Wyrok SA we Wrocławiu z 8 lipca 2013 r. w sprawie o przestępstwo przeciwko mieniu.

UZASADNIENIE

M. B. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 13 lipca 2007 r. do 14 lipca 2007 r. we W. i G., działając wspólnie i w porozumieniu z A. T. (1) oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz w warunkach powrotu do przestępstwa, zawarł umowę o pracę w charakterze kierowcy z M. W. – właścicielem firmy (...) z siedzibą we W. przy ul. (...), posługując się podrobionym dowodem osobistym oraz prawem jazdy wystawionym na A. S. (1) oraz podrabiając na umowie podpis A. S. (1), pobrał z siedziby firmy ciągnik siodłowy R. (...) o nr rej. (...) wartości 60.000 zł należący do M. W. wraz z naczepą – chłodnia typu (...) o nr rej. (...), wartości 62.160 zł należącej do sp. z o.o. (...), a następnie posługując się tym pojazdem oraz podrabiając podpis A. S. (1) na dokumentach odbioru towaru, z magazynu spółki (...) w G. wyłudził artykuły spożywcze o wartości 71.000 zł, które miał dostarczyć do sklepów spółki w K., K. i Z., nie mając zamiaru wywiązać się z tego zlecenia i nie mając zamiaru zwrócenia ciągnika siodłowego i naczepy przy cym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 14 kwietnia 2003 r., sygn. akt: II K 102/02, za czyny z art. 289 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach: 6 sierpnia 1998 r., od 20 listopada 1998 r. do 11 maja 1999 r. oraz od 13 sierpnia 2003 r. do 2 grudnia 2003 r.;

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  w dniu 27 lipca 2007 r. w O. w punkcie obsługi klienta sieci P. działając w warunkach powrotu do przestępstwa oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko A. S. (1) prawem jazdy oraz zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach, usiłował wyłudzić usługę telekomunikacyjną wraz z telefonem komórkowym marki S. (...) wartości nie mniejszej niż 151 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na czynności weryfikacyjne podjęte przez pracownika sieci czym działał na szkodę P.;

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

A. T. (1) został oskarżony o to, że :

III.  w okresie od 13 lipca 2007 r. do 14 lipca 2007 r. we W. i G., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w warunkach powrotu do przestępstwa, doprowadził do zawarcia umowy o pracę w charakterze kierowcy z M. W. – właścicielem firmy (...) z siedzibą we W. przy ul. (...), przy użyciu podrobionego dowodu osobistego oraz prawa jazdy wystawionych na A. S. (1), pobrał z siedziby firmy ciągnik siodłowy R. (...) o nr rej. (...) wartości 60.000 zł należący do M. W. wraz z naczepą – chłodnią typu (...) o nr rej. (...) wartości 62.160 zł, należącej do sp. z o.o. (...), a następnie posługując się tym pojazdem wyłudził artykuły spożywcze wartości 71.000 zł, które miały być dostarczone do sklepów Spółki w K., K. i Z., nie mając zamiaru wywiązać się z tego zlecenia i nie mając zamiaru zwrócenia ciągnika siodłowego i naczepy, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej, sygn. akt: XII 717/06 z dnia 4 stycznia 2007 r., za czyn z art. 263 § 2 k.k., 276 k.k., 270 § 1 k.k., art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 25.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 2.02.2006 r. do 28.12.2006 r. oraz od 4.04.2008 r. do 19.06.2008 r.;

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w dniu 22 stycznia 2008 r. we W., wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w postaci 0,32 grama netto kokainy;

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1485).

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 r., sygn. akt: III K 471/09:

I. uznał oskarżonego M. B. (1) za winnego czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.

II. uznał oskarżonego M. B. (1) za winnego czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności.

III. uznał oskarżonego A. T. (1) za winnego czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.

IV. uznał oskarżonego A. T. (1) za winnego czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

V. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonym kary łączne:

- M. B. (1) 2 lata pozbawienia wolności,

- A. T. (1) 3 lata pozbawienia wolności.

VI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania:

- oskarżonemu M. B. (1) od dnia 9 stycznia 2008 r. do dnia 3 marca 2008 roku,

- oskarżonemu A. T. (1) okres zatrzymania od dnia 22 stycznia 2008 r. do dnia 24 stycznia 2008 r.

VII. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych M. B. (1) i A. T. (1) solidarnie obowiązek naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępnymi zachowaniami opisanymi w pkt I i III części dyspozytywnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. W. kwoty 60.000 zł.

VIII. na podstawie art. 70 ust. 1 cyt. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotu opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr III/18/08 pod poz. 9 (k.335).

IX. na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotów opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr V/227/08 pod poz. 2-3 (k. 257).

X. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. (2) kwotę 2.656,80 zł (wraz z podatkiem VAT), tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. B. (1) z urzędu.

XI. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty sądowe w tym wymierzył im opłatę, a to:

- oskarżonemu M. B. (1) – w kwocie 300 zł,

- oskarżonemu A. T. (1) – w kwocie 400 zł.

Powyższy wyrok zaskarżył imieniem oskarżonego A. T. (1) jego obrońca.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść przez przyjęcie, że oskarżony A. T. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do zawarcia umowy o pracę z M. W., pobrał ciągnik siodłowy należący do M. W. wraz z naczepą należącą do (...) Sp. z o.o., a następnie posługując się tym pojazdem wyłudził artykuły spożywcze o wartości 71.000 zł, podczas gdy oskarżony konsekwentnie zaprzeczał, aby dokonywał wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) tych czynów, a ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził w sposób dostateczny, aby oskarżony A. T. (1) miał dopuścić się zarzucanych jemu czynów.

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego A. T. (1) jedynie w oparciu o wyjaśnienia współoskarżonego M. B. (1) i pominięcie dowodów korzystnych dla oskarżonego A. T. (1), a w szczególności z jego wyjaśnień, które zostały niesłusznie ocenione przez Sąd Okręgowy w ten sposób, iż stanowią one jedynie obraną przez oskarżonego A. T. (1) linię obrony, przez co Sąd Okręgowy nie dał wiary tym wyjaśnieniom i uznał, iż oskarżony A. T. (1) dopuścił się popełnienia zarzuconych jego czynów, podczas gdy oskarżony konsekwentnie nie przyznał się do ich popełnienia.

III. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nie rozstrzygnięcie istniejących w niniejszej sprawie wątpliwości na korzyść oskarżonego A. T. (1), podczas gdy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym zeznań świadka D. G. (1) wskazuje, iż zachodzą zbyt daleko idące wątpliwości co do współsprawstwa A. T. (1), a Sąd meriti nie miał uzasadnionych podstaw do odrzucenia wersji zdarzenia przedstawionej przez oskarżonego A. T. (1) co powinno skutkować rozstrzygnięciem wszelkich wątpliwości na korzyść oskarżonego A. T. (1).

IV. rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec A. T. (1), poprzez wymierzenie temu oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za popełnienie czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że kara w takim wymiarze odpowiada stopniu winy i społecznej szkodliwości tego czynu, podczas gdy w stosunku do oskarżonego, mając na uwadze fakt, iż oskarżony posiadał środek odurzający na własny użytek, cele kary zostałyby spełnione przy wymierzeniu wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności w dolnej granicy jej ustawowego zagrożenia.

Wskazując na powyższe zarzuty na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę wyroku w pkt III części dyspozytywnej wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych jemu czynów oraz zmianę wyroku w pktt IV części dyspozytywnej wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

bądź:

2. uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

I.  Odnośnie do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III wyroku.

Zarzuty i wnioski apelacji nie zasługują na uwzględnienie. Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył zasad procesowych obowiązujących przy wyrokowaniu tj. określonych w art. 7 i 5 § 2 k.p.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wyrażona w treści art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo jest adresowana do organów postępowania karnego. Oznacza to, że do jej naruszenia dochodzi jedynie wówczas, gdy ów organ – mimo dostrzeżenia nie dających się usunąć wątpliwości – nie rozstrzyga ich na korzyść oskarżonego. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazuje na to, by Sąd Okręgowy powziął nie dające się usunąć wątpliwości natury faktycznej i nie postąpił zgodnie z nakazem wynikającym z art. 5 § 2k.p.k. Sytuacja, w której to strona, a nie organ postępowania wskazuje na rzekome wątpliwości, nie mieści się w dyspozycji art. 5 § 2 k.p.k. Sygnalizowane przez obronę wątpliwości co do treści zeznań świadka D. G. (1) mogą być ocenione przez pryzmat zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, bądź też obrazy art. 7 k.p.k.

Odnosząc się do zawartego w apelacji zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. oraz zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych – opisanych w pkt I i II apelacji, wskazać należy na ich nietrafność. Wbrew twierdzeniu skarżącego niekorzystne dla oskarżonego ustalenia faktyczne uwzględniają całokształt zgromadzonego materiału dowodowego i logicznie wynikają z treści przeprowadzonych dowodów. Uporządkowana i przekonywająca argumentacja Sądu pierwszej instancji wyklucza zasadność zarzutu przekroczenia granic wyznaczonych zasadą swobodnej oceny dowodów.

Nie ulega wątpliwości, że głównym dowodem w niniejszej sprawie były pomówienia współoskarżonego M. B. (1). Miał tego świadomość Sąd meriti, który poddał pomówienie szczególnie wnikliwej ocenie badając warunki jakie winno ono spełniać, by uznać je za pełnowartościowy dowód, który mógł służyć za podstawę ustaleń faktycznych. Opierając się na ugruntowanym w tym względzie stanowisku wyrażanemu w orzecznictwie sądowym, dokonał wszechstronnej oceny tego dowodu. Zbadał bowiem czy pomówienie oskarżonego M. B. (1) jest konsekwentne, stanowcze, czy jest zgodne z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków, czy znajduje potwierdzenie w innych dowodach oraz czy pomawiający nie ma interesu osobistego lub procesowego w obciążaniu współoskarżonego A. T. (1). Analiza pomówienia według wymienionych kryteriów słusznie doprowadziła Sąd orzekający do uznania wyjaśnień M. B. (1) za dowód pełnowartościowy.

Przede wszystkim pomówienie to jest logiczne, konsekwentne, zgodne z logiką zdarzeń. W żadnej mierze nie jest wyrazem osobistego zainteresowania M. B. (1) ukierunkowanego na umniejszenie zakresu jego odpowiedzialności. Oskarżony M. B. (1) został w tym samym procesie skazany. Szczegółowo opisał swoją rolę w przestępczym przedsięwzięciu (oszustwa), ujawnił jak doszło do nawiązania kontaktu z pokrzywdzonym, w jaki sposób przygotowane zostały przez oskarżonego A. T. (1) fałszywe dokumenty w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy, w jaki sposób został zatrudniony przez M. W. w charakterze kierowcy. Opisał przebieg kursu powierzonym mu ciągnikiem siodłowym po towar do magazynów sieci (...) w G., kierowanie przedsięwzięciem przez oskarżonego A. T. (1), aż do momentu pozostawienia ciągnika z towarem w miejscu wskazanym przez oskarżonego, tj. w miejscowości W.. Wyjaśnienia oskarżonego M. B. (1) w różnych fragmentach dały się weryfikować innymi dowodami.

O ile oskarżony M. B. (1) twierdził, że A. przyjechał do niego samochodem m-ki M. (...) koloru bordowego (k.275), czemu oskarżony A. T. zaprzeczał, to świadek M. W. zeznał, że widział oskarżonego A. T. w samochodzie opisywanym przez M. B. (k. 945). Okolicznością, która czyni wiarygodnymi wyjaśnienia M. B. (1) w przedmiocie zaopatrzenia go przez oskarżonego A. T. w fałszywe dokumenty po uprzednim dostarczeniu przez M. B. fotografii, jest poszlaka w postaci ujawnienia w trakcie przeszukania mieszkania oskarżonego sfałszowanego dowodu osobistego na nazwisko O. L. (k.322).

Najistotniejszym jednak dowodem potwierdzającym wiarygodność wyjaśnień oskarżonego M. B. w zakresie działania wspólnie i w porozumieniu w dokonaniu oszustwa, w tym pilotowania samochodu ciężarowego do G. oraz już z towarem z G. do W. prowadzonego przez M. B. są bilingi telefoniczne.

Materiał dowodowy dokumentujący aktywność telefonów komórkowych (posiadanych przez sprawców) w postaci wykazów wzajemnych połączeń telefonicznych oraz miejsc logowania aparatów przez stacje bazowe sieci ( (...)), stanowi wartościowy materiał dowodowy. Świadczy o faktach ubocznych, ale pozostających w ścisłym logicznym związku z przestępstwem. Analiza danych uzyskanych od operatora sieci komórkowych wskazuje, że w przeciągu niecałej doby, tj. od 13 lipca 2007 roku godz. 11 41 do dnia 14 lipca 2007 roku godz. 9 18 sprawcy kontaktowali się ze sobą 38 razy (k.241-244). Jeżeli zważyć, iż nie ma wątpliwości, że ustalone w postępowaniu numery telefonów komórkowych były w posiadaniu obu oskarżonych, to nie ma obawy o błąd, iż dotyczą innych osób.

W sposób pewny zatem ustalono, że nad ranem w dniu 14 lipca 2007 roku tj. w dniu i czasie załadunku towaru w magazynach (...) w G., oskarżony przemieszczał się przez powiat (...): (g. 3 ( 40) m. P., g. 3 ( 55 ) m. P.), powiat (...) (g. 4 ( 41) m. S., g. 5 ( 05) m. G., g. 6 ( 38) m. G.-C.). Potem zaś trasa powrotna przez powiat (...) i (...).

Nie ma wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń współoskarżonego, że oskarżony A. T. (1) współdziałał z M. B. (1), nadzorował na trasie transport towaru i to on wyznaczył kierowcy tj. oskarżonemu M. B. zjazd do gospodarstwa w W.. W obliczu powyższych dowodów obiektywnych nie sposób zdezawuować pomówień M. B. (1). Czas obejmujący wyjazd powierzanym mu przez pokrzywdzonego ciągnikiem siodłowym po towar z W. do G., to czas intensywnych kontaktów telefonicznych między oboma sprawcami, jako że obaj poruszali się różnymi pojazdami. Przejazd oskarżonych zarejestrowany został przez operatorów sieci telefonii komórkowej.

Nie może być trafny zarzut skarżącego, że Sąd Okręgowy nie dokonał wnikliwej oceny wyjaśnień oskarżonego A. T. (1). Sąd meriti stwierdził, że wyjaśnieniom oskarżonego nie dał wiary i ta ocena jest jedynie słuszna. Totalne zaprzeczanie wszystkim okolicznościom i związkom z oskarżonym M. B. (1) nie jest w świetle ustalanych faktów do przyjęcia.

Oczywiście naiwne jest tłumaczenie oskarżonego, że bliżej nieokreślone osoby proponowały mu sprzedaż jakichś artykułów spożywczych i w tym celu wyjeżdżał w okolice zjazdu O.-N.. Takim depozycjom nie sposób uwierzyć. Zważyć należy, że jego podróż ma miejsce w dacie zaboru tira wraz z towarem tj. z 13/14 lipca 2007 roku i lokuje się ni w okolicach samej N., ale na całej trasie z W. do G., skąd kierowca nad ranem pobrał towar. W tych okolicznościach wyjaśnienia oskarżonego A. T. nie wymagają nadmiernej analizy. W świetle bezspornych faktów i okoliczności uznanie ich za oczywiście niewiarygodne jest wystarczające.

Apelujący poddaje w wątpliwość sprawstwo oskarżonego A. T. (1) z powodu niekonsekwentnych zeznań świadka D. G. (1), który przyjmował na posesję w W. ciągnik siodłowy z ładunkiem. Fakt, że świadek nie wskazał na obecność w tym czasie oskarżonego A. T. (1) o niczym nie przesądza. Sąd Okręgowy poświęcił zeznaniom tego świadka należytą uwagę (k. 1157) i słusznie uznał je za częściowo wiarygodne. Oprócz tego, że świadek nie zeznawał jednolicie oraz powoływał się na niepamięć, to dokładna lektura jego zeznań nie pozostawia wątpliwości, że świadek D. G. nie chciał wszystkiego wiedzieć, widzieć i pamiętać. Z drugiej strony nie jest wykluczone, że nie miał kontaktu w chwili pozostawienia na posesji tira z nikim innym poza kierowcą. Zeznania świadka D. G. na pewno nie przeczą sprawstwu oskarżonego.

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie nie pozostawia wątpliwości co do słuszności ustaleń Sądu pierwszej instancji. W judykaturze utrwalony jest pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego.

W przedmiotowej sprawie apelujący nie wykazał owych konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich miałby dopuścić się sąd w świetle zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja poprzez ogólną negację ustaleń i wniosków sądu przeciwstawia tymże ustaleniom odmienny pogląd oparty na własnej ocenie materiału dowodowego.

Zwrócić należy uwagę, że Sąd Okręgowy dysponował w sprawie pomówieniami współoskarżonego, które ocenił z należytą starannością. Ich wiarygodność została potwierdzona innymi dowodami, szczegółowo opisanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Tym sposobem zweryfikowano fakty podane przez pomawiającego współsprawcę, co doprowadziło sąd do trafnych wniosków końcowych o sprawstwie i winie oskarżonych, w tym A. T. (1).

Wywody Sądu Okręgowego co do współsprawstwa oraz przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III wyroku – z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. – zasługują na pełną aprobatę i kwestie te nie wymagają powtarzania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zasygnalizował kwestię rażącej niewspółmierności kary za czyn z pkt III. Mając na względzie znaczny upływ czasu od czynu (7 lat), fakt, iż na oskarżonego nałożono obowiązek naprawienia szkody oraz to, że w przeciągu ostatnich lat nie wchodził w konflikt z prawem, Sąd Apelacyjny uznał, że celowym i uzasadnionym, z zachowaniem dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., jest obniżenie kary do 2 lat pozbawienia wolności. Kara w tej wysokości uwzględnia stopień winy sprawcy, stopień społecznej szkodliwości czynu, a z drugiej strony zachowana zostaje wewnętrzna sprawiedliwość wyroku.

Nie uznano natomiast za zasadne obniżenie kary za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Kara 3 miesięcy pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., a tylko kara o takich znamionach wymagałaby weryfikacji. Pisemne motywy Sądu I instancji na ten temat są przekonywające.

Z tych przyczyn orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku. Kierując się zasadą pełnej absorpcji zastosowaną przez Sąd meriti przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności zaliczając na jej poczet okres zatrzymania oskarżonego od dnia 22 stycznia 2008 r. do dnia 24 stycznia 2008 r.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oraz o opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).