Wyrok SA w Białymstoku z 22 stycznia 2014 r. w sprawie o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną i zapłatę.

Sygn. akt I ACa 670/13

WYROK

Dnia 22 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący

:

SSA Elżbieta Borowska

Sędziowie

:

SA Elżbieta Bieńkowska

SO del. Dariusz Małkiński (spr.)

Protokolant

:

Urszula Westfal

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2014 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości (...) Spółki z o.o. w S.

przeciwko " P.P.H.U. (...), S., S." Spółce jawnej w P.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną i zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce

z dnia 25 lipca 2013 r. sygn. akt I C 995/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II o tyle, że zasądza kwotę 92.776,45 (dziewięćdziesiąt dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt sześć i 45/100) zł;

2.  oddala apelację pozwanej;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej;

4.  nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Ostrołęce kwotę 78 zł tytułem brakującej opłaty od apelacji.

Sygn. akt: I. ACa. 670/13

UZASADNIENIE

Powód Syndyk masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w S. wystąpił z powództwem przeciwko „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P., w którym domagał się uznania za bezskuteczną względem masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej, umowy cesji zawartej w dniu 21 października 2011 r. pomiędzy (...) sp. z o.o., a „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j., zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 101.103,55 zł z ustawowymi odsetkami z okres od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

W piśmie procesowym z dnia 19 marca 2013 r. powód zmodyfikował powództwo w ten sposób, że ograniczył żądanie zapłaty o kwotę 8.327,10 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 92.776,90 zł z ustawowymi odsetkami za okres od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Pismo to miało charakter cofnięcia pozwu bez zrzeczenia się roszczenia. Pozwany na cofnięcie pozwu w opisanym zakresie nie wyraził zgody, a więc żądanie podlegało rozpoznaniu w pierwotnych graniach przedmiotowych.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie o sygn. akt: I. C. 995/12 Sąd Okręgowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny uznał za bezskuteczną względem masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w S. umowę cesji wierzytelności zawartą w dniu 21 października 2011 r. w O., pomiędzy (...) sp. z o.o. w S. a „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P., zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 91.226,65 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo oddalił. Ponadto Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Ostrołęce kwotę 5.056,00 zł tytułem brakującej opłaty od pozwu.

Podstawą takiego orzeczenia było ustalenie, że „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P. oraz (...) sp. z o.o. w S. co najmniej od 2004 r. pozostawały w stałych, intensywnych stosunkach gospodarczych, wzmożonych w okresie 2007 - 2009. Współpraca polegała na tym, że spółka jawna P. P.H.U. (...), S., S.” sprzedawała produkowane przez siebie podeszwy do (...) spółce (...). Dokonywanie zapłaty za dostarczony towar odbywało się w sposób zróżnicowany. Podstawową formą była zapłata przelewem, ale w rozliczeniach stosowano również weksle. Okresowo spółka (...) regulowała zobowiązania wobec spółki P. P.H.U. (...), S., S.” z opóźnieniem.

W 2011 r. branżę obuwniczą dotknął kryzys, który odczuła również spółka (...). Sytuacja finansowa tego podmiotu uległa załamaniu. W pierwszym kwartale tego roku zobowiązania spółki przekroczyły wpływy. Spółka składała mimo to w „ P.P.H.U. (...), S., S.” kolejne zamówienia oraz opłaciła część zaległych faktur. Później (...) stała się niewypłacalna i nie była w stanie zaspakajać swoich zobowiązań finansowych. Dotyczyło to również długów wobec spółki P. P.H.U. (...), S., S.”.

W dniu 21 października 2011 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. zawarła z „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P. umowę cesji wierzytelności, mocą której ta ostatnia jako posiadająca wobec spółki (...) wymagalne wierzytelności w kwocie 101.535,15 zł, nabyła jej wierzytelności wobec podmiotów wyszczególnionych w § 1 ust. 1 umowy. Łącznie ich wartość wyniosła 99.553,75 zł. W treści pkt. 2 § 3 umowy wskazano, że cesja wierzytelności stanowi zapłatę zobowiązań cedenta (...) sp. z o.o. wobec cesjonariusza „ P.P.H.U. (...), S., S.”. W dniu 21 października 2011 r. (...) zawarła umowy cesji z sześcioma innymi spośród dwustu wierzycieli tej spółki. Cesja wierzytelności jako forma zapłaty za zobowiązania spółki (...) sp. z. o.o. wobec „ P.P.H.U. (...), S., S.” została zawarta po raz pierwszy w historii stosunków handlowych tych podmiotów. Nadto w § 5 umowy zastrzeżono, że (...) sp. z o.o. nie ponosi odpowiedzialności za wypłacalność dłużników przelewanych wierzytelności. W dacie zawarcia umowy niezaspokojone zobowiązania spółki (...) miały wartość 14.521.358,48 zł.

Dnia 24 października 2011 r. (...) sp. z o.o. reprezentowana przez prezesa zarządu L. M. (1) złożyła do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej wniosek o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku spółki. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej VIII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych postanowieniem z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie sygn. akt VIII GU 138/11 ogłosił upadłość (...) sp. z o.o. w S., określając jako sposób prowadzenia postępowania – upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego. Dnia 7 listopada 2011 r. została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego spółka o nazwie (...) sp. z o.o. z siedzibą pod tym samym adresem, co (...) sp. z o.o. (od stycznia 2012 r. rozpoczęła produkcję butów). Prezesem tej spółki jest córka L. M. (2) M..

Wierzytelności zbyte umową cesji z dnia 21 października 2011 r. przez (...) sp. z o.o. na rzecz „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. zostały wyegzekwowane w łącznej kwocie 91.226,65 zł. Z nabytych wierzytelności nie została wyegzekwowana kwota 8.327,10 zł, którą jej dłużnicy I. i A. N. złożyli skutecznie do depozytu sądowego. Pomimo zawarcia umowy cesji w dalszym ciągu nie zostały zaspokojone nieobjęte umową, wymagalne wierzytelności w/w cesjonariusza wobec spółki (...) w kwocie głównej 41.159,71 zł. Zostały one zgłoszone później do masy upadłości.

Według stanu na dzień wyrokowania kwota zgłoszonych wobec (...) sp. z o.o. wierzytelności wynosiła 13.723.363,02 zł. Syndyk natomiast jest w stanie uzyskać z masy upadłości kwotę 4.445.535,23 zł. „ P.P.H.U. (...), S., S.” uczestniczy w postępowaniu upadłościowym jako wierzyciel kategorii IV, obejmującej roszczenia na łączną kwotę 10.832.708,57 zł. Na zaspokojenie może liczyć około 15% wszystkich zobowiązań zaliczonych do tej kategorii. Wartość wierzytelności scedowanych na podstawie umowy cesji i wyegzekwowanych przez „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. przewyższała więc o około 90% kwotę, którą ta uzyskałaby w postępowaniu upadłościowym. Zawarcie umów cesji wierzytelności nastąpiło w tej sytuacji z pokrzywdzeniem pozostałych niemalże 200 wierzycieli. Wybranych sześciu kontrahentów kontynuuje współpracę gospodarczą z (...) sp. z o.o. w S..

Podstawę prawną powództwa stanowił art. 527 § 1, 2 i 4 k.c. oraz art. 131 i 134 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze. W niniejszej sprawie Sąd I instancji zważył, że w dacie zawarcia umowy z dnia 21 października 2011 r., „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. był wierzycielem spółki (...), ale jego wierzytelności nie były jeszcze wymagalne. Właściwość tę nabyły dopiero po ogłoszeniu upadłości spółki (...), która cedując wierzytelności na 3 dni przed zgłoszeniem wniosku o bankructwo miała świadomość działania na szkodę pozostałych wierzycieli. Wskutek zawarcia umowy pozwana wyegzekwowała swoje wierzytelności do kwoty 91.226,65 zł. Składały się na nią wierzytelności nabyte w wyniku cesji pomniejszone o należność A. i I. N. w kwocie 8.327,10 zł, złożona do depozytu sądowego. Korzyść majątkową, którą uzyskał „ P.P.H.U. (...), S., S.” wskutek umowy cesji obejmowała więc kwotę 91.226,65 zł. Sąd Okręgowy uznał, że pozwany działał w złej wierze. Związek przyczynowy między zawarciem umowy a niedostatecznym zaspokojeniem wierzycieli, zwłaszcza kategorii I-III jest przy tym niewątpliwy. Spełnione zatem zostały przesłanki z art. 527 k.c.

Konsekwencją uznania umowy cesji za bezskuteczną na gruncie art. 134 u.p.n. jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 91.226,65 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W ocenie Sądu Okręgowego, kwota żądania została przez stroną powodową obliczona w sposób błędny - pomijając kwoty 91.226,65 zł (zasądzona) oraz 8.327,10 zł (złożona do depozytu), które w sumie nabył pozwany według umowy cesji (łącznie 99.553,75 zł), powód żądał nadto kwoty 1.549,80 zł, która nie znajduje potwierdzenia faktycznego w umowie cesji wierzytelności. Kwota nabytych wierzytelności wynosiła zatem łącznie 99.553,75 zł.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na zasadzie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010 r. Nr 90, poz. 594).

Apelację od powyższego wyroku w zakresie pkt I wywiódł powód Syndyk masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w S., zarzucając Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych uznanych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść wyrażający się m. in. w przyjęciu, że:

a)  wierzytelności zbyte umową cesji wierzytelności z dnia 21 października 2011 r. przez (...) sp. z o.o. na rzecz „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. zostały przez Spółkę wyegzekwowane w kwocie 91.226,65 zł, podczas gdy pozwany wyegzekwował z tego tytułu kwotę 92.776,45 zł;

b)  kwota 1.549,80 zł, której – pomijając kwotę 91.226,65 zł zasądzoną przedmiotowym wyrokiem oraz kwotę 8.327,10 zł złożoną do depozytu sądowego – dochodził powód nie znajduje oparcia w umowie cesji wierzytelności z dnia 21 października 2011 r.

Mając na względzie powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez zasądzenie od pozwanego „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P. na rzecz Syndyka masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w S. kwotę 92.776,45 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda równowartości kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyła również pozwana „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P., zarzucając Sądowi Okręgowemu:

1)  błędne ustalenie stanu faktycznego,

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

a)  art. 527 § 4 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwana pozostawała w bliskich stosunkach z upadłą spółka (...) oraz miała świadomość istnienia podstaw ogłoszenia upadłości,

b)  art. 127 ust. 3 Prawa upadłościowego i naprawczego, gdyż Sąd I instancji nie rozpatrzył żądania pozwanej uznania umowy cesji za skuteczną, ponieważ w momencie jej zawarcia pozwana nie wiedziała o istnieniu podstaw ogłoszenia upadłości.

3)  naruszenie przepisów procedury cywilnej w postaci art. 233 k.p.c.

Uwzględniając powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługuje na uwzględnienie, w przeciwieństwie do odwołania strony pozwanej podlegającego oddaleniu.

Roszczenia dochodzone przez powoda na gruncie art. 131 i art. 134 ustawy z dnia 28.02.2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 536 z późn. zm. zwanej dalej w skrócie „p.u.n.”) mają charakter samodzielny, ale strona powodowa uprawniona jest dochodzić ich w jednej sprawie. W orzecznictwie SN odnotowano wprawdzie stanowisko, że łączenie w ramach jednego pozwu roszczenia pauliańskiego z art. 127 ust. 1 i 3 w zw. z art. 131 p.u.n. oraz związanego z nim żądania zapłaty jest niedopuszczalne, ponieważ powództwo o zasądzenie równowartości sum uzyskanych w następstwie czynności bezskutecznej pochłania możliwość równoległego wystąpienia z roszczeniem o treści actio pauliana. W takiej sytuacji przyjmowano, że bezskuteczność czynności prawnych opisanych w art. 127 ust. 1 i 3 p.u.n. wynika z ustawy i nie wymaga dodatkowego potwierdzenia w orzeczeniu sądu. Sąd Apelacyjny przychyla się jednak do poglądu odmiennego, wyrażonego chociażby w uzasadnieniu wyroku SN z dnia 12 stycznia 2012 r., II. CSK. 273/11 (Lex nr 1131119), który wskazuje, że kategoria bezskuteczności ex lege winna znaleźć potwierdzenie w orzeczeniu sądowym o charakterze deklaratywnym (w opozycji do konstytutywnego rozstrzygnięcia wydawanego w takich sprawach na podstawie ogólnych przepisów kodeksu cywilnego).

W praktyce orzeczniczej Sądu Najwyższego obecne jest również stanowisko interpretujące czynność prawną datio in solutum, na podstawie której dłużnik, zamiast wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią, spełnił - prowadzące do wygaśnięcia tego zobowiązania z zaspokojeniem wierzyciela - świadczenie tego samego rodzaju będące równowartością świadczenia pierwotnego , jako prowadzącą do niezasadności skargi pauliańskiej kierowanej przeciwko wierzycielowi takiej czynności (tak: SN w wyroku z dnia 14 kwietnia 2012 r, III. CSK. 214/11, OSNC 2012/11/134, ale również w przywołanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczeniu z dnia 9 stycznia 2013 r., III CSK 114/12, Lex nr 1299178).

Spełnienie świadczenia tego samego rodzaju w następstwie czynności datio in solutum może być uznane za nieobjęte zakresem skargi pauliańskiej tylko w określonych i rygorystycznie interpretowanych sytuacjach. Po pierwsze, świadczenie faktycznie spełnione winno ściśle odpowiadać treści zobowiązania pierwotnego, a po drugie nie może prowadzić do naruszenia wynikającej z ustawy bądź umowy kolejności zaspokojenia wierzycieli.

Umowa cesji zawarta dnia 21 października 2011 r. między pozwaną Spółką a (...) sp. z o.o. w S. przenosiła na rzecz tej pierwszej wierzytelności cedenta o wartości 101.103,55 zł w zamian za wymagalne zobowiązania „ P.P.H.U. (...), S., S.” sp. j. w P. w kwocie 101.535,15 zł. Oceniając obie sumy należy je uznać za bardzo zbliżone. Wysokość zobowiązania pierwotnego odpowiadała więc w analizowanej sytuacji wartości zobowiązania wynikającego z cesji. Wyegzekwowanie praktycznie całej kwoty wierzytelności nabytych w umowie z dnia 21 października 2011 r. (poza sumą 8.327,10 zł od dłużników I. i A. N. złożoną skutecznie do depozytu sądowego) tę okoliczność potwierdza.

Niewątpliwie scedowanie na rzecz pozwanej przedmiotowych wierzytelności doprowadziło do uszczuplenia masy upadłości o kwotę przelaną przez dłużników cedenta na rzecz cesjonariusza. W konsekwencji pierwszy z wymienionych uzyskał zaspokojenie swojej wierzytelności, która zostałaby zaliczona w innych warunkach do czwartej kategorii zaspokojenia opisanej w art. 342 ust. 1 pkt 4 p.u.n. Uzyskując zaspokojenie z cesji, pozwany naruszył więc zasady uprzywilejowania wierzycieli obowiązujące w upadłości. Bezspornie kategoria czwarta może liczyć w analizowanej sprawie jedynie w 15% na zaspokojenie zawartych w niej wierzytelności zgłoszonych do masy upadłości. Z tych przyczyn nie jest możliwe zakwalifikowanie zaspokojenia pozwanego w wyniku cesji wierzytelności zawartej dnia 21 października 2011 r. jako wyjętego spod oceny ferowanej na gruncie przepisów o roszczeniu pauliańskim .

Zgodnie z art. 527 § 4 k.c. w zw. z art. 131 p.u.n. jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli korzyść majątkową uzyskał przedsiębiorca pozostający z dłużnikiem w stałych stosunkach gospodarczych domniemywa się, że było mu wiadome, iż dłużnik działał z możliwością pokrzywdzenia wierzycieli.

Stałe stosunki gospodarcze, o których mowa w powyższym przepisie, cechują się pewną niezmiennością i powtarzalnością w dłuższym czasie. O stałości decyduje w takiej sytuacji umocowanie relacji dwóch kontrahentów w umowie bądź umowach cyklicznie odnawianych. Rozmiar współpracy gospodarczej należy w tym kontekście ocenić jako kryterium wtórne. Przedsiębiorcy mogą zmieniać wartość zamówień i wzajemnych płatności nie zrywając przy tym stałych kontaktów, o ile towarzyszy im przekonanie o konieczności kontynuacji dalszej współpracy, które przekłada się na kolejne zamówienia. W tych warunkach nie można zaakceptować prezentowanego w apelacji stanowiska, że zmniejszenie wartości zamówień składanych przez (...) sp. o.o. w S. w pozwanej firmie po roku 2007 powinno być odczytane jako zrywające stałe stosunki gospodarcze.

Śmierć J. K. nie wpłynęła na charakter tych relacji, czego dowodem jest tempo dostaw w ostatnim okresie przed ogłoszeniem bankructwa „L.¨. Z treści umowy z dnia 21 października 2011 r. wynika, że dostawy pozwanego odbywały się z częstotliwością przynajmniej comiesięczną, wzrastając w maju do 3, a w czerwcu nawet 4 transakcji. Niewątpliwie po dacie wystawienia ostatniej faktury z dnia 16 sierpnia 2011 r., o której mowa w § 1 powyższej umowy, apelujący dostarczał w dalszym ciągu swoje produkty spalickiej Spółce, praktycznie do momentu ogłoszenia jej upadłości, co również potwierdza tezę o stałości kontaktów gospodarczych między nimi.

Mając na uwadze powyższe należy zaakceptować ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd I instancji i przedstawioną na ich podstawie ocenę prawną. W niniejszej sprawie domniemanie świadomości pozwanej Spółki jawnej pokrzywdzenia wierzycieli poprzez zawarcie umowy cesji z dnia 21 października 2011 r. nie zostało obalone. Skutku takiego nie przynoszą w szczególności zeznania świadka L. M. (1), który zaprzeczył, aby pozwana miała jakąkolwiek wiedzę na temat sytuacji finansowej (...) (k. 539). Treść tych zeznań nie koreluje z zakresem i częstotliwością współpracy upadłej z pozwanym oraz wynikającym z art. 355 § 2 k.c. domniemaniem profesjonalizmu i wyższej staranności prezentowanej w stosunkach gospodarczych przez przedsiębiorcę. Bliskość wzajemnych relacji charakterystyczna dla okresu prowadzenia spraw pozwanej Spółki przez J. K. nie mogła całkowicie zaniknąć z chwilą jego śmierci. Syn zmarłego P. K. obejmując zarząd spółki „ P.P.H.U. (...), S., S.” przejął przynajmniej w części (co można przesądzić z bardzo wysokim prawdopodobieństwem) umiejętności i wiedzę fachową nieżyjącego ojca i wykorzystać mógł profesjonalizm pracowników firmy odpowiadających dotychczas za jej kontakty handlowe i przygotowanie zamówień. Potencjał intelektualny firmy zawiera się bowiem nie tylko w wiedzy i umiejętności jej szefa, ale również wszystkich osób w niej zatrudnionych. Towarzyszy temu orientacja w funkcjonowaniu rynku i pewna świadomość sytuacyjna chroniąca przedsiębiorstwo przed ryzykiem podejmowania działań nietrafionych i ewidentnie szkodliwych.

Okoliczności zawarcia umów cesji wierzytelności z wybraną grupą kilku dostawców, w tym pozwaną, którzy następnie podjęli współpracę z nowopowstałą spółką córki L. M. (2) M., wykorzystującą do chwili obecnej maszyny nabyte od (...) , również obniżają wiarygodność zeznań L. M. (1) złożonych na okoliczności nieświadomości pozwanej pokrzywdzenia innych wierzycieli w następstwie zawarcia umowy cesji z dnia 21.10.2011 roku.

Opatrywanie zamówień (...) sp. z o.o. w S. danymi dotyczącymi jej firmy, siedziby, adresu i oznaczenia sądu rejestrowego, w którym Spółka jest wpisana do KRS, czyniące zadość wymogom art. 206 § 1 k.s.h. nie może być uznane za obalające domniemanie z art. 527 § 1 k.p.c. Z faktu, że obowiązek zamieszczania powyższych danych nie dotyczy pism i zamówień handlowych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością kierowanych do osób pozostających z nimi w stałych stosunkach gospodarczych nie sposób wyprowadzić przekonania, że relacje między zamawiającym a wykonawcą nie miały w analizowanej sprawie stałego charakteru. Wymogi art. 206 k.s.h. mają bowiem jedynie znaczenie formalne i porządkowe, zaś odstąpienie od ich respektowania nie może wpłynąć na charakter umowy i treść zobowiązań kontrahentów (por. A. Szumański w Komentarzu do k.s.h., tom II, str. 507).

Z tych przyczyn, Sąd Apelacyjny uznał przekonanie Sądu I instancji o nieobaleniu domniemania płynącego z art. 527 § 4 k.p.c. przez pozwaną Spółkę za uprawnione i podzielił w całości zaprezentowaną w związku z tym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację.

Apelacja strony powodowej zasługuje na uwzględnienie w całości. Materiał procesowy zebrany w niniejszej sprawie potwierdza, że pozwana Spółka wyegzekwowała wszystkie należności scedowane na jej rzecz w umowie z dnia 21 października 2011 r. poza kwotą 8.327,10 zł, która została zdeponowana przez dłużników I. i A. N. i oczekuje do chwili obecnej na decyzję Sądu w przedmiocie określenia wierzyciela legitymowanego do jej odbioru. Twierdzenie Sądu I instancji (k. 571), że kwota należna powodowi wynosi 91.226,65 zł, a nie 92.776,45 zł, wydaje się być efektem błędu rachunkowego, którego obecność w zaskarżonym wyroku została milcząco przyznana przez stronę pozwaną.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji na zasadzie: art. 386 § 1 k.p.c. (pkt I orzeczenia) oraz art. 385 k.p.c. (pkt II orzeczenia).

O kosztach procesu odwoławczego postanowiono zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.