Ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) obowiązki i prawa znalazcy oraz przechowującego;
2) postępowanie w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy,
przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób
uprawnionych do ich odbioru;
3) postępowanie z rzeczami o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej.

art. 2. więcej Art. 2. Przepisy o rzeczach znalezionych stosuje się odpowiednio do rzeczy
porzuconych bez zamiaru wyzbycia się własności, jak również do zwierząt, które
zabłąkały się lub uciekły.

art. 3. więcej Art. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się do zabytków archeologicznych.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Kto znalazł rzecz i zna osobę uprawnioną do jej odbioru oraz jej
miejsce pobytu, niezwłocznie zawiadamia ją o znalezieniu rzeczy i wzywa do jej odbioru.
2. Przepis ust. 1 stosuje się do osoby, której rzecz została oddana na
przechowanie zgodnie z przepisami ustawy (przechowujący).

art. 5. więcej Art. 5. 1. Kto znalazł rzecz i nie zna osoby uprawnionej do jej odbioru lub nie
zna jej miejsca pobytu, niezwłocznie zawiadamia o znalezieniu rzeczy starostę
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania znalazcy lub miejsce znalezienia
rzeczy (właściwy starosta).
2. Kto znalazł rzecz w cudzym pomieszczeniu niezwłocznie zawiadamia o tym
osobę zajmującą pomieszczenie i na żądanie tej osoby oddaje jej rzecz na przechowanie. Jeżeli osoba zajmująca pomieszczenie nie zna osoby uprawnionej do
odbioru rzeczy lub nie zna miejsca jej pobytu, niezwłocznie zawiadamia o znalezieniu
rzeczy właściwego starostę.
3. Kto znalazł pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności, o których mowa w
art. 21 ust. 4, lub rzeczy o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej i nie zna
osoby uprawnionej do ich odbioru lub nie zna jej miejsca pobytu, oddaje rzecz
niezwłocznie właściwemu staroście, chyba że znalezione zostały jedynie pieniądze a
ich kwota nie przekracza 100 złotych lub równowartości tej kwoty obliczonej według
kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia znalezienia
pieniędzy, a w przypadku gdy w tym dniu nie ogłoszono takiego kursu, według
ostatniego kursu ogłoszonego przed tym dniem.
4. Kto znalazł rzecz, której cechy zewnętrzne lub umieszczone na niej znaki
szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek wojskowy, oraz
w przypadku znalezienia dokumentu wojskowego, a w szczególności legitymacji,
książeczki lub zaświadczenia wojskowego albo karty powołania, oddaje rzecz lub
dokument niezwłocznie właściwemu staroście.
5. Kto znalazł rzecz inną niż rzecz, o której mowa w ust. 3 i 4, może ją oddać
właściwemu staroście.

art. 6. więcej Art. 6. Kto znalazł rzecz, której posiadanie wymaga pozwolenia,
w szczególności broń, amunicję, materiały wybuchowe albo dowód osobisty lub
paszport, niezwłocznie oddaje rzecz najbliższej jednostce organizacyjnej Policji,
a jeżeli oddanie rzeczy wiązałoby się z zagrożeniem życia lub zdrowia – zawiadamia
o miejscu, w którym rzecz się znajduje. Jednostka organizacyjna Policji niezwłocznie
zawiadamia właściwego starostę o znalezieniu rzeczy oraz znalazcy.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Kto znalazł rzecz w budynku publicznym, innym budynku lub
pomieszczeniu otwartym dla publiczności albo środku transportu publicznego, oddaje
rzecz zarządcy budynku, pomieszczenia albo środka transportu publicznego (właściwy
zarządca), który po upływie 3 dni od dnia otrzymania rzeczy przekazuje ją
właściwemu staroście, chyba że w tym terminie zgłosi się osoba uprawniona do odbioru rzeczy.
2. Rzecz, której posiadanie wymaga pozwolenia, w szczególności broń,
amunicję, materiały wybuchowe albo dowód osobisty lub paszport, właściwy zarządca
niezwłocznie oddaje najbliższej jednostce organizacyjnej Policji, a jeżeli oddanie
rzeczy wiązałoby się z zagrożeniem życia lub zdrowia – zawiadamia o miejscu, w którym rzecz się znajduje. Jednostka organizacyjna Policji niezwłocznie zawiadamia właściwego starostę o znalezieniu rzeczy oraz znalazcy.

art. 8. więcej Art. 8. W przypadku gdy przechowanie lub oddanie rzeczy przez znalazcę jest
niemożliwe albo połączone z niebezpieczeństwem pogorszenia się rzeczy,
trudnościami lub znacznymi kosztami, znalazca może ograniczyć się do wskazania
osobie uprawnionej do odbioru rzeczy, właściwemu staroście lub właściwemu
zarządcy miejsca, w którym rzecz się znajduje.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Do przechowania rzeczy przez znalazcę lub przechowującego stosuje
się odpowiednio przepisy tytułu XXVIII księgi trzeciej ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, 1104, 1629, 2073 i 2244 oraz
z 2019 r. poz. 80), zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”, z tym, że przechowanie jest nieodpłatne.
2. Poniesione przez znalazcę lub przechowującego koszty przechowania oraz
utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także koszty poszukiwania osoby
uprawnionej do jej odbioru, obciążają osobę uprawnioną do odbioru rzeczy do
wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru.
3. Znalazcy lub przechowującemu przysługuje prawo zatrzymania.
4. Znalazca przechowujący rzecz, przechowujący lub właściwy zarządca
przechowujący rzecz ulegającą szybkiemu zepsuciu sprzedaje ją niezwłocznie. Suma
uzyskana ze sprzedaży wchodzi w miejsce rzeczy sprzedanej, po potrąceniu kosztów sprzedaży.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Znalazca przechowujący rzecz, który uczynił zadość swoim
obowiązkom, może żądać znaleźnego w wysokości jednej dziesiątej wartości rzeczy,
jeżeli zgłosił swoje roszczenie najpóźniej w chwili wydania rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru.
2. W przypadku gdy rzecz nie jest przechowywana przez znalazcę, znalazca
może zastrzec wobec przechowującego, że będzie żądał znaleźnego. W takim
przypadku przechowujący zawiadamia znalazcę o wydaniu rzeczy osobie uprawnionej
do jej odbioru oraz o jej adresie zamieszkania albo siedziby, a znalazca może zgłosić
żądanie znaleźnego w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia go o wydaniu rzeczy.
Przechowujący informuje o tym osobę uprawnioną do odbioru rzeczy.

art. 11. więcej Art. 11. 1. W przypadku gdy rzecz znaleziona jest zabytkiem lub materiałem
archiwalnym i stała się własnością Skarbu Państwa, znalazcy przysługuje nagroda.
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, wysokość, a także warunki i tryb
przyznawania nagród, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę znaczenie
znalezionych zabytków lub materiałów archiwalnych dla dziedzictwa narodowego
i uwzględniając ich wartość historyczną, naukową, artystyczną oraz materialną.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Prowadzenie postępowania w sprawach odbierania zawiadomień
o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz
poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru należy do zadań właściwego
starosty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
2. Zadanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi zadanie własne powiatu.
3. W przypadku gdy organem właściwym do przechowania rzeczy ze względu
na jej szczególne właściwości jest jednostka organizacyjna Policji albo Żandarmerii
Wojskowej, właściwy starosta przekazuje rzecz tej jednostce organizacyjnej.
4. Właściwy starosta może odmówić przyjęcia rzeczy, której szacunkowa
wartość nie przekracza 100 złotych, chyba że jest to rzecz o wartości historycznej,
naukowej lub artystycznej.
5. W przypadku odmowy przyjęcia rzeczy przez właściwego starostę znalazca
albo właściwy zarządca może postąpić z rzeczą według swojego uznania.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Odebranie zawiadomienia o znalezieniu rzeczy oraz przyjęcie rzeczy
przez właściwego starostę stwierdza się w sporządzonym przez niego protokole, który
stanowi podstawę wydania znalazcy poświadczenia przyjęcia zawiadomienia
o znalezieniu rzeczy albo znalezieniu oraz przyjęciu rzeczy. Protokół i poświadczenie
sporządza się także w przypadku wskazania przez znalazcę miejsca, w którym rzecz się znajduje.
2. W poświadczeniu, o którym mowa w ust. 1, wskazuje się imię, nazwisko
i adres zamieszkania znalazcy oraz dokładnie określa rzecz, czas i miejsce znalezienia
rzeczy. Właściwy starosta poucza znalazcę o prawie do żądania znaleźnego oraz
zasadach nabycia własności w przypadku bezskutecznego upływu terminu do odbioru
rzeczy przez osobę uprawnioną. Jeżeli znalazca żąda znaleźnego, czyni się o tym
wzmiankę w poświadczeniu.
3. Złożenie zawiadomienia o znalezieniu rzeczy, zgłoszenie żądania znaleźnego,
a także nabycie własności w przypadku bezskutecznego upływu terminu do odbioru
rzeczy przez osobę uprawnioną znalazca potwierdza w protokole, o którym mowa
w ust. 1, własnoręcznym podpisem.

art. 14. więcej Art. 14. Właściwy starosta umieszcza w swojej siedzibie w widocznym miejscu
tablicę, na której zamieszcza informację o godzinach urzędowania komórki
organizacyjnej, powołanej do odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy,
przyjmowania, przechowania tych rzeczy, poszukiwania osób uprawnionych do ich
odbioru oraz udzielania wyjaśnień osobom zgłaszającym istnienie ich praw.

art. 15. więcej Art. 15. 1. W przypadku gdy adres zamieszkania albo siedziby osoby
uprawnionej do odbioru rzeczy nie jest znany, właściwy starosta występuje do organu
prowadzącego właściwą ewidencję, rejestr lub zbiór danych o udzielenie informacji
umożliwiających ustalenie tego adresu.
2. Jeżeli osoba uprawniona do odbioru rzeczy i jej adres zamieszkania albo
siedziby zostanie ustalony, właściwy starosta wzywa niezwłocznie tę osobę do odbioru rzeczy.
3. W przypadku gdy brak jest możliwości doręczenia osobie uprawnionej
wezwania do odbioru rzeczy lub osoba ta jest nieznana, a szacunkowa wartość rzeczy
przekracza 100 złotych, właściwy starosta dokonuje wezwania na tablicy, o której
mowa w art. 14, przez okres roku, licząc od dnia znalezienia rzeczy, oraz zamieszcza
ogłoszenie w Biuletynie Informacji Publicznej. Jeżeli szacunkowa wartość rzeczy
przekracza 5000 złotych, właściwy starosta zamieszcza również ogłoszenie
w dzienniku o zasięgu lokalnym lub ogólnopolskim.
4. Wezwania, o których mowa w ust. 2 i 3, zawierają termin do odbioru rzeczy
oraz pouczenie o skutkach przewidzianych w art. 187 Kodeksu cywilnego.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Rzeczy oddane organowi właściwemu do przechowania rzeczy
przechowuje się w warunkach zapewniających ich bezpieczeństwo i trwałość.
2. Rzeczy, co do których zachodzi niebezpieczeństwo pogorszenia,
w szczególności szybkiego zepsucia lub znacznego obniżenia wartości, w miarę
możliwości przechowuje się w warunkach pozwalających na zachowanie ich
w należytym stanie do czasu sprzedaży.

art. 17. więcej Art. 17. 1. W przypadku gdy właściwy starosta przyjął na przechowanie rzecz
ulegającą szybkiemu zepsuciu lub której przechowanie byłoby związane z kosztami
niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej wartości rynkowej lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej wartości rynkowej –
sprzedaje tę rzecz z wolnej ręki zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, z późn. zm.).
2. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rynkowej rzeczy, której
przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do
jej szacunkowej wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne
obniżenie jej szacunkowej wartości, właściwy starosta występuje do sądu
o zarządzenie jej sprzedaży.
3. Wniosek o zarządzenie przez sąd sprzedaży rzeczy rozpoznaje sąd rejonowy
właściwy ze względu na miejsce przechowania rzeczy, stosując odpowiednio przepisy
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1360, z późn. zm.) o postępowaniu nieprocesowym. Sprzedaż rzeczy
w drodze licytacji publicznej odbywa się zgodnie z przepisami ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego o egzekucji z ruchomości.
4. W przypadku gdy osoba uprawniona do odbioru rzeczy jest znana i znane jest
jej miejsce pobytu albo adres siedziby właściwy starosta zawiadamia tę osobę
o planowanej sprzedaży rzeczy najpóźniej na 2 tygodnie przed jej dokonaniem.
W przypadku gdy przechowywana rzecz jest rzeczą ulegającą szybkiemu zepsuciu
właściwy starosta niezwłocznie zawiadamia osobę uprawnioną do odbioru rzeczy
o planowanej sprzedaży.
5. Suma uzyskana ze sprzedaży wchodzi w miejsce rzeczy sprzedanej, po
potrąceniu kosztów sprzedaży.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Właściwy starosta informuje osobę uprawnioną do odbioru rzeczy
o kosztach przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także
o kosztach poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy.
2. Właściwy starosta wydaje rzecz osobie uprawnionej do odbioru rzeczy po
uiszczeniu przez nią kosztów, o których mowa w ust. 1.
3. O wydaniu rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru oraz o jej adresie
zamieszkania albo siedziby właściwy starosta niezwłocznie zawiadamia znalazcę,
który zażądał znaleźnego. Zawiadomienie wysyła się na adres zamieszkania wskazany
w wydanym znalazcy poświadczeniu.

art. 19. więcej Art. 19. 1. W przypadku gdy rzecz znaleziona nie została odebrana przez osobę
uprawnioną do jej odbioru, w terminie określonym w art. 187 Kodeksu cywilnego,
właściwy starosta zawiadamia o tym znalazcę oraz wzywa go do odbioru rzeczy
w terminie, nie krótszym niż 2 tygodnie, z pouczeniem, że w przypadku nieodebrania
rzeczy w tym terminie jej właścicielem stanie się powiat. Przepisy art. 18 ust. 1
i 2 stosuje się odpowiednio.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do zabytków oraz materiałów archiwalnych.
3. Właściwy starosta wydaje znalazcy, który odebrał rzecz, zaświadczenie
stwierdzające upływ terminów przechowania rzeczy oraz zawierające informację
o wydaniu rzeczy. W zaświadczeniu zamieszcza się informację o treści ust. 1.

art. 20. więcej Art. 20. 1. W przypadku znalezienia rzeczy, której cechy zewnętrzne lub
umieszczone na niej znaki szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek
wojskowy, oraz w przypadku znalezienia dokumentu wojskowego, a w szczególności
legitymacji, książeczki lub zaświadczenia wojskowego albo karty powołania,
właściwy starosta niezwłocznie oddaje rzecz lub dokument najbliższej jednostce
organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej.
2. Wydanie rzeczy, której posiadanie wymaga pozwolenia, może nastąpić
dopiero po przedłożeniu przez osobę uprawnioną do odbioru rzeczy ważnego pozwolenia.

art. 21. więcej Art. 21. 1. W przypadku znalezienia pieniędzy, właściwy starosta sporządza ich
opis zawierający liczbę banknotów lub monet, a także ich waluty i nominały. Po
sporządzeniu opisu właściwy starosta wpłaca znalezione pieniądze na rachunek
bankowy sum depozytowych.
2. W przypadku znalezienia papierów wartościowych, właściwy starosta
sporządza ich opis zawierający liczbę i rodzaj dokumentów ze wskazaniem ich
wartości, numeru serii lub innego właściwego oznaczenia, oznaczenie emitenta lub
wystawcy dokumentu oraz osoby uprawnionej według jego treści.
3. W przypadku znalezienia papieru wartościowego lub innego dokumentu,
którego posiadanie legitymuje do świadczenia, właściwy starosta niezwłocznie
zawiadamia emitenta lub wystawcę dokumentu, podając dokładne oznaczenie tego dokumentu.
4. W przypadku znalezienia złota, platyny, srebra, w tym monet, wyrobów
użytkowych ze złota, platyny lub srebra, kamieni szlachetnych, pereł oraz koralu,
właściwy starosta sporządza ich szczegółowy opis.
5. Rzeczy znalezione, o których mowa w ust. 2–4, przechowuje się
zabezpieczone w kasie pancernej, w skrytce sejfowej lub niezwłocznie oddaje na
przechowanie bankowi.

art. 22. więcej Art. 22. W przypadku przypuszczenia, że rzecz znaleziona stanowi rzecz
o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej, właściwy starosta w terminie 7 dni
od dnia powzięcia wiadomości o znalezieniu rzeczy zawiadamia właściwego
miejscowo wojewódzkiego konserwatora zabytków.

art. 23. więcej Art. 23. 1. W terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa
w art. 22, wojewódzki konserwator zabytków dokonuje w siedzibie właściwego
starosty albo w miejscu znalezienia oględzin rzeczy znalezionej i stwierdza, czy jest
ona zabytkiem lub materiałem archiwalnym.
2. W przypadku gdy w trakcie oględzin, o których mowa w ust. 1, okaże się, że
rzecz znaleziona może być materiałem archiwalnym, wojewódzki konserwator
zabytków zasięga opinii dyrektora właściwego archiwum państwowego.
3. W przypadkach innych niż określone w ust. 2, wojewódzki konserwator
zabytków może zasięgnąć opinii rzeczoznawcy, muzeum właściwego ze względu na
rodzaj rzeczy znalezionej albo biblioteki.
4. W przypadkach określonych w ust. 2 i 3, wojewódzki konserwator zabytków
stwierdza, czy rzecz znaleziona jest zabytkiem lub materiałem archiwalnym
w terminie 3 dni od dnia otrzymania opinii.

art. 24. więcej Art. 24. W przypadku gdy rzecz znaleziona jest zabytkiem lub materiałem
archiwalnym, wojewódzki konserwator zabytków, w drodze decyzji, oddaje ją na
przechowanie właściwemu ze względu na rodzaj rzeczy znalezionej muzeum
państwowemu albo samorządowemu, bibliotece, dla której organizatorem jest
minister, kierownik urzędu centralnego albo jednostka samorządu terytorialnego, albo
archiwum państwowemu.

art. 25. więcej Art. 25. 1. W przypadku gdy rzecz znaleziona jest zabytkiem i stała się
własnością Skarbu Państwa, muzeum albo biblioteka, którym rzecz została oddana na
przechowanie, występują do właściwego starosty o przeniesienie własności tej rzeczy,
w drodze umowy.
2. W przypadku gdy rzecz znaleziona jest materiałem archiwalnym i stała się
własnością Skarbu Państwa, wchodzi do zasobu archiwalnego tego archiwum
państwowego, któremu została oddana na przechowanie.

art. 26. więcej Art. 26. W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 i 827 oraz z 2015 r.
poz. 4) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 169 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.”;
2) w art. 170 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2 w brzmieniu:
„§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.”;
3) w art. 174 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2 w brzmieniu:
„§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.”;
4) uchyla się art. 183–186;
5) art. 187 otrzymuje brzmienie:
„Art. 187. § 1. Rzecz znaleziona, która nie zostanie przez osobę uprawnioną odebrana w ciągu roku od dnia doręczenia jej wezwania do odbioru, a w przypadku niemożności wezwania – w ciągu dwóch lat od dnia jej znalezienia,
staje się własnością znalazcy, jeżeli uczynił on zadość swoim obowiązkom. Jeżeli jednak rzecz została oddana staroście, znalazca staje się jej właścicielem, jeżeli rzecz odebrał w wyznaczonym przez starostę terminie.
§ 2. Rzecz znaleziona będąca zabytkiem lub materiałem archiwalnym po upływie terminu do jej odebrania
przez osobę uprawnioną staje się własnością Skarbu Państwa. Inne rzeczy znalezione stają się własnością powiatu po
upływie terminu do ich odbioru przez znalazcę.
§ 3. Z chwilą nabycia własności rzeczy przez znalazcę, powiat albo Skarb Państwa wygasają obciążające ją
ograniczone prawa rzeczowe.”;
6) uchyla się art. 188;
7) art. 189 otrzymuje brzmienie:
„Art. 189. Jeżeli rzecz znaleziono w takich okolicznościach, że poszukiwanie właściciela byłoby oczywiście
bezcelowe, staje się ona przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych znalazcy i właściciela nieruchomości, na której rzecz została znaleziona, jeżeli jednak rzecz ta jest zabytkiem lub materiałem archiwalnym, staje się ona
własnością Skarbu Państwa, a znalazca jest obowiązany wydać ją niezwłocznie właściwemu staroście.”;
8) w art. 223 dodaje się § 4 w brzmieniu:
„4. Roszczenie właściciela, o którym mowa w art. 222 § 1, nie ulega przedawnieniu, jeżeli dotyczy rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.”.

art. 27. więcej Art. 27. W ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2014 r. poz. 1446)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Ochronę materiałów archiwalnych wchodzących w skład narodowego zasobu archiwalnego regulują przepisy ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2011 r. Nr 123, poz. 698
i Nr 171, poz. 1016 oraz z 2014 r. poz. 822), z uwzględnieniem przepisów rozdziału 2a.”;
2) po rozdziale 2 dodaje się rozdział 2a w brzmieniu:
„Rozdział 2a
Krajowy rejestr utraconych dóbr kultury
Art. 24a. 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego prowadzi krajowy rejestr
utraconych dóbr kultury.
2. Do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury wpisuje się rzeczy ruchome będące:
1) zabytkami wpisanymi do rejestru,
2) muzealiami, o których mowa w art. 21 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U.
z 2012 r. poz. 987),
3) materiałami bibliotecznymi, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz. U.
z 2012 r. poz. 642 i 908 oraz z 2013 r. poz. 829), należącymi do narodowego zasobu bibliotecznego,
4) materiałami archiwalnymi, o których mowa w art. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2011 r. Nr 123, poz. 698 i Nr 171, poz. 1016 oraz z 2014 r. poz. 822)
– utraconymi przez właściciela w wyniku popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 278 § 1 i 3, art. 279
§ 1, art. 280–283 albo art. 284 § 1–3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553,
z późn. zm.).
3. Wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury dokonuje się na wniosek Policji, prokuratora, wojewódzkiego konserwatora zabytków, Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych, właściciela rzeczy, o której
mowa w ust. 2, lub osoby kierującej jednostką organizacyjną, w zbiorach albo zasobach której rzecz się znajdowała.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, składa się na urzędowym formularzu.
5. Stroną postępowania o wpis do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury jest właściciel rzeczy lub jednostka organizacyjna, w zbiorach albo zasobie której rzecz się znajdowała.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, załącza się:
1) kopię zawiadomienia o przestępstwie wraz z dowodem złożenia go organowi ścigania albo odpis protokołu
z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie lub postanowienie o wszczęciu śledztwa albo dochodzenia,
w przypadku gdy wniosek składa właściciel utraconej rzeczy lub osoba kierująca jednostką organizacyjną,
w zbiorach albo zasobie której rzecz się znajdowała;
2) zdjęcie utraconej rzeczy, w przypadku gdy jest ona zabytkiem lub muzealium, o których mowa w ust. 2 pkt 1
i 2, w formie pliku cyfrowego.
Art. 24b. 1. Wpisu utraconej rzeczy do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury dokonuje się na podstawie
decyzji o wpisie do rejestru utraconych dóbr kultury wydanej przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego. Decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu.
2. Wpis do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury polega na wprowadzeniu do niego danych umożliwiających identyfikację utraconej rzeczy zawartych w decyzji, o której mowa w ust. 1, niezwłocznie po jej wydaniu.
3. Dokonanie wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury nie jest uzależnione od ustalenia popełnienia czynu zabronionego, o którym mowa w art. 24a ust. 2, prawomocnym wyrokiem skazującym.
4. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w drodze decyzji, odmawia wpisu
do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury, w przypadku gdy dane dotyczące utraconej rzeczy zawarte we wniosku, o którym mowa w art. 24a ust. 3, nie pozwalają na jej identyfikację.
Art. 24c. 1. Krajowy rejestr utraconych dóbr kultury, prowadzony w systemie teleinformatycznym, jest jawny.
2. Odpisy z krajowego rejestru utraconych dóbr kultury wydawane są na wniosek każdego, kto tego zażąda.
3. Dane będące podstawą wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury udostępnia się wyłącznie organom władzy publicznej oraz właścicielowi utraconej rzeczy lub jednostce organizacyjnej, w zbiorach albo zasobie
której rzecz się znajdowała, a innym osobom tylko za zgodą właściciela utraconej rzeczy lub jednostki organizacyjnej, w zbiorach albo zasobie której rzecz się znajdowała.
Art. 24d. Od dnia dokonania wpisu w krajowym rejestrze utraconych dóbr kultury nikt nie może zasłaniać się
nieznajomością danych ujawnionych w tym rejestrze.
Art. 24e. 1. Wykreślenie wpisu z krajowego rejestru utraconych dóbr kultury następuje na podstawie decyzji
ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
2. Wykreślenie wpisu z krajowego rejestru utraconych dóbr kultury następuje na wniosek podmiotów wskazanych w art. 24a ust. 3 albo z urzędu, w przypadku gdy:
1) właściciel odzyskał posiadanie utraconej rzeczy;
2) dane będące podstawą wpisu okazały się nieprawdziwe.
3. W przypadku określonym w ust. 2 pkt 2, skutki prawne dokonania wpisu w krajowym rejestrze utraconych
dóbr kultury zostają zniesione z mocą wsteczną.
Art. 24f. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób prowadzenia krajowego rejestru utraconych dóbr kultury, w tym zakres danych objętych
wpisem, zasady wydawania odpisów oraz wzór formularza wniosku o wpis, uwzględniając prowadzenie krajowego
rejestru utraconych dóbr kultury w systemie teleinformatycznym, konieczność zapewnienia przejrzystości
i kompletności zapisu informacji znajdujących się w krajowym rejestrze utraconych dóbr kultury, zmian i wykreśleń
wpisów oraz sprawność postępowania rejestracyjnego.”;
3) w art. 32 uchyla się ust. 9.

art. 28. więcej Art. 28. Przepisy rozdziału 2a ustawy zmienianej w art. 27 stosuje się do rzeczy
ruchomych utraconych w wyniku czynu zabronionego popełnionego po dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Maksymalny limit wydatków budżetu państwa na lata 2015–
2024 wyniesie 9 182 756 zł, z tym że w roku:
1) 2015 – 972 720 zł;
2) 2016 – 792 765 zł;
3) 2017 – 820 511 zł;
4) 2018 – 849 229 zł;
5) 2019 – 878 952 zł;
6) 2020 – 909 716 zł;
7) 2021 – 940 646 zł;
8) 2022 – 972 628 zł;
9) 2023 – 1 005 698 zł;
10) 2024 – 1 039 891 zł.
2. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitów wydatków, o których mowa w ust. 1, na dany rok budżetowy, zostanie zastosowany mechanizm korygujący polegający na ograniczeniu kosztów rzeczowych związanych z realizacją zadań związanych z prowadzeniem krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.
3. Organem właściwym do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym
mowa w ust. 2, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
4. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitów wydatków,
o których mowa w ust. 1, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.

art. 30. więcej Art. 30. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.