Ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa zasady prowadzenia działalności w zakresie
krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego, koleją i żeglugą
śródlądową towarów niebezpiecznych oraz organy i jednostki realizujące zadania
związane z tym przewozem.

art. 2. więcej Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) ADR – Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu
drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzoną w Genewie dnia
30 września 1957 r. (Dz. U. z 2011 r. poz. 641), wraz ze zmianami
obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej
Polskiej, ogłoszonymi we właściwy sposób;
2) RID – Regulamin dla międzynarodowego przewozu kolejami towarów
niebezpiecznych (RID), stanowiący załącznik C do Konwencji
o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF), sporządzonej w Bernie
dnia 9 maja 1980 r. (Dz. U. z 2007 r. poz. 674 i 675, z 2009 r. poz. 1318, z 2011 r. poz. 804 i 805 oraz z 2015 r. poz. 1726), wraz ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej
Polskiej, ogłoszonymi we właściwy sposób;
3) ADN – Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu
śródlądowymi drogami wodnymi towarów niebezpiecznych (ADN), zawartą
w Genewie dnia 26 maja 2000 r. (Dz. U. z 2010 r. poz. 1537), wraz ze
zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w stosunku do
Rzeczypospolitej Polskiej, ogłoszonymi we właściwy sposób;
4) towar niebezpieczny – materiał lub przedmiot, który zgodnie z ADR, RID lub
ADN nie jest dopuszczony, odpowiednio, do przewozu drogowego, przewozu
koleją lub przewozu żeglugą śródlądową albo jest dopuszczony do takiego
przewozu na warunkach określonych w tych przepisach;
5) przewóz drogowy towarów niebezpiecznych – każde przemieszczenie
towarów niebezpiecznych pojazdem po drodze publicznej lub po innych
drogach ogólnodostępnych, z uwzględnieniem postojów wymaganych
podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem;
6) przewóz koleją towarów niebezpiecznych – każde przemieszczenie towarów
niebezpiecznych wagonem, z uwzględnieniem postojów wymaganych
podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem;
7) przewóz żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych – każde
przemieszczenie towarów niebezpiecznych statkiem po wodach
śródlądowych, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego
przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem;
8) uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych – podmioty wymienione
w ADR, RID lub ADN lub jednostka wojskowa, prowadzące działalność
związaną z przewozem towarów niebezpiecznych;
9) osoba wykonująca czynności związane z przewozem towarów
niebezpiecznych – osobę fizyczną zatrudnioną przez uczestnika przewozu
towarów niebezpiecznych albo wykonującą czynności na jego rzecz;
10) zaświadczenie ADR – dokument potwierdzający ukończenie przez kierowcę
kursu ADR i złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu dla kierowców
wykonujących przewóz drogowy towarów niebezpiecznych;
11) świadectwo eksperta ADN – dokument potwierdzający ukończenie kursu
i złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu kończącego kurs na eksperta ADN;
12) pojazd – pojazd samochodowy albo zespół pojazdów składający się z pojazdu
samochodowego i przyczepy lub naczepy, lub z ciągnika rolniczego
i przyczepy, w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990, z późn. zm.);
13) wagon – pojazd kolejowy bez własnego układu napędzającego, który porusza
się na własnych kołach po torach kolejowych i jest używany do przewozu towarów;
14) statek – urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez napędu
mechanicznego używane do przewozu towarów;
15) środek transportu – pojazd, wagon lub statek używany do przewozu towarów niebezpiecznych;
16) urządzenie transportowe – urządzenie umieszczane w środku transportu lub
trwale z nim połączone, wykorzystywane do przewozu towaru,
w szczególności: cysternę, kontener, kontener do przewozu luzem,
wagon-baterię, pojazd-baterię, pojazd MEMU, wieloelementowy kontener do
gazu (MEGC), duży pojemnik do przewozu luzem (DPPL);
17) siły zbrojne – Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej lub siły zbrojne państw
obcych przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz członków
ich personelu cywilnego, jeżeli pozostają w związku z pełnieniem
obowiązków służbowych, o ile umowa międzynarodowa, której
Rzeczpospolita Polska jest stroną, nie stanowi inaczej;
18) ciśnieniowe urządzenia transportowe:
a) naczynia ciśnieniowe, w stosownych przypadkach ich zawory i inne
wyposażenie, objęte działem 6.2. ADR, RID lub ADN,
b) zbiorniki, pojazdy-baterie, wagony-baterie, wieloelementowe kontenery
do gazu (MEGC), w stosownych przypadkach ich zawory i inne
wyposażenie, objęte działem 6.8 odpowiednio ADR, RID i ADN
– jeżeli urządzenia określone w lit. a lub b są używane zgodnie z odpowiednio
ADR, RID i ADN w transporcie gazów klasy 2, z wyłączeniem gazów lub
przedmiotów mających w kodzie klasyfikacyjnym cyfry 6 i 7, oraz
w transporcie niektórych towarów niebezpiecznych innych klas określonych
w ustawie. Ciśnieniowe urządzenia transportowe obejmują naboje gazowe
(UN 2037), ale nie obejmują aerozoli (UN 1950), otwartych naczyń
kriogenicznych, butli do aparatów oddechowych, gaśnic (UN 1044),
ciśnieniowych urządzeń transportowych wyłączonych zgodnie z
podrozdziałem 1.1.3.2 odpowiednio ADR, RID i ADN i ciśnieniowych
urządzeń transportowych wyłączonych z zakresu stosowania zasad budowy
i badań opakowań zgodnie z przepisami szczególnymi działu 3.3
odpowiednio ADR, RID i ADN;
19) udostępnienie na rynku – każde dostarczenie ciśnieniowego urządzenia
transportowego w celu jego dystrybucji lub użytkowania na rynku unijnym
w ramach działalności handlowej lub działalności użyteczności publicznej
odpłatnie lub nieodpłatnie;
20) użytkowanie – napełnianie, okresowe przechowywanie połączone
z przewozem, opróżnianie lub ponowne napełnianie ciśnieniowych urządzeń
transportowych;
21) podmiot uczestniczący w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami
transportowymi – producenta, upoważnionego przedstawiciela, importera,
dystrybutora, właściciela lub użytkownika, prowadzącego działalność
gospodarczą lub świadczącego usługi publiczne odpłatnie lub nieodpłatnie;
22) ocena zgodności – ocenę i procedurę oceny zgodności określona odpowiednio
w ADR, RID i ADN;
23) znak zgodności  – oznakowanie potwierdzające zgodność ciśnieniowego
urządzenia transportowego z wymaganiami określonymi odpowiednio
w ADR, RID i ADN oraz w przepisach ustawy;
24) ponowna ocena zgodności – podjętą na wniosek właściciela lub użytkownika
procedurę późniejszej oceny zgodności ciśnieniowego urządzenia transportowego;
25) autoryzacja, dystrybutor, importer, producent, upoważniony przedstawiciel –
autoryzację, dystrybutora, importera, producenta, upoważnionego przedstawiciela, w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach
oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2019 r. poz. 544);
26) jednostka kontrolująca – jednostkę oceniającą zgodność, o której mowa
w art. 2 pkt 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającego wymagania w zakresie
akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania
produktów do obrotu i uchylającego rozporządzenie (EWG)
nr 339/93 (Dz. Urz. UE L 218 z 13.08.2008, str. 30), i jednocześnie
spełniającą wymagania, o których mowa w 1.8.6.8 ADR, RID i ADN;
27) wprowadzenie do obrotu – udostępnienie wyrobu na rynku po raz pierwszy.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu towarów
niebezpiecznych:
1) w przypadkach wskazanych odpowiednio w ADR, RID lub ADN;
2) statkami morskimi na morskich wodach wewnętrznych;
3) promami pływającymi po wodach morskich, przepływającymi po
śródlądowej drodze wodnej lub przez port;
4) wykonywanego w całości w granicach obszaru niebędącego obszarem
ogólnodostępnym.
2. Przy krajowym przewozie towarów niebezpiecznych nie obowiązują
wymagania odpowiednio ADR, RID lub ADN, dotyczące używania języków
innych niż język polski.

art. 4. więcej Art. 4. W sprawach nieuregulowanych niniejszą ustawą do przewozu
towarów niebezpiecznych, w tym do środków transportu i urządzeń
transportowych, stosuje się odpowiednio ADR, RID lub ADN.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Zezwala się na przewóz towarów niebezpiecznych, określonych
odpowiednio w ADR, RID lub ADN jako towary dopuszczone do przewozu,
wyłącznie na warunkach określonych w tych przepisach.
2. Zabrania się przewozu towarów niebezpiecznych określonych
odpowiednio w ADR, RID lub ADN jako towary niedopuszczone do przewozu.
3. Zabrania się przewozu towarów niebezpiecznych środkami transportu
innymi niż wymienione w art. 2 pkt 15.

art. 6. więcej Art. 6. Przy przewozie koleją towarów niebezpiecznych do i z państw
niebędących stronami Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami
(COTIF), sporządzonej w Bernie dnia 9 maja 1980 r., stosuje się przepisy
o przewozie koleją towarów niebezpiecznych, ustalone między stronami, pod
warunkiem że uczestnicy przewozu zagwarantują poziom bezpieczeństwa zgodny z RID.

art. 7. więcej Art. 7. Statki żeglugi śródlądowej mogą przewozić towary niebezpieczne na
wodach morskich, zgodnie z przepisami kodeksu IMDG – międzynarodowego
morskiego kodeksu towarów niebezpiecznych Międzynarodowej Organizacji
Morskiej (IMO), stanowiącego załącznik do Międzynarodowej konwencji
o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonej w Londynie dnia
1 listopada 1974 r. (SOLAS) (Dz. U. z 2016 r. poz. 869 oraz z 2017 r. poz. 142)
wraz z Protokołem z 1978 r. dotyczącym Międzynarodowej konwencji
o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego
1978 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 320 i 321).

art. 8. więcej Art. 8. 1. Dopuszcza się odstępstwa od przepisów ustawy w przypadku
krajowego przewozu towarów niebezpiecznych środkami transportu należącymi do
sił zbrojnych lub środkami transportu, za które siły zbrojne są odpowiedzialne.
2. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki krajowego przewozu towarów niebezpiecznych środkami transportu
należącymi do sił zbrojnych lub środkami transportu, za które siły zbrojne są
odpowiedzialne,
2) szczegółowe wymagania, jakie powinny spełniać pojazdy oraz urządzenia
transportowe i opakowania mające zastosowanie w przewozie towarów
niebezpiecznych, o którym mowa w ust. 1,
3) warunki i tryb wydawania wojskowego świadectwa dopuszczenia do
przewozu towarów niebezpiecznych, a także wzór i sposób jego wypełniania
– mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
publicznego oraz potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów
właściwych w tym zakresie.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Jeżeli przepisy odpowiednio ADR, RID lub ADN zobowiązują
właściwą władzę lub upoważnione przez nią jednostki do wykonywania
odpowiednich czynności administracyjnych, czynności te wykonują:
1) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego – w sprawach kontroli bezpieczeństwa
przewozu koleją towarów niebezpiecznych;
2) wojewódzki inspektor transportu drogowego – w sprawach kontroli
bezpieczeństwa przewozu drogowego towarów niebezpiecznych;
3) dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej – w sprawach:
a) świadectwa dopuszczenia statku ADN do przewozu niektórych towarów
niebezpiecznych, zwanego dalej „świadectwem dopuszczenia statku
ADN”, oraz tymczasowego świadectwa dopuszczenia statku do
przewozu towarów niebezpiecznych, zwanego dalej „tymczasowym świadectwem”,
b) świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw
przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów,
c) kontroli bezpieczeństwa przewozu żeglugą śródlądową towarów
niebezpiecznych;
4) Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, zwany dalej „Dyrektorem
TDT” – w sprawach:
a) warunków technicznych i badań urządzeń transportowych
przeznaczonych do przewozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową
towarów niebezpiecznych,
b) warunków technicznych i badań nadwozi pojazdów do przewozu luzem
towarów niebezpiecznych w przewozie drogowym,
c) warunków technicznych i badań naczyń ciśnieniowych przeznaczonych
do przewozu gazów,
d) świadectwa dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych towarów
niebezpiecznych, zwanego dalej „świadectwem dopuszczenia pojazdu ADR”,
e) świadectwa doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów
niebezpiecznych w zakresie przewozu drogowego, przewozu koleją
i przewozu żeglugą śródlądową;
5) Prezes Państwowej Agencji Atomistyki – w sprawach warunków przewozu
materiałów promieniotwórczych;
6) minister właściwy do spraw gospodarki w sprawach:
a) warunków technicznych i badań opakowań towarów niebezpiecznych,
b) badań, klasyfikacji oraz warunków dopuszczania do przewozu towarów
niebezpiecznych;
7) minister właściwy do spraw zdrowia – w sprawach warunków przewozu
materiałów zakaźnych;
8) minister właściwy do spraw transportu – w pozostałych sprawach.
2. Właściwi ministrowie mogą upoważnić, w drodze zarządzenia, na
określonych warunkach, podległe lub nadzorowane jednostki do wykonywania
czynności w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 6–8, mając na uwadze
usprawnienie procedury, kompetencje jednostki i kwalifikacje jej personelu.
2a. Minister właściwy do spraw gospodarki może upoważnić, w drodze
rozporządzenia, instytuty działające w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz do
wykonywania czynności administracyjnych w sprawach, o których mowa w ust. 1
pkt 6, mając na uwadze usprawnienie procedury, kompetencje instytutów i
kwalifikacje ich personelu.
3. Właściwymi organami w zakresie krajowego przewozu towarów
niebezpiecznych środkami transportu należącymi do Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej są:
1) Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych w sprawach:
a) zaświadczeń ADR dla kierowców pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej przewożących towary niebezpieczne,
b) kontroli jednostek wojskowych prowadzących kursy, o których mowa w ustawie;
2) Szef Wojskowego Dozoru Technicznego w sprawach:
a) warunków technicznych i badań urządzeń transportowych
przeznaczonych do przewozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową
towarów niebezpiecznych,
b) wojskowego świadectwa dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 1:
1) pkt 3 – jest minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej;
2) pkt 4 – jest minister właściwy do spraw transportu.
2. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 3, jest
Minister Obrony Narodowej.

art. 11. więcej Art. 11. Obowiązki uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych określają
odpowiednio ADR, RID lub ADN oraz przepisy ustawy.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych ma obowiązek
przedsięwziąć niezbędne środki bezpieczeństwa w celu zapobieżenia zagrożeniom
dla osób, mienia i środowiska, a w przypadku zaistnienia wypadku lub awarii
niezwłocznie powiadomić osoby będące w strefie zagrożenia oraz centrum
powiadamiania ratunkowego lub jednostkę ochrony przeciwpożarowej.
2. W przypadku zaistnienia wypadku lub awarii w przewozie towarów
niebezpiecznych środkami transportu należącymi do sił zbrojnych lub środkami
transportu, za które siły zbrojne są odpowiedzialne, uczestnik tego przewozu
niezwłocznie powiadamia osoby będące w strefie zagrożenia oraz centrum
powiadamiania ratunkowego lub jednostkę ochrony przeciwpożarowej, a ponadto
właściwą terenową jednostkę organizacyjną Żandarmerii Wojskowej.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany
wyposażyć osobę wykonującą przewóz towarów w wymagane dokumenty,
o których mowa w ustawie, oraz odpowiednio w ADR, RID lub ADN.
2. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany zamieścić,
w wymaganych dokumentach, o których mowa w ustawie, oraz odpowiednio
w ADR, RID lub ADN nazwę i adres podmiotu, którego własnością, w chwili
przekazania osobie wykonującej przewóz towarów, jest towar niebezpieczny.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany
przeszkolić osoby wykonujące czynności związane z przewozem drogowym, koleją i żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, zatrudnione przez niego lub wykonujące na jego rzecz czynności związane z przewozem towarów
niebezpiecznych przed podjęciem tych czynności, w zakresie odpowiednim do
odpowiedzialności i obowiązków tych osób. Szkolenie powinno być okresowo
uzupełnianie w celu uwzględnienia zmian w przepisach dotyczących przewozu
towarów niebezpiecznych.
2. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1, prowadzi osoba posiadająca
świadectwo przeszkolenia doradcy odpowiednio w zakresie przewozu drogowego,
przewozu koleją lub przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych,
zwane dalej „świadectwem doradcy”, lub osoba posiadająca wiedzę
i wykształcenie niezbędne do zapewnienia prawidłowego przebiegu szkolenia.
3. Osoba przeprowadzająca szkolenie potwierdza na piśmie przeszkolenie
osób, o których mowa w ust. 1.

Art. 14a. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 ust. 1
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27
kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem
danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz
uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.
Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wpływa na przebieg kontroli,
o której mowa w art. 99 ust. 1.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany
wyznaczyć na swój koszt co najmniej jednego doradcę do spraw bezpieczeństwa
przewozu towarów niebezpiecznych, właściwego ze względu na zakres
wykonywanego przewozu lub czynności z nim związanych, określonych
odpowiednio w ADR, RID lub ADN, zwanego dalej „doradcą”.
2. Obowiązek wyznaczenia doradcy nie dotyczy uczestników wykonujących
przewóz towarów niebezpiecznych każdorazowo w ilościach mniejszych niż
określone w ADR, RID lub ADN.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany:
1) wysłać jeden egzemplarz rocznego sprawozdania z działalności tego
uczestnika, w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych oraz czynności
z nim związanych, zwanego dalej „rocznym sprawozdaniem”, w terminie do
dnia 28 lutego każdego roku następującego po roku, którego dotyczy
sprawozdanie, odpowiednio:
a) wojewódzkiemu inspektorowi transportu drogowego właściwemu ze
względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania uczestnika przewozu
towarów niebezpiecznych – w zakresie przewozu drogowego towarów
niebezpiecznych,
b) Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego – w zakresie przewozu koleją
towarów niebezpiecznych,
c) dyrektorowi urzędu żeglugi śródlądowej właściwemu ze względu na
siedzibę lub miejsce zamieszkania uczestnika przewozu towarów
niebezpiecznych – w zakresie przewozu żeglugą śródlądową towarów
niebezpiecznych;
2) przechowywać drugi egzemplarz rocznego sprawozdania w swojej siedzibie
przez okres 5 lat od dnia jego wysłania.
2. W przypadku przewozu towarów niebezpiecznych środkami transportu
należącymi do sił zbrojnych lub środkami transportu, za które siły zbrojne są
odpowiedzialne, jeden egzemplarz rocznego sprawozdania jest przekazywany
drogą służbową przez dowódcę jednostki wojskowej, z której realizowany jest
przewóz, do Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, w terminie do dnia
28 lutego każdego roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie,
a drugi egzemplarz rocznego sprawozdania jest przechowywany w jednostce
wojskowej przez okres 5 lat od dnia jego wysłania.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Jeżeli w związku z przewozem towarów niebezpiecznych miał
miejsce poważny wypadek lub awaria w rozumieniu ADR, RID lub ADN uczestnik
przewozu, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia zdarzenia, przekazuje raport,
o którym mowa w art. 40 ust. 2:
1) Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego – w przypadku przewozu towarów
niebezpiecznych koleją;
2) właściwemu ze względu na miejsce wystąpienia zdarzenia wojewódzkiemu
inspektorowi transportu drogowego – w przypadku przewozu drogowego
towarów niebezpiecznych;
3) właściwemu ze względu na miejsce wystąpienia zdarzenia dyrektorowi
urzędu żeglugi śródlądowej – w przypadku przewozu towarów
niebezpiecznych żeglugą śródlądową;
4) Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych – w przypadku przewozu
towarów niebezpiecznych środkami transportu należącymi do sił zbrojnych
lub środkami transportu, za które siły zbrojne są odpowiedzialne.
2. Informacja o poważnym wypadku lub awarii w przewozie towarów
niebezpiecznych jest przekazywana ministrowi właściwemu do spraw transportu
przez organy, o których mowa w ust. 1, niezwłocznie po otrzymaniu przez te
organy raportu powypadkowego, o którym mowa w art. 40 ust. 2.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Przewóz towarów niebezpiecznych, o których mowa w ust. 2
pkt 4, środkami transportu należącymi do sił zbrojnych lub środkami transportu, za
które siły zbrojne są odpowiedzialne, odbywa się na podstawie zezwolenia
wojskowego na przejazd drogowy wydanego przez właściwy organ wojskowy.
2. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) organy wojskowe właściwe do wydawania zezwolenia wojskowego na
przejazd drogowy,
2) sposób i tryb wydawania zezwolenia wojskowego na przejazd drogowy,
3) wzór i sposób wypełnienia zezwolenia wojskowego na przejazd drogowy oraz
wzory dokumentów związanych z jego wydaniem,
4) wykaz towarów niebezpiecznych, których przewóz podlega obowiązkowi
uzyskania zezwolenia wojskowego na przejazd drogowy
– mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów
właściwych w tym zakresie, zakres niezbędnych danych oraz szczególne
zagrożenia związane z przewozem towarów niebezpiecznych.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Obowiązki osoby wykonującej czynności związane z przewozem
towarów niebezpiecznych określają odpowiednio ADR, RID lub ADN oraz przepisy ustawy.
2. Kierowca pojazdu lub inna osoba przewożąca towary niebezpieczne jest
obowiązana mieć przy sobie i okazywać na żądanie osób uprawnionych do
przeprowadzania kontroli wymagane dokumenty.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Do kierowania pojazdem przewożącym towary niebezpieczne
w przewozie drogowym, w stosunku do którego ADR wymaga ukończenia przez
jego kierowcę kursu ADR, jest uprawniona osoba, która posiada ważne
zaświadczenie ADR.
2. Zaświadczenie ADR otrzymuje osoba, która:
1) ukończyła 21 lat, z wyjątkiem kierowców pojazdów należących do Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
2) spełnia wymagania określone w przepisach prawa o ruchu drogowym
i o transporcie drogowym w stosunku do kierowców wykonujących przewóz drogowy;
3) ukończyła odpowiedni kurs ADR:
a) początkowy, jeżeli ubiega się o wydanie zaświadczenia ADR po raz
pierwszy,
b) doskonalący – jeżeli ubiega się o przedłużenie zaświadczenia ADR;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kończący kurs ADR początkowy
albo doskonalący.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Zakres egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, obejmuje
sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów
międzynarodowych dotyczących przewozu drogowego towarów niebezpiecznych.
2. Egzaminy przeprowadzane są w ośrodku szkolenia przez dwuosobową
komisję egzaminacyjną, zwaną dalej „komisją”, powołaną przez marszałka
województwa, w której skład wchodzą:
1) przewodniczący komisji – przedstawiciel marszałka województwa;
2) członek komisji – przedstawiciel organizacji o zasięgu ogólnopolskim
zrzeszającej przedsiębiorców wykonujących przewozy drogowe lub
kierowców albo przedstawiciel ośrodka szkolenia prowadzącego kurs.
3. W skład komisji mogą wchodzić osoby, które nie były prawomocnie
skazane za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych lub
przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów oraz dają rękojmię rzetelnego
wykonywania powierzonych przez marszałka zadań.
4. Egzamin przeprowadzany jest na podstawie pytań testowych jednokrotnego
wyboru, pochodzących z katalogu pytań testowych zatwierdzonego przez ministra
właściwego do spraw transportu.
5. Za przeprowadzenie egzaminu osobom wchodzącym w skład komisji
przysługuje wynagrodzenie, którego koszt ponosi podmiot prowadzący kurs,
w którego ośrodku szkolenia przeprowadzono egzamin.
6. Podmiot prowadzący kurs, w którego ośrodku szkolenia jest
przeprowadzany egzamin, umożliwia jego przeprowadzenie przez komisję,
zapewniając odpowiednie warunki lokalowe.
7. Osoba, która przystąpiła do egzaminu, może złożyć do marszałka
województwa skargę co do jego przebiegu. Skargę wnosi się w formie pisemnej
w terminie do 7 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu.
8. W przypadku uznania skargi za zasadną marszałek województwa może
nakazać powtórzenie egzaminu albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym.
9. Kierowca, który zamierza poszerzyć zakres posiadanych uprawnień, może
przystąpić do części specjalistycznej egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2
pkt 4, po ukończeniu kursu specjalistycznego odpowiadającego zakresowi
egzaminu. Okres ważności rozszerzonych uprawnień nie może przekraczać terminu
ważności dotychczas posiadanych uprawnień.
10. Uczestnik kursu przystępuje do egzaminu nie później niż w terminie
6 miesięcy od dnia jego ukończenia. W tym terminie może też przystępować do
egzaminów poprawkowych.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Egzamin, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, dla kierowców
pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jest
przeprowadzany w upoważnionej jednostce wojskowej przez komisję egzaminacyjną powołaną przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych spośród osób posiadających wiedzę w zakresie bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.
2. Na egzaminie, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4, stosuje się pytania
egzaminacyjne pochodzące z katalogu pytań zatwierdzonego przez Ministra
Obrony Narodowej. Katalog pytań oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym
nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.
3. Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa w ust. 1, może, za
pośrednictwem Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, zgłaszać do ministra
właściwego do spraw transportu w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia
egzaminu lub ogłoszenia jego wyniku, w formie pisemnej, skargi co do jego
przebiegu lub wyniku. Przepis art. 21 ust. 8 stosuje się odpowiednio.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Przewodniczący komisji po zakończeniu egzaminu niezwłocznie
sporządza protokół zawierający wykaz kierowców, którzy uzyskali pozytywny
wynik egzaminu. Przewodniczący komisji przekazuje protokół marszałkowi
województwa w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu.
2. Wykaz kierowców zawiera następujące dane tych osób:
1) imię i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL – o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu
potwierdzającego tożsamość;
4) miejsce zamieszkania kierowcy;
5) zakres przeprowadzonego egzaminu.
3. Marszałek województwa na podstawie protokołu sporządzonego przez
przewodniczącego komisji w terminie 14 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu
wydaje kierowcy zaświadczenie ADR. Zaświadczenie ADR przesyła się kierowcy
za zwrotnym potwierdzeniem odbioru na adres wskazany przez kierowcę.
4. Zaświadczenie ADR jest wydawane na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia
z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4.

art. 24. więcej Art. 24. 1. W przypadku utraty zaświadczenia ADR, jego zniszczenia
w stopniu powodującym nieczytelność, a także zmiany stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w nim zawartych, na pisemny wniosek kierowcy marszałek województwa w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku przesyła
kierowcy, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, na adres wskazany we wniosku:
1) wtórnik dokumentu – pod warunkiem złożenia marszałkowi województwa
wraz z wnioskiem oświadczenia o utracie dokumentu albo
2) nowy dokument.
2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności
karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
3. Kierowca dokonuje zwrotu zniszczonego dokumentu oraz dokumentu
wymagającego zmiany danych osobowych niezwłocznie, nie później niż
w terminie 14 dni od dnia otrzymania nowego dokumentu albo wtórnika.
4. Kierowca, który po uzyskaniu wtórnika odzyskał utracony dokument,
o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany zwrócić ten dokument marszałkowi
województwa w terminie 14 dni od dnia jego odzyskania.
5. Marszałek województwa po otrzymaniu od kierowcy dotychczas
posiadanego zaświadczenia ADR unieważnia je przez odcięcie lewego rogu
o powierzchni co najmniej 1 cm2 i przechowuje w dokumentacji, o której mowa w art. 28.
6. W celu przedłużenia ważności zaświadczenia ADR kierowca jest
obowiązany w okresie 12 miesięcy poprzedzających dzień upływu ważności
zaświadczenia ADR ukończyć kurs ADR doskonalący i złożyć z wynikiem
pozytywnym egzamin, o którym mowa w art. 20 ust. 2 pkt 4. Po spełnieniu tych
wymagań marszałek województwa przedłuża ważność zaświadczenia ADR na
okres kolejnych 5 lat od dnia upływu terminu ważności dotychczasowego
zaświadczenia ADR, wydając nowe zaświadczenie ADR.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Wydając odpowiednio zaświadczenie ADR albo jego wtórnik
marszałek województwa pobiera opłatę:
1) za wydanie zaświadczenia ADR albo jego wtórnika;
2) ewidencyjną na pokrycie kosztów działania centralnej ewidencji kierowców,
w wysokości, o której mowa w art. 80d ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
2. Marszałek województwa przekazuje opłatę ewidencyjną do Funduszu –
Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców, o którym mowa w art. 80d ust. 2
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym – na zasadach
i w terminach określonych w przepisach tej ustawy.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Marszałek województwa przekazuje do centralnej ewidencji
kierowców, o której mowa w art. 100a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. –
Prawo o ruchu drogowym, następujące dane osób, którym wydano zaświadczenie
ADR albo wydano jego wtórnik:
1) imię i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL – o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu
potwierdzającego tożsamość;
4) zakres i numer wydanego zaświadczenia ADR;
5) okres ważności zaświadczenia ADR.
2. Dane, o których mowa w ust. 1, przekazuje się do centralnej ewidencji
kierowców na zasadach określonych w art. 100ac ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
3. Marszałek województwa prowadzi ewidencję wydanych zaświadczeń ADR
zawierającą dane, o których mowa w ust. 1.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Zaświadczenie ADR dla kierowcy pojazdów należących do Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przewożących towary niebezpieczne jest
wydawane przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych. Za wydanie
zaświadczenia ADR dla kierowcy pojazdów należących do Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej nie pobiera się opłaty.
2. Zaświadczenie ADR, o którym mowa w ust. 1, jest ważne tylko
w przypadku przewozu towarów niebezpiecznych środkami transportu należącymi
do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub środkami transportu, za które Siły
Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej są odpowiedzialne.
3. Do wykonywania przewozu, o którym mowa w ust. 2, uprawniona jest
również osoba posiadająca zaświadczenie ADR wydane przez marszałka województwa.
4. Osoba posiadająca zaświadczenie ADR, o którym mowa w ust. 1, może
otrzymać zaświadczenie wydane przez marszałka województwa, po uiszczeniu
opłaty, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1. Zaświadczenie wydane przez
marszałka województwa jest ważne przez okres, na który zostało wydane
zaświadczenie ADR, o którym mowa w ust. 1.
5. W przypadku utraty zaświadczenia ADR przez kierowcę pojazdów
należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek osoby
zainteresowanej Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych wydaje wtórnik
zaświadczenia ADR. Za wydanie wtórnika zaświadczenia ADR dla kierowcy
pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nie pobiera się opłaty.
6. Przekazanie przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych danych,
o których mowa w art. 26 ust. 1, do centralnej ewidencji kierowców, o której mowa
w art. 100a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
nie podlega opłacie ewidencyjnej.
7. Przepisy art. 24 i art. 26 stosuje się odpowiednio.

art. 28. więcej Art. 28. Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych
zaświadczeń ADR oraz ich wtórników jest przechowywana odpowiednio przez
marszałka województwa lub Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych przez okres 5 lat.

art. 29. więcej Art. 29. (uchylony).

art. 30. więcej Art. 30. 1. Zadania marszałka województwa, o których mowa w art. 21 ust. 2
i 8, art. 23 ust. 3, art. 24, art. 25, art. 26 ust. 1 i 3 oraz art. 28, są wykonywane jako
zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
2. Minister właściwy do spraw transportu sprawuje nadzór nad
wykonywaniem przez marszałka województwa zadań, o których mowa w ust. 1,
pod względem legalności i rzetelności.

art. 31. więcej Art. 31. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółową formę i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa
w art. 20 ust. 2 pkt 4, mając na uwadze zakres egzaminu wyznaczony
przepisami ADR, konieczność zapewnienia ujednoliconych procedur egzaminowania;
2) szczegółowy tryb wydawania zaświadczenia ADR oraz tryb wydawania
wtórnika zaświadczenia ADR, a także sposób wypełniania zaświadczenia
ADR, mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania w tym zakresie;
3) warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej egzaminu oraz
dotyczącej wydanych zaświadczeń oraz wydawania ich wtórników,
uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia tej dokumentacji
uniemożliwiającego dostęp osób niepowołanych oraz wyposażenie
pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów;
4) wzór zaświadczenia ADR, uwzględniając postanowienia ADR i potrzebę jego
należytego zabezpieczenia przed fałszowaniem;
5) wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej, która nie może
być wyższa niż 10% kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie
przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
mając na uwadze czas trwania egzaminu i wykonywane przez członków
komisji egzaminacyjnej czynności;
6) wysokość opłaty, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1, która nie może być
wyższa niż 50 zł za dokument, mając na uwadze pokrycie kosztów wydawania
zaświadczenia ADR i wtórnika zaświadczenia ADR, w tym pokrycie kosztów
związanych z drukiem i czynnościami administracyjnymi.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Na statku żeglugi śródlądowej przewożącym towary niebezpieczne
powinien znajdować się ekspert do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów
niebezpiecznych statkami żeglugi śródlądowej, zwany dalej „ekspertem ADN”.
2. Na statku, o którym mowa w ust. 1, będącym zbiornikowcem
przeznaczonym do przewozu gazów powinien znajdować się ekspert ADN do
spraw przewozu gazów.
3. Na statku, o którym mowa w ust. 1, będącym zbiornikowcem
przeznaczonym do przewozu chemikaliów powinien znajdować się ekspert ADN
do spraw przewozu chemikaliów.
4. Ekspertem ADN może być osoba, która posiada ważne świadectwo eksperta ADN.
5. Świadectwo eksperta ADN otrzymuje osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) ukończyła odpowiedni kurs na eksperta ADN;
3) złożyła z wynikiem pozytywnym przed komisją egzaminacyjną egzamin
kończący kurs na eksperta ADN, nie później niż w terminie 6 miesięcy od
dnia ukończenia kursu.
6. Świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu gazów lub świadectwo
eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów otrzymuje osoba, która posiada
świadectwo eksperta ADN oraz odpowiednio:
1) odbyła dodatkowy kurs w zakresie przewozu chemikaliów albo przewozu gazów;
2) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kończący kurs na eksperta ADN do
spraw przewozu gazów albo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów
przed komisją egzaminacyjną, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia
ukończenia kursu;
3) posiada wpis w żeglarskiej książeczce pracy potwierdzający przepracowanie
co najmniej jednego roku na zbiornikowcu przeznaczonym do przewozu
gazów albo na zbiornikowcu przeznaczonym do przewozu chemikaliów,
w okresie 2 lat przed złożeniem z wynikiem pozytywnym egzaminu,
o którym mowa w pkt 2.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Zakres egzaminu, o którym mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6
pkt 2, obejmuje sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz
umów międzynarodowych dotyczących przewozu żeglugą śródlądową towarów
niebezpiecznych oraz innych zagadnień objętych ramowym programem szkolenia
kursu na eksperta ADN.
2. Na egzaminie, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6
pkt 2, stosuje się pytania egzaminacyjne pochodzące z katalogu pytań
zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej. Katalog pytań oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.
3. Komisję, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, powołuje
minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej spośród osób posiadających
wiedzę w zakresie bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.
4. Osobom wchodzącym w skład komisji, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3
i ust. 6 pkt 2, za udział w przeprowadzeniu egzaminu przysługuje wynagrodzenie.
5. Egzamin, o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2,
jest przeprowadzany w urzędzie żeglugi śródlądowej po uiszczeniu opłaty.
6. Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa odpowiednio
w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, może, za pośrednictwem dyrektora urzędu
żeglugi śródlądowej, zgłaszać do ministra właściwego do spraw żeglugi
śródlądowej w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu lub ogłoszenia
jego wyniku, w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu lub wyniku.
7. W przypadku uznania skargi za zasadną minister właściwy do spraw
żeglugi śródlądowej może nakazać powtórzenie egzaminu, o którym mowa
odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, albo uznać ten egzamin za złożony
z wynikiem pozytywnym.
8. Za przystąpienie do egzaminu, w przypadku, o którym mowa w ust. 7, nie
pobiera się opłaty.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Świadectwo eksperta ADN, świadectwo eksperta ADN do spraw
przewozu gazów i świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów wydaje:
1) w przypadku osób mających miejsce zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej – dyrektor właściwego terytorialnie urzędu żeglugi
śródlądowej ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się
o uzyskanie świadectwa eksperta,
2) w przypadku osób mających miejsce zamieszkania na terytorium innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub
państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym – Dyrektor
Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie
– na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu,
o którym mowa odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie przekazuje do
Dyrektora TDT informacje dotyczące osób, którym wydał lub przedłużył
odpowiednie świadectwo eksperta ADN, zawierające następujące dane:
1) imię i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL – o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu
potwierdzającego tożsamość;
4) zakres i numer wydanego odpowiedniego świadectwa eksperta ADN;
5) okres ważności odpowiedniego świadectwa eksperta ADN.
3. W celu przedłużenia ważności świadectwa eksperta ADN, świadectwa
eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw
przewozu chemikaliów, ekspert ADN jest obowiązany ukończyć w okresie
12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności świadectwa odpowiedni kurs
na eksperta ADN i złożyć z wynikiem pozytywnym egzamin, o którym mowa
odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2. Po spełnieniu tych wymagań
dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej przedłuża ważność odpowiedniego
świadectwa eksperta ADN na okres kolejnych 5 lat od dnia upływu terminu
ważności dotychczasowego świadectwa, wydając nowe świadectwo eksperta ADN
albo przedłużając ważność dotychczasowego świadectwa.
4. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi ewidencję wydanych
i przedłużanych odpowiednich świadectw eksperta ADN, zawierającą dane,
o których mowa w ust. 2.
5. Osoba, która ukończyła odpowiedni kurs na eksperta ADN i nie złożyła
z wynikiem pozytywnym egzaminu w terminie, o którym mowa w ust. 3, może
otrzymać świadectwo eksperta ADN po spełnieniu warunków dla osoby
ubiegającej się o wydanie świadectwa eksperta ADN po raz pierwszy.
6. W przypadku utraty świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN
do spraw przewozu gazów lub świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu
chemikaliów, na wniosek osoby zainteresowanej, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje wtórnik odpowiedniego świadectwa eksperta ADN. Za wydanie
wtórnika pobiera się opłatę

art. 35. więcej Art. 35. 1. Opłata, o której mowa odpowiednio w art. 33 ust. 5 i art. 34 ust. 6,
stanowi dochód budżetu państwa.
2. Koszty związane z przeprowadzeniem egzaminu, o którym mowa
odpowiednio w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, w tym wynagrodzeniem członków
komisji egzaminacyjnej oraz wydawaniem odpowiednich świadectw eksperta
ADN, ich przedłużaniem lub wydawaniem ich wtórników są finansowane
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
żeglugi śródlądowej.

art. 36. więcej Art. 36. Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych
świadectw eksperta ADN, ich przedłużania oraz wydawania ich wtórników jest
przechowywana przez właściwego dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej przez
okres 5 lat.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Dyrektor TDT prowadzi w systemie teleinformatycznym
ewidencję ekspertów ADN, ekspertów ADN do spraw przewozu gazów i ekspertów
ADN do spraw przewozu chemikaliów, zawierającą dane, o których mowa
w art. 34 ust. 2.
2. Dyrektor TDT jest administratorem danych zgromadzonych w ewidencji,
o której mowa w ust. 1.
3. Dane, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1, 4 i 5, są ogólnodostępne.

art. 38. więcej Art. 38. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki, formę i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym
mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, mając na uwadze potrzebę
zapewnienia prawidłowego przeprowadzenia egzaminu;
2) skład komisji, o której mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, sposób jej
działania i tryb jej powoływania oraz wymagania kwalifikacyjne dla osób
wchodzących w skład komisji egzaminacyjnej i sposób ustalania wysokości
ich wynagrodzenia, uwzględniając konieczność zapewnienia obiektywnego
sprawdzenia przygotowania do pełnienia zadań eksperta ADN oraz czas
trwania egzaminu i liczbę egzaminowanych osób;
3) tryb wydawania i przedłużania odpowiedniego świadectwa eksperta ADN
oraz tryb wydawania wtórnika odpowiedniego świadectwa eksperta ADN, mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów właściwych w tym zakresie;
4) warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej egzaminu oraz
wydanych odpowiednich świadectw eksperta ADN, ich przedłużania oraz
wydawania ich wtórników, uwzględniając potrzebę właściwego
zabezpieczenia dokumentacji uniemożliwiającego dostęp osób
niepowołanych oraz wyposażenie pomieszczeń w urządzenia gwarantujące
bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów;
5) wzór świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw
przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu
chemikaliów i sposób ich wypełniania, uwzględniając postanowienia ADN;
6) wysokość opłaty za egzaminy, o której mowa w art. 33 ust. 5, która nie może
być wyższa niż 15% kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie
przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
oraz tryb jej wnoszenia, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów
związanych z przeprowadzeniem egzaminu, wydaniem świadectwa eksperta
ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa
eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, przedłużeniem ważności
dotychczasowego odpowiedniego świadectwa, w tym kosztów druku
i czynności administracyjnych;
7) wysokość opłaty, o której mowa w art. 34 ust. 6, która nie może być wyższa
niż 50 zł za dokument, oraz tryb jej wnoszenia, mając na uwadze pokrycie
kosztów wydania wtórnika odpowiednio świadectwa eksperta ADN,
świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta
ADN do spraw przewozu chemikaliów, w tym pokrycie kosztów związanych
z drukiem i czynnościami administracyjnymi.

art. 39. więcej Art. 39. Koszt kursu ADR, kursu na eksperta ADN, kursu na eksperta ADN
do spraw przewozu gazów i kursu na eksperta ADN do spraw przewozu
chemikaliów oraz koszt egzaminów, o których mowa w art. 32 ust. 5 pkt 3 i ust. 6
pkt 2, w tym koszt wydania odpowiednio świadectwa eksperta ADN, świadectwa
eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, a także koszt wydania zaświadczenia ADR i uiszczenia opłaty ewidencyjnej związanej z jego wydaniem ponosi:
1) uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych – w przypadku osoby
wykonującej na jego rzecz czynności związane z przewozem towarów
niebezpiecznych albo gdy uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych
osobiście wykonuje tę działalność;
2) uczestnik kursu lub osoba przystępująca do egzaminu – w innych przypadkach.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Obowiązki doradcy określają odpowiednio ADR, RID lub ADN
oraz przepisy ustawy.
2. Do zadań doradcy należy w szczególności sporządzenie raportu
powypadkowego dla uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, na rzecz
którego wykonuje zadania doradcy, jeżeli w związku z przewozem towarów
niebezpiecznych doznali szkody ludzie, majątek lub środowisko.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Doradca przygotowuje roczne sprawozdanie w dwóch
egzemplarzach, podpisując je imieniem i nazwiskiem oraz wskazując numer
świadectwa doradcy, o którym mowa w art. 42 ust. 1.
2. W przypadku wyznaczenia więcej niż jednego doradcy roczne
sprawozdanie sporządza jeden z wyznaczonych doradców, wskazany przez
uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych.
3. Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw
żeglugi śródlądowej określą, w drodze rozporządzenia, wzór formularza rocznego
sprawozdania oraz sposób jego wypełniania, mając na uwadze zakres niezbędnych danych.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Doradcą może być osoba, która posiada ważne świadectwo
doradcy odpowiednio w zakresie przewozu drogowego, przewozu koleją lub
przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.
2. Świadectwo doradcy otrzymuje osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) nie była skazana za przestępstwo umyślne przeciwko wiarygodności
dokumentów, obrotowi gospodarczemu oraz bezpieczeństwu powszechnemu;
3) ukończyła kurs doradcy;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin przed komisją egzaminacyjną
działającą przy Dyrektorze TDT, nie później niż w terminie 12 miesięcy od
dnia ukończenia kursu.
3. Niekaralność w zakresie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, powinna być
potwierdzona złożeniem przez osobę ubiegającą się o wydanie świadectwa doradcy
oświadczenia o niekaralności. Składający oświadczenie jest obowiązany do
zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności
karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie
organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Egzamin, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, obejmujący
sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów
międzynarodowych dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, składa się
z dwóch części – ogólnej i specjalistycznej dotyczącej odpowiednio przewozu
drogowego, przewozu koleją lub żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.
Za egzamin pobiera się opłatę.
2. Na egzaminie, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, stosuje się pytania
egzaminacyjne pochodzące z katalogu pytań zatwierdzonego przez ministra
właściwego do spraw transportu oraz ministra właściwego do spraw żeglugi
śródlądowej. Katalog pytań oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym nie
stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.
3. Komisję, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, powołują wspólnie minister
właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw żeglugi
śródlądowej spośród osób posiadających wiedzę w zakresie bezpieczeństwa
przewozu towarów niebezpiecznych.
4. Osobom wchodzącym w skład komisji, o której mowa w art. 42 ust. 2
pkt 4, za udział w przeprowadzeniu egzaminu przysługuje wynagrodzenie.
5. Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt
4, może zgłaszać za pośrednictwem Dyrektora TDT do:
1) ministra właściwego do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego
oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych albo
2) ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu
żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych
– w terminie 3 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu lub ogłoszenia jego wyniku,
w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu lub wyniku.
6. W przypadku uznania skargi za uzasadnioną odpowiednio minister
właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi
śródlądowej może nakazać powtórzenie egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2
pkt 4, albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym.
7. Za przystąpienie do egzaminu w przypadku, o którym mowa w ust. 6, nie
pobiera się opłaty.
8. Doradca, który zamierza poszerzyć zakres posiadanych uprawnień, może
przystąpić do części specjalistycznej egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2
pkt 4, po ukończeniu kursu doradcy odpowiadającego zakresowi egzaminu. Okres
ważności rozszerzonych uprawnień nie może przekraczać terminu ważności
dotychczas posiadanych uprawnień.
9. Opłaty, o której mowa w ust. 1, nie pobiera się od żołnierzy i pracowników
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej skierowanych na egzamin przez Szefa
Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Świadectwo doradcy jest wydawane, w drodze decyzji
administracyjnej, przez Dyrektora TDT na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia
z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4.
2. Dyrektor TDT przedłuża ważność świadectwa doradcy na okres kolejnych
5 lat, licząc od dnia upływu terminu ważności dotychczasowego świadectwa
doradcy, wydając nowe świadectwo doradcy, jeżeli doradca:
1) nie przestał spełniać wymogu, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2;
2) nie naruszył rażąco przez okres ostatnich 5 lat przepisów dotyczących
przewozu towarów niebezpiecznych;
3) jest posiadaczem ważnego świadectwa doradcy;
4) w okresie 12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności świadectwa
doradcy złożył z wynikiem pozytywnym egzamin, o którym mowa w art. 42
ust. 2 pkt 4.
3. Doradca, który nie złożył z wynikiem pozytywnym egzaminu w terminie,
o którym mowa w ust. 2 pkt 4, może otrzymać świadectwo doradcy po spełnieniu
warunków określonych w art. 42 ust. 2.
4. W przypadku utraty świadectwa doradcy, na wniosek osoby
zainteresowanej, Dyrektor TDT wydaje wtórnik świadectwa doradcy. Za wydanie
wtórnika pobiera się opłatę.
5. Opłaty, o której mowa w ust. 4, nie pobiera się od żołnierzy i pracowników
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej skierowanych na egzamin przez Szefa
Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Dyrektor TDT, w drodze decyzji administracyjnej, cofa
świadectwo doradcy, jeżeli doradca:
1) przestał spełniać wymóg, o którym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2;
2) w sposób rażący naruszył przepisy dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych.
2. Rażącym naruszeniem, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i art. 44 ust. 2 pkt 2,
jest w szczególności nieprzygotowanie rocznego sprawozdania.
3. Osoba, której cofnięto świadectwo doradcy na podstawie ust. 1, nie może
uzyskać świadectwa doradcy przez okres 3 lat, licząc od dnia, w którym decyzja
o cofnięciu świadectwa stała się ostateczna.

art. 46. więcej Art. 46. Opłata, o której mowa odpowiednio w art. 43 ust. 1 i art. 44 ust. 4,
stanowi przychód Transportowego Dozoru Technicznego przeznaczony na
pokrycie kosztów związanych z przeprowadzeniem egzaminu, o którym mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 4, w tym wynagrodzeniem komisji egzaminacyjnej oraz
wydawaniem świadectw doradcy, ich przedłużaniem i wydawaniem ich wtórników.

art. 47. więcej Art. 47. Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych
świadectw doradcy, ich przedłużania oraz wydawania ich wtórników jest
przechowywana przez Dyrektora TDT przez okres 5 lat.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Dyrektor TDT prowadzi w systemie teleinformatycznym
ewidencję doradców, zawierającą następujące dane:
1) imię i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL – o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego dokumentu
potwierdzającego tożsamość;
4) datę i miejsce wydania świadectwa doradcy;
5) numer świadectwa doradcy;
6) datę ważności i zakres świadectwa doradcy.
2. Dyrektor TDT jest administratorem danych zgromadzonych w ewidencji,
o której mowa w ust. 1.
3. Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4–6, są ogólnodostępne.
4. W przypadku utraty uprawnień przez doradcę Dyrektor TDT usuwa
dotyczące go dane z ewidencji, o której mowa w ust. 1.

art. 49. więcej Art. 49. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki, formę i tryb przeprowadzania egzaminu dla doradców, o którym
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, uwzględniając konieczność zapewnienia
prawidłowego przeprowadzenia egzaminu;
2) skład komisji, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 4, sposób jej działania i tryb
jej powoływania oraz wymagania kwalifikacyjne dla osób wchodzących
w skład komisji egzaminacyjnej i sposób ustalania wysokości ich
wynagrodzenia, mając na uwadze konieczność zapewnienia obiektywnego
sprawdzenia przygotowania do wykonywania zadań doradcy oraz czas
trwania egzaminu i liczbę egzaminowanych osób;
3) tryb wydawania świadectwa doradcy oraz tryb wydawania wtórnika
świadectwa doradcy, mając na uwadze potrzebę ujednolicenia sposobu
postępowania podmiotów właściwych w tym zakresie;
4) warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej egzaminu oraz
dotyczącej wydanych świadectw doradcy, ich przedłużania oraz wydawania
ich wtórników, uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia tej
dokumentacji uniemożliwiającego dostęp osób niepowołanych, a także
wyposażenie pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo
przechowywanych dokumentów;
5) wzór świadectwa doradcy i sposób jego wypełniania, uwzględniając
postanowienia ADR, RID i ADN;
6) wysokość opłaty, o której mowa w art. 43 ust. 1, z uwzględnieniem
poszczególnych części egzaminów, która nie może być wyższa niż 15%
kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej
w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, oraz tryb jej wnoszenia,
uwzględniając konieczność pokrycia kosztów związanych
z przeprowadzeniem egzaminów, wydaniem świadectwa doradcy,
przedłużeniem ważności świadectwa doradcy, w tym kosztów druku
i czynności administracyjnych;
7) wysokość opłaty, o której mowa w art. 44 ust. 4, oraz tryb jej wnoszenia, która
nie może być wyższa niż 50 zł za dokument, mając na uwadze pokrycie
kosztów wydania wtórnika świadectwa doradcy, w tym pokrycie kosztów
związanych z drukiem i czynnościami administracyjnymi.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia kursów ADR,
kursu na eksperta ADN, eksperta ADN do spraw przewozu gazów, eksperta ADN
do spraw przewozu chemikaliów oraz kursów dla doradców, zwanych dalej łącznie
„kursami”, jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6
marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495).
2. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 1, zwane dalej
„podmiotami prowadzącymi kursy”, podlegają wpisowi do rejestru podmiotów
prowadzących kursy.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również przedsiębiorcy
z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o
Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz z państw, które zawarły z Unią
Europejską i jej państwami członkowskimi Unii Europejskiej umowę regulującą
swobodę świadczenia usług, czasowo prowadzącego kursy, o których mowa
w ust. 1, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Podmiot prowadzący kursy jest obowiązany spełniać następujące warunki:
1) posiadać warunki lokalowe i wyposażenie dydaktyczne gwarantujące
przeprowadzenie kursu zgodnie z jego programem;
2) zapewnić prowadzenie zajęć przez wykładowców, którzy:
a) posiadają wyższe wykształcenie i co najmniej 5-letnią praktykę
zawodową w zakresie prezentowanych zagadnień objętych kursem lub
b) posiadają świadectwo doradcy, o którym mowa w art. 42 ust. 1;
3) posiadać możliwość przeprowadzania ćwiczeń praktycznych objętych tematyką kursów;
4) prowadzić kursy w oparciu o ramowy program, o którym mowa w art. 58 pkt 4.
5. Podmiotem prowadzącym kursy może być podmiot:
1) w stosunku do którego nie wszczęto postępowania likwidacyjnego lub upadłościowego;
2) który nie był prawomocnie skazany za umyślne przestępstwo karne skarbowe,
przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych lub
przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów – dotyczy osoby
fizycznej lub członków organu osoby prawnej.
6. Niekaralność w zakresie, o którym mowa w ust. 5 pkt 2, powinna być
potwierdzona złożeniem oświadczenia o niekaralności. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
7. Wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy jest dokonywany na
pisemny wniosek podmiotu, o którym mowa w ust. 2 lub 3, zawierający następujące dane:
1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz jego adres zamieszkania albo siedzibę i adres;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
podmiot taki numer posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile podmiot taki numer posiada;
4) zakres prowadzonych kursów;
5) datę i podpis wnioskodawcy.
8. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 7, podmiot wskazany w ust. 2
lub 3 składa oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących
kursy są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności w zakresie
prowadzenia kursów, określone w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r.
o przewozie towarów niebezpiecznych.”.
9. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) imię i nazwisko lub pełną nazwę podmiotu;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis składającego oświadczenie lub osoby uprawnionej do występowania
w imieniu podmiotu, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
10. Po wpisaniu podmiotu, o którym mowa w ust. 2 lub 3, do rejestru
podmiotów prowadzących kursy marszałek województwa wydaje z urzędu
zaświadczenie potwierdzające wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Jednostka wojskowa może prowadzić kursy dla żołnierzy
i pracowników Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wyznaczonych do
przewozu towarów niebezpiecznych, bez uzyskania wpisu do rejestru podmiotów
prowadzących kursy, po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 50 ust. 4.
2. Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych prowadzi ewidencję jednostek
wojskowych prowadzących kursy, zawierającą następujące dane:
1) numer lub nazwę jednostki wojskowej;
2) adres jednostki wojskowej;
3) zakres prowadzonych kursów.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Organem prowadzącym rejestr podmiotów prowadzących kursy
jest marszałek województwa właściwy ze względu na siedzibę albo miejsce
zamieszkania podmiotu prowadzącego kursy.
2. Organem właściwym do prowadzenia rejestru podmiotów prowadzących
kursy, o których mowa w art. 50 ust. 3, jest marszałek województwa
mazowieckiego.
3. Wpisowi do rejestru podmiotów prowadzących kursy podlegają dane,
o których mowa w art. 50 ust. 7 pkt 1–4.
4. Organy prowadzące rejestry, o których mowa w ust. 1 i 2, niezwłocznie
przekazują do Dyrektora TDT informację o dokonaniu wpisu albo wykreśleniu
z rejestru podmiotu prowadzącego kursy.
5. Za wpis do rejestru jest pobierana opłata, która stanowi dochód budżetu
państwa.
6. Dyrektor TDT prowadzi w systemie teleinformatycznym ogólnodostępną
ewidencję podmiotów prowadzących kursy, zawierającą następujące dane:
1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu prowadzącego kursy;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz
numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile podmiot takie numery posiada;
3) siedzibę i adres podmiotu prowadzącego kursy albo adres zamieszkania, o ile
jest tożsamy z miejscem prowadzenia działalności;
4) zakres prowadzonych kursów.
7. Dyrektor TDT jest administratorem danych zgromadzonych w ewidencji,
o której mowa w ust. 6.
8. Dane, o których mowa w ust. 6, są ogólnodostępne.

Art. 52a. 1. Marszałek województwa prowadzący rejestr podmiotów
prowadzących kursy, o którym mowa w art. 52 ust. 1 albo 2, prostuje z urzędu wpis
do rejestru zawierający oczywiste błędy lub niezgodności ze stanem faktycznym.
2. W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru podmiot prowadzący
kursy jest obowiązany złożyć wniosek o zmianę wpisu w rejestrze w terminie 14
dni od dnia zajścia zdarzenia, które spowodowało zmianę tych danych.

Art. 52b. 1. Marszałek województwa prowadzący rejestr podmiotów
prowadzących kursy, o którym mowa w art. 52 ust. 1 albo 2, jest obowiązany
dokonać wpisu podmiotu do tego rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu wniosku
o wpis wraz z oświadczeniem, o którym mowa w art. 50 ust. 8.
2. Jeżeli marszałek województwa nie dokona wpisu w terminie, o którym
mowa w ust. 1, a od dnia wpływu do niego wniosku upłynęło 14 dni, podmiot
prowadzący kursy może rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy
marszałek województwa wezwał podmiot do uzupełnienia wniosku o wpis nie
później niż przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin,
o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu
uzupełnienia wniosku o wpis.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Podmiot prowadzący kursy i jednostka wojskowa, o której mowa
w art. 51, są obowiązane:
1) na 10 dni przed rozpoczęciem kursu przedstawić, odpowiednio marszałkowi
województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu albo
Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych informację o terminie, czasie
i miejscu kursu oraz harmonogramie zajęć;
2) najpóźniej w dniu rozpoczęcia kursu przedstawić, odpowiednio marszałkowi
województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu albo
Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, listę uczestników kursu albo
informację o odwołaniu kursu;
3) wydać uczestnikowi kursu zaświadczenie o jego ukończeniu, w terminie 5 dni
od dnia jego ukończenia;
4) przesłać, w terminie 7 dni od dnia ukończenia kursu, odpowiednio do
Dyrektora TDT, Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, marszałka
województwa albo dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, właściwych ze
względu na miejsce mającego się odbyć egzaminu, wskazane przez uczestnika
kursu następujące dane osoby, która ukończyła odpowiedni kurs:
a) imię i nazwisko,
b) numer PESEL – o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego
dokumentu potwierdzającego tożsamość,
c) zakres ukończonego kursu,
d) datę ukończenia kursu;
5) do dnia 31 stycznia każdego roku składać, odpowiednio marszałkowi
województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu albo
Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, sprawozdanie z informacją o osobach, które ukończyły kursy w roku poprzedzającym, zawierającą następujące dane:
a) imię i nazwisko,
b) numer PESEL – o ile został nadany, lub rodzaj i numer innego
dokumentu potwierdzającego tożsamość,
c) zakres ukończonego kursu,
d) datę ukończenia kursu;
6) przechowywać dokumentację dotyczącą prowadzonych kursów przez okres
5 lat od dnia zakończenia kursu;
7) umożliwić przeprowadzenie kontroli podmiotu prowadzącego kurs albo
jednostki wojskowej w zakresie prowadzonych kursów.
2. Podmiot prowadzący kursy po zakończeniu działalności gospodarczej
w tym zakresie przekazuje dokumentację dotyczącą przeprowadzonych kursów
marszałkowi województwa prowadzącemu rejestr podmiotów prowadzących
kursy, do którego jest wpisany.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Kontrolę podmiotów prowadzących kursy w zakresie przewozu
towarów niebezpiecznych, z zastrzeżeniem art. 55, przeprowadza marszałek
województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia kursu.
2. Marszałek województwa ma prawo prowadzić kontrolę w zakresie:
1) spełniania przez podmiot prowadzący kursy warunków i wymagań, o których
mowa w art. 50 ust. 4 i 5;
2) zgodności prowadzenia kursu z informacjami przekazywanymi na podstawie
art. 53 ust. 1 pkt 1 i 2;
3) terminowości wykonania obowiązków, o których mowa w art. 53 ust. 1 pkt 1–5;
4) prawidłowości wydawania zaświadczeń o ukończeniu kursu;
5) prawidłowości przechowywania dokumentacji dotyczącej prowadzonych kursów.
3. Czynności kontrolne wykonuje upoważniony przez marszałka
województwa pracownik, który ma prawo:
1) żądania od podmiotu prowadzącego kursy i jego pracowników pisemnych lub
ustnych wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników informacji oraz
udostępnienia wszelkich danych mających związek z przedmiotem kontroli;
2) wstępu na teren podmiotu prowadzącego kursy, w tym do pomieszczeń, gdzie
prowadzi on kursy, w dniach i godzinach, w których jest lub powinna być
wykonywana przez niego działalność gospodarcza.
4. Po przeprowadzonej kontroli pracownik, o którym mowa w ust. 3,
sporządza protokół kontroli zawierający w szczególności:
1) nazwę i adres kontrolowanego;
2) imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe osoby przeprowadzającej kontrolę;
3) datę upoważnienia do przeprowadzenia kontroli oraz wzmianki o jego
zmianach;
4) określenie przedmiotowego zakresu kontroli;
5) określenie dnia rozpoczęcia i zakończenia kontroli;
6) imiona i nazwiska oraz stanowiska służbowe osób składających oświadczenia
oraz udzielających informacji i wyjaśnień w trakcie przeprowadzania
kontroli;
7) opis wykonanych czynności kontrolnych oraz ustaleń faktycznych i opis
stwierdzonych nieprawidłowości oraz ich zakres;
8) pouczenie kontrolowanego o przysługującym prawie zgłoszenia zastrzeżeń do
protokołu oraz o prawie odmowy podpisania protokołu;
9) określenie miejsca i dnia sporządzenia protokołu kontroli.
5. Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia
kursu w przypadku stwierdzenia naruszeń warunków wykonywania działalności,
polegających na:
1) niespełnianiu przez podmiot prowadzący kursy warunków, o których mowa
w art. 50 ust. 4,
2) niewydaniu uczestnikowi kursu zaświadczenia o jego ukończeniu, w terminie
5 dni od dnia jego ukończenia,
3) nieprzekazaniu w terminie właściwym organom informacji, o których mowa
w art. 53 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5,
4) prowadzeniu kursów w sposób niezgodny z informacjami przekazanymi na
podstawie art. 53 ust. 1 pkt 1 i 2,
5) nieprzechowywaniu dokumentacji dotyczącej prowadzonych kursów
– wzywa do usunięcia naruszeń w wyznaczonym terminie.
6. Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia
kursu, przeprowadzający kontrolę, jest obowiązany, w terminie 7 dni od dnia
zakończenia postępowania kontrolnego, poinformować odpowiednio organy,
o których mowa w art. 52 ust. 1 i 2, o wynikach przeprowadzonej kontroli.

art. 55. więcej Art. 55. Kontrolę jednostki wojskowej, o której mowa w art. 51 ust. 1,
przeprowadza Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Marszałek województwa prowadzący rejestr podmiotów
prowadzących kursy wydaje decyzję administracyjną o zakazie prowadzenia
działalności regulowanej, o której mowa w art. 50 ust. 1, przez podmiot
prowadzący kursy w przypadku rażącego naruszenia warunków wykonywania
działalności w zakresie prowadzenia kursów.
2. Rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności w zakresie
prowadzenia kursów jest:
1) złożenie nieprawdziwego oświadczenia, o którym mowa w art. 50 ust. 8;
2) niespełnianie wymagań, o których mowa w art. 50 ust. 5;
3) wydanie zaświadczenia o ukończeniu kursu osobie nieuprawnionej do jego otrzymania;
4) uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli podmiotu prowadzącego kursy;
5) nieusunięcie w terminie naruszeń, o których mowa w art. 54 ust. 5.
2a. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
2b. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, marszałek
województwa z urzędu wykreśla podmiot prowadzący kursy z rejestru podmiotów prowadzących kursy.
3. (uchylony)
4. Organy, o których mowa w art. 52 ust. 1 i 2, w terminie do dnia 31 marca
każdego roku kalendarzowego, przekazują do ministra właściwego do spraw
transportu informacje dotyczące:
1) liczby wpisanych do rejestru podmiotów prowadzących kursy;
2) liczby przeprowadzonych kontroli podmiotów prowadzących kursy;
3) wysokości kar nałożonych na podmioty prowadzące kursy w wyniku
stwierdzenia nieprawidłowości podczas kontroli.
5. Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych może zakazać prowadzenia
kursów jednostce wojskowej odpowiednio w przypadkach, o których mowa
w ust. 2 pkt 3–5.

Art. 56a. 1. Podmiot prowadzący kursy, który został wykreślony z rejestru, o
którym mowa w art. 52 ust. 1 lub 2, może uzyskać ponowny wpis do tego rejestru
nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji, o której mowa w art.
56 ust. 1.
2. Przepis ust. 1 stosuje się do podmiotu prowadzącego kursy, który
wykonywał działalność bez wpisu do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej w
art. 52b ust. 2.

Art. 56b. Marszałek województwa prowadzący rejestr podmiotów
prowadzących kursy wykreśla podmiot prowadzący kursy z tego rejestru na jego
wniosek, a także po uzyskaniu informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o
Działalności Gospodarczej albo Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu tego
podmiotu.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Zadania marszałka województwa, o których mowa w art. 50
ust. 10, art. 52 ust. 1 i 4, art. 54 ust. 1, 5 i 6 oraz art. 56 ust. 1 i 4, są wykonywane
jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
2. Nadzór nad wykonywaniem przez marszałka województwa zadań,
o których mowa w ust. 1, pod względem legalności i rzetelności sprawuje:
1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego
oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych;
2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu
żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

art. 58. więcej Art. 58. Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do
spraw żeglugi śródlądowej określą, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 4 pkt 1–3,
w stosunku do podmiotów wykonujących działalność w zakresie prowadzenia
kursów, mając na uwadze zapewnienie należytego przeprowadzania kursów;
2) wzór wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy oraz wzór
zaświadczenia potwierdzającego wpis podmiotu do tego rejestru,
uwzględniając zakres niezbędnych danych;
3) wysokość opłaty za wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy, której
wysokość nie może być wyższa niż 1000 zł, mając na uwadze wysokość
rzeczywistych kosztów związanych z prowadzeniem rejestru podmiotów
prowadzących kursy oraz wysokość kosztów związanych z weryfikacją dokumentów;
4) rodzaje i zakres kursów, ich ramowy program, minimalny czas trwania
kursów, a także warunki wydania zaświadczenia potwierdzającego
ukończenie odpowiedniego kursu, mając na uwadze wymagania określone
odpowiednio w ADR, RID lub ADN oraz konieczność prawidłowego
przygotowania kierowców, ekspertów ADN oraz doradców do
przeciwdziałania zagrożeniom związanym z przewozem towarów niebezpiecznych;
5) warunki i sposób przechowywania dokumentacji dotyczącej prowadzonych
kursów, uwzględniając potrzebę właściwego zabezpieczenia tej dokumentacji
uniemożliwiającego dostęp osób niepowołanych oraz wyposażenie
pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów;
6) wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu, uwzględniając zakres niezbędnych
danych dotyczących podmiotu prowadzącego kursy, uczestnika kursu
i zakresu ukończonego kursu.

art. 59. więcej Art. 59. Środki transportu przewożące towary niebezpieczne powinny być
przystosowane, wyposażone i oznakowane, zgodnie z ADR, RID lub ADN,
z wyłączeniem pojazdów należących do sił zbrojnych wykonujących krajowy
przewóz towarów niebezpiecznych.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Pojazdy, dla których ADR wymaga wydania świadectwa
dopuszczenia pojazdu ADR, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania
dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADR, dotyczących
wyposażenia lub przystosowania tych pojazdów do przewozu towarów niebezpiecznych.
2. Sprawdzenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje, w drodze badania
technicznego pojazdu, określona przepisami prawa o ruchu drogowym, okręgowa
stacja kontroli pojazdów, która następnie wystawia zaświadczenie o wyniku
przeprowadzonego badania.
3. Transportowy Dozór Techniczny dokonuje na zasadach określonych
w ustawie sprawdzenia, czy nadwozie pojazdu do przewozu luzem towarów
niebezpiecznych, pojazd MEMU lub cysterny spełniają postanowienia ADR, oraz
sporządza protokół z przeprowadzonego badania.
4. Na podstawie pozytywnych wyników badań, stwierdzonych
w dokumentach, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 3, Dyrektor TDT,
w drodze decyzji administracyjnej, wydaje nowe świadectwo dopuszczenia
pojazdu ADR albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa na okres nie
dłuższy niż rok.
5. Dyrektor TDT prowadzi ewidencję wydanych świadectw dopuszczenia pojazdu ADR.
6. W przypadku utraty świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, na wniosek
osoby zainteresowanej, Dyrektor TDT wydaje wtórnik świadectwa dopuszczenia
pojazdu ADR.
7. Za wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, przedłużenie
ważności tego świadectwa oraz wydanie jego wtórnika pobiera się opłaty, które
stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
przewożące towary niebezpieczne, dla których ADR wymaga wydania świadectwa
dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych,
powinny posiadać odpowiednie świadectwo dopuszczenia pojazdu do tego przewozu.
2. Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, którymi jest
wykonywany krajowy przewóz towarów niebezpiecznych, powinny posiadać
wojskowe świadectwo dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych,
wydane przez Szefa Wojskowego Dozoru Technicznego, po spełnieniu przez
pojazd wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 8 ust. 2.
3. Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, którymi jest
wykonywany międzynarodowy przewóz towarów niebezpiecznych, powinny
posiadać świadectwo dopuszczenia pojazdu ADR, wydane przez Dyrektora TDT.
4. Pojazdy należące do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, o których
mowa w ust. 3, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania dodatkowych
wymagań technicznych, określonych w ADR, dotyczących wyposażenia lub
przystosowania tych pojazdów do przewozu towarów niebezpiecznych.
5. W przypadku pojazdów należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, o których mowa w ust. 3, sprawdzenia, o którym mowa w ust. 4,
dokonuje, w drodze badania technicznego pojazdu, okręgowa stacja kontroli
pojazdów albo wojskowa okręgowa stacja kontroli pojazdów posiadająca
poświadczenie Dyrektora TDT potwierdzające spełnienie wymagań w zakresie
kwalifikacji diagnostów i wyposażenia stacji kontroli pojazdów, umożliwiających
sprawdzenie pojazdu w zakresie spełnienia dodatkowych wymagań technicznych,
określonych w ADR, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych pojazdów
do przewozu towarów niebezpiecznych. Po dokonaniu sprawdzenia stacja kontroli
pojazdów wystawia zaświadczenie o wyniku przeprowadzonego badania.
6. W przypadku cystern należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej Wojskowy Dozór Techniczny dokonuje sprawdzenia na zasadach
określonych w ustawie, czy cysterny te spełniają postanowienia ADR, oraz
sporządza protokół z przeprowadzonego badania i wydaje decyzję dopuszczającą cysternę do eksploatacji.
7. Na podstawie pozytywnych wyników badań, stwierdzonych
w dokumentach, o których mowa odpowiednio w ust. 5 i 6, Dyrektor TDT,
w drodze decyzji administracyjnej, wydaje nowe świadectwo dopuszczenia
pojazdu ADR albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa na okres nie dłuższy niż rok.
8. Szef Wojskowego Dozoru Technicznego prowadzi ewidencję wydanych
wojskowych świadectw dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych.
9. W przypadku utraty wojskowego świadectwa dopuszczenia do przewozu
towarów niebezpiecznych, na wniosek osoby zainteresowanej, Szef Wojskowego
Dozoru Technicznego wydaje wtórnik wojskowego świadectwa dopuszczenia pojazdu.
10. Za wydanie poświadczenia, o którym mowa w ust. 5, oraz za wydanie
świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, o którym mowa w ust. 7, przedłużenie
ważności tego świadectwa oraz wydanie jego wtórnika nie pobiera się opłaty.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Statki, dla których ADN wymaga wydania odpowiedniego
świadectwa dopuszczenia statku ADN, podlegają sprawdzeniu w zakresie
spełniania dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADN,
dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych statków do przewozu towarów niebezpiecznych.
2. Sprawdzenia w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych,
o których mowa w ust. 1, dokonuje Transportowy Dozór Techniczny i sporządza
protokół z przeprowadzonego badania.
3. Statek przeznaczony do przewozu towarów niebezpiecznych podlega
inspekcji w zakresie wyposażenia oraz dokumentów związanych z przewozem
towarów niebezpiecznych.
4. Inspekcję, o której mowa w ust. 3, na wniosek armatora przeprowadza
dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej. Z przeprowadzonej inspekcji sporządza się protokół.
5. Na podstawie dokumentów, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 4,
dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje
odpowiednie nowe świadectwo dopuszczenia statku ADN albo przedłuża ważność
dotychczasowego świadectwa na okres nie dłuższy niż 5 lat.
6. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi ewidencję wydanych
świadectw dopuszczenia statku ADN.
7. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może, w drodze decyzji
administracyjnej, wydać tymczasowe świadectwo, jeżeli statek w wyniku
doznanych uszkodzeń nie spełnia wszystkich wymagań dotyczących budowy
i instalacji elektrycznej statku. W takim przypadku tymczasowe świadectwo jest
wydawane tylko na określony przewóz i dla określonego ładunku.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 7, dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej może określić warunki dodatkowe dotyczące podniesienia poziomu
bezpieczeństwa żeglugi statku przewożącego towary niebezpieczne.
9. W przypadku utraty świadectwa dopuszczenia statku ADN lub
tymczasowego świadectwa, na wniosek osoby zainteresowanej, dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej wydaje wtórnik odpowiedniego świadectwa.
10. Za wydanie świadectwa dopuszczenia statku ADN, wydanie
tymczasowego świadectwa, przedłużenie ważności świadectwa dopuszczenia
statku ADN oraz wydanie wtórnika świadectwa dopuszczenia statku ADN
i wydanie wtórnika tymczasowego świadectwa pobiera się opłaty, które stanowią
dochód budżetu państwa.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki, tryb wydawania i przedłużania świadectwa
dopuszczenia pojazdu ADR oraz wydawania jego wtórnika, a także wzór
i sposób wypełnienia świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, mając na
uwadze zakres niezbędnych danych i wymogi zabezpieczenia danych osobowych;
2) wysokość opłat za wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR,
przedłużenie jego ważności oraz wydanie jego wtórnika, które nie mogą być
wyższe niż 200 zł, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów
odpowiednio wykonywanych czynności w ramach badań technicznych
pojazdu oraz kosztów za czynności administracyjne związane z wydaniem tego dokumentu.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki, tryb wydawania i przedłużania świadectwa
dopuszczenia statku ADN i wydawania tymczasowego świadectwa oraz
wydawania ich wtórników, a także wzór i sposób wypełniania świadectwa
dopuszczenia statku ADN i tymczasowego świadectwa, mając na uwadze
zakres niezbędnych danych i wymogi zabezpieczenia danych osobowych;
2) wysokość opłat za wydanie świadectwa dopuszczenia statku ADN, wydanie
tymczasowego świadectwa, przedłużanie ważności świadectwa dopuszczenia
statku ADN oraz wydanie wtórników tych świadectw, które nie mogą być
wyższe niż 400 zł dla każdego z tych dokumentów, mając na uwadze
konieczność pokrycia kosztów odpowiednio przeprowadzanych inspekcji i czynności kontrolnych w celu ich wydania, a także kosztów druku i czynności administracyjnych związanych z wydawaniem tych dokumentów.

art. 64. więcej Art. 64. Ciśnieniowe urządzenia transportowe w przewozie towarów
niebezpiecznych powinny odpowiadać określonym odpowiednio w ADR, RID
i ADN wymaganiom technicznym, zwanym dalej „wymaganiami”.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Ciśnieniowe urządzenia transportowe podlegają:
1) ocenie zgodności – w przypadku wprowadzanych do obrotu nowych
ciśnieniowych urządzeń transportowych;
2) ponownej ocenie zgodności – w przypadku ciśnieniowych urządzeń
transportowych:
a) wprowadzonych do obrotu przed dniem 1 maja 2004 r., dla których
proces ponownej oceny rozpoczął się przed dniem 1 lipca 2006 r. –
w przypadku butli,
b) wprowadzonych do obrotu przed dniem 1 lipca 2005 r., dla których
proces ponownej oceny rozpoczął się przed 1 lipca 2007 r. –
w przypadku pozostałych ciśnieniowych urządzeń transportowych;
3) badaniom okresowym, pośrednim i nadzwyczajnym w przypadkach
określonych w ADR, RID i ADN.
2. W przypadku demontowalnych części ciśnieniowych urządzeń
transportowych, dla których istnieje możliwość wielokrotnego napełnienia,
dopuszcza się przeprowadzenie oddzielnych ocen zgodności.

art. 66. więcej Art. 66. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do:
1) ciśnieniowych urządzeń transportowych wykorzystywanych wyłącznie
w transporcie towarów niebezpiecznych pomiędzy obszarem państw
członkowskich Unii Europejskiej a obszarem kraju trzeciego,
2) ciśnieniowych urządzeń transportowych wprowadzonych do obrotu przed dniem:
a) 1 maja 2004 r. – w przypadku butli,
b) 1 lipca 2005 r. – w przypadku pozostałych ciśnieniowych urządzeń transportowych
– i niepoddanych ponownej ocenie zgodności.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Do oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,
akredytacji, autoryzacji i notyfikacji jednostki kontrolującej oraz kontroli
podmiotów uczestniczących w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami
transportowymi stosuje się odpowiednio przepisy wskazane w art. 1 ust. 6 ustawy
z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku.
2. Czynności, o których mowa w art. 27, art. 29, art. 35 i art. 36 ustawy z dnia
13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku, wykonuje
minister właściwy do spraw transportu.
3. Ilekroć w ustawie z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności
i nadzoru rynku jest mowa o wymaganiach, należy przez to rozumieć także
wymagania, o których mowa w art. 64.

art. 68. więcej Art. 68. 1. W procesie oceny zgodności uczestniczą producenci, ich
upoważnieni przedstawiciele, importerzy oraz notyfikowane jednostki
kontrolujące.
2. W procesie ponownej oceny zgodności uczestniczą właściciele,
użytkownicy, importerzy oraz notyfikowane jednostki kontrolujące.

art. 69. więcej Art. 69. 1. Zgodność wprowadzanych do obrotu ciśnieniowych urządzeń
transportowych stwierdza jednostka notyfikowana w wyniku przeprowadzonych
procedur oceny zgodności.
2. Zawory oraz inne wyposażenie stosowane w przewozie towarów
niebezpiecznych powinny spełniać wymagania dotyczące ciśnieniowych urządzeń
transportowych.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel, który poddał
ciśnieniowe urządzenie transportowe lub proces jego wytwarzania ocenie
zgodności z wymaganiami dotyczącymi tych urządzeń i potwierdził ich zgodność,
sporządza deklarację zgodności oraz umieszcza znak zgodności .
2. Domniemywa się, że ciśnieniowe urządzenie transportowe, na którym
umieszczono znak zgodności , jest zgodne z wymaganiami.
3. Zabrania się umieszczania na ciśnieniowym urządzeniu transportowym,
które nie spełnia wymagań dotyczących takich urządzeń oraz dla którego producent
lub jego upoważniony przedstawiciel nie wystawił deklaracji zgodności, znaku
zgodności  lub znaku podobnego mogącego wprowadzić w błąd użytkownika
ciśnieniowego urządzenia transportowego.
4. Zabrania się wprowadzenia do obrotu ciśnieniowych urządzeń
transportowych nieposiadających znaku zgodności , jeżeli urządzenia te
podlegają wyłącznie oznakowaniu znakiem zgodności .

art. 71. więcej Art. 71. 1. Za czynności związane z:
1) oceną zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,
2) badaniami okresowymi, pośrednimi i nadzwyczajnymi,
3) sprawdzaniem zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych
z wymaganiami, dokonywane przez notyfikowane jednostki kontrolujące
– pobiera się opłaty.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, uiszcza wnioskodawca.
3. Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do spraw
żeglugi śródlądowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określą, w drodze rozporządzenia, sposób ustalania opłat za czynności,
o których mowa w ust. 1, mając na uwadze, że stawki tych opłat powinny zapewnić
pokrycie kosztów ich przeprowadzenia.

art. 72. więcej Art. 72. Minister właściwy do spraw transportu oraz minister właściwy do
spraw żeglugi śródlądowej określą, w drodze rozporządzenia:
1) procedury oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,
2) procedury ponownej oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń
transportowych,
3) procedury badań okresowych, pośrednich i nadzwyczajnych,
4) towary niebezpieczne innych klas niż klasa 2, przewożone ciśnieniowymi
urządzeniami transportowymi,
5) sposób oznakowania ciśnieniowych urządzeń transportowych,
6) wzór znaku zgodności 
– biorąc pod uwagę rodzaje ciśnieniowych urządzeń transportowych, stopień
stwarzanych przez nie zagrożeń oraz konieczność ujednolicenia znaku zgodności
dla wszystkich ciśnieniowych urządzeń transportowych.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Producent wprowadzający do obrotu ciśnieniowe urządzenia
transportowe zapewnia, aby urządzenia te zostały zaprojektowane, wytworzone
oraz aby posiadały odpowiednią dokumentację zgodnie z obowiązującymi
wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN lub w niniejszym
rozdziale.
2. W przypadku wykazania zgodności ciśnieniowych urządzeń
transportowych z obowiązującymi wymaganiami w ramach procesu oceny
zgodności określonego odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym
rozdziale, producent umieszcza na urządzeniach znak zgodności .
3. Producent przechowuje dokumentację techniczną określoną odpowiednio
w ADR, RID i ADN. Dokumentację tę przechowuje się przez okres określony
odpowiednio w ADR, RID i ADN.
4. W przypadku uznania, że wprowadzone przez producenta do obrotu
ciśnieniowe urządzenia transportowe nie są zgodne z wymaganiami określonymi
odpowiednio w ADR, RID, ADN i w niniejszym rozdziale, producent natychmiast
podejmuje środki naprawcze niezbędne dla zapewnienia zgodności ciśnieniowych
urządzeń transportowych, wycofania ich z obrotu lub odzyskania w stosownych
przypadkach. Producent dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności
i podjęte środki naprawcze.
5. Jeżeli ciśnieniowe urządzenia transportowe stwarzają zagrożenie,
producent niezwłocznie informuje o tym właściwe władze państw członkowskich
Unii Europejskiej, w których ciśnieniowe urządzenia transportowe zostały przez
niego udostępnione, podając dokładne informacje, w szczególności na temat
niezgodności i podjętych środków naprawczych. Producent dokumentuje wszystkie
takie przypadki niezgodności i podejmowane środki naprawcze.
6. Na uzasadniony wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego
producent udziela mu wszelkich informacji i udostępnia dokumentację konieczną
do wykazania zgodności danego ciśnieniowego urządzenia transportowego w
języku polskim. Na wniosek tego organu producent podejmuje z nim współpracę
w zakresie działań ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarza
ciśnieniowe urządzenie transportowe wprowadzone przez niego do obrotu.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Producent może wyznaczyć upoważnionego przedstawiciela na
podstawie pisemnego pełnomocnictwa. Obowiązki określone w art. 73 ust. 1 i 2
oraz sporządzanie dokumentacji technicznej nie wchodzą w zakres
pełnomocnictwa upoważnionego przedstawiciela.
2. Upoważniony przedstawiciel wykonuje zadania określone
w pełnomocnictwie udzielonym mu przez producenta. Pełnomocnictwo umożliwia
upoważnionemu przedstawicielowi co najmniej następujące czynności:
1) przechowywanie dokumentacji technicznej do dyspozycji właściwych
organów wyspecjalizowanych co najmniej przez okres określony dla
producentów odpowiednio w ADR, RID i ADN;
2) na uzasadniony wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego udzielanie
temu organowi wszelkich informacji i udostępnianie dokumentacji koniecznej
do wykazania zgodności danego ciśnieniowego urządzenia transportowego
w języku polskim;
3) na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego podejmowanie z nim
współpracy w jakichkolwiek działaniach ukierunkowanych na usunięcie
zagrożeń, jakie stwarzają ciśnieniowe urządzenia transportowe objęte
pełnomocnictwem.
3. Tożsamość i adres upoważnionego przedstawiciela podaje się
w certyfikacie zgodności określonym odpowiednio w ADR, RID i ADN.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Importer wprowadza do obrotu jedynie ciśnieniowe urządzenia
transportowe zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID
i ADN oraz w niniejszym rozdziale.
2. Przed wprowadzeniem ciśnieniowych urządzeń transportowych do obrotu
importer zapewnia:
1) poddanie ciśnieniowych urządzeń transportowych odpowiedniej procedurze
oceny zgodności przez producenta;
2) sporządzenie przez producenta dokumentacji technicznej;
3) opatrzenie przez producenta ciśnieniowych urządzeń transportowych znakiem
zgodności ;
4) dołączenie do ciśnieniowych urządzeń transportowych certyfikatów
zgodności określonych odpowiednio w ADR, RID i ADN.
3. W przypadku uznania, że ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest
zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz
w niniejszym rozdziale, importer nie wprowadza danego urządzenia do obrotu do
momentu zapewnienia jego zgodności.
4. Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stanowi zagrożenie, importer
informuje o tym producenta i właściwe organy wyspecjalizowane.
5. W certyfikacie zgodności określonym odpowiednio w ADR, RID i ADN
albo w dołączonym do niego dokumencie importer podaje swoją nazwę i adres do
korespondencji.
6. Importer zapewnia, aby w czasie, gdy ponosi odpowiedzialność za
ciśnieniowe urządzenie transportowe, warunki jego przechowywania lub
przewożenia nie zagrażały jego zgodności z wymaganiami określonymi
odpowiednio w ADR, RID i ADN.
7. W przypadku uznania, że wprowadzone do obrotu ciśnieniowe urządzenie
transportowe nie jest zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR,
RID i ADN lub w niniejszym rozdziale, importer podejmuje natychmiast niezbędne
środki naprawcze w celu zapewnienia zgodności ciśnieniowego urządzenia
transportowego, wycofania go z obrotu lub odzyskania w stosownych
przypadkach. Importer dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności
i podejmowane środki naprawcze.
8. Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe wprowadzone przez importera
do obrotu stwarza zagrożenie, importer niezwłocznie powiadamia o tym właściwe
organy państw członkowskich Unii Europejskiej, w których ciśnieniowe
urządzenie transportowe zostało udostępnione, podając dokładne informacje,
w szczególności na temat niezgodności i wszelkich podjętych środków naprawczych. Importer dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności i podejmowane środki naprawcze.
9. Importer przechowuje co najmniej przez okres ustanowiony dla producenta
w ADR, RID i ADN kopię dokumentacji technicznej do dyspozycji właściwych
organów wyspecjalizowanych i zapewnia tym organom, na ich wniosek, dostęp do
dokumentacji technicznej.
10. Na uzasadniony wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego
importer udziela mu wszelkich informacji i udostępnia dokumentację konieczną do
wykazania zgodności danego ciśnieniowego urządzenia transportowego w języku
polskim. Na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego importer podejmuje
z nim współpracę w zakresie działań ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń,
jakie stwarza ciśnieniowe urządzenie transportowe wprowadzone przez niego do obrotu.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Dystrybutor udostępnia na rynku jedynie ciśnieniowe urządzenia
transportowe zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID
i ADN oraz w niniejszym rozdziale. Przed udostępnieniem ciśnieniowego
urządzenia transportowego na rynku dystrybutor sprawdza, czy ciśnieniowe
urządzenie transportowe jest opatrzone znakiem zgodności , czy towarzyszy mu
certyfikat zgodności i czy dołączono do niego adres do korespondencji, o którym
mowa w art. 75 ust. 5.
2. W przypadku uznania, że ciśnieniowe urządzenie transportowe nie jest
zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz
w niniejszym rozdziale, dystrybutor nie udostępnia danego ciśnieniowego
urządzenia transportowego na rynku do momentu zapewnienia jego zgodności.
3. Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stwarza zagrożenie,
dystrybutor informuje o tym producenta lub importera oraz właściwe organy wyspecjalizowane.
4. Dystrybutor zapewnia, aby w czasie, gdy ponosi odpowiedzialność za
ciśnieniowe urządzenie transportowe, warunki jego przechowywania lub
przewożenia nie wpływały ujemnie na jego zgodność z wymaganiami określonymi w ADR, RID i ADN.
5. W przypadku uznania, że udostępnione na rynku ciśnieniowe urządzenie
transportowe nie jest zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale, dystrybutor zapewnia podjęcie środków
naprawczych koniecznych w celu zapewnienia zgodności ciśnieniowego
urządzenia transportowego, wycofania go z obrotu lub odzyskania w stosownych
przypadkach. Dystrybutor dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności
i podjęte środki naprawcze.
6. Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe udostępnione przez
dystrybutora na rynku stanowi zagrożenie, dystrybutor niezwłocznie informuje
o tym producenta, w stosownych przypadkach importera i właściwe organy państw
członkowskich Unii Europejskiej, w których ciśnieniowe urządzenie transportowe
zostało udostępnione, podając dokładne informacje, w szczególności na temat
niezgodności i wszelkich podjętych środków naprawczych. Dystrybutor
dokumentuje wszystkie takie przypadki niezgodności i podjęte środki naprawcze.
7. Na uzasadniony wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego
dystrybutor udziela mu wszelkich informacji i udostępnia dokumentację konieczną
do wykazania zgodności danego ciśnieniowego urządzenia transportowego
w języku polskim. Na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego
dystrybutor podejmuje z nim współpracę w zakresie działań ukierunkowanych na
usunięcie zagrożeń, jakie stwarza ciśnieniowe urządzenie transportowe
udostępnione przez niego na rynku.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Jeżeli właściciel uważa lub ma powody, aby sądzić, że ciśnieniowe
urządzenie transportowe nie jest zgodne odpowiednio z ADR, RID i ADN, w tym
z wymaganiami dotyczącymi badań okresowych i z niniejszym rozdziałem, nie
udostępnia lub nie użytkuje danego urządzenia do momentu zapewnienia jego zgodności.
2. Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stwarza zagrożenie, właściciel
informuje o tym producenta, importera lub dystrybutora oraz właściwy organ
wyspecjalizowany. Właściciele dokumentują wszystkie takie przypadki
niezgodności i podjęte środki naprawcze.
3. Właściciel zapewnia, aby w czasie, gdy ponosi odpowiedzialność za
ciśnieniowe urządzenie transportowe, warunki jego przechowywania lub
przewożenia nie zagrażały jego zgodności z wymaganiami określonymi
odpowiednio w ADR, RID i ADN.
4. Przepisy ust. 1–3 nie mają zastosowania do osób fizycznych
wykorzystujących lub zamierzających wykorzystywać ciśnieniowe urządzenia
transportowe do celów osobistych lub do użytku domowego, lub do uprawiania
sportu lub rekreacji.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Użytkownik użytkuje ciśnieniowe urządzenia transportowe, które
są zgodne z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz
w niniejszym rozdziale.
2. Jeżeli ciśnieniowe urządzenie transportowe stwarza zagrożenie,
użytkownik informuje o tym właściciela oraz właściwe organy wyspecjalizowane.

art. 79. więcej Art. 79. Do celów niniejszego rozdziału importera lub dystrybutora uważa się
za producenta i podlega on obowiązkom producenta zgodnie z art. 73, jeżeli
wprowadza do obrotu ciśnieniowe urządzenia transportowe pod własną nazwą lub
znakiem towarowym albo zmienia już wprowadzone do obrotu ciśnieniowe
urządzenia transportowe w taki sposób, że może to mieć wpływ na zgodność
z obowiązującymi wymaganiami.

art. 80. więcej Art. 80. Na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego podmioty
uczestniczące w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi przez okres
co najmniej 10 lat dokonują identyfikacji:
1) każdego podmiotu uczestniczącego w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami
transportowymi, który dostarczył im ciśnieniowe urządzenia transportowe;
2) każdego podmiotu uczestniczącego w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami
transportowymi, któremu dostarczyły ciśnieniowe urządzenia transportowe.

art. 81. więcej Art. 81. Za opracowanie i stosowanie procedur koniecznych do oceny,
notyfikacji i dalszego monitorowania jednostek notyfikowanych biorących udział
w procedurach związanych z ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi odpowiada:
1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie działalności związanej
z przewozem drogowym oraz przewozem kolejowym towarów niebezpiecznych;
2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie działalności
związanej z przewozem żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

art. 82. więcej Art. 82. Odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister
właściwy do spraw żeglugi śródlądowej informuje Komisję Europejską
o krajowych procedurach oceny, notyfikacji i monitorowania jednostek
notyfikowanych oraz o wszelkich zmianach tych informacji.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Jednostka kontrolująca składa wniosek o autoryzację:
1) ministrowi właściwemu do spraw transportu – w przypadku działalności
związanej z przewozem drogowym oraz przewozem kolejowym towarów niebezpiecznych;
2) ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej – w przypadku
działalności związanej z przewozem żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.
2. Do wniosku dołącza się opis:
1) działalności związanej z oceną zgodności, badaniami okresowymi, badaniami
pośrednimi, badaniami nadzwyczajnymi i ponowną oceną zgodności;
2) procedur, o których mowa w pkt 1;
3) ciśnieniowych urządzeń transportowych, w odniesieniu do których jednostka
wskazuje swoje kompetencje;
4) certyfikatu akredytacji wydanego przez Polskie Centrum Akredytacji,
potwierdzającego, że dana jednostka kontrolująca spełnia wymagania,
o których mowa w art. 85 ust. 1.
3. Autoryzacji i zmiany jej zakresu dokonuje odpowiednio minister właściwy
do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej,
w drodze decyzji administracyjnej, w której określa zakres autoryzacji jednostki.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister
właściwy do spraw żeglugi śródlądowej notyfikuje Komisji Europejskiej
i państwom członkowskim Unii Europejskiej autoryzowaną jednostkę kontrolującą.
2. Do zgłoszenia dołącza się informacje, o których mowa w art. 83 ust. 2.
3. Dana jednostka kontrolująca może wykonywać działalność jednostki
notyfikowanej wyłącznie pod warunkiem, że Komisja Europejska lub pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej nie zgłosiły zastrzeżeń w terminie 2 tygodni od notyfikacji.
4. Wszelkie późniejsze istotne zmiany w notyfikacji notyfikuje się Komisji
Europejskiej i pozostałym państwom członkowskim Unii Europejskiej.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Jednostka notyfikowana powinna spełniać wymagania określone
odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w niniejszym rozdziale.
2. Jednostka notyfikowana posiada osobowość prawną.
3. Jednostka notyfikowana gwarantuje zachowanie jakości świadczonych
usług w warunkach konkurencji rynkowej.
4. Do zadań notyfikowanej jednostki kontrolującej należy:
1) przeprowadzenie oceny zgodności;
2) przeprowadzenie ponownej oceny zgodności;
3) wykonywanie badań okresowych, pośrednich i nadzwyczajnych.

art. 86. więcej Art. 86. Jednostka notyfikowana bierze udział w stosownej działalności
normalizacyjnej i w działalności grupy koordynującej jednostki notyfikowane lub
zapewnia informowanie o takiej działalności swoich pracowników
przeprowadzających oceny oraz stosuje dokumenty opracowane w wyniku prac
takiej grupy jako ogólne wytyczne.

art. 87. więcej Art. 87. 1. W przypadku stwierdzenia lub otrzymania informacji, że jednostka
notyfikowana przestała spełniać wymagania określone w art. 85 ust. 1,
odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do
spraw żeglugi śródlądowej, w drodze decyzji administracyjnej, ogranicza, zawiesza
lub cofa autoryzację.
2. Ograniczenie zakresu autoryzacji następuje w części, w której jednostka
notyfikowana utraciła zdolność wykonywania zadań określonych w zakresie
autoryzacji.
3. W decyzji o ograniczeniu zakresu autoryzacji odpowiednio minister
właściwy do spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi
śródlądowej określa aktualny zakres akredytacji jednostki.
4. (uchylony)
5. W przypadku gdy jednostce notyfikowanej autoryzacja została zawieszona,
jej zakres został ograniczony lub autoryzacja została cofnięta, zgodnie z decyzjami, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 83 ust. 3, odpowiednio minister właściwy do
spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej
niezwłocznie informuje Komisję Europejską oraz państwa członkowskie Unii
Europejskiej o podjętej decyzji i odpowiednio zawiesza notyfikację, ogranicza jej
zakres lub cofa notyfikację.
6. Jednostka notyfikowana w terminie 14 dni od dnia cofnięcia, ograniczenia
lub zawieszenia jej autoryzacji lub od zaprzestania działalności przekazuje swoje
akta odpowiednio ministrowi właściwemu do spraw transportu albo ministrowi
właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej.
7. Odpowiednio minister właściwy do spraw transportu albo minister
właściwy do spraw żeglugi śródlądowej podejmuje właściwe kroki w celu
zapewnienia prowadzenia akt jednostki, o której mowa w ust. 6, przez inną
jednostkę notyfikowaną albo udostępnienia ich, na wniosek, właściwemu organowi wyspecjalizowanemu.

art. 88. więcej Art. 88. Na wniosek Komisji Europejskiej odpowiednio minister właściwy do
spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej udziela jej
wszelkich informacji dotyczących podstawy autoryzacji lub utrzymania
kompetencji danej jednostki notyfikowanej.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Jednostki notyfikowane informują odpowiednio ministra
właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej:
1) o każdej odmowie, ograniczeniu, zawieszeniu lub wycofaniu certyfikatu;
2) o wszelkich okolicznościach, które mogą mieć wpływ na zakres i warunki autoryzacji;
3) o każdym wniosku o udzielenie informacji o przeprowadzonych działaniach,
który otrzymały od właściwego organu wyspecjalizowanego;
4) na wniosek, o działalności wykonywanej w zakresie ich notyfikacji oraz
o innej wykonywanej działalności, w tym o działalności transgranicznej i podwykonawstwie.
2. Jednostki notyfikowane przekazują pozostałym jednostkom
notyfikowanym prowadzącym podobną działalność w zakresie oceny zgodności,
badań okresowych, badań pośrednich i badań nadzwyczajnych, obejmującą te same ciśnieniowe urządzenia transportowe, informacje na temat kwestii związanych z negatywnymi, a na wniosek również z pozytywnymi wynikami oceny zgodności.

art. 90. więcej Art. 90. 1. Jednostka notyfikowana, jej kierownik i pracownicy
odpowiedzialni za wykonywanie zadań, o których mowa w art. 85 ust. 4, nie mogą
być projektantami, producentami, dostawcami, nabywcami, właścicielami,
posiadaczami, użytkownikami lub serwisantami ciśnieniowych urządzeń
transportowych i ich wyposażenia, które oceniają, oraz upoważnionymi
przedstawicielami którejkolwiek ze stron, a także nie mogą być bezpośrednio
zaangażowani w projektowanie, produkcję, reklamę lub obsługę serwisową
ciśnieniowych urządzeń transportowych z ich wyposażeniem oraz reprezentować
stron zaangażowanych w takie czynności.
2. Przepis ust. 1 nie wyłącza możliwości wymiany informacji technicznych
pomiędzy producentem ciśnieniowych urządzeń transportowych a jednostką notyfikowaną.
3. Pracownicy jednostki notyfikowanej przeprowadzają ocenę zgodności,
wykazując najwyższy stopień rzetelności zawodowej i kompetencji technicznych.
4. Pracownicy jednostki notyfikowanej podejmują działania w sposób
niezależny, bezstronny i przestrzegają zasady równoprawnego traktowania
podmiotów uczestniczących w procesie oceny zgodności.
5. Jednostka notyfikowana powinna zatrudniać wykwalifikowanych
pracowników oraz posiadać odpowiednie wyposażenie umożliwiające właściwe
wykonywanie zadań administracyjnych i technicznych związanych z oceną
zgodności, a także posiadać dostęp do sprzętu wymaganego do badań specjalistycznych.

art. 91. więcej Art. 91. Pracownicy jednostki notyfikowanej odpowiedzialni za
wykonywanie zadań, o których mowa w art. 85 ust. 4, powinni odbyć
przeszkolenie w tym zakresie, a także posiadać:
1) wiedzę oraz odpowiednie doświadczenie do przeprowadzenia badań;
2) umiejętność sporządzenia certyfikatów, protokołów i sprawozdań
wymaganych w celu uwierzytelnienia przeprowadzonych badań.

art. 92. więcej Art. 92. Wynagrodzenie pracowników wykonujących zadania, o których
mowa w art. 85 ust. 4, nie może być uzależnione bezpośrednio od liczby
przeprowadzonych inspekcji lub od ich wyników.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Kontrolę spełniania wymagań przez ciśnieniowe urządzenia
transportowe prowadzi z urzędu albo na wniosek właściwy organ
wyspecjalizowany:
1) wojewódzki inspektor transportu drogowego – w przypadku przewozu
drogowego towarów niebezpiecznych;
2) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego – w przypadku przewozu koleją
towarów niebezpiecznych;
3) dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej – w przypadku przewozu żeglugą
śródlądową towarów niebezpiecznych.
2. Przedmiotem kontroli mogą być wprowadzone do obrotu ciśnieniowe
urządzenia transportowe, prawidłowość ich oznakowania oraz dotycząca ich
dokumentacja techniczna. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza
się protokół.
3. Właściwy organ wyspecjalizowany przeprowadza lub zleca
przeprowadzenie badania ciśnieniowych urządzeń transportowych specjalistycznej
jednostce.
4. Z przeprowadzonych w ramach kontroli badań sporządza się sprawozdanie,
które dołącza się do protokołu kontroli.

art. 94. więcej Art. 94. 1. W przypadku stwierdzenia przez właściwy organ
wyspecjalizowany, że ciśnieniowe urządzenie transportowe spełnia wymagania lub
oznakowanie znakiem  tego urządzenia zostało dokonane zgodnie z przepisami
niniejszego rozdziału, koszty związane z badaniami ponosi Skarb Państwa.
2. Jeżeli przeprowadzone badania wykażą, że ciśnieniowe urządzenie
transportowe nie spełnia wymagań lub oznakowanie znakiem  tego urządzenia
zostało dokonane niezgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, koszty tych badań
ponosi osoba, która wprowadziła to urządzenie do obrotu, uiszczając opłatę,
o której mowa w ust. 3.
3. Właściwy organ wyspecjalizowany ustala, w drodze decyzji, opłatę za
przeprowadzone badania, o których mowa w ust. 2, uwzględniając uzasadnione
koszty badań, a także rodzaj badanego ciśnieniowego urządzenia transportowego,
rodzaj, konstrukcję i właściwości użytych materiałów, wyposażenie w osprzęt lub
wykonanie połączeń i wiek badanego ciśnieniowego urządzenia transportowego
oraz stopień skomplikowania i zakres tych badań.
4. Decyzji, o której mowa w ust. 3, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
5. Opłatę, o której mowa w ust. 3, uiszcza się w terminie 21 dni od dnia
doręczenia decyzji.
6. Opłata, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.

art. 95. więcej Art. 95. 1. W przypadku stwierdzenia, że:
1) ciśnieniowe urządzenie transportowe nie spełnia wymagań,
2) ciśnieniowe urządzenie transportowe podlegające oznakowaniu znakiem
zgodności  nie posiada takiego oznakowania,
3) oznakowanie znakiem zgodności  ciśnieniowego urządzenia transportowego
zostało dokonane niezgodnie z przepisami niniejszego rozdziału,
4) dokumentacja jest niedostępna albo niekompletna
– właściwy organ wyspecjalizowany w drodze decyzji, nakazuje zapewnić
w określonym terminie zgodność ciśnieniowego urządzenia transportowego
z wymaganiami lub warunkami określonymi w art. 70 ust. 1 albo wycofać
urządzenie z obrotu.
2. Właściwy organ wyspecjalizowany po upływie terminu ustalonego
w decyzji, o której mowa w ust. 1, przeprowadza kontrolę mającą na celu ustalenie,
czy niezgodność została usunięta w wyznaczonym terminie albo czy ciśnieniowe
urządzenie transportowe zostało wycofane z obrotu.
3. Jeśli właściwy organ wyspecjalizowany uzna, że niezgodność nie ogranicza
się wyłącznie do terytorium Rzeczypospolitej Polskiej informuje Komisję
Europejską i pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej o dokonanej
ocenie i działaniach, których podjęcia zażądał od podmiotu uczestniczącego
w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi.
4. Właściwy organ wyspecjalizowany wydaje decyzję o umorzeniu
postępowania, jeżeli:
1) nie stwierdzi naruszeń, o których mowa w ust. 1;
2) niezgodność ciśnieniowego urządzenia transportowego z wymaganiami lub
z warunkami określonymi w art. 70 ust. 1 została usunięta albo urządzenie
zostało wycofane z obrotu;
3) postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.
5. Właściwy organ wyspecjalizowany w przypadku nieusunięcia
niezgodności, o której mowa w ust. 1, wydaje decyzję o ograniczeniu albo zakazie
dalszego wprowadzenia do obrotu, transportu lub użytkowania ciśnieniowego
urządzenia transportowego albo wydaje decyzję nakazującą wycofanie tego
urządzenia z obrotu.
6. Właściwy organ wyspecjalizowany w przypadku stwierdzenia, że
ciśnieniowe urządzenie transportowe właściwie oznakowane, we właściwy sposób
utrzymywane i użytkowane zgodnie z przeznaczeniem może stwarzać zagrożenie
dla zdrowia, bezpieczeństwa osób, zwierząt domowych lub mienia, podczas
transportu lub użytkowania, wydaje decyzję o ograniczeniu albo zakazie dalszego
wprowadzania do obrotu, transportu lub użytkowania kwestionowanego urządzenia
albo wydaje decyzję nakazującą wycofanie tego urządzenia z obrotu.
7. O decyzjach, o których mowa w ust. 5 i 6, oraz przyczynach ich podjęcia:
1) wojewódzki inspektor transportu drogowego, za pośrednictwem Głównego
Inspektora Transportu Drogowego,
2) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego,
3) dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, za pośrednictwem ministra właściwego
do spraw żeglugi śródlądowej
– niezwłocznie informują Komisję Europejską.
8. Informacja, o której mowa w ust. 7, obejmuje w szczególności dane
niezbędne do identyfikacji niezgodnych ciśnieniowych urządzeń transportowych,
informacje na temat pochodzenia i łańcucha dostaw urządzeń, charakteru
zarzucanej niezgodności i związanego z nią ryzyka oraz rodzaju i okresu
obowiązywania podjętych środków krajowych, a także argumentację
przedstawioną przez właściwy podmiot uczestniczący w obrocie ciśnieniowymi
urządzeniami transportowymi. Właściwy organ wyspecjalizowany wskazuje
w szczególności, czy niezgodność wynika z:
1) niespełnienia przez ciśnieniowe urządzenia transportowe wymagań
dotyczących zdrowia lub bezpieczeństwa osób lub innych aspektów ochrony
interesów publicznych określonych odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz w
niniejszym rozdziale albo
2) braków w normach lub kodeksach technicznych, o których mowa
odpowiednio w ADR, RID i ADN lub w przepisach tego rozdziału.
9. W przypadku otrzymania od innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej informacji o środkach podjętych odnośnie ciśnieniowego urządzenia
transportowego niespełniającego wymagań lub warunków, o których mowa
w art. 70 ust. 1, albo stwarzającego zagrożenie zdrowia, bezpieczeństwa osób,
zwierząt domowych lub mienia odpowiednio minister właściwy do spraw
transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej niezwłocznie
informuje Komisję Europejską i pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej
o wszystkich podjętych w związku z tym środkach i przekazuje wszelkie
dodatkowe informacje dotyczące niezgodności danych ciśnieniowych urządzeń
transportowych, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku sprzeciwu
wobec notyfikowanego środka krajowego, przedstawia swoje zastrzeżenia.
10. W przypadku uznania przez Komisję Europejską decyzji, o której mowa
w ust. 5 lub 6, za nieuzasadnioną organ wyspecjalizowany, który wydał decyzję,
stwierdza jej wygaśnięcie.
11. W przypadku uznania przez Komisję Europejską środków podjętych przez
inne państwo członkowskie Unii Europejskiej za uzasadnione właściwy organ
wyspecjalizowany wydaje decyzję nakazującą wycofanie z rynku ciśnieniowego
urządzenia transportowego niespełniającego wymagań lub warunków, o których
mowa w art. 70 ust. 1, albo stwarzającego zagrożenie zdrowia, bezpieczeństwa
osób, zwierząt domowych lub mienia i informuje o tym Komisję Europejską.

Art. 95a. 1. Właściwy organ wyspecjalizowany niezwłocznie przekazuje
Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwanemu dalej
„Prezesem UOKiK”, kopie decyzji ostatecznych, o których mowa w art. 95 ust. 5 i 6.
2. Po przekazaniu kopii decyzji ostatecznych, o których mowa w art. 95 ust. 5
i 6, Prezes UOKiK dokonuje wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 61 ust. 1
ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku.
3. Prezes UOKiK usuwa wpis z rejestru, o którym mowa w art. 61 ust. 1
ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku,
na wniosek właściwego organu wyspecjalizowanego, w przypadku gdy podmiot
uczestniczący w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami transportowymi:
1) wykaże właściwemu organowi wyspecjalizowanemu, że wykonał decyzję,
o której mowa w art. 95 ust. 5 lub 6, lub zapewnił zgodność ciśnieniowego
urządzenia transportowego z wymaganiami; wpis usuwa się nie wcześniej niż
po upływie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez właściwy organ wyspecjalizowany;
2) zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej; wpis usuwa się nie
wcześniej niż po upływie 24 miesięcy od dnia jego dokonania.

art. 96. więcej Art. 96. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale do
postępowania w sprawie kontroli wprowadzonych do obrotu ciśnieniowych
urządzeń transportowych stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019
r. poz. 60, 730 i 1133) i przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców.

art. 97. więcej Art. 97. 1. Nadzór nad przewozem towarów niebezpiecznych oraz nad
jednostkami realizującymi zadania związane z tym przewozem, z zastrzeżeniem
art. 98, sprawuje:
1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego
oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych;
2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu
żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.
2. W ramach sprawowanego nadzoru odpowiednio minister właściwy do
spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej
w szczególności sprawdza prawidłowość:
1) działań podejmowanych przez służby kontrolne, o których mowa w art. 99
ust. 1 pkt 1–3;
2) wykonywania przez Dyrektora TDT zadań w zakresie:
a) prowadzenia ewidencji doradców,
b) prowadzenia ewidencji ekspertów ADN, ekspertów ADN do spraw
przewozu gazów i ekspertów ADN do spraw przewozu chemikaliów
oraz ewidencji podmiotów prowadzących kursy dla doradców,
c) wydawania świadectwa doradcy i świadectwa dopuszczenia pojazdu
ADR;
3) wykonywania zadań przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej w zakresie
wydawania świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw
przewozu gazów, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów
oraz świadectwa dopuszczenia statku ADN i tymczasowego świadectwa;
4) czynności wykonywanych przez marszałka województwa w zakresie
wydawania zaświadczeń ADR.
3. W ramach sprawowanego nadzoru odpowiednio minister właściwy do
spraw transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej gromadzi
informacje przekazywane przez:
1) organy, o których mowa w art. 17 ust. 1, w zakresie poważnych wypadków
lub awarii związanych z przewozem towarów niebezpiecznych,
2) marszałków województw w zakresie określonym w art. 56 ust. 4,
3) służby kontrolne w zakresie określonym w art. 104 ust. 1 i 2
– w celu, w szczególności, monitorowania zdarzeń z udziałem towarów
niebezpiecznych oraz podejmowanych działań w związku z tymi zdarzeniami,
monitorowania skali naruszeń przepisów dotyczących przewozu towarów
niebezpiecznych, a także monitorowania procesu szkolenia w zakresie przewozu
towarów niebezpiecznych.
4. W przypadku stwierdzenia, w ramach nadzoru, nieprawidłowości
w zakresie, o którym mowa w ust. 2, odpowiednio minister właściwy do spraw
transportu albo minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej może wydawać
wiążące wytyczne i polecenia kierownikom jednostek organizacyjnych właściwych
w tych sprawach.

art. 98. więcej Art. 98. 1. Nadzór nad przewozem towarów niebezpiecznych środkami
transportu należącymi do sił zbrojnych lub środkami transportu, za które siły
zbrojne są odpowiedzialne, oraz nad jednostkami wojskowymi realizującymi
zadania związane z tym przewozem sprawuje Minister Obrony Narodowej.
2. W ramach sprawowanego nadzoru Minister Obrony Narodowej
w szczególności sprawdza prawidłowość działań lub czynności podejmowanych
przez Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz Szefa Wojskowego Dozoru Technicznego.
3. W przypadku stwierdzenia, w ramach nadzoru, nieprawidłowości działań
w zakresie, o którym mowa w ust. 2, Minister Obrony Narodowej może wydawać
wiążące wytyczne i polecenia szefom jednostek organizacyjnych właściwych
w tych sprawach.

art. 99. więcej Art. 99. 1. Kontrolę przewozu towarów niebezpiecznych przeprowadzają:
1) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego – na drogach, parkingach oraz
w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez uczestnika przewozu
towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu drogowego;
2) upoważnieni pracownicy Urzędu Transportu Kolejowego – na obszarze
kolejowym, bocznicach kolejowych oraz w miejscu prowadzenia działalności
gospodarczej przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych
w zakresie przewozu koleją;
3) upoważnieni pracownicy urzędów żeglugi śródlądowej – na statkach żeglugi
śródlądowej, w portach i przystaniach oraz w miejscu prowadzenia
działalności gospodarczej przez uczestnika przewozu towarów
niebezpiecznych w zakresie przewozu żeglugą śródlądową;
4) funkcjonariusze Policji – na drogach i parkingach;
5) funkcjonariusze Straży Granicznej – na drogach i parkingach;
6) funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej – na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
7) żołnierze Żandarmerii Wojskowej – w zakresie przewozu towarów
niebezpiecznych wykonywanego przez siły zbrojne.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, przy przeprowadzaniu kontroli
współdziałają w niezbędnym zakresie z upoważnionymi przedstawicielami:
1) organów dozoru jądrowego – w sprawach warunków przewozu materiałów promieniotwórczych;
2) Transportowego Dozoru Technicznego – w sprawach, o których mowa
w art. 9 ust. 1 pkt 4;
3) Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych lub Wojskowego Dozoru Technicznego
– w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych wykonywanego przez siły
zbrojne;
4) Inspekcji Ochrony Środowiska – w sprawach związanych z przestrzeganiem
przepisów o ochronie środowiska;
5) straży ochrony kolei – w sprawach związanych z przestrzeganiem przepisów
porządkowych i dotyczących ochrony życia i zdrowia ludzi na obszarze
kolejowym i w pojazdach kolejowych;
6) organów właściwych w sprawach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 6–8 –
w odpowiednim zakresie.
3. Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w ust. 1, dokonują
kontroli na warunkach i w trybie określonych w przepisach określających zakres
ich działania.
4. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, nie mogą wykonywać czynności
doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych.

art. 100. więcej Art. 100. 1. Kontrola, o której mowa w art. 99 ust. 1, polega na sprawdzeniu:
1) zgodności wykonywanego przewozu towarów niebezpiecznych
z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID lub ADN oraz w ustawie;
2) stanu technicznego naczyń, opakowań, urządzeń transportowych służących do
przewozu towarów niebezpiecznych;
3) stanu technicznego środka transportu użytego do przewozu, jego oznakowania i wyposażenia;
4) przeszkolenia osób wykonujących przewóz towarów niebezpiecznych oraz
czynności związane z tym przewozem, a także wyznaczenia właściwego
doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych;
5) dokumentów wymaganych przy przewozie towarów niebezpiecznych,
w szczególności zaświadczenia ADR.
2. Funkcjonariusze Straży Granicznej i Policji przeprowadzają kontrolę
w zakresie określonym w ust. 1 pkt 1–3 i 5.
3. Funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej przeprowadzają kontrolę
w zakresie określonym w ust. 1 pkt 5.
4. W przypadku stwierdzenia niewywiązywania się doradcy z obowiązków
określonych w ustawie oraz odpowiednio w ADR, RID lub ADN osoby
przeprowadzające kontrolę, o których mowa w art. 99 ust. 1 pkt 1–3, przekazują
niezwłocznie informację o stwierdzonych naruszeniach do Dyrektora TDT.
5. W przypadku stwierdzenia niewywiązywania się doradcy z obowiązków
określonych w ustawie oraz odpowiednio w ADR, RID lub ADN, w zakresie
przewozu towarów niebezpiecznych przez siły zbrojne, żołnierze Żandarmerii
Wojskowej przekazują niezwłocznie informację o stwierdzonych naruszeniach
odpowiednio do Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych lub Dyrektora TDT.
6. Do kontroli działalności gospodarczej w siedzibie uczestnika przewozu
towarów niebezpiecznych stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca
2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

art. 101. więcej Art. 101. 1. Osoby, o których mowa w art. 99 ust. 1, są obowiązane podczas
każdej kontroli wypełnić listę kontrolną oraz sporządzić protokół kontroli.
2. Lista kontrolna i protokół kontroli są sporządzane w dwóch egzemplarzach, z czego:
1) jeden egzemplarz jest przekazywany kontrolowanemu;
2) drugi egzemplarz zachowują osoby przeprowadzające kontrolę, o których
mowa w art. 99 ust. 1. Egzemplarz ten przechowywany jest przez okres 5 lat
od dnia sporządzenia protokołu w dokumentacji prowadzonej przez organy,
w których imieniu osoby, wskazane w art. 99 ust. 1, przeprowadzają kontrolę.
3. (uchylony)
4. W przypadku kontroli drogowej przewozu towarów niebezpiecznych
dokonywanej podczas odprawy granicznej protokół kontroli jest sporządzany tylko
w sytuacji stwierdzenia naruszeń.

art. 102. więcej Art. 102. 1. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości związanych
z przewozem drogowym towarów niebezpiecznych, mających wpływ na
bezpieczeństwo tego przewozu, osoba przeprowadzająca kontrolę:
1) uniemożliwia przekroczenie granicy środkiem transportu i jego wjazd na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli środek transportu znajduje się
w zasięgu terytorialnym przejścia granicznego;
2) podejmuje czynności zmierzające do usunięcia środka transportu wraz
z ładunkiem i zdeponowania go w miejscu postojowym umożliwiającym
bezpieczne jego pozostawienie na koszt właściciela lub posiadacza środka
transportu;
3) w stosunku do środków transportu należących do sił zbrojnych lub środków
transportu, za które siły zbrojne są odpowiedzialne, podejmuje czynności
zmierzające do usunięcia środka transportu wraz z ładunkiem i zdeponowania
go w jednostce wojskowej.
2. Środek transportu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może być zwrócony
uprawnionej osobie po usunięciu nieprawidłowości i pokryciu kosztów związanych
z jego usunięciem, postojem i czynnościami zabezpieczającymi.
3. Do usuwania środka transportu, w zakresie nieuregulowanym ustawą,
stosuje się odpowiednio zasady i warunki określone w przepisach prawa o ruchu drogowym.

art. 103. więcej Art. 103. Główny Inspektor Transportu Drogowego zgłasza poważne lub
powtarzające się naruszenia zagrażające bezpieczeństwu w przewozie drogowym
towarów niebezpiecznych, dokonane przez pojazd lub przedsiębiorstwo z innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, właściwym organom państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, w którym pojazd lub przedsiębiorstwo są zarejestrowane.

art. 104. więcej Art. 104. 1. Odpowiednio do posiadanych kompetencji Główny Inspektor
Transportu Drogowego i Prezes Urzędu Transportu Kolejowego, w terminie do
dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego, przekazują ministrowi właściwemu
do spraw transportu informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia
dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych
kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń
przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych – w zakresie
przewozu drogowego oraz przewozu koleją towarów niebezpiecznych.
2. Szef Krajowej Administracji Skarbowej, Komendant Główny Straży
Granicznej i Komendant Główny Policji, w terminie do dnia 31 marca każdego
roku kalendarzowego, przekazują:
1) ministrowi właściwemu do spraw transportu informacje o wysokości
nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych
oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie przewozu towarów
niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów dotyczących przewozu
towarów niebezpiecznych – w zakresie przewozu drogowego oraz przewozu
koleją towarów niebezpiecznych;
2) ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej informacje
o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu towarów
niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie
przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów
dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych – w zakresie przewozu
żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.
3. Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, w terminie do dnia 31 marca
każdego roku kalendarzowego, przekazuje Ministrowi Obrony Narodowej
informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia dotyczące przewozu
towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych kontroli w zakresie
przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń przepisów
dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, a także liczbie złożonych
wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
4. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej, w terminie do dnia 31 marca
każdego roku kalendarzowego, przekazują ministrowi właściwemu do spraw
żeglugi śródlądowej informacje o wysokości nałożonych kar za naruszenia
dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych oraz liczbie przeprowadzonych
kontroli w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych i stwierdzonych naruszeń
przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, a także liczbie
złożonych wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego – w zakresie
przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych.

art. 105. więcej Art. 105. Główny Inspektor Transportu Drogowego przekazuje Komisji
Europejskiej za każdy rok kalendarzowy, nie później niż w terminie 12 miesięcy
od dnia zakończenia tego roku, sprawozdanie dotyczące kontroli drogowego
przewozu towarów niebezpiecznych zawierające następujące dane:
1) jeśli to możliwe, faktyczną lub szacunkową objętość towarów
niebezpiecznych w przewozie drogowym (w tonach transportowanych lub
w tonokilometrach);
2) liczbę przeprowadzonych kontroli;
3) liczbę pojazdów sprawdzonych w miejscu rejestracji (pojazdy zarejestrowane
w kraju, w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej lub
w państwach trzecich);
4) liczbę i rodzaj stwierdzonych naruszeń;
5) rodzaj i liczbę nałożonych kar.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór formularza listy kontrolnej oraz wzór formularza protokołu kontroli,
stosowane przy kontroli przewozu towarów niebezpiecznych, odpowiednio
dla przewozu drogowego, przewozu koleją i przewozu żeglugą śródlądową,
a także sposób i zakres ich wypełniania, uwzględniając konieczność
ujednolicenia zakresu kontroli;
2) warunki techniczne dla torów do awaryjnego odstawiania uszkodzonych
wagonów kolejowych przewożących towary niebezpieczne, uwzględniając
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa publicznego i bezpieczeństwa
ruchu kolejowego;
3) wzór sprawozdania, o którym mowa w art. 105, uwzględniając zakres
niezbędnych danych.
1a. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, minister właściwy do
spraw transportu wydaje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, warunki
techniczne parkingów, na które są usuwane pojazdy przewożące towary
niebezpieczne, wraz z miejscami przeładunkowymi towarów niebezpiecznych,
uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa publicznego i ochronę środowiska.

art. 107. więcej Art. 107. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych, który narusza
obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wiążących
Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, podlega karze pieniężnej
w wysokości od 200 zł do 10 000 zł, z zastrzeżeniem art. 113.
2. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1,
wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych
naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń wskazane w tabeli 9
załącznika I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 z dnia 18 marca 2016 r.
uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
1071/2009 w odniesieniu do klasyfikacji poważnych naruszeń przepisów unijnych,
które mogą prowadzić do utraty dobrej reputacji przez przewoźnika drogowego,
oraz zmieniającego załącznik III do dyrektywy 2006/22/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 74 z 19.03.2016, str. 8), w zakresie przewozu
drogowego, określa załącznik nr 1 do ustawy.
2a. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1,
oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia, w zakresie przewozu
koleją i żeglugą śródlądową, określa załącznik nr 2 do ustawy.
3. Jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów, o którym mowa w ust. 1,
wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, stosuje się wyłącznie przepisy ustawy.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, nakładają, w drodze decyzji
administracyjnej, odpowiednio:
1) wojewódzki inspektor transportu drogowego – na uczestników przewozu
drogowego towarów niebezpiecznych;
2) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego – na uczestników przewozu koleją
towarów niebezpiecznych;
3) dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej – na uczestników przewozu żeglugą
śródlądową towarów niebezpiecznych;
4) organy Policji;
5) organy Straży Granicznej;
6) organy celne.
5. Postępowanie administracyjne w sprawach o nałożenie kary pieniężnej,
o której mowa w ust. 1, w zakresie przewozu drogowego, prowadzone jest,
z zastrzeżeniem przepisów niniejszej ustawy, na zasadach i w trybie określonym
w rozdziale 11 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U.
z 2019 r. poz. 2140).

art. 108. więcej Art. 108. 1. Kto, będąc podmiotem prowadzącym kursy, nie wypełnia
obowiązków określonych w art. 53 ust. 1 pkt 1–6 oraz ust. 2, podlega karze
pieniężnej w wysokości 300 zł za każde naruszenie.
2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce
prowadzenia kursu.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Nie nakłada się kary pieniężnej, o której mowa w art. 107
i art. 108, jeżeli:
1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że odpowiednio uczestnik przewozu
lub podmiot prowadzący kursy nie miał wpływu na powstanie naruszenia,
a naruszenie nastąpiło wskutek działania osób trzecich lub wskutek zdarzeń
i okoliczności, którym podmiot nie mógł zapobiec, albo
2) za stwierdzone naruszenie, na odpowiednio uczestnika przewozu lub podmiot
prowadzący kursy została nałożona kara przez inny uprawniony organ.
2. Przepisy ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio, w przypadku nałożenia kary
przez uprawniony zagraniczny organ.

art. 110. więcej Art. 110. 1. Suma kar pieniężnych nałożonych na każdego uczestnika
przewozu drogowego towarów niebezpiecznych za naruszenia określone w
załączniku nr 1 do ustawy, stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej, nie może
przekroczyć kwoty 10 000 zł.
2. Suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia określone w załączniku nr
1 do ustawy, stwierdzone podczas jednej kontroli w podmiocie będącym
uczestnikiem przewozu drogowego towarów niebezpiecznych, nie może przekroczyć:
1) 15 000 zł – dla podmiotu wykonującego przewóz drogowy towarów
niebezpiecznych i zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej do 10 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;
2) 20 000 zł – dla podmiotu wykonującego przewóz drogowy towarów
niebezpiecznych i zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej powyżej 10 do 50 w okresie 6 miesięcy przed dniem
rozpoczęcia kontroli;
3) 25 000 zł – dla podmiotu wykonującego przewóz drogowy towarów
niebezpiecznych i zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej powyżej 50 do 250 w okresie 6 miesięcy przed dniem
rozpoczęcia kontroli;
4) 30 000 zł – dla podmiotu wykonującego przewóz drogowy towarów
niebezpiecznych i zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej większej niż 250 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia
kontroli;
5) 40 000 zł – dla innego uczestnika przewozu drogowego towarów
niebezpiecznych.
3. Za kierowców, o których mowa w ust. 2 pkt 1–4, uważa się również osoby
niezatrudnione przez podmiot wykonujący przewóz drogowy towarów
niebezpiecznych, wykonujące osobiście przewozy drogowe na jego rzecz.

art. 111. więcej Art. 111. 1. Kierujący pojazdem, osoba prowadząca inny środek transportu,
członek załogi środka transportu lub inna osoba fizyczna wykonująca czynności
związane z przewozem towarów niebezpiecznych, która narusza obowiązki lub
warunki przewozu towarów niebezpiecznych,
podlega grzywnie do 1000 zł.
2. Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie
określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

art. 112. więcej Art. 112. 1. (uchylony)
2. Kto umieszcza oznakowanie  na ciśnieniowym urządzeniu
transportowym, które nie spełnia wymagań dotyczących takich urządzeń albo dla
którego producent lub jego upoważniony przedstawiciel nie wystawił deklaracji zgodności,
podlega grzywnie do 100 000 zł.
3. Kto umieszcza na ciśnieniowym urządzeniu transportowym znak podobny
do oznakowania , mogący wprowadzić w błąd nabywcę i użytkownika tego urządzenia,
podlega grzywnie do 100 000 zł.
4. Kto wprowadza do obrotu ciśnieniowe urządzenie transportowe
podlegające oznakowaniu , a nieoznakowane takim oznakowaniem,
podlega grzywnie do 100 000 zł.
5. Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 2–4, następuje w trybie
określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Art. 112a. 1. Producent albo importer, który wprowadza do obrotu
ciśnieniowe urządzenie transportowe niezgodne z wymaganiami dotyczącymi
takich urządzeń, podlega karze pieniężnej w wysokości do 100 000 zł.
2. Dystrybutor, który udostępnia na rynku ciśnieniowe urządzenie
transportowe bez wymaganego znaku zgodności  lub bez certyfikatu zgodności,
podlega karze pieniężnej w wysokości do 20 000 zł.
3. Producent, który nie dopełnia obowiązku przechowywania dokumentacji
technicznej ciśnieniowego urządzenia transportowego określonej odpowiednio
w ADR, RID i ADN przez okres określony odpowiednio w ADR, RID i ADN,
podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.
4. Upoważniony przedstawiciel, który nie dopełnia obowiązku w zakresie:
1) przechowywania dokumentacji technicznej przez okres określony dla
producentów odpowiednio w ADR, RID i ADN lub
2) obowiązku udzielania właściwym organom wyspecjalizowanym wszelkich
informacji lub udostępnienia dokumentacji koniecznej do wykazania
zgodności ciśnieniowego urządzenia transportowego w języku polskim
– podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.
5. Importer, który nie dopełnia obowiązku przechowywania kopii
dokumentacji technicznej przez okres ustanowiony dla producenta odpowiednio
w ADR, RID i ADN lub obowiązku zapewnienia udostępnienia tej dokumentacji
właściwym organom wyspecjalizowanym, podlega karze pieniężnej w wysokości do 10 000 zł.
6. Podmiot uczestniczący w obrocie ciśnieniowymi urządzeniami
transportowymi, który uniemożliwia lub utrudnia właściwemu organowi
przeprowadzenie kontroli ciśnieniowych urządzeń transportowych, podlega karze
pieniężnej w wysokości do 30 000 zł.

Art. 112b. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 112a, nakłada, w drodze
decyzji, właściwy organ wyspecjalizowany.
2. Ustalając wysokość kar pieniężnych, o których mowa w art. 112a,
właściwy organ wyspecjalizowany uwzględnia w szczególności:
1) stopień i okoliczności naruszenia przepisów ustawy;
2) liczbę ciśnieniowych urządzeń transportowych wprowadzonych do obrotu lub
udostępnionych na rynku niezgodnie z wymaganiami ustawy;
3) uprzednie naruszenie przepisów ustawy;
4) współpracę z organem prowadzącym postępowanie, w szczególności
przyczynienie się do szybkiego i sprawnego przeprowadzenia postępowania.
3. Właściwy organ wyspecjalizowany odstępuje od nałożenia kary pieniężnej,
jeżeli podmiot podlegający karze, usunął niezgodności, o których mowa w art. 95 ust. 1.

Art. 112c. 1. Termin zapłaty kary pieniężnej, o której mowa w art. 112a,
wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.
2. Karę pieniężną, o której mowa w art. 112a, wnosi się na rachunek bankowy
organu, który ją nałożył.
3. Nie wszczyna się postępowania w sprawie o nałożenie kary pieniężnej,
jeżeli od dnia popełnienia czynu, o którym mowa w art. 112a, upłynęły 3 lata,
licząc od końca roku, w którym czyn został popełniony.
4. Nie pobiera się kary pieniężnej, o której mowa w art. 112a, po upływie 3 lat
od dnia wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.
5. Do kar pieniężnych, o których mowa w art. 112a, stosuje się odpowiednio
przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).

art. 113. więcej Art. 113. 1. Żołnierze i pracownicy wykonujący przewóz towarów
niebezpiecznych środkami transportu należącymi do sił zbrojnych lub środkami
transportu, za które siły zbrojne są odpowiedzialne, a także dowódca jednostki
wojskowej prowadzącej kursy, naruszający obowiązki lub warunki wynikające
z przepisów ustawy lub wiążących Rzeczpospolitą Polską umów
międzynarodowych, ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Żandarmeria Wojskowa przesyła
do przełożonego dowódcy jednostki wojskowej, z której realizowany jest przewóz
towarów niebezpiecznych, wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego,
chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.
3. W przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązków lub warunków
wynikających z przepisów ustawy lub wiążących Rzeczpospolitą Polską umów
międzynarodowych w toku kontroli przewozu towarów niebezpiecznych środkami
transportu należącymi do sił zbrojnych lub środkami transportu, za które siły
zbrojne są odpowiedzialne, prowadzonej przez osoby, o których mowa w art. 99
ust. 1 pkt 1–6, osoby te powiadamiają właściwą terenową jednostkę Żandarmerii Wojskowej.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Wpływy z tytułu kar pieniężnych, o których mowa w art. 107 i
art. 112a, nakładanych przez wojewódzkich inspektorów transportu drogowego,
stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze
użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o
Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej (Dz. U. poz. 1123).
2. Wpływy z tytułu kar pieniężnych, o których mowa w:
1) art. 107, nakładanych przez organy wymienione w art. 107 ust. 4 pkt 2–6,
2) art. 108,
3) art. 112a, nakładanych przez organy wyspecjalizowane inne niż wymienione w ust. 1
– stanowią dochód budżetu państwa.

Art. 114a. Kary pieniężne, o których mowa w art. 107, art. 108 i art. 112a,
podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji w zakresie egzekucji obowiązków o charakterze pieniężnym.

art. 115. więcej Art. 115. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 80d:
a) w ust. 4 po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) opłata ewidencyjna, o której mowa
w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227, poz. 1367);”,
b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Wysokość każdej opłaty ewidencyjnej, o której mowa w art. 75 ust. 2, art. 77 ust. 3,
art. 82 ust. 2, art. 97 ust. 1, art. 115h ust. 6
pkt 2 i art. 150 ust. 1, a także w art. 39g ust. 9
pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym i w art. 26 ust. 1
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, nie może
przekroczyć równowartości w złotych
0,5 euro ustalonej przy zastosowaniu kursu
średniego ustalonego przez Narodowy Bank
Polski w dniu ogłoszenia rozporządzenia,
o którym mowa w ust. 7.”,
c) w ust. 7 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wysokość opłaty ewidencyjnej, o której mowa w art. 75 ust. 2, art. 77 ust. 3, art. 82
ust. 2, art. 97 ust. 1, art. 115h ust. 6 pkt 2 i art. 150 ust. 1, a także w art. 39g ust. 9 pkt 2
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, oraz sposób jej wnoszenia;”;
2) użyte w ustawie w art. 81 ust. 4 pkt 3 i ust. 11 pkt 4
wyrazy: „przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych” zastępuje się wyrazami:
„przepisami o przewozie towarów niebezpiecznych”;
3) w art. 100b:
a) w ust. 1 pkt 11 otrzymuje brzmienie:
„11) zakres i numer zaświadczenia ADR, o którym mowa w przepisach o przewozie towarów niebezpiecznych, a także okres, na jaki
zostało ono wydane;”,
b) w ust. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) wymienione w pkt 11 — odpowiednio marszałek województwa lub Szef Inspektoratu
Wsparcia Sił Zbrojnych, zgodnie z przepisami o przewozie towarów niebezpiecznych;”;
4) w art. 100c w ust. 1 po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych;”;
5) w art. 129a w ust. 1 dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych.”.

art. 116. więcej Art. 116. W ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857,
z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 41 otrzymuje brzmienie:
„Art. 41. 1. Towary niebezpieczne mogą być przewożone statkami żeglugi śródlądowej
w sposób niezagrażający bezpieczeństwu ruchu żeglugowego i wykluczający zanieczyszczenie lub skażenie środowiska, zgodnie z wymaganiami
Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu śródlądowymi drogami wodnymi towarów niebezpiecznych (ADN), zwanego dalej
„ADN”.
2. Zasady przewozu żeglugą śródlądową
towarów niebezpiecznych określa ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227, poz. 1367)”;
2) uchyla się art. 41a—41i;
3) w art. 70 w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) osoby fizyczne — za zaświadczenie o spełnieniu wymogu zdolności zawodowej, egzaminy
i dokumenty kwalifikacyjne załogi, żeglarską
książeczkę pracy, egzamin i uprawnienie pilotowe oraz sprawdzian i świadectwo zwolnienia
z obowiązku korzystania z pilotażu;”;
4) w załączniku do ustawy uchyla się część VIII „Przewóz materiałów niebezpiecznych.”.

art. 117. więcej Art. 117. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 50 w pkt 1:
a) uchyla się lit. f,
b) lit. g otrzymuje brzmienie:
„g) wprowadzonych do obrotu ciśnieniowych urządzeń transportowych pod względem
zgodności z wymaganiami technicznymi, dokumentacją techniczną i prawidłowością
ich oznakowania, w zakresie określonym w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227, poz. 1367),”;
2) w art. 87 w ust. 1 w pkt 3 uchyla się lit. b;
3) w art. 90a ust. 2a otrzymuje brzmienie:
„2a. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego przekazuje Głównemu Inspektorowi Transportu Drogowego informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, w tym informacje uzyskane od innych organów kontrolnych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych.”;
4) w art. 92 w ust. 1 uchyla się pkt 1;
5) w załączniku do ustawy uchyla się lp. 6: „Wykonywanie przewozu drogowego z naruszeniem przepisów dotyczących przewozu drogowego towarów niebezpiecznych”.

art. 118. więcej Art. 118. W ustawie z dnia 21 czerwca 2002 r.
o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 23 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przepis ust. 1 nie narusza zasad przewozu materiałów niebezpiecznych poszczególnymi rodzajami środków transportu, określonych
w przepisach:
— Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej w Chicago dnia
7 grudnia 1944 r. (ICAO — Dz. U. z 1959 r. Nr 35, poz. 212 i 214, z późn. zm.), ustawy
z dnia 3 lipca 2002 r. — Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z późn. zm.),
— Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów
niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U.
z 2011 r. Nr 110, poz. 641),
— Regulaminu międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID),
stanowiący załącznik C do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF),
sporządzonej w Bernie dnia 9 maja 1980 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 100, poz. 674 i 675,
z 2009 r. Nr 167, poz. 1318 oraz z 2011 r. Nr 137, poz. 804 i 805),
— Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzonej w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U. z 1984 r.
Nr 61, poz. 318 i 319, z 1986 r. Nr 35, poz. 177, z 2005 r. Nr 120, poz. 1016 oraz
z 2008 r. Nr 191, poz. 1173), ustawy z dnia 18 września 2001 r. — Kodeks morski (Dz. U.
z 2009 r. Nr 217, poz. 1689, z 2010 r. Nr 127, poz. 857 oraz z 2011 r. Nr 80, poz. 432) oraz
ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2006 r. Nr 99,
poz. 693, z późn. zm.),
— ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857,
z późn. zm.),
— ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227,
poz. 1367), ani zasad transportu podlegającego obowiązkowej ochronie na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób
i mienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.).”;
2) w art. 62e:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Kontrolę bezpieczeństwa przewozu wyrobów pirotechnicznych przeprowadza się na
zasadach określonych w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych.”,
b) uchyla się ust. 4.

art. 119. więcej Art. 119. W ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2010 r. Nr 138,
poz. 935 oraz z 2011 r. Nr 102, poz. 586) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Kontrola ciśnieniowych urządzeń transportowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
19 sierpnia z 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227, poz. 1367) prowadzona jest zgodnie z przepisami tej ustawy,
z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów rozdziału 6 ustawy.”;
2) w art. 39a w ust. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) art. 95 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych.”.

art. 120. więcej Art. 120. W ustawie z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94,
z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 13 w ust. 2:
a) w pkt 3 uchyla się lit. d,
b) pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) kontrola przewozu koleją towarów niebezpiecznych;”,
c) uchyla się pkt 6;
2) w art. 14 w ust. 1 uchyla się pkt 4.

art. 121. więcej Art. 121. W ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z późn.
zm.) w załączniku do ustawy w części II w kolumnie 2 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Świadectwo dla środków transportu przeznaczonych do przewozu szybko psujących się artykułów żywnościowych”.

art. 122. więcej Art. 122. W ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie
(Dz. U. Nr 75, poz. 493, z późn. zm.) w art. 3 w ust. 2 w pkt 2 wprowadza się następujące zmiany:
1) lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) towarów niebezpiecznych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227,
poz. 1367),”;
2) uchyla się lit. b i d.

art. 123. więcej Art. 123. W ustawie z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. Nr 47, poz. 278 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) w art. 3 w ust. 1 pkt 24 otrzymuje brzmienie:
„24) w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 227,
poz. 1367), z wyłączeniem świadczenia usług w zakresie prowadzenia kursów;”.

art. 124. więcej Art. 124. W ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151, Nr 92,
poz. 530, Nr 106, poz. 622 i Nr 205, poz. 1210) w art. 125 wprowadza się następujące zmiany:
1) w pkt 8 lit. b i c otrzymują brzmienie:
„b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Wysokość każdej opłaty ewidencyjnej,
o której mowa w art. 75 ust. 2, art. 77 ust. 3, art. 82 ust. 2 i art. 150 ust. 1 ustawy oraz
w art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 5, art. 16 ust. 1 i 5, art. 18 ust. 2,
art. 28 ust. 8 i 9, art. 31 ust. 3, art. 33 ust. 2 pkt 1, art. 38 ust. 2 pkt 1, art. 58 ust. 2 pkt 1,
art. 77 ust. 2 pkt 1, art. 85 ust. 8, art. 87 ust. 3 pkt 1, art. 97 ust. 3, art. 101 ust. 1
pkt 3 oraz ust. 2 pkt 3, art. 102 ust. 2, art. 103 ust. 3, art. 109 ust. 1, 3 i 4, art. 110,
art. 115 ust. 6, art. 117 ust. 3 pkt 1 i art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, a także w art. 39g
ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i w art. 26 ust. 1
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U.
Nr 227, poz. 1367), nie może przekroczyć równowartości w złotych 2 euro ustalonej
przy zastosowaniu kursu średniego ustalonego przez Narodowy Bank Polski w dniu
wydania rozporządzenia, o którym mowa w ust. 7.”,
c) w ust. 7 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wysokość opłaty ewidencyjnej, o której mowa w art. 75 ust. 2, art. 77 ust. 3, art. 82
ust. 2 i art. 150 ust. 1 ustawy oraz w art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 1, art. 15
ust. 5, art. 16 ust. 1 i 5, art. 18 ust. 2, art. 28 ust. 8 i 9, art. 31 ust. 3, art. 33 ust. 2 pkt 1,
art. 38 ust. 2 pkt 1, art. 58 ust. 2 pkt 1, art. 77 ust. 2 pkt 1, art. 85 ust. 8, art. 87 ust. 3 pkt 1, art. 97 ust. 3, art. 101 ust. 1
pkt 3 oraz ust. 2 pkt 3, art. 102 ust. 2, art. 103 ust. 3, art. 109 ust. 1, 3 i 4, art. 110,
art. 115 ust. 6, art. 117 ust. 3 pkt 1 i art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r.
o kierujących pojazdami, a także w art. 39g ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym i w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, oraz sposób
jej wnoszenia;”;
2) w pkt 10 w lit. d w art. 100b:
a) w ust. 1 pkt 12 otrzymuje brzmienie:
„12) zakres i numer zaświadczenia ADR, o którym mowa w przepisach o przewozie towarów niebezpiecznych, a także okres, na jaki
zostało ono wydane;”,
b) w ust. 4 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) odpowiednio upoważniony przez ministra właściwego do spraw transportu wojewódzki ośrodek ruchu drogowego lub Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, zgodnie z przepisami o przewozie towarów niebezpiecznych — w zakresie, o którym mowa
w ust. 1 pkt 12;”.

art. 125. więcej Art. 125. 1. Osoby, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy posiadają
ważne świadectwo doradcy wydane na podstawie dotychczasowych przepisów
i przedłużające ważność świadectwa doradcy, uważa się za spełniające wymagania
określone w ustawie.
2. Zaświadczenia ADR, świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta
ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu
chemikaliów, świadectwa doradcy, świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR oraz
świadectwa dopuszczenia statku ADN i tymczasowe świadectwa dopuszczenia
wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność w zakresie
i przez okres, na który zostały wydane.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Podmioty, z wyłączeniem jednostek wojskowych, które w dniu
wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzą działalność polegającą na prowadzeniu
kursów w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych, są obowiązane w terminie
6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do złożenia wniosku o wpis
do rejestru podmiotów prowadzących kursy, pod rygorem utraty uprawnień.
2. W przypadku podmiotów wpisanych w dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy do rejestru przedsiębiorców prowadzących kursy dokształcające opłatę za
wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy, o której mowa w art. 52 ust. 5,
obniża się o 50%.

art. 127. więcej Art. 127. W sprawach:
1) o nadanie uprawnień doradcy,
2) o wydanie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR w zakresie opłat
– wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

art. 128. więcej Art. 128. Badania okresowe butli niepodlegających przepisom rozdziału
7 mogą być wykonywane przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego do czasu
wycofania ich z eksploatacji.

art. 129. więcej Art. 129. Umowa z producentem blankietów, o których mowa w art. 29,
zawarta przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zachowuje ważność przez
okres, na który została zawarta.

art. 130. więcej Art. 130. Do dnia 30 czerwca 2012 r. marszałek województwa oprócz
danych, o których mowa w art. 26 ust. 1, przekazuje do centralnej ewidencji
kierowców również adres zamieszkania osoby, której wydano zaświadczenie ADR
albo jego wtórnik.

art. 131. więcej Art. 131. 1. Prezes Urzędu Transportu Kolejowego przekaże, w terminie
30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, dane z rejestru przedsiębiorców
prowadzących kursy oraz informacje dotyczące podmiotów wykreślonych z
rejestru marszałkowi województwa właściwemu ze względu na siedzibę lub
miejsce zamieszkania przedsiębiorcy prowadzącego taką działalność w zakresie
przewozu towarów niebezpiecznych koleją.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego, Prezes Urzędu Transportu
Kolejowego i dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej przekażą, w terminie 30 dni
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, dane z ewidencji doradców do spraw
bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych oraz informacje dotyczące
podmiotów, którym cofnięto świadectwo doradcy, Dyrektorowi Transportowego
Dozoru Technicznego.
3. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej przekażą, w terminie 30 dni od
dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, Dyrektorowi Transportowego Dozoru
Technicznego dane niezbędne do prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 37 ust. 1.

art. 132. więcej Art. 132. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego, Prezes Urzędu
Transportu Kolejowego i komisja, o której mowa w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia
21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej, przekażą, w terminie 30 dni od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy, katalog pytań egzaminacyjnych dotyczących egzaminu dla doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego.
2. Katalog pytań, o którym mowa w ust. 1, może być stosowany przez okres
12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

art. 133. więcej Art. 133. 1. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 29 ustawy z dnia
31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych (Dz. U. poz. 962,
z 2005 r. poz. 1184, z 2006 r. poz. 1834, z 2007 r. poz. 1238 oraz z 2011 r.
poz. 622 i 1016) zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie art. 72, nie dłużej jednak niż przez okres
12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie:
1) art. 9 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 18 ust. 2, art. 23 ust. 3, art. 26, art. 27 ust. 4
i art. 31 ustawy z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym
towarów niebezpiecznych (Dz. U. poz. 1671, z późn. zm.) zachowują moc
do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie
odpowiednio art. 31, art. 41 ust. 3, art. 49, art. 58, art. 63 ust. 1 i art. 106,
2) art. 32 ust. 3 i art. 34 ust. 7 ustawy z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie koleją
towarów niebezpiecznych zachowują moc do czasu wejścia w życie
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie odpowiednio art. 41 ust. 3 i art. 49,
3) art. 41 ust. 8 i art. 41d ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze
śródlądowej zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie odpowiednio art. 49 i art. 63 ust. 2
– nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 80d ust. 7 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym zachowują moc do czasu wejścia
w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie upoważnienia
w brzmieniu nadanym ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy.

art. 134. więcej Art. 134. Traci moc:
1) ustawa z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów
niebezpiecznych (Dz. U. poz. 1671, z późn. zm.);
2) ustawa z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych
(Dz. U. poz. 962, z 2005 r. poz. 1184, z 2006 r. poz. 1834, z 2007 r. poz. 1238
oraz z 2011 r. poz. 622 i 1016).

art. 135. więcej Art. 135. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r., z wyjątkiem:
1) art. 124, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia;
2) art. 131 i art. 132, które wchodzą w życie po upływie 2 miesięcy od dnia ogłoszenia.