Art. 51. 1. Osobom, które ze względu na wiek, chorobę lub niepełnosprawność
wymagają częściowej opieki i pomocy w zaspokajaniu niezbędnych potrzeb
życiowych, mogą być przyznane usługi opiekuńcze, specjalistyczne usługi opiekuńcze
lub posiłek, świadczone w ośrodku wsparcia.
2. Ośrodek wsparcia jest jednostką organizacyjną pomocy społecznej dziennego pobytu.
3. W ośrodku wsparcia mogą być prowadzone miejsca całodobowe okresowego pobytu.
4. Ośrodkiem wsparcia, o którym mowa w ust. 1–3, może być ośrodek wsparcia
dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dzienny dom pomocy, dom dla matek
z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schronisko dla osób bezdomnych z usługami
opiekuńczymi oraz klub samopomocy.
5. Za ośrodek wsparcia uznaje się również schronisko dla osób bezdomnych
pomimo nieświadczenia w nim usług opiekuńczych oraz specjalistycznych usług opiekuńczych.

Art. 51a. 1. Ośrodkami wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi są:
środowiskowy dom samopomocy lub klub samopomocy dla osób z zaburzeniami
psychicznymi, zwanych dalej „uczestnikami”, które w wyniku upośledzenia
niektórych funkcji organizmu lub zdolności adaptacyjnych wymagają pomocy do
życia w środowisku rodzinnym i społecznym, w szczególności w celu zwiększania
zaradności i samodzielności życiowej, a także ich integracji społecznej.
2. Środowiskowy dom samopomocy świadczy usługi w ramach indywidualnych
lub zespołowych treningów samoobsługi i treningów umiejętności społecznych,
polegających na nauce, rozwijaniu lub podtrzymywaniu umiejętności w zakresie
czynności dnia codziennego i funkcjonowania w życiu społecznym.
3. Okres korzystania z miejsca całodobowego pobytu w środowiskowym domu
samopomocy nie może być jednorazowo dłuższy niż 3 miesiące, z możliwością przedłużenia do 6 miesięcy w uzasadnionych przypadkach, przy czym maksymalny okres pobytu całodobowego osoby w roku kalendarzowym nie może być dłuższy niż
8 miesięcy.
4. Zakres usług świadczonych w klubach samopomocy ustala właściwy organ
jednostki samorządu terytorialnego prowadzącej klub samopomocy w uzgodnieniu
z wojewodą.
5. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób funkcjonowania środowiskowych domów samopomocy,
2) tryb kierowania i przyjmowania do środowiskowych domów samopomocy,
3) kwalifikacje osób świadczących usługi,
4) standardy usług świadczonych przez środowiskowe domy samopomocy,
5) termin dostosowania środowiskowych domów samopomocy do wymaganych
standardów
– uwzględniając potrzeby i możliwości psychofizyczne osób kierowanych do
środowiskowych domów samopomocy, a także konieczność zapewnienia sprawnego
funkcjonowania tych domów.

Art. 51b. 1. Odpłatność miesięczną za usługi świadczone w ośrodkach wsparcia
osobom z zaburzeniami psychicznymi ustala się w wysokości 5% kwoty dochodu
osoby samotnie gospodarującej lub kwoty dochodu na osobę w rodzinie, jeżeli dochód
osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę w rodzinie przekracza kwotę
300% odpowiedniego kryterium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2.
2. Korzystanie z usług klubów samopomocy dla osób z zaburzeniami
psychicznymi jest nieodpłatne.
3. Odpłatność za usługi całodobowe w ośrodkach wsparcia dla osób
z zaburzeniami psychicznymi ustala się w wysokości 70% dochodu osoby
korzystającej z usług, proporcjonalnie do okresu jej pobytu.
4. Odpłatność, o której mowa w ust. 1 i 3, nie może być wyższa niż średnia
miesięczna kwota dotacji na jednego uczestnika, o której mowa w art. 51c ust. 3,
wyliczona dla ośrodka wsparcia, w którym osoba przebywa.
5. Decyzję o skierowaniu do ośrodka wsparcia dla osób z zaburzeniami
psychicznymi i decyzję ustalającą odpłatność za korzystanie z usług w tych ośrodkach wydaje właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego prowadzącej lub
zlecającej prowadzenie ośrodka wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
6. Organ, o którym mowa w ust. 5, może zwolnić osoby zobowiązane do
odpłatności za usługi w ośrodkach wsparcia, na ich wniosek, częściowo lub całkowicie
z tej odpłatności. Przepis art. 64 stosuje się odpowiednio.
7. Dochody z tytułu odpłatności za usługi świadczone w ośrodkach wsparcia dla
osób z zaburzeniami psychicznymi stanowią dochód budżetu państwa.

Art. 51c. 1. Jednostka samorządu terytorialnego może, w uzgodnieniu
z wojewodą, utworzyć ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi lub
uruchomić nowe miejsca w takim ośrodku, z uwzględnieniem możliwości ich
sfinansowania ze środków budżetu państwa.
2. Miesięczną kwotę dotacji z budżetu państwa na pokrycie bieżących kosztów
prowadzenia ośrodków wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi ustala
wojewoda jako iloczyn aktualnej liczby osób korzystających z usług w tych ośrodkach
oraz średniej miesięcznej wojewódzkiej kwoty dotacji na jednego uczestnika, nie
wyższą jednak niż średnia miesięczna kwota dotacji wyliczona dla województwa.
3. Wojewoda corocznie ustala średnią miesięczną wojewódzką kwotę dotacji na
jednego uczestnika ośrodka wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, w tym:
1) dla środowiskowych domów samopomocy w wysokości nie niższej niż 250%
kryterium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1;
2) dla klubów samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, w wysokości
nie niższej niż 80% kryterium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1.
4. Kwota dotacji ustalana zgodnie z ust. 2 może być zwiększona, nie więcej
jednak niż o 20%, w zależności od liczby uczestników oraz zakresu, jakości i rodzaju
świadczonych usług.
5. Kwota dotacji ustalana zgodnie z ust. 3 pkt 1 może być zwiększona, nie więcej
niż o 30%, na uczestników z niepełnosprawnościami sprzężonymi lub spektrum
autyzmu, którzy posiadają orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności wraz
ze wskazaniem konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby
w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Ustawa o pomocy społecznej art. 51

DODAJ