Wyrok SO w Zielonej Górze z 16 grudnia 2014 r. w sprawie o odszkodowanie, wynagrodzenie chorobowe i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy i o sprostowanie świadectwa pracy.

Sygn. akt IV Pa 134/14

WYROK

Dnia 16 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bogusław Łój spr

Sędziowie : Sędzia SO Małgorzata Woźniak-Zendran

Sędzia SO Rafał Skrzypczak

Protokolant : st.sek.sąd.R. Duchnicka - Tylutka

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014r. w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Towarzystwu (...)- Szkoleniowemu w M.

o odszkodowanie, wynagrodzenie chorobowe i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy i o sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Ś.

z dnia 27.06.2014r. ( Sygn. akt IV P 5/13 upr )

oddala apelację.

Sygn. akt IVU 134/14

UZASADNIENIE

Powódka M. S. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) Towarzystwa (...)- Szkoleniowego w M. kwoty 6.150zł. z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po doręczeniu pozwu.

W uzasadnieniu pozwu powódka twierdziła, że była zatrudniona u pozwanego pracodawcy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku recepcjonistki- opiekunki chorych- zaopatrzeniowca. W dniu 11.01.2013r. powódka otrzymała pocztą pismo zmieniające warunki pracy i płacy. Pozwany zaproponował powódce pracę na stanowisku pracownika gospodarczego w wymiarze ½ etatu i z wynagrodzeniem w kwocie 800zł. W wypowiedzeniu pozwany nie podał jego przyczyny, czym naruszył przepis art. 30 § 4 kp. Dodatkowo pozwany naruszył art. 41 kp, albowiem od 10.01.2013r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Pozwany błędnie określił okres wypowiedzenia, który zgodnie z art. 30 § 2 1 kp, powinien kończyć się 28.02.2013r. Powódka domagała się odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę.

Pozwany – (...) Towarzystwo (...)- Szkoleniowy w M. w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany twierdził, że powódka zgodnie z doręczonym wypowiedzeniem winna świadczyć pracę do dnia 28.02.2013r. Powódka w okresie dotychczasowego zatrudnienia pobrała już wynagrodzenie, co potwierdziła własnoręcznym podpisem, w ramach którego nie świadczyła pracy , a który to czas powinna odpracować.

W toku postępowania powódka rozszerzyła powództwo i domagała się ponadto wyrównania wynagrodzenia za styczeń 2013r., ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy i sprostowania świadectwa pracy, a następnie sprecyzowała żądania w ten sposób, że domagała się odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy i płacy w kwocie 1.600zł, wynagrodzenia chorobowego za listopad 2012r. w kwocie 670,04zł, wynagrodzenia chorobowego za styczeń 2013r. w kwocie 1.052,92zł, ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy za 2013r. w kwocie 397,76zł oraz sprostowania świadectwa pracy z 01.02.2013r. w ust. 3 lit. a) przez stwierdzenie, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu na skutek wypowiedzenia przez pracodawcę, zaś w pozostałej części cofnęła pozew zrzekając się roszczenia. W toku dalszego postępowania powódka ponownie ograniczyła swoje żądania i cofnęła pozew w części dotyczącej wynagrodzenia chorobowego, zrzekając się w tej części roszczenia.

Wyrokiem z dnia 27.06.2014r. Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Ś. umorzył postępowanie o zapłatę wynagrodzenia chorobowego, zasądził kwotę 1.600zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy i płacy oraz 397,76zł tytułem ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. S. została zatrudniona w pozwanym (...) Towarzystwie (...)- Szkoleniowym w M. w dniu 16.11.2010r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Powódka została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku recepcjonistki- opiekunki chorych- zaopatrzeniowca i z wynagrodzeniem w kwocie 1.600zł oraz premią uznaniową w wysokości 30%.

Zgodnie z zawarta umową, powódka miała świadczyć pracę w Ł..

Od dnia 10.01.2013r. powódka przebywała na zwolnieniu chorobowym do 31.01.2013r.

W dniu 11.01.2013r. powódka otrzymała pismo pozwanego wypowiadające z dniem 01.02.2013r. dotychczasowe warunki pracy i płacy.

Z dniem 01.02.2013r. powódka miała świadczyć pracę na stanowisku pracownika gospodarczego w wymiarze ½ etatu z wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 800zł.

Wypowiedzenie warunków pracy i płacy nie zawierało uzasadnienia.

W dniu 25.01.2013r. pozwany otrzymał pismo powódki z 23.01.2013r. o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków.

W dniu 01.02.2013r. pozwany wystawił powódce świadectwo pracy stwierdzające rozwiązanie z powódką umowy o pracę z dniem 31.01.2013r. bez zachowania okresu wypowiedzenia- art. 30 § 1 pkt 3 w zw. z art. 52 kp.

Powódka nie otrzymała od pozwanego pisma rozwiązującego umowę o pracę bez wypowiedzenia.

Powódka otrzymała świadectwo pracy z 01.02.2013r. w dniu 04.03.2013r.

Powódka nie zwracała się do pozwanego z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy.

W 2013r. powódce przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni roboczych.

W 2013r. powódka nie korzystała z urlopu wypoczynkowego.

Ekwiwalent pieniężny za 4 dni urlopu wypoczynkowego za 2013r. wynosił 397,76zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwo zasadne było tylko częściowo.

Wypowiedzenie powódce warunków pracy i płacy nastąpiło z naruszeniem prawa.

Powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony i okres pracy powódki u pozwanego wynosił ponad 2 lata.

Wobec powyższego okres wypowiedzenia wynosił 1 miesiąc (art. 36 § 1 pkt 2 kp.).

Bezsporne jest, że powódka otrzymała wypowiedzenie warunków pracy i płacy w dniu 11.01.2013r. Przy zastosowaniu okresu wypowiedzenia wynoszącego 1 miesiąc, okres wypowiedzenia upływał 28.02.2013r. a nie 31.01.2013r. jak to przyjął pozwany.

Wypowiedzenie warunków pracy i płacy wynikające z zawartej umowy o pracę na czas nieokreślony wymaga uzasadnienia tego wypowiedzenia (art. 30 § 4 kp w zw. z art. 42 § 1 kp.

W ocenie Sądu Rejonowego skoro pozwany nie uzasadnił wypowiedzenia warunków pracy i płacy, to wypowiedzenie to jest niezgodne z prawem.

Brak uzasadnienie wypowiedzenia zmieniającego jest ewidentnym naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu warunków pracy i płacy.

Pozwany po raz drugi naruszył przepisy o wypowiedzeniu warunków pracy i płacy w ten sposób, że doręczył powódce wypowiedzenie zmieniające w czasie korzystania przez nią ze zwolnienia chorobowego.

Zgodnie z art. 41 kp pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o prace bez wypowiedzenia.

Wypowiedzenie zmieniające doręczone powódce w dniu 11.01.2013r. było niezgodne z prawem i nie było możliwości orzeczenia o bezskuteczności tego wypowiedzenia przed rozwiązaniem stosunku pracy. Pomimo wadliwego wypowiedzenia nastąpił bowiem skutek rozwiązujący stosunek pracy z dniem 28.02.2013r.

W okresie wypowiedzenia zmieniającego powódka nie otrzymała od pozwanego żadnego pisemnego, ani też ustnego oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art.52 kp.

Świadectwo pracy stwierdzające rozwiązanie z powódką umowy o pracę z dniem 31.01.2013r. na podstawie art. 52 kp. powódka otrzymała w dniu 04.03.2013r. Zdaniem Sądu Rejonowego nawet gdyby potraktować to świadectwo pracy jako złożenie w sposób dorozumiany oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, to takie oświadczenie zostało złożone już po rozwiązaniu w dniu 28.02.2013r. stosunku pracy, a więc nie mogło odnieść żadnego skutku.

W konsekwencji należało przyjąć, że stosunek pracy powódki ustał w dniu 28.02.2013r. na skutek wadliwego wypowiedzenia warunków pracy i płacy i powódce przysługuje roszczenie o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy i płacy.

Na podstawie art.45 i art.47 kp powódce przysługiwało odszkodowanie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę, które powódka określiła w kwocie 1.600zł i Sąd był związany tym żądaniem.

Ponieważ powódka ograniczyła kwotę odszkodowania do wysokości 1.600zł i w pozostałej części cofnęła pozew zrzekając się roszczenia, należało na podstawie art.45 i art.47 1kp zasądzić na jej rzecz odszkodowanie w kwocie 1.600zł z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu rozwiązania stosunku pracy.

Powódka początkowo dochodziła odszkodowania w kwocie 6.150zł. Następnie ograniczyła odszkodowanie do kwoty 1.600zl i cofnęła pozew w pozostałej części zrzekając się roszczenia.

Wobec powyższego należało na podstawie art.355 §1 kpc umorzyć postępowanie o zapłatę kwoty 3.200zł oraz oddalić żądanie odszkodowania w pozostałej części, gdyż żądanie ponad kwotę 4.800zł (1.600x3 = 4.800zł) nie znajduje uzasadnienia przy określeniu wynagrodzenia za 1 miesiąc w kwocie 1.600 zł.

Powódka domagała się ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy za 2013r. Powódka pozostawała w stosunku pracy w styczniu i lutym 2013r i przysługiwał jej urlop proporcjonalny za te 2 miesiące.

W ocenie Sądu Rejonowego nietrafny jest pogląd pozwanego, który uważał, że skoro powódka nie przepracowała w styczniu 30 dni, to nie przysługuje jej urlop wypoczynkowy za styczeń 2013r.

Upływ czasu warunkujący nabycie prawa do urlopu należy rozumieć nie jako czas rzeczywistego świadczenia pracy, ale jako okres faktycznego trwania stosunku pracy.

Zgodnie z art.155 3 §1 kp, przy ustalaniu wymiaru urlopu na podstawie art. 155 1 i 155 2 niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia. Wobec tego powódce przysługiwał urlop wypoczynkowy proporcjonalny za 2013r. w wymiarze 5 dni. Powódka domagała się ekwiwalentu pieniężnego za 4 dni urlopu i Sąd był związany tym żądaniem.

Powódka otrzymywała wynagrodzenie w stawce miesięcznej w kwocie 2.080zł.

Wynagrodzenie w takiej wysokości powinna otrzymać również w 2013r. i wynagrodzenie w takiej wysokości należało zgodnie z § 15 rozporządzenia uwzględnić przy obliczaniu ekwiwalentu.

Powódka przedłożyła wyliczenie ekwiwalentu i wyliczenie to nie budzi wątpliwości.

Wobec powyższego należało przyjąć, że powódce przysługiwał ekwiwalent pieniężny za 4 dni urlopu wypoczynkowego za 2013r. w kwocie 397.76zł i taką kwotę należało zasądzić z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu określonego żądania ekwiwalentu z jego wyliczeniem tj. od dnia 04.04.2013r.

Wydane powódce świadectwo pracy jest oczywiście błędne w części dotyczącej dnia ustania stosunku pracy i trybu rozwiązania stosunku pracy. Powódka wystąpiła o sprostowanie świadectwa pracy, jednakże jej żądanie nie mogło być uwzględnione.

Zgodnie z art.97§ 2 1 kp , pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem sprostowania do sądu pracy.

Powódka została prawidłowo pouczona o trybie prostowania świadectwa pracy, którego odbiór potwierdziła własnym podpisem. Nie wystąpiła jednak do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy. Wystąpienie do sądu pracy o sprostowanie świadectwa pracy przed umożliwieniem pracodawcy sprostowania świadectwa pracy jest działaniem przedwczesnym i żądanie takie podlega oddaleniu.

Ponieważ powódka cofnęła pozew w części dotyczącej wynagrodzenia chorobowego za listopad 2012r. i styczeń 2013r. i w tej części zrzekła się roszczenia, należało na podstawie art.355§l kpc umorzyć postępowanie w tej części.

Na podstawie art.113 ust. l ustawy z 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,poz.1398 ze zm.) Sąd odstąpił od obciążania pozwanego mając na uwadze formę i cel działalności pozwanego, która nie jest nastawiona na osiąganie zysków.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.98§l i 2 kpc i na koszty te składają się koszty stawiennictwa w Sądzie. Powódka przyjeżdżała na rozprawy własnym samochodem o pojemności skokowej silnika powyżej 900cm 3. Sąd. przyznał powódce zwrot kosztów według zasad obowiązujących w Sądzie przy zwrocie kosztów świadkom i biegłym, a więc przy stosowaniu stawki w wysokości 0,50 za 1km. Powódka przyjeżdżała do Sądu z Ł. i odległość w obie strony wynosi 56km. Powódka była obecna na 7 rozprawach i dlatego koszty stawiennictwa wynoszą 196zł. (56 km x 0,50zł x 7 = 196 zł),

Wobec powyższego należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki koszty procesu w kwocie 196 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany i zaskarżając wyrok w części uwzględniającej powództwo wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący nie sprecyzował zarzutów apelacji, w istocie jednak zarzucił przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów przez uznanie za wiarygodne zeznanie powódki, a nie przedłożonych przez pozwanego dokumentów, ponadto zarzucił bezzasadne uwzględnienie żądania powódki w zakresie odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę.

Powódka nie złożyła odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę, rozpoznał ją w postępowaniu zwykłym, a nie uproszczonym, mimo braku wydania postanowienia w tej kwestii. Powódka rozszerzyła bowiem swoje powództwo, a Sąd Rejonowy je rozpoznał, co de facto spowodowało „przeniesienie” sprawy z postępowania uproszczonego do postępowania zwykłego. W takim też trybie rozpoznano apelację pozwanego.

Apelacja pozwanego okazała się niezasadna, jako że chybione okazały się podniesione w niej zarzuty.

W przedmiotowej sprawie nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wypowiedzenie warunków pracy i płacy powódki dokonane przez pozwanego narusza przepisy prawa. Po pierwsze nie zawiera uzasadnienia, po drugie zostało dokonane w czasie usprawiedliwionej nieobecności powódki w pracy. Już więc tylko i wyłącznie z tego powodu roszczenie powódki było zasadne, a rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie było oczywiście prawidłowe. Okoliczność podniesiona przez pozwanego, co do braku wiedzy o obowiązku uzasadnienia wypowiedzenia jest okolicznością bez jakiegokolwiek znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zważenia Sądu Rejonowego w pozostałym zakresie i przyjmuje je za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie. Stosunek pracy powódki wskutek dokonanego wypowiedzenia warunków pracy i płacy ustał z dniem 28.02.2013r. i zasadnym było również żądanie powódki zasądzenie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany proporcjonalny urlop wypoczynkowy.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie również nie budzi wątpliwości.

Apelacja pozwanego wskazując na szereg uchybień Sądu Rejonowego a dotyczących ukarania dyrektora pozwanego za niewykonanie zobowiązania Sądu, jak również wniosek o wyłączenie sędziego pomija fakt iż uchybienia były przedmiotem postępowania odwoławczego, a co do zasady nie miały wpływu na rozstrzygnięcie Sądu.

Część zarzutów apelacji odnośnie tzw. zobowiązania odpracowywania „niedopracowanych” jeżeli chodzi o wymiar czasu dniówek, niewykonanie polecenia posprzątania pomieszczeń nie odnosi się do przedmiotowej sprawy, a najprawdopodobniej zarzuty te zostały skopiowane ze sprawy z powództwa M. B. (IVPa 136/14).

Zarzut dotyczy zasądzonych kosztów procesu jako nieudowodniony nie mógł również zostać uwzględniony pozwany nie wykazał, że powódka dojeżdżała na rozprawy w Sądzie Rejonowym wspólnie z powódką w sprawie IVP 22/13 (sygn. akt IVPa 136/14 Sądu Okręgowego w Zielonej Górze).

Biorąc pod uwagę powyższe zważenia należało na mocy 385 kpc orzec jak w wyroku.