Art. 139. § 1. Jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, może
być stosowany system przerywanego czasu pracy według z góry ustalonego rozkładu
przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającą nie
dłużej niż 5 godzin. Przerwy nie wlicza się do czasu pracy, jednakże za czas tej
przerwy pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy
wynagrodzenia należnego za czas przestoju.
§ 2. Systemu przerywanego czasu pracy nie stosuje się do pracownika objętego
systemem czasu pracy, o którym mowa w art. 135–138, 143 i 144.
§ 3. System przerywanego czasu pracy wprowadza się w układzie zbiorowym
pracy lub w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli u danego
pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa – w porozumieniu z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego
pracodawcy, z zastrzeżeniem § 4.
§ 4. U pracodawcy będącego osobą fizyczną, prowadzącego działalność
w zakresie rolnictwa i hodowli, u którego nie działa zakładowa organizacja
związkowa, system przerywanego czasu pracy może być stosowany na podstawie
umowy o pracę. Pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas przerwy, o której
mowa w § 1, jeżeli wynika to z umowy o pracę.
§ 5. Jeżeli nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia, o którym mowa w
§ 3, ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia
treść porozumienia z organizacjami związkowymi reprezentatywnymi w rozumieniu
art. 25³ ust. 1 lub 2 ustawy o związkach zawodowych, z których każda zrzesza co
najmniej 5% pracowników zatrudnionych u pracodawcy.

Kodeks Pracy art. 139