Ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa nieuczciwe praktyki rynkowe w działalności
gospodarczej i zawodowej oraz zasady przeciwdziałania tym praktykom w interesie
konsumentów i w interesie publicznym.

art. 2. więcej Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) przedsiębiorcy – rozumie się przez to osoby fizyczne, osoby prawne oraz
jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które prowadzą
działalność gospodarczą lub zawodową, nawet jeżeli działalność ta nie ma
charakteru zorganizowanego i ciągłego, a także osoby działające w ich imieniu
lub na ich rzecz;
2) konsumencie – rozumie się przez to konsumenta w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, 933 i 1132);
3) produkcie – rozumie się przez to każdy towar lub usługę, w tym nieruchomości,
prawa i obowiązki wynikające ze stosunków cywilnoprawnych;
4) praktykach rynkowych – rozumie się przez to działanie lub zaniechanie
przedsiębiorcy, sposób postępowania, oświadczenie lub informację handlową, w szczególności reklamę i marketing, bezpośrednio związane z promocją lub nabyciem produktu przez konsumenta;
5) kodeksie dobrych praktyk – rozumie się przez to zbiór zasad postępowania,
a w szczególności norm etycznych i zawodowych, przedsiębiorców, którzy
zobowiązali się do ich przestrzegania w odniesieniu do jednej lub większej liczby
praktyk rynkowych;
6) propozycji nabycia produktu – rozumie się przez to informację handlową
określającą cechy produktu oraz jego cenę, w sposób właściwy dla użytego
środka komunikowania się z konsumentami, która bezpośrednio wpływa bądź
może wpływać na podjęcie przez konsumenta decyzji dotyczącej umowy;
7) decyzji dotyczącej umowy – rozumie się przez to podejmowaną przez
konsumenta decyzję, co do tego, czy, w jaki sposób i na jakich warunkach
dokona zakupu, zapłaci za produkt w całości lub w części, zatrzyma produkt,
rozporządzi nim lub wykona uprawnienie umowne związane z produktem, bez
względu na to, czy konsument postanowi dokonać określonej czynności, czy też
powstrzymać się od jej dokonania;
8) przeciętnym konsumencie – rozumie się przez to konsumenta, który jest
dostatecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny; oceny dokonuje się
z uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych
i przynależności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów, przez
którą rozumie się dającą się jednoznacznie zidentyfikować grupę konsumentów,
szczególnie podatną na oddziaływanie praktyki rynkowej lub na produkt, którego
praktyka rynkowa dotyczy, ze względu na szczególne cechy, takie jak wiek,
niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa;
9) państwie członkowskim – rozumie się przez to państwo członkowskie Unii
Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
10) systemie konsorcyjnym – rozumie się przez to prowadzenie działalności
gospodarczej polegającej na zarządzaniu mieniem gromadzonym w ramach
grupy z udziałem konsumentów, utworzonej w celu sfinansowania zakupu
produktu na rzecz uczestników grupy.

art. 3. więcej Art. 3. Zakazane jest stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec
konsumentów jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny
sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego
konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania
lub po jej zawarciu.
2. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę
rynkową wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także
stosowanie sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk. Praktyki te nie podlegają
ocenie w świetle przesłanek określonych w ust. 1.
3. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się prowadzenie działalności
w formie systemu konsorcyjnego lub organizowanie grupy z udziałem konsumentów
w celu finansowania zakupu w systemie konsorcyjnym. Praktyki te nie podlegają
ocenie w świetle przesłanek określonych w ust. 1.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli
działanie to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez
przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął.
2. Wprowadzającym w błąd działaniem może być w szczególności:
1) rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji;
2) rozpowszechnianie prawdziwych informacji w sposób mogący wprowadzać w błąd;
3) działanie związane z wprowadzeniem produktu na rynek, które może
wprowadzać w błąd w zakresie produktów lub ich opakowań, znaków
towarowych, nazw handlowych lub innych oznaczeń indywidualizujących
przedsiębiorcę lub jego produkty, w szczególności reklama porównawcza
w rozumieniu art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. poz. 1503, z późn. zm.);
4) nieprzestrzeganie kodeksu dobrych praktyk, do którego przedsiębiorca
dobrowolnie przystąpił, jeżeli przedsiębiorca ten informuje w ramach praktyki
rynkowej, że jest związany kodeksem dobrych praktyk.
3. Wprowadzające w błąd działanie może w szczególności dotyczyć:
1) istnienia produktu, jego rodzaju lub dostępności;
2) cech produktu, w szczególności jego pochodzenia geograficznego lub
handlowego, ilości, jakości, sposobu wykonania, składników, daty produkcji,
przydatności, możliwości i spodziewanych wyników zastosowania produktu,
wyposażenia dodatkowego, testów i wyników badań lub kontroli
przeprowadzanych na produkcie, zezwoleń, nagród lub wyróżnień uzyskanych
przez produkt, ryzyka i korzyści związanych z produktem;
3) obowiązków przedsiębiorcy związanych z produktem, w tym usług serwisowych
i procedury reklamacyjnej, dostawy, niezbędnych usług, części, wymiany lub naprawy;
4) praw konsumenta, w szczególności prawa do naprawy lub wymiany produktu na
nowy albo prawa do obniżenia ceny lub do odstąpienia od umowy;
5) ceny, sposobu obliczania ceny lub istnienia szczególnej korzyści cenowej;
6) rodzaju sprzedaży, powodów stosowania przez przedsiębiorcę praktyki
rynkowej, oświadczeń i symboli dotyczących bezpośredniego lub pośredniego
sponsorowania, informacji dotyczących sytuacji gospodarczej lub prawnej
przedsiębiorcy lub jego przedstawiciela, w tym jego imienia i nazwiska (nazwy)
i majątku, kwalifikacji, statusu, posiadanych zezwoleń, członkostwa lub
powiązań oraz praw własności przemysłowej i intelektualnej lub nagród i wyróżnień.
4. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez działanie, należy
uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu na
rynek, w tym sposób jego prezentacji.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Praktykę rynkową uznaje się za zaniechanie wprowadzające w błąd,
jeżeli pomija istotne informacje potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia
decyzji dotyczącej umowy i tym samym powoduje lub może powodować podjęcie
przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął.
2. W razie wątpliwości za istotne informacje, o których mowa w ust. 1, uważa
się informacje, które przedsiębiorca stosujący praktykę rynkową jest obowiązany
podać konsumentom na podstawie odrębnych przepisów.
3. Wprowadzającym w błąd zaniechaniem może być w szczególności:
1) zatajenie lub nieprzekazanie w sposób jasny, jednoznaczny lub we właściwym
czasie istotnych informacji dotyczących produktu;
2) nieujawnienie handlowego celu praktyki, jeżeli nie wynika on jednoznacznie
z okoliczności i jeżeli powoduje to lub może spowodować podjęcie przez
przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie
podjął.
4. W przypadku propozycji nabycia produktu, za istotne informacje, o których
mowa w ust. 1, uznaje się w szczególności:
1) istotne cechy produktu w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla danego
środka komunikowania się z konsumentami i produktu;
2) imię, nazwisko (nazwę) i adres przedsiębiorcy (siedzibę) oraz przedsiębiorcy, na
którego rzecz działa;
3) cenę uwzględniającą podatki lub, w przypadku gdy charakter produktu nie
pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w jaki
cena jest obliczana, jak również wszelkie dodatkowe opłaty za transport, dostawę
lub usługi pocztowe lub, w sytuacji gdy wcześniejsze obliczenie tych opłat nie
jest w sposób racjonalny możliwe, informację o możliwości powstania takich
dodatkowych kosztów;
4) uzgodnienia dotyczące sposobu płatności, dostawy lub wykonania produktu oraz
procedury rozpatrywania reklamacji;
5) informacje o istnieniu prawa do odstąpienia od umowy lub rozwiązania umowy,
jeżeli prawo takie wynika z ustawy lub umowy.
5. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez zaniechanie,
należy uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu
na rynek, w tym sposób jego prezentacji.
6. W przypadku gdy ze specyfiki środka komunikowania się z konsumentami
stosowanego dla danej praktyki rynkowej wynikają ograniczenia przestrzenne lub
czasowe, ograniczenia te i wszystkie środki podjęte przez przedsiębiorcę w celu udostępnienia informacji konsumentom w inny sposób uwzględnia się przy ocenie, czy doszło do pominięcia informacji.

art. 7. więcej Art. 7. Nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są
następujące praktyki rynkowe wprowadzające w błąd:
1) podawanie przez przedsiębiorcę informacji, że zobowiązał się on do
przestrzegania kodeksu dobrych praktyk, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
2) posługiwanie się certyfikatem, znakiem jakości lub równorzędnym oznaczeniem,
nie mając do tego uprawnienia;
3) twierdzenie, że kodeks dobrych praktyk został zatwierdzony przez organ
publiczny lub inny organ, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
4) twierdzenie, że:
a) przedsiębiorca uzyskał stosowne uprawnienie od organu publicznego lub
podmiotu prywatnego,
b) praktyki rynkowe lub produkt zostały zatwierdzone, zaaprobowane lub
uzyskały inne stosowne uprawnienie od organu publicznego lub podmiotu prywatnego
– przy jednoczesnym niespełnieniu warunków zatwierdzenia, aprobaty lub
warunków niezbędnych do uzyskania innego stosownego uprawnienia;
5) reklama przynęta, która polega na propozycji nabycia produktu po określonej
cenie, bez ujawniania, że przedsiębiorca może mieć uzasadnione podstawy, aby
sądzić, że nie będzie w stanie dostarczyć lub zamówić u innego przedsiębiorcy
dostawy tych lub równorzędnych produktów po takiej cenie, przez taki okres
i w takich ilościach, jakie są uzasadnione, biorąc pod uwagę produkt, zakres
reklamy produktu i oferowaną cenę;
6) reklama przynęta i zamiana, która polega na propozycji nabycia produktu po
określonej cenie, a następnie odmowie pokazania konsumentom reklamowanego
produktu lub odmowie przyjęcia zamówień na produkt lub dostarczenia go
w racjonalnym terminie lub demonstrowaniu wadliwej próbki produktu,
z zamiarem promowania innego produktu;
7) twierdzenie, że produkt będzie dostępny jedynie przez bardzo ograniczony czas
lub że będzie on dostępny na określonych warunkach przez bardzo ograniczony
czas, jeżeli jest to niezgodne z prawdą, w celu nakłonienia konsumenta do podjęcia natychmiastowej decyzji dotyczącej umowy i pozbawienia go możliwości świadomego wyboru produktu;
8) zobowiązanie się do zapewnienia usług serwisowych konsumentom, z którymi
przedsiębiorca przed zawarciem umowy komunikował się w języku niebędącym
językiem urzędowym państwa członkowskiego, na którego terytorium
przedsiębiorca ma swoją siedzibę, a następnie udostępnienie takich usług jedynie
w innym języku, bez wyraźnego poinformowania o tym konsumenta przed
zawarciem przez niego umowy;
9) twierdzenie lub wywoływanie wrażenia, że sprzedaż produktu jest zgodna
z prawem, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
10) prezentowanie uprawnień przysługujących konsumentom z mocy prawa, jako
cechy wyróżniającej ofertę przedsiębiorcy;
11) kryptoreklama, która polega na wykorzystywaniu treści publicystycznych
w środkach masowego przekazu w celu promocji produktu w sytuacji gdy
przedsiębiorca zapłacił za tę promocję, a nie wynika to wyraźnie z treści lub
z obrazów lub dźwięków łatwo rozpoznawalnych przez konsumenta;
12) przedstawianie nierzetelnych informacji dotyczących rodzaju i stopnia ryzyka,
na jakie będzie narażone bezpieczeństwo osobiste konsumenta lub jego rodziny,
w przypadku gdy nie nabędzie produktu;
13) reklamowanie produktu podobnego do produktu innego przedsiębiorcy w sposób
celowo sugerujący konsumentowi, że produkt ten został wykonany przez tego
samego przedsiębiorcę, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
14) zakładanie, prowadzenie lub propagowanie systemów promocyjnych typu
piramida, w ramach których konsument wykonuje świadczenie w zamian za
możliwość otrzymania korzyści materialnych, które są uzależnione przede
wszystkim od wprowadzenia innych konsumentów do systemu, a nie od
sprzedaży lub konsumpcji produktów;
15) twierdzenie, że przedsiębiorca wkrótce zakończy działalność lub zmieni miejsce
jej wykonywania, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
16) twierdzenie, że nabycie produktu jest w stanie zwiększyć szanse na wygraną
w grach losowych;
17) twierdzenie, że produkt jest w stanie leczyć choroby, zaburzenia lub wady
rozwojowe, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
18) przekazywanie nierzetelnych informacji dotyczących warunków rynkowych lub
dostępności produktu, z zamiarem nakłonienia konsumenta do zakupu produktu
na warunkach mniej korzystnych niż warunki rynkowe;
19) twierdzenie, w ramach praktyki rynkowej, że organizowany jest konkurs lub
promocja z nagrodami, a następnie nieprzyznanie opisanych nagród lub ich
odpowiedniego ekwiwalentu;
20) prezentowanie produktu jako „gratis”, „darmowy”, „bezpłatny” lub w podobny
sposób, jeżeli konsument musi uiścić jakąkolwiek należność, z wyjątkiem
bezpośrednich kosztów związanych z odpowiedzią na praktykę rynkową,
odbiorem lub dostarczeniem produktu;
21) umieszczanie w materiałach marketingowych faktury lub podobnego
dokumentu, sugerującego obowiązek zapłaty, który wywołuje u konsumenta
wrażenie, że już zamówił reklamowany produkt, mimo że tego nie zrobił;
22) twierdzenie lub stwarzanie wrażenia, że sprzedawca nie działa w celu związanym
z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, lub podawanie się za
konsumenta, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
23) wywoływanie u konsumenta wrażenia, że usługi serwisowe dotyczące danego
produktu są dostępne w państwie członkowskim innym niż państwo
członkowskie, w którym produkt ten został sprzedany, jeżeli jest to niezgodne z prawdą.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Praktykę rynkową uznaje się za agresywną, jeżeli przez
niedopuszczalny nacisk w znaczny sposób ogranicza lub może ograniczyć swobodę
wyboru przeciętnego konsumenta lub jego zachowanie względem produktu, i tym
samym powoduje lub może powodować podjęcie przez niego decyzji dotyczącej
umowy, której inaczej by nie podjął.
2. Za niedopuszczalny nacisk uważa się każdy rodzaj wykorzystania przewagi
wobec konsumenta, w szczególności użycie lub groźbę użycia przymusu fizycznego
lub psychicznego, w sposób znacznie ograniczający zdolność przeciętnego
konsumenta do podjęcia świadomej decyzji dotyczącej umowy.
3. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa jest agresywna, należy uwzględnić
wszystkie jej cechy i okoliczności wprowadzenia produktu na rynek,
a w szczególności:
1) czas, miejsce, rodzaj lub uciążliwość danej praktyki;
2) celowe wykorzystanie przez przedsiębiorcę przymusowego położenia
konsumenta lub innych okoliczności na tyle poważnych, że ograniczają one
zdolność konsumenta do podjęcia świadomej decyzji dotyczącej umowy;
3) uciążliwe lub niewspółmierne bariery pozaumowne, które przedsiębiorca
wykorzystuje, aby przeszkodzić konsumentowi w wykonaniu jego praw
umownych, w tym prawa do odstąpienia i wypowiedzenia umowy lub do
rezygnacji na rzecz innego produktu lub przedsiębiorcy;
4) groźby podjęcia działania niezgodnego z prawem lub użycie obraźliwych
sformułowań bądź sposobów zachowania.

art. 9. więcej Art. 9. Nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są
następujące agresywne praktyki rynkowe:
1) wywoływanie wrażenia, że konsument nie może opuścić pomieszczeń
przedsiębiorcy bez zawarcia umowy;
2) składanie wizyt w miejscu zamieszkania konsumenta, nawet jeżeli nie przebywa
on tam z zamiarem stałego pobytu, ignorując prośbę konsumenta o jego
opuszczenie lub zaprzestanie takich wizyt, z wyjątkiem przypadków
egzekwowania zobowiązań umownych, w zakresie dozwolonym przez
obowiązujące przepisy;
3) uciążliwe i niewywołane działaniem albo zaniechaniem konsumenta nakłanianie
do nabycia produktów przez telefon, faks, pocztę elektroniczną lub inne środki
porozumiewania się na odległość, z wyjątkiem przypadków egzekwowania
zobowiązań umownych, w zakresie dozwolonym przez obowiązujące przepisy;
4) żądanie od konsumenta zgłaszającego roszczenie, w związku z umową
ubezpieczenia, przedstawienia dokumentów, których w sposób racjonalny nie
można uznać za istotne dla ustalenia zasadności roszczenia, lub nieudzielanie
odpowiedzi na stosowną korespondencję, w celu nakłonienia konsumenta do
odstąpienia od zamiaru wykonania jego praw wynikających z umowy
ubezpieczenia;
5) umieszczanie w reklamie bezpośredniego wezwania dzieci do nabycia
reklamowanych produktów lub do nakłonienia rodziców lub innych osób
dorosłych do kupienia im reklamowanych produktów;
6) żądanie natychmiastowej lub odroczonej zapłaty za produkty bądź zwrotu lub
przechowania produktów, które zostały dostarczone przez przedsiębiorcę, ale nie
zostały zamówione przez konsumenta;
7) informowanie konsumenta o tym, że jeżeli nie nabędzie produktu, przedsiębiorcy
może grozić utrata pracy lub środków do życia;
8) wywoływanie wrażenia, że konsument już uzyskał, uzyska bezwarunkowo lub
po wykonaniu określonej czynności nagrodę lub inną porównywalną korzyść,
gdy w rzeczywistości nagroda lub inna porównywalna korzyść nie istnieje lub
uzyskanie nagrody lub innej porównywalnej korzyści uzależnione jest od
wpłacenia przez konsumenta określonej kwoty pieniędzy lub poniesienia innych kosztów.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Nieuczciwą praktyką rynkową jest prowadzenie działalności
w formie systemu konsorcyjnego.
2. Nieuczciwą praktyką rynkową jest również organizowanie grupy z udziałem
konsumentów w celu finansowania zakupu w systemie konsorcyjnym.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Nieuczciwą praktyką rynkową jest stosowanie kodeksu dobrych
praktyk, którego postanowienia są sprzeczne z prawem.
2. Nieuczciwej praktyki rynkowej dopuszcza się twórca kodeksu dobrych
praktyk, którego postanowienia są sprzeczne z prawem.
3. W razie wątpliwości za twórcę kodeksu dobrych praktyk uważa się każdy
podmiot, w szczególności przedsiębiorcę lub związek przedsiębiorców,
odpowiedzialny za przygotowanie i wprowadzenie w życie lub nadzór nad
przestrzeganiem kodeksu dobrych praktyk.

art. 12. więcej Art. 12. 1. W razie dokonania nieuczciwej praktyki rynkowej konsument,
którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać:
1) zaniechania tej praktyki;
2) usunięcia skutków tej praktyki;
3) złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści
i w odpowiedniej formie;
4) naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych, w szczególności
żądania unieważnienia umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu świadczeń
oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów związanych z nabyciem produktu;
5) zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany
ze wspieraniem kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego lub ochroną konsumentów.
2. Z roszczeniami, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 3 i 5, mogą również wystąpić:
1) Rzecznik Praw Obywatelskich;
2) Rzecznik Finansowy;
3) krajowa lub regionalna organizacja, której celem statutowym jest ochrona
interesów konsumentów;
4) powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów.

art. 13. więcej Art. 13. Ciężar dowodu, że dana praktyka rynkowa nie stanowi nieuczciwej
praktyki wprowadzającej w błąd spoczywa na przedsiębiorcy, któremu zarzuca się
stosowanie nieuczciwej praktyki rynkowej.

art. 14. więcej Art. 14. Roszczenia z tytułu nieuczciwej praktyki rynkowej, o których mowa
w art. 12 ust. 1 pkt 1–3 i 5, ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech. Bieg
przedawnienia rozpoczyna się oddzielnie, co do każdego naruszenia.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Kto stosuje agresywną praktykę rynkową, podlega karze grzywny.
2. W sprawach o czyny, o których mowa w ust. 1, orzekanie następuje w trybie
przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713, z późn. zm.).

art. 16. więcej Art. 16. 1. Kto stosuje nieuczciwą praktykę rynkową polegającą na zarządzaniu
mieniem gromadzonym w ramach grupy z udziałem konsumentów w celu
finansowania zakupu produktu w systemie konsorcyjnym, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Tej samej karze podlega, kto stosuje nieuczciwą praktykę rynkową polegającą
na organizowaniu grupy konsumentów, o której mowa w ust. 1.
3. Jeżeli wartość mienia zgromadzonego w celu finansowania zakupów
w systemie konsorcyjnym jest wielka, sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 2,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
4. Karom określonym w ust. 1–3 podlega także ten, kto dopuszcza się czynów
w nich określonych, działając w imieniu lub w interesie przedsiębiorcy prowadzącego
działalność gospodarczą określoną w art. 10 ust. 1 lub 2.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Ściganie przewidzianych w ustawie przestępstw następuje na
wniosek pokrzywdzonego, a wykroczenia na żądanie pokrzywdzonego.
2. Z wnioskiem o ściganie przestępstw określonych w art. 16 mogą wystąpić
także podmioty, o których mowa w art. 12 ust. 2.
3. Z żądaniem ścigania wykroczenia określonego w art. 15 mogą wystąpić także
podmioty, o których mowa w art. 12 ust. 2.

art. 18. więcej Art. 18. W ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U.
z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 1 otrzymuje brzmienie:
„Art. 1. Ustawa reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji
w działalności gospodarczej, w szczególności produkcji przemysłowej i rolnej, budownictwie, handlu i usługach – w interesie
publicznym, przedsiębiorców oraz klientów.”;
2) uchyla się art. 17b;
3) uchyla się art. 17e;
4) w art. 19 w ust. 1 uchyla się pkt 3;
5) uchyla się art. 24b;
6) w art. 25 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu nieuczciwej konkurencji w
zakresie reklamy lub sprzedaży, o której mowa w art. 17a.”;
7) w art. 27 uchyla się ust. 1a.

art. 19. więcej Art. 19. W ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz
Rzeczniku Ubezpieczonych (Dz. U. Nr 124, poz. 1153, z późn. zm.) w art. 26:
1) po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:
„4a. Rzecznik może wytaczać powództwo na rzecz konsumentów w sprawach
dotyczących nieuczciwej praktyki rynkowej dotyczącej działalności ubezpieczeniowej, jak również za zgodą powoda wziąć udział w toczącym się
już postępowaniu. W takim przypadku stosuje się odpowiednio przepisy o prokuratorze.”;
2) dodaje się ust. 7 w brzmieniu:
„7. Do Rzecznika Ubezpieczonych stosuje się odpowiednio przepis art. 63 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).”.

art. 20. więcej Art. 20. W ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U.
Nr 50, poz. 331 i Nr 99, poz. 658) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 24 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie bezprawne działanie przedsiębiorcy, w szczególności:
1) stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 47945 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.);
2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i
pełnej informacji;
3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.”;
2) art. 25 otrzymuje brzmienie:
„Art. 25. Ochrona zbiorowych interesów konsumentów przewidziana w
ustawie nie wyłącza ochrony wynikającej z innych ustaw, w
szczególności z przepisów o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym i przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Przepisów ustawy nie stosuje się do spraw o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone.”.

art. 21. więcej Art. 21. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.