Ustawa z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa położenie prawne obszarów morskich
Rzeczypospolitej Polskiej, pasa nadbrzeżnego, portów i przystani morskich oraz
zasady korzystania z tych obszarów, a także organy administracji morskiej i ich
kompetencje oraz zadania Państwowej Morskiej Służby Hydrograficznej.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której
Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:
1) morskie wody wewnętrzne,
2) morze terytorialne,
3) strefa przyległa,
4) wyłączna strefa ekonomiczna
– zwane dalej „polskimi obszarami morskimi”.
2. Morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Zwierzchnictwo terytorialne Rzeczypospolitej Polskiej nad morskimi wodami
wewnętrznymi i morzem terytorialnym rozciąga się na wody, przestrzeń powietrzną
nad tymi wodami oraz na dno morskie wód wewnętrznych i morza terytorialnego,
a także na wnętrze ziemi pod nimi.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Jeżeli wymagają tego potrzeby obronności lub bezpieczeństwa
państwa:
1) na morskich wodach wewnętrznych oraz na morzu terytorialnym mogą być
ustanawiane strefy zamknięte dla żeglugi i rybołówstwa;
2) poza morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym mogą być
ogłaszane strefy niebezpieczne dla żeglugi lub rybołówstwa.
1a. Strefy, o których mowa w ust. 1, mogą być zamykane na stałe albo na czas
określony. Czasowe przejście przez strefę zamkniętą jest możliwe po uzyskaniu zgody
właściwego kierownika jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony
Narodowej lub przez niego nadzorowanej, określonego w przepisach wydawanych na
podstawie ust. 2.
2. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej,
w drodze rozporządzenia:
1) ustanawia strefy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, określając granicę każdej ze
stref, zgodnie z państwowym systemem odniesień przestrzennych,
2) określa sposób rozpowszechniania informacji o terminach zamykania stref oraz
warunki i tryb czasowego umożliwienia przejścia przez strefę zamkniętą dla
żeglugi i rybołówstwa
– mając na względzie konieczność zapewnienia obronności i bezpieczeństwa państwa
oraz bezpieczeństwa żeglugi, ochrony życia i mienia na morzu.

Art. 3a. Działania prowadzone na obszarach morskich, w tym których
wyłącznym celem jest obrona lub bezpieczeństwo państwa, przeprowadza się, w
stopniu racjonalnym, przy podjęciu niezbędnych środków na rzecz osiągnięcia lub
utrzymania dobrego stanu środowiska morskiego, w szczególności zapewniając pobór
próbek w punktach pomiarowych zlokalizowanych na polskich obszarach morskich
dla celów monitoringu wód, o którym mowa w art. 349 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20
lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2018 r. poz. 2268 oraz z 2019 r. poz. 125, 534
i 1495).

art. 4. więcej Art. 4. Morskimi wodami wewnętrznymi są:
1) część Jeziora Nowowarpieńskiego i część Zalewu Szczecińskiego wraz ze Świną
i Dziwną oraz Zalewem Kamieńskim, znajdująca się na wschód od granicy państwowej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, oraz rzeka Odra pomiędzy Zalewem Szczecińskim a wodami portu Szczecin;
2) część Zatoki Gdańskiej zamknięta linią podstawową morza terytorialnego;
3) część Zalewu Wiślanego, znajdująca się na południowy zachód od granicy
państwowej między Rzecząpospolitą Polską a Federacją Rosyjską na tym
Zalewie;
4) wody portów określone od strony morza linią łączącą najdalej wysunięte
w morze stałe urządzenia portowe, stanowiące integralną część systemu
portowego;
5) wody znajdujące się pomiędzy linią brzegu morskiego ustaloną zgodnie z
przepisami ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne a linią podstawową
morza terytorialnego.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Morzem terytorialnym Rzeczypospolitej Polskiej jest obszar wód
morskich o szerokości 12 mil morskich (22 224 m), liczonych od linii podstawowej
tego morza.
2. Linię podstawową morza terytorialnego, zwaną dalej „linią podstawową”,
stanowi linia łącząca odpowiednie punkty wyznaczające najniższy stan wody wzdłuż
wybrzeża albo inne punkty wyznaczone zgodnie z zasadami określonymi
w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sporządzonej w Montego Bay
dnia 10 grudnia 1982 r. (Dz. U. z 2002 r. poz. 543).
2a. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy przebieg
linii podstawowej w formie tekstowej i graficznej zgodnie z państwowym systemem
odniesień przestrzennych, uwzględniając zasady określone w Konwencji, o której
mowa w ust. 2.
3. Zewnętrzną granicę morza terytorialnego stanowi linia, której każdy punkt jest
oddalony o 12 mil morskich od najbliższego punktu linii podstawowej,
z zastrzeżeniem ust. 4.
3a. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy przebieg
zewnętrznej granicy morza terytorialnego w formie tekstowej i graficznej, zgodnie
z państwowym systemem odniesień przestrzennych, z uwzględnieniem umów
międzynarodowych dotyczących granicy państwowej.
4. Redy, na których odbywa się normalnie załadunek, wyładunek i kotwiczenie
statków, położone całkowicie lub częściowo poza obszarem wód morskich
określonym zgodnie z ust. 1 i 3, są włączone do morza terytorialnego.
5. Granice red, o których mowa w ust. 4, określa Rada Ministrów w drodze
rozporządzenia.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Obce statki, z zastrzeżeniem przepisów ust. 3, korzystają z prawa
nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Nieszkodliwy przepływ oznacza żeglugę przez morze terytorialne w celu:
1) przejścia przez nie bez wchodzenia na morskie wody wewnętrzne lub bez
dobijania do urządzeń portowych albo znajdujących się poza morskimi wodami
wewnętrznymi urządzeń redowych;
2) wejścia lub opuszczenia morskich wód wewnętrznych;
3) dobijania lub opuszczania urządzeń portowych albo redowych, o których mowa
w pkt 1.
3. Minister Obrony Narodowej, w drodze rozporządzenia, określa przepływ
okrętów wojennych obcych państw przez polskie morze terytorialne oraz warunki ich
wejścia na polskie morskie wody wewnętrzne.

art. 7. więcej Art. 7. Przepływ powinien być nieprzerwany i szybki. Zatrzymanie się lub
kotwiczenie jest dozwolone wyłącznie, jeżeli wiąże się ze zwyczajną żeglugą lub jest
konieczne ze względu na siłę wyższą albo inne niebezpieczeństwo lub też w celu
udzielenia pomocy ludziom, jak również statkom morskim bądź powietrznym
znajdującym się w niebezpieczeństwie. Obce statki rybackie podczas przepływu są
obowiązane usunąć z pokładu sprzęt rybacki lub złożyć go w sposób wyłączający
użycie.

art. 8. więcej Art. 8. Przepływ uważa się za nieszkodliwy dopóty, dopóki nie zagraża
pokojowi, porządkowi publicznemu lub bezpieczeństwu Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 9. więcej Art. 9. Przepływ uważa się za zagrażający pokojowi, porządkowi publicznemu
lub bezpieczeństwu Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli obcy statek lub okręt wojenny
podejmuje na morzu terytorialnym działania polegające na:
1) groźbie użycia siły lub użyciu siły przeciwko suwerenności, integralności
terytorialnej lub niezawisłości politycznej Rzeczypospolitej Polskiej albo
pogwałceniu w jakikolwiek inny sposób zasad prawa międzynarodowego
zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych;
2) ćwiczeniach lub użyciu broni wszelkiego rodzaju;
3) zbieraniu informacji na szkodę obronności lub bezpieczeństwa Rzeczypospolitej
Polskiej;
4) propagandzie mającej na celu osłabienie obronności lub bezpieczeństwa
Rzeczypospolitej Polskiej;
5) startowaniu, lądowaniu lub przyjmowaniu na pokład jakiegokolwiek statku
powietrznego;
6) startowaniu, lądowaniu lub przyjmowaniu na pokład jakiegokolwiek urządzenia
wojskowego;
7) ładowaniu lub wyładowywaniu towarów, walut albo przyjmowaniu na statek lub
wysadzaniu ze statku ludzi z naruszeniem przepisów celnych, skarbowych,
imigracyjnych lub sanitarnych Rzeczypospolitej Polskiej;
8) umyślnym zanieczyszczeniu morza;
9) uprawianiu rybołówstwa;
10) prowadzeniu badań lub działalności hydrograficznej;
11) zakłócaniu systemu łączności lub innych urządzeń i instalacji Rzeczypospolitej
Polskiej;
12) wszelkich innych działaniach niezwiązanych bezpośrednio z przepływem.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Jeżeli jest to konieczne ze względu na bezpieczeństwo żeglugi,
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej, w drodze rozporządzenia, może wyznaczyć na morzu
terytorialnym trasy przepływu, systemy rozgraniczenia ruchu i zgłaszania pozycji
statku, a także określić sposób sprawowania kontroli ruchu statków w tym systemie.
2. Trasy przepływu i systemy rozgraniczenia ruchu uwidacznia się na mapach
morskich.

art. 11. więcej Art. 11. Obce statki korzystające z prawa nieszkodliwego przepływu przez
morze terytorialne są obowiązane do przestrzegania prawa polskiego oraz przepisów
międzynarodowych dotyczących zapobiegania zderzeniom na morzu i ochrony
środowiska morskiego.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Polskiej jurysdykcji karnej nie stosuje się odnośnie do przestępstw
popełnionych na obcych statkach podczas przepływu przez morze terytorialne, chyba
że:
1) skutki przestępstwa rozciągają się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) przestępstwo narusza spokój lub porządek publiczny na morzu terytorialnym;
3) kapitan statku, przedstawiciel dyplomatyczny lub konsularny państwa bandery
statku zwróci się do właściwych polskich organów o pomoc;
4) jest to konieczne do zwalczania nielegalnego handlu narkotykami lub
substancjami psychotropowymi.
2. Przepisy ust. 1 nie ograniczają wykonywania polskiej jurysdykcji karnej,
jeżeli obcy statek przepływa przez morze terytorialne po opuszczeniu polskich
morskich wód wewnętrznych.
3. W stosunku do obcego statku przepływającego przez morze terytorialne nie
podejmuje się żadnych czynności w związku z przestępstwem popełnionym przed
wejściem statku na polskie morze terytorialne, jeżeli statek, płynąc z obcego portu,
przepływa jedynie przez to morze, nie wchodząc na morskie wody wewnętrzne.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli czyn naruszył prawa Rzeczypospolitej
Polskiej określone w art. 17, jak również w wypadku ścigania sprawców
zanieczyszczeń środowiska morskiego.
5. Organy podejmujące czynności z zakresu jurysdykcji karnej, na wniosek
kapitana statku, są obowiązane powiadomić przedstawicielstwo dyplomatyczne lub
właściwy urząd konsularny państwa bandery.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Nie można zatrzymać obcego statku przepływającego przez polskie
morze terytorialne, w celu dokonania jakiejkolwiek czynności w postępowaniu
cywilnym w stosunku do osoby fizycznej znajdującej się na statku.
2. W stosunku do obcego statku przepływającego przez polskie morze
terytorialne nie można prowadzić egzekucji ani dokonywać zajęcia statku w związku
z jakimkolwiek postępowaniem cywilnym, chyba że dotyczy ono roszczeń
wynikających ze zobowiązań powstałych podczas lub w związku z przepływem statku
przez polskie morskie wody wewnętrzne lub polskie morze terytorialne.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy obcy statek stoi na polskim morzu
terytorialnym lub przepływa przez to morze po opuszczeniu polskich morskich wód
wewnętrznych.

Art. 13a. 1. Ustanawia się strefę przyległą do morza terytorialnego
Rzeczypospolitej Polskiej, której zewnętrzna granica jest oddalona nie więcej niż
24 mile morskie od linii podstawowej.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy przebieg
zewnętrznej granicy strefy przyległej w formie tekstowej i graficznej zgodnie
z państwowym systemem odniesień przestrzennych, z uwzględnieniem zasad określonych w Konwencji, o której mowa w art. 5 ust. 2.

Art. 13b. W strefie przyległej Rzeczpospolita Polska ma prawo do:
1) zapobiegania naruszaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej polskich
przepisów celnych, skarbowych, dotyczących nielegalnej imigracji i sanitarnych;
2) ścigania, zatrzymywania i karania sprawców naruszeń przepisów, o których
mowa w pkt 1, jeżeli:
a) miały one miejsce na terytorium lądowym, morskich wodach
wewnętrznych, albo morzu terytorialnym Rzeczypospolitej Polskiej albo
b) obowiązek ścigania, zatrzymania i karania sprawców wynika z prawa Unii
Europejskiej lub umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska
jest stroną.

art. 14. więcej Art. 14. Ustanawia się wyłączną strefę ekonomiczną Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 15. więcej Art. 15. Wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza
terytorialnego i przylega do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące
się pod nim wnętrze ziemi.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Granice wyłącznej strefy ekonomicznej określają umowy
międzynarodowe.
2. W razie braku umów międzynarodowych, o których mowa w ust. 1, Rada
Ministrów, w drodze rozporządzenia, może określić przebieg granicy wyłącznej strefy
ekonomicznej.

art. 17. więcej Art. 17. Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w wyłącznej strefie
ekonomicznej:
1) suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów
naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod
nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne
prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie;
2) władztwo w zakresie:
a) budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,
b) badań naukowych,
c) ochrony i zachowania środowiska morskiego;
3) inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym.

art. 18. więcej Art. 18. Obce państwa korzystają w wyłącznej strefie ekonomicznej z wolności
żeglugi i przelotu, układania kabli podmorskich i rurociągów oraz innych, zgodnych
z prawem międzynarodowym, sposobów korzystania z morza, wiążących się z tymi
wolnościami, z zastrzeżeniem przepisów ustawy.

art. 19. więcej Art. 19. W wyłącznej strefie ekonomicznej obowiązuje prawo polskie dotyczące
ochrony środowiska.

art. 20. więcej Art. 20. (uchylony).

art. 21. więcej Art. 21. (uchylony).

art. 22. więcej Art. 22. 1. Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania
pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej
sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do
przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak
również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania
i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania
w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.
2. Sztuczne wyspy, konstrukcje i urządzenia, o których mowa w ust. 1, podlegają
prawu polskiemu.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Wznoszenie lub wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji
i urządzeń w polskich obszarach morskich wymaga uzyskania pozwolenia
ustalającego ich lokalizację oraz określającego warunki ich wykorzystania na tych
obszarach.
1a. Zakazuje się wznoszenia i wykorzystywania elektrowni wiatrowych na
morskich wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym.
1b. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji:
1) minister właściwy do spraw gospodarki morskiej dla przedsięwzięć
planowanych, realizowanych lub eksploatowanych:
a) na obszarze morskich wód wewnętrznych lub morza terytorialnego, jeżeli
dla tych obszarów nie został przyjęty plan, o którym mowa w art. 37a ust. 1,
i przedsięwzięcia te wymagają pozwolenia na budowę,
b) w wyłącznej strefie ekonomicznej;
2) właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego dla przedsięwzięć
planowanych, realizowanych lub eksploatowanych na obszarach morskich wód
wewnętrznych lub morza terytorialnego, jeżeli dla tych obszarów:
a) został przyjęty plan, o którym mowa w art. 37a ust. 1,
b) nie został przyjęty plan, o którym mowa w art. 37a ust. 1, i przedsięwzięcia
te nie wymagają pozwolenia na budowę.
1c. W przypadku gdy przedsięwzięcie jest zlokalizowane na morskich wodach
wewnętrznych lub morzu terytorialnym, a właściwym do wydania pozwolenia,
o którym mowa w ust. 1, jest dwóch lub więcej dyrektorów urzędów morskich,
pozwolenie wydaje dyrektor urzędu morskiego, właściwy dla obszaru, na którym
znajduje się większa część przedsięwzięcia.
2. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest wydawane po zaopiniowaniu
wniosku o wydanie tego pozwolenia przez ministrów właściwych do spraw: energii,
gospodarki, klimatu, kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, rybołówstwa,
środowiska, wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej.
2a. Organy, o których mowa w ust. 2, wydają opinię w terminie nie dłuższym niż
90 dni od dnia otrzymania wniosku; niewydanie opinii w tym terminie traktuje się jako
brak zastrzeżeń.
2b. Opiniowanie, o którym mowa w ust. 2, nie jest wymagane w przypadku
przedsięwzięć niewymagających pozwolenia na budowę.
3. Odmawia się wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli jego
wydanie spowodowałoby wystąpienie zagrożenia dla:
1) środowiska, zasobów morza lub zasobów podmorskich, w tym racjonalnej
gospodarki złożami kopalin;
2) interesu gospodarki narodowej;
3) obronności i bezpieczeństwa państwa;
4) bezpieczeństwa żeglugi morskiej;
5) bezpiecznego uprawiania rybołówstwa morskiego;
6) bezpieczeństwa lotów statków powietrznych;
7) podwodnego dziedzictwa archeologicznego;
8) bezpieczeństwa związanego z badaniami, rozpoznawaniem i eksploatacją
zasobów mineralnych dna morskiego oraz znajdującego się pod nim wnętrza
ziemi;
9) realizacji funkcji podstawowych, o których mowa w art. 37a ust. 3, o ile zostały
określone.
4. Organy, o których mowa w ust. 2, wskazują na podstawie przepisów
odrębnych wystąpienie zagrożeń, o których mowa w ust. 3, lub szczegółowe warunki
i wymagania, o których mowa w ust. 5.
5. W pozwoleniu, o którym mowa w ust. 1, określa się rodzaj przedsięwzięcia
i jego lokalizację za pomocą współrzędnych geocentrycznych geodezyjnych,
charakterystyczne parametry techniczne przedsięwzięcia, szczegółowe warunki
i wymagania wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie,
o którym mowa w ust. 3.
6. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest wydawane na okres niezbędny do
wznoszenia lub wykorzystywania sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń, jednak nie
dłuższy niż 35 lat.
6a. Jeżeli w okresie 8 lat od dnia wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1,
podmiot, któremu udzielono pozwolenia, nie uzyska pozwolenia na budowę dla
całości albo części przedsięwzięcia realizowanego etapowo objętego tym
pozwoleniem organ, który wydał pozwolenie stwierdza, w drodze decyzji,
wygaśnięcie tego pozwolenia.
6b. Jeżeli podmiot, któremu udzielono pozwolenia, nie później niż 60 dni przed
upływem 8 lat od dnia wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, złoży organowi,
który wydał pozwolenie, wyjaśnienia na piśmie i dokumenty potwierdzające podjęcie
wszystkich czynności wymaganych przez prawo, zmierzających do uzyskania
pozwolenia na budowę, termin, o którym mowa w ust. 6a, zostaje przedłużony na czas
niezbędny do uzyskania pozwolenia na budowę, jednak nie dłuższy niż 2 lata od dnia,
w którym upłynął 8-letni termin od dnia wydania pozwolenia, o którym mowa
w ust. 1. Przedłużenie terminu stwierdza, w drodze decyzji, organ, który wydał
pozwolenie.
6c. Jeżeli w ciągu:
1) 3 lat od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu na budowę stała się ostateczna, nie
zostanie rozpoczęta budowa sztucznej wyspy, konstrukcji i urządzeń albo
2) 5 lat od dnia rozpoczęcia budowy nie zostanie podjęte wykorzystywanie
sztucznej wyspy, konstrukcji i urządzeń
– organ, który wydał pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, stwierdza, w drodze
decyzji, wygaśnięcie tego pozwolenia.
6d. Organ, który wydał pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, może, w drodze
decyzji stwierdzić dla całości lub, w przypadku etapowanego przedsięwzięcia, dla
części obszaru objętego pozwoleniem, jego wygaśnięcie, jeżeli wznoszenie lub
wykorzystywanie sztucznej wyspy, konstrukcji i urządzeń, jest niezgodne
z warunkami określonymi w pozwoleniu, jednocześnie nakładając karę pieniężną,
o której mowa w art. 55 ust. 2.
6e. W przypadku utraty ważności pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, lub
stwierdzenia jego wygaśnięcia organ, który wydał pozwolenie, może nakazać,
w drodze decyzji, podmiotowi, któremu udzielono pozwolenia, całkowite lub częściowe usunięcie na koszt tego podmiotu konstrukcji, urządzeń i elementów
infrastruktury oraz spowodowanych szkód w środowisku, określając warunki i termin
wykonania tych czynności.
6f. Jeżeli konstrukcje, urządzenia i elementy infrastruktury oraz szkody
w środowisku nie zostaną usunięte zgodnie z warunkami i terminami określonymi
w decyzji, o której mowa w ust. 6e, prace te mogą być wykonane przez właściwego
terytorialnie dyrektora urzędu morskiego na koszt podmiotu zobowiązanego decyzją
do wykonania tych prac.
6g. Jeżeli sztuczne wyspy, konstrukcje i urządzenia zostały wzniesione oraz były
wykorzystywane zgodnie z wymaganiami określonymi w pozwoleniu, o którym
mowa w ust. 1, organ, który wydał pozwolenie, może przedłużyć jego ważność na
okres do 20 lat. Przedłużenie ważności następuje w drodze decyzji, na wniosek
podmiotu, któremu udzielono pozwolenia, złożony nie później niż 120 dni przed
upływem terminu określonego w ust. 6. Przepisy ust. 2–5, art. 27a i art. 27b
ust. 1 stosuje się odpowiednio. Przepisów art. 27c–27p nie stosuje się.
7. (uchylony)
8. W przypadku nieprzyjęcia planu, o którym mowa w art. 37a, gdy znajduje się
on na etapie opracowywania, postępowanie o wydanie pozwolenia może zostać
zawieszone do czasu przyjęcia planu.

Art. 23a. (uchylony).

art. 24. więcej Art. 24. 1. Wokół sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń lub ich zespołów,
rozumianych jako grupa sztucznych wysp, konstrukcji lub urządzeń znajdujących się
od siebie nie dalej niż 1000 m, właściwy dyrektor urzędu morskiego może, w drodze zarządzenia, ustanowić strefy bezpieczeństwa, dostosowane do rodzaju i przeznaczenia sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń lub ich zespołów, sięgające nie dalej niż 500 m od każdego punktu ich zewnętrznej krawędzi, chyba że inny zasięg
strefy jest dozwolony przez powszechnie przyjęte standardy międzynarodowe lub
zalecony przez właściwą organizację międzynarodową.
2. W zarządzeniu, o którym mowa w ust. 1, dyrektor urzędu morskiego określa
warunki poruszania się w obszarze strefy bezpieczeństwa, w szczególności może
wprowadzić ograniczenia żeglugi, rybołówstwa, uprawiania sportów wodnych lub
nurkowych lub prac podwodnych.

Art. 24a. 1. W przypadku działalności polegającej na poszukiwaniu,
rozpoznawaniu lub wydobywaniu węglowodorów ze złóż w granicach obszarów
morskich Rzeczypospolitej Polskiej dyrektor właściwego urzędu morskiego, w drodze
zarządzenia, ustanawia strefę bezpieczeństwa, o której mowa w art. 24, wokół zakładu
i zakładu górniczego w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo
geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 868, 1214 i 1495).
2. Zabrania się wchodzenia statków do strefy bezpieczeństwa ustanowionej
wokół zakładów i zakładów górniczych oraz przebywania statków w tej strefie.
3. Dozwolone jest wchodzenie statków do strefy bezpieczeństwa ustanowionej
wokół zakładów i zakładów górniczych:
1) w związku z układaniem, inspekcją, testowaniem, naprawą, konserwacją,
zmianą, odnową lub usuwaniem kabli lub rurociągów w tej strefie lub w
odległości 50 metrów od tej strefy;
2) w celu świadczenia usług na rzecz sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w tej
strefie lub przewożenia osób i towarów do sztucznych wysp, konstrukcji i
urządzeń oraz z tych wysp, konstrukcji i urządzeń w tej strefie;
3) w celu dokonania przez właściwy organ nadzoru górniczego kontroli zakładu i
zakładu górniczego;
4) w związku z ratowaniem życia lub mienia;
5) z powodu złej pogody;
6) w przypadku gdy statki są w niebezpieczeństwie;
7) jeżeli dyrektor właściwego urzędu morskiego lub przedsiębiorca wykonujący
działalność polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu lub wydobywaniu
węglowodorów ze złóż w granicach obszarów morskich Rzeczypospolitej
Polskiej, o którym mowa w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne
i górnicze, udzieli na to zgody.

art. 25. więcej Art. 25. Informacje o budowie sztucznych wysp, ustawianiu konstrukcji
i urządzeń, ustanowieniu wokół nich stref bezpieczeństwa, jak również całkowitej lub
częściowej likwidacji sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń są podawane do
publicznej wiadomości w urzędowych publikacjach Biura Hydrograficznego
Marynarki Wojennej.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Układanie i utrzymywanie kabli lub rurociągów na obszarach
morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego wymaga uzyskania pozwolenia
ustalającego lokalizację i warunki ich utrzymywania na tych obszarach.
2. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji,
właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego po zaopiniowaniu wniosku
o wydanie tego pozwolenia przez ministrów właściwych do spraw: energii,
gospodarki, kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, rybołówstwa,
środowiska, gospodarki wodnej, wewnętrznych oraz Ministra Obrony
Narodowej.
3. Jeżeli ułożenie kabli lub rurociągów jest projektowane na obszarach morskich
wód wewnętrznych i morza terytorialnego, a będą one przebiegały również na odcinku
lądowym – pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest wydawane po zaopiniowaniu
wniosku o wydanie tego pozwolenia przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta
zgodnie z właściwością miejscową tego organu.
4. Do pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, przepisy art. 23 ust. 1c, 2a oraz 3–
5 stosuje się odpowiednio.
5. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest wydawane na okres wskazany we
wniosku o wydanie tego pozwolenia, jednak nie dłuższy niż 35 lat.
6. Jeżeli w okresie:
1) 10 lat od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu, o którym mowa w ust. 1, stała
się ostateczna, nie zostanie rozpoczęte układanie kabli lub rurociągów albo
2) 15 lat od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu, o którym mowa w ust. 1, stała
się ostateczna, nie zostanie podjęte wykorzystywanie kabli lub rurociągów
zgodnie z warunkami określonymi w tym pozwoleniu
– organ, który wydał pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, stwierdza, w drodze
decyzji, wygaśnięcie tego pozwolenia.
7. Organ, który wydał pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji
stwierdza dla całości lub, w przypadku przedsięwzięcia realizowanego etapami, dla
części obszaru objętego pozwoleniem, jego wygaśnięcie, jeżeli układanie
i utrzymywanie kabli lub rurociągów jest niezgodne z warunkami określonymi
w pozwoleniu i jednocześnie nakłada karę pieniężną, o której mowa w art. 55 ust. 2.
Przepisy art. 23 ust. 6e i 6f stosuje się odpowiednio.
8. Jeżeli kable lub rurociągi zostały ułożone i były utrzymywane zgodnie
z wymaganiami określonymi w pozwoleniu, o którym mowa w ust. 1, organ, który
wydał pozwolenie, może przedłużyć jego ważność na okres do 20 lat. Przedłużenie
ważności pozwolenia następuje w drodze decyzji, na wniosek podmiotu, któremu
udzielono pozwolenia, złożony nie później niż 120 dni przed upływem terminu
określonego w ust. 5. Przepisy art. 23 ust. 2a, 3–5, art. 27a i art. 27b ust. 1 stosuje się
odpowiednio.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Układanie i utrzymywanie kabli lub rurociągów w wyłącznej strefie
ekonomicznej jest dozwolone, jeśli nie utrudnia to wykonywania praw
Rzeczypospolitej Polskiej i pod warunkiem uzgodnienia ich lokalizacji oraz sposobów
utrzymywania z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej. Minister
właściwy do spraw gospodarki morskiej wydaje decyzję w tym zakresie po
zasięgnięciu opinii ministrów właściwych do spraw: energii, gospodarki, klimatu,
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, rybołówstwa, środowiska, gospodarki
wodnej, wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej.
1a. Do uzgodnienia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 23 ust. 2a, 3–5, 6e i 6f oraz art. 26 ust. 5, 6 i 8.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może cofnąć zgodę w razie
niespełniania uzgodnionych warunków układania i utrzymywania kabli i rurociągów.

Art. 27a. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia, o którym mowa w art. 23 ust. 1,
powinien zawierać nazwę, oznaczenie siedziby i adres wnioskodawcy, szczegółowe
określenie przedsięwzięcia wymagającego pozwolenia i jego celu ze wskazaniem:
1) proponowanej lokalizacji określonej za pomocą współrzędnych geocentrycznych
geodezyjnych naniesionych na mapę morską, wyznaczających akwen
przeznaczony na realizację i eksploatację przedsięwzięcia;
2) powierzchni akwenu przeznaczonego na realizację i eksploatację
przedsięwzięcia oraz okresu niezbędnego do realizacji i eksploatacji
przedsięwzięcia;
3) charakterystycznych parametrów technicznych i wartości planowanego
przedsięwzięcia, łącznie z przedstawieniem etapów i harmonogramu realizacji
przedsięwzięcia oraz z przedstawieniem sposobów przekazywania produktu na
ląd;
4) oceny skutków ekonomicznych, społecznych i oddziaływania na środowisko.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, należy dołączyć:
1) zaświadczenie albo oświadczenie o wpisie do właściwego rejestru zawierające
w szczególności numer tego wpisu;
2) opis technologii planowanego przedsięwzięcia;
3) informacje o środowisku znajdującym się w zasięgu oddziaływania
planowanego przedsięwzięcia;
4) opis potencjalnych oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko
i jego zasoby naturalne zarówno żywe, jak i mineralne oraz ich ocenę;
5) opis środków zmniejszających szkodliwe oddziaływanie planowanego
przedsięwzięcia na środowisko morskie;
6) opis przyjętych założeń i zastosowanych metod prognozy oraz wykorzystanych
danych o środowisku morskim, ze wskazaniem trudności powstałych przy
gromadzeniu niezbędnych informacji;
7) projekt programu monitoringu, w tym monitoringu środowiska i zarządzania
procesem inwestycyjnym i eksploatacyjnym;
8) opis elementów środowiska objętych ochroną na podstawie ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2018 r. poz. 1614, 2244 i 2340
oraz z 2019 r. poz. 1696 i 1815), znajdujących się w zasięgu przewidywanego
oddziaływania planowanego przedsięwzięcia.
2a. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
2b. Wniosek wraz z załącznikami, o których mowa w ust. 2, składa się w 9
egzemplarzach.
3. Przepisy ust. 1–2b stosuje się odpowiednio do wniosków o wydanie
pozwolenia, o którym mowa w art. 26 ust. 1, a także wniosków o wydanie
uzgodnienia, o którym mowa w art. 27 ust. 1.

Art. 27b. 1. Za wydanie pozwoleń, o których mowa w art. 23 ust. 1 i art. 26
ust. 1, oraz za uzgodnienie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podmiot, któremu
udzielono pozwolenia albo uzgodnienia, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
wezwania do zapłaty, uiszcza opłatę w wysokości 1500 zł. Jeżeli wydane pozwolenie
dotyczy zajęcia wyłącznej strefy ekonomicznej pod wznoszenie oraz
wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń, podmiot, któremu
udzielono pozwolenia, uiszcza dodatkową opłatę w wysokości stanowiącej 1%
wartości planowanego przedsięwzięcia, określonej zgodnie z ust. 1b, w następujący
sposób:
1) 10% pełnej kwoty opłaty w ciągu 90 dni od dnia, w którym decyzja
o pozwoleniu, o którym mowa w art. 23 ust. 1, stała się ostateczna;
2) 30% pełnej kwoty w ciągu 30 dni od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu na
budowę przedsięwzięcia stała się ostateczna, a w przypadku gdy decyzja
o pozwoleniu na budowę nie jest wymagana w ciągu 30 dni od dnia, w którym
rozpoczęto budowę przedsięwzięcia;
3) 30% pełnej kwoty w ciągu 30 dni od dnia, w którym rozpoczęto wykorzystanie
sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń;
4) 30% pełnej kwoty po 3 latach od dnia dokonania wpłaty, o której mowa w pkt 3.
1a. Opłaty, o których mowa w ust. 1, związane z decyzją wymienioną w art. 23
w ust. 6g, wnoszone są w całości w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja
o przedłużeniu ważności pozwolenia stała się ostateczna.
1b. Wartość planowanego przedsięwzięcia oblicza się na potrzebę dodatkowej
opłaty, o której mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę ceny rynkowe urządzeń i usług
niezbędnych do całkowitej realizacji przedsięwzięcia, na dzień składania wniosku
o wydanie pozwolenia, o którym mowa w art. 23 ust. 1.
1c. Podmiot, któremu udzielono pozwolenia, o którym mowa w art. 23 ust. 1,
przed dokonaniem opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 3, przedstawia organowi, który wydał to pozwolenie, informację o rzeczywistej wartości zrealizowanego przedsięwzięcia.
1d. Organ, który wydał pozwolenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1, określa,
w drodze decyzji, wysokość opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, biorąc pod
uwagę różnicę pomiędzy faktyczną wartością zrealizowanego przedsięwzięcia oraz
wysokością opłat wniesionych zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1 pkt 1 i 2.
1e. Opłaty, o których mowa w ust. 1, nie podlegają zwrotowi.
1f. W przypadku niewniesienia opłat, o których mowa w ust. 1, we wskazanych
terminach, organ właściwy do wydania pozwoleń, o których mowa w art. 23 ust. 1
i art. 26 ust. 1, albo uzgodnienia, o którym mowa w art. 27 ust. 1, stwierdza, w drodze
decyzji, utratę ważności pozwolenia albo uzgodnienia. Przepisy art. 23 ust. 6e i 6f
stosuje się odpowiednio.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.
3. Pozwolenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 i art. 26 ust. 1, oraz uzgodnienie,
o którym mowa w art. 27 ust. 1, określają warunki korzystania z obszaru objętego
pozwoleniem albo uzgodnieniem przez podmioty wskazane w pozwoleniu albo
uzgodnieniu i dają tym podmiotom prawo korzystania z tego obszaru zgodnie
z warunkami określonymi w tym pozwoleniu albo uzgodnieniu.
4. Prawa wynikające z pozwoleń, o których mowa w art. 23 ust. 1 i art. 26 ust. 1,
lub uzgodnienia, o którym mowa w art. 27 ust. 1, mogą być przenoszone na inne
podmioty na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek
handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505, 1543, 1655 i 1798), za zgodą podmiotu,
któremu udzielono pozwolenia albo uzgodnienia, jeżeli podmiot, na rzecz którego ma
zostać przeniesione pozwolenie lub uzgodnienie, przyjmuje wszystkie warunki
zawarte w tym pozwoleniu lub uzgodnieniu oraz jeżeli nie wystąpią zagrożenia,
o których mowa w art. 23 ust. 3.
5. Prawa wynikające z pozwoleń wydanych w trybie, o którym mowa w art. 27k
ust. 1 pkt 1, mogą być przenoszone na inne podmioty, jeżeli podmiot, na rzecz którego
ma zostać przeniesione pozwolenie, spełnia kryteria, o których mowa w art. 27g,
w stopniu nie mniejszym niż podmiot, który został wyłoniony w postępowaniu
rozstrzygającym i uzyskał pozwolenie.
6. Organ, który wydał pozwolenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 albo art. 26
ust. 1, albo wydał uzgodnienie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, wydaje decyzję
przenoszącą to pozwolenie albo uzgodnienie kierując się zasadami niedyskryminacji
i równego traktowania wszystkich podmiotów.

Art. 27c. 1. W przypadku złożenia wniosku o wydanie pozwolenia, o którym
mowa w art. 23 ust. 1, dotyczącego wyłącznej strefy ekonomicznej, minister właściwy
do spraw gospodarki morskiej niezwłocznie zamieszcza ogłoszenie o możliwości
składania kolejnych wniosków o wydanie pozwolenia dotyczących akwenu objętego
tym wnioskiem w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego tego ministra.
2. Ogłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera informacje o:
1) przedmiocie decyzji, która ma być wydana w sprawie;
2) lokalizacji określonej za pomocą współrzędnych geocentrycznych
geodezyjnych;
3) powierzchni akwenu przeznaczonego na realizację przedsięwzięcia objętego
wnioskiem;
4) organie właściwym do wydania pozwolenia;
5) możliwości składania kolejnych wniosków, o których mowa w ust. 1, w terminie
60 dni od dnia ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej;
6) obowiązujących kryteriach oceny wniosków;
7) najistotniejszym kryterium oceny wniosków.

Art. 27d. 1. Jeżeli w terminie, o którym mowa w art. 27c ust. 2 pkt 5, zostanie
złożony co najmniej jeden kolejny kompletny wniosek, o którym mowa w art. 27c
ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przeprowadza postępowanie
rozstrzygające.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, po upływie terminu,
o którym mowa w art. 27c ust. 2 pkt 5:
1) informuje wnioskodawców, którzy złożyli kompletne wnioski w tym terminie,
o wszczęciu postępowania rozstrzygającego;
2) wzywa wnioskodawców, którzy złożyli kompletne wnioski w tym terminie, do
przedłożenia w terminie 21 dni, informacji i dokumentów pozwalających na
ustalenie spełnienia przez wnioskodawców kryteriów, o których mowa
w art. 27g.
3. Termin zakończenia postępowania rozstrzygającego nie może być dłuższy niż
4 miesiące od dnia wpłynięcia ostatniej opinii, o której mowa w art. 23 ust. 2 i 2a.

Art. 27e. 1. Do wniosków, o których mowa w art. 27c, przepisy art. 23 ust. 2
i 3 stosuje się odpowiednio.
2. W przypadku gdy opinia, o której mowa w art. 23 ust. 2, do wniosku jest
negatywna, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może wydać decyzję
o odmowie wydania pozwolenia przed zakończeniem postępowania rozstrzygającego.

Art. 27f. Postępowanie rozstrzygające jest postępowaniem odrębnym od
postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia, o którym mowa w art. 23 ust. 1. Do
postępowania rozstrzygającego nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz
z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133).

Art. 27g. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej ocenia złożone
w postępowaniu rozstrzygającym wnioski, w szczególności według następujących
kryteriów:
1) zgodność planowanych przedsięwzięć z ustaleniami planu zagospodarowania
przestrzennego, o którym mowa w art. 37a, lub w przypadku jego braku
możliwość przeznaczenia akwenu na wnioskowane cele z uwzględnieniem
opinii, o których mowa w art. 23 ust. 2;
2) proponowane przez wnioskodawców okresy obowiązywania pozwolenia, w tym
daty rozpoczęcia i zakończenia budowy i eksploatacji planowanych
przedsięwzięć;
3) sposób zabezpieczenia środków finansowych przeznaczonych na wniesienie
opłaty, o której mowa w art. 27b ust. 1 pkt 1;
4) sposoby finansowania planowanych przedsięwzięć, z uwzględnieniem środków
własnych, kredytów, pożyczek oraz proponowanego dofinansowania realizacji
inwestycji ze środków publicznych;
5) możliwości stworzenia zaplecza kadrowego, organizacyjnego i logistycznego,
pozwalającego na realizację planowanych przedsięwzięć;
6) wkład planowanych przedsięwzięć w realizację unijnych i krajowych polityk
sektorowych.

Art. 27h. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej umożliwia
wnioskodawcom wgląd w dokumentację dotyczącą postępowania rozstrzygającego,
w której w szczególności:
1) dokonano wyboru najistotniejszego kryterium oceny wniosków w postępowaniu
rozstrzygającym spośród kryteriów, o których mowa w art. 27g;
2) określono liczbę punktów za każde kryterium wymienione w art. 27g;
3) określono minimum kwalifikacyjne.

Art. 27i. Podmiotem wyłonionym w postępowaniu rozstrzygającym jest
wnioskodawca, który:
1) osiągnął minimum kwalifikacyjne;
2) uzyskał największą liczbę punktów spośród wszystkich uczestników.

Art. 27j. Wyniki postępowania rozstrzygającego ogłasza się w siedzibie oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego
ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, ze wskazaniem wnioskodawców,
którzy osiągnęli minimum kwalifikacyjne, uszeregowanych w kolejności według
malejącej liczby uzyskanych punktów.

Art. 27k. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, po
przeprowadzeniu postępowania rozstrzygającego:
1) wydaje pozwolenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1, podmiotowi wyłonionemu,
nie wcześniej niż 14 dni od dnia ogłoszenia wyników tego postępowania albo
2) uznaje to postępowanie za nierozstrzygnięte w przypadku, gdy żaden
z wnioskodawców nie osiągnął minimum kwalifikacyjnego albo
3) unieważnia postępowanie rozstrzygające, jeśli zachodzą przesłanki określone
w art. 27m ust. 1.
2. Decyzja o wydaniu pozwolenia jest decyzją administracyjną.

Art. 27l. W przypadku gdy podmiot wyłoniony w postępowaniu
rozstrzygającym zrezygnuje z ubiegania się o pozwolenie, o którym mowa w art. 23
ust. 1, przed jego wydaniem lub nie wniesie opłaty za wydanie pozwolenia, o której
mowa w art. 27b ust. 1, lub w przypadku wystąpienia zagrożeń, o których mowa
w art. 23 ust. 3, pozwolenie zostaje wydane uczestnikowi, który uzyskał kolejno
największą liczbę punktów.

Art. 27m. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej z urzędu lub na
wniosek uczestnika postępowania rozstrzygającego, złożony w terminie 14 dni od
dnia ogłoszenia wyników tego postępowania, unieważnia to postępowanie w drodze
decyzji, jeżeli zostały rażąco naruszone przepisy prawa lub interesy uczestników
konkursu.
2. Od decyzji w sprawie unieważnienia postępowania rozstrzygającego
uczestnikowi tego postępowania przysługuje, w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej
decyzji, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przez ministra właściwego do spraw
gospodarki morskiej.

Art. 27n. Po wyczerpaniu trybu, o którym mowa w art. 27m ust. 2, uczestnikowi
postępowania rozstrzygającego przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie.

Art. 27o. Uczestnikowi postępowania rozstrzygającego nie przysługuje inny, niż
określony w art. 27m ust. 2 i art. 27n, tryb kontroli rozstrzygnięć podejmowanych
w postępowaniu rozstrzygającym.

Art. 27p. Unieważnienie postępowania rozstrzygającego stanowi podstawę
wznowienia postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia, o którym mowa
w art. 23 ust. 1.

Art. 27q. Wydanie pozwoleń wodnoprawnych oraz decyzji o pozwoleniu na
budowę dla obiektów budowlanych w polskich obszarach morskich wymaga
uzgodnienia z właściwym terytorialnie dyrektorem urzędu morskiego.

Art. 27r. 1. Właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego wydaje, w drodze
decyzji, pozwolenie na czasowe zajęcie morskich wód wewnętrznych lub morza
terytorialnego w celu zrealizowania przedsięwzięć związanych z wykonywaniem
infrastruktury transportowej, energetycznej lub służącej do uprawiania rekreacji,
turystyki lub sportów wodnych.
2. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, określa warunki w zakresie
bezpieczeństwa morskiego, jakie musi spełnić wnioskodawca.
3. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na czas niezbędny do
realizacji zamierzonego przedsięwzięcia.
4. Za wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, organ wydający pozwolenie
pobiera opłatę w wysokości 250 zł.
5. Opłata, o której mowa w ust. 4, jest wnoszona w terminie 7 dni od dnia
doręczenia pozwolenia, o którym mowa w ust. 1.
6. Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi dochód budżetu państwa.
7. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 4, w terminie, organ
właściwy do wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, stwierdza, w drodze
decyzji, utratę jego ważności.

art. 28. więcej Art. 28. Badania naukowe na polskich morskich wodach wewnętrznych i morzu
terytorialnym mogą być prowadzone przez obce państwa oraz obce osoby prawne i fizyczne, a także przez właściwe organizacje międzynarodowe, po uzyskaniu pozwolenia ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, wydanego po
uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do
spraw środowiska, z zastrzeżeniem art. 32a.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Badania naukowe w polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej mogą
być prowadzone przez państwa, osoby i organizacje, o których mowa w art. 28, po
uzyskaniu pozwolenia ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej. Wniosek
o wydanie pozwolenia, zawierający informacje o zamierzonych badaniach i ich
program, powinien być przedstawiony nie później niż na trzy miesiące przed
przewidywaną datą rozpoczęcia badań.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, po uzgodnieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska,
odmawia wydania pozwolenia lub je cofa, jeżeli badania naukowe zagrażają
zanieczyszczeniem środowiska. W tym samym trybie minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej może odmówić wydania pozwolenia na prowadzenie takich
badań, jeżeli badania te:
1) dotyczą bezpośrednio zasobów naturalnych strefy;
2) wymagają drążenia dna, użycia środków wybuchowych lub wprowadzenia do
środowiska morskiego substancji szkodliwych;
3) wymagają budowy lub użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń.

art. 30. więcej Art. 30. Obce państwa oraz obce osoby prawne i fizyczne, a także właściwe
organizacje międzynarodowe przeprowadzające badania naukowe na polskich
obszarach morskich są obowiązane do:
1) zapewnienia udziału polskich przedstawicieli w badaniach, włączając w to ich
obecność na pokładach statków badawczych i innych urządzeń;
2) poinformowania ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej o wynikach
badań w terminie 6 miesięcy od dnia ich zakończenia;
3) udostępnienia nieodpłatnie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki
morskiej danych uzyskanych w ramach badań w terminie 6 miesięcy od dnia ich zakończenia;
4) niezwłocznego informowania ministra właściwego do spraw gospodarki
morskiej o każdej istotnej zmianie w programie badań;
5) niezwłocznego usunięcia urządzeń naukowo-badawczych i wyposażenia po
zakończeniu badań, chyba że na ich pozostawienie uzyskano odrębne pozwolenie.

Art. 30a. Niespełnienie przez podmioty, o których mowa w art. 30, wymagań
określonych w tym przepisie, stanowi podstawę do odmowy wydania kolejnych
pozwoleń, o których mowa w art. 28 i art. 29, albo do stwierdzenia utraty ważności
wydanych już pozwoleń.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Z zastrzeżeniem ust. 2, polskie osoby prawne i fizyczne mogą
prowadzić badania naukowe na polskich obszarach morskich bez pozwolenia. Osoby
te są obowiązane do informowania dyrektora właściwego urzędu morskiego o rejonie
i sposobie prowadzenia badań na 14 dni przed ich rozpoczęciem oraz o zakończeniu
badań.
1a. Do polskich osób prawnych i fizycznych prowadzących badania naukowe na
polskich obszarach morskich przepisy art. 30 pkt 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
2. Do połowów prowadzonych w ramach badań naukowych stosuje się przepisy
o rybołówstwie morskim.

art. 32. więcej Art. 32. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej wydaje decyzje
o wstrzymaniu badań na polskich obszarach morskich, o których mowa w art. 28 i 29,
lub o cofnięciu pozwolenia wydanego na podstawie art. 29, jeżeli badania są
prowadzone niezgodnie z przepisami ustawy, przepisami szczególnymi, udzielonym
pozwoleniem lub powodują ujemne skutki dla środowiska.

Art. 32a. 1. Jeżeli badania, o których mowa w art. 28 i 29 ust. 1, dotyczą żywych
zasobów morza, pozwolenie wydaje minister właściwy do spraw rybołówstwa.
2. Przepisy art. 30 i 32 stosuje się odpowiednio.

art. 33. więcej Art. 33. (uchylony).

art. 34. więcej Art. 34. Do poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania zasobów mineralnych
w polskich obszarach morskich stosuje się odpowiednie przepisy prawa
geologicznego i górniczego oraz przepisy dotyczące ochrony środowiska morskiego,
bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu.

art. 35. więcej Art. 35. Uprawianie na polskich obszarach morskich turystyki oraz sportów
wodnych może się odbywać na warunkach i w sposób zgodny z przepisami prawa
polskiego.

Art. 35a. 1. Przeszukiwanie wraków statków lub ich pozostałości może być
dokonywane przez osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne
nieposiadające osobowości prawnej wyłącznie po uzyskaniu pozwolenia dyrektora
właściwego urzędu morskiego.
2. Pozwolenie na przeszukiwanie wraków statków lub ich pozostałości
wydawane jest na wniosek zainteresowanych podmiotów, o których mowa w ust. 1,
w uzgodnieniu z komendantem morskiego oddziału Straży Granicznej oraz
wojewódzkim konserwatorem zabytków właściwymi dla siedziby urzędu morskiego
oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Biura Hydrograficznego Marynarki Wojennej.
3. W pozwoleniu, o którym mowa w ust. 1, określa się:
1) pozycję lub obszar przeszukiwania;
2) nazwę lub określenie wraku;
3) nazwę statku, z którego będzie dokonywane przeszukiwanie, warunki przeszukiwania, łącznie z warunkami bezpieczeństwa, oraz
4) okres przeszukiwania, który nie może być dłuższy niż 30 dni.
3a. W przypadku gdy podczas przeszukania wraku statku lub jego pozostałości
zostaną wykryte materiały mogące zagrażać bezpieczeństwu osób lub środowisku,
w szczególności: amunicja, torpedy lub miny, podmiot, który uzyskał pozwolenie,
o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany niezwłocznie poinformować o tym
właściwego terytorialnie dyrektora urzędu morskiego i przekazać opis wykrytego
niebezpieczeństwa oraz dane umożliwiające jego lokalizację i identyfikację.
4. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, może także nakładać na wnioskodawcę
obowiązek zapewnienia inspektorowi inspekcji morskiej odpowiednich warunków
pracy oraz zakwaterowania i wyżywienia na statku, z którego będzie dokonywane
przeszukiwanie wraku lub jego pozostałości, i umożliwienia inspektorowi korzystania
w celach służbowych ze środków łączności znajdujących się na statku.
5. W tym samym czasie na przeszukiwanie określonego wraku statku lub jego
pozostałości pozwolenie może być wydane tylko jednemu podmiotowi.
6. Odmawia się wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
1) istnieje zagrożenie bezpieczeństwa żeglugi morskiej lub zanieczyszczenia
środowiska morskiego;
2) wrak statku lub jego pozostałości znajdują się w obszarze składowania lub
zatopienia uzbrojenia, materiałów wybuchowych lub broni chemicznej;
3) wrak statku lub jego pozostałości podlegają szczególnej ochronie.

Art. 35b. 1. Podróż statku, z którego ma nastąpić przeszukanie wraku lub jego
pozostałości, powinna zaczynać się i kończyć w porcie polskim.
2. Wszelkie przedmioty znalezione i wydobyte w trakcie przeszukiwania
wraków statków lub ich pozostałości mogą znajdować się wyłącznie na statku objętym
pozwoleniem, o którym mowa w art. 35a ust. 1, i podlegają przekazaniu dyrektorowi
urzędu morskiego, który wydał pozwolenie, najpóźniej w dniu upływu ważności
pozwolenia.

Art. 35c. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy tryb postępowania w sprawach uzyskiwania
pozwolenia, o którym mowa w art. 35a ust. 1, a także wzór pozwolenia oraz wzór
wniosku o wydanie pozwolenia, mając na uwadze bezpieczeństwo osób
przeszukujących wraki lub ich pozostałości oraz względy bezpieczeństwa żeglugi
morskiej.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Pasem nadbrzeżnym jest obszar lądowy przyległy do linii brzegu
morskiego.
2. W skład pasa nadbrzeżnego wchodzą:
1) pas techniczny – stanowiący strefę wzajemnego bezpośredniego oddziaływania
morza i lądu; jest on obszarem przeznaczonym do utrzymania brzegu w stanie
zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska;
2) pas ochronny – obejmujący obszar, w którym działalność człowieka wywiera
bezpośredni wpływ na stan pasa technicznego.
3. Pas nadbrzeżny przebiega wzdłuż wybrzeża morskiego.
4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa minimalną i maksymalną
szerokość pasa technicznego i ochronnego oraz sposób wyznaczania ich granic,
kierując się uwarunkowaniami lokalnymi, rzeźbą terenu, formą jego zabudowy oraz
uwzględniając oddziaływanie żywiołu morskiego na brzeg morski.
5. Dyrektor właściwego urzędu morskiego, w drodze zarządzenia, określa:
1) granice pasa technicznego, po uprzednim zasięgnięciu opinii właściwych rad
gmin, a na terenach będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podległych
Ministrowi Obrony Narodowej – po zasięgnięciu opinii tych jednostek oraz
wyznacza granice pasa technicznego w terenie;
2) granice pasa ochronnego w uzgodnieniu z właściwym wojewodą i właściwymi
radami gmin, a na terenach będących w zarządzie jednostek organizacyjnych
podległych Ministrowi Obrony Narodowej – po zasięgnięciu opinii tych
jednostek oraz wyznacza granice pasa ochronnego.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Pas techniczny może być wykorzystywany do innego celu niż
określony w art. 36 ust. 2 pkt 1, za zgodą właściwego terytorialnie dyrektora urzędu
morskiego, wydaną w drodze decyzji, która jednocześnie określa warunki takiego
wykorzystania.
1a. W celu zapewnienia bezpieczeństwa brzegu morskiego w pasie technicznym
określa się minimalne poziomy bezpieczeństwa brzegu morskiego oraz położenie
granicznej linii ochrony niezbędnej dla utrzymania brzegu.
1b. Minimalny poziom bezpieczeństwa brzegu morskiego w pasie technicznym
określa się przez prawdopodobieństwo zdarzenia sztormu na tym obszarze.
1c. Graniczną linię ochrony stanowi linia, poza którą nie dopuszcza się cofania
linii przecięcia zwierciadła wody z lądem przy średnim poziomie morza z okresu
ostatnich 10 lat.
1d. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, wymagane dla utrzymania bezpieczeństwa brzegu minimalne
poziomy bezpieczeństwa brzegu morskiego, położenie granicznej linii ochrony oraz
odcinki linii brzegowej, dla których zostaną wyznaczone, mając na względzie
zagospodarowanie wybrzeża oraz obszary podlegające ochronie zgodnie z ustawą
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.
1e. Do postępowań w sprawie wykorzystania pasa technicznego do innego celu
niż określony w art. 36 ust. 2 pkt 1, dotyczących:
1) rozpalania ogniska na plaży,
2) używania pojazdu silnikowego lub zaprzęgowego lub motoroweru,
3) przeprowadzenia imprez, uroczystości i ceremonii bez wznoszenia obiektów
tymczasowych
– stosuje się przepisy działu II rozdziału 14 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego.
1f. Do postępowań, o których mowa w ust. 1e, nie stosuje się przepisów działu
II rozdziału 8a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
1g. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór urzędowego formularza wniosku o wydanie zgody w sprawie
wykorzystania pasa technicznego do innego celu niż określony w art. 36 ust. 2 pkt 1
oraz wykaz dokumentów, które należy dołączyć do wniosku, mając na uwadze
potrzebę zapewnienia jednolitości wniosków i sprawnej realizacji zadań w tym
zakresie.
2. Zabrania się tworzenia obwodów łowieckich na obszarze pasa technicznego.
2a. Zabrania się na obszarze pasa technicznego:
1) zaśmiecania i zanieczyszczania terenu;
2) bez zgody, o której mowa w ust. 1:
a) rozpalania ogniska na plaży,
b) używania pojazdu silnikowego lub zaprzęgowego lub motoroweru;
3) nie będąc do tego upoważnionym, przebywania na terenach (ogrodzonych lub
oznakowanych) objętych pracami hydrotechnicznymi lub pomiarowymi,
zagrożonych erozją, pożarem i innymi zdarzeniami, w szczególności skażeniami,
zanieczyszczeniami lub obecnością niebezpiecznych przedmiotów.
3. Pozwolenia wodnoprawne, wnoszenie lub niewnoszenie sprzeciwu od
przyjęcia zgłoszenia wodnoprawnego, oceny wodnoprawne, decyzje o warunkach
zabudowy i zagospodarowania terenu, decyzje o pozwoleniu na budowę oraz decyzje
w sprawie zmian w zalesianiu, zadrzewianiu, tworzeniu obwodów łowieckich, a także
projekty studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i planów
zagospodarowania przestrzennego województwa, dotyczące pasa technicznego, pasa
ochronnego oraz morskich portów i przystani, wymagają uzgodnienia z dyrektorem
właściwego urzędu morskiego.
4. Wszystkie plany i projekty związane z zagospodarowaniem morskich wód
wewnętrznych i morza terytorialnego są zatwierdzane przez organy administracji
morskiej w uzgodnieniu z właściwymi gminami nadmorskimi.

Art. 37¹. Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne obszarów morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oznacza proces,
za pośrednictwem którego właściwe organy, o których mowa w art. 37e ust. 1,
analizują i organizują wykorzystanie obszarów morskich, aby osiągnąć cele
ekologiczne, gospodarcze i społeczne.

Art. 37a. 1. Rada Ministrów przyjmuje, w drodze rozporządzenia, plany
zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza
terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, uwzględniając rozstrzygnięcia
określone w ust. 2 oraz wydane ważne pozwolenia, o których mowa w art. 23 ust. 1,
art. 26 ust. 1, i uzgodnienie, o którym mowa w art. 27 ust. 1.
2. Plany zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza
terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, zwane dalej „planami”, rozstrzygają
o:
1) funkcji podstawowej i funkcjach dopuszczalnych, dla każdego z obszarów
wydzielonych w planach;
2) zakazach lub ograniczeniach korzystania z obszarów, o których mowa w pkt 1,
z uwzględnieniem wymogów ochrony przyrody;
3) rozmieszczeniu inwestycji celu publicznego;
4) kierunkach rozwoju transportu i infrastruktury technicznej;
5) obszarach i warunkach:
a) ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowego,
b) uprawiania rybołówstwa i akwakultury,
c) pozyskiwania energii odnawialnej,
d) poszukiwania, rozpoznawania złóż kopalin oraz wydobywania kopalin ze złóż.
3. Funkcja podstawowa oznacza wiodące przeznaczenie obszaru wydzielonego
w planach. Funkcje dopuszczalne oznaczają pozostałe przeznaczenia obszarów
wydzielonych w planach, których współistnienie nie zakłóca wiodącego
przeznaczenia w sposób stale uniemożliwiający realizację funkcji podstawowej oraz
nie wpływa negatywnie na zrównoważony rozwój obszaru wydzielonego w planach.
3a. Działania, których wyłącznym celem jest obronność lub bezpieczeństwo
państwa, mogą być prowadzone niezależnie od rozstrzygnięć planu, w tym funkcji
podstawowych i dopuszczalnych, na zasadach określonych w przepisach odrębnych.
4. Plany zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza
terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej mogą zawierać ustalenia informacyjne
w zakresie przewidywanego rozmieszczenia inwestycji celu publicznego, inne niż
określone w ust. 2.
5. Organami właściwymi w sprawie morskiego planowania przestrzennego jest
odpowiednio minister właściwy do spraw gospodarki morskiej i dyrektor urzędu
morskiego.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji
Europejskiej i odpowiednim państwom członkowskim kopie oraz wszelkie kolejne
zmiany planów w terminie trzech miesięcy od dnia ich ogłoszenia.

Art. 37b. 1. Projekt planu sporządza właściwy terytorialnie dyrektor urzędu
morskiego, stosując podejście ekosystemowe oraz mając na względzie:
1) wsparcie zrównoważonego rozwoju w sektorze morskim z uwzględnieniem
aspektów gospodarczych, społecznych i środowiskowych, w tym poprawy stanu
środowiska i odporności na zmiany klimatu;
2) obronność i bezpieczeństwo państwa;
3) koordynację działań odpowiednich podmiotów i sposobów wykorzystania
morza.
1a. Podejście ekosystemowe, o którym mowa w ust. 1, oznacza, że
w zarządzaniu działalnością człowieka spełnione zostaną łącznie następujące warunki:
1) wpływ na ekosystem planowanej działalności człowieka będzie utrzymywany na
poziomie umożliwiającym osiągnięcie i utrzymanie dobrego stanu
ekologicznego środowiska;
2) zostanie zachowana zarówno zdolność do prawidłowego funkcjonowania
ekosystemu, jak i odporność na zmiany środowiskowe, powstałe w wyniku
działalności człowieka;
3) zostanie umożliwione jednoczesne, trwałe i zrównoważone użytkowanie
zasobów i usług ekosystemowych przez obecne i przyszłe pokolenia.
2. Do projektu planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej sporządza się
prognozę oddziaływania na środowisko.
3. Koszty sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz
opracowania prognozy oddziaływania na środowisko obciążają budżet państwa albo
inwestora realizującego inwestycję, jeżeli ustalenia tego planu są bezpośrednią
konsekwencją realizacji tej inwestycji.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej oraz minister właściwy do
spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz
mieszkalnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem
właściwym do spraw rybołówstwa oraz ministrem właściwym do spraw środowiska
określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres planów zawarty w części
tekstowej oraz części graficznej sporządzanej w formie cyfrowego opracowania
kartograficznego tworzonego na podstawie baz danych, określając w szczególności
materiały planistyczne, rodzaj opracowań kartograficznych, skalę opracowań
kartograficznych, stosowane oznaczenia, nazewnictwo, standardy oraz sposób
dokumentowania prac planistycznych, mając na względzie czytelność i przejrzystość
planów oraz wytyczne przyjęte przez Komisję Ochrony Środowiska Morskiego Morza
Bałtyckiego oraz organy Unii Europejskiej w zakresie planowania przestrzennego
obszarów morskich.

Art. 37c. Organy administracji morskiej mogą prowadzić analizy i studia
oraz opracowują koncepcje i programy, w celu opracowania planu, a także
współpracują z samorządami województw i gmin nadmorskich i ich związkami
w celu zapewnienia spójności tego planu ze studiami uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowymi planami
zagospodarowania przestrzennego, planami zagospodarowania przestrzennego
województw oraz ze strategiami rozwoju województw, strategiami rozwoju
ponadlokalnego i strategiami rozwoju gmin.

Art. 37d. Plan może zawierać ustalenia wiążące samorządy województw oraz
gminy, w obszarze których występują morskie wody wewnętrzne, lub gminy sąsiadujące z obszarem planu poprzez linię brzegową lub odpowiadające tej linii granice obszarów morskich, przy sporządzaniu odpowiednio planów
zagospodarowania przestrzennego województw, studiów uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego w zakresie:
1) rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym
określonych w średniookresowej strategii rozwoju kraju i innych
strategiach rozwoju;
2) obszarów chronionych, w tym obszarów przestrzeni chronionej;
3) sposobu korzystania z obszarów morskich, w tym ograniczeń i dopuszczeń.

Art. 37e. 1. Przystępując do sporządzenia projektu planu, właściwy terytorialnie
dyrektor urzędu morskiego, kolejno:
1) podaje do publicznej wiadomości, poprzez ogłoszenie w prasie ogólnopolskiej,
wywieszenie na tablicy ogłoszeń i zamieszczenie w Biuletynie Informacji
Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego dyrektora,
informacje o:
a) przystąpieniu do sporządzania projektu planu,
b) możliwości składania uwag i wniosków dotyczących projektu planu
określając formę, miejsce i termin składania tych uwag i wniosków, nie
krótszy niż 60 dni od dnia podania informacji do publicznej wiadomości;
2) zawiadamia na piśmie o przystąpieniu do sporządzania projektu planu instytucje
i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania projektu planu;
3) rozpatruje uwagi i wnioski, o których mowa w pkt 1 lit. b, rozstrzyga o sposobie
ich uwzględnienia w projekcie planu i sporządza wykaz uwag i wniosków
złożonych do projektu planu, w którym umieszcza uwagi i wnioski, wraz ze
złożonym opisem przedsięwzięcia, o którym mowa w art. 37f ust. 3, a także ogólne uzasadnienie dotyczące sposobu uwzględnienia wniosków do projektu planu;
4) wykłada wykaz, o którym mowa w pkt 3, do publicznego wglądu i udostępnia
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego tego dyrektora, do dnia zakończenia wyłożenia projektu planu,
o którym mowa w pkt 10, oraz podaje informacje o tym do publicznej
wiadomości, wskazując miejsce jego wyłożenia;
5) występuje do właściwych organów o uzgodnienie zakresu i stopnia
szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na
środowisko, o którym mowa w art. 53 ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
z 2018 r. poz. 2081, z późn. zm.);
6) sporządza projekt planu, uwzględniający w szczególności alternatywne
rozmieszczenie wybranych przedsięwzięć wraz z uzasadnieniem ich
rozmieszczenia, i prognozę oddziaływania na środowisko dla tego projektu;
7) występuje o opinie o projekcie planu do:
a) wojewódzkiego konserwatora zabytków – właściwego w zakresie obszarów
objętych ochroną konserwatorską oraz obszarów proponowanych do objęcia
taką ochroną,
b) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej Państwowego
Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie – w zakresie:
– wpływu na obszary szczególnego zagrożenia powodzią z wyłączeniem
pasa technicznego,
– dostosowania ustaleń projektu planu do wymagań wynikających
z warunków korzystania z wód regionu wodnego oraz, o ile zostały
sporządzone, warunków korzystania z wód zlewni,
– zgodności z planami gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy,
c) ministra właściwego do spraw zdrowia – w zakresie zagospodarowania stref
ochronnych uzdrowisk i obszarów ochrony uzdrowiskowej,
d) właściwego organu nadzoru górniczego – w zakresie terenów górniczych
i ich zagospodarowania,
e) organów właściwych w zakresie strategicznej oceny oddziaływania na
środowisko zgodnie z ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, załączając
prognozę oddziaływania na środowisko,
f) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej Państwowego
Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie – w zakresie zgodności z
programem ochrony wód morskich oraz w zakresie celów środowiskowych
dla wód morskich, ustanowionych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20
lipca 2017 r. – Prawo wodne;
8) uzgadnia projekt planu z:
a) wójtami, burmistrzami albo prezydentami miast położonych
w bezpośrednim sąsiedztwie obszaru objętego projektem planu – w zakresie
wpływu jego ustaleń na zagospodarowanie pasa technicznego, pasa
ochronnego oraz morskich portów i przystani oraz zagospodarowanie
przestrzenne gminy,
b) regionalnym dyrektorem ochrony środowiska – w zakresie ustaleń projektu
planu, mogących mieć wpływ na cele ochrony rezerwatu przyrody, na
ochronę przyrody parku krajobrazowego i obszaru chronionego krajobrazu
oraz w zakresie ustaleń projektu planu, mogących znacząco negatywnie
oddziaływać na obszar Natura 2000 zgodnie z ustawą z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody,
c) Ministrem Obrony Narodowej oraz ministrami właściwymi do spraw:
gospodarki, klimatu, energii, rybołówstwa, środowiska, gospodarki wodnej,
wewnętrznych, turystyki, łączności, transportu, kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego w zakresie ich właściwości,
d) marszałkiem województwa – w zakresie terenów rozmieszczenia inwestycji
celu publicznego o znaczeniu wojewódzkim, ustalonego w planie
zagospodarowania przestrzennego województwa,
e) dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń projektu planów,
mogących mieć wpływ na ochronę przyrody parku narodowego zgodnie
z ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
f) podmiotami zarządzającymi portami morskimi o podstawowym znaczeniu
dla gospodarki narodowej – w zakresie ustaleń projektu planu mogących
mieć wpływ na rozwój portów;
9) podaje do publicznej wiadomości, w sposób określony w pkt 1, w terminie nie
krótszym niż 14 dni przed dniem wyłożenia projektu planu wraz z prognozą
oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu, informacje o terminie
i miejscu wyłożenia tych dokumentów oraz o możliwości składania w tym
terminie uwag i wniosków do projektu planu i prognozy oddziaływania na
środowisko dla tego projektu oraz gromadzi te uwagi i wnioski;
10) wykłada projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko na okres
nie krótszy niż 6 tygodni, a także udostępnia go wraz z prognozą w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego
dyrektora oraz organizuje w trzecim tygodniu wyłożenia tego projektu dyskusję
publiczną nad przyjętymi w nim rozwiązaniami;
11) rozpatruje złożone uwagi i wnioski, o których mowa w pkt 9, oraz opinie,
o których mowa w pkt 7, wprowadza zmiany do projektu planu wynikające
z prognozy oddziaływania na środowisko oraz uwzględnionych opinii
i dokonanych uzgodnień, o których mowa w pkt 7 i 8;
12) ponawia uzgodnienia, o których mowa w pkt 8, w niezbędnym zakresie oraz
sporządza wykaz nieuwzględnionych uwag i wniosków wraz z uzasadnieniem
ich nieuwzględnienia;
13) przedstawia projekt planu ministrowi właściwemu do spraw rozwoju
regionalnego w celu stwierdzenia jego zgodności ze średniookresową
strategią rozwoju kraju;
13a) (uchylony)
14) informuje Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, w przypadku
stwierdzenia możliwości znaczącego transgranicznego oddziaływania na
środowisko na skutek realizacji zamierzeń związanych z ustaleniami planu,
o możliwości transgranicznego oddziaływania na środowisko skutków realizacji planu i przekazuje mu projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko;
15) uczestniczy w postępowaniu w sprawie transgranicznego oddziaływania na
środowisko, zgodnie z przepisami działu VI rozdziału 3 ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko;
16) może ponownie wystąpić o opinie i uzgodnienia, o których mowa w pkt 7, 8 i 13,
w zakresie zmian projektu planu wynikających z przeprowadzonego
postępowania w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko;
17) przedkłada projekt planu wraz z wykazem, o którym mowa w pkt 12, oraz
projektem podsumowania, o którym mowa w art. 55 ust. 3 ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej w celu jego
przyjęcia zgodnie z art. 37a ust. 1.
2. Jeżeli po przedstawieniu projektu planu do przyjęcia zgodnie z art. 37a
ust. 1 dokonane zostaną zmiany w projekcie planu, minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej, po rozpatrzeniu zgłoszonych uwag i wniosków, może przekazać
projekt planu do właściwego terytorialnie dyrektora urzędu morskiego w celu
ponowienia czynności, o których mowa w ust. 1, w zakresie niezbędnym do
dokonania tych zmian. Przedmiotem ponowionych czynności jest wyłącznie część
projektu planu objęta zmianami.

Art. 37f. 1. W odniesieniu do uwag i wniosków, o których mowa w art. 37e
ust. 1 pkt 9, właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego sporządza
każdorazowo uzasadnienie sposobu ich rozpatrzenia.
2. Rozstrzygnięcia dyrektora urzędu morskiego o nieuwzględnieniu złożonych
uwag i wniosków do projektu planu nie podlegają zaskarżeniu do sądu
administracyjnego.
3. W przypadku wniosku, o którym mowa w art. 37e ust. 1 pkt 1 lit. b,
dotyczącego uwzględnienia w planie przedsięwzięcia należącego do przedsięwzięć
mogących zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko do
wniosku dołącza się opis przedsięwzięcia zawierający dane, o których mowa w art.
62a ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Art. 37g. 1. Organy, o których mowa w art. 37e ust. 1, w zakresie swojej
właściwości rzeczowej i miejscowej są obowiązane do współpracy przy sporządzaniu
planu, polegającej na wyrażaniu opinii, składaniu wniosków oraz udostępnianiu
informacji.
2. Koszty związane ze współpracą, o której mowa w ust. 1, obciążają organy
współpracujące.
3. Organy, o których mowa w art. 37e ust. 1 pkt 7, 8, 13, dokonują uzgodnień
albo przedstawiają opinie w terminie nie dłuższym niż 45 dni od dnia udostępnienia
projektu planu.
4. Dyrektor urzędu morskiego może uznać za uzgodniony projekt planu
w przypadku, w którym organy, o których mowa w art. 37e ust. 1 pkt 7, 8, 13, nie
określą warunków, na jakich uzgodnienie może nastąpić.
4a. W przypadku sprzecznych warunków, na jakich uzgodnienie projektu planu
może nastąpić, wskazanych przez organy gmin, o których mowa w art. 37e ust. 1 pkt
8 lit. a, dyrektor urzędu morskiego powiadamia organy gmin o zakresie sprzeczności
tych warunków. Organy gmin, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia doręczenia
powiadomienia o zakresie sprzeczności warunków, wspólnie przekazują dyrektorowi
urzędu morskiego, uzyskane w drodze porozumienia, spójne warunki, na jakich
uzgodnienie projektu planu może nastąpić. Nieprzekazanie przez organy gmin
spójnych warunków w terminie może być uznane przez dyrektora urzędu morskiego
jako nieprzedstawienie warunków, na jakich uzgodnienie projektu planu może
nastąpić, w zakresie, w którym są one ze sobą sprzeczne.
5. Nieprzedstawienie stanowiska lub warunków, o których mowa w ust. 4 i 4a, w
terminie, o którym mowa w ust. 3 i 4a, uważa się za równoznaczne odpowiednio z
uzgodnieniem lub zaopiniowaniem projektu planu.

Art. 37h. Dyrektor urzędu morskiego, podejmując rozstrzygnięcia, o których
mowa w art. 37e ust. 1 pkt 3, 6 i 11, ma na względzie:
1) osiągnięcie zrównoważonego rozwoju obszaru objętego planem oraz obszarów
do niego przyległych w wymiarze ekonomicznym, społecznym
i środowiskowym;
2) zapewnienie obronności i bezpieczeństwa państwa;
3) wzajemne oddziaływanie lądu i morza.

Art. 37i. 1. Plan podlega okresowej ocenie, co najmniej raz na 10 lat.
2. W celu oceny aktualności planów właściwy terytorialnie dyrektor urzędu
morskiego występuje do organów, o których mowa w art. 37e ust. 1 pkt 7 i 8,
o przekazanie informacji dotyczących zmian w zagospodarowaniu przestrzennym
obszaru objętego planem oraz dokonuje analizy zmian na tym obszarze,
z uwzględnieniem wydanych pozwoleń, o których mowa w art. 23 ust. 1 i art. 26
ust. 1, oraz uzgodnienia, o którym mowa w art. 27 ust. 1.
3. Po przeprowadzeniu oceny dyrektor urzędu morskiego opracowuje raport
o stanie zagospodarowania obszarów morskich. Wyniki tej oceny oraz raport są
przekazywane ministrom właściwym do spraw: gospodarki morskiej, gospodarki
wodnej, rozwoju regionalnego, budownictwa, planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa.
4. Na podstawie raportu, o którym mowa w ust. 3, minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej podejmuje decyzję o przystąpieniu do zmiany planu oraz zakresie
niezbędnych zmian.
5. Jeżeli w wyniku zmiany przepisów prawa zachodzi konieczność dokonania
zmiany planu, czynności, o których mowa w art. 37e, wykonuje się odpowiednio
w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Przystąpienie do zmiany planu
powinno nastąpić nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie
zmienionego przepisu prawa.
6. Zmiana planu następuje w trybie, w jakim plan został przyjęty.

Art. 37j. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej prowadzi
współpracę transgraniczną w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego
morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej
oraz wymianę transgraniczną w zakresie danych przestrzennych niezbędnych
w procesie planowania przestrzennego obszarów morskich.
2. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres
i sposób uzgodnień transgranicznych planu zagospodarowania przestrzennego
morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej,
mając na względzie w szczególności zalecenia przyjęte przez Komisję Ochrony
Środowiska Morskiego Morza Bałtyckiego oraz organy Unii Europejskiej w zakresie
planowania przestrzennego na morzu.

Art. 37k. Dyrektor urzędu morskiego gromadzi i przechowuje materiały
dotyczące planów.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Organami administracji morskiej są:
1) minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – jako naczelny organ
administracji morskiej;
2) dyrektorzy urzędów morskich – jako terenowe organy administracji morskiej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej sprawuje nadzór nad
działalnością dyrektorów urzędów morskich w zakresie uregulowanym w niniejszej
ustawie oraz w przepisach odrębnych.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Dyrektor urzędu morskiego podlega ministrowi właściwemu do
spraw gospodarki morskiej.
2. Dyrektora urzędu morskiego powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej. Zastępców dyrektora urzędu morskiego powołuje i odwołuje
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej na wniosek dyrektora urzędu
morskiego.
3. Na stanowisko dyrektora i zastępcy dyrektora urzędu morskiego może być
powołany wyłącznie obywatel polski posiadający wykształcenie wyższe oraz wiedzę,
kwalifikacje zawodowe i doświadczenie z zakresu gospodarki morskiej oraz
funkcjonowania administracji rządowej.
4. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje swoje kompetencje przy pomocy
urzędu morskiego, który jest państwową jednostką budżetową.
5. W skład urzędu morskiego wchodzą w szczególności:
1) inspekcja morska, inspekcja bandery, inspekcja portu – przy pomocy których
dyrektor urzędu morskiego realizuje swoje zadania w zakresie inspekcji statków;
1a) Służba Kontroli Ruchu Statków (Służba VTS) – przy pomocy której dyrektor
urzędu morskiego realizuje swoje zadania w zakresie monitorowania ruchu
statków i przekazywania informacji;
2) kapitanaty i bosmanaty portów – przy pomocy których dyrektor urzędu
morskiego wykonuje swoje kompetencje w portach i przystaniach morskich;
3) Biuro Spraw Obronnych Żeglugi – do realizacji zadań, o których mowa w art. 42
ust. 2 pkt 1a.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Urzędy morskie tworzy i znosi minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej w drodze rozporządzenia.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej po zasięgnięciu opinii
właściwych wojewodów, w drodze rozporządzenia, określa terytorialny zakres
działania dyrektorów urzędów morskich i siedziby urzędów.
3. Organizację urzędu morskiego oraz szczegółowy zakres działania dyrektora
urzędu morskiego określa statut nadany przez ministra właściwego do spraw
gospodarki morskiej.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Pracownicy organów administracji morskiej określonych kategorii
noszą w czasie pełnienia obowiązków służbowych umundurowanie.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w drodze rozporządzenia,
określa kategorie pracowników obowiązanych do noszenia umundurowania, sposób
jego przydziału oraz wzór tego umundurowania.

Art. 41a. 1. Zadania państwa związane z prowadzeniem, koordynowaniem
i nadzorowaniem prac w zakresie hydrografii i kartografii morskiej, publikacji
nautycznych i informacji nautycznej wykonuje Państwowa Morska Służba
Hydrograficzna, zwana dalej „służbą hydrograficzną”.
2. Zadania służby hydrograficznej wykonuje Biuro Hydrograficzne Marynarki
Wojennej we współpracy z dyrektorami urzędów morskich oraz innymi podmiotami.

Art. 41b. 1. Do zadań służby hydrograficznej należy:
1) prowadzenie, koordynowanie i nadzorowanie pomiarów hydrograficznych na
polskich obszarach morskich dla potrzeb bezpieczeństwa żeglugi i kartografii
morskiej;
2) prowadzenie i koordynowanie prac geodezyjnych na polskich obszarach
morskich oraz w pasie nadbrzeżnym, w portach i przystaniach morskich dla
potrzeb bezpieczeństwa żeglugi i kartografii morskiej;
3) opracowywanie i wydawanie map morskich oraz innych publikacji nautycznych;
4) utrzymywanie serwisu cyfrowych map nawigacyjnych;
5) koordynowanie krajowego systemu obiegu informacji nautycznej i ostrzeżeń
nawigacyjnych;
6) reprezentowanie Rzeczypospolitej Polskiej w Międzynarodowej Organizacji
Hydrograficznej;
7) przekazywanie nieodpłatnie organom administracji morskiej danych
batymetrycznych i oceanograficznych oraz map i publikacji nautycznych;
8) przekazywanie nieodpłatnie Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska
danych batymetrycznych i hydrologicznych niezbędnych do właściwego
i bezpiecznego wykonywania monitoringu wód morskich;
9) przekazywanie nieodpłatnie Głównemu Geodecie Kraju danych
batymetrycznych oraz danych dotyczących linii brzegowej w celu wykonywania
zadań przewidzianych w ustawie z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze
informacji przestrzennej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1472 oraz z 2019 r. poz. 730);
10) prowadzenie zasobu danych hydrograficznych;
11) wydawanie dokumentów potwierdzających kwalifikacje hydrografa morskiego;
12) weryfikowanie oraz uznawanie instytucji, organizacji i ośrodków szkolenia
prowadzących szkolenia hydrografów kategorii A lub B.
2. Biuro Hydrograficzne Marynarki Wojennej w celu realizacji zadań, o których
mowa w ust. 1 pkt 7 i 8, zawiera porozumienia określające formę i zakres
przekazywanych danych oraz ilość i rodzaje map i publikacji nautycznych.

Art. 41c. 1. Podmiot prowadzący na polskich obszarach morskich pomiary
hydrograficzne niezwłocznie przekazuje nieodpłatnie służbie hydrograficznej kopię
uzyskanych danych pomiarowych.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu
z Ministrem Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób
przekazywania służbie hydrograficznej kopii danych pomiarowych, mając na
względzie konieczność zapewnienia aktualności i interoperacyjności danych, w celu
zapewnienia ochrony środowiska oraz bezpieczeństwa żeglugi na polskich obszarach
morskich.

Art. 41d. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres
i sposób realizacji zadań służby hydrograficznej, kierując się koniecznością
zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi i obiektów lokalizowanych na obszarach
morskich oraz rozpowszechniania informacji o niebezpieczeństwach występujących
na polskich obszarach morskich.

Art. 41e. 1. Wykonywanie pomiarów hydrograficznych na polskich obszarach
morskich na potrzeby bezpieczeństwa żeglugi, kartografii morskiej, projektowania posadawiania oraz kontroli budowli hydrotechnicznych, planowania przestrzennego oraz ochrony środowiska wymaga:
1) odpowiednich kwalifikacji z zakresu hydrografii morskiej;
2) spełniania minimalnych wymagań dla pomiarów hydrograficznych określonych
w przepisach wydanych na podstawie ust. 5 pkt 1.
2. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji niezbędnych do wykonywania
pomiarów hydrograficznych na polskich obszarach morskich na potrzeby
bezpieczeństwa żeglugi, kartografii morskiej, projektowania posadawiania oraz
kontroli budowli hydrotechnicznych, planowania przestrzennego, a także ochrony
środowiska jest:
1) dyplom hydrografa morskiego kategorii A;
2) dyplom hydrografa morskiego kategorii B.
3. Dyplomy, o których mowa w ust. 2, wydaje Szef Biura Hydrograficznego
Marynarki Wojennej.
4. Osoby ubiegające się o uzyskanie dyplomu hydrografa morskiego są
obowiązane:
1) posiadać co najmniej wykształcenie:
a) wyższe – w przypadku osób ubiegających się o uzyskanie dyplomu
hydrografa morskiego kategorii A,
b) średnie lub średnie branżowe – w przypadku osób ubiegających się
o uzyskanie dyplomu hydrografa morskiego kategorii B;
2) odbyć szkolenie prowadzone przez:
a) instytucje, organizacje i ośrodki szkolenia zweryfikowane i uznane przez
Szefa Biura Hydrograficznego Marynarki Wojennej w zakresie programu
szkolenia oraz uprawnień kadry dydaktycznej lub ośrodki akademickie
posiadające aktualne certyfikaty Międzynarodowej Organizacji
Hydrograficznej uprawniające do realizacji szkolenia hydrografów
kategorii A lub B,
b) zagraniczne instytucje, organizacje, ośrodki szkolenia lub ośrodki
akademickie posiadające aktualne certyfikaty Międzynarodowej
Organizacji Hydrograficznej uprawniające do realizacji szkolenia
hydrografów kategorii A lub B;
3) odbyć praktykę polegającą na uczestnictwie w pracach związanych z pomiarami
hydrograficznymi w okresie:
a) dwóch lat – w przypadku osób ubiegających się o uzyskanie dyplomu
hydrografa morskiego kategorii A,
b) roku – w przypadku osób ubiegających się o uzyskanie dyplomu hydrografa
morskiego kategorii B.
5. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) minimalne wymagania dla pomiarów hydrograficznych,
2) szczegółowe wymagania kwalifikacyjne do wykonywania pomiarów
hydrograficznych, w tym sposób ustalania okresu praktyki, o której mowa
w ust. 4 pkt 3,
3) ramowe programy szkoleń dla hydrografów morskich,
4) tryb uzyskiwania i wzory dyplomów hydrografa morskiego, o których mowa
w ust. 2,
5) tryb weryfikacji oraz uznawania instytucji, organizacji i ośrodków szkolenia
prowadzących szkolenia hydrografów kategorii A lub B oraz warunki cofnięcia
uznania tych podmiotów i ubiegania się o ponowne uznanie
– biorąc pod uwagę wytyczne Międzynarodowej Organizacji Hydrograficznej oraz
potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Do organów administracji morskiej należą sprawy z zakresu
administracji rządowej związane z korzystaniem z morza w zakresie unormowanym
niniejszą ustawą i innymi ustawami.
2. W szczególności do organów administracji morskiej należą sprawy:
1) bezpieczeństwa żeglugi morskiej;
1a) ochrony portów morskich i żeglugi morskiej, w tym związane z wykonywaniem
zadań obronnych oraz zadań o charakterze niemilitarnym, w szczególności
zapobieganie aktom terroru oraz likwidacji skutków zaistniałych zdarzeń;
2) korzystania z dróg morskich oraz portów i przystani morskich;
3) (uchylony)
4) bezpieczeństwa związanego z badaniami, rozpoznawaniem i eksploatacją
zasobów mineralnych dna morskiego;
5) ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem wskutek korzystania
z morza oraz przez zatapianie odpadów i innych substancji w zakresie
nieuregulowanym przepisami prawa geologicznego i górniczego;
6) ratowania życia, prowadzenia prac podwodnych i wydobywania mienia z morza;
7) (uchylony)
8) (uchylony)
9) nadzoru przeciwpożarowego w polskich obszarach morskich oraz morskich
portach i przystaniach;
10) uzgadniania decyzji w sprawie wydawania pozwoleń wodnoprawnych
i pozwoleń na budowę dla obiektów budowlanych w polskich obszarach
morskich, pasie technicznym, pasie ochronnym oraz portach i przystaniach
morskich;
10a) (uchylony)
11) budowy, utrzymywania i ochrony umocnień brzegowych, wydm i zalesień
ochronnych w pasie technicznym;
11a) użytkowania lasów będących własnością Skarbu Państwa położonych w pasie
technicznym;
11b) nadzoru nad zapewnieniem ochrony przed powodzią od strony wód morskich
w tym poprzez budowę, rozbudowę i utrzymywanie budowli hydrotechnicznych
oraz umocnień brzegowych w pasie technicznym;
12) wyznaczania dróg morskich, kotwicowisk i badania warunków ich żeglowności;
12a) wykonywania i nadzorowania pomiarów hydrograficznych;
12b) prowadzenia zasobów danych hydrograficznych dla obszaru kompetencji
właściwego terytorialnie dyrektora urzędu morskiego;
13) oznakowania nawigacyjnego w polskich obszarach morskich;
14) nakładania grzywien w postępowaniu mandatowym za wykroczenia w trybie
przewidzianym w przepisach o postępowaniu w sprawach o wykroczenia;
15) wydawania oraz uzgadniania decyzji wynikających z przepisów ustawy
o portowych urządzeniach do odbioru odpadów i pozostałości ładunkowych ze
statków;
16) sporządzania planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej;
17) wykonywania kontroli w zakresie zgodności z wymaganiami, stwarzania przez
wyrób zagrożenia oraz niezgodności formalnych, w odniesieniu do wprowadzonych do obrotu lub oddanych do użytku wyrobów wyposażenia morskiego, rekreacyjnych jednostek pływających i skuterów wodnych;
18) nadawania nazw statkom morskim;
19) organizacji pilotażu morskiego;
20) budowy i utrzymania obiektów infrastruktury zapewniającej dostęp do portów
i przystani morskich, z wyłączeniem infrastruktury dostępu służącej wyłącznie
na użytek morskich portów wojennych, o których mowa w art. 45 ust. 2a;
21) zarządzania portami niemającymi podstawowego znaczenia dla gospodarki
narodowej i przystaniami morskimi w przypadku, o którym mowa w art. 25 ust.
2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich (Dz. U. z
2017 r. poz. 1933 oraz z 2019 r. poz. 1716), w tym ochrona brzegów morskich w
przystaniach plażowych w rozumieniu art. 2 pkt 2a tej ustawy, w przypadku
których dyrektor urzędu morskiego wykonuje zadania i uprawnienia podmiotu
zarządzającego;
22) planowania rozwoju portów i przystani morskich, o których mowa w pkt 21;
23) monitorowania i informowania o ruchu statków;
24) ewidencji ładunków i pasażerów;
25) nadzoru nad wprowadzonym do obrotu lub oddanym do użytku wyposażeniem
morskim oraz rekreacyjnymi jednostkami pływającymi i skuterami wodnymi, o
którym mowa w przepisach ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny
zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2019 r. poz. 544);
25a) (uchylony)
26) zarządu nad morzem terytorialnym i morskimi wodami wewnętrznymi oraz nad
gruntami pokrytymi tymi wodami, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia
20 lipca 2017 r. – Prawo wodne;
26a) wykonywania zadań w dziedzinie ochrony środowiska morskiego i ochrony
przed powodzią zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo
wodne;
27) kontroli paliwa żeglugowego dostarczanego na statki oraz paliwa żeglugowego
używanego na statkach;
28) związane z wykonywaniem zadań organu krajowego, o którym mowa
w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia
24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą
wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), zwanym dalej „rozporządzeniem nr 1177/2010”, w zakresie usług przewozu drogą
morską, z tym że rozpatrywanie skarg, o których mowa w art. 25 ust. 3 tego
rozporządzenia, należy do zadań dyrektora urzędu morskiego określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 43a ust. 5;
29) kwalifikacji członków załóg statków morskich i pilotów morskich;
30) nadzoru nad obszarami Natura 2000 wyznaczonymi na polskich obszarach
morskich i sporządzania projektów planów ochrony tych obszarów w trybie
przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;
31) opiniowania i uzgadniania:
a) dokumentów dotyczących obszarów morskich w ramach postępowania
w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko,
b) realizacji przedsięwzięć dotyczących obszarów morskich w ramach
postępowania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na
środowisko oraz na obszar Natura 2000
– o których mowa w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;
32) ochrony i opieki nad zabytkami znajdującymi się w polskich obszarach morskich
w zakresie przewidzianym w ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2067 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 730 i 1696);
33) uzgadniania decyzji wydawanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 9
czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze, w przypadkach przewidzianych w tej ustawie;
34) kontroli podmiotów zarządzających portami morskimi w zakresie zapewnienia
przez nie dostępności w porcie punktu bunkrowania skroplonego gazu ziemnego
(LNG) określonej w przepisach ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1124, 1495, 1527 i 1716);
35) związane z wykonywaniem zadań odpowiedniego organu, o którym mowa w art.
11 ust. 5, art. 12 ust. 3, art. 13 ust. 6 oraz art. 17 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2017/352 z dnia 15 lutego 2017 r. ustanawiającego
ramy w zakresie świadczenia usług portowych oraz wspólne zasady dotyczące
przejrzystości finansowej portów (Dz. Urz. UE L 57 z 03.03.2017, str. 1),
zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2017/352”.
3. Do organów administracji morskiej należy także wykonywanie zadań
w dziedzinie współpracy międzynarodowej w zakresie spraw określonych w ust. 1 i 2.
4. Wydawanie decyzji w sprawach, o których mowa w ust. 2 pkt 10 i 11,
następuje po zasięgnięciu opinii właściwego organu samorządu terytorialnego.
5. Ustawa nie narusza przepisów prawa geologicznego i górniczego.
6. W celu wymiany wiedzy i doświadczenia w zakresie, o którym mowa
w ust. 1, organy administracji morskiej odbywają regularne spotkania,
a w wyjątkowych okolicznościach odbywają także spotkania doraźne.

Art. 42a. 1. Kapitan portu może, na wniosek wierzyciela, zatrzymać
tymczasowo na czas nieprzekraczający 72 godzin, z wyłączeniem dni uznanych
ustawowo za wolne od pracy:
1) statek w celu zabezpieczenia roszczenia należnego od statku z tytułu opłat
portowych, szkód wyrządzonych w urządzeniach portowych, dokach lub drogach
żeglugowych oraz z tytułu zanieczyszczenia środowiska;
2) wydobyty wrak i inne przedmioty, które utrudniały żeglugę, w celu
zabezpieczenia roszczenia z tytułu ich usunięcia.
2. Tymczasowe zatrzymanie traci moc w razie złożenia odpowiedniego
zabezpieczenia lub w razie dokonania zajęcia na podstawie właściwych przepisów.
3. Wierzyciel, o którym mowa w ust. 1, odpowiada za wszelkie szkody wynikłe
wskutek nieuzasadnionego zatrzymania. Roszczenie z tego tytułu przedawnia się
z upływem roku od dnia jego powstania.

art. 43. więcej Art. 43. W sprawach należących do właściwości organów administracji
morskiej, rozstrzyganych w trybie postępowania administracyjnego, decyzje
w pierwszej instancji wydają dyrektorzy urzędów morskich, chyba że w myśl przepisu
szczególnego organem właściwym w pierwszej instancji jest minister właściwy do
spraw gospodarki morskiej.

Art. 43a. 1. W przypadku gdy pasażer nie jest zadowolony ze sposobu
rozpatrzenia przez przewoźnika lub operatora terminalu, w rozumieniu
rozporządzenia nr 1177/2010, skargi, o której mowa w art. 24 tego rozporządzenia,
lub nie uzyska on odpowiedzi na taką skargę, może wnieść skargę do dyrektora urzędu
morskiego określonego w przepisach wydanych na podstawie ust. 5.
2. Do skargi wnoszonej do dyrektora urzędu morskiego pasażer dołącza:
1) kopię skargi skierowanej do przewoźnika lub operatora terminalu, w rozumieniu
rozporządzenia nr 1177/2010;
2) kopię odpowiedzi na skargę, o której mowa w pkt 1, albo oświadczenie, że
odpowiedź nie została udzielona w terminie określonym w art. 24
ust. 2 rozporządzenia nr 1177/2010;
3) kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę.
3. Do rozpatrywania skarg pasażerów przez dyrektora urzędu morskiego stosuje
się przepisy działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego.
4. W przypadku stwierdzenia naruszenia prawa przez przewoźnika lub operatora
terminalu, w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010, dyrektor urzędu morskiego
określa, w drodze decyzji administracyjnej, zakres stwierdzonych nieprawidłowości
oraz wyznacza termin ich usunięcia.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, dyrektora urzędu morskiego właściwego do rozpatrywania skarg,
o których mowa w art. 25 ust. 3 rozporządzenia nr 1177/2010, biorąc pod uwagę
natężenie ruchu pasażerskiego w portach i przystaniach morskich.

Art. 43aa. 1. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na położenie
portu rozpatruje skargi dotyczące naruszenia przepisów rozporządzenia nr 2017/352
zgodnie z art. 16 tego rozporządzenia.
2. Do skargi, o której mowa w ust. 1, dołącza się informacje i dokumenty
potwierdzające naruszenie przepisów rozporządzenia nr 2017/352.
3. Dyrektor urzędu morskiego, o którym mowa w ust. 1, zwraca się odpowiednio
do podmiotu zarządzającego w rozumieniu ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach
i przystaniach morskich, dostawcy usług portowych lub użytkownika portu w
rozumieniu rozporządzenia nr 2017/352, których dotyczy skarga, o której mowa w ust.
1, o przedstawienie, w terminie uzależnionym od stopnia skomplikowania sprawy,
jednak nie dłuższym niż 3 miesiące, stanowiska wraz z uzasadnieniem.
4. Dyrektor urzędu morskiego, o którym mowa w ust. 1, rozpatruje skargę, o
której mowa w ust. 1, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie dwóch
miesięcy od dnia otrzymania ostatniego ze stanowisk, o których mowa w ust. 3.
5. W zakresie nieuregulowanym w ustawie, do rozpatrywania skarg, o których
mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu VIII ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
6. W przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów rozporządzenia nr 2017/352
przez podmiot zarządzający lub dostawcę usług portowych dyrektor urzędu
morskiego, o którym mowa w ust. 1, określa, w drodze decyzji administracyjnej,
zakres stwierdzonych nieprawidłowości oraz wyznacza termin ich usunięcia.

Art. 43b. Administratorem danych osobowych przetwarzanych w celu, o którym
mowa w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych
przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z
2019 r. poz. 125), jest dyrektor urzędu morskiego.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Organy administracji morskiej działają na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz w wyłącznej strefie ekonomicznej, chyba że przepis
szczególny stanowi inaczej.
2. Organy administracji morskiej są także właściwe do wykonywania
określonych umowami międzynarodowymi i prawem polskim zadań na morzu
pełnym.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) granice portów morskich od strony morza i ich red, z wyłączeniem portów
wojennych, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 4,
2) po zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin – granice portów morskich od strony lądu
– z uwzględnieniem współrzędnych geocentrycznych geodezyjnych lub granicznych
punktów geodezyjnych.
1a. Przystań morska nie może znajdować się w granicach portu morskiego.
2. Dyrektorzy urzędów morskich, po zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin
oraz organów ochrony granicy państwowej, określają granice przystani morskich.
2a. Morski port wojenny obejmuje obszar portu morskiego lub te jego części,
które są przeznaczone do wykorzystywania przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej oraz przez nie zarządzane i utrzymywane.
2b. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, granice morskich
portów wojennych, mając na względzie zapewnienie obronności i bezpieczeństwa
państwa, a także przyjęte strategie rozwoju portów i przystani morskich.
3. (uchylony)

art. 46. więcej Art. 46. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w porozumieniu
z Ministrem Obrony Narodowej i ministrem właściwym do spraw wewnętrznych,
określi, w drodze rozporządzenia, zakres i formy współpracy urzędów morskich
z Marynarką Wojenną i Strażą Graniczną w zakresie wymienionym w art. 42 oraz
w zakresie hydrografii i kartografii morskiej.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Dyrektorzy urzędów morskich wydają przepisy prawne na podstawie
upoważnień udzielonych im w ustawach.
2. Z zastrzeżeniem art. 48 przepisy, o których mowa w ust. 1, są wydawane
w formie zarządzenia.
3. Zarządzenie dyrektora urzędu morskiego podlega ogłoszeniu w wojewódzkim
dzienniku urzędowym właściwym ze względu na terytorialny zakres obowiązywania
tego zarządzenia.
4. Zarządzenie dyrektora urzędu morskiego wchodzi w życie po upływie
czternastu dni od daty jego ogłoszenia, chyba że określa inny termin albo termin taki
wynika z ustawy, na podstawie której zostało ono wydane.

art. 48. więcej Art. 48. 1. W zakresie nieuregulowanym w przepisach, jeżeli jest to niezbędne
do ochrony życia, zdrowia lub mienia, obronności i bezpieczeństwa państwa, ochrony
środowiska morskiego na morzu, w porcie morskim, przystani oraz w pasie
technicznym, a także ochrony żeglugi i portów morskich – dyrektor urzędu morskiego
może ustanawiać w zakresie określonym w art. 42 ust. 2 przepisy porządkowe
zawierające zakazy lub nakazy określonego zachowania oraz tworzyć i ogłaszać strefy
czasowo zamknięte dla żeglugi i rybołówstwa, uprawiania sportów wodnych
i nurkowych, znajdujące się w strefie odpowiedzialności terytorialnej danego urzędu
i będące w granicach morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego.
2. Przepisy porządkowe, o których mowa w ust. 1, ustanawia się w formie
zarządzenia porządkowego.
3. (uchylony)
4. Zarządzenie porządkowe wchodzi w życie z dniem w nim określonym, nie
wcześniej jednak niż z dniem jego ogłoszenia, w sposób określony w ust. 5 lub 6.
5. Zarządzenie porządkowe podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku
urzędowym właściwym ze względu na terytorialny zakres obowiązywania tego
zarządzenia.
6. W razie konieczności natychmiastowego wprowadzenia w życie zarządzenia
porządkowego, może ono być publikowane w drodze obwieszczeń w miejscach jego
obowiązywania, drogą radiową lub w inny sposób zwyczajowo przyjęty w żegludze
morskiej lub na danym terenie. Dzień takiego opublikowania zarządzenia
porządkowego jest dniem jego ogłoszenia.
7. Zarządzenie porządkowe ogłoszone w sposób określony w ust. 6 podaje się
następnie do wiadomości we właściwym wojewódzkim dzienniku urzędowym.

Art. 48a. (uchylony).

art. 49. więcej Art. 49. Nadzór nad przestrzeganiem przepisów ustawy sprawują na obszarze
swego działania dyrektorzy urzędów morskich.

Art. 49a. 1. W przypadku niecierpiącym zwłoki dyrektor urzędu morskiego,
realizując zadania określone w niniejszym rozdziale, wykonuje obowiązek, o którym
mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku
z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), przez udostępnienie
informacji, o których mowa w art. 13 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego dyrektora,
na swojej stronie internetowej oraz w siedzibie urzędu w widocznym miejscu.
2. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r.
w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych
i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy
95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych), nie wstrzymuje ani nie
ogranicza wykonywania przez dyrektora urzędu morskiego zadań określonych w
niniejszym rozdziale.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Wykonując w polskich obszarach morskich zadania, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 1–6, 9 i 28:
1) inspekcja morska ma prawo:
a) kontrolowania, czy statki są uprawnione do działalności, którą wykonują,
oraz czy posiadają wymagane pozwolenie,
b) kontrolowania, czy żegluga lub inna działalność jest wykonywana zgodnie
z przepisami prawa polskiego i umowami międzynarodowymi,
c) wykrywania zanieczyszczeń środowiska morskiego powodowanych
działalnością na morzu i ich sprawców,
d) kontrolowania, czy statki spełniają wymagania w zakresie ochrony żeglugi
morskiej,
e) kontrolowania, czy przewoźnik, operator terminalu lub sprzedawca biletów,
w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010, wypełniają obowiązki
określone w rozporządzeniu nr 1177/2010;
2) inspekcja bandery ma prawo kontrolowania statków o polskiej przynależności
w zakresie wymagań określonych w przepisach prawa polskiego, przepisach
prawa Unii Europejskiej oraz w ratyfikowanych umowach międzynarodowych
dotyczących:
a) budowy statków, stałych urządzeń i ich wyposażenia,
b) składu i kwalifikacji załóg,
c) ochrony środowiska,
d) bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarno-bytowych,
e) ochrony żeglugi morskiej;
3) inspekcja portu ma prawo kontrolowania statków obcej przynależności
zawijających do polskich portów w zakresie wymagań określonych w umowach
międzynarodowych i przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących:
a) bezpieczeństwa żeglugi,
b) składu i kwalifikacji załóg,
c) ochrony środowiska,
d) bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarno-bytowych,
e) ochrony żeglugi morskiej.
2. Kontroli, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie podlegają jednostki pływające
Marynarki Wojennej, Straży Granicznej i Policji.
3. Kontroli, o której mowa w ust. 1 pkt 3, nie podlegają:
1) okręty wojenne i jednostki pomocnicze;
2) statki rybackie;
3) statki drewniane o prostej konstrukcji;
4) statki specjalnej służby państwowej nieużywane do celów handlowych oraz
5) statki rekreacyjne lub sportowe nieużywane do celów handlowych.
4. Określone w ust. 1 pkt 1 uprawnienia inspekcja morska może realizować we
współdziałaniu ze Strażą Graniczną, przy użyciu jej sił i środków, a w razie
konieczności także w porozumieniu z Marynarką Wojenną.
5. W przypadku nieobecności inspektora inspekcji morskiej na pokładzie
jednostki pływającej Straży Granicznej, Straż Graniczna może samodzielnie
realizować uprawnienia określone w ust. 1 pkt 1 w imieniu terenowego organu
administracji morskiej.
6. Przekazanie Straży Granicznej środków posiadanych przez urzędy morskie do
realizacji uprawnień określonych w ust. 1 pkt 1 nastąpi w drodze porozumienia
ministrów właściwych do spraw gospodarki morskiej i spraw wewnętrznych.
7. W przypadkach, o których mowa w ust. 5, uprawnienia inspektora inspekcji
morskiej, określone w art. 51 ust. 1 i art. 52 ust. 1, przysługują odpowiednio
dowódcom jednostek pływających Straży Granicznej.

Art. 50a. 1. W ramach nadzoru przeciwpożarowego, o którym mowa w art. 42
ust. 2 pkt 9, dyrektorzy urzędów morskich, mając na względzie znaczenie portu dla
gospodarki narodowej:
1) wydają, w drodze zarządzenia, przepisy z zakresu ochrony przeciwpożarowej,
w tym dotyczące:
a) zapobiegania powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru,
b) bezpieczeństwa ruchu i postoju statków przewożących substancje
niebezpieczne,
c) przeładunku określonych rodzajów substancji;
2) wykonują inspekcje instalacji przeciwpożarowych oraz sprzętu gaśniczego
będącego na wyposażeniu statków oraz innych obiektów pływających
znajdujących się na akwenach im podległych;
3) zatwierdzają, zgodnie z przepisami o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza
przez statki, plany zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych;
4) uzgadniają:
a) instrukcje technologiczne,
b) instrukcje technologiczno-ruchowe,
c) instrukcje bezpiecznej obsługi statku,
d) regulaminy organizacyjne podmiotów wykonujących zadania związane
z ochroną przeciwpożarową w portach, w zakresie ochrony
przeciwpożarowej od strony wody.
2. W celu potwierdzenia właściwego stosowania planów, instrukcji
i regulaminów, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, dyrektorzy urzędów morskich
przeprowadzają inspekcje i kontrole obejmujące planowane i doraźne inspekcje i kontrole:
1) terenów i obiektów portowych;
2) statków;
3) przeładunków towarów niebezpiecznych;
4) podmiotów wykonujących zadania związane z ochroną przeciwpożarową
w portach.
3. Inspekcje i kontrole, o których mowa w ust. 2, na podstawie upoważnienia
dyrektora urzędu morskiego, przeprowadza inspektor ochrony przeciwpożarowej,
zwany dalej „inspektorem”.
4. Inspektorem może być osoba, która posiada kwalifikacje, doświadczenie oraz
wiedzę w zakresie ochrony przeciwpożarowej.
5. Inspektor jest uprawniony do wstępu do wszystkich obiektów
zlokalizowanych w porcie oraz na wszystkie statki znajdujące się w polskich
obszarach morskich, za okazaniem dokumentu identyfikacyjnego.
6. W ramach wykonywanych czynności służbowych inspektor jest uprawniony
do wydawania doraźnych poleceń w zakresie posiadanego upoważnienia podmiotom
poddanym kontroli lub inspekcji.
7. Z przeprowadzonych inspekcji i kontroli inspektor sporządza protokół
zawierający w szczególności opis stwierdzonego w wyniku kontroli lub inspekcji
stanu faktycznego, w tym ujawnionych nieprawidłowości, wraz z określeniem terminu
ich usunięcia.
8. Podmioty zarządzające portem, przystanią, terminalem lub stocznią w zakresie
ochrony przeciwpożarowej, oprócz pełnienia obowiązków wynikających z przepisów
o ochronie przeciwpożarowej, są obowiązane do:
1) sporządzania, zgodnie z przepisami o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza
przez statki, planów zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych oraz,
w zależności od prowadzonej działalności, instrukcji technologicznych
i technologiczno-ruchowych oraz instrukcji bezpiecznej obsługi statku oraz ich
uzgadniania;
2) uzgadniania z właściwym terytorialnie dyrektorem urzędu morskiego
regulaminów organizacyjnych podmiotów wykonujących zadania związane z
ochroną przeciwpożarową w portach od strony wody, a w przypadku przystani
morskiej – uzgadniania sposobów i warunków ochrony przeciwpożarowej całej
przystani;
3) wykonywania poleceń inspektora, o którym mowa w ust. 3, wydawanych
doraźnie lub zawartych w protokole, o którym mowa w ust. 7;
4) informowania właściwego kapitana portu o każdej sytuacji wymagającej
interwencji służb ratowniczo-gaśniczych w zarządzanym obiekcie lub na
zarządzanym terenie znajdującym się w granicach administracyjnych portu.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres nadzoru przeciwpożarowego sprawowanego przez organy
administracji morskiej,
2) szczegółowy sposób sprawowania nadzoru przeciwpożarowego, w tym tryb
przeprowadzania inspekcji i kontroli, o których mowa w ust. 2, oraz
szczegółowy zakres informacji zawartych w protokole, o którym mowa w ust. 7,
3) warunki współpracy organów administracji morskiej z podmiotami, które
uczestniczą w działaniach ratowniczo-gaśniczych w obrębie polskich obszarów
morskich oraz portów i przystani morskich,
4) szczegółowy zakres informacji niezbędnych do określenia w planach zwalczania
zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych oraz instrukcjach technologicznych
i technologiczno-ruchowych oraz instrukcjach bezpiecznej obsługi statku,
5) szczegółowy zakres informacji, o których mowa w ust. 8 pkt 4
– mając na względzie znaczenie portu dla gospodarki narodowej oraz konieczność
zapewnienia właściwego poziomu ochrony przeciwpożarowej w polskich obszarach
morskich oraz morskich portach i przystaniach.

art. 51. więcej Art. 51. 1. W czasie wykonywania czynności służbowych inspektor inspekcji
morskiej, zwany dalej „inspektorem”, jest uprawniony do:
1) kontroli dokumentów zezwalających na uprawianie rybołówstwa morskiego lub
innej działalności na polskich obszarach morskich;
1a) kontroli dokumentów statku i dokumentów kwalifikacyjnych załogi statku;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) żądania wyjaśnień i wykonywania czynności niezbędnych do przeprowadzenia
kontroli, a w przypadkach uzasadnionego podejrzenia naruszenia ustawy lub
przepisów wydanych na jej podstawie, do:
a) zatrzymania dokumentów, o których mowa w pkt 1 i 1a,
b) (uchylona)
c) sprawdzenia pomieszczeń statku.
2. Inspektor inspekcji bandery oraz inspektor inspekcji portu w czasie
wykonywania czynności służbowych mających na celu stwierdzenie, czy statek spełnia wymagania określone w art. 50 ust. 1 pkt 2 lub 3, są uprawnieni do kontroli
dokumentów potwierdzających spełnienie tych wymagań, a także do sprawdzenia
ogólnego stanu technicznego statku, łącznie z warunkami sanitarno-bytowymi.
Przepisy ust. 1 oraz art. 52–54 stosuje się odpowiednio.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie naruszenia przepisów
ustawy, inspektor może skontrolować obcy statek znajdujący się w polskich obszarach
morskich i zmusić go do zawinięcia do wskazanego portu, przy zastosowaniu
wszelkich niezbędnych środków.
2. O zatrzymaniu i doprowadzeniu obcego statku do portu polskiego terenowy
organ administracji morskiej zawiadamia niezwłocznie właściwy organ państwa
bandery statku.
3. Kontrolę w zakresie ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem
ze statków reguluje odrębna ustawa.
4. Kontrolę w zakresie ochrony żeglugi i portów morskich reguluje odrębna
ustawa.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Kierownik statku znajdującego się na polskich obszarach morskich
powinien, na sygnał nadany z jednostki pływającej Straży Granicznej, zatrzymać
statek i umożliwić dokonanie czynności inspekcyjnych.
2. Inspektor uprawniony jest do przebywania na każdym statku prowadzącym
jakąkolwiek działalność w polskich obszarach morskich.
3. W czasie przebywania inspektora na statku kierownik tego statku powinien
umożliwić mu dokonanie kontroli przestrzegania obowiązujących przepisów
i obserwacji prowadzonej działalności, a w szczególności:
1) udzielić niezbędnych wyjaśnień;
2) przedstawić do wglądu żądane dokumenty łącznie z dziennikiem pokładowym;
3) umożliwić obejrzenie złowionych ryb i sprzętu połowowego, sprzętu używanego
do badań oraz pobranych w trakcie badań próbek i dokonanych analiz;
4) umożliwić dokonanie wpisów do dziennika pokładowego;
5) umożliwić korzystanie ze środków łączności oraz zapewnić pomoc przy
przekazywaniu i otrzymywaniu depesz;
6) udzielić wszelkiej innej pomocy niezbędnej do prawidłowego przeprowadzenia
kontroli;
7) zapewnić niezbędne zakwaterowanie i wyżywienie w czasie dłuższego pobytu na statku.

Art. 53a. W czasie wykonywania czynności służbowych pracownicy
terenowego organu administracji morskiej, wykonując zadania, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 1–9, 11, 14, 17, 25 i 27, mają prawo do legitymowania lub ustalania
w inny sposób tożsamości osób.

art. 54. więcej Art. 54. W czasie wykonywania czynności służbowych inspektor jest
obowiązany do noszenia munduru i oznaki inspekcyjnej.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Armatorowi, z którego statku podczas przebywania w polskich
obszarach morskich dokonuje się, z naruszeniem przepisów niniejszej ustawy i innych
ustaw oraz przepisów wydanych na ich podstawie:
1) eksploatacji zasobów mineralnych lub żywych zasobów morza,
2) zanieczyszczania środowiska morskiego,
3) badań naukowych,
4) budowy sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń,
5) układania kabli lub rurociągów
– wymierza się karę pieniężną o równowartości do 1 000 000 jednostek
obliczeniowych, zwanych „Specjalnym Prawem Ciągnienia (SDR)”, określanych
przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
2. Tej samej karze podlega, kto wznosi lub wykorzystuje sztuczne wyspy,
konstrukcje, urządzenia albo układa lub utrzymuje kable lub rurociągi bez uzyskania
pozwolenia, o którym mowa odpowiednio w art. 23 ust. 1 i art. 26 ust. 1, albo
uzgodnienia, o którym mowa w art. 27 ust. 1, albo niezgodnie z warunkami
określonymi w tych decyzjach.
2a. Przepisu ust. 1 pkt 1, w części dotyczącej eksploatacji żywych zasobów
morza, nie stosuje się w przypadkach określonych w przepisach o rybołówstwie
morskim.
3. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się w przypadkach określonych w przepisach
o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki.

art. 56. więcej Art. 56. Kto:
1) zatrzymuje lub zakotwicza statek poza miejscem do tego przeznaczonym,
2) prowadzi statek poza torami wodnymi lub nie utrzymuje kursu wskazanego przez
właściwy organ,
3) (uchylony)
4) wyprowadza statek z portu wbrew otrzymanemu zakazowi,
5) ładuje lub wyładowuje towar ze statku w miejscu do tego niewyznaczonym,
6) nawiązuje łączność z wybrzeżem, powodując zagrożenie bezpieczeństwa
żeglugi,
7) opuszcza statek w miejscu niedozwolonym,
8) przyjmuje lub wysadza ze statku ludzi z naruszeniem przepisów celnych,
skarbowych, imigracyjnych lub sanitarnych,
9) wykracza przeciwko przepisom wydanym na podstawie art. 47 i 48,
9a) wykorzystuje pas techniczny do innego celu niż utrzymanie brzegu w stanie
zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska bez zgody
dyrektora urzędu morskiego albo wykorzystuje pas techniczny niezgodnie z
warunkami określonymi przez dyrektora urzędu morskiego,
10) nie stosuje się do nakazów określonych w art. 52 ust. 1,
11) (uchylony)
12) uszkadza lub przesuwa znaki nawigacyjne albo użytkuje je niezgodnie
z przeznaczeniem,
13) uruchamia urządzenia pogarszające skuteczność oznakowania nawigacyjnego,
14) wykracza przeciwko przepisom o prowadzeniu i przechowywaniu na statku
dokumentów,
15) wykracza przeciwko przepisom o okazywaniu bądź podnoszeniu bandery,
16) wykracza przeciwko obowiązkowi przedstawiania statku do pomiaru,
17) wykracza przeciwko obowiązkowi zgłoszenia statku lub okoliczności
podlegającej wpisowi do rejestru okrętowego albo do rejestracji w urzędzie
morskim,
17a) utrudnia lub uniemożliwia przeprowadzenie inspekcji, o której mowa w art. 50
ust. 1,
18) wykracza przeciwko obowiązkowi umieszczania na statku oznaczenia nazwy,
portu macierzystego i numeru identyfikacyjnego statku,
19) przeszukuje wraki statków lub ich pozostałości bez wymaganego pozwolenia
albo nie stosuje się do warunków określonych w pozwoleniu,
19a) uprawia żeglugę z naruszeniem obowiązku posiadania dokumentu ubezpieczenia
odpowiedzialności za roszczenia morskie, o którym mowa w art. 102c Kodeksu
morskiego,
20) podejmuje się przewozu pasażerów z naruszeniem obowiązku posiadania
dokumentu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, o którym mowa
w art. 182 § 3 lub art. 182a § 2 Kodeksu morskiego
– podlega karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dwudziestokrotnego
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za rok
poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Art. 56a. 1. Przewoźnik, operator terminalu lub sprzedawca biletów,
w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010, którzy działają z naruszeniem
obowiązków lub warunków określonych w art. 4 ust. 2, art. 7, art. 8 ust. 2, 3 i 5, art. 9
ust. 1, 2 i 4, art. 10, art. 11 ust. 1, 4 i 5, art. 12–19, art. 22, art. 23 ust. 1 i 3 oraz
art. 24 rozporządzenia nr 1177/2010, podlegają karze pieniężnej do 50 000 zł.
2. (uchylony)

Art. 56b. 1. Podmiot zarządzający w rozumieniu rozporządzenia nr 2017/352,
który działa z naruszeniem obowiązków lub warunków określonych w art. 4 ust. 2 i
4–6, art. 5, art. 6 ust. 1–6, art. 8 ust. 1 i 3, art. 9 ust. 2 i 4, art. 11 ust. 1–7 oraz art. 12–
15 rozporządzenia nr 2017/352, podlega karze pieniężnej do 1 000 000 zł.
2. Dostawca usług portowych w rozumieniu rozporządzenia nr 2017/352, który
działa z naruszeniem obowiązków lub warunków określonych w art. 8 ust. 3, art. 11
ust. 1–7, art. 12, art. 14 oraz art. 15 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 2017/352, podlega
karze pieniężnej do 1 000 000 zł.
3. Tej samej karze podlega:
1) podmiot zarządzający, dostawca usług portowych lub użytkownik portu w
rozumieniu rozporządzenia nr 2017/352, który w terminie wyznaczonym przez
dyrektora urzędu morskiego nie przedstawi stanowiska, o którym mowa
w art. 43aa ust. 3 lub
2) podmiot zarządzający lub dostawca usług portowych, którzy nie usuną
nieprawidłowości zgodnie z art. 43aa ust. 6.

Art. 56c. Podmiot, który nie przekazuje służbie hydrograficznej kopii danych
pomiarowych uzyskanych z pomiarów hydrograficznych przeprowadzonych na
polskich obszarach morskich zgodnie z art. 41c ust. 1, podlega karze pieniężnej do 500
000 zł.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 55–56c, wymierza dyrektor
urzędu morskiego w drodze decyzji administracyjnej.
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw gospodarki morskiej.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności, z wyłączeniem decyzji w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której
mowa w art. 56a ust. 1 oraz art. 56b.
4. Wysokość kar pieniężnych, o których mowa w art. 55–56c, ustala dyrektor
urzędu morskiego, z uwzględnieniem zakresu naruszenia, powtarzalności naruszeń lub
korzyści finansowych uzyskanych z tytułu naruszenia.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu
upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania
ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

art. 59. więcej Art. 59. 1. W celu zabezpieczenia ściągalności kary pieniężnej dyrektor urzędu
morskiego może zażądać od sprawcy zabezpieczenia należności, a w razie odmowy
występuje do organu egzekucyjnego o zajęcie statku lub innych przedmiotów, za
pomocą których dokonano naruszenia przepisów.
2. Do czasu wydania postanowienia o zajęciu statku dyrektor urzędu morskiego
zarządza zatrzymanie statku, nie dłużej jednak niż na 48 godzin.
3. Zabezpieczenie ściągalności kary pieniężnej polega na wpłaceniu określonej,
przez organ prowadzący postępowanie, kwoty pieniężnej do jego depozytu lub
złożeniu gwarancji bankowej przez bank albo zakład ubezpieczeń mający siedzibę
w Polsce.
4. Kary ustalone na podstawie art. 55–56c, nieuiszczone w wyznaczonym
terminie, podlegają, wraz z odsetkami za zwłokę, ściągnięciu w trybie określonym w
przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

art. 60. więcej Art. 60. Ściągnięte kwoty z tytułu kar pieniężnych są dochodami budżetu
państwa.

Art. 60a. Kto na obszarze morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego:
1) wprowadza statek do strefy zamkniętej dla żeglugi i rybołówstwa lub pozostawia
w tej strefie sprzęt rybacki,
2) przeprowadza próby statecznościowe lub testuje urządzenia napędowe statku bez
zgody kapitana portu,
3) nadużywa środków sygnałowych i pirotechnicznych lub usuwa i uszkadza środki
ratunkowe,
4) zakrywa i tarasuje urządzenia cumownicze oraz zasłania znaki ostrzegawcze,
5) bez zgody kapitana portu spłukuje nadbudówki i pokłady statku,
6) przewozi pasażerów statkiem, którego dokument bezpieczeństwa takiego
przewozu nie przewiduje,
7) uprawiając żeglugę statkiem przekracza dopuszczalną prędkość określoną
obowiązującymi przepisami,
8) cumuje do znaku nawigacyjnego
– podlega karze grzywny.

Art. 60b. Kto na obszarze portu morskiego lub przystani morskiej, a także
kotwicowisk położonych poza obszarem portów oraz torów wodnych łączących te
kotwicowiska z wodami portowymi:
1) kąpie się lub bez zezwolenia nurkuje,
2) zanieczyszcza lub zaśmieca teren,
3) zacumował jednostkę burta w burtę bez zgody kapitana portu,
4) wchodzi lub wjeżdża na lód,
5) łowi ryby wbrew zakazowi lub bez wydanego zezwolenia,
6) opuszcza na wodę łodzie ze statku bez zgody kapitana portu,
7) usuwa lub uszkadza środki ratunkowe,
8) zakrywa i tarasuje urządzenia cumownicze, hydranty oraz zasłania znaki
ostrzegawcze,
9) nie oświetla statku zacumowanego do nabrzeża od zachodu do wschodu słońca
lub od wschodu do zachodu słońca podczas ograniczonej widzialności,
10) nie używa tarcz przeciw szczurom na linach cumowniczych statku
zacumowanego do nabrzeża,
11) nie zacumował lub nieprawidłowo zacumował statek do urządzeń
cumowniczych,
12) nie zapewnia bezpiecznego połączenia statku z lądem
– podlega karze grzywny.

Art. 60c. Kto na obszarze pasa technicznego:
1) zaśmieca lub zanieczyszcza teren,
2) bez zgody właściwego terytorialnie dyrektora urzędu morskiego, o której mowa
w art. 37 ust. 1, rozpala ognisko na plaży,
3) nie będąc uprawnionym do wjazdu albo bez zgody właściwego terytorialnie
dyrektora urzędu morskiego, o której mowa w art. 37 ust. 1, używa pojazdu
silnikowego lub zaprzęgowego lub motoroweru,
4) jako osoba nieupoważniona przebywa na terenach (ogrodzonych lub
oznakowanych) objętych pracami hydrotechnicznymi lub pomiarowymi,
zagrożonych erozją, pożarem i innymi zdarzeniami, w szczególności
skażeniami, zanieczyszczeniami lub obecnością niebezpiecznych przedmiotów
– podlega karze grzywny.

Art. 60d. 1. Orzekanie w sprawach o czyny, określone w art. 60a–60c, następuje
w trybie przewidzianym w przepisach ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1120, 1123, 1556 i 1694).
2. Pracownicy terenowego organu administracji morskiej mają prawo do
nakładania grzywien w drodze mandatu karnego.

art. 61. więcej Art. 61. W ustawie z dnia 21 maja 1963 r. o rybołówstwie morskim (Dz. U. Nr 22, poz. 115, z 1970 r. Nr 3, poz. 14 i z 1977 r. Nr 37, poz. 163) rozdział 7 skreśla się.

art. 62. więcej Art. 62. W Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia wprowadza się następujące zmiany:
1) w tytule działu XIII wyrazy „morskiej i” skreśla się;
2) w art. 143: a) w § 1 wyrazy „urzędach morskich i” skreśla się, b) § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. W pierwszej instancji orzekają kolegia przy okręgowych oraz równorzędnych urzędach górniczych, a w drugiej - kolegium przy Wyższym Urzędzie Górniczym.”;
3) w art. 144 § 2 skreśla się;
4) w art. 145 wyrazy „urzędu morskiego i” skreśla się;
5) art. 146 skreśla się;
6) w art. 147 § 1 i oznaczenie § 2 skreśla się;
7) art. 148 skreśla się;
8) w art. 149 wyrazy „administracji morskiej i” skreśla się;
9) w art. 150: a) w § 1 wyrazy „przy Ministrze Żeglugi oraz” skreśla się, b) w § 2 wyrazy „odpowiednio Minister Żeglugi oraz” skreśla się;
10) w art. 151: a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Nadzór zwierzchni nad działalnością kolegiów przy urzędach górniczych sprawuje Prezes Wyższego Urzędu Górniczego.”,
b) w § 2 wyrazy „Minister Żeglugi i „skreśla się, a wyraz „mogą” zastępuje się wyrazem „może”.

art. 63. więcej Art. 63. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 118, z 1972 r. Nr 49, poz. 312, z 1974 r. Nr 24, poz. 142, z 1975 r. Nr 16, poz. 91, z 1982 r. Nr 45, poz. 291, z 1989 r. Nr 35, poz. 192 i z 1990 r. Nr 43, poz. 251) w art. 2 w § 1 pkt 2 i 5 skreśla się.

art. 64. więcej Art. 64. W ustawie z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230, z 1980 r. Nr 3, poz. 6, z 1983 r. Nr 44, poz. 201, z 1989 r. Nr 26, poz. 139 i Nr 35, poz. 192 oraz z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 39, poz. 222) w art. 55 w ust. 2 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) gromadzenie ścieków i odpadów w pasie technicznym i w portach morskich - w uzgodnieniu z dyrektorem właściwego urzędu morskiego,”.

art. 65. więcej Art. 65. W ustawie z dnia 17 grudnia 1977 r. o polskiej strefie rybołówstwa morskiego (Dz. U. Nr 37, poz. 163) art. 1, w art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 3-9 skreśla się.

art. 66. więcej Art. 66. Sprawy o wykroczenia wszczęte przed kolegiami do spraw wykroczeń przy urzędach morskich i nie zakończone do dnia wejścia w życie ustawy są prowadzone przez te kolegia, aż do czasu ich prawomocnego zakończenia, według dotychczasowych przepisów.

Art. 66a. 1. Dla pozwoleń na wznoszenie sztucznych wysp, o których mowa w
art. 23 ust. 1, dla których podmiot, któremu udzielono tego pozwolenia, uiścił opłatę,
o której mowa w art. 27b ust. 1 pkt 1, przed dniem 1 czerwca 2019 r. nie stosuje się
art. 23 ust. 6a i 6b.
2. Jeżeli w okresie 15 lat od dnia wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1,
podmiot, o którym mowa w ust. 1, nie uzyska pozwolenia na budowę dla całości albo
części przedsięwzięcia objętego tym pozwoleniem, organ, który wydał pozwolenie,
stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie tego pozwolenia.
3. Jeżeli podmiot, o którym mowa w ust. 1, nie później niż 60 dni przed upływem
15 lat od dnia wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, złoży organowi, który
wydał pozwolenie, wyjaśnienia na piśmie i dokumenty potwierdzające podjęcie
wszystkich czynności wymaganych przez prawo, zmierzających do uzyskania
pozwolenia na budowę dla całości albo części przedsięwzięcia, termin, o którym mowa w ust. 2, zostaje przedłużony na czas niezbędny do uzyskania pozwolenia na budowę, jednak nie dłuższy niż 2 lata od dnia, w którym upłynął 15-letni termin od
dnia wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 2. Przedłużenie terminu stwierdza,
w drodze decyzji, organ, który wydał pozwolenie.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Umowami, o których mowa w art. 16 ust. 1, są:
1) umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych
Republik Radzieckich o rozgraniczeniu morza terytorialnego (wód
terytorialnych), strefy ekonomicznej, strefy rybołówstwa morskiego i szelfu
kontynentalnego na Morzu Bałtyckim, podpisana w Moskwie dnia 17 lipca
1985 r. (Dz. U. z 1986 r. poz. 85);
2) umowa w sprawie rozgraniczenia szelfu kontynentalnego i stref rybołówczych
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Szwecji, sporządzona
w Warszawie dnia 10 lutego 1989 r. (Dz. U. poz. 323);
3) umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką
Demokratyczną w sprawie rozgraniczenia obszarów morskich w Zatoce
Pomorskiej, podpisana w Berlinie dnia 22 maja 1989 r. (Dz. U. poz. 233).
2. Do czasu zawarcia umowy o rozgraniczeniu obszarów morskich między
Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii pozostaje w mocy art. 2 ust. 3 i ust. 4
ustawy z dnia 17 grudnia 1977 r. o polskiej strefie rybołówstwa morskiego (Dz. U.
poz. 163), z tym że przez pojęcie polskiej strefy rybołówstwa morskiego rozumie się
polską wyłączną strefę ekonomiczną.

art. 68. więcej Art. 68. Dyrektorzy urzędów morskich ustalą i opublikują, w formie obwieszczeń, we właściwych wojewódzkich dziennikach urzędowych w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wykazy powszechnie obowiązujących na obszarach ich działania przepisów prawnych wydanych przed dniem wejścia w życie ustawy. Przepisy nie objęte wykazem tracą moc.

art. 69. więcej Art. 69. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych
w ustawie pozostają w mocy dotychczasowe przepisy, o ile nie są z nią sprzeczne.

art. 70. więcej Art. 70. Tracą moc:
1) dekret z dnia 2 lutego 1955 r. o terenowych organach administracji morskiej
(Dz. U. poz. 35, z 1961 r. poz. 42, z 1971 r. poz. 117 oraz z 1989 r. poz. 192);
2) ustawa z dnia 17 grudnia 1977 r. o morzu terytorialnym Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. poz. 162);
3) ustawa z dnia 17 grudnia 1977 r. o szelfie kontynentalnym Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. poz. 164 oraz z 1989 r. poz. 192).

art. 71. więcej Art. 71. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1991 r.