Ustawa z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa reguluje postępowanie wobec osób, które spełniają łącznie
następujące przesłanki:
1) odbywają prawomocnie orzeczoną karę pozbawienia wolności lub karę 25 lat
pozbawienia wolności, wykonywaną w systemie terapeutycznym,
2) w trakcie postępowania wykonawczego występowały u nich zaburzenia
psychiczne w postaci upośledzenia umysłowego, zaburzenia osobowości lub
zaburzenia preferencji seksualnych,
3) stwierdzone u nich zaburzenia psychiczne mają taki charakter lub takie nasilenie,
że zachodzi co najmniej wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu
zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu,
zdrowiu lub wolności seksualnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności,
której górna granica wynosi co najmniej 10 lat
– zwanych dalej „osobami stwarzającymi zagrożenie”.

art. 2. więcej Art. 2. 1. W sprawach określonych w ustawie sądem właściwym w pierwszej
instancji jest sąd okręgowy.
2. Czynności określone w rozdziale 3 wykonuje sąd właściwy dla siedziby
zakładu karnego, czynności określone w rozdziale 4 – sąd właściwy dla miejsca
stałego pobytu osoby stwarzającej zagrożenie, a czynności określone w rozdziałach 5 i 7 – sąd właściwy dla siedziby Krajowego Ośrodka Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym.
3. W postępowaniu sądowym stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 2019 r. poz. 1460, z
późn. zm.) o postępowaniu nieprocesowym ze zmianami wynikającymi z niniejszej
ustawy, z tym że do środków odwoławczych wnoszonych przez osobę, której dotyczy
postępowanie uregulowane w niniejszej ustawie, nie ma zastosowania art. 368 ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
4. Postępowanie określone w rozdziałach 3, 4 i 7 toczy się z udziałem
prokuratora.

art. 3. więcej Art. 3. Wobec osoby stwarzającej zagrożenie stosuje się nadzór prewencyjny
albo umieszczenie w Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym.

Art. 3a. Ustawa ma zastosowanie do osób skazanych za czyn popełniony przed
dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks
karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396).

art. 4. więcej Art. 4. 1. Tworzy się Krajowy Ośrodek Zapobiegania Zachowaniom
Dyssocjalnym, zwany dalej „Ośrodkiem”.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia jest dla Ośrodka podmiotem tworzącym
w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności
leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567).
3. Zadaniem Ośrodka jest prowadzenie postępowania terapeutycznego wobec
osób stwarzających zagrożenie umieszczonych w Ośrodku.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Ośrodek jest jednostką budżetową podległą ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
2. Ośrodek jest podmiotem leczniczym, niebędącym przedsiębiorcą w
rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
3. Kierownika Ośrodka powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw
zdrowia.

art. 6. więcej Art. 6. 1. W Ośrodku powołuje się służbę ochrony, której zadania są
realizowane przez pracowników wpisanych na listę kwalifikowanych pracowników
ochrony fizycznej, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2020 r. poz. 838).
2. Do zadań służby ochrony należy ochrona osób przebywających w Ośrodku,
ochrona mienia, zapewnienie bezpieczeństwa i porządku na terenie Ośrodka, a także
zapewnienie, aby osoby stwarzające zagrożenie w nim umieszczone nie opuściły go i
nie oddaliły się samowolnie.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Teren Ośrodka i znajdujące się na nim pomieszczenia są wyposażone
w urządzenia monitorujące, umożliwiające stały nadzór nad osobami stwarzającymi
zagrożenie umieszczonymi w Ośrodku oraz kontrolę stosowania przymusu bezpośredniego.
2. Monitorowany obraz lub dźwięk jest utrwalany.
3. Obraz z monitoringu pomieszczeń lub ich części przeznaczonych do celów
sanitarno-higienicznych jest przekazywany w sposób uniemożliwiający ukazywanie
intymnych części ciała ludzkiego oraz intymnych czynności fizjologicznych.
4. Zapis utrwalonego obrazu i dźwięku podlega ochronie określonej w przepisach
o ochronie danych osobowych. Dostęp do urządzeń monitorujących oraz do zapisu
utrwalonego za ich pomocą mają wyłącznie osoby upoważnione przez kierownika Ośrodka.
5. Zapis z monitoringu przechowuje się przez 6 miesięcy. Po upływie terminu
przechowywania zapis usuwa się w sposób uniemożliwiający jego odzyskanie. Z
usunięcia zapisu sporządza się protokół, w którym należy wskazać datę tej czynności
oraz imię i nazwisko osoby, która dokonała usunięcia.

art. 8. więcej Art. 8. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1) liczbę łóżek w Ośrodku przeznaczonych dla osób stwarzających zagrożenie
umieszczonych w Ośrodku,
2) wymagania ogólnoprzestrzenne, sanitarne i instalacyjne, jakie muszą spełniać
pomieszczenia i urządzenia Ośrodka stosownie do rodzaju wykonywanej
działalności leczniczej oraz zakresu udzielanych świadczeń zdrowotnych,
3) warunki zabezpieczenia Ośrodka,
4) rodzaj i liczebność personelu mającego styczność z osobami stwarzającymi
zagrożenie umieszczonymi w Ośrodku,
5) rodzaje urządzeń i środków technicznych służących do przekazywania,
odtwarzania i utrwalania obrazu lub dźwięku z monitoringu oraz sposób
przechowywania, odtwarzania i niszczenia zapisów oraz udostępniania ich
uprawnionym podmiotom
– mając na względzie potrzebę zapewnienia odpowiedniego postępowania
terapeutycznego, bezpieczeństwa zdrowotnego osób stwarzających zagrożenie
umieszczonych w Ośrodku, zapobieżenia samowolnemu oddaleniu się tych osób poza
Ośrodek oraz przeciwdziałania zachowaniom zagrażającym życiu i zdrowiu
ludzkiemu lub powodującym niszczenie mienia, a także konieczność właściwego
zabezpieczenia monitorowanego obrazu lub dźwięku przed utratą, zniekształceniem
lub nieuprawnionym ujawnieniem.

art. 9. więcej Art. 9. Jeżeli wydana w trakcie postępowania wykonawczego opinia
psychiatryczna i psychologiczna o stanie zdrowia osoby, o której mowa w art. 1 pkt 1,
wskazuje, że osoba ta spełnia przesłanki określone w art. 1 pkt 2 i 3, dyrektor zakładu
karnego występuje do właściwego sądu z wnioskiem o uznanie osoby, której dotyczy
wniosek, za osobę stwarzającą zagrożenie. Do wniosku dołącza się opinię, a także
informację o wynikach dotychczas stosowanych programów terapeutycznych i
postępach w resocjalizacji.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w art. 9, sąd niezwłocznie
podejmuje czynności zmierzające do ustalenia, czy osoba, której dotyczy wniosek, jest
osobą stwarzającą zagrożenie.
2. Zakończenie odbywania kary pozbawienia wolności po złożeniu wniosku nie
stanowi przeszkody do wydania orzeczenia w przedmiocie określonym w ust. 1.

art. 11. więcej Art. 11. W celu ustalenia, czy osoba, której dotyczy wniosek, wykazuje
zaburzenia, o których mowa w art. 1 pkt 3, w postaci upośledzenia umysłowego,
zaburzenia osobowości lub zaburzenia preferencji seksualnych, sąd, w terminie 7 dni
od dnia otrzymania wniosku, powołuje:
1) dwóch biegłych lekarzy psychiatrów;
2) w sprawach osób z zaburzeniami osobowości ponadto biegłego psychologa,
a w sprawach osób z zaburzeniami preferencji seksualnych – ponadto biegłego
lekarza seksuologa lub certyfikowanego psychologa seksuologa.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Sąd z urzędu ustanawia pełnomocnika osoby, której dotyczy wniosek,
jeżeli nie ma ona pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym,
ustanowionego z wyboru.
2. Pełnomocnik może podejmować działania w trakcie postępowania
uregulowanego w tym rozdziale oraz przez cały okres, kiedy reprezentowana przez
niego osoba jest uznana za osobę stwarzającą zagrożenie.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Jeżeli biegli lekarze psychiatrzy zgłoszą taką konieczność, badanie
psychiatryczne może być połączone z obserwacją w zakładzie psychiatrycznym.
2. O obserwacji sąd orzeka w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku
biegłych, określając miejsce i czas jej trwania oraz termin jej rozpoczęcia. Czas
trwania obserwacji nie może przekroczyć 4 tygodni. Na postanowienie o zarządzeniu
obserwacji przysługuje zażalenie, które sąd rozpoznaje niezwłocznie.
3. Jeżeli osoba, której dotyczy wniosek, nie przebywa w zakładzie karnym i nie
stawi się na obserwację, powiadomiona o terminie jej rozpoczęcia, sąd może zarządzić
poszukiwanie, zatrzymanie i doprowadzenie tej osoby przez Policję.
4. Koszty obserwacji są pokrywane przez Ministra Sprawiedliwości.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości wskaże, w drodze rozporządzenia, zakład psychiatryczny
wykonujący obserwację orzeczoną przez sąd, uwzględniając warunki, jakimi
powinien dysponować zakład psychiatryczny, w celu zapewnienia bezpieczeństwa
innych osób oraz sprawnego przeprowadzenia obserwacji.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Sąd dokonując oceny, czy jest konieczne zastosowanie wobec osoby
stwarzającej zagrożenie nadzoru prewencyjnego albo umieszczenie jej w Ośrodku,
bierze pod uwagę całokształt okoliczności ustalonych w sprawie, a w szczególności uzyskane opinie biegłych, a także wyniki prowadzonego dotychczas postępowania terapeutycznego oraz możliwość efektywnego poddania się przez tę osobę
postępowaniu terapeutycznemu na wolności.
2. Sąd orzeka o zastosowaniu wobec osoby stwarzającej zagrożenie nadzoru
prewencyjnego, jeżeli charakter stwierdzonych zaburzeń psychicznych lub ich
nasilenie wskazują, że zachodzi wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez tę
osobę czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu,
zdrowiu lub wolności seksualnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności, której
górna granica wynosi co najmniej 10 lat.
3. Sąd orzeka o umieszczeniu w Ośrodku osoby stwarzającej zagrożenie, jeżeli
charakter stwierdzonych zaburzeń psychicznych lub ich nasilenie wskazują, że jest to
niezbędne ze względu na bardzo wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu
zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu, zdrowiu lub
wolności seksualnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica
wynosi co najmniej 10 lat.
4. Nadzór prewencyjny i umieszczenie w Ośrodku orzeka się bez określenia terminu.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje postanowienie o uznaniu
osoby za stwarzającą zagrożenie i zastosowaniu wobec niej nadzoru prewencyjnego
albo o umieszczeniu jej w Ośrodku albo postanowienie o uznaniu, że osoba, której
dotyczy wniosek, nie jest osobą stwarzającą zagrożenie. Sąd orzeka na rozprawie w
składzie trzech sędziów zawodowych. Udział prokuratora i pełnomocnika jest obowiązkowy.
2. Sąd poleca doprowadzenie z zakładu karnego osoby, której dotyczy wniosek,
a jeżeli po skierowaniu wniosku, o którym mowa w art. 9, osoba ta opuściła zakład
karny, wzywa ją do stawiennictwa na rozprawie. Jeżeli jednak osoba ta odmówi
udziału w rozprawie albo nie stawi się, powiadomiona o terminie, a sąd uzna jej
stawiennictwo za konieczne, można zarządzić jej poszukiwanie, zatrzymanie i
doprowadzenie przez Policję.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Orzekając o zastosowaniu nadzoru prewencyjnego, sąd może nałożyć
na osobę stwarzającą zagrożenie obowiązek poddania się odpowiedniemu postępowaniu terapeutycznemu. W postanowieniu sąd wskazuje podmiot leczniczy, w którym postępowanie terapeutyczne ma być prowadzone.
2. Kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, informuje sąd
i komendanta Policji sprawującego nadzór prewencyjny o uchylaniu się od obowiązku
poddania się postępowaniu terapeutycznemu przez osobę stwarzającą zagrożenie.

art. 17. więcej Art. 17. Wydając postanowienie o uznaniu osoby za osobę stwarzającą
zagrożenie, sąd zarządza:
1) pobranie od tej osoby wymazu ze śluzówki policzków w celu przeprowadzenia
analizy kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA);
2) pobranie od tej osoby odcisków linii papilarnych;
3) wykonanie zdjęć, szkiców i opisów wizerunku tej osoby;
4) umieszczenie wyników analizy DNA, odcisków linii papilarnych, zdjęć, szkiców
i opisów wizerunków w odpowiednich bazach i zbiorach danych, o których
mowa w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360 i 956).

art. 18. więcej Art. 18. 1. Odpis prawomocnego postanowienia o umieszczeniu osoby
stwarzającej zagrożenie w Ośrodku albo o obowiązku poddania się przez nią
postępowaniu terapeutycznemu wraz z kopiami opinii biegłych przesyła się do
Ośrodka albo do podmiotu leczniczego wskazanego w postanowieniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1.
2. Dyrektor zakładu karnego niezwłocznie przekazuje do Ośrodka albo do
podmiotu leczniczego wskazanego w postanowieniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1,
kopie dokumentacji medycznej i innych posiadanych opinii psychiatrycznych i
psychologicznych dotyczących osoby stwarzającej zagrożenie.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Osoba stwarzająca zagrożenie, wobec której orzeczono o
umieszczeniu w Ośrodku, a która nie przebywa w zakładzie karnym, jest obowiązana
stawić się w Ośrodku w terminie nie dłuższym niż 3 dni od dnia uprawomocnienia się
tego orzeczenia. Jeżeli zachodzi obawa, że osoba ta nie stawi się w Ośrodku, sąd
zarządza jej zatrzymanie i doprowadzenie do Ośrodka przez Policję.
2. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, nie stawi się w Ośrodku lub nie zostanie
doprowadzona, sąd zarządza jej poszukiwanie, zatrzymanie i doprowadzenie do
Ośrodka przez Policję.
3. Jeżeli osoba stwarzająca zagrożenie, wobec której orzeczono o umieszczeniu
w Ośrodku, przebywa w zakładzie karnym, odpis postanowienia przesyła się do
dyrektora zakładu karnego wraz z poleceniem przetransportowania tej osoby do
Ośrodka z dniem wykonania kary.

art. 20. więcej Art. 20. Zatrzymanie i doprowadzenie przez Policję następuje w obecności
lekarza, pielęgniarki lub zespołu ratownictwa medycznego.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Sąd może, na wniosek komendanta Policji sprawującego nadzór
prewencyjny lub z urzędu, orzec o umieszczeniu w Ośrodku osoby stwarzającej
zagrożenie, wobec której zastosowano nadzór prewencyjny, jeżeli osoba ta uchyla się
od obowiązku poddania się postępowaniu terapeutycznemu lub od obowiązków
wynikających ze sprawowanego nad nią nadzoru prewencyjnego.
2. Sąd orzeka o umieszczeniu w Ośrodku osoby stwarzającej zagrożenie, wobec
której zastosowano nadzór prewencyjny, jeżeli zachodzą okoliczności określone w art.
14 ust. 3.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Celem nadzoru prewencyjnego jest ograniczenie zagrożenia życia,
zdrowia lub wolności seksualnej innych osób ze strony osoby stwarzającej zagrożenie,
która nie została umieszczona w Ośrodku.
2. Nadzór prewencyjny jest sprawowany przez komendanta powiatowego
(miejskiego, rejonowego) Policji, na obszarze właściwości którego osoba stwarzająca
zagrożenie ma miejsce stałego pobytu. Odpis prawomocnego postanowienia
o zastosowaniu nadzoru prewencyjnego doręcza się właściwemu miejscowo
komendantowi Policji.
3. Osoba stwarzająca zagrożenie, wobec której zastosowano nadzór
prewencyjny, ma obowiązek każdorazowego informowania komendanta Policji
sprawującego nadzór prewencyjny o zmianie miejsca stałego pobytu, miejsca
zatrudnienia, imienia lub nazwiska, a jeżeli komendant Policji tego zażąda, również
udzielania informacji o miejscu aktualnego i zamierzonego pobytu oraz o terminach i
miejscach wyjazdów.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Policja, dla zrealizowania celów nadzoru prewencyjnego, może
prowadzić czynności operacyjno-rozpoznawcze dotyczące osoby stwarzającej
zagrożenie, wobec której zastosowano nadzór prewencyjny, a także weryfikować,
gromadzić i przetwarzać informacje udzielane przez tę osobę oraz uzyskane w wyniku
czynności operacyjno-rozpoznawczych.
2. Jeżeli weryfikowanie informacji, o których mowa w ust. 1, napotyka trudności
lub jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że osoba, wobec której zastosowano nadzór
prewencyjny, czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa przeciwko życiu i
zdrowiu, zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co
najmniej 5 lat, lub przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, sąd
może, w drodze postanowienia, na pisemny wniosek komendanta wojewódzkiego
Policji, po uzyskaniu pisemnej zgody prokuratora okręgowego właściwego ze
względu na siedzibę komendy wojewódzkiej Policji, zarządzić kontrolę operacyjną.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera w szczególności:
1) numer sprawy i jej kryptonim, jeżeli został jej nadany;
2) wskazanie okoliczności uzasadniających potrzebę zastosowania kontroli
operacyjnej, w tym stwierdzonej bezskuteczności lub nieprzydatności innych
środków; do wniosku załącza się materiały, które stanowiły podstawę ustalenia
tych okoliczności;
3) dane osoby lub inne dane pozwalające na jednoznaczne określenie podmiotu lub
przedmiotu, wobec którego stosowana będzie kontrola operacyjna, ze
wskazaniem miejsca lub sposobu jej stosowania;
4) określenie celu, czasu i rodzaju prowadzonej kontroli operacyjnej.
4. Kontrolę operacyjną zarządza się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Sąd
może, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub komendanta
wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego
prokuratora, o którym mowa w ust. 2, wydać postanowienie o jednorazowym
przedłużeniu kontroli operacyjnej na okres nie dłuższy niż kolejne 3 miesiące, jeżeli
nie ustały przyczyny tej kontroli.
5. Kontrola operacyjna może być zarządzana ponownie w przypadku
wystąpienia okoliczności określonych w ust. 2.
6. Zgromadzone podczas stosowania kontroli operacyjnej materiały
niezawierające informacji, o których mowa w art. 22 ust. 3, dowodów mających znaczenie dla ustalenia okoliczności określonych w art. 14 ust. 3 lub dowodów stanowiących podstawę do wszczęcia postępowania karnego, podlegają
niezwłocznemu, protokolarnemu i komisyjnemu zniszczeniu. Zniszczenie materiałów
zarządza organ Policji, który wnioskował o zarządzenie kontroli operacyjnej.
7. Przepisy art. 19 ust. 6, 11–16, 17a, 20 i 22 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o
Policji oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 19 ust. 21 tej ustawy
stosuje się odpowiednio.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Sąd uchyla nadzór prewencyjny, jeżeli nie zachodzą już okoliczności,
o których mowa w art. 14 ust. 2, albo jeżeli osoba stwarzająca zagrożenie została
umieszczona w Ośrodku.
2. Komendant Policji sprawujący nadzór prewencyjny składa wniosek o
uchylenie nadzoru prewencyjnego niezwłocznie po uzyskaniu informacji
wskazujących, że nie zachodzą już okoliczności, o których mowa w art. 14 ust. 2.
3. Wniosek o uchylenie nadzoru prewencyjnego może zostać złożony przez
osobę, wobec której zastosowano nadzór prewencyjny, lub przez jej pełnomocnika nie
wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od dnia zastosowania nadzoru. Ponowne złożenie
wniosku może nastąpić po upływie 6 miesięcy od dnia rozpatrzenia poprzedniego wniosku.
4. Przed uchyleniem nadzoru prewencyjnego sąd wysłuchuje biegłych, o których
mowa w art. 11.

art. 25. więcej Art. 25. Osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w Ośrodku zostaje objęta
odpowiednim postępowaniem terapeutycznym, którego celem jest poprawa stanu jej
zdrowia i zachowania w stopniu umożliwiającym funkcjonowanie w społeczeństwie
w sposób niestwarzający zagrożenia życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych
osób. Kierownik Ośrodka sporządza indywidualny plan terapii dla każdej osoby
stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Osobie stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku nie
przysługuje prawo wyboru lekarza i pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej,
świadczeniodawcy udzielającego ambulatoryjnych świadczeń opieki zdrowotnej,
lekarza dentysty oraz szpitala, określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1373, z późn. zm.).
2. Świadczenia zdrowotne, których nie można udzielić w Ośrodku, są udzielane
osobie stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku w pierwszej kolejności przez
podmioty lecznicze dla osób pozbawionych wolności.
3. Podmioty lecznicze inne niż te, o których mowa w ust. 2, współdziałają
w zapewnieniu osobie stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku świadczeń
zdrowotnych, gdy jest konieczne:
1) natychmiastowe udzielenie świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie
życia lub zdrowia osoby stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku;
2) przeprowadzenie specjalistycznych badań, leczenia, pielęgnacji lub rehabilitacji.
4. Świadczenia zdrowotne są udzielane osobie stwarzającej zagrożenie
umieszczonej w Ośrodku w obecności upoważnionych pracowników Ośrodka, chyba
że kierownik Ośrodka, w uzasadnionych przypadkach, zdecyduje inaczej.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
udzielania świadczeń zdrowotnych osobom stwarzającym zagrożenie umieszczonym
w Ośrodku, mając na uwadze konieczność zapewnienia tym osobom świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym gdy jest konieczne natychmiastowe udzielenie świadczenia
zdrowotnego ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia albo przeprowadzenie
specjalistycznych badań, leczenia, pielęgnacji lub rehabilitacji.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Od osoby stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku nie
pobiera się opłat za świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez
świadczeniodawcę, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, o
której mowa w art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
2. Osobie stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku przysługują
ponadto, bez pobierania od niej opłat, wyroby, o których mowa w ustawie z dnia
20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 186), oraz produkty lecznicze.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w Ośrodku nie może
posiadać przedmiotów, które mogą posłużyć do zakłócenia porządku lub
bezpieczeństwa w Ośrodku.
2. W każdym czasie można przeprowadzić kontrolę przedmiotów posiadanych
przez osobę stwarzającą zagrożenie umieszczoną w Ośrodku oraz pomieszczeń, w
których ta osoba przebywa. W razie konieczności jest dopuszczalne naruszenie plomb
gwarancyjnych, uszkodzenie kontrolowanych przedmiotów w niezbędnym zakresie, a
także użycie psów specjalnych wyszkolonych w zakresie wyszukiwania środków
odurzających i substancji psychotropowych lub materiałów wybuchowych.
3. Znalezione w czasie kontroli przedmioty, których osoba stwarzająca
zagrożenie umieszczona w Ośrodku nie może posiadać, podlegają zatrzymaniu.
Przedmioty, których posiadanie poza Ośrodkiem nie jest zabronione, przekazuje się
do depozytu albo przesyła się na koszt osoby stwarzającej zagrożenie umieszczonej w
Ośrodku wskazanej przez nią osobie.
4. Zarządzenia w sprawach, o których mowa w ust. 2 i 3, wydaje kierownik Ośrodka.
5. Z zatrzymania przedmiotów sporządza się protokół, w którym należy wskazać
w szczególności datę zatrzymania przedmiotów, datę sporządzenia protokołu oraz
imię i nazwisko osoby, która dokonała zatrzymania przedmiotów.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w Ośrodku ma prawo, za
zgodą kierownika Ośrodka, do kontaktu z innymi osobami za pośrednictwem telefonu
lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej, a także prawo do kontaktu
osobistego z osobami ją odwiedzającymi.
2. Kierownik Ośrodka może odmówić zgody lub cofnąć zgodę na określony
sposób kontaktu lub kontakt z określonymi osobami, jeżeli kontakt taki może
spowodować wzrost zagrożenia niebezpiecznymi zachowaniami ze strony osoby
stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku albo zakłócić prowadzone
postępowanie terapeutyczne.
3. Nie można odmówić ani cofnąć zgody na kontakt z przedstawicielem
ustawowym, ustanowionym pełnomocnikiem, Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala
Psychiatrycznego ani Rzecznikiem Praw Obywatelskich.
4. Jeżeli osobie stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku odmówiono
zgody na kontakt za pośrednictwem telefonu lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej, do przedmiotów umożliwiających taki kontakt przepis art. 28 stosuje się odpowiednio.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Na zarządzenia kierownika Ośrodka w sprawach, o których mowa w
art. 28 ust. 2 i 3 i art. 29 ust. 2, przysługuje zażalenie do sądu. Sąd rozpoznaje zażalenie
w składzie jednego sędziego.
2. Zażalenie może wnieść osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w
Ośrodku, której dotyczy zarządzenie, jej przedstawiciel ustawowy oraz ustanowiony
dla niej pełnomocnik w terminie 21 dni od dnia powiadomienia tej osoby o zarządzeniu.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Zatrudnione w Ośrodku osoby niewykonujące zawodu lekarza ani
pielęgniarki są obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji uzyskanych w
związku z zatrudnieniem, których ujawnienie mogłoby naruszyć prawem chronione
dobra osoby umieszczonej w Ośrodku.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, są zwolnione z obowiązku zachowania
tajemnicy w wypadkach wskazanych w ustawie oraz w stosunku do:
1) osób wykonujących zawód lekarza lub pielęgniarki, sprawujących opiekę nad
osobą umieszczoną w Ośrodku;
2) osób upoważnionych pisemnie przez kierownika właściwej jednostki
organizacyjnej Policji, prowadzących czynności operacyjno-rozpoznawcze na
podstawie odrębnych przepisów.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w Ośrodku może w
każdym czasie złożyć do sądu wniosek o ustalenie przez sąd potrzeby jej dalszego
pobytu w Ośrodku. Na postanowienie oddalające wniosek przysługuje zażalenie, jeżeli
od wydania orzeczenia w przedmiocie poprzedniego wniosku upłynęło co najmniej 6 miesięcy.
2. Osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w Ośrodku ma prawo do pomocy
w ochronie swoich praw, w szczególności do:
1) kierowania ustnych i pisemnych skarg dotyczących naruszenia jej praw;
2) uzyskania informacji o rozstrzygnięciu zgłoszonej sprawy.
3. Do ochrony praw osób stwarzających zagrożenie umieszczonych w Ośrodku
stosuje się odpowiednio art. 10b, art. 43 i art. 44 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 2020 r. poz. 685).

art. 33. więcej Art. 33. Jeżeli osoba stwarzająca zagrożenie umieszczona w Ośrodku
samowolnie opuści Ośrodek, kierownik Ośrodka niezwłocznie powiadamia o tym
Policję, która podejmuje czynności w celu poszukiwania, zatrzymania i
doprowadzenia tej osoby do Ośrodka. Przepis art. 20 stosuje się.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Wobec osoby stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku
można zastosować przymus bezpośredni.
2. Przymusu bezpośredniego nie można stosować dłużej niż wymaga tego potrzeba.
3. Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę,
wobec której ma być zastosowany przymus bezpośredni, chyba że natychmiastowe
zastosowanie przymusu bezpośredniego jest niezbędne dla zapobieżenia
niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia. W przypadku stosowania przymusu
bezpośredniego należy wybierać przymus możliwie najmniej uciążliwy dla tej osoby,
zachowując szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Przymus bezpośredni można zastosować, gdy osoba stwarzająca
zagrożenie umieszczona w Ośrodku:
1) dopuszcza się zamachu na życie lub zdrowie własne lub innej osoby;
2) dopuszcza się zamachu na bezpieczeństwo powszechne;
3) w sposób gwałtowny niszczy lub uszkadza przedmioty znajdujące się w jej otoczeniu;
4) zachowuje się w sposób powodujący poważne zakłócenia w funkcjonowaniu Ośrodka;
5) próbuje samowolnie opuścić Ośrodek;
6) nawołuje inne osoby umieszczone w Ośrodku do zachowań określonych w pkt 1–5;
7) próbuje oddalić się samowolnie, gdy przebywa poza terenem Ośrodka w związku
z udzielaniem jej świadczeń zdrowotnych.
2. Przymus bezpośredni można zastosować prewencyjnie:
1) w celu zapobieżenia samowolnemu oddaleniu się osoby pozostającej pod
nadzorem służby ochrony poza Ośrodkiem;
2) jeżeli zachowanie osoby stwarzającej zagrożenie wskazuje, że jest to niezbędne
dla zapobieżenia jej agresji lub autoagresji.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Wobec osób stwarzających zagrożenie umieszczonych w Ośrodku
można stosować przymus bezpośredni polegający na:
1) przytrzymaniu;
2) przymusowym zastosowaniu produktów leczniczych;
3) założeniu pasów obezwładniających lub kaftana bezpieczeństwa;
4) izolacji;
5) użyciu:
a) kajdanek,
b) pałki służbowej,
c) ręcznego miotacza substancji obezwładniających.
2. Nie stosuje się prewencyjnie przymusu bezpośredniego określonego w ust. 1
pkt 3 oraz w pkt 5 lit. b i c.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Przytrzymanie polega na doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniu
osoby z użyciem siły fizycznej.
2. Przymusowe zastosowanie produktów leczniczych polega na doraźnym lub
przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniu produktów
leczniczych do organizmu osoby bez jej zgody.
3. Użycie pasa obezwładniającego lub kaftana bezpieczeństwa nie może
utrudniać oddychania ani tamować obiegu krwi.
4. Izolacja polega na umieszczeniu osoby, pojedynczo, w zamkniętym i
odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu.
5. Pałki służbowej używa się do obezwładnienia osoby przez zadanie bólu
fizycznego lub do zablokowania kończyn. Pałką służbową nie zadaje się uderzeń i
pchnięć w głowę, szyję, brzuch i nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części
ciała, chyba że zachodzi konieczność odparcia zamachu stwarzającego bezpośrednie
zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego.
6. Kajdanek używa się w celu częściowego unieruchomienia kończyn, zakładając
je na ręce trzymane z tyłu; w przypadku osób agresywnych można użyć ponadto
kajdanek zakładanych na nogi albo kajdanek zespolonych. W przypadku
prewencyjnego użycia kajdanek można założyć je na ręce trzymane z przodu.
7. Ręcznego miotacza substancji obezwładniających używa się w celu
obezwładnienia, jeżeli użycie pałki lub kajdanek jest niemożliwe albo może okazać
się nieskuteczne.

art. 38. więcej Art. 38. 1. W pierwszej kolejności należy stosować przymus bezpośredni
określony w art. 36 ust. 1 pkt 1–4.
2. Przymus bezpośredni określony w art. 36 ust. 1 pkt 1–4 stosuje lekarz lub
pielęgniarka, a przymus bezpośredni określony w art. 36 ust. 1 pkt 1 i 5 stosuje
pracownik służby ochrony.
3. Przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust. 1 pkt 5 lit. b i c nie stosuje
się wobec osób o widocznej niepełnosprawności, kobiet o widocznej ciąży oraz osób
powyżej 70. roku życia.

art. 39. więcej Art. 39. 1. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust.
1 pkt 1 decyduje lekarz albo pracownik służby ochrony; w przypadku różnicy zdań
rozstrzyga decyzja lekarza.
2. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust. 1 pkt 2–
4 decyduje lekarz.
3. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust. 1 pkt 5
decyduje pracownik służby ochrony.
4. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o
zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje pielęgniarka, która jest obowiązana
niezwłocznie zawiadomić o tym lekarza. Lekarz, po osobistym badaniu osoby, wobec
której zastosowano przymus bezpośredni, podejmuje decyzję w przedmiocie dalszego
stosowania przymusu bezpośredniego.
5. Osoba decydująca o zastosowaniu przymusu bezpośredniego określa jego
rodzaj oraz osobiście stosuje przymus bezpośredni lub nadzoruje jego stosowanie.
6. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o
możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób dokumentowania
przypadków zastosowania przymusu bezpośredniego, uwzględniając potrzebę
skutecznej oceny zasadności stosowania tego przymusu.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Przymus bezpośredni określony w art. 36 ust. 1 pkt 3 jest stosowany
w pomieszczeniu jednoosobowym.
2. W przypadku braku możliwości umieszczenia osoby, wobec której
zastosowano przymus bezpośredni określony w ust. 1, w pomieszczeniu
jednoosobowym przymus bezpośredni stosuje się w sposób umożliwiający
oddzielenie tej osoby od innych osób przebywających w tym samym pomieszczeniu
oraz zapewniający poszanowanie jej godności i intymności, w szczególności przez
wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych bez obecności innych osób.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Izolację oraz założenie pasów obezwładniających lub kaftana
bezpieczeństwa zleca się na czas nie dłuższy niż 4 godziny.
2. Lekarz, po osobistym badaniu osoby, wobec której zastosowano przymus
bezpośredni określony w ust. 1, może przedłużyć stosowanie tego przymusu na
następne dwa okresy nie dłuższe niż 6-godzinne.
3. Po 16 godzinach stosowania przymusu bezpośredniego określonego w ust. 1
każde dalsze przedłużenie stosowania tego przymusu bezpośredniego na kolejny
okres, nie dłuższy niż 6-godzinny, jest dopuszczalne wyłącznie po osobistym badaniu
przez lekarza osoby, wobec której zastosowano ten przymus, oraz uzyskaniu opinii
innego lekarza.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Pielęgniarka nie rzadziej niż co 15 minut kontroluje stan fizyczny
osoby izolowanej lub osoby, której założono pasy obezwładniające lub kaftan
bezpieczeństwa, również w czasie snu tej osoby, za każdym razem odnotowując wynik tej kontroli.
2. W czasie kontroli, o której mowa w ust. 1, pielęgniarka:
1) ocenia prawidłowość stosowania przymusu, w szczególności sprawdza, czy pasy
lub kaftan bezpieczeństwa nie są założone zbyt luźno albo zbyt ciasno;
2) nie rzadziej niż co 4 godziny zapewnia krótkotrwałe częściowe albo całkowite
uwolnienie osoby od pasów lub kaftana bezpieczeństwa w celu zmiany pozycji
lub zaspokojenia potrzeb fizjologicznych i higienicznych.
3. O każdym zagrożeniu zdrowia lub życia osoby, której założono pasy
obezwładniające lub kaftan bezpieczeństwa, albo osoby izolowanej pielęgniarka
natychmiast zawiadamia lekarza.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Jeżeli w wyniku zastosowania przymusu bezpośredniego nastąpiło
zranienie lub inne uszkodzenie ciała osoby lub wystąpiły inne widoczne objawy
zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego, pracownik służby ochrony udziela
niezwłocznie pierwszej pomocy lub zapewnia udzielenie kwalifikowanej pierwszej
pomocy lub medycznych czynności ratunkowych.
2. Pracownik służby ochrony może odstąpić od udzielenia pierwszej pomocy, jeżeli:
1) mogłoby to zagrozić jego życiu lub zdrowiu albo życiu lub zdrowiu innej osoby;
2) inna osoba udzieliła osobie poszkodowanej pierwszej pomocy.
3. W przypadku określonym w ust. 1, a także jeżeli w wyniku zastosowania
przymusu bezpośredniego nastąpiła śmierć człowieka, pracownik służby ochrony
zabezpiecza miejsce zdarzenia, a kierownik Ośrodka niezwłocznie powiadamia o
zdarzeniu właściwą miejscowo jednostkę organizacyjną Policji.
4. W przypadku określonym w ust. 3 pracownik Ośrodka lub służby ochrony,
wskutek działania którego doszło do następstw określonych w ust. 1 lub śmierci
człowieka albo zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego, otrzymuje pomoc
psychologiczną, a także pomoc prawną polegającą na zwrocie kosztów poniesionych
na ochronę prawną do wysokości wynagrodzenia jednego obrońcy, jeżeli
postępowanie karne przeciwko temu pracownikowi o czyn popełniony w związku
z użyciem przymusu bezpośredniego, którego następstwem była śmierć, zranienie lub
inne uszkodzenie ciała osoby, zostało zakończone prawomocnym wyrokiem
uniewinniającym albo orzeczeniem o umorzeniu postępowania z powodu niepopełnienia przestępstwa lub braku ustawowych znamion czynu zabronionego.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Pracownik służby ochrony dokumentuje w notatce służbowej każde
zastosowanie przymusu bezpośredniego, po czym przekazuje notatkę w celu
umieszczenia w dokumentacji medycznej.
2. W przypadku zastosowania przymusu bezpośredniego, którego skutkiem było
zranienie lub inne uszkodzenie ciała, wystąpienie innych widocznych objawów
zagrożenia życia lub zdrowia albo śmierć człowieka, notatka zawiera:
1) służbowe dane identyfikacyjne pracownika;
2) określenie czasu i miejsca zastosowania przymusu bezpośredniego;
3) następujące dane osoby, wobec której zastosowano przymus bezpośredni:
a) imię, nazwisko i datę urodzenia,
b) serię i numer dokumentu tożsamości lub numer PESEL;
4) określenie celu zastosowania przymusu bezpośredniego;
5) informację o przyczynie zastosowania przymusu bezpośredniego;
6) określenie rodzaju zastosowanego przymusu bezpośredniego;
7) opis czynności zrealizowanych przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego
i po zastosowaniu tego przymusu;
8) opis skutków zastosowania przymusu bezpośredniego;
9) informację o udzieleniu pierwszej pomocy i jej zakresie lub zapewnieniu
udzielenia kwalifikowanej pierwszej pomocy lub medycznych czynności ratunkowych;
10) następujące dane ustalonych świadków zdarzenia:
a) imię i nazwisko oraz serię i numer dokumentu tożsamości lub numer PESEL albo
b) służbowe dane identyfikacyjne, jeżeli świadkiem zdarzenia był pracownik
służby ochrony albo funkcjonariusz posługujący się takimi danymi;
11) podpis stosującego przymus bezpośredni.
3. W przypadkach innych niż określone w ust. 2 notatka zawiera tylko
informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 1–6 oraz 11.

art. 45. więcej Art. 45. 1. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego niezwłocznie zawiadamia
się kierownika Ośrodka.
2. W terminie 3 dni od dnia zastosowania przymusu bezpośredniego kierownik
Ośrodka ocenia jego zasadność, odnotowując tę ocenę w dokumentacji medycznej.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Nie rzadziej niż raz na 6 miesięcy sąd, na podstawie opinii lekarza
psychiatry oraz wyników postępowania terapeutycznego, ustala, czy jest niezbędny
dalszy pobyt w Ośrodku osoby stwarzającej zagrożenie.
2. Kierownik Ośrodka co 6 miesięcy przesyła do sądu opinię lekarza psychiatry
o stanie zdrowia osoby stwarzającej zagrożenie umieszczonej w Ośrodku i o wynikach
postępowania terapeutycznego; opinię taką jest obowiązany przesłać bezzwłocznie,
jeżeli w związku ze zmianą stanu zdrowia tej osoby uzna, że jej dalszy pobyt w
Ośrodku nie jest konieczny. Za sporządzenie opinii nie przysługuje wynagrodzenie.
3. Z ustalenia, o którym mowa w ust. 1, sporządza się notatkę do akt sprawy.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Sąd, uwzględniając wniosek, o którym mowa w art. 32 ust. 1, wniosek
kierownika Ośrodka albo z urzędu może w każdym czasie postanowić o wypisaniu
osoby z Ośrodka, jeżeli wyniki postępowania terapeutycznego i zachowanie tej osoby
uzasadniają przypuszczenie, że jej dalszy pobyt w Ośrodku nie jest konieczny. Na
postanowienie przysługuje zażalenie.
2. Przed wydaniem postanowienia o wypisaniu z Ośrodka sąd wysłuchuje
biegłych, o których mowa w art. 11.
3. Orzekając o wypisaniu osoby z Ośrodka, sąd orzeka o zastosowaniu nadzoru
prewencyjnego, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 14 ust. 2.
4. Uczestnikiem postępowania jest również kierownik Ośrodka.

art. 48. więcej Art. 48. Postanowienie o wypisaniu z Ośrodka jest wykonywane z dniem jego
uprawomocnienia.

art. 49. więcej Art. 49. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, ze. zm.) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 15 w ust. 1 w pkt 3a lit. a otrzymuje brzmienie:
„a)w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego oraz ustawy z dnia 22 listopada
2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub
wolności seksualnej innych osób (Dz. U. z 2014 r. poz. 24),”;
2) w art. 20 ust. 2a otrzymuje brzmienie:
„2a. Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje, w tym dane osobowe, o następujących osobach, także bez ich wiedzy i zgody:
1) osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego;
2) nieletnich dopuszczających się czynów zabronionych przez ustawę jako przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego;
3) osobach o nieustalonej tożsamości lub usiłujących ukryć swoją tożsamość;
4) osobach stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec
osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób;
5) osobach poszukiwanych.”;
3) w art. 21a w ust. 2:
a) w pkt 1 w lit. d średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się lit. e w brzmieniu:
„e) osób stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu
wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób;”,
b) w pkt 2 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„dane dotyczące osób, o których mowa w pkt 1 lit. a i e, obejmujące:”;
4) w art. 21b pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze lub sądu – w przypadku analizy kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) przeprowadzonej w związku z postępowaniem karnym, postępowaniem w sprawach nieletnich
lub postępowaniem określonym w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami
psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób;”;
5) w art. 21d ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Próbki biologiczne i informacje dotyczące wyników analizy kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) podejrzanych, oskarżonych lub skazanych w związku z popełnieniem zbrodni lub występków określonych
w rozdziałach XVI–XX, XXV i XXXV Kodeksu karnego, osób określonych w art. 94 § 1 Kodeksu karnego,
a także osób stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych
osób, mogą być przechowywane w bazie danych DNA przez okres do 35 lat.”.

art. 50. więcej Art. 50. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 12 w pkt 9 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 10 w brzmieniu:
„10) art. 16 ust. 1 i art. 25 ustawy z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób (Dz. U. z 2014 r. poz. 24).”;
2) art. 13a otrzymuje brzmienie:
„Art. 13a. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości oraz ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb finansowania z budżetu państwa
świadczeń opieki zdrowotnej:
1) udzielanych świadczeniobiorcom, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3,
2) o których mowa w art. 12 pkt 2–6, 9 i 10, art. 12a oraz art. 26
– uwzględniając zasady i sposób wydatkowania środków publicznych oraz zapewnienie skuteczności udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej.”.

art. 51. więcej Art. 51. W ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90,
poz. 594, z późn. zm.) po art. 98 dodaje się art. 98a w brzmieniu:
„Art. 98a. W postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych
osób (Dz. U. z 2014 r. poz. 24) nie pobiera się opłat, a wydatki ponosi Skarb Państwa.”.

art. 52. więcej Art. 52. W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 217) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 37 po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:
„4a. Do Krajowego Ośrodka Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym, o którym mowa w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub
wolności seksualnej innych osób (Dz. U. z 2014 r. poz. 24), przepisy ustawy stosuje się odpowiednio, z tym że przepisów art. 22, art. 29, art. 30, art. 34, art. 35, art. 36 ust. 3, art. 44, art. 45, art. 49 ust. 1 pkt 1 i art. 50 oraz przepisów oddziału 2 w rozdziale 3 działu II nie stosuje się.”;
2) w art. 88 po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
„3a. Pracownikom podmiotu leczniczego, o którym mowa w art. 37 ust. 4a, przysługuje oprócz składników wynagrodzenia, o których mowa w ust. 1, dodatek w wysokości od 10% do 50% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek przysługuje pracownikom, którzy przy wykonywaniu swoich obowiązków mają bezpośredni kontakt z osobami, wobec których sąd orzekł o umieszczeniu w tym podmiocie.”.

art. 53. więcej Art. 53. W ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628
i 1165) w art. 3 w pkt 6 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 7 w brzmieniu:
„7) ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób (Dz. U. z 2014 r. poz. 24).”.

art. 54. więcej Art. 54. Do czasu spełnienia przez Ośrodek warunków określonych
w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 8 oraz w przepisach odrębnych,
jednakże przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy,
można umieszczać w Ośrodku osoby stwarzające zagrożenie, jeżeli zapewniono
właściwe zabezpieczenie Ośrodka i możliwość udzielania świadczeń terapeutycznych.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Do czasu powołania służby ochrony, o której mowa w art. 6, jednakże
przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, Dyrektor Generalny Służby Więziennej, na wniosek Ministra Sprawiedliwości, deleguje do wykonywania jej zadań funkcjonariuszy Służby Więziennej.
2. Funkcjonariusz Służby Więziennej może być delegowany do Ośrodka na okres
do 6 miesięcy. Ponowne lub dalsze delegowanie wymaga zgody funkcjonariusza.
3. Minister Sprawiedliwości wypłaca delegowanym funkcjonariuszom
świadczenia, należności oraz ich równoważniki przewidziane w art. 80 ust. 1 i 2
ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2020 r. poz. 848). Do
celów związanych z pełnieniem służby w Służbie Więziennej oraz obliczania
uposażenia i innych należności pieniężnych funkcjonariusza w okresie
oddelegowania, Dyrektor Generalny zalicza stanowisko służbowe zajmowane
w Ośrodku do odpowiedniej grupy uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy oraz
ustala stopień Służby Więziennej, do którego zaszeregowuje to stanowisko, przy czym
uposażenie funkcjonariusza obliczone w ten sposób nie może być niższe od
dotychczas otrzymywanego.
4. Do delegowania funkcjonariusza Służby Więziennej do Ośrodka nie stosuje
się art. 74–78 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.
5. Funkcjonariusze Służby Więziennej delegowani na podstawie ust. 1 mają w
zakresie stosowania przymusu bezpośredniego uprawnienia i obowiązki przewidziane
w niniejszej ustawie dla pracowników służby ochrony.

art. 56. więcej Art. 56. 1. W latach 2013–2022 maksymalny limit wydatków budżetu państwa
będący skutkiem finansowym ustawy wynosi:
1) w 2013 r. – 0 zł,
2) w 2014 r. – 5 000 000 zł,
3) w 2015 r. – 7 000 000 zł,
4) w 2016 r. – 7 000 000 zł,
5) w 2017 r. – 7 000 000 zł,
6) w 2018 r. – 7 000 000 zł,
7) w 2019 r. – 7 000 000 zł,
8) w 2020 r. – 7 000 000 zł,
9) w 2021 r. – 7 000 000 zł,
10) w 2022 r. – 7 000 000 zł
– pod warunkiem, że liczba osób skierowanych do Krajowego Ośrodka Zapobiegania
Zachowaniom Dyssocjalnym nie przekroczy 10.
2. Jeżeli liczba osób, o której mowa w ust. 1, zostanie przekroczona, wówczas,
począwszy od kolejnego roku (rok X), maksymalny limit wydatków budżetu państwa
będący skutkiem finansowym ustawy wynosi:
1) w roku X – 15 000 000 zł;
2) w roku X + 1 – 35 000 000 zł;
3) w roku X + 2 – 30 600 000 zł;
4) w roku X + 3 – 59.370.000 zł;
5) w roku X+4 – 65 375 000 zł;
6) w roku X + 5 – 20 000 000 zł;
7) w roku X + 6 – 20 000 000 zł;
8) w roku X + 7 – 20 000 000 zł;
9) w roku X + 8 – 20 000 000 zł;
10) w roku X + 9 – 20 000 000 zł;
11) w roku X + 10 – 20 000 000 zł.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia monitoruje wykorzystanie
zaplanowanych na dany rok wydatków i dokonuje, co najmniej cztery razy w roku,
według stanu na koniec każdego kwartału, analizy stopnia wykorzystania
zaplanowanych na dany rok wydatków.
4. W przypadku gdy wartość planowanych wydatków, o których mowa w ust. 1
albo 2, w danym roku, przypadająca proporcjonalnie na okres od początku roku
kalendarzowego do końca danego kwartału, została przekroczona:
1) po pierwszym kwartale – co najmniej o 15%,
2) po dwóch kwartałach – co najmniej o 10%,
3) po trzech kwartałach – co najmniej o 5%
– minister właściwy do spraw zdrowia stosuje mechanizm korygujący, polegający na
ograniczeniu tych wydatków.

art. 57. więcej Art. 57. Akty wykonawcze wydane na podstawie art. 13a ustawy, o której mowa
w art. 50 oraz art. 88 ust. 9 ustawy, o której mowa w art. 52, zachowują moc do dnia
wejścia w życie odpowiednio aktów wykonawczych wydanych na podstawie art. 13a
ustawy, o której mowa w art. 50, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą oraz art. 88
ust. 9 ustawy, o której mowa w art. 52, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy.

art. 58. więcej Art. 58. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.