Wyrok SA we Wrocławiu z 20 listopada 2012 r. w sprawie o zapłatę.

UZASADNIENIE

S. C. (1) wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym żądając nakazania H. K., aby zapłaciła na jego rzecz 147.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 2.11.2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu powództwa wskazał, że 8.10.2009 r. pozwana złożyła pisemne oświadczenie, że do 30.11.2010 r. zapłaci mu w/w kwotę tytułem wzajemnych rozliczeń, jednakże z tego zobowiązania się nie wywiązała.

W dniu 31.03.2011 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

H. K. wniosła przeciwko niemu sprzeciw i zaskarżając go w całości wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

W jego uzasadnieniu podniosła, że jej zobowiązanie w zakresie objętym żądaniem pozwu wygasło na skutek dokonania przez nią potrącenia przysługujących jej wzajemnie należności, w ramach oświadczenia złożonego powodowi w piśmie z dnia 15.11.2010 r.

Wyrokiem z dnia 13.07.2012 r. (sygn. akt X GC 166/11), Sąd Okręgowy we Wrocławiu zasądził od pozwanej na rzecz powoda 79.601,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1.12.2010 r. do dnia zapłaty (pkt I), oddalił dalej idące powództwo (pkt II) i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.435,76 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt III).

Podstawą jego wydania były następujące ustalenia.

W dniu 5.08.1991 r. strony zawarły umowę spółki cywilnej. W dniu 15.05.1996 r., działając jako wspólnicy spółki cywilnej, nabyli nieruchomość położoną w gminie M. we wsi W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Ś. prowadzi księgę wieczystą nr (...) (poprzednio nr (...)). Umową z dnia 15.06.2007 r. spółka cywilna została przekształcona w spółkę jawną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą „SKLEP (...) ” Spółka jawna.

W dniu 21.09.2009 r. pozwana wystosowała do powoda wezwanie do zwrotu połowy należności poniesionych przez nią jako wspólnika spółki, w których on nie partycypował. Należność w wysokości 26.000 zł stanowiła połowę kwoty, którą przelała z konta osobistego na uregulowanie terminowych zobowiązań spółki. Składały się na nią kwota 30.000 zł, przelana 29.05.2009 r. na spłatę raty kredytu zaciągniętego przez spółkę oraz kwota 2.000 zł przelana 17.08.2009 r. i 20.000 zł przelana 31.08.2009 r., obie przeznaczone na spłatę bieżących zobowiązań.

W związku z pogarszającymi się relacjami pomiędzy wspólnikami, dnia 8.10.2009 r., powód zawarł z siostrą pozwanej B. N., umowę zbycia ogółu praw i obowiązków przysługujących jemu z tytułu bycia wspólnikiem spółki jawnej „SKLEP (...)” sp.j.

Tego samego dnia pozwana, w wyniku wzajemnych rozliczeń wynikających z prowadzonej wspólnie spółki, zobowiązała się do zapłaty na rzecz dotychczasowego wspólnika, tj. S. C., kwoty w wysokości 147.000 zł bez odsetek, w terminie do 31.11.2010 r. Powyższa kwota miała wyczerpywać całkowicie roszczenia powoda wobec pozwanej. Oświadczenie podpisały obie strony sporu.

W dniu 23.08.2010 r. pozwana wysłała do powoda wezwanie do zapłaty kwoty 146.730,51 zł, na którą składała się suma 115.700 zł, obliczona jako czynsz za dwadzieścia sześć miesięcy (licząc po 4.450 zł za miesiąc), wyłącznego użytkowania przez niego wspólnej nieruchomości położonej przy ul. (...) we wsi W., począwszy od dnia jego zameldowania się tej w nieruchomości, tj. od 10.06.2008 r. Pozwana podczas obliczania należności wynagrodzenia za bezumowne korzystanie potraktowała powoda jako współwłaściciela, ponieważ pomiędzy stronami niniejszego postępowania trwał spór odnośnie przynależności nieruchomości, czy to do spółki (...) sp.j., czy też do stron jako osób fizycznych. Spór ten został rozstrzygnięty postanowieniem z dnia 30.03.2011 r. Sądu Okręgowego we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy, sygn. akt II Ca 301/11, z którego wynika, że właścicielem spornej nieruchomości była spółka „SKLEP (...)” sp.j.

Dodatkowo w żądanej kwocie mieściły się: opłata za energię elektryczną zużywaną przez powoda w użytkowanej nieruchomości, a opłaconą przez pozwaną w wysokości 1.878,16 zł, połowa należności za podatek od nieruchomości w wysokości 133,50 zł oraz dług wobec pozwanej w wysokości 26.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi, z tytułu poniesionych przez nią wydatków na wspólnie prowadzoną spółkę.

Pisemne oświadczenie o skorzystaniu z prawa potrącenia pozwana wysłała powodowi 16.11.2010 r. Dokonała w niej potrącenia wierzytelności S. C. w wysokości 147.000 zł wynikającej z oświadczenia z dnia 8.10.2009 r., z przysługującą jej wierzytelnością w kwocie 160.080,51 zł, na którą składały się opłata za użytkowanie wspólnej nieruchomości, opłaty za energię elektryczną, połowa należności za podatek od nieruchomości oraz kwota długu jak i opłata za kolejne 3 miesiące wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W związku z pozostałą na jej rzecz nadwyżką w wysokości 13.080,51 zł wezwała powoda do jej zapłaty w terminie 14 dni od dnia doręczenia.

Sąd na wniosek pozwanej powołał biegłego sądowego z zakresu budownictwa, rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność ustalenia wysokości kwoty, jaką strony mogłyby uzyskać jako współwłaściciele nieruchomości o pow. 0,56 ha położonej w W. przy ul. (...), tytułem miesięcznego czynszu uzyskanego na wolnym rynku w okresie od 10.06. 2008 r. do 8.10.2009 r. oraz wysokości kwoty jaką mógłby uzyskać właściciel nieruchomości tytułem miesięcznego czynszu uzyskanego na wolnym rynku w okresie od 9.10.2009 r. do dnia 9.08.2010 r. Biegły sądowy F. Ś. przeprowadził wizję lokalną przedmiotowej nieruchomość i po przeanalizowaniu determinant kształtujących cenę nieruchomości, określił wysokość miesięcznego czynszu najmu jaki mógł uzyskać właściciel nieruchomości położonej w W. na kwotę 3.640 zł.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Okręgowy dokonał oceny, że złożone przez pozwaną oświadczenie o potrąceniu przysługujących jej wzajemnie roszczeń wobec powoda, było prawnie skutecznie, co do kwoty 65.520 zł, obejmującej należne jej wynagrodzenie, z tytułu bezumownego korzystanie przez niego z nieruchomości położonej we wsi W. przy ul. (...). Dokonując obliczenia tej należności uznał za zasadne naliczenie powodowi czynszu z tego tytułu za okres 26 miesięcy, przy uwzględnieniu stawki ustalonej w ramach opinii biegłego. Wskazał przy tym, że przez pierwszy okres szesnastu miesięcy, tj. od 10.06.2008 r. do 8.10.2009 r., w którym S. C. (1) pozostawał wspólnikiem „SKLEP (...) ” Spółki jawnej, która była właścicielem tej nieruchomości, powinna mu być naliczana połowa wynagrodzenia, a za drugi okres, obejmujący kolejne dziesięć miesięcy, liczony od 9.10.2010r. do 9.08.2010 r., gdy nie był już wspólnikiem tej spółki, powinna być wobec niego naliczana pełna jego wysokość. Dalej idące roszczenia pozwanej z tego tytułu uznał za nieuzasadnione.

Za prawnie skuteczne uznał również dokonane przez powódkę potrącenie kwoty 1.878,16 zł, z tytułu dokonanej przez nią zapłaty za energię elektryczną, w świetle przedłożonych przez nią faktur oraz poleceń przelewów.

Za bezzasadne uznał natomiast jej dalsze roszczenia wobec powoda, z tytułu rozliczeń wydatków jakie poniosła z własnych środków na rzecz spółki prowadzonej przez strony, przed dniem zawarcia przez nie porozumienia z dnia 8.10.2009 r. oraz z tytułu podatku od nieruchomości.

Co pierwszych z nich zwrócił uwagę, że przyjęcie dokonanej przez nią interpretacji jego zapisów, jakoby miały one wskazywać jedynie na wyczerpanie całkowitych roszczeń S. C. wobec niej, natomiast brak jest zapisu, który wskazywałby na wyczerpanie jej roszczeń wzajemnych, byłoby niezgodne z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Z tych też powodów uznał, że wszystkie poczynione przez nią wydatki na rzecz spółki w okresie poprzedzającym zawarcie tego porozumienia zostały w jego ramach uwzględnione.

Odnośnie twierdzeń powódki, co do zapłaty podatku od nieruchomości uznał je za nieudowodnione.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał, że żądanie powoda było zasadne do kwoty 79.601,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 1.12.2010 r.

Za bezzasadne uznał dalej idące roszczenie odsetkowe wskazując, że pozwana pozostawała w opóźnieniu w realizacji swojego zobowiązania, od następnego dnia po dacie wskazanej w ramach porozumienia z dnia 8.10.2009 r.

O kosztach procesu rozstrzygnął stosownie do jego wyniku, dokonując ich stosunkowego rozdzielenia.

Apelację od niniejszego wyroku wniosły obie strony.

Powód zaskarżył go w zakresie oddalonego powództwa obejmującego kwotę 67.398,16 zł oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu, zarzucając Sądowi Okręgowemu, że przy jego wydaniu dopuścił się:

1) sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że korzystał on z nieruchomości od dnia 10.06.2008 r. do dnia 9.08.2010 r. i w związku z tym, zobowiązany jest do zapłaty czynszu;

2) naruszenia art. 217 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. i art. 232 k.p.c., poprzez pominięcie wyjaśnienia i ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności, czyli nieprzeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego i nierozważeniu w sposób bezstronny oraz wszechstronny (art. 233 k.p.c.), złożonych przez strony procesu zarzutów do protokołu rozprawy z dnia 13.09.2011 r.;

3) błędnego przyjęcia, że istnieje roszczenie pozwanej wobec powoda, na kwotę objętą zaskarżeniem, bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego, z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, w której powód nadal posiada 50% wartości i które to rozliczenia objęte są postępowaniem Sądu Okręgowego pod sygn. akt X GC 415/12;

4) błędnego przyjęcia, że korzystał on z nieruchomości w W. i zobowiązany jest pokryć koszty określone jako czynsz najmu w kwocie 65.520 zł oraz opłaty za energię elektryczną, gdy tymczasem zajmując jedno pomieszczenie w zrujnowanej nieruchomości, posiadając 50% jej wartości, prowadził remont obiektu w i mieniu i na rzecz spółki.

W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zakresie oddalonego powództwa.

Na rozprawie w dniu 20.11.2012 r., pełnomocnik powoda oświadczył, że apelacja obejmuje jedynie oddalenie powództwa, co do należności głównej oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Pozwana z kolei zaskarżyła w/w wyrok w pkt. I, w zakresie nieuwzględnionego potrącenia, co do kwoty 26.000 zł oraz w pkt. III, w przedmiocie kosztów procesu, zarzucając Sądowi Okręgowemu, że w tym zakresie dopuścił się:

1. naruszenia prawa materialnego, tj. art. 65 k.c. poprzez jego niezastosowanie skutkujące wadliwym ustaleniem intencji i celu oraz okoliczności złożenia przez nią oświadczenia z dnia 8.10.2009 r. , sprowadzającego się do błędnego wniosku Sądu, że „(…) jeżeli po stronie pozwanej istniało roszczenie wobec powoda to stosowna wzmianka powinna znaleźć się w złożonym oświadczeniu”, podczas gdy dokonanie prawidłowej wykładni przedmiotowego, jednostronnego oświadczenia, prowadzi do wniosków odmiennych, albowiem jak wynika z jego literalnego brzmienia uregulowanie spornej kwoty „wyczerpuje całkowite roszczenia S. C. w stosunku do H. K.” , nie zaś odwrotnie, jak czyni to sąd, stosując nieuprawnioną wykładnię rozszerzającą;

2. naruszenia prawa procesowego, mającego wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego – oświadczenie woli pozwanej z 8.10.2009 r. wraz z niewłaściwym zastosowaniem reguł interpretacyjnych wynikających z art. 65 k.c., skutkiem czego sąd ustalił, że „niezasadny pozostaje podnoszony przez pozwaną zarzut, że złożone przez nią oświadczenie wskazuje na wyczerpanie całkowitych roszczeń jedynie do S. C. wobec niej, natomiast brakuje zapisu, który wskazywałby na wyczerpanie roszczeń jej wobec S. C.” oraz, że „(…) przyjęcie podobnej interpretacji, byłoby niezgodne z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami”, w sytuacji, gdy literalna analiza przedmiotowego oświadczenia, jego treść ustalona z zastosowaniem kryteriów interpretacyjnych zawartych w art. 65 § 1 k.c., wreszcie sens tego oświadczenia przez odwołanie się do zgodnego zamiaru i celu jego złożenia, nie daje podstawy do wywiedzenia powyższych wniosków przez Sąd I Instancji.

W oparciu o powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie dokonanego przez nią potrącenia na kwotę 26.000 zł i pomniejszenie o nią zasądzonego roszczenia.

Wniosła ponadto o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

Obie strony wniosły o oddalenie apelacji strony przeciwnej i zasądzenie w związku z tym kosztów postępowania apelacyjnego.

W oparciu o materiał dowodowy zebrany przed Sądem I instancji, Sąd Apelacyjny poczynił dodatkowo następujące ustalenia:

(...) Spółka z o.o. w ramach rozliczenia za energię elektryczną i usługę jej dystrybucji, dla nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), za okres od 18.09.2009 r. do 20.07.2010 r., wystawiła spółce jawnej Sklep (...), S. C. (1)”, faktury na łączną kwotę 1.878,16 zł. Tytułem uregulowania wynikających z nich zobowiązań, w dniu 13.11.2009 r. S. C. (1) dokonał wpłaty kwoty 233,14 zł. Pozostałe zobowiązania zostały uregulowane w formie przelewów z rachunku „Sklep(...)Spółki jawnej we W., w okresie od 8.01.2010 r. do 09.08.2010 r.

[ dow. faktury VAT i polecenia przelewów k: 55- 88]

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie, natomiast apelacja pozwanej podlegała oddaleniu.

Podstawą ich rozpoznania był stan faktyczny ustalony przez Sąd Okręgowy, uzupełniony przez tut. Sąd w/w zakresie, celem dokonania oceny zasadności roszczeń powoda na tle podniesionego przez pozwaną zarzutu potrącenia, w zakresie obejmującym płatności za energię elektryczną i jej dystrybucję, dla nieruchomości położonej w W. przy ul. (...).

Wymaga w tym miejscu zwrócenia uwagi, że poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia, odnośnie bezumownego korzystania przez powoda z tej nieruchomości przez okres od 10.06.2008 r. do 9.08.2010 r. oraz stawki rynkowej czynszu, jaką można by było w tym okresie uzyskać, są bezprzedmiotowe mając na uwadze, że okolicznością bezsporną było to, że jej właścicielem przez cały ten czas, była „Sklep (...) Spółka jawna, która stałą się jej właścicielem w dacie jej wpisu do KRS w dniu 25.09.2007 r., w wyniku dokonanego przekształcenia prowadzonej uprzednio przez strony działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej.

Jak wynika z brzmienia art. 8 k.s.h. oraz art. 22 § 1 k.s.h. spółka jawna (będąca spółka osobową) może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana, a swoje przedsiębiorstwo prowadzi pod własną firmą. Z art. 28 k.s.h. wynika z kolei, że jej majątek stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Z regulacji tych wynika zatem, że spółka jawna jest odrębnym podmiotem prawa, mającym zdolność prawną, zdolność do czynności prawnych, zdolność sądową, swój własny, niezależny od wspólników majątek i jest od nich wyodrębniona również organizacyjnie.

W tych okolicznościach, o ile faktycznie powód korzystałby bezumownie z w/w nieruchomości w spornym okresie (co kwestionuje), roszczenia z tego tytułu przysługiwałyby jej właścicielowi, tj. spółce jawnej „Sklep (...)Powódka zgłaszając wierzytelność z tego tytułu do potrącenia nie wykazała, aby nabyła do niej prawo od w/w spółki, a zatem brak było przesłanek do uznania, że było ono w tym zakresie skuteczne, w jakimkolwiek zakresie. Wymaga przy tym zwrócenia uwagi, że zgodnie z art. 36 § 1 k.s.h. w czasie trwania spółki wspólnik nie może żądać od dłużnika zapłaty przypadającego na niego udziału w wierzytelności spółki, ani przedstawić do potrącenia wierzytelności spółki swojemu wierzycielowi.

W świetle powyższej oceny, bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do zarzutów powoda, w których kwestionował ustalenia Sądu I instancji oraz dokonaną ich ocenę, w zakresie odnoszącym się do kwestii jego bezumownego korzystania z tej nieruchomości oraz stawki czynszu jaką jej właściciel mógłby uzyskać, gdyby ją wynajął. Już tylko na marginesie można zwrócić uwagę, że z wyjaśnień pozwanej wynikało, że spółka zarówno w spornym okresie jak i obecnie, nie podejmowała, ani też nie miała w planach, wynajęcia tej nieruchomości, czy też innego jej gospodarczego wykorzystania, co nie podlegało ocenie Sądu, przy wydaniu rozstrzygnięcia w tym zakresie. Sąd Okręgowy nie poddał również ocenie zarzutów powoda, co do wykorzystywania tej nieruchomości jedynie w ograniczonym zakresie.

Dokonywanie tych ocen, w świetle w/w okoliczności należy uznać jednakże za zbędne.

Z tych samych powodów, brak było podstaw do uznania, że pozwana wykazała zasadność potrącenia, z wierzytelnością powoda objętą żądaniem pozwu, wierzytelności obejmujących rozliczenia za energię elektryczną, dostarczaną w spornym okresie do w/w nieruchomości. Jak wynika z ustaleń tut. Sądu faktury z tego tytułu wystawione zostały właścicielowi tej nieruchomości, a za wyjątkiem jednego przelewu, z którego opisu wynika, że dokonał go powód, zostały one uregulowane z rachunku bankowego spółki jawnej „Sklep (...)”. O ile zatem to ze środków tej spółki, zostały one zapłacone, to ewentualnym wierzycielem powoda była ta spółka. Jeżeli natomiast pozwana uregulowała z własnych środków zobowiązania spółki, to do niej winna kierować roszczenia, a nie do jej dłużnika, którym miałby być powód.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że apelacja powoda zasługiwała w całości na uwzględnienie, aczkolwiek z przyczyn zgoła odmiennych, aniżeli zostały wskazane w ramach jej zarzutów. Sąd Apelacyjny, mimo braku podniesienia przez apelującego zarzutów, które odnosiły się do okoliczności uzasadniających uznanie bezzasadności twierdzeń pozwanej, co do potrącenia należności wyżej opisanych, jako sąd meriti, był zobowiązanym do uwzględnienia naruszeń prawa materialnego, w zakresie w/w przepisów kodeksu spółek handlowych oraz art. 498 § 1 k.c., na tle dokonanych przez Sąd Okręgowy ocen zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Dokonana w tym zakresie ocena, uzasadniała zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II – w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c., poprzez dodatkowe zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 67.398,16 zł, wynikającej z uzgodnienia stron w ramach porozumienia z dnia 8.10.2009 r. Konsekwencją tej zmiany, była zmiana również w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu, objętych pkt III zaskarżonego wyroku. W związku z tym, że powództwo nie zostało uwzględnione jedynie w nieznacznej części roszczenia odsetkowego, zasadnym było zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda, w oparciu o art. 100 zd. 2 k.p.c., całość poniesionych przez niego kosztów procesu na etapie postępowania przed Sądem I Instancji.

Odnosząc się z kolei do zarzutów podniesionych w apelacji przez pozwaną, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie zasługiwały one na uwzględnienie w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W pierwszym rzędzie należy wskazać na okoliczność, o której była mowa powyżej, dotyczącą braku podstaw do dochodzenia roszczeń spółki jawnej wobec jej dłużników przez jednego z jej wspólników na swoją rzecz. Brak jest również podstaw do uznania, że powódka wykazała, że przysługuje jej legitymacja do żądania od powoda zwrotu nakładów, poczynionych przez nią na rzecz spółki jawnej (w okresie, gdy strony były jej wspólnikami), w zakresie dokonanych przez nią na jej rzecz wpłat z własnych środków.

Abstrahując od powyższych okoliczności, w ocenie Sądu Apelacyjnego, brak było podstaw do postawienia Sądowi Okręgowemu zarzutów, co do naruszenia prawa procesowego, a w konsekwencji również prawa materialnego, na tle oceny treści porozumienia zawartego między stronami w dniu 8.10.2009 r., z którego powód wywodzi swoje roszczenia.

Podzielając argumentację Sądu I Instancji, odnoszącą się do tej kwestii, której ponowne przytaczania w tym miejscu uzasadnienia należy uznać za zbędne, wymaga podkreślenia, że przeciwko twierdzeniom apelującej, że celem stron nie było poczynione wzajemnych rozliczeń, w związku ze zbyciem przez powoda udziałów w spółce jawnej „Sklep (...)” (na rzecz siostry pozwanej), przemawia literalne brzmienie tego porozumienia, którego wymowa nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. Jak bowiem wynika z części wstępnej, pozwana złożyła oświadczenie, że „w wyniku wzajemnych rozliczeń wynikających z prowadzonej wspólnie spółki pod firmą „Sklep (...)” Sp.j. jest zobowiązana do zapłaty kwoty 147.000 zł bez odsetek w terminie do 31.11.2010 r. Z kolei powód złożył oświadczenie, że kwota ta wyczerpuje całkowicie jego roszczenia w stosunku do H. K..

W tych okolicznościach, o ile uznać, że wpłaty dokonane przez pozwaną na rzecz „Sklep (...) Spółki jawnej, co do kwoty 26.000 zł miałyby podlegać rozliczeniu między stronami, to jako dokonane przed datą tego porozumienia, zostały przez nie uwzględnione w ramach wzajemnych rozliczeń. Przemawia za tym również to, że skierowane przez nią wezwanie o zapłatę ½ dokonanych przez nią wpłat na rzecz spółki (w okresie od 05.2008 r. do 08.2009 r.), zostało doręczone powodowi w dniu 28.09.2009 r., dlatego też nie sposób uznać za wiarygodne jej twierdzeń, że wskazując na wzajemne rozliczenia, w ramach porozumienia zawartego kilka dni później, to roszczenie nie miałoby być uwzględnione. Zwrócić również należy uwagę, że o zapłatę tej kwoty zwróciła się ponownie dopiero w ramach pisma z dnia 23.08.2010 r. tj. w okresie poprzedzającym wymagalność jej zobowiązania wynikającego z porozumienia. Brak ponowienia wezwania przez tak długi okres, od poprzedniego wezwania, dodatkowo wspiera stanowisko Sądu Okręgowego, że porozumienie z dnia 8.10.2009 r., obejmowało roszczenia pozwanej względem powoda z wcześniejszego okresu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny w oparciu o art. 385 k.p.c., oddalił apelację pozwanej, jako bezzasadną.

Stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego, zgodnie z żądaniem powoda – jako strony wygrywającej, zasądził na jego rzecz od pozwanej, zwrot poniesionych przez niego kosztów na tym etapie, w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt r i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…).

Należy w tym miejscu wskazać, że po zakończeniu postępowania przed Sądem Okręgowym, powód udzielił dodatkowo pełnomocnictwa procesowego r.pr. S. K., co nie uzasadnia zasądzenia kosztów postępowania w pełnej stawce, skoro reprezentowany był również przez adw. S. D., który występował w sprawie już na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym.

bp