Art. 39. 1. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust.
1 pkt 1 decyduje lekarz albo pracownik służby ochrony; w przypadku różnicy zdań
rozstrzyga decyzja lekarza.
2. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust. 1 pkt 2–
4 decyduje lekarz.
3. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego określonego w art. 36 ust. 1 pkt 5
decyduje pracownik służby ochrony.
4. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o
zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje pielęgniarka, która jest obowiązana
niezwłocznie zawiadomić o tym lekarza. Lekarz, po osobistym badaniu osoby, wobec
której zastosowano przymus bezpośredni, podejmuje decyzję w przedmiocie dalszego
stosowania przymusu bezpośredniego.
5. Osoba decydująca o zastosowaniu przymusu bezpośredniego określa jego
rodzaj oraz osobiście stosuje przymus bezpośredni lub nadzoruje jego stosowanie.
6. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o
możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób dokumentowania
przypadków zastosowania przymusu bezpośredniego, uwzględniając potrzebę
skutecznej oceny zasadności stosowania tego przymusu.

Ustawa o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób art. 39

DODAJ