Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo czekowe

art. 1. więcej Art. 1. Czek zawiera:
1) nazwę „czek” w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono;
2) polecenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;
3) nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata);
4) oznaczenie miejsca płatności;
5) oznaczenie daty i miejsca wystawienia czeku;
6) podpis wystawcy czeku

art. 2. więcej Art. 2. Nie będzie uważany za czek dokument, któremu brak jednej z cech,
wskazanych w artykule poprzedzającym, wyjąwszy przypadki, określone w ustępach
następujących.
W braku osobnego oznaczenia, miejsce wymienione obok nazwiska trasata,
uważa się za miejsce płatności. Jeżeli obok nazwiska trasata wymieniono kilka miejsc,
czek jest płatny w miejscu, wymienionem najpierw.
W braku takiego lub wszelkiego innego oznaczenia, czek jest płatny w miejscu
wystawienia.
Czek, w którym nie oznaczono miejsca wystawienia, uważa się za wystawiony
w miejscu, podanem obok nazwiska wystawcy.

art. 3. więcej Art. 3. Czek wystawia się na bankiera, który ma fundusze do rozporządzenia
wystawcy, zgodnie z wyraźną lub dorozumianą umową, uprawniającą wystawcę do rozporządzania temi funduszami zapomocą czeku. Wszakże dokument, wystawiony
bez zachowania tego przepisu, pozostaje mimo to ważny jako czek.
W czekach, wystawionych i płatnych w Polsce, można jako trasata wskazać
jedynie bankiera. Polecenie zapłaty, które nie odpowiada temu przepisowi, jest jako
czek nieważne.

art. 4. więcej Art. 4. Czek nie ulega przyjęciu. Wzmiankę o przyjęciu, umieszczoną na czeku,
uważa się za nienapisaną.

art. 5. więcej Art. 5. Czek może być wystawiony:
na określoną osobę z dodaniem wyraźnego zastrzeżenia „na zlecenie” lub bez
takiego zastrzeżenia;
na określoną osobę z dodaniem zastrzeżenia „nie na zlecenie” lub innego
równoznacznego;
na okaziciela.
Czek na rzecz określonej osoby z dodaniem wyrazów „lub okazicielowi” albo
innego zwrotu równoznacznego uważa się za czek na okaziciela.
Za czek na okaziciela uważa się również czek, nie wskazujący, komu ma być
uiszczona zapłata.

art. 6. więcej Art. 6. Czek może być wystawiony na własne zlecenie wystawcy.
Czek może być wystawiony na rachunek osoby trzeciej.
Czek na okaziciela, w którym wystawca jest zarazem trasatem, jest nieważny.

art. 7. więcej Art. 7. Zastrzeżenie oprocentowania, umieszczone w czeku, uważa się za
nienapisane.

art. 8. więcej Art. 8. Czek może być płatny w miejscu zamieszkania osoby trzeciej, bądź
w miejscowości, w której trasat ma miejsce zamieszkania, bądź w innej miejscowości,
z tem jednak zastrzeżeniem, że osoba trzecia jest bankierem.

art. 9. więcej Art. 9. Czek, w którym sumę czekową napisano literami i liczbami, w razie
różnicy ważny jest na sumę, napisaną literami.
W razie różnicy sum, napisanych kilkakrotnie literami lub kilkakrotnie liczbami,
czek jest ważny na sumę mniejszą.

art. 10. więcej Art. 10. Jeżeli na czeku znajdują się podpisy osób, niezdolnych do zaciągania
zobowiązań czekowych, podpisy fałszywe, podpisy osób nieistniejących albo podpisy, które z jakiejkolwiek innej przyczyny nie zobowiązują osób, które czek podpisały lub
których nazwiskiem czek został podpisany, nie uchybia to ważności innych podpisów.

art. 11. więcej Art. 11. Kto podpisał czek jako przedstawiciel innej osoby, nie będąc
umocowanym do działania w jej imieniu, odpowiada sam czekowo, a jeżeli zapłacił,
ma takie same prawa, jakieby miała osoba, której jest rzekomo przedstawicielem.
Zasady te stosuje się również do przedstawiciela, który przekroczył granice swego
umocowania.

art. 12. więcej Art. 12. Wystawca odpowiada za zapłatę czeku. Zastrzeżenie, którem wystawca
zwalnia się od tej odpowiedzialności, uważa się za nienapisane.

art. 13. więcej Art. 13. Jeżeli czek, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został
niezgodnie z zawartem porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się
zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył czek
w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

art. 14. więcej Art. 14. Czek, który został wystawiony na określoną osobę z dodaniem
wyraźnego zastrzeżenia „na zlecenie” lub bez takiego zastrzeżenia, można przenieść
przez indos.
Czek, wystawiony na określoną osobę z dodaniem zastrzeżenia „nie na zlecenie”
lub innego równoznacznego, można przenieść tylko w formie i ze skutkami zwykłego
przelewu.
Czek można indosować także na wystawcę lub na każdą inną osobę, czekowo
zobowiązaną. Osoby te mogą czek dalej indosować.

art. 15. więcej Art. 15. Indos powinien być bezwarunkowy. Warunki, od których uzależniono
indos, uważa się za nienapisane.
Indos częściowy jest nieważny.
Nieważny jest również indos, dokonany przez trasata.
Indos na okaziciela jest równoznaczny z indosem in blanco.
Indos na rzecz trasata ma znaczenie pokwitowania, wyjąwszy przypadek, że
trasat ma kilka zakładów, a czek indosowano na rzecz zakładu innego, niż zakład, na
który czek wystawiono.

art. 16. więcej Art. 16. Indos powinien być napisany na czeku lub na złączonej z nim karcie
dodatkowej (przedłużku) i podpisany przez indosanta.
Indos może nie wymieniać indosatarjusza lub może ograniczać się tylko do
podpisu indosanta (indos in blanco). W tym przypadku indos jest ważny tylko, jeżeli
został napisany na odwrotnej stronie czeku lub na przedłużku.

art. 17. więcej Art. 17. Indos przenosi wszystkie prawa z czeku.
Jeżeli indos jest in blanco, posiadacz czeku może:
1) wypełnić indos nazwiskiem własnem lub innej osoby;
2) indosować czek dalej in blanco lub na inną osobę;
3) przenieść czek na inną osobę bez wypełnienia indosu in blanco i bez
indosowania.

art. 18. więcej Art. 18. Indosant odpowiada w braku przeciwnego zastrzeżenia za zapłatę
czeku.
Indosant może zabronić dalszego indosowania; w tym przypadku nie odpowiada
wobec następnych indosatarjuszy.

art. 19. więcej Art. 19. Kto ma czek, przenośny przez indos, będzie uważany za prawnego
posiadacza, jeżeli wykaże prawo swoje nieprzerwanym szeregiem indosów, chociażby
ostatni indos był in blanco. Przekreślone indosy uważa się w tym względzie za
nieistniejące. Gdy po indosie in blanco następuje dalszy indos, uważa się, że indosant,
który go podpisał, nabył czek na mocy indosu in blanco.

art. 20. więcej Art. 20. Indos, umieszczony na czeku na okaziciela, zobowiązuje indosanta
według przepisów o zwrotnem poszukiwaniu; nie zmienia on zresztą dokumentu na
czek na zlecenie.

art. 21. więcej Art. 21. Jeżeli kto przez jakikolwiek wypadek utracił posiadanie czeku,
posiadacz, w którego ręce czek się dostał – bez względu na to, czy chodzi o czek na
okaziciela, czy też o czek na zlecenie, którego posiadacz wykaże swe prawo w sposób,
wskazany w art. 19 – będzie obowiązany do wydania czeku tylko, jeżeli go nabył
w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

art. 22. więcej Art. 22. Osoby, przeciw którym dochodzi się praw z czeku, nie mogą wobec
posiadacza zasłaniać się zarzutami, opartemi na swych stosunkach osobistych z wystawcą lub z posiadaczami poprzednimi, chyba że posiadacz, nabywając czek,
działał świadomie na szkodę dłużnika.

art. 23. więcej Art. 23. Jeżeli indos zawiera wzmiankę „waluta do odebrania”, „do inkasa”, „per
procura” lub inną wzmiankę, oznaczającą tylko pełnomocnictwo, natenczas posiadacz
może wykonywać wszystkie prawa z czeku; nie może go jednak indosować inaczej,
jak tylko ze skutkami pełnomocnictwa.
W tym przypadku dłużnicy czekowi mogą zasłaniać się wobec posiadacza tylko
zarzutami, służącemi im przeciw indosantowi.
Pełnomocnictwo, zawarte w indosie pełnomocniczym, nie wygasa przez śmierć
mocodawcy ani przez to, że mocodawca utracił zdolność do działań prawnych.

art. 24. więcej Art. 24. Indos, dokonany po proteście lub po równoznacznem stwierdzeniu albo
po upływie terminu do przedstawienia, ma tylko skutki zwykłego przelewu.
Aż do dowodu przeciwnego indos bez daty uważa się za dokonany przed
protestem lub równoznacznem stwierdzeniem albo przed upływem terminu,
wspomnianego w ustępie poprzedzającym.

art. 25. więcej Art. 25. Zapłatę czeku można zabezpieczyć poręczeniem czekowem (aval) co do
całości sumy czekowej lub co do jej części.
Poręczenie może dać osoba trzecia, z wyjątkiem trasata, lub nawet osoba,
podpisana na czeku.

art. 26. więcej Art. 26. Poręczenie umieszcza się na czeku albo na przedłużku.
Poręczenie oznacza się wyrazem „poręczam” lub innym zwrotem
równoznacznym; podpisuje je poręczyciel.
Sam podpis na przedniej stronie czeku uważa się za udzielenie poręczenia,
wyjąwszy gdy jest to podpis wystawcy.
Poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano. W braku takiej wskazówki
uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę.

art. 27. więcej Art. 27. Poręczyciel czekowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył.
Zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które
poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej. Poręczyciel czekowy, który zapłacił czek, nabywa prawa, wynikające z czeku,
przeciw osobie, za którą poręczył, i przeciw tym, którzy wobec tej osoby odpowiadają
z czeku.

art. 28. więcej Art. 28. Czek jest płatny za okazaniem. Wszelką wzmiankę przeciwną uważa się
za nienapisaną.
Czek, przedstawiony do zapłaty przed dniem, wskazanym jako data wystawienia,
jest płatny w dniu przedstawienia.

art. 29. więcej Art. 29. Czek, wystawiony i płatny w tym samym kraju, powinien być
przedstawiony do zapłaty w ciągu dni dziesięciu.
Czek, wystawiony w innym kraju niż ten, w którym jest płatny, powinien być
przedstawiony w ciągu bądź to dwudziestu, bądź to siedemdziesięciu dni, zależnie od
tego, czy miejsce wystawienia i miejsce płatności znajdują się w tej samej, czy
w różnych częściach świata.
W tym względzie czeki, wystawione w jednym z krajów europejskich, a płatne
w kraju, położonym nad Morzem Śródziemnem, i naodwrót, uważa się za wystawione
i płatne w tej samej części świata.
Dniem początkowym oznaczonych wyżej terminów jest dzień, wskazany
w czeku, jako data wystawienia.

art. 30. więcej Art. 30. Przy czeku, przekazanym z jednego miejsca na inne, w którem
obowiązuje kalendarz odmienny, przelicza się dzień wystawienia na dzień,
odpowiadający kalendarzowi miejsca płatności.

art. 31. więcej Art. 31. Przedstawienie w izbie rozrachunkowej jest równoznaczne
z przedstawieniem do zapłaty.

art. 32. więcej Art. 32. Odwołanie czeku może mieć skutek tylko po upływie terminu do
przedstawienia. Odwołanie czeku, płatnego w Polsce, może mieć skutek także, jeżeli czek,
wystawiony na nazwisko lub na zlecenie i przesłany przez wystawcę bezpośrednio
trasatowi, odwołano, zanim trasat wykonał otrzymane polecenie. Jeżeli odwołanie nie nastąpiło, trasat może zapłacić również po upływie terminu do przedstawienia.

art. 33. więcej Art. 33. Ani śmierć wystawcy, ani utrata przez wystawcę po wystawieniu czeku
zdolności do działań prawnych nie naruszają ważności czeku.

art. 34. więcej Art. 34. Trasat może przy zapłacie żądać wydania czeku, pokwitowanego przez
posiadacza.
Posiadacz nie może odmówić przyjęcia zapłaty częściowej.
W razie zapłaty częściowej trasat może żądać wzmianki o niej na czeku
i osobnego pokwitowania.

art. 35. więcej Art. 35. Trasat, który płaci czek, przenośny przez indos, obowiązany jest do
sprawdzenia prawidłowości szeregu indosów, lecz nie do sprawdzenia podpisów
indosantów.

art. 36. więcej Art. 36. Jeżeli czek wystawiono na walutę, która nie jest walutą miejsca
płatności, sumę czekową można zapłacić w ciągu terminu do przedstawienia czeku
w walucie krajowej podług jej wartości w dniu zapłaty. Jeżeli czek nie został
zapłacony za przedstawieniem, posiadacz może żądać zapłaty sumy czekowej
w walucie krajowej według swego wyboru albo podług jej kursu w dniu
przedstawienia, albo podług jej kursu w dniu zapłaty.
Wartość waluty zagranicznej oznacza się podług zwyczajów miejsca płatności.
Wystawca jednak może zastrzec, że suma, przypadająca do zapłaty, ma być obliczona
podług kursu, ustanowionego w czeku.
Zasad powyższych nie stosuje się do przypadku, gdy wystawca zastrzegł, że
zapłata ma być uiszczona w oznaczonej walucie (zastrzeżenie zapłaty rzeczywistej
w walucie zagranicznej).
Jeżeli czek wystawiono na walutę, mającą w kraju wystawienia i w kraju zapłaty
tę samą nazwę, lecz inną wartość, domniemywa się, że miano na myśli walutę miejsca
płatności.

art. 37. więcej Art. 37. Wystawca lub posiadacz czeku mogą zakreślić go ze skutkami,
wskazanemi w artykule następnym.
Zakreślenia dokonywa się przez umieszczenie na przedniej stronie czeku dwu
linij równoległych. Zakreślenie może być ogólne lub szczególne.
Zakreślenie jest ogólne, jeżeli między dwiema linjami niema żadnej wzmianki
albo jeżeli znajduje się między niemi wyraz „bankier” lub inny równoznaczny;
zakreślenie jest szczególne, jeżeli między dwiema linjami napisano nazwisko
bankiera.
Zakreślenie ogólne może być zmienione na szczególne, natomiast zakreślenia
szczególnego nie można zmienić na ogólne.
Przekreślenie zakreślenia albo nazwiska oznaczonego bankiera uważa się za
niebyłe.

art. 38. więcej Art. 38. Trasat może czek z zakreśleniem ogólnem zapłacić tylko do rąk
bankiera lub swojego stałego klienta.
Czek z zakreśleniem szczególnem może trasat zapłacić tylko do rąk oznaczonego
bankiera, a w przypadku, gdy oznaczonym bankierem jest trasat, tylko do rąk swojego
stałego klienta. Oznaczony bankier może jednakże zainkasować czek za
pośrednictwem innego bankiera.
Bankierowi wolno nabywać czeki zakreślone tylko od swoich stałych klientów
lub od innych bankierów. Nie wolno mu ich inkasować na rachunek innych osób.
Jeżeli na czeku znajduje się kilka zakreśleń szczególnych, trasatowi wolno
zapłacić czek tylko w przypadku, gdy na czeku są dwa zakreślenia, z których jedno
udzielone zostało w celu inkasa za pośrednictwem izby rozrachunkowej.
W razie niezastosowania się do powyższych przepisów trasat lub bankier
odpowiadają za szkodę do wysokości sumy czekowej.

art. 39. więcej Art. 39. Wystawca lub posiadacz czeku mogą zabronić zapłaty czeku w gotówce
przez zamieszczenie wpoprzek na przedniej stronie czeku zastrzeżenia „przelać na
rachunek” lub innego równoznacznego.
W tym przypadku czek może być przez trasata użyty tylko do rozrachunku
księgowego (przez uznanie na rachunku, rozliczenie lub potrącenie). Rozrachunek
księgowy ma skutki zapłaty.
Przekreślenie zastrzeżenia „przelać na rachunek” uważa się za niebyłe.
W razie niezastosowania się do powyższych przepisów trasat odpowiada za
szkodę do wysokości sumy czekowej.

art. 40. więcej Art. 40. Posiadacz może wykonywać zwrotne poszukiwanie przeciwko
indosantom, wystawcy, tudzież innym dłużnikom, jeżeli czek, mimo przedstawienia
do zapłaty we właściwym czasie, nie został zapłacony, a odmowę zapłaty stwierdzono:
1) albo aktem publicznym (protestem);
2) albo oświadczeniem trasata na czeku, datowanem i wymieniającem dzień
przedstawienia;
3) albo oświadczeniem izby rozrachunkowej, datowanem i stwierdzającem, że czek
został we właściwym czasie złożony do rozrachunku i że go nie wykupiono.

art. 41. więcej Art. 41. Protest lub równoznaczne z nim stwierdzenie powinny być dokonane
przed upływem terminu do przedstawienia.
W razie przedstawienia czeku w ostatnim dniu terminu protest lub równoznaczne
stwierdzenie mogą być dokonane w pierwszym dniu powszednim, po nim
następującym.

art. 42. więcej Art. 42. Posiadacz czeku powinien o niezapłaceniu zawiadomić swojego
indosanta i wystawcę w ciągu czterech dni powszednich, następujących po dniu
protestu lub równoznacznego stwierdzenia, a w przypadku zastrzeżenia „bez
kosztów” – po dniu przedstawienia. Każdy indosant powinien w ciągu dwóch dni
powszednich, następujących po dniu, w którym otrzymał zawiadomienie, podać do
wiadomości swojego poprzednika otrzymane zawiadomienie, wskazując nazwiska
i adresy tych, którzy dokonali zawiadomień poprzednich, i tak kolejno aż do
wystawcy. Terminy powyższe biegną od otrzymania zawiadomienia poprzedniego.
Ilekroć w myśl ustępu poprzedzającego zawiadamia się osobę, podpisaną na
czeku, należy tak samo w tymże terminie zawiadomić jej poręczyciela.
Jeżeli indosant nie wskazał swego adresu lub podał go w sposób nieczytelny,
wystarczy zawiadomienie poprzedzającego go indosanta.
Zawiadomienia można dokonać w jakikolwiek sposób, nawet przez proste
odesłanie czeku.
Obowiązany do zawiadomienia ma udowodnić, że dokonał go w przepisanym
terminie. Termin ten uważa się jako zachowany, jeżeli pismo z zawiadomieniem
oddano na pocztę w przepisanym terminie.
Kto nie zawiadomi w czasie powyżej oznaczonym, nie traci praw z czeku,
odpowiada jednak za szkodę, spowodowaną przez swe niedbalstwo tylko do sumy, na
jaką czek jest wystawiony.

art. 43. więcej Art. 43. Wystawca, indosant albo poręczyciel przez zastrzeżenie „bez kosztów”,
„bez protestu” lub przez inne równoznaczne, napisane na czeku i podpisane, mogą
zwolnić posiadacza czeku od protestu lub od równoznacznego stwierdzenia, jako
warunku zwrotnego poszukiwania.
Zastrzeżenie takie nie zwalnia posiadacza ani od przedstawienia czeku
w przepisanym terminie, ani od obowiązku zawiadomienia. Dowód niezachowania
terminu przedstawienia ciąży na tym, kto się na tę okoliczność powołuje wobec
posiadacza.
Zastrzeżenie, pochodzące od wystawcy, skuteczne jest wobec wszystkich
dłużników czekowych; jeżeli pochodzi od indosanta lub od poręczyciela, ma skutek
tylko wobec niego. Gdyby mimo zastrzeżenia, pochodzącego od wystawcy, posiadacz
dokonał protestu lub równoznacznego stwierdzenia, sam ponosi koszty. Jeżeli
zastrzeżenie pochodzi od indosanta lub od poręczyciela, koszty dokonanego protestu
lub równoznacznego stwierdzenia obciążają wszystkich dłużników czekowych.

art. 44. więcej Art. 44. Wszystkie osoby, zobowiązane z czeku, odpowiadają wobec posiadacza
solidarnie.
Posiadacz może dochodzić roszczeń przeciw jednemu, kilku lub wszystkim
dłużnikom bez potrzeby zachowania porządku, w jakim się zobowiązali.
Takie samo prawo ma każdy dłużnik czekowy, który czek wykupił.
Dochodzenie sądowe roszczeń przeciw jednemu dłużnikowi nie tamuje
dochodzenia przeciw innym dłużnikom, nawet następującym po dłużniku, przeciw
któremu wpierw skierowano dochodzenie sądowe.

art. 45. więcej Art. 45. Posiadacz czeku może żądać od zobowiązanego zwrotnie:
1) niezapłaconej sumy czekowej;
2) odsetek w wysokości sześć od sta, a przy czekach, wystawionych i płatnych
w Polsce, odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia przedstawienia;
3) kosztów protestu lub równoznacznego stwierdzenia, dokonanych zawiadomień,
tudzież innych kosztów;
4) prowizji komisowej, która w braku umowy wynosi jedną szóstą od sta od sumy
czekowej i nie może przekroczyć tej stopy.

art. 46. więcej Art. 46. Kto czek wykupił, może żądać od swoich poprzedników:
1) całkowitej sumy zapłaconej;
2) odsetek w wysokości sześć od sta, a przy czekach, wystawionych i płatnych
w Polsce, odsetek ustawowych za opóźnienie od powyższej sumy, licząc od dnia
wykupienia czeku;
3) własnych kosztów;
4) prowizji komisowej od sumy czekowej, obliczonej według art. 45 pkt 4).

art. 47. więcej Art. 47. Każdy dłużnik czekowy, przeciw któremu wykonywa się lub wykonać
można zwrotne poszukiwanie, może żądać, aby mu za zapłatą sumy regresowej
wydano czek z protestem lub równoznacznem stwierdzeniem, tudzież rachunek
pokwitowany.
Indosant, który czek wykupił, może przekreślić indos własny oraz indosy
następnych indosantów.

art. 48. więcej Art. 48. Jeżeli przedstawienie czeku, protest lub równoznaczne stwierdzenie nie
mogą być dokonane w terminach przepisanych spowodu przeszkody nie do
przezwyciężenia (ustawowego przepisu któregokolwiek państwa albo innego
wypadku siły wyższej), terminy te ulegają przedłużeniu.
Posiadacz obowiązany jest zawiadomić bez zwłoki swego indosanta o wypadku
siły wyższej i o tem zawiadomieniu zaznaczyć na czeku lub na przedłużku z dodaniem
daty i swego podpisu; pozatem stosuje się przepisy art. 42.
Po ustaniu siły wyższej posiadacz czeku powinien bez zwłoki przedstawić czek
do zapłaty, a w razie potrzeby dokonać protestu lub równoznacznego stwierdzenia.
Jeżeli siła wyższa trwa dłużej niż piętnaście dni, licząc od dnia, w którym
posiadacz zawiadomił swego indosanta o wypadku siły wyższej, chociażby nawet
zawiadomienie takie nastąpiło jeszcze przed upływem terminu do przedstawienia,
można wykonać zwrotne poszukiwanie bez przedstawienia czeku i bez protestu lub
równoznacznego stwierdzenia.
Okoliczności czysto osobistych, dotyczących posiadacza czeku lub osoby, której
zlecił on przedstawienie czeku albo dokonanie protestu lub równoznacznego
stwierdzenia, nie uważa się za wypadki siły wyższej.

art. 49. więcej Art. 49. Z wyjątkiem czeków na okaziciela każdy czek, wystawiony w jednym,
a płatny w drugim kraju lub w części zamorskiej tego samego kraju i odwrotnie, albo
też wystawiony i płatny w tej samej części zamorskiej lub w różnych częściach
zamorskich tego samego kraju, może być wystawiony w kilku jednobrzmiących
egzemplarzach. Jeżeli czek wystawia się w kilku egzemplarzach, powinny one być
ponumerowane w samym tekście dokumentu, w przeciwnym razie każdy
z egzemplarzy uważa się za czek odrębny.

art. 50. więcej Art. 50. Zapłata, dokonana na jeden z egzemplarzy, zwalnia nawet wtedy, gdyby
nie było na czeku zastrzeżenia, że taka zapłata pozbawia ważności inne egzemplarze.
Indosant, który przeniósł egzemplarze na różne osoby, jako też następni
indosanci odpowiadają ze wszystkich podpisanych przez siebie egzemplarzy, których
im nie zwrócono.

art. 51. więcej Art. 51. W razie zmiany tekstu czeku osoby, które czek podpisały po dokonaniu
zmiany, odpowiadają według brzmienia tekstu zmienionego; osoby, które czek
poprzednio podpisały, odpowiadają według brzmienia tekstu pierwotnego.

art. 52. więcej Art. 52. Roszczenia z tytułu zwrotnego poszukiwania, służące posiadaczowi
przeciw indosantom, wystawcy oraz innym dłużnikom, ulegają przedawnieniu
z upływem sześciu miesięcy, licząc od końca terminu przedstawienia.
Roszczenia z tytułu zwrotnego poszukiwania dłużników, zobowiązanych do
zapłaty czeku, między sobą ulegają przedawnieniu z upływem sześciu miesięcy, licząc
od dnia, w którym dłużnik wykupił czek albo w którym sam został pociągnięty z czeku
do odpowiedzialności sądowej.

art. 53. więcej Art. 53. Prawo powszechne określa przyczyny przerwania i zawieszenia biegu
przedawnienia roszczeń czekowych.
Przerwanie przedawnienia ma skutek jedynie wobec tego dłużnika czekowego,
którego dotyczy przyczyna przerwania.

art. 54. więcej Art. 54. Wyraz „bankier” w rozumieniu prawa niniejszego oznacza:
a) państwowe i samorządowe zakłady kredytowe i kasy oszczędności;
b) przedsiębiorstwa bankowe z wyjątkiem kantorów wymiany i zakładów
zastawniczych.

art. 55. więcej Art. 55. Przedstawienie czeku i protest mogą być dokonane tylko w dnie
powszednie.
Jeżeli ostatni dzień terminu, oznaczonego przez prawo do dokonania czynności,
dotyczących czeków, w szczególności do przedstawienia albo do dokonania protestu
lub równoznacznego stwierdzenia, przypada na dzień ustawowo uznany za
świąteczny, termin przedłuża się do najbliższego dnia powszedniego, następującego
po upływie terminu. Dni świąteczne, przypadające w ciągu terminu, wlicza się do tego
terminu.

art. 56. więcej Art. 56. Do terminów, przewidzianych w prawie niniejszem, nie wlicza się dnia
początkowego.

art. 57. więcej Art. 57. Nie są dopuszczalne dni ulgowe ani na podstawie ustawy, ani według
uznania sędziego.

art. 58. więcej Art. 58. Trasat jest obowiązany odmówić zapłaty czeku, jeżeli doszło do jego
wiadomości, że ogłoszono upadłość wystawcy.

art. 59. więcej Art. 59. Wystawca, którego zobowiązanie czekowe wygasło wskutek
przedawnienia lub zaniedbania czynności zachowawczych, jest zobowiązany wobec
posiadacza czeku, o ile z jego szkodą niesłusznie się zbogacił.
Roszczenie z tytułu niesłusznego zbogacenia ulega przedawnieniu z upływem lat
trzech, licząc od dnia wygaśnięcia zobowiązania czekowego.

art. 60. więcej Art. 60. Jeżeli zapłata czeku nie nastąpiła spowodu, że wystawca, wystawiając
czek, nie miał u trasata potrzebnego funduszu do rozporządzenia, lub spowodu, że po
wystawieniu czeku rozporządził pokryciem, wystawca odpowiada wobec posiadacza
za wszelką szkodę, co najmniej zaś powinien mu zapłacić odsetki w wysokości sześć
od sta od sumy niepokrytej. Roszczenia powyższe ulegają przedawnieniu z upływem
lat trzech, licząc od dnia, w którym trasat odmówił zapłaty.

art. 61. więcej Art. 61. Kto wystawia czek, nie mając u trasata potrzebnego funduszu do
rozporządzenia, lub po wystawieniu czeku rozporządza pokryciem, jeżeli skutkiem
tego zapłata czeku nie nastąpiła, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega grzywnie
albo karze ograniczenia wolności.

art. 62. więcej Art. 62. Zdolność osoby do zaciągania zobowiązań czekowych ocenia się
według jej prawa ojczystego. Jeżeli prawo to uznaje za właściwe prawo innego kraju,
należy je stosować.
Kto według prawa, określonego w ustępie poprzedzającym, nie ma zdolności
czekowej, mimo to jest ważnie zobowiązany, jeżeli podpisał czek w kraju, według
którego ustaw miałby zdolność czekową. Przepisu tego nie stosuje się do obywatela
polskiego, który zaciągnął zobowiązanie czekowe zagranicą.

art. 63. więcej Art. 63. Prawo kraju miejsca płatności czeku rozstrzyga o tem, na kogo można
czek wystawić.
Jeżeli według tego prawa dokument ze względu na osobę, na którą został
wystawiony, jest nieważny jako czek, zobowiązania, wynikające z podpisów,
umieszczonych na tym dokumencie w innych krajach, których ustawy nie zawierają
takiego przepisu, są mimo to ważne.

art. 64. więcej Art. 64. Formę oświadczenia czekowego ocenia się podług ustaw kraju,
w którym oświadczenie zostało podpisane; jednakże wystarcza zachowanie formy,
wymaganej przez prawo miejsca płatności.
Jeżeli jednak oświadczenie czekowe, nieważne ze względu na przepisy ustępu
poprzedzającego, odpowiada prawu kraju, w którym zostało podpisane późniejsze
oświadczenie, ważności późniejszego oświadczenia nie uchybia okoliczność, że forma
wcześniejszego oświadczenia była nieprawidłowa.
Zobowiązania czekowe, zaciągnięte zagranicą przez obywatela polskiego, są
ważne w Polsce w stosunku do innego obywatela polskiego także wówczas, jeżeli
zostały zaciągnięte z zachowaniem formy, przewidzianej w prawie niniejszem.

art. 65. więcej Art. 65. Skutki zobowiązań czekowych określa się według ustaw kraju,
w którym zobowiązania te zostały zaciągnięte.

art. 66. więcej Art. 66. Terminy wykonywania zwrotnego poszukiwania określa w stosunku do
wszystkich osób, które czek podpisały, prawo miejsca wystawienia czeku.

art. 67. więcej Art. 67. Prawo miejsca płatności czeku określa:
1) czy czek może być płatny tylko za okazaniem, czy też może być płatny w pewien
czas po okazaniu oraz jakie są skutki umieszczenia w czeku późniejszej daty
wystawienia;
2) termin do przedstawienia;
3) czy czek może być przyjęty, certyfikowany, potwierdzony lub wizowany oraz
jakie są skutki tych oświadczeń;
4) czy posiadacz może żądać zapłaty częściowej oraz czy jest zobowiązany do jej
przyjęcia;
5) czy czek może być zakreślony albo zaopatrzony zastrzeżeniem „przelać na
rachunek” lub innem równoznacznem oraz jakie są skutki tych oświadczeń;
6) czy posiadacz ma szczególne prawa do pokrycia oraz jaki jest ich charakter;
7) czy wystawca może czek odwołać lub sprzeciwić się jego zapłacie;
8) jakie środki należy przedsięwziąć w razie zaginięcia lub kradzieży czeku;
9) czy protest lub równoznaczne stwierdzenie jest potrzebne do zachowania prawa
zwrotnego poszukiwania przeciw indosantom, wystawcy oraz innym
zobowiązanym.

art. 68. więcej Art. 68. Formę i terminy protestu, tudzież formę innych czynności, potrzebnych
do wykonania lub do zachowania praw czekowych, ocenia się podług ustaw kraju,
w którym protest ma być dokonany lub czynność przedsięwzięta.

art. 69. więcej Art. 69. Protest sporządza notarjusz.

art. 70. więcej Art. 70. Protest zawiera:
1) nazwisko osoby, która żąda protestu, oraz osoby, przeciw której protest ma być
dokonany;
2) stwierdzenie, że osoba, przeciw której protest ma być dokonany, nie uczyniła
zadość wezwaniu, skierowanemu do niej, a nadto oświadczenie, złożone przez tę
osobę, albo stwierdzenie, że jej nie zastano albo że nie było można odnaleźć
lokalu jej przedsiębiorstwa;
3) oznaczenie miejsca i dnia, w którym wezwania dokonano lub bezskutecznie
starano się go dokonać;
4) oznaczenie, ile egzemplarzy czeku przedstawiono i jakie;
5) podpis notarjusza, pieczęć urzędową i numer protestu.

art. 71. więcej Art. 71. Przedstawienia czeku, wezwania do wydania egzemplarza, tudzież
wszystkich innych czynności zachowawczych należy – w braku odmiennego
wskazania w czeku – dokonać w lokalu przedsiębiorstwa. W innym miejscu, np. „na
giełdzie”, można tych czynności dokonać jedynie za zgodą stron interesowanych.
Notarjusz obowiązany jest dokonać poszukiwania lokalu przedsiębiorstwa
i odpowiada za szkodę, spowodowaną brakiem należytej staranności. Jednakże
zaniedbanie lub niedokładność poszukiwań nigdy nie mogą stanowić przyczyny
nieważności protestu.

art. 72. więcej Art. 72. Protest należy napisać na odwrotnej stronie czeku albo na osobnej
karcie, połączonej z czekiem. Jeżeli na odwrotnej stronie niema żadnych oświadczeń,
należy pisanie protestu zacząć od brzegu, w przeciwnym zaś razie bezpośrednio po
ostatnim oświadczeniu.
Jeżeli protest ma być napisany w całości lub w części na osobnej karcie
dodatkowej, należy tę kartę połączyć z czekiem w ten sposób, aby nie było wolnych
miejsc na odwrotnej stronie czeku; połączenie czeku z kartą dodatkową powinno być
przypieczętowane pieczęcią urzędową lub przepisane treścią aktu protestowego.

art. 73. więcej Art. 73. Jeżeli zobowiązanemu przedstawiono równocześnie kilka egzemplarzy
czeku, wystarczy umieszczenie protestu na jednym egzemplarzu. Notarjusz zaznaczy
na innych egzemplarzach, gdzie protest umieszczono, i tę uwagę podpisze.

art. 74. więcej Art. 74. Notarjusz jest upoważniony i obowiązany do odbioru zapłaty i do
pokwitowania.
W przypadku takiej zapłaty połączone z nią koszty notarjusza ponosi osoba,
przeciw której protest miał być dokonany.

art. 75. więcej Art. 75. Jeżeli notarjusz nie zastanie osoby, do której wezwanie ma być
skierowane, w lokalu jej przedsiębiorstwa, powinien zostawić tam zawiadomienie
o dokonaniu protestu, zawierające nazwisko i miejsce zamieszkania posiadacza czeku,
nazwisko wystawcy, sumę czekową oraz nazwisko i lokal urzędowy notarjusza.

art. 76. więcej Art. 76. Przy dokonywaniu czynności zachowawczych notarjusz może
posługiwać się pomocnikami, których prezes sądu okręgowego na wniosek notarjusza
do tego upoważni.
Za działalność pomocnika w tym zakresie notarjusz odpowiada solidarnie
z pomocnikiem.

art. 77. więcej Art. 77. Notarjusz obowiązany jest przechowywać osobno odpisy protestów
wraz z wypisem istotnej treści czeku, zaopatrzone numerem, i odpisy te składać
w porządku chronologicznym, w jakim protesty zostały sporządzone.
Interesowanym mogą być na żądanie wydawane odpisy tych dokumentów z ich
uwierzytelnieniem lub bez niego.
Minister Sprawiedliwości określi w drodze rozporządzenia termin, po upływie
którego dokumenty, wymienione w ustępie pierwszym, mogą być zniszczone, oraz
sposób ich zniszczenia.

art. 78. więcej Art. 78. Ten, komu czek zaginął, może żądać od sądu rejonowego miejsca
płatności czeku uznania go za umorzony.
We wniosku należy podać istotną treść czeku oraz uprawdopodobnić jego utratę,
jak również interes prawny, który uzasadnia żądanie umorzenia.
Sąd przez ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym wezwie
posiadacza zaginionego czeku do zgłoszenia się w ciągu sześćdziesięciu dni i do
okazania czeku sądowi. Termin ten biegnie od dnia ogłoszenia. Końcowy dzień
terminu powinien być oznaczony w ogłoszeniu według daty kalendarza.
Jeżeli w ciągu terminu, oznaczonego w wezwaniu, nikt nie zgłosi się z czekiem,
sąd wyda orzeczenie, uznające czek za umorzony.
Jeżeli natomiast posiadacz czeku zgłosi się przed wydaniem orzeczenia, sąd
umorzy dalsze postępowanie po przesłuchaniu interesowanych i po okazaniu czeku
żądającemu umorzenia.
Zarówno o wszczęciu postępowania, jako też o jego wyniku sąd zawiadomi
trasata i wszystkich dłużników czekowych, wskazanych przez żądającego umorzenia
czeku.

art. 79. więcej Art. 79. Dłużnik czekowy oraz trasat, który po otrzymaniu zawiadomienia
o wszczęciu postępowania płaci czek, czyni to na własne niebezpieczeństwo; wolno
mu jednak sumę czekową złożyć do depozytu sądowego miejsca płatności i zwolnić
się przez to z zobowiązania.

art. 80. więcej Art. 80. Jeżeli po ogłoszeniu wezwania żądający umorzenia zgłosi się do trasata
z żądaniem zapłaty, trasat może złożyć sumę czekową do depozytu sądowego albo
zapłacić ją żądającemu umorzenia za zabezpieczeniem.
Gdyby trasat jednego i drugiego odmówił, żądający umorzenia może, na
podstawie odpisu czeku, dokonać protestu lub równoznacznego stwierdzenia,
a następnie wykonać zwrotne poszukiwanie; może jednak domagać się od
zobowiązanych zwrotnie jedynie złożenia sumy czekowej do depozytu albo zapłaty za
zabezpieczeniem, według wyboru dłużnika.

art. 81. więcej Art. 81. Na podstawie orzeczenia, uznającego czek za umorzony, można
wykonywać wszystkie prawa z czeku.

art. 82. więcej Art. 82. Z dniem wejścia w życie prawa niniejszego traci moc rozporządzenie
Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 listopada 1924 r. o prawie czekowem (Dz. U.
R. P. Nr 100, poz. 927).

art. 83. więcej Art. 83. Ilekroć przepisy prawne powołują się na dotychczasowe prawo
czekowe, stosuje się odpowiednio przepisy prawa niniejszego.

art. 84. więcej Art. 84. Rozporządzenie Ministra Skarbu, wydane w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, ustali, które instytucje są izbami rozrachunkowemi.

art. 85. więcej Art. 85. Pozostają w mocy przepisy rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 12 czerwca 1934 r. o wierzytelnościach w walutach
zagranicznych (Dz. U. R. P. Nr 59, poz. 509), z wyjątkiem przepisu art. 2 ust. (3),
który traci moc w stosunku do czeków, wystawionych po wejściu w życie prawa
niniejszego.

art. 86. więcej Art. 86. Przepisów prawa niniejszego nie stosuje się do czeków, wystawionych
przed jego wejściem w życie.

art. 87. więcej Art. 87. Wykonanie prawa niniejszego porucza się Ministrowi Sprawiedliwości.

art. 88. więcej Art. 88. Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1936 r.