Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) czas pracy kierowców wykonujących przewóz drogowy, zatrudnionych na
podstawie stosunku pracy;
1a) czas pracy przedsiębiorców osobiście wykonujących:
a) przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie
(WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów
socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz
zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE)
2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG)
nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1, z późn. zm.),
zwane dalej „rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”, albo Umowa
europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzona
w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 409), zwana dalej „Umową AETR”,
b) przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km;
1b) czas pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście
wykonujących na jego rzecz:
a) przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 561/2006 albo Umowa AETR,
b) przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km;
2) obowiązki pracodawców w zakresie wykonywania przewozów drogowych;
3) zasady stosowania norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów,
obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów
odpoczynku, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 albo
Umowie AETR;
4) okresy prowadzenia pojazdów, obowiązkowe przerwy w prowadzeniu
i gwarantowane okresy odpoczynku kierowców:
a) zatrudnionych na podstawie stosunku pracy,
b) niebędących pracownikami
– wykonujących przewozy regularne na trasach nieprzekraczających 50 km
pojazdami, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006.

art. 2. więcej Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) transport drogowy – transport drogowy w rozumieniu ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym;
2) przewóz drogowy – przewóz drogowy w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr
561/2006;
3) przewóz regularny – przewóz regularny w rozumieniu ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz publiczny transport
zbiorowy w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym
transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 i 2435 oraz z 2019 r.
poz. 730);
4) stanowisko pracy kierowcy:
a) siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje
obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez
pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały,
b) pojazd, który kierowca prowadzi,
c) każde inne miejsce, w którym kierowca wykonuje czynności związane
z wykonywanymi przewozami drogowymi;
5) tydzień – okres pomiędzy godziną 0000 w poniedziałek i godziną 2400
w niedzielę;
6) dzienny okres odpoczynku – okres odpoczynku kierowcy, w rozumieniu
rozporządzenia (WE) nr 561/2006;
6a) pora nocna – okres czterech godzin pomiędzy godziną 0000 i godziną 0700;
definicję pory nocnej zawartą w tym przepisie stosuje się wyłącznie do celów
ustalania czasu pracy;
7) podróż służbowa – każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na
polecenie pracodawcy:
a) przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a,
lub
b) wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu
wykonania przewozu drogowego.

art. 3. więcej Art. 3. Przepisy ustawy nie naruszają postanowień zawartych
w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 i Umowie AETR.

art. 4. więcej Art. 4. W zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043).

Art. 4a. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do motorniczych
tramwajów.

art. 5. więcej Art. 5. Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do kierowców
zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, jeżeli przepisy innych ustaw nie
stanowią inaczej.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia
pracy, która obejmuje wszystkie czynności związane z wykonywaniem przewozu
drogowego, w szczególności:
1) prowadzenie pojazdu;
2) załadowywanie i rozładowywanie oraz nadzór nad załadunkiem
i wyładunkiem;
3) nadzór oraz pomoc osobom wsiadającym i wysiadającym;
4) czynności spedycyjne;
5) obsługę codzienną pojazdów i przyczep;
6) inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego lub
zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy;
7) niezbędne formalności administracyjne;
8) utrzymanie pojazdu w czystości.
2. Czasem pracy kierowcy jest również czas poza przyjętym rozkładem czasu
pracy, w którym kierowca pozostaje na stanowisku pracy kierowcy w gotowości do
wykonywania pracy, w szczególności podczas oczekiwania na załadunek lub rozładunek, których przewidywany czas trwania nie jest znany kierowcy przed wyjazdem albo przed rozpoczęciem danego okresu.
3. Do czasu pracy kierowcy wlicza się przerwę w pracy trwającą 15 minut,
którą pracodawca jest obowiązany wprowadzić, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy
kierowcy wynosi co najmniej 6 godzin.

art. 7. więcej Art. 7. Do czasu pracy kierowcy nie wlicza się:
1) czasu dyżuru, jeżeli podczas dyżuru kierowca nie wykonywał pracy;
2) nieusprawiedliwionych postojów w czasie prowadzenia pojazdu;
3) dobowego nieprzerwanego odpoczynku;
4) przerwy w pracy, o której mowa w art. 16 ust. 1.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Dla celów rozliczania czasu pracy i ustalania uprawnienia do
wynagradzania za pracę w godzinach nadliczbowych, przez dobę należy rozumieć
24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której kierowca rozpoczyna pracę
zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy.
2. Indywidualny rozkład czasu pracy pracownika ustalany przez pracodawcę
może przewidywać różne godziny rozpoczynania i kończenia pracy; w takim
przypadku ponowne wykonywanie pracy przez pracownika w tej samej dobie nie
stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.
3. Indywidualny rozkład czasu pracy, o którym mowa w ust. 2, wprowadza
się w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli pracodawca nie
jest objęty działaniem takiej organizacji, po porozumieniu z przedstawicielami
pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy.
4. Zastosowanie rozkładu czasu pracy, wskazanego w ust. 1, nie może
naruszać prawa pracownika do odpoczynków, o których mowa w art. 14.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Czasem dyżuru jest czas, w którym kierowca pozostaje poza
normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej
z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez
pracodawcę.
2. Do czasu dyżuru zalicza się przerwy przeznaczone na odpoczynek,
o których mowa w art. 13.
3. W przypadku gdy pojazd jest prowadzony przez dwóch lub więcej
kierowców, czas nieprzeznaczony na kierowanie pojazdem jest czasem dyżuru.
4. Czas dyżuru nie może być wliczany do przysługującego kierowcy
dobowego nieprzerwanego odpoczynku. Wykorzystywanie dobowego odpoczynku
w pojeździe w sposób określony w art. 14 ust. 1 nie może być traktowane jako czas
dyżuru.
5. Za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 1, z wyjątkiem dyżuru pełnionego
w domu, kierowcy przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym
długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego –
wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką
godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został
wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia.
6. Za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 2 i 3, kierowcy przysługuje
wynagrodzenie w wysokości określonej w przepisach o wynagradzaniu
obowiązujących u danego pracodawcy, nie niższe jednak niż w wysokości połowy
wynagrodzenia określonego w ust. 5.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Okresy pozostawania do dyspozycji oznaczają okresy, inne niż
przerwy i czas odpoczynku, podczas których kierowca nie jest obowiązany
pozostawać na stanowisku pracy kierowcy, będąc jednocześnie w gotowości do
rozpoczęcia albo kontynuowania prowadzenia pojazdu albo wykonywania innej
pracy. Okresy pozostawania do dyspozycji obejmują w szczególności czas,
w którym kierowca towarzyszy pojazdowi transportowanemu promem lub
pociągiem, czas oczekiwania na przejściach granicznych oraz w związku
z ograniczeniami w ruchu drogowym.
2. Okresy pozostawania do dyspozycji poza rozkładem czasu pracy zalicza się
do czasu dyżuru.
3. W przypadku gdy kierowca, do którego stosuje się zadaniowy czas pracy,
nie wypracował dobowego wymiaru czasu pracy, okresy, o których mowa w ust. 1,
zalicza się do czasu pracy w wymiarze 8 godzin, a w pozostałym zakresie do czasu
dyżuru.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Czas pracy kierowcy nie może przekraczać 8 godzin na dobę
i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, w przyjętym
okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 15
ust. 1 i 3–5.
2. Rozkłady czasu pracy kierowcy wykonującego przewóz regularny osób są
ustalane na okresy nie krótsze niż 2 tygodnie, z zastrzeżeniem art. 19.
2a. Rozkładów czasu pracy nie ustala się dla kierowcy wykonującego
przewóz rzeczy lub okazjonalny przewóz osób.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Tygodniowy czas pracy kierowcy, łącznie z godzinami
nadliczbowymi, nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie
rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy.
2. Tygodniowy czas pracy, o którym mowa w ust. 1, może być przedłużony
do 60 godzin, jeżeli średni tygodniowy czas pracy nie przekroczy 48 godzin
w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy.
3. Wymiar czasu pracy określony w ust. 1 i 2 obowiązuje także kierowcę
zatrudnionego u więcej niż jednego pracodawcy.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Po sześciu kolejnych godzinach pracy kierowcy przysługuje
przerwa przeznaczona na odpoczynek w wymiarze nie krótszym niż 30 minut,
w przypadku gdy liczba godzin pracy nie przekracza 9 godzin oraz w wymiarze nie
krótszym niż 45 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy wynosi więcej niż
9 godzin. Przerwa może być dzielona na okresy krótsze trwające co najmniej
15 minut każdy, wykorzystywane w trakcie sześciogodzinnego czasu pracy lub
bezpośrednio po tym okresie.
2. Przerwy, o których mowa w ust. 1, ulegają skróceniu o przerwę w pracy
trwającą 15 minut, którą pracodawca jest obowiązany wprowadzić, jeżeli dobowy
wymiar czasu pracy kierowcy wynosi co najmniej 6 godzin.

art. 14. więcej Art. 14. 1. W każdej dobie kierowcy przysługuje prawo do co najmniej
11 godzin nieprzerwanego odpoczynku. Dobowy odpoczynek, z wyłączeniem
odpoczynku kierowców o których mowa w rozdziale 4a, może być wykorzystany
w pojeździe jeżeli pojazd znajduje się na postoju i jest wyposażony w miejsce do
spania.
2. W każdym tygodniu kierowcy przysługuje prawo do co najmniej 35 godzin
nieprzerwanego odpoczynku. Tygodniowy nieprzerwany odpoczynek obejmuje
odpoczynek dobowy, o którym mowa w ust. 1, przypadający w dniu, w którym
kierowca rozpoczął odpoczynek tygodniowy.
3. W przypadkach, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, oraz w przypadku
zmiany pory wykonywania pracy przez kierowcę w związku z jego przejściem na
inną zmianę zgodnie z ustalonym rozkładem czasu pracy, nieprzerwany
tygodniowy okres odpoczynku może obejmować mniejszą liczbę godzin, nie może
być jednak krótszy niż 24 godziny.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Do kierowców wykonujących przewóz drogowy mogą być
stosowane rozkłady czasu pracy, w których jest dopuszczalne przedłużenie
wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę – w ramach systemu równoważnego
czasu pracy.
2. W systemie równoważnego czasu pracy wymiar czasu pracy przedłużony
w poszczególnych dniach jest równoważony skróconym czasem pracy w innych
dniach lub dniami wolnymi od pracy.
3. Okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 1 miesiąc, z zastrzeżeniem
ust. 4 i 5.
4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy może być
przedłużony, nie więcej jednak niż do 3 miesięcy.
5. Przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych
okres rozliczeniowy może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 4 miesięcy.
6. Postanowienia art. 11 ust. 2a stosuje się odpowiednio.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym może być
stosowany, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, system przerywanego
czasu pracy według z góry ustalonego rozkładu, przewidującego nie więcej niż
jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającą nie dłużej niż 5 godzin.
W przypadku gdy kierowca wykonuje przewozy regularne, przerwa może trwać nie
dłużej niż 6 godzin, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy nie przekracza 7 godzin.
2. Za czas przerwy, o której mowa w ust. 1, kierowcy przysługuje prawo do
wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia, o którym mowa w art. 9 ust.
5; podczas przerwy kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem.
3. Przy ustalaniu rozkładu czasu pracy w systemie przerywanego czasu pracy
stosuje się przepisy dotyczące przerw przeznaczonych na odpoczynek, chyba że
przerwa przewidziana w ustalonym rozkładzie czasu pracy następuje nie później niż po upływie okresu, po którym kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na odpoczynek.
4. System przerywanego czasu pracy może być stosowany również
w przypadku wykonywania niezarobkowego przewozu drogowego – przewozu na
potrzeby własne w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym.

art. 17. więcej Art. 17. Do kierowców wykonujących przewóz drogowy może być
stosowany, w przypadkach uzasadnionych rodzajem wykonywanych przewozów
lub ich szczególną organizacją, zadaniowy czas pracy, w którym zadania
przewozowe ustala pracodawca w takim wymiarze, aby mogły być wykonane
w ramach czasu pracy określonego w art. 11 oraz z uwzględnieniem przepisów
dotyczących przerw przeznaczonych na odpoczynek i okresów odpoczynku.
Rozkład czasu pracy w okresie wykonywania danego zadania przewozowego
ustala kierowca.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe
czasu pracy ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo
w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub
nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.
2. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa,
a także pracodawca, u którego zakładowa organizacja związkowa nie wyraża zgody
na ustalenie lub zmianę systemów i rozkładów czasu pracy oraz okresów rozliczeniowych czasu pracy, może stosować okresy rozliczeniowe określone w art.
15 ust. 3–5 – po uprzednim zawiadomieniu właściwego inspektora pracy.
3. System przerywanego czasu pracy, o którym mowa w art. 16, wprowadza
się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy, a u pracodawcy, u
którego nie działa zakładowa organizacja związkowa – w umowie o pracę.

art. 19. więcej Art. 19. W uzasadnionych przypadkach w ramach systemu równoważnego
czasu pracy, o którym mowa w art. 15, dopuszcza się stosowanie przerywanego
czasu pracy określonego w art. 16, według z góry ustalonego rozkładu czasu pracy
oraz z uwzględnieniem przepisów o obowiązkowym dobowym odpoczynku;
rozkład czasu pracy powinien obejmować okres co najmniej miesiąca.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu
pracy, a także praca wykonywana ponad dobowy przedłużony wymiar czasu pracy,
wynikający z obowiązującego kierowcę systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi
pracę w godzinach nadliczbowych.
2. Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie:
1) sytuacji i zdarzeń wymagających od kierowcy podjęcia działań dla ochrony
życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia albo usunięcia awarii;
2) szczególnych potrzeb pracodawcy.
3. Liczba godzin nadliczbowych przepracowanych przez kierowcę w związku
z okolicznościami określonymi w ust. 2 pkt 2 nie może przekroczyć 260 godzin
w roku kalendarzowym.
4. W układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w umowie
o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest
obowiązany do ustalenia regulaminu pracy, można ustalić inną liczbę godzin
nadliczbowych w roku kalendarzowym niż określona w ust. 3, z zastrzeżeniem art.
12.

art. 21. więcej Art. 21. W przypadku gdy praca jest wykonywana w porze nocnej, czas pracy
kierowcy nie może przekraczać 10 godzin w danej dobie.
Art. 21a. Kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na
pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane
na zasadach określonych w przepisach art. 77⁵ § 3–5 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy.

art. 22. więcej Art. 22. Przepisy art. 12 ust. 2 i 3, art. 13, art. 21 oraz art. 24 pkt 2 nie mają
zastosowania do kierowców prowadzących pojazdy wymienione w art. 29 ustawy,
w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 oraz w art. 2 ust. 2 lit. b Umowy AETR.

art. 23. więcej Art. 23. W zakresie norm określających czas pracy, obowiązkowe przerwy
przeznaczone na odpoczynek w czasie dnia pracy oraz odpoczynek dobowy
i tygodniowy, układy zbiorowe pracy mogą przewidywać wyższe normy
minimalne oraz niższe normy maksymalne, niż przewiduje to ustawa.

art. 24. więcej Art. 24. Pracodawca jest obowiązany:
1) poinformować kierowców o obowiązujących ich przepisach z zakresu czasu
pracy, w sposób przyjęty u danego pracodawcy oraz
2) uzyskać od kierowcy oświadczenie na piśmie:
a) o wymiarze zatrudnienia albo o niepozostawaniu w zatrudnieniu u
innego pracodawcy,
b) o przeciętnej tygodniowej liczbie godzin wykonywanych przewozów
drogowych lub innych czynności, na innej podstawie niż stosunek pracy,
albo o ich niewykonywaniu.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców
w formie:
1) zapisów na wykresówkach;
2) wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego;
3) plików pobranych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego;
4) innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej
czynności, lub
5) rejestrów opracowanych na podstawie dokumentów, o których mowa
w pkt 1–4.
1a. W stosunku do pracowników objętych zadaniowym czasem pracy oraz
pracowników otrzymujących ryczałt za godziny nadliczbowe lub ryczałt za porę
nocną, nie ewidencjonuje się godzin pracy.
1b. Pracodawcy, którzy prowadzą ewidencję w formie wskazanej w ust. 1, lub
których dotyczy ust. 1a, zobowiązani są do prowadzenia indywidualnych kart
ewidencji nieobecności pracownika w pracy z podziałem na rodzaj i wymiar.
2. Ewidencję czasu pracy, o której mowa w ust. 1, pracodawca:
1) udostępnia kierowcy na jego wniosek;
2) przechowuje przez okres 3 lat po zakończeniu okresu nią objętego.

art. 26. więcej Art. 26. Warunki wynagradzania kierowców nie mogą przewidywać
składników wynagrodzenia, których wysokość jest uzależniona od liczby
przejechanych kilometrów lub ilości przewiezionego ładunku, jeżeli ich stosowanie
mogłoby zagrażać bezpieczeństwu na drogach lub zachęcać do naruszania
przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006.

Art. 26a. Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do
przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a, i osób, o których mowa w art.
1 pkt 1b.

Art. 26b. 1. Czasem pracy przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a,
i osób, o których mowa w art. 1 pkt 1b, jest czas od rozpoczęcia do zakończenia
pracy, w którym pozostają oni na swoich stanowiskach pracy, będąc do dyspozycji
podmiotu, dla którego świadczą usługę przewozu drogowego i wykonują
czynności, o których mowa w art. 6 ust. 1.
2. Do czasu pracy osób, o których mowa w art. 1 pkt 1b, wlicza się czas
pozostawania w gotowości, o której mowa w art. 6 ust. 2.

Art. 26c. 1. Tygodniowy czas pracy nie może przekraczać przeciętnie
48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy.
2. Tygodniowy czas pracy, o którym mowa w ust. 1, może być przedłużony
do 60 godzin, jeżeli średni tygodniowy czas pracy nie przekroczy 48 godzin
w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy.
3. Czas pracy określony w ust. 1 i 2 obowiązuje:
1) przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a, i osoby, o których mowa
w art. 1 pkt 1b – niezależnie od liczby podmiotów, na rzecz których wykonują
przewóz drogowy;
2) przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a, i osoby, o których mowa
w art. 1 pkt 1b – jeżeli jednocześnie są zatrudnieni jako kierowcy na
podstawie stosunku pracy.
4. Przepisy art. 13 ust. 1, art. 21 i art. 27 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
5. Do określenia okresu odpoczynku stosuje się przepisy rozporządzenia
(WE) 561/2006 albo umowy AETR.

Art. 26d. 1. Ewidencję czasu pracy przedsiębiorcy, o którym mowa w art.
1 pkt 1a, prowadzi ten przedsiębiorca.
2. Ewidencję czasu pracy osób, o których mowa w art. 1 pkt 1b, prowadzi
podmiot, na rzecz którego wykonywany jest przewóz drogowy.
3. Przepis art. 25 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 26e. 1. Ewidencję czasu pracy, o której mowa w art. 26d, przechowuje
się przez okres dwóch lat po zakończeniu okresu nią objętego.
2. Podmiot, na rzecz którego wykonywany jest przewóz drogowy wydaje
osobom, o których mowa w art. 1 pkt 1b, kopię ewidencji czasu pracy.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Okresy przerw w prowadzeniu pojazdu, o których mowa w art.
7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i w art. 7 ust. 1 i 2 Umowy AETR, zalicza się
do czasu dyżuru, o którym mowa w art. 9.
2. Okresy odpoczynku, o których mowa w art. 8 ust. 2 i 5 rozporządzenia
(WE) nr 561/2006 i w art. 8 ust. 1, 2 i 7 Umowy AETR, nie mogą być traktowane
jak czas dyżuru, o którym mowa w art. 9.
3. Okresy przerw w prowadzeniu pojazdu, o których mowa w art.
7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i w art. 7 ust. 1 i 2 Umowy AETR, w części obejmującej 15 minut, wlicza się do czasu pracy kierowcy, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy kierowcy wynosi co najmniej 6 godzin.
4. Do kierowców, którzy wykorzystali przerwy w prowadzeniu pojazdu
przeznaczone na odpoczynek, zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006
i art. 7 ust. 1 i 2 Umowy AETR, nie stosuje się przerwy, o której mowa w art.
13 ust. 1.
5. Do kierowców, którzy wykorzystali okres odpoczynku, o którym mowa
w art. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i w art. 8 ust. 1–3 Umowy AETR, nie
stosuje się odpoczynku, o którym mowa w art. 14.

art. 28. więcej Art. 28. (uchylony).

art. 29. więcej Art. 29. 1. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kategorie pojazdów,
o których mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, wyłącza się ze
stosowania art. 5–9 tego rozporządzenia.
2. Kategorie pojazdów, o których mowa w ust. 1, są wyłączone z zakresu
stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych
w transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85
w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz
zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się
do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L 60 z 28.02.2014, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem (UE) nr 165/2014”.

art. 30. więcej Art. 30. 1. W warunkach i na zasadach, o których mowa w art. 14 ust. 1
i 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, minister właściwy do spraw transportu może
wprowadzić wyjątki lub zezwalać na tymczasowe odstępstwa od stosowania
przepisów art. 6–9 tego rozporządzenia.
2. Minister właściwy do spraw transportu informuje o wprowadzeniu
wyjątków lub udzielonych tymczasowych odstępstwach, o których mowa w ust. 1,
w drodze obwieszczenia, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.

art. 31. więcej Art. 31. 1. W przypadku braku możliwości wprowadzenia danych, zgodnie
z art. 34 rozporządzenia (UE) nr 165/2014 lub Umową AETR, przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany wystawić kierowcy wykonującemu przewóz drogowy zatrudnionemu u tego przedsiębiorcy zaświadczenie, jeżeli
kierowca:
1) przebywał na zwolnieniu lekarskim od pracy z powodu choroby;
2) przebywał na urlopie wypoczynkowym;
3) miał czas wolny od pracy;
4) prowadził pojazd wyłączony z zakresu stosowania rozporządzenia (WE)
nr 561/2006 lub Umowy AETR;
5) wykonywał inną pracę niż prowadzenie pojazdu;
6) pozostawał w gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 9 ust. 1 –
w przypadku przewozu drogowego, do którego ma zastosowanie
rozporządzenie (WE) nr 561/2006, lub w rozumieniu art. 12 ust. 3 lit. c
załącznika do Umowy AETR – w przypadku przewozu drogowego, do
którego ma zastosowanie Umowa AETR.
2. Przez czas wolny od pracy, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, rozumie się
okresy inne niż przerwy i odpoczynek kierowcy, o których mowa
w rozporządzeniu (UE) nr 165/2014, oraz okresy inne niż wymienione
w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–6, w których kierowca nie wykonywał pracy.
3. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, wystawione na przeznaczonym
do druku formularzu, o którym mowa w:
1) decyzji Komisji nr 2007/230/WE z dnia 12 kwietnia 2007 r. w sprawie
formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do
działalności w transporcie drogowym (Dz. Urz. UE L 99 z 14.04.2007,
str. 14, Dz. Urz. UE L 101 z 11.04.2008, str. 11, Dz. Urz.
UE L 330 z 16.12.2009, str. 80 oraz Dz. Urz. UE L 63 z 12.03.2010, str. 31)
– w przypadku przewozu drogowego, do którego ma zastosowanie
rozporządzenie (WE) nr 561/2006,
2) Suplemencie 3 do załącznika do Umowy AETR – w przypadku przewozu
drogowego, do którego ma zastosowanie Umowa AETR
– przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy wręcza kierowcy przed
rozpoczęciem przez kierowcę przewozu drogowego, a kierowca to zaświadczenie
podpisuje.
3a. Minister właściwy do spraw transportu udostępnia na stronie podmiotowej
urzędu obsługującego tego ministra wzór formularza zaświadczenia, o którym
mowa w ust. 1.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do kierowcy niezatrudnionego
przez przedsiębiorcę, lecz wykonującego osobiście przewozy na jego rzecz, oraz
do przedsiębiorcy osobiście wykonującego przewozy drogowe.

Art. 31a. 1. Dzienny czas prowadzenia pojazdu od zakończenia jednego
dziennego okresu odpoczynku do rozpoczęcia następnego dziennego okresu
odpoczynku lub między dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem
odpoczynku nie może przekroczyć 10 godzin.
2. Dzienny czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia
pojazdu określony w rozkładzie czasu pracy kierowcy na daną dobę, zgodnie
z ustalonym rozkładem jazdy.
3. Tygodniowy łączny czas prowadzenia pojazdu nie może przekraczać
60 godzin, a w ciągu dwóch kolejnych tygodni 90 godzin.

Art. 31b. 1. Kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na odpoczynek
w wymiarze nie krótszym niż 30 minut, w przypadku gdy łączny dzienny czas
prowadzenia pojazdu wynosi od 6 do 8 godzin, oraz w wymiarze nie krótszym niż
45 minut w przypadku, gdy łączny dzienny czas prowadzenia pojazdu przekracza
8 godzin. Przerwa ta przysługuje kierowcy przed upływem 6 godzin łącznego
dziennego czasu prowadzenia pojazdu.
2. Przerwy, o których mowa w ust. 1, mogą być dzielone na okresy krótsze,
które są wykorzystywane w czasie prowadzenia pojazdu zgodnie z obowiązującym
kierowcę rozkładem jazdy, pod warunkiem że jedna z przerw trwa co najmniej
15 minut.

Art. 31c. 1. W zakresie odpoczynku dziennego i tygodniowego stosuje się
przepisy art. 14, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Tygodniowy okres odpoczynku rozpoczyna się nie później niż po
zakończeniu sześciu okresów 24-godzinnych, licząc od zakończenia poprzedniego
tygodniowego okresu odpoczynku.

Art. 31d. 1. Normy dotyczące czasu prowadzenia pojazdu, dziennego
i tygodniowego okresu odpoczynku obowiązują także kierowcę wykonującego
przewozy na rzecz więcej niż jednego podmiotu.
2. Sporządzane rozkłady jazdy dla kierowców wykonujących przewozy
regularne, których trasa nie przekracza 50 km, uwzględniają możliwość
wykorzystywania przerw określonych w art. 31b.
3. Postanowienia art. 24 pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 31e. 1. Rozkład czasu pracy ustala się na okres co najmniej jednego
miesiąca.
2. Rozkład czasu pracy zawiera następujące dane: imię i nazwisko kierowcy,
miejsce bazy pojazdu, który kierowca ma prowadzić, ustalony harmonogram
okresów pracy kierowcy obejmujących okresy prowadzenia pojazdu, wykonywania
innej pracy, przerw i pozostawania w dyspozycji oraz dni wolne.
3. Rozkład czasu pracy kierowcy ustala i podpisuje pracodawca lub podmiot,
na rzecz którego kierowca wykonuje przewozy.
4. Postanowienia ust. 1 stosuje się także, gdy kierowca w trakcie przyjętego
okresu rozliczeniowego czasu pracy wykonuje przewozy inne, niż wskazane
w rozdziale 4a.

art. 32. więcej Art. 32. Traci moc ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy
kierowców (Dz. U. poz. 1354, z 2002 r. poz. 1286 oraz z 2003 r. poz. 1452).

art. 33. więcej Art. 33. Ustawa wchodzi w życie z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą
Polską członkostwa w Unii Europejskiej.