Wejscie w życie: 13 maja 1983
Ostatnia Zmiana: 1 stycznia 2021
art. 1.
więcej
obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia
napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania
i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu
spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy,
przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także
wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, popierają także tworzenie i rozwój
organizacji społecznych, których celem jest krzewienie trzeźwości i abstynencji,
oddziaływanie na osoby nadużywające alkoholu oraz udzielanie pomocy ich
rodzinom, jak również zapewniają warunki sprzyjające działaniom tych organizacji.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, współdziałają również z Kościołem
Katolickim i innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi w zakresie
wychowania w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi.
art. 2.
więcej
przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, w szczególności:
1) tworzenie warunków sprzyjających realizacji potrzeb, których zaspokajanie
motywuje powstrzymywanie się od spożywania alkoholu;
2) działalność wychowawczą i informacyjną;
3) ustalanie odpowiedniego poziomu i właściwej struktury produkcji napojów
alkoholowych przeznaczanych do spożycia w kraju;
4) ograniczanie dostępności alkoholu;
5) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych od alkoholu;
6) zapobieganie negatywnym następstwom nadużywania alkoholu i ich usuwanie;
7) przeciwdziałanie przemocy w rodzinie;
8) wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez finansowanie centrów integracji
społecznej.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, są realizowane zgodnie z Narodowym
Programem Zdrowia, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r.
o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1492 oraz z 2019 r. poz. 447), zwanym
dalej „Narodowym Programem Zdrowia”.
Art. 21. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) najbliższa okolica punktu sprzedaży napojów alkoholowych – obszar mierzony
od granicy obiektu, zamknięty trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym, taką
jak krawędź jezdni, zabudowa, która ze względu na swój charakter uniemożliwia
dostęp oraz kontakt wzrokowy i głosowy, mur bez przejść oraz ciek wodny bez
bliskich przepraw;
2) promocja napojów alkoholowych – publiczną degustację napojów
alkoholowych, rozdawanie rekwizytów związanych z napojami alkoholowymi,
organizowanie premiowanej sprzedaży napojów alkoholowych, a także inne
formy publicznego zachęcania do nabywania napojów alkoholowych;
3) reklama napojów alkoholowych – publiczne rozpowszechnianie znaków
towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych,
a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje
alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów
alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów
alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów
handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem
hurtowym i handlem napojami alkoholowymi;
4) sponsorowanie – bezpośrednie lub pośrednie finansowanie lub
współfinansowanie działalności osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dla upowszechniania,
utrwalania lub podniesienia renomy nazwy, producenta lub dystrybutora, znaku
towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego przedsiębiorcę, jego
działalność, towar lub usługę, w zamian za informowanie o sponsorowaniu;
5) informowanie o sponsorowaniu – prezentowanie informacji zawierającej nazwę
sponsora lub jego znak towarowy w związku ze sponsorowaniem;
6) wydzielone stoisko – oddzielone od pozostałej powierzchni punktu sprzedaży,
ciąg handlowy lub lada;
7) obrót hurtowy napojami alkoholowymi – zakup napojów alkoholowych w celu
dalszej ich odsprzedaży przedsiębiorcom posiadającym właściwe zezwolenia;
8) wartość sprzedaży – kwota należna sprzedawcy za sprzedane napoje alkoholowe,
z uwzględnieniem podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego;
9) sklep branżowy ze sprzedażą napojów alkoholowych – placówka, w której
roczna wartość sprzedaży napojów alkoholowych stanowi nie mniej niż 70%
wartości sprzedaży ogółu towarów w tym punkcie;
10) reintegracja – reintegrację zawodową i społeczną w rozumieniu przepisów
o zatrudnieniu socjalnym.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o felczerze – rozumie się przez to także starszego felczera.
art. 3.
więcej
działania Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, zwanej
dalej „Agencją”.
2. Agencja podlega ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
3. Do zadań Agencji należy w szczególności:
1) (uchylony)
2) opiniowanie i przygotowywanie projektów aktów prawnych oraz planów działań
w zakresie polityki dotyczącej alkoholu i problemów alkoholowych;
3) prowadzenie działalności informacyjno-edukacyjnej, opracowywanie ekspertyz
oraz opracowywanie i wdrażanie nowych metod profilaktyki i rozwiązywania
problemów alkoholowych;
4) udzielanie merytorycznej pomocy samorządom, instytucjom, stowarzyszeniom
i osobom fizycznym, realizującym zadania związane z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych, oraz zlecanie i finansowanie realizacji tych zadań;
5) współpraca z organami samorządu województw i pełnomocnikami, o których
mowa w art. 4 ust. 3;
6) koordynacja i inicjowanie działań zwiększających skuteczność i dostępność
lecznictwa odwykowego;
7) zlecanie i finansowanie zadań związanych z rozwiązywaniem problemów
alkoholowych;
8) współpraca z organizacjami i instytucjami międzynarodowymi prowadzącymi
działalność w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych;
9) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych
w art. 131
i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze
oskarżyciela publicznego.
4. Agencja jest państwową jednostką budżetową.
5. Agencją kieruje dyrektor powoływany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru.
Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje dyrektora Agencji.
5a. Stanowisko dyrektora Agencji może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na
stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości Agencji.
5b. Informację o naborze na stanowisko dyrektora Agencji, ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Agencji oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 6 września
2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429), i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
5c. Termin, o którym mowa w ust. 5b pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
5d. Nabór na stanowisko dyrektora Agencji przeprowadza zespół, powołany
przez ministra właściwego do spraw zdrowia, liczący co najmniej 3 osoby, których
wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku
naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do
wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz
kompetencje kierownicze.
5e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 5d, może
być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
5f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 5e, mają obowiązek
zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
5g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
5h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
5i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji
w Biuletynach Informacji Publicznej, o których mowa w ust. 5b. Informacja o wyniku
naboru zawiera:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu kandydata.
5j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
6. Organizację Agencji określa statut, nadany przez ministra właściwego do
spraw zdrowia.
Art. 3a. 1. Nabór kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska pracy
w Agencji jest otwarty i konkurencyjny.
2. Ogłoszenie o naborze zamieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej,
o którym mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji
publicznej, oraz w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej,
w której jest prowadzony nabór.
Art. 3b. Informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią
informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu
o naborze.
Art. 3c. Termin do składania dokumentów, określony w ogłoszeniu o naborze,
nie może być krótszy niż 14 dni od dnia opublikowania tego ogłoszenia w Biuletynie
Informacji Publicznej.
Art. 3d. 1. Po upływie terminu do składania dokumentów określonego
w ogłoszeniu o naborze niezwłocznie upowszechnia się listę kandydatów, którzy
spełniają wymagania formalne określone w ogłoszeniu o naborze, przez umieszczenie
jej w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej, w której jest
prowadzony nabór, a także przez opublikowanie jej w Biuletynie Informacji
Publicznej.
2. Lista, o której mowa w ust. 1, zawiera imię i nazwisko kandydata oraz jego
miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.
Art. 3e. 1. Sporządza się protokół przeprowadzonego naboru kandydatów do
zatrudnienia na wolne stanowiska pracy w Agencji.
2. Protokół zawiera w szczególności:
1) określenie stanowiska pracy, na które był prowadzony nabór, liczbę kandydatów
oraz imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 5 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
2) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
3) uzasadnienie dokonanego wyboru.
Art. 3f. 1. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w terminie 14 dni od
dnia zatrudnienia wybranego kandydata albo zakończenia naboru, w przypadku gdy
w jego wyniku nie doszło do zatrudnienia żadnego kandydata.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska pracy;
3) imię i nazwisko wybranego kandydata oraz miejsce jego zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;
4) uzasadnienie dokonanego wyboru kandydata albo uzasadnienie niezatrudnienia
żadnego kandydata.
3. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w Biuletynie Informacji
Publicznej i w miejscu powszechnie dostępnym w jednostce organizacyjnej, w której
był prowadzony nabór.
Art. 3g. Jeżeli stosunek pracy osoby wyłonionej w drodze naboru ustał w ciągu
3 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy, można zatrudnić na tym samym
stanowisku kolejną osobę spośród najlepszych kandydatów wymienionych
w protokole tego naboru. Przepisy art. 3f stosuje się odpowiednio.
art. 4.
więcej
w postaci wojewódzkiego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych stanowiącego część strategii wojewódzkiej w zakresie polityki społecznej, uwzględniającego cele operacyjne dotyczące przeciwdziałania uzależnieniu od alkoholu, określone w Narodowym Programie Zdrowia.
2. Zarząd województwa odpowiada za koordynację przygotowania i realizację
programu, o którym mowa w ust. 1, udziela pomocy merytorycznej instytucjom
i osobom fizycznym realizującym zadania objęte tym programem oraz współdziała
z innymi organami administracji publicznej w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych.
3. Program, o którym mowa w ust. 1, jest realizowany przez regionalny ośrodek
polityki społecznej, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną
jednostkę wskazaną w programie. W celu realizacji programu zarząd województwa
może powołać pełnomocnika.
4. Środki finansowe na prowadzenie działań, o których mowa w ust. 2, ujmuje
się w budżecie województwa.
Art. 41. 1. Prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem
problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu
należy do zadań własnych gmin. W szczególności zadania te obejmują:
1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób
uzależnionych od alkoholu;
2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy
psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą
w rodzinie;
3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie
rozwiązywania problemów alkoholowych i przeciwdziałania narkomanii,
w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych
zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących
w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych
i socjoterapeutycznych;
4) (uchylony)
5) wspomaganie działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej
rozwiązywaniu problemów alkoholowych;
6) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych
w art. 131 i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze
oskarżyciela publicznego;
7) wspieranie zatrudnienia socjalnego poprzez organizowanie i finansowanie
centrów integracji społecznej.
2. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci
gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
stanowiącego część strategii rozwiązywania problemów społecznych, uchwalanego
corocznie przez radę gminy, uwzględniającego cele operacyjne dotyczące profilaktyki
i rozwiązywania problemów alkoholowych, określone w Narodowym Programie
Zdrowia. Gminny program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej albo
centrum usług społecznych, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub
inną jednostkę wskazaną w tym programie. W celu realizacji gminnego programu wójt
(burmistrz, prezydent miasta) może powołać pełnomocnika.
3. Wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują gminne komisje
rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania
w zakresie określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do
orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku
poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.
4. W skład gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych
wchodzą osoby przeszkolone w zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych.
5. Zasady wynagradzania członków gminnych komisji rozwiązywania
problemów alkoholowych określa rada gminy w gminnych programach
rozwiązywania problemów alkoholowych.
art. 5.
więcej
trzeźwości i abstynencji wśród celów wychowania oraz zapewnia w programach
nauczania wiedzę o szkodliwości alkoholizmu dla jednostki oraz w życiu rodzinnym
i społecznym.
art. 6.
więcej
szkolnictwa wyższego i nauki, a także minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania, zapewniają kształcenie niezbędnej liczby specjalistów z zakresu
działalności profilaktycznej i leczniczej oraz podejmowanie badań nad alkoholem
i związanymi z nim problemami.
art. 7.
więcej
minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, jednostki publicznej
radiofonii i telewizji oraz inne właściwe organy i instytucje podejmują odpowiednie
działania w zakresie rozwijania i popierania różnorodnych form działalności
informacyjnej, kulturalnej i naukowej, mających na celu uświadamianie
o szkodliwości nadużywania alkoholu dla jednostki oraz życia rodzinnego i
społecznego, krzewienia trzeźwości i abstynencji oraz wykorzeniania szkodliwych
zwyczajów i sposobów picia alkoholu.
art. 8.
więcej
art. 9.
więcej
18% alkoholu może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez
ministra właściwego do spraw gospodarki.
2. Obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości do 18% alkoholu
może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez marszałka
województwa. Wydawanie zezwoleń, decyzji wprowadzających zmiany w tych
zezwoleniach oraz duplikatów tych zezwoleń należy do zadań własnych województw.
2a. (uchylony)
3. Organ, o którym mowa w ust. 2, wydaje zezwolenie na obrót hurtowy
przedsiębiorcom posiadającym siedziby na terenie województwa.
3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje się na podstawie wniosku
przedsiębiorcy.
3b. Wniosek o wydanie zezwolenia zawiera:
1) oznaczenie przedsiębiorcy;
2) siedzibę i adres przedsiębiorcy;
3) numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile przedsiębiorca taki numer
posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) adresy magazynów stacjonarnych dostosowanych do przechowywania napojów
alkoholowych, o ile przedsiębiorca z takich magazynów korzysta;
5) wnioskowany limit – dotyczy wyłącznie wniosku o wydanie zezwolenia,
o którym mowa w ust. 1;
6) wnioskowany termin ważności zezwolenia;
7) oświadczenie o wartości sprzedaży napojów alkoholowych w ostatnim roku
kalendarzowym:
a) o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa,
b) o zawartości powyżej 4,5% do 18% alkoholu, z wyjątkiem piwa;
8) oświadczenie o posiadaniu tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości
w celach przechowywania napojów alkoholowych, których adresy zawarte są we
wniosku zgodnie z pkt 4.
3c. Minister właściwy do spraw gospodarki lub właściwy marszałek
województwa może wydać duplikaty zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2,
w przypadku ich utraty lub zniszczenia.
3d. Do wniosku o wydanie zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2, należy
dołączyć dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia, o której mowa
w art. 92 ust. 1.
3e. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3b pkt 8, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”.
Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia
o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
4. (uchylony)
Art. 91. 1. Zezwolenia, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, wydaje się oddzielnie
na obrót hurtowy następującymi rodzajami napojów alkoholowych:
1) o zawartości do 4,5% alkoholu oraz na piwo;
2) o zawartości powyżej 4,5% do 18% alkoholu, z wyjątkiem piwa;
3) o zawartości powyżej 18% alkoholu.
2. Zezwolenia na obrót hurtowy wydaje się na czas oznaczony:
1) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 – nie dłuższy niż 2 lata;
2) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 3 – nie dłuższy niż rok.
3. Dla zezwoleń, o których mowa w ust. 1 pkt 3, określa się limit w wysokości
minimum 250 tys. litrów 100% alkoholu rocznie.
3a. Limit, o którym mowa w ust. 3, może być zwiększony na wniosek
przedsiębiorcy złożony nie później niż 30 dni od dnia wykorzystania limitu
określonego w zezwoleniu.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się w odniesieniu do przedsiębiorców
prowadzących obrót napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu,
polegający wyłącznie na zaopatrywaniu statków, pociągów lub samolotów.
Maksymalny limit dla tych przedsiębiorców określa się w wysokości 2 tys. litrów
100% alkoholu rocznie.
5. Producent napojów alkoholowych jest obowiązany do uzyskania zezwolenia
na obrót hurtowy napojami alkoholowymi, jeżeli zbywa swoje wyroby
przedsiębiorcom posiadającym zezwolenia, o których mowa w art. 18 ust. 1.
Art. 92. 1. Za zezwolenia, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, wydawanie decyzji
wprowadzających w zezwoleniach zmiany oraz wydawanie duplikatów pobiera się opłaty.
2. Opłaty są wnoszone przed wydaniem zezwolenia, duplikatu lub decyzji na
rachunek organu wydającego zezwolenie, po złożeniu oświadczenia, o którym mowa
w ust. 4, z zastrzeżeniem ust. 16–18.
3. Wartość sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych należy obliczać
oddzielnie dla każdego rodzaju tych napojów.
4. Opłaty za zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1 i 2, ustala się
w wysokości 4000 zł dla przedsiębiorców występujących o zezwolenie po raz
pierwszy oraz dla tych, których wartość sprzedaży w roku poprzedzającym
wygaśnięcie zezwolenia nie przekroczyła 1 000 000 zł. Opłaty te są wnoszone na
rachunek organu wydającego zezwolenie po złożeniu pisemnego oświadczenia
o wartości sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych w ostatnim roku
kalendarzowym.
5. W przypadku przedsiębiorców, których wartość sprzedaży hurtowej napojów
alkoholowych w roku poprzedzającym wygaśnięcie zezwolenia przekroczyła
1 000 000 zł, opłatę za zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1 i 2, ustala się
w wysokości równej 0,4% wartości sprzedaży w roku poprzednim, z zaokrągleniem
do 100 zł.
6. Opłatę za zezwolenie, o którym mowa w art. 91 ust. 1 pkt 3, ustala się
w wysokości 22 500 zł za 250 tys. litrów 100% alkoholu, z zastrzeżeniem ust. 7–10.
7. Opłatę za zezwolenie, o którym mowa w art. 9
1 ust. 1 pkt 3, dla
przedsiębiorców prowadzących obrót napojami alkoholowymi o zawartości powyżej
18% alkoholu, polegający wyłącznie na zaopatrywaniu statków, pociągów lub
samolotów, ustala się stosownie do deklarowanego obrotu.
8. Opłatę za zezwolenie, o którym mowa w art. 9
1 ust. 1 pkt 3, dla
przedsiębiorców uprawnionych do wyrobu lub rozlewu napojów spirytusowych
w ilości do 10 tys. litrów 100% alkoholu rocznie ustala się stosownie do
deklarowanego rocznego obrotu własnymi wyrobami.
9. Opłata za zezwolenie na wyprzedaż posiadanych zapasów napojów
alkoholowych o zawartości do 18% alkoholu wynosi 1000 zł.
10. Opłata za zezwolenie na wyprzedaż napojów alkoholowych o zawartości
powyżej 18% alkoholu jest pobierana w zależności od liczby litrów 100% alkoholu,
zgłoszonej we wniosku, proporcjonalnie do wysokości opłaty określonej w ust. 6.
11. Opłata za zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, dla
przedsiębiorcy zaopatrującego przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie na sprzedaż
detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem
sprzedaży w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej
napoju nieprzekraczającej 300 ml wynosi dodatkowo 25 zł za każdy pełny litr 100%
alkoholu w tych opakowaniach. Opłatę tę wnosi się również w przypadku
dokonywania czynności, o których mowa w ust. 8–10, w stosunku do napojów
alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju
nieprzekraczającej 300 ml.
12. W przypadku gdy przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa
w art. 9 ust. 1 lub 2, zaopatruje przedsiębiorcę posiadającego jednocześnie zezwolenie
na obrót hurtowy i zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych
przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, odprowadza opłatę od
wszystkich napojów objętych opłatą, ustaloną na podstawie ust. 11, w które zaopatrzył
tego przedsiębiorcę.
13. Przedsiębiorca dokonujący zaopatrzenia w napoje alkoholowe, od których
zapłacono opłatę, o której mowa w ust. 12, nie jest obowiązany do zapłaty opłaty
ustalonej na podstawie ust. 11.
14. Kwotę należnej opłaty w części, o której mowa w ust. 11, pomniejsza się
o kwotę opłaty w części naliczonej od zwróconych przez przedsiębiorcę napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.
15. Obowiązek zapłaty opłaty ustalonej na podstawie ust. 11 powstaje
w momencie zaopatrzenia w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych
o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.
16. Organem właściwym w sprawie opłaty w części, o której mowa w ust. 11,
jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na miejsce zamieszkania albo
siedzibę przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2.
17. Przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2,
jest obowiązany, odrębnie w odniesieniu do każdego zezwolenia, do:
1) złożenia w postaci elektronicznej informacji, opatrzonej podpisem
kwalifikowanym, według wzoru, o którym mowa w ust. 30, organowi, o którym
mowa w ust. 16, za pośrednictwem systemu informatycznego ministra
właściwego do spraw finansów publicznych,
2) obliczenia i wniesienia na rachunek właściwego urzędu skarbowego opłaty
w wysokości, o której mowa w ust. 11
– do końca miesiąca następującego po zakończeniu półrocza.
18. Informacja, o której mowa w ust. 17 pkt 1, zawiera następujące dane:
1) okres, za który jest składana;
2) rodzaj posiadanego zezwolenia, którego informacja dotyczy;
3) miejsce składania informacji: nazwę właściwego urzędu skarbowego;
4) cel składania informacji:
a) złożenie informacji,
b) korekta informacji;
5) dane przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2:
a) nazwę (firmę) albo imię i nazwisko,
b) NIP,
c) imię i nazwisko, numer telefonu lub adres poczty elektronicznej osoby
wskazanej do kontaktu;
6) numery faktur lub innych dokumentów potwierdzających zaopatrzenie w napoje,
o których mowa w ust. 11, daty ich wystawienia oraz odpowiednio NIP dostawcy
albo nabywcy;
7) łączną liczbę litrów 100% alkoholu zawartego w napojach, o których mowa
w ust. 11;
8) łączną liczbę opakowań napojów, o których mowa w ust. 11, w podziale na ilość
nominalną napoju w opakowaniach i zawartość alkoholu;
9) kwotę opłaty ustaloną na podstawie ust. 11;
10) kwotę pomniejszenia opłaty ustaloną na podstawie ust. 14;
11) kwotę opłaty do zapłaty;
12) pouczenie, że informacja stanowi podstawę do wystawienia tytułu
wykonawczego na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 i 1492).
19. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy do końca
miesiąca następującego po terminie, o którym mowa w ust. 17, dokonuje podziału
łącznych wpływów z opłaty w części, o której mowa w ust. 11, oraz z dodatkowej
opłaty, o której mowa w ust. 21, proporcjonalnie do wpływów uzyskanych przez
gminy za I i II kwartał z opłat, o których mowa w art. 111
, na podstawie danych
publikowanych w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz przekazuje
środki na rachunki bankowe Narodowego Funduszu Zdrowia i gmin.
20. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy do końca kwietnia
następnego roku dokonuje podziału łącznych wpływów z opłaty w części, o której
mowa w ust. 11, oraz z dodatkowej opłaty, o której mowa w ust. 21, proporcjonalnie
do wpływów uzyskanych przez gminy za III i IV kwartał roku ubiegłego z opłat,
o których mowa w art. 111, na podstawie danych publikowanych w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra
właściwego do spraw finansów publicznych oraz przekazuje środki na rachunki
bankowe Narodowego Funduszu Zdrowia i gmin.
21. W przypadku niedopełnienia obowiązków, o których mowa w ust. 17 pkt 1
lub 2, organ, o którym mowa w ust. 16, ustala, w drodze decyzji, dodatkową opłatę w wysokości:
1) 2000 zł dla przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie, o którym mowa
w art. 91 ust. 1 pkt 1 i 2;
2) 11 250 zł dla przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie, o którym mowa
w art. 91 ust. 1 pkt 3.
22. Dodatkową opłatę wnosi się na rachunek organu, o którym mowa w ust. 16.
23. Do opłat, o których mowa w ust. 11 i 21, stosuje się odpowiednio przepisy
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 i 1423).
24. W przypadku powstania nadpłaty z tytułu opłaty w części, o której mowa
w ust. 11, oraz dodatkowej opłaty, o której mowa w ust. 21, zwrotu nadpłaty dokonuje
się ze środków pochodzących z tej części opłaty.
25. Opłata za wydanie decyzji wprowadzającej nowe miejsca prowadzenia
działalności gospodarczej, zwiększającej liczbę tych miejsc w stosunku do
wymienionych w wydanych zezwoleniach, o których mowa w art. 9
1 ust. 1, wynosi
50% stawki określonej dla zezwolenia w dniu jego wydania.
26. Opłata za wydanie innych decyzji wprowadzających zmiany w zezwoleniach
wynosi 200 zł.
27. Opłata za zwiększenie limitu, o którym mowa w art. 91 ust. 3, jest pobierana
w zależności od liczby litrów 100% alkoholu, zgłoszonej we wniosku, proporcjonalnie
do wysokości opłaty określonej w ust. 6.
28. Opłata za wydanie duplikatu zezwoleń, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2,
wynosi 50 zł.
29. Zezwolenia i decyzje, o których mowa w ust. 9, 10 i 25–28 oraz art. 9 ust. 1
i 2, nie podlegają opłacie skarbowej.
30. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi i udostępni na
elektronicznej platformie usług administracji publicznej wzór dokumentu
elektronicznego informacji, o której mowa w ust. 17 pkt 1.
Art. 93. 1.Opłaty, o których mowa w art. 92 ust. 1, z wyłączeniem opłat,
o których mowa w art. 92 ust. 11 i 21, mogą być wykorzystane przez zarządy
województw wyłącznie na finansowanie:
1) zadań określonych w art. 4 ust. 1 ustawy;
2) zadań określonych w Wojewódzkim Programie, o którym mowa w art. 9
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
z 2019 r. poz. 852, 1655 i 1818);
3) zadań realizowanych przez placówkę wsparcia dziennego, o której mowa
w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w ramach
wojewódzkich programów profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych oraz Wojewódzkiego Programu, o którym mowa w art. 9
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
2. Zarządy województw mogą zlecać, w drodze porozumień, jednostkom
samorządu powiatowego zadania z zakresu profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych oraz przekazywać środki finansowe na ich realizację.
3. Opłata w części, o której mowa w art. 92 ust. 11, oraz dodatkowa opłata,
o której mowa w art. 92 ust. 21, stanowią w wysokości:
1) 50% dochód gmin, na terenie których jest prowadzona sprzedaż napojów alkoholowych;
2) 50% przychód Narodowego Funduszu Zdrowia.
4. Gmina przeznacza środki, o których mowa w ust. 3 pkt 1, na działania mające
na celu realizację lokalnej międzysektorowej polityki przeciwdziałania negatywnym
skutkom spożywania alkoholu.
5. Narodowy Fundusz Zdrowia przeznacza środki, o których mowa
w ust. 3 pkt 2, na działania o charakterze edukacyjnym i profilaktycznym oraz na
świadczenia opieki zdrowotnej w zakresie opieki psychiatrycznej i leczenia
uzależnień oraz innych następstw zdrowotnych spożywania alkoholu,
z uwzględnieniem art. 97 ust. 3h ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1398 i 1492).
6. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia nie później niż do dnia 15 kwietnia
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia informację o sposobie
wykorzystania środków, o których mowa w ust. 3 pkt 2, w poprzednim roku
kalendarzowym.
Art. 94. Warunkiem prowadzenia działalności na podstawie zezwoleń, o których
mowa w art. 91 ust. 1, jest:
1) (uchylony)
2) sprzedaż napojów alkoholowych, wymienionych w zezwoleniu, wyłącznie
przedsiębiorcom posiadającym zezwolenie na obrót hurtowy tymi napojami lub
zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych;
3) prowadzenie obrotu hurtowego tylko napojami alkoholowymi oznaczonymi
znakami akcyzy, o ile wymóg oznaczania tymi znakami wynika z innych
przepisów;
4) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe, wymienione w zezwoleniu, u
producentów oraz u przedsiębiorców posiadających zezwolenie na obrót hurtowy
tymi napojami;
5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania ze stacjonarnego magazynu
dostosowanego do przechowywania napojów alkoholowych, o ile przedsiębiorca
z takiego magazynu korzysta;
6) (uchylony)
7) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem tylko
przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscach
wymienionych w zezwoleniu;
8) zgłaszanie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki lub właściwemu
marszałkowi województwa zmian stanu faktycznego i prawnego przedsiębiorcy,
w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od dnia
powstania zmiany.
9) (uchylony)
Art. 95. 1. Zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1, minister właściwy do
spraw gospodarki lub właściwy marszałek województwa cofa w przypadku:
1) nieprzestrzegania warunków określonych w art. 94 pkt 3, 4 i 7;
2) wprowadzenia do obrotu napojów alkoholowych pochodzących z nielegalnych źródeł;
3) popełnienia przestępstwa, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez osobę
odpowiedzialną za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie;
4) przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa
w art. 92 ust. 4;
5) orzeczenia wobec przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną albo wobec osoby
odpowiedzialnej za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie,
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej objętej zezwoleniem;
6) zlecania przez przedsiębiorcę, na podstawie umów, prowadzenia obrotu
hurtowego napojami alkoholowymi innym przedsiębiorcom.
2. Zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1, minister właściwy do spraw
gospodarki lub właściwy marszałek województwa może cofnąć w przypadku:
1) nieprzestrzegania warunków określonych w art. 94 pkt 2, 5 i 8;
2) powtarzającego się zakłócania porządku publicznego w miejscu obrotu.
3. Zezwolenia, o których mowa w art. 91 ust. 1, wygasają w przypadku:
1) likwidacji przedsiębiorstwa lub zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia
obrotu hurtowego napojami alkoholowymi;
2) upływu terminu ważności zezwolenia;
3) zmiany składu osobowego wspólników spółki cywilnej.
4. Na wniosek przedsiębiorcy, którego zezwolenie wygasło z przyczyn
wymienionych w ust. 3, minister właściwy do spraw gospodarki lub właściwy
marszałek województwa wydaje zezwolenie z określeniem terminu na wyprzedaż
posiadanych zapasów napojów alkoholowych. Termin, określony w zezwoleniu na
wyprzedaż, nie może być dłuższy niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia zezwolenia.
4a. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzór wniosku, o którym
mowa w ust. 4, w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 700, 730, 848 i 1590).
5. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem
o ponowne wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 91 ust. 1, nie wcześniej niż po
upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o jego cofnięciu.
Art. 96. 1. Sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych, zawierających powyżej
4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem
sprzedaży, prowadzi się w punktach sprzedaży, którymi są:
1) sklepy branżowe ze sprzedażą napojów alkoholowych;
2) wydzielone stoiska – w samoobsługowych placówkach handlowych
o powierzchni sprzedażowej powyżej 200 m2;
3) pozostałe placówki samoobsługowe oraz inne placówki handlowe, w których
sprzedawca prowadzi bezpośrednią sprzedaż napojów alkoholowych.
2. Producenci określeni w art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie
i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz. U. z 2019 r. poz. 1534) mogą prowadzić sprzedaż detaliczną win gronowych
pochodzących z upraw własnych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza
miejscem sprzedaży w punkcie sprzedaży, którym jest lokalizacja w miejscu
wytworzenia wina uzyskanego z winogron pochodzących z upraw własnych.
art. 10.
więcej
powinny służyć ograniczaniu spożycia tych napojów oraz zmianie struktury ich
spożycia na rzecz napojów o niskiej zawartości procentowej alkoholu.
art. 11.
więcej
Art. 111. 1. W celu pozyskania dodatkowych środków na finansowanie zadań
określonych w art. 4
1 ust. 1 gminy pobierają opłatę za korzystanie z zezwoleń na
sprzedaż napojów alkoholowych, o których mowa w art. 18.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek gminy, przed wydaniem
zezwolenia, w wysokości:
1) 525 zł na sprzedaż napojów zawierających do 4,5% alkoholu oraz piwa;
2) 525 zł na sprzedaż napojów zawierających powyżej 4,5% do 18% alkoholu (z
wyjątkiem piwa);
3) 2100 zł na sprzedaż napojów zawierających powyżej 18% alkoholu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 2, dotyczy przedsiębiorców rozpoczynających
działalność gospodarczą w tym zakresie.
4. Przedsiębiorcy, prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w roku
poprzednim, są obowiązani do złożenia, do dnia 31 stycznia, pisemnego oświadczenia
o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w punkcie
sprzedaży w roku poprzednim.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, przedsiębiorca prowadzący sprzedaż napojów
alkoholowych w punkcie sprzedaży, w którym roczna wartość sprzedaży napojów
alkoholowych w roku poprzednim przekroczyła:
1) 37 500 zł dla napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa –
wnosi w wysokości 1,4% ogólnej wartości sprzedaży tych napojów w roku
poprzednim;
2) 37 500 zł dla napojów alkoholowych o zawartości od 4,5% do 18% alkoholu (z
wyjątkiem piwa) – wnosi w wysokości 1,4% ogólnej wartości sprzedaży tych
napojów w roku poprzednim;
3) 77 000 zł dla napojów alkoholowych o zawartości powyżej 18% alkoholu –
wnosi w wysokości 2,7% ogólnej wartości sprzedaży tych napojów w roku
poprzednim.
6. Przedsiębiorcy, których roczna wartość sprzedaży poszczególnych rodzajów
napojów alkoholowych nie przekroczyła wartości, o których mowa w ust. 5, wnoszą
opłatę w wysokości określonej w ust. 2.
7. Opłata, o której mowa w ust. 1, wnoszona jest na rachunek gminy w każdym
roku kalendarzowym objętym zezwoleniem w trzech równych ratach w terminach do
31 stycznia, 31 maja i 30 września danego roku kalendarzowego lub jednorazowo
w terminie do 31 stycznia danego roku kalendarzowego.
8. W roku nabycia zezwolenia lub utraty jego ważności, opłaty, o których mowa
w ust. 1–5, dokonuje się w wysokości proporcjonalnej do okresu ważności
zezwolenia.
9. Wartość sprzedaży należy obliczać oddzielnie dla każdego rodzaju napojów
alkoholowych.
10. Zezwolenia, o których mowa w art. 18, 181 oraz 184, nie podlegają opłacie
skarbowej.
art. 12.
więcej
na sprzedaż napojów alkoholowych na terenie gminy (miasta), odrębnie dla:
1) poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych, o których mowa w art. 18 ust. 3;
2) zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w
miejscu sprzedaży;
3) zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza
miejscem sprzedaży.
2. Rada gminy może ustalić, w drodze uchwały, maksymalną liczbę zezwoleń, o
której mowa w ust. 1, odrębnie dla poszczególnych jednostek pomocniczych gminy.
3. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy
miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
4. Rada gminy może ustalić, w drodze uchwały, dla terenu gminy lub
wskazanych jednostek pomocniczych gminy, ograniczenia w godzinach nocnej
sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży. Ograniczenia mogą dotyczyć sprzedaży prowadzonej między godziną 2200 a 600.
5. Rada gminy przed podjęciem uchwał, o których mowa w ust. 1–4, zasięga
opinii jednostki pomocniczej gminy.
6. W miejscowościach, w których rozmieszczone są jednostki wojskowe,
maksymalna liczba zezwoleń, o której mowa w ust. 1, usytuowanie miejsc sprzedaży,
podawania i spożywania napojów alkoholowych oraz godziny sprzedaży napojów
alkoholowych są ustalane po zasięgnięciu opinii właściwych dowódców garnizonów.
7. Maksymalna liczba zezwoleń, o której mowa w ust. 1, usytuowanie miejsc
sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych oraz godziny sprzedaży
napojów alkoholowych uwzględniają postanowienia gminnych programów
profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.
art. 13.
więcej
w naczyniach zamkniętych, z oznaczeniem nazwy producenta, rodzaju i ilości napoju
oraz jego mocy.
2. W miejscach sprzedaży i podawania napojów alkoholowych powinna być
uwidoczniona informacja o szkodliwości spożywania alkoholu.
3. (uchylony)
Art. 131. 1. Zabrania się na obszarze kraju reklamy i promocji napojów
alkoholowych, z wyjątkiem piwa, którego reklama i promocja jest dozwolona, pod
warunkiem że:
1) nie jest kierowana do małoletnich;
2) nie przedstawia osób małoletnich;
3) nie łączy spożywania alkoholu ze sprawnością fizyczną bądź kierowaniem pojazdami;
4) nie zawiera stwierdzeń, że alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem
stymulującym, uspakajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów osobistych;
5) nie zachęca do nadmiernego spożycia alkoholu;
6) nie przedstawia abstynencji lub umiarkowanego spożycia alkoholu w negatywny sposób;
7) nie podkreśla wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako
cechy wpływającej pozytywnie na jakość napoju alkoholowego;
8) nie wywołuje skojarzeń z:
a) atrakcyjnością seksualną,
b) relaksem lub wypoczynkiem,
c) nauką lub pracą,
d) sukcesem zawodowym lub życiowym.
2. Reklama i promocja piwa, o której mowa w ust. 1, nie może być prowadzona:
1) w telewizji, radiu, kinie i teatrze między godziną 600 a 2000, z wyjątkiem reklamy
prowadzonej przez organizatora imprezy sportu wyczynowego lub
profesjonalnego w trakcie trwania tej imprezy;
2) na kasetach wideo i innych nośnikach;
3) w prasie młodzieżowej i dziecięcej;
4) na okładkach dzienników i czasopism;
5) na słupach i tablicach reklamowych i innych stałych i ruchomych
powierzchniach wykorzystywanych do reklamy, chyba że 20% powierzchni
reklamy zajmować będą widoczne i czytelne napisy informujące o szkodliwości
spożycia alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletnim;
6) przy udziale małoletnich.
3. Zabrania się reklamy, promocji produktów i usług, których nazwa, znak
towarowy, kształt graficzny lub opakowanie wykorzystuje podobieństwo lub jest
tożsame z oznaczeniem napoju alkoholowego lub innym symbolem obiektywnie
odnoszącym się do napoju alkoholowego.
4. Zabrania się reklamy i promocji przedsiębiorców oraz innych podmiotów,
które w swoim wizerunku reklamowym wykorzystują nazwę, znak towarowy, kształt
graficzny lub opakowanie związane z napojem alkoholowym, jego producentem lub
dystrybutorem.
5. Zabrania się informowania o sponsorowaniu imprez sportowych, koncertów
muzycznych oraz innych imprez masowych przez producentów i dystrybutorów
napojów, których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów
alkoholowych zawierających od 8% do 18% alkoholu, w jakikolwiek inny sposób niż
poprzez umieszczanie wewnątrz dzienników i czasopism, na zaproszeniu, bilecie, plakacie, produkcie lub tablicy informacyjnej związanej z określoną imprezą nazwy producenta lub dystrybutora oraz jego znaku towarowego, z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Informowanie o sponsorowaniu może być prowadzone w radiu i telewizji pod
warunkiem, iż będzie ograniczone wyłącznie do podania nazwy producenta lub
dystrybutora napojów zawierających do 18% alkoholu lub jego znaku towarowego,
a informacja ta nie będzie prezentowana w telewizji przez osobę fizyczną lub
z wykorzystaniem wizerunku postaci ludzkiej.
7. Zabrania się informowania o, innym niż określone w ust. 5, sponsorowaniu
przez producentów i dystrybutorów napojów alkoholowych, których zasadniczą
działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów alkoholowych zawierających od
8% do 18% alkoholu oraz informowania o sponsorowaniu przez producentów
i dystrybutorów napojów zawierających powyżej 18% alkoholu.
8. Zakaz określony w ust. 1 dotyczy również wydawnictw promocyjno-reklamowych przekazywanych przez producentów, dystrybutorów lub handlowców napojów alkoholowych klientom detalicznym.
9. Zakazy określone w ust. 1–8 nie obejmują reklamy i promocji napojów
alkoholowych prowadzonej wewnątrz pomieszczeń hurtowni, wydzielonych stoisk
lub punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych oraz na
terenie punktów prowadzących sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do
spożycia w miejscu sprzedaży.
10. Zakazy określone w ust. 1–8 dotyczą osób fizycznych, osób prawnych oraz
jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które uczestniczą
w prowadzeniu reklamy w charakterze zleceniodawcy albo zleceniobiorcy niezależnie
od sposobu i formy jej prezentacji.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wielkość, treść, wzór i sposób umieszczania na reklamach, o których mowa w ust. 2
pkt 5, napisów informujących o szkodliwości spożycia alkoholu lub o zakazie
sprzedaży alkoholu małoletniemu, mając na względzie ograniczenie spożycia alkoholu
oraz przeciwdziałanie alkoholizmowi wśród młodzieży.
Art. 132. 1. Podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych
wnoszą opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od
towarów i usług wynikającej z tej usługi.
1a. Organami właściwymi w sprawie opłaty, o której mowa w ust. 1, są
organy podatkowe właściwe w sprawach podatku od towarów i usług w zakresie
usługi, o której mowa w ust. 1.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację
miesięczną według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i składają ją
w terminie do 20. dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu,
w którym upłynął termin na wystawienie faktury, zgodnie z przepisami
o podatku od towarów i usług, na wynagrodzenie lub jego część.
3. Deklaracje, o których mowa w ust. 2, składa się do urzędu skarbowego,
przy pomocy którego wykonuje swoje zadania naczelnik urzędu skarbowego
właściwy na podstawie ust. 1a dla podmiotu, o którym mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór zbiorczej deklaracji miesięcznej dotyczącej opłaty, o której
mowa w ust. 1, oraz szczegółowy zakres zawartych w niej danych, biorąc pod
uwagę konieczność zebrania danych niezbędnych do ustalenia wysokości opłaty,
o której mowa w ust. 1.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się najpóźniej w ostatnim dniu
miesiąca, w którym stosownie do ust. 2 upłynął termin na złożenie zbiorczej
deklaracji miesięcznej, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego
wykonuje swoje zadania naczelnik urzędu skarbowego właściwy na podstawie
ust. 1a dla podmiotu, o którym mowa w ust. 1.
5a. Naczelnik urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 5, przekazuje
kwoty wpłaconych opłat, o których mowa w ust. 1, na rachunek Funduszu Zajęć
Sportowych dla Uczniów, o którym mowa w art. 133, w terminie 14 dni od dnia
ich wpłaty.
5b. Zwrot kwoty nadpłat z tytułu opłaty, o której mowa w ust. 1, jest
pokrywany ze środków Funduszu Zajęć Sportowych dla Uczniów, o którym
mowa w art. 133.
5c. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej na wniosek naczelnika
urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 5, przekazuje w terminie 7 dni od
dnia wpływu wniosku, na rachunek urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 5,
środki niezbędne do realizacji kwoty nadpłaty, o której mowa w ust. 5b.
6. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dla podmiotu zobowiązanego do jej
wniesienia koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz.
865, z późn. zm.) lub art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.).
7. W sprawach nieuregulowanych do opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się
odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).
8. (uchylony)
9. (uchylony)
10. (uchylony)
Art. 133. 1. Tworzy się Fundusz Zajęć Sportowych dla Uczniów, zwany dalej
„Funduszem”, którego dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury
fizycznej.
2. Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
3. Przychodami Funduszu są wpływy z tytułu opłat, o których mowa w art. 132 ust. 1.
4. Środki Funduszu przeznacza się na dofinansowanie zajęć sportowych dla
uczniów, prowadzonych przez kluby sportowe działające w formie stowarzyszenia
oraz inne organizacje pozarządowe, które w ramach swojej statutowej działalności
realizują zadania z zakresu upowszechniania kultury fizycznej wśród dzieci
i młodzieży, a także organizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, oraz
na zadania określone w przepisach o zdrowiu publicznym w zakresie aktywności
fizycznej.
5. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych i ministrem właściwym do spraw zdrowia
określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb przyznawania środków z Funduszu na dofinansowanie zajęć
sportowych dla uczniów oraz na zadania określone w przepisach o zdrowiu
publicznym,
2) tryb składania wniosków i dane, jakie powinien zawierać wniosek o przyznanie
środków Funduszu, uwzględniając zakres niezbędnych danych dotyczących
podmiotu ubiegającego się o te środki, a także informacje o zajęciach
sportowych dla uczniów albo realizowanych zadaniach określonych
w przepisach o zdrowiu publicznym,
3) tryb przekazywania środków Funduszu, uwzględniając terminy, w jakich zostało
zaplanowane przeprowadzenie zajęć sportowych dla uczniów albo realizacja
zadań określonych w przepisach o zdrowiu publicznym,
4) wysokość dofinansowania zajęć sportowych dla uczniów, z tym że maksymalna
wysokość tego dofinansowania w przypadku zajęć prowadzonych przez kluby
sportowe działające w formie stowarzyszenia oraz inne organizacje pozarządowe
nie może przekroczyć 80%, a w przypadku zajęć organizowanych przez
jednostki samorządu terytorialnego – 50% planowanych kosztów realizacji zajęć
– kierując się koniecznością zapewnienia efektywnego wykorzystania środków
Funduszu.
art. 14.
więcej
alkoholowych:
1) na terenie szkół oraz innych zakładów i placówek oświatowo-wychowawczych,
opiekuńczych i domów studenckich;
2) na terenie zakładów pracy oraz miejsc zbiorowego żywienia pracowników;
3) w miejscach i czasie masowych zgromadzeń;
4) w środkach i obiektach transportu publicznego, z wyjątkiem:
a) wagonów restauracyjnych i bufetów w pociągach komunikacji krajowej, w
których dopuszcza się sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów
alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa,
b) pociągów komunikacji międzynarodowej, w których dopuszcza się
sprzedaż, podawanie i spożywanie:
– napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa w
wagonach restauracyjnych i bufetach oraz w wagonach sypialnych i z
miejscami do leżenia,
– napojów alkoholowych o zawartości powyżej 4,5% alkoholu przy
stolikach w wagonach restauracyjnych, w tym napojów o zawartości
powyżej 18% alkoholu tylko do posiłków,
c) międzynarodowych portów lotniczych i samolotów komunikacji
międzynarodowej,
d) statków i portów morskich;
5) (uchylony)
6) w obiektach zajmowanych przez organy wojskowe i spraw wewnętrznych, jak
również w rejonie obiektów koszarowych i zakwaterowania przejściowego
jednostek wojskowych.
1a. (uchylony)
2. (uchylony)
2a. Zabrania się spożywania napojów alkoholowych w miejscu publicznym, z
wyjątkiem miejsc przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży
tych napojów.
2b. Rada gminy może wprowadzić, w drodze uchwały, w określonym miejscu
publicznym na terenie gminy odstępstwo od zakazu spożywania napojów
alkoholowych, jeżeli uzna, że nie będzie to miało negatywnego wpływu na
odpowiednie kształtowanie polityki społecznej w zakresie przeciwdziałania
alkoholizmowi, o której mowa w art. 2 ust. 1, i nie będzie zakłócało bezpieczeństwa i
porządku publicznego.
3. Zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów zawierających
więcej niż 18% alkoholu w ośrodkach szkoleniowych.
4. Zabrania się sprzedaży i podawania napojów zawierających więcej niż 18%
alkoholu w domach wypoczynkowych.
5. Sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów zawierających więcej niż 4,5%
alkoholu może się odbywać na imprezach na otwartym powietrzu oraz na stadionach
i innych obiektach sportowych tylko za zezwoleniem i tylko w miejscach do tego
wyznaczonych.
6. W innych niewymienionych miejscach, obiektach lub na określonych
obszarach gminy, ze względu na ich charakter, rada gminy może wprowadzić czasowy
lub stały zakaz sprzedaży, podawania, spożywania oraz wnoszenia napojów
alkoholowych.
7. (uchylony)
8. Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia,
wypadki i okoliczności, w których, uwzględniając zwyczaje międzynarodowe,
dopuszczalne jest podawanie i spożywanie nieznacznej ilości napojów alkoholowych.
art. 15.
więcej
1) osobom, których zachowanie wskazuje, że znajdują się w stanie nietrzeźwości;
2) osobom do lat 18;
3) na kredyt lub pod zastaw.
2. W przypadku wątpliwości co do pełnoletności nabywcy sprzedający lub
podający napoje alkoholowe uprawniony jest do żądania okazania dokumentu
stwierdzającego wiek nabywcy.
art. 16.
więcej
pracy, stadionów i innych obiektów, w których odbywają się imprezy sportowe i rozrywkowe, a także obiektów lub miejsc objętych zakazem wnoszenia napojów alkoholowych.
1a. Kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego upoważniona odmawiają
wpuszczenia na teren zakładu pracy osoby, w stosunku do której zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że nie zastosowała się do zakazu, o którym mowa w ust. 1, chyba że
przeprowadzona na żądanie tej osoby kontrola nie potwierdzi podejrzenia.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
art. 17.
więcej
obowiązek niedopuszczenia do pracy pracownika, jeżeli zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że stawił się on do pracy w stanie po użyciu alkoholu albo spożywał
alkohol w czasie pracy. Okoliczności stanowiące podstawę decyzji powinny być
podane pracownikowi do wiadomości.
2. Uprawnienia kierownika zakładu pracy, o którym mowa w ust. 1, służą
również organowi nadrzędnemu nad danym zakładem pracy oraz organowi
uprawnionemu do przeprowadzenia kontroli zakładu pracy.
3. Na żądanie kierownika zakładu pracy, osoby przez niego upoważnionej,
a także na żądanie pracownika, o którym mowa w ust. 1, badanie stanu trzeźwości
pracownika przeprowadza uprawniony organ powołany do ochrony porządku
publicznego. Zabiegu pobrania krwi dokonuje osoba posiadająca odpowiednie
kwalifikacje zawodowe. Do badania stanu trzeźwości stosuje się przepisy, wydane na
podstawie art. 47 ust. 2.
art. 18.
więcej
w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie
zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze
względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej „organem zezwalającym”.
1a. (uchylony)
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie wniosku
przedsiębiorcy.
3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się oddzielnie na następujące
rodzaje napojów alkoholowych:
1) do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo;
2) powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) powyżej 18% zawartości alkoholu.
3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 3, organ zezwalający wydaje po
uzyskaniu pozytywnej opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy,
o których mowa w art. 12 ust. 1–3.
3b. W przypadku gdy liczba wniosków o wydanie zezwolenia przewyższa ich
maksymalną liczbę, o której mowa w art. 12 ust. 1, zezwolenie w pierwszej kolejności
wydaje się uwzględniając kryterium jak największej odległości punktu, w którym ma
być prowadzona sprzedaż napojów alkoholowych od najbliższego działającego punktu
sprzedaży napojów alkoholowych, liczonej najkrótszą drogą dojścia ciągiem dróg
publicznych, a w następnej kolejności – kryterium prowadzenia przez wnioskodawcę
jak najmniejszej liczby punktów sprzedaży.
4. Sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych w miejscach znajdujących się
pod zarządem wojskowym lub jednostek organizacyjnych resortu spraw
wewnętrznych – położonych poza obiektami wymienionymi w art. 14 ust. 1 pkt 6 –
może być prowadzona jedynie za zezwoleniem, o którym mowa w ust. 1, a ponadto za
zgodą organów wojskowych określonych przez Ministra Obrony Narodowej lub
resortu spraw wewnętrznych określonych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
5. Wniosek o wydanie zezwolenia zawiera:
1) oznaczenie rodzaju zezwolenia;
2) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, w przypadku ustanowienia
pełnomocników ich imiona, nazwiska i adres zamieszkania;
3) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) przedmiot działalności gospodarczej;
5) adres punktu sprzedaży;
6) adres punktu składowania napojów alkoholowych (magazynu dystrybucyjnego).
6. Do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć następujące dokumenty:
1) (uchylony)
2) dokument potwierdzający tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu stanowiącego
punkt sprzedaży napojów alkoholowych;
3) zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli
punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym
wielorodzinnym;
4) decyzję właściwego państwowego inspektora sanitarnego o zatwierdzeniu
zakładu, o której mowa w art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r.
o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1252).
6a. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzór wniosku o wydanie
zezwolenia w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne.
7. Warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia
w miejscu lub poza miejscem sprzedaży jest:
1) posiadanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1;
2) wniesienie opłaty, o której mowa w art. 111;
3) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe u producentów i przedsiębiorców
posiadających odpowiednie zezwolenie na sprzedaż hurtową napojów
alkoholowych;
4) w terminach do dnia 1 lutego, 1 czerwca, 1 października każdego roku
kalendarzowego objętego zezwoleniem, okazanie przedsiębiorcy
zaopatrującemu dany punkt sprzedaży napojów alkoholowych odpowiedniego
dowodu potwierdzającego dokonanie opłaty, o której mowa w art. 111;
5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt
sprzedaży;
6) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem tylko
przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscu wymienionym
w zezwoleniu;
7) zgłaszanie organowi zezwalającemu zmian stanu faktycznego i prawnego,
w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od dnia
powstania zmiany;
8) prowadzenie sprzedaży w punkcie sprzedaży spełniającym wymogi określone
przez radę gminy, na podstawie art. 12 ust. 1–3;
9) przestrzeganie innych zasad i warunków określonych przepisami prawa.
7a. (uchylony)
8. Organ zezwalający lub, na podstawie jego upoważnienia, straż gminna lub
członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych dokonują
kontroli przestrzegania zasad i warunków korzystania z zezwolenia.
9. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na czas oznaczony, nie
krótszy niż 4 lata, a w przypadku sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych
do spożycia poza miejscem sprzedaży – nie krótszy niż 2 lata.
10. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, organ zezwalający cofa w przypadku:
1) nieprzestrzegania określonych w ustawie zasad sprzedaży napojów
alkoholowych, a w szczególności:
a) sprzedaży i podawania napojów alkoholowych osobom nieletnim,
nietrzeźwym, na kredyt lub pod zastaw,
b) sprzedaży i podawania napojów alkoholowych z naruszeniem zakazów
określonych w art. 14 ust. 3 i 4;
2) nieprzestrzegania określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów
alkoholowych;
3) powtarzającego się co najmniej dwukrotnie w okresie 6 miesięcy, w miejscu
sprzedaży lub najbliższej okolicy, zakłócania porządku publicznego w związku
ze sprzedażą napojów alkoholowych przez dany punkt sprzedaży, gdy
prowadzący ten punkt nie powiadamia organów powołanych do ochrony
porządku publicznego;
4) wprowadzenia do sprzedaży napojów alkoholowych pochodzących
z nielegalnych źródeł;
5) przedstawienia fałszywych danych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 111 ust. 4;
6) popełnienia przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez osobę
odpowiedzialną za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie;
7) orzeczenia, wobec przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną albo wobec osoby
odpowiedzialnej za działalność przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie,
zakazu prowadzenia działalności gospodarczej objętej zezwoleniem.
11. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem
o ponowne wydanie zezwolenia nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania
decyzji o jego cofnięciu.
12. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa w przypadku:
1) likwidacji punktu sprzedaży;
2) upływu terminu ważności zezwolenia;
3) zmiany rodzaju działalności punktu sprzedaży;
4) zmiany składu osobowego wspólników spółki cywilnej;
5) niedopełnienia w terminach obowiązku:
a) złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 111 ust. 4, lub
b) dokonania opłaty w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5.
12a. W przypadku, o którym mowa w ust. 12 pkt 5 lit. a, zezwolenie wygasa
z upływem 30 dni od dnia upływu terminu dopełnienia obowiązku złożenia
oświadczenia, o którym mowa w art. 111 ust. 4, jeżeli przedsiębiorca w terminie
30 dni od dnia upływu terminu do dokonania czynności określonej w ust. 12 pkt 5
lit. a nie złoży oświadczenia wraz z jednoczesnym dokonaniem opłaty dodatkowej
w wysokości 30% opłaty określonej w art. 111 ust. 2.
12b. W przypadku, o którym mowa w ust. 12 pkt 5 lit. b, zezwolenie wygasa
z upływem 30 dni od dnia upływu terminu dopełnienia obowiązku dokonania opłaty
w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5, jeżeli przedsiębiorca w terminie 30 dni
od dnia upływu terminu do dokonania czynności określonej w ust. 12 pkt 5 lit. b nie
wniesie raty opłaty określonej w art. 111 ust. 2 albo 5, powiększonej o 30% tej opłaty.
13. Przedsiębiorca, którego zezwolenie wygasło z przyczyn określonych
w ust. 12 pkt 5, może wystąpić z wnioskiem o wydanie nowego zezwolenia nie
wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od dnia wydania decyzji o wygaśnięciu
zezwolenia.
14. Przedsiębiorcy podający lub sprzedający różne mieszaniny napojów
alkoholowych na podstawie posiadanych receptur, z wykorzystaniem napojów
zawierających powyżej 18% alkoholu, są obowiązani do posiadania zezwoleń,
o których mowa w ust. 3 pkt 3.
Art. 181. 1. Na sprzedaż napojów alkoholowych przedsiębiorcom posiadającym
zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oraz jednostkom Ochotniczych Straży Pożarnych mogą być wydawane jednorazowe zezwolenia, do których nie stosuje się
przepisów art. 18 ust. 3a, ust. 4, ust. 5 pkt 5, ust. 6, ust. 7 pkt 4 i 6 oraz ust. 9–14.
2. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydawane są na okres do 2 dni.
3. Opłata za jednorazowe zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wnoszona jest
na rachunek gminy przed wydaniem zezwolenia w wysokości odpowiadającej
1/12 rocznej opłaty za poszczególne rodzaje zezwoleń, o których mowa w art. 111
ust. 2 i art. 18 ust. 3.
4. Przedsiębiorcom, których działalność polega na dostarczaniu żywności na
imprezy zamknięte organizowane w czasie i miejscu wyznaczonym przez klienta, w
oparciu o zawartą z nim umowę, zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych mogą
być wydawane na okres do dwóch lat. Do zezwoleń nie stosuje się przepisów art. 18
ust. 3a, ust. 5 pkt 5, ust. 6 pkt 2–4, ust. 7 pkt 4, 5 i 7, ust. 9, ust. 10 pkt 3 oraz ust. 12 pkt 1 i 3.
5. Opłata za zezwolenia, o których mowa w ust. 4, jest wnoszona na rachunek
gminy przed wydaniem zezwolenia w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzory wniosków o wydanie
zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 4, w formie dokumentów elektronicznych
w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne.
Art. 181a. Wydawanie zezwoleń na podstawie art. 18 oraz art. 181 należy do
zadań własnych gminy.
Art. 182. Dochody z opłat za zezwolenia wydane na podstawie art. 18 lub art. 181
oraz dochody z opłat określonych w art. 111 wykorzystywane będą na realizację:
1) gminnych programów profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
oraz Gminnych Programów, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
2) zadań realizowanych przez placówkę wsparcia dziennego, o której mowa
w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w ramach
gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
oraz Gminnych Programów, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
– i nie mogą być przeznaczane na inne cele.
Art. 183. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, o której mowa w
art. 9, art. 18 i art. 181, stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r.
– Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495).
Art. 184. 1. Na wniosek przedsiębiorcy, którego zezwolenie wygasło z przyczyn
wymienionych w art. 18 ust. 12, organ zezwalający może wydać zezwolenie
z określeniem terminu na wyprzedaż posiadanych, zinwentaryzowanych zapasów
napojów alkoholowych. Termin określony w zezwoleniu na wyprzedaż nie może być
dłuższy niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia zezwolenia.
2. Opłata za wydanie zezwolenia na wyprzedaż posiadanych,
zinwentaryzowanych zapasów napojów alkoholowych, wnoszona na rachunek gminy, wynosi:
1) 1,4% wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających do 4,5%
alkoholu oraz piwa;
2) 1,4% wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających powyżej
4,5% do 18% alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) 2,7% wartości sprzedaży zinwentaryzowanych napojów zawierających powyżej
18% alkoholu.
3. Przedsiębiorca, który otrzymał zezwolenie na wyprzedaż posiadanych,
zinwentaryzowanych zapasów napojów alkoholowych, może wystąpić z wnioskiem
o wydanie nowego zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych nie wcześniej niż
po upływie 12 miesięcy od dnia upływu terminu ważności zezwolenia, o którym
mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki określi wzór wniosku, o którym
mowa w ust. 1, w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne.
Art. 185. (uchylony).
Art. 186. Do działalności podmiotu, o którym mowa w art. 17 ust. 3 ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi
wyrobami i organizacji rynku wina, w zakresie sprzedaży wyprodukowanego przez
siebie wina przeznaczonego do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży,
stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału o działalności przedsiębiorcy.
art. 19.
więcej
publiczny, w drodze rozporządzenia, może wprowadzać na czas określony na obszarze
całego kraju albo jego części całkowity lub częściowy zakaz sprzedaży i podawania
napojów alkoholowych.
2. W sytuacjach wymagających niezwłocznego działania Rada Ministrów może
wprowadzić zakaz, o którym mowa w ust. 1, w innym trybie.
art. 20.
więcej
art. 21.
więcej
zakładach leczniczych podmiotów leczniczych wykonujących działalność leczniczą w
rodzaju świadczenia stacjonarne i całodobowe oraz ambulatoryjne w rozumieniu
przepisów o działalności leczniczej, zwanych dalej „zakładami leczniczymi”.
2. Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Wyjątki od tej zasady
określa ustawa.
3. Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia
w zakresie leczenia odwykowego udzielane przez zakłady lecznicze.
art. 22.
więcej
podmioty lecznicze wykonujące działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i
całodobowe świadczenia zdrowotne w zakresie leczenia odwykowego oraz
wojewódzki ośrodek terapii uzależnienia i współuzależnienia.
2. Samorząd powiatu tworzy i prowadzi na obszarze powiatu inne niż
wymienione w ust. 1 podmioty lecznicze udzielające świadczenia w zakresie leczenia
odwykowego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
organizację, kwalifikacje personelu, sposób funkcjonowania i rodzaje podmiotów
leczniczych wykonujących świadczenia stacjonarne i całodobowe oraz ambulatoryjne
w sprawowaniu opieki nad uzależnionymi od alkoholu oraz sposób współdziałania
w tym zakresie z instytucjami publicznymi i organizacjami społecznymi, kierując się
potrzebą zapewnienia osobom uzależnionym od alkoholu leczenia odwykowego,
a członkom ich rodzin, w tym dzieciom, świadczeń określonych w art. 23 ust. 1 i 2.
art. 23.
więcej
następstwami nadużywania alkoholu przez osobę uzależnioną, uzyskują
w podmiotach określonych w art. 22 ust. 1 i 2 świadczenia zdrowotne w zakresie
terapii i rehabilitacji współuzależnienia oraz profilaktyki. Za świadczenia te od
wymienionych osób nie pobiera się opłat.
2. Dzieci osób uzależnionych od alkoholu, dotknięte następstwami nadużywania
alkoholu przez rodziców, uzyskują bezpłatnie pomoc psychologiczną
i socjoterapeutyczną w podmiotach określonych w art. 22 ust. 1 i poradniach
specjalistycznych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych
i resocjalizacyjnych.
3. Pomoc niesiona dzieciom przez osoby lub instytucje może być udzielona
wbrew woli rodziców lub opiekunów będących w stanie nietrzeźwym.
art. 24.
więcej
życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od obowiązku zaspokajania
potrzeb rodziny albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny, kieruje
się na badanie przez biegłego w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od
alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego.
art. 25.
więcej
rozwiązywania problemów alkoholowych właściwa według miejsca zamieszkania lub
pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, na jej wniosek lub z własnej inicjatywy.
Art. 25a. 1. Członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych, w zakresie niezbędnym do realizacji zadań związanych z procedurą
zobowiązania do poddania się leczeniu odwykowemu, mogą przetwarzać informacje
o osobach, o których mowa w art. 24, bez zgody i wiedzy tych osób, dotyczące stanu
zdrowia, nałogów, skazań, mandatów karnych, orzeczeń o ukaraniu, a także innych
orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym,
z uwzględnieniem następujących danych:
1) imienia (imion) i nazwiska;
2) daty i miejsca urodzenia;
3) płci;
4) numeru PESEL, a w przypadku gdy dana osoba nie posiada numeru PESEL –
serii i numeru dokumentu potwierdzającego tożsamość;
5) stanu cywilnego;
6) daty zawarcia małżeństwa, jeżeli dotyczy;
7) daty ustania małżeństwa, jeżeli dotyczy;
8) wykształcenia;
9) zawodu;
10) miejsca pracy lub nauki;
11) stopnia niezdolności do pracy, posiadania orzeczenia o niepełnosprawności i
stopnia niepełnosprawności;
12) adresu miejsca zamieszkania lub adresu miejsca pobytu;
13) adresu do korespondencji;
14) adresu poczty elektronicznej;
15) numeru telefonu.
2. Członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, w
zakresie niezbędnym do realizacji zadań związanych z procedurą zobowiązania do
poddania się leczeniu odwykowemu osób, o których mowa w art. 24, mogą
przetwarzać dane o członkach ich rodzin w następującym zakresie:
1) imienia (imion) i nazwiska;
2) daty i miejsca urodzenia;
3) płci;
4) stopnia pokrewieństwa lub powinowactwa;
5) adresu do korespondencji lub numeru telefonu, lub adresu poczty elektronicznej.
3. Członkowie gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych są
obowiązani do zachowania poufności wszelkich informacji i danych, które uzyskali
przy realizacji zadań związanych z procedurą zobowiązania do poddania się leczeniu
odwykowemu. Obowiązek ten rozciąga się także na okres po ustaniu członkostwa w
gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych.
4. Przed przystąpieniem do wykonywania czynności związanych z procedurą
zobowiązania do poddania się leczeniu odwykowemu członkowie gminnej komisji
rozwiązywania problemów alkoholowych składają, w formie pisemnej, wójtowi
(burmistrzowi, prezydentowi miasta), oświadczenie o następującej treści:
„Oświadczam, że zachowam poufność informacji i danych, które
uzyskałem przy realizacji zadań związanych z procedurą zobowiązania do
poddania się leczeniu odwykowemu, oraz że znane mi są przepisy o odpowiedzialności karnej za udostępnienie danych osobowych lub umożliwienie do nich dostępu osobom nieuprawnionym.”.
Art. 25b. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) jest administratorem danych,
o których mowa w art. 25a ust. 1 i 2, przetwarzanych przez powołaną przez niego
gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych.
art. 26.
więcej
zobowiązać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym
zakładzie lecznictwa odwykowego.
2. O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa
odwykowego orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu
osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym.
3. Sąd wszczyna postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania
problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną
dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało
przeprowadzone.
art. 27.
więcej
jest opinii biegłego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sąd zarządza poddanie
tej osoby odpowiednim badaniom.
2. Sąd może, jeżeli na podstawie opinii biegłego uzna to za niezbędne, zarządzić
oddanie badanej osoby pod obserwację w zakładzie leczniczym na czas nie dłuższy
niż 2 tygodnie. W wyjątkowych wypadkach, na wniosek zakładu, sąd może termin ten
przedłużyć do 6 tygodni.
3. Przed wydaniem postanowienia sąd wysłuchuje osobę, której postępowanie
dotyczy.
4. Na postanowienie zarządzające oddanie pod obserwację do zakładu
przysługuje zażalenie.
art. 28.
więcej
pod obserwację w zakładzie leczniczym osoba, której postępowanie dotyczy,
obowiązana jest poddać się badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz
zabiegom niezbędnym do wykonania podstawowych badań laboratoryjnych pod
warunkiem, że są dokonywane przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje zawodowe z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu tej osoby.
2. (uchylony)
Art. 28a. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania biegłych
w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sposób sporządzania opinii oraz warunki
i sposób dokonywania badań niezbędnych do wydania opinii w przedmiocie
uzależnienia od alkoholu, uwzględniając ochronę dóbr osobistych osoby badanej.
art. 29.
więcej
przeprowadzeniu rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od
dnia wpływu wniosku.
art. 30.
więcej
uchylania się od zarządzonego poddania się badaniu przez biegłego albo obserwacji
w zakładzie leczniczym sąd może zarządzić przymusowe doprowadzenie przez organ Policji.
2. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza,
wykonuje je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy.
Art. 30a. Sąd może zarządzić przeprowadzenie przez kuratora sądowego
wywiadu środowiskowego w celu ustalenia okoliczności wskazujących na
nadużywanie alkoholu przez osobę, której postępowanie dotyczy, oraz zakłócania
przez nią spokoju lub porządku publicznego, a także jej relacji w rodzinie, zachowania
się w stosunku do małoletnich i stosunku do pracy.
art. 31.
więcej
czas trwania tego obowiązku nadzór kuratora sądowego.
2. Osoba, wobec której ustanowiony został nadzór, ma obowiązek stawiania się
na wezwanie sądu lub kuratora sądowego i wykonywania ich poleceń, dotyczących
takiego postępowania w okresie nadzoru, które może się przyczynić do skrócenia
czasu trwania obowiązku poddania się leczeniu.
2a. Nadzór sprawuje kurator sądowy wykonujący orzeczenia w sprawach
rodzinnych i nieletnich.
3. (uchylony)
4. Kierownik zespołu kuratorskiej służby sądowej powierza sprawowanie
nadzoru kuratorowi sądowemu mającemu odpowiednie przygotowanie w zakresie
postępowania z osobami uzależnionymi od alkoholu. Powierzenie następuje
niezwłocznie po otrzymaniu orzeczenia do wykonania.
5. Kurator sądowy, sprawując nadzór nad osobą, w stosunku do której został
orzeczony obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, organizuje i prowadzi
działania mające na celu pomoc osobie zobowiązanej w osiągnięciu celów leczenia.
6. Sprawując nadzór nad osobą, w stosunku do której został orzeczony
obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, kurator sądowy w szczególności:
1) podejmuje działania niezbędne do tego, aby osoba zobowiązana do poddania się
leczeniu odwykowemu zastosowała się do orzeczenia sądu;
2) utrzymuje systematyczny kontakt z osobą zobowiązaną do poddania się leczeniu
odwykowemu oraz udziela jej niezbędnej pomocy w rozwiązywaniu trudności
życiowych, a zwłaszcza w rozpoczęciu i kontynuowaniu leczenia odwykowego;
3) zaznajamia się z wynikami leczenia odwykowego oraz współdziała z zakładem
lecznictwa odwykowego w celu osiągnięcia celów leczenia odwykowego;
4) motywuje osobę poddaną leczeniu odwykowemu do nawiązania kontaktów z
odpowiednimi zakładami leczniczymi oraz organizacjami lub grupami
samopomocy osób uzależnionych od alkoholu;
5) utrzymuje kontakt z członkami rodziny osoby zobowiązanej do poddania się
leczeniu odwykowemu, pozostającymi z nią we wspólnym gospodarstwie
domowym;
6) oddziałuje na środowisko, w którym osoba zobowiązana do poddania się leczeniu
odwykowemu przebywa lub do którego ma powrócić, zwłaszcza kształtuje
właściwy stosunek do tej osoby;
7) składa sądowi pisemne sprawozdania z przebiegu leczenia odwykowego w
terminach określonych przez sąd, nie rzadziej jednak niż co 2 miesiące;
8) w razie potrzeby współdziała z organami samorządu terytorialnego oraz
organizacjami społecznymi w celu zapewnienia osobie zobowiązanej do
poddania się leczeniu odwykowemu lub jej rodzinie odpowiedniej pomocy,
polegającej w szczególności na ułatwieniu zatrudnienia, zapewnieniu czasowego
zakwaterowania oraz na świadczeniach materialnych;
9) w razie potrzeby współdziała z pracodawcą w celu realizacji obowiązków
nałożonych na osobę zobowiązaną do poddania się leczeniu odwykowemu.
7. Do obowiązków zawodowego kuratora sądowego należy ponadto składanie
wniosków do sądu w sprawie zmiany postanowienia co do rodzaju zakładu leczenia
odwykowego oraz w sprawie orzeczenia ustania obowiązku poddania się leczeniu
odwykowemu, a także zawiadamianie sądu o potrzebie podjęcia innych niezbędnych
czynności.
art. 32.
więcej
prawomocnie obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, do stawienia się
dobrowolnie w oznaczonym dniu we wskazanym zakładzie lecznictwa odwykowego
w celu poddania się leczeniu, z zagrożeniem zastosowania przymusu w wypadku
uchylania się od wykonania tego obowiązku.
2. Osoba, w stosunku do której orzeczony został obowiązek poddania się
leczeniu odwykowemu, związanemu z pobytem w stacjonarnym zakładzie lecznictwa
odwykowego, nie może opuszczać terenu tego zakładu bez zezwolenia kierownika zakładu.
3. Sąd zarządza przymusowe doprowadzenie do zakładu leczniczego osoby
uchylającej się od wykonania obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 2, przez organ Policji.
4. Jeżeli zarządzenie przymusowego doprowadzenia dotyczy żołnierza,
wykonuje je Żandarmeria Wojskowa lub wojskowy organ porządkowy.
Art. 321. Zakłady lecznicze przyjmują na leczenie poza kolejnością osoby
obowiązane do leczenia odwykowego na podstawie art. 26 do wykorzystania limitu
miejsc stanowiących 20% ogółu miejsc przeznaczonych do leczenia odwykowego w
zakładzie leczniczym.
art. 33.
więcej
wykonując zarządzenie przymusowego doprowadzenia osób, o których mowa
w art. 30 oraz art. 32 ust. 3 i 4, ma prawo ich zatrzymania tylko w niezbędnych
wypadkach i na czas konieczny do wykonania tego zarządzenia.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
Art. 33a. 1. Policja dokonuje przymusowego doprowadzenia, o którym mowa w
art. 30 ust. 1 i art. 32 ust. 3, na podstawie zarządzenia sądu i zgodnie z jego
postanowieniami.
2. Osobie doprowadzanej odbiera się przedmioty, których użycie mogłoby
spowodować samouszkodzenie albo zagrozić życiu lub zdrowiu innej osoby.
3. Osoba doprowadzana jest obowiązana stosować się do poleceń
funkcjonariusza Policji niezbędnych do dokonania doprowadzenia.
4. Wobec osoby doprowadzanej, która stawia opór lub jest agresywna, może być
zastosowany przymus bezpośredni w formie przytrzymania lub unieruchomienia, do
którego stosuje się przepisy art. 42 w zakresie właściwym dla jednostki Policji.
5. Fakt doprowadzenia potwierdza podmiot wskazany w zarządzeniu sądu.
6. Osoba doprowadzana, będąca w stanie nietrzeźwości, może być umieszczona
na czas do wytrzeźwienia w izbie wytrzeźwień, w placówce, o której mowa w art. 39
ust. 3, albo w jednostce Policji. Po wytrzeźwieniu osoby doprowadzanej Policja
wykonuje zarządzenie sądu.
7. W razie braku możliwości wykonania zarządzenia sądu organ Policji
zawiadamia o tym właściwy sąd.
art. 34.
więcej
cel leczenia, nie dłużej jednak niż 2 lata od chwili uprawomocnienia się
postanowienia.
2. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu sąd może na
wniosek osoby, w stosunku do której został orzeczony prawomocnie obowiązek
poddania się leczeniu odwykowemu lub kuratora sądowego, po zasięgnięciu opinii
kierownika podmiotu leczniczego albo na jego wniosek, zmieniać postanowienia w
zakresie rodzaju zakładu leczenia odwykowego.
3. W czasie trwania obowiązku poddania się leczeniu stacjonarny zakład leczący
może ze względów leczniczych skierować osobę zobowiązaną do innego zakładu
w celu kontynuowania leczenia odwykowego, powiadamiając o tym sąd.
4. O ustaniu obowiązku poddania się leczeniu przed upływem okresu
wskazanego w ust. 1 decyduje sąd na wniosek osoby zobowiązanej, zakładu
leczącego, kuratora sądowego, prokuratora lub z urzędu, po zasięgnięciu opinii
zakładu, w którym osoba leczona przebywa.
4a. W sprawach, o których mowa w ust. 2 i 4, przepis art. 30a stosuje się
odpowiednio.
5. W wypadku ustania obowiązku poddania się leczeniu ponowne zastosowanie
tego obowiązku wobec tej samej osoby nie może nastąpić przed upływem 3 miesięcy
od jego ustania.
art. 35.
więcej
poddania się leczeniu odwykowemu, jeśli uzna, że na skutek takiego uzależnienia
zachodzi potrzeba całkowitego ubezwłasnowolnienia tej osoby – zawiadamia o tym
właściwego prokuratora.
2. W razie orzeczenia ubezwłasnowolnienia sąd opiekuńczy, określając sposób
wykonywania opieki, orzeka o umieszczeniu tej osoby w domu pomocy społecznej dla
osób uzależnionych od alkoholu, chyba że zachodzi możliwość objęcia tej osoby inną
stałą opieką.
2a. Osoba przyjęta do domu pomocy społecznej podlega okresowym badaniom
stanu zdrowia w zakresie uzasadniającym jej pobyt w domu pomocy społecznej.
Badania przeprowadza się co najmniej raz na 6 miesięcy.
2b. Osoba przyjęta do domu pomocy społecznej, w tym również osoba
ubezwłasnowolniona, jej przedstawiciel ustawowy, małżonek, krewni w linii prostej,
rodzeństwo oraz osoba sprawująca nad nią faktyczną opiekę, mogą występować do
sądu opiekuńczego z wnioskiem o zmianę orzeczenia o przyjęciu do domu pomocy
społecznej.
2c. Z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2b, może także wystąpić kierownik
domu pomocy społecznej, jeżeli uzna, że zmieniły się okoliczności uzasadniające
orzeczenie o przyjęciu osoby do domu pomocy społecznej.
3. Do obowiązków opiekuna osoby ubezwłasnowolnionej stosuje się
odpowiednio również przepisy dotyczące obowiązków kuratora sądowego, o którym
mowa w art. 31.
art. 36.
więcej
domu pomocy społecznej w celu kontroli legalności skierowania i przebywania w
takim zakładzie lub domu osób, na które został nałożony obowiązek poddania się
leczeniu odwykowemu, oraz warunków, w jakich osoby te przebywają.
2. Kontrolę legalności skierowania i przebywania w zakładach leczniczych lub
domach pomocy społecznej osób, na które został nałożony obowiązek poddania się
leczeniu odwykowemu, oraz warunków, w jakich osoby te przebywają, sprawuje
sędzia wyznaczony przez prezesa sądu okręgowego, w którego okręgu zakład
leczniczy albo dom pomocy społecznej się znajduje.
3. Kontrola, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) prawidłowość dokumentacji stanowiącej podstawę skierowania i przebywania w
zakładzie leczniczym albo domu pomocy społecznej osób, na które został
nałożony obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu;
2) przestrzeganie praw i obowiązków osób przebywających w zakładzie leczniczym
albo domu pomocy społecznej, zwłaszcza w zakresie, w jakim naruszenie tych
praw może pociągnąć za sobą odpowiedzialność karną lub dyscyplinarną;
3) organizowanie czasu wolnego osób przebywających w zakładzie leczniczym
albo domu pomocy społecznej, a zwłaszcza zajęć kulturalno-oświatowych i
rekreacyjnych;
4) działalność kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy
społecznej w zakresie współpracy z sądem i kuratorami sądowymi sprawującymi
nadzór nad osobami przebywającymi w tych podmiotach;
5) współdziałanie kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy
społecznej z organami samorządu terytorialnego w udzielaniu niezbędnej
pomocy osobom poddanym leczeniu odwykowemu oraz w miarę potrzeby ich
rodzinom;
6) współdziałanie kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy
społecznej z organizacjami społecznymi, zakładami pracy oraz rodzinami osób
poddanych leczeniu odwykowemu;
7) prawidłowość i terminowość załatwiania skarg i wniosków osób przebywających
w zakładzie leczniczym albo domu pomocy społecznej.
4. O przystąpieniu do czynności kontrolnych sędzia niezwłocznie zawiadamia
kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika domu pomocy społecznej.
5. W toku sprawowanej kontroli sędzia udziela, w miarę potrzeby, odpowiedniej
pomocy, zwłaszcza w zakresie wykładni i stosowania przepisów prawa.
6. Sędzia wykonuje w granicach swoich uprawnień czynności, o których mowa
w ust. 1, przez:
1) kontrole okresowe, obejmujące całokształt spraw podlegających kontroli, lub
kontrole przeprowadzane doraźnie, obejmujące tylko niektóre zagadnienia w tym
zakresie;
2) wydawanie zaleceń pokontrolnych oraz sprawdzanie prawidłowości i
terminowości ich realizacji;
3) podejmowanie w miarę potrzeby innych czynności zmierzających do usunięcia
uchybień i zapobiegania ich powstawaniu.
7. Po zakończeniu kontroli sędzia zapoznaje z jej wynikami kierownika podmiotu
leczniczego albo kierownika domu pomocy społecznej, umożliwiając ustosunkowanie
się do dokonanych ustaleń oraz do propozycji zaleceń pokontrolnych. W miarę
potrzeby kierownik organizuje naradę pokontrolną, w której mogą brać również udział
inni pracownicy podmiotu leczniczego albo domu pomocy społecznej.
8. O terminie i przedmiocie narady pokontrolnej kierownik zawiadamia organ
sprawujący nadzór nad podmiotem leczniczym albo domem pomocy społecznej.
9. Z przebiegu kontroli sędzia sporządza sprawozdanie. Sprawozdanie zawiera:
dane dotyczące zakresu kontroli, oceny sposobu wykonania zaleceń związanych z
poprzednią kontrolą, zwięzłe ustalenia wyników przeprowadzonej kontroli,
informację o ustosunkowaniu się kierownika podmiotu leczniczego albo kierownika
domu pomocy społecznej do tych ustaleń oraz wydane zalecenia pokontrolne.
10. Sprawozdanie przechowuje się we właściwym sądzie okręgowym. Prezes
sądu okręgowego przesyła odpis sprawozdania w terminie 14 dni od dnia zakończenia
kontroli kierownikowi podmiotu leczniczego albo kierownikowi domu pomocy
społecznej oraz organowi sprawującemu nadzór nad danym podmiotem albo domem.
11. W razie stwierdzenia istotnych uchybień w działalności zakładu leczniczego
albo domu pomocy społecznej, prezes sądu okręgowego przesyła odpis sprawozdania
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia albo właściwemu wojewodzie – w
przypadku kontroli w domu pomocy społecznej.
12. Kierownik podmiotu leczniczego albo kierownik domu pomocy społecznej
lub organ sprawujący nadzór nad danym podmiotem może, w terminie 14 dni od dnia
otrzymania sprawozdania, zgłosić prezesowi sądu okręgowego zastrzeżenia lub
wnioski dotyczące ustaleń i zaleceń pokontrolnych.
13. Na żądanie sędziego kierownik podmiotu leczniczego albo kierownik domu
pomocy społecznej lub organ sprawujący nadzór nad danym podmiotem składa, w terminie 14 dni od dnia otrzymania żądania, informację dotyczącą zakresu i sposobu
wykonania zaleceń pokontrolnych.
14. W celu zapewnienia prawidłowego sprawowania kontroli oraz właściwego
wykonywania zaleceń pokontrolnych prezes sądu okręgowego może organizować
narady z udziałem sędziów sprawujących kontrolę podmiotów leczniczych i domów
pomocy społecznej, z udziałem kierowników tych podmiotów i domów.
art. 37.
więcej
leczenie odwykowe nieletnich uzależnionych od alkoholu dostępnymi metodami i
środkami, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy, przez osoby legitymujące się
posiadaniem fachowych kwalifikacji do ich stosowania oraz działania związane z
profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych.
2. Nieletni uzależnieni od alkoholu umieszczeni w zakładach poprawczych i
schroniskach dla nieletnich, mają obowiązek poddania się zarządzonemu leczeniu
odwykowemu.
3. Leczenie odwykowe, o którym mowa w ust. 2, zarządza dyrektor zakładu
poprawczego lub schroniska dla nieletnich w stosunku do małoletniego za zgodą
przedstawiciela ustawowego, a w razie jej braku, jak również w stosunku do osoby
pełnoletniej – za zezwoleniem sądu wykonującego orzeczenie, wydanym po
zasięgnięciu opinii biegłego.
art. 38.
więcej
odwykowe i rehabilitację osób uzależnionych od alkoholu osadzonych w tych
jednostkach oraz działania związane z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów
alkoholowych.
art. 39.
więcej
50 000 mieszkańców i organy powiatu mogą organizować i prowadzić izby
wytrzeźwień.
2. Do zadań izby wytrzeźwień należy:
1) sprawowanie opieki nad osobami w stanie nietrzeźwości;
2) wykonywanie wobec osób w stanie nietrzeźwości zabiegów higieniczno-sanitarnych;
3) udzielanie osobom w stanie nietrzeźwości pierwszej pomocy;
4) prowadzenie detoksykacji, jeżeli izba wytrzeźwień posiada odpowiednie
pomieszczenie, urządzenia, wyposażenie i wykwalifikowany personel, określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 423 ust. 5;
5) informowanie osób przyjętych do izby wytrzeźwień o szkodliwości spożywania
alkoholu oraz motywowanie ich do podjęcia leczenia odwykowego;
6) współpraca z właściwymi gminnymi komisjami rozwiązywania problemów
alkoholowych, podmiotami określonymi w art. 21 ust. 1 oraz innymi
instytucjami i organizacjami, których działalność ma na celu przeciwdziałanie
problemom alkoholowym i ich skutkom.
3. Jednostka samorządu terytorialnego może zlecić wykonywanie zadań izby
wytrzeźwień innej placówce lub utworzyć taką placówkę, zwaną dalej „placówką”.
4. Dyrektor izby wytrzeźwień lub kierownik placówki składa corocznie
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w terminie do dnia 1 marca, sprawozdanie
za rok poprzedni zawierające w szczególności informację o liczbie osób
umieszczonych odpowiednio w izbie wytrzeźwień albo placówce, z uwzględnieniem
płci oraz podziału na dorosłych i małoletnich, w tym o liczbie osób przebywających
w izbie albo placówce co najmniej trzy razy w okresie roku.
Art. 391. 1. Izba wytrzeźwień lub placówka prowadzi ewidencję i dokumentację
osób do niej doprowadzonych.
2. W ramach prowadzonej dokumentacji izba wytrzeźwień lub placówka może
przetwarzać dane osób doprowadzonych w zakresie:
1) informacji pozwalających na ustalenie ich tożsamości obejmujących:
a) imię, nazwisko, imiona rodziców,
b) nazwę i numer dokumentu tożsamości,
c) datę i miejsce urodzenia lub wiek,
d) numer PESEL, jeżeli posiada,
e) stan cywilny,
f) adres zamieszkania lub miejsce pobytu;
2) stanu zdrowia, w tym o udzielonych im świadczeniach zdrowotnych;
3) nałogów;
4) sytuacji społecznej i rodzinnej.
3. Do dokumentacji dotyczącej stanu zdrowia osoby doprowadzonej oraz
informacji o udzielonych jej świadczeniach zdrowotnych, w zakresie dotyczącym jej prowadzenia, udostępniania i przechowywania stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1127, 1128, 1590, 1655 i 1696), z wyłączeniem obowiązku jej
prowadzenia w postaci elektronicznej.
4. Dokumentacja określona w ust. 3 w przypadku likwidacji izby wytrzeźwień
lub placówki jest przechowywana przez jednostkę samorządu terytorialnego.
art. 40.
więcej
do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się
w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub
zdrowiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień lub placówki,
podmiotu leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. W razie braku izby wytrzeźwień lub placówki osoby, o których mowa
w ust. 1, mogą być doprowadzone do jednostki Policji.
3. Funkcjonariusz Policji lub strażnik straży gminnej doprowadzający osobę
w stanie nietrzeźwości do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji, podmiotu
leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu, zwany dalej
„doprowadzającym”, sporządza protokół doprowadzenia w celu wytrzeźwienia.
Protokół ten zawiera:
1) imię i nazwisko, jednostkę oraz numer służbowy doprowadzającego;
2) datę i godzinę doprowadzenia;
3) miejsce i okoliczności oraz opis interwencji;
4) imię i nazwisko, imiona rodziców osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień
lub placówki albo jednostki Policji oraz wiek tej osoby;
5) rodzaj i numer dokumentu tożsamości oraz rysopis osoby doprowadzonej do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
6) adres zamieszkania lub miejsce pobytu osoby doprowadzonej do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
7) opis zachowania osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo
jednostki Policji w czasie interwencji i transportu, z uwzględnieniem
okoliczności uniemożliwiających doprowadzenie do miejsca zamieszkania lub pobytu;
8) wykaz przedmiotów posiadanych przez osobę doprowadzoną do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
9) informacje o okolicznościach określonych w art. 401
, będących podstawą
przyjęcia do izby wytrzeźwień, placówki albo jednostki Policji;
10) dyspozycję co do dalszego postępowania z osobą doprowadzoną do izby
wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji po wytrzeźwieniu;
11) miejsce doprowadzenia oraz decyzję dyrektora izby wytrzeźwień, kierownika
placówki albo komendanta jednostki Policji o przyjęciu lub odmowie przyjęcia.
4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do tożsamości osoby
doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji dane tej
osoby niezwłocznie sprawdza i potwierdza doprowadzający.
5. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji
pozostaje tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24 godziny. Osoby do lat
18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
6. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji,
podmiotu leczniczego, w warunkach, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie
do sądu rejonowego właściwego ze względu na miejsce doprowadzenia. W zażaleniu
osoba doprowadzona może domagać się zbadania zasadności i legalności
doprowadzenia, jak również decyzji o przyjęciu albo zatrzymaniu oraz prawidłowości
ich wykonania.
7. W przypadku gdy zażalenie składa się za pośrednictwem izby wytrzeźwień lub
placówki albo jednostki Policji, podmiot ten przekazuje zażalenie niezwłocznie
sądowi określonemu w ust. 6. Do rozpoznania zażalenia stosuje się przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987
i 2399 oraz z 2019 r. poz. 150, 679, 1255 i 1694). Skarżący ma prawo wziąć udział
w posiedzeniu sądu.
8. W przypadku stwierdzenia bezzasadności lub nielegalności doprowadzenia,
przyjęcia albo zatrzymania, albo poważnych nieprawidłowości związanych z ich
wykonywaniem sąd określony w ust. 6 zawiadamia o tym prokuratora i przełożonego
doprowadzającego albo przełożonego osób dokonujących przyjęcia albo zatrzymania.
9. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, jest żołnierzem, przekazuje się ją
Żandarmerii Wojskowej lub wojskowemu organowi porządkowemu.
10. O przypadkach uzasadniających wszczęcie postępowania w sprawie
zastosowania obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu dyrektor izby wytrzeźwień, kierownik placówki albo jednostka Policji zawiadamia niezwłocznie
właściwą gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych.
11. O przyjęciu do izby wytrzeźwień lub placówki albo o zatrzymaniu
w jednostce Policji zawiadamia się niezwłocznie:
1) w przypadku małoletnich – ich rodziców lub opiekunów oraz sąd opiekuńczy;
2) w przypadku innych osób – na ich żądanie, wskazane przez nie osoby.
Art. 401. 1. Podstawą przyjęcia osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień,
placówki lub jednostki Policji jest wynik badania na zawartość alkoholu w organizmie
tej osoby wskazujący na stan nietrzeźwości.
2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się za zgodą osoby
doprowadzonej do izby wytrzeźwień, placówki lub jednostki Policji.
3. W przypadku braku zgody na przeprowadzenie badania, o którym mowa
w ust. 1, osobę doprowadzoną przyjmuje się do izby wytrzeźwień lub placówki albo
zatrzymuje się w jednostce Policji wyłącznie w przypadku występowania symptomów
wskazujących na stan nietrzeźwości, potwierdzonych pisemnie przez lekarza lub
felczera izby wytrzeźwień lub placówki, a w przypadku osób doprowadzonych do
jednostki Policji – przez upoważnionego funkcjonariusza Policji.
Art. 402. 1. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki jest
poddawana niezwłocznie badaniom lekarskim.
2. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki może zostać poddana
badaniu, o którym mowa w ust. 1, również w przypadku braku zgody na jego
przeprowadzenie, jeżeli jej zachowanie wskazuje na to, że może ona zagrażać
swojemu życiu lub zdrowiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, lub jeżeli zachodzi
uzasadniona potrzeba udzielenia jej niezbędnych świadczeń zdrowotnych. W tym
przypadku stosuje się przepisy art. 42.
3. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki podaje się, jeżeli
wymaga tego jej stan zdrowia, produkty lecznicze, których wykaz określają przepisy
wydane na podstawie art. 423 ust. 5 pkt 7.
4. Jeżeli osoba doprowadzona wymaga hospitalizacji, niezwłocznie przewozi się
ją do podmiotu leczniczego. Transport, w zależności od stanu zdrowia tej osoby,
wykonują jednostki Policji, straż gminna, podmioty wykonujące transport sanitarny
lub zespoły ratownictwa medycznego.
5. Osobę przyjętą do izby wytrzeźwień lub placówki, zwaną dalej „osobą
przyjętą”, poddaje się, za jej zgodą, detoksykacji.
Art. 403. 1. O przyjęciu lub odmowie przyjęcia do izby wytrzeźwień lub
placówki albo zatrzymaniu w jednostce Policji decyduje odpowiednio:
1) dyrektor izby wytrzeźwień;
2) kierownik placówki;
3) komendant jednostki Policji.
1a. Dyrektor izby wytrzeźwień, kierownik placówki oraz komendant jednostki
Policji mogą upoważnić inne osoby do podejmowania decyzji w sprawach, o których
mowa w ust. 1.
2. Dyrektor izby wytrzeźwień lub kierownik placówki informuje jednostkę
Policji lub straż gminną o braku wolnych miejsc w izbie lub placówce.
3. W razie powzięcia przez pracownika izby wytrzeźwień lub placówki
podejrzenia, że osoba doprowadzona popełniła przestępstwo, lub stwierdzenia u tej osoby:
1) uszkodzenia ciała,
2) posiadania broni,
3) posiadania narzędzi lub innych przedmiotów, co do których może zachodzić
podejrzenie, że służyły lub mogą być przeznaczone do popełnienia przestępstwa
albo pochodzą z przestępstwa, oraz w razie powstania innych okoliczności
uzasadniających podejrzenie, że popełniono przestępstwo
– izba lub placówka zawiadamia niezwłocznie jednostkę Policji, podając termin,
do którego osoba będzie przebywać w izbie lub placówce.
Art. 404. Osoba małoletnia doprowadzona do izby wytrzeźwień, placówki lub
jednostki Policji może być zwolniona, niezwłocznie po udzieleniu jej niezbędnych
świadczeń zdrowotnych, na pisemny wniosek rodziców lub opiekunów.
art. 41.
więcej
pieniężne lub inne przedmioty i przekazuje do depozytu.
art. 42.
więcej
Policji, która stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia własnego lub innej osoby, lub
niszczy przedmioty znajdujące się w otoczeniu, może być zastosowany przymus
bezpośredni.
2. Przymus bezpośredni zastosowany w:
1) izbie wytrzeźwień lub placówce – polega na przytrzymaniu, unieruchomieniu,
przymusowym podaniu produktu leczniczego lub izolacji;
2) jednostce Policji – polega na przytrzymaniu, unieruchomieniu lub izolacji.
3. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
i zaprzestaniu jego stosowania decyduje lekarz lub felczer, który określa rodzaj
zastosowanej formy przymusu bezpośredniego oraz osobiście nadzoruje jego
wykonanie.
4. W jednostkach Policji o zastosowaniu przymusu bezpośredniego, o którym
mowa w ust. 2 pkt 2, i zaprzestaniu jego stosowania decyduje komendant jednostki
Policji lub osoba przez niego upoważniona, a podczas ich nieobecności – dyżurny
jednostki Policji.
5. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji osób, o których
mowa w ust. 4, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje oraz przymus ten
wykonuje funkcjonariusz Policji. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego
funkcjonariusz Policji niezwłocznie informuje osoby, o których mowa w ust. 4.
6. Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się osobę, wobec
której przymus ten ma być zastosowany. Stosuje się taką formę przymusu
bezpośredniego, która jest możliwie najmniej uciążliwa dla osoby, wobec której
przymus ten ma być zastosowany. Przy zastosowaniu przymusu bezpośredniego
należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
7. Stosowanie przymusu bezpośredniego przewidzianego w innych przepisach
jest dopuszczalne jedynie po uprzednim bezskutecznym zastosowaniu przymusu
bezpośredniego przewidzianego w ustawie lub gdyby jego zastosowanie było
niecelowe.
8. Przymus bezpośredni w formie:
1) przytrzymania – polega na doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniu osoby
z użyciem siły fizycznej;
2) unieruchomienia – polega na dłużej trwającym obezwładnieniu osoby z użyciem
pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa;
3) przymusowego podania produktu leczniczego – polega na doraźnym lub
przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniu produktu
leczniczego do organizmu osoby;
4) izolacji – polega na umieszczeniu osoby pojedynczo w zamkniętym
pomieszczeniu.
9. Przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji może być
stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie przymusu
bezpośredniego w tych formach może być przedłużone na następne okresy, nie dłuższe
niż 6-godzinne.
10. Pracownik wyznaczony przez dyrektora izby wytrzeźwień lub kierownika
placówki albo funkcjonariusz Policji wyznaczony przez komendanta jednostki Policji
lub osobę przez niego upoważnioną, a podczas ich nieobecności – dyżurnego jednostki
Policji, jest obowiązany do kontroli stanu zdrowia osoby, wobec której zastosowano
przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, nie rzadziej niż
co 15 minut, również w czasie snu tej osoby oraz niezwłocznie po zaprzestaniu
stosowania przymusu bezpośredniego.
11. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego
zastosowania.
12. Zamknięte pomieszczenie przeznaczone do izolacji wyposaża się w instalację
monitoringu umożliwiającą stały nadzór nad osobą w nim umieszczoną oraz kontrolę
wykonania czynności związanych z tym środkiem przymusu bezpośredniego.
13. Obraz z monitoringu pomieszczeń lub ich części przeznaczonych do celów
sanitarnohigienicznych jest przekazywany w sposób uniemożliwiający ukazywanie
intymnych części ciała ludzkiego oraz intymnych czynności fizjologicznych.
14. Dane utrwalone za pomocą urządzeń monitorujących są przetwarzane
wyłącznie przez osoby posiadające pisemne upoważnienie wydane przez
administratora danych w celu realizacji zadań określonych w ustawie. Osoby te są
zobowiązane do zachowania tych danych w poufności.
15. Zapis monitoringu jest przechowywany przez okres co najmniej 30 dni, nie
dłużej jednak niż 60 dni od dnia jego zarejestrowania, o ile nie zostanie on zabezpieczony jako dowód w sprawie w przypadku toczącego się postępowania. Po upływie terminu przechowywania zapis usuwa się w sposób uniemożliwiający jego odzyskanie. Z usunięcia zapisu sporządza się protokół, w którym należy wskazać datę tej czynności oraz imię i nazwisko osoby, która dokonała usunięcia. Dopuszcza się
niszczenie zapisu na urządzeniu monitorującym przez jego automatyczne nadpisanie
w przypadku, gdy warunki techniczne tego urządzenia umożliwiają przechowywanie
zapisu przez okres, o którym mowa w zdaniu pierwszym.
Art. 421. 1. O zwolnieniu osoby przyjętej z izby wytrzeźwień lub placówki
decyduje odpowiednio dyrektor izby wytrzeźwień, kierownik placówki lub
upoważniona przez niego osoba, na podstawie badania zawartości alkoholu w organizmie osoby zwalnianej, biorąc pod uwagę opinię lekarza lub felczera.
2. O zwolnieniu osoby zatrzymanej z jednostki Policji decyduje komendant
jednostki Policji lub upoważniona przez niego osoba, na podstawie badania zawartości
alkoholu w organizmie osoby zwalnianej, w miarę potrzeb biorąc pod uwagę opinię
lekarza lub felczera.
3. W przypadku braku zgody osoby zwalnianej na przeprowadzenie badania,
o którym mowa w ust. 1, zwalnia się ją na podstawie opinii lekarza lub felczera izby
wytrzeźwień lub placówki.
4. Osobę małoletnią po wytrzeźwieniu przekazuje się rodzicom lub opiekunom,
a w przypadku ich niezgłoszenia się – najbliższej placówce interwencyjnej.
Art. 422. 1. Za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub jednostce Policji od
osoby przyjętej pobierana jest opłata.
2. Opłata za pobyt:
1) w izbie wytrzeźwień lub placówce – stanowi dochód jednostki samorządu
terytorialnego;
2) w jednostce Policji – stanowi dochód budżetu państwa.
3. Opłata za pobyt w izbie wytrzeźwień lub placówce obejmuje także udzielone
świadczenia zdrowotne, podane produkty lecznicze oraz detoksykację.
4. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, jest określana przez:
1) organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego w drodze uchwały –
w odniesieniu do opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień lub placówce;
2) wojewodę w drodze zarządzenia – w odniesieniu do opłaty za pobyt w jednostce Policji.
5. Określając wysokość opłaty organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego albo wojewoda uwzględnia przeciętny koszt pobytu osoby przyjętej
albo zatrzymanej w jednostce Policji.
6. Maksymalna wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji wynosi 300 zł.
7. Kwota maksymalnej wysokości opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień,
placówce lub jednostce Policji podlega corocznej waloryzacji o średnioroczny
wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, w poprzednim roku
kalendarzowym.
8. Średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem,
o którym mowa w ust. 7, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1270, z późn. zm.).
9. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w terminie do dnia 15 lutego,
w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”, maksymalną wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień,
placówce lub jednostce Policji, po waloryzacji.
10. W wyjątkowych przypadkach, kierując się szczególnym charakterem
placówki, organy jednostek samorządu terytorialnego mogą postanowić, w drodze
uchwały, o odstąpieniu od pobierania opłat przez tę placówkę.
11. Termin uiszczenia opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji wynosi 14 dni od dnia doręczenia wezwania do jej uiszczenia. Do
doręczeń stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133).
12. Roszczenie o uiszczenie opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym upłynął termin płatności.
13. Obowiązek uiszczenia opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji nie powstaje, jeżeli wezwanie, o którym mowa w ust. 11, zostało
doręczone po upływie 3 lat od dnia zwolnienia z izby wytrzeźwień, placówki lub
jednostki Policji.
Art. 423. 1. Pomieszczenia i urządzenia izby wytrzeźwień lub placówki
odpowiadają wymaganiom odpowiednim do wykonywanych zadań, w tym są
wyposażone w system umożliwiający obserwację osób w nich umieszczonych w celu
zapewnienia bezpieczeństwa tych osób.
2. W izbie wytrzeźwień oraz w placówce zatrudnia się osoby posiadające
kwalifikacje odpowiednie do zajmowanego stanowiska oraz posiadające zdolność
psychiczną do pracy w izbie lub placówce, w tym do pracy w warunkach
wymagających stosowania przymusu bezpośredniego, stwierdzoną opinią
psychologiczną.
3. W razie uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności psychicznej opinię
określoną w ust. 2 wydaje się także na wniosek dyrektora izby wytrzeźwień lub
kierownika placówki.
4. Przepisów ust. 2 i 3 w zakresie dotyczącym oceny zdolności psychicznej nie
stosuje się do lekarzy i felczerów.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) czynności związane z prowadzeniem depozytu w izbach wytrzeźwień lub
placówkach, w tym sposób ewidencjonowania, przyjmowania, przechowywania
i wydawania deponowanych środków i przedmiotów,
2) organizację izb wytrzeźwień i placówek oraz warunki, jakim powinny
odpowiadać ich pomieszczenia i urządzenia,
3) skład oraz kwalifikacje personelu izb wytrzeźwień i placówek,
4) sposób przeprowadzenia kontroli stanu zdrowia, o którym mowa w art. 42 ust. 10,
5) sposób przeprowadzenia badania na zawartość alkoholu,
6) rodzaje i zakres prowadzonej ewidencji i dokumentacji, w tym wzór karty
ewidencyjnej, uwzględniając zapewnienie rzetelnego prowadzenia ewidencji i dokumentacji oraz ochrony danych i informacji dotyczących osoby doprowadzonej lub przyjętej do izb wytrzeźwień i placówek,
7) wykaz produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, które są stosowane
w izbach wytrzeźwień i placówkach
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia poszanowania praw osób
doprowadzonych do izb wytrzeźwień i placówek oraz do nich przyjętych, a także
zapewnienia im należytej opieki, z uwzględnieniem specyfiki izb wytrzeźwień
i placówek, w tym izb wytrzeźwień, w których stosuje się detoksykację.
art. 43.
więcej
to zabronione, albo bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom,
podlega grzywnie.
2. Tej samej karze podlega kierownik zakładu handlowego lub
gastronomicznego, który nie dopełnia obowiązku nadzoru i przez to dopuszcza do
popełnienia w tym zakładzie przestępstwa określonego w ust. 1.
3. W razie popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 albo 2 można orzec
przepadek napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, można
także orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży lub
podawaniu napojów alkoholowych.
4. Orzekanie w sprawach o przestępstwa określone w ust. 1 i 2 następuje na
podstawie przepisów o postępowaniu karnym.
Art. 431. 1. Kto spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym
w art. 14 ust. 1 i 2a–6 albo nabywa lub spożywa napoje alkoholowe w miejscach
nielegalnej sprzedaży, albo spożywa napoje alkoholowe przyniesione przez siebie lub
inną osobę w miejscach wyznaczonych do ich sprzedaży lub podawania,
podlega karze grzywny.
2. Usiłowanie wykroczenia określonego w ust. 1 jest karalne.
3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec
przepadek napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, jeżeli ich
właściciel lub inna osoba uprawniona, nie zachowując ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, przewidywała albo mogła przewidzieć, że mogą one służyć lub być przeznaczone do popełnienia wykroczenia.
w danych okolicznościach, przewidywała albo mogła przewidzieć, że mogą one
służyć lub być przeznaczone do popełnienia wykroczenia.
art. 44.
więcej
sprzedawania, podawania lub spożywania napojów alkoholowych na terenie zakładu
pracy, jak również powziąwszy wiadomość o sprzedawaniu, podawaniu lub
spożywaniu na terenie zakładu pracy takich napojów nie podejmie prawem
przewidzianego postępowania,
podlega karze grzywny.
art. 45.
więcej
1) dostarcza napoje alkoholowe do miejsc sprzedaży lub
2) nie uwidacznia informacji o szkodliwości spożywania alkoholu,
podlega karze grzywny.
Art. 451. Orzekanie w sprawach o czyny wymienione w art. 431–45 następuje na
podstawie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
Art. 452. 1. Kto wbrew postanowieniom zawartym w art. 131 prowadzi reklamę
lub promocję napojów alkoholowych lub informuje o sponsorowaniu imprezy masowej, z zastrzeżeniem art. 131 ust. 5 i 6,
podlega grzywnie od 10 000 do 500 000 złotych.
2. Orzekanie w sprawach o czyn wymieniony w ust. 1 następuje na podstawie
przepisów o postępowaniu karnym.
3. Jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności
przedsiębiorcy, za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za
zlecenie lub prowadzenie reklamy napojów alkoholowych.
Art. 453. 1. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom
prowadzi obrót hurtowy napojami alkoholowymi,
podlega grzywnie od 10 000 do 500 000 złotych.
1a. W razie popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 można orzec
przepadek napojów alkoholowych, chociażby nie były własnością sprawcy, można
także orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na hurtowym
obrocie napojami alkoholowymi.
2. W wypadkach mniejszej wagi sprawca czynu określonego w ust. 1 podlega
karze grzywny do 5000 zł.
3. Orzekanie w sprawach o czyn wymieniony w ust. 1 następuje na podstawie
przepisów o postępowaniu karnym.
4. Jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności
przedsiębiorcy, za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za
wprowadzenie napojów alkoholowych do obrotu hurtowego.
art. 46.
więcej
przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego
w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie
wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi
lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
art. 47.
więcej
popełnione po spożyciu alkoholu, osoba podejrzana może być poddana badaniu
koniecznemu do ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, w szczególności
zabiegowi pobrania krwi. Zabiegu pobrania krwi dokonuje osoba posiadająca
odpowiednie kwalifikacje zawodowe.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia i minister właściwy do spraw
wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości i ministrem właściwym
do spraw pracy określą, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób przeprowadzania
badań w celu ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, sposób ich
dokumentowania oraz weryfikacji, mając na uwadze konieczność zapewnienia
sprawnego przeprowadzenia badań oraz zagwarantowania wiarygodności ich
wyników.
art. 48.
więcej
wskazujący na użycie alkoholu” rozumie się stan po użyciu alkoholu.
2. Dotychczasowe orzeczenia o przymusie leczenia, wydane na podstawie ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu, uznaje się za orzeczenia dotyczące poddania się obowiązkowi leczenia w rozumieniu niniejszej ustawy.
art. 49.
więcej
(Dz. U. poz. 434, z 1969 r. poz. 95 oraz z 1971 r. poz. 115).
art. 50.
więcej
2. Akty wykonawcze do niniejszej ustawy wymagają zaopiniowania przez właściwe komisje sądowe.
art. 51.
więcej
Wyszukiwarka
- Kodeks Karny dostęp do ustawy
- 22 Kodeks Karny konkretny artykuł ustawy
- Sąd Okręgowy w Ełku informacje o sądzie
- Pełnomocnictwo ogólne dostęp do wzorców