Wejscie w życie: 31 stycznia 2004
Ostatnia Zmiana: 19 września 2020
art. 1.
więcej
produktów, obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa
produktów oraz zasady i tryb sprawowania nadzoru w celu zapewnienia
bezpieczeństwa produktów wprowadzanych na rynek.
art. 2.
więcej
1) produktów, dla których przepisy odrębne nie określają szczegółowych wymagań
dotyczących bezpieczeństwa;
2) zagrożeń związanych z produktami, dla których przepisy odrębne określają
szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa, jeżeli zagrożenia te nie są
objęte przez przepisy odrębne.
2. Przepisy art. 10 ust. 2–6 – art. 33 ustawy stosuje się również w odniesieniu do
produktów, dla których przepisy odrębne określają szczegółowe wymagania
dotyczące bezpieczeństwa – w zakresie, w jakim nie regulują tego przepisy odrębne.
3. Przepisów ustawy nie stosuje się do urządzeń używanych w celu świadczenia
usług na rzecz konsumentów, w szczególności do urządzeń obsługiwanych przez
usługodawcę, którymi konsumenci przemieszczają się lub podróżują.
art. 3.
więcej
1) produkt – rzecz ruchomą nową lub używaną, jak i naprawianą lub regenerowaną
przeznaczoną do użytku konsumentów lub co do której istnieje
prawdopodobieństwo, że może być używana przez konsumentów, nawet jeżeli
nie była dla nich przeznaczona, dostarczaną lub udostępnianą przez producenta
lub dystrybutora, zarówno odpłatnie, jak i nieodpłatnie, w tym również w ramach
świadczenia usługi; produktem nie jest rzecz używana dostarczana jako antyk
albo jako rzecz wymagająca naprawy lub regeneracji przed użyciem, o ile
dostarczający powiadomił konsumenta o tych właściwościach rzeczy;
2) producent:
a) przedsiębiorcę prowadzącego w Unii Europejskiej lub na terytorium państw
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym działalność
polegającą na wytwarzaniu produktu albo każdą inną osobę, która
występuje jako wytwórca, umieszczając na produkcie bądź do niego
dołączając swoje nazwisko, nazwę, znak towarowy bądź inne odróżniające
oznaczenie, a także osobę, która naprawia lub regeneruje produkt,
b) przedstawiciela wytwórcy, a jeżeli wytwórca nie wyznaczył przedstawiciela
– importera produktu, w przypadkach gdy wytwórca nie prowadzi
działalności w Unii Europejskiej lub na terytorium państw członkowskich
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
c) przedsiębiorcę uczestniczącego w dowolnym etapie procesu dostarczania
lub udostępniania produktu, jeżeli jego działanie może wpływać na
właściwości produktu związane z jego bezpieczeństwem;
3) dystrybutor – przedsiębiorcę uczestniczącego w dowolnym etapie procesu
dostarczania lub udostępniania produktu, którego działalność nie wpływa na
właściwości produktu związane z jego bezpieczeństwem;
4) wypadek konsumencki – zaistniałe w związku z używaniem produktów
zdarzenie nagłe, którego następstwem jest zgon albo uszkodzenie ciała
wymagające udzielenia pomocy medycznej, w szczególności skaleczenie,
zatrucie, oparzenie, ugryzienie lub użądlenie;
5) wprowadzenie na rynek – dostarczanie lub udostępnianie przez producenta lub
dystrybutora produktu dystrybutorowi lub konsumentowi;
6) wprowadzenie na rynek polski – dostarczenie lub udostępnienie produktu po raz
pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
art. 4.
więcej
dających się w sposób uzasadniony przewidzieć, warunkach jego używania,
z uwzględnieniem czasu korzystania z produktu, a także, w zależności od rodzaju
produktu, sposobu uruchomienia oraz wymogów instalacji i konserwacji, nie stwarza
żadnego zagrożenia dla konsumentów lub stwarza znikome zagrożenie, dające się
pogodzić z jego zwykłym używaniem i uwzględniające wysoki poziom wymagań
dotyczących ochrony zdrowia i życia ludzkiego.
2. Przy ocenie bezpieczeństwa produktu uwzględnia się:
1) cechy produktu, w tym jego skład, opakowanie, instrukcję montażu
i uruchomienia, a także – biorąc pod uwagę rodzaj produktu – instrukcję
instalacji i konserwacji;
2) oddziaływanie na inne produkty, jeżeli można w sposób uzasadniony
przewidzieć, że będzie używany łącznie z innymi produktami;
3) wygląd produktu, jego oznakowanie, ostrzeżenia i instrukcje dotyczące jego
użytkowania i postępowania z produktem zużytym oraz wszelkie inne
udostępniane konsumentowi wskazówki lub informacje dotyczące produktu;
4) kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku
z używaniem produktu, w szczególności dzieci i osoby starsze.
art. 5.
więcej
produktem bezpiecznym.
2. Do stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, nie wystarcza możliwość
osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa lub dostępność innych produktów
stwarzających mniejsze zagrożenia dla konsumentów.
3. Przy dokonywaniu oceny, czy produkt stwarza poważne zagrożenie, przez
które rozumie się wymagające natychmiastowych działań naruszenie wymagań
bezpieczeństwa, uwzględnia się bezpośrednie lub odsunięte w czasie skutki używania
produktu, w tym stopień i prawdopodobieństwo utraty zdrowia lub życia przez
konsumentów, stopień narażenia poszczególnych kategorii konsumentów oraz możliwość prawidłowej oceny ryzyka przez konsumentów i możliwości jego uniknięcia.
art. 6.
więcej
Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa określonego produktu, produkt
wprowadzony na rynek polski uznaje się za bezpieczny, jeżeli spełnia określone
odrębnymi przepisami polskimi szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa
produktów.
2. Domniemywa się, że produkt spełniający wymagania wynikające z norm
krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej, będących transpozycją norm
europejskich uznanych przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami
dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do których odniesienia Komisja
Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jest produktem
bezpiecznym w zakresie wymagań objętych tymi normami.
3. W przypadku braku przepisów, o których mowa w ust. 1, lub norm, o których
mowa w ust. 2, albo jeżeli produkt nie jest zgodny z tymi normami, bezpieczeństwo
produktu ocenia się w szczególności z uwzględnieniem:
1) spełniania przez produkt wymagań wynikających z dobrowolnych norm
krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej będących transpozycją
norm europejskich innych niż normy uznane przez Komisję Europejską za
zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów;
2) spełniania przez produkt Polskich Norm;
3) zaleceń Komisji Europejskiej określających wskazówki co do oceny
bezpieczeństwa produktu;
4) obowiązujących w danym sektorze zasad dobrej praktyki odnoszących się do
bezpieczeństwa produktów;
5) aktualnego stanu wiedzy i techniki;
6) uzasadnionych oczekiwań konsumentów co do bezpieczeństwa produktu.
4. Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego ogłasza dwa razy w roku,
według stanu na dzień 30 czerwca i 31 grudnia każdego roku, w drodze
obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”, numery i tytuły Polskich Norm, będących transpozycją norm europejskich,
uznanych przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do których odniesienia Komisja Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
art. 7.
więcej
wyłącza możliwości stosowania środków określonych ustawą, jeżeli organ nadzoru
stwierdzi, że pomimo zgodności z tymi wymaganiami produkt nie jest bezpieczny.
art. 8.
więcej
wymagania dotyczące:
1) bezpieczeństwa i znakowania produktów, które stwarzają zagrożenie dla
konsumentów przez to, że ich wygląd wskazuje na inne niż rzeczywiste
przeznaczenie,
2) bezpieczeństwa i znakowania produktów włókienniczych
– mając na uwadze potrzebę zapobiegania i eliminowania zagrożeń stwarzanych przez
produkty dla zdrowia i życia konsumentów.
2. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1, Rada Ministrów określi
w szczególności informacje, które powinny zostać umieszczone na etykiecie lub
opakowaniu produktu.
art. 9.
więcej
wymagania dotyczące bezpieczeństwa lub znakowania określonych produktów, mając
na uwadze potrzebę zapobiegania i eliminowania zagrożeń stwarzanych przez
produkty dla zdrowia i życia konsumentów.
art. 10.
więcej
produkty bezpieczne.
2. Producent wprowadzający produkt na rynek polski, w zakresie prowadzonej
działalności jest zobowiązany dostarczać konsumentom informacje w języku polskim:
1) umożliwiające im ocenę zagrożeń związanych z produktem w czasie zwykłego
lub możliwego do przewidzenia okresu jego używania, jeżeli takie zagrożenia
nie są, przy braku odpowiedniego ostrzeżenia, natychmiast zauważalne;
2) dotyczące możliwości przeciwdziałania tym zagrożeniom.
3. Dostarczenie konsumentom odpowiedniego ostrzeżenia o zagrożeniach
związanych z produktem nie zwalnia producentów i dystrybutorów z innych
obowiązków określonych w niniejszym rozdziale.
4. Producent, zachowując należytą staranność, w zakresie prowadzonej
działalności, jest zobowiązany podejmować działania odpowiednie do właściwości
dostarczanego produktu:
1) umożliwiające uzyskiwanie przez tego producenta wiedzy o zagrożeniach, które
produkt może stwarzać;
2) mające na celu uniknięcie zagrożeń, w tym – o ile jest to niezbędne –
umożliwiające wycofanie produktu z rynku, właściwe i skuteczne ostrzeżenie
konsumentów lub wycofanie produktu od konsumentów.
5. Działania, o których mowa w ust. 4 pkt 2, producent podejmuje z własnej
inicjatywy lub w przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 24 ust. 1, 2 i 4.
6. Działania, o których mowa w ust. 4, mogą w szczególności polegać na:
1) umieszczeniu na produkcie lub jego opakowaniu nazwy i adresu producenta oraz
oznaczenia identyfikującego produkt lub, w razie potrzeby, partię produktu,
chyba że nieumieszczenie takich informacji jest uzasadnione;
2) przeprowadzaniu badań próbek wprowadzonych na rynek produktów,
analizowaniu skarg konsumentów oraz, w miarę potrzeby, prowadzeniu rejestru
tych skarg oraz bieżącym informowaniu dystrybutorów o prowadzonej w ten
sposób kontroli.
art. 11.
więcej
zapewnienia bezpieczeństwa produktów, w szczególności przez niedostarczanie
produktów, o których wie lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami
i doświadczeniem zawodowym, powinien wiedzieć, że nie spełniają one wymagań
bezpieczeństwa.
2. Dystrybutor, w zakresie prowadzonej działalności, jest zobowiązany
uczestniczyć w monitorowaniu bezpieczeństwa produktów wprowadzonych na rynek,
w szczególności:
1) przyjmować od konsumentów informacje o zagrożeniach powodowanych przez
produkty i przekazywać je niezwłocznie producentom, organowi nadzoru oraz
wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej;
2) przechowywać i niezwłocznie udostępniać na żądanie organu nadzoru
i wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej dokumentację niezbędną do
ustalenia pochodzenia produktów.
art. 12.
więcej
zobowiązani współpracować z organem nadzoru i wojewódzkim inspektorem
Inspekcji Handlowej w celu uniknięcia lub eliminacji zagrożeń stwarzanych przez
produkty przez nich dostarczane lub udostępniane.
2. Producent i dystrybutor, którzy uzyskali informację, że wprowadzony na
rynek produkt nie jest bezpieczny, są zobowiązani powiadomić o tym niezwłocznie
organ nadzoru.
3. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 2, zawiera co najmniej:
1) informacje umożliwiające dokładną identyfikację produktu lub partii produktów;
2) opis zagrożenia stwarzanego przez produkt;
3) informacje mogące służyć ustaleniu przebiegu obrotu produktem;
4) opis działań podjętych w celu zapobieżenia zagrożeniom związanym
z produktem.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór powiadomienia, o którym mowa w ust. 2,
2) przypadki i rodzaje produktów, w odniesieniu do których nie są wymagane
powiadomienia, o których mowa w ust. 2
– uwzględniając w szczególności potrzebę zapewnienia jednolitości informacji
przekazywanych przez producentów i dystrybutorów prowadzących działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w Unii Europejskiej.
art. 13.
więcej
produktów w zakresie określonym ustawą jest Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów, zwany dalej „organem nadzoru”.
art. 14.
więcej
1) okresowe monitorowanie oraz ocenę skuteczności kontroli spełniania przez
produkty ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, z uwzględnieniem
rodzajów kontrolowanych produktów i badanych zagrożeń;
2) opracowywanie okresowych planów kontroli produktów w zakresie spełniania
ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i monitorowania ich realizacji;
3) prowadzenie postępowań w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów;
4) prowadzenie rejestru produktów niebezpiecznych oraz gromadzenie danych
o produktach, które nie spełniają szczegółowych wymagań dotyczących
bezpieczeństwa;
5) gromadzenie informacji dotyczących bezpieczeństwa produktów, przekazywanie
ich właściwym organom oraz monitorowanie sposobu wykorzystania tych
informacji;
6) gromadzenie przekazywanych przez producentów i dystrybutorów
powiadomień, o których mowa w art. 12 ust. 3.
art. 15.
więcej
1) przekazywać organowi nadzoru lub wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji
Handlowej informacje o niespełnianiu wymagań dotyczących bezpieczeństwa
produktów;
2) zgłaszać organowi nadzoru wnioski w sprawie działania nadzoru rynku i kontroli
ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa produktów;
3) przedstawiać organowi nadzoru opinie w sprawie środków podjętych na
podstawie art. 28.
art. 16.
więcej
niespełniania przez produkt wprowadzony na rynek wymagań dotyczących
bezpieczeństwa, w szczególności informacje przekazane przez konsumentów
wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej albo:
1) Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
2) Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,
3) Urzędowi Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
– zgodnie z właściwością określoną odrębnymi przepisami.
2. (uchylony)
art. 17.
więcej
dotyczących bezpieczeństwa jest wykonywana przez wojewódzkiego inspektora
Inspekcji Handlowej.
2. Do kontroli, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1059 i 1823),
z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.
3. Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej podejmuje czynności kontrolne
na wniosek organu nadzoru lub z urzędu.
4. W przypadkach, o których mowa w art. 15 pkt 1, wojewódzki inspektor
Inspekcji Handlowej może podjąć czynności kontrolne. O podjęciu czynności
kontrolnych wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej informuje organ nadzoru.
art. 18.
więcej
w szczególności:
1) żądać wszelkich informacji niezbędnych do stwierdzenia, czy produkt jest
bezpieczny;
2) sprawdzać, w ramach posiadanych uprawnień, bezpieczeństwo wprowadzonych
na rynek produktów, aż do ostatniego etapu ich używania.
1a. W toku kontroli wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej pobiera
nieodpłatnie trzy próbki produktu, z których jedną przeznacza się do badań, druga
stanowi próbkę kontrolną, a trzecia rozjemczą.
1b. Próbka rozjemcza może być poddana badaniom na wniosek organu nadzoru
lub strony.
1c. Próbkę rozjemczą zwalnia wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej, na
wniosek organu nadzoru.
1d. W przypadku gdy u kontrolowanego ujawniono tylko jeden egzemplarz
produktu, a wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej stwierdził w wyniku
przeprowadzenia badań organoleptycznych, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo,
że produkt nie jest bezpieczny, egzemplarz ten stanowi próbkę rozjemczą.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Jeżeli zostało stwierdzone, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że
produkt nie jest bezpieczny, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej przekazuje
organowi nadzoru protokół kontroli wraz z aktami kontroli, po upływie terminu do
wniesienia uwag, niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni.
6. W przypadku gdy kontrola dotyczyła kilku produktów, organowi nadzoru
przekazuje się akta kontroli w zakresie dotyczącym produktu, w stosunku do którego
stwierdzono, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że nie jest bezpieczny.
art. 19.
więcej
oznakowany zgodnie z wymaganiami określonymi w rozdziale 2 oraz przepisami
wydanymi na podstawie art. 8 i 9, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może,
w drodze decyzji, żądać usunięcia niezgodności w określonym terminie.
2. Jeżeli w wyniku kontroli stwierdzono, że produkt może stwarzać zagrożenie
w określonych warunkach, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może,
w drodze decyzji:
1) żądać oznakowania produktu odpowiednimi wyraźnie i zrozumiale
sformułowanymi w języku polskim ostrzeżeniami o zagrożeniach, jakie może on
stwarzać;
2) wstrzymać wprowadzanie produktu na rynek do czasu jego odpowiedniego
oznakowania.
3. Kopie decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, są niezwłocznie przekazywane
organowi nadzoru.
4. Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może upoważnić inspektora
Inspekcji Handlowej do wydania w jego imieniu, w toku kontroli, decyzji, o których
mowa w ust. 1 lub 2.
art. 20.
więcej
bezpieczeństwa produktu, zwane dalej „postępowaniem”, w przypadku gdy z ustaleń
kontroli wynika znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie spełnia ogólnych
wymagań dotyczących bezpieczeństwa.
2. Protokół kontroli i akta kontroli są dowodem w sprawie.
3. Organ nadzoru może wszcząć z urzędu postępowanie, jeżeli z innych
dostępnych informacji, w szczególności z powiadomienia przekazanego przez organy
kraju członkowskiego Unii Europejskiej, wynika, że produkt może nie być
bezpieczny.
4. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 3, oraz wyniki badań
przeprowadzonych w laboratorium akredytowanym w kraju członkowskim Unii
Europejskiej są dowodami w sprawie.
Art. 20a. Organ nadzoru, w toku prowadzonego postępowania lub w celu
wstępnego zbadania zasadności jego wszczęcia, może:
1) poddawać badaniom próbki produktów lub powoływać biegłych w celu wydania
opinii na temat bezpieczeństwa produktów;
2) żądać informacji niezbędnych do stwierdzenia, czy produkt jest bezpieczny.
3) (uchylony)
art. 21.
więcej
postępowanie zostało wszczęte, w szczególności przedsiębiorca odpowiedzialny za
pierwszy etap dystrybucji na polskim rynku.
2. (uchylony)
3. Organizacja społeczna może występować z żądaniem dopuszczenia jej do
udziału w postępowaniu, jeżeli jej celem statutowym jest ochrona interesów
konsumentów lub gdy stroną postępowania jest członek tej organizacji.
4. (uchylony)
5. Postępowanie powinno być zakończone niezwłocznie, nie później jednak niż
w terminie 4 miesięcy od dnia jego wszczęcia.
art. 22.
więcej
wyznaczyć stronie termin na wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt.
2. (uchylony)
Art. 22a. 1. Dowodem z dokumentu w postępowaniu może być tylko oryginał
dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ administracji publicznej,
notariusza, adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego, doradcę podatkowego
lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy.
2. Jeżeli dokument został sporządzony w języku obcym, należy przedłożyć także
poświadczone przez tłumacza przysięgłego tłumaczenie na język polski tego
dokumentu albo jego części mającej stanowić dowód w sprawie.
art. 23.
więcej
znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie jest bezpieczny, zakazuje, w drodze
decyzji, producentowi lub dystrybutorowi jego dostarczania, oferowania lub
prezentowania przez czas niezbędny do przeprowadzenia oceny, badań i kontroli jego
bezpieczeństwa, nie dłuższy jednak niż 30 dni. Złożenie wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy nie wstrzymuje wykonania decyzji.
2. W przypadkach szczególnie skomplikowanych oraz jeżeli jest to niezbędne do
przeprowadzenia badań, organ nadzoru może, w drodze decyzji, przedłużyć okres
obowiązywania zakazu, o którym mowa w ust. 1, z tym że łączny okres trwania
zakazu nie może przekroczyć 90 dni. Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy nie wstrzymuje wykonania decyzji.
3. Organ nadzoru może poinformować opinię publiczną o wydaniu decyzji,
o której mowa w ust. 1, jeżeli uzna, że produkt może powodować poważne zagrożenie
dla zdrowia i życia konsumentów.
art. 24.
więcej
w określonych warunkach, organ nadzoru może, w drodze decyzji:
1) żądać oznakowania produktu odpowiednimi, wyraźnie i zrozumiale
sformułowanymi w języku polskim ostrzeżeniami o zagrożeniach, jakie produkt
może stwarzać;
2) uzależnić wprowadzanie produktu na rynek od wcześniejszego spełnienia
ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa.
2. W przypadku stwierdzenia, że produkt może stwarzać zagrożenie dla
określonych kategorii konsumentów, organ nadzoru może, w drodze decyzji, nakazać
ostrzeżenie tych konsumentów lub powiadomienie opinii publicznej o zagrożeniu,
określając termin i formę ostrzeżenia lub powiadomienia.
3. Organ nadzoru może z urzędu podjąć działania, o których mowa w ust. 2.
4. W przypadku stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, organ nadzoru
w drodze decyzji:
1) w przypadku produktów, które nie zostały wprowadzone na rynek:
a) nakazuje wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt,
b) zakazuje wprowadzania produktu na rynek i nakazuje podjęcie czynności
niezbędnych do zapewnienia przestrzegania tego nakazu;
2) w przypadku produktów wprowadzonych na rynek, nakazuje:
a) wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt,
b) natychmiastowe wycofanie produktu z rynku,
c) ostrzeżenie konsumentów, określając termin i formę ostrzeżenia,
d) wycofanie produktu od konsumentów i jego zniszczenie.
5. Wycofanie produktu z rynku polega na odebraniu przez producenta
wszystkich egzemplarzy produktu od dystrybutorów oraz zakazaniu prezentowania
i oferowania przez dystrybutorów takiego produktu konsumentom.
6. Wycofanie produktu od konsumentów i jego zniszczenie może zostać
nakazane wyłącznie w przypadku, gdy inne działania byłyby niewystarczające dla
zapobieżenia poważnym zagrożeniom powodowanym przez produkt.
7. Jeżeli organ nadzoru nakazuje wycofanie produktu od konsumentów,
producent jest obowiązany odebrać produkt dostarczony przez konsumentów
i zwrócić kwotę, za jaką produkt został nabyty, bez względu na stopień zużycia
produktu.
8. Konsumentowi będącemu w posiadaniu produktu, w odniesieniu do którego
wydano decyzję nakazującą wycofanie od konsumentów, przysługuje roszczenie
o odkupienie produktu za kwotę, za jaką produkt został nabyty, bez względu na stopień
jego zużycia.
9. Roszczenie, o którym mowa w ust. 8, przysługuje konsumentowi:
1) wobec dystrybutora, od którego konsument nabył produkt, o ile konsument
posiada dowód zakupu produktu;
2) wobec producenta produktu, jeżeli konsument nie dysponuje dowodem zakupu.
10. Środki, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, mogą być stosowane pojedynczo lub
łącznie w zależności od zakresu i rodzaju stwierdzonych niezgodności
z wymaganiami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktu, jak również
zagrożenia stwarzanego przez produkt, oraz mają mieć na celu wyłącznie odwrócenie
niebezpieczeństwa oraz zapewnienie ochrony zdrowia i życia konsumentów.
11. W przypadku stwierdzenia, że produkt stwarza poważne zagrożenie, organ
nadzoru nadaje decyzjom, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, rygor natychmiastowej
wykonalności.
12. W decyzji, o której mowa w ust. 1, 2 i 4, organ nadzoru określa termin
i sposób poinformowania przez stronę o wykonaniu tej decyzji.
13. Organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem do wojewódzkiego inspektora
Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli mającej na celu stwierdzenie, czy
decyzje, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, zostały wykonane.
14. Organ nadzoru wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, jeżeli:
1) stwierdzi, że produkt jest bezpieczny;
2) producent lub dystrybutor usunął przyczyny zagrożeń;
3) postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.
Art. 24a. Organ nadzoru informuje Prezesa Biura do spraw Substancji
Chemicznych o decyzjach wydanych na podstawie art. 24 ust. 1, 2 i 4, w przypadku
gdy decyzje te dotyczą zagrożeń stwarzanych przez produkty zawierające substancje
chemiczne lub ich mieszaniny w rozumieniu przepisów o substancjach chemicznych
i ich mieszaninach.
art. 25.
więcej
podstawę wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych.
Art. 25a. 1. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 24 ust. 1, 2, 4
albo ust. 14 pkt 2, opłaty związane z badaniami i opiniami biegłych ponosi strona
postępowania.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.
3. W przypadku stwierdzenia, że produkt spełnia wymagania bezpieczeństwa,
opłaty związane z badaniami lub wydanymi opiniami ponoszone są z budżetu
państwa.
4. Egzekucja należności pieniężnych, o których mowa w ust. 2, następuje
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
5. Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej rozstrzyga o obowiązku
uiszczenia poniesionych przez siebie kosztów w drodze postanowienia, po otrzymaniu
informacji o zakończeniu postępowania przez organ nadzoru. Na postanowienie służy
zażalenie.
6. Organ nadzoru rozstrzyga o obowiązku uiszczenia poniesionych przez siebie
kosztów w drodze postanowienia, które może być zamieszczone w decyzji kończącej
postępowanie.
art. 26.
więcej
ogólnego bezpieczeństwa produktu stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego.
art. 27.
więcej
nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne oraz
organizacyjne przedsiębiorstwa, lub inne informacje, co do których przedsiębiorca
podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności, uzyskane w toku kontroli lub postępowania, mogą być wykorzystane wyłącznie do celów, do których zostały zgromadzone, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Informacje uzyskane w toku kontroli lub postępowania, inne niż określone
w ust. 1, nie podlegają ujawnieniu przez organ kontroli i nadzoru pod warunkiem, że
przekazujący je wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o ich nieujawnianie,
z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Jeżeli zachodzi konieczność ujawnienia informacji oraz dowodów uzyskanych
w toku kontroli lub postępowania, organ kontroli lub nadzoru ujawni je w zakresie
niezbędnym do wyjaśnienia podjętych w postępowaniu rozstrzygnięć.
art. 28.
więcej
stwarza poważne zagrożenie, i uzna za niezbędne podjęcie w tym zakresie działań
przez kraje członkowskie Unii Europejskiej, uznaje się, że taki produkt lub kategoria
produktów nie są bezpieczne w rozumieniu przepisów ustawy.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów może wprowadzić,
w drodze rozporządzenia, środki określone ustawą, biorąc pod uwagę zakres i rodzaj
stwarzanych przez produkt lub rodzaj produktów zagrożeń. W rozporządzeniu można
określić sposób, w jaki producenci i dystrybutorzy są zobowiązani wykazać, że środki
te zostały zrealizowane, w szczególności przez poddanie produktów badaniom,
przechowywanie lub udostępnianie dokumentacji potwierdzającej zrealizowanie
wprowadzonego w drodze rozporządzenia środka, biorąc pod uwagę wymagania
wskazane przez Komisję Europejską.
3. Jeżeli Komisja Europejska stwierdzi, że produkt lub rodzaj produktów może
być badany wyłącznie przez niektóre jednostki badawcze, w rozporządzeniu, o którym
mowa w ust. 2, określa się rodzaje tych jednostek.
art. 29.
więcej
zasadach przez nią określonych, w szczególności o:
1) decyzjach ograniczających wprowadzanie na rynek produktów lub nakazujących
ich wycofanie z rynku lub nakazujących wycofanie produktów od konsumentów,
podając uzasadnienie podjęcia takich działań;
1a) decyzjach, o których mowa w art. 84 ust. 2 i art. 85 ust. 3 ustawy z dnia
13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U.
poz. 542, 1228 i 1579);
2) stwierdzeniu istnienia poważnego zagrożenia wymagającego natychmiastowych
działań, zwłaszcza gdy produkt może znajdować się w obrocie w innych krajach
członkowskich Unii Europejskiej;
3) działaniach podjętych z własnej inicjatywy przez producentów lub
dystrybutorów w celu zapobieżenia lub wyeliminowania zagrożeń stwarzanych
przez produkty;
3a) działaniach podjętych z własnej inicjatywy przez podmioty gospodarcze
w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności
i nadzoru rynku, w celu wyeliminowania zagrożenia stwarzanego przez wyroby
w rozumieniu tej ustawy;
4) opiniach zgłoszonych w sprawie środków podjętych na podstawie art. 28.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do wyrobów medycznych i produktów
leczniczych oraz artykułów rolno-spożywczych.
3. Uzyskane od Komisji Europejskiej informacje o niespełnieniu przez produkty
wymagań bezpieczeństwa organ nadzoru przekazuje zgodnie z właściwością:
1) wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej;
2) Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
3) organom wyspecjalizowanym w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.
o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2016 r. poz. 655 i 1228);
4) organom nadzoru rynku w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r.
o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku;
5) organom celnym;
6) innym właściwym organom.
4. Organy, którym przekazano informacje, o których mowa w ust. 3,
niezwłocznie zawiadamiają organ nadzoru o sposobie ich wykorzystania,
w szczególności o działaniach podjętych w przypadku stwierdzenia, że produkt
znajduje się na polskim rynku.
art. 30.
więcej
2. W rejestrze produktów niebezpiecznych są gromadzone informacje
o produktach, które nie spełniają ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa,
w szczególności:
1) dane umożliwiające identyfikację produktu;
2) informacje o:
a) rodzaju i zakresie zagrożeń stwarzanych przez produkt,
b) środkach, jakie zastosowano w odniesieniu do produktu.
3. Organ nadzoru dokonuje wpisów do rejestru produktów niebezpiecznych
w przypadku wydania decyzji, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 4.
4. Organ nadzoru usuwa wpis w rejestrze w przypadku gdy osoba
zainteresowana udowodni, że:
1) wycofano produkt z rynku;
2) niezgodności z wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa zostały
wyeliminowane.
4a. W celu potwierdzenia, że z rynku wycofano produkty niespełniające
wymagań bezpieczeństwa lub że niezgodności z wymaganiami bezpieczeństwa
zostały wyeliminowane, organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem do
wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli.
4b. Wpis w rejestrze usuwa się nie wcześniej niż:
1) w terminie 6 miesięcy od przekazania przez osobę zainteresowaną dowodów
wycofania produktu z rynku – w przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 1;
2) w terminie 12 miesięcy od przekazania przez osobę zainteresowaną dowodów
potwierdzających wyeliminowanie niezgodności z wymaganiami
bezpieczeństwa – w przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2.
4c. W przypadku wystąpienia z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli, o której
mowa w ust. 4a, terminy, o których mowa w ust. 4b, liczy się od zakończenia kontroli.
5. Wpis w rejestrze produktów niebezpiecznych anuluje się, jeżeli decyzja, na
podstawie której dokonano wpisu, została uchylona lub stwierdzono jej nieważność.
6. Informacje zawarte w rejestrze produktów niebezpiecznych są publicznie
dostępne.
7. Organ nadzoru może w każdym czasie odrębnie podać do publicznej
wiadomości fakt dokonania wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób
prowadzenia rejestru produktów niebezpiecznych, mając na względzie
bezpieczeństwo zdrowia i życia ludzi oraz potrzebę zapewnienia prawidłowości
działania rejestru.
art. 31.
więcej
przepisów krajowy system informacji o produktach niebezpiecznych.
2. W krajowym systemie informacji o produktach niebezpiecznych są
gromadzone informacje o:
1) produktach, które nie spełniają ogólnych wymagań bezpieczeństwa; produkt
zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru produktów niebezpiecznych;
2) produktach, które nie spełniają szczegółowych wymagań bezpieczeństwa;
produkt zostaje objęty systemem na wniosek organu wymienionego w art. 16
ust. 1;
3) wyrobach niezgodnych z zasadniczymi, szczegółowymi lub innymi
wymaganiami; wyrób zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru
wyrobów niezgodnych z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie, o którym
mowa w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny
zgodności i nadzoru rynku;
3a) wyrobach niezgodnych z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie; wyrób
zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru wyrobów niezgodnych
z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie, o którym mowa w art. 61 ust. 1
ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku;
4) innych produktach, jeżeli określają to przepisy odrębne; produkt zostaje objęty
systemem w przypadkach określonych w tych przepisach.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia
krajowego systemu informacji o produktach niebezpiecznych, mając na względzie
ochronę interesów konsumentów, a w szczególności ich zdrowia i życia.
art. 32.
więcej
podstawie dotychczasowych przepisów krajowy system monitorowania wypadków
konsumenckich, zwany dalej „systemem monitorowania”, oraz pokrywa koszty jego
funkcjonowania z części budżetu państwa, której jest dysponentem.
2. Zadaniem systemu monitorowania jest gromadzenie informacji dotyczących
wypadków konsumenckich, w szczególności danych o okolicznościach wypadków
i ich skutkach zdrowotnych oraz o produktach mających związek z wypadkami.
3. Dane o wypadkach konsumenckich są zbierane przez wybrane zakłady opieki
zdrowotnej, zwane dalej „placówkami terenowymi”, działające w tym zakresie na
podstawie umów zawartych z ministrem właściwym do spraw zdrowia.
4. Wyboru placówek terenowych minister właściwy do spraw zdrowia dokonuje
w porozumieniu z organami założycielskimi.
5. Dane dotyczące wypadków konsumenckich zbierane przez placówki terenowe
są przekazywane do systemu monitorowania w sposób umożliwiający ich jednolite
przetwarzanie i zapewniający ochronę danych osobowych zgodnie z odrębnymi
przepisami.
6. Informacje o wypadkach konsumenckich, ich okolicznościach i przyczynach,
gromadzone w systemie monitorowania, są przekazywane organowi nadzoru.
7. Systemem monitorowania zarządza powoływany i odwoływany przez
ministra właściwego do spraw zdrowia administrator systemu, który nadzoruje
i koordynuje działanie placówek terenowych, przetwarza dane o wypadkach
konsumenckich, przygotowuje i uzgadnia preliminarze kosztów, opracowuje analizy
i raporty dotyczące wypadków konsumenckich.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, sposób
działania systemu monitorowania, w tym:
1) sposób zbierania i przekazywania oraz szczegółowy zakres danych
gromadzonych w systemie monitorowania,
2) rodzaj i terminy informacji przekazywanych organowi nadzoru,
3) tryb powoływania i odwoływania administratora systemu oraz jego szczegółowe
zadania
– uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawności funkcjonowania systemu
monitorowania oraz rzetelności gromadzonych informacji i ich przydatności
w zapobieganiu wypadkom konsumenckim.
art. 33.
więcej
kontroli celnej produktów, które mają być objęte dopuszczeniem do obrotu, organ
stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że produkt nie spełnia
ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, określają
przepisy odrębne.
2. Opinię w sprawie spełniania przez produkt ogólnych lub szczegółowych
wymagań dotyczących bezpieczeństwa na wniosek organów celnych wydają organy,
o których mowa w art. 16 ust. 1, właściwe ze względu na lokalizację produktu oraz
przedmiot wniosku.
2a. W razie stwierdzenia w opinii, o której mowa w ust. 2, że produkt stwarza
poważne zagrożenie, organ, o którym mowa w art. 16 ust. 1, może wszcząć
postępowanie w sprawie zniszczenia produktu w przypadkach określonych w art. 29 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającego wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającego
rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz. Urz. UE L 218 z 13.08.2008, str. 30).
2b. Stroną postępowania w sprawie zniszczenia produktu jest importer.
2c. (uchylony)
2d. (uchylony)
2e. Koszty przechowywania produktu w okresie trwania postępowania
w sprawie zniszczenia produktu i koszty jego zniszczenia ponosi importer.
2f. Do postępowania, o którym mowa w ust. 2a i 2b, stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.
3. O działaniach podjętych w odniesieniu do zatrzymanych produktów organy
celne informują organ nadzoru.
4. (uchylony)
4a. Szczegółowe zasady współpracy między organami celnymi a organami,
o których mowa w art. 16 ust. 1, mogą zostać określone w drodze porozumienia.
Art. 33a. 1. Organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na producenta lub
dystrybutora karę pieniężną w wysokości do 100 000 zł za:
1) niewykonanie obowiązku określonego w art. 12 ust. 2;
2) nieudzielenie informacji niezbędnych do stwierdzenia, czy produkt jest
bezpieczny lub udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających
w błąd;
3) niewykonanie decyzji organu nadzoru wydanej na podstawie art. 24 ust. 1, 2 albo 4;
4) wprowadzenie na rynek produktu umieszczonego w rejestrze produktów
niebezpiecznych.
2. Organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na producenta karę pieniężną
w wysokości do 100 000 zł za:
1) niewykonanie obowiązków określonych w art. 10 ust. 2;
2) wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa.
3. Organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na dystrybutora karę
pieniężną w wysokości do 100 000 zł za:
1) dostarczanie produktów, o których wie, lub o których, zgodnie z posiadanymi
informacjami i doświadczeniem zawodowym powinien wiedzieć, że nie
spełniają one wymagań bezpieczeństwa;
2) nieprzekazanie producentom, organowi nadzoru oraz wojewódzkiemu
inspektorowi Inspekcji Handlowej informacji przekazywanych przez
konsumentów o zagrożeniach powodowanych przez produkty;
3) nieprzedstawienie organowi nadzoru lub wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji
Handlowej dokumentacji niezbędnej do ustalenia pochodzenia produktu.
4. Wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1–3, ustala się,
uwzględniając w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia obowiązków.
5. Karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się
decyzji organu nadzoru.
6. Egzekucja kary pieniężnej następuje w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
7. Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.
art. 34.
więcej
art. 35.
więcej
art. 36.
więcej
art. 37.
więcej
art. 38.
więcej
poz. 25, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 w ust. 1 po pkt 1a dodaje się pkt 1b w brzmieniu:
„1b) kontrola produktów w rozumieniu ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r.
o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz.U. Nr 229, poz. 2275) w
zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa,”;
2) w art. 10 po pkt 10 dodaje się pkt 10a w brzmieniu:
„10a) przygotowywanie i przekazywanie do zatwierdzenia Prezesowi Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów:
a) planów kontroli w zakresie ogólnego bezpieczeństwa produktów,
z uwzględnieniem kategorii kontrolowanych produktów,
b) kwartalnych i rocznych sprawozdań dotyczących kontroli
przeprowadzonych w zakresie ogólnego bezpieczeństwa
produktów, z uwzględnieniem kategorii kontrolowanych
produktów, stwierdzonych zagrożeń i podjętych działań,”;
3) w art. 18:
a) uchyla się ust. 1a,
b) ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Wojewódzki inspektor może upoważnić inspektora do wydania w jego
imieniu w toku kontroli decyzji, o której mowa w ust. 1.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu
wykonaniu.”.
art. 39.
więcej
poz. 1360 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 718, Nr 130, poz. 1188 i Nr 170, poz. 1652) po
art. 43 dodaje się art. 43a w brzmieniu:
„Art. 43a. 1. Zasady postępowania organów celnych w przypadku, gdy
podczas kontroli celnej wyrobów, które mają być dopuszczone do
obrotu, organ stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności
wskazujące, że wyrób nie spełnia zasadniczych wymagań,
określają przepisy odrębne.
2. Opinie w sprawie spełniania przez wyrób zasadniczych wymagań
na wniosek organów celnych wydają organy wyspecjalizowane.
3. O działaniach podjętych w odniesieniu do zatrzymanych
wyrobów organy celne informują organ nadzoru.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb postępowania organów celnych przy
zatrzymywaniu wyrobów,
2) tryb wydawania i postępowania z opinią wydaną przez organ
wyspecjalizowany,
3) szczegółowy sposób umieszczania przez organy celne
adnotacji na dokumentach towarzyszących wyrobom
zatrzymanym przez organy celne
– mając na uwadze w szczególności konieczność zapobiegania
przywozowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyrobów,
które nie spełniają zasadniczych wymagań, oraz biorąc pod
uwagę przepisy Wspólnoty Europejskiej obowiązujące w tym zakresie.”.
art. 40.
więcej
niniejszej ustawy podlegają rozpatrzeniu według przepisów dotychczasowych.
art. 41.
więcej
przepisów dotychczasowych wpisuje się do rejestru prowadzonego na podstawie
przepisów niniejszej ustawy.
art. 42.
więcej
Europejskiej, jeżeli organ celny podczas kontroli celnej produktów, które mają być objęte dopuszczeniem do obrotu, stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że produkt nie spełnia ogólnych lub szczegółowych wymagań
dotyczących bezpieczeństwa, zatrzymuje produkt i występuje o wydanie opinii do
organu, o którym mowa w art. 16 ust. 1.
2. Jeżeli organ, o którym mowa w art. 16 ust. 1, wyda opinię, że produkt nie jest
bezpieczny, organ celny cofa produkt za granicę albo, gdy cofnięcie nie jest możliwe,
nadaje produktowi przeznaczenie celne – powrotny wywóz. W przypadku gdy nie jest
możliwe cofnięcie produktu albo jego powrotny wywóz, organ celny może dokonać
sprzedaży produktu osobie, która zobowiąże się do dokonania jego powrotnego
wywozu, albo nakazać zniszczenie produktu, jeżeli dokonanie jego sprzedaży będzie
niemożliwe lub znacznie utrudnione. Organ celny może również wystąpić do sądu
o orzeczenie przepadku produktu na rzecz Skarbu Państwa. Sąd na wniosek organu
celnego może orzec o przepadku produktu na rzecz Skarbu Państwa.
3. Koszty cofnięcia produktu, jego powrotnego wywozu, sprzedaży lub
zniszczenia ponoszą solidarnie: osoba, która wprowadziła produkt na polski obszar
celny, osoba, która przyjęła odpowiedzialność za jego przywóz, bądź każda inna
osoba, w posiadaniu której produkt się znajduje.
4. W przypadku podjęcia działań, o których mowa w ust. 2, organy celne
informują o nich organ nadzoru.
art. 43.
więcej
wymienionej w art. 45 zachowują moc do czasu wejścia w życie nowych przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż do
dnia 30 kwietnia 2004 r.
art. 44.
więcej
i art. 39 stosuje się od dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa
w Unii Europejskiej.
art. 45.
więcej
produktów (Dz. U. poz. 179, z 2002 r. poz. 1271 i 1360 oraz z 2003 r. poz. 1652).
art. 46.
więcej
Wyszukiwarka
- Kodeks Karny dostęp do ustawy
- 22 Kodeks Karny konkretny artykuł ustawy
- Sąd Okręgowy w Ełku informacje o sądzie
- Pełnomocnictwo ogólne dostęp do wzorców