Art. 110. 1. Wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy
wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do
jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub
ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego
przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.
2. Warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie
jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia
do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie
pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres
wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do
świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%.
3. Okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1,
obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono
wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

Art. 110a. 1. Wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru
ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej
obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub
ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego
przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa
w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.
2. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych art. 110