Ustawa z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady wydawania oraz cofania pozwoleń na:
a) nabywanie, przechowywanie lub używanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego lub
b) wytwarzanie materiałów wybuchowych metodą in situ;
2) zasady używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego;
3) zasady przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego i kontroli przemieszczania tych materiałów, z wyłączeniem
wyrobów pirotechnicznych;
4) klasyfikację wprowadzanych do obrotu wyrobów pirotechnicznych oraz
ograniczenia z niej wynikające;
5) obowiązki podmiotów gospodarczych związane z wprowadzaniem do obrotu
lub udostępnianiem na rynku materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego, w tym wyrobów pirotechnicznych, a także
z wytwarzaniem materiałów wybuchowych metodą in situ;
6) obowiązki jednostek notyfikowanych związane z przydzielaniem numerów
rejestracyjnych identyfikujących wyroby pirotechniczne;
7) organy nadzoru rynku prowadzące kontrole i postępowania w sprawach
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz
wyrobów pirotechnicznych;
8) obowiązek znakowania plastycznych materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Przepisy ustawy stosuje się do przedsiębiorców i jednostek
naukowych, z wyłączeniem jednostek naukowych będących jednostkami
organizacyjnymi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej albo Policji.
2. Przepisy ustawy stosuje się także do osób zagranicznych i przedsiębiorców
zagranicznych w zakresie przemieszczania materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego.
3. Przepisów ustawy nie stosuje się do materiałów wybuchowych
nabywanych, przechowywanych, przemieszczanych i używanych przez Siły
Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu
Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Służba Ochrony Państwa, Policję,
Służbę Więzienną, Straż Graniczną, Służbę Celno-Skarbową oraz przez armie
obcych państw przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Przepisów ustawy nie stosuje się do materiałów wybuchowych
nabywanych, przechowywanych, przemieszczanych i używanych przez
zagranicznych funkcjonariuszy biorących udział we wspólnej operacji, o której
mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o udziale zagranicznych
funkcjonariuszy lub pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych
działaniach ratowniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018
r. poz. 1802).
5. Przepisów ustawy, z wyjątkiem art. 9 ust. 9, nie stosuje się do amunicji.

Art. 2a. Przepisów rozdziałów 5d–5f nie stosuje się do:
1) wyrobów pirotechnicznych przeznaczonych do niehandlowego
wykorzystania w realizacji zadań:
a) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 3 ust. 1–
2b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1541 i 2020),
b) Policji, o których mowa w art. 1 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161, z późn. zm.),
c) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu,
o których mowa w art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2387, z późn. zm.),
d) Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu
Wojskowego, o których mowa w art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 9 czerwca
2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu
Wojskowego (Dz. U. z 2019 r. poz. 687),
e) Centralnego Biura Antykorupcyjnego, o których mowa w art. 2 ust.
1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze
Antykorupcyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1921 i 2020),
f) Służby Ochrony Państwa, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia
8 grudnia 2017 r. o Służbie Ochrony Państwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 828,
1091, 1635 i 1726),
g) Straży Granicznej, o których mowa w art. 1 ust. 2–2b ustawy z dnia
12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 147,
z późn. zm.),
h) Krajowej Administracji Skarbowej, o których mowa w art. 2 ust.
1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji
Skarbowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 768, 730, 1520, 1556 i 2200),
i) Służby Więziennej, o których mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia
9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1427,
1608, 1635 i 2020),
j) Państwowej Straży Pożarnej, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy
z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2019
r. poz. 1499, 1635, 1726 i 2020);
2) wyrobów pirotechnicznych przeznaczonych do niehandlowego
wykorzystania przez armie obcych państw przebywające na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w przepisach ustawy
z dnia 23 września 1999 r. o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to
terytorium (Dz. U. z 2018 r. poz. 2110);
3) wyposażenia morskiego, o którym mowa w ustawie z dnia 2 grudnia 2016 r.
o wyposażeniu morskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 955);
4) wyrobów pirotechnicznych przeznaczonych do wykorzystania w przemyśle
lotniczym;
5) kapiszonów przeznaczonych specjalnie do zabawek, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia
2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2019 r. poz.
544), dotyczących zasadniczych wymagań dla zabawek.

Art. 2b. 1. W sprawach dotyczących akredytacji, autoryzacji i notyfikacji
jednostek notyfikowanych stosuje się przepisy rozdziałów 4 i 5 ustawy z dnia
13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku.
2. W sprawach dotyczących funkcjonowania systemu nadzoru rynku, kontroli
i postępowań administracyjnych w systemie nadzoru rynku oraz współpracy
między organami nadzoru rynku a organami celnymi stosuje się przepisy rozdziału
7 i art. 96 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności
i nadzoru rynku.

Art. 2c. W przypadku materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, w tym wyrobów pirotechnicznych, spełniających wymagania norm
zharmonizowanych lub części norm zharmonizowanych uznaje się, że te materiały
i wyroby, spełniają wymagania bezpieczeństwa określone w przepisach wydanych
na podstawie art. 2g, objęte tymi normami lub ich częściami.

Art. 2d. 1. Deklaracja zgodności stwierdza, że wykazano spełnienie
wymagań określonych w ustawie. Jeżeli zastosowanie ma ustawa i akty unijnego
prawodawstwa harmonizacyjnego, sporządza się pojedynczą deklarację zgodności
zawierającą wszystkie informacje konieczne do zidentyfikowania aktów unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego, do którego deklaracja się odnosi, wraz ze wskazaniem miejsc ich publikacji.
2. Deklarację zgodności tłumaczy na język polski podmiot gospodarczy, który
wprowadził do obrotu lub udostępnił na polskim rynku materiał wybuchowy
przeznaczony do użytku cywilnego lub wyrób pirotechniczny, jeżeli została ona
sporządzona w innym języku.
3. Deklaracja zgodności musi być zgodna z aktualnym stanem prawnym
i faktycznym.
4. Przez sporządzenie i podpisanie deklaracji zgodności producent przyjmuje
na siebie odpowiedzialność za zgodność materiału wybuchowego przeznaczonego
do użytku cywilnego lub wyrobu pirotechnicznego z wymaganiami ustawy.

Art. 2e. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, w tym
wyroby pirotechniczne, wprowadzane do obrotu lub udostępniane na rynku
powinny spełniać wymagania ustawy.
2. Domniemywa się, że materiał wybuchowy przeznaczony do użytku
cywilnego, w tym wyrób pirotechniczny, na którym umieszczono oznakowanie CE
i dla którego sporządzono dokumentację potwierdzającą spełnienie wymagań, jest
zgodny z wymaganiami ustawy.
Art. 2f. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, w tym
wyroby pirotechniczne, poddaje się ocenie zgodności.
2. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, z wyłączeniem
wyrobów pirotechnicznych, poddaje się, w zależności od potrzeb, jednej
z następujących procedur oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa,
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 2g ust. 1:
1) badanie typu UE (moduł B) oraz, w zależności od wyboru producenta, jeden
z następujących modułów:
a) zgodność z typem w oparciu o wewnętrzną kontrolę produkcji oraz
nadzorowaną kontrolę wyrobów w losowych odstępach czasu (moduł
C2),
b) zgodność z typem w oparciu o zapewnienie jakości procesu produkcji
(moduł D),
c) zgodność z typem w oparciu o zapewnienie jakości wyrobu (moduł E),
d) zgodność z typem w oparciu o weryfikację wyrobu (moduł F);
2) zgodność w oparciu o weryfikację jednostkową (moduł G).
3. Wyroby pirotechniczne poddaje się, w zależności od potrzeb, jednej
z następujących procedur oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa,
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 2g ust. 2:
1) badanie typu UE (moduł B) oraz, w zależności od wyboru producenta, jeden
z następujących modułów:
a) zgodność z typem w oparciu o wewnętrzną kontrolę produkcji oraz
nadzorowaną kontrolę wyrobów w losowych odstępach czasu (moduł
C2),
b) zgodność z typem w oparciu o zapewnienie jakości procesu produkcji
(moduł D),
c) zgodność z typem w oparciu o zapewnienie jakości wyrobu (moduł E);
2) zgodność w oparciu o weryfikację jednostkową (moduł G);
3) zgodność oparta na pełnym zapewnieniu jakości (moduł H) w zakresie
dotyczącym wyrobów pirotechnicznych widowiskowych klasy F4.

Art. 2g. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia, w odniesieniu do materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego:
1) wymagania bezpieczeństwa dotyczące projektowania i wytwarzania tych
materiałów,
2) procedury oceny zgodności tych materiałów z zastosowaniem modułów
w tych procedurach,
3) zakres dokumentacji technicznej tych materiałów,
4) elementy deklaracji zgodności dla tych materiałów
– uwzględniając w szczególności rodzaj i stopień zagrożeń stwarzanych przez te
materiały, potrzebę zapewnienia identyfikacji i identyfikowalności tych materiałów
oraz potrzebę zapewnienia użytkownikom tych materiałów informacji niezbędnych
dla ich bezpiecznego użytkowania.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
w odniesieniu do wyrobów pirotechnicznych:
1) wymagania bezpieczeństwa dotyczące projektowania i wytwarzania tych
wyrobów,
2) procedury oceny zgodności tych wyrobów z zastosowaniem modułów w tych
procedurach,
3) zakres dokumentacji technicznej tych wyrobów,
4) wymagania dla etykiet umieszczanych na tych wyrobach,
5) elementy deklaracji zgodności dla tych wyrobów
– uwzględniając w szczególności rodzaj i stopień zagrożeń stwarzanych przez te
wyroby, potrzebę zapewnienia identyfikowalności tych wyrobów oraz potrzebę
zapewnienia użytkownikom tych wyrobów informacji niezbędnych dla ich
bezpiecznego użytkowania.

art. 3. więcej Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) (uchylony)
2) bezpieczeństwie – należy przez to rozumieć zapobieganie wypadkom, a jeżeli
mają one miejsce – ograniczanie ich skutków;
3) dokumencie wewnątrzwspólnotowego przemieszczania materiałów
wybuchowych – należy przez to rozumieć dokument, o którym mowa
w decyzji Komisji Europejskiej 2004/388/WE z dnia 15 kwietnia 2004 r.
w sprawie dokumentu wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia materiałów
wybuchowych (Dz. Urz. UE L 120 z 24.04.2004, z późn. zm.; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 135);
4) dystrybutorze – należy przez to rozumieć osobę fizyczną albo prawną albo
jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, działającą
w łańcuchu dostaw, niebędącą producentem ani importerem, która udostępnia
materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, w tym wyroby
pirotechniczne, na rynku;
5) grupach zgodności – należy przez to rozumieć oznaczone literowo grupy
zgodności materiałów i przedmiotów wybuchowych, określone w załączniku
A;
6) importerze – należy przez to rozumieć:
a) osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania albo
b) osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej, mającą siedzibę
– na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji
Szwajcarskiej, która wprowadza do obrotu materiał wybuchowy
przeznaczony do użytku cywilnego, w tym wyrób pirotechniczny,
pochodzący z państwa trzeciego;
7) jednostkach naukowych – należy przez to rozumieć podmioty, o których
mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn. zm.);
8) klasach materiałów niebezpiecznych – należy przez to rozumieć grupy
materiałów i przedmiotów niebezpiecznych wydzielone na podstawie
dominującego zagrożenia, określone w załączniku A;
9) kodzie klasyfikacyjnym – należy przez to rozumieć symbol cyfrowo-literowy
składający się z podklasy i litery grupy zgodności materiału i przedmiotu
wybuchowego;
10) Konwencji – należy przez to rozumieć Konwencję w sprawie znakowania
plastycznych materiałów wybuchowych w celu ich wykrywania, podpisaną
w Montrealu dnia 1 marca 1991 r. (Dz. U. z 2007 r. poz. 948);
11) materiałach wybuchowych – należy przez to rozumieć substancje chemiczne
stałe lub ciekłe albo mieszaniny substancji, zdolne do reakcji chemicznej
z wytwarzaniem gazu o takiej temperaturze i ciśnieniu i z taką szybkością, że
mogą powodować zniszczenia w otaczającym środowisku, a także wyroby
wypełnione materiałem wybuchowym, zaliczane do klasy 1, o których mowa
w załączniku A;
12) normie zharmonizowanej – należy przez to rozumieć normę zharmonizowaną
w rozumieniu art. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie
normalizacji europejskiej, zmieniającego dyrektywy Rady 89/686/EWG
i 93/15/EWG oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/9/WE,
94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE,
2009/23/WE i 2009/105/WE oraz uchylającego decyzję Rady 87/95/EWG
i decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1673/2006/WE (Dz. Urz. UE L 316 z 14.11.2012, str. 12), której tytuł i numer zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
13) ocenie zgodności – należy przez to rozumieć proces wykazujący, że zostały
spełnione wymagania bezpieczeństwa dotyczące materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego albo wyrobów pirotechnicznych;
14) oczyszczaniu terenów – należy przez to rozumieć działalność gospodarczą
obejmującą poszukiwanie materiałów wybuchowych, wydobycie,
zabezpieczenie, zniszczenie albo unieszkodliwienie znalezionych materiałów
wybuchowych na lądzie lub wodach śródlądowych, lub obszarach morskich;
15) odbiorcy – należy przez to rozumieć:
a) osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania albo
b) osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej, mającą siedzibę
– na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji
Szwajcarskiej, która odbiera materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego, z wyłączeniem wyrobów pirotechnicznych;
16) odzyskaniu – należy przez to rozumieć doprowadzenie do zwrotu materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, w tym wyrobu
pirotechnicznego, który został udostępniony użytkownikowi końcowemu;
17) organach nadzoru rynku – należy przez to rozumieć organy nadzoru rynku
w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny
zgodności i nadzoru rynku;
18) osobie zagranicznej – należy przez to rozumieć osobę zagraniczną
w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa
przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie
gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1079, 1214, 1495 i 1655);
19) oznakowaniu CE – należy przez to rozumieć oznakowanie CE w rozumieniu
art. 2 pkt 20 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającego wymagania w zakresie
akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz. Urz. UE L 218 z 13.08.2008, str. 30), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE)
nr 765/2008”;
20) plastycznych materiałach wybuchowych – należy przez to rozumieć materiały
wybuchowe w giętkiej lub elastycznej prasowanej postaci, których opis jest
przedstawiony w części 1 ust. 1 „Opis materiałów wybuchowych” załącznika
technicznego do Konwencji;
21) podklasach materiałów i przedmiotów niebezpiecznych – należy przez to
rozumieć wydzielone w klasie 1 materiałów niebezpiecznych podklasy
materiałów i przedmiotów wybuchowych o podobnym zachowaniu się przy
spalaniu, deflagracji lub detonacji, określone w załączniku A;
22) podmiotach gospodarczych – należy przez to rozumieć w przypadku:
a) materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego –
producenta, upoważnionego przedstawiciela, importera, dystrybutora
oraz osobę fizyczną albo prawną albo jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, która zajmuje się
magazynowaniem, używaniem, przemieszczaniem, przywozem,
wywozem lub handlem takimi materiałami lub wyrobami zawierającymi
takie materiały,
b) wyrobów pirotechnicznych – producenta, importera oraz dystrybutora;
23) producencie – należy przez to rozumieć osobę fizyczną albo prawną albo
jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wytwarza
materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, w tym wyroby
pirotechniczne, albo dla której te materiały lub wyroby zaprojektowano lub
wytworzono i która oferuje je pod własną nazwą lub znakiem towarowym
albo która wykorzystuje wytworzone materiały wybuchowe metodą in situ;
24) przedsiębiorcy – należy przez to rozumieć przedsiębiorcę w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z
2019 r. poz. 1292 i 1495);
25) przedsiębiorcy zagranicznym – należy przez to rozumieć przedsiębiorcę
zagranicznego w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach
uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych
w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
26) przemieszczaniu – należy przez to rozumieć każde rzeczywiste przekazanie
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
z wyłączeniem wyrobów pirotechnicznych, w ramach państw członkowskich
Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej, z wyjątkiem przekazania
w obrębie jednej i tej samej lokalizacji;
27) udostępnieniu na rynku – należy przez to rozumieć dostarczenie w ramach
działalności gospodarczej, odpłatnie lub nieodpłatnie, materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, w tym wyrobu
pirotechnicznego, w celu dystrybucji lub używania na terytorium państw
członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej;
28) umowie ADR – należy przez to rozumieć Umowę europejską dotyczącą
międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR),
sporządzoną w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 769);
29) unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym – należy przez to rozumieć
prawodawstwo, o którym mowa w art. 2 pkt 21 rozporządzenia (WE) nr
765/2008;
30) upoważnionym przedstawicielu – należy przez to rozumieć:
a) osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania albo
b) osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej, mającą siedzibę
– na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji
Szwajcarskiej, posiadającą pisemne pełnomocnictwo od producenta
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego do działania
w jego imieniu w określonym zakresie;
31) używaniu – należy przez to rozumieć prowadzenie przez przedsiębiorców
i jednostki naukowe wszelkich prac związanych ze stosowaniem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, w tym wyrobów pirotechnicznych;
32) wprowadzeniu do obrotu – należy przez to rozumieć udostępnienie materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego lub wyrobu
pirotechnicznego po raz pierwszy na terytorium państw członkowskich Unii
Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub
Konfederacji Szwajcarskiej;
33) wycofaniu z obrotu – należy przez to rozumieć działanie, którego celem jest
zapobieżenie udostępnieniu materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego, w tym wyrobu pirotechnicznego, na rynku w danym
łańcuchu dostaw;
34) wymaganiach bezpieczeństwa – należy przez to rozumieć wymagania
w zakresie cech materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego oraz wyrobów pirotechnicznych, zasad ich projektowania
i wytwarzania, a także właściwości użytkowych;
35) wyrobach pirotechnicznych – należy przez to rozumieć każdy wyrób
zawierający materiały pirotechniczne, które są jedną z odmian materiałów
wybuchowych, będące materiałem lub mieszaniną materiałów
przewidzianych do wytwarzania ciepła, światła, dźwięku, gazu, dymu lub
kombinacji tych efektów w wyniku samopodtrzymującej, egzotermicznej
reakcji chemicznej;
36) wyrobach pirotechnicznych do pojazdów – należy przez to rozumieć wyroby
pirotechniczne będące elementami urządzeń bezpieczeństwa stosowanych
w pojazdach, zawierających wyroby pirotechniczne wykorzystywane do
uruchamiania tych lub innych urządzeń bezpieczeństwa;
37) wyrobach pirotechnicznych przeznaczonych do użytku teatralnego – należy
przez to rozumieć wyroby pirotechniczne przeznaczone do wykorzystania na
scenie wewnątrz lub na zewnątrz budynków, w tym w produkcji filmowej
i telewizyjnej lub do podobnego użytku;
38) wyrobach pirotechnicznych widowiskowych – należy przez to rozumieć
wyroby pirotechniczne przeznaczone do celów rozrywkowych;
39) wytwarzaniu materiałów wybuchowych metodą in situ – należy przez to
rozumieć wytwarzanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego przez przedsiębiorców na potrzeby własne dokonywane w miejscu
użycia tych materiałów z przeznaczeniem do użycia bezpośrednio po
wytworzeniu;
40) zabezpieczeniu – należy przez to rozumieć użycie środków zapobiegających
wykorzystaniu materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego niezgodnie z prawem lub w sposób zagrażający porządkowi
publicznemu;
41) załączniku A – należy przez to rozumieć załącznik A do umowy ADR;
42) znakowaniu plastycznych materiałów wybuchowych – należy przez to
rozumieć równomierne rozmieszczenie w plastycznym materiale
wybuchowym materiału znakującego rozumianego jako jedna z substancji
wymienionych w części 2 „Materiały znakujące” załącznika technicznego do
Konwencji i dodanego w ilości wskazanej w tej części załącznika
technicznego.

art. 4. więcej Art. 4. 1. W rozumieniu ustawy materiałami wybuchowymi przeznaczonymi
do użytku cywilnego są:
1) substancje i wyroby, które w toku procedury klasyfikacyjnej, o której mowa
w załączniku A, zostały zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych,
2) materiały wybuchowe w stanie niewybuchowym ujęte w klasie
4.1 materiałów niebezpiecznych, wymienione w załączniku A, jeżeli przez
wysuszenie lub przemycie mogą być im przywrócone właściwości
wybuchowe,
3) przedmioty ratownicze ujęte w klasie 9 materiałów niebezpiecznych,
wymienione w załączniku A, jeżeli zawierają materiały i przedmioty
wybuchowe zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych
– jeżeli są przeznaczone do celów cywilnych.
2. Materiał, co do którego istnieje uzasadnione przypuszczenie, że może mieć
właściwości wybuchowe, lub wyrób wypełniony tym materiałem do czasu
przeprowadzenia badań klasyfikacyjnych przez jednostki, o których mowa
w ust. 3, uważa się za zaklasyfikowany wstępnie jako materiał wybuchowy.
3. Klasyfikacji substancji lub wyrobu jako materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego oraz nadania mu kodu klasyfikacyjnego
dokonują jednostki organizacyjne upoważnione przez ministra właściwego do
spraw gospodarki, na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r.
o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 382, 534, 730 i 1123),
do prowadzenia badań, klasyfikacji oraz określania warunków dopuszczania do
przewozu materiałów niebezpiecznych klas 1, 4.1 i 9, wymienionych w załączniku A.

Art. 4a. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem wyrobów pirotechnicznych
oraz materiałów niebezpiecznych klasy 4.1, podlegają obowiązkowi:
1) posiadania numeru identyfikacyjnego materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, zwanego dalej „numerem
identyfikacyjnym”;
2) wpisu do rejestru materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, zwanego dalej „rejestrem”.
2. Organem właściwym w sprawach nadawania numeru identyfikacyjnego
oraz prowadzenia rejestru jest Prezes Wyższego Urzędu Górniczego.
3. Z wnioskiem o nadanie numeru identyfikacyjnego występuje producent,
jego upoważniony przedstawiciel lub importer materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego.
4. Wniosek o nadanie numeru identyfikacyjnego zawiera:
1) nazwę i rodzaj materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego;
2) nazwę producenta materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego i jego siedzibę;
3) określenie zakresu używania materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego.
5. Do wniosku o nadanie numeru identyfikacyjnego dołącza się dokumentację
zawierającą następujące informacje wymagane do prawidłowego i bezpiecznego
używania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego:
1) dane techniczne materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego;
2) parametry materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
mające wpływ na bezpieczeństwo jego używania i bezpieczeństwo
powszechne;
3) instrukcje bezpiecznego używania materiału wybuchowego przeznaczonego
do użytku cywilnego;
4) warunki używania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego.
6. Nadanie numeru identyfikacyjnego następuje poprzez wydanie świadectwa
nadania numeru identyfikacyjnego materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego, zwanego dalej „świadectwem identyfikacyjnym”.
7. Świadectwo identyfikacyjne zawiera datę jego wydania, numer
identyfikacyjny oraz informację o zakresie używania materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego.
8. Wydanie świadectwa identyfikacyjnego stanowi podstawę do wpisania do
rejestru.
9. Wykreślenie z rejestru następuje na wniosek podmiotu wymienionego
w ust. 3.
10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o nadanie numeru identyfikacyjnego,
2) wzór numeru identyfikacyjnego,
3) wzór świadectwa identyfikacyjnego,
4) sposób prowadzenia rejestru
– biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa używania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz zapewnienia możliwości
jednoznacznej identyfikacji każdego materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego pozostającego w obrocie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, a także umożliwienie pozyskiwania informacji przez zainteresowanych
o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.

art. 5. więcej Art. 5. Przy nabywaniu, przechowywaniu i używaniu materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, a także prowadzeniu prac
badawczych przy ich użyciu należy zapewnić bezpieczeństwo życia i zdrowia
ludzi, mienia oraz środowiska.

art. 6. więcej Art. 6. (uchylony).

art. 7. więcej Art. 7. Zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi przeznaczonymi do użytku
cywilnego określają przepisy ustawy z dnia 13 czerwca 2019 r. o wykonywaniu
działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami
wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym (Dz. U. poz. 1214 i 1495).

Art. 7a. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego
przechowuje się w pomieszczeniach spełniających wymagania określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 13 czerwca
2019 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
2. Do przechowywania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej, o której mowa
w art. 10 ust. 2, stosuje się przepisy art. 115 oraz przepisy wydane na podstawie
art. 120 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze
(Dz. U. z 2019 r. poz. 868, 1214 i 1495).

art. 8. więcej Art. 8. Nabywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 7, jest dozwolone od przedsiębiorcy
posiadającego koncesję na obrót tymi materiałami.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Nabywanie, przechowywanie, używanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego lub wytwarzanie materiałów wybuchowych
metodą in situ wymaga uzyskania pozwolenia na nabywanie, przechowywanie,
używanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub
wytwarzanie materiałów wybuchowych metodą in situ, zwanego dalej
„pozwoleniem”.
1a. Zmiana zakresu pozwolenia wymaga uzyskania nowego pozwolenia.
2. Nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na nabywanie, przechowywanie
lub używanie wyrobów pirotechnicznych, o których mowa w art. 62c
ust. 1 pkt 1 lit. a–c, pkt 2 lit. a oraz pkt 3 lit. a.
3. Przedsiębiorca może nabywać i przechowywać materiały wybuchowe
przeznaczone do użytku cywilnego bez uzyskania pozwolenia lub ich używać,
jeżeli:
1) posiada koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych lub obrót tymi
materiałami;
2) rodzaj nabywanych, przechowywanych lub używanych materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego odpowiada rodzajowi
materiałów wybuchowych określonych w koncesji;
3) posiada pomieszczenia spełniające wymagania określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2019 r.
o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;
4) zatrudnia osoby spełniające wymagania, o których mowa w art. 19,
w zakresie dostępu do materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego.
3a. Przedsiębiorca może wytwarzać materiały wybuchowe metodą in situ bez
uzyskania pozwolenia, jeżeli posiada koncesję na wytwarzanie materiałów
wybuchowych lub obrót tymi materiałami i zatrudnia osoby spełniające
wymagania, o których mowa w art. 19, w zakresie dostępu do materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
4. O terminie podjęcia działalności gospodarczej w zakresie nabywania,
przechowywania lub używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego, o której mowa w ust. 3, przedsiębiorca jest obowiązany
zawiadomić pisemnie wojewodę właściwego ze względu na siedzibę
przedsiębiorcy.
5. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 4, przedsiębiorca dołącza opinię
potwierdzającą możliwość spełnienia warunków określonych w przepisach,
o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 5. Opinia powinna zawierać ocenę bezpieczeństwa procesów technologicznych przewidywanych do realizacji oraz występujących w tych procesach surowców, produktów i gotowych wyrobów,
a także ocenę bezpieczeństwa urządzeń technologicznych.
6. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie
nabywania, przechowywania lub używania materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, o której mowa w ust. 3, jest obowiązany
spełniać wymagania określone w art. 18 ust. 1 pkt 1 i 3–8.
7. Przedsiębiorca posiadający pozwolenie, uznając za zbędne posiadane
materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, może je zbyć
przedsiębiorcy posiadającemu pozwolenie lub koncesję na wytwarzanie
materiałów wybuchowych lub obrót tymi materiałami po uzyskaniu na ich zbycie
zgody wojewody właściwego ze względu na swoją siedzibę lub dyrektora
okręgowego urzędu górniczego, o którym mowa w art. 164 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze, właściwego ze względu
na siedzibę zakładu górniczego albo zakładu wykonującego roboty geologiczne,
a dla przedsiębiorców wykonujących powierzone im roboty strzałowe w ruchu
zakładu górniczego albo zakładu wykonującego roboty geologiczne – właściwego
ze względu na siedzibę przedsiębiorcy, zwanego dalej „dyrektorem okręgowego
urzędu górniczego”, wyrażonej w drodze decyzji.
8. (uchylony)
9. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
sposób prowadzenia identyfikacji wyrobów pirotechnicznych i amunicji, dla
potrzeb obrotu materiałami wybuchowymi i ich kontroli, biorąc pod uwagę
bezpieczeństwo użytkowników.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Pozwolenie wydaje, odmawia wydania lub cofa wojewoda
właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy lub jednostki naukowej,
z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Pozwolenie dla:
1) przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie:
a) robót geologicznych,
b) wydobywania kopalin ze złóż,
c) podziemnego bezzbiornikowego magazynowania substancji,
podziemnego składowania odpadów oraz podziemnego składowania
dwutlenku węgla,
2) przedsiębiorców wykonujących powierzone im roboty strzałowe w ruchu
zakładu górniczego albo zakładu
– wydaje, odmawia jego wydania lub je cofa dyrektor okręgowego urzędu
górniczego.
2a. (uchylony)
3. Do dyrektora okręgowego urzędu górniczego stosuje się odpowiednio
przepisy niniejszego rozdziału dotyczące wojewody.
4. Przed wydaniem pozwolenia wojewoda zasięga opinii właściwego
miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji.
5. Jeżeli roboty strzałowe w ruchu zakładu górniczego albo zakładu będą
wykonywane przez przedsiębiorcę, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, uzyskanie
pozwolenia przez:
1) przedsiębiorcę, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 – wyłącza obowiązek
uzyskania pozwolenia w zakresie tych samych materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego przez przedsiębiorcę, o którym mowa
w ust. 2 pkt 2;
2) tego przedsiębiorcę – wyłącza obowiązek uzyskania pozwolenia w zakresie
tych samych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
przez przedsiębiorcę, o którym mowa w ust. 2 pkt 1.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Pozwolenia udziela się:
1) przedsiębiorcy będącemu osobą fizyczną, który:
a) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe,
b) ma pełną zdolność do czynności prawnych,
c) nie wykazuje zaburzeń psychicznych, o których mowa w ustawie z dnia
19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 2018 r.
poz. 1878 oraz z 2019 r. poz. 730 i 1690), oraz istotnych zaburzeń
funkcjonowania psychologicznego,
d) nie był skazany prawomocnym orzeczeniem za umyślne przestępstwo
lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz nie toczy się przeciwko niemu
postępowanie w sprawie o takie przestępstwo lub wykroczenie,
e) nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych, prowadzonego
przez Krajowy Rejestr Sądowy,
f) udokumentował możliwość spełnienia warunków technicznych
i organizacyjnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4, poprzez
dołączenie opinii, o której mowa w art. 12,
g) zatrudnia osoby spełniające warunki, o których mowa w art. 19,
w zakresie dostępu do materiałów wybuchowych;
2) przedsiębiorcy innemu niż osoba fizyczna.
2. Pozwolenia udziela się przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,
jeżeli:
1) nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych, prowadzonego przez
Krajowy Rejestr Sądowy;
2) udokumentował możliwość spełnienia warunków technicznych
i organizacyjnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4, poprzez dołączenie
opinii, o której mowa w art. 12;
3) zatrudnia osoby spełniające warunki, o których mowa w art. 19, w zakresie
dostępu do materiałów wybuchowych.
3. Wymagania, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio do
jednostek naukowych.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Opinia, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. f oraz ust. 2 pkt 2,
powinna dotyczyć rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej albo naukowej
i rodzaju prowadzonych prac z użyciem materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, z uwzględnieniem towarzyszących temu
zagrożeń. Opinia ta powinna zawierać ocenę:
1) prawidłowości lokalizacji, konstrukcji i wyposażenia obiektów
produkcyjnych albo służących prowadzeniu działalności naukowej,
magazynowych, socjalnych, pomocniczych, środków i urządzeń przeznaczonych do przemieszczania materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, biorąc pod uwagę zagrożenia;
2) przydatności posiadanych przez wnioskodawcę terenów przeznaczonych pod
obiekty, o których mowa w pkt 1;
3) bezpieczeństwa procesów technologicznych przewidywanych do realizacji
oraz występujących w tych procesach surowców, produktów i gotowych
wyrobów;
4) bezpieczeństwa urządzeń technologicznych.
1a. Opinia, o której mowa w ust. 1, nie jest wymagana w przypadku
wydawania pozwoleń na nabywanie lub przechowywanie materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego przedsiębiorcom
wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 10 ust. 2.
2. Opinię, o której mowa w ust. 1, wydaje się na koszt ubiegającego się o nią
przedsiębiorcy albo jednostki naukowej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, określi, w drodze rozporządzenia, instytucje
wydające opinię, biorąc pod uwagę ich potencjał naukowo-badawczy.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Osoby, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 oraz art. 19, są
obowiązane przedstawić raz na 5 lat aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne
stwierdzające brak zaburzeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. c.
2. Osoby, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1, przedstawiają orzeczenie
lekarskie i psychologiczne organowi wydającemu pozwolenie, a osoby określone
w art. 19 – pracodawcy.
3. Opłatę za badanie ponosi osoba badana. Za badania pracowników,
przeprowadzane w trakcie zatrudnienia, opłatę ponosi pracodawca.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych, określi w drodze rozporządzenia:
1) zakres badań psychiatrycznych i psychologicznych, którym są obowiązane
poddać się osoby, o których mowa w ust. 1;
2) warunki i tryb:
a) odwoływania się od orzeczeń lekarskich i psychologicznych,
b) uzyskiwania i utraty uprawnień do przeprowadzania badań przez lekarzy
i psychologów,
c) wydawania orzeczeń lekarskich i psychologicznych;
3) kwalifikacje lekarzy i psychologów, upoważnionych do przeprowadzania
badań lekarskich i psychologicznych;
4) sposób postępowania z dokumentacją związaną z badaniami oraz wzory
stosowanych dokumentów;
5) maksymalne stawki opłat za badania.
5. W rozporządzeniu należy uwzględnić kwalifikacje lekarzy i psychologów
odpowiednie do rodzaju badań, a także konieczność przedstawienia stanu zdrowia
psychicznego osób, o których mowa w ust. 1, oraz okoliczność, że stawki opłat,
o których mowa w ust. 4 pkt 5, powinny zapewnić pokrycie kosztów
przeprowadzonych badań.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia powinien zawierać:
1) oznaczenie wnioskodawcy, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania;
2) dane osobowe przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1,
w przypadku przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 2, albo
jednostki naukowej – członków organu zarządzającego, prokurentów
i pełnomocników, zawierające imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia
i numer PESEL, a w przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego
państwa – serię i numer paszportu oraz adres miejsca zamieszkania;
2a) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej
(NIP);
3) określenie celu nabycia materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, warunków i miejsca ich przechowywania, a także zakresu prac, do
jakich będą one używane;
4) określenie rodzaju i ilości materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego, jakie mogą być nabywane lub przechowywane w okresie
roku;
4a) określenie rodzaju i ilości wytwarzanych materiałów wybuchowych metodą
in situ.
5) (uchylony)
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, należy dołączyć następujące
dokumenty:
1) określające formę prawną wnioskodawcy, w szczególności statut lub umowę;
2) (uchylony)
3) oświadczenie wskazujące osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 2, a także
oświadczenia tych osób o posiadaniu pełnej zdolności do czynności
prawnych;
4) zaświadczenie albo oświadczenie o niekaralności, o której mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. d;
5) odpis albo oświadczenie o braku wpisu w rejestrze dłużników
niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego;
6) orzeczenie lekarskie i psychologiczne w zakresie, o jakim mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. c;
7) opinię, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. f oraz ust. 2 pkt 2;
8) zaświadczenie komendanta powiatowego Państwowej Straży Pożarnej,
państwowego powiatowego inspektora sanitarnego oraz wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska, stwierdzające, że obiekty budowlane
i urządzenia techniczne, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 i 4, spełniają
wymagania określone odpowiednio w przepisach o ochronie
przeciwpożarowej, sanitarnych i ochronie środowiska.
2a. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 8, nie jest wymagane, jeżeli
wniosek dotyczy przechowywania materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego w podziemnych składach przedsiębiorcy wykonującego
działalność gospodarczą, o której mowa w art. 10 ust. 2.
2b. Oświadczenia, o których mowa w ust. 2 pkt 4 i 5, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności
karnej za składanie fałszywych zeznań.
3. Wnioskodawca może dołączyć do wniosku o udzielenie pozwolenia także
inne dokumenty mogące mieć istotne znaczenie dla rozpatrzenia wniosku.
4. Wojewoda może zażądać od wnioskodawcy innych dokumentów niż
określone w ust. 2 lub dodatkowych informacji uzupełniających, jeżeli w toku
postępowania o wydanie pozwolenia okaże się, że ze względu na obronność,
bezpieczeństwo państwa lub inny ważny interes publiczny są one niezbędne do
rozpatrzenia wniosku.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
wzór wniosku o wydanie pozwolenia, uwzględniając obowiązek zawarcia w nim
informacji, o których mowa w ust. 1, oraz mając na celu ujednolicenie i ułatwienie
poprawnego sporządzenia wniosku.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Pozwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1, zawiera:
1) datę i podstawę prawną jego wydania;
2) oznaczenie wnioskodawcy, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania;
3) określenie celu nabycia materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, zakresu prac, do jakich będą one używane, a także szczegółowych
warunków bezpieczeństwa przy prowadzeniu tych prac;
4) określenie rodzajów materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego lub wytwarzanych materiałów wybuchowych metodą in situ, przez
podanie ich nazw handlowych i numerów rozpoznawczych ustalonych przez
Organizację Narodów Zjednoczonych oraz kodów klasyfikacyjnych,
określonych w załączniku A;
5) określenie miejsca ich przechowywania.
2. Pozwolenie wydaje się na czas nieokreślony.
2a. Przedsiębiorca i kierownik jednostki naukowej są obowiązani zawiadomić
organ, który wydał pozwolenie, o zmianie danych zawartych w pozwoleniu,
w terminie 7 dni od dnia zaistnienia tych zmian.
2b. W przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, organ
dokonuje zmiany pozwolenia.
3. Do postępowania w sprawie wydania pozwolenia stosuje się przepisy
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133).

art. 16. więcej Art. 16. Wojewoda zawiadamia o wydaniu pozwolenia oraz o jego cofnięciu
ministra właściwego do spraw gospodarki, a także właściwego ze względu na
siedzibę wnioskodawcy komendanta wojewódzkiego Policji, komendanta
powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego, wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz okręgowego
inspektora pracy. O odmowie wydania pozwolenia wojewoda zawiadamia
komendanta wojewódzkiego Policji.

Art. 16a. Dyrektor okręgowego urzędu górniczego zawiadamia o wydaniu
pozwolenia oraz jego cofnięciu ministra właściwego do spraw gospodarki, a także
właściwego ze względu na siedzibę wnioskodawcy oraz siedzibę zakładu
górniczego albo zakładu wykonującego roboty geologiczne, wojewodę,
komendanta wojewódzkiego Policji, komendanta powiatowego Państwowej Straży
Pożarnej, państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska oraz okręgowego inspektora pracy. O odmowie
wydania pozwolenia dyrektor okręgowego urzędu górniczego zawiadamia
komendanta wojewódzkiego Policji.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Wojewoda odmawia wydania pozwolenia:
1) jeżeli wnioskodawca nie spełnia warunków, o których mowa w art. 11;
2) ze względu na zagrożenie dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku
publicznego lub środowiska;
3) ze względu na ważny interes publiczny;
4) gdy przedsiębiorstwo wnioskodawcy znajduje się w likwidacji lub toczy się
wobec niego postępowanie upadłościowe, z wyjątkiem gdy wnioskodawcą
jest przedsiębiorca albo dotychczasowy przedsiębiorca, o którym mowa
w art. 10 ust. 2;
5) jeżeli wnioskodawcy cofnięto w ciągu ostatnich 5 lat pozwolenie z przyczyn
określonych w ust. 2.
2. Wojewoda cofa pozwolenie, jeżeli wnioskodawca:
1) przestał spełniać warunki określone w art. 11;
2) naruszył warunki określone w pozwoleniu;
3) stwarza zagrożenie dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku
publicznego lub środowiska;
4) nie usunął w wyznaczonym terminie uchybień stwierdzonych w trakcie
kontroli, o której mowa w art. 22 ust. 1.
3. Odmowa wydania lub cofnięcie pozwolenia wymaga uzasadnienia.
4. Od decyzji wojewody o wydaniu, odmowie wydania lub cofnięciu
pozwolenia przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw gospodarki,
a od decyzji dyrektora okręgowego urzędu górniczego – do Prezesa Wyższego
Urzędu Górniczego.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Przedsiębiorca, kierownik jednostki naukowej, którym wydano
pozwolenie, są obowiązani:
1) przestrzegać zasad bezpiecznego prowadzenia prac przy użyciu materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz podczas
oczyszczania terenów, określonych w przepisach wydanych na podstawie
ust. 1d;
2) przestrzegać warunków określonych w pozwoleniu;
3) zapewnić stały nadzór nad osobami mającymi dostęp do materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego;
4) dysponować obiektami lub urządzeniami dostosowanymi do charakteru prac
prowadzonych z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego lub terenami przeznaczonymi do wzniesienia tych obiektów
lub urządzeń, z zastrzeżeniem ust. 1a;
5) zapewnić bezpieczne przechowywanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego lub materiałów wybuchowych
znalezionych podczas oczyszczania terenów, zgodnie z wymaganiami
określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 33 ust. 4 ustawy z dnia
13 czerwca 2019 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz
wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym albo
wydanych na podstawie art. 21 ust. 4;
6) prowadzić ewidencję nabytych, zużytych, przechowywanych i zbytych
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego wraz ze
wskazaniem nazwy producenta oraz alfanumerycznego kodu, w rozumieniu
art. 62va ust. 2, lub znalezionych i zniszczonych materiałów wybuchowych
podczas wykonywania działalności gospodarczej w zakresie oczyszczania
terenów ze wskazaniem nazwy producenta oraz alfanumerycznego kodu, o ile
występuje;
7) na bieżąco oceniać i dokumentować stopień ryzyka związanego
z prowadzeniem prac przy użyciu materiałów wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego, a także posiadać dokumentację obiektów i urządzeń,
o których mowa w pkt 4;
8) przechowywać dokumentację, o której mowa w pkt 6 i 7, przez co najmniej
10 lat, licząc od ostatniego dnia roku kalendarzowego, w którym transakcja
została dokonana, nawet jeżeli w międzyczasie zaprzestali wykonywania
działalności gospodarczej albo naukowej, oraz udostępniać ją na żądanie
właściwych organów.
1a. Przedsiębiorca nieposiadający obiektów do przechowywania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego spełniających wymagania
określone w przepisach, o których mowa w ust. 1 pkt 4, dołącza oświadczenie o
nieposiadaniu tych obiektów, z wyłączeniem przedsiębiorców, o których mowa
w art. 9 ust. 3.
1b. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1a, otrzymuje pozwolenie na
nabywanie lub używanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego bez prawa ich magazynowania.
1c. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego nabywane,
przechowywane lub używane w związku z wykonywaniem działalności
gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 2, ewidencjonuje się zgodnie
z przepisami art. 115 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne
i górnicze oraz przepisami wydanymi na podstawie art. 120 ust. 2 tej ustawy.
1d. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sposób
prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz podczas oczyszczania terenów w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej innej niż określona w art. 10 ust. 2 oraz wymagania
techniczne i organizacyjne dotyczące prowadzenia tych prac, biorąc pod uwagę
zapewnienie ochrony życia i zdrowia ludzi, mienia i środowiska, z uwzględnieniem
zróżnicowania charakteru wykonywanych prac i właściwości używanych
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i postać prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1 pkt 6, a także wzór
tej ewidencji, uwzględniając konieczność zapewnienia:
1) pełnej rejestracji materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego nabytych, zużytych, przechowywanych i zbytych, a także
materiałów wybuchowych znalezionych i zniszczonych podczas
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie oczyszczania terenów;
2) identyfikacji i identyfikowalności materiałów wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego.

Art. 18a. Do używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej, o której mowa
w art. 10 ust. 2, stosuje się przepisy art. 115 oraz przepisy wydane na podstawie
art. 120 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze.

art. 19. więcej Art. 19. Przedsiębiorca, kierownik jednostki naukowej umożliwiają dostęp do
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego osobie, która:
1) ukończyła 21 lat;
2) zdała egzamin, o którym mowa w art. 20;
3) nie wykazuje zaburzeń psychicznych, o których mowa w ustawie z dnia
19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne
przeciwko bezpieczeństwu państwa, porządkowi publicznemu, życiu lub
zdrowiu ludzi albo mieniu;
5) posiada nienaganną opinię wydaną przez komendanta powiatowego
(miejskiego) Policji właściwego dla miejsca zamieszkania.

Art. 19a. 1. Osoba, o której mowa w art. 19, jest obowiązana przedłożyć
odpowiednio przedsiębiorcy albo kierownikowi jednostki naukowej przed
przystąpieniem do pracy, a następnie dostarczać co trzy lata:
1) zaświadczenie albo oświadczenie o niekaralności;
2) opinię, o której mowa w art. 19 pkt 5.
2. Do oświadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przepis art. 14 ust. 2b
stosuje się odpowiednio.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Osoba, o której mowa w art. 19, jest obowiązana odbyć szkolenie
i zdać egzamin przed komisją kwalifikacyjną. Osoba, która zdała egzamin,
otrzymuje zaświadczenie potwierdzające jej przygotowanie zawodowe.
1a. Przed odbyciem szkolenia i przystąpieniem do egzaminu osoba, której
przedsiębiorca albo kierownik jednostki naukowej umożliwia dostęp do wyrobów
pirotechnicznych w związku z realizacją publicznych pokazów pirotechnicznych
o charakterze imprez masowych, jest obowiązana potwierdzić swoją praktykę
zawodową w zakresie realizacji tych pokazów.
2. Członków komisji kwalifikacyjnej powołuje i odwołuje minister właściwy
do spraw gospodarki.
3. Za przeprowadzenie szkolenia oraz egzaminu pobierana jest opłata.
4. Opłatę wnosi pracodawca kierujący osobę, o której mowa w art. 19, na
szkolenie, o którym mowa w ust. 1.
5. Opłata, o której mowa w ust. 3, powinna zapewnić pokrycie kosztów
przeprowadzania szkolenia oraz egzaminu.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłaty, o której mowa w ust. 3;
2) rodzaje dokumentów potwierdzających praktykę zawodową, o której mowa
w ust. 1a;
3) zakres i program szkolenia;
4) zakres i sposób przeprowadzenia egzaminu oraz wzory zaświadczeń
potwierdzających przygotowanie zawodowe;
5) podmioty upoważnione do prowadzenia szkolenia.
W rozporządzeniu należy uwzględnić w szczególności zróżnicowany charakter
szkolenia, biorąc pod uwagę charakter i rodzaj wykonywanej pracy.
6a. Zaświadczenia potwierdzające przygotowanie zawodowe, o których
mowa w ust. 1, są ważne przez 5 lat, po upływie których osoby mające dostęp do
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego są obowiązane
odbyć ponownie szkolenie i zdać egzamin.
7. Przepisów art. 19 pkt 2 nie stosuje się do osób, które posiadają kwalifikacje
określone w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze.

art. 21. więcej Art. 21. 1. W przypadku konieczności prowadzenia prac przy użyciu
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego poza terenem
przedsiębiorstwa lub jednostki naukowej, przedsiębiorca lub kierownik jednostki
naukowej zawiadamia o tym komendanta powiatowego (miejskiego) Policji
właściwego dla miejsca prowadzenia tych prac.
2. W zawiadomieniu należy wskazać zakres i termin rozpoczęcia oraz
zakończenia prac, o których mowa w ust. 1, teren, na którym będą prowadzone
prace, a także sposób jego zabezpieczenia przed dostępem osób nieupoważnionych.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, materiały wybuchowe
przeznaczone do użytku cywilnego lub materiały wybuchowe znalezione w trakcie
oczyszczania terenów mogą być przechowywane, przez czas niezbędny do
przeprowadzenia prac, w tymczasowym magazynie zlokalizowanym w sposób
zapewniający bezpieczeństwo ludzi, mienia i środowiska oraz zabezpieczonym
przed dostępem osób nieupoważnionych.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia,
sposób przechowywania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego lub znalezionych w trakcie oczyszczania terenów w tymczasowym
magazynie, o którym mowa w ust. 3, biorąc pod uwagę zapewnienie ochrony życia
i zdrowia ludzi, mienia i środowiska oraz uwzględniając zróżnicowanie zagrożeń
dla otoczenia ze względu na właściwości przechowywanych materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub znalezionych w trakcie
oczyszczania terenów.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Przedsiębiorca lub kierownik jednostki naukowej w zakresie
przestrzegania obowiązków, o których mowa w art. 18 ust. 1 i art. 21 ust. 1,
podlega kontroli wojewody.
2. Kontrolę przeprowadza zespół kontrolny, zwany dalej „zespołem”,
powoływany na czas kontroli przez wojewodę.
3. W skład zespołu wojewoda może powołać biegłych i ekspertów, za ich
zgodą.
4. Wojewoda, powołując zespół, wyznacza jego kierownika, który koordynuje
przebieg czynności kontrolnych oraz sporządza protokół pokontrolny.
5. Czynności kontrolne wykonuje się na podstawie upoważnienia wydanego
przez wojewodę, w obecności kontrolowanego lub osoby przez niego
upoważnionej, a w razie nieobecności tych osób, w obecności przywołanego
świadka.
6. Wojewoda może, po zakończeniu kontroli lub w trakcie jej trwania,
wezwać przedsiębiorcę lub kierownika jednostki badawczej do usunięcia
w wyznaczonym terminie stwierdzonych uchybień.
7. Wojewoda może upoważnić do przeprowadzenia kontroli, o której mowa
w ust. 1, inny organ administracji, wskazując zakres kontroli. Przepisy ust. 2–
5 stosuje się odpowiednio.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego,
zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych, wymienione w załączniku A,
mogą być przemieszczane tylko na zasadach określonych w niniejszym rozdziale,
z zastrzeżeniem ust. 1a.
1a. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do wyrobów
pirotechnicznych.
2. Przepis ust. 1 nie narusza zasad przewozu materiałów niebezpiecznych
poszczególnymi rodzajami środków transportu, określonych w przepisach:
– Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej
w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. (ICAO – Dz. U. z 1959 r. poz. 212, z późn. zm.), ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo
lotnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 1580 i 1495),
– Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu
drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej
w Genewie dnia 30 września 1957 r.,
– Regulaminu międzynarodowego przewozu kolejami towarów
niebezpiecznych (RID), stanowiącego załącznik C do Konwencji
o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF), sporządzonej
w Bernie dnia 9 maja 1980 r. (Dz. U. z 2007 r. poz. 674 i 675,
z 2009 r. poz. 1318 oraz z 2011 r. poz. 804, 805 i 1073),
– Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu,
1974, sporządzonej w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U.
z 2016 r. poz. 869 i 2029 oraz z 2017 r. poz. 142), ustawy z dnia
18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz. U. z 2018 r. poz. 2175)
oraz ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1452, 1702, 2197 i 2303),
– ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1568, 1901 i 2170),
– ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych,
ani zasad transportu podlegającego obowiązkowej ochronie na podstawie
przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2142 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 1495).

art. 24. więcej Art. 24. 1. Przemieszczanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, państwami
członkowskimi Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym i Konfederacją
Szwajcarską wymaga uzyskania przez odbiorcę zgody ministra właściwego do
spraw gospodarki.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje zgodę na okres 1 roku, na
wniosek:
1) przedsiębiorcy albo kierownika jednostki naukowej – w formie decyzji, której
integralną część stanowi dokument wewnątrzwspólnotowego
przemieszczania materiałów wybuchowych;
2) osoby zagranicznej albo przedsiębiorcy zagranicznego – w formie decyzji
oraz akceptacji na dokumencie wewnątrzwspólnotowego przemieszczania
materiałów wybuchowych wydanym osobie zagranicznej albo przedsiębiorcy
zagranicznemu przez właściwe władze kraju odbiorcy.
3. Kopię zgody, o której mowa w ust. 1, związanej z przemieszczaniem przez
granicę państwową, minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje
Komendantowi Głównemu Straży Granicznej.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) nazwę odbiorcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, jego numer identyfikacji podatkowej (NIP) albo numer
identyfikacyjny używany w państwie siedziby albo zamieszkania, adres jego
siedziby albo miejsca zamieszkania oraz jego dane kontaktowe wraz ze
wskazaniem osoby do kontaktu;
2) nazwę dostawcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, jego numer identyfikacji podatkowej (NIP) albo numer
identyfikacyjny używany w państwie siedziby albo zamieszkania, adres jego
siedziby albo miejsca zamieszkania oraz jego dane kontaktowe;
3) informację, że odbiorca posiada:
a) koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych albo obrót tymi
materiałami – w przypadku przedsiębiorcy albo jednostki naukowej albo
b) dokument wewnątrzwspólnotowego przemieszczania materiałów
wybuchowych – w przypadku osoby zagranicznej albo przedsiębiorcy
zagranicznego;
4) nazwę producenta oraz ilość przemieszczanych materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, oraz sposób ich zabezpieczenia;
5) rodzaj przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego przez podanie nazw handlowych, numerów rozpoznawczych ustalonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz kodów klasyfikacyjnych określonych w załączniku A;
6) informacje o zgodności materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego z wymaganiami bezpieczeństwa stosowanymi przy wprowadzaniu
ich do obrotu;
7) określenie środka transportu i trasy przemieszczania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego przez wskazanie miejsca
wyjazdu i miejsca przybycia oraz punktów wyjazdu i wjazdu do państw
członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej;
8) daty wjazdu i wyjazdu – jeżeli są znane.

art. 25. więcej Art. 25. Do wniosku, o którym mowa w art. 24 ust. 2, należy dołączyć:
1) w przypadku gdy odbiorcą jest przedsiębiorca albo jednostka naukowa – kopię
koncesji na wytwarzanie materiałów wybuchowych albo obrót tymi
materiałami;
2) w przypadku gdy odbiorca jest osobą zagraniczną albo przedsiębiorcą
zagranicznym – dokument wewnątrzwspólnotowego przemieszczania
materiałów wybuchowych wydany w państwie jego siedziby albo miejsca
zamieszkania;
3) kopię deklaracji zgodności dla materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego wraz z jej tłumaczeniem dokonanym z języka obcego na
język polski przez tłumacza przysięgłego.

Art. 25a. Wniosek, o którym mowa w art. 24 ust. 2, wraz z załącznikami
może być złożony za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, po
opatrzeniu kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo
podpisem osobistym, z tym że dokument wewnątrzwspólnotowego
przemieszczania materiałów wybuchowych składa się wyłącznie w postaci
papierowej.

art. 26. więcej Art. 26. W przypadku gdy weryfikacja dokumentu wewnątrzwspólnotowego
przemieszczania materiałów wybuchowych nie jest możliwa lub jest znacznie utrudniona, minister właściwy do spraw gospodarki niezwłocznie informuje Komisję Europejską.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Zgoda, o której mowa w art. 24 ust. 1, jest wydawana po
pozytywnym zweryfikowaniu wniosku, o którym mowa w art. 24 ust. 2, oraz
dokumentów określonych w art. 25.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
wzór wniosku o wydanie zgody na przemieszczanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, mając na celu kompletność zawartych we
wniosku informacji oraz ujednolicenie i ułatwienie poprawnego sporządzenia
wniosku.

art. 28. więcej Art. 28. W decyzji, o której mowa w art. 24 ust. 2, określa się:
1) nazwę odbiorcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, jego numer identyfikacji podatkowej (NIP) albo numer
identyfikacyjny używany w państwie siedziby albo zamieszkania, adres jego
siedziby albo miejsca zamieszkania oraz jego dane kontaktowe wraz ze
wskazaniem osoby do kontaktu;
2) nazwę dostawcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, jego numer identyfikacji podatkowej (NIP) albo numer
identyfikacyjny używany w państwie siedziby albo zamieszkania, adres jego
siedziby albo miejsca zamieszkania oraz jego dane kontaktowe;
3) informację, że odbiorca posiada:
a) koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych albo obrót tymi
materiałami – w przypadku przedsiębiorcy albo jednostki naukowej albo
b) dokument wewnątrzwspólnotowego przemieszczania materiałów
wybuchowych – w przypadku osoby zagranicznej albo przedsiębiorcy
zagranicznego;
4) nazwę producenta oraz ilość przemieszczanych materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, oraz sposób ich zabezpieczenia;
5) rodzaj przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego przez podanie nazw handlowych, numerów
rozpoznawczych ustalonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz
kodów klasyfikacyjnych określonych w załączniku A;
6) informacje o zgodności materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego z wymaganiami bezpieczeństwa stosowanymi przy wprowadzaniu
ich do obrotu;
7) określenie środka transportu i trasy przemieszczania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego przez wskazanie miejsca
wyjazdu i miejsca przybycia oraz punktów wyjazdu i wjazdu do państw
członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej;
8) daty wjazdu i wyjazdu – jeżeli są znane.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki odmawia wydania zgody,
o której mowa w art. 24 ust. 1, jeżeli:
1) wniosek, o którym mowa w art. 24 ust. 2, lub dokumenty, o których mowa
w art. 25, nie zostały pozytywnie zweryfikowane;
2) uzyska informacje od właściwych organów o stwarzaniu przez wnioskodawcę
zagrożenia dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego
lub środowiska.
2. Zgodę, o której mowa w art. 24 ust. 1, cofa się jeżeli:
1) została cofnięta koncesja na wytwarzanie materiałów wybuchowych albo
obrót tymi materiałami albo został cofnięty dokument
wewnątrzwspólnotowego przemieszczania materiałów wybuchowych;
2) uzyskano od właściwych organów informacje o stwarzaniu przez
wnioskodawcę zagrożenia dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku
publicznego lub środowiska.
3. Odmowa wydania zgody albo jej cofnięcie wymaga uzasadnienia.
4. Do postępowania w sprawie wydania, odmowy albo cofnięcia zgody
stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, minister właściwy do spraw
gospodarki cofa wszystkie udzielone zgody, o których mowa w art. 24 ust. 1.
6. W przypadku gdy minister właściwy do spraw gospodarki cofa zgodę,
o której mowa w art. 24 ust. 1, z uwagi na stworzenie przez wnioskodawcę
zagrożenia dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego lub
środowiska, informuje Komisję Europejską.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Przewożący materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego jest obowiązany posiadać zgodę, o której mowa w art. 24 ust. 1,
i okazywać ją na żądanie organów kontroli drogowej, celnej i granicznej.
2. Organy kontroli drogowej, celnej i granicznej, w przypadku gdy
przewożący materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego nie posiada
zgody albo przewozi materiały innego rodzaju lub w innej ilości niż określone
w zgodzie, dokonują zatrzymania tych materiałów.
3. Organ, który dokonał zatrzymania materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, zawiadamia o tym niezwłocznie ministra
właściwego do spraw gospodarki, a także właściwego konsula państwa, z którego
materiały te zostały wysłane lub do którego są wysyłane.
4. Sposób zatrzymania i postępowania z materiałami wybuchowymi
przeznaczonymi do użytku cywilnego określają odrębne przepisy.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Odbiorca materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego i przewożący te materiały są obowiązani przechowywać zgodę przez
okres nie krótszy niż ten, na który została ona wydana.
2. Odbiorca jest obowiązany okazywać zgodę, o której mowa w art. 24 ust. 1,
na każde żądanie właściwych organów.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Przemieszczający materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego, w przypadku gdy przemieszczanie tych materiałów będzie następować
tranzytem przez państwa członkowskie Unii Europejskiej, państwa członkowskie
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację Szwajcarską, jest
obowiązany zawiadomić właściwe organy tych państw o zamiarze przemieszczania
materiałów wybuchowych oraz uzyskać ich zgodę.
2. W przypadku gdy prawo państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji
Szwajcarskiej tego wymaga, odbiorca jest obowiązany przekazać informacje,
o których mowa w art. 28, organowi właściwemu ze względu na siedzibę albo
miejsce zamieszkania dostawcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego albo organowi państwa, przez które będzie następować przemieszczanie tranzytem tych materiałów.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje zgodę na
przemieszczanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
które będzie następować tranzytem przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Przepisy art. 24 ust. 2–4, art. 25–26, art. 27 ust. 1 oraz art. 28–31 stosuje się
odpowiednio.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w przypadku poważnego
zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku
publicznego, w drodze decyzji może zakazać przemieszczania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, określając czas trwania tego
zakazu oraz rodzaj materiałów nim objętych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
gospodarki może nakazać zatrzymanie przemieszczanych materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
3. Przepisy art. 30 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1 i 2, podlega rygorowi natychmiastowej
wykonalności.
5. Środki podjęte w przypadkach określonych w ust. 1 i 2 nie mogą stanowić
jakiejkolwiek dyskryminacji któregokolwiek wysyłającego albo odbierającego,
a także przewożącego materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego,
oraz ukrytego ograniczenia w obrocie tymi materiałami.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki zawiadamia niezwłocznie Komisję
Europejską o podjętych środkach, o których mowa w ust. 1 i 2.

art. 35. więcej Art. 35. Przewożący materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego oraz odbiorca tych materiałów są obowiązani udzielać właściwym
organom państwa, z którego, do którego lub przez które są przemieszczane te
materiały, na ich żądanie, wszelkich informacji dotyczących przemieszczanych
materiałów i ich przemieszczania.

Art. 35a. Przemieszczane przez przedsiębiorcę albo jednostkę naukową
materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego podlegają
ewidencjonowaniu na podstawie art. 59 ust. 1–3 i 6 ustawy z dnia 13 czerwca 2019 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym oraz przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie art. 59 ust. 7 tej ustawy.

art. 36. więcej Art. 36. (uchylony).

art. 37. więcej Art. 37. (uchylony).

art. 38. więcej Art. 38. (uchylony).

art. 39. więcej Art. 39. (uchylony).

art. 40. więcej Art. 40. (uchylony).

art. 41. więcej Art. 41. (uchylony).

art. 42. więcej Art. 42. (uchylony).

art. 43. więcej Art. 43. (uchylony).

art. 44. więcej Art. 44. (uchylony).

art. 45. więcej Art. 45. (uchylony).

art. 46. więcej Art. 46. (uchylony).

art. 47. więcej Art. 47. (uchylony).

art. 48. więcej Art. 48. (uchylony).

art. 49. więcej Art. 49. (uchylony).

art. 50. więcej Art. 50. (uchylony).

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. (uchylony).

art. 53. więcej Art. 53. (uchylony).

art. 54. więcej Art. 54. (uchylony).

art. 55. więcej Art. 55. (uchylony).

art. 56. więcej Art. 56. (uchylony).

art. 57. więcej Art. 57. (uchylony).

art. 58. więcej Art. 58. (uchylony).

art. 59. więcej Art. 59. (uchylony).

art. 60. więcej Art. 60. (uchylony).

Art. 60a. (uchylony).

art. 61. więcej Art. 61. (uchylony).

art. 62. więcej Art. 62. (uchylony).

Art. 62a. (uchylony).

Art. 62b. (uchylony).

Art. 62c. 1. Producent dokonuje klasyfikacji wyrobów pirotechnicznych
wprowadzanych do obrotu w zależności od sposobu ich używania, przeznaczenia
i stopnia zagrożenia, w tym poziomu hałasu, w następujący sposób:
1) wyroby pirotechniczne widowiskowe:
a) klasa F1: wyroby, które podczas działania charakteryzują się bardzo
niskim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz mienia
i środowiska, a także nieistotnym poziomem hałasu, przeznaczone do
użytku w budynkach oraz na zamkniętym obszarze na zewnątrz
budynków,
b) klasa F2: wyroby, które podczas działania charakteryzują się niskim
stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska, a także niskim poziomem hałasu, przeznaczone do użytku na zamkniętym obszarze na zewnątrz budynków,
c) klasa F3: wyroby, które podczas działania charakteryzują się średnim
stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska,
a także nieszkodliwym dla zdrowia ludzi poziomem hałasu,
przeznaczone do użytku na dużych, otwartych przestrzeniach na
zewnątrz budynków,
d) klasa F4: wyroby, które podczas działania charakteryzują się wysokim
stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska,
a także nieszkodliwym dla zdrowia ludzi poziomem hałasu, określane
również jako wyroby pirotechniczne widowiskowe do zastosowań
profesjonalnych, przeznaczone do obsługi i użytku wyłącznie przez
osoby posiadające wiedzę specjalistyczną;
2) wyroby pirotechniczne przeznaczone do użytku teatralnego:
a) klasa T1: wyroby, które podczas działania charakteryzują się niskim
stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska,
b) klasa T2: wyroby przeznaczone do obsługi i użytku wyłącznie przez
osoby posiadające wiedzę specjalistyczną;
3) pozostałe wyroby pirotechniczne:
a) klasa P1: wyroby inne niż wyroby klas F1–F3 i T1, które podczas
działania charakteryzują się niskim stopniem zagrożenia życia i zdrowia
ludzi oraz mienia i środowiska,
b) klasa P2: wyroby inne niż wyroby klas F4 i T2, przeznaczone do obsługi
i użytku przez osoby posiadające wiedzę specjalistyczną.
2. Osobą posiadającą wiedzę specjalistyczną jest osoba, która uzyskała
zaświadczenie potwierdzające przygotowanie zawodowe, o którym mowa
w art. 20 ust. 1.
3. Jednostka notyfikowana potwierdza klasyfikację, o której mowa w ust. 1,
w ramach dokonywania oceny zgodności.

Art. 62ca. 1. Wyroby pirotechniczne klasy P1 do pojazdów nie mogą być
udostępniane na rynku, chyba że zostały zamontowane w pojeździe lub stanowią
części zamienne do pojazdu.
2. Producenci, importerzy i dystrybutorzy udostępniają na rynku wyroby
pirotechniczne klas F4, T2 i P2 wyłącznie osobom posiadającym wiedzę
specjalistyczną, o których mowa w art. 62c ust. 2.

Art. 62d. (uchylony).

Art. 62e. (uchylony).

Art. 62f. (uchylony).

Art. 62g. (uchylony).

Art. 62h. (uchylony).

Art. 62i. (uchylony).

Art. 62j. (uchylony).

Art. 62k. (uchylony).

Art. 62l. (uchylony).

Art. 62m. (uchylony).

Art. 62n. (uchylony).

Art. 62o. (uchylony).

Art. 62p. (uchylony).

Art. 62r. (uchylony).

Art. 62s. (uchylony).

Art. 62t. (uchylony).

Art. 62u. (uchylony).

Art. 62v. 1. Producent materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego, z wyjątkiem wytwarzanego materiału wybuchowego metodą in situ,
jest obowiązany do:
1) zapewnienia, że materiał wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego
został zaprojektowany i wytworzony zgodnie z wymaganiami
bezpieczeństwa;
2) sporządzenia dokumentacji technicznej materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego;
3) zlecenia jednostce notyfikowanej przeprowadzenia procedury oceny
zgodności zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 2g ust. 1;
4) w przypadku wykazania zgodności materiału wybuchowego przeznaczonego
do użytku cywilnego z wymaganiami bezpieczeństwa – sporządzenia
deklaracji zgodności i umieszczenia na tym materiale:
a) oznakowania CE w sposób widoczny, czytelny i trwały,
b) numeru identyfikacyjnego jednostki notyfikowanej zaangażowanej na
etapie kontroli produkcji umieszczonego za oznakowaniem CE według
wskazań tej jednostki, jeżeli numeru identyfikacyjnego nie umieściła
wcześniej sama jednostka notyfikowana,
c) w stosownych przypadkach znaków wskazujących na szczególne
zagrożenie lub zastosowanie materiału wybuchowego przeznaczonego
do użytku cywilnego;
5) w przypadku gdy umieszczenie oznakowania, numeru lub znaków, o których
mowa w pkt 4, nie jest możliwe ze względu na wielkość, kształt lub właściwości materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego – umieszczenia oznakowania, numeru lub znaków na opakowaniu
jednostkowym lub na dokumentach towarzyszących;
6) w przypadku materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
transportowanych i dostarczanych bez opakowania lub na ciężarówkach
z zamontowanymi pompami w celu bezpośredniego wyładowania do otworu
strzałowego – umieszczenia na dokumentach towarzyszących oznakowania
CE;
7) umieszczenia na materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku
cywilnego oraz na najmniejszej jednostce jego opakowania jednoznacznego
oznaczenia, o którym mowa w art. 62va ust. 1, lub, w przypadkach
wskazanych w art. 62va ust. 5 i 7, jednoznacznego oznaczenia obejmującego
niektóre jego elementy;
8) znakowania plastycznych materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego przez równomierne rozmieszczenie w nim materiału
znakującego, rozumianego jako jedna z substancji wymienionych
w części 2. „Materiały znakujące” załącznika technicznego do Konwencji,
dodanego w ilości wskazanej w tej części załącznika technicznego, z tym że
znakowaniu nie podlegają plastyczne materiały wybuchowe przechowywane
lub stosowane w sposób określony w części 1 ust. II lit. a–c załącznika
technicznego do Konwencji;
9) dołączenia do materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
instrukcji obsługi oraz informacji dotyczących bezpieczeństwa,
sporządzonych w jasnej, zrozumiałej i czytelnej formie, w języku polskim;
10) stosowania procedury mającej na celu zapewnienie zgodności produkcji
seryjnej materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
z wymaganiami bezpieczeństwa, w tym również w przypadku wprowadzenia
zmian w projekcie i cechach charakterystycznych materiału, a także zmian
w normach zharmonizowanych lub innych dokumentach określających
wymagania techniczne, w odniesieniu do których jest deklarowana zgodność
tego materiału;
11) oznaczenia obiektu produkcyjnego, w którym wytwarzane są materiały
wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, trzycyfrowym kodem;
12) prowadzenia rejestru jednoznacznych oznaczeń, o których mowa w pkt 7,
zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 62vc;
13) przechowywania danych zamieszczonych w rejestrze jednoznacznych
oznaczeń, o którym mowa w pkt 12, przez okres 10 lat, licząc od dnia
dostarczenia materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
lub do momentu zużycia lub unieszkodliwienia tego materiału, o ile jest
znany. Obowiązek przechowywania danych nie wygasa mimo zaprzestania
wykonywania działalności w zakresie sprzedaży materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, których jednoznaczne oznaczenie jest
przechowywane w rejestrze jednoznacznych oznaczeń;
14) przechowywania dokumentacji technicznej, o której mowa w pkt 2, oraz
deklaracji zgodności przez okres 10 lat od dnia wprowadzenia do obrotu
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego;
15) w przypadku stwierdzenia, że wprowadzony do obrotu materiał wybuchowy
przeznaczony do użytku cywilnego jest niezgodny z wymaganiami ustawy,
lub powzięcia wątpliwości w tym zakresie – niezwłocznego podjęcia środków
naprawczych w celu zapewnienia zgodności tego materiału lub jego
wycofania z obrotu, lub odzyskania, stosownie do okoliczności;
16) niezwłocznego informowania organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc ust. 4, a także organów nadzoru rynku w pozostałych państwach
członkowskich Unii Europejskiej, państwach członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej, w których materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego został udostępniony,
o materiałach stwarzających zagrożenie dla bezpieczeństwa, przez podawanie
szczegółowych informacji, w szczególności o niezgodności tych materiałów
z wymaganiami ustawy oraz o podjętych środkach naprawczych;
17) udostępnienia, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub
elektronicznej, w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
z wymaganiami ustawy oraz współpracy z tymi organami we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarza ten materiał;
18) przekazywania, na żądanie uprawnionych organów i służb państwowych,
danych zamieszczonych w rejestrze jednoznacznych oznaczeń, w trybie
określonym w art. 62vc ust. 9–12.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1–11, producent materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego wykonuje przed
wprowadzeniem tego materiału do obrotu.
3. Przepisu ust. 1 pkt 7 nie stosuje się w przypadku:
1) wytworzonych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, które są przedmiotem wywozu poza terytorium państw
członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym oraz Konfederacji Szwajcarskiej i zostały
oznaczone zgodnie z przepisami państwa przeznaczenia;
2) materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
transportowanych i dostarczanych bez opakowania lub na ciężarówkach
z zamontowanymi pompami w celu bezpośredniego wyładowania do otworu
strzałowego;
3) materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
wytworzonych metodą in situ;
4) materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
charakteryzujących się niskim stopniem zagrożenia, takich jak:
a) lonty będące niedetonującymi urządzeniami zapalającymi o kształcie
sznura,
b) lonty prochowe, które składają się z rdzenia z drobnoziarnistego prochu
czarnego otoczonego elastyczną tkaniną, z jednym lub kilkoma
zewnętrznymi pokryciami zabezpieczającymi i które po zapaleniu palą
się w określonym tempie bez zewnętrznego efektu wybuchowego,
c) spłonki kapsułkowe, które składają się z kapsułki metalowej lub
z tworzywa sztucznego, zawierającej niewielką ilość mieszaniny
inicjującej, łatwo zapalającej się przy uderzeniu, i które są stosowane jako elementy zapalające w nabojach do broni strzeleckiej lub w spłonkach nabojowych do ładunków miotających.

Art. 62va. 1. Jednoznaczne oznaczenie umieszczane na materiale
wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego oraz na najmniejszej jednostce
jego opakowania obejmuje nazwę producenta, alfanumeryczny kod oraz
oznaczenie do odczytu elektronicznego.
2. Alfanumeryczny kod składa się z:
1) dwóch liter wskazujących państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację
Szwajcarską, w którym ma siedzibę producent lub importer materiału
wybuchowego;
2) trzech cyfr stanowiących kod oznaczenia obiektu produkcyjnego;
3) kombinacji liter i cyfr stanowiących jednoznaczny kod produktu i informację
logistyczną sporządzoną przez przedsiębiorcę, który w państwie
członkowskim Unii Europejskiej, państwie członkowskim Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej wytwarza materiał
wybuchowy.
3. Oznaczenie państwa producenta lub importera materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego mającego siedzibę na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej powinno być zgodne z kodem nazw
państw oraz ich jednostek organizacyjnych określonym w Polskiej Normie PN-ISO
3166-1:2008 w części pierwszej: Kody krajów.
4. Oznaczenie do odczytu elektronicznego zawiera informacje zawarte
w alfanumerycznym kodzie. Oznaczenie to umieszcza się na materiale
wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego w formie kodu kreskowego
lub kodu matrycowego.
5. W przypadku materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego, które są zbyt małe, aby umieścić na nich jednoznaczny kod produktu i informację logistyczną, o których mowa w ust. 2 pkt 3, na materiale umieszcza się jednoznaczne oznaczenie obejmujące:
1) dwie litery wskazujące państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację
Szwajcarską, w którym ma siedzibę producent lub importer materiału
wybuchowego;
2) trzy cyfry stanowiące kod oznaczenia obiektu produkcyjnego;
3) oznaczenie do odczytu elektronicznego.
6. W przypadku gdy umieszczenie jednoznacznego oznaczenia zgodnie
z ust. 5 jest technicznie niemożliwe z uwagi na wielkość, kształt lub właściwości
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, jednoznaczne
oznaczenie umieszcza się na najmniejszej jednostce opakowania.
7. Na spłonkach lub pobudzaczach wybuchowych, których wielkość, kształt
lub właściwości uniemożliwiają umieszczenie jednoznacznego oznaczenia zgodnie
z ust. 5, umieszcza się jednoznaczne oznaczenie obejmujące:
1) dwie litery wskazujące państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację
Szwajcarską, w którym ma siedzibę producent lub importer materiału
wybuchowego;
2) trzy cyfry stanowiące kod oznaczenia obiektu produkcyjnego.
Liczbę spłonek i pobudzaczy wybuchowych umieszcza się na najmniejszej
jednostce opakowania przez bezpośredni nadruk.
8. W przypadku lontów detonujących, których wielkość, kształt lub
właściwości uniemożliwiają umieszczenie jednoznacznego oznaczenia zgodnie
z ust. 5, jednoznaczne oznaczenie umieszcza się na motku lub szpuli.
9. W przypadku materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego o niskim stopniu zagrożenia, zamiast jednoznacznego oznaczenia, na
materiale, a jeżeli nie jest to możliwe z uwagi na małe rozmiary, kształt lub
właściwości materiału wybuchowego, na opakowaniu lub dokumentach
towarzyszących, umieszcza się informacje umożliwiające identyfikację tego
materiału, w tym w szczególności: nazwę typu, zarejestrowaną nazwę handlową, zarejestrowany znak towarowy, o ile taki posiada, numer partii lub serii, a także nazwę producenta oraz adres jego siedziby albo miejsca zamieszkania; dane
kontaktowe są podawane w języku polskim.
10. Jednoznaczne oznaczenie umieszcza się na materiale wybuchowym
przeznaczonym do użytku cywilnego w sposób czytelny i trwały w postaci
bezpośredniego nadruku, pieczęci lub przytwierdzonej etykiety samoprzylepnej.
11. Przedsiębiorca może dołączyć do materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego do wykorzystania przez odbiorców tych
materiałów dodatkowe wyraźnie oznaczone etykiety samoprzylepne będące kopią
oryginalnych etykiet zawierających jednoznaczne oznaczenie. Na kopii oryginalnej
etykiety zawierającej jednoznaczne oznaczenie przedsiębiorca umieszcza pod
kodem kreskowym lub matrycowym wyraz „KOPIA”.
12. Najmniejszą jednostkę opakowania zapieczętowuje się.
13. W przypadku gdy materiał wybuchowy przeznaczony do użytku
cywilnego, który został oznaczony jednoznacznym oznaczeniem, podlega
dalszemu procesowi produkcyjnemu, nie jest wymagane ponowne jego oznaczenie
jednoznacznym oznaczeniem, o ile pierwotne oznaczenie zostało zachowane i jest czytelne.

Art. 62vb. 1. Kod oznaczenia obiektu produkcyjnego, o którym mowa
w art. 62va ust. 2 pkt 2, nadaje, w drodze decyzji, minister właściwy do spraw
gospodarki, na wniosek przedsiębiorcy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie przedsiębiorcy wnioskującego o nadanie kodu oznaczenia obiektu
produkcyjnego, jego numer identyfikacji podatkowej (NIP), adres jego
siedziby lub miejsca zamieszkania oraz dane kontaktowe;
2) oznaczenie koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej posiadanej
przez wnioskodawcę;
3) rodzaj wytwarzanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego;
4) nazwę oraz adres obiektu produkcyjnego.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się uwierzytelnioną kopię
dokumentu uprawniającego przedsiębiorcę posiadającego obiekt produkcyjny
objęty wnioskiem zlokalizowany poza terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub
Konfederacji Szwajcarskiej do wytwarzania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, wydanego przez właściwy organ państwa, na terytorium którego obiekt ten się znajduje.
4. W przypadku gdy kolejny numer kodu oznaczenia obiektu produkcyjnego
składa się z cyfr w liczbie mniejszej niż trzy, poprzedza się go odpowiednią liczbą
zer.
5. Kod oznaczenia obiektu produkcyjnego umieszcza się w widocznym
miejscu na tym obiekcie.
6. Wniosek może być złożony za pośrednictwem środków komunikacji
elektronicznej, po opatrzeniu kwalifikowanym podpisem elektronicznym,
podpisem zaufanym lub podpisem osobistym.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki prowadzi rejestr obiektów
produkcyjnych, którym nadał kod oznaczenia obiektu produkcyjnego.
8. Rejestr obiektów produkcyjnych, o którym mowa w ust. 7, zawiera
następujące informacje:
1) oznaczenie przedsiębiorcy wnioskującego o nadanie kodu oznaczenia obiektu
produkcyjnego, jego numer identyfikacji podatkowej (NIP), adres jego
siedziby lub miejsca zamieszkania oraz dane kontaktowe;
2) oznaczenie koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej posiadanej
przez wnioskodawcę;
3) rodzaj wytwarzanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego;
4) nazwę oraz adres obiektu produkcyjnego;
5) oznaczenie dokumentu uprawniającego przedsiębiorcę posiadającego obiekt
produkcyjny zlokalizowany poza terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej do wytwarzania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, wydanego przez właściwy organ państwa, na terytorium którego obiekt ten się znajduje;
6) nadany kod oznaczenia obiektu produkcyjnego;
7) oznaczenie decyzji ministra właściwego do spraw gospodarki w sprawie
nadania kodu oznaczenia obiektu produkcyjnego.
9. Wnioskodawca jest obowiązany zgłaszać ministrowi właściwemu do spraw
gospodarki zmiany dotyczące danych zawartych we wniosku w terminie 7 dni od
dnia ich powstania.
10. W przypadku dokumentów dołączanych do wniosku sporządzonych
w języku obcym należy dołączyć dokonane przez tłumacza przysięgłego
tłumaczenia tych dokumentów na język polski.

Art. 62vc. 1. Rejestr jednoznacznych oznaczeń, o którym mowa w art. 62v
ust. 1 pkt 12, art. 62x ust. 1 pkt 7 oraz art. 62y ust. 1 pkt 3, zawiera informacje o:
1) jednoznacznym oznaczeniu materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego;
2) osobie fizycznej lub prawnej lub jednostce organizacyjnej nieposiadającej
osobowości prawnej, która sprawuje nadzór nad materiałem wybuchowym
przeznaczonym do użytku cywilnego;
3) miejscu przechowywania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego w okresie, gdy jest on w posiadaniu przedsiębiorcy lub pod jego
nadzorem, dopóki nie zostanie przekazany innemu przedsiębiorcy, zużyty lub
unieszkodliwiony.
2. W zakresie dotyczącym:
1) osoby fizycznej – rejestr jednoznacznych oznaczeń zawiera:
a) imię i nazwisko,
b) numer PESEL lub serię i numer dokumentu tożsamości,
c) adres miejsca zamieszkania,
d) dane kontaktowe;
2) osoby prawnej – rejestr jednoznacznych oznaczeń zawiera:
a) nazwę,
b) numer z Krajowego Rejestru Sądowego, numer identyfikacji podatkowej
(NIP) albo numer identyfikacyjny używany w państwie siedziby,
c) adres siedziby,
d) imię i nazwisko, stanowisko oraz dane kontaktowe osoby upoważnionej
do reprezentowania tej osoby prawnej w zakresie dotyczącym rejestru
jednoznacznych oznaczeń.
3. Rejestr jednoznacznych oznaczeń jest prowadzony w formie pisemnej.
4. Załącznikiem do rejestru jednoznacznych oznaczeń jest ewidencja
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego wraz
z dokumentami stanowiącymi podstawę do dokonania wpisów w tej ewidencji.
5. W celu zapewnienia ochrony danych zgromadzonych w rejestrze
jednoznacznych oznaczeń przed przypadkowym lub celowym uszkodzeniem lub
zniszczeniem przedsiębiorca:
1) wskazuje osoby upoważnione do prowadzenia tego rejestru;
2) określa zasady udostępniania pozostałym pracownikom danych zawartych
w tym rejestrze;
3) zapewnia przechowywanie tego rejestru w sejfie lub w pomieszczeniu
zabezpieczonym przed swobodnym dostępem osób innych niż wskazane
w pkt 1. W przypadku prowadzenia rejestru w sposób, o którym mowa
w ust. 6, przedsiębiorca tworzy zapasowe kopie przechowywanych
dokumentów oraz zabezpiecza stanowisko komputerowe, na którym rejestr
jest prowadzony, przed nieautoryzowanym dostępem.
6. Prowadzenie rejestru jednoznacznych oznaczeń wyłącznie
z wykorzystaniem systemu elektronicznego jest dopuszczalne jedynie pod
warunkiem stosowania rozwiązań systemowych umożliwiających:
1) ochronę zgromadzonych danych i ich zapasowych kopii przed przypadkowym
lub celowym uszkodzeniem lub zniszczeniem;
2) ochronę zgromadzonych danych przed kradzieżą, zmianą i dostępem osób
nieupoważnionych, w tym kradzieżą, zmianą lub dostępem za pomocą
wirusów lub programów szpiegujących;
3) weryfikację zgromadzonych danych na podstawie przechowywanej przez
przedsiębiorcę dokumentacji ewidencyjnej.
7. Przedsiębiorca przynajmniej raz do roku sprawdza prawidłowość
prowadzenia rejestru jednoznacznych oznaczeń, w szczególności pod względem
bezpieczeństwa danych w nim zawartych oraz poprawności gromadzenia tych
danych.
8. Rejestr jednoznacznych oznaczeń może stanowić ewidencja materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego prowadzona w sposób
określony w przepisach wydanych na podstawie:
1) art. 47 ust. 7 oraz art. 59 ust. 7 ustawy z dnia 13 czerwca 2019 r.
o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym – przez przedsiębiorców
wykonujących działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub obrotu takimi
materiałami, albo
2) art. 120 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze
– przez przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie wydobywania
kopalin ze złóż, albo
3) art. 18 ust. 2 – przez przedsiębiorców albo jednostki naukowe, prowadzących
prace z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego poza górnictwem na podstawie pozwolenia wojewody – pod
warunkiem uwzględnienia w niej informacji, o których mowa w ust. 1.
9. Dane zgromadzone w rejestrze jednoznacznych oznaczeń są udostępniane
upoważnionemu pracownikowi organu lub służby państwowej w zakresie
wynikającym z przedstawionego upoważnienia tego organu lub służby.
10. Żądanie udostępnienia danych, o których mowa w ust. 9, przedkłada się
przedsiębiorcy lub osobie przez niego upoważnionej do udostępniania danych,
także poza godzinami pracy tej osoby.
11. Dane, o których mowa w ust. 9, są udostępniane niezwłocznie, pisemnie
lub w formie elektronicznej, zgodnie z żądaniem organu lub służby państwowej.
12. Informację zawierającą imię, nazwisko, adres miejsca zamieszkania oraz
dane kontaktowe osoby upoważnionej do udostępniania danych, o której mowa
w ust. 10, przedsiębiorca przekazuje pisemnie lub w postaci elektronicznej,
z zachowaniem przepisów o ochronie danych osobowych, komendantowi
wojewódzkiemu Policji, właściwemu ze względu na siedzibę tego przedsiębiorcy.

Art. 62vd. 1. Producent wytwarzanego materiału wybuchowego metodą in
situ jest obowiązany do:
1) zapewnienia, że wytwarzany materiał wybuchowy metodą in situ będzie
wytwarzany zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa;
2) sporządzenia dokumentacji technicznej wytwarzanego materiału
wybuchowego metodą in situ;
3) zlecenia jednostce notyfikowanej przeprowadzenia procedury oceny
zgodności zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 2g ust. 1;
4) w przypadku wykazania zgodności wytwarzanego materiału wybuchowego
metodą in situ z wymaganiami bezpieczeństwa, sporządzenia deklaracji
zgodności i umieszczenia oznakowania CE na dokumentach towarzyszących;
5) sporządzenia w jasnej, zrozumiałej i czytelnej formie, w języku polskim
instrukcji obsługi oraz informacji dotyczących bezpieczeństwa,
uwzględniających specyfikę wytwarzanego materiału wybuchowego metodą
in situ;
6) przechowywania dokumentacji technicznej, o której mowa w pkt 2, oraz
deklaracji zgodności, przez okres 10 lat od dnia wytworzenia materiału
wybuchowego metodą in situ;
7) udostępnienia, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub
elektronicznej, w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności
wytwarzanego materiału wybuchowego metodą in situ z wymaganiami
ustawy.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, producent wytwarzanego
materiału wybuchowego metodą in situ wykonuje przed wytworzeniem tego
materiału.

Art. 62ve. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii Szefa
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania w zakresie jednoznacznego oznaczenia materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego oraz jego opakowania,
2) wzór wniosku o nadanie kodu oznaczenia obiektu produkcyjnego
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia możliwości pełnej identyfikacji oraz
identyfikowalności każdego materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego pozostającego w obrocie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu
ograniczenia ryzyka wykorzystania tego materiału w działaniach przestępczych,
w tym terrorystycznych.

Art. 62w. 1. Upoważniony przedstawiciel producenta materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego działa na podstawie
pisemnego pełnomocnictwa udzielonego przez producenta takiego materiału.
2. Pełnomocnictwo:
1) obejmuje co najmniej upoważnienie do:
a) przechowywania przez okres 10 lat od dnia wprowadzenia do obrotu
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, z tym że
przez okres 10 lat od dnia wytworzenia materiału wybuchowego metodą
in situ deklaracji zgodności oraz dokumentacji technicznej,
b) udostępniania, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub
elektronicznej, w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
z wymaganiami bezpieczeństwa,
c) podjęcia, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art.
62zc, współpracy z tymi organami we wszelkich działaniach
ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń dla bezpieczeństwa, jakie
stwarza materiał objęty pełnomocnictwem;
2) nie może upoważniać do:
a) zapewnienia w imieniu producenta, aby wprowadzany do obrotu
materiał wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego oraz
wytwarzany materiał wybuchowy metodą in situ został wytworzony
zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa,
b) sporządzenia dokumentacji technicznej, o której mowa w art. 62v
ust. 1 pkt 2 i art. 62vd ust. 1 pkt 2.

Art. 62x. 1. Importer materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego jest obowiązany do:
1) wprowadzania do obrotu wyłącznie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego zgodnych z wymaganiami
bezpieczeństwa;
2) w przypadku stwierdzenia niezgodności z wymaganiami ustawy materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego albo powzięcia wątpliwości w tym zakresie – wprowadzenia do obrotu takiego materiału po zapewnieniu jego zgodności;
3) zapewnienia, że producent materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego:
a) przeprowadził procedurę oceny zgodności z wymaganiami
bezpieczeństwa i umieścił na tym materiale oznakowanie CE w sposób
widoczny, czytelny i trwały,
b) sporządził dokumentację techniczną, o której mowa w art. 62v
ust. 1 pkt 2,
c) dołączył do materiału wymagane dokumenty;
4) zapewnienia, że producent materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego umieścił na tym materiale, na najmniejszej jednostce jego
opakowania lub dokumentach towarzyszących oznaczenia zgodnie
z art. 62va;
5) umieszczenia na materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku
cywilnego swojej nazwy, adresu siedziby albo miejsca zamieszkania,
a w przypadku, o którym mowa w art. 62z, zarejestrowanej nazwy handlowej
lub zarejestrowanego znaku towarowego, o ile taki posiada, w języku
polskim; w przypadku gdy umieszczenie na materiale wybuchowym tych
danych nie jest możliwe, umieszcza się je na opakowaniu jednostkowym lub
na dokumentach towarzyszących;
6) zapewnienia dołączenia do materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego instrukcji obsługi oraz informacji dotyczących
bezpieczeństwa, w języku polskim;
7) prowadzenia rejestru jednoznacznych oznaczeń wprowadzonych do obrotu
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, zgodnie
z wymaganiami określonymi w art. 62vc;
8) przechowywania danych zamieszczonych w rejestrze jednoznacznych
oznaczeń, o którym mowa w pkt 7, przez okres 10 lat, licząc od dnia
dostarczenia materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
lub do momentu zużycia lub unieszkodliwienia tego materiału, o ile jest
znany. Obowiązek przechowywania danych nie wygasa mimo zaprzestania
wykonywania działalności w zakresie sprzedaży materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, których jednoznaczne oznaczenie jest przechowywane w rejestrze jednoznacznych oznaczeń;
9) w przypadku stwierdzenia, przed wprowadzeniem do obrotu materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, że materiał ten jest
niezgodny z wymaganiami bezpieczeństwa i stwarza zagrożenie dla
bezpieczeństwa, albo powzięcia wątpliwości w tym zakresie –
poinformowania o takim materiale producenta oraz organów nadzoru rynku,
o których mowa w art. 62zc ust. 4;
10) zapewnienia, że w okresie, gdy ponosi odpowiedzialność za materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego, warunki przechowywania
i transportu tego materiału nie wpływają ujemnie na zgodność materiału
z wymaganiami bezpieczeństwa;
11) przechowywania kopii deklaracji zgodności oraz zapewnienia dostępności
dokumentacji technicznej przez okres 10 lat od dnia wprowadzenia do obrotu
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, w celu
udostępnienia tych dokumentów na żądanie organów nadzoru rynku;
12) w przypadku uznania, że wprowadzony do obrotu materiał wybuchowy
przeznaczony do użytku cywilnego jest niezgodny z wymaganiami ustawy,
lub powzięcia wątpliwości w tym zakresie – podjęcia niezwłocznie
koniecznych środków naprawczych w celu zapewnienia zgodności tego
materiału lub jego wycofania z obrotu, lub odzyskania, stosownie do
okoliczności;
13) niezwłocznego informowania organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc ust. 4, a także organów nadzoru rynku w pozostałych państwach
członkowskich Unii Europejskiej, państwach członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej, w których materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego został udostępniony,
o materiałach stwarzających zagrożenie dla bezpieczeństwa, przez podawanie
szczegółowych informacji, w szczególności o niezgodności tych materiałów
z wymaganiami ustawy oraz o środkach naprawczych podjętych w celu
zapewnienia tej zgodności;
14) udostępnienia, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub
elektronicznej, w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
z wymaganiami bezpieczeństwa, a w przypadku stwierdzenia, że
wprowadzony do obrotu materiał stwarza zagrożenie, współpracy z tymi
organami we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń,
jakie stwarza ten materiał;
15) przekazywania, na żądanie uprawnionych organów i służb państwowych,
danych zamieszczonych w rejestrze jednoznacznych oznaczeń, o którym
mowa w pkt 8, w trybie określonym w art. 62vc ust. 9–12.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 3–9, importer materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego wykonuje przed
wprowadzeniem tego materiału do obrotu.

Art. 62y. 1. Dystrybutor materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego działa z należytą starannością w odniesieniu do wymagań ustawy
i jest obowiązany do:
1) sprawdzenia, że:
a) na materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego albo na
najmniejszej jednostce opakowania lub dołączonych dokumentach
zostało umieszczone oznakowanie CE, w sposób widoczny, czytelny
i trwały, oraz numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej,
b) do materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
zostały dołączone wymagane dokumenty,
c) do materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
została dołączona instrukcja obsługi oraz informacje dotyczące
bezpieczeństwa, w języku polskim,
d) na materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego oraz na
najmniejszej jednostce jego opakowania zostało umieszczone
jednoznaczne oznaczenie zgodnie z art. 62va, a w przypadku, o którym
mowa w art. 62z, na materiale zostały umieszczone informacje,
o których mowa w art. 62x ust. 1 pkt 5;
2) w przypadku wystąpienia niezgodności materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego z wymaganiami bezpieczeństwa albo
powzięcia wątpliwości w tym zakresie – nieudostępniania na rynku materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego do czasu zapewnienia
zgodności tego materiału;
3) prowadzenia rejestru jednoznacznych oznaczeń udostępnionych materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, zgodnie
z wymaganiami określonymi w art. 62vc;
4) przechowywania danych zamieszczonych w rejestrze jednoznacznych
oznaczeń, o którym mowa w pkt 3, przez okres 10 lat, licząc od dnia
dostarczenia materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
lub do momentu zużycia lub unieszkodliwienia tego materiału, o ile jest
znany. Obowiązek przechowywania danych nie wygasa mimo zaprzestania
wykonywania działalności w zakresie sprzedaży materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, których jednoznaczne oznaczenie jest
przechowywane w rejestrze jednoznacznych oznaczeń;
5) zapewnienia, że w okresie, gdy ponosi odpowiedzialność za materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego, warunki przechowywania
i transportu tego materiału nie wpływają ujemnie na zgodność materiału
z wymaganiami bezpieczeństwa;
6) w przypadku uznania, że udostępniony na rynku materiał wybuchowy
przeznaczony do użytku cywilnego jest niezgodny z wymaganiami ustawy,
lub powzięcia wątpliwości w tym zakresie – podjęcia niezwłocznie
koniecznych środków naprawczych w celu zapewnienia zgodności tego
materiału lub jego wycofania z obrotu, lub odzyskania, stosownie do
okoliczności;
7) niezwłocznego informowania producenta lub importera oraz organów
nadzoru rynku, o których mowa w art. 62zc ust. 4, a także organów nadzoru
rynku w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej, państwach
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym i Konfederacji
Szwajcarskiej, w których materiał wybuchowy przeznaczony do użytku
cywilnego został przez niego udostępniony, o materiałach stwarzających zagrożenie dla bezpieczeństwa, przez podawanie szczegółowych informacji, w szczególności o niezgodności tych materiałów z wymaganiami
bezpieczeństwa oraz o środkach naprawczych podjętych w celu zapewnienia
tej zgodności;
8) udostępniania, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zc, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub
elektronicznej, w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
z wymaganiami ustawy oraz współpracy z tymi organami we wszelkich
działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarzają
materiały wprowadzone do obrotu niespełniające wymagań;
9) przekazywania, na żądanie uprawnionych organów i służb państwowych,
danych zamieszczonych w rejestrze jednoznacznych oznaczeń, o którym
mowa w pkt 3, w trybie określonym w art. 62vc ust. 9–12.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, dystrybutor materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego wykonuje przed
udostępnieniem tego materiału na rynku.

Art. 62z. W przypadku gdy importer lub dystrybutor wprowadza materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego pod własną nazwą lub znakiem
towarowym, o ile taki posiada, lub modyfikuje materiał wybuchowy już znajdujący
się w obrocie, w sposób mogący mieć wpływ na zgodność tego materiału
z wymaganiami ustawy, podlega obowiązkom producenta, o których mowa w art.
62v.

Art. 62za. Na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art. 62zc,
podmioty gospodarcze muszą udostępniać dane pozwalające zidentyfikować każdy
podmiot gospodarczy, który im dostarczył, lub każdy podmiot, któremu dostarczyły
materiał wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego, w przypadku, o którym
mowa w art. 62v ust. 1 pkt 6 i art. 62va ust. 9. Informacje, o których mowa
w zdaniu pierwszym, podmioty gospodarcze są obowiązane udostępniać w okresie
10 lat od dnia dostarczenia im lub dostarczenia przez te podmioty tego materiału.

Art. 62zb. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do wyrobów
pirotechnicznych.

Art. 62zc. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego
wprowadzone do obrotu podlegają kontroli organów nadzoru rynku w zakresie
spełniania przez te materiały wymagań, o których mowa w ustawie, oraz kontroli
w zakresie niezgodności formalnych w odniesieniu do tych materiałów.
2. Kontrolę w zakresie, o którym mowa w ust. 1, prowadzą:
1) Prezes Wyższego Urzędu Górniczego – w odniesieniu do materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego stosowanych
w górnictwie;
2) inspektorzy pracy – w odniesieniu do materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego stosowanych poza górnictwem.
3. (uchylony)
4. Postępowania w sprawach wprowadzonych do obrotu materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego niezgodnych z wymaganiami
ustawy oraz niezgodności formalnych prowadzą:
1) Prezes Wyższego Urzędu Górniczego – w odniesieniu do materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego stosowanych
w górnictwie;
2) okręgowi inspektorzy pracy – w odniesieniu do materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego stosowanych poza górnictwem.
5. Kontrolę i postępowania, o których mowa w ust. 1 i 4, prowadzi się
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny
zgodności i nadzoru rynku, z tym że za niezgodności formalne uważa się
niezgodności polegające na naruszeniu przez podmiot gospodarczy obowiązków,
o których mowa w art. 62v ust. 1 pkt 2, 4–9 i 14, art. 62x ust. 1 pkt 3–6 i 11 oraz
art. 62y ust. 1 pkt 1.

Art. 62zd. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do wyrobów
pirotechnicznych.

Art. 62ze. 1. Producent wyrobu pirotechnicznego jest obowiązany do:
1) zapewnienia, że wyrób pirotechniczny został zaprojektowany i wytworzony
zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa;
2) sporządzenia dokumentacji technicznej wyrobu pirotechnicznego;
3) zlecenia jednostce notyfikowanej przeprowadzenia procedury oceny
zgodności zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 2g ust. 2;
4) w przypadku wykazania zgodności wyrobu pirotechnicznego z wymaganiami
bezpieczeństwa, sporządzenia deklaracji zgodności i umieszczenia na nim:
a) oznakowania CE w sposób widoczny, czytelny i trwały,
b) numeru identyfikacyjnego jednostki notyfikowanej zaangażowanej na
etapie kontroli produkcji umieszczonego według wskazań tej jednostki,
jeżeli numeru identyfikacyjnego nie umieściła wcześniej sama jednostka
notyfikowana,
c) w stosownych przypadkach znaków wskazujących na szczególne
zagrożenie lub zastosowanie wyrobu pirotechnicznego,
d) numeru rejestracyjnego identyfikującego wyrób oceniony pod względem
zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa, przydzielonego przez
jednostkę notyfikowaną;
5) umieszczenia na wyrobie pirotechnicznym etykiety, która spełnia wymagania
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 2g ust. 2 i zawiera
w szczególności oznakowanie, numery i znaki, o których mowa w pkt 4,
a także, jeżeli jest to możliwe, instrukcję obsługi oraz informacje dotyczące
bezpieczeństwa;
6) w przypadku gdy umieszczenie etykiety, o której mowa w pkt 5, nie jest
możliwe ze względu na wielkość, kształt lub charakter wyrobu
pirotechnicznego, umieszczenia informacji, które powinny znajdować się na
etykiecie na opakowaniu jednostkowym lub na dokumentach towarzyszących;
7) dołączenia do wyrobu pirotechnicznego instrukcji obsługi oraz informacji
dotyczących bezpieczeństwa, sporządzonych w jasnej, zrozumiałej i czytelnej formie, w języku polskim, jeżeli nie zostały one umieszczone na etykiecie lub opakowaniu jednostkowym wyrobu pirotechnicznego;
8) stosowania procedury mającej na celu zapewnienie zgodności produkcji
seryjnej wyrobu pirotechnicznego z wymaganiami bezpieczeństwa, w tym
również w przypadku wprowadzenia zmian w projekcie i cechach
charakterystycznych wyrobu, a także zmian w normach zharmonizowanych
lub innych dokumentach określających wymagania techniczne, w odniesieniu
do których jest deklarowana zgodność tego wyrobu;
9) przechowywania dokumentacji technicznej, o której mowa w pkt 2, oraz
deklaracji zgodności, przez okres 10 lat od dnia wprowadzenia do obrotu
wyrobu pirotechnicznego;
10) w przypadku stwierdzenia, że wprowadzony do obrotu wyrób pirotechniczny
jest niezgodny z wymaganiami ustawy, lub powzięcia wątpliwości w tym
zakresie, niezwłocznego podjęcia środków naprawczych w celu zapewnienia
zgodności tego wyrobu lub jego wycofania z obrotu, lub odzyskania,
stosownie do okoliczności;
11) niezwłocznego informowania organów nadzoru rynku, o których mowa w art.
62zl ust. 4, a także organów nadzoru rynku w pozostałych państwach
członkowskich Unii Europejskiej, państwach członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej, w których wyrób
pirotechniczny został udostępniony, o wyrobach stwarzających zagrożenie
dla bezpieczeństwa, przez podawanie szczegółowych informacji,
w szczególności o niezgodności tych wyrobów z wymaganiami ustawy oraz
o podjętych środkach naprawczych;
12) w przypadku zaistnienia podejrzenia stwarzania przez wyrób pirotechniczny
zagrożenia, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, na uzasadnione
żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art. 62zl, przeprowadzenia badania próby wyrobów pirotechnicznych udostępnionych na rynku,
a także analizy skarg oraz prowadzenia ewidencji skarg, wyrobów
pirotechnicznych niezgodnych z wymaganiami oraz przypadków odzyskania
wyrobu pirotechnicznego, a także informowania dystrybutorów o tego
rodzaju działaniach;
13) udostępnienia, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art.
62zl, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub elektronicznej,
w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności wyrobu
pirotechnicznego, z wymaganiami ustawy oraz współpracy z tymi organami
we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie
stwarza ten wyrób;
14) prowadzenia rejestru numerów rejestracyjnych wyrobów pirotechnicznych
przez siebie wyprodukowanych, uwzględniającego ich nazwę handlową, typ
oraz podtyp – jeżeli występuje, a także miejsce produkcji;
15) przechowywania rejestru, o którym mowa w pkt 14, przez okres 10 lat od
momentu wprowadzenia wyrobu pirotechnicznego do obrotu;
16) udostępniania informacji zawartych w rejestrze, o którym mowa w pkt 14,
organom nadzoru rynku wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej,
państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
i Konfederacji Szwajcarskiej oraz ministrowi właściwemu do spraw
gospodarki, na ich wniosek;
17) przekazania rejestru, o którym mowa w pkt 14, ministrowi właściwemu do
spraw gospodarki w przypadku zakończenia działalności gospodarczej za
pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, w formacie ustalonym
z ministrem właściwym do spraw gospodarki po opatrzeniu kwalifikowanym
podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1–8, producent wyrobu
pirotechnicznego wykonuje przed wprowadzeniem tego wyrobu do obrotu.

Art. 62zf. 1. Importer wyrobu pirotechnicznego jest obowiązany do:
1) wprowadzania do obrotu wyłącznie wyrobów pirotechnicznych zgodnych
z wymaganiami bezpieczeństwa;
2) w przypadku stwierdzenia niezgodności wyrobu pirotechnicznego albo
powzięcia wątpliwości w tym zakresie, wprowadzenia do obrotu takiego
wyrobu po zapewnieniu jego zgodności;
3) zapewnienia, że producent tego wyrobu:
a) przeprowadził procedurę oceny zgodności z wymaganiami
bezpieczeństwa i umieścił na tym wyrobie oznakowanie CE w sposób
widoczny, czytelny i trwały,
b) sporządził dokumentację techniczną, o której mowa w art. 62ze ust. 1 pkt
2,
c) dołączył do wyrobu wymagane dokumenty;
4) zapewnienia, że producent tego wyrobu umieścił na nim etykietę, spełniającą
wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 2g ust. 2,
a gdy nie jest to możliwe ze względu na wielkość, kształt lub charakter
wyrobu pirotechnicznego, umieścił informacje, które powinny znajdować się
na etykiecie, na opakowaniu jednostkowym lub na dokumentach
towarzyszących;
5) zapewnienia dołączenia do wyrobu pirotechnicznego instrukcji obsługi oraz
informacji dotyczących bezpieczeństwa, w języku polskim, jeżeli nie zostały
one umieszczone na etykiecie lub opakowaniu jednostkowym wyrobu;
6) w przypadku stwierdzenia przed wprowadzeniem do obrotu wyrobu
pirotechnicznego, że ten wyrób jest niezgodny z wymaganiami
bezpieczeństwa i stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa, albo powzięcia
wątpliwości w tym zakresie, poinformowania o takim wyrobie producenta
oraz organów nadzoru rynku, o których mowa w art. 62zl ust. 4;
7) zapewnienia, że w okresie, gdy ponosi odpowiedzialność za wyrób
pirotechniczny, warunki przechowywania i transportu tego wyrobu nie
wpływały ujemnie na zgodność wyrobu z wymaganiami bezpieczeństwa;
8) przechowywania kopii deklaracji zgodności oraz zapewnienia dostępności
dokumentacji technicznej, przez okres 10 lat od dnia wprowadzenia do obrotu
wyrobu pirotechnicznego, w celu udostępnienia tych dokumentów na żądanie
organów nadzoru rynku;
9) w przypadku uznania, że wprowadzony do obrotu wyrób pirotechniczny jest
niezgodny z wymaganiami ustawy, lub powzięcia wątpliwości w tym
zakresie, podjęcia niezwłocznie koniecznych środków naprawczych w celu
zapewnienia zgodności tego wyrobu lub jego wycofania z obrotu, lub
odzyskania, stosownie do okoliczności;
10) niezwłocznego informowania organów nadzoru rynku, o których mowa w art.
62zl ust. 4, a także organów nadzoru rynku w pozostałych państwach
członkowskich Unii Europejskiej, państwach członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej, w których wyrób
pirotechniczny został udostępniony, o wyrobach stwarzających zagrożenie
dla bezpieczeństwa, przez podawanie szczegółowych informacji,
w szczególności o niezgodności tych wyrobów z wymaganiami ustawy oraz
o środkach naprawczych podjętych w celu zapewnienia tej zgodności;
11) w przypadku zaistnienia podejrzenia stwarzania przez wyrób pirotechniczny
zagrożenia, przeprowadzania, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa
ludzi, na uzasadnione żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa
w art. 62zl, badania próby wyrobów pirotechnicznych udostępnionych na
rynku, analizy skarg oraz prowadzenia ewidencji skarg, wyrobów
pirotechnicznych niezgodnych z wymaganiami ustawy oraz przypadków
odzyskania wyrobu pirotechnicznego, a także informowania dystrybutorów
o tego rodzaju działaniach;
12) udostępnienia, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art.
62zl, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub elektronicznej,
w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności wyrobu
pirotechnicznego z wymaganiami bezpieczeństwa, a w przypadku
stwierdzenia, że wprowadzony do obrotu wyrób stwarza zagrożenie,
współpracy z tymi organami we wszelkich działaniach ukierunkowanych na
usunięcie zagrożeń, jakie stwarza ten wyrób;
13) prowadzenia rejestru numerów rejestracyjnych wyrobów pirotechnicznych
przez siebie importowanych, uwzględniającego ich nazwę handlową, typ oraz
podtyp – jeżeli występuje, a także miejsce produkcji;
14) przechowywania rejestru, o którym mowa w pkt 13, przez okres 10 lat od
momentu wprowadzenia wyrobu pirotechnicznego do obrotu;
15) udostępniania informacji zawartych w rejestrze, o którym mowa w pkt 13,
organom nadzoru rynku wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej,
państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym i Konfederacji Szwajcarskiej oraz ministrowi właściwemu do spraw
gospodarki, na ich wniosek;
16) przekazania rejestru, o którym mowa w pkt 13, ministrowi właściwemu do
spraw gospodarki w przypadku zakończenia działalności gospodarczej za
pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, w formacie ustalonym
z ministrem właściwym do spraw gospodarki po opatrzeniu kwalifikowanym
podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 3–5, importer wyrobu
pirotechnicznego wykonuje przed wprowadzeniem tego wyrobu do obrotu.

Art. 62zg. 1. Dystrybutor wyrobów pirotechnicznych działa z należytą
starannością w odniesieniu do wymagań ustawy i jest obowiązany do:
1) sprawdzenia, czy:
a) na wyrobie pirotechnicznym albo na opakowaniu jednostkowym
i dołączonych dokumentach umieszczone zostało oznakowanie CE,
w sposób widoczny, czytelny i trwały, oraz numer identyfikacyjny
jednostki notyfikowanej,
b) do wyrobu pirotechnicznego zostały dołączone wymagane dokumenty,
c) do wyrobu pirotechnicznego dołączona została instrukcja obsługi oraz
informacje dotyczące bezpieczeństwa, w języku polskim, jeżeli nie
zostały one umieszczone na etykiecie lub opakowaniu jednostkowym
wyrobu;
2) sprawdzenia, czy na wyrobie pirotechnicznym umieszczona została etykieta,
spełniająca wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art.
2g ust. 2, a gdy nie jest to możliwe ze względu na wielkość, kształt lub
charakter wyrobu pirotechnicznego, sprawdzenia, czy informacje, które
powinny znajdować się na etykiecie, zostały umieszczone na opakowaniu
jednostkowym lub na dokumentach towarzyszących;
3) w przypadku wystąpienia niezgodności wyrobu pirotechnicznego
z wymaganiami bezpieczeństwa albo powzięcia wątpliwości w tym zakresie,
nieudostępniania na rynku wyrobu pirotechnicznego do czasu zapewnienia
zgodności tego wyrobu;
4) zapewnienia, że w okresie, gdy ponosi odpowiedzialność za wyrób
pirotechniczny, warunki przechowywania i transportu tego wyrobu nie
wpływały ujemnie na zgodność wyrobu z wymaganiami bezpieczeństwa;
5) w przypadku uznania, że udostępniony na rynku wyrób pirotechniczny jest
niezgodny z wymaganiami ustawy, lub powzięcia wątpliwości w tym
zakresie, podjęcia niezwłocznie koniecznych środków naprawczych, w celu
zapewnienia zgodności tego wyrobu lub jego wycofania z obrotu, lub
odzyskania, stosownie do okoliczności;
6) niezwłocznego informowania producenta lub importera oraz organów
nadzoru rynku, o których mowa w art. 62zl ust. 4, a także organów nadzoru
rynku w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej, państwach
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym i Konfederacji
Szwajcarskiej, w których wyrób pirotechniczny został udostępniony,
o wyrobach stwarzających zagrożenie dla bezpieczeństwa, przez podanie
szczegółowych informacji, w szczególności o niezgodności tych wyrobów
z wymaganiami bezpieczeństwa oraz o środkach naprawczych podjętych
w celu zapewnienia tej zgodności;
7) udostępniania, na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art.
62zl, informacji i dokumentów, w postaci papierowej lub elektronicznej,
w języku polskim, koniecznych do wykazania zgodności wyrobu
pirotechnicznego z wymaganiami ustawy oraz współpracy z tymi organami
we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie
stwarzają wyroby wprowadzone do obrotu niespełniające wymagań.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, dystrybutor wyrobu
pirotechnicznego wykonuje przed udostępnieniem tego wyrobu na rynku.

Art. 62zh. W przypadku gdy importer lub dystrybutor wprowadza wyrób
pirotechniczny pod własną nazwą lub znakiem towarowym, o ile taki posiada, lub
modyfikuje wyrób pirotechniczny już znajdujący się w obrocie, w sposób mogący
mieć wpływ na zgodność tego wyrobu z wymaganiami ustawy, podlega
obowiązkom producenta, o których mowa w art. 62ze.

Art. 62zi. Na żądanie organów nadzoru rynku, o których mowa w art. 62zl,
podmioty gospodarcze muszą udostępniać dane pozwalające zidentyfikować każdy
podmiot gospodarczy, który im dostarczył, lub każdy podmiot, któremu dostarczyły
wyrób pirotechniczny. Informacje, o których mowa w zdaniu pierwszym, podmioty
gospodarcze są obowiązane udostępniać w okresie 10 lat od dnia dostarczenia im
lub dostarczenia przez te podmioty tego wyrobu.

Art. 62zj. 1. Wyroby pirotechniczne niezgodne z wymaganiami ustawy mogą
być prezentowane lub używane na targach, wystawach i pokazach pod warunkiem
wyraźnego uwidocznienia informacji o:
1) niezgodności wyrobu z wymaganiami ustawy;
2) zakazie wprowadzania do obrotu lub udostępniania na rynku tego wyrobu do
czasu zapewnienia zgodności z wymaganiami ustawy;
3) nazwie i dacie targów, wystaw lub pokazów, podczas których te wyroby będą
prezentowane lub używane.
2. Wyroby pirotechniczne, o których mowa w ust. 1, mogą być prezentowane
lub używane na targach, wystawach lub pokazach, jeżeli zapewnione zostały
odpowiednie środki bezpieczeństwa w celu uniknięcia zagrożeń dla życia i zdrowia
ludzi oraz mienia lub środowiska związanych z prezentowaniem lub używaniem
tych wyrobów.

Art. 62zk. Wyroby pirotechniczne niezgodne z wymaganiami ustawy
wytworzone na potrzeby działalności badawczo-rozwojowej i testów mogą być
udostępniane na rynku i używane pod warunkiem wyraźnego oznakowania
wskazującego na ich niezgodność oraz zakaz wykorzystywania do innych celów
niż działalność badawczo-rozwojowa i testy.

Art. 62zl. 1. Wyroby pirotechniczne wprowadzone do obrotu podlegają
kontroli organów nadzoru rynku w zakresie spełniania przez te wyroby wymagań,
o których mowa w ustawie, oraz kontroli w zakresie niezgodności formalnych
w odniesieniu do tych wyrobów.
2. Kontrolę w zakresie, o którym mowa w ust. 1, prowadzą:
1) wojewódzcy inspektorzy Inspekcji Handlowej – w odniesieniu do wyrobów
pirotechnicznych klas F1–F4, T1 i P1;
2) inspektorzy pracy – w odniesieniu do wyrobów pirotechnicznych klas F4, T1,
T2, P1 i P2.
3. (uchylony)
4. Postępowania w sprawach wprowadzonych do obrotu wyrobów
pirotechnicznych niezgodnych z wymaganiami ustawy oraz niezgodności
formalnych prowadzą:
1) Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów – w odniesieniu do
wyrobów pirotechnicznych klas F1–F4, T1 i P1;
2) okręgowi inspektorzy pracy – w odniesieniu do wyrobów pirotechnicznych
klas F4, T1, T2, P1 i P2.
5. Kontrolę i postępowania, o których mowa w ust. 1 i 4, prowadzi się
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny
zgodności i nadzoru rynku, z tym że za niezgodności formalne uważa się
niezgodności polegające na naruszeniu przez podmiot gospodarczy obowiązków,
o których mowa w art. 62ze ust. 1 pkt 2, 4–7 i 9, art. 62zf ust. 1 pkt 3–5 i 8 oraz
art. 62zg ust. 1 pkt 1 i 2.

Art. 62zm. 1. Jednostka notyfikowana przydziela numery rejestracyjne
identyfikujące wyroby pirotechniczne ocenione pod względem zgodności
z wymaganiami bezpieczeństwa, składające się z następujących elementów:
1) czterocyfrowego numeru identyfikacyjnego jednostki notyfikowanej, która
wydała certyfikat zgodności:
a) w procedurze badania typu UE (moduł B) – certyfikat badania typu UE
albo
b) w procedurze zgodności w oparciu o weryfikację jednostkową (moduł
G) – certyfikat zgodności, albo
c) w procedurze zgodności w oparciu o pełne zapewnienie jakości (moduł
H) w zakresie dotyczącym wyrobów pirotechnicznych widowiskowych
klasy F4 – zatwierdzenie systemu zapewnienia jakości
– o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 2g ust. 2;
2) oznaczenia klasy wyrobu pirotechnicznego, którego dotyczy certyfikat
zgodności, w skróconej formie (F1, F2, F3 i F4, T1 i T2, P1 i P2);
3) numeru stosowanego przez jednostkę notyfikowaną w odniesieniu do danego
wyrobu pirotechnicznego.
2. Numer rejestracyjny wyrobu pirotechnicznego ma następującą strukturę:
„XXXX – YY – ZZZZ…”, gdzie XXXX odnosi się do ust. 1 pkt 1, YY odnosi się
do ust. 1 pkt 2, a ZZZZ… odnosi się do ust. 1 pkt 3.
3. Jednostka notyfikowana prowadzi, udostępniany na swojej stronie
internetowej, regularnie aktualizowany, rejestr numerów rejestracyjnych wyrobów
pirotechnicznych.
4. Rejestr, o którym mowa w ust. 3, zawiera następujące informacje:
1) numer rejestracyjny wyrobu pirotechnicznego;
2) datę wydania certyfikatu zgodności, o którym mowa w ust. 1, dla danego
wyrobu pirotechnicznego oraz w stosownym przypadku – termin upływu
ważności certyfikatu zgodności;
3) nazwę producenta wyrobu pirotechnicznego;
4) typ wyrobu pirotechnicznego i podtyp – jeżeli występuje;
5) wskazanie zastosowanej procedury oceny:
a) zgodności z typem w oparciu o wewnętrzną kontrolę produkcji oraz
nadzorowaną kontrolę wyrobów w losowych odstępach czasu (moduł
C2) albo
b) zgodności z typem w oparciu o zapewnienie jakości procesu produkcji
(moduł D), albo
c) zgodności z typem w oparciu o zapewnienie jakości wyrobu (moduł E);
6) nazwę jednostki notyfikowanej, która przeprowadziła ocenę zgodności
wyrobu pirotechnicznego przy zastosowaniu procedury oceny zgodności,
o której mowa w pkt 5, jeżeli jest to inna jednostka notyfikowana niż
jednostka, która przeprowadziła procedurę badania typu UE (moduł B) –
jeżeli jest znana;
7) informacje dodatkowe, które jednostka notyfikowana chce zamieścić
w rejestrze.
5. Informacje zawarte w rejestrze są przechowywane przez 10 lat od dnia
wydania certyfikatów zgodności, o których mowa w ust. 1, dla danego wyrobu
pirotechnicznego.
6. W przypadku, gdy jednostka notyfikowana utraci uprawnienia do oceny
zgodności wyrobów pirotechnicznych, przekazuje rejestr, o którym mowa w ust. 3,
innej jednostce notyfikowanej lub ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.
7. Przekazanie rejestru w przypadku, o którym mowa w ust. 6, następuje za
pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, w formacie ustalonym
z jednostką notyfikowaną lub ministrem właściwym do spraw gospodarki, które
przejmą rejestr, po opatrzeniu kwalifikowanym podpisem elektronicznym,
podpisem zaufanym albo podpisem osobistym.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Kto dokonuje przemieszczenia materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego bez wymaganej zgody, o której mowa
w art. 24, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu, o którym mowa w ust.
1, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej.

Art. 63a. 1. Kto nabywa, przechowuje lub używa materiały wybuchowe
przeznaczone do użytku cywilnego bez wymaganego pozwolenia,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu, o którym mowa w ust.
1, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej.

Art. 63b. 1. Kto wytwarza materiały wybuchowe metodą in situ, bez
wymaganego pozwolenia,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu, o którym mowa w ust.
1, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej.

Art. 63c. 1. Kto nabywa, przechowuje lub używa wyroby pirotechniczne bez
wymaganego pozwolenia,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu, o którym mowa w ust.
1, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej.

art. 64. więcej Art. 64. W razie skazania za przestępstwo, o którym mowa w art. 63–63c, sąd
orzeka przepadek materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
amunicji lub wyrobów pirotechnicznych, a także innych przedmiotów, które
służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa albo pochodzących
bezpośrednio z przestępstwa, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Kto uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli, o której
mowa w art. 22, w zakresie przechowywania, posiadania lub używania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub wytwarzania materiałów
wybuchowych metodą in situ,
podlega karze grzywny.
1a. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu, o którym mowa w ust.
1, działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej.
2. Orzekanie w sprawach o czyny określone w ust. 1 i 1a następuje na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Art. 65a. Producent albo importer, który udostępnia na rynku wyroby
pirotechniczne klasy P1 do pojazdów, z wyjątkiem takich wyrobów
zamontowanych w pojeździe lub stanowiących części zamienne do pojazdu,
podlega karze pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

Art. 65b. 1. Producent albo importer, który wprowadza do obrotu materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego lub wyrób pirotechniczny,
niezgodny z wymaganiami bezpieczeństwa, albo dystrybutor, który udostępnia na
rynku ten materiał lub wyrób, niezgodny z wymaganiami bezpieczeństwa, podlega
karze pieniężnej w wysokości do 100 000 zł.
2. Producent albo importer, który wprowadza do obrotu materiał wybuchowy
przeznaczony do użytku cywilnego lub wyrób pirotechniczny, niezgodny
z wymaganiami bezpieczeństwa, z umieszczonym oznakowaniem CE, albo
dystrybutor, który udostępnia na rynku ten materiał lub wyrób, niezgodny
z wymaganiami bezpieczeństwa, z umieszczonym oznakowaniem CE, podlega
karze pieniężnej w wysokości do 120 000 zł.
3. Producent wytwarzanego materiału wybuchowego metodą in situ, który nie
zapewnia wytworzenia tego materiału zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa,
podlega karze pieniężnej w wysokości do 100 000 zł.

Art. 65c. 1. Producent albo importer, który wprowadza do obrotu materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego lub wyrób pirotechniczny, zgodny
z wymaganiami bezpieczeństwa, bez oznakowania CE, albo dystrybutor, który
udostępnia na rynku ten materiał lub wyrób, zgodny z wymaganiami
bezpieczeństwa, bez oznakowania CE, podlega karze pieniężnej w wysokości do
20 000 zł.
2. Producent, który wytwarza materiał wybuchowy metodą in situ zgodny
z wymaganiami bezpieczeństwa, bez umieszczenia oznakowania CE na
dokumentach towarzyszących, podlega karze pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

Art. 65ca. Producent albo importer, który wprowadza do obrotu materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego, zgodny z wymaganiami
bezpieczeństwa, bez jednoznacznego oznaczenia, o którym mowa w art. 62va
ust. 1, 5 lub 7, albo dystrybutor, który udostępnia na rynku ten materiał, zgodny
z wymaganiami bezpieczeństwa, bez jednoznacznego oznaczenia, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

Art. 65cb. Producent albo importer, który wprowadza do obrotu materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego, zgodny z wymaganiami
bezpieczeństwa, bez umieszczenia na nim informacji zgodnie z art. 62va ust. 9, albo dystrybutor, który udostępnia na rynku ten materiał, zgodny z wymaganiami bezpieczeństwa, bez umieszczenia na nim informacji zgodnie z art. 62va ust. 9,
podlega karze pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

Art. 65d. 1. Producent wprowadzonego do obrotu materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie
dołączenia do tego materiału instrukcji obsługi lub informacji dotyczących
bezpieczeństwa, sporządzonych w jasnej, zrozumiałej i czytelnej formie, w języku
polskim, podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.
2. Producent wytwarzanego materiału wybuchowego metodą in situ, który nie
dopełnia obowiązków w zakresie dołączenia do tego materiału instrukcji obsługi
lub informacji dotyczących bezpieczeństwa, sporządzonych w jasnej, zrozumiałej
i czytelnej formie, w języku polskim, podlega karze pieniężnej w wysokości do
10 000 zł.
3. Importer wprowadzonego do obrotu materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie
zapewnienia, że do tego materiału dołączono instrukcję obsługi lub informację
dotyczącą bezpieczeństwa, w języku polskim, podlega karze pieniężnej
w wysokości do 10 000 zł.
4. Dystrybutor udostępnionego na rynku materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie
sprawdzenia, że do tego materiału dołączono instrukcję obsługi lub informację
dotyczącą bezpieczeństwa, w języku polskim, podlega karze pieniężnej
w wysokości do 10 000 zł.

Art. 65da. 1. Producent materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie prowadzenia rejestru
jednoznacznych oznaczeń tego materiału, podlega karze pieniężnej w wysokości
do 20 000 zł.
2. Importer wprowadzanego do obrotu materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie
prowadzenia rejestru jednoznacznych oznaczeń tego materiału, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.
3. Dystrybutor udostępnionego na rynku materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie
prowadzenia rejestru jednoznacznych oznaczeń tego materiału, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

Art. 65db. Producent wprowadzanego do obrotu materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie
oznaczenia obiektu produkcyjnego, w którym są wytwarzane te materiały,
trzycyfrowym kodem, podlega karze pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.

Art. 65e. 1. Producent wprowadzonego do obrotu wyrobu pirotechnicznego,
który nie dopełnia obowiązków w zakresie umieszczenia na tym wyrobie etykiety
spełniającej wymagania ustawy, a gdy nie jest to możliwe, umieszczenia
informacji, które powinny znajdować się na etykiecie, na opakowaniu
jednostkowym lub na dokumentach towarzyszących, podlega karze pieniężnej
w wysokości do 10 000 zł.
2. Importer wprowadzonego do obrotu wyrobu pirotechnicznego, który nie
dopełnia obowiązków w zakresie zapewnienia, że na tym wyrobie umieszczona
została etykieta spełniająca wymagania ustawy, a gdy nie jest to możliwe, że
informacje, które powinny znajdować się na etykiecie, zostały umieszczone na
opakowaniu jednostkowym lub na dokumentach towarzyszących, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.
3. Dystrybutor udostępnionego na rynku wyrobu pirotechnicznego, który nie
dopełnia obowiązków w zakresie sprawdzenia, że na tym wyrobie została
umieszczona etykieta spełniająca wymagania ustawy, a gdy nie jest to możliwe, że
informacje, które powinny znajdować się na etykiecie, zostały umieszczone na
opakowaniu jednostkowym lub na dokumentach towarzyszących, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.

Art. 65f. 1. Producent materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego, wytwarzanego materiału wybuchowego metodą in situ lub wyrobu
pirotechnicznego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie sporządzenia
i przechowywania:
1) dokumentacji technicznej dotyczącej tego materiału lub wyrobu lub
2) deklaracji zgodności dotyczącej tego materiału lub wyrobu
– podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.
2. Importer materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego
lub wyrobu pirotechnicznego, który nie dopełnia obowiązków w zakresie:
1) zapewnienia sporządzenia przez producenta dokumentacji technicznej tego
materiału lub wyrobu lub
2) przechowywania kopii deklaracji zgodności tego materiału lub wyrobu, lub
3) zapewnienia dostępności dokumentacji technicznej tego materiału lub wyrobu
– podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.

Art. 65g. Upoważniony przedstawiciel producenta materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego lub wytwarzanego materiału wybuchowego
metodą in situ, który nie dopełnia obowiązków w zakresie przechowywania
deklaracji zgodności lub dokumentacji technicznej tego materiału, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.

Art. 65h. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 65a–65g, nakłada,
w drodze decyzji, organ nadzoru rynku, o którym mowa w art. 62zc ust. 4 oraz art.
62zl ust. 4, prowadzący postępowanie w sprawie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego lub wyrobów pirotechnicznych.
2. Ustalając wysokość kar pieniężnych, organ nadzoru rynku, o którym mowa
w art. 62zc ust. 4 oraz art. 62zl ust. 4, uwzględnia w szczególności:
1) stopień i okoliczności naruszenia przepisów ustawy;
2) ilość lub liczbę materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego lub wyrobów pirotechnicznych, wprowadzonych do obrotu lub
udostępnionych na rynku, niezgodnych z wymaganiami ustawy;
3) uprzednie naruszenie przepisów ustawy;
4) współpracę z organem nadzoru rynku, w szczególności przyczynienie się do
szybkiego i sprawnego przeprowadzenia postępowania.
3. Organ nadzoru rynku, o którym mowa w art. 62zc ust. 4 oraz art. 62zl ust.
4, może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jeżeli podmiot gospodarczy,
podlegający karze pieniężnej, przedstawił dowody potwierdzające:
1) usunięcie niezgodności materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego lub wyrobu pirotechnicznego;
2) wycofanie z obrotu tego materiału lub wyrobu;
3) odzyskanie tego materiału lub wyrobu;
4) zniszczenie tego materiału lub wyrobu;
5) powiadomienie użytkowników materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego lub wyrobu pirotechnicznego o stwierdzonych
niezgodnościach.

Art. 65i. 1. Termin zapłaty kary pieniężnej wynosi 30 dni od dnia, kiedy
decyzja stała się ostateczna.
2. Karę pieniężną wnosi się na rachunek bankowy organu nadzoru rynku,
o którym mowa w art. 62zc ust. 4 oraz art. 62zl ust. 4, który ją wymierzył.
3. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, jeżeli
od dnia stwierdzenia popełnienia czynu, o którym mowa w art. 65a–65g, upłynęły
3 lata, licząc od końca roku, w którym czyn został popełniony.
4. Kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 3 lat od dnia wydania
ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

Art. 65j. 1. Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych stanowią dochód
budżetu państwa.
2. Do kar pieniężnych, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się
odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).
3. Kary pieniężne podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji obowiązków o charakterze
pieniężnym.

art. 66. więcej Art. 66. Pozwolenia na nabywanie i przechowywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego uzyskane na podstawie dotychczasowych przepisów oraz zezwolenia na nabywanie i przechowywanie środków strzałowych wydane na podstawie przepisów prawa geologicznego i górniczego zachowują ważność przez okres 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

art. 67. więcej Art. 67. W ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 6 w pkt 12 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 13 w brzmieniu:
„13) środkami strzałowymi są materiały wybuchowe w rozumieniu ustawy z
dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego (Dz.U. Nr 117, poz. 1007).";
2) w art. 78 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe zasady przechowywania i używania środków strzałowych w zakładach górniczych,
2) szczegółowe zasady przechowywania i używania sprzętu strzałowego w zakładach górniczych
- kierując się potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego i bezpieczeństwa pracowników zatrudnionych przy przechowywaniu lub używaniu
środków strzałowych i sprzętu strzałowego w poszczególnych rodzajach zakładów górniczych oraz przy wykonywaniu robót górniczych.";
3) w art. 109:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Organy nadzoru górniczego wydają, w drodze decyzji administracyjnej:
1) zezwolenia na oddanie do ruchu w zakładzie górniczym obiektów,
maszyn i urządzeń, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 78 ust. 1,
2) pozwolenia na używanie środków strzałowych w zakładach górniczych,
3) zezwolenia na przechowywanie i używanie sprzętu strzałowego w
zakładach górniczych.",
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Organy właściwe w sprawach wydawania pozwoleń na nabywanie i
przechowywanie środków strzałowych w zakładach górniczych określają przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz.U. Nr 117, poz. 1007).",
c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepisy ust. 1-2a stosuje się odpowiednio do:
1) bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania
odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych,
2) wykonywania robót geologicznych.".

art. 68. więcej Art. 68. W ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. Nr 53, poz. 549, z 2001
r. Nr 27, poz. 298 i z 2002 r. Nr 74, poz. 676) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) przemieszczania amunicji przez przedsiębiorców oraz przedsiębiorców
zagranicznych, w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz.U. Nr
117, poz. 1007).";
2) w art. 11 w pkt 7 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem oraz dodaje pkt 8 w brzmieniu:
„8) używania broni sygnałowej do celów wzywania pomocy, ratowniczych,
poszukiwawczych oraz w trakcie imprez sportowych.";
3) po art. 44 dodaje się art. 44a w brzmieniu:
„Art. 44a. Zasady przemieszczania amunicji przez granice wewnętrzne
państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw stowarzyszonych, przez przedsiębiorcę oraz przedsiębiorcę zagranicznego,
określają przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz.U. Nr 117, poz. 1007).".

art. 69. więcej Art. 69. W ustawie z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w
zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz.U. Nr 67, poz. 679 i z 2002 r. Nr 74, poz. 676) w art. 3 ust. 2 pkt 1 lit. a) skreśla się wyrazy „z wyłączeniem amunicji, o której mowa w pkt 3".

art. 70. więcej Art. 70. Tracą moc art. 19 i art. 24-26, a także art. 27, 28 i 32-35 w części dotyczącej materiałów wybuchowych ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz.U. Nr 6, poz. 43, z 1983 r. Nr 6, poz. 35, z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 88, poz. 554 i Nr 114, poz. 740, z 1999 r. Nr 53, poz. 549 oraz z 2001 r. Nr 67, poz. 679).

art. 71. więcej Art. 71. Z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii
Europejskiej czynności wykonywane przez organy kontroli granicznej i celnej,
o których mowa w art. 30 ust. 1 i 2, nie są czynnościami z zakresu kontroli ruchu
granicznego albo kontroli celnej.

art. 72. więcej Art. 72. Przepisy rozdziałów 3–5 stosuje się od dnia przystąpienia
Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej.

art. 73. więcej Art. 73. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.