Art. 7. 1. Depozyt ulegający łatwemu zepsuciu przechowujący depozyt jest
obowiązany niezwłocznie sprzedać z wolnej ręki.
2. Depozyt, którego przechowywanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jego wartości lub nadmiernymi trudnościami
albo powodowałoby znaczne obniżenie jego wartości, sąd, na wniosek
przechowującego depozyt, postanowi sprzedać według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.) o egzekucji z ruchomości.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, rozpoznaje sąd rejonowy właściwy ze
względu na miejsce złożenia depozytu, stosując odpowiednio przepisy ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego o postępowaniu
nieprocesowym.
4. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
5. Suma uzyskana ze sprzedaży wchodzi w miejsce depozytu, po potrąceniu
kosztów sprzedaży.

Ustawa o likwidacji niepodjętych depozytów art. 7

Poprzedni

Art. 6. 1. Przechowujący depozyt jest obowiązany wezwać uprawnionego do odbioru depozytu w terminie, o którym mowa w art. 4 ust. 2, oraz pouczyć go o skutkach jego niepodjęcia. 2. Wezwanie do odbio...

Nastepny

Art. 8. 1. Koszty przechowywania i sprzedaży depozytu oraz utrzymania go w należytym stanie, a także koszty zawiadomień i poszukiwań ponosi uprawniony. 2. Depozyt może być wydany po uiszczeniu przez...

Powiązania

Powiązane orzeczenia (0)

brak powiązań

Szczegóły

  • Stan prawny Obecnie obowiązujący
  • Uchwalenie Ustawa z dnia 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów
  • Wejscie w życie 22 luty 2007
  • Ost. zmiana ustawy 1 stycznia 2010
  • Ost. modyfikacja na dlajurysty 06 11 2020
Komentarze

Wyszukiwarka