Art. 3. 1. Stwierdzenie nieważności orzeczenia następuje na wniosek Rzecznika
Praw Obywatelskich, Ministra Sprawiedliwości, prokuratora, osoby represjonowanej,
osoby uprawnionej do składania na jej korzyść środków odwoławczych, a w razie
śmierci, nieobecności w kraju lub choroby psychicznej osoby represjonowanej, także
jej krewnego w linii prostej, przysposabiającego lub przysposobionego, rodzeństwa
oraz małżonka; jak również organizacji zrzeszającej osoby represjonowane za
działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.
2. Sąd orzeka na posiedzeniu na podstawie akt postępowania organu, który wydał
orzeczenie, a w miarę potrzeby przeprowadza dalsze postępowanie dowodowe.
3. Na postanowienie w przedmiocie nieważności orzeczenia przysługuje
zażalenie podmiotom, o których mowa w ust. 1.
4. Jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu o stwierdzenie
nieważności orzeczenia mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu
postępowania karnego, z tym że udział prokuratora w posiedzeniu o stwierdzenie
nieważności jest obowiązkowy. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział osoba
represjonowana, osoba uprawniona do składania na jej korzyść środków
odwoławczych, a w razie śmierci, nieobecności w kraju lub choroby psychicznej
osoby represjonowanej, także jej krewny w linii prostej, przysposabiający lub
przysposobiony, rodzeństwo oraz małżonek, a ponadto, za zgodą sądu, inne osoby.
Z przebiegu posiedzenia sporządza się protokół.

Ustawa o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego art. 3