Art. 237. § 1. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb postępowania przy ustalaniu okoliczności i przyczyn wypadków
przy pracy oraz sposób ich dokumentowania, a także zakres informacji
zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy,
2) skład zespołu powypadkowego,
3) wykaz chorób zawodowych,
4) okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych
upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego
zakończenia pracy w narażeniu zawodowym,
5) sposób i tryb postępowania dotyczący zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania
i stwierdzania chorób zawodowych,
6) podmioty właściwe w sprawie rozpoznawania chorób zawodowych
– uwzględniając aktualną wiedzę w zakresie patogenezy i epidemiologii chorób
powodowanych przez czynniki szkodliwe dla człowieka występujące w środowisku
pracy oraz kierując się koniecznością zapobiegania występowaniu wypadków przy
pracy i chorób zawodowych.
§ 1¹. Rada Ministrów wskaże w drodze rozporządzenia instytut medycyny pracy,
do którego pracodawca przesyła zawiadomienie o skutkach choroby zawodowej oraz
termin, w którym ma ono być przesłane, mając na uwadze specjalizację instytutu oraz
rodzaj prowadzonych w nim badań.
§ 2. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wzór
protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy zawierający dane
dotyczące poszkodowanego, składu zespołu powypadkowego, wypadku i jego skutków, stwierdzenie, że wypadek jest lub nie jest wypadkiem przy pracy, oraz
wnioski i zalecane środki profilaktyczne, a także pouczenie dla stron postępowania
powypadkowego.
§ 3. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wzór
statystycznej karty wypadku przy pracy, uwzględniając dane dotyczące pracodawcy,
poszkodowanego, wypadku przy pracy, a także jego skutków oraz sposób i terminy jej
sporządzania i przekazywania do właściwego urzędu statystycznego.
§ 4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób, a także
prowadzenia rejestrów chorób zawodowych, uwzględniając w szczególności
wzory dokumentów stosowanych w postępowaniu dotyczącym tych chorób oraz
dane objęte rejestrem.
2) (uchylony)

Art. 237¹. § 1. Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy lub zachorował
na chorobę zawodową określoną w wykazie, o którym mowa w art. 237 § 1 pkt 3,
przysługują świadczenia z ubezpieczenia społecznego, określone w odrębnych
przepisach.
§ 2. Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy, przysługuje od
pracodawcy odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie w związku z wypadkiem
przedmiotów osobistego użytku oraz przedmiotów niezbędnych do wykonywania
pracy, z wyjątkiem utraty lub uszkodzenia pojazdów samochodowych oraz wartości
pieniężnych.

Art. 237². Minister Edukacji Narodowej jest obowiązany zapewnić
uwzględnianie problematyki bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ergonomii
w programach nauczania w szkołach, po uzgodnieniu zakresu tej problematyki
z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej.

Art. 237³. § 1. Nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania
nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także
dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 2. Pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie
bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie
okresowych szkoleń w tym zakresie. Szkolenie pracownika przed dopuszczeniem do
pracy nie jest wymagane w przypadku podjęcia przez niego pracy na tym samym
stanowisku pracy, które zajmował u danego pracodawcy bezpośrednio przed
nawiązaniem z tym pracodawcą kolejnej umowy o pracę.
§ 2¹. Pracodawca jest obowiązany odbyć szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa
i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania ciążących na nim
obowiązków. Szkolenie to powinno być okresowo powtarzane.
§ 2². Szkolenie okresowe pracownika, o którym mowa w § 2, nie jest wymagane
w przypadku pracownika na stanowisku administracyjno-biurowym, gdy rodzaj
przeważającej działalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o statystyce
publicznej znajduje się w grupie działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia
kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu
wypadków przy pracy i chorób zawodowych, chyba że z oceny ryzyka, o której mowa
w art. 226 pkt 1, wynika, że jest to konieczne.
§ 2³. W przypadku gdy rodzaj przeważającej działalności pracodawcy w
rozumieniu przepisów o statystyce publicznej znajdzie się w grupie działalności, dla
której zostanie ustalona wyższa niż trzecia kategoria ryzyka w rozumieniu przepisów
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych,
pracodawca jest obowiązany przeprowadzić szkolenie okresowe pracownika, o
którym mowa w § 22
, w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, w terminie nie
dłuższym niż 6 miesięcy, licząc od dnia ustalenia wyższej kategorii ryzyka.
§ 2⁴. Przepis § 2³ stosuje się odpowiednio, gdy z dokonanej oceny ryzyka, o
której mowa w art. 226 pkt 1, wynika, że przeprowadzenie szkolenia okresowego
pracownika, o którym mowa w § 2², stało się konieczne. Szkolenie okresowe
przeprowadza się w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy, licząc od dnia dokonania
oceny ryzyka.
§ 3. Szkolenia, o których mowa w § 2, odbywają się w czasie pracy i na koszt
pracodawcy.

Art. 237⁴. § 1. Pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników
z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych
przez nich prac.
§ 2. Pracodawca jest obowiązany wydawać szczegółowe instrukcje i wskazówki
dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach pracy.
§ 3. Pracownik jest obowiązany potwierdzić na piśmie zapoznanie się
z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.

Art. 237⁵. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, zakres
tego szkolenia, wymagania dotyczące treści i realizacji programów szkolenia, sposób
dokumentowania szkolenia oraz przypadki, w których pracodawcy lub pracownicy
mogą być zwolnieni z określonych rodzajów szkolenia.

Art. 237⁶. § 1. Pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi
nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem
niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku
pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony
indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone
w odrębnych przepisach.

Art. 237⁷. § 1. Pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi
nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich
Normach:
1) jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu
zabrudzeniu;
2) ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa
i higieny pracy.
§ 2. Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie
przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających
wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 3. Przepis § 2 nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace
związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami
chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi.
§ 4. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie
z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich
aktualne ceny.

Art. 237⁸. § 1. Pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz
odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest
niezbędne w związku z art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷ § 1, oraz przewidywane okresy
użytkowania odzieży i obuwia roboczego.
§ 2. Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, o których
mowa w art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷§ 1, stanowią własność pracodawcy.

Art. 237⁹. § 1. Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków
ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do
stosowania na danym stanowisku pracy.
§ 2. Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony
indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne
i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie
i odkażanie.
§ 3. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te
mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez
pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez
pracownika.

Art. 237¹⁰. § 1. Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby środki ochrony
indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, które w wyniku stosowania w procesie
pracy uległy skażeniu środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo
materiałami biologicznie zakaźnymi, były przechowywane wyłącznie w miejscu przez
niego wyznaczonym.
§ 2. Powierzanie pracownikowi prania, konserwacji, odpylania i odkażania
przedmiotów, o których mowa w § 1, jest niedopuszczalne.

Art. 237¹¹. § 1. Pracodawca zatrudniający więcej niż 100 pracowników tworzy
służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, zwaną dalej „służbą bhp”, pełniącą funkcje
doradcze i kontrolne w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, zaś pracodawca
zatrudniający do 100 pracowników powierza wykonywanie zadań służby bhp
pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy. Pracodawca posiadający ukończone
szkolenie niezbędne do wykonywania zadań służby bhp może sam wykonywać
zadania tej służby, jeżeli:
1) zatrudnia do 10 pracowników albo
2) zatrudnia do 50 pracowników i jest zakwalifikowany do grupy działalności, dla
której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób
zawodowych.
§ 2. Pracodawca – w przypadku braku kompetentnych pracowników – może
powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy.
Pracownik służby bhp oraz pracownik zatrudniony przy innej pracy, któremu
powierzono wykonywanie zadań służby bhp, o którym mowa w § 1, a także specjalista
spoza zakładu pracy powinni spełniać wymagania kwalifikacyjne niezbędne do
wykonywania zadań służby bhp oraz ukończyć szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa
i higieny pracy dla pracowników tej służby.
§ 3. Pracownik służby bhp oraz pracownik zatrudniony przy innej pracy, któremu
powierzono wykonywanie zadań tej służby, nie mogą ponosić jakichkolwiek
niekorzystnych dla nich następstw z powodu wykonywania zadań i uprawnień służby
bhp.
§ 4. Właściwy inspektor pracy może nakazać utworzenie służby bhp, albo
zwiększenie liczby pracowników tej służby, jeżeli jest to uzasadnione stwierdzonymi
zagrożeniami zawodowymi.
§ 5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres działania, uprawnienia, organizację, liczebność
i podporządkowanie służby bhp;
2) kwalifikacje wymagane do wykonywania zadań służby bhp.

Art. 237^11a. § 1. Pracodawca konsultuje z pracownikami lub ich
przedstawicielami wszystkie działania związane z bezpieczeństwem i higieną pracy,
w szczególności dotyczące:
1) zmian w organizacji pracy i wyposażeniu stanowisk pracy, wprowadzania
nowych procesów technologicznych oraz substancji chemicznych i ich
mieszanin, jeżeli mogą one stwarzać zagrożenie dla zdrowia lub życia
pracowników;
2) oceny ryzyka zawodowego występującego przy wykonywaniu określonych prac
oraz informowania pracowników o tym ryzyku;
3) tworzenia służby bhp lub powierzania wykonywania zadań tej służby innym
osobom oraz wyznaczania pracowników do udzielania pierwszej pomocy,
a także wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji
pracowników;
4) przydzielania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży
i obuwia roboczego;
5) szkolenia pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 2. Pracownicy lub ich przedstawiciele mogą przedstawiać pracodawcy wnioski
w sprawie eliminacji lub ograniczenia zagrożeń zawodowych.
§ 3. Pracodawca zapewnia odpowiednie warunki do przeprowadzania
konsultacji, a zwłaszcza zapewnia, aby odbywały się w godzinach pracy. Za czas
nieprzepracowany w związku z udziałem w konsultacjach pracownicy lub ich
przedstawiciele zachowują prawo do wynagrodzenia.
§ 4. Na umotywowany wniosek pracowników lub ich przedstawicieli dotyczący
spraw zagrożenia zdrowia i życia pracowników inspektorzy pracy Państwowej
Inspekcji Pracy przeprowadzają kontrole oraz stosują środki prawne przewidziane
w przepisach o Państwowej Inspekcji Pracy.
§ 5. U pracodawcy, u którego została powołana komisja bezpieczeństwa
i higieny pracy – konsultacje, o których mowa w § 1, mogą być prowadzone w ramach tej komisji, natomiast uprawnienia, o których mowa w § 2 i 4, przysługują
pracownikom lub ich przedstawicielom wchodzącym w skład komisji.
§ 6. Pracownicy lub ich przedstawiciele nie mogą ponosić jakichkolwiek
niekorzystnych dla nich konsekwencji z tytułu działalności, o której mowa w § 1, 2
i 4. Dotyczy to również pracowników lub ich przedstawicieli, o których mowa w § 5.

Art. 237¹². § 1. Pracodawca zatrudniający więcej niż 250 pracowników
powołuje komisję bezpieczeństwa i higieny pracy, zwaną dalej „komisją bhp”, jako
swój organ doradczy i opiniodawczy. W skład komisji bhp wchodzą w równej liczbie
przedstawiciele pracodawcy, w tym pracownicy służby bhp i lekarz sprawujący
profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami, oraz przedstawiciele pracowników, w tym społeczny inspektor pracy.
§ 2. Przewodniczącym komisji bhp jest pracodawca lub osoba przez niego
upoważniona, a wiceprzewodniczącym – społeczny inspektor pracy lub przedstawiciel
pracowników.

Art. 237¹³. § 1. Zadaniem komisji bhp jest dokonywanie przeglądu warunków
pracy, okresowej oceny stanu bezpieczeństwa i higieny pracy, opiniowanie
podejmowanych przez pracodawcę środków zapobiegających wypadkom przy pracy
i chorobom zawodowym, formułowanie wniosków dotyczących poprawy warunków
pracy oraz współdziałanie z pracodawcą w realizacji jego obowiązków w zakresie
bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 2. Posiedzenia komisji bhp odbywają się w godzinach pracy, nie rzadziej niż
raz na kwartał. Za czas nieprzepracowany w związku z udziałem w posiedzeniach
komisji bhp pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia.
§ 3. Komisja bhp w związku z wykonywaniem zadań wymienionych
w § 1 korzysta z ekspertyz lub opinii specjalistów spoza zakładu pracy w przypadkach
uzgodnionych z pracodawcą i na jego koszt.

Art. 237^13a. Przedstawiciele pracowników, o których mowa w art. 237^11a
i art. 237¹², są wybierani przez zakładowe organizacje związkowe, a jeżeli
u pracodawcy takie organizacje nie działają – przez pracowników, w trybie przyjętym
w zakładzie pracy.

Art. 237¹⁴. Organy sprawujące nadzór nad przedsiębiorstwami lub innymi
jednostkami organizacyjnymi państwowymi albo samorządowymi są obowiązane
podejmować działania na rzecz kształtowania bezpiecznych i higienicznych
warunków pracy, w szczególności:
1) udzielać przedsiębiorstwom i jednostkom organizacyjnym pomocy przy
wykonywaniu zadań z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy;
2) dokonywać, co najmniej raz w roku, oceny stanu bezpieczeństwa i higieny pracy
w przedsiębiorstwach i jednostkach organizacyjnych oraz określać kierunki
poprawy tego stanu;
3) w miarę potrzeb i możliwości – inicjować i prowadzić badania naukowe
dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy.

Art. 237¹⁵. § 1. Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu
z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie
obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac
wykonywanych w różnych gałęziach pracy.
§ 2. Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac
w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia
i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa
i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac.

Kodeks Pracy art. 237