Art. 26. 1. Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29–30cb
i art. 30da–30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u,
art. 24 ust. 1, 2, 3b–3e, 4–4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot:
1) (uchylony)
2) składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych:
a) zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia
emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób
z nim współpracujących,
b) potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika,
z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone
w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33
ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu
– odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód
(przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których
podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów
Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku;
2a) składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na
obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim
współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego
ubezpieczenia społecznego
obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii
Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru
Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a–13c;
2b) wpłat na indywidualne konto zabezpieczenia emerytalnego dokonanych przez
podatnika w roku podatkowym, do wysokości określonej w przepisach
o indywidualnych kontach zabezpieczenia emerytalnego;
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń,
które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, w kwotach
uwzględniających pobrany podatek dochodowy, jeżeli zwroty te nie zostały
potrącone przez płatnika;
6) wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem
wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez
podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego
utrzymaniu są osoby niepełnosprawne;
6a) wydatków ponoszonych przez podatnika z tytułu użytkowania sieci Internet,
w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł;
7) (uchylony)
8) (uchylony)
9) darowizn przekazanych na cele:
a) określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego,
organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub
równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących
działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż
Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego,
prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań
publicznych, realizującym te cele, z zastrzeżeniem ust. 6e,
b) kultu religijnego,
c) krwiodawstwa realizowanego przez honorowych dawców krwi na
podstawie ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi, w
wysokości iloczynu kwoty rekompensaty określonej przepisami
wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy i litrów oddanej krwi lub
jej składników,
d) kształcenia zawodowego publicznym szkołom prowadzącym kształcenie
zawodowe, o których mowa w art. 4 pkt 28a ustawy z dnia 14 grudnia
2016 r. – Prawo oświatowe, oraz publicznym placówkom i centrom,
o których mowa w art. 2 pkt 4 tej ustawy
– w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty
stanowiącej 6% dochodu.
10) (uchylony)
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Łączna kwota odliczeń z tytułów określonych w ust. 1 pkt 9 nie może
przekroczyć w roku podatkowym kwoty stanowiącej 6% dochodu, z tym że
odliczeniu nie podlegają darowizny poniesione na rzecz:
1) osób fizycznych;
2) osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości
prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu
wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego,
spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów
alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali
szlachetnych albo z udziałem tych metali, lub handlu tymi wyrobami.
6. Jeżeli przedmiotem darowizny są towary opodatkowane podatkiem od
towarów i usług, za kwotę darowizny uważa się wartość towaru wraz z podatkiem
od towarów i usług, w części przekraczającej kwotę podatku naliczonego, którą
podatnik ma prawo odliczyć zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług
z tytułu dokonania tej darowizny. Przy określaniu wartości tych darowizn stosuje
się odpowiednio art. 19.
6a. (uchylony)
6b. Podatnicy korzystający z odliczenia darowizn, o którym mowa w ust. 1
pkt 9 oraz wynikającego z odrębnych ustaw, są obowiązani wykazać w zeznaniu,
o którym mowa w art. 45 ust. 1, kwotę przekazanej darowizny, kwotę dokonanego
odliczenia oraz dane pozwalające na identyfikację obdarowanego.
6c. W przypadku zwrotu dokonanej darowizny, obdarowany jest obowiązany
przekazać urzędowi skarbowemu informację o zwróconej podatnikowi darowiźnie,
w terminie miesiąca od dnia dokonania zwrotu.
6d. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio do darowizn odliczanych na
podstawie odrębnych ustaw.
6e. Prawo do odliczenia darowizny, o której mowa w ust. 1 pkt 9 lit. a, na
rzecz organizacji określonej w przepisach regulujących działalność pożytku
publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego
Obszaru Gospodarczego, prowadzącej działalność pożytku publicznego w sferze
zadań publicznych, przysługuje podatnikowi pod warunkiem:
1) udokumentowania przez podatnika oświadczeniem tej organizacji, iż na dzień
przekazania darowizny była ona równoważną organizacją do organizacji,
o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publicznego,
realizującą cele określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego
i prowadzącą działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych
oraz
2) istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego
opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych,
których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ
podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, na
którego terytorium organizacja posiada siedzibę.
6ea. Odliczenie darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt 9 lit. d, stosuje się
w przypadku gdy przedmiotem darowizny są materiały dydaktyczne lub środki
trwałe, z wyjątkiem materiałów dydaktycznych lub środków trwałych, które nie są
kompletne, zdatne do użytku lub są starsze niż 12 lat.
6eb. Prawo do odliczenia darowizny, o której mowa w ust. 1 pkt 9 lit. d,
przysługuje podatnikom osiągającym przychody ze źródła, o którym mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 3.
6f. Odliczenia darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt 9, nie stosuje się
w przypadku, gdy podatnik zaliczył wartość przekazanej darowizny do kosztów
uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 11.
6g. Odliczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2b, dokonuje się w zeznaniu
podatkowym.
6h. Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6a, przysługuje podatnikowi
wyłącznie w kolejno po sobie następujących dwóch latach podatkowych, jeżeli
w okresie poprzedzającym te lata nie korzystał z tego odliczenia.
7. Wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c,
ustala się na podstawie:
1) dowodu wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek
w banku, inny niż rachunek płatniczy – w przypadku darowizny pieniężnej;
2) dowodu, z którego wynikają dane identyfikujące darczyńcę oraz wartość
przekazanej darowizny wraz z oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu
– w przypadku darowizny innej niż pieniężna lub innej niż określona w ust. 1
pkt 9 lit. c;
3) zaświadczenia jednostki organizacyjnej realizującej zadania w zakresie
pobierania krwi o ilości bezpłatnie oddanej krwi lub jej składników przez
krwiodawcę;
4) dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności:
dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego
(towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty
– w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1–3.
7a. Za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione
na:
1) adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie
do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2) przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających
z niepełnosprawności;
3) zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych
niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności
życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4) zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do
potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5) odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6) odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za
pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych
i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7) opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz
osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy
inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8) utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji
zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9) opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie
przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze
świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10) opłacenie tłumacza języka migowego;
11) kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób
niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12) leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi
wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista
stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale
lub czasowo);
13) odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz
dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami
transportu niż wymienione w lit. a;
14) używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność)
osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę
niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku
życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15) odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
7b. Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu,
jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu
aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze
środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń
socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych
funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi
wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub
zwróconą w jakiejkolwiek formie.
7c. W przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest
wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:
1) wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem
przez nie funkcji przewodnika;
2) okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.
3) (uchylony)
7d. Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest
posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech
stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do
pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3) orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia,
wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
7e. Przepisy ust. 7a–7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na
których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne:
współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na
wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym,
macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób
niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej
określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1455, 1622, 1818 i 2473), w wysokości obowiązującej w grudniu roku
podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się
alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia
uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku
pielęgnacyjnego.
7f. Ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
1) I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby,
w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej
egzystencji albo
b) znaczny stopień niepełnosprawności;
2) II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby,
w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.
7g. Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również
w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie
o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych
przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.
7h. Kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 5, przekraczająca kwotę dochodu,
o którym mowa w ust. 1, może być odliczona od dochodu uzyskanego
w najbliższych kolejno po sobie następujących 5 latach podatkowych.
8. (uchylony)
9. (uchylony)
10. (uchylony)
11. (uchylony)
12. (uchylony)
13. (uchylony)
13a. Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu,
jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie
zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych
w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy
o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi
w jakiejkolwiek formie.
13b. Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, nie dotyczy składek:
1) których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku
na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną
jest Rzeczpospolita Polska;
2) odliczonych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii
Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru
Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej od dochodu (przychodu)
albo podatku osiągniętego w tym państwie, albo od podatku na podstawie
art. 27b ust. 1 pkt 2.
13c. Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, stosuje się pod warunkiem
istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego
opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których
stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji
podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki
na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne.
14. (uchylony)
15. Wydatki na cele określone w ust. 1 nie podlegają odliczeniu od dochodu
przedsiębiorstwa w spadku.

Art. 26a. (uchylony).

Art. 26b. (uchylony).

Art. 26c. (uchylony).

Art. 26d. (utracił moc).

Art. 26e. 1. Podatnik uzyskujący przychody ze źródła określonego w art. 10
ust. 1 pkt 3 odlicza od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26
ust. 1 lub art. 30c ust. 2, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność
badawczo-rozwojową, zwane dalej „kosztami kwalifikowanymi”. Kwota
odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego
przez podatnika ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3.
2. Za koszty kwalifikowane uznaje się:
1) poniesione w danym miesiącu należności z tytułów, o których mowa w art. 12
ust. 1, oraz sfinansowane przez płatnika składki z tytułu tych należności
określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych, w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację
działalności badawczo-rozwojowej pozostaje w ogólnym czasie pracy
pracownika w danym miesiącu;
1a) poniesione w danym miesiącu należności z tytułów, o których mowa
w art. 13 pkt 8 lit. a i c, oraz sfinansowane przez płatnika składki z tytułu tych
należności określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych, w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na
wykonanie usługi w zakresie działalności badawczo-rozwojowej pozostaje w całości czasu przeznaczonego na wykonanie usługi na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło w danym miesiącu;
2) nabycie materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną
działalnością badawczo-rozwojową;
2a) nabycie niebędącego środkami trwałymi sprzętu specjalistycznego
wykorzystywanego bezpośrednio w prowadzonej działalności
badawczo-rozwojowej, w szczególności naczyń i przyborów laboratoryjnych
oraz urządzeń pomiarowych;
3) ekspertyzy, opinie, usługi doradcze i usługi równorzędne, świadczone lub
wykonywane na podstawie umowy przez podmioty, o których mowa
w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce, a także nabycie od takiego podmiotu
wyników prowadzonych przez niego badań naukowych, na potrzeby
działalności badawczo-rozwojowej;
4) odpłatne korzystanie z aparatury naukowo-badawczej wykorzystywanej
wyłącznie w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, jeżeli to
korzystanie nie wynika z umowy zawartej z podmiotem powiązanym
z podatnikiem w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4;
4a) nabycie usługi wykorzystania aparatury naukowo-badawczej wyłącznie na
potrzeby prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, jeżeli zakup usługi
nie wynika z umowy zawartej z podmiotem powiązanym z podatnikiem
w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4;
5) koszty uzyskania i utrzymania patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy,
prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, poniesione na:
a) przygotowanie dokumentacji zgłoszeniowej i dokonanie zgłoszenia do
Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej lub odpowiedniego
zagranicznego organu, łącznie z kosztami wymaganych tłumaczeń na
język obcy,
b) prowadzenie postępowania przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej
Polskiej lub odpowiedni zagraniczny organ, poniesione od momentu
zgłoszenia do tych organów, w szczególności opłaty urzędowe i koszty
zastępstwa prawnego i procesowego,
c) odparcie zarzutów niespełnienia warunków wymaganych do uzyskania
patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy lub prawa z rejestracji
wzoru przemysłowego zarówno w postępowaniu zgłoszeniowym, jak
i po jego zakończeniu, w szczególności koszty zastępstwa prawnego
i procesowego, zarówno w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej
Polskiej, jak i w odpowiednim zagranicznym organie,
d) opłaty okresowe, opłaty za odnowienie, tłumaczenia oraz dokonywanie
innych czynności koniecznych dla nadania lub utrzymania ważności
patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy oraz prawa z rejestracji
wzoru przemysłowego, w szczególności koszty walidacji patentu
europejskiego.
2a. W przypadku wartości niematerialnych i prawnych w postaci kosztów prac
rozwojowych, o których mowa w art. 22b ust. 2 pkt 2, za koszty kwalifikowane
uznaje się dokonywane od tej wartości niematerialnej i prawnej odpisy
amortyzacyjne w proporcji, w jakiej w jej wartości początkowej pozostają koszty
wymienione w ust. 2 pkt 1–4a lub ust. 3a pkt 2.
3. Za koszty kwalifikowane uznaje się także dokonywane w danym roku
podatkowym, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne
od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych
w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, z wyłączeniem samochodów
osobowych oraz budowli, budynków i lokali będących odrębną własnością.
3a. W przypadku podatników posiadających status centrum
badawczo-rozwojowego, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r.
o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz.
1402 oraz z 2020 r. poz. 568), za koszty kwalifikowane, oprócz kosztów
wymienionych w ust. 2–3, uznaje się także:
1) dokonywane w danym roku podatkowym, zaliczane do kosztów uzyskania
przychodów, odpisy amortyzacyjne od budowli, budynków i lokali będących
odrębną własnością wykorzystywanych w prowadzonej działalności
badawczo-rozwojowej;
2) koszty ekspertyz, opinii, usług doradczych i usług równorzędnych, badań
wykonywanych na podstawie umowy, wiedzy technicznej i patentów lub
licencji na chroniony wynalazek, uzyskanych od podmiotów innych niż wymienione w ust. 2 pkt 3 na warunkach rynkowych i wykorzystywanych
wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej.
3b. W przypadku, o którym mowa w ust. 3a pkt 1, jeżeli tylko część budowli,
budynku lub lokalu jest wykorzystywana w prowadzonej działalności badawczorozwojowej, za koszty kwalifikowane uznaje się odpisy amortyzacyjne w wysokości ustalonej od wartości początkowej budowli, budynku lub lokalu
odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej w
prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej do ogólnej powierzchni
użytkowej tej budowli, tego budynku lub lokalu.
3c. Wysokość kosztów kwalifikowanych, o których mowa w ust. 3a, nie może
przekroczyć 10% przychodów podatnika, o którym mowa w ust. 3a, osiągniętych
w roku podatkowym ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3.
3d. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 3a, będących
mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, odliczenie kosztów kwalifikowanych wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w ust. 2–3, natomiast w przypadku pozostałych podatników, o których mowa w ust. 3a,
odliczenie kosztów kwalifikowanych wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów
wskazanych w ust. 2 pkt 1–4a, ust. 2a i 3:
1) jest dokonywane zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr
651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za
zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz.
Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej
„rozporządzeniem nr 651/2014”, w formie i na warunkach, o których mowa
w art. 5 ust. 2 lit. d rozporządzenia nr 651/2014;
2) stanowi pomoc, o której mowa w art. 25 lub art. 28 rozporządzenia nr 651/2014;
3) podlega kumulacji na zasadach określonych w art. 8 rozporządzenia nr 651/2014.
3e. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 3a, odliczenie:
1) kosztów wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 1–
4a, ust. 2a i 3, w przypadku, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. i rozporządzenia
nr 651/2014,
2) 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 5, dokonane przez podatnika będącego
mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, w
przypadku, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. l rozporządzenia nr 651/2014
– stanowi pomoc indywidualną podlegającą notyfikacji Komisji Europejskiej, która
może być udzielona po zatwierdzeniu przez Komisję Europejską.
3f. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 3a, kwota, o którą został
pomniejszony w roku podatkowym podatek dochodowy z tytułu odliczenia:
1) kosztów wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 1–
4a, ust. 2a i 3, nie może przekroczyć dwukrotności kwot wymienionych w art.
4 ust. 1 lit. i rozporządzenia nr 651/2014;
2) 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 5, nie może przekroczyć dwukrotności
kwoty wymienionej w art. 4 ust. 1 lit. l rozporządzenia nr 651/2014.
3g. Intensywność pomocy publicznej nie może przekroczyć wartości
określonych w:
1) art. 25 ust. 5–7 rozporządzenia nr 651/2014 – w przypadku pomocy, o której
mowa w ust. 3e pkt 1;
2) art. 28 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 651/2014 – w przypadku pomocy, o której
mowa w ust. 3e pkt 2.
3h. Podatnik, o którym mowa w ust. 3a, nie może dokonywać odliczeń, o
których mowa w ust. 3d, w przypadku gdy:
1) znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej, o której mowa w art. 2 pkt 18
rozporządzenia nr 651/2014;
2) ciąży na nim obowiązek zwrotu pomocy wynikający z wcześniejszej decyzji
Komisji Europejskiej uznającej pomoc za niezgodną z prawem i ze wspólnym
rynkiem.
3i. Podatnik, o którym mowa w ust. 3a, korzystający z odliczenia, o którym
mowa w ust. 1, stanowiącego pomoc publiczną, jest obowiązany do przedstawienia
naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawach podatku dochodowego,
przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, informacji, o których mowa w art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 708).
3j. Odliczenie, o którym mowa w ust. 3d, jest dokonywane w okresie
stosowania rozporządzenia nr 651/2014.
3k. Do kosztów kwalifikowanych stanowiących odpisy amortyzacyjne od
środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przepisu art. 23 ust. 1 pkt
45 nie stosuje się.
4. Koszty kwalifikowane ponoszone w ramach badań podstawowych
podlegają odliczeniu wyłącznie pod warunkiem, że badania te są prowadzone na
podstawie umowy lub porozumienia z podmiotem, o którym mowa w art. 7 ust. 1
pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym
i nauce.
5. Koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi
zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy obliczenia
podatku.
6. Podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień
podatkowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 63a lub 63b, prawo do odliczenia
przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów kwalifikowanych, które nie są przez
podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na
podstawie tych przepisów.
7. Kwota kosztów kwalifikowanych nie może przekroczyć:
1) w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w ust. 3a, jest
mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców – 150%
kosztów, o których mowa w ust. 2–3a;
2) w przypadku pozostałych podatników, o których mowa w ust. 3a – 150%
kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 1–4a, ust. 2a–3a, oraz 100% kosztów,
o których mowa w ust. 2 pkt 5;
3) w przypadku pozostałych podatników – 100% kosztów, o których mowa w
ust. 2–3.
8. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym
poniesiono koszty kwalifikowane. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok
podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie
sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik
skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
9. Przepisu ust. 8 zdanie drugie nie stosuje się, jeżeli podatnik wykaże
w zeznaniu kwotę przysługującą mu zgodnie z art. 26ea.
10. Jeżeli podatnik zmarł przed upływem okresu określonego w ust. 8,
nieodliczoną kwotę odlicza przedsiębiorstwo w spadku, jeżeli kwoty tej zmarły
podatnik nie wykazał w zeznaniu zgodnie z art. 26ea. Nieodliczoną kwotę
przedsiębiorstwo w spadku odlicza w okresie, w jakim prawo to przysługiwało
zmarłemu podatnikowi.

Art. 26ea. 1. Podatnikowi, który w roku rozpoczęcia prowadzenia
działalności gospodarczej poniósł stratę albo osiągnął dochód niższy od kwoty
przysługującego za ten rok odliczenia określonego w art. 26e ust. 1, przysługuje
kwota stanowiąca:
1) iloczyn najniższej stawki podatkowej określonej w skali, o której mowa
w art. 27 ust. 1, oraz nieodliczonego na podstawie art. 26e ust. 1 odliczenia –
w przypadku podatnika opodatkowanego według zasad określonych
w art. 27 ust. 1 albo
2) 19% nieodliczonego na podstawie art. 26e ust. 1 odliczenia – w przypadku
podatnika opodatkowanego według zasad określonych w art. 30c.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również w roku następującym bezpośrednio po
roku rozpoczęcia działalności gospodarczej, jeżeli w tym roku podatnik, o którym
mowa w ust. 1, jest mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
3. Kwota wykazana przez podatnika w zeznaniu, przysługująca na podstawie
ust. 1 lub 2, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach
określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego
dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatnika rozpoczynającego prowadzenie
działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także
w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia,
prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.
5. Podatnik jest obowiązany do zwrotu, na zasadach określonych w ust. 5a,
wykazanej w zeznaniu kwoty, przysługującej mu na podstawie ust. 1 lub 2, jeżeli
przed upływem trzech lat podatkowych, licząc od końca roku podatkowego, za
który złożył to zeznanie, zlikwiduje działalność gospodarczą lub zostanie
postawiony w stan upadłości albo spółka niebędąca osobą prawną, której jest
wspólnikiem, z której działalnością związany był zwrot, zostanie postawiona w stan
likwidacji lub upadłości.
5a. W razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest
obowiązany w zeznaniu składanym za rok podatkowy, w którym wystąpiły te
okoliczności, do zwiększenia podatku o kwotę zwrotu, a w razie wystąpienia
nadpłaty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.
6. Kwoty, o których mowa w ust. 1 i 2, podatnik wykazuje w zeznaniu,
o którym mowa w art. 45.

Art. 26f. Podatnicy korzystający z odliczenia, o którym mowa w art. 26e,
oraz podatnicy, którym przysługuje kwota określona w art. 26ea, są obowiązani
wykazać w zeznaniu poniesione koszty kwalifikowane podlegające odliczeniu lub
stanowiące podstawę do wyliczenia przysługującej podatnikowi kwoty.

Art. 26g. Odliczenie, o którym mowa w art. 26e, oraz kwotę przysługującą
podatnikowi na podstawie art. 26ea podatnik wykazuje w zeznaniu, w którym
rozlicza przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Art. 26h. 1. Podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku
mieszkalnego jednorodzinnego ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia
podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, wydatki poniesione
w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane
z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone
w przepisach wydanych na podstawie ust. 10, które zostanie zakończone w okresie
3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.
2. Kwota odliczenia nie może przekroczyć 53 000 zł w odniesieniu do
wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem.
3. Wysokość wydatków ustala się na podstawie faktur wystawionych przez
podatnika podatku od towarów i usług niekorzystającego ze zwolnienia od tego podatku.
4. Jeżeli poniesione wydatki były opodatkowane podatkiem od towarów
i usług, za kwotę wydatku uważa się wydatek wraz z podatkiem od towarów
i usług, o ile podatek ten nie został odliczony na podstawie ustawy o podatku od
towarów i usług.
5. Odliczeniu nie podlegają wydatki w części, w jakiej zostały:
1) sfinansowane (dofinansowane) ze środków Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej lub zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek
formie;
2) zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, odliczone od przychodu na
podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub uwzględnione
przez podatnika w związku z korzystaniem z ulg podatkowych w rozumieniu
Ordynacji podatkowej.
6. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym
poniesiono wydatki.
7. Kwota odliczenia nieznajdująca pokrycia w rocznym dochodzie podatnika
podlega odliczeniu w kolejnych latach, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od
końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.
8. Podatnik, który po roku, w którym dokonał odliczeń, otrzymał zwrot
odliczonych wydatków na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, jest
obowiązany doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok
podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot.
9. W przypadku niezrealizowania przedsięwzięcia termomodernizacyjnego
w terminie, o którym mowa w ust. 1, podatnik dolicza kwoty poprzednio odliczone
do dochodu za rok podatkowy, w którym upłynął ten termin.
10. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowania
i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi,
w drodze rozporządzenia, wykaz rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń
i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych, o których
mowa w ust. 1, mając na uwadze zapewnienie poprawy efektywności
energetycznej przedsięwzięć termomodernizacyjnych oraz ich wpływ na poprawę jakości powietrza.

Art. 26i. 1. Podstawa obliczenia podatku ustalona zgodnie z art. 26 ust. 1,
art. 30c ust. 2 lub art. 30ca ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych
w art. 26e:
1) może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość
wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została
uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia
upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2) podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość
zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało
uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym
składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu
terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
2. Jeżeli podatnik poniósł stratę ze źródła, z którym związana jest transakcja
handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom,
kwota straty:
1) może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość
wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została
uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia
upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2) podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość
zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu
terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
3. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy obliczenia podatku, przysługującego
na podstawie ust. 1 pkt 1, jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy
obliczenia podatku o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach
podatkowych, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku
podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia. Zmniejszenia podstawy
obliczenia podatku w kolejnych latach dokonuje się, jeżeli wierzytelność nie
została uregulowana lub zbyta.
4. Jeżeli wartość zobowiązania, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, jest wyższa od
kwoty straty podlegającej zmniejszeniu na podstawie ust. 2 pkt 2, różnica zwiększa
podstawę obliczenia podatku na podstawie ust. 1 pkt 2.
5. Zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 albo zwiększenia na podstawie
ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego
wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.
6. Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 albo zmniejszenia na podstawie
ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego
zobowiązanie nie zostało uregulowane.
7. W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zmniejszenia
na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 3 albo zwiększenia na podstawie ust. 2 pkt 1,
wierzytelność zostanie uregulowana lub zbyta, podatnik obowiązany jest do
zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym wierzytelność została
uregulowana lub zbyta, odpowiednio o wartość kwot uprzednio odliczonych albo
doliczonych. Jeżeli kwota straty jest mniejsza od kwoty ją zmniejszającej, różnica
zwiększa podstawę obliczenia podatku.
8. W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia na
podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 4 lub zmniejszenia na podstawie ust. 2 pkt 2,
zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik zmniejsza podstawę obliczenia
podatku lub zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy,
w którym zobowiązanie zostało uregulowane. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy obliczenia podatku jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy obliczenia podatku o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach
podatkowych, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku
podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia.
9. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań,
odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających
z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze
stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na
termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.
10. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie
następujące warunki:
1) dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania
podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego,
postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2) od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej
wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego,
w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa,
a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę
(rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy
nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
3) transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz
działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu
podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
11. Okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od
pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub
w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.
12. Wierzytelności odliczone od podstawy obliczenia podatku lub
zwiększające kwotę straty na zasadach określonych w ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1,
ust. 3 i ust. 5–7 albo odliczone od przychodów na podstawie ustawy o
zryczałtowanym podatku dochodowym nie podlegają zaliczeniu do kosztów
uzyskania przychodów na podstawie innych przepisów ustawy.
13. Wierzytelności, o których mowa w ust. 1 i 2, nie podlegają odliczeniu od
podstawy obliczenia podatku ani nie zwiększają straty, jeżeli zostały zaliczone do
kosztów uzyskania przychodów na podstawie innych przepisów ustawy, w tym
poprzez rezerwy lub odpisy.
14. Jeżeli uprawnienie albo obowiązek odpowiednio zwiększenia lub
zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1, 2 i 4 albo ust. 7 i 8, powstaje po likwidacji
działalności, po zmianie zasad ustalania dochodu w odniesieniu do działów
specjalnych produkcji rolnej albo po zmianie formy opodatkowania, zmniejszenia
albo zwiększenia podstawy obliczenia podatku albo straty dokonuje się w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej
działalności, albo za rok podatkowy poprzedzający rok, w którym nastąpiła zmiana
formy opodatkowania lub zmiana zasad ustalania dochodu w odniesieniu do
działów specjalnych produkcji rolnej.
15. Jeżeli termin zapłaty określono na fakturze (rachunku) lub w umowie
z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom,
przez termin zapłaty, o którym mowa w ust. 1 i 2, rozumie się termin określony
zgodnie z przepisami tej ustawy.
16. Przepisy ust. 1–15 stosuje się odpowiednio do wspólników spółki
niebędącej osobą prawną, z tym że warunek, o którym mowa w ust. 10 pkt 1,
stosuje się do spółki niebędącej osobą prawną.
17. Przepisy ust. 1–16 stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania
lub zbycia części wierzytelności.
18. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do transakcji handlowych
dokonywanych między podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 23m
ust. 1 pkt 4.
19. Podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa
w ust. 1–4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym
wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 26

DODAJ