Art. 37. 1. Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości
nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 3, oraz wysokość opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4, ustala się na dzień jej sprzedaży. Obniżenie oraz wzrost wartości nieruchomości stanowią różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu
obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a jej wartością, określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu, obowiązującego przed zmianą tego
planu, lub faktycznego sposobu wykorzystywania nieruchomości przed jego
uchwaleniem.
2. (uchylony)
3. Roszczenia, o których mowa w art. 36 ust. 3, można zgłaszać w terminie 5 lat
od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4.
5. Notariusz, w terminie 7 dni od dnia sporządzenia umowy, której przedmiotem
jest zbycie nieruchomości, w formie aktu notarialnego, jest zobowiązany przesłać
wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta wypis z tego aktu.
6. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala opłatę, o której mowa w art. 36
ust. 4, w drodze decyzji, bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialnego,
o którym mowa w ust. 5.
7. Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła
w związku z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego, przed jej zbyciem może
żądać od wójta, burmistrza albo prezydenta miasta ustalenia, w drodze decyzji,
wysokości opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4.
8. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia okresowo − odpowiednio
do potrzeb, lecz co najmniej raz w roku − na sesji rady gminy informację
o zgłoszonych żądaniach, o których mowa w art. 36 ust. 1−3 i ust. 5, i wydanych
decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7.
9. Wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36
ust. 1–3, następuje w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony
postanowią inaczej. W przypadku opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub
wykupie nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu
nieruchomości przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie.
10. Spory w sprawach, o których mowa w art. 36 ust. 1−3 i ust. 5, rozstrzygają sądy powszechne.
11. Wartość nieruchomości określa się na podstawie:
1) w sytuacji gdy na skutek uchwalenia planu miejscowego dla terenów dotychczas
nieobjętych takim planem albo nieobjętych obowiązującym w dniu uchwalenia
tego planu planem miejscowym niemożliwe lub istotnie ograniczone stało się
dalsze faktyczne użytkowanie terenu i gruntu w sposób zgodny z mającym
miejsce w dniu uchwalenia planu miejscowego faktycznym użytkowaniem –
wyłącznie faktycznego użytkowania terenu i gruntu oraz dostępu do istniejących
w dniu wejścia w życie planu miejscowego dróg publicznych, sieci
wodociągowych, kanalizacyjnych, elektroenergetycznych, gazowych,
ciepłowniczych oraz telekomunikacyjnych;
2) w sytuacji gdy na skutek zmiany planu miejscowego lub uchwalenia planu
miejscowego dla terenu objętego obowiązującym w dniu uchwalenia tego planu
planem miejscowym, korzystanie z nieruchomości lub jej części w sposób
zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie
ograniczone – dotychczasowego przeznaczenia wynikającego z planu
miejscowego, który jest zmieniany lub uchylany.
12. W odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad
określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, a także
w odniesieniu do osób uprawnionych do określania tych wartości i skutków
finansowych stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, o ile przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej.

Art. 37¹. 1. Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego
zmianą, w wyniku uwzględnienia ograniczeń w zabudowie i zagospodarowaniu
terenu związanych z lokalizacją lotniczego urządzenia naziemnego i powierzchni
ograniczających zabudowę, o których mowa w art. 86 ust. 7 ustawy z dnia 3 lipca
2002 r. – Prawo lotnicze, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy
sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź
istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może
żądać od Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej:
1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2) wykupienia nieruchomości lub jej części.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przepisy art. 36 ust. 2, 3, 5 i 6 oraz
art. 37 ust. 1, 3, 5, 9–11 stosuje się odpowiednio.

Art. 37a. 1. Rada gminy może ustalić w formie uchwały zasady i warunki
sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje materiałów
budowlanych, z jakich mogą być wykonane.
2. W odniesieniu do szyldów w uchwale, o której mowa w ust. 1, określa się
zasady i warunki ich sytuowania, gabaryty oraz liczbę szyldów, które mogą być
umieszczone na danej nieruchomości przez podmiot prowadzący na niej działalność.
3. W uchwale, o której mowa w ust. 1, rada gminy może ustalić zakaz
sytuowania ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych,
z wyłączeniem szyldów.
4. Uchwała, o której mowa w ust. 1, jest aktem prawa miejscowego.
5. Uchwała, o której mowa w ust. 1, dotyczy całego obszaru gminy,
z wyłączeniem terenów zamkniętych ustalonych przez inne organy niż ministra
właściwego do spraw transportu.
6. Uchwała, o której mowa w ust. 1, może przewidywać różne regulacje dla
różnych obszarów gminy określając w sposób jednoznaczny granice tych obszarów.
7. W przypadku, o którym mowa w ust. 6, uchwała, o której mowa w ust. 1,
może zawierać załącznik graficzny wraz z opisem, jednoznacznie określającym ich granice.
8. Uchwała, o której mowa w ust. 1, w zakresie dotyczącym ogrodzeń, nie ma
zastosowania do ogrodzeń autostrad i dróg ekspresowych oraz ogrodzeń linii kolejowych.
9. Uchwała, o której mowa w ust. 1, określa warunki i termin dostosowania
istniejących w dniu jej wejścia w życie obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz
tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej
określonych, nie krótszy niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały.
10. Uchwała, o której mowa w ust. 1, może:
1) wskazywać rodzaje obiektów małej architektury, które nie wymagają
dostosowania do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale;
2) wskazywać obszary oraz rodzaje ogrodzeń dla których następuje zwolnienie
z obowiązku dostosowania ogrodzeń istniejących w dniu jej wejścia w życie do
zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale.

Art. 37b. 1. Przed podjęciem uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, rada
gminy podejmuje uchwałę o przygotowaniu przez wójta (burmistrza, prezydenta
miasta) projektu uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1.
2. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie:
1) podaje do publicznej wiadomości, w tym przez udostępnienie w Biuletynie
Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, informację o podjęciu
przez radę gminy uchwały, o której mowa w ust. 1;
2) sporządza projekt uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1;
3) zasięga opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska o projekcie uchwały,
o której mowa w art. 37a ust. 1;
4) uzgadnia projekt uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, z wojewódzkim
konserwatorem zabytków w zakresie kształtowania zabudowy
i zagospodarowania terenu;
5) uzgadnia projekt uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, z ministrem
właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony
uzdrowiskowej;
6) zasięga opinii właściwego organu Państwowej Straży Pożarnej o projekcie
uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1;
7) zasięga opinii marszałka województwa o projekcie uchwały, o której mowa
w art. 37a ust. 1;
8) ogłasza w prasie lokalnej, przez obwieszczenie oraz udostępnienie informacji
w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, a także
w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie o wyłożeniu projektu uchwały,
o której mowa w art. 37a ust. 1, do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni
przed terminem wyłożenia i wykłada ten projekt do publicznego wglądu, także
przez jego udostępnienie w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie
podmiotowej, na okres co najmniej 21 dni; w czasie wyłożenia i przez okres
14 dni po zakończeniu okresu wyłożenia zbiera uwagi do tego projektu.
3. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie rozpatruje zgłoszone uwagi
przez podmioty, o których mowa w ust. 2, i sporządza listę nieuwzględnionych uwag.
4. Brak zajęcia stanowiska w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu
uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, przez organy wymienione w ust. 2 pkt 4
i 5 uznaje się za uzgodnienie projektu uchwały w przedłożonym brzmieniu.
5. W przypadku niewyrażenia opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania
projektu uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, przez organy wymienione w ust. 2
pkt 3, 6 i 7 wymóg zasięgnięcia opinii uznaje się za spełniony.
6. Rada gminy uchwalając uchwałę, o której mowa w art. 37a ust. 1, rozstrzyga
jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag nieuwzględnionych przez wójta
(burmistrza, prezydenta miasta).
7. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje obowiązek, o którym mowa
w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/679, oraz informuje o ograniczeniu, o którym
mowa w art. 8a ust. 1, w związku z realizacją czynności, o których mowa w:
1) ust. 3 – przez udostępnienie stosownych informacji w Biuletynie Informacji
Publicznej na swojej stronie podmiotowej, na swojej stronie internetowej oraz
w widocznym miejscu w swojej siedzibie;
2) ust. 2 pkt 8 – przez udostępnienie stosownych informacji w Biuletynie
Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, na swojej stronie
internetowej, w widocznym miejscu w swojej siedzibie oraz w obwieszczeniu,
o którym mowa w ust. 2 pkt 8.

Art. 37c. Przepisów dotyczących reklam nie stosuje się do upowszechniania
informacji wyłącznie:
1) trwale upamiętniającej osoby, instytucje lub wydarzenia;
2) o charakterze religijnym, związanym z działalnością kościołów lub innych
związków wyznaniowych, jeżeli tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe
sytuowane są w granicach terenów użytkowanych jako miejsca kultu i
działalności religijnej oraz cmentarzy.

Art. 37d. 1. Podmiot, który umieścił tablicę reklamową lub urządzenie
reklamowe niezgodne z przepisami uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, podlega
karze pieniężnej.
2. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie podmiotu, o którym mowa w ust. 1, karę
pieniężną wymierza się odpowiednio właścicielowi, użytkownikowi wieczystemu lub
posiadaczowi samoistnemu nieruchomości lub obiektu budowlanego, na których
umieszczono tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe.
3. Karę pieniężną wymierza, w drodze decyzji, wójt (burmistrz, prezydent miasta).
4. Karę pieniężną wymierza się od dnia, w którym organ wszczął postępowanie
w sprawie, do dnia dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do
przepisów, o których mowa w ust. 1, albo usunięcia tablicy lub urządzenia.
5. W przypadku, gdy w dniu wydania decyzji, o której mowa w ust. 3, tablica
reklamowa lub urządzenie reklamowe nie są zgodne z przepisami, o których mowa
w ust. 1, w decyzji tej określa się:
1) wysokość kary pieniężnej za okres od dnia wszczęcia postępowania w sprawie
do dnia wydania decyzji, oraz
2) obowiązek dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do
przepisów, o których mowa w ust. 1, albo usunięcia tablicy lub urządzenia.
6. Decyzja, o której mowa w ust. 5, podlega natychmiastowemu wykonaniu
w części dotyczącej obowiązku, o którym mowa w ust. 5 pkt 2.
7. Po wykonaniu obowiązku, o którym mowa w ust. 5 pkt 2, organ określa,
w drodze decyzji, wysokość kary pieniężnej za okres od dnia wydania decyzji, o której
mowa w ust. 5, odpowiednio do dnia dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia
reklamowego do przepisów, o których mowa w ust. 1, albo usunięcia tablicy lub
urządzenia.
8. Wysokość kary pieniężnej ustala się jako iloczyn pola powierzchni tablicy
reklamowej lub urządzenia reklamowego służącej ekspozycji reklamy, wyrażonej
w metrach kwadratowych oraz 40-krotności uchwalonej przez radę gminy stawki
części zmiennej opłaty reklamowej, o której mowa w art. 17a ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170),
powiększony o 40-krotność uchwalonej przez radę gminy stawki części stałej tej
opłaty, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego
z przepisami, o których mowa w ust. 1.
9. Jeżeli rada gminy nie określiła wysokości stawek opłaty reklamowej,
o których mowa w ust. 1, wysokość kary pieniężnej ustala się jako iloczyn pola
powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służącej ekspozycji
reklamy, wyrażonej w metrach kwadratowych oraz 40-krotności maksymalnej stawki
części zmiennej opłaty reklamowej, o której mowa w art. 19 pkt 1 lit. h ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, powiększony o 40-krotność
maksymalnej stawki części stałej opłaty reklamowej, o której mowa w art. 19 pkt 1
lit. g tej ustawy, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej lub urządzenia
reklamowego z przepisami, o których mowa w ust. 1.
10. Jeśli kształt urządzenia reklamowego uniemożliwia wyznaczenie pola
powierzchni służącej ekspozycji reklamy, o którym mowa w ust. 8 lub 9, wysokość kary pieniężnej zależy od pola powierzchni bocznej prostopadłościanu opisanego na urządzeniu reklamowym.
11. Kara pieniężna stanowi dochód gminy.

Art. 37e. W sprawach nieuregulowanych, dotyczących kar pieniężnych,
o których mowa w art. 37d, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.),
z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi (burmistrzowi,
prezydentowi miasta).

Art. 37f. 1. Rada gminy może uchwalić dla obszaru rewitalizacji, o którym
mowa w rozdziale 3 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z
2018 r. poz. 1398 oraz z 2019 r. poz. 730, 1696 i 2020), miejscowy plan rewitalizacji,
jeżeli uchwalony został gminny program rewitalizacji, o którym mowa w rozdziale
4 tej ustawy.
2. Miejscowy plan rewitalizacji jest szczególną formą planu miejscowego.
3. Jeżeli na całości albo części obszaru rewitalizacji obowiązuje plan miejscowy
i został uchwalony gminny program rewitalizacji, miejscowy plan rewitalizacji można
również uchwalić w wyniku zmiany planu miejscowego.

Art. 37g. 1. Rada gminy może uchwalić miejscowy plan rewitalizacji dla całości
albo części obszaru rewitalizacji. W przypadku gdy stan zagospodarowania
nieruchomości położonych w zwartym obszarze projektowanego planu nie wskazuje
na konieczność dokonania w tym zakresie zmian, gmina może wyłączyć te
nieruchomości z obszaru objętego planem.
2. W miejscowym planie rewitalizacji, poza elementami wymienionymi
w art. 15 ust. 2 i 3, określa się w zależności od potrzeb:
1) zasady kompozycji przestrzennej nowej zabudowy i harmonizowania
planowanej zabudowy z zabudową istniejącą;
2) ustalenia dotyczące charakterystycznych cech elewacji budynków;
3) szczegółowe ustalenia dotyczące zagospodarowania i wyposażenia terenów
przestrzeni publicznych, w tym urządzania i sytuowania zieleni, koncepcji
organizacji ruchu na drogach publicznych oraz przekrojów ulic;
4) zakazy i ograniczenia dotyczące działalności handlowej lub usługowej;
5) maksymalną powierzchnię sprzedaży obiektów handlowych, w tym obszary
rozmieszczenia obiektów handlowych o wskazanej w planie maksymalnej
powierzchni sprzedaży i ich dopuszczalną liczbę;
6) zakres niezbędnej do wybudowania infrastruktury technicznej, społecznej lub
lokali – w przypadkach, o których mowa w art. 37i.
3. Część graficzną miejscowego planu rewitalizacji sporządza się, w zależności
od potrzeb, w skali od 1:100 do 1:1000.
4. Na potrzeby postępowania w sprawie uchwalenia albo zmiany miejscowego
planu rewitalizacji sporządza się i publikuje wizualizacje projektowanych rozwiązań
tego planu, składające się co najmniej z koncepcji urbanistycznej obszaru objętego
planem, modelu struktury przestrzennej tego obszaru oraz widoków elewacji.
5. Ustalenia, o których mowa w ust. 2 pkt 3, w zakresie organizacji ruchu na
drogach publicznych, stają się obowiązujące dla uczestników ruchu po wprowadzeniu
przez organ zarządzający ruchem nowej organizacji ruchu, zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie art. 10 ust. 12 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110).
6. Ustalenia, o których mowa w ust. 2 pkt 4, wchodzą w życie w terminie
określonym w miejscowym planie rewitalizacji, wynoszącym od 6 do 12 miesięcy od
dnia jego wejścia w życie. Przepisu art. 35 nie stosuje się.

Art. 37h. 1. W razie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości na
skutek ustanowienia regulacji, o których mowa w art. 37g ust. 2 pkt 4, na żądanie
poszkodowanego właściwy starosta ustala, w drodze decyzji, wysokość
odszkodowania. Od decyzji starosty odwołanie nie przysługuje.
2. Strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może w terminie 30 dni
od dnia doręczenia jej decyzji, o której mowa w ust. 1, wnieść powództwo do sądu
powszechnego. Droga sądowa przysługuje także w razie niewydania decyzji przez
właściwy organ w terminie 3 miesięcy od dnia zgłoszenia żądania przez
poszkodowanego.
3. Organem obowiązanym do wypłaty odszkodowania jest gmina.
4. Uzyskanie odszkodowania nie wyłącza roszczeń, o których mowa w art. 36.

Art. 37i. 1. W miejscowym planie rewitalizacji można określić, w odniesieniu
do nieruchomości niezabudowanej, że warunkiem realizacji na niej inwestycji głównej
jest zobowiązanie się inwestora do budowy na swój koszt i do nieodpłatnego
przekazania na rzecz gminy inwestycji uzupełniających w postaci infrastruktury technicznej, społecznej lub lokali mieszkalnych – w zakresie wskazanym w tym planie. Przepisu art. 49 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495) w przypadku realizacji infrastruktury technicznej nie stosuje się.
2. Inwestycją główną nie może być inwestycja celu publicznego.
3. W ramach inwestycji uzupełniających możliwe jest również zobowiązanie
inwestora do budowy na swój koszt i do nieodpłatnego przekazania na rzecz gminy
lokali innych niż mieszkalne przeznaczonych na potrzeby działalności kulturalnej,
społecznej, edukacyjnej lub sportowej, wykonywanej przez podmioty prowadzące
działalność na obszarze rewitalizacji, których głównym celem nie jest osiągnięcie zysku.
4. Wymiar zobowiązań, o których mowa w ust. 1, jest proporcjonalny do wzrostu
wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia albo zmiany miejscowego planu rewitalizacji.
5. Inwestor zobowiązuje się do realizacji inwestycji uzupełniających zawierając
z gminą umowę urbanistyczną, w której określa się w szczególności, zgodnie
z miejscowym planem rewitalizacji, zakres, specyfikację techniczną i termin
wykonania niezbędnych robót budowlanych oraz termin przekazania gminie
wybudowanych obiektów lub urządzeń. Umowa urbanistyczna może przewidywać
etapowanie wykonywania robót budowlanych oraz spełniania innych warunków
w niej określonych.
6. Umowa urbanistyczna jest zawierana pod rygorem nieważności w formie aktu notarialnego.
7. Zawarcie umowy urbanistycznej stanowi warunek uzyskania pozwolenia na
budowę dla inwestycji głównej lub jej części.
8. Nieodpłatne przekazanie na rzecz gminy zrealizowanej inwestycji
uzupełniającej, a w przypadku gdy stanowi ona część obiektu budowlanego,
zakończenie robót budowlanych dotyczących inwestycji uzupełniającej, stanowi
warunek przystąpienia do użytkowania obiektów budowlanych stanowiących inwestycję główną.
9. Spełnienie warunków, o których mowa w ust. 8, wójt, burmistrz albo
prezydent miasta potwierdza w drodze zaświadczenia.
10. W przypadku zawarcia przez inwestora umowy urbanistycznej w odniesieniu
do nieruchomości, na której miejscowy plan rewitalizacji przewiduje budowę inwestycji głównej, opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4, oraz opłaty, o której mowa w art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, nie pobiera się.

Art. 37j. 1. Komitet Rewitalizacji, o którym mowa w art. 7 ustawy z dnia
9 października 2015 r. o rewitalizacji, opiniuje projekt miejscowego planu
rewitalizacji oraz prognozę skutków finansowych jego uchwalenia.
2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta występuje o opinię, o której mowa
w ust. 1, równolegle z wystąpieniem o opinie, o których mowa w art. 17 pkt 6 lit. a,
wyznaczając termin na przedstawienie opinii, o której mowa w ust. 1, wynoszący od 14 do 30 dni.
3. Komitet Rewitalizacji może w uzasadnionych przypadkach wystąpić do wójta,
burmistrza albo prezydenta miasta o zmianę terminu, o którym mowa w ust. 2, na
termin nie dłuższy niż 45 dni od dnia otrzymania projektu miejscowego planu
rewitalizacji do zaopiniowania.
4. Nieprzedstawienie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się
za równoznaczne z rezygnacją z prawa jej wyrażenia.
5. Rada gminy uchwala miejscowy plan rewitalizacji po stwierdzeniu,
w odrębnej uchwale, że nie narusza on ustaleń studium oraz gminnego programu rewitalizacji.

Art. 37k. W przypadku uwzględnienia przez wojewódzki sąd administracyjny
skargi na miejscowy plan rewitalizacji przepisu art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r.
poz. 2325) nie stosuje się.

Art. 37l. 1. Jeżeli przewiduje to gminny program rewitalizacji, równolegle
z procedurą opracowania i uchwalenia miejscowego planu rewitalizacji przeprowadza
się procedurę scalenia i podziału nieruchomości, o której mowa w rozdziale 2 działu
III ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
2. Rada gminy w uchwale o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu
rewitalizacji rozstrzyga o przystąpieniu do scalenia i podziału nieruchomości,
określając granice zewnętrzne gruntów objętych scaleniem i podziałem.
3. Rada gminy, po wejściu w życie uchwały o miejscowym planie rewitalizacji,
podejmuje uchwałę o scaleniu i podziale nieruchomości, o której mowa w art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z ustaleniami tego planu.
4. W przypadku stwierdzenia nieważności miejscowego planu rewitalizacji,
uchwała o scaleniu i podziale nieruchomości zachowuje moc.
5. W przypadku gdy skarga o stwierdzenie nieważności uchwały o miejscowym
planie rewitalizacji zawiera zarzuty w zakresie naruszenia zasad sporządzania tego
planu w zakresie, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 8 – zakresem zaskarżenia
obejmuje się również uchwałę w sprawie zatwierdzenia scalenia i podziału
nieruchomości. Sąd administracyjny, orzekając o nieważności uchwały o miejscowym
planie rewitalizacji, orzeka również o nieważności uchwały w sprawie zatwierdzenia
scalenia i podziału nieruchomości.
6. Do scalenia i podziału nieruchomości, w zakresie nieuregulowanym w ust. 1– 5, stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Art. 37m. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i
zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, wymagany:
1) zakres projektu miejscowego planu rewitalizacji w części tekstowej w zakresie
ustaleń, o których mowa w art. 37g ust. 2, uwzględniając w szczególności
potrzebę zapewnienia czytelności i jednolitego rozumienia stosowanych pojęć;
2) zakres i formę wizualizacji ustaleń miejscowego planu rewitalizacji, o której
mowa w art. 37g ust. 4, uwzględniając w szczególności potrzebę zapewnienia
kompletności, czytelności i powszechnej dostępności wizualizacji.

Art. 37n. 1. W zakresie nieuregulowanym przepisami art. 37f–37m do
miejscowego planu rewitalizacji stosuje się przepisy dotyczące planu miejscowego.
2. Ilekroć w przepisach niniejszej ustawy albo przepisach odrębnych jest mowa
o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, planie miejscowym lub
planach zagospodarowania przestrzennego, należy przez to rozumieć również
miejscowy plan rewitalizacji.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym art. 37