Art. 42. 1. Wobec osoby przyjętej albo wobec osoby zatrzymanej w jednostce
Policji, która stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia własnego lub innej osoby, lub
niszczy przedmioty znajdujące się w otoczeniu, może być zastosowany przymus
bezpośredni.
2. Przymus bezpośredni zastosowany w:
1) izbie wytrzeźwień lub placówce – polega na przytrzymaniu, unieruchomieniu,
przymusowym podaniu produktu leczniczego lub izolacji;
2) jednostce Policji – polega na przytrzymaniu, unieruchomieniu lub izolacji.
3. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
i zaprzestaniu jego stosowania decyduje lekarz lub felczer, który określa rodzaj
zastosowanej formy przymusu bezpośredniego oraz osobiście nadzoruje jego
wykonanie.
4. W jednostkach Policji o zastosowaniu przymusu bezpośredniego, o którym
mowa w ust. 2 pkt 2, i zaprzestaniu jego stosowania decyduje komendant jednostki
Policji lub osoba przez niego upoważniona, a podczas ich nieobecności – dyżurny
jednostki Policji.
5. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji osób, o których
mowa w ust. 4, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje oraz przymus ten
wykonuje funkcjonariusz Policji. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego
funkcjonariusz Policji niezwłocznie informuje osoby, o których mowa w ust. 4.
6. Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się osobę, wobec
której przymus ten ma być zastosowany. Stosuje się taką formę przymusu
bezpośredniego, która jest możliwie najmniej uciążliwa dla osoby, wobec której
przymus ten ma być zastosowany. Przy zastosowaniu przymusu bezpośredniego
należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
7. Stosowanie przymusu bezpośredniego przewidzianego w innych przepisach
jest dopuszczalne jedynie po uprzednim bezskutecznym zastosowaniu przymusu
bezpośredniego przewidzianego w ustawie lub gdyby jego zastosowanie było
niecelowe.
8. Przymus bezpośredni w formie:
1) przytrzymania – polega na doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniu osoby
z użyciem siły fizycznej;
2) unieruchomienia – polega na dłużej trwającym obezwładnieniu osoby z użyciem
pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa;
3) przymusowego podania produktu leczniczego – polega na doraźnym lub
przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniu produktu
leczniczego do organizmu osoby;
4) izolacji – polega na umieszczeniu osoby pojedynczo w zamkniętym
pomieszczeniu.
9. Przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji może być
stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie przymusu
bezpośredniego w tych formach może być przedłużone na następne okresy, nie dłuższe
niż 6-godzinne.
10. Pracownik wyznaczony przez dyrektora izby wytrzeźwień lub kierownika
placówki albo funkcjonariusz Policji wyznaczony przez komendanta jednostki Policji
lub osobę przez niego upoważnioną, a podczas ich nieobecności – dyżurnego jednostki
Policji, jest obowiązany do kontroli stanu zdrowia osoby, wobec której zastosowano
przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, nie rzadziej niż
co 15 minut, również w czasie snu tej osoby oraz niezwłocznie po zaprzestaniu
stosowania przymusu bezpośredniego.
11. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego
zastosowania.
12. Zamknięte pomieszczenie przeznaczone do izolacji wyposaża się w instalację
monitoringu umożliwiającą stały nadzór nad osobą w nim umieszczoną oraz kontrolę
wykonania czynności związanych z tym środkiem przymusu bezpośredniego.
13. Obraz z monitoringu pomieszczeń lub ich części przeznaczonych do celów
sanitarnohigienicznych jest przekazywany w sposób uniemożliwiający ukazywanie
intymnych części ciała ludzkiego oraz intymnych czynności fizjologicznych.
14. Dane utrwalone za pomocą urządzeń monitorujących są przetwarzane
wyłącznie przez osoby posiadające pisemne upoważnienie wydane przez
administratora danych w celu realizacji zadań określonych w ustawie. Osoby te są
zobowiązane do zachowania tych danych w poufności.
15. Zapis monitoringu jest przechowywany przez okres co najmniej 30 dni, nie
dłużej jednak niż 60 dni od dnia jego zarejestrowania, o ile nie zostanie on zabezpieczony jako dowód w sprawie w przypadku toczącego się postępowania. Po upływie terminu przechowywania zapis usuwa się w sposób uniemożliwiający jego odzyskanie. Z usunięcia zapisu sporządza się protokół, w którym należy wskazać datę tej czynności oraz imię i nazwisko osoby, która dokonała usunięcia. Dopuszcza się
niszczenie zapisu na urządzeniu monitorującym przez jego automatyczne nadpisanie
w przypadku, gdy warunki techniczne tego urządzenia umożliwiają przechowywanie
zapisu przez okres, o którym mowa w zdaniu pierwszym.

Art. 42¹. 1. O zwolnieniu osoby przyjętej z izby wytrzeźwień lub placówki
decyduje odpowiednio dyrektor izby wytrzeźwień, kierownik placówki lub
upoważniona przez niego osoba, na podstawie badania zawartości alkoholu w organizmie osoby zwalnianej, biorąc pod uwagę opinię lekarza lub felczera.
2. O zwolnieniu osoby zatrzymanej z jednostki Policji decyduje komendant
jednostki Policji lub upoważniona przez niego osoba, na podstawie badania zawartości
alkoholu w organizmie osoby zwalnianej, w miarę potrzeb biorąc pod uwagę opinię
lekarza lub felczera.
3. W przypadku braku zgody osoby zwalnianej na przeprowadzenie badania,
o którym mowa w ust. 1, zwalnia się ją na podstawie opinii lekarza lub felczera izby
wytrzeźwień lub placówki.
4. Osobę małoletnią po wytrzeźwieniu przekazuje się rodzicom lub opiekunom,
a w przypadku ich niezgłoszenia się – najbliższej placówce interwencyjnej.

Art. 42². 1. Za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub jednostce Policji od
osoby przyjętej pobierana jest opłata.
2. Opłata za pobyt:
1) w izbie wytrzeźwień lub placówce – stanowi dochód jednostki samorządu
terytorialnego;
2) w jednostce Policji – stanowi dochód budżetu państwa.
3. Opłata za pobyt w izbie wytrzeźwień lub placówce obejmuje także udzielone
świadczenia zdrowotne, podane produkty lecznicze oraz detoksykację.
4. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, jest określana przez:
1) organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego w drodze uchwały –
w odniesieniu do opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień lub placówce;
2) wojewodę w drodze zarządzenia – w odniesieniu do opłaty za pobyt w jednostce Policji.
5. Określając wysokość opłaty organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego albo wojewoda uwzględnia przeciętny koszt pobytu osoby przyjętej
albo zatrzymanej w jednostce Policji.
6. Maksymalna wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji wynosi 300 zł.
7. Kwota maksymalnej wysokości opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień,
placówce lub jednostce Policji podlega corocznej waloryzacji o średnioroczny
wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, w poprzednim roku
kalendarzowym.
8. Średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem,
o którym mowa w ust. 7, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1270, z późn. zm.).
9. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w terminie do dnia 15 lutego,
w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”, maksymalną wysokość opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień,
placówce lub jednostce Policji, po waloryzacji.
10. W wyjątkowych przypadkach, kierując się szczególnym charakterem
placówki, organy jednostek samorządu terytorialnego mogą postanowić, w drodze
uchwały, o odstąpieniu od pobierania opłat przez tę placówkę.
11. Termin uiszczenia opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji wynosi 14 dni od dnia doręczenia wezwania do jej uiszczenia. Do
doręczeń stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133).
12. Roszczenie o uiszczenie opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym upłynął termin płatności.
13. Obowiązek uiszczenia opłaty za pobyt w izbie wytrzeźwień, placówce lub
jednostce Policji nie powstaje, jeżeli wezwanie, o którym mowa w ust. 11, zostało
doręczone po upływie 3 lat od dnia zwolnienia z izby wytrzeźwień, placówki lub
jednostki Policji.

Art. 42³. 1. Pomieszczenia i urządzenia izby wytrzeźwień lub placówki
odpowiadają wymaganiom odpowiednim do wykonywanych zadań, w tym są
wyposażone w system umożliwiający obserwację osób w nich umieszczonych w celu
zapewnienia bezpieczeństwa tych osób.
2. W izbie wytrzeźwień oraz w placówce zatrudnia się osoby posiadające
kwalifikacje odpowiednie do zajmowanego stanowiska oraz posiadające zdolność
psychiczną do pracy w izbie lub placówce, w tym do pracy w warunkach
wymagających stosowania przymusu bezpośredniego, stwierdzoną opinią
psychologiczną.
3. W razie uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności psychicznej opinię
określoną w ust. 2 wydaje się także na wniosek dyrektora izby wytrzeźwień lub
kierownika placówki.
4. Przepisów ust. 2 i 3 w zakresie dotyczącym oceny zdolności psychicznej nie
stosuje się do lekarzy i felczerów.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) czynności związane z prowadzeniem depozytu w izbach wytrzeźwień lub
placówkach, w tym sposób ewidencjonowania, przyjmowania, przechowywania
i wydawania deponowanych środków i przedmiotów,
2) organizację izb wytrzeźwień i placówek oraz warunki, jakim powinny
odpowiadać ich pomieszczenia i urządzenia,
3) skład oraz kwalifikacje personelu izb wytrzeźwień i placówek,
4) sposób przeprowadzenia kontroli stanu zdrowia, o którym mowa w art. 42 ust. 10,
5) sposób przeprowadzenia badania na zawartość alkoholu,
6) rodzaje i zakres prowadzonej ewidencji i dokumentacji, w tym wzór karty
ewidencyjnej, uwzględniając zapewnienie rzetelnego prowadzenia ewidencji i dokumentacji oraz ochrony danych i informacji dotyczących osoby doprowadzonej lub przyjętej do izb wytrzeźwień i placówek,
7) wykaz produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, które są stosowane
w izbach wytrzeźwień i placówkach
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia poszanowania praw osób
doprowadzonych do izb wytrzeźwień i placówek oraz do nich przyjętych, a także
zapewnienia im należytej opieki, z uwzględnieniem specyfiki izb wytrzeźwień
i placówek, w tym izb wytrzeźwień, w których stosuje się detoksykację.

Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi art. 42

DODAJ