Art. 200. 1. Na osoby posiadające obywatelstwo polskie, które ukończyły
szesnaście, a nie przekroczyły sześćdziesięciu lat życia, może być nałożony
obowiązek świadczeń osobistych, polegających na wykonywaniu różnego rodzaju
prac doraźnych na rzecz przygotowania obrony państwa albo zwalczania klęsk
żywiołowych i likwidacji ich skutków.
2. Obowiązek świadczeń osobistych może obejmować również obowiązek
użycia posiadanych narzędzi prostych, a w stosunku do osób wykonujących
świadczenia polegające na doręczaniu dokumentów powołania do czynnej służby
wojskowej oraz wezwań do wykonania świadczeń, zwanych dalej „kurierami” –
także posiadanych środków transportowych.
3. Obowiązek świadczeń osobistych może być nałożony w związku
z ćwiczeniami wojskowymi, ćwiczeniami w jednostkach przewidzianych do
militaryzacji, ćwiczeniami w obronie cywilnej oraz ćwiczeniami praktycznymi w zakresie powszechnej samoobrony, a także w celu dostarczenia i obsługi przedmiotów świadczeń rzeczowych, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. W stosunku do kurierów obowiązek świadczeń osobistych może być
nałożony w celu sprawdzenia gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych oraz w
przypadku powoływania w trybie natychmiastowego stawiennictwa żołnierzy
rezerwy posiadających przydziały kryzysowe lub wezwania żołnierzy OT do
stawienia się do pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie.

Ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej art. 200

DODAJ