Wejscie w życie: 1 października 2002
Ostatnia Zmiana: 29 lutego 2020
art. 1.
więcej
dewizowymi w kraju, a także działalność gospodarczą w zakresie kupna
i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwa w ich kupnie i sprzedaży.
art. 2.
więcej
1) rezydentami są:
a) osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w kraju oraz osoby prawne
mające siedzibę w kraju, a także inne podmioty mające siedzibę w kraju,
posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we
własnym imieniu; rezydentami są również znajdujące się w kraju
oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez
nierezydentów,
b) polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy konsularne i inne
polskie przedstawicielstwa oraz misje specjalne, korzystające
z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych lub konsularnych;
2) nierezydentami są:
a) osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą oraz osoby
prawne mające siedzibę za granicą, a także inne podmioty mające
siedzibę za granicą, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań
i nabywania praw we własnym imieniu; nierezydentami są również
znajdujące się za granicą oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa
utworzone przez rezydentów,
b) obce przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy konsularne i inne obce
przedstawicielstwa oraz misje specjalne i organizacje międzynarodowe,
korzystające z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych lub
konsularnych;
3) nierezydentami z krajów trzecich są osoby fizyczne, osoby prawne oraz inne
podmioty, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we
własnym imieniu, mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w krajach
trzecich; nierezydentami z krajów trzecich są również znajdujące się w tych
krajach oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez
rezydentów lub nierezydentów z innych krajów;
4) krajem jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
5) krajami trzecimi są państwa niebędące państwami członkowskimi Unii
Europejskiej, a także ich terytoria zależne, autonomiczne i stowarzyszone
oraz terytoria zależne, autonomiczne i stowarzyszone państw członkowskich
Unii Europejskiej;
6) krajowymi środkami płatniczymi są waluta polska oraz papiery wartościowe
i inne dokumenty, pełniące funkcję środka płatniczego, wystawione
w walucie polskiej;
7) walutą polską są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące w kraju
prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające
wymianie;
8) wartościami dewizowymi są zagraniczne środki płatnicze oraz złoto
dewizowe i platyna dewizowa;
9) zagranicznymi środkami płatniczymi są waluty obce i dewizy;
10) walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem
prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające
wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach
międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową
Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR);
11) walutami wymienialnymi są waluty obce państw spełniających wymagania
art. VIII statutu Międzynarodowego Funduszu Walutowego;
12) dewizami są papiery wartościowe i inne dokumenty pełniące funkcję środka
płatniczego, wystawione w walutach obcych;
13) złotem dewizowym i platyną dewizową jest złoto i platyna w stanie
nieprzerobionym oraz w postaci sztab, monet bitych po 1850 r., a także
półfabrykatów, z wyjątkiem stosowanych w technice dentystycznej; złotem
dewizowym i platyną dewizową są również przedmioty ze złota i platyny
zazwyczaj niewytwarzane z tych kruszców;
14) papierami wartościowymi są papiery wartościowe udziałowe,
w szczególności akcje i prawa poboru nowych akcji oraz papiery wartościowe
dłużne, w szczególności obligacje, wyemitowane lub wystawione na
podstawie przepisów państwa, w którym emitent lub wystawca ma swoją
siedzibę albo w którym dokonano ich emisji lub wystawienia;
15) jednostkami uczestnictwa w funduszu zbiorowego inwestowania są nabywane
przez uczestników funduszu tytuły do udziału w jego aktywach, które zgodnie
z odrębnymi przepisami lub na żądanie uczestnika funduszu są odkupywane
lub umarzane przez fundusz z jego aktywów, na wcześniej określonych
warunkach;
16) obrotem dewizowym jest obrót dewizowy z zagranicą oraz obrót wartościami
dewizowymi w kraju;
17) obrotem dewizowym z zagranicą jest:
a) zawarcie umowy lub dokonanie innej czynności prawnej, powodującej
lub mogącej powodować dokonywanie między rezydentem
i nierezydentem rozliczeń pieniężnych lub przeniesienie między
rezydentem i nierezydentem własności wartości dewizowych lub
krajowych środków płatniczych, a także wykonywanie takich umów lub
czynności,
b) zawarcie umowy lub dokonanie innej czynności prawnej, powodującej
lub mogącej powodować przeniesienie między rezydentami rzeczy lub
prawa, których nabycie nastąpiło w obrocie dewizowym z zagranicą,
a także wykonywanie takich umów,
c) dokonywanie wywozu, przekazywanie oraz wysyłanie za granicę
wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych, a także dokonywanie ich przywozu, przekazywanie oraz nadsyłanie z zagranicy
do kraju;
18) obrotem wartościami dewizowymi w kraju jest zawarcie umowy lub
dokonanie innej czynności prawnej powodującej lub mogącej powodować
dokonywanie w kraju między rezydentami lub między nierezydentami
rozliczeń w walutach obcych albo przeniesienie w kraju między rezydentami
lub między nierezydentami własności wartości dewizowych, a także
wykonywanie takich umów lub czynności;
19) działalnością kantorową jest regulowana działalność gospodarcza polegająca
na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwie w ich kupnie
i sprzedaży;
19a) działalnością gospodarczą, w przypadku wykonywania jej:
a) w kraju – jest działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz.
1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086),
b) za granicą – jest działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów
państwa, w którym jest ona wykonywana;
20) uprawnionym bankiem jest:
a) bank mający siedzibę w kraju, który zgodnie z określonym w statucie
przedmiotem działalności jest uprawniony do wykonywania czynności
bankowej, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 oraz z 2020 r. poz.
284, 288, 321 i 1086),
b) utworzony w kraju oddział banku zagranicznego, który zgodnie
z określonym w zezwoleniu na jego utworzenie przedmiotem
działalności, jest uprawniony do wykonywania czynności bankowej,
o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 10 ustawy wymienionej w lit. a,
c) utworzony w kraju oddział instytucji kredytowej, która jest uprawniona
do wykonywania w państwie macierzystym czynności objętych
czynnością bankową, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 10 ustawy
wymienionej w lit. a.
1a. Rezydenta będącego osobą fizyczną, wykonującego za granicą działalność
gospodarczą, traktuje się w zakresie czynności związanych z tą działalnością jak nierezydenta. Nierezydenta będącego osobą fizyczną, wykonującego w kraju
działalność gospodarczą, traktuje się w zakresie czynności związanych z tą
działalnością jak rezydenta.
2. Kraje trzecie należące do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub
Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju traktuje się na równi z państwami
członkowskimi Unii Europejskiej.
2a. Terytorium zależne, autonomiczne lub stowarzyszone państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub kraju trzeciego należącego do Europejskiego
Obszaru Gospodarczego lub Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju
traktuje się na równi z tym państwem lub z tym krajem, jeżeli z wiążących
Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych wynika takie traktowanie
w zakresie objętym ustawą.
3. Ilekroć w ustawie jest mowa o równowartości danej kwoty wyrażonej
w euro, należy przez to rozumieć jej równowartość wyrażoną w walucie polskiej,
ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu euro, lub jej równowartość wyrażoną
w innej walucie, ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu euro oraz średniego
kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu poprzedzającym
dokonanie czynności.
art. 3.
więcej
ograniczeń:
1) określonych w art. 9, w zakresie których nie udzielono zezwoleń
dewizowych, o których mowa w art. 5;
2) wprowadzonych na podstawie art. 10.
2. Ograniczeń określonych w art. 9 oraz wprowadzonych na podstawie art.
10 nie stosuje się do obrotu dewizowego, o ile jedną z jego stron jest:
1) Skarb Państwa, w zakresie, w jakim jest reprezentowany przez ministra
właściwego do spraw budżetu, finansów publicznych i instytucji finansowych
lub ministra właściwego do spraw aktywów państwowych;
2) Narodowy Bank Polski;
3) organ władzy publicznej podejmujący czynności w postępowaniu karnym,
cywilnym lub administracyjnym, w tym zabezpieczającym lub
egzekucyjnym.
3. Ograniczeń określonych w art. 9 nie stosuje się do obrotu dewizowego
dokonywanego z udziałem banków, instytucji płatniczych, instytucji pieniądza
elektronicznego, biur usług płatniczych lub innych podmiotów mających siedzibę
w kraju, w zakresie działalności podlegającej nadzorom: bankowemu,
ubezpieczeniowemu, emerytalnemu, nad instytucjami płatniczymi, instytucjami
pieniądza elektronicznego, biurami usług płatniczych lub nad rynkiem
kapitałowym, prowadzonej przez te podmioty na rachunek własny lub rachunek
osób trzecich uprawnionych na podstawie ustawy lub zezwolenia dewizowego do
dokonania obrotu dewizowego podlegającego tym ograniczeniom.
4. Swoboda obrotu dewizowego z zagranicą wynikająca z ustawy nie narusza
ograniczeń w jego dokonywaniu wynikających z innych ustaw.
5. Dokonywanie obrotu dewizowego odbywa się z uwzględnieniem
obowiązków określonych w ustawie, o ile z przepisów wydanych na jej podstawie,
zezwolenia dewizowego lub przepisów dotyczących organów lub podmiotów
wymienionych w ust. 2 i 3 nie wynikają odrębne obowiązki.
art. 4.
więcej
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia,
wykaz walut, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 11.
art. 5.
więcej
obowiązków określonych w art. 18 i art. 25 ust. 1, na podstawie ogólnego albo
indywidualnego zezwolenia dewizowego, w zakresie i na warunkach określonych
w takim zezwoleniu.
art. 6.
więcej
publicznemu lub międzynarodowym zobowiązaniom wiążącym Rzeczpospolitą
Polską.
2. (uchylony)
3. Z zezwolenia dewizowego, udzielonego na zawarcie umowy lub dokonanie
rozliczenia, mogą korzystać wszystkie strony tej umowy lub rozliczenia.
4. Udzielone spółce zezwolenie dewizowe nie przechodzi na spółkę
przejmującą lub spółkę nowo zawiązaną, gdy spółka, która otrzymała zezwolenie, została przejęta przez inną spółkę lub wraz z inną spółką albo spółkami zawiąże
nową spółkę.
art. 7.
więcej
rozporządzenia, ogólnych zezwoleń dewizowych. Zezwolenia takie mogą dotyczyć
wszystkich lub rodzajowo określonej kategorii podmiotów oraz wszystkich lub
rodzajowo określonych czynności.
art. 8.
więcej
od ograniczenia lub obowiązku, o których mowa w art. 5, w zakresie których nie
udzielono ogólnego zezwolenia dewizowego albo udzielono takiego zezwolenia,
ale na innych warunkach niż te, na których ma nastąpić odstąpienie.
2. Sprawy związane z udzielaniem indywidualnych zezwoleń dewizowych są
rozstrzygane przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego w drodze decyzji
administracyjnej, z uwzględnieniem ust. 4 i 5.
3. Do decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego wydanych w sprawach,
o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio art. 127 § 3 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r.
poz. 256, 695 i 1298).
4. Prezes Narodowego Banku Polskiego może uchylić udzielone zezwolenie,
jeżeli korzystanie z niego odbywa się wbrew określonym w tym zezwoleniu
warunkom.
5. Prezes Narodowego Banku Polskiego może upoważnić do załatwiania
spraw, o których mowa w ust. 2, wyłącznie dyrektorów departamentów Centrali
Narodowego Banku Polskiego oraz dyrektorów oddziałów Narodowego Banku
Polskiego lub jednostek równorzędnych.
art. 9.
więcej
1) (uchylony)
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) wywóz, wysyłanie oraz przekazywanie przez rezydentów do krajów trzecich
krajowych lub zagranicznych środków płatniczych, z przeznaczeniem na
podjęcie lub rozszerzenie w tych krajach działalności gospodarczej, w tym na
nabycie nieruchomości na potrzeby tej działalności, z wyjątkiem
przekazywania do krajów trzecich krajowych lub zagranicznych środków
płatniczych na pokrycie kosztów działalności polegającej na bezpośrednim
świadczeniu usług w wykonaniu zawartej umowy lub promocji i reklamie
działalności gospodarczej prowadzonej przez rezydenta w kraju;
5) zbywanie w kraju przez nierezydentów z krajów trzecich, a także przez
organizacje międzynarodowe, do których nie należy Rzeczpospolita Polska,
zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów:
a) papierów wartościowych dłużnych o terminie wykupu krótszym niż rok,
z wyjątkiem nabytych w kraju,
b) wierzytelności i innych praw, których wykonywanie następuje poprzez
dokonywanie rozliczeń pieniężnych, z wyjątkiem nabytych w kraju lub
powstałych w obrocie z rezydentami w zakresie niewymagającym
zezwolenia dewizowego;
6) (uchylony)
7) nabywanie przez rezydentów, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem
innych podmiotów:
a) (uchylona)
b) udziałów i akcji w spółkach mających siedzibę w krajach trzecich,
a także obejmowanie udziałów i akcji w takich spółkach,
c) jednostek uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania
mających siedzibę w krajach trzecich,
d) papierów wartościowych dłużnych wyemitowanych bądź wystawionych
przez nierezydentów z krajów trzecich,
e) wartości dewizowych zbywanych przez nierezydentów z krajów
trzecich, w zamian za inne wartości dewizowe lub krajowe środki
płatnicze,
f) wierzytelności i innych praw, których wykonywanie następuje poprzez
dokonywanie rozliczeń pieniężnych, zbywanych przez nierezydentów
z krajów trzecich;
8) zbywanie przez rezydentów, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem
innych podmiotów, w krajach trzecich:
a) papierów wartościowych dłużnych o terminie wykupu krótszym niż rok,
z wyjątkiem nabytych w tych krajach na podstawie zezwolenia
dewizowego,
b) wierzytelności i innych praw, których wykonywanie następuje poprzez
dokonywanie rozliczeń pieniężnych, z wyjątkiem nabytych w tych
krajach na podstawie zezwolenia dewizowego lub powstałych w obrocie
z nierezydentami z krajów trzecich w zakresie niewymagającym
zezwolenia dewizowego;
9) otwieranie przez rezydentów, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem
innych podmiotów, rachunków w bankach i oddziałach banków, mających
siedzibę w krajach trzecich, z wyjątkiem ich otwierania w czasie pobytu
w tych krajach, a także w związku z działalnością określoną w pkt 4,
z zastrzeżeniem nieutrzymywania takich rachunków dłużej niż 2 miesiące od
zakończenia pobytu lub działalności;
10) (uchylony)
11) (uchylony)
12) (uchylony)
13) (uchylony)
14) dokonywanie przez rezydentów i nierezydentów z krajów trzecich rozliczeń
pieniężnych w wykonaniu czynności określonych w pkt 5 i 7–9,
z wyłączeniem czynności, których dokonywanie nie wymaga zezwolenia
dewizowego.
15) (uchylony)
art. 10.
więcej
wprowadzane szczególne ograniczenia, o ile są one niezbędne w celu:
1) wykonania decyzji organów organizacji międzynarodowych, których
członkiem jest Rzeczpospolita Polska;
2) zapewnienia porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego;
3) zapewnienia równowagi bilansu płatniczego, w razie ogólnej jego
nierównowagi lub nagłego załamania albo powstałego w tym zakresie
zagrożenia;
4) zapewnienia stabilności waluty polskiej, w razie nagłych wahań jej kursu albo
powstałego w tym zakresie zagrożenia.
2. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wprowadzać
ograniczenia w celach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2.
3. Rada Ministrów, po zasięgnięciu opinii Rady Polityki Pieniężnej, może,
w drodze rozporządzenia, wprowadzać ograniczenia w celach, o których mowa
w ust. 1 pkt 3 i 4. Ograniczenia takie mogą obowiązywać do czasu przezwyciężenia
powstałych trudności z bilansem płatniczym lub stabilnością waluty polskiej lub
ustania powstałego w tym zakresie zagrożenia, nie dłużej jednak niż przez
6 miesięcy od dnia ich wejścia w życie, z zastrzeżeniem art. 62.
art. 11.
więcej
rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców i
wymaga wpisu do rejestru działalności kantorowej, zwanego dalej „rejestrem”.
2. Przepisów o działalności kantorowej nie stosuje się do banków, oddziałów
banków zagranicznych oraz do instytucji kredytowych i oddziałów instytucji
kredytowych.
art. 12.
więcej
została prawomocnie skazana za przestępstwo skarbowe albo za przestępstwo
popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, a także osoba
prawna oraz spółka niemająca osobowości prawnej, której żaden odpowiednio
członek władz lub wspólnik nie został skazany za takie przestępstwo.
art. 13.
więcej
kantorowej mogą być wykonywane tylko przez osoby, które nie zostały skazane
prawomocnie za przestępstwa określone w art. 12 i które posiadają fachowe
przygotowanie do wykonywania tych czynności.
2. Za fachowe przygotowanie uznaje się:
1) ukończenie kursu obejmującego prawne i praktyczne zagadnienia związane
z prowadzeniem działalności kantorowej, udokumentowane świadectwem,
lub
2) pracę w banku, w okresie co najmniej rocznym, na stanowisku bezpośrednio
związanym z obsługą transakcji walutowych, udokumentowaną świadectwem
pracy, oraz znajomość przepisów ustawy regulujących działalność kantorową,
potwierdzoną złożonym oświadczeniem.
art. 14.
więcej
obowiązany zapewnić:
1) prowadzenie na bieżąco, w sposób trwały i ciągły oraz zgodny z przepisami,
ewidencji wszystkich operacji powodujących zmianę stanu wartości
dewizowych i waluty polskiej;
2) prowadzenie, w godzinach działalności kantoru, ciągłego kupna i sprzedaży
wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu;
3) wydawanie, w sposób zgodny z przepisami, dowodów kupna i sprzedaży,
imiennych lub na okaziciela, przy każdej umowie kupna lub sprzedaży
wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu;
4) lokal i jego wyposażenie spełniające warunki techniczne i organizacyjne
niezbędne do bezpiecznego i prawidłowego wykonywania czynności
bezpośrednio związanych z działalnością kantorową.
2. Przedsiębiorca jest obowiązany uzyskiwać, z upływem każdego roku
działalności, zaświadczenie o niekaralności za przestępstwa, o których mowa w art.
12.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do osób, o których mowa w art.
13 ust. 1.
art. 15.
więcej
kantorowej, może być dokonywana po wprowadzeniu tych wartości do ewidencji,
o której mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1, na podstawie wpisu określającego datę
realizacji transakcji.
art. 16.
więcej
Polskiego.
2. Rejestr może być prowadzony w systemie informatycznym.
3. Prezes Narodowego Banku Polskiego może określić, w drodze zarządzenia,
sposób prowadzenia rejestru, wzór rejestru oraz tryb dokonywania wpisów do
rejestru.
art. 17.
więcej
przedsiębiorcy, zawierającego następujące dane:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo adres zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) siedziby oraz adresy jednostek, w których będzie wykonywana działalność
kantorowa;
5) oznaczenie zakresu działalności kantorowej wykonywanej przez
przedsiębiorcę w poszczególnych jednostkach;
6) podpis przedsiębiorcy oraz oznaczenie daty i miejsca składania wniosku.
2. Wraz z wnioskiem przedsiębiorca składa pisemne oświadczenie
następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru są kompletne i zgodne
z prawdą;
2) znane mi są i spełniam szczególne warunki wykonywania
działalności kantorowej określone w rozdziale 4 ustawy z dnia 27 lipca
2002 r. – Prawo dewizowe.
Oświadczam także, że posiadam aktualne zaświadczenia o niekaralności
i dokumenty potwierdzające kwalifikacje wymagane przepisami ustawy,
o której mowa w pkt 2.”.
3. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo adres zamieszkania;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze wskazaniem
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii
Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, wzór
wniosku o dokonanie wpisu w rejestrze działalności kantorowej, uwzględniając zakres wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności.
Art. 17a. 1. Wpisowi do rejestru podlegają dane określone w art. 17 ust. 1 pkt
1–5, z wyjątkiem adresu zamieszkania, jeżeli jest inny niż adres siedziby.
2. Wpisem do rejestru jest również wykreślenie albo zmiana wpisu.
Art. 17aa. 1. Prezes Narodowego Banku Polskiego prostuje z urzędu wpis do
rejestru zawierający oczywiste błędy, omyłki lub niezgodności ze stanem
faktycznym.
2. W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru, z wyjątkiem art. 17c
ust. 2, przedsiębiorca jest obowiązany złożyć wniosek o zmianę wpisu w rejestrze
w terminie 14 dni od dnia zajścia zdarzenia, które spowodowało zmianę tych
danych.
3. Prezes Narodowego Banku Polskiego wydaje z urzędu zaświadczenie o
dokonaniu wpisu do rejestru.
Art. 17b. Przedsiębiorca jest obowiązany zawiadomić pisemnie Prezesa
Narodowego Banku Polskiego o podjęciu działalności kantorowej, a w razie
zaprzestania jej wykonywania, złożyć wniosek o wykreślenie z rejestru, w terminie
7 dni, licząc odpowiednio od dnia podjęcia działalności kantorowej lub
zaprzestania jej wykonywania.
Art. 17ba. 1. Prezes Narodowego Banku Polskiego jest obowiązany dokonać
wpisu przedsiębiorcy do rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do niego
wniosku o wpis wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków wymaganych
prawem do wykonywania działalności kantorowej.
2. Jeżeli Prezes Narodowego Banku Polskiego nie dokona wpisu w terminie,
o którym mowa w ust. 1, a od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło 14
dni, przedsiębiorca może rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy
Prezes Narodowego Banku Polskiego wezwał przedsiębiorcę do uzupełnienia
wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W
takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio
od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.
Art. 17c. 1. Przedsiębiorca może zawiesić, na okres nie dłuższy niż 2 lata,
wykonywanie działalności kantorowej. W przypadku zawieszenia wykonywania
działalności kantorowej na okres krótszy niż 2 lata, przedsiębiorca może przedłużyć
ten okres łącznie do 2 lat.
2. O zawieszeniu wykonywania działalności kantorowej, przedłużeniu
zawieszenia oraz o wznowieniu jej wykonywania przedsiębiorca jest obowiązany zawiadomić pisemnie organ prowadzący rejestr w terminie 7 dni, licząc od dnia
zawieszenia, przedłużenia zawieszenia lub wznowienia wykonywania działalności
kantorowej.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do zawieszania przez
przedsiębiorcę wykonywania działalności kantorowej w poszczególnych
jednostkach.
4. W przypadku niewznowienia przez przedsiębiorcę wykonywania
działalności kantorowej lub niewznowienia jej wykonywania w poszczególnych
jednostkach, organ prowadzący rejestr, po upływie okresu zawieszenia,
odpowiednio z urzędu:
1) wykreśla, w drodze decyzji, przedsiębiorcę z rejestru albo
2) dokonuje zmiany wpisu w zakresie określenia jednostek, w których jest
wykonywana działalność kantorowa.
Art. 17ca. 1. Prezes Narodowego Banku Polskiego wydaje decyzję o zakazie
wykonywania przez przedsiębiorcę działalności kantorowej, w przypadku gdy:
1) przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 17 ust. 2,
niezgodne ze stanem faktycznym;
2) przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków wymaganych prawem do
wykonywania działalności kantorowej w wyznaczonym przez Prezesa
Narodowego Banku Polskiego terminie;
3) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych prawem do
wykonywania działalności kantorowej przez przedsiębiorcę.
2. Prezes Narodowego Banku Polskiego może odstąpić od wydania decyzji o
zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności kantorowej z powodu, o
którym mowa w ust. 1 pkt 1, jeśli niezgodności zawarte w oświadczeniu są
niezgodnościami mniejszej wagi.
3. Przed wydaniem decyzji na podstawie ust. 1 pkt 2 Prezes Narodowego
Banku Polskiego wzywa przedsiębiorcę do usunięcia naruszeń warunków
wymaganych prawem do wykonywania działalności kantorowej w wyznaczonym
terminie.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
5. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Narodowego
Banku Polskiego z urzędu wykreśla przedsiębiorcę z rejestru.
Art. 17cb. 1. Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru, może uzyskać
ponowny wpis do rejestru nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania
decyzji, o której mowa w art. 17ca ust. 1.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy, który wykonywał
działalność kantorową bez wpisu do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej w
art. 17ba ust. 2.
Art. 17cc. Prezes Narodowego Banku Polskiego wykreśla przedsiębiorcę z
rejestru na jego wniosek, a także po uzyskaniu informacji z Centralnej Ewidencji i
Informacji o Działalności Gospodarczej albo Krajowego Rejestru Sądowego
o wykreśleniu przedsiębiorcy.
Art. 17d. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu
opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia,
niezbędne wyposażenie lokalu przeznaczonego do wykonywania działalności
kantorowej, a także sposób prowadzenia ewidencji i wydawania dowodów kupna
i sprzedaży wartości dewizowych, mając na uwadze zapewnienie bezpieczeństwa
obrotu gospodarczego w zakresie wykonywania tej działalności.
Art. 17e. W sprawach dotyczących wpisu do rejestru, nieuregulowanych
w niniejszym rozdziale, Prezes Narodowego Banku Polskiego stosuje przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.
Art. 17f. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do działalności kantorowej
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców.
art. 18.
więcej
obowiązani zgłaszać, w formie pisemnej, organom celnym lub organom Straży
Granicznej, przywóz do kraju oraz wywóz za granicę złota dewizowego lub platyny
dewizowej, bez względu na ilość, a także krajowych lub zagranicznych środków
płatniczych, jeżeli ich wartość przekracza łącznie równowartość 10 000 euro. Nie stanowi wykonania obowiązku zgłoszenia podanie w zgłoszeniu nieprawdziwych danych.
art. 19.
więcej
art. 20.
więcej
celnym lub organom Straży Granicznej, na ich żądanie, przywożone do kraju lub
wywożone za granicę wartości dewizowe oraz krajowe środki płatnicze.
2. Organy celne oraz organy Straży Granicznej mogą, w celu sprawdzenia,
czy przywóz do kraju wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych
oraz ich wywóz za granicę odbywa się zgodnie z przepisami ustawy, podejmować
czynności kontrolne na zasadach i w trybie określonych w przepisach o kontroli
celno-skarbowej lub kontroli granicznej.
art. 21.
więcej
z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób dokonywania potwierdzenia przywozu do kraju oraz wywozu za
granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych,
2) wzory zgłoszenia przywozu do kraju oraz wywozu za granicę wartości
dewizowych lub krajowych środków płatniczych
– mając na uwadze zapewnienie informacji o wywozie za granicę i przywozie do
kraju wartości dewizowych oraz krajowych środków płatniczych na potrzeby
współpracy z organami informacji finansowej, określonej w odrębnych przepisach.
art. 22.
więcej
art. 23.
więcej
art. 24.
więcej
art. 25.
więcej
pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym
za pośrednictwem:
1) uprawnionych banków lub
2) instytucji płatniczych oraz instytucji pieniądza elektronicznego uprawnionych
do świadczenia usług płatniczych, a w przypadku dokonywania rozliczeń
w kraju również biur usług płatniczych
– jeżeli kwota przekazu lub rozliczenia przekracza równowartość 15 000 euro.
2. Obowiązek dokonywania rozliczeń zgodnie z ust. 1 nie dotyczy
przypadków, w których stroną rozliczenia jest uprawniony bank, krajowa instytucja
płatnicza, oddział unijnej instytucji płatniczej, krajowa instytucja pieniądza
elektronicznego lub oddział unijnej instytucji pieniądza elektronicznego.
art. 26.
więcej
art. 27.
więcej
art. 28.
więcej
art. 29.
więcej
art. 30.
więcej
wykonujący działalność kantorową są obowiązani przekazywać Narodowemu
Bankowi Polskiemu dane w zakresie niezbędnym do sporządzania bilansu płatniczego oraz międzynarodowej pozycji inwestycyjnej.
1a. Dane, o których mowa w ust. 1, są przekazywane w postaci elektronicznej
z wykorzystaniem odpowiednich certyfikatów wydanych przez Narodowy Bank
Polski lub innych form uwierzytelnienia stosowanych przez Narodowy Bank
Polski, z zastrzeżeniem ust. 1b.
1b. Rezydenci będący osobami fizycznymi mogą przekazywać dane,
o których mowa w ust. 1, również w formie dokumentu papierowego według
ustalonego wzoru.
1c. Przekazanie danych w sposób niezgodny z wymogami wskazanymi w ust.
1a lub 1b jest równoznaczne z nieprzekazaniem tych danych.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do banków, oddziałów banków zagranicznych
oraz oddziałów instytucji kredytowych.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób, zakres i terminy wykonywania obowiązku, o którym
mowa w ust. 1, oraz wysokość kwot, których przekroczenie powoduje powstanie
tego obowiązku, mając na uwadze zapewnienie danych niezbędnych do
sporządzania bilansu płatniczego oraz międzynarodowej pozycji inwestycyjnej.
art. 31.
więcej
w zakresie danych jednostkowych uzyskanych od banków i rezydentów,
w wykonaniu obowiązków określonych w art. 30 ust. 1, na zasadach określonych
w art. 23 ust. 5–7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1810 oraz z 2020 r. poz. 568).
art. 32.
więcej
przekazywania, na podstawie odrębnych przepisów, danych w zakresie
niezbędnym do sporządzenia przez Narodowy Bank Polski bilansu płatniczego oraz
międzynarodowej pozycji inwestycyjnej, są obowiązani udzielać temu bankowi
informacji o dokonywanym za jego pośrednictwem obrocie dewizowym,
w szczególności dotyczących przeznaczenia środków pieniężnych będących
przedmiotem takiego obrotu.
Art. 32a. Przedsiębiorcy wykonujący działalność kantorową oraz rezydenci
i nierezydenci dokonujący czynności obrotu dewizowego, które podlegają
ograniczeniom lub obowiązkom określonym w ustawie, są obowiązani, na potrzeby
kontroli wykonywanej przez naczelnika urzędu celno-skarbowego oraz kontroli
wykonywanej przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego, przechowywać
dokumenty związane z tą działalnością lub tymi czynnościami przez okres 5 lat,
licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonywali działalność
kantorową lub dokonali danej czynności obrotu dewizowego.
art. 33.
więcej
1) udzielonych indywidualnych zezwoleń dewizowych;
2) działalności kantorowej;
3) wykonywania obowiązku, o którym mowa w art. 30 ust. 1.
4) (uchylony)
2. Kontrola wykonywana w zakresie określonym w ust. 1 polega na
sprawdzaniu, czy:
1) korzystanie z udzielonego zezwolenia dewizowego odbywa się zgodnie z jego
warunkami;
2) przedsiębiorca wykonuje działalność kantorową zgodnie z warunkami
określonymi w ustawie i przepisach szczególnych wydanych na jej podstawie;
3) obowiązek, o którym mowa w art. 30 ust. 1, jest wykonywany przez
rezydentów oraz przedsiębiorców wykonujących działalność kantorową, oraz
czy dane przekazywane w wykonaniu tego obowiązku są zgodne ze stanem
faktycznym.
4) (uchylony)
Art. 33a. Do kontroli działalności kantorowej przedsiębiorcy, kontroli
wykonywania przez przedsiębiorców obowiązku, o którym mowa w art. 30 ust. 1,
oraz kontroli wykorzystania udzielonego przedsiębiorcy zezwolenia dewizowego
stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców.
art. 34.
więcej
Narodowego Banku Polskiego, zwani dalej „kontrolerami”, w siedzibie jednostki
kontrolowanej albo w siedzibie kontrolowanego przedsiębiorcy lub siedzibie
Narodowego Banku Polskiego, po okazaniu legitymacji służbowej i doręczeniu
upoważnienia, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Kontrola lub poszczególne czynności kontrolne mogą być przeprowadzone
w siedzibie Narodowego Banku Polskiego za zgodą kontrolowanego
przedsiębiorcy, jeżeli może to usprawnić prowadzenie kontroli.
art. 35.
więcej
kontrolerom warunki niezbędne do sprawnego przeprowadzenia kontroli, a także
dostęp do całej dokumentacji związanej z zakresem kontroli.
2. Na żądanie kontrolera przedstawiciele oraz pracownicy kontrolowanej
jednostki są obowiązani udzielać ustnych i pisemnych wyjaśnień oraz sporządzać
zestawienia i obliczenia, w zakresie przeprowadzanej kontroli.
3. Kontrolerzy, w związku z przeprowadzaniem kontroli w siedzibie
jednostki kontrolowanej, mają prawo do:
1) wstępu do obiektów i pomieszczeń kontrolowanej jednostki w obecności jej
przedstawiciela;
2) poruszania się po terenie kontrolowanej jednostki bez obowiązku posiadania
przepustki.
4. Kontrolerzy, w związku z przeprowadzaniem kontroli w jednostce
kontrolowanej, nie mogą być poddani rewizji osobistej.
art. 36.
więcej
w sporządzonym przez siebie:
1) protokóle, jeżeli kontrola została przeprowadzona w siedzibie jednostki
kontrolowanej, lub
2) sprawozdaniu, jeżeli kontrola została przeprowadzona w siedzibie
Narodowego Banku Polskiego.
Art. 36a. Kontrolerzy informują kierownika kontrolowanej jednostki
o istotnych nieprawidłowościach stwierdzonych w toku kontroli, wskazując na
potrzebę niezwłocznego podjęcia działań w celu ich usunięcia.
Art. 36b. Protokół i sprawozdanie, o których mowa w art. 36, powinny:
1) zawierać zwięzły opis wyników kontroli;
2) wskazywać przepisy prawne oraz warunki zawarte w zezwoleniu
dewizowym, które zostały naruszone;
3) stanowić podstawę do sformułowania wniosków pokontrolnych i zaleceń.
Art. 36c. Protokół i sprawozdanie powinny ponadto zawierać:
1) nazwę kontrolowanej jednostki w pełnym brzmieniu oraz adres jej siedziby;
2) imię i nazwisko oraz stanowisko osoby udzielającej upoważnienia do
przeprowadzenia kontroli oraz datę wystawienia upoważnienia;
3) imię i nazwisko kontrolera lub kontrolerów;
4) określenie zakresu kontroli;
5) określenie okresu objętego kontrolą oraz datę rozpoczęcia i zakończenia
kontroli;
6) listę osób udzielających wyjaśnień w trakcie kontroli;
7) określenie dokumentów, na podstawie których przeprowadzono kontrolę;
8) wykaz załączników stanowiących część składową sprawozdania lub
protokołu;
9) adnotację o przekazaniu kierownikowi kontrolowanej jednostki jednego
egzemplarza protokołu albo sprawozdania;
10) pouczenie o prawie i trybie składania przez kontrolowaną jednostkę
zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole lub sprawozdaniu;
11) imiona i nazwiska członków organu zarządzającego kontrolowanej jednostki,
w przypadku osób prawnych.
art. 37.
więcej
egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany kontrolowanej jednostce.
2. Protokół kontroli podpisują kontroler i przedstawiciel kontrolowanej
jednostki.
3. Odmowa podpisania protokółu przez przedstawiciela kontrolowanej
jednostki nie stanowi przeszkody do przekazania jej podpisanego przez kontrolera
protokółu.
4. Przedstawiciel kontrolowanej jednostki może, w terminie 14 dni od
otrzymania protokółu, zgłosić na piśmie umotywowane zastrzeżenia co do
zawartych w nim ustaleń.
5. W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w ust. 4, w całości
lub części, kontroler przekazuje na piśmie swoje stanowisko kontrolowanej
jednostce.
art. 38.
więcej
w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany kontrolowanej
jednostce.
2. Sprawozdanie z kontroli podpisuje kontroler.
3. W zakresie zgłaszania zastrzeżeń przez kontrolowaną jednostkę do ustaleń
sprawozdania oraz zajmowania stanowiska wobec tych zastrzeżeń przez
kontrolującego stosuje się przepisy art. 37 ust. 4 i 5.
art. 39.
więcej
art. 40.
więcej
nieprawidłowości, Prezes Narodowego Banku Polskiego przekazuje kontrolowanej
jednostce zalecenia pokontrolne.
2. Zalecenia pokontrolne powinny zawierać:
1) zwięzły opis wyników kontroli, ze wskazaniem naruszonych przepisów
prawa;
2) wnioski wynikające z ustaleń kontroli, zmierzające do usunięcia
stwierdzonych nieprawidłowości;
3) zobowiązanie jednostki kontrolowanej do powiadomienia o sposobie
i terminie realizacji zaleceń pokontrolnych.
Art. 40a. (uchylony).
Art. 40b. Kierownik kontrolowanej jednostki jest obowiązany, w terminie
30 dni od dnia otrzymania zaleceń pokontrolnych, poinformować w formie
pisemnej jednostkę organizacyjną Narodowego Banku Polskiego, wykonującą
kontrolę, o działaniach podjętych w celu wykonania zaleceń pokontrolnych.
Art. 40c. W przypadku stwierdzenia w toku kontroli rażącego naruszenia:
1) przepisów prawa lub warunków udzielonego zezwolenia dewizowego,
kontrolerzy występują do Prezesa Narodowego Banku Polskiego albo
dyrektora jednostki organizacyjnej Narodowego Banku Polskiego, który
wydał zezwolenie dewizowe, o jego uchylenie;
2) warunków wykonywania działalności kantorowej kontrolerzy występują do
Prezesa Narodowego Banku Polskiego o wydanie decyzji o zakazie jej
wykonywania.
art. 41.
więcej
popełnienia wykroczenia lub przestępstwa przez kontrolowaną jednostkę lub inny
podmiot, Prezes Narodowego Banku Polskiego powiadamia o tym właściwy organ
zgodnie z obowiązującymi przepisami.
art. 42.
więcej
art. 43.
więcej
1) skreśla się art. 68c;
2) w art. 105 § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Zajęte waluty obce lub inne wartości dewizowe organ egzekucyjny sprzedaje bankowi prowadzącemu ich skup.”
art. 44.
więcej
1) w art. 2 w ust. 1 w pkt 8 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 9 w brzmieniu:
„9) badanie przestrzegania przez rezydentów i nierezydentów ograniczeń i obowiązków określonych w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178) oraz ograniczeń wprowadzonych na jej podstawie, a także warunków udzielonych zezwoleń dewizowych i zezwoleń na prowadzenie działalności kantorowej.”;
2) w art. 3 skreśla się pkt 3.
art. 45.
więcej
art. 46.
więcej
art. 47.
więcej
art. 48.
więcej
1) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dane indywidualne, o których mowa w ust. 2 i 3, mogą być wykorzystywane wyłącznie do sporządzania zestawień statystycznych, ocen i innych opracowań, bilansu płatniczego i bilansów należności i zobowiązań zagranicznych państwa. Dane te nie mogą być udostępniane osobom trzecim. ” ;
2) dodaje się ust. 6 i 7 w brzmieniu:
„6. Zestawienia statystyczne, oceny i inne opracowania, zawierające dane indywidualne, o których mowa w ust. 2 i 3, umożliwiające powiązanie ich z konkretnym podmiotem lub zidentyfikowanie konkretnego podmiotu, a w szczególności, jeżeli do sporządzenia zestawienia, oceny lub innego opracowania wykorzystano dane dotyczące mniej niż trzech podmiotów lub gdy udział danych dotyczących jednego podmiotu wykorzystanych w zestawieniu, ocenie lub innym opracowaniu jest większy niż trzy czwarte całości, nie mogą one być udostępnione osobom trzecim. 7. Prezes NBP może udostępnić dane indywidualne, o których mowa w ust. 2 i 3, oraz zestawienia statystyczne, oceny i inne opracowania, określone w ust. 6, uwzględniając przedmiot i cel działania podmiotów, którym mają być one udostępnione, a w przypadku podmiotów zagranicznych, przy uwzględnieniu przestrzegania zasady wzajemności oraz zobowiązań zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.”
art. 49.
więcej
1) w art. 5 w ust. 2: a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych,”
b) w pkt 9 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 10 w brzmieniu:
„10) pośrednictwo w dokonywaniu przez rezydentów przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju z nierezydentami.";
2) skreśla się art. 29;
3) skreśla się art. 99-100;
4) w art. 105 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) Narodowemu Bankowi Polskiemu, w związku z wykonywaniem kontroli oraz zbieraniem danych niezbędnych do sporządzania bilansu płatniczego oraz bilansów należności i zobowiązań zagranicznych państwa, a także innym bankom uprawnionym do pośredniczenia w dokonywaniu przez rezydentów przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju z nierezydentami, w zakresie określonym w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178).”
art. 50.
więcej
1) w art. 30: a) § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. W wypadku określonym w art. 99 § 1 i 2 orzeka się przepadek wartości dewizowych oraz krajowych środków płatniczych, a także można orzec przepadek innych przedmiotów wymienionych w art. 29 pkt 1-3.”,
b) dodaje się § 4a w brzmieniu:
„§ 4a. W wypadku określonym w art. 106d orzeka się przepadek wartości dewizowych, a także można orzec przepadek innych przedmiotów wymienionych w art. 29 pkt 1-3.”;
2) w art. 34 w § 2 wyrazy „art. 98 § 1 i 2” zastępuje się wyrazami „art. 99 § 1, art. 100 § 1, art. 101 § 1, art. 102 § 1, art. 103 § 1, art. 104 § 1, art. 105 § 1, art. 106 § 1, art. 106a § 1, art. 106b § 1, art. 106c § 1 oraz art. 106d”;
3) w art. 38 w § 2 w pkt 2 wyrazy „art. 98 § 2” zastępuje się wyrazami „art. 99 § 1”;
4) w art. 49 skreśla się § 4;
5) w art. 53 § 34 otrzymuje brzmienie:
„§ 34. Użyte w rozdziale 8 kodeksu określenia, a w szczególności: «rezydent», «nierezydent», «nierezydent z kraju trzeciego», «kraj», «kraje trzecie», «krajowe środki płatnicze», «waluta polska», «wartości dewizowe», «zagraniczne środki płatnicze», «waluty obce», «dewizy», «waluty wymienialne», «złoto dewizowe», «platyna dewizowa», «obrót dewizowy», «obrót dewizowy z zagranicą», «obrót wartościami dewizowymi w kraju», «działalność kantorowa», «uprawniony bank», «zezwolenie dewizowe», mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178). ”;
6) rozdział 8 otrzymuje brzmienie:
„Rozdział 8
Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe przeciwko obrotowi dewizowemu
Art. 97. § 1. Kto wyłudza indywidualne zezwolenie dewizowe przez podstępne wprowadzenie w błąd organu uprawnionego do udzielania takich zezwoleń,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do roku, albo obu tym karom łącznie. § 2. Tej samej karze podlega, kto używa dokumentu uzyskanego w sposób określony w § 1. § 3. Usiłowanie przestępstwa skarbowego określonego w § 1 lub 2 jest karalne. § 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 98. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom ustala lub przyjmuje należność od nierezydenta w innej walucie niż waluta wymienialna lub waluta polska, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 99. § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom wywozi lub wysyła za granicę wartości dewizowe lub krajowe środki płatnicze, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, jest mała, sprawca podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
Art. 100. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom wywozi, wysyła lub przekazuje do krajów trzecich krajowe lub zagraniczne środki płatnicze, z przeznaczeniem na podjęcie lub rozszerzenie w tych krajach działalności gospodarczej, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 101. § 1. Nierezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom nabywa lub zbywa w kraju, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów, papiery wartościowe, jednostki uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania albo wierzytelności lub inne prawa, których wykonywanie wiąże się z dokonywaniem rozliczeń pieniężnych, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 102. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom nabywa:
1) nieruchomości położone w krajach trzecich lub prawa na takich nieruchomościach,
2) udziały lub akcje w spółkach mających siedzibę w krajach trzecich albo obejmuje udziały lub akcje w takich spółkach,
3) jednostki uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania mających siedzibę w krajach trzecich,
4) dłużne papiery wartościowe wyemitowane bądź wystawione przez nierezydentów z krajów trzecich,
5) wartości dewizowe zbywane przez nierezydentów z krajów trzecich,
6) wierzytelności lub inne prawa, których wykonywanie wiąże się z dokonywaniem rozliczeń pieniężnych, zbywane przez nierezydentów z krajów trzecich, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 103. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom zbywa w kraju trzecim, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów, papiery wartościowe, jednostki uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania albo wierzytelności lub inne prawa, których wykonywanie wiąże się z dokonywaniem rozliczeń pieniężnych, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 104. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom otwiera bądź utrzymuje rachunek w banku lub oddziale banku mającym siedzibę w kraju trzecim, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 105. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom zaciąga od nierezydenta z kraju trzeciego kredyt lub pożyczkę albo udziela nierezydentowi z kraju trzeciego kredytu lub pożyczki, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom udziela zabezpieczenia lub ustanawia zabezpieczenie na rzecz nierezydenta z kraju trzeciego, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.”;
7) po art. 106 dodaje się art. 106a-106ł w brzmieniu:
„Art. 106a. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom dokonuje na rzecz nierezydenta z kraju trzeciego darowizny mającej za przedmiot wartości dewizowe lub krajowe środki płatnicze, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106b. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom przejmuje od nierezydenta z kraju trzeciego jego dług wobec nierezydenta lub przystępuje do takiego długu, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106c. § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom dokonuje w obrocie dewizowym z zagranicą rozliczeń pieniężnych, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106d. Kto bez zezwolenia albo wbrew jego warunkom prowadzi działalność kantorową, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do roku, albo obu tym karom łącznie.
Art. 106e. Kto wbrew obowiązkowi nie udziela ustnych lub pisemnych wyjaśnień albo nie udostępnia wymaganych dokumentów związanych z zakresem objętym kontrolą dokonywaną na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 53 § 34, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106f. Kto wbrew obowiązkowi nie zgłasza organom celnym lub organom Straży Granicznej wykonującym kontrolę celną przywozu do kraju wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106g. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie okazuje organom celnym lub organom Straży Granicznej wykonującym kontrolę celną, przy wywozie za granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych, dokumentów potwierdzających uprawnienie do wywozu lub zezwolenia dewizowego uprawniającego do wywozu, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. § 2. Tej samej karze podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie okazuje organom celnym, przy wysyłaniu za granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych, dokumentów potwierdzających uprawnienie do wysłania lub zezwolenia dewizowego uprawniającego do wysłania.
Art. 106h. Kto wbrew obowiązkowi nie przedstawia organom celnym lub organom Straży Granicznej wykonującym kontrolę celną, na ich żądanie, przywożonych do kraju lub wywożonych za granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106i. § 1. Kto wbrew obowiązkowi wysyła za granicę wartości dewizowe lub krajowe środki płatnicze bez pośrednictwa państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” lub podmiotu uprawnionego do wykonywania w obrocie z zagranicą działalności gospodarczej w dziedzinie poczty, podlega karze grzywny do 480 stawek dziennych. § 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106j. Rezydent, który wbrew obowiązkowi dokonuje przekazu pieniężnego za granicę lub rozliczenia w kraju z nierezydentem bez pośrednictwa uprawnionego banku, podlega karze grzywny do 480 stawek dziennych.
Art. 106k. Rezydent, który wbrew obowiązkowi nie przedstawia uprawnionemu bankowi wymaganych dokumentów albo nie przechowuje dokumentów związanych z dokonanym obrotem dewizowym, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106l. Rezydent, który wbrew obowiązkowi nie zgłasza Narodowemu Bankowi Polskiemu danych o dokonanym obrocie dewizowym z zagranicą, w zakresie niezbędnym do sporządzania bilansu płatniczego oraz bilansów należności i zobowiązań zagranicznych państwa, lub zgłasza dane niezgodne ze stanem faktycznym, podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
Art. 106ł. § 1. Kto, nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzeganiem reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do dokonania czynu zabronionego określonego w tym rozdziale, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. § 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli czyn sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego albo jeżeli niedopełnienie obowiązku nadzoru należy do ich znamion.”;
8) w art. 133 w § 1 w pkt 1 wyrazy „art. 98 § 2-4, art. 104 § 2 oraz w sprawach ujawnionych z art. 104 § 1 i 3” zastępuje się wyrazami „art. 106h oraz w sprawach ujawnionych w zakresie swojego działania przez urzędy celne z art. 99 § 1 i 2, art. 100 § 1 i 2, art. 106f, art. 106g § 1 i 2 i art. 106k”.
art. 51.
więcej
„35. Od zezwoleń:
1) na prowadzenie działalności kantorowej 1 063 zł,
2) dewizowych indywidualnych 106 zł”.
art. 52.
więcej
1) w art. 2 w pkt 1 wyrazy „rezydentów prowadzących działalność kantorową” zastępuje się wyrazami „podmioty prowadzące działalność kantorową”;
2) w art. 21 w ust. 3: a) w zdaniu wstępnym po wyrazie „nadzoru” dodaje się wyrazy „lub kontroli”, b) w pkt 1 wyrazy „rezydentów prowadzących działalność kantorową” zastępuje się wyrazami „podmiotów prowadzących działalność kantorową”.
art. 53.
więcej
„Art. 7. Za zgodą banku zrzeszającego banki spółdzielcze mogą wykonywać czynności bankowe, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 7 i 10 ustawy - Prawo bankowe.”
art. 54.
więcej
art. 55.
więcej
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy toczy się według jej przepisów.
2. Pozostają w mocy zezwolenia dewizowe udzielone na podstawie
dotychczasowej ustawy, w zakresie, w jakim są wymagane zgodnie z niniejszą
ustawą.
art. 56.
więcej
art. 57.
więcej
przepisów dotychczasowych, do pośredniczenia w przyjmowaniu i dokonywaniu
płatności oraz dokonywaniu transferu krajowych i zagranicznych środków
płatniczych w obrocie dewizowym stają się bankami uprawnionymi do
wykonywania czynności bankowej w zakresie pośrednictwa w dokonywaniu przez
rezydentów przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju z nierezydentami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.
2. Banki oraz oddziały banków zagranicznych uprawnione, na mocy
przepisów dotychczasowych, do kupna i sprzedaży wartości dewizowych stają się
bankami uprawnionymi do wykonywania czynności bankowej w tym zakresie, z
zastrzeżeniem ust. 3 i 4.
3. Banki, o których mowa w ust. 1 i 2, są obowiązane, w terminie 12 miesięcy
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, rozszerzyć określony w statucie
przedmiot działania o czynności bankowe określone w art. 5 ust. 2 pkt 7 i 10
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, pod rygorem utraty
dotychczasowych uprawnień w tym zakresie.
4. Oddziały banków zagranicznych, o których mowa w ust. 1 i 2, są
obowiązane, w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
wystąpić z wnioskiem o rozszerzenie określonego w zezwoleniu na ich utworzenie
przedmiotu działania o czynności bankowe określone w art. 5 ust. 2 pkt 7
i 10 ustawy wymienionej w ust. 3, pod rygorem utraty dotychczasowych uprawnień
w tym zakresie.
art. 58.
więcej
do prowadzenia działalności kantorowej prowadzą taką działalność, w dotychczasowym zakresie, na warunkach określonych w niniejszej ustawie
i przepisach wydanych na jej podstawie.
2. Z dniem 30 czerwca 2004 r. wygasają wydane przez Prezesa Narodowego
Banku Polskiego innym niż banki osobom prawnym oraz podmiotom niebędącym
osobami prawnymi upoważnienia na dokonywanie skupu i sprzedaży walut obcych
i dewiz.
3. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 2, mogą do dnia
określonego w tym przepisie przekształcić taką działalność w działalność
kantorową poprzez uzyskanie zezwolenia na jej prowadzenie.
art. 59.
więcej
1) osobach krajowych w rozumieniu prawa dewizowego lub przepisów prawa
dewizowego, należy przez to rozumieć rezydentów, o których mowa
w art. 2 ust. 1 pkt 1;
2) osobach zagranicznych w rozumieniu prawa dewizowego lub przepisów
prawa dewizowego, należy przez to rozumieć nierezydentów, o których mowa
w art. 2 ust. 1 pkt 2.
art. 60.
więcej
2 grudnia 1994 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. poz. 703, z 1995 r. poz. 641, z 1996 r.
poz. 496 oraz z 1997 r. poz. 449) lub ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. – Prawo
dewizowe (Dz. U. poz. 1063, z 1999 r. poz. 931, z 2000 r. poz. 1099 oraz z 2002 r.
poz. 676), należy przez to rozumieć niniejszą ustawę.
art. 61.
więcej
(Dz. U. poz. 1063, z 1999 r. poz. 931, z 2000 r. poz. 1099 oraz z 2002 r. poz. 676).
art. 62.
więcej
Europejskiej traci moc art. 10:
1) ust. 2 – w zakresie, w jakim dotyczy art. 10 ust. 1 pkt 2;
2) ust. 3 – w zakresie, w jakim dotyczy art. 10 ust. 1 pkt 4.
art. 63.
więcej
Wyszukiwarka
- Kodeks Karny dostęp do ustawy
- 22 Kodeks Karny konkretny artykuł ustawy
- Sąd Okręgowy w Ełku informacje o sądzie
- Pełnomocnictwo ogólne dostęp do wzorców