Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych

art. 1. więcej Art. 1. 1. Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności
twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci,
niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).
2. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:
1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi
(literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy
komputerowe);
2) plastyczne;
3) fotograficzne;
4) lutnicze;
5) wzornictwa przemysłowego;
6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7) muzyczne i słowno-muzyczne;
8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9) audiowizualne (w tym filmowe).
2¹. Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte
ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje
matematyczne.
3. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby
miał postać nieukończoną.
4. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek
formalności.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Opracowanie cudzego utworu, w szczególności tłumaczenie,
przeróbka, adaptacja, jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla
prawa do utworu pierwotnego.
2. Rozporządzanie i korzystanie z opracowania zależy od zezwolenia twórcy
utworu pierwotnego (prawo zależne), chyba że autorskie prawa majątkowe do
utworu pierwotnego wygasły. W przypadku baz danych spełniających cechy
utworu zezwolenie twórcy jest konieczne także na sporządzenie opracowania.
3. Twórca utworu pierwotnego może cofnąć zezwolenie, jeżeli w ciągu pięciu
lat od jego udzielenia opracowanie nie zostało rozpowszechnione. Wypłacone
twórcy wynagrodzenie nie podlega zwrotowi.
4. Za opracowanie nie uważa się utworu, który powstał w wyniku inspiracji
cudzym utworem.
5. Na egzemplarzach opracowania należy wymienić twórcę i tytuł utworu
pierwotnego.

art. 3. więcej Art. 3. Zbiory, antologie, wybory, bazy danych spełniające cechy utworu są
przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają niechronione materiały,
o ile przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie ma twórczy charakter, bez
uszczerbku dla praw do wykorzystanych utworów.

art. 4. więcej Art. 4. Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego:
1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty;
2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole;
3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne;
4) proste informacje prasowe.

art. 5. więcej Art. 5. Przepisy ustawy stosuje się do utworów:
1) których twórca lub współtwórca jest obywatelem polskim lub
1¹) których twórca jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej
lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, lub
2) które zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo równocześnie na tym terytorium i za granicą, lub
3) które zostały opublikowane po raz pierwszy w języku polskim, lub
4) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

art. 6. więcej Art. 6. 1. W rozumieniu ustawy:
1) utworem opublikowanym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został
zwielokrotniony i którego egzemplarze zostały udostępnione publicznie;
2) opublikowaniem równoczesnym utworu jest opublikowanie utworu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą w okresie trzydziestu dni od
jego pierwszej publikacji;
3) utworem rozpowszechnionym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został
w jakikolwiek sposób udostępniony publicznie;
4) nadawaniem utworu jest jego rozpowszechnianie drogą emisji radiowej lub
telewizyjnej, prowadzonej w sposób bezprzewodowy (naziemny lub
satelitarny) lub w sposób przewodowy;
5) reemitowaniem utworu jest jego rozpowszechnianie przez inny podmiot niż
pierwotnie nadający, drogą przejmowania w całości i bez zmian programu
organizacji radiowej lub telewizyjnej oraz równoczesnego i integralnego
przekazywania tego programu do powszechnego odbioru;
6) wprowadzeniem utworu do obrotu jest publiczne udostępnienie jego oryginału
albo egzemplarzy drogą przeniesienia ich własności dokonanego przez
uprawnionego lub za jego zgodą;
7) najmem egzemplarzy utworu jest ich przekazanie do ograniczonego czasowo
korzystania w celu bezpośredniego lub pośredniego uzyskania korzyści majątkowej;
8) użyczeniem egzemplarzy utworu jest ich przekazanie do ograniczonego
czasowo korzystania, niemające na celu bezpośredniego lub pośredniego
uzyskania korzyści majątkowej;
9) odtworzeniem utworu jest jego publiczne udostępnienie przy pomocy
nośników dźwięku, obrazu lub dźwięku i obrazu, na których utwór został
zapisany, albo urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub
telewizyjnego, w którym utwór jest nadawany, albo urządzeń
umożliwiających korzystanie z utworu publicznie udostępnionego w taki
sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym;
10) technicznymi zabezpieczeniami są wszelkie technologie, urządzenia lub ich
elementy, których przeznaczeniem jest zapobieganie działaniom lub
ograniczenie działań umożliwiających korzystanie z utworów lub
artystycznych wykonań z naruszeniem prawa;
11) skutecznymi technicznymi zabezpieczeniami są techniczne zabezpieczenia
umożliwiające podmiotom uprawnionym kontrolę nad korzystaniem
z chronionego utworu lub artystycznego wykonania poprzez zastosowanie
kodu dostępu lub mechanizmu zabezpieczenia, w szczególności szyfrowania,
zakłócania lub każdej innej transformacji utworu lub artystycznego
wykonania lub mechanizmu kontroli zwielokrotniania, które spełniają cel ochronny;
12) informacjami na temat zarządzania prawami są informacje identyfikujące
utwór, twórcę, podmiot praw autorskich lub informacje o warunkach
eksploatacji utworu, o ile zostały one dołączone do egzemplarza utworu lub
są przekazywane w związku z jego rozpowszechnianiem, w tym kody identyfikacyjne;
13) instytucją oświatową są jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 2
ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz.
996, z późn. zm.), a także szkoły, zespoły
szkół oraz szkoły polskie, o których mowa w art. 4 pkt 29d tej ustawy, oraz
szkoły podoficerskie i ośrodki szkolenia, o których mowa w art. 127 pkt 2 i 3
ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 330 i 730);
14) organizacją zbiorowego zarządzania jest organizacja zbiorowego zarządzania,
w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zbiorowym
zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (Dz. U. poz. 1293),
zwanej dalej „ustawą o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i
prawami pokrewnymi”;
15) umową o zbiorowe zarządzanie jest umowa, o której mowa w art. 29 ustawy
o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi;
16) umową o reprezentacji jest umowa w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy o
zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi;
17) właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi jest organizacja, która zbiorowo zarządza prawami
uprawnionego na podstawie umowy o zbiorowe zarządzanie lub umowy o
reprezentacji, a gdy uprawniony nie zawarł umowy z żadną organizacją –
organizacja reprezentatywna dla danego rodzaju utworów lub przedmiotów
praw pokrewnych i kategorii uprawnionych na danym polu eksploatacji w
rozumieniu ustawy o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi;
18) beneficjentem jest, niezależnie od jakichkolwiek innych dysfunkcji, osoba:
a) niewidoma lub
b) z dysfunkcją narządu wzroku niepoddającą się korekcji w takim stopniu,
aby sprawność wzroku tej osoby stała się zasadniczo równoważna ze
sprawnością wzroku osoby bez takiej dysfunkcji, i która w związku z tym
nie jest w stanie czytać utworów wyrażonych słowem pisanym w
zasadniczo takim samym stopniu, jak osoba bez takiej dysfunkcji, lub
c) z ograniczoną zdolnością postrzegania lub czytania, która w związku z
tym nie jest w stanie czytać utworów wyrażonych słowem pisanym w
zasadniczo takim samym stopniu, jak osoba bez takiej dysfunkcji, lub
d) która ze względu na inną dysfunkcję fizyczną nie jest w stanie trzymać
książki lub posługiwać się nią lub też skupić wzroku lub poruszać oczami
w stopniu umożliwiającym normalne czytanie;
19) upoważnionym podmiotem jest jednostka sektora finansów publicznych,
instytucja oświatowa, uczelnia lub niedziałająca w celu osiągnięcia zysku
organizacja prowadząca działalność pożytku publicznego, która w ramach swoich statutowych zadań prowadzi działania na rzecz beneficjentów w zakresie edukacji, szkoleń, czytania adaptacyjnego lub dostępu do informacji;
20) kopią utworu w dostępnym formacie jest kopia:
a) powstała w wyniku działania niezbędnego w celu zapewnienia
beneficjentowi równie skutecznego i wygodnego dostępu do utworu jak
ten, z którego korzysta osoba bez dysfunkcji, o których mowa w pkt 18,
b) sporządzona z kopii, o której mowa w lit. a.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o równowartości danej kwoty wyrażonej
w euro, należy przez to rozumieć jej równowartość wyrażoną w walucie polskiej,
ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu euro, lub jej równowartość wyrażoną
w innej walucie, ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu euro oraz średniego
kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu poprzedzającym
dokonanie czynności.

Art. 6¹. 1. Rozpowszechnianiem utworu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, drogą emisji radiowej lub telewizyjnej, prowadzonej w sposób satelitarny
jest jego rozpowszechnianie poprzez wprowadzenie przez organizację radiową lub
telewizyjną i na jej odpowiedzialność, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do
drogi przekazu prowadzącej do satelity i z powrotem na Ziemię.
2. Jeżeli rozpowszechnianie utworu drogą emisji radiowej lub telewizyjnej
prowadzonej w sposób satelitarny ma miejsce w państwie niebędącym członkiem
Unii Europejskiej, które nie zapewnia poziomu ochrony określonego w rozdziale II
dyrektywy Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji
niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych
stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą
kablową (Dz. Urz. WE L 248 z 06.10.1993, str. 15; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 17, t. 1, str. 134) oraz gdy:
1) sygnał przekazujący utwór jest przesyłany do satelity za pośrednictwem
ziemskiej stacji nadawczej znajdującej się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, uważa się, że utwór został rozpowszechniony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez operatora tej stacji;
2) sygnał przekazujący utwór jest przesyłany do satelity za pośrednictwem
ziemskiej stacji nadawczej znajdującej się na terytorium państwa niebędącego
członkiem Unii Europejskiej, a rozpowszechnianie utworu odbywa się na zlecenie organizacji radiowej lub telewizyjnej mającej siedzibę w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej oraz główne przedsiębiorstwo na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uważa się, że utwór został
rozpowszechniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tę organizację.
3. W przypadku gdy sygnał przekazujący utwór jest kodowany w sposób
uniemożliwiający jego powszechny i nieograniczony odbiór, jest to
rozpowszechnianie, w rozumieniu ust. 1, pod warunkiem równoczesnego
udostępnienia przez organizację radiową lub telewizyjną, lub za jej zgodą, środków
do odbioru tego sygnału.
4. Satelitą jest sztuczny satelita Ziemi działający w pasmach częstotliwości,
które na mocy przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1954, 2245 i 2354 oraz z 2019 r. poz. 643
i 730) są przeznaczone dla celów emisji sygnałów przeznaczonych do publicznego
odbioru lub dla zamkniętej komunikacji pomiędzy dwoma punktami, przy czym
odbiór sygnałów w obu tych przypadkach musi odbywać się w porównywalnych warunkach.

art. 7. więcej Art. 7. Jeżeli umowy międzynarodowe, których Rzeczpospolita Polska jest
stroną, przewidują dalej idącą ochronę, niż to wynika z ustawy, do
nieopublikowanych utworów obywateli polskich albo do utworów opublikowanych
po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub równocześnie na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo opublikowanych po raz pierwszy
w języku polskim – stosuje się postanowienia tych umów.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
2. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze
uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej
wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.
3. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa
autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku – właściwa
organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie.
Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może
żądać określenia wielkości udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej.
2. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej
części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców.
3. Do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest
zgoda wszystkich współtwórców. W przypadku braku takiej zgody każdy ze
współtwórców może żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeka uwzględniając
interesy wszystkich współtwórców.
4. Każdy ze współtwórców może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia
prawa autorskiego do całości utworu. Uzyskane świadczenie przypada wszystkim
współtwórcom, stosownie do wielkości ich udziałów.
5. Do autorskich praw majątkowych przysługujących współtwórcom stosuje
się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

art. 10. więcej Art. 10. Jeżeli twórcy połączyli swoje odrębne utwory w celu wspólnego
rozpowszechniania, każdy z nich może żądać od pozostałych twórców udzielenia
zezwolenia na rozpowszechnianie tak powstałej całości, chyba że istnieje słuszna
podstawa odmowy, a umowa nie stanowi inaczej. Przepisy art. 9 ust. 2–4 stosuje
się odpowiednio.

art. 11. więcej Art. 11. Autorskie prawa majątkowe do utworu zbiorowego, w szczególności
do encyklopedii lub publikacji periodycznej, przysługują producentowi lub
wydawcy, a do poszczególnych części mających samodzielne znaczenie – ich
twórcom. Domniemywa się, że producentowi lub wydawcy przysługuje prawo do tytułu.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej,
pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.
2. Jeżeli pracodawca, w okresie dwóch lat od daty przyjęcia utworu, nie
przystąpi do rozpowszechniania utworu przeznaczonego w umowie o pracę do
rozpowszechnienia, twórca może wyznaczyć pracodawcy na piśmie odpowiedni
termin na rozpowszechnienie utworu z tym skutkiem, że po jego bezskutecznym
upływie prawa uzyskane przez pracodawcę wraz z własnością przedmiotu, na
którym utwór utrwalono, powracają do twórcy, chyba że umowa stanowi inaczej.
Strony mogą określić inny termin na przystąpienie do rozpowszechniania utworu.
3. Jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, z chwilą przyjęcia utworu
pracodawca nabywa własność przedmiotu, na którym utwór utrwalono.

art. 13. więcej Art. 13. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu
miesięcy od dostarczenia utworu o jego nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od
dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie,
uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Jeżeli w umowie o pracę nie postanowiono inaczej, instytucji
naukowej przysługuje pierwszeństwo opublikowania utworu naukowego
pracownika, który stworzył ten utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze
stosunku pracy. Twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia. Pierwszeństwo
opublikowania wygasa, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dostarczenia utworu nie
zawarto z twórcą umowy o wydanie utworu albo jeżeli w okresie dwóch lat od daty
jego przyjęcia utwór nie został opublikowany.
2. Instytucja naukowa może, bez odrębnego wynagrodzenia, korzystać
z materiału naukowego zawartego w utworze, o którym mowa w ust. 1, oraz
udostępniać ten utwór osobom trzecim, jeżeli to wynika z uzgodnionego
przeznaczenia utworu lub zostało postanowione w umowie.

art. 15. więcej Art. 15. Domniemywa się, że producentem lub wydawcą jest osoba, której
nazwisko lub nazwę uwidoczniono w tym charakterze na przedmiotach, na których
utwór utrwalono, albo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób
w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Art. 15a. 1. Uczelni przysługuje pierwszeństwo w opublikowaniu pracy
dyplomowej studenta. Jeżeli uczelnia nie opublikowała pracy dyplomowej w
terminie 6 miesięcy od dnia jej obrony, autor może ją opublikować, chyba że praca
jest częścią utworu zbiorowego.
2. Podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–6 ustawy z dnia 20 lipca
2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn. zm.),
może korzystać bez wynagrodzenia i bez konieczności uzyskania zgody autora z
utworu stworzonego przez studenta lub osobę ubiegającą się o nadanie stopnia
doktora w wyniku wykonywania obowiązków związanych z odbywaniem studiów
lub przygotowywaniem rozprawy doktorskiej, udostępniać utwór ministrowi
właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki oraz korzystać z utworów
znajdujących się w prowadzonych przez niego bazach danych, w celu sprawdzania
z wykorzystaniem Jednolitego Systemu Antyplagiatowego.
3. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki może korzystać
z prac dyplomowych i rozpraw doktorskich znajdujących się w prowadzonych
przez niego bazach danych w zakresie niezbędnym do zapewnienia prawidłowego
utrzymania i rozwoju tych baz oraz współpracujących z nimi systemów informatycznych.

art. 16. więcej Art. 16. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią
nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy
z utworem, a w szczególności prawo do:
1) autorstwa utworu;
2) oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do
udostępniania go anonimowo;
3) nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania;
4) decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności;
5) nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.

art. 17. więcej Art. 17. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne
prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach
eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Art. 17¹. Opracowanie lub zwielokrotnienie bazy danych spełniającej cechy
utworu, dokonane przez legalnego użytkownika bazy danych lub jej kopii, nie
wymaga zezwolenia autora bazy danych, jeśli jest ono konieczne dla dostępu do
zawartości bazy danych i normalnego korzystania z jej zawartości. Jeżeli
użytkownik jest upoważniony do korzystania tylko z części bazy danych, niniejsze
postanowienie odnosi się tylko do tej części.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Autorskie prawa majątkowe nie podlegają egzekucji, dopóki służą
twórcy. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.
2. Po śmierci twórcy, spadkobiercy mogą sprzeciwić się egzekucji z prawa
autorskiego do utworu nieopublikowanego, chyba że sprzeciw byłby niezgodny
z ujawnioną wolą twórcy co do rozpowszechniania utworu.
3. Prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1, art. 19¹, art.
20 ust. 2–4, art. 20¹ oraz art. 70 ust. 2¹, nie podlega zrzeczeniu się, zbyciu ani
egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.
4. Prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 28 ust. 4, przysługujące
podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5 pkt 1–3, nie podlega zbyciu ani
egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Twórcy i jego spadkobiercom, w przypadku dokonanych
zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy utworu plastycznego lub
fotograficznego, przysługuje prawo do wynagrodzenia stanowiącego sumę
poniższych stawek:
1) 5% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale do
równowartości 50 000 euro, oraz
2) 3% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od
równowartości 50 000,01 euro do równowartości 200 000 euro, oraz
3) 1% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od
równowartości 200 000,01 euro do równowartości 350 000 euro, oraz
4) 0,5% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od
równowartości 350 000,01 euro do równowartości 500 000 euro, oraz
5) 0,25% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale
przekraczającym równowartość 500 000 euro
– jednak nie wyższego niż równowartość 12 500 euro.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku ceny sprzedaży niższej niż
równowartość 100 euro.
3. Oryginalnymi egzemplarzami utworu w rozumieniu ust. 1 są:
1) egzemplarze wykonane osobiście przez twórcę;
2) kopie uznane za oryginalne egzemplarze utworu, jeżeli zostały wykonane
osobiście, w ograniczonej ilości, przez twórcę lub pod jego nadzorem,
ponumerowane, podpisane lub w inny sposób przez niego oznaczone.

Art. 19¹. Twórcy i jego spadkobiercom przysługuje prawo do wynagrodzenia
w wysokości 5% ceny dokonanych zawodowo odsprzedaży rękopisów utworów
literackich i muzycznych.

Art. 19². 1. Odsprzedażą w rozumieniu art. 19 ust. 1 i art. 19¹
jest każda sprzedaż następująca po pierwszym rozporządzeniu egzemplarzem przez twórcę.
2. Zawodową odsprzedażą w rozumieniu art. 19 ust. 1 i art. 19¹
są wszystkie czynności o charakterze odsprzedaży dokonywane, w ramach prowadzonej
działalności, przez sprzedawców, kupujących, pośredników oraz inne podmioty
zawodowo zajmujące się handlem dziełami sztuki lub rękopisami utworów
literackich i muzycznych.

Art. 19³. 1. Do zapłaty wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 i art. 19¹, jest obowiązany sprzedawca, o którym mowa w art. 192 ust. 2, a gdy działa na
rzecz osoby trzeciej, zawodowo zajmującej się handlem dziełami sztuki lub
rękopisami utworów literackich i muzycznych, odpowiada z nią solidarnie.
2. Sprzedawca jest obowiązany do ujawnienia osoby trzeciej, o której mowa
w ust. 1. Z obowiązku tego może się zwolnić płacąc należne wynagrodzenie.
3. Twórca utworu, o którym mowa w art. 19 ust. 1 i art. 19¹, oraz jego
spadkobiercy mogą domagać się od osób wymienionych w ust. 1 udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia należnego wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza lub rękopisu
utworu przez okres 3 lat od dnia dokonania odsprzedaży.

Art. 19⁴. Ceny sprzedaży określone w art. 19 ust. 1 i art. 19¹
są cenami po odliczeniu podatku od towarów i usług należnego z tytułu dokonanej odsprzedaży
oryginalnego egzemplarza lub rękopisu utworu.

Art. 19⁵. Przepisy art. 19–19⁴ stosuje się także do oryginalnych egzemplarzy
i rękopisów utworów innych niż wymienione w art. 5, których twórcy w dniu
dokonania odsprzedaży mają miejsce stałego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Producenci i importerzy:
1) magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń,
2) kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych
umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza
opublikowanego utworu,
3) czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku
osobistego, utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, przy użyciu
urządzeń wymienionych w pkt 1 i 2
– są obowiązani do uiszczania, określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom
zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców,
producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości
nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń
i nośników.
2. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetofonów i innych
podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:
1) 50% – twórcom;
2) 25% – artystom wykonawcom;
3) 25% – producentom fonogramów.
3. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetowidów i innych
podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:
1) 35% – twórcom;
2) 25% – artystom wykonawcom;
3) 40% – producentom wideogramów.
4. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży urządzeń reprograficznych
oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:
1) 50% – twórcom;
2) 50% – wydawcom.
5. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po
zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców, organizacji
producentów fonogramów, producentów wideogramów oraz wydawców, jak
również organizacji producentów lub importerów urządzeń i czystych nośników
wymienionych w ust. 1, określa, w drodze rozporządzenia: kategorie urządzeń
i nośników oraz wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, kierując się zdolnością
urządzenia i nośnika do zwielokrotniania utworów, jak również ich
przeznaczeniem do wykonywania innych funkcji niż zwielokrotnianie utworów,
sposób pobierania i podziału opłat oraz organizacje zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.

Art. 20¹. 1. Posiadacze urządzeń reprograficznych, którzy prowadzą
działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku
osobistego osób trzecich, są obowiązani do uiszczania, za pośrednictwem
organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi,
opłat w wysokości do 3% wpływów z tego tytułu na rzecz twórców oraz
wydawców, chyba że zwielokrotnienie odbywa się na podstawie umowy
z uprawnionym. Opłaty te przypadają twórcom i wydawcom w częściach równych.
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po
zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców oraz wydawców, a także opinii
właściwej izby gospodarczej określa, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat,
o których mowa w ust. 1, uwzględniając proporcje udziału w zwielokrotnianych
materiałach utworów zwielokrotnianych dla własnego użytku osobistego, sposób
ich pobierania i podziału oraz wskazuje organizację lub organizacje zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich
pobierania.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Organizacji radiowej lub telewizyjnej wolno nadawać
rozpowszechnione drobne utwory muzyczne, słowne i słowno-muzyczne
wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi, chyba że prawo do nadawania utworów
zamówionych przez organizację radiową lub telewizyjną przysługuje jej na
podstawie odrębnej umowy.
2. Twórca może w umowie z organizacją radiową lub telewizyjną zrzec się
pośrednictwa organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o którym
mowa w ust. 1. Zrzeczenie to wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem
nieważności.
2¹. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do publicznego udostępniania
utworów w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie
przez siebie wybranym.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 21¹. 1. Operatorom sieci kablowych wolno reemitować w sieciach
kablowych utwory nadawane w programach organizacji radiowych i telewizyjnych
wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi.
1¹. Obowiązku pośrednictwa właściwej organizacji zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do praw, z których
organizacja radiowa lub telewizyjna korzysta w odniesieniu do jej własnych
transmisji, niezależnie od tego, czy dane prawa należą do tej organizacji, czy też
zostały na nią przeniesione przez innego uprawnionego.
2. W przypadku sporów związanych z zawarciem i warunkami umowy, o
której mowa w ust. 1, stosuje się przepis art. 85 ustawy o zbiorowym zarządzaniu
prawami autorskimi i prawami pokrewnymi.

Art. 21². 1. Organizacji radiowej lub telewizyjnej wolno w ramach własnych
audycji archiwalnych nadawać i udostępniać publicznie utwory w taki sposób, aby
każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym, a także
zwielokrotniać je w celu takiego użytku, wyłącznie na podstawie umowy zawartej
z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, chyba że prawo do takiego korzystania przysługuje danej organizacji radiowej lub telewizyjnej na podstawie ustawy lub odrębnej umowy. Przepis art. 21 ust. 2 stosuje
się odpowiednio.
2. Własną audycją archiwalną, o której mowa w ust. 1, jest audycja
wytworzona przez daną organizację radiową lub telewizyjną, na jej zamówienie lub
zlecenie, albo w koprodukcji z nią, przed dniem 1 stycznia 2003 r.

Art. 21³. Posiadaczom urządzeń służących do odbioru programu radiowego
lub telewizyjnego wolno publicznie odtwarzać nadawane w nim utwory wyłącznie
na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi, chyba że ich odtwarzanie następuje na podstawie odrębnej umowy.

art. 22. więcej Art. 22. (uchylony).

art. 23. więcej Art. 23. 1. Bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już
rozpowszechnionego utworu w zakresie własnego użytku osobistego. Przepis ten
nie upoważnia do budowania według cudzego utworu architektonicznego i
architektoniczno-urbanistycznego oraz do korzystania z elektronicznych baz
danych spełniających cechy utworu, chyba że dotyczy to własnego użytku
naukowego niezwiązanego z celem zarobkowym.
2. Zakres własnego użytku osobistego obejmuje korzystanie z pojedynczych
egzemplarzy utworów przez krąg osób pozostających w związku osobistym,
w szczególności pokrewieństwa, powinowactwa lub stosunku towarzyskiego.

Art. 23¹. Nie wymaga zezwolenia twórcy tymczasowe zwielokrotnienie,
o charakterze przejściowym lub incydentalnym, niemające samodzielnego
znaczenia gospodarczego, a stanowiące integralną i niezbędną część procesu
technologicznego, którego celem jest wyłącznie umożliwienie:
1) przekazu utworu w systemie teleinformatycznym pomiędzy osobami trzecimi
przez pośrednika lub
2) zgodnego z prawem korzystania z utworu.

Art. 23². 1. Organizacjom radiowym i telewizyjnym wolno przy pomocy
własnych środków utrwalać utwory na potrzeby własnych nadań.
2. Utrwalenia, o których mowa w ust. 1, niszczy się w terminie miesiąca od
dnia wygaśnięcia uprawnienia do nadania utworu.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do utrwaleń będących materiałami
archiwalnymi wchodzącymi do narodowego zasobu archiwalnego.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Wolno rozpowszechniać za pomocą anteny zbiorowej oraz sieci
kablowej utwory nadawane przez inną organizację radiową lub telewizyjną drogą
satelitarną albo naziemną, jeżeli następuje to w ramach równoczesnego, integralnego i nieodpłatnego rozpowszechniania programów radiowych lub telewizyjnych
i przeznaczone jest do oznaczonego grona odbiorców znajdujących się w jednym
budynku lub w domach jednorodzinnych obejmujących do 50 gospodarstw domowych.
2. Posiadacze urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub
telewizyjnego mogą za ich pomocą odbierać nadawane utwory, choćby urządzenia
te były umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym
osiąganie korzyści majątkowych.
3. (uchylony)
4. (utracił moc)

art. 25. więcej Art. 25. 1. Wolno rozpowszechniać w celach informacyjnych w prasie, radiu i telewizji:
1) już rozpowszechnione:
a) sprawozdania o aktualnych wydarzeniach,
b) artykuły na aktualne tematy polityczne, gospodarcze lub religijne, chyba
że zostało wyraźnie zastrzeżone, że ich dalsze rozpowszechnianie jest zabronione,
c) aktualne wypowiedzi i fotografie reporterskie;
2) krótkie wyciągi ze sprawozdań i artykułów, o których mowa w pkt 1 lit. a i b;
3) przeglądy publikacji i utworów rozpowszechnionych;
4) (uchylony)
5) krótkie streszczenia rozpowszechnionych utworów.
2. Za korzystanie z utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b i c, twórcy
przysługuje prawo do wynagrodzenia.
3. Rozpowszechnianie utworów na podstawie ust. 1 jest dozwolone zarówno
w oryginale, jak i w tłumaczeniu.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do publicznego udostępniania
utworów w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie
przez siebie wybranym, z tym że jeżeli wypłata wynagrodzenia, o którym mowa
w ust. 2, nie nastąpiła na podstawie umowy z uprawnionym, wynagrodzenie jest
wypłacane za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

art. 26. więcej Art. 26. Wolno w sprawozdaniach o aktualnych wydarzeniach przytaczać
utwory udostępniane podczas tych wydarzeń, jednakże w granicach uzasadnionych
celem informacji.

Art. 26¹. Wolno korzystać w granicach uzasadnionych celem informacji
z przemówień politycznych i mów wygłoszonych na publicznych rozprawach,
a także fragmentów publicznych wystąpień, wykładów oraz kazań. Przepis nie
upoważnia do publikacji zbiorów tego rodzaju utworów.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Instytucje oświatowe oraz podmioty, o których mowa w art. 7 ust.
1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i
nauce, mogą na potrzeby zilustrowania treści przekazywanych w celach
dydaktycznych lub w celu prowadzenia działalności naukowej korzystać z
rozpowszechnionych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz zwielokrotniać w
tym celu rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów.
2. W przypadku publicznego udostępniania utworów w taki sposób, aby
każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym
korzystanie, o którym mowa w ust. 1, jest dozwolone wyłącznie dla ograniczonego
kręgu osób uczących się, nauczających lub prowadzących badania naukowe,
zidentyfikowanych przez podmioty wymienione w ust. 1.

Art. 27¹. 1. Wolno w celach dydaktycznych i naukowych zamieszczać
rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów
w podręcznikach, wypisach i antologiach.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Instytucje oświatowe, uczelnie, instytuty badawcze prowadzące
działalność, o której mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.
o instytutach badawczych (Dz. U. z 2018 r. poz. 736 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 534),
instytuty naukowe Polskiej Akademii Nauk prowadzące działalność, o której mowa
w art. 50 ust. 4 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Polskiej Akademii Nauk
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1475 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 534), biblioteki, muzea oraz archiwa mogą:
1) użyczać, w zakresie swoich zadań statutowych, egzemplarze utworów rozpowszechnionych,
2) zwielokrotniać utwory znajdujące się we własnych zbiorach w celu
uzupełnienia, zachowania lub ochrony tych zbiorów,
3) udostępniać zbiory dla celów badawczych lub poznawczych za
pośrednictwem końcówek systemu informatycznego (terminali) znajdujących
się na terenie tych jednostek
– jeżeli czynności te nie są dokonywane w celu osiągnięcia bezpośredniej lub
pośredniej korzyści majątkowej.
2. Zwielokrotnianie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie może prowadzić do
zwiększenia liczby egzemplarzy utworów i powiększenia zbiorów, odpowiednio
użyczanych i udostępnianych na podstawie ust. 1 pkt 1 i 3.
3. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli udostępnianie w określony w nim
sposób odbywa się na podstawie uprzednio zawartej umowy z uprawnionym.
4. Z tytułu użyczania egzemplarzy utworów wyrażonych słowem, powstałych
lub opublikowanych w języku polskim w formie drukowanej, przez biblioteki
publiczne w rozumieniu ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz. U.
z 2018 r. poz. 574 i 1669), zwane dalej „bibliotekami publicznymi”, przysługuje
wynagrodzenie określane i wypłacane na zasadach określonych w oddziale 4.
5. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 4, przysługuje po spełnieniu
warunku, o którym mowa w art. 352 ust. 1:
1) twórcy utworu wyrażonego słowem, powstałego i opublikowanego w języku polskim;
2) tłumaczowi na język polski utworu wyrażonego słowem, powstałego
w języku obcym i opublikowanego w języku polskim;
3) współtwórcy utworu, o którym mowa w pkt 1, którego wkład jest utworem
plastycznym lub fotograficznym;
4) wydawcy utworu wyrażonego słowem i opublikowanego w języku polskim.
6. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 4, nie przysługuje za użyczenie
egzemplarza utworu w celu korzystania z niego wyłącznie na terenie biblioteki publicznej.
7. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do użyczania egzemplarzy przez Bibliotekę Narodową.

art. 29. więcej Art. 29. Wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość
urywki rozpowszechnionych utworów oraz rozpowszechnione utwory plastyczne,
utwory fotograficzne lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym
celami cytatu, takimi jak wyjaśnianie, polemika, analiza krytyczna lub naukowa,
nauczanie lub prawami gatunku twórczości.

Art. 29¹. Wolno korzystać z utworów na potrzeby parodii, pastiszu lub
karykatury, w zakresie uzasadnionym prawami tych gatunków twórczości.

Art. 29². Wolno w sposób niezamierzony włączyć utwór do innego utworu,
o ile włączony utwór nie ma znaczenia dla utworu, do którego został włączony.

art. 30. więcej Art. 30. (uchylony).

Art. 30¹. Do baz danych spełniających cechy utworu nie stosuje się art. 271
i art. 28.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Wolno korzystać z utworów podczas ceremonii religijnych oraz
oficjalnych uroczystości organizowanych przez władze publiczne, jeżeli nie łączy
się z tym osiąganie pośrednio lub bezpośrednio korzyści majątkowej.
2. Wolno nieodpłatnie publicznie wykonywać lub odtwarzać przy pomocy
urządzeń lub nośników znajdujących się w tym samym miejscu co publiczność
rozpowszechnione utwory podczas imprez szkolnych oraz akademickich, jeżeli nie
łączy się z tym osiąganie pośrednio lub bezpośrednio korzyści majątkowej i artyści
wykonawcy oraz osoby odtwarzające utwory nie otrzymują wynagrodzenia.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do korzystania z utworów podczas
imprez reklamowych, promocyjnych i wyborczych.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Właściciel egzemplarza utworu plastycznego może go wystawiać
publicznie, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.
2. W razie podjęcia decyzji o zniszczeniu oryginalnego egzemplarza utworu
plastycznego znajdującego się w miejscu publicznie dostępnym, właściciel jest
obowiązany złożyć twórcy utworu lub jego bliskim ofertę sprzedaży, jeżeli
porozumienie się z nim, celem złożenia oferty, jest możliwe. Górną granicę ceny
określa wartość materiałów. Jeżeli sprzedaż nie jest możliwa, właściciel jest
obowiązany umożliwić twórcy sporządzenie kopii bądź – zależnie od rodzaju
utworu – stosownej dokumentacji.

art. 33. więcej Art. 33. Wolno rozpowszechniać:
1) utwory wystawione na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach, placach
lub w ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku;
2) (uchylony)
3) w encyklopediach i atlasach – opublikowane utwory plastyczne
i fotograficzne, o ile nawiązanie porozumienia z twórcą celem uzyskania jego
zezwolenia napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Twórcy
przysługuje wówczas prawo do wynagrodzenia.

Art. 33¹. 1. Wolno korzystać z już rozpowszechnionych utworów dla dobra
osób niepełnosprawnych, jeżeli to korzystanie odnosi się bezpośrednio do ich
upośledzenia, nie ma zarobkowego charakteru i jest podejmowane w rozmiarze
wynikającym z natury upośledzenia.
2. Korzystanie, o którym mowa w ust. 1, polegające na zwielokrotnianiu
utworów wyrażonych słowem pisanym, symbolami matematycznymi, znakami
graficznymi lub notacją oraz związanych z nimi utworów plastycznych lub
fotograficznych, udostępnionych publicznie w jakikolwiek sposób, oraz
rozpowszechnianiu tych utworów, na rzecz beneficjentów, odbywa się na zasadach
określonych w oddziale 3a.

Art. 33². Wolno korzystać z utworów dla celów bezpieczeństwa publicznego
lub na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub prawodawczych
oraz sprawozdań z tych postępowań.

Art. 33³. 1. Wolno korzystać z utworów w celu reklamy publicznie dostępnej
wystawy lub publicznej sprzedaży utworów, w zakresie uzasadnionym promocją
tej wystawy lub sprzedaży, z wyłączeniem innego handlowego wykorzystania.
2. Korzystanie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy w szczególności publicznie
dostępnych wystaw w muzeach, galeriach, salach wystawowych i obejmuje
korzystanie z utworów w ogłoszeniach, katalogach i innych materiałach
rozpowszechnianych dla promocji wystawy lub sprzedaży oraz wystawienie lub
inne udostępnianie egzemplarzy utworów dla tych celów.

Art. 33⁴. Wolno korzystać z utworów w związku z prezentacją lub naprawą sprzętu.

Art. 33⁵. Wolno korzystać z utworu w postaci obiektu budowlanego, jego
rysunku, planu lub innego ustalenia, w celu odbudowy lub remontu obiektu
budowlanego.

art. 34. więcej Art. 34. Można korzystać z utworów w granicach dozwolonego użytku pod
warunkiem wymienienia imienia i nazwiska twórcy oraz źródła. Podanie twórcy
i źródła powinno uwzględniać istniejące możliwości. Twórcy nie przysługuje
prawo do wynagrodzenia, chyba że ustawa stanowi inaczej.

art. 35. więcej Art. 35. Dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystania
z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy.

Art. 35a. 1. Beneficjent lub osoba działająca w jego imieniu może
zwielokrotniać utwory w celu wykonania kopii utworów w dostępnych formatach.
2. Upoważniony podmiot może:
1) zwielokrotniać utwory w celu wykonania kopii utworów w dostępnych formatach;
2) rozpowszechniać kopie utworów w dostępnych formatach, sporządzone
samodzielnie lub otrzymane od innego upoważnionego podmiotu, wśród
beneficjentów oraz upoważnionych podmiotów.
3. Czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być dokonywane wyłącznie
w celu zapewnienia beneficjentowi równie skutecznego i wygodnego dostępu do utworu jak ten, z którego korzystają osoby bez dysfunkcji, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 18.
4. W przypadku rozpowszechniania, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, wśród
beneficjentów, beneficjent uprawdopodabnia istnienie okoliczności, o których
mowa w art. 6 ust. 1 pkt 18, w szczególności przez oświadczenie w formie pisemnej
lub dokumentowej, przedłożenie zaświadczenia lekarskiego, orzeczenia o
niepełnosprawności albo orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.
5. Postanowienia umów zawartych między uprawnionym, któremu
przysługują autorskie prawa majątkowe, a beneficjentem, osobą działającą w jego
imieniu lub upoważnionym podmiotem sprzeczne z ust. 1 lub 2 są nieważne.

Art. 35b. Upoważniony podmiot podejmuje:
1) z zachowaniem należytej staranności działania, o których mowa w art. 35a
ust. 2, i utrwala ich przebieg;
2) odpowiednie działania służące zniechęcaniu do niedozwolonego
zwielokrotniania i rozpowszechniania kopii utworów w dostępnych formatach.

Art. 35c. 1. Upoważniony podmiot udostępnia na swojej stronie internetowej
i na bieżąco aktualizuje:
1) wykaz utworów, których kopie w dostępnych formatach posiada, oraz
informacje o rodzajach tych formatów;
2) nazwy i dane kontaktowe upoważnionych podmiotów, z którymi prowadzi
wymianę kopii utworów w dostępnych formatach;
3) informacje o sposobie realizacji obowiązków, o których mowa w art. 35b.
2. Wykaz, informacje, nazwy i dane, o których mowa w ust. 1, mogą być
udostępniane dodatkowo w sposób zwyczajowo przyjęty dla danego
upoważnionego podmiotu.

Art. 35d. 1. Na żądanie beneficjenta, upoważnionego podmiotu lub
uprawnionego, któremu przysługują autorskie prawa majątkowe, upoważniony
podmiot przekazuje mu wykaz, informacje, nazwy i dane, o których mowa w art.
35c ust. 1 pkt 1 i 2.
2. Wykaz, informacje, nazwy i dane, o których mowa w art. 35c ust. 1 pkt 1 i
2, przekazuje się beneficjentowi w formie zapewniającej mu możliwość zapoznania
się z ich treścią.

Art. 35e. 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego, na wniosek upoważnionego podmiotu, przekazuje Komisji
Europejskiej nazwę oraz dane kontaktowe tego podmiotu.
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
stwierdza w drodze decyzji, że zgłaszający nazwę oraz dane kontaktowe podmiot
nie jest upoważnionym podmiotem.

Art. 35¹. 1. Wynagrodzenie za użyczanie egzemplarzy utworów, o których
mowa w art. 28 ust. 4, przez biblioteki publiczne, zwane dalej „wynagrodzeniem
za użyczanie”, jest wypłacane przez wyznaczoną przez ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego organizację zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi z dofinansowania przekazywanego jej przez
ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego ze
środków Funduszu Promocji Kultury, o którym mowa w art. 87 ustawy z dnia
19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 847).
2. Organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 1, minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wyznacza na okres
nie dłuższy niż pięć lat, po przeprowadzeniu konkursu uwzględniającego
następujące kryteria:
1) reprezentatywność;
2) zdolność organizacyjną do realizacji zadania w sposób zapewniający
efektywną wypłatę wynagrodzeń za użyczanie;
3) skuteczność i prawidłowość działania;
4) zasadność i wysokość planowanych kosztów określania wysokości i wypłaty
wynagrodzeń za użyczanie.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
konkurs, o którym mowa w ust. 2, oraz jego wynik.
4. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi biorąca udział
w konkursie, o którym mowa w ust. 2, może złożyć do ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w terminie 7 dni od dnia
ogłoszenia wyniku tego konkursu, odwołanie od jego wyniku ze względu na
naruszenie przepisów prawa.
5. Odwołanie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego rozpatruje w terminie 14 dni od dnia jego
wpływu. W przypadku uwzględnienia odwołania minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego unieważnia konkurs, o którym mowa w ust. 2.
6. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie należnego
podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5, przeznacza się na wypłatę
wynagrodzenia za użyczanie oraz na pokrycie uzasadnionych i udokumentowanych
kosztów określenia wysokości wynagrodzenia za użyczanie i jego wypłaty.
7. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie w danym roku
kalendarzowym odpowiada 5% wartości zakupów materiałów bibliotecznych
dokonanych przez biblioteki publiczne w poprzednim roku kalendarzowym, przy
czym 75% tej kwoty, po potrąceniu kosztów określenia wysokości i wypłaty
wynagrodzenia za użyczanie, jest wypłacane podmiotom, o których mowa w art.
28 ust. 5 pkt 1–3, a 25% podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5 pkt 4.
8. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie jest
przekazywane na podstawie umowy zawieranej co roku między ministrem
właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego a organizacją
zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 1.
9. Umowa, o której mowa w ust. 8, określa w szczególności:
1) wysokość dofinansowania przeznaczonego na wypłatę wynagrodzenia za
użyczanie wraz ze wskazaniem kosztów określenia jego wysokości i wypłaty w danym roku;
2) terminy i tryb przekazywania dofinansowania;
3) zobowiązanie organizacji zbiorowego zarządzania do poddania się kontroli
przeprowadzanej przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego;
4) sposób rozliczenia dofinansowania;
5) warunki i sposób zwrotu niewykorzystanej części dofinansowania lub
dofinansowania wykorzystanego niezgodnie z przeznaczeniem.
10. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie w części
przeznaczonej na pokrycie uzasadnionych i udokumentowanych kosztów
określenia wysokości i wypłaty wynagrodzenia za użyczanie, ponoszonych przez
organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 1, w danym roku
kalendarzowym nie może przekraczać 10% kwoty dofinansowania ustalonej
zgodnie z ust. 7.
11. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
przeprowadza kontrolę realizacji zadań związanych z wypłatą wynagrodzenia za
użyczanie, obejmującą w szczególności określanie wysokości wynagrodzenia za
użyczanie i jego wypłaty, wykorzystanie przekazanego na ten cel dofinansowania
oraz prowadzenie wymaganej dokumentacji.

Art. 35². 1. Wynagrodzenie za użyczanie przysługuje po złożeniu przez
podmiot, o którym mowa w art. 28 ust. 5, pisemnego oświadczenia o woli
otrzymywania wynagrodzenia za użyczanie, zwanego dalej „oświadczeniem”.
2. Oświadczenie składa się organizacji zbiorowego zarządzania, o której
mowa w art. 35¹ ust. 1. Oświadczenie wywołuje skutki w danym roku, jeżeli
zostanie złożone w terminie do dnia 31 sierpnia danego roku. Złożone
oświadczenie wywołuje skutki w latach następnych do momentu jego cofnięcia.
3. W terminie 14 dni od dnia podpisania umowy, o której mowa w art. 35¹ ust.
8, organizacja zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 35¹ ust. 1, na swojej
stronie internetowej oraz minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej,
ogłaszają informację o możliwości składania oświadczeń.
4. Wysokość wynagrodzenia za użyczanie należnego w danym roku
kalendarzowym poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5, jest
określana przez organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 35¹ ust.
1, proporcjonalnie do liczby użyczeń egzemplarzy utworów tych podmiotów przez biblioteki publiczne w roku poprzednim, oraz w oparciu o oświadczenia złożone przez te podmioty w terminie do dnia 31 sierpnia danego roku kalendarzowego i latach poprzednich.
5. Wysokość wynagrodzenia za użyczanie należnego podmiotowi, o którym
mowa w art. 28 ust. 5 pkt 2, w danym roku kalendarzowym jest równoważna 30%
wysokości wynagrodzenia należnego twórcy utworu wyrażonego słowem,
powstałego i opublikowanego w języku polskim.
6. Maksymalna wysokość sumy wynagrodzenia za użyczanie należnego
podmiotowi, o którym mowa w art. 28 ust. 5, za użyczanie w danym roku
kalendarzowym egzemplarzy wszystkich jego utworów wskazanych
w oświadczeniu wynosi pięciokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, za ostatni kwartał
poprzedniego roku kalendarzowego, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
7. Wynagrodzenie za użyczanie nie przysługuje podmiotowi, o którym mowa
w art. 28 ust. 5, w danym roku kalendarzowym, jeżeli po dokonaniu podziału
kwoty, o której mowa w art. 35³ ust. 2, wysokość sumy należnego mu
wynagrodzenia za użyczanie przez biblioteki publiczne egzemplarzy wszystkich
jego utworów jest niższa niż jedna dwusetna przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 6.

Art. 35³. 1. Podstawę do obliczenia wysokości wynagrodzenia za użyczanie,
które przypada poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5,
stanowią informacje dotyczące użyczeń egzemplarzy utworów w danym roku
kalendarzowym, przekazywane przez biblioteki publiczne ujęte w wykazie,
o którym mowa w art. 35⁴ pkt 2, organizacji zbiorowego zarządzania, o której
mowa w art. 35¹ ust. 1, oraz ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego, w terminie 3 miesięcy od zakończenia roku
kalendarzowego, za który następuje wypłata wynagrodzenia za użyczanie.
2. Na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, organizacja zbiorowego
zarządzania, o której mowa w art. 35¹ ust. 1, dokonuje proporcjonalnego podziału
kwoty przekazanej na wynagrodzenie za użyczanie należne poszczególnym
podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5, a następnie, nie później niż do końca
danego roku kalendarzowego dokonuje jego wypłaty.

Art. 35⁴. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego, po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami
autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, organizacji
zrzeszających biblioteki publiczne oraz właściwych izb gospodarczych, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) procedurę podziału i wypłaty wynagrodzenia za użyczanie, mając na uwadze
liczbę użyczeń egzemplarzy utworów pozostających w zbiorach bibliotek
publicznych oraz rodzaje kosztów, o których mowa w art. 35¹ ust. 9, a także
konieczność zapewnienia, aby koszty te były uzasadnione i udokumentowane
a wydatki dokonywane w sposób efektywny i przejrzysty;
2) zakres informacji, o których mowa w art. 35³ ust. 1, oraz wykaz bibliotek
publicznych obowiązanych do ich przekazywania, mając na uwadze
konieczność szacunkowego określenia liczby użyczeń egzemplarzy utworów
pozostających w zbiorach bibliotek publicznych z uwzględnieniem wpływu
kryterium geograficznego, w tym wielkości miejscowości, w których działają
wskazane biblioteki publiczne, na zróżnicowanie tej liczby;
3) wymagany zakres informacji, zawartych w oświadczeniu, o którym mowa
w art. 35² ust. 1, mając na uwadze konieczność przekazania organizacji
zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 35¹ ust. 1, danych
umożliwiających wypłatę wynagrodzenia za użyczanie, w tym imienia
i nazwiska lub pseudonimu twórcy lub nazwy innego podmiotu, o którym
mowa w art. 28 ust. 5, oraz numeru rachunku bankowego, na który ma zostać
wypłacone to wynagrodzenie;
4) wymagany zakres informacji umieszczanych w ogłoszeniu o konkursie,
o którym mowa w art. 35¹ ust. 2, mając na uwadze, że minimalny zakres tych
informacji ma obejmować co najmniej warunki uczestnictwa w konkursie,
termin składania ofert i kryteria ich oceny;
5) zakres dokumentacji konkursowej, mając na uwadze, że zakres tej
dokumentacji ma co najmniej określać warunki uczestnictwa w konkursie,
o którym mowa w art. 35¹ ust. 2, wymagania, jakim ma odpowiadać oferta
i kryteria oceny ofert;
6) tryb postępowania konkursowego, mając na uwadze jego przejrzystość,
rzetelność i obiektywność.

Art. 35⁵. 1. Utworami osieroconymi są:
1) utwory opublikowane w książkach, dziennikach, czasopismach lub innych
formach publikacji drukiem,
2) utwory audiowizualne, a także utwory zamówione lub włączone do utworów
audiowizualnych lub utrwalone na wideogramach, w zakresie korzystania
z utworu audiowizualnego lub wideogramu jako całości,
3) utwory utrwalone na fonogramach
– znajdujące się w zbiorach podmiotów, o których mowa w ust. 2, jeżeli
uprawnieni, którym przysługują autorskie prawa majątkowe do tych utworów
w zakresie pól eksploatacji wymienionych w ust. 2, nie zostali ustaleni lub
odnalezieni pomimo przeprowadzenia poszukiwań, o których mowa w art. 35⁶.
2. Archiwa, instytucje oświatowe, uczelnie, instytuty badawcze prowadzące
działalność, o której mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.
o instytutach badawczych, instytuty naukowe Polskiej Akademii Nauk prowadzące
działalność, o której mowa w art. 50 ust. 4 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.
o Polskiej Akademii Nauk, biblioteki i muzea, a także instytucje kultury, których
statutowym zadaniem jest gromadzenie, ochrona i upowszechnianie zbiorów
dziedzictwa filmowego lub fonograficznego, oraz publiczne organizacje radiowe
i telewizyjne mogą zwielokrotniać utwory osierocone opublikowane,
a w przypadku braku publikacji – nadane po raz pierwszy na terytorium Unii
Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz udostępniać je
publicznie w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie
przez siebie wybranym.
3. Korzystanie z utworów osieroconych na podstawie ust. 2, jest dozwolone
w celu realizacji służących interesowi publicznemu statutowych zadań podmiotów
wymienionych w ust. 2, w szczególności zachowania, odnawiania i udostępniania
w celach kulturalnych i edukacyjnych utworów znajdujących się w ich zbiorach.
Podmioty te mogą uzyskiwać przychody z takiego korzystania, o ile zostaną one
przeznaczone na pokrycie bezpośrednich kosztów digitalizacji i publicznego
udostępniania utworów osieroconych.
4. Wolno korzystać, zgodnie z ust. 2, także z utworów osieroconych, które nie
zostały opublikowane albo nadane, jeżeli za zezwoleniem uprawnionych, którym
przysługiwały autorskie prawa majątkowe do tych utworów w zakresie pól
eksploatacji wymienionych w ust. 2, utwory te zostały publicznie udostępnione
przez jeden z podmiotów wymienionych w ust. 2, o ile można zakładać, że
uprawnieni nie sprzeciwiliby się takiemu korzystaniu.
5. Jeżeli uprawnionych, którym przysługują autorskie prawa majątkowe do
utworu osieroconego, w zakresie pól eksploatacji wymienionych w ust. 2, jest
więcej niż jeden, utwór ten uważa się za osierocony w odniesieniu do praw
uprawnionych, którzy nie zostali ustaleni lub odnalezieni mimo przeprowadzenia
poszukiwań, o których mowa w art. 35⁶. Korzystanie z takiego utworu na
podstawie ust. 2 jest dozwolone pod warunkiem uzyskania zgody pozostałych
znanych i odnalezionych uprawnionych, którym przysługują autorskie prawa
majątkowe do tego utworu w zakresie pól eksploatacji, o których mowa w ust. 2.
6. W przypadku publicznych organizacji radiowych i telewizyjnych przepisy
niniejszego oddziału stosuje się do utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3,
które zostały wytworzone przez te organizacje, na ich zamówienie lub zlecenie,
albo w koprodukcji z nimi, przed dniem 1 stycznia 2003 r., w celu nabycia przez te
organizacje praw wyłącznych.
7. Do korzystania z utworów osieroconych na podstawie ust. 2 przepisy art.
34 zdanie pierwsze i drugie oraz art. 35 stosuje się.

Art. 35⁶. 1. Podmioty wymienione w art. 35⁵ ust. 2, przed korzystaniem
z utworu, który może być uznany za osierocony, przeprowadzają w sposób staranny
i w dobrej wierze poszukiwania każdego z uprawnionych, którym przysługują
autorskie prawa majątkowe do tego utworu w zakresie pól eksploatacji
wymienionych w art. 35⁵ ust. 2, polegające na sprawdzeniu informacji na temat
tych uprawnionych w źródłach odpowiednich dla poszczególnych kategorii
utworów, zwane dalej „starannymi poszukiwaniami”.
2. Staranne poszukiwania przeprowadza się w państwie członkowskim Unii
Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
w którym utwór został po raz pierwszy opublikowany, a w przypadku braku
publikacji – nadany po raz pierwszy.
3. W przypadku utworu audiowizualnego staranne poszukiwania
przeprowadza się w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie
członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w którym producent ma siedzibę
lub miejsce zwykłego pobytu.
4. W przypadku utworów, o których mowa w art. 355 ust. 4, staranne
poszukiwania przeprowadza się w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w którym siedzibę ma
podmiot, który udostępnił utwór publicznie.
5. Jeżeli w toku starannych poszukiwań stało się prawdopodobne, że
informacje na temat uprawnionych, o których mowa w ust. 1, mogą znajdować się
w innych państwach niż określone w ust. 2–4, należy sprawdzić te informacje w
odpowiednich źródłach w tych państwach.
6. Podmioty wymienione w art. 35⁵ ust. 2 mogą zlecić przeprowadzenie
starannych poszukiwań osobie trzeciej, w tym organizacji zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.
7. Staranne poszukiwania uważa się za przeprowadzone wobec utworów,
które zostały wpisane jako utwory osierocone do bazy danych, o której mowa w art. 35⁷ ust. 1.
8. Podmioty wymienione w art. 35⁵ ust. 2 przechowują dokumentację
potwierdzającą przeprowadzenie starannych poszukiwań.
9. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po
zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców i
producentów oraz organizacji o zasięgu ogólnopolskim zrzeszających podmioty
wymienione w art. 35⁵ ust. 2, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz źródeł, których sprawdzenie jest wymagane w ramach starannych
poszukiwań, obejmujący co najmniej źródła wymienione w załączniku do
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/28/UE z dnia
25 października 2012 r. w sprawie niektórych dozwolonych sposobów
korzystania z utworów osieroconych (Dz. Urz. UE L 299 z 27.10.2012, s. 5),
uwzględniając konieczność rzetelnego przeprowadzenia starannych poszukiwań oraz dostępność informacji na temat uprawnionych w poszczególnych źródłach;
2) sposób dokumentowania informacji o wynikach starannych poszukiwań przez
podmioty wymienione w art. 35⁵ ust. 2, uwzględniając konieczność
zapewnienia jednolitego standardu dokumentowania starannych poszukiwań.

Art. 35⁷. 1. Na wniosek podmiotu wymienionego w art. 35⁵ ust. 2, złożony
przed rozpoczęciem korzystania z utworu osieroconego, minister właściwy do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego dokonuje rejestracji tego
podmiotu w bazie utworów osieroconych prowadzonej przez Urząd Harmonizacji
Rynku Wewnętrznego w ramach europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń
praw własności intelektualnej.
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
w drodze decyzji, stwierdza, że wnioskodawca nie jest jednym z podmiotów
wymienionych w art. 35⁵ ust. 2, które są upoważnione do korzystania z utworu osieroconego.
3. Podmioty wymienione w art. 35⁵ ust. 2, zarejestrowane w bazie danych,
o której mowa w ust. 1, przekazują ministrowi właściwemu do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego oraz zamieszczają w tej bazie informacje na temat:
1) wyników przeprowadzonych przez te podmioty starannych poszukiwań;
2) sposobów korzystania przez te podmioty z utworów osieroconych;
3) zmian statusu utworu osieroconego, zgodnie z art. 35⁸;
4) swoich danych kontaktowych.
4. Wnioski i informacje, o których mowa w ust. 1 i 3, są przekazywane przy
wykorzystaniu systemu teleinformatycznego służącego do obsługi bazy danych,
o której mowa w ust. 1.

Art. 35⁸. 1. Uprawniony, któremu w zakresie pól eksploatacji wymienionych
w art. 355 ust. 2 przysługują autorskie prawa majątkowe do utworu uznanego za
osierocony, może żądać od podmiotu, który wpisał ten utwór do bazy danych,
o której mowa w art. 35⁷ ust. 1, albo od jego następcy prawnego, stwierdzenia
wygaśnięcia statusu utworu osieroconego w zakresie, w jakim wykaże
przysługujące mu prawa do tego utworu.
2. Dopuszczalność korzystania z utworu osieroconego na podstawie art. 35⁵
ust. 2 ustaje w razie stwierdzenia wygaśnięcia statusu utworu osieroconego
w zakresie praw danego uprawnionego oraz zamieszczenia informacji na ten temat
w bazie danych, o której mowa w art. 35⁷ ust. 1.
3. Jeżeli żądanie uprawnionego, o którym mowa w ust. 1, który wykazał
przysługujące mu prawa do utworu osieroconego nie zostanie uwzględnione
w terminie miesiąca od dnia jego doręczenia, dopuszczalność korzystania z utworu
osieroconego przez podmiot, do którego skierowano to żądanie, ustaje z dniem
upływu tego terminu.
4. Jeżeli podmiot, który wpisał utwór do bazy danych, o której mowa w art.
35⁷ ust. 1, nie istnieje i nie ma następcy prawnego, uprawniony, o którym mowa
w ust. 1, może wystąpić z żądaniem stwierdzenia wygaśnięcia statusu utworu
osieroconego w zakresie, w jakim wykaże przysługujące mu prawa do tego utworu
do ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Odmowa stwierdzenia wygaśnięcia statusu utworu osieroconego następuje
w drodze decyzji. Przepisu ust. 3 nie stosuje się.
5. Uprawniony, o którym mowa w ust. 1, może żądać od podmiotu
wymienionego w art. 35⁵ ust. 2 zapłaty godziwej rekompensaty za korzystanie
z jego utworu jako utworu osieroconego. Wysokość rekompensaty uwzględnia
charakter i zakres korzystania z tego utworu, wysokość przychodów uzyskanych na
podstawie art. 35⁵ ust. 3 zdanie drugie oraz szkodę, jaka została wyrządzona
uprawnionemu w związku z tym korzystaniem.

Art. 35⁹. Przepisów oddziału 5 nie stosuje się w przypadku, o którym mowa
w art. 8 ust. 3.

Art. 35¹⁰. 1. Utworami niedostępnymi w obrocie handlowym są utwory
opublikowane w książkach, dziennikach, czasopismach lub w innych formach
publikacji drukiem, jeżeli utwory te nie są dostępne dla odbiorców w obrocie za
zezwoleniem uprawnionych, którym przysługują autorskie prawa majątkowe do
tych utworów w zakresie pól eksploatacji wymienionych w ust. 2, ani w postaci egzemplarzy wprowadzanych do obrotu w liczbie zaspokajającej racjonalne potrzeby odbiorców ani w drodze ich udostępniania publicznego w taki sposób, aby
każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. Przy
określaniu dostępności utworów nie uwzględnia się obrotu egzemplarzami
utworów, wobec których miało miejsce wyczerpanie prawa, o którym mowa w art. 51 ust. 3.
2. Archiwa, instytucje oświatowe, podmioty, o których mowa w art. 7 ust. 1
pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i
nauce, oraz instytucje kultury mogą, na podstawie umowy zawartej z wyznaczoną
przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, zwielokrotniać
znajdujące się w ich zbiorach utwory niedostępne w obrocie handlowym
opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed
dniem 24 maja 1994 r. oraz udostępniać je publicznie w taki sposób, aby każdy
mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. Przepis art.
355 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3. Organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 2, uważa się za
upoważnioną do zarządzania prawami uprawnionych, o których mowa w ust. 1,
którzy jej takiego upoważnienia nie udzielili, jeżeli utwór został wpisany do
wykazu utworów niedostępnych w obrocie handlowym, a uprawnieni w ciągu
90 dni od dnia ujawnienia wpisu nie zgłosili tej organizacji pisemnego sprzeciwu
wobec zarządzania przez nią ich prawami.
4. Uprawnieni, o których mowa w ust. 1, którzy nie zgłosili sprzeciwu
zgodnie z ust. 3, mogą po upływie terminu określonego w tym przepisie zrzec się
w odniesieniu do określonych utworów, pośrednictwa organizacji zbiorowego
zarządzania, o której mowa w ust. 2, składając jej pisemne oświadczenie o ustaniu
upoważnienia, o którym mowa w ust. 3, z trzymiesięcznym wypowiedzeniem ze
skutkiem na koniec roku kalendarzowego. Organizacja ta niezwłocznie zawiadamia
pisemnie o takim oświadczeniu ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego oraz podmioty, o których mowa w ust. 2, z którymi
zawarła umowy obejmujące takie utwory.
5. Przepisów ust. 1–4 nie stosuje się do tłumaczeń na język polski utworów
wyrażonych słowem, które powstały w języku obcym.

Art. 35¹¹. 1. Tworzy się wykaz utworów niedostępnych w obrocie
handlowym prowadzony w systemie teleinformatycznym, zwany dalej „wykazem
utworów”. Wykaz utworów prowadzi minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego.
2. Wykaz utworów obejmuje następujące informacje:
1) tytuł utworu;
2) imię i nazwisko albo pseudonim twórcy, albo wzmiankę o anonimowości;
3) wydawcę utworu;
4) datę pierwszej publikacji utworu;
5) wskazanie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, która
złożyła wniosek o wpis utworu do wykazu;
6) informację o zgłoszeniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 3510 ust. 3, albo
złożeniu oświadczenia, o którym mowa w art. 35¹⁰ ust. 4, z zaznaczeniem
daty, od której wywołuje ono skutek, oraz informację o cofnięciu takiego
sprzeciwu albo oświadczenia.
3. Wykaz utworów jest jawny i powszechnie dostępny w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
4. Wpisu do wykazu utworów dokonuje się na wniosek organizacji
zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 3510 ust. 2. Niezwłocznie po
otrzymaniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 3510 ust. 3, albo oświadczenia,
o którym mowa w art. 35¹⁰ ust. 4, organizacja zbiorowego zarządzania, o której
mowa w art. 35¹⁰ ust. 2, składa wniosek o zamieszczenie w wykazie utworów
informacji w tym zakresie.
5. Jeżeli wniosek o wpis do wykazu utworów nie zawiera wszystkich
informacji wymienionych w ust. 2 pkt 1–5 minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia
wniosku w terminie nie krótszym niż 7 dni pod rygorem jego zwrotu.
6. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o wpis do wykazu utworów, mając
na uwadze zakres informacji określonych w ust. 2 oraz konieczność ujednolicenia
przekazywanych wniosków.

Art. 35¹². 1. Organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 35¹⁰
ust. 2, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
wyznacza na okres nie dłuższy niż pięć lat, po przeprowadzeniu konkursu
uwzględniającego następujące kryteria:
1) reprezentatywność;
2) zdolność organizacyjną do określania dostępności utworów, o której mowa
w art. 35¹⁰ ust. 1;
3) zdolność organizacyjną do efektywnej wypłaty i rozliczania wynagrodzeń;
4) skuteczność i prawidłowość działania;
5) zasadność planowanych kosztów zarządzania prawami do utworów
niedostępnych w obrocie handlowym i ich wysokość.
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
może w drodze konkursu, o którym mowa w ust. 1, wyznaczyć więcej niż jedną
organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o ile będą one działać łącznie.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
konkurs, o którym mowa w ust. 1, oraz jego wynik.
4. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi biorąca udział
w konkursie, o którym mowa w ust. 1, może złożyć do ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w terminie 7 dni od dnia
ogłoszenia wyniku tego konkursu, odwołanie od jego wyniku ze względu na
naruszenie przepisów prawa.
5. Odwołanie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego rozpatruje w terminie 14 dni od dnia jego
wpływu. W przypadku uwzględnienia odwołania minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego unieważnia konkurs, o którym mowa w ust. 1.
6. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po
zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi,
określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagany zakres informacji umieszczanych w ogłoszeniu o konkursie,
o którym mowa w ust. 1, mając na uwadze, że minimalny zakres tych informacji ma obejmować co najmniej warunki uczestnictwa w konkursie, termin składania ofert i kryteria ich oceny;
2) zakres dokumentacji konkursowej, mając na uwadze, że zakres tej
dokumentacji ma co najmniej określać warunki uczestnictwa w konkursie,
o którym mowa w ust. 1, wymagania, jakim ma odpowiadać oferta i kryteria oceny ofert;
3) tryb postępowania konkursowego, mając na uwadze jego przejrzystość,
rzetelność i obiektywność.

art. 36. więcej Art. 36. Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, autorskie
prawa majątkowe gasną z upływem lat siedemdziesięciu:
1) od śmierci twórcy, a do utworów współautorskich – od śmierci współtwórcy,
który przeżył pozostałych;
2) w odniesieniu do utworu, którego twórca nie jest znany – od daty pierwszego
rozpowszechnienia, chyba że pseudonim nie pozostawia wątpliwości co do
tożsamości autora lub jeżeli autor ujawnił swoją tożsamość;
3) w odniesieniu do utworu, do którego autorskie prawa majątkowe przysługują
z mocy ustawy innej osobie niż twórca – od daty rozpowszechnienia utworu,
a gdy utwór nie został rozpowszechniony – od daty jego ustalenia;
4) w odniesieniu do utworu audiowizualnego – od śmierci najpóźniej zmarłej
z wymienionych osób: głównego reżysera, autora scenariusza, autora
dialogów, kompozytora muzyki skomponowanej do utworu audiowizualnego;
5) w odniesieniu do utworu słowno-muzycznego, jeżeli utwór słowny i utwór
muzyczny zostały stworzone specjalnie dla danego utworu słowno-
-muzycznego – od śmierci później zmarłej z wymienionych osób: autora
utworu słownego albo kompozytora utworu muzycznego.

art. 37. więcej Art. 37. Jeżeli bieg terminu wygaśnięcia autorskich praw majątkowych
rozpoczyna się od rozpowszechnienia utworu, a utwór rozpowszechniono
w częściach, odcinkach, fragmentach lub wkładkach, bieg terminu liczy się
oddzielnie od daty rozpowszechnienia każdej z wymienionych części.

art. 38. więcej Art. 38. (uchylony).

art. 39. więcej Art. 39. Czas trwania autorskich praw majątkowych liczy się w latach
pełnych następujących po roku, w którym nastąpiło zdarzenie, od którego zaczyna
się bieg terminów określonych w art. 36 i art. 37.

art. 40. więcej Art. 40. (uchylony).

art. 41. więcej Art. 41. 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:
1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze
dziedziczenia lub na podstawie umowy;
2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby,
chyba że umowa stanowi inaczej.
2. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa
o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji
wyraźnie w niej wymienione.
3. Nieważna jest umowa w części dotyczącej wszystkich utworów lub
wszystkich utworów określonego rodzaju tego samego twórcy mających powstać w przyszłości.
4. Umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia.
5. Twórca utworu wykorzystanego lub włączonego do utworu
audiowizualnego oraz utworu wchodzącego w skład utworu zbiorowego, po
powstaniu nowych sposobów eksploatacji utworów, nie może bez ważnego
powodu odmówić udzielenia zezwolenia na korzystanie z tego utworu w ramach
utworu audiowizualnego lub utworu zbiorowego na polach eksploatacji nieznanych
w chwili zawarcia umowy.

art. 42. więcej Art. 42. Jeżeli autorskie prawa majątkowe jednego ze współtwórców miałyby
przypaść Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu, część ta przechodzi
na pozostałych przy życiu współtwórców lub ich następców prawnych, stosownie
do wielkości ich udziałów.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw
majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje
prawo do wynagrodzenia.
2. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego,
wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa
oraz korzyści wynikających z korzystania z utworu.

art. 44. więcej Art. 44. W razie rażącej dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy
a korzyściami nabywcy autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcy, twórca
może żądać stosownego podwyższenia wynagrodzenia przez sąd.

art. 45. więcej Art. 45. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje odrębne
wynagrodzenie za korzystanie z utworu na każdym odrębnym polu eksploatacji.

art. 46. więcej Art. 46. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórca zachowuje wyłączne prawo
zezwalania na wykonywanie zależnego prawa autorskiego, mimo że w umowie
postanowiono o przeniesieniu całości autorskich praw majątkowych.

art. 47. więcej Art. 47. Jeżeli wynagrodzenie twórcy zależy od wysokości wpływów
z korzystania z utworu, twórca ma prawo do otrzymania informacji i wglądu
w niezbędnym zakresie do dokumentacji mającej istotne znaczenie dla określenia
wysokości tego wynagrodzenia.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Jeżeli wynagrodzenie twórcy jest określone procentowo od ceny
sprzedaży egzemplarzy utworu, a cena ta ulega podwyższeniu, twórcy należy się
umówiony procent od egzemplarzy sprzedanych po podwyższonej cenie.
2. Jednostronne obniżenie ceny sprzedaży egzemplarzy przed upływem roku
od przystąpienia do rozpowszechniania utworu nie wpływa na wysokość
wynagrodzenia. Strony mogą przedłużyć ten termin.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Jeżeli w umowie nie określono sposobu korzystania z utworu,
powinien on być zgodny z charakterem i przeznaczeniem utworu oraz przyjętymi zwyczajami.
2. Następca prawny, choćby nabył całość autorskich praw majątkowych, nie
może, bez zgody twórcy, czynić zmian w utworze, chyba że są one spowodowane
oczywistą koniecznością, a twórca nie miałby słusznej podstawy im się sprzeciwić.
Dotyczy to odpowiednio utworów, których czas ochrony autorskich praw
majątkowych upłynął.

art. 50. więcej Art. 50. Odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:
1) w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu – wytwarzanie określoną
techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną,
zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2) w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór
utrwalono – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
3) w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 –
publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz
nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki
sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez
siebie wybranym.

art. 51. więcej Art. 51. 1. (utracił moc)
2. (utracił moc)
3. Wprowadzenie do obrotu oryginału albo egzemplarza utworu na terytorium
Europejskiego Obszaru Gospodarczego wyczerpuje prawo do zezwalania na dalszy
obrót takim egzemplarzem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem
jego najmu lub użyczenia.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności
egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.
2. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych
nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.
3. Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim
zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. Nabywca
oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz
wynagrodzenia za korzystanie.

art. 53. więcej Art. 53. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga
zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Twórca jest obowiązany dostarczyć utwór w terminie określonym
w umowie, a jeżeli termin nie został oznaczony – niezwłocznie po ukończeniu utworu.
2. Jeżeli twórca nie dostarczył utworu w przewidzianym terminie,
zamawiający może wyznaczyć twórcy odpowiedni dodatkowy termin
z zagrożeniem odstąpienia od umowy, a po jego bezskutecznym upływie może od
umowy odstąpić.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Jeżeli zamówiony utwór ma usterki, zamawiający może
wyznaczyć twórcy odpowiedni termin do ich usunięcia, a po jego bezskutecznym
upływie może od umowy odstąpić lub żądać odpowiedniego obniżenia
umówionego wynagrodzenia, chyba że usterki są wynikiem okoliczności, za które
twórca nie ponosi odpowiedzialności. Twórca zachowuje w każdym razie prawo do
otrzymanej części wynagrodzenia, nie wyższej niż 25% wynagrodzenia umownego.
2. Jeżeli utwór ma wady prawne, zamawiający może od umowy odstąpić
i żądać naprawienia poniesionej szkody.
3. Roszczenia, o których mowa w ust. 1, wygasają z chwilą przyjęcia utworu.
4. Jeżeli zamawiający nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od
dostarczenia utworu o jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od
dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie,
uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Twórca może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć ze względu
na swoje istotne interesy twórcze.
2. Jeżeli w ciągu dwóch lat od odstąpienia lub wypowiedzenia, o którym
mowa w ust. 1, twórca zamierza przystąpić do korzystania z utworu, ma obowiązek
zaoferować to korzystanie nabywcy lub licencjobiorcy, wyznaczając mu w tym
celu odpowiedni termin.
3. Jeżeli odstąpienie od umowy lub jej wypowiedzenie następuje po przyjęciu
utworu, skuteczność odstąpienia lub wypowiedzenia może być przez drugą stronę
umowy uzależniona od zabezpieczenia kosztów poniesionych przez nią w związku
z zawartą umową. Nie można jednak żądać zwrotu kosztów, gdy zaniechanie rozpowszechniania jest następstwem okoliczności, za które twórca nie ponosi odpowiedzialności.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do utworów architektonicznych
i architektoniczno-urbanistycznych, audiowizualnych oraz utworów zamówionych
w zakresie ich eksploatacji w utworze audiowizualnym.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Jeżeli nabywca autorskich praw majątkowych lub licencjobiorca,
który zobowiązał się do rozpowszechniania utworu, nie przystąpi do
rozpowszechniania w umówionym terminie, a w jego braku – w ciągu dwóch lat od
przyjęcia utworu, twórca może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć i domagać
się naprawienia szkody po bezskutecznym upływie dodatkowego terminu, nie
krótszego niż sześć miesięcy.
2. Jeżeli wskutek okoliczności, za które nabywca lub licencjobiorca ponosi
odpowiedzialność, utwór nie został udostępniony publiczności, twórca może się
domagać, zamiast naprawienia poniesionej szkody, podwójnego wynagrodzenia
w stosunku do określonego w umowie o rozpowszechnienie utworu, chyba że
licencja jest niewyłączna.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do utworów architektonicznych
i architektoniczno-urbanistycznych.

art. 58. więcej Art. 58. Jeżeli publiczne udostępnienie utworu następuje w nieodpowiedniej
formie albo ze zmianami, którym twórca mógłby słusznie się sprzeciwić, może on
po bezskutecznym wezwaniu do zaniechania naruszenia odstąpić od umowy lub ją
wypowiedzieć. Twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia określonego umową.

art. 59. więcej Art. 59. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, każda ze stron odstępując od
umowy lub wypowiadając ją może żądać od drugiej strony zwrotu wszystkiego, co
ta otrzymała z tytułu umowy.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Korzystający z utworu jest obowiązany umożliwić twórcy przed
rozpowszechnieniem utworu przeprowadzenie nadzoru autorskiego. Jeżeli
wniesione w związku z nadzorem zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z
okoliczności od twórcy niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają nabywcę
autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcę.
2. Jeżeli twórca nie przeprowadzi nadzoru autorskiego w odpowiednim
terminie, uważa się, że wyraził zgodę na rozpowszechnianie utworu.
3. Jeżeli ustawa lub umowa nie stanowią inaczej, za wykonanie nadzoru
autorskiego nie przysługuje twórcy odrębne wynagrodzenie.
4. Twórcy utworu plastycznego przysługuje prawo do sprawowania
odpłatnego nadzoru autorskiego.
5. Sprawowanie nadzoru autorskiego nad utworami architektonicznymi
i architektoniczno-urbanistycznymi regulują odrębne przepisy.

art. 61. więcej Art. 61. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, nabycie od twórcy egzemplarza
projektu architektonicznego lub architektoniczno-urbanistycznego obejmuje prawo
zastosowania go tylko do jednej budowy.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Twórca może w zbiorowej publikacji swych utworów umieścić
utwory, o których publikację zawarł odrębną umowę.
2. Umowa o zbiorowe wydanie utworów nie obejmuje prawa publikacji
poszczególnych utworów, chyba że postanowiono w niej inaczej.

art. 63. więcej Art. 63. Jeżeli umowa obejmuje sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych
do udostępnienia publiczności, twórcy należą się egzemplarze autorskie w liczbie
określonej w umowie.

art. 64. więcej Art. 64. Umowa zobowiązująca do przeniesienia autorskich praw
majątkowych przenosi na nabywcę, z chwilą przyjęcia utworu, prawo do
wyłącznego korzystania z utworu na określonym w umowie polu eksploatacji,
chyba że postanowiono w niej inaczej.

art. 65. więcej Art. 65. W braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa
się, że twórca udzielił licencji.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Umowa licencyjna uprawnia do korzystania z utworu w okresie
pięciu lat na terytorium państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba
że w umowie postanowiono inaczej.
2. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, prawo uzyskane na
podstawie umowy licencyjnej wygasa.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na
wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca
i czasu tego korzystania.
2. Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony
sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez
twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu
eksploatacji (licencja niewyłączna).
3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej
osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji.
4. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, uprawniony z licencji wyłącznej może
dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, w zakresie
objętym umową licencyjną.
5. Umowa licencyjna wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej pod
rygorem nieważności.

art. 68. więcej Art. 68. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, a licencji udzielono na czas
nieoznaczony, twórca może ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów
umownych, a w ich braku na rok naprzód, na koniec roku kalendarzowego.
2. Licencję udzieloną na okres dłuższy niż pięć lat uważa się, po upływie tego
terminu, za udzieloną na czas nieoznaczony.

art. 69. więcej Art. 69. Współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły
wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu,
twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu
audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa
na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już
istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów
w ramach utworu audiowizualnego jako całości.
2. (utracił moc)
2¹. Współtwórcy utworu audiowizualnego oraz artyści wykonawcy są
uprawnieni do:
1) wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu
audiowizualnego w kinach;
2) stosownego wynagrodzenia z tytułu najmu egzemplarzy utworów
audiowizualnych i ich publicznego odtwarzania;
3) stosownego wynagrodzenia z tytułu nadawania utworu w telewizji lub
poprzez inne środki publicznego udostępniania utworów;
4) stosownego wynagrodzenia z tytułu reprodukowania utworu
audiowizualnego na egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku osobistego.
3. Korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym
mowa w ust. 2¹, za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.
4. Stosowne wynagrodzenie za korzystanie z polskiego utworu
audiowizualnego za granicą lub zagranicznego utworu audiowizualnego
w Rzeczypospolitej Polskiej może być ustalone ryczałtowo.

art. 71. więcej Art. 71. Producent może bez zgody twórców utworu audiowizualnego
dokonywać tłumaczeń na różne wersje językowe.

art. 72. więcej Art. 72. Twórca utworu zamówionego do utworu audiowizualnego może, po
upływie pięciu lat od przyjęcia zamówionego utworu, zezwolić na
rozpowszechnianie tego utworu w innym utworze audiowizualnym, jeżeli w tym
terminie nie doszło do rozpowszechnienia utworu audiowizualnego z jego
utworem. Strony mogą skrócić ten termin.

art. 73. więcej Art. 73. Prawo do nadzoru autorskiego może być wykonywane tylko
w stosunku do ostatecznej wersji utworu audiowizualnego.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie,
o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.
2. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie
formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu
programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.
3. Prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez
pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują
pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.
4. Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem
przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:
1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego
w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie;
w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania,
przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest
jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych
zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych
zmian dokonała;
3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego
lub jego kopii.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, czynności wymienione w art.
74 ust. 4 pkt 1 i 2 nie wymagają zgody uprawnionego, jeżeli są niezbędne do
korzystania z programu komputerowego zgodnie z jego przeznaczeniem, w tym do
poprawiania błędów przez osobę, która legalnie weszła w jego posiadanie.
2. Nie wymaga zezwolenia uprawnionego:
1) sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania
z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie
może być używana równocześnie z programem komputerowym;
2) obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu
komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą
prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do
tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania,
wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu
komputerowego;
3) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust.
4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do
osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:
a) czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę
uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego
bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,
b) informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio
łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,
c) czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu
komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 3, nie mogą być:
1) wykorzystane do innych celów niż osiągnięcie współdziałania niezależnie
stworzonego programu komputerowego;
2) przekazane innym osobom, chyba że jest to niezbędne do osiągnięcia
współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego;
3) wykorzystane do rozwijania, wytwarzania lub wprowadzania do obrotu
programu komputerowego o istotnie podobnej formie wyrażenia lub do
innych czynności naruszających prawa autorskie.

art. 76. więcej Art. 76. Postanowienia umów sprzeczne z art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Do programów komputerowych nie stosuje się przepisów art. 16
pkt 3–5, art. 20, art. 23, art. 23¹, art. 27, art. 28, art. 33²–33⁵, art. 49 ust. 2, art. 56, art. 60 i art. 62.
2. Do programów komputerowych przepis art. 33¹ stosuje się wyłącznie w zakresie, o którym mowa w art. 331 ust. 2.

Art. 77¹. Uprawniony może domagać się od użytkownika programu
komputerowego zniszczenia posiadanych przez niego środków technicznych (w tym programów komputerowych), których jedynym przeznaczeniem jest ułatwianie niedozwolonego usuwania lub obchodzenia technicznych zabezpieczeń programu.

Art. 77². Ochrona przyznana bazom danych spełniającym cechy utworu nie
obejmuje programów komputerowych używanych do sporządzenia lub obsługi baz
danych dostępnych przy pomocy środków elektronicznych.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone
cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania. W razie dokonanego
naruszenia może także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła
czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła
publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było
zawinione, sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub – na żądanie twórcy – zobowiązać
sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel
społeczny.
2. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, po jego śmierci z powództwem
o ochronę autorskich praw osobistych zmarłego może wystąpić małżonek, a w jego
braku kolejno: zstępni, rodzice, rodzeństwo, zstępni rodzeństwa.
3. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, osoby wymienione w ust. 2 są
uprawnione w tej samej kolejności do wykonywania autorskich praw osobistych
zmarłego twórcy.
4. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, z powództwem, o którym mowa w ust.
2, może również wystąpić stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj
twórczości lub organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi, która zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały
naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa:
1) zaniechania naruszania;
2) usunięcia skutków naruszenia;
3) naprawienia wyrządzonej szkody:
a) na zasadach ogólnych albo
b) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej
dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione –
trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego
dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego
zgody na korzystanie z utworu;
4) wydania uzyskanych korzyści.
2. Niezależnie od roszczeń, określonych w ust. 1, uprawniony może się
domagać jednokrotnego albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie oświadczenia
o odpowiedniej treści i formie lub podania do publicznej wiadomości części albo
całości orzeczenia sądu wydanego w rozpatrywanej sprawie, w sposób i w zakresie
określonym przez sąd.
3. Sąd może nakazać osobie, która naruszyła autorskie prawa majątkowe, na
jej wniosek i za zgodą uprawnionego, w przypadku gdy naruszenie jest
niezawinione, zapłatę stosownej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego, jeżeli
zaniechanie naruszania lub usunięcie skutków naruszenia byłoby dla osoby
naruszającej niewspółmiernie dotkliwe.
4. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec na wniosek
uprawnionego o bezprawnie wytworzonych przedmiotach oraz środkach
i materiałach użytych do ich wytworzenia, w szczególności może orzec o ich
wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet należnego
odszkodowania lub zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz
interesy osób trzecich.
5. Domniemywa się, że środki i materiały, o których mowa w ust. 4, są
własnością osoby, która naruszyła autorskie prawa majątkowe.
6. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub
obchodzenia technicznych zabezpieczeń przed dostępem, zwielokrotnianiem lub
rozpowszechnianiem utworu, jeżeli działania te mają na celu bezprawne
korzystanie z utworu.
7. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub
zmiany bez upoważnienia jakichkolwiek elektronicznych informacji na temat
zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, a także świadomego
rozpowszechniania utworów z bezprawnie usuniętymi lub zmodyfikowanymi
takimi informacjami.

art. 80. więcej Art. 80. 1. W sprawach dotyczących roszczeń cywilnoprawnych z zakresu
ochrony praw autorskich i praw pokrewnych, nienależących do kompetencji innych
organów, sąd rozpoznaje wniosek o:
1) zabezpieczenie środka dowodowego;
2) wyjawienie lub wydanie środka dowodowego;
3) wezwanie do udzielenia informacji.
2. Sprawy, o których mowa w ust. 1, są rozstrzygane w postępowaniu
w sprawach własności intelektualnej.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim
przedstawionej. W braku wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane,
jeżeli osoba ta otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie.
2. Zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku:
1) osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku
z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych,
społecznych, zawodowych;
2) osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie,
krajobraz, publiczna impreza.

art. 82. więcej Art. 82. Jeżeli osoba, do której korespondencja jest skierowana, nie wyraziła
innej woli, rozpowszechnianie korespondencji, w okresie dwudziestu lat od jej
śmierci, wymaga zezwolenia małżonka, a w jego braku kolejno zstępnych,
rodziców lub rodzeństwa.

art. 83. więcej Art. 83. Do roszczeń w przypadku rozpowszechniania wizerunku osoby na
nim przedstawionej oraz rozpowszechniania korespondencji bez wymaganego
zezwolenia osoby, do której została skierowana, stosuje się odpowiednio przepis art. 78 ust. 1; roszczeń tych nie można dochodzić po upływie dwudziestu lat od śmierci tych osób.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Twórca, a wydawca lub producent na żądanie twórcy mają
obowiązek zachowania w tajemnicy źródeł informacji wykorzystanych w utworze
oraz nieujawniania związanych z tym dokumentów.
2. Ujawnienie tajemnicy jest dozwolone za zgodą osoby, która powierzyła
tajemnicę, lub na podstawie postanowienia właściwego sądu.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej
pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.
2. Artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności:
działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów,
tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do
powstania wykonania.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Artyście wykonawcy przysługuje, w granicach określonych
przepisami ustawy, wyłączne prawo do:
1) ochrony dóbr osobistych, w szczególności w zakresie:
a) wskazywania go jako wykonawcy, z wyłączeniem przypadków, gdy
pominięcie jest zwyczajowo przyjęte,
b) decydowania o sposobie oznaczenia wykonawcy, w tym zachowania
anonimowości albo posłużenia się pseudonimem,
c) sprzeciwiania się jakimkolwiek wypaczeniom, przeinaczeniom i innym
zmianom wykonania, które mogłyby naruszać jego dobre imię;
2) korzystania z artystycznego wykonania i rozporządzania prawami do niego na
następujących polach eksploatacji:
a) w zakresie utrwalania i zwielokrotniania – wytwarzania określoną
techniką egzemplarzy artystycznego wykonania, w tym zapisu
magnetycznego oraz techniką cyfrową,
b) w zakresie obrotu egzemplarzami, na których artystyczne wykonanie
utrwalono – wprowadzania do obrotu, użyczania lub najmu egzemplarzy,
c) w zakresie rozpowszechniania artystycznego wykonania w sposób inny
niż określony w lit. b – nadawania, reemitowania oraz odtwarzania,
chyba że są one dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu
egzemplarza, a także publicznego udostępniania utrwalenia
artystycznego wykonania w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego
dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
2. Artyście wykonawcy służy prawo do wynagrodzenia za korzystanie
z artystycznego wykonania lub za rozporządzanie prawami do takiego wykonania
określone w umowie albo przyznane w przepisach ustawy.
3. W przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania artystycznego
wykonania za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza, artyście
wykonawcy przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia.

art. 87. więcej Art. 87. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, zawarcie przez artystę wykonawcę
z producentem utworu audiowizualnego umowy o współudział w realizacji utworu
audiowizualnego przenosi na producenta prawa do rozporządzania i korzystania
z wykonania, w ramach tego utworu audiowizualnego, na wszystkich znanych
w chwili zawarcia umowy polach eksploatacji.

art. 88. więcej Art. 88. Prawo artysty wykonawcy nie narusza prawa autorskiego do
wykonywanego utworu.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2, wygasa
z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym nastąpiło
artystyczne wykonanie.
2. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, nastąpiła publikacja lub inne
rozpowszechnienie artystycznego wykonania utrwalonego w inny sposób niż na
fonogramie, okres ochrony liczy się od tego zdarzenia, a gdy miały miejsce obydwa
– od tego z nich, które miało miejsce wcześniej.

Art. 89¹. Jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 89 ust. 1, nastąpiła
publikacja lub inne rozpowszechnienie artystycznego wykonania utrwalonego na
fonogramie, prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2, wygasa
z upływem siedemdziesięciu lat od tego zdarzenia, a gdy miały miejsce obydwa –
od tego z nich, które miało miejsce wcześniej.

art. 90. więcej Art. 90. Przepisy ustawy stosuje się do artystycznych wykonań, które:
1) dokonane zostały przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
1¹) dokonane zostały przez obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej
lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, lub
2) zostały ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, lub
4) są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w jakim ich
ochrona wynika z tych umów.

art. 91. więcej Art. 91. Domniemywa się, że kierownik zespołu jest umocowany do
reprezentowania praw do zespołowego artystycznego wykonania. Domniemanie to
stosuje się odpowiednio do części artystycznego wykonania mających samodzielne znaczenie.

art. 92. więcej Art. 92. Do artystycznych wykonań stosuje się odpowiednio przepisy art. 8–10, art. 12, art. 18, art. 21–21³, art. 41–45, art. 47–49, art. 52–55, art. 57–59, art. 62–68, art. 71 i art.78.

art. 93. więcej Art. 93. Do prawa do artystycznego wykonania stosuje się odpowiednio
przepisy art. 15a oraz art. 33 pkt 10 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

art. 94. więcej Art. 94. 1. Fonogramem jest pierwsze utrwalenie warstwy dźwiękowej
wykonania utworu albo innych zjawisk akustycznych.
2. Wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów,
z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny.
3. Domniemywa się, że producentem fonogramu lub wideogramu jest osoba,
pod której nazwiskiem lub firmą (nazwą) fonogram lub wideogram został po raz
pierwszy sporządzony.
4. Bez uszczerbku dla praw twórców lub artystów wykonawców,
producentowi fonogramu lub wideogramu przysługuje wyłączne prawo do
rozporządzania i korzystania z fonogramu lub wideogramu w zakresie:
1) zwielokrotniania określoną techniką;
2) wprowadzenia do obrotu;
3) najmu oraz użyczania egzemplarzy;
4) publicznego udostępniania fonogramu lub wideogramu w taki sposób, aby
każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
5. W przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania wprowadzonego
do obrotu fonogramu lub wideogramu, producentowi przysługuje prawo do
stosownego wynagrodzenia.

art. 95. więcej Art. 95. 1. Prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem
pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym fonogram lub wideogram został sporządzony.
2. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, fonogram został opublikowany,
prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem siedemdziesięciu lat
następujących po roku, w którym fonogram został opublikowany.
3. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, fonogram nie został
opublikowany i jeżeli w tym okresie został rozpowszechniony w inny sposób,
prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem siedemdziesięciu lat
następujących po roku, w którym fonogram został rozpowszechniony.
4. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, wideogram został opublikowany
lub rozpowszechniony, prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa
z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym miało miejsce
pierwsze z tych zdarzeń.

Art. 95¹. 1. Do fonogramów stosuje się odpowiednio przepis art. 21 ust. 1,
chyba że nadawanie odbywa się na podstawie umowy z uprawnionym.
2. Do fonogramów i wideogramów stosuje się odpowiednio przepisy art. 21¹–21³.

Art. 95². 1. Jeżeli po upływie pięćdziesięciu lat od publikacji fonogramu albo
jego rozpowszechnienia w inny sposób, producent fonogramu nie wprowadza do
obrotu wystarczającej liczby egzemplarzy fonogramu, która, biorąc pod uwagę jego
charakter, zaspokajałaby racjonalne potrzeby odbiorców, lub nie udostępnia go
publicznie w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie
przez siebie wybranym, artysta wykonawca albo jego spadkobierca może
wypowiedzieć umowę, na mocy której prawa do artystycznego wykonania zostały
przeniesione w tym zakresie na producenta fonogramu, albo umowę, na mocy
której producentowi fonogramu udzielona została w tym zakresie licencja
wyłączna na korzystanie z artystycznego wykonania.
2. Wypowiedzenie umowy, o którym mowa w ust. 1, staje się skuteczne,
jeżeli producent fonogramu w terminie roku od dnia doręczenia mu oświadczenia
przez artystę wykonawcę albo jego spadkobiercę o wypowiedzeniu umowy, nie
rozpocznie korzystania z fonogramu w żaden ze sposobów, o których mowa w ust. 1.
3. Jeżeli fonogram zawiera utrwalenie wykonań kilku artystów wykonawców,
prawo do wypowiedzenia umowy, o którym mowa w ust. 1, przysługuje każdemu
z nich.
4. W przypadku skutecznego wypowiedzenia umów zawartych w odniesieniu
do wszystkich artystycznych wykonań utrwalonych na fonogramie, prawo
producenta tego fonogramu, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa.
5. Prawo do wypowiedzenia umowy, o którym mowa w ust. 1, nie podlega
zrzeczeniu się ani zbyciu.

Art. 95³. 1. Jeżeli przeniesienie praw do artystycznego wykonania na
producenta fonogramu albo udzielenie mu licencji wyłącznej na korzystanie
z artystycznego wykonania nastąpiło za jednorazowym wynagrodzeniem, artysta
wykonawca ma prawo do corocznego dodatkowego wynagrodzenia od producenta
fonogramu za każdy rok następujący po upływie pięćdziesięciu lat po roku
publikacji fonogramu albo jego rozpowszechnienia w inny sposób.
2. Kwota dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, wynosi 20%
przychodu producenta fonogramu uzyskanego w poprzednim roku z tytułu
zwielokrotniania, wprowadzania do obrotu i publicznego udostępniania fonogramu
w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
3. Prawo do dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, nie
podlega zrzeczeniu się ani zbyciu.
4. Wypłata dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, następuje
za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi do
artystycznych wykonań, wyznaczonej na okres nie dłuższy niż pięć lat przez
ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po
przeprowadzeniu konkursu uwzględniającego następujące kryteria:
1) reprezentatywność;
2) zdolność organizacyjną do realizacji zadania w sposób zapewniający
efektywny pobór wynagrodzeń, o których mowa w ust. 1, i ich wypłaty;
3) skuteczność i prawidłowość działania;
4) zasadność planowanych kosztów wypłaty wynagrodzeń, o których mowa
w ust. 1, i ich wysokość.
5. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
konkurs, o którym mowa w ust. 4, oraz jego wynik.
6. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi do
artystycznych wykonań biorąca udział w konkursie, o którym mowa w ust. 4, może
złożyć do ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego, w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyniku tego konkursu,
odwołanie od jego wyniku ze względu na naruszenie przepisów prawa.
7. Odwołanie, o którym mowa w ust. 6, minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego rozpatruje w terminie 14 dni od dnia jego
wpływu. W przypadku uwzględnienia odwołania minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego unieważnia konkurs, o którym mowa w ust. 4.
8. Artysta wykonawca lub organizacja zbiorowego zarządzania, o której
mowa w ust. 4, mogą domagać się od producenta fonogramu udzielenia wszelkich informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia wysokości należnego im dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, i jego wypłaty.
9. Organizacja zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 4, ma prawo
przeznaczyć z dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, nie więcej
niż 10% jego wartości na pokrycie ponoszonych przez nią uzasadnionych
i udokumentowanych kosztów dochodzenia oraz wypłaty tego wynagrodzenia.
10. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi
do artystycznych wykonań oraz organizacji producentów fonogramów, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) sposób pobierania dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1,
dokonywania z niego potrąceń oraz jego wypłaty, mając na uwadze
konieczność zapewnienia, aby pobór i wypłata tego wynagrodzenia były
dokonywane w sposób efektywny i przejrzysty, a potrącenia były
uzasadnione i udokumentowane;
2) wymagany zakres informacji umieszczanych w ogłoszeniu o konkursie,
o którym mowa w ust. 4, mając na uwadze, że minimalny zakres tych
informacji ma obejmować co najmniej warunki uczestnictwa w konkursie,
termin składania ofert i kryteria ich oceny;
3) zakres dokumentacji konkursowej, mając na uwadze, że zakres tej
dokumentacji ma co najmniej określać warunki uczestnictwa w konkursie,
o którym mowa w ust. 4, wymagania, jakim ma odpowiadać oferta i kryteria oceny ofert;
4) tryb postępowania konkursowego, mając na uwadze przejrzystość, rzetelność
i obiektywność postępowania konkursowego.

Art. 95⁴. Jeżeli przeniesienie praw do artystycznego wykonania na
producenta fonogramu albo udzielenie mu licencji wyłącznej na korzystanie
z artystycznego wykonania nastąpiło za wynagrodzeniem wypłacanym artyście
wykonawcy przez producenta fonogramu okresowo, od wypłat z tego tytułu nie
potrąca się zaliczek lub innych odliczeń określonych w umowie po upływie
pięćdziesięciu lat od publikacji fonogramu albo jego rozpowszechnienia w inny sposób.

art. 96. więcej Art. 96. Przepisy ustawy stosuje się do fonogramów i wideogramów:
1) których producent ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce
zamieszkania lub siedzibę, lub
1¹) których producent ma na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego
miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub
2) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

art. 97. więcej Art. 97. Bez uszczerbku dla praw twórców, artystów wykonawców,
producentów fonogramów i wideogramów, organizacji radiowej lub telewizyjnej
przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania ze swoich nadań
programów w zakresie:
1) utrwalania;
2) zwielokrotniania określoną techniką;
3) nadawania przez inną organizację radiową lub telewizyjną;
4) reemitowania;
5) wprowadzania do obrotu ich utrwaleń;
6) odtwarzania w miejscach dostępnych za opłatą wstępu;
7) udostępniania ich utrwaleń w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich
dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

art. 98. więcej Art. 98. Prawo, o którym mowa w art. 97, gaśnie z upływem pięćdziesięciu
lat następujących po roku pierwszego nadania programu.

art. 99. więcej Art. 99. Przepisy ustawy stosuje się do nadań programów:
1) organizacji radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) organizacji radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium
Europejskiego Obszaru Gospodarczego;
3) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

Art. 99¹. Wydawcy, który jako pierwszy w sposób zgodny z prawem
opublikował lub w inny sposób rozpowszechnił utwór, którego czas ochrony już
wygasł, a jego egzemplarze nie były jeszcze publicznie udostępniane, przysługuje
wyłączne prawo do rozporządzania tym utworem i korzystania z niego na
wszystkich polach eksploatacji przez okres dwudziestu pięciu lat od daty pierwszej
publikacji lub rozpowszechnienia.

Art. 99². Temu, kto po upływie czasu ochrony prawa autorskiego do utworu
przygotował jego wydanie krytyczne lub naukowe, niebędące utworem,
przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania takim wydaniem i korzystania
z niego w zakresie, o którym mowa w art. 50 pkt 1 i 2, przez okres trzydziestu lat
od daty publikacji.

Art. 99³. Przepisy art. 99¹ i art. 99²
stosuje się odpowiednio do utworów i tekstów, które ze względu na czas ich powstania lub charakter nigdy nie były objęte ochroną prawa autorskiego.

Art. 99⁴. Przy wyznaczaniu czasu ochrony, o którym mowa w art. 99¹ i w art. 99², stosuje się odpowiednio przepisy art. 37 i art. 39.

Art. 99⁵. 1. Przepisy ustawy stosuje się do pierwszych wydań:
1) których wydawca ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce
zamieszkania lub siedzibę lub
2) których wydawca ma na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego
miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub
3) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.
2. Przepisy ustawy stosuje się do wydań naukowych i krytycznych, które:
1) zostały dokonane przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) zostały ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, lub
4) są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w jakim ich
ochrona wynika z tych umów.

Art. 99⁶. Do pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych
przepisy oddziału 6 w rozdziale 3 stosuje się.

art. 100. więcej Art. 100. Wykonywanie praw do artystycznych wykonań, fonogramów,
wideogramów, nadań programów, a także pierwszych wydań oraz wydań
naukowych i krytycznych, podlega odpowiednio ograniczeniom wynikającym
z przepisów art. 23–35.

art. 101. więcej Art. 101. Do artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów, nadań
programów, pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych stosuje się
odpowiednio przepisy art. 1 ust. 4, art. 6, art. 6¹, art. 8 ust. 2, art. 35⁵–35⁹, art. 35a–35e, art. 39, art. 51, art. 79 i art. 80.

art. 102. więcej Art. 102. 1. Na każdym egzemplarzu fonogramu lub wideogramu umieszcza
się, poza oznaczeniami dotyczącymi autorstwa i artystycznego wykonawstwa,
tytułami utworów oraz datą sporządzenia, nazwisko lub firmę (nazwę) producenta
oraz, w wypadku utrwalenia nadania, nazwę organizacji radiowej lub telewizyjnej.
2. Domniemywa się, że egzemplarze niespełniające wymogów określonych
w ust. 1 zostały sporządzone bezprawnie.

art. 103. więcej Art. 103. Spory dotyczące praw pokrewnych należą do właściwości sądów
okręgowych.

art. 104. więcej Art. 104. (uchylony).

art. 105. więcej Art. 105. (uchylony).

art. 106. więcej Art. 106. (uchylony).

art. 107. więcej Art. 107. (uchylony).

art. 108. więcej Art. 108. (uchylony).

art. 109. więcej Art. 109. (uchylony).

art. 110. więcej Art. 110. (uchylony).

art. 111. więcej Art. 111. (uchylony).

art. 112. więcej Art. 112. (uchylony).

art. 113. więcej Art. 113. (uchylony).

art. 114. więcej Art. 114. (uchylony).

art. 115. więcej Art. 115. 1. Kto przywłaszcza sobie autorstwo albo wprowadza w błąd co do
autorstwa całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia bez podania nazwiska lub
pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania,
artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne
wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.
3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w inny sposób niż określony
w ust. 1 lub 2 narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne określone w art.
16, art. 17, art. 18, art. 19 ust. 1, art. 19¹, art. 86, art. 94 ust. 4 lub art. 97, albo nie
wykonuje obowiązków określonych w art. 193 ust. 2 lub art. 20 ust. 1–4,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

art. 116. więcej Art. 116. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom
rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania,
artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust.
1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

art. 117. więcej Art. 117. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom w celu
rozpowszechnienia utrwala lub zwielokrotnia cudzy utwór w wersji oryginalnej lub
w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust.
1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

art. 118. więcej Art. 118. 1. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiot będący
nośnikiem utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu
rozpowszechnianego lub zwielokrotnionego bez uprawnienia albo wbrew jego
warunkom nabywa lub pomaga w jego zbyciu albo przedmiot ten przyjmuje lub
pomaga w jego ukryciu,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust.
1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje
lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 5.
3. Jeżeli na podstawie towarzyszących okoliczności sprawca przestępstwa
określonego w ust. 1 lub 2 powinien i może przypuszczać, że przedmiot został
uzyskany za pomocą czynu zabronionego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.

Art. 118¹. 1. Kto wytwarza urządzenia lub ich komponenty przeznaczone do
niedozwolonego usuwania lub obchodzenia skutecznych technicznych
zabezpieczeń przed odtwarzaniem, przegrywaniem lub zwielokrotnianiem
utworów lub przedmiotów praw pokrewnych albo dokonuje obrotu takimi
urządzeniami lub ich komponentami, albo reklamuje je w celu sprzedaży lub najmu,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Kto posiada, przechowuje lub wykorzystuje urządzenia lub ich
komponenty, o których mowa w ust. 1,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

art. 119. więcej Art. 119. Kto uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie prawa do kontroli
korzystania z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu albo
odmawia udzielenia informacji przewidzianych w art. 47,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

art. 120. więcej Art. 120. (uchylony).

art. 121. więcej Art. 121. 1. W wypadku skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117, 118 lub 118¹, sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy.
2. W wypadku skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117 lub 118, sąd
może orzec przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa,
chociażby nie były własnością sprawcy.

art. 122. więcej Art. 122. Ściganie przestępstw określonych w art. 116 ust. 1, 2 i 4, art.
117 ust. 1, art. 118 ust. 1, art. 118¹ oraz art. 119 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 122¹. W sprawach o przestępstwa określone w art. 115–119 pokrzywdzonym jest również właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

art. 123. więcej Art. 123. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, może
wyznaczyć sądy rejonowe właściwe do rozpoznawania spraw o przestępstwa,
o których mowa w art. 115–119 – na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.

art. 124. więcej Art. 124. 1. Przepisy ustawy stosuje się do utworów:
1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu w życie;
2) do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych nie wygasły;
3) do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych wygasły,
a które według niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony, z wyłączeniem
okresu między wygaśnięciem ochrony według ustawy dotychczasowej
i wejściem w życie niniejszej ustawy. Ustawa nie narusza własności
egzemplarzy utworów rozpowszechnionych przed dniem jej wejścia w życie.
2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się do utworów obywateli obcych stale
zamieszkałych za granicą, pod warunkiem wzajemności.
3. (uchylony)
4. Postanowienia umów, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy,
sprzeczne z przepisami art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.

art. 125. więcej Art. 125. 1. Przepisy ustawy stosuje się do artystycznych wykonań:
1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu w życie;
2) w zakresie korzystania z nich po jej wejściu w życie, jeżeli według przepisów
niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.
2. Ustawa nie narusza własności egzemplarzy, na których utrwalono
artystyczne wykonanie przed dniem jej wejścia w życie.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Przepisy ustawy stosuje się do:
1) fonogramów i wideogramów, które zostały sporządzone po jej wejściu w życie;
2) programów radiowych i telewizyjnych, które zostały nadane po jej wejściu w życie;
3) fonogramów i wideogramów oraz programów radiowych i telewizyjnych,
które według niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.
2. Zasady, o której mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się do korzystania przez
szkoły w celach dydaktycznych ze sporządzonych przed dniem wejścia w życie
ustawy nadań, fonogramów i wideogramów niebędących filmami fabularnymi oraz
spektaklami teatralnymi, a także do korzystania z utrwalonych na fonogramach
i wideogramach artystycznych wykonań.

art. 127. więcej Art. 127. 1. Jeżeli rozpoczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy
korzystanie z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu lub
programu radiowego albo telewizyjnego było według przepisów dotychczasowych
dozwolone, natomiast po tej dacie wymaga zezwolenia, to może być ono
dokończone, pod warunkiem że uprawniony otrzymał stosowne wynagrodzenie.
2. Z zastrzeżeniem ust. 3, dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy czynności prawne odnoszące się do prawa autorskiego są skuteczne
i podlegają ocenie według przepisów prawa dotychczasowego; odnosi się to
również do zdarzeń innych niż czynności prawne.
3. Ustawę stosuje się do umów długoterminowych, które zawarte zostały
przed dniem jej wejścia w życie, w odniesieniu do okresu następującego po tej
dacie oraz do zobowiązań, które powstały przed dniem wejścia w życie ustawy,
w odniesieniu do skutków prawnych zdarzeń następujących po tej dacie,
niezwiązanych z istotą zobowiązania.
4. Umowy zawarte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie
obejmują praw pokrewnych, chyba że strony postanowiły inaczej.

Art. 127¹. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w drodze zarządzenia, utworzy zespół
do spraw przeciwdziałania naruszeniom prawa autorskiego i praw pokrewnych
oraz określi jego skład, zadania i tryb działania.

art. 128. więcej Art. 128. Traci moc ustawa z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim
(Dz. U. poz. 234, z 1975 r. poz. 184 oraz z 1989 r. poz. 192).

art. 129. więcej Art. 129. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia
ogłoszenia, z wyjątkiem przepisu art. 124 ust. 3, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.