Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń,
nabywania, rejestracji, przechowywania, zbywania i deponowania broni i amunicji,
przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz przywozu z zagranicy
i wywozu za granicę broni i amunicji, jak również zasady posiadania broni
i amunicji przez cudzoziemców oraz zasady funkcjonowania strzelnic.

art. 2. więcej Art. 2. Poza przypadkami określonymi w ustawie nabywanie, posiadanie oraz
zbywanie broni i amunicji jest zabronione.

art. 3. więcej Art. 3. Przepisy ustawy nie dotyczą:
1) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego
funkcjonariuszy oddelegowanych do Biura Nadzoru Wewnętrznego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Straży
Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej, Służby
Więziennej oraz innych państwowych formacji uzbrojonych, w odniesieniu
do których dostęp do broni i amunicji regulują odrębne przepisy;
2) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie żołnierzy armii państw obcych
przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku
z przedsięwzięciami wojskowymi realizowanymi wspólnie z Siłami
Zbrojnymi Rzeczypospolitej Polskiej, a także na podstawie umów
i porozumień międzynarodowych;
2a) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie funkcjonariuszy straży granicznych
państw członkowskich Unii Europejskiej przebywających na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w związku z wykonywaniem, za zgodą właściwych
organów Rzeczypospolitej Polskiej, zadań określonych w przepisach prawa
Unii Europejskiej;
2b) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie zagranicznych funkcjonariuszy
biorących udział we wspólnej operacji, o której mowa w art. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 7 lutego 2014 r. o udziale zagranicznych funkcjonariuszy lub
pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych działaniach
ratowniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz.
1802);
3) obrotu z zagranicą bronią i amunicją, technologiami i usługami mającymi
znaczenie dla obronności, bezpieczeństwa lub ważnych interesów Państwa
oraz wytwarzania, przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
przywozu z zagranicy i wywozu za granicę broni i amunicji w celach
przemysłowych lub handlowych, a także obrotu nimi na podstawie odrębnych
przepisów;
4) przemieszczania amunicji przez przedsiębiorców oraz przedsiębiorców
zagranicznych, w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz.
204).

art. 4. więcej Art. 4. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o broni, należy przez to rozumieć:
1) broń palną, w tym broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową
i sygnałową;
2) broń pneumatyczną;
3) miotacze gazu obezwładniającego;
4) narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:
a) broń białą w postaci:
– ostrzy ukrytych w przedmiotach niemających wyglądu broni,
– kastetów i nunczaków,
– pałek posiadających zakończenie z ciężkiego i twardego materiału
lub zawierających wkładki z takiego materiału,
– pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkiego i twardego
materiału, imitujących kij bejsbolowy,
b) broń cięciwową w postaci kusz,
c) przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii
elektrycznej.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o amunicji, należy przez to rozumieć amunicję
do broni palnej.
3. W rozumieniu ustawy amunicją są naboje przeznaczone do strzelania
z broni palnej.
4. Ilekroć w ustawie jest mowa o państwach członkowskich Unii Europejskiej
należy przez to rozumieć również państwa trzecie traktowane na równi z nimi na
podstawie umowy w sprawie włączenia tych państw we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen.
5. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) zgodzie przewozowej należy przez to rozumieć dokument wystawiany przez
zbywcę broni palnej w państwie początkowym transakcji na każdorazowe
przemieszczenie broni palnej, poświadczony przez właściwe władze tego
państwa, zaświadczający o wiarygodności tego zbywcy oraz o objęciu
kontrolą przez to państwo tej transakcji;
2) uprzedniej zgodzie przewozowej należy przez to rozumieć dokument
wystawiany przez nabywcę broni palnej w państwie docelowym transakcji na
każdorazowe przemieszczenie broni palnej, poświadczony przez właściwe
władze tego państwa, zaświadczający o wiarygodności tego nabywcy oraz
o objęciu kontrolą przez to państwo tej transakcji.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Gotowe lub obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się
za broń lub amunicję.
2. Istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są: szkielet broni,
baskila, lufa z komorą nabojową, zamek, komora zamkowa oraz bęben nabojowy.
3. Istotnymi częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałami
wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo
innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki
inicjujące spalanie materiału miotającego i materiał miotający w postaci prochu
strzelniczego.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Zabronione jest dokonywanie przeróbek broni zmieniających jej
rodzaj, kaliber lub przeznaczenie, a w szczególności przerabianie broni
przystosowanej wyłącznie do amunicji wypełnionej chemicznymi środkami
obezwładniającymi lub do amunicji ślepej, dostosowujące ją do wystrzelenia
pocisku z lufy albo z elementu zastępującego lufę w wyniku działania sprężonych
gazów powstających na skutek spalania materiału miotającego.
2. Przeróbki broni, o których mowa w ust. 1, uważa się za wyrób broni.

Art. 6a. (uchylony).

art. 7. więcej Art. 7. 1. W rozumieniu ustawy bronią palną jest każda przenośna broń
lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana
do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku
działania materiału miotającego.
1a. W rozumieniu ustawy za dający się przystosować do miotania jednego lub
większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego
uznaje się przedmiot, który ze względu na swoją budowę lub materiał, z którego
jest wykonany, może być łatwo przerobiony w celu miotania.
2. W rozumieniu ustawy bronią palną sygnałową jest urządzenie
wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających
na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia z lufy
o kalibrze nie mniejszym niż 25 mm substancji w postaci ładunku pirotechnicznego
celem wywołania efektu wizualnego lub akustycznego.
3. W rozumieniu ustawy bronią palną alarmową jest urządzenie
wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających
na skutek spalania materiału miotającego, wywołuje efekt akustyczny,
a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odległość
nie większą niż 1 metr.

Art. 7a. W rozumieniu ustawy Europejska karta broni palnej jest imiennym
dokumentem potwierdzającym uprawnienie do posiadania broni palnej, wydanym
przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej, umożliwiającym
legalne posiadanie i używanie broni palnej w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej.

art. 8. więcej Art. 8. W rozumieniu ustawy bronią pneumatyczną jest niebezpieczne dla
życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest
zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy lub elementu ją zastępującego i przez to
zdolne do rażenia celu na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego
lufę lub element ją zastępujący przekracza 17 J.

Art. 8a. Komendant Główny Policji informuje właściwe władze innych
państw członkowskich Unii Europejskiej o rodzajach broni palnej, której:
1) posiadanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest zakazane albo
możliwe na podstawie pozwolenia;
2) przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie wymaga uzyskania
zaświadczenia konsula Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Broń palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków,
o których mowa w art. 11, można posiadać na podstawie pozwolenia na broń
wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej
osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego
Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych – na podstawie pozwolenia
wydanego przez właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.
2. Broń palną pozbawioną cech użytkowych można posiadać na podstawie
karty rejestracyjnej broni pozbawionej cech użytkowych wydanej przez
właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub
siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji,
a w przypadku żołnierzy zawodowych – właściwego komendanta oddziału
Żandarmerii Wojskowej.
3. Miotacze gazu obezwładniającego oraz narzędzia i urządzenia, o których
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 i 4, można posiadać na podstawie pozwolenia na broń
wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej
osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta powiatowego Policji,
a w przypadku żołnierzy zawodowych – na podstawie pozwolenia wydanego przez
właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.
4. Broń pneumatyczną można posiadać na podstawie karty rejestracyjnej
broni pneumatycznej wydanej przez właściwego ze względu na miejsce stałego
pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu
komendanta powiatowego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych –
właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.
5. Ilekroć w dalszych przepisach ustawy jest mowa o właściwych organach
Policji, należy przez to rozumieć organy właściwe do wydawania pozwoleń na broń
lub karty rejestracyjnej broni, o których mowa w ust. 1–4.
6. Pozwolenie na broń, karta rejestracyjna broni palnej pozbawionej cech
użytkowych oraz karta rejestracyjna broni pneumatycznej są wydawane na czas
nieokreślony.
7. Pozwolenie na broń palną bojową wydane w celach, o których mowa w art.
10 ust. 2 pkt 1 i 2, stanowi jednocześnie pozwolenie na broń gazową i alarmową.
8. Pozwolenie na broń na okaziciela, zwane dalej „świadectwem broni”,
o którym mowa w art. 29 ust. 1, oraz legitymacja osoby dopuszczonej do
posiadania broni, o której mowa w art. 30 ust. 1 i 2, wydawane są jedynie przez
właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub
siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli
wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub
bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.
2. Pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach:
1) ochrony osobistej;
2) ochrony osób i mienia;
3) łowieckich;
4) sportowych;
5) rekonstrukcji historycznych;
6) kolekcjonerskich;
7) pamiątkowych;
8) szkoleniowych.
3. Za ważną przyczynę, o której mowa w ust. 1, uważa się w szczególności:
1) stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia – dla
pozwolenia na broń do celów ochrony osobistej, osób i mienia;
2) posiadanie uprawnień do wykonywania polowania, ustalonych na podstawie
odrębnych przepisów – dla pozwolenia na broń do celów łowieckich;
3) udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim,
posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b, oraz licencji
właściwego polskiego związku sportowego – dla pozwolenia na broń do
celów sportowych;
4) udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu, którego statutowym celem
jest organizowanie rekonstrukcji historycznych oraz zaświadczenie
potwierdzające czynny udział w działalności statutowej – dla pozwolenia na
broń do celów rekonstrukcji historycznych;
5) udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze
kolekcjonerskim – dla pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich;
6) udokumentowane nabycie broni w drodze spadku, darowizny lub wyróżnienia
– dla pozwolenia na broń do celów pamiątkowych;
7) posiadanie uprawnień, określonych w odrębnych przepisach do prowadzenia
szkoleń o charakterze strzeleckim oraz udokumentowane zarejestrowanie
działalności gospodarczej w zakresie szkoleń strzeleckich – dla pozwolenia
na broń do celów szkoleniowych.
4. Pozwolenie na broń, wydane w celach, o których mowa w ust. 2, uprawnia
do posiadania następujących rodzajów broni i amunicji do niej:
1) do celów ochrony osobistej:
a) broni palnej: bojowej, gazowej, alarmowej w postaci pistoletów lub
rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrach od 6 mm do 12 mm,
b) przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą
energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie
przekraczającej 10 mA,
c) miotaczy gazu obezwładniającego;
2) do celów ochrony osób lub mienia:
a) broni, o której mowa w pkt 1,
b) pistoletów sygnałowych,
c) pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm,
d) strzelb powtarzalnych o kalibrze wagomiarowym 12,
e) karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm;
3) do celów łowieckich – broni dopuszczonej do wykonywania polowań na
podstawie odrębnych przepisów;
4) do celów sportowych – broni palnej:
a) bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm,
b) centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 12 mm,
c) gładkolufowej,
d) przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego
(dymnego);
5) do celów szkoleniowych – broni, o której mowa w pkt 1–4;
6) do celów rekonstrukcji historycznych – broni alarmowej albo innej broni
palnej, konstrukcyjnie przeznaczonej do strzelania wyłącznie amunicją ślepą,
w tym samoczynnej;
7) do celów kolekcjonerskich lub pamiątkowych – broni, o której mowa
w pkt 1–6.
5. Pozwolenie na broń, o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane,
z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci:
1) samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość;
2) broni palnej wytworzonej lub przerobionej w sposób pozwalający na zatajenie
jej przeznaczenia, a także broni imitującej inne przedmioty;
3) broni palnej wyposażonej w tłumik huku lub przystosowanej do strzelania
z użyciem tłumika huku, z wyłączeniem pozwolenia na broń do celów
łowieckich;
4) broni palnej, której nie można wykryć przy pomocy urządzeń przeznaczonych
do kontroli osób i bagażu.
5a. Broń, o której mowa w ust. 5 pkt 3, posiadana na podstawie pozwolenia
na broń do celów łowieckich może być używana wyłącznie do wykonywania odstrzału sanitarnego z nakazu wydanego na podstawie przepisów o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
6. Zabronione jest posiadanie amunicji szczególnie niebezpiecznej w postaci:
1) amunicji z pociskami wypełnionymi materiałami wybuchowymi,
zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub
zdrowiu oraz pocisków do takiej amunicji;
2) amunicji z pociskami pełnopłaszczowymi zawierającymi rdzeń wykonany
z materiału twardszego niż stop ołowiu;
3) amunicji z pociskami podkalibrowymi, z płaszczem lub elementem
wiodącym wykonanym z tworzyw sztucznych, z wyłączeniem amunicji
przeznaczonej do strzelania z broni gładkolufowej;
4) amunicji wytworzonej niefabrycznie, w tym także takiej, do której
wytworzenia wykorzystywane są fabrycznie nowe elementy amunicji,
z wyłączeniem amunicji wytwarzanej na własny użytek przez osoby
posiadające pozwolenie na broń myśliwską, sportową lub kolekcjonerską.
7. Właściwy organ Policji może w pozwoleniu na broń ograniczyć lub
wykluczyć możliwość jej noszenia, co potwierdza się w legitymacji posiadacza
broni.
8. Zabrania się noszenia broni posiadanej na podstawie pozwolenia do celów
kolekcjonerskich lub pamiątkowych bez zgody właściwego organu Policji.
9. W rozumieniu ustawy noszenie broni oznacza każdy sposób
przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń.

Art. 10a. 1. Na wniosek osoby posiadającej broń palną zgodnie z wymogami
prawa polskiego lub podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 4, 5 i 7,
osobom wskazanym przez te podmioty oraz posiadającym dopuszczenie do
posiadania broni właściwy organ Policji wydaje Europejską kartę broni palnej.
2. Europejską kartę broni palnej wydaje się na okres do 5 lat.
3. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 2, ważność Europejskiej karty
broni palnej może być przedłużona na kolejny okres.
4. Europejska karta broni palnej traci ważność i podlega zwrotowi organowi,
który ją wydał, w przypadku cofnięcia pozwolenia na broń lub cofnięcia
dopuszczenia do posiadania tego rodzaju broni.
5. W Europejskiej karcie broni palnej zamieszcza się informacje o:
1) tożsamości osoby:
a) posiadającej broń palną, w tym:
– nazwisko i imię,
– datę i miejsce urodzenia,
– adres miejsca stałego pobytu,
b) dopuszczonej do posiadania broni, w tym:
– nazwisko i imię,
– datę i miejsce urodzenia,
– nazwę, siedzibę i adres podmiotu, o którym mowa w art. 29 ust.
1 pkt 4, 5 i 7;
2) danych identyfikacyjnych broni palnej wraz ze wskazaniem kategorii broni
palnej;
3) okresie ważności Europejskiej karty broni palnej;
4) celu lub warunkach pozwolenia, o których mowa w art. 10 ust. 2 i 4;
5) utracie lub zbyciu broni palnej;
6) państwach członkowskich Unii Europejskiej, na których terytorium
posiadanie broni palnej, określone w Europejskiej karcie broni palnej, jest
zakazane albo możliwe na podstawie pozwolenia;
7) wpisach innych państw członkowskich Unii Europejskiej obejmujących
w szczególności pozwolenia na wwóz broni na ich terytorium;
8) oświadczeniach, o których mowa w załączniku II lit. f dyrektywy Rady nr
91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania
i posiadania broni (Dz. Urz. UE L 256 z 13.09.1991, str. 51; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 11, str. 3), w brzmieniu nadanym
dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2008/51/WE z dnia 21 maja
2008 r. (Dz. Urz. UE L 179 z 08.07.2008, str. 5).
6. Europejska karta broni palnej może zawierać także informacje o:
1) przewozie przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przywozie z zagranicy
i wywozie za granicę broni palnej oraz zaświadczeniach i zgodach, o których
mowa w art. 34, art. 37 ust. 1 i art. 38, jak również wpisy właściwych władz
innych państw Unii Europejskiej dotyczące zezwoleń na wwóz na terytorium
tych państw lub przewóz przez ich terytorium broni palnej;
2) warunkach przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przywozu
z zagranicy i wywozu za granicę broni palnej.
7. Wpisów do Europejskiej karty broni palnej dokonuje właściwy organ
Policji, a w wyznaczonym do tego miejscu i zakresie – właściwe władze innych
państw członkowskich Unii Europejskiej.
8. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) (uchylony)
2) wzór Europejskiej karty broni palnej, spełniający wymogi, o których mowa
w ust. 5 i 6.

Art. 10b. 1. Uprawianie sportów o charakterze strzeleckim wymaga
posiadania odpowiednich kwalifikacji potwierdzonych stosownym dokumentem
oraz przestrzegania zasad bezpieczeństwa obowiązujących w tych sportach.
2. Dokument, o którym mowa w ust. 1, wydaje, po przeprowadzeniu
egzaminu, polski związek sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca
2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1468, 1495 i 2251). Za przeprowadzenie
egzaminu pobiera się opłatę w wysokości 400 zł; opłata stanowi dochód
właściwego polskiego związku sportowego.
3. Dokument, o którym mowa w ust. 1, potwierdza posiadanie kwalifikacji
niezbędnych do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych.

art. 11. więcej Art. 11. Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:
1) gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych
przepisów;
2) używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na
strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu;
3) używania broni palnej sygnałowej i alarmowej do celów wzywania pomocy,
ratowniczych, poszukiwawczych oraz przez osoby uprawnione do
sygnalizacji zawodnikom rozpoczęcia konkurencji sportowej w trakcie
zawodów sportowych, jeżeli wymaga ona takiej sygnalizacji;
4) dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią
i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej;
5) dysponowania bronią przekazaną w celu pozbawienia lub potwierdzenia
pozbawienia cech użytkowych;
6) posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych;
7) posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą
energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nieprzekraczającej
10 mA;
8) posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego;
9) posiadania broni pneumatycznej;
10) posiadania broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem
1885 oraz replik tej broni;
11) posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji
administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj
i liczbę egzemplarzy broni.
2. Na wniosek osoby posiadającej pozwolenie na broń wydaje się
zaświadczenie uprawniające do nabycia rodzaju i liczby egzemplarzy broni
zgodnie z pozwoleniem i amunicji do tej broni.
3. Za wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 2, pobiera się opłatę
skarbową w wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Art. 12a. 1. Dopuszcza się nabywanie broni lub amunicji przy użyciu
środków porozumiewania się na odległość.
2. Nabywając broń, na której posiadanie wymagane jest pozwolenie, lub
amunicję do tej broni w sposób, o którym mowa w ust. 1, przed wydaniem broni
lub amunicji nabywca dostarcza zbywcy mającemu miejsce stałego pobytu lub
siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
1) zaświadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 2 – w przypadku gdy nabywca
posiada miejsce stałego pobytu lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) uprzednią zgodę przewozową – w przypadku gdy nabywca posiada miejsce
stałego pobytu lub siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a transakcja dotyczy broni palnej lub amunicji;
3) upoważnienie władz swojego państwa do nabycia danego rodzaju oraz liczby
egzemplarzy broni lub sztuk amunicji, zalegalizowane przez właściwego
konsula Rzeczypospolitej Polskiej lub opatrzone poświadczeniem podpisu
umieszczonego na dokumencie uprawnień osoby umieszczającej podpis oraz
prawdziwości pieczęci lub stempla, którym opatrzony jest dokument
(apostille), jeżeli upoważnienie wydane jest przez władze państwa będącego
stroną Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów
urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U.
z 2005 r. poz. 938 i 939) – w przypadku gdy nabywca posiada miejsce stałego
pobytu lub siedzibę na terytorium innego państwa niż określone w pkt 1 i 2;
4) upoważnienie władz swojego państwa do nabycia danego rodzaju oraz liczby
egzemplarzy broni, innej niż broń palna, zalegalizowane przez właściwego
konsula Rzeczypospolitej Polskiej lub opatrzone poświadczeniem podpisu
umieszczonego na dokumencie uprawnień osoby umieszczającej podpis oraz
prawdziwości pieczęci lub stempla, którym opatrzony jest dokument
(apostille), jeżeli upoważnienie wydane jest przez władze państwa będącego
stroną Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów
urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. –
w przypadku gdy nabywca posiada miejsce stałego pobytu lub siedzibę na
terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, zbywca wypełnia zgodę
przewozową i przedkłada ją do poświadczenia organowi, o którym mowa w art.
43 ust. 6.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Nabywca broni jest obowiązany zarejestrować ją w ciągu 5 dni od
dnia nabycia. Obowiązek rejestracji nie dotyczy broni, o której mowa w art. 11 pkt
1, 4, 5, 7, 8, 10 i 11.
2. Rejestracji dokonuje się na podstawie dowodu nabycia broni,
a w przypadku broni palnej pozbawionej cech użytkowych – dodatkowo po
przedstawieniu potwierdzenia pozbawienia broni palnej cech użytkowych.
3. Rejestracji broni dokonują organy właściwe do wydawania pozwoleń na
broń, karty rejestracyjnej broni palnej pozbawionej cech użytkowych oraz karty
rejestracyjnej broni pneumatycznej, o których mowa w art. 9 ust. 1–4.
4. Zarejestrowanie broni wymagającej pozwolenia potwierdza się
w legitymacji posiadacza broni albo w świadectwie broni.
5. Zarejestrowanie broni palnej pozbawionej cech użytkowych oraz broni
pneumatycznej potwierdza się w karcie rejestracyjnej broni, która jest wydawana
posiadaczowi broni.
6. Zarejestrowanie broni palnej pozbawionej cech użytkowych nie może
nastąpić na rzecz osoby, która nie ma ukończonych 18 lat.
7. Broń pneumatyczna nie może być zarejestrowana na rzecz osoby, która:
1) nie ma ukończonych 18 lat;
2) nie przedstawi:
a) orzeczeń, o których mowa w art. 15 ust. 3,
b) informacji z Krajowego Rejestru Karnego stwierdzającej, że nie była ona
skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko
życiu, zdrowiu lub mieniu.
8. W przypadku niespełnienia wymogów, o których mowa w ust. 6 lub 7,
właściwy organ wydaje decyzję administracyjną o odmowie zarejestrowania broni
palnej pozbawionej cech użytkowych albo broni pneumatycznej.
9. W przypadku wydania decyzji administracyjnej o odmowie
zarejestrowania broni palnej pozbawionej cech użytkowych albo broni
pneumatycznej Policja, a w przypadku żołnierzy zawodowych – Żandarmeria
Wojskowa, może za pokwitowaniem przyjąć tę broń do depozytu. Koszty związane
z deponowaniem broni ponosi osoba zgłaszająca broń do rejestracji. Przepis art.
23 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

art. 14. więcej Art. 14. Amunicję można nabywać na podstawie legitymacji posiadacza
broni lub świadectwa broni, wyłącznie dla tej broni, która jest określona
w legitymacji albo na podstawie świadectwa broni i pisemnego zamówienia
podmiotu uprawnionego do nabycia amunicji.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:
1) niemającym ukończonych 21 lat, z zastrzeżeniem ust. 2;
2) z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia
1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 2020 r. poz. 685), lub
o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej;
3) wykazującym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego;
4) uzależnionym od alkoholu lub od substancji psychoaktywnych;
5) nieposiadającym miejsca stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
6) stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa
publicznego:
a) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo
lub umyślne przestępstwo skarbowe,
b) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne
przestępstwo:
– przeciwko życiu i zdrowiu,
– przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie
nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy
sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.
2. Na wniosek szkoły, organizacji sportowej, Polskiego Związku
Łowieckiego, stowarzyszenia obronnego pozwolenie może być wydane osobie
mającej ukończone 18 lat, jednakże tylko na broń służącą do celów sportowych lub
łowieckich.
3. Osoba, która występuje z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń, lub
osoba, która zgłasza do rejestru broń pneumatyczną, przedstawiają właściwemu
organowi Policji orzeczenia lekarskie i psychologiczne, stwierdzające, że nie
należą do osób wymienionych w ust. 1 pkt 2–4, i potwierdzające, że mogą
dysponować bronią, wydane przez lekarza upoważnionego i psychologa
upoważnionego, nie wcześniej niż 3 miesiące przed dniem złożenia wniosku.
4. Osoba posiadająca pozwolenie na broń wydane w celu określonym w art.
10 ust. 2 pkt 1–3 obowiązana jest raz na 5 lat przedstawić właściwemu organowi
Policji orzeczenia lekarskie i psychologiczne, o których mowa w ust. 3,
wystawione nie wcześniej niż 3 miesiące przed upływem tego terminu.
W przypadku wydania orzeczenia stwierdzającego, że należy ona do osób
wymienionych w ust. 1 pkt 2–4 i że nie może dysponować bronią, lekarz upoważniony lub psycholog upoważniony są obowiązani zawiadomić o tym właściwy organ Policji.
4a. Przepisów ust. 3 i 4 nie stosuje się do pracowników podmiotów
wskazanych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 wpisanych na listę kwalifikowanych
pracowników ochrony fizycznej, o której mowa w art. 26 ustawy z dnia 22 sierpnia
1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2020 r. poz. 838), ubiegających się lub
posiadających dopuszczenie do posiadania broni, którzy przedstawiają orzeczenia
lekarskie wydane w trybie przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie
osób i mienia.
5. W przypadku ujawnienia okoliczności dostatecznie uzasadniających
podejrzenie, iż osoba posiadająca pozwolenie na broń lub zarejestrowaną broń
pneumatyczną należy do osób wymienionych w ust. 1 pkt 2–4, właściwy organ
Policji może zobowiązać tę osobę do niezwłocznego poddania się badaniom
lekarskim i psychologicznym i przedstawienia wydanych orzeczeń. W przypadku
wydania negatywnego orzeczenia lekarz lub psycholog zobowiązany jest
zawiadomić o tym właściwy organ Policji.
6. Przepisy ust. 3 i 4 nie dotyczą funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Straży
Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej, Służby Więziennej oraz
funkcjonariuszy innych państwowych formacji uzbrojonych i żołnierzy
zawodowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli na podstawie
odrębnych przepisów posiadają przydzieloną im broń służbową.
7. (uchylony)
8. Koszty związane z wydaniem orzeczeń, o których mowa w ust. 3–5, ponosi
osoba poddana badaniu.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz stanów chorobowych i zaburzeń funkcjonowania psychologicznego,
o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, wykluczających możliwość wydania pozwolenia
na broń, rejestracji broni, biorąc pod uwagę uniemożliwienie wydania pozwolenia
na broń lub karty rejestracyjnej broni pneumatycznej osobom niedającym rękojmi
bezpiecznego posługiwania się bronią.

Art. 15a. 1. Osoby, o których mowa w art. 15 ust. 3, 4 i 5, zwane dalej
„osobami ubiegającymi się”, są obowiązane do poddania się badaniom lekarskim
i psychologicznym.
2. Badanie lekarskie osoby ubiegającej się obejmuje ogólną ocenę stanu
zdrowia, ze szczególnym uwzględnieniem układu nerwowego, stanu psychicznego,
stanu narządu wzroku, słuchu i równowagi oraz sprawności układu ruchu. Lekarz
przeprowadzający to badanie kieruje osobę ubiegającą się na badania
psychiatryczne i okulistyczne, a jeżeli uzna to za niezbędne – na inne badania
specjalistyczne lub pomocnicze.
3. Badanie psychologiczne osoby ubiegającej się obejmuje w szczególności
określenie poziomu rozwoju intelektualnego i opis cech osobowości,
z uwzględnieniem funkcjonowania w trudnych sytuacjach, a także określenie
poziomu dojrzałości społecznej tej osoby.
4. Zakres badania psychologicznego może zostać rozszerzony, jeżeli
psycholog przeprowadzający to badanie uzna to za niezbędne do prawidłowego
określenia sprawności psychologicznej osoby ubiegającej się.

Art. 15b. 1. Badanie lekarskie przeprowadza lekarz, który posiada:
1) co najmniej pięcioletni staż pracy w zawodzie,
2) specjalizację w dziedzinie: chorób wewnętrznych, medycyny ogólnej,
medycyny rodzinnej, medycyny pracy, medycyny przemysłowej, medycyny
transportu, medycyny lotniczej, medycyny kolejowej, medycyny morskiej i
tropikalnej lub medycyny sportowej,
3) dodatkowe kwalifikacje z zakresu przeprowadzania badań lekarskich osób
ubiegających się,
4) wpis do rejestru lekarzy upoważnionych
– zwany „lekarzem upoważnionym”.
2. Komendant wojewódzki Policji prowadzi i aktualizuje rejestr lekarzy
upoważnionych, który zawiera:
1) imię lub imiona, nazwisko lekarza upoważnionego,
2) datę wpisu do rejestru i numer tego wpisu,
3) numer prawa wykonywania zawodu,
4) adres miejsca wykonywania badań lekarskich, opcjonalnie adres poczty
elektronicznej lub numer telefonu
– oraz wystawia zaświadczenie o wpisie do rejestru.
3. Dodatkowe kwalifikacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, lekarz uzyskuje
po ukończeniu z wynikiem pozytywnym szkolenia z zakresu przeprowadzania
badań lekarskich i wydawania orzeczeń lekarskich osobom ubiegającym się.

Art. 15c. 1. Badanie psychologiczne przeprowadza psycholog, który posiada:
1) dyplom magistra psychologii lub dyplom magistra filozofii chrześcijańskiej
ze specjalizacją filozoficzno-psychologiczną uzyskany na Katolickim
Uniwersytecie Lubelskim do dnia 1 października 1981 r. lub dyplom magistra
filozofii chrześcijańskiej w zakresie psychologii uzyskany w Akademii
Teologii Katolickiej do dnia 31 grudnia 1992 r.,
2) co najmniej pięcioletni staż pracy w zawodzie, przy czym co najmniej 3 lata
w ostatnim pięcioleciu był zatrudniony na stanowisku psychologa,
3) dodatkowe kwalifikacje z zakresu przeprowadzania badań psychologicznych
osób ubiegających się,
4) wpis do rejestru psychologów upoważnionych
– zwany „psychologiem upoważnionym”.
2. Komendant wojewódzki Policji prowadzi i aktualizuje rejestr psychologów
upoważnionych zawierający:
1) imię lub imiona, nazwisko psychologa upoważnionego,
2) datę wpisu do rejestru i numer tego wpisu,
3) adres miejsca wykonywania badań psychologicznych, opcjonalnie adres
poczty elektronicznej lub numer telefonu
– oraz wystawia zaświadczenia o wpisie do rejestru.
3. Dodatkowe kwalifikacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, psycholog
uzyskuje po ukończeniu z wynikiem pozytywnym szkolenia z zakresu
przeprowadzania badań psychologicznych i wydawania orzeczeń
psychologicznych osobom ubiegającym się. Programy szkoleń zatwierdza minister
właściwy do spraw wewnętrznych.

Art. 15d. 1. Lekarz upoważniony traci uprawnienia do wydawania orzeczeń
lekarskich w przypadkach:
1) zawieszenia prawa wykonywania zawodu,
2) ograniczenia w wykonywaniu określonych czynności medycznych,
3) utraty prawa wykonywania zawodu
– określonych w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza
dentysty (Dz. U. z 2020 r. poz. 514 i 567).
2. Psycholog upoważniony traci uprawnienia do wydawania orzeczeń
psychologicznych w przypadku:
1) zakazu wykonywania zawodu orzeczonego prawomocnym wyrokiem sądu;
2) pozbawienia praw publicznych prawomocnym wyrokiem sądu.
3. Utrata uprawnień, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowi podstawę do
skreślenia lekarza upoważnionego albo psychologa upoważnionego z rejestru
lekarzy upoważnionych albo rejestru psychologów upoważnionych.

Art. 15e. 1. Badania lekarskie i psychologiczne prowadzi się na koszt osoby
ubiegającej się.
2. Maksymalna opłata za badanie lekarskie lub maksymalna opłata za badanie
psychologiczne wynoszą odpowiednio 15% kwoty przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym
przeprowadzenie badania, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski” na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 53, 252 i 568).

Art. 15f. 1. Lekarz upoważniony wydaje orzeczenie lekarskie na podstawie
wyników badań, o których mowa w art. 15a ust. 2.
2. Oryginał orzeczenia lekarskiego otrzymuje osoba ubiegająca się.
W przypadku orzeczenia stwierdzającego, że osoba ubiegająca się należy do osób
wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2–4 i nie może dysponować bronią, kopię tego
orzeczenia dołącza się do zawiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 4 zdanie
drugie.
3. Lekarz upoważniony prowadzi dokumentację badań, o których mowa
w art. 15a ust. 2, w formie karty badania lekarskiego.
4. Wyniki badań specjalistycznych i pomocniczych oraz kopia orzeczenia
lekarskiego stanowią załączniki do karty badania lekarskiego.

Art. 15g. 1. Psycholog upoważniony wydaje orzeczenie psychologiczne na
podstawie wyników badań, o których mowa w art. 15a ust. 3 lub 4.
2. Oryginał orzeczenia psychologicznego otrzymuje osoba ubiegająca się.
W przypadku orzeczenia stwierdzającego, że osoba ubiegająca się należy do osób
wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2–4 i nie może dysponować bronią, kopię tego
orzeczenia dołącza się do zawiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 4 zdanie
drugie.
3. Dokumentację badań psychologicznych stanowią wyniki badań
przeprowadzonych przez psychologa upoważnionego w zakresie określonym w art.
15a ust. 3 lub 4; kopia orzeczenia psychologicznego stanowi załącznik do
dokumentacji.

Art. 15h. 1. Od orzeczenia lekarskiego lub psychologicznego przysługuje
odwołanie wnoszone na piśmie.
2. Odwołanie przysługuje osobie ubiegającej się oraz komendantowi
wojewódzkiemu Policji właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania tej
osoby.
3. Odwołanie wraz z jego uzasadnieniem wnosi się w terminie 30 dni od dnia
doręczenia orzeczenia, za pośrednictwem lekarza lub psychologa, który wydał
orzeczenie, do jednego z podmiotów odwoławczych, którymi są:
1) wojewódzkie ośrodki medycyny pracy, a w przypadku gdy odwołanie
dotyczy orzeczenia lekarskiego wydanego w wojewódzkim ośrodku
medycyny pracy – instytuty badawcze w dziedzinie medycyny pracy;
2) jednostki służby medycyny pracy podmiotów leczniczych utworzonych
i wyznaczonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) podmioty lecznicze utworzone i wyznaczone przez Ministra Obrony
Narodowej.
4. Lekarz lub psycholog, za pośrednictwem którego jest wnoszone odwołanie,
przekazuje je wraz z dokumentacją badań do podmiotu odwoławczego w terminie
7 dni od dnia otrzymania odwołania.
5. Badanie w trybie odwołania przeprowadza się w terminie 30 dni od dnia
otrzymania odwołania.
6. Koszty badania lekarskiego lub psychologicznego ponosi odwołujący się.
7. Orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwołania jest
ostateczne.

Art. 15i. 1. Kontrolę wykonywania i dokumentowania badań lekarskich lub
psychologicznych oraz wydawanych orzeczeń lekarskich lub psychologicznych
przeprowadza wojewoda właściwy ze względu na miejsce wydania orzeczenia
lekarskiego lub psychologicznego.
2. Kontrolę przeprowadzają odpowiednio lekarz upoważniony lub psycholog
upoważniony, posiadający pisemne upoważnienie właściwego wojewody, zwani
dalej „osobami upoważnionymi”.
3. Upoważnienie zawiera:
1) datę wydania upoważnienia;
2) numer upoważnienia;
3) imię i nazwisko oraz numer dokumentu potwierdzającego tożsamość osoby
upoważnionej;
4) powołanie podstawy prawnej kontroli;
5) nazwę i adres podmiotu kontrolowanego;
6) zakres kontroli;
7) miejsce i termin przeprowadzenia kontroli.
4. Osoby upoważnione przy wykonywaniu czynności kontrolnych, za
okazaniem upoważnienia, mają prawo:
1) wstępu do pomieszczeń, w których są wykonywane badania;
2) żądania ustnych i pisemnych wyjaśnień oraz dokumentacji odpowiednio od
lekarza upoważnionego lub psychologa upoważnionego wykonującego
badania albo od kierownika podmiotu wykonującego badania;
3) udziału w czynnościach związanych z przeprowadzaniem badań;
4) wglądu do dokumentacji medycznej;
5) zabezpieczania dowodów.
5. Odpowiednio lekarz upoważniony lub psycholog upoważniony, których
czynności są przedmiotem kontroli, a jeżeli badania były wykonywane
w podmiocie leczniczym – również kierownik tego podmiotu są obowiązani do:
1) niezwłocznego przedstawiania na żądanie osoby upoważnionej wszelkich
dokumentów i materiałów niezbędnych do przeprowadzenia kontroli oraz
zapewnienia terminowego udzielania wyjaśnień;
2) zapewnienia warunków i środków niezbędnych do sprawnego
przeprowadzenia kontroli, w szczególności udostępniania, w miarę
możliwości, oddzielnych pomieszczeń z odpowiednim wyposażeniem;
3) sporządzenia na żądanie osoby upoważnionej niezbędnych do kontroli
odpisów, kserokopii lub wyciągów z dokumentów oraz zestawień i obliczeń
opartych na dokumentach.

Art. 15j. 1. Z przeprowadzanych czynności kontrolnych sporządza się
protokół, który zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres miejsca zamieszkania albo nazwę oraz adres
siedziby;
2) adres miejsca wykonywania badań;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób upoważnionych;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości;
7) wnioski osób upoważnionych;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) informację o braku zastrzeżeń albo informację o odmowie podpisania
protokołu oraz o przyczynie tej odmowy.
2. Protokół podpisują osoby upoważnione oraz odpowiednio lekarz
upoważniony lub psycholog upoważniony, których czynności były przedmiotem
kontroli, a jeżeli badania były wykonywane w podmiocie leczniczym – również
kierownik tego podmiotu.
3. Jeżeli po sporządzeniu protokołu, a przed jego podpisaniem, odpowiednio
lekarz upoważniony lub psycholog upoważniony, których czynności były
przedmiotem kontroli, a jeżeli badania były wykonywane w podmiocie leczniczym
– również kierownik tego podmiotu zgłosi umotywowane zastrzeżenia co do
faktów stwierdzonych w trakcie kontroli i opisanych w protokole, osoby
wykonujące czynności kontrolne są obowiązane zbadać dodatkowo te fakty
i uzupełnić protokół.
4. Zgłoszenie zastrzeżeń, o których mowa w ust. 3, nie stanowi przeszkody do
podpisania protokołu przez osoby upoważnione.
5. Protokół kontroli sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden
egzemplarz przekazuje się odpowiednio lekarzowi upoważnionemu albo
psychologowi upoważnionemu, których czynności były przedmiotem kontroli,
a jeżeli badania były wykonywane w podmiocie leczniczym – kierownikowi tego
podmiotu.
6. Odpowiednio lekarz upoważniony lub psycholog upoważniony, których
czynności były przedmiotem kontroli, a jeżeli badania były wykonywane
w podmiocie leczniczym – również kierownik tego podmiotu, w terminie 7 dni od
dnia otrzymania protokołu, ma prawo do wniesienia zastrzeżeń co do sposobu
przeprowadzenia czynności kontrolnych oraz ustaleń zawartych w protokole.
7. Na podstawie ustaleń kontroli wojewoda może przedstawić odpowiednio
lekarzowi upoważnionemu lub psychologowi upoważnionemu, których czynności
były przedmiotem kontroli, a jeżeli badania były wykonywane w podmiocie
leczniczym – również kierownikowi tego podmiotu, w wystąpieniu pokontrolnym,
zalecenia pokontrolne nakazujące usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości
i określa termin ich wykonania.
8. W przypadku nieusunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w terminie,
o którym mowa w ust. 7, wojewoda składa wniosek do właściwego komendanta
wojewódzkiego Policji prowadzącego rejestr o wykreślenie z rejestru lekarzy
upoważnionych lub z rejestru psychologów upoważnionych odpowiednio lekarza
upoważnionego lub psychologa upoważnionego, których czynności były
przedmiotem kontroli.

Art. 15k. W sprawach dotyczących sposobu postępowania z dokumentacją
związaną z badaniami psychologicznymi, o których mowa w art. 15a ust. 3 i 4,
stosuje się przepisy wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 27 czerwca
1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1175).

Art. 15l. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres i formę prowadzenia szkoleń pozwalających na uzyskanie
dodatkowych kwalifikacji, o których mowa w art. 15b ust. 1 pkt 3 i art. 15c
ust. 1 pkt 3;
2) jednostki uprawnione do prowadzenia szkoleń, o których mowa w pkt 1;
3) sposób oceny stanu narządu wzroku;
4) wzory:
a) orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 15f ust. 1 i art. 15h ust. 7,
b) karty badania lekarskiego, o której mowa w art. 15f ust. 3,
c) orzeczenia psychologicznego, o którym mowa w art. 15g ust. 1 i art. 15h
ust. 7,
d) zaświadczenia o wpisie do rejestru lekarzy upoważnionych
i zaświadczenia o wpisie do rejestru psychologów upoważnionych
e) (uchylona)
– mając na względzie właściwe przygotowanie lekarzy upoważnionych
i psychologów upoważnionych, sprawny obieg dokumentacji oraz jednolitość
stosowanych wzorów.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Osoba, która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na
broń, jest obowiązana zdać egzamin przed komisją powołaną przez właściwy organ
Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni
oraz z umiejętności posługiwania się tą bronią.
2. Od egzaminu, o którym mowa w ust. 1, zwolnieni są funkcjonariusze
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby CelnoSkarbowej, Służby Ochrony Państwa, Służby Więziennej, funkcjonariusze lub
pracownicy innych państwowych formacji uzbrojonych i żołnierze zawodowi Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, członkowie Polskiego Związku Łowieckiego
– w zakresie broni myśliwskiej, oraz członkowie Polskiego Związku Strzelectwa
Sportowego posiadający licencję zezwalającą na uprawianie strzelectwa
sportowego – w zakresie broni sportowej, jeżeli zdali taki egzamin na podstawie
odrębnych przepisów.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, tryb
przeprowadzania i zakres przedmiotowy egzaminu, skład komisji egzaminacyjnej
oraz stawki odpłatności za egzamin. Egzamin powinien składać się z części
teoretycznej, dotyczącej znajomości przepisów w zakresie zgodnego z prawem
posiadania i używania danej broni, oraz z części praktycznej, dotyczącej umiejętności posługiwania się tą bronią, a stawki odpłatności za egzamin powinny być zróżnicowane w zależności od celu, w jakim ma być wydane pozwolenie na
broń.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Właściwy organ Policji może odmówić wydania pozwolenia na
broń osobie, która naruszyła:
1) warunki określone w pozwoleniu na broń, o których mowa w art. 10 ust. 7;
2) obowiązek rejestracji broni, o którym mowa w art. 13 ust. 1;
3) obowiązek zawiadomienia o utracie broni, o którym mowa w art. 25;
4) obowiązek zawiadomienia o zmianie miejsca stałego pobytu, o którym mowa
w art. 26;
5) zasady przechowywania oraz ewidencjonowania broni i amunicji oraz ich
noszenia, o których mowa w art. 32.
2. Właściwy organ Policji może odmówić wydania pozwolenia na broń
osobie, której cofnięto pozwolenie na broń na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 4.
3. Właściwy organ Policji odmawia wydania pozwolenia na broń osobie, która
nie zdała egzaminu, o którym mowa w art. 16 ust. 1.
4. Właściwy organ Policji odmawia wydania pozwolenia na broń osobie, która
nie przedstawiła orzeczenia lekarskiego i psychologicznego, o którym mowa
w art. 15 ust. 3.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba,
której takie pozwolenie wydano:
1) nie przestrzega warunków określonych w pozwoleniu na broń, o których
mowa w art. 10 ust. 7;
2) należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2–6;
3) naruszyła obowiązek zawiadomienia o utracie broni, o którym mowa
w art. 25;
4) przemieszcza się z rozładowaną bronią albo nosi broń, znajdując się w stanie
po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo
środka zastępczego.
2. Przepisy ust. 1 pkt 2–4 stosuje się odpowiednio do osób dopuszczonych do
posiadania broni, o których mowa w art. 30 ust. 1.
3. Osobom posiadającym zarejestrowaną broń pneumatyczną w przypadkach,
o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, unieważnia się kartę rejestracyjną broni.
4. Właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały
okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jego wydania.
5. Właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku
naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie:
1) obowiązku rejestracji broni, o którym mowa w art. 13 ust. 1;
2) obowiązku poddania się badaniom lekarskim i psychologicznym
i przedstawienia orzeczeń lekarskiego i psychologicznego, o których mowa
w art. 15 ust. 3–5;
3) obowiązku zawiadomienia właściwego organu Policji o zmianie miejsca
stałego pobytu, o którym mowa w art. 26;
4) zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji,
o których mowa w art. 32;
5) wymogu uzyskania zgody na wywóz broni i amunicji za granicę, o którym
mowa w art. 38;
6) zasady, o której mowa w art. 45;
7) zakazu użyczania broni osobie nieupoważnionej.
6. Przepisy ust. 5 pkt 2–3 i 6 stosuje się odpowiednio do osób posiadających
dopuszczenie do posiadania broni.
7. Osobom posiadającym zarejestrowaną broń pneumatyczną w przypadkach,
o których mowa w ust. 5 pkt 2–6, można unieważnić kartę rejestracyjną broni.
8. Osoba, której cofnięto pozwolenie na broń, dopuszczenie do posiadania
broni lub której unieważniono kartę rejestracyjną broni, jest zobowiązana –
w terminie 7 dni od dnia otrzymania ostatecznej decyzji o cofnięciu pozwolenia na
broń, dopuszczenia do posiadania broni lub unieważnienia karty – zwrócić
dokumenty potwierdzające legalność posiadania broni i amunicji do właściwego
organu Policji.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Osobie posiadającej broń zgodnie z przepisami ustawy Policja,
a w przypadku żołnierzy zawodowych Żandarmeria Wojskowa, może za
pokwitowaniem odebrać broń i amunicję oraz dokumenty potwierdzające legalność
posiadania broni w przypadku ujawnienia:
1) okoliczności, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1–2 i 4 oraz ust. 5,
w zakresie broni palnej,
2) okoliczności, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 i 4 oraz ust. 5 pkt 2–6,
w zakresie zarejestrowanej broni pneumatycznej
– a zwłoka zagrażałaby bezpieczeństwu publicznemu.
1a. Policja, a w przypadku żołnierzy zawodowych Żandarmeria Wojskowa,
może za pokwitowaniem odebrać broń i amunicję oraz dokumenty potwierdzające
legalność posiadania broni osobie posiadającej broń zgodnie z przepisami,
przeciwko której toczy się postępowanie karne o przestępstwa określone w art.
15 ust. 1 pkt 6, do czasu prawomocnego zakończenia tego postępowania, na okres
nie dłuższy niż 3 lata.
2. Broń oraz dokumenty, o których mowa w ust. 1 oraz 1a, niezwłocznie
przekazuje się do depozytu właściwemu organowi Policji albo Żandarmerii
Wojskowej.
3. Uprawnienia i obowiązki, o których mowa w ust. 1, 1a oraz 2, realizuje
także Straż Graniczna na obszarze przejścia granicznego i w strefie nadgranicznej.

art. 20. więcej Art. 20. Cofnięcie pozwolenia na broń, dopuszczenia do posiadania broni
oraz unieważnienie karty rejestracyjnej broni pneumatycznej następuje w drodze
decyzji administracyjnej.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Dopuszcza się zbywanie broni i amunicji do tej broni pomiędzy
osobami posiadającymi pozwolenie na ten sam rodzaj broni.
2. Zbywający broń i amunicję do tej broni obowiązany jest niezwłocznie
powiadomić pisemnie o tym fakcie właściwy organ Policji.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Osoba, która utraciła uprawnienie do posiadania broni lub której
unieważniono kartę rejestracyjną broni pneumatycznej, jest obowiązana
niezwłocznie zbyć broń i amunicję do tej broni.
1a. Za wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 1, uważa się także
pozbawienie broni palnej cech użytkowych.
2. Zbycie broni, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić za pośrednictwem
przedsiębiorcy uprawnionego do obrotu bronią lub w sposób, o którym mowa
w art. 21.
3. Jeżeli broń nie zostanie zbyta w terminie 30 dni, należy ją złożyć wraz
z amunicją do depozytu właściwego organu Policji.
4. Złożenie broni i amunicji do depozytu nie stanowi przeszkody do ich zbycia
w trybie, o którym mowa w ust. 2.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Koszty związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi:
1) Policja lub Żandarmeria Wojskowa – w przypadku przejęcia jej do depozytu,
w trybie określonym w art. 19 ust. 1, 1a oraz ust. 3 lub art. 36 ust. 3, oraz
przekazania do depozytu przez znalazcę;
2) osoba, która utraciła prawo do jej posiadania, deponująca ją w trybie
określonym w art. 22 ust. 3;
3) osoba deponująca, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej;
4) osoba deponująca ją w trybie, o którym mowa w art. 41 ust. 2, art. 42 ust. 5,
art. 43 ust. 5 oraz w art. 54.
2. Osoba składająca do depozytu broń, amunicję, z wyjątkiem znalazcy tej
broni lub amunicji, w zakresie tej broni może:
1) wyrazić zgodę na jej zniszczenie – do protokołu przyjęcia broni oraz amunicji;
2) złożyć pisemny wniosek o zniszczenie broni oraz amunicji;
3) złożyć pisemne oświadczenie woli o przeniesieniu własności broni oraz
amunicji na rzecz Skarbu Państwa.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, opłaty związane z deponowaniem
broni i amunicji są pobierane po upływie roku od dnia ich złożenia do depozytu.

art. 24. więcej Art. 24. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z Ministrem Obrony Narodowej oraz z ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady deponowania
i niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub
organu celnego, o którym mowa w art. 37 ust. 3, oraz stawki odpłatności za ich
przechowywanie w depozycie, z uwzględnieniem zapewnienia protokolarnego
przejęcia broni i amunicji do depozytu, prowadzenia ich ewidencji oraz
utrzymywania w odpowiednim stanie technicznym, a także sposobu i trybu
postępowania Policji i Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego ze
zdeponowaną bronią i amunicją, w tym nienadającą się do dalszego użytku, w przypadku wyrażenia zgody lub wniosku o ich zniszczenie lub przeniesienia własności broni lub amunicji na rzecz Skarbu Państwa przez osobę deponującą.

art. 25. więcej Art. 25. Posiadacz broni w przypadku jej utraty jest zobowiązany
niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili stwierdzenia
utraty broni, zawiadomić o tym Policję albo Żandarmerię Wojskową.

art. 26. więcej Art. 26. Osoba posiadająca pozwolenie na broń lub posiadająca broń
podlegającą rejestracji, która nie wymaga pozwolenia na broń, jest obowiązana
w razie zmiany miejsca stałego pobytu zawiadomić o tym fakcie pisemnie,
w terminie 14 dni od dnia zmiany miejsca stałego pobytu, organ Policji właściwy
ze względu na nowe miejsce stałego pobytu.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Właściwe organy Policji, a w stosunku do żołnierzy zawodowych
– właściwe organy wojskowe, są uprawnione do kontroli wykonywania
obowiązków wynikających z przepisów ustawy przez osoby oraz podmioty,
o których mowa w art. 29 ust. 1.
2. Komendant Główny Policji, z zastrzeżeniem ust. 3, prowadzi rejestr
zawierający:
1) dane osobowe osób:
a) posiadających pozwolenie na broń,
b) dopuszczonych do posiadania broni, posiadających legitymację osoby
dopuszczonej do posiadania broni,
c) ubiegających się o pozwolenie na broń lub dopuszczenie do posiadania
broni,
d) posiadających kartę rejestracyjną broni;
2) dane dotyczące podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1;
3) urzędowe informacje i opinie o tych osobach i podmiotach sporządzone
w związku ze sprawami pozwoleń na broń;
4) określenie liczby posiadanych przez te osoby lub podmioty egzemplarzy broni
oraz jej rodzaju i cech identyfikacyjnych.
2a. Dane osobowe, o których mowa w ust. 2 pkt 1, obejmują:
1) imię i nazwisko;
2) imię ojca i imię matki;
3) miejsce i datę urodzenia;
4) adres miejsca stałego pobytu;
5) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji
Ludności (PESEL).
3. Dane osobowe żołnierzy zawodowych posiadających pozwolenie na broń,
urzędowe informacje i opinie o tych osobach sporządzone w związku ze sprawami
pozwoleń na broń oraz liczba posiadanych przez te osoby egzemplarzy broni,
rodzaj i cechy identyfikacyjne tej broni podlegają wpisowi do rejestru
prowadzonego przez Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej.
4. Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej przekazuje raz w roku,
w terminie do 1 marca, Komendantowi Głównemu Policji informację o liczbie
pozwoleń na broń wydanych w roku poprzednim, wraz z informacją o liczbie
egzemplarzy i rodzajach broni, na które pozwolenia te zostały wydane.
5. Polski Związek Łowiecki i zarządy stowarzyszeń strzeleckich są
obowiązane do corocznego składania właściwym organom Policji aktualnych
wykazów członków uprawiających łowiectwo lub strzelectwo z użyciem własnej
broni oraz do powiadamiania tych organów o wykluczeniu wymienionych
członków tych organizacji w terminie 30 dni od dnia wykluczenia.
6. Wykaz, o którym mowa w ust. 5, obejmuje imię i nazwisko, numer
ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności
(PESEL) oraz adres miejsca stałego pobytu.
7. Przepisy ust. 2a pkt 5 i ust. 6, w zakresie odnoszącym się do numeru
ewidencyjnego Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności
(PESEL), nie dotyczą obywateli państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
którym nie został on nadany.

art. 28. więcej Art. 28. Broni odpowiadającej celom łowieckim i broni odpowiadającej
celom sportowym oraz amunicji do takiej broni można użyczać osobom
posiadającym pozwolenie na broń wydane w celach łowieckich lub sportowych.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Świadectwo broni może być wydane:
1) przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie
odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest
niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu
ochrony;
2) przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im
niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji;
3) podmiotom prowadzącym strzelnicę;
4) szkołom, organizacjom sportowym i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym
w celu szkolenia i realizacji ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom
oświatowym oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie
pracownika ochrony;
5) podmiotom wykonującym zadania związane z realizacją filmów i innych
przedsięwzięć artystycznych;
6) urzędom, instytucjom, zakładom, przedsiębiorcom i innym podmiotom,
których pracownikom broń jest niezbędna do ochrony osobistej w związku
z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych związanych ze
szczególnym narażeniem na zamach przeciwko życiu lub zdrowiu;
7) podmiotom, którym broń jest niezbędna w celach wzywania pomocy,
ratowniczych, poszukiwawczych oraz sygnalizowania rozpoczęcia
konkurencji w zawodach sportowych;
8) zarządcom lub dzierżawcom obwodów łowieckich w celu wykonania
odstrzału sanitarnego z nakazu wydanego na podstawie przepisów o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
2. Świadectwo broni na broń szczególnie niebezpieczną, o której mowa w:
1) art. 10 ust. 5 pkt 1, może być wydane wyłącznie podmiotom, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 i 2, oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie
pracownika ochrony;
2) art. 10 ust. 5 pkt 3, może być wydane wyłącznie podmiotom, o których mowa
w ust. 1 pkt 8, w celu wykonania odstrzału sanitarnego z nakazu wydanego na
podstawie przepisów o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt.
3. Podmioty, o których mowa w ust. 1, po uzyskaniu świadectwa broni mogą
nabywać broń i amunicję na zasadach określonych w art. 12 ust. 2 i art. 14 albo
wynajmować broń od Policji lub Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Osoby fizyczne mogą posługiwać się bronią podmiotów, o których
mowa w art. 29 ust. 1, przy wykonywaniu zadań wymienionych w tym przepisie, po uzyskaniu dopuszczenia do posiadania broni z zachowaniem zasad określonych w art. 15 ust. 1–5 i art. 16 ust. 1 i 2 oraz zatrudnieniu przez te podmioty.
1a. Wymóg zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy osób
posiadających licencję zawodnika, trenera lub sędziego strzelectwa sportowego,
nadaną przez polski związek sportowy w rozumieniu odrębnych przepisów,
ubiegających się o dopuszczenie do posiadania broni podczas uczestnictwa,
organizacji lub przeprowadzania strzeleckich zawodów sportowych.
1b. Osoby, o których mowa w ust. 1a, są zwolnione z egzaminu w zakresie
broni sportowej określonego w art. 16 ust. 1, jeśli zdały taki egzamin na podstawie
odrębnych przepisów.
1c. Bronią podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 8, mogą
posługiwać się wyłącznie osoby posiadające pozwolenie na broń do celów
łowieckich oraz uprawnienia do wykonywania polowania. Osób tych nie dotyczy
wymóg zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli są członkami Polskiego
Związku Łowieckiego.
2. Dopuszczenie do posiadania broni następuje w drodze decyzji
administracyjnej, wydawanej przez właściwy organ Policji.
3. (uchylony)
4. Legalność posiadania broni przez osoby, o których mowa w ust. 1,
potwierdza się w legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzory: legitymacji posiadacza broni, zaświadczenia
uprawniającego do nabycia broni, legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania
broni i świadectwa broni oraz karty rejestracyjnej broni. Legitymacje
i zaświadczenia powinny zawierać dane umożliwiające jednoznaczną identyfikację
osoby oraz rodzaju broni.
2. Minister Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw
wewnętrznych określą, w drodze rozporządzenia, organy wojskowe właściwe do
wydawania pozwoleń na broń podległym im żołnierzom zawodowym i kontroli
wykonywania obowiązków wynikających z przepisów ustawy przez osoby, które
uzyskały pozwolenie na broń, oraz do prowadzenia rejestru, o którym mowa w art.
27 ust. 3.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób
uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej oraz ministrem właściwym do spraw kultury, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki przechowywania, noszenia oraz
ewidencjonowania broni i amunicji, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa
w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2, z uwzględnieniem zabezpieczeń uniemożliwiających
dostęp do broni i amunicji osobom trzecim.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Jeżeli interes bezpieczeństwa państwa lub porządek publiczny tego
wymagają, minister właściwy do spraw wewnętrznych może wprowadzić,
w drodze rozporządzenia, na obszarze całego państwa lub na określonych
obszarach, na czas określony, w odniesieniu do wszelkiej broni lub niektórych jej
rodzajów zakaz jej noszenia lub przemieszczania w stanie rozładowanym.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, dotyczy wszystkich osób posiadających
broń zgodnie z przepisami niniejszej ustawy, z wyłączeniem osób posiadających
broń na podstawie świadectwa broni wydanego podmiotom, o których mowa
w art. 29 ust. 1 pkt 1, 2 i 6, oraz z wyłączeniem osób, o których mowa w art. 39 ust.
1 i w art. 40.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Przewóz broni i amunicji przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej może nastąpić na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwego
konsula Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do obywateli państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, którzy posiadają Europejską kartę broni palnej.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Przewożenie broni i amunicji środkami transportu publicznego,
z zastrzeżeniem ust. 2, jest dopuszczalne przy zachowaniu niezbędnych środków
bezpieczeństwa, pod warunkiem że broń i amunicja są zabezpieczone w sposób
uniemożliwiający powstanie zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.
2. Przewożenie broni i amunicji w kabinach pasażerskich statków
powietrznych przez osoby inne niż specjalnie do tego upoważnione na podstawie
odrębnych przepisów jest zakazane.
3. Minister właściwy do spraw transportu, minister właściwy do spraw żeglugi
śródlądowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych określą, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki przewożenia broni i amunicji
środkami transportu publicznego, w sposób uniemożliwiający powstanie
zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Dopuszcza się przesyłanie broni lub amunicji za pośrednictwem
operatorów świadczących usługi pocztowe, o ile świadczą oni tego rodzaju usługi.
2. Przesyłanie broni lub amunicji za pośrednictwem innych podmiotów niż
określone w ust. 1 jest zakazane.
3. Organy celne, a także przewożące przesyłki podmioty, inne niż określone
w ust. 1, w razie stwierdzenia naruszenia zakazu, o którym mowa w ust. 2,
zatrzymują przesyłkę, zawiadamiając o tym najbliższy organ Policji, który
niezwłocznie protokolarnie przejmuje broń lub amunicję do depozytu.
4. Operator świadczący usługi pocztowe, któremu zlecono przesłanie broni
palnej lub amunicji:
1) z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
2) z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej,
3) przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach transakcji realizowanej
na obszarze Unii Europejskiej
– jest obowiązany posiadać zgodę przewozową oraz kopię uprzedniej zgody
przewozowej.
5. W przypadkach innych niż określone w ust. 4 operator świadczący usługi
pocztowe, któremu zlecono przesłanie broni lub amunicji, jest obowiązany posiadać kopie dokumentów potwierdzających legalność posiadania broni lub amunicji przez zbywcę i nabywcę, o ile dokumenty takie są wymagane.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw łączności oraz ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb i warunki
przesyłania broni lub amunicji za pośrednictwem operatorów świadczących usługi
pocztowe, z uwzględnieniem:
1) zapewnienia możliwości zlokalizowania przesyłanej broni lub amunicji przez
organ Policji;
2) poddania tej broni odprawie celnej.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Przywóz broni i amunicji, z państw niebędących państwami
członkowskimi Unii Europejskiej, przez obywateli polskich wymaga uprzedniego
wydania zaświadczenia przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, przekraczając zewnętrzną granicę Unii
Europejskiej, zobowiązane są do pisemnego zgłoszenia właściwemu organowi
celnemu przywozu broni i amunicji. Organ ten niezwłocznie przekazuje informacje
zawarte w zgłoszeniu właściwemu organowi Policji.
3. Jeżeli osoby, o których mowa w ust. 1, nie posiadają pozwolenia na broń,
są obowiązane niezwłocznie złożyć przywożoną broń i amunicję do depozytu
właściwego organu celnego, a także, w terminie 14 dni od dnia przywozu broni na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wystąpić do właściwego organu Policji
z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń.
4. Koszty związane z deponowaniem broni i amunicji w trybie, o którym
mowa w ust. 3, ponosi osoba składająca broń i amunicję do depozytu.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór zgłoszenia oraz tryb przekazywania informacji, o których
mowa w ust. 2. Zgłoszenie powinno zawierać dane, które pozwolą na jednoznaczną
identyfikację osoby przywożącej broń i amunicję, a także jednoznaczną
identyfikację tej broni i amunicji.

Art. 37a. 1. Osobom deklarującym zakup broni palnej lub amunicji w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej właściwy terytorialnie komendant
wojewódzki Policji, na ich wniosek, poświadcza uprzednią zgodę przewozową.
2. Uprzednia zgoda przewozowa powinna zawierać w szczególności:
1) wskazanie państwa początkowego i docelowego transakcji;
2) nazwę lub imię i nazwisko zbywcy i nabywcy broni palnej lub amunicji;
3) siedzibę i adres lub miejsce zamieszkania i adres zbywcy i nabywcy broni
palnej lub amunicji;
4) adres, na który broń palna lub amunicja ma być dostarczona;
5) dane techniczne pozwalające na jednoznaczną identyfikację broni palnej lub
amunicji;
6) liczbę egzemplarzy broni palnej lub sztuk amunicji.
3. Organ, o którym mowa w ust. 1, poświadcza uprzednią zgodę przewozową
w terminie nie dłuższym niż 5 dni od dnia jej wpływu do tego organu.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór uprzedniej zgody przewozowej, z uwzględnieniem danych,
o których mowa w ust. 2, w taki sposób, aby zawierała ona elementy umożliwiające
jednoznaczną identyfikację broni palnej i stron transakcji oraz miejsca
przeznaczone na dokonywanie wpisów poświadczających legalność transakcji.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Wywóz broni i amunicji za granicę przez obywateli polskich
wymaga zgody właściwego organu Policji.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku wydania Europejskiej karty
broni palnej, uprawniającej do wwozu broni na terytorium państw członkowskich
Unii Europejskiej.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Członkowie misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz
osoby zrównane z nimi na podstawie porozumień międzynarodowych mogą
posiadać broń i amunicję na podstawie porozumień międzynarodowych lub na
zasadzie wzajemności w celach:
1) ochrony osobistej;
2) łowieckich;
3) sportowych;
4) kolekcjonerskich;
5) pamiątkowych.
2. Cudzoziemcom, o których mowa w ust. 1, właściwy organ Policji wydaje
terminowe pozwolenie na broń na okres pełnienia przez te osoby funkcji w misjach dyplomatycznych i urzędach konsularnych w Rzeczypospolitej Polskiej, po uzyskaniu pozytywnej opinii Komendanta Służby Ochrony Państwa.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych oraz minister właściwy do
spraw zagranicznych określą, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki wydawania
pozwoleń na broń cudzoziemcom, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem
wymogu przedstawienia dokumentu o charakterze pozwolenia na broń, wydanego
cudzoziemcowi przez właściwy organ państwa, którego jest obywatelem.

art. 40. więcej Art. 40. Cudzoziemcy niewymienieni w art. 39 ust. 1 mogą posiadać broń
i amunicję, jeżeli są one niezbędne do wykonywania czynności związanych
z ochroną misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych,
przedstawicielstw organizacji międzynarodowych, członków oficjalnych delegacji
zagranicznych, a także do innych celów wynikających z porozumień
międzynarodowych lub z zasady wzajemności, z uwzględnieniem przepisu art.
39 ust. 2 i przepisów wydanych na podstawie art. 39 ust. 3.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Przywóz broni i amunicji z zagranicy oraz jej wywóz za granicę
przez cudzoziemców, o których mowa w art. 39 ust. 1 i art. 40, wymagają
uprzedniego wydania zaświadczenia przez właściwego konsula Rzeczypospolitej
Polskiej. Zaświadczenie zastępuje pozwolenie na broń na okres do 30 dni od dnia
przywozu broni i amunicji.
2. Jeżeli upłynął termin ważności zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1,
broń i amunicja podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji
właściwego ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach właściwy organ Policji może
wydać cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz
uprawniające do wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego
zaświadczenia nie dłuższy niż 14 dni.
3a. Zaświadczenia, o których mowa w ust. 1 i 3, wydaje się po uzyskaniu
pozytywnej opinii Komendanta Służby Ochrony Państwa.
4. Jeżeli cudzoziemcy, o których mowa w art. 39 ust. 1 i art. 40, nie spełniają
warunków określonych w ust. 1 i 2, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez
właściwy organ Straży Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych cudzoziemców.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej mogą przywozić i wywozić broń odpowiadającą celom łowieckim, a także
amunicję do niej w liczbie nieprzekraczającej łącznie 100 sztuk, o ile broń
i amunicja mają służyć do polowań organizowanych na podstawie odrębnych
przepisów.
2. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w celu wzięcia udziału w imprezach sportowych, których regulamin wymaga
użycia broni lub w celu wzięcia udziału w rekonstrukcji historycznej, a także w
przygotowaniach do takich imprez, mogą przywozić i wywozić broń
odpowiadającą celom sportowym lub rekonstrukcji historycznej oraz amunicję do
tej broni w ilościach określonych w zaproszeniu organizatorów imprez sportowych
lub rekonstrukcji historycznych.
2a. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
mogą przywozić i wywozić broń sygnałową, jeżeli stanowi ona stałe wyposażenie
jednostek pływających i statków powietrznych.
2b. Organizator polowania, imprezy sportowej lub rekonstrukcji historycznej
z udziałem cudzoziemców przekazuje – co najmniej na 7 dni przed planowanym
terminem polowania, imprezy sportowej lub rekonstrukcji historycznej –
komendantowi wojewódzkiemu Policji właściwemu ze względu na miejsce
polowania, imprezy sportowej lub rekonstrukcji historycznej, pisemną informację
o planowanej dacie i miejscu polowania, imprezy sportowej lub rekonstrukcji
historycznej oraz przybliżonej liczbie uczestników.
2c. Cudzoziemiec będący obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zamieszkujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i posiadający
prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na tym terytorium, może posiadać broń
odpowiadającą celom łowieckim lub sportowym, a także amunicję do niej na
podstawie Europejskiej karty broni palnej, wydanej przez właściwe władze tych
państw, jeżeli broń ta jest wpisana do Europejskiej karty broni palnej i jej
posiadanie nie jest zabronione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2d. Cudzoziemiec, o którym mowa w ust. 2c, w terminie 14 dni od chwili
wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej informuje o przywozie broni palnej na podstawie Europejskiej karty broni palnej właściwego ze względu na miejsce pobytu komendanta wojewódzkiego Policji.
3. Przywóz oraz wywóz broni i amunicji przez cudzoziemców, o których
mowa w ust. 1 i 2 oraz 2a, odbywa się na podstawie zaświadczenia wydanego przez
właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, które zastępuje pozwolenie na broń
na okres do 30 dni od dnia przywozu broni i amunicji.
3a. Przywóz oraz wywóz broni i amunicji przez cudzoziemców, o których
mowa w ust. 1 i 2, będących obywatelami państwa członkowskiego Unii
Europejskiej może nastąpić także bez zachowania warunku określonego w ust. 3,
na podstawie Europejskiej karty broni palnej, wydanej przez właściwe władze tych
państw, jeżeli broń ta jest wpisana do Europejskiej karty broni palnej
i cudzoziemiec jest w stanie uzasadnić powód swojej podróży z bronią.
3b. Przywóz i wywóz broni palnej odpowiadającej innym celom niż te,
o których mowa w ust. 1 i 2, lub amunicji przez cudzoziemców będących
obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej może nastąpić na
podstawie wpisu w Europejskiej karcie broni palnej, dokonanego przez właściwego
konsula Rzeczypospolitej Polskiej. Wpis w Europejskiej karcie broni palnej
zastępuje zaświadczenie, o którym mowa w ust. 3.
4. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 3, uprawnia cudzoziemców do
nabycia amunicji do broni określonej w tym zaświadczeniu.
4a. W przypadku, o którym mowa w ust. 3a, Europejska karta broni palnej
uprawnia jej posiadacza do nabycia lub wywozu amunicji do broni określonej w tej
karcie.
5. Jeżeli upłynął termin ważności zaświadczenia, o którym mowa w ust. 3,
broń i amunicja podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji
właściwego ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
6. W szczególnie uzasadnionych przypadkach właściwy organ Policji może
wydać cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz
uprawniające do wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego
zaświadczenia nie dłuższy niż 30 dni. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
7. Jeżeli cudzoziemcy, o których mowa w ust. 1 i 2, nie spełniają warunków
określonych w ust. 1–3 i 5, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez właściwy
organ Straży Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych cudzoziemców.
8. Przepisy ust. 1–7 stosuje się odpowiednio do obywateli polskich mających
miejsce stałego pobytu za granicą.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Cudzoziemcy niebędący obywatelami Unii Europejskiej lub
niewymienieni w art. 39 ust. 1 mogą nabywać i wywozić z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej broń lub amunicję, które zgodnie z przepisami ustawy
mogą posiadać osoby fizyczne na podstawie pozwolenia na broń, jeżeli otrzymali:
1) zaświadczenie uprawniające do nabycia określonego rodzaju oraz liczby
egzemplarzy broni lub sztuk amunicji,
2) zgodę na wywóz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej broni lub amunicji
– wydane na ich wniosek przez komendanta wojewódzkiego Policji, właściwego ze
względu na miejsce nabycia broni lub amunicji.
2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza się:
1) imię i nazwisko, obywatelstwo, adres zamieszkania wnioskodawcy oraz
rodzaj i numer jego dokumentu tożsamości;
2) imię i nazwisko oraz adres lub nazwę, siedzibę i adres zbywcy broni lub
amunicji;
3) adres, pod który broń lub amunicja ma być dostarczona;
4) informacje umożliwiające identyfikację broni, w szczególności rodzaj i typ
broni, jej markę, kaliber, numer fabryczny;
5) wskazanie sposobu wywozu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nabytej
broni lub amunicji oraz wskazanie państw, przez których terytorium broń lub
amunicja będzie przewożona;
6) planowaną datę zakupu i wywozu broni lub amunicji z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz przybycia z bronią do miejsca przeznaczenia
za granicą.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, cudzoziemiec, o którym mowa
w ust. 1, dołącza upoważnienie władz swojego państwa do nabycia danego rodzaju
oraz liczby egzemplarzy broni lub sztuk amunicji, poświadczone przez właściwego
konsula Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Zgoda na wywóz broni lub amunicji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest
ważna przez 2 dni od chwili ich nabycia.
5. W przypadku niedotrzymania terminu, o którym mowa w ust. 4, broń lub
amunicję składa się niezwłocznie do depozytu najbliższego komendanta
wojewódzkiego Policji, który na podstawie dotychczasowej zgody na wywóz broni
lub amunicji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, wydaje kolejną zgodę na wywóz broni
lub amunicji, z terminem ważności 2 dni.
6. Cudzoziemcy będący obywatelami innych niż Rzeczpospolita Polska
państw członkowskich Unii Europejskiej mogą nabywać i wywozić z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej broń lub amunicję na podstawie zgody przewozowej,
poświadczonej przez właściwego ze względu na miejsce nabycia broni lub amunicji
komendanta wojewódzkiego Policji.
7. Zgoda przewozowa powinna zawierać w szczególności:
1) wskazanie państwa początkowego i docelowego transakcji;
2) nazwę lub imię i nazwisko zbywcy i nabywcy broni palnej lub amunicji;
3) siedzibę i adres lub miejsce zamieszkania i adres zbywcy i nabywcy broni
palnej lub amunicji;
4) adres, na który broń palna lub amunicja ma być dostarczona;
5) dane techniczne pozwalające na jednoznaczną identyfikację broni palnej lub
amunicji;
6) liczbę egzemplarzy broni palnej lub sztuk amunicji;
7) sposób przewozu broni palnej lub amunicji;
8) datę rozpoczęcia i przewidywaną datę zakończenia przewozu broni palnej lub
amunicji;
9) wskazanie uprzedniej zgody przewozowej wydanej przez właściwe władze
państwa docelowego transakcji.
8. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór zgody przewozowej, uwzględniający w szczególności
elementy umożliwiające jednoznaczną identyfikację broni palnej i stron transakcji
oraz miejsca przeznaczone na dokonywanie wpisów poświadczających legalność
transakcji.
9. Jeżeli cudzoziemiec nie spełnia warunków określonych w ustawie, broń lub
amunicja podlega zatrzymaniu przez właściwy organ Straży Granicznej lub organ
celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na
miejsce przekraczania granicy przez cudzoziemca.
10. Właściwy organ celny niezwłocznie zawiadamia komendanta
wojewódzkiego Policji, o którym mowa w ust. 1, o fakcie wywozu do państwa
trzeciego innego niż państwo członkowskie Unii Europejskiej przez cudzoziemca,
o którym mowa w ust. 1, broni lub amunicji nabytej na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
11. Komendant wojewódzki Policji niezwłocznie zawiadamia Komendanta
Głównego Policji o nabyciu broni lub amunicji przez cudzoziemca, o którym mowa
w ust. 1, oraz przekazuje kopie dokumentów, o których mowa w ust. 1–3.
12. Komendant Główny Policji niezwłocznie zawiadamia właściwe władze
państwa, które wydało cudzoziemcowi upoważnienie, o którym mowa w ust. 3,
oraz państwa, przez których terytorium będzie odbywać się przewóz broni lub
amunicji, a w przypadku gdy takie władze nie zostały wskazane – konsulów tych
państw, o nabyciu broni lub amunicji przez cudzoziemca i zamiarze jej wywozu.
13. Komendant Główny Policji prowadzi rejestr, który może być prowadzony
łącznie z rejestrem, o którym mowa w art. 27 ust. 2, zawierający:
1) dane osobowe cudzoziemców, o których mowa w art. 39 ust. 1, art. 40,
art. 42 ust. 1 i 2 i art. 43 ust. 1 i 6, obejmujące:
a) nazwisko i imię,
b) miejsce i datę urodzenia,
c) adres miejsca stałego pobytu,
d) obywatelstwo;
2) informacje urzędowe o terminowych pozwoleniach na broń, zaświadczeniach,
zatrzymaniu broni lub amunicji i złożeniu jej do depozytu oraz inne
informacje o przewozie przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
przywozie z zagranicy i wywozie za granicę broni palnej lub amunicji przez
cudzoziemców, wraz z danymi wymienionymi w ust. 1;
3) rodzaj i numer dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy.
14. Przepisy ust. 1 oraz 9–13 stosuje się odpowiednio do obywateli polskich
mających miejsce stałego pobytu za granicą Rzeczypospolitej Polskiej.
15. Komendant Główny Policji przekazuje właściwym władzom państw
członkowskich Unii Europejskiej informacje o nabyciu broni lub amunicji przez
cudzoziemca nie później niż w chwili przewozu broni lub amunicji przez granicę
Rzeczypospolitej Polskiej.
16. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, tryb przekazywania przez Komendanta Głównego Policji
właściwym władzom innych państw informacji związanych z nabyciem broni lub
amunicji i ich przywozem na terytorium tych państw oraz przewozem broni lub
amunicji przez ich terytorium, uwzględniając możliwość uzgadniania przez
Komendanta Głównego Policji z właściwymi władzami innych państw warunków
organizacyjnych i technicznych przekazywania takich informacji.

Art. 43a. 1. Komendant wojewódzki Policji odmawia poświadczenia
uprzedniej zgody przewozowej i zgody przewozowej, jeżeli zachodzą okoliczności
uzasadniające cofnięcie pozwolenia na broń.
2. Organem odwoławczym od decyzji komendanta wojewódzkiego Policji
jest Komendant Główny Policji.
3. W zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą do przemieszczania broni
między obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej stosuje się
odpowiednio przepisy działu III rozdziału 3 oddziału 2 ustawy z dnia 13 czerwca
2019 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. poz. 1214 i 1495 oraz
z 2020 r. poz. 148), z wyłączeniem art. 72, art. 74, art. 75, art. 76 ust. 2, art. 77,
art. 78 oraz art. 80.

art. 44. więcej Art. 44. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zagranicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wzory dokumentów, o których mowa w art. 34, art. 37 ust. 1, art. 41 ust. 1 i 3,
art. 42 ust. 3 i 6 oraz art. 43 ust. 1. Zaświadczenia i zgoda powinny zawierać opis
przywożonej, przewożonej lub wywożonej broni i amunicji, umożliwiający ich
jednoznaczną identyfikację, a także dane, które wraz z dokumentem paszportowym
lub innym dokumentem uprawniającym do przekroczenia granicy państwa pozwolą
na ustalenie tożsamości ich posiadacza.

Art. 44a. Zasady przemieszczania amunicji przez granice wewnętrzne państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz państw stowarzyszonych, przez
przedsiębiorcę oraz przedsiębiorcę zagranicznego, określają przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.

art. 45. więcej Art. 45. Broń palna oraz inna broń zdolna do rażenia celów na odległość może
być używana w celach szkoleniowych i sportowych tylko na strzelnicach.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Strzelnice powinny być zlokalizowane, zbudowane
i zorganizowane w sposób nienaruszający wymogów związanych z ochroną
środowiska oraz wykluczający możliwość wydostania się poza ich obręb pocisku
wystrzelonego z broni ze stanowiska strzeleckiego w sposób zgodny
z regulaminem strzelnicy.
2. Szczegółowe zasady zachowania bezpieczeństwa na strzelnicy określa
regulamin strzelnicy.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzorcowy regulamin bezpiecznego funkcjonowania strzelnic,
uwzględniając warunki korzystania ze strzelnicy oraz sposób obchodzenia się
z bronią i sposób zachowania się osób przebywających na strzelnicy.

art. 47. więcej Art. 47. Zatwierdzenie regulaminu strzelnicy następuje w drodze decyzji
administracyjnej wydawanej przez właściwego wójta, burmistrza (prezydenta
miasta).

art. 48. więcej Art. 48. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wymagania
w zakresie ochrony środowiska dotyczące budowy i użytkowania strzelnic.

art. 49. więcej Art. 49. Przepisów rozdziału nie stosuje się do strzelnic Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby
Więziennej oraz Służby Ochrony Państwa.

art. 50. więcej Art. 50. Kto porzuca broń palną lub amunicję, która pozostaje w jego
dyspozycji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Kto bez wymaganej rejestracji posiada broń pneumatyczną albo
zbywa osobie nieuprawnionej broń pneumatyczną albo miotacz gazu
obezwładniającego lub narzędzie albo urządzenie, którego używanie może
zagrażać życiu lub zdrowiu, podlega karze aresztu albo grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto:
1) nie dopełnia obowiązku rejestracji broni albo obowiązku zdania broni
i amunicji do depozytu;
2) nie dopełnia obowiązku zawiadomienia Policji o utracie lub zbyciu innej
osobie broni i amunicji do tej broni;
3) posiadając pozwolenie na broń lub posiadając broń podlegającą rejestracji,
która nie wymaga pozwolenia na broń, nie dopełnia obowiązku pisemnego
zawiadomienia właściwego organu Policji o zmianie miejsca stałego pobytu
w terminie 14 dni od dnia zmiany miejsca stałego pobytu;
4) nosi broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub
substancji psychotropowych albo środka zastępczego;
5) przywozi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa niebędącego
państwem członkowskim Unii Europejskiej broń lub amunicję bez
wymaganego zaświadczenia właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej
lub nie dopełnia obowiązku pisemnego zgłoszenia przywozu broni lub
amunicji przy przekraczaniu granicy;
5a) wywozi za granicę, do państwa niebędącego państwem członkowskim Unii
Europejskiej, broń lub amunicję bez zgody właściwego organu Policji lub
zaświadczenia zastępującego pozwolenie na broń oraz uprawniającego do
wywozu broni;
5b) przywozi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa członkowskiego
Unii Europejskiej albo wywozi z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do państwa członkowskiego Unii Europejskiej broń palną lub amunicję, bez zgody przewozowej lub uprzedniej zgody przewozowej;
5c) przywozi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa członkowskiego
Unii Europejskiej inną broń niż broń palna, bez wymaganego zaświadczenia
właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej;
5d) wywozi z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do państwa członkowskiego
Unii Europejskiej inną broń niż broń palna bez zgody właściwego organu
Policji;
6) narusza zakaz przesyłania broni lub amunicji za pośrednictwem podmiotów
innych niż operatorzy świadczący usługi pocztowe;
7) przechowuje oraz nosi broń i amunicję w sposób umożliwiający dostęp do
nich osób nieuprawnionych;
8) przewozi broń lub amunicję środkami transportu publicznego, nie spełniając
warunku prawidłowego zabezpieczenia broni i amunicji;
9) przewozi broń i amunicję w kabinie pasażerskiego statku powietrznego, nie
będąc osobą do tego upoważnioną na podstawie odrębnych przepisów;
10) nosi broń, naruszając ograniczenie lub wykluczenie możliwości jej noszenia
określone przez właściwy organ Policji w pozwoleniu na broń, albo nosi broń,
naruszając zakaz jej noszenia wprowadzony przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych;
11) używa w celach szkoleniowych lub sportowych broni zdolnej do rażenia
celów na odległość poza strzelnicami;
12) narusza przepisy regulaminu określającego zasady zachowania
bezpieczeństwa na strzelnicy;
13) nie dopełnił obowiązku zwrotu legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania
broni, legitymacji posiadacza broni, karty rejestracyjnej broni lub
Europejskiej karty broni palnej;
14) nie przekazuje komendantowi wojewódzkiemu Policji właściwemu ze
względu na miejsce polowania, imprezy sportowej lub rekonstrukcji
historycznej pisemnej informacji o planowanej dacie i miejscu polowania,
imprezy sportowej lub rekonstrukcji historycznej z udziałem cudzoziemców
oraz przybliżonej liczbie uczestników biorących w nich udział.
3. Kto posiada broń, nie mając przy sobie:
1) legitymacji posiadacza broni lub Europejskiej karty broni palnej albo innego
dokumentu upoważniającego do posiadania broni,
2) legitymacji osoby dopuszczonej do posiadania broni i świadectwa broni,
podlega karze grzywny.
4. W razie popełnienia wykroczeń, o których mowa w ust. 1 i 2, można orzec
przepadek broni i amunicji, chociażby przedmioty te nie stanowiły własności
sprawcy.
5. Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 1–4, następuje w trybie
przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

art. 52. więcej Art. 52. Zachowują ważność pozwolenia na broń i legitymacje noszące
nazwę „pozwolenie na broń”, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów.

art. 53. więcej Art. 53. Do niezakończonych decyzją ostateczną postępowań w sprawach
pozwoleń na broń stosuje się przepisy dotychczasowe.

art. 54. więcej Art. 54. Nie podlega karze, kto bez wymaganego pozwolenia posiada broń
lub amunicję i w terminie do 90 dni od dnia wejścia w życie niniejszego przepisu
dobrowolnie zawiadomi o tym fakcie Policję oraz złoży broń i amunicję do jej
depozytu.

art. 55. więcej Art. 55. Traci moc ustawa z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji
i materiałach wybuchowych (Dz. U. poz. 43, z późn. zm.).

art. 56. więcej Art. 56. Ustawa wchodzi w życie po upływie 9 miesięcy od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem przepisu art. 54, który wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia
ogłoszenia.