Ustawa z dnia 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa reguluje zasady i tryb likwidacji niepodjętych depozytów
znajdujących się w dyspozycji jednostek sektora finansów publicznych.

art. 2. więcej Art. 2. W rozumieniu ustawy:
1) depozytami są:
a) środki pieniężne, papiery wartościowe i rzeczy złożone do depozytu albo
depozytu sądowego,
b) rzeczy stanowiące dowody rzeczowe oraz rzeczy zatrzymane, co do
których zapadło prawomocne orzeczenie o wydaniu ich uprawnionemu lub
złożeniu do depozytu sądowego,
c) środki pieniężne, papiery wartościowe i rzeczy złożone do depozytu jako
kaucje i wadia;
2) jednostką sektora finansów publicznych jest jednostka wymieniona w art. 9
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.
1240);
3) likwidacją niepodjętego depozytu jest przejście praw do tego depozytu na rzecz
Skarbu Państwa.

art. 3. więcej Art. 3. Ustawy nie stosuje się do rzeczy, pieniędzy i papierów wartościowych
złożonych do depozytu, jeżeli przepisy szczególne regulują postępowanie związane
ze złożeniem ich do depozytu i likwidacją w razie ich niepodjęcia.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Likwidacja niepodjętego depozytu z mocy prawa następuje w razie
niepodjęcia depozytu przez uprawnionego, mimo upływu terminu do odbioru
depozytu.
2. Termin do odbioru depozytu wynosi 3 lata od dnia doręczenia wezwania do
odbioru uprawnionemu lub wezwania, o którym mowa w art. 6 ust. 5.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Z chwilą likwidacji niepodjętego depozytu na Skarb Państwa
przechodzą wszelkie korzyści i ciężary, jakie przyniósł od dnia, w którym znalazł się
w dyspozycji przechowującego depozyt.
2. Likwidacja niepodjętego depozytu nie uchyla skutków prawnych
wynikających ze złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu, określonych w
odrębnych przepisach.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Przechowujący depozyt jest obowiązany wezwać uprawnionego do
odbioru depozytu w terminie, o którym mowa w art. 4 ust. 2, oraz pouczyć go o
skutkach jego niepodjęcia.
2. Wezwanie do odbioru depozytu powinno nastąpić niezwłocznie po jego
złożeniu lub uzyskaniu wiadomości o wystąpieniu okoliczności, która umożliwia
odebranie tego depozytu.
3. W przypadku gdy nie jest znane miejsce zamieszkania lub siedziba
uprawnionego, przechowujący depozyt występuje do organu prowadzącego
właściwą ewidencję, rejestr lub zbiór danych o udzielenie informacji
umożliwiających ustalenie tego miejsca.
4. W przypadku gdy uprawniony nie jest znany albo nie jest możliwe ustalenie
jego miejsca zamieszkania albo siedziby na podstawie ewidencji, rejestrów lub
zbiorów danych, wezwanie do odbioru może nastąpić po upływie 3 lat od dnia
złożenia przedmiotu do depozytu.
5. W przypadku braku możliwości doręczenia wezwania do odbioru depozytu
lub nieustalenia uprawnionego, przechowujący depozyt jest obowiązany dokonać
wezwania poprzez jego wywieszenie na tablicy informacyjnej w swojej siedzibie na
okres 6 miesięcy. Jeżeli szacunkowa wartość depozytu przekracza kwotę 5 000 zł,
przechowujący depozyt zamieszcza również ogłoszenie w dzienniku poczytnym w
danej miejscowości lub w Biuletynie Informacji Publicznej.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Depozyt ulegający łatwemu zepsuciu przechowujący depozyt jest
obowiązany niezwłocznie sprzedać z wolnej ręki.
2. Depozyt, którego przechowywanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jego wartości lub nadmiernymi trudnościami
albo powodowałoby znaczne obniżenie jego wartości, sąd, na wniosek
przechowującego depozyt, postanowi sprzedać według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.) o egzekucji z ruchomości.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, rozpoznaje sąd rejonowy właściwy ze
względu na miejsce złożenia depozytu, stosując odpowiednio przepisy ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego o postępowaniu
nieprocesowym.
4. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
5. Suma uzyskana ze sprzedaży wchodzi w miejsce depozytu, po potrąceniu
kosztów sprzedaży.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Koszty przechowywania i sprzedaży depozytu oraz utrzymania go w
należytym stanie, a także koszty zawiadomień i poszukiwań ponosi uprawniony.
2. Depozyt może być wydany po uiszczeniu przez uprawnionego kosztów, o
których mowa w ust. 1.
3. W przypadku gdy uprawniony nie jest znany albo nie jest możliwe ustalenie
jego miejsca zamieszkania albo siedziby, koszty określone w ust. 1 ponosi Skarb
Państwa.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Likwidację niepodjętego depozytu stwierdza sąd na wniosek
przechowującego depozyt.
2. Jeżeli przechowującym depozyt jest sąd, likwidację niepodjętego depozytu
sąd stwierdza z urzędu.

art. 10. więcej Art. 10. Depozyt, który przeszedł na własność Skarbu Państwa, przechowujący
depozyt przekazuje naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego.

art. 11. więcej Art. 11. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr
43, poz. 296, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 519¹ w § 4 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem oraz dodaje się pkt
5 w brzmieniu:
„5) likwidacji niepodjętych depozytów.”;
2) w części pierwszej w księdze drugiej w tytule II dział V otrzymuje brzmienie:
„Dział V.
Sprawy depozytowe
Rozdział 1.
Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego
Art. 692. W sprawach o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego właściwy jest sąd miejsca wykonania zobowiązania. Jeżeli
miejsca tego nie da się ustalić, właściwy jest sąd miejsca zamieszkania wierzyciela, a gdy wierzyciel jest nieznany lub gdy
nie jest znane miejsce jego zamieszkania – sąd miejsca zamieszkania dłużnika. Jeżeli zobowiązanie jest zabezpieczone wpisem w
księdze wieczystej, właściwy jest sąd miejsca położenia nieruchomości.
Art. 693. We wniosku o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego należy:
1) określić zobowiązanie, przy wykonaniu którego składa się przedmiot;
2) przytoczyć okoliczności uzasadniające złożenie;
3) dokładnie oznaczyć przedmiot, który ma być złożony;
4) wskazać osobę, której przedmiot ma być wydany, oraz warunki, pod którymi wydanie ma nastąpić.
Art. 693¹. W postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu
sądowego sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych
we wniosku, ograniczając się do oceny, czy według przytoczonych okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione.
Art. 693². § 1. Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego może
być dokonane dopiero po uzyskaniu zezwolenia sądu.
§ 2. Jeżeli jednak przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem
zezwolenia sądu. W takim wypadku dłużnik powinien równocześnie ze złożeniem pieniędzy zgłosić wniosek o zezwolenie na
złożenie do depozytu. W razie uwzględnienia tego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście nastąpiło.
Art. 693³. § 1. Jeżeli wierzyciel lub jego miejsce zamieszkania nie są znane, o
zezwoleniu na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd ogłosi publicznie w budynku sądowym oraz w lokalu
organu gminy. Ponadto sąd zarządza umieszczenie ogłoszenia w
dzienniku o zasięgu ogólnopolskim lub podaje je w inny sposób
do wiadomości publicznej; może je również ogłosić w Monitorze
Sądowym i Gospodarczym.
§ 2. Ogłoszenie powinno zawierać dane określone w art. 693 pkt 1, 3
i 4 oraz wezwanie wierzyciela do odbioru depozytu.
§ 3. Jeżeli wierzyciel lub jego miejsce zamieszkania nie są znane, sąd
ustanawia kuratora. Przepis art. 510 § 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 693⁴. § 1. Sąd może zażądać, aby depozyt został złożony w odpowiednim
opakowaniu.
§ 2. Przed przyjęciem kosztowności do depozytu sądowego poddaje
się je opisowi i oszacowaniu przez biegłego w obecności dłużnika
lub wyznaczonej przez niego osoby.
Art. 693⁵. § 1. Jeżeli dłużnik jest zobowiązany do świadczeń powtarzających się,
a zachodzą warunki do złożenia do depozytu sądowego świadczeń już wymagalnych, sąd może zezwolić dłużnikowi na składanie w przyszłości do depozytu dalszych świadczeń w chwili, gdy
staną się wymagalne. O złożeniu każdego świadczenia sąd zawiadamia wierzyciela.
§ 2. Na wniosek wierzyciela sąd uchyli postanowienie o zezwoleniu
dłużnikowi na składanie do depozytu świadczeń na zasadach
określonych w § 1, jeżeli wierzyciel wyrazi gotowość przyjmowania i pokwitowania odbioru dalszych świadczeń wymagalnych.
Art. 693⁶. § 1. Pieniądze, kosztowności, książeczki oszczędnościowe, papiery
wartościowe i inne dokumenty oraz przedmioty, które mają być
przyjęte do depozytu sądowego na podstawie przepisów szczególnych, przechowuje się w sądzie lub w banku. Inne przedmioty
przechowuje się w miejscu wyznaczonym przez sąd.
§ 2. Jeżeli przedmiotem świadczenia jest książeczka oszczędnościowa, a przechowanie nie następuje u jej wystawcy, o przyjęciu
książeczki oszczędnościowej do depozytu sąd zawiadomi tego wystawcę.
Art. 693⁷. § 1. W celu sprawowania dozoru nad przedmiotami przechowywanymi w wyznaczonym miejscu sąd ustanowi dozorcę. Przed wydaniem postanowienia sąd wysłucha wniosku dłużnika co do osoby
dozorcy. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
§ 2. Do dozorcy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dozorcy
w toku egzekucji sądowej.
Art. 693⁸. Dokumenty i inne depozyty rzeczowe przechowuje się w stanie
niezmienionym.
Art. 693⁹. § 1. Jeżeli przedmiotem świadczenia, które ma być złożone do depozytu sądowego, jest rzecz ruchoma ulegająca łatwemu zepsuciu, jak również rzecz ruchoma, której przechowywanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej
wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby
znaczne obniżenie jej wartości, sąd na wniosek dłużnika zarządzi
postanowieniem sprzedaż rzeczy według przepisów o egzekucji
z ruchomości.
§ 2. Uzyskaną ze sprzedaży kwotę komornik składa do depozytu sądowego.
Art. 693¹⁰. Po przyjęciu depozytu sąd wyda dłużnikowi pokwitowanie.
Rozdział 2.
Zwrot depozytu sądowego składającemu i wydanie depozytu
sądowego uprawnionemu
Art. 693¹¹. § 1. Na żądanie dłużnika sąd zwróci mu depozyt, jeżeli wierzyciel
nie zażądał wydania depozytu.
§ 2. Jeżeli wniosek dłużnika o zwrot depozytu i wniosek wierzyciela
o wydanie zostały zgłoszone równocześnie, sąd postanowi wydać
depozyt wierzycielowi.
Art. 693¹². W razie złożenia depozytu na skutek orzeczenia sądu lub innego
organu, depozyt nie może być zwrócony dłużnikowi bez zezwolenia sądu lub innego organu, który wydał to orzeczenie, chyba że
z orzeczenia wynika co innego.
Art. 693¹³. Jeżeli złożenie przedmiotu do depozytu nastąpiło w celu nadania
klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu, depozyt nie może być zwrócony dłużnikowi bez zgody wierzyciela, chyba że
wniosek o nadanie klauzuli wykonalności został cofnięty.
Art. 693¹⁴. Na żądanie wierzyciela sąd postanowi wydać mu depozyt, jeżeli
zachodzą warunki określone we wniosku o złożenie do depozytu.
Art. 693¹⁵. Jeżeli zobowiązanie było zabezpieczone wpisem w księdze wieczystej, a na skutek złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu nastąpiło wykreślenie tego wpisu, dłużnik może żądać wydania
mu depozytu tylko za zgodą wierzyciela, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Art. 693¹⁶. Na żądanie dłużnika, zgłoszone przed wydaniem przez sąd postanowienia o wydaniu depozytu, sąd przyzna mu od wierzyciela
zwrot kosztów postępowania.
Art. 693¹⁷. Jeżeli złożenie do depozytu sądowego nastąpiło na żądanie właściwego organu, depozyt wydaje się osobie uprawnionej dopiero po wykazaniu przez nią, że warunki, pod którymi wydanie depozytu mogło nastąpić, zostały spełnione.
Rozdział 3.
Postępowanie w sprawach o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu
Art. 693¹⁸. § 1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się w sprawach o stwierdzenie likwidacji niepodjętych depozytów, o ile przepisy innych ustaw nie stanowią inaczej.
§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, właściwy jest sąd miejsca złożenia depozytu.
Art. 693¹⁹. § 1. We wniosku o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu należy:
1) wskazać okoliczności, w których nastąpiło złożenie depozytu;
2) dokładnie określić depozyt podlegający likwidacji;
3) wskazać osobę, która jest uprawniona do odbioru depozytu.
§ 2. W przypadku gdy nie jest znana osoba uprawniona do odbioru
depozytu lub nie jest znane jej miejsce zamieszkania lub siedziba,
wnioskodawca jest obowiązany przedstawić dowody potwierdzające dokonanie czynności mających na celu wyjaśnienie tych okoliczności.
Art. 693²⁰. W sprawie o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu sąd
może wszcząć postępowanie z urzędu.
Art. 693²¹. Uczestników, którzy nie są znani lub których miejsce zamieszkania lub siedziba nie jest znane, sąd wzywa do udziału w postępowaniu przez obwieszczenie publiczne w budynku sądowym.
Art. 693²². Do wykonania orzeczenia o stwierdzeniu likwidacji niepodjętego
depozytu jest obowiązany naczelnik właściwego urzędu skarbowego w trybie i na zasadach określonych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.”.

art. 12. więcej Art. 12. Do likwidacji niepodjętych depozytów istniejących w dniu wejścia w
życie ustawy stosuje się przepisy tej ustawy, przy czym na poczet terminu przewidzianego w art. 6 ust. 4 zalicza się okres, przez jaki depozyt znajdował się w dyspozycji przechowującego depozyt.

art. 13. więcej Art. 13. Traci moc dekret z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych
depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz. U. Nr 41, poz. 184, z 1965 r. Nr 16, poz. 94
oraz z 2004 r. Nr 51, poz. 514).

art. 14. więcej Art. 14. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.