Art. 1. 1. Uznaje się za nieważne orzeczenia wydane przez polskie organy
ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub przez organy pozasądowe w okresie od
rozpoczęcia ich działalności na ziemiach polskich, począwszy od 1 stycznia 1944 r.
do 31 grudnia 1989 r., jeżeli czyn zarzucony lub przypisany był związany
z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego albo orzeczenie
wydano z powodu takiej działalności, jak również orzeczenia wydane za opór
przeciwko kolektywizacji wsi oraz obowiązkowym dostawom.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również, jeżeli czyn został popełniony w celu
uniknięcia w stosunku do siebie lub innej osoby represji za działalność, o której mowa
w tym przepisie.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli dobro poświęcone pozostawało
w rażącej dysproporcji do dobra, które uzyskano lub zamierzano uzyskać, albo sposób
działania lub zastosowany środek były rażąco niewspółmierne do zamierzonego lub
osiągniętego skutku.
4. (uchylony)

Ustawa o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego art. 1