) osoby posiadające wiadomości specjalne, jeżeli do przeprowadzenia kontroli
niezbędne są tego rodzaju wiadomości.
3. W przypadku gdy przedsiębiorca lub osoba uprawniona do jego
reprezentowania albo posiadacz lokalu mieszkalnego, pomieszczenia, nieruchomości
lub środka transportu, o których mowa w art. 91 ust. 1, sprzeciwiają się
przeprowadzeniu przez Komisję Europejską kontroli w toku postępowania
prowadzonego na podstawie przepisów rozporządzenia nr 1/2003/WE lub
rozporządzenia nr 139/2004/WE, osobom upoważnionym przez Prezesa Urzędu do
udziału w tej kontroli, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 3, przysługują w toku kontroli uprawnienia, o których mowa w art. 105b, art. 105f–105h, art. 105n i art. 105o.
Przepisy art. 91 stosuje się.

Art. 105ia. 1. W celu uzyskania informacji mogących stanowić dowód
w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów kontrolujący ma
prawo podjęcia czynności zmierzających do zakupu towaru.
2. Okazanie kontrolowanemu albo osobie przez niego upoważnionej legitymacji
służbowej upoważniającej do wykonywania czynności kontrolnych oraz doręczenie
upoważnienia do przeprowadzenia kontroli i zgody sądu, o której mowa w ust. 4,
następuje niezwłocznie po zakończeniu czynności, o których mowa w ust. 1.
3. Przebieg czynności, o których mowa w ust. 1, może być utrwalany za pomocą
urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk bez informowania kontrolowanego.
Informatyczne nośniki danych w rozumieniu przepisów o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne, na których zarejestrowano przebieg
kontroli lub poszczególne czynności w jej toku, stanowią załącznik do protokołu
kontroli. Poinformowanie kontrolowanego o utrwalaniu przebiegu czynności,
o których mowa w ust. 1, następuje niezwłocznie po dokonaniu czynności, o których
mowa w zdaniu 1.
4. Podjęcie czynności, o których mowa w ust. 1 i 3, wymaga zgody sądu ochrony
konkurencji i konsumentów, udzielonej na wniosek Prezesa Urzędu.
5. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów wydaje w ciągu 48 godzin
postanowienie w sprawie, o której mowa w ust. 4. Na postanowienie to nie
przysługuje zażalenie.

Art. 105j. 1. Przebieg przeprowadzonej kontroli kontrolujący przedstawia
w protokole kontroli.
2. Protokół kontroli powinien zawierać w szczególności:
1) wskazanie nazwy albo imienia i nazwiska oraz adresu kontrolowanego;
2) datę rozpoczęcia i zakończenia kontroli;
3) imię, nazwisko i stanowisko służbowe kontrolującego;
4) określenie przedmiotu i zakresu kontroli;
5) opis stanu faktycznego ustalonego w trakcie kontroli;
6) opis załączników;
7) informację o pouczeniu kontrolowanego o prawie zgłaszania zastrzeżeń do
protokołu oraz o prawie odmowy podpisania protokołu.
3. Materiał dowodowy zgromadzony w toku kontroli stanowi załącznik do
protokołu kontroli.

Art. 105k. 1. Protokół kontroli podpisują kontrolujący i kontrolowany.
2. Przed podpisaniem protokołu kontrolowany może, w terminie 7 dni od
przedstawienia mu go do podpisu, złożyć na piśmie zastrzeżenia do tego protokołu.
3. W razie zgłoszenia zastrzeżeń, o których mowa w ust. 2, kontrolujący
dokonuje ich analizy i, w razie potrzeby, podejmuje dodatkowe czynności kontrolne,
a w przypadku stwierdzenia zasadności zastrzeżeń zmienia lub uzupełnia odpowiednią
część protokołu w formie aneksu do protokołu.
4. W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń w całości lub w części kontrolujący
informuje o tym kontrolowanego na piśmie.
5. O odmowie podpisania protokołu kontrolujący czyni wzmiankę w protokole.
6. Protokół sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden pozostawia
się kontrolowanemu, z wyłączeniem materiału dowodowego pozostającego
w posiadaniu kontrolowanego.

Art. 105l. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się
przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Art. 105m. 1. Podmiot, o którym mowa w art. 105b ust. 1 pkt 2, którego prawa
zostały naruszone w toku kontroli, może wnieść zażalenie do sądu ochrony
konkurencji i konsumentów na czynności kontrolne wykraczające poza zakres
przedmiotowy kontroli lub inne czynności kontrolne podjęte z naruszeniem
przepisów, w terminie 7 dni od dnia dokonania tych czynności.
2. Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje kontroli.
3. Zażalenie wnosi się do sądu ochrony konkurencji i konsumentów za
pośrednictwem Prezesa Urzędu, który przekazuje je wraz z odpowiedzią do sądu
w terminie 7 dni od dnia wniesienia zażalenia.
4. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów rozpoznaje zażalenie w terminie
7 dni od dnia jego przekazania przez Prezesa Urzędu. Postanowienie sąd uzasadnia
z urzędu. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji.
5. W przypadku uwzględnienia zażalenia przez sąd ochrony konkurencji
i konsumentów dowody uzyskane w wyniku zaskarżonej czynności kontrolnej nie
mogą być wykorzystane w prowadzonym postępowaniu, w innych postępowaniach prowadzonych przez Prezesa Urzędu oraz w postępowaniach prowadzonych na
podstawie odrębnych przepisów.

Art. 105n. 1. W sprawach praktyk ograniczających konkurencję, w toku
postępowania wyjaśniającego i postępowania antymonopolowego, w celu znalezienia
i uzyskania informacji z akt, ksiąg, pism, wszelkiego rodzaju dokumentów lub
informatycznych nośników danych, urządzeń oraz systemów informatycznych oraz
innych przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie, Prezes Urzędu może
przeprowadzić u przedsiębiorcy przeszukanie pomieszczeń i rzeczy, jeżeli istnieją
uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że wymienione informacje lub przedmioty
tam się znajdują.
2. Przeprowadzenie przeszukania wymaga zgody sądu ochrony konkurencji
i konsumentów, udzielonej na wniosek Prezesa Urzędu.
3. Prezes Urzędu może wystąpić z wnioskiem o zgodę na przeprowadzenie
przeszukania w toku postępowania wyjaśniającego wyłącznie, gdy zachodzi
uzasadnione podejrzenie poważnego naruszenia przepisów ustawy, w szczególności
gdy mogłoby dojść do zatarcia dowodów.
4. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów wydaje w ciągu 48 godzin
postanowienie w sprawie, o której mowa w ust. 2. Na postanowienie sądu ochrony
konkurencji i konsumentów nie przysługuje zażalenie.

Art. 105o. W celu uzyskania informacji mogących stanowić dowód w sprawie
przeszukujący ma prawo sporządzania z materiałów i korespondencji, o których
mowa w art. 105b ust. 1 pkt 2, oraz z informacji zgromadzonych na nośnikach,
w urządzeniach lub w systemach, o których mowa w tym przepisie, notatek, przez co
należy rozumieć również sporządzenie kopii lub wydruków.

Art. 105p. Przeszukiwany oraz osoby, których prawa zostały naruszone w toku
przeszukania, mogą wnieść zażalenie do sądu ochrony konkurencji i konsumentów na
czynności przeszukania wykraczające poza zakres przedmiotowy przeszukania lub
inne czynności przeszukania podjęte z naruszeniem przepisów, w terminie 7 dni od
dnia dokonania tych czynności. Przepisy art. 105m ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.

Art. 105q. Do przeszukania, o którym mowa w art. 105n, stosuje się
odpowiednio przepisy:
1) art. 105a ust. 2 i 4–7, art. 105b, art. 105d–105h, art. 105j i art. 105k;
2) art. 51 ust. 1 i 2 oraz art. 52 zdanie pierwsze ustawy z dnia 6 marca 2018 r. –
Prawo przedsiębiorców – w zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale;
3) art. 180, art. 224 § 1, art. 225 i art. 226 oraz art. 236a ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks postępowania karnego; sądem właściwym na potrzeby
stosowania tych przepisów jest sąd ochrony konkurencji i konsumentów.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji,
karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% obrotu osiągniętego w roku
obrotowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby
nieumyślnie:
1) dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 6, w zakresie niewyłączonym
na podstawie art. 7 i art. 8, lub naruszenia zakazu określonego w art. 9;
2) dopuścił się naruszenia art. 101 lub art. 102 TFUE;
3) dokonał koncentracji bez uzyskania zgody Prezesa Urzędu;
3a) dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 23a;
4) dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 24.
2. Prezes Urzędu może również nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji,
karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 50 000 000 euro, jeżeli
przedsiębiorca ten choćby nieumyślnie:
1) we wniosku, o którym mowa w art. 23, lub w zgłoszeniu, o którym mowa
w art. 94 ust. 2, podał nieprawdziwe dane;
2) nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 10 ust.
9, art. 12 ust. 3, art. 19 ust. 3, art. 23c ust. 3, art. 28 ust. 3 lub art. 50 bądź udzielił
nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji;
3) uniemożliwia lub utrudnia rozpoczęcie lub przeprowadzenie kontroli na
podstawie art. 105a lub art. 105i, w tym nie wykonuje obowiązków określonych
w art. 105d ust. 1 lub w art. 105e ust. 1;
4) uniemożliwia lub utrudnia rozpoczęcie lub przeprowadzenie przeszukania na
podstawie art. 91 lub art. 105n, w tym nie wykonuje obowiązków określonych
w art. 105d ust. 1 lub w art. 105e ust. 1.
3. Obrót, o którym mowa w ust. 1, oblicza się jako sumę:
1) przychodów wykazanych w rachunku zysków i strat – w przypadku
przedsiębiorcy sporządzającego taki rachunek na podstawie przepisów
o rachunkowości;
2) przychodów wykazanych w rocznym sprawozdaniu finansowym równoważnym
do rachunku zysków i strat sporządzanym na podstawie przepisów
o rachunkowości lub w innym dokumencie podsumowującym przychody w roku
obrotowym, w tym w sprawozdaniu z wykonania budżetu – w przypadku
przedsiębiorcy, który nie sporządza rachunku zysków i strat na podstawie
przepisów o rachunkowości;
3) udokumentowanych przychodów uzyskanych w roku obrotowym
w szczególności ze sprzedaży produktów, towarów lub materiałów, przychodów
finansowych oraz przychodów z działalności realizowanej na podstawie statutu
lub innego dokumentu określającego zakres działalności przedsiębiorcy, a także
wartości uzyskanych przez przedsiębiorcę dotacji przedmiotowych –
w przypadku braku dokumentów, o których mowa w pkt 1 i 2;
4) dochodów własnych pomniejszonych o wpływy z podatków – w przypadku
gmin, powiatów i województw.
4. W przypadku gdy przedsiębiorca powstał w wyniku połączenia lub
przekształcenia innych przedsiębiorców, obliczając wysokość jego obrotu, o którym
mowa w ust. 1, Prezes Urzędu uwzględnia obrót osiągnięty przez tych
przedsiębiorców w roku obrotowym poprzedzającym rok nałożenia kary.
5. W przypadku gdy przedsiębiorca w roku obrotowym poprzedzającym rok
nałożenia kary nie osiągnął obrotu lub osiągnął obrót w wysokości nieprzekraczającej
równowartości 100 000 euro, Prezes Urzędu nakładając karę pieniężną na podstawie
ust. 1 uwzględnia średni obrót osiągnięty przez przedsiębiorcę w trzech kolejnych
latach obrotowych poprzedzających rok nałożenia kary.
6. W przypadku gdy przedsiębiorca nie osiągnął obrotu w okresie trzyletnim,
o którym mowa w ust. 5, lub gdy obrót przedsiębiorcy obliczony na podstawie tego
przepisu nie przekracza równowartości 100 000 euro, Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej równowartości 10 000 euro.
7. W przypadku gdy przedsiębiorca nie dysponuje przed wydaniem decyzji
danymi finansowymi niezbędnymi do ustalenia obrotu za rok obrotowy poprzedzający
rok nałożenia kary, Prezes Urzędu, nakładając karę pieniężną na podstawie ust. 1, uwzględnia:
1) obrót osiągnięty przez przedsiębiorcę w roku obrotowym poprzedzającym ten rok;
2) w przypadku, o którym mowa w ust. 5 – średni obrót osiągnięty przez
przedsiębiorcę w trzech kolejnych latach obrotowych poprzedzających ten rok.
Przepis ust. 6 stosuje się odpowiednio.

Art. 106a. 1. Prezes Urzędu może nałożyć na osobę zarządzającą, o której mowa
w art. 6a, karę pieniężną w wysokości do 2 000 000 zł, jeżeli osoba ta umyślnie
dopuściła do naruszenia przez przedsiębiorcę zakazów określonych w art. 6 ust. 1
pkt 1–6 ustawy lub w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE.
2. Nałożenie na osobę zarządzającą kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1,
może nastąpić wyłącznie w decyzji, nakładającej na przedsiębiorcę karę pieniężną,
o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2.
3. Kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, nie nakłada się, jeżeli na osobę
zarządzającą będącą przedsiębiorcą została nałożona kara pieniężna na podstawie
art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2 za to samo naruszenie zakazów określonych w art. 6 ust. 1
pkt 1–6 ustawy lub w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE.

Art. 106b. 1. Prezes Urzędu może nałożyć na osobę zarządzającą karę pieniężną
w wysokości do 2 000 000 zł, jeżeli osoba ta, w ramach sprawowania swojej funkcji
w czasie trwania stwierdzonego naruszenia, umyślnie dopuściła przez swoje działanie
lub zaniechanie do naruszenia przez przedsiębiorcę zakazów określonych w art. 23a
lub art. 24.
2. W przypadku osoby zarządzającej w podmiocie, o którym mowa w ustawach,
o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem
finansowym, kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, może być nałożona w wysokości
do 5 000 000 zł.
3. Nałożenie na osobę zarządzającą kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 i 2,
może nastąpić wyłącznie w decyzji nakładającej na przedsiębiorcę karę pieniężną, o
której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 3a lub 4.

art. 107. więcej Art. 107. Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorców, w drodze decyzji,
karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 10 000 euro za każdy dzień
opóźnienia w wykonaniu decyzji wydanych na podstawie art. 10, art. 12 ust. 1, art.
19 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 21 ust. 2 i 4, art. 23b, art. 23c ust. 1, art. 26, art. 27 ust. 2,
art. 28 ust. 1, art. 89 ust. 1 i 3 oraz art. 101a ust. 1 i 3, postanowień wydanych na
podstawie art. 105g ust. 1 lub wyroków sądowych w sprawach z zakresu praktyk
ograniczających konkurencję, praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów, niedozwolonych postanowień wzorców umów oraz koncentracji. Karę
pieniężną nakłada się, licząc od daty wskazanej w decyzji.

art. 108. więcej Art. 108. 1. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę pełniącą
funkcję kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy
karę pieniężną w wysokości do pięćdziesięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia,
jeżeli osoba ta umyślnie albo nieumyślnie:
1) nie wykonała decyzji, postanowień lub wyroków, o których mowa w art. 107;
2) nie zgłosiła zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13.
2. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę pełniącą funkcję
kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy karę
pieniężną w wysokości, o której mowa w ust. 1, jeżeli osoba ta:
1) uniemożliwia lub utrudnia rozpoczęcie lub przeprowadzenie kontroli na
podstawie art. 105a lub art. 105i;
2) uniemożliwia lub utrudnia rozpoczęcie lub przeprowadzenie przeszukania na
podstawie art. 91 lub art. 105n.
3. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć karę pieniężną w wysokości,
o której mowa w ust. 1, na:
1) osobę upoważnioną przez kontrolowanego lub przeszukiwanego, o której mowa
w art. 105a ust. 6, posiadacza lokalu mieszkalnego, pomieszczenia,
nieruchomości lub środka transportu, o których mowa w art. 91 ust. 1, za:
a) udzielenie w toku kontroli lub przeszukania nieprawdziwych lub
wprowadzających w błąd informacji żądanych przez Prezesa Urzędu,
b) uniemożliwianie lub utrudnianie rozpoczęcia lub przeprowadzenia kontroli
na podstawie art. 105a lub art. 105i, w tym niewykonywanie obowiązków,
o których mowa w art. 105d ust. 1 lub w art. 105e ust. 1,
c) uniemożliwianie lub utrudnianie rozpoczęcia lub przeprowadzenia
przeszukania na podstawie art. 91 lub art. 105n, w tym niewykonywanie
obowiązków, o których mowa w art. 105d ust. 1 lub w art. 105e ust. 1;
2) osobę, o której mowa w art. 105a ust. 7, będącą pracownikiem kontrolowanego,
za uniemożliwianie lub utrudnianie okazania dokumentów wymienionych w tym
przepisie.
4. W przypadku gdy osoba upoważniona przez kontrolowanego lub
przeszukiwanego, o której mowa w art. 105a ust. 6, lub osoba, o której mowa
w art. 105a ust. 7, będąca pracownikiem kontrolowanego, pełnią funkcję kierowniczą
lub wchodzą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy, podstawę nałożenia kary
pieniężnej przez Prezesa Urzędu stanowi ust. 3.
5. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć karę pieniężną w wysokości
do 20 000 zł na każdego, kto skopiował dokumenty, o których mowa w art. 70 ust. 4,
bez pisemnej zgody przedsiębiorcy lub osoby zarządzającej wymienionych w tym
przepisie lub wykorzystał informacje uzyskane dzięki dostępowi do tych dokumentów
w innym celu, niż na potrzeby prowadzonego postępowania lub postępowania przed
sądem prowadzonego w wyniku wniesienia środka odwoławczego w tej sprawie,
z wyjątkiem wykorzystania tych informacji na potrzeby postępowania karnego lub
karno-skarbowego.
6. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć karę pieniężną w wysokości
do 5000 zł na:
1) świadka za nieuzasadnioną odmowę zeznań lub nieusprawiedliwione
niestawiennictwo na wezwanie Prezesa Urzędu;
2) biegłego za nieuzasadnioną odmowę złożenia opinii, nieusprawiedliwione
opóźnienie złożenia opinii lub za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na
wezwanie Prezesa Urzędu.

art. 109. więcej Art. 109. (uchylony).

art. 110. więcej Art. 110. (uchylony).

art. 111. więcej Art. 111. 1. Prezes Urzędu, ustalając wysokość nakładanej kary pieniężnej,
uwzględnia w szczególności okoliczności naruszenia przepisów ustawy oraz
uprzednie naruszenie przepisów ustawy, a także, w przypadku kary pieniężnej,
o której mowa w:
1) art. 106 ust. 1 i w art. 108 ust. 1 pkt 2 – okres, stopień oraz skutki rynkowe
naruszenia przepisów ustawy, przy czym stopień naruszenia Prezes Urzędu
ocenia biorąc pod uwagę okoliczności dotyczące natury naruszenia, działalności
przedsiębiorcy, która stanowiła przedmiot naruszenia oraz – w przypadkach,
o których mowa w art. 106 ust. 1 pkt 1–3 i w art. 108 ust. 1 pkt 2 – specyfiki
rynku, na którym doszło do naruszenia;
2) art. 106a i art. 106b – stopień wpływu zachowania osoby zarządzającej na
naruszenie, którego dokonał przedsiębiorca, przychody uzyskane przez osobę
zarządzającą u danego przedsiębiorcy, z uwzględnieniem okresu trwania naruszenia, oraz okres i skutki rynkowe naruszenia lub skutki naruszenia dla
konsumentów;
3) art. 106 ust. 2 oraz w art. 108 ust. 2 i 3 – wpływ naruszenia na przebieg i termin
zakończenia postępowania;
4) art. 107 oraz w art. 108 ust. 1 pkt 1 – skutki rynkowe niewykonania decyzji,
postanowień lub wyroków, o których mowa w art. 107.
2. Ustalając wysokość kar pieniężnych zgodnie z ust. 1 Prezes Urzędu bierze pod
uwagę okoliczności łagodzące lub obciążające, które wystąpiły w sprawie.
3. Okolicznościami łagodzącymi, o których mowa w ust. 2, są w szczególności:
1) w przypadku naruszenia zakazu praktyk ograniczających konkurencję:
a) dobrowolne usunięcie skutków naruszenia,
b) zaniechanie stosowania zakazanej praktyki przed wszczęciem postępowania
lub niezwłocznie po jego wszczęciu,
c) podjęcie z własnej inicjatywy działań w celu zaprzestania naruszenia lub
usunięcia jego skutków,
d) współpraca z Prezesem Urzędu w toku postępowania, w szczególności
przyczynienie się do szybkiego i sprawnego przeprowadzenia
postępowania,
e) bierna rola przedsiębiorcy w naruszeniu zakazu porozumień
ograniczających konkurencję, w tym unikanie przez niego wprowadzenia
w życie postanowień porozumienia ograniczającego konkurencję,
f) działanie pod przymusem – w przypadku naruszenia zakazu porozumień
ograniczających konkurencję;
2) w przypadku naruszenia zakazu praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów lub stosowania niedozwolonych postanowień wzorców umów –
okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. a–d;
2a) w przypadku dopuszczenia przez osobę zarządzającą do naruszenia przez
przedsiębiorcę zakazów, o których mowa w art. 23a lub art. 24:
a) działanie pod przymusem,
b) przyczynienie się do dobrowolnego usunięcia przez przedsiębiorcę skutków
naruszenia,
c) przyczynienie się do zaniechania przez przedsiębiorcę z własnej inicjatywy
stosowania niedozwolonej praktyki przed wszczęciem postępowania lub
niezwłocznie po jego wszczęciu,
d) okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. c i d;
3) w przypadku dopuszczenia przez osobę zarządzającą do naruszenia przez
przedsiębiorcę zakazów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–6 ustawy lub
w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE:
a) działanie pod przymusem,
b) przyczynienie się do dobrowolnego usunięcia przez przedsiębiorcę skutków
naruszenia,
c) przyczynienie się do zaniechania przez przedsiębiorcę z własnej inicjatywy
stosowania niedozwolonej praktyki przed wszczęciem postępowania lub
niezwłocznie po jego wszczęciu,
d) okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. c i d;
4) w przypadku niezgłoszenia zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13 –
poinformowanie Prezesa Urzędu o dokonaniu koncentracji oraz okoliczności,
o których mowa w pkt 1 lit. d.
4. Okolicznościami obciążającymi, o których mowa w ust. 2, są:
1) w przypadku naruszenia zakazu praktyk ograniczających konkurencję:
a) rola lidera lub inicjatora porozumienia ograniczającego konkurencję lub
nakłanianie innych przedsiębiorców do uczestnictwa w porozumieniu –
w przypadku naruszenia zakazu porozumień ograniczających konkurencję,
b) przymuszanie, wywieranie presji lub stosowanie środków odwetowych
w stosunku do innych przedsiębiorców lub osób w celu wprowadzenia
w życie lub kontynuowania naruszenia,
c) dokonanie uprzednio podobnego naruszenia,
d) umyślność naruszenia;
2) w przypadku naruszenia zakazu praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów lub stosowania niedozwolonych postanowień wzorców umów:
a) znaczny zasięg terytorialny naruszenia lub jego skutków,
b) znaczne korzyści uzyskane przez przedsiębiorcę w związku z dokonanym
naruszeniem,
c) okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. c i d;
2a) w przypadku dopuszczenia przez osobę zarządzającą do naruszenia przez
przedsiębiorcę zakazów, o których mowa w art. 23a lub art. 24:
a) znaczne korzyści uzyskane przez osobę zarządzającą w związku z
dokonanym naruszeniem,
b) dokonanie uprzednio podobnego naruszenia;
3) w przypadku dopuszczenia przez osobę zarządzającą do naruszenia przez
przedsiębiorcę zakazów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–6 ustawy lub
w art. 101 ust. 1 lit. a–e TFUE:
a) rola organizatora, inicjatora porozumienia ograniczającego konkurencję lub
nakłanianie innych przedsiębiorców lub osób do uczestnictwa
w porozumieniu,
b) znaczne korzyści uzyskane przez osobę zarządzającą w związku
z dokonanym naruszeniem,
c) okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. b i c;
4) w przypadku niezgłoszenia zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13 –
okoliczności, o których mowa w pkt 1 lit. c i d.

art. 112. więcej Art. 112. 1. (uchylony)
2. Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych, o których mowa w art. 106–
108, stanowią dochód budżetu państwa, a w przypadku gdy kara pieniężna została
nałożona na podmiot, o którym mowa w ustawach, o których mowa w art. 1 ust. 2
ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym – przychód
Funduszu Edukacji Finansowej, o którym mowa w ustawie z dnia 5 sierpnia 2015 r. o
rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku
Finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2279).
3. Karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się
decyzji Prezesa Urzędu.
4. W razie upływu terminu, o którym mowa w ust. 3, kara pieniężna podlega
ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
5. W przypadku nieterminowego uiszczenia kary pieniężnej odsetek nie pobiera się.
6. W przypadku uchylenia bądź zmiany prawomocnej decyzji, których
następstwem jest uchylenie kary pieniężnej bądź obniżenie jej wysokości, uiszczona
kara podlega zwrotowi w części albo w całości w terminie 14 dni od dnia doręczenia
wezwania do zwrotu tej kary wraz z odpisem orzeczenia sądu i, w uzasadnionym
przypadku, stwierdzeniem jego prawomocności. Przy zwrocie kary odsetek nie nalicza się.

art. 113. więcej Art. 113. 1. Prezes Urzędu może na wniosek przedsiębiorcy, osoby
zarządzającej lub innych osób, o których mowa w art. 108, odroczyć uiszczenie kary
pieniężnej albo rozłożyć ją na raty ze względu na ważny interes wnioskodawcy.
1a. Ulgi w spłacie kary pieniężnej, o których mowa w ust. 1, mogą być udzielane
przedsiębiorcy wyłącznie jako pomoc de minimis, w zakresie i na zasadach
określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa Unii Europejskiej
dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.
2. Do wniosku dołącza się uzasadnienie wskazujące ważny interes
wnioskodawcy.
3. W przypadku odroczenia uiszczenia kary pieniężnej albo rozłożenia jej na
raty, Prezes Urzędu nalicza od nieuiszczonej kwoty odsetki w stosunku rocznym
w wysokości wynoszącej 50% stawki odsetek za zwłokę, o której mowa w art. 56 § 1
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900,
z późn. zm.), ogłaszanej na podstawie art. 56d tej ustawy, od dnia następującego po
dniu złożenia wniosku.
4. W przypadku rozłożenia na raty kary pieniężnej, odsetki, o których mowa
w ust. 3, są naliczane odrębnie od każdej raty.
5. Odsetki są naliczane za okres do dnia upływu odroczonego terminu płatności
kary pieniężnej albo terminu zapłaty poszczególnych rat.
6. Prezes Urzędu może uchylić odroczenie uiszczenia kary pieniężnej albo
rozłożenie jej na raty, jeżeli ujawniły się nowe lub uprzednio nieznane okoliczności
istotne dla rozstrzygnięcia lub jeżeli rata nie została uiszczona w terminie.
7. Rozstrzygnięcie Prezesa Urzędu w przedmiocie odroczenia uiszczenia kary
pieniężnej albo rozłożenia jej na raty następuje w drodze postanowienia, na które nie
przysługuje zażalenie.

Art. 113a. 1. Przedsiębiorca, który zawarł porozumienie, o którym mowa
w art. 6 ust. 1 ustawy lub w art. 101 TFUE, może złożyć do Prezesa Urzędu wniosek
o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej lub jej obniżenie, zwany dalej
„wnioskiem”.
2. Wniosek zawiera opis porozumienia wskazujący w szczególności:
1) przedsiębiorców, którzy zawarli porozumienie;
2) produkty lub usługi, których dotyczy porozumienie;
3) terytorium objęte porozumieniem;
4) cel porozumienia;
5) okoliczności zawarcia porozumienia;
6) okoliczności i sposób funkcjonowania porozumienia;
7) czas trwania porozumienia;
8) rolę poszczególnych przedsiębiorców uczestniczących w porozumieniu;
9) imiona, nazwiska i stanowiska służbowe osób pełniących w porozumieniu
znaczącą rolę wraz z jej opisem;
10) czy wniosek został złożony również do organów ochrony konkurencji państw
członkowskich Unii Europejskiej lub do Komisji Europejskiej.
3. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany nie ujawniać
zamiaru złożenia wniosku.
4. Prezes Urzędu potwierdza datę i godzinę złożenia wniosku.
5. Wnioskodawca jest obowiązany współpracować z Prezesem Urzędu
w pełnym zakresie od złożenia wniosku, w szczególności:
1) z własnej inicjatywy i na żądanie Prezesa Urzędu dostarczać niezwłocznie
wszelkie dowody lub informacje dotyczące porozumienia, którymi dysponuje
albo którymi może dysponować, mające istotne znaczenie dla sprawy;
2) nie utrudniać złożenia wyjaśnień przez osoby zatrudnione przez przedsiębiorcę
oraz osoby pełniące funkcję kierowniczą lub wchodzące w skład organu
zarządzającego przedsiębiorcy;
3) nie niszczyć, nie fałszować, nie zatajać dowodów lub informacji związanych ze
sprawą;
4) nie ujawniać faktu złożenia wniosku bez zgody Prezesa Urzędu.
6. Wnioskodawca, który nie zaprzestał uczestnictwa w porozumieniu przed
złożeniem wniosku, jest obowiązany zaprzestać tego uczestnictwa niezwłocznie po
złożeniu wniosku.
Art. 113b. Prezes Urzędu odstępuje od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa
w art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2, na przedsiębiorcę, który zawarł porozumienie, o którym
mowa w art. 6 ust. 1 ustawy lub w art. 101 TFUE, w przypadku gdy przedsiębiorca
ten łącznie:
1) jako pierwszy z uczestników porozumienia złożył wniosek zgodny z wymogami,
określonymi w art. 113a ust. 2 oraz spełnił warunki określone w art. 113a ust. 3, 5 i 6;
2) przedstawił:
a) dowód wystarczający do wszczęcia postępowania antymonopolowego lub
informacje umożliwiające Prezesowi Urzędu uzyskanie takiego dowodu, albo
b) jeżeli wniosek został złożony po wszczęciu postępowania
antymonopolowego – dowód, który w istotny sposób przyczyni się do
wydania decyzji, o której mowa w art. 10, lub na żądanie Prezesa Urzędu
przedstawił informacje umożliwiające uzyskanie takiego dowodu
– o ile Prezes Urzędu nie posiadał w tym czasie tych informacji lub dowodów;
3) nie nakłaniał innych przedsiębiorców do uczestnictwa w porozumieniu.
Art. 113c. 1. W przypadku gdy przedsiębiorca, który zawarł porozumienie,
o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy lub w art. 101 TFUE, nie spełnia łącznie
warunków, o których mowa w art. 113b, Prezes Urzędu obniża karę pieniężną
nakładaną na tego przedsiębiorcę, jeżeli przedsiębiorca ten łącznie:
1) złożył wniosek zgodny z wymogami określonymi w art. 113a ust. 2;
2) spełnił warunki określone w art. 113a ust. 3, 5 i 6;
3) przedstawił dowód mający istotne znaczenie dla rozpatrywanej sprawy, którego
Prezes Urzędu nie posiadał.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Prezes Urzędu nakłada karę pieniężną
obniżoną o:
1) 30–50% w stosunku do wysokości kary, jaka zostałaby nałożona na
przedsiębiorcę, gdyby nie złożył wniosku – na przedsiębiorcę, który jako
pierwszy spełnił warunki, o których mowa w ust. 1;
2) 20–30% w stosunku do wysokości kary, jaka zostałaby nałożona na
przedsiębiorcę, gdyby nie złożył wniosku – na przedsiębiorcę, który jako drugi
spełnił warunki, o których mowa w ust. 1;
3) maksymalnie 20% w stosunku do wysokości kary, jaka zostałaby nałożona na
przedsiębiorcę, gdyby nie złożył wniosku – na pozostałych przedsiębiorców,
którzy spełnili warunki, o których mowa w ust. 1.

Art. 113d. 1. W przypadku gdy przedsiębiorca, o którym mowa w art. 113c
ust. 1, przed wydaniem decyzji w sprawie, w której złożył wniosek, jako pierwszy
z uczestników innego porozumienia, w sprawie którego nie zostało wszczęte
postępowanie antymonopolowe lub wyjaśniające, złożył również wniosek dotyczący
tego innego porozumienia i przedstawił Prezesowi Urzędu dowód lub informacje,
o których mowa w art. 113b pkt 2 lit. a, Prezes Urzędu w sprawie, w której został
złożony:
1) pierwszy wniosek – obniża wysokość kary pieniężnej nakładanej na tego
przedsiębiorcę, o której mowa w art. 113c ust. 2, o 30%;
2) wniosek dotyczący innego porozumienia – odstępuje od nałożenia na tego
przedsiębiorcę kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 1 lub 2, jeżeli
spełnił on łącznie warunki, o których mowa w art. 113b.
2. W przypadku złożenia wniosku, o którym mowa w art. 113e, dotyczącego
innego porozumienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, Prezes Urzędu obniża wysokość
kary pieniężnej nakładanej na przedsiębiorcę w sprawie, w której został złożony
pierwszy wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli brakujące informacje lub
dowody zostały uzupełnione w terminie, o którym mowa w art. 113e ust. 2.

Art. 113e. 1. W przypadku gdy przedsiębiorca nie dysponuje informacjami
w zakresie określonym w art. 113a ust. 2 lub dowodami lub informacjami, o których
mowa w art. 113b pkt 2 lub w art. 113c ust. 1 pkt 3, może złożyć do Prezesa Urzędu wniosek w formie skróconej zawierający opis porozumienia, który wskazuje co
najmniej informacje, o których mowa w art. 113a ust. 2 pkt 1–4, 7 i 9.
2. Prezes Urzędu niezwłocznie po złożeniu wniosku przez przedsiębiorcę określa
zakres informacji lub dowodów, jakie należy przedstawić oraz termin ich przedstawienia.
3. W przypadku przedstawienia informacji lub dowodów w terminie, o którym
mowa w ust. 2, wniosek uznaje się za złożony w dacie złożenia wniosku w formie skróconej.
4. Nieprzedstawienie informacji i dowodów w wyznaczonym terminie powoduje
nieuwzględnienie wniosku.

Art. 113f. 1. W przypadku złożenia przez przedsiębiorcę do Komisji
Europejskiej wniosku o zwolnienie z grzywien, o których mowa w art. 23 ust. 2
lit. a rozporządzenia nr 1/2003/WE, za udział w zakazanym porozumieniu
obejmującym terytorium więcej niż trzech państw członkowskich Unii Europejskiej,
przedsiębiorca może również złożyć do Prezesa Urzędu wniosek w formie
uproszczonej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera wskazanie:
1) przedsiębiorców, którzy zawarli porozumienie;
2) produktów lub usług, których dotyczy porozumienie;
3) terytorium objętego porozumieniem;
4) celu porozumienia;
5) czasu trwania porozumienia;
6) państw członkowskich Unii Europejskiej, w których znajdują się dowody na
istnienie porozumienia.
3. Wniosek w formie uproszczonej zawiera również informację o wnioskach
złożonych, lub które przedsiębiorca zamierza złożyć w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej lub do Komisji Europejskiej.
4. W przypadku wszczęcia postępowania dotyczącego porozumienia, o którym
mowa we wniosku w formie uproszczonej, Prezes Urzędu wzywa przedsiębiorcę do
przedstawienia w wyznaczonym terminie informacji, o których mowa w art. 113a
ust. 2, oraz dowodów lub informacji, o których mowa w art. 113b pkt 2 lub w art. 113c
ust. 1 pkt 3.
5. W przypadku przedstawienia informacji i dowodów w terminie, o którym
mowa w ust. 4, wniosek uznaje się za złożony w dacie złożenia wniosku w formie
uproszczonej.

Art. 113g. W przypadku nieuwzględnienia wniosku przez Prezesa Urzędu albo
jego wycofania przez przedsiębiorcę wniosek zwraca się przedsiębiorcy w terminie
7 dni.

Art. 113h. Przepisy art. 113a–e i art. 113g stosuje się odpowiednio do osób
zarządzających, o których mowa w art. 6a, z uwzględnieniem art. 113i oraz art. 113j.

Art. 113i. Osoba zarządzająca przedstawia we wniosku informacje w nim
wymagane w zakresie, w jakim dysponuje nimi ze względu na pełnioną u
przedsiębiorcy funkcję i swoją rolę w porozumieniu.

Art. 113j. 1. Wniosek przedsiębiorcy zgodny z wymogami określonymi
w art. 113a ust. 2, wraz z którym przedstawiono dowody lub informacje, o których
mowa w art. 113b pkt 2 lub w art. 113c ust. 1 pkt 3, obejmuje również osoby
zarządzające tego przedsiębiorcy, o których mowa w art. 6a.
2. Jeżeli osoba zarządzająca współpracuje z Prezesem Urzędu od powzięcia
wiadomości o złożeniu wniosku w sposób określony w art. 113a ust. 5, Prezes Urzędu
obniża karę pieniężną nakładaną na tę osobę na tych samych zasadach, na jakich kara
zostaje obniżona w stosunku do przedsiębiorcy.
3. Prezes Urzędu odstępuje od nałożenia kary pieniężnej albo obniża karę
pieniężną nakładaną na osobę zarządzającą spełniającą warunki, o których mowa
w ust. 2, pomimo nieodstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na przedsiębiorcę, który
złożył wniosek albo nieobniżenia kary pieniężnej nakładanej na tego przedsiębiorcę
z powodu niespełnienia przez niego warunków określonych w art. 113a ust. 3, 5 i 6
lub w art. 113b pkt 3.

Art. 113k. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
sposób i tryb postępowania z wnioskiem złożonym przez przedsiębiorcę lub osobę
zarządzającą mając na uwadze kategorię podmiotu składającego wniosek
i konieczność zapewnienia rzetelnej oceny spełnienia warunków, o których mowa
w art. 113b i w art. 113c ust. 1, oraz właściwego zakwalifikowania wniosku.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Kto, wbrew przepisowi art. 42 ust. 4, narusza obowiązek udzielenia
rzecznikowi konsumentów wyjaśnień i informacji będących przedmiotem wystąpienia
rzecznika lub obowiązek ustosunkowania się do uwag i opinii rzecznika, podlega
karze grzywny, nie mniejszej niż 2000 zł.
2. Orzekanie w sprawach o czyny określone w ust. 1 następuje w trybie
przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia.

art. 115. więcej Art. 115. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr
43, poz. 296, z późn. zm.) w art. 47928 w § 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) zażaleń na postanowienia wydawane przez Prezesa Urzędu w postępowaniach
prowadzonych na podstawie przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów lub
przepisów odrębnych,”.

art. 116. więcej Art. 116. W ustawie z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr
4, poz. 27 i Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 132, poz. 1111 i Nr 178, poz. 1479) w
art. 4 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Do prowadzenia działalności, o której mowa w ust. 1, nie mają zastosowania przepisy o ochronie konkurencji i konsumentów w zakresie ochrony konkurencji.”.

art. 117. więcej Art. 117. W ustawie z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich
prywatyzacji (Dz. U. Nr 44, poz. 202, z późn. zm.) uchyla się rozdział 5.

art. 118. więcej Art. 118. W ustawie z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 17, poz. 209, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 20a otrzymuje brzmienie:
„Art. 20a. Z zastrzeżeniem art. 20b, wniosek o wpis sąd rejestrowy rozpoznaje
nie później niż w terminie 14 dni od daty jego złożenia. Jeżeli rozpoznanie wniosku wymaga wezwania do usunięcia przeszkody do
dokonania wpisu, wniosek powinien być rozpoznany w ciągu 7 dni
od usunięcia przeszkody przez wnioskodawcę, co nie uchybia terminom określonym w przepisach szczególnych. Jeżeli rozpoznanie
wniosku wymaga wysłuchania uczestników postępowania albo
przeprowadzenia rozprawy, należy rozpoznać go nie później niż w ciągu miesiąca.”;
2) po art. 20a dodaje się art. 20b w brzmieniu:
„Art. 20b. W przypadku gdy wpis do rejestru uzależniony jest od zgody Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na dokonanie
koncentracji, udzielonej na podstawie przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, sąd wyda postanowienie o wpisie do rejestru,
na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o wydaniu zgody na dokonanie koncentracji albo gdy
przedsiębiorca złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, że zamiar koncentracji nie podlegał obowiązkowi zgłoszenia.”.

art. 119. więcej Art. 119. W ustawie z dnia 10 września 1999 r. o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa (Dz. U. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.) art. 25 otrzymuje brzmienie:
„Art. 25. Do umów offsetowych zawieranych w związku z umową dostawy na
potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa nie stosuje się przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.”.

art. 120. więcej Art. 120. W ustawie z dnia 29 listopada 2000 r. o zbieraniu i wykorzystywaniu danych rachunkowych z gospodarstw rolnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 3, poz. 20 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959) w art. 5 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Do umów dotyczących zadań określonych w przepisach rozporządzenia nr
79/65/EWG z dnia 15 czerwca 1965 r. ustanawiającego sieć zbierania danych rachunkowych o dochodach z działalności gospodarczej gospodarstw rolnych w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej (Dz. Urz. EWG P 109 z 23.06.1965) nie stosuje się przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów oraz przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 164,
poz. 1163, Nr 170, poz. 1271 i Nr 227, poz. 1658).”.

art. 121. więcej Art. 121. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. o restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali (Dz. U.
Nr 111, poz. 1196, z późn. zm.) w art. 22 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Zamiar połączenia, o którym mowa w ust. 1, nie podlega zgłoszeniu Prezesowi
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w rozumieniu przepisów o ochronie
konkurencji i konsumentów.”.

art. 122. więcej Art. 122. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53,
poz. 533, z późn. zm.) w art. 99 w ust. 3 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) prowadzi na terenie województwa więcej niż 1 % aptek ogólnodostępnych albo
podmioty przez niego kontrolowane w sposób bezpośredni lub pośredni, w
szczególności podmioty zależne w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, prowadzą łącznie więcej niż 1 % aptek na terenie województwa;”.

art. 123. więcej Art. 123. W ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z
późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 198 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. W przypadkach wskazujących na naruszenie przepisów o ochronie konkurencji
i konsumentów Prezes Urzędu może skierować sprawę do organu właściwego
do spraw ochrony konkurencji i konsumentów, a jeżeli podjął decyzję o wycofaniu taryfy lub o wstrzymaniu stosowania taryfy, decyzja Prezesa Urzędu pozostaje w mocy do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez ten organ.”;
2) w art. 203 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Do przewozu lotniczego stosuje się przepisy o ochronie konkurencji i konsumentów, z wyjątkiem spraw uregulowanych inaczej w ustawie oraz w umowach i w przepisach międzynarodowych.”;
3) w art. 205a ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają zadań i kompetencji Prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, o których mowa w przepisach o ochronie konkurencji i konsumentów.”.

art. 124. więcej Art. 124. W ustawie z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. Nr
144, poz. 1204 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz.1808) w art. 14 ust. 4
otrzymuje brzmienie:
„4. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się, jeżeli usługodawca przejął kontrolę nad usługobiorcą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.”.

art. 125. więcej Art. 125. W ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz.
1151, z późn. zm.) w art. 19 w ust. 2 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w zakresie wykonywania przez niego zadań określonych w przepisach o ochronie konkurencji i konsumentów;”.

art. 126. więcej Art. 126. W ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz.
1800, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepisy ustawy nie naruszają przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów oraz przepisów ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.).”;
2) w art. 21 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przez pojęcie rynku właściwego rozumie się rynek właściwy w rozumieniu
przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.”.

art. 127. więcej Art. 127. W ustawie z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. Nr 132, poz. 1111 oraz z
2006 r. Nr 249, poz. 1832) w art. 19 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Podmiot kontrolowany w ramach grupy kapitałowej w rozumieniu przepisów o
ochronie konkurencji i konsumentów przez podmiot, o którym mowa w ust. 1-5,
dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5 % przychodu uzyskanego z
tytułów, o których mowa w ust. 1-5. W takim przypadku podmiot kontrolujący
może od kwoty należnej Instytutowi z tytułu, o którym mowa w ust. 1-5, odliczyć,
w danym okresie rozliczeniowym, kwoty faktycznie wpłacone na rzecz Instytutu z tego tytułu, w tym samym okresie rozliczeniowym, przez podmiot kontrolowany w ramach grupy kapitałowej.”.

art. 128. więcej Art. 128. W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. Nr
183, poz. 1537 oraz z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 i Nr 170, poz. 1217) w art. 23 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Komisja lub jej upoważniony przedstawiciel może również przekazywać i otrzymywać informacje, w tym opinie od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów niezbędne do zapewnienia prawidłowego wykonywania zadań w zakresie nadzoru, w tym zadań określonych w przepisach o ochronie konkurencji i konsumentów.”.

art. 129. więcej Art. 129. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich
stanowiskach państwowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1217 i Nr 249, poz. 1832 oraz z 2007
r. Nr 17, poz. 96) po art. 4 dodaje się art. 4a w brzmieniu:
„Art. 4a. Przepisów ustawy nie stosuje się do Prezesa i wiceprezesów Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów.”.

art. 130. więcej Art. 130. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o którym mowa w art. 111,
uwzględnia się również okoliczność naruszenia przepisów ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2005 r. poz. 2080 oraz z
2006 r. poz. 1119, 1217 i 1834).

art. 131. więcej Art. 131. 1. Do postępowań wszczętych na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów i niezakończonych do dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Postępowania antymonopolowe w sprawach koncentracji, wszczęte na
podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów,
umarza się w przypadku, gdy zamiar koncentracji nie podlega obowiązkowi
zgłoszenia na podstawie przepisów niniejszej ustawy.
3. Wnioski o wszczęcie postępowań w sprawach praktyk ograniczających
konkurencję oraz w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów,
złożone na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów, na podstawie których nie zostało wszczęte postępowanie
antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję lub postępowanie
w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, traktuje się jako
zawiadomienia dotyczące podejrzenia stosowania tych praktyk, w rozumieniu
przepisów niniejszej ustawy.

art. 132. więcej Art. 132. Do czasu powołania Prezesa Urzędu w trybie określonym w art. 29
funkcję tę pełni Prezes Urzędu powołany w trybie przepisów dotychczasowych.

art. 133. więcej Art. 133. Członkowie Krajowej Rady Rzeczników Konsumenckich utworzonej
na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów zachowują członkostwo w Radzie po dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy, na zasadach w niej określonych.

art. 134. więcej Art. 134. 1. Rzecznicy konsumentów powołani na podstawie przepisów
dotychczasowych pełnią funkcje do czasu ich odwołania w trybie art. 40 niniejszej
ustawy.
2. Dotychczasowe warunki pracy i płacy rzecznika konsumentów zachowują
moc do czasu określenia przez starostę nowych warunków pracy i płacy rzecznika
konsumentów.

art. 135. więcej Art. 135. 1. Z dniem wejścia w życie ustawy Urząd wstępuje we wszystkie
prawa i obowiązki Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów utworzonego na
podstawie dotychczasowych przepisów.
2. Z dniem wejścia w życie ustawy mienie Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów utworzonego na podstawie dotychczasowych przepisów staje się,
z mocy prawa, mieniem Urzędu.
3. Przejście praw i mienia Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
utworzonego na podstawie dotychczasowych przepisów na Urząd następuje
nieodpłatnie oraz jest wolne od podatków i opłat.
4. Z dniem wejścia w życie ustawy pracownicy Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów utworzonego na podstawie dotychczasowych przepisów stają się,
z mocy prawa, pracownikami Urzędu.

art. 136. więcej Art. 136. 1. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 16, art. 28 ust. 3,
art. 57 ust. 6, art. 77 ust. 6, art. 94 ust. 5, art. 103a ust. 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000
r. o ochronie konkurencji i konsumentów zachowują moc do czasu wejścia w życie
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 17, art. 33 ust. 3, art. 63 ust. 5,
art. 94 ust. 6, art. 109 ust. 5 niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż przez okres 12
miesięcy od dnia jej wejścia w życie, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 7 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów zachowują moc do czasu ich
wygaśnięcia.

art. 137. więcej Art. 137. Traci moc ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów (Dz. U. z 2005 r. poz. 2080 oraz z 2006 r. poz. 1119, 1217 i 1834).

art. 138. więcej Art. 138. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.