Art. 22. 1. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu
osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
1a. (uchylony)
1aa. Kosztem uzyskania przychodów jest również wniesiona opłata
recyklingowa, o której mowa w art. 40c ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o
gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi.
1ab. Przy ustalaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów uwzględnia
się:
1) korektę cen transferowych zmniejszającą koszty uzyskania przychodów,
mającą na celu spełnienie wymogów, o których mowa w art. 23o, poprzez
prawidłowe zastosowanie metod, o których mowa w art. 23p ust. 1–3,
spełniającą warunki, o których mowa w art. 23q pkt 1 i 2;
2) korektę cen transferowych zwiększającą koszty uzyskania przychodów,
mającą na celu spełnienie wymogów, o których mowa w art. 23o, poprzez
prawidłowe zastosowanie metod, o których mowa w art. 23p ust. 1–3,
spełniającą warunki, o których mowa w art. 23q pkt 1–5.
1b. Kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez
pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu
emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach
emerytalnych.
1ba. Kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez
podmiot zatrudniający w rozumieniu ustawy o pracowniczych planach
kapitałowych na zapewnienie prawidłowej realizacji obowiązków wynikających
z tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 6bc.
1c. U pracodawców będących akcjonariuszami pracowniczych towarzystw
emerytalnych kosztami uzyskania przychodu są także:
1) wydatki na pokrycie kosztów działalności pracowniczych towarzystw
emerytalnych;
2) opłaty pobierane przez Komisję Nadzoru Finansowego, o których mowa
w przepisach o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych.
1d. W przypadku odpłatnego zbycia rzeczy lub praw otrzymanych
nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także innych nieodpłatnych lub częściowo
odpłatnych świadczeń, w związku z którymi, zgodnie z art. 11 ust. 2–2b, został
określony przychód, a także w przypadku odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub
innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14 ust. 2e i 2f, kosztem uzyskania przychodów z ich
odpłatnego zbycia, z uwzględnieniem aktualizacji dokonanej zgodnie z odrębnymi
przepisami, jest odpowiednio:
1) wartość przychodu określonego na podstawie art. 11 ust. 2 i 2a albo
2) wartość przychodu określonego na podstawie art. 11 ust. 2b powiększona
o wydatki na nabycie częściowo odpłatnych rzeczy lub praw albo innych
świadczeń, albo
3) równowartość wierzytelności (należności) uregulowanej przez wykonanie
świadczenia niepieniężnego (w naturze), o którym mowa w art. 14 ust. 2e i 2f,
pomniejszonej o naliczony w związku z przekazaniem tego świadczenia niepieniężnego podatek od towarów i usług
– pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
1da. W przypadku, o którym mowa w ust. 1d pkt 3, przepis art. 23 ust. 1
pkt 43 lit. a stosuje się odpowiednio.
1db. Jeżeli podatnik uzyskał przychód z odpłatnego zbycia lub umorzenia
udziałów (akcji) albo wniesienia wkładu niepieniężnego w postaci udziałów (akcji),
objętych lub nabytych w wyniku realizacji praw majątkowych albo w wyniku
realizacji praw z papierów wartościowych lub realizacji praw z pochodnych
instrumentów finansowych, w związku z którymi został określony przychód na
podstawie art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. b lub pkt 10 albo art. 18, wartość dochodu określonego z tego tytułu powiększa koszty uzyskania przychodu, o których mowa
odpowiednio w ust. 1 lub ust. 1e albo w art. 23 ust. 1 pkt 38.
1dc. W przypadku realizacji praw z papierów wartościowych, o których mowa
w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi, lub realizacji praw z pochodnych instrumentów finansowych
uzyskanych w następstwie objęcia lub nabycia tych praw jako świadczenie w
naturze lub nieodpłatne świadczenie, w związku z którymi został określony
przychód, wartość tego przychodu powiększa koszty uzyskania przychodu ze
źródła, do którego, zgodnie z art. 10 ust. 4, został zaliczony ten przychód.
1e. W przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów
w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo
lub jego zorganizowana część – na dzień objęcia tych udziałów (akcji) albo wkładów – ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 9, w wysokości:
1) wartości początkowej przedmiotu wkładu, zaktualizowanej zgodnie
z odrębnymi przepisami, pomniejszonej o sumę dokonanych przed
wniesieniem tego wkładu odpisów amortyzacyjnych, o których mowa
w art. 22h ust. 1 pkt 1, jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są środki
trwałe lub wartości niematerialne i prawne;
2) wartości:
a) określonej zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7ca albo art. 17 ust. 1 pkt 9 –
jeżeli przedmiotem wkładu są udziały (akcje) w spółce albo wkłady
w spółdzielni objęte w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż
przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część,
b) określonej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38, w przypadku gdy udziały
(akcje) w spółce albo wkłady w spółdzielni, które są wnoszone w formie
wkładu niepieniężnego, nie zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny,
c) określonej zgodnie z ust. 1f, w przypadku gdy udziały (akcje) w spółce
albo wkłady w spółdzielni, które są wnoszone w formie wkładu
niepieniężnego, zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny
w postaci przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części
– jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są udziały (akcje) w spółce albo
wkłady w spółdzielni;
2a) wartości odpowiadającej kwocie pożyczki, która została przekazana przez
wnoszącego wkład na rachunek płatniczy tej spółki lub spółdzielni, nie
wyższej jednak niż wartość wkładu z tytułu tej pożyczki określona zgodnie
z art. 17 ust. 1 pkt 9 – jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest
wierzytelność z tytułu tej pożyczki;
3) faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów,
wydatków na nabycie lub wytworzenie innych niż wymienione w pkt 1–
2a składników majątku podatnika – jeżeli przedmiotem wkładu
niepieniężnego są te inne składniki;
4) wydatków na nabycie lub wytworzenie składnika majątku, niezaliczonych do
kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie lub wartości początkowej takiego składnika majątku pomniejszonej o sumę dokonanych od tego składnika odpisów amortyzacyjnych – jeżeli składnik ten został
otrzymany przez podatnika w związku z likwidacją spółki niebędącej osobą
prawną lub wystąpieniem z takiej spółki;
5) przyjętej dla celów podatkowych wartości składników majątku, wynikającej
z ksiąg, ewidencji i wykazu, o których mowa w art. 24 ust. 3a i art. 24a ust. 1,
określonej na dzień objęcia udziałów (akcji), nie wyższej jednak niż ich
wartość, określona zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9, z dnia objęcia – w przypadku
gdy udziały (akcje) wnoszone w formie wkładu niepieniężnego zostały objęte
w następstwie przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w spółkę kapitałową.
1ea. W przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów
w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w postaci wierzytelności związanej
z prowadzoną działalnością gospodarczą – na dzień objęcia tych udziałów (akcji)
albo wkładów – ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa
w art. 14 ust. 2 pkt 7ca, w wysokości:
1) kwoty udzielonej pożyczki, która została przekazana przez wnoszącego wkład
na rachunek płatniczy tej spółki lub spółdzielni, nie wyższej jednak niż
wartość wkładu z tytułu tej pożyczki określona zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7ca
– jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest wierzytelność z tytułu tej pożyczki;
2) wartości wierzytelności, w części zaliczonej uprzednio do przychodów
należnych na podstawie art. 14 – jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego
jest wierzytelność zaliczona uprzednio do przychodów należnych podmiotu
wnoszącego taki wkład.
1f. W przypadku odpłatnego zbycia udziałów (akcji) w spółce objętych
w zamian za wkład niepieniężny, na dzień zbycia tych udziałów (akcji), koszt
uzyskania przychodów ustala się w wysokości:
1) określonej zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7ca albo art. 17 ust. 1 pkt 9 – jeżeli
zbywane udziały (akcje) zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny
w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, w tym
również w zamian za wkład niepieniężny w postaci komercjalizowanej
własności intelektualnej;
2) przyjętej dla celów podatkowych wartości składników przedsiębiorstwa lub
jego zorganizowanej części, wynikającej z ksiąg i ewidencji, o których mowa
w art. 24a ust. 1, określonej na dzień objęcia tych udziałów (akcji), nie
wyższej jednak niż wartość tych udziałów (akcji) z dnia ich objęcia, określona
zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9.
1g. W przypadku odpłatnego zbycia udziałów (akcji) objętych w wyniku
podziału, o którym mowa w art. 24 ust. 5 pkt 7, kosztem uzyskania przychodu z
odpłatnego zbycia udziałów (akcji) w spółce przejmującej lub nowo zawiązanej jest
wartość emisyjna udziałów (akcji).
1h. W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw
majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub
wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat
wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do
kosztów uzyskania przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza
się zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
1i. Jeżeli podatnik w związku z obejmowaniem udziałów (akcji) w zamian za
wkład niepieniężny poniósł wydatki związane z objęciem tych udziałów (akcji), to
wydatki te powiększają koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 1e.
1j. Dla partnera prywatnego określonego w umowie o partnerstwie publiczno-
-prywatnym, w rozumieniu ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym,
w przypadku nieodpłatnego przeniesienia na rzecz podmiotu publicznego lub
innego podmiotu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 tej ustawy, własności środków
trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w terminie określonym w tej
umowie, kosztem uzyskania przychodu jest wartość początkowa tych środków
trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, pomniejszona o sumę odpisów
amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
1k. W przypadku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,
w drodze wkładu niepieniężnego (aportu), wartość poszczególnych składników
majątku, wchodzących w skład przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustala się:
1) w wysokości wartości początkowej, określonej w ewidencji środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu wnoszącego wkład – w przypadku składników zaliczonych do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
2) w wysokości przyjętej dla celów podatkowych i wynikającej z ksiąg
podatkowych podmiotu wnoszącego wkład na dzień nabycia – w przypadku
pozostałych składników.
1l. W przypadku zbycia składników majątku wchodzących w skład
przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, nabytych w sposób, o którym
mowa w ust. 1k, koszty uzyskania przychodów ustala się w wysokości, o której
mowa w tym przepisie, pomniejszonej o dokonane od tych składników odpisy
amortyzacyjne.
1ł. W przypadku odpłatnego zbycia udziałów (akcji) spółki powstałej
z przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w spółkę kapitałową,
koszt uzyskania przychodów ustala się na dzień zbycia tych udziałów (akcji) w
wysokości przyjętej dla celów podatkowych wartości składników majątku,
wynikającej z ksiąg, ewidencji i wykazu, o których mowa w art. 24 ust. 3a
i art. 24a ust. 1, określonej na dzień objęcia tych udziałów (akcji), nie wyższej
jednak niż ich wartość z dnia objęcia, określona zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9.
1m. W przypadku odpłatnego zbycia udziałów w spółce kapitałowej,
udziałów w spółdzielni oraz papierów wartościowych, wykupu przez emitenta
papierów wartościowych albo odkupienia (umorzenia) tytułów uczestnictwa w
funduszach kapitałowych, a także zwrotu wkładów albo udziałów w spółdzielni,
nabytych przez podatnika w drodze spadku, kosztami uzyskania przychodu są
wydatki poniesione przez spadkodawcę w celu objęcia lub nabycia tych udziałów
w spółce kapitałowej oraz papierów wartościowych, udziałów albo wkładów
w spółdzielni, a także na nabycie tych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych.
1n. W przypadku prowadzenia przez podatnika, o którym mowa
w art. 3 ust. 2a, działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
przez zagraniczny zakład wartość poszczególnych składników majątku
wchodzących w skład tego zagranicznego zakładu ustala się, z zastrzeżeniem
ust. 1, w wysokości:
1) wartości rynkowej określonej dla celów opodatkowania podatkiem
równoważnym do podatku od dochodów z niezrealizowanych zysków, o którym mowa w art. 30da, w państwie miejsca zamieszkania podatnika lub w państwie położenia jego zagranicznego zakładu, chyba że organ podatkowy
określi tę wartość w innej wysokości – w przypadku gdy składniki majątku,
w tym przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa, są
przenoszone z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej; przepis
ust. 1l stosuje się odpowiednio, lub
2) przyjętej dla celów podatkowych i wynikającej z ksiąg podatkowych tego
podatnika, niezaliczonej do kosztów w jakiejkolwiek formie, nie wyższej
jednak od wartości rynkowej składnika majątku – jeżeli składnik ten jest
przenoszony z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a państwo to nie
określi dla tego składnika majątku wartości rynkowej, o której mowa w pkt 1,
albo zwolni z opodatkowania tę wartość, albo jeżeli składnik ten jest
przenoszony z terytorium państwa innego niż państwo członkowskie Unii
Europejskiej; przepis ust. 1l stosuje się odpowiednio.
1na. Przepis ust. 1n stosuje się odpowiednio do podatnika, o którym mowa
w art. 3 ust. 1, prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, który:
1) przeniósł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w celu wykorzystywania
w tej działalności, składnik majątku swojego zagranicznego zakładu, w tym
w wyniku likwidacji tego zagranicznego zakładu, lub
2) przeniósł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w związku ze zmianą
miejsca zamieszkania, składnik majątku wykorzystywany w działalności
gospodarczej prowadzonej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym
w wyniku likwidacji takiej działalności.
1o. (uchylony)
1p. Kosztami uzyskania przychodów, z uwzględnieniem ust. 8, są także
koszty poniesione przez pracodawcę, pod warunkiem że nie zostały sfinansowane
z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych:
1) na utworzenie zakładowego żłobka, zakładowego klubu dziecięcego lub
zakładowego przedszkola;
2) z tytułu:
a) prowadzenia zakładowego żłobka, zakładowego klubu dziecięcego lub
zakładowego przedszkola, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 1000 zł na każde dziecko pracownika, o którym mowa w art. 27f ust. 1, uczęszczające do zakładowego żłobka, zakładowego klubu
dziecięcego lub zakładowego przedszkola,
b) dofinansowania pracownikowi wydatków związanych z objęciem
dziecka pracownika opieką sprawowaną przez dziennego opiekuna lub
uczęszczaniem dziecka pracownika do żłobka, klubu dziecięcego lub
przedszkola, do wysokości nieprzekraczającej kwoty wydatków
poniesionych i udokumentowanych przez pracownika, miesięcznie nie
więcej niż kwota 1000 zł na każde dziecko, o którym mowa w art. 27f ust. 1.
1q. Przez koszty utworzenia zakładowego żłobka, zakładowego klubu
dziecięcego lub zakładowego przedszkola, o których mowa w ust. 1p pkt 1,
rozumie się koszty poniesione do dnia uzyskania wpisu do właściwego rejestru
w zakresie spełniania warunków wymaganych do utworzenia żłobka, klubu
dziecięcego lub przedszkola, w tym niezbędne koszty nabycia środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych lub wytworzenia we własnym zakresie
środków trwałych, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji,
modernizacji, remontu środków trwałych lub nabycia innych składników majątku,
a także koszty dotyczące środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych lub innych składników majątku ponoszone po uzyskaniu wpisu do
właściwego rejestru.
1r. Przez koszty prowadzenia zakładowego żłobka, zakładowego klubu
dziecięcego lub zakładowego przedszkola, o których mowa w ust. 1p pkt 2 lit. a,
rozumie się również odpłatne nabycie przez pracodawcę usługi polegającej na
zapewnieniu dziecku pracownika, o którym mowa w art. 27f ust. 1, opieki
w żłobku, klubie dziecięcym lub przedszkolu.
1s. W przypadku dokonania wpłaty na poczet nabycia fabrycznie nowego
środka trwałego, o którym mowa w art. 22k ust. 14, spełniającego warunki
określone w art. 22k ust. 15, którego dostawa zostanie wykonana w następnych
okresach sprawozdawczych, podatnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania
przychodów dokonaną wpłatę do wysokości kwoty, o której mowa w art. 22k ust. 14.
2. Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku
pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:
1) wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż
3000 zł – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego
stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz
pracy nakładczej;
2) nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy
podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego
stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz
pracy nakładczej;
3) wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż
3600 zł – w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania
podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład
pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4) nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy
podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego
stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz
pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest
położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik
nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
2a. (uchylony)
3. Jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których
dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych
źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na
poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają
przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.
3a. Zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy
część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu,
a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów
określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.
3b. W przypadku zastosowania zwolnienia, o którym mowa
w art. 21 ust. 1 pkt 148, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku
służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, stosuje się w wysokości nieprzekraczającej tej części przychodów z danego źródła, która podlega opodatkowaniu.
4. Koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym,
w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.
5. U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania
przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach
poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym
roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody,
z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.
5a. Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po
zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:
1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami,
nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania,
jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do
złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie
są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego
– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające
im przychody.
5b. Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu,
o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym
następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub
składane jest zeznanie.
5c. Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane
z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą
okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich
część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty
uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
5d. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem
ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury
(rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw
albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
5e. Koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji
lub ich likwidacji.
6. Zasady określone w ust. 5–5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie
również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów,
pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone
w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów
odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.
6a. W celu ustalenia wartości zużytych w pozarolniczej działalności
gospodarczej lub w działach specjalnych produkcji rolnej surowców i materiałów
pochodzących z własnej produkcji roślinnej lub zwierzęcej oraz własnej
gospodarki leśnej stosuje się odpowiednio przepis art. 11 ust. 2.
6b. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku
podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa
się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego
podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
6ba. Należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6, oraz zasiłki
pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy,
z zastrzeżeniem ust. 6bc, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za
który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do
dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego
stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do
należności tych stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55.
6bb. Składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 6ba, określone w
ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w
części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy, Fundusz
Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z
zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 37, stanowią koszty uzyskania przychodów w
miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:
1) z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu,
za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów;
2) z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu
następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub
innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15 dnia tego
miesiąca.
W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 23 ust. 1
pkt 55a i ust. 3d.
6bc. Wpłaty dokonywane do pracowniczych planów kapitałowych, o których
mowa w ustawie o pracowniczych planach kapitałowych, w części finansowanej
przez podmiot zatrudniający w rozumieniu tej ustawy, z zastrzeżeniem
art. 23 ust. 1 pkt 37a, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który
są one należne, pod warunkiem że zostaną odprowadzone w terminie określonym
w tej ustawie. W przypadku uchybienia temu terminowi do wpłat tych stosuje się
przepisy art. 23 ust. 1 pkt 55aa.
6c. Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane
koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone
o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych,
poczynione w czasie ich posiadania.
6d. Za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym
mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub
w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły
wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz
kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej
wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od
spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych
przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Do kosztów
uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw, o których
mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c, nabytych w drodze spadku zalicza się również
udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia poniesione przez spadkodawcę
oraz przypadające na podatnika ciężary spadkowe, w takiej części, w jakiej wartość
zbywanej rzeczy lub zbywanego prawa odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych nabytych przez podatnika. Przez ciężary spadkowe, o których mowa w zdaniu drugim, rozumie się spłacone przez podatnika długi spadkowe,
zaspokojone roszczenia o zachowek oraz wykonane zapisy zwykłe i polecenia,
również w przypadku, gdy podatnik spłacił długi spadkowe, zaspokoił roszczenia
o zachowek lub wykonał zapisy zwykłe i polecenia po dokonaniu odpłatnego
zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c.
6e. Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na
podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz
dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.
6f. Koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są
corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym
nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do
roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu
odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych
w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego
samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
7. (uchylony)
7a. (uchylony)
7b. Koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów:
1) w miesiącu, w którym zostały poniesione albo począwszy od tego miesiąca
w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo
2) jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo
3) poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22m ust. 1 pkt 3 od
wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22b ust. 2 pkt 2.
7c. Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu
amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą
omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów
uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została
otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument
potwierdzający przyczyny korekty.
7d. Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 7c, podatnik nie
poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów
uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest
obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty
uzyskania przychodów.
7e. Przepisów ust. 7c i 7d nie stosuje się do:
1) korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego
z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu;
2) korekty cen transferowych, o której mowa w art. 23q.
7f. Jeżeli korekta, o której mowa w ust. 7c, następuje po likwidacji
pozarolniczej działalności gospodarczej, likwidacji działów specjalnych produkcji
rolnej albo zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania
określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawie z dnia
24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r.
o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych, lub
zmianie zasad ustalania dochodu w odniesieniu do działów specjalnych produkcji
rolnej, zmniejszenia lub zwiększenia kosztów uzyskania przychodów dokonuje się
w ostatnim okresie rozliczeniowym przed likwidacją pozarolniczej działalności
gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, zmianą formy
opodatkowania lub zmianą zasad ustalania dochodu w odniesieniu do działów
specjalnych produkcji rolnej.
7g. Przepisy ust. 7c i 7d stosuje się odpowiednio do korekty wartości
rynkowej składnika majątku, wynikającej z decyzji organu podatkowego
określającej wartość rynkową składnika majątku podatnika, o którym mowa
w art. 3 ust. 1 lub 2a, w innej wysokości niż przyjęta dla celów opodatkowania
podatkiem równoważnym do podatku od dochodów z niezrealizowanych zysków,
o którym mowa w art. 30da, przez państwo członkowskie Unii Europejskiej,
z którego terytorium składnik ten został przeniesiony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
8. Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków
trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne)
dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23.
8a. W przypadku odpłatnego zbycia przez spółkę niebędącą osobą prawną
rzeczy i praw będących przedmiotem wkładu do takiej spółki za koszt uzyskania
przychodu uważa się:
1) wartość początkową przyjętą przez spółkę w ewidencji środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych, ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4,
pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych – jeżeli rzeczy te lub prawa
były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki;
2) wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie przedmiotu
wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek
formie – jeżeli rzeczy te lub prawa nie były zaliczone do środków trwałych
lub wartości niematerialnych i prawnych spółki.
9. Koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:
1) z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku,
topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego,
znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego
przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
2) z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku,
topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego,
znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku
trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną –
w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
3) z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców
z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania
przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu,
z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu
pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe,
o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru
stanowi ten przychód;
3a) (uchylony)
4) z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego
przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa
w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód;
5) z tytułów określonych w art. 13 pkt 5, 7 i 9 w wysokości określonej w ust. 2
pkt 1, a jeżeli podatnik tego samego rodzaju przychody uzyskuje od więcej
niż jednego podmiotu albo od tego samego podmiotu, ale z tytułu kilku
stosunków prawnych, w wysokości określonej w ust. 2 pkt 2;
6) z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uzyskanych na
podstawie umowy, do której stosuje się przepisy prawa cywilnego dotyczące
umowy zlecenia lub o dzieło – w wysokości 20% uzyskanego przychodu,
z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone
przez płatnika lub opłacone przez podatnika w danym miesiącu składki na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe,
o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru
stanowi ten przychód.
9a. W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których
mowa w ust. 9 pkt 1–3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę
pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.
9aa. W przypadku zastosowania zwolnienia, o którym mowa
w art. 21 ust. 1 pkt 148, suma łącznych kosztów uzyskania przychodów, o których
mowa w ust. 9 pkt 1–3, oraz przychodów zwolnionych od podatku na podstawie
art. 21 ust. 1 pkt 148 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty
stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.
9b. Przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:
1) działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz,
architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk
plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości
audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier
komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii,
lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2) działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej
i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
3) produkcji audialnej i audiowizualnej;
4) działalności publicystycznej;
5) działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej,
popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
6) działalności konserwatorskiej;
7) prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego
1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231
oraz z 2020 r. poz. 288), do opracowania cudzego utworu w postaci
tłumaczenia;
8) działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej,
badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności
dydaktycznej.
10. Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe
niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1–4
i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie
poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.
10a. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku
podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1–
3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.
11. Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są
niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu
autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym
rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości
wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi
biletami okresowymi.
11a. (uchylony)
12. Do przychodów, o których mowa w art. 14, nie mają zastosowania koszty
uzyskania przychodów określone w ust. 9.
13. Przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy
pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy
zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.
14. Koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia waluty
wirtualnej stanowią udokumentowane wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie
waluty wirtualnej oraz koszty związane ze zbyciem waluty wirtualnej, w tym
udokumentowane wydatki poniesione na rzecz podmiotów, o których mowa
w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz
finansowaniu terroryzmu.
15. Koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 14, są potrącane
w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 16.
16. Nadwyżka kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 14,
nad przychodami z odpłatnego zbycia waluty wirtualnej uzyskanymi w roku
podatkowym powiększa koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia
waluty wirtualnej poniesione w następnym roku podatkowym.

Art. 22a. 1. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące
własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym
zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez
podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością
gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub
umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
2. Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od
przewidywanego okresu używania:
1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej
„inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub
współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby
związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej
w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych
składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów
amortyzacyjnych dokonuje korzystający
– zwane także środkami trwałymi;
4) tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU ex 30.11).

Art. 22b. 1. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od
innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia
do używania:
1) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2) spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3) prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4) autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5) licencje,
6) prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności
przemysłowej,
7) wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych
z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub
organizacyjnej (know-how)
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez
podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością
gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy
licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej
w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.
2. Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od
przewidywanego okresu używania:
1) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa
lub jego zorganizowanej części w drodze:
a) kupna,
b) przyjęcia do odpłatnego korzystania, a odpisów amortyzacyjnych,
zgodnie z przepisami rozdziału 4a, dokonuje korzystający,
1a) wartość firmy, jeżeli w związku z przeniesieniem na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części
przedsiębiorstwa wartość ta została opodatkowana w państwie członkowskim
Unii Europejskiej podatkiem równoważnym do podatku od dochodów
z niezrealizowanych zysków, o którym mowa w art. 30da – w przypadku gdy przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część przenoszone są z tego państwa,
2) koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, który może
być wykorzystany na potrzeby działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
a) produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone, a dotyczące ich
koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone, oraz
b) techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika
odpowiednio udokumentowana i na tej podstawie podatnik podjął
decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii, oraz
c) z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynika, że koszty prac
rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze
sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii,
3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub
współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby
związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej
w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo
uprawnionymi do korzystania z tych wartości – jeżeli zgodnie z przepisami
rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
– zwane także wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Art. 22c. Amortyzacji nie podlegają:
1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2) budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale
mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub
wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie
podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony
w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,
5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności,
w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności
– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Art. 22d. 1. Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od
składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość
początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki
poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów
w miesiącu oddania ich do używania.
2. Składniki majątku, o których mowa w art. 22a–22c, z wyłączeniem
składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej
w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje
się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których
mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Art. 22e. 1. Jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie
składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości
początkowej przekraczającej 10 000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich
okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo
wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy
rok – podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu,
w którym ten rok upłynął:
1) zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych
i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia;
2) zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub
kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na
okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy
zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych
stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym
„Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych
i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m;
3) stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie
dokonywania odpisów amortyzacyjnych;
4) wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę
odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów
wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników
majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną
kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a
pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki
odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu
zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości
niematerialnych i prawnych.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków
na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości
początkowej przekraczającej 10 000 zł do kosztów uzyskania przychodów,
a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości
niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub
wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do
środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
3. Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego
miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach.

Art. 22f. 1. Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną
upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów
amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1–3 oraz
w art. 22b.
2. Podatnicy będący armatorami, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na
ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, mogą dokonywać
odpisów amortyzacyjnych od zamówionego przez nich taboru transportu
morskiego w budowie, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 4.
3. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h–22m, gdy
wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu
przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h–22m albo
jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości
niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
4. Jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu
mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej
bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się
w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub
lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do
prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do
ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
5. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych, które zostały przewłaszczone w celu zabezpieczenia
wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu, dokonuje dotychczasowy właściciel,
w tym pożyczkobiorca lub kredytobiorca.

Art. 22g. 1. Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się:
1) w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;
1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną
o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
2) w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia;
3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób
– wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa
o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
4) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do
spółki niebędącej osobą prawną:
a) wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne
– jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
b) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu,
niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie
– jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
c) wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na
nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe
i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład
w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości
niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
5) w razie otrzymania w związku z likwidacją spółki lub osoby prawnej,
z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych
środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą
jednak od ich wartości rynkowej;
6) w razie nabycia, o którym mowa w art. 14 ust. 2e – wartość wierzytelności
(należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego,
o którym mowa w tym przepisie; przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio;
7) w razie prowadzenia przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a,
działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez
zagraniczny zakład – wartość, o której mowa w art. 22 ust. 1n;
8) w razie gdy podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przeniósł w celu
wykorzystywania w prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
działalności gospodarczej składnik majątku swojego zagranicznego zakładu,
w tym w wyniku jego likwidacji, lub przeniósł w związku ze zmianą miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu
wykorzystywania w tej działalności składnik majątku wykorzystywany
w działalności gospodarczej prowadzonej poza terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej – wartość określoną zgodnie z art. 22 ust. 1na.
1a. Przepis ust. 1 pkt 4 lit. a i b stosuje się odpowiednio w przypadku
składnika majątku wnoszonego w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki
niebędącej osobą prawną przez wspólnika, który składnik ten otrzymał
w następstwie likwidacji spółki niebędącej osobą prawną bądź wystąpienia z takiej spółki.
2. Wartość początkową firmy stanowi dodatnia różnica między ceną nabycia
przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5,
a wartością rynkową składników majątkowych wchodzących w skład kupionego,
przyjętego do odpłatnego korzystania albo wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, odpowiednio z dnia kupna, przyjęcia do odpłatnego korzystania albo wniesienia do takiej spółki.
3. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty
związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości
niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu,
załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji
i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych,
skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów
i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od
towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje
obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy
podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku
importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.
4. Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do
wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku
i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz
z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków
trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika,
jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży
oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych,
w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem
odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
5. Cenę nabycia, o której mowa w ust. 3, oraz koszt wytworzenia, o którym
mowa w ust. 4, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do
używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
6. Wartość początkową składników majątku nabytych w sposób określony
w ust. 1 pkt 3–5, wymagających montażu, powiększa się o wydatki poniesione na ich montaż.
7. Wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz
budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując
odpowiednio ust. 3–5.
8. Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części
nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia
wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje
się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika,
z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju
z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu
oraz stanu i stopnia ich zużycia.
9. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa
w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej
z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego,
powołanego przez podatnika.
10. Podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub
lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez
właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując
w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych
wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni
użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię
użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.
11. W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość
początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej
pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma
zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową
małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności
gospodarczej prowadzonej odrębnie.
12. W razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału
podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość
początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się
w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu
o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się
odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.
13. Przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:
1) podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
2) zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu
lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki
niebędącej osobą prawną,
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków
na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków
– jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do
ewidencji (wykazu).
13a. Przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w przypadku kontynuowania
działalności po zmarłym przedsiębiorcy przez przedsiębiorstwo w spadku.
14. W razie nabycia w drodze kupna lub przyjęcia do odpłatnego korzystania
przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, łączną wartość początkową
nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi:
1) suma ich wartości rynkowej w przypadku wystąpienia dodatniej wartości
firmy, ustalonej zgodnie z ust. 2;
2) różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej
części, ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5, a wartością składników majątkowych
niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi
i prawnymi, w przypadku niewystąpienia dodatniej wartości firmy.
14a. Przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa
lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego.
14b. W przypadku otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej lub
spółki środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które
uprzednio zostały wniesione do tej osoby prawnej lub spółki jako wkład
niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, przepis
ust. 12 stosuje się odpowiednio.
14c. W przypadku otrzymania, w związku z likwidacją spółki niebędącej
osobą prawną lub wystąpieniem wspólnika z takiej spółki, środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio.
15. W razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części
w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków
trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących
środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla
celów podatku od spadków i darowizn.
16. Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3–5 oraz ust. 2, 8,
9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
17. Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy,
rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków,
ustaloną zgodnie z ust. 1, 3–9 i 11–15, powiększa się o sumę wydatków na ich
ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub
peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki
trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich
przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku
podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości
użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania,
mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością
produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
18. Wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw
majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty)
wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw
majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw
uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę – przy ustalaniu wartości
początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.
19. (uchylony)
20. W razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej
lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego
miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia)
odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów
amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.
21. Jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka
trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego
środka o różnicę, o której mowa w ust. 20.
22. Przepis ust. 12 ma zastosowanie, jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że
podmiot powstały w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia lub
podmiot istniejący, do którego przeniesiono w wyniku wydzielenia część majątku
podmiotu dzielonego, wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu
o zmienionej formie prawnej, połączonego albo podzielonego.

Art. 22h. 1. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:
1) od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych
i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca
następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono
do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca,
w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich
wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto
lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje
również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty
uzyskania przychodów;
2) od zamówionego przez armatora taboru transportu morskiego w budowie,
o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 4, począwszy od pierwszego miesiąca
następującego po miesiącu, w którym armator poniósł wydatki (w tym
dokonał wpłat zaliczek) na budowę taboru w wysokości co najmniej 10%
wartości kontraktowej odrębnie dla każdego obiektu tego taboru; wartość
kontraktową, o której mowa w niniejszym punkcie, ustala się na dzień
zawarcia umowy na budowę danego obiektu;
3) od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość
odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów
amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku;
4) od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych
nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po
miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
2. Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod
amortyzacji określonej w art. 22i–22k dla poszczególnych środków trwałych przed
rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego
zamortyzowania danego środka trwałego.
3. Podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo
połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują
odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów
oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie
prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2–7.
3a. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa
lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego, jeżeli składniki
majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego były wprowadzone do
ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu
wnoszącego taki wkład.
3b. W przypadku otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej lub
spółki środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które
uprzednio zostały wniesione do tej osoby prawnej lub spółki jako wkład
niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, przepis
ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3c. W przypadku otrzymania, w związku z likwidacją spółki niebędącej
osobą prawną lub wystąpieniem wspólnika z takiej spółki, środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3d. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio w przypadku określonym
w art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a.
3e. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio w przypadku kontynuowania
działalności po zmarłym przedsiębiorcy przez przedsiębiorstwo w spadku.
4. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach
co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku
podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do
ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres
od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Art. 22i. 1. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem
art. 22j–22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych
w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1
pkt 1.
2. Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki
podwyższać:
1) dla budynków i budowli używanych w warunkach:
a) pogorszonych – przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż
1,2,
b) złych – przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4;
2) dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru
pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków
przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej – przy
zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;
3) dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4–6 i 8 Klasyfikacji, poddanych
szybkiemu postępowi technicznemu – przy zastosowaniu współczynników
nie wyższych niż 2,0.
3. W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających
podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają
podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym
zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.
4. Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych
w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca
następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji,
albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
5. Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych
stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się
począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji,
albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
6. W przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych
w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników
określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden
wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla
danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.
7. Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli,
określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków
transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu,
o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek
amortyzacyjnych.

Art. 22j. 1. Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić
stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz
pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres
amortyzacji nie może być krótszy niż:
1) dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b) 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie
przekracza 50 000 zł,
c) 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach;
2) dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;
3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat,
z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych
wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków
niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale
związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3
, domków
kempingowych i budynków zastępczych
– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;
4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna
z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone
o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do
używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
2. Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:
1) używane – jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były
wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2) ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione
przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości
początkowej.
3. Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
1) używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były
wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2) ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione
przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości
początkowej.
4. Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych
do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:
1) inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres
amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
2) inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 –
okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.
5. (uchylony)
6. Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla
wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji:
1) odwiertów rozpoznawczych lub wydobywczych,
2) platform wiertniczych lub produkcyjnych
− z tym że okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 60 miesięcy.

Art. 22k. 1. Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości
początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji oraz
środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym
podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie
stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik
nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości
początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty
amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1,
podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.
2. W przypadku używania środków trwałych, określonych w ust. 1,
w zakładzie danego podatnika położonym na terenie gminy o szczególnym
zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją
i degradacją społeczną, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala
Rada Ministrów – stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych można
podwyższyć przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0, dokonując
obliczenia odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadą określoną w ust. 1.
3. Jeżeli w trakcie roku podatkowego:
1) gmina zostanie wyłączona z wykazu, o którym mowa w ust. 2, lub
2) podatnik przestanie mieć siedzibę na terenie gminy, o której mowa w ust. 2
– podatnik może stosować do końca tego roku podwyższone stawki amortyzacyjne.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie
działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą
dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej
środków trwałych zaliczonych do grupy 3–8 Klasyfikacji, z wyłączeniem
samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały
wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości
kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
8. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa
w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały
wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku
podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub
art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.
9. Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się
odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej
środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa
w art. 22f ust. 3.
10. Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną
w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach
prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.
11. Przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego
prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności,
a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej
rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik
spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby,
jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.
12. Przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według
średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień
roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło
zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1000 zł.
13. W przypadku spółki niebędącej osobą prawną kwota limitu odpisów
amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, odnosi się do łącznej wartości odpisów
przypadających zgodnie z art. 8 na wspólników tej spółki.
14. Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać
jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych
fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji w
roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków
trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości
nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Kwota 100 000 zł
obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka
trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.
15. Przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:
1) wartość początkowa jednego środka trwałego, o którym mowa w ust. 14,
nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł lub
2) łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, o których
mowa w ust. 14, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000
zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3500 zł.
16. Kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14,
pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty
na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s.
17. W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego
odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów
amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których
mowa w ust. 14.
18. Do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w
ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów
amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art.
22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć
wartości początkowej tych środków trwałych.
19. W przypadku spółki niebędącej osobą prawną kwota limitu odpisów
amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 14, odnosi się do łącznej wartości odpisów
przypadających zgodnie z art. 8 na wspólników tej spółki.
20. Jeżeli w związku z nabyciem środka trwałego podatnik ma prawo do
dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o którym mowa w ust. 7 i 14,
to dokonuje on odpisu amortyzacyjnego na podstawie ust. 7 albo 14.
21. Jeżeli podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wpłatę na
poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, a następnie:
1) przed nabyciem środka trwałego, o którym mowa w ust. 14:
a) zlikwidował działalność gospodarczą albo
b) zmienił formę opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania
określoną odpowiednio w ustawie o zryczałtowanym podatku
dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym
albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu
okrętowego i przemysłów komplementarnych, albo
2) po nabyciu środka trwałego, o którym mowa w ust. 14:
a) nie dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od środka trwałego lub
b) zbył odpłatnie środek trwały
– jest obowiązany do zwiększenia przychodów o wpłatę na poczet nabycia środka
trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, odpowiednio na ostatni dzień
prowadzenia działalności przed jej likwidacją, na ostatni dzień prowadzenia
działalności przed zmianą formy opodatkowania, na dzień, w którym podatnik
dokonał pierwszego odpisu na podstawie ust. 1 lub art. 22i, albo na dzień
odpłatnego zbycia środka trwałego.

Art. 22l. 1. Odpisów amortyzacyjnych od taboru transportu morskiego
w budowie, wymienionego w art. 22a ust. 2 pkt 4, dokonuje się w ratach co miesiąc
przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych dla taboru pływającego
w Wykazie stawek amortyzacyjnych.
2. Podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych od obiektów taboru
wymienionych w ust. 1 stanowi część wartości kontraktowej, o której mowa
w art. 22h ust. 1 pkt 2, powiększona o kolejne wydatki (zaliczki), ponoszone na
budowę danego obiektu; wydatki te zwiększają sukcesywnie podstawę
dokonywania odpisów amortyzacyjnych w miesiącu następującym po miesiącu ich poniesienia.
3. Odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 1, dokonuje się do
końca miesiąca, w którym dany obiekt taboru został przyjęty do używania; jeżeli
nie dojdzie do zawarcia umowy przenoszącej na armatora własność zamawianego
taboru, armator jest obowiązany zmniejszyć koszty uzyskania przychodów
o dokonane odpisy amortyzacyjne, obliczone zgodnie z ust. 1 i 2, w miesiącu,
w którym odstąpiono od umowy.
4. Odpisów amortyzacyjnych od przyjętego do używania taboru morskiego
dokonuje się zgodnie z art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych dokonanych
zgodnie z art. 22i i odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 2, nie może
przekroczyć wartości początkowej danego obiektu taboru transportu morskiego.

Art. 22ł. 1. Od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
otrzymanych do odpłatnego korzystania, zgodnie z umowami zawartymi na
podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji, jeżeli z tych umów wynika prawo zakupu tych środków albo wartości przez korzystającego za cenę ustaloną w umowach, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych na zasadach
określonych w art. 22h ust. 1. Stawki amortyzacyjne, z uwzględnieniem art. 22i
i 22m, ustala się w proporcji do okresu wynikającego z umowy, z wyjątkiem
środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych o krótszym okresie
amortyzacji niż okres trwania umowy.
2. W razie nabycia środków trwałych lub wartości niematerialnych
i prawnych otrzymanych do odpłatnego korzystania na podstawie umów, o których
mowa w ust. 1, przed upływem okresu, na jaki została zawarta umowa, podatnicy
dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych od tych środków i wartości,
kontynuując stosowanie zasad i stawek, określonych w ust. 1.
3. W razie przedłużenia okresu obowiązywania umowy zawartej na podstawie
przepisów, o których mowa w ust. 1, stawki odpisów amortyzacyjnych ulegają
obniżeniu proporcjonalnie do okresu przedłużenia okresu obowiązywania umowy,
z wyjątkiem środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych o okresie
amortyzacji krótszym niż okres
obowiązywania umowy; zasada ta ma zastosowanie wyłącznie do stawek
odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od następnego miesiąca po miesiącu,
w którym zmieniono umowę.
4. Od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
przekazanych do używania na podstawie innych umów niż wymienione w ust. 1,
odpisów amortyzacyjnych od tych składników dokonują odpowiednio finansujący
lub korzystający na zasadach określonych w art. 22h–22k i art. 22m,
z uwzględnieniem przepisów rozdziału 4a.
5. Jeżeli umowy inne niż wymienione w ust. 1 dotyczą środków trwałych
zaliczonych do grupy 3–6 Klasyfikacji i zostały zawarte na okres co najmniej
60 miesięcy oraz zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych
dokonuje korzystający, podatnik może stosować zasady określone w ust. 1–3.
6. Jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a:
1) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający albo
2) finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych
– oraz nastąpi zmiana, wygaśnięcie lub rozwiązanie umów, o których mowa
w ust. 4 lub 5, i w związku z tym nie zostanie przeniesiona na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, właściciel przejmując te składniki majątku określa ich wartość początkową, zgodnie
z art. 22g, przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, pomniejszoną o spłatę
wartości początkowej, o której mowa w art. 23a pkt 7, oraz o sumę dokonanych
przez siebie odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Art. 22m. 1. Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 22ł ust. 1–3, okres
dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych
nie może być krótszy niż:
1) od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich –
24 miesiące;
2) od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych
i telewizyjnych – 24 miesiące;
3) od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych – 12 miesięcy;
4) od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych – 60 miesięcy.
2. Jeżeli wynikający z umowy okres używania praw majątkowych, o których
mowa w ust. 1 pkt 2, jest krótszy od okresu ustalonego w tym przepisie, podatnicy
mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie wynikającym z umowy.
3. Podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości
niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem
dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
4. Odpisów amortyzacyjnych od własnościowego spółdzielczego prawa do
lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz prawa do
domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej dokonuje się przy
zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%; przy ustalaniu
wartości początkowej tych praw podatnicy mogą stosować zasadę określoną
w art. 22g ust. 10, z tym że wówczas roczna stawka amortyzacyjna wynosi 1,5%.

Art. 22n. 1. Podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości,
księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia
wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a–22m.
2. Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są
obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych, zawierającej, z zastrzeżeniem ust. 3, co najmniej:
1) liczbę porządkową;
2) datę nabycia;
3) datę przyjęcia do używania;
4) określenie dokumentu stwierdzającego nabycie;
5) określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej;
6) symbol Klasyfikacji Środków Trwałych;
7) wartość początkową;
8) stawkę amortyzacyjną;
9) kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres
dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był
kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji (wykazu), a następnie z niej
wykreślony i ponownie wprowadzony;
10) zaktualizowaną wartość początkową;
11) zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych;
12) wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową;
13) datę likwidacji oraz jej przyczynę albo datę zbycia.
3. Nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne
i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do
lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.
4. Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do
używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka
trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
5. W razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję,
o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za
okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego, podatku
tonażowego lub zryczałtowanego podatku od wartości sprzedanej produkcji, o
którym mowa w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego
i przemysłów komplementarnych.
6. W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania
przychodów.

Art. 22o. 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określa,
w drodze rozporządzenia, tryb i terminy aktualizacji wyceny środków trwałych,
o których mowa w art. 22a, wartości początkowej składników majątku, o której
mowa w art. 22d ust. 1, kwoty określonej w art. 22g ust. 10 do obliczenia wartości
początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych, jednostkowej ceny
nabycia części składowych i peryferyjnych, o których mowa w art. 22g ust. 17,
oraz wartości początkowej środków trwałych, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 1
lit. a i b, jeżeli wskaźnik wzrostu cen nakładów inwestycyjnych w okresie trzech
kwartałów w roku poprzedzającym rok podatkowy w stosunku do analogicznego
okresu roku ubiegłego przekroczy 10%.
2. Wskaźniki wzrostu cen nakładów inwestycyjnych ogłasza Prezes
Głównego Urzędu Statystycznego w odstępach kwartalnych.

Art. 22p. 1. Podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie
zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność
dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców:
1) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2) została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia
przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy
o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub
świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę
towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów
i usług jako podatnik VAT czynny, lub
3) pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności”
zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została
dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego
w art. 108a ust. 1a tej ustawy.
2. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej
części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1,
podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą w tej części:
1) zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2) w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów
– zwiększają przychody
– w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa
rachunku płatniczego, został zlecony przelew albo płatność została dokonana z
pominięciem mechanizmu podzielonej płatności.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
1) nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości
niematerialnych i prawnych;
2) dokonania płatności:
a) po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej,
b) po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę
opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku
dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym
– z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie
przychodów następuje za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej
działalności, albo za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym
nastąpiła zmiana formy opodatkowania.
4. Przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 w zakresie, w jakim przepis ten dotyczy
płatności dokonanej z naruszeniem ust. 1 pkt 2, nie stosuje się, jeżeli zapłata
należności przez podatnika:
1) została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia
przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o
podatku od towarów i usług, a podatnik złożył przy pierwszej zapłacie
należności przelewem na ten rachunek zawiadomienie, o którym mowa w art.
117ba § 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego
właściwego dla podatnika, który dokonał zapłaty należności, w terminie 7 dni
od dnia zlecenia przelewu lub
2) została dokonana przelewem na rachunek banku lub rachunek spółdzielczej
kasy oszczędnościowo-kredytowej:
a) służący do dokonywania rozliczeń z tytułu nabywanych przez ten bank
lub tę kasę wierzytelności pieniężnych lub
b) wykorzystywany przez ten bank lub tę kasę do pobrania należności od
nabywcy towarów lub usługobiorcy za dostawę towarów lub świadczenie
usług, potwierdzone fakturą, i przekazania jej w całości albo części
dostawcy towarów lub usługodawcy, lub
c) prowadzony przez ten bank lub tę kasę w ramach gospodarki własnej,
niebędący rachunkiem rozliczeniowym
– jeżeli odpowiednio bank, spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub
podmiot będący wystawcą faktury, wraz z informacją o numerze rachunku do
zapłaty, przekazali podatnikowi informację, że rachunek wskazany do zapłaty
jest rachunkiem, o którym mowa w lit. a, b lub c, lub
3) została dokonana z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności, o
którym mowa w art. 108a ustawy o podatku od towarów i usług, lub
4) wynika z faktury dokumentującej czynności z tytułu
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu towarów, importu usług
lub dostawy towarów rozliczanej przez nabywcę.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 22