Data orzeczenia | 13 marca 2013 |
---|---|
Data uprawomocnienia | 13 marca 2013 |
Sąd | Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny |
Przewodniczący | Andrzej Krawiec |
Tagi | Dowody |
Podstawa Prawna | 5kpk 7kpk 158kk 281kk 278kk 224kk 157kk 11kk 12kk 291kk 280kk 69kk 70kk 119kw 85kk 86kk 63kk 283kk 12 kk 89kk 438kpk 4kpk 5kpk 175kpk 174kpk 6kpk 117kpk 424kpk 53kk 410kpk 393kpk 389kpk 313kpk 18kk 16kpk 74kpk 170kpk 368kpk 10kk 115kk 440kpk 435kpk 182kpk 183kpk 185kpk 33kw 35kw 54kk 447kpk 156kk 624kpk 17oplaty-w-sprawach-karnych |
I. zmienia zaskarżony wyrok:
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III. na podstawie
- K. Z. (1) 5(pięć) lat i 6(sześć) miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania od 28 września 2011 roku do 6 lipca 2012 roku,
- K. S. (1) i A. D. (1) po 4(cztery) lata i 6(sześć) pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania od 29 września 2011 roku do 6 lipca 2021 roku,
- R. C. (1) 4(cztery) lata pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania do 28 września 2011 roku do 6 lipca 2012 roku;
IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów M. D. (1) i B. G. po 600 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym oskarżonych K. S. (1) i R. C. (1) oraz po 138 złotych tytlem podatku VAT;
V. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych należnych Skarbowi Państwa za drugą instancję.
Prokurator Rejonowy dla Wrocławia Psie Pole oskarżył:
A. K. Z. (1), K. S. (1), R. C. (1) i A. D. (1) o to, że:
1. w dniu 19/20 września 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu pobili C. S. (1) w ten sposób, że uderzali go rękami i po ciele i głowie oraz kopali go w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci krwawienia śródczaszkowego i stłuczenia mózgu z następowym obrzękiem mózgu, stłuczenia oczodołów, licznych stłuczeń twarzoczaszki, stłuczenia powłok brzusznych po stronie lewej, złamania sześciu żeber po stronie lewej w tym dwóch dwukrotnie, stłuczenia tkanek miękkich okolicy lędźwiowej lewej, krzyżowej prawej, okolicy kąta prawego łopatki, które to obrażenia skutkowały zgonem pokrzywdzonego
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
B. w/w K. Z. (1), K. S. (1) i A. D. (1) o to, że:
2. w dniu 22 września 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu zabrali w celu przywłaszczenia H. A. (1) telefon komórkowy marki N. (...) o wartości nie mniejszej niż 300 zł. a następnie w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionego telefonu użyli wobec pokrzywdzonego przemocy: K. S. (1) ściskając go za szyję, K. Z. (1) kopiąc go w bark, a A. D. (1) groził mu pozbawieniem życia, czym działali na szkodę H. A. (1),
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
C. w/w R. C. (1) o to, że:
3.w dniu 22 września 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi osobami zabrali H. A. (1) w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości nie mniejszej niż 300 zł.
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
D. w/w K. S. (1), K. Z. (1) i R. C. (1) o to, że:
4. w dniu 25 września 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu zabrali w celu przywłaszczenia telefon marki S. (...) o wartości nie mniejszej niż 300 zł. czym działali na szkodę P. L. (2),
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
E. w/w A. D. (1), a nadto A.C., o to, że:
5. w dniu 27 września 2011 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, użyli przemocy wobec H. F. (1) w postaci uderzenia go w bark oraz grozili mu uszkodzeniem ciała, a następnie zabrali mu w celu przywłaszczenia telefon komórkowy (...) o wartości nie mniejszej niż 500 zł.
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
F. w/w A. D. (1) o to, że:
6. w dniu 7 sierpnia 2011 r. we W. groził M. C. (1) uszkodzeniem ciała oraz użył wobec niego przemocy w postaci uderzenia pokrzywdzonego pięścią w głowę, a następnie zabrał mu w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...)-00 o wartości nie mniejszej niż 800 zł.
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
7. we wrześniu 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zabrał w celu przywłaszczenia różnym osobom łańcuszki złote o łącznej wartości nie mniejszej niż 1500 zł. a w tym między innymi:
- w dniu 18 września 2011 r. zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek zloty z zawieszką w kształcie listka o wartości 700 zł. na szkodę Z. P. (1),
- we wrześniu 2011 r. zabrał w celu przywłaszczenia dwóm kobietom nieustalonej tożsamości złote łańcuszki o wartości nie mniejszej niż 800 zł.
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
G. w/w R. C. (1) o to, że:
8. we wrześniu 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami z góry powziętym zamiarem zabrał w celu przywłaszczenia różnym osobom łańcuszki złote w wyniku czego spowodował szkodę w łącznej wartości nie mniejszej niż 1560 zł. a w tym między innymi:
- w dniu 18 września 2011 r. zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty z zawieszką w kształcie listka o wartości 700 z. czym działał na szkodę Z. P. (1) ,
- we wrześniu 2011 r. w okolicach ul. (...) działając w tramwaju linii 8 zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty o wartości nie mniejszej niż 600 zł. czym działa na szkodę kobiety o nieustalonej tożsamości,
- we wrześniu 2011 r. w tramwaju na trasie dworzec N. ul. (...) /W. zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty o wartości nie mniejszej niż 160 zł. czym działał na szkodę nieustalonej pokrzywdzonej,
- we wrześniu 2011 r. w autobusie linii 144 działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zabrał w celu przywłaszczenia dwóm kobietom nieustalonej tożsamości łańcuszki złote o wartości nie mniejszej niż 800 zł.
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
H. w/w K. S. (1) o to, że:
9. we wrześniu 2011 r. pomógł w zbyciu rzeczy pochodzącej z przestępstwa z przestępstwa w postaci złotego łańcuszka o wartości 900 zł. skradzionego uprzednio przez K. L. G. w ten sposób, że zastawił łańcuszek w lombardzie
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
10. we wrześniu 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z góry powziętym zamiarem zabrał w celu przywłaszczenia różnym osobom łańcuszki złote zrywając je pokrzywdzonym z szyi, w wyniku czego spowodował szkodę w łącznej wartości nie mniejszej niż 2100 zł. a w tym:
- w dniu 18 września 2011 r. zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty z zawieszką w kształcie listka o wartości 700 zł. czym działał na szkodę Z. P. (1),
- we wrześniu 2o011 r. w autobusie (...) zabrał w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek o wartości nie mniejszej niż 100 zł. na szkodę kobiety o nieustalonej tożsamości,
- we wrześniu 2011 r. w okolicach ul. (...) w tramwaju linii 8 zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty o wartości nie mniejszej niż 600 zł., czym działał na szkodę kobiety o nieustalonej tożsamości,
- we wrześniu 2011 r. w tramwaju na trasie dworzec N. ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty o wartości nie mniejszej niż 160 zł. czym działał na szkodę nieustalonej pokrzywdzonej,
- we wrześniu 2011 r. w autobusie linii 144 zabrał w celu przywłaszczenia dwóm kobietom nieustalonej tożsamości łańcuszki złote o wartości nie mniejszej niż 800 zł.
- we wrześniu 2011 r. w okolicach ulicy (...) zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty z krzyżykiem o wartości nie mniejszej niż 700 zł. czym działał na szkodę mężczyzny o nieustalonej tożsamości,
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
I. w/w K. Z. (1) o to, że:
11. w dniu 1 października 2011 r. we W. użył przemocy wobec M. G. (1) pracownika P. Opiekuńczo – Interwencyjnej P. D. przybranej funkcjonariuszom Wydziału Konwojowego Komendy Wojewódzkiej Policji we W. do pomocy w wykonaniu prawnej czynności służbowej polegającej na doprowadzeniu K. Z. (1) do (...) Ośrodka (...) w Ł. w ten sposób, iż podejmując próbę ucieczki z placówki uderzył w pokrzywdzoną całym ciałem, a następnie szarpał się z nią w wyniku czego wymieniona przewróciła się i doznała urazów w postaci podbiegnięcia krwawego na tylnej powierzchni barku lewego, bolesności uciskowej prawego łokcia, otarcia naskórka na lewym kolanie, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na czas nie przekraczający dni siedmiu,
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
12. we wrześniu 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz samodzielnie, z góry powziętym zamiarem zabrał w celu przywłaszczenia różnym osobom łańcuszki złote zrywając je pokrzywdzonym z szyi, w wyniku czego spowodował szkodę w łącznej wartości nie mniejszej niż 2900 z. a w tym:
- w dniu 18 września 2011 r. zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek zloty z zawieszką w kształcie listka o wartości 700 zł. czym działał na szkodę Z. P. (1),
- w dniu 21 września 2011 r. we W. zabrał w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek z zawieszkami o wartości nie mniejszej niż 900 zł. na szkodę L. G. (1),
- we wrześniu 2011 r. we W. na osiedlu (...) zabrał w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek o wartości nie mniejszej niż 1000 zł. czym działał na szkodę nieustalonej pokrzywdzonej,
- we wrześniu 2011 r. w okolicach ul. (...) w tramwaju linii 8 zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty o wartości nie mniejszej niż 600 zł. czym działał na szkodę kobiety o nieustalonej tożsamości,
- we wrześniu 2011 r. w tramwaju na trasie dworzec N. ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia łańcuszek złoty o wartości nie mniejszej niż 160 zł. czym działał na szkodę nieustalonej pokrzywdzonej,
- we wrześniu 2011 r. w autobusie linii 144 zabrał w celu przywłaszczenia dwóm kobietom nieustalonej tożsamości łańcuszki złote o wartości nie mniejszej niż 800 zł.
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w
Sąd Okręgowy we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 1.08.2012 r.
A. uznał oskarżonych K. Z. (1), K. S. (1), R. C. (1) i A. D. (1) za winnych czynu opisanego w p. 1 części wstępnej z tą zmianą, iż ustalił, że spowodowali oni pokrzywdzonemu jedynie ciężki uszczerbek na zdrowiu tj. czynu z
- K. Z. (1) i K. S. (1) kary po 3 lata pozbawienia wolności ;
- R. C. (1) i A. D. (1) kary po 2 lata i 6 m-cy pozbawienia wolności.
B. w ramach czynu opisanego w p. 2 części wstępnej:
- uznał oskarżonych K. Z. (1) i K. S. (1) za winnego tego czynu, z tym, że z jego opisu wyeliminował sformułowanie „a A. D. (1) groził mu pozbawieniem życia” i za to na podstawie
- uznał osk. A. D. (1) za winnego tego, że w dniu 22 września 2011 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z H. M. (1) i R. C. (1) oraz innymi osobami, zabrał H. A. (1) w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m-ki N. (...) o wartości nie mniejszej niż 300 zł. tj. czynu z
C. osk. R. C. (1) uznał za winnego czynu zarzucanego w p. 3, przy ustaleniu, że działał wspólnie i w porozumieniu z H. M., A. D. (1) i innymi osobami i za to na podstawie
D. osk. A. D. (1) uznał za winnego czynów zarzucanych w p. 5, 6 i 7 i za to wymierzył mu kary:
- za czyn opisany w p. 5 – na podstawie
- za czyn opisany w p. 6, przy ustaleniu, że czyn ten polegał na przywłaszczeniu telefonu komórkowego N. (...) o wartości nie mniejszej niż 800 zł. a następnie aby utrzymać się w posiadaniu skradzionego telefonu groził, oraz użył wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci uderzenia go pięścią w głowę, a także przy uznaniu, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi z
- za czyn opisany w p. 7 na podstawie
E. osk. R. C. (1) uznał za winnego czynu opisanego w p. 8 i za to na podstawie
F. osk. K. S. (1) uznał za winnego czynów opisanych w p. 9 i 10 i za to wymierzył mu kary:
- za czyn opisany w p. 9 na podstawie
- za czyn opisany w p. 10 na podstawie
G. osk. K. Z. (1) uznał za winnego czynów opisanych w p. 11 i 12 i za to wymierzył mu kary:
- za czyn opisany w p.11 na podstawie
- za czyn opisany w p. 12 na podstawie
H. na podstawie
- K. Z. (1) – 4 lata pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 28.09.2011 r. do 6 lipca 2012 r.
- K. S. (1) – 4 lata pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 29.09.2011 r. do 6 lipca 2012 r.
- A. D. (1) – 3 lata pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet rzeczywistego pozbawienia wolności od 29.09.2011 r. do 6 lipca 2012 r.
- R. C. (1) – 3 lat pozbawienia wolności z zaliczeniem okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 28.09.2011 r. do 6.07.2012 r. (sygn. akt III K 146/12).
Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych: K. Z. (1), K. S. (1), R. C. (1) i A. D. (1) oraz prokurator na niekorzyść tych 4 oskarżonych, a także pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. S..
Prokurator zarzucił zaskarżonemu wyroki:
1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż następstwem zachowania K. Z. (1), K. S. (1), R. C. (1) i A. D. (1) nie była śmierć pokrzywdzonego C. S. (1), lecz choroba realnie zagrażająca życiu, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów, a to stanu zdrowia pokrzywdzonego przed jego pobiciem i opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej, prowadzi do wniosku, iż działanie oskarżonych spowodowało śmierć pokrzywdzonego.
2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż czyn opisany w pkt 6 części wstępnej wyroku stanowi wypadek mniejszej wagi, podczas gdy okoliczności tego czynu takie jak zuchwały sposób działania oskarżonego A. D. (1), użycie przez niego wobec pokrzywdzonego zarówno gróźb uszkodzenia ciała jak i przemocy fizycznej, zabór mienia i niemałej wartości (800 zł) nie uzasadniają uznania tego przestępstwa za wypadek mniejszej wagi.
3.rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych w stosunku do oskarżonego K. Z. (1):
- za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 2 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 4 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 11 części wstępnej wyroku
oraz kary łącznej za przypisane oskarżonemu przestępstwa w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia przy ich orzekaniu szeregu stwierdzonych okoliczności obciążających i mających wpływ na ich wymiar, a zwłaszcza wysokiego stopnia społecznej szkodliwości wyrażającego się w okolicznościach, częstotliwości i jakości działań podejmowanych w krótkim czasie, na szkodę osób starszych, rodzaju i charakteru i wielości narażonych dóbr jakimi są życie i zdrowie, mienie, porządek publiczny, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz względy prewencji indywidualnej, które przemawiają za wymierzeniem wobec oskarżonego surowszych kar jednostkowych oraz surowszej kary łącznej.
4.rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych w stosunku do oskarżonego K. S. (1) kar jednostkowych:
- za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 2 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 4 części wstępnej wyroku
- za czyn w pkt 9 części wstępnej wyroku
oraz kary łącznej za przypisane oskarżonemu przestępstwa w wymiarze czterech lat pozbawienia wolności wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia przy ich orzekaniu szeregu stwierdzonych okoliczności obciążających i mających wpływ na ich wymiar, a zwłaszcza wysokiego stopnia społecznej szkodliwości wyrażającego się w okolicznościach, częstotliwości i jakości działań podejmowanych w krótkim czasie, na szkodę osób starszych, rodzaju i charakteru i wielości narażonych dóbr jakimi są życie i zdrowie, mienie, porządek publiczny, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz względy prewencji indywidualnej, które przemawiają za wymierzeniem wobec oskarżonego surowszych kar jednostkowych oraz surowszej kary łącznej.
5.rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych w stosunku do oskarżonego R. C. (1) kar jednostkowych:
- za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 3 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 4 części wstępnej wyroku
oraz kary łącznej za przypisane oskarżonemu przestępstwa w wymiarze trzech lat pozbawienia wolności, wynikająca z niedostatecznego uwzględnienia przy ich orzekaniu szeregu stwierdzonych okoliczności obciążających i mających wpływ na ich wymiar, a zwłaszcza wysokiego stopnia społecznej szkodliwości wyrażającego się w okolicznościach, częstotliwości i jakości działań podejmowanych w krótkim czasie, na szkodę osób starszych, rodzaju i charakteru i wielości narażonych dóbr jakimi są życie i zdrowie, mienie, porządek publiczny, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz względy prewencji indywidualnej, które przemawiają za wymierzeniem wobec oskarżonego surowszych kar jednostkowych oraz surowszej kary łącznej.
6.rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych w stosunku do oskarżonego A. D. (1) kar jednostkowych:
- za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 3 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 5 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 6 części wstępnej wyroku
- za czyn opisany w pkt 7 części wstępnej wyroku
Wniósł ten oskarżyciel o:
1)uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania;
2)względnie zmianę tego wyroku przez podwyższenie kar wymierzonych oskarżonym w sposób następujący:
a) K. Z. (1):
- za czyn z pkt 1
- za czyn z pkt 2
- za czyn z pkt 4 części wstępnej
- za czyn opisany w pkt 11
- wymierzenie temu oskarżonemu kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności.
b) R. C. (1):
- za czyn opisany w pkt 1
- za czyn opisany w pkt 3
- za czyn opisany w pkt 4
- wymierzenie kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
c) A. D. (1) :
- za czyn opisany w pkt 1
- za czyn opisany w pkt 3
- za czyn opisany w pkt 5
- za czyn opisany w pkt 6
- za czyn opisany w pkt 7
- wymierzenie kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności.
c) K. S. (1):
- za czyn z pkt. 1
- za czyn z pkt 2
- za czyn z pkt 4
- za czyn z pkt 9
- wymierzenie jako kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności.
Obrońca osk. K. S. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1.obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia
2.błąd w ustaleniach faktycznych
Powołując się na tak sformułowany zarzut wniósł w/w apelujący o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie osk. K. S. od przypisanego mu czynu zakwalifikowanego jako występek z
Obrońca osk. R. C. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:
1.art. 7 k.p.k. poprzez – będące wynikiem nieuwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz niedostrzeżenie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, skutkujące szeregiem nieprawidłowych stwierdzeń oraz ocen, w szczególności zaś tego, że wyjaśnienia oskarżonych, w których przyznawali się do popełnienia czynu są wiarygodne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, zaś wyjaśnienia, w których nie przyznają się oni do popełnienia zarzucanego im czynu są przyjętą linią obrony, pomimo że oskarżeni wskazywali, że byli bici przez policjantów i nakłaniani do składania obciążających ich wyjaśnień.
2.art. 175 §1 k.p.k. poprzez przesłuchanie wszystkich oskarżonych bez dokonania pouczenia o prawie do odmowy składania wyjaśnień, bądź do odmowy odpowiedzi na pytania, co doprowadziło do naruszenia ich prawa do obrony.
3.art. 174 k.p.k. poprzez zastąpienie dowodu z przesłuchania świadka K. K. (1) notatką służbową sporządzoną przez niego na miejscu interwencji, w ten sposób, że na rozprawie dnia 12 czerwca 2012 r. przewodniczący okazał świadkowi notatkę, ten zaś potwierdził okoliczności w niej zawarte.
4.przepisu
5.art. 424 §1 pkt 1 k.p.k. poprzez zbiorcze wymiennie w uzasadnieniu wyroku dowodów na podstawie których zostały ustalone fakty, bez wskazania dlaczego Sąd uznał je za wiarygodne, jak również poprzez nie wskazanie dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.
6.art. 424 § 2 k.p.k. i
II.na podstawie
1.wartość skradzionego P. L. (2) telefonu marki S. (...) wynosiła nie mniej niż 300 zł, w sytuacji w której sam pokrzywdzony wskazywał, że telefon wart był 150 zł,
2.oskarżony R. C. (1) przyznał się do swojego udziału w kradzieżach łańcuszków, w sytuacji w której R. C. (1) wskazywał jedynie, że był obecny przy niektórych kradzieżach,
3.R. C. (1) dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z resztą oskarżonych kradzieży telefonu N. (...) na szkodę H. A. (1).
Powołując się na tak sformułowane zarzuty wniósł apelujący obrońca:
1)o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie osk. R. C. od czynów będących przedmiotem apelacji,
2)względnie – uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Obrońca osk. A. D. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
I. W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu na szkodę C. S. (1), obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1.
a) bezpodstawnym uznaniu zeznań św. S. P. za korespondujące z pierwszymi wyjaśnieniami oskarżonych i wiarygodne na odcinku zaobserwowanego przez niego obrazu z kamer monitoringu, podczas gdy pominięte przez Sąd zeznania św. P. K. oceniane w kontekście braku zabezpieczenia monitoringu, nie pozwalają na przyjęcie, że S. P. zaobserwował na monitorze przemieszczającą się wraz z pokrzywdzonym grupę mężczyzn;
b) nienależycie uzasadnionym odmówieniu wiarygodności późniejszym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznawał się do winy, a w szczególności dokonanym z pominięciem zeznań funkcjonariuszy Policji składanych na okoliczność przebiegu czynności zatrzymania i nieuwzględnieniu braku jakichkolwiek informacji o nożu, którym posługiwał się pokrzywdzony w pierwszych wyjaśnieniach wszystkich oskarżonych;
c) nieuwzględnieniu szeregu okoliczności przemawiających za brakiem sprawstwa oskarżonego, takich jak znaczna ilość spożytego alkoholu uniemożliwiająca podejmowanie jakichkolwiek działań, znalezienie przez żonę pokrzywdzonego w lutym 2012 r., kiedy wobec wszystkich oskarżonych stosowany był areszt tymczasowy w skrzynce na listy portfela pokrzywdzonego wraz z kartą płatniczą.
2.
3.
II. W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu na szkodę H. A. (1), obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie
III. W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu na szkodę H. F. (1), obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie
a) bezzasadnym pominięciu zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego A. C. w zakresie, w jakim wskazują na dynamiczny charakter zdarzenia, uniemożliwiający zawiązanie się przestępczego porozumienia między A. D. a pozostałymi oskarżonymi,
b) nieuzasadnionym w żaden sposób przyjęciu współsprawstwa oskarżonego, przy jednoczesnym braku wskazania jakiejkolwiek jego roli.
IV. W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu na szkodę M. C. (1), obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie
V. W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu na szkodę Z. P. (1) i dwóch nieustalonych kobiet, obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie
VI. Obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie
Powołując się na tak sformułowane zarzuty wniósł ten apelujący obrońca:
1)o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie osk. A. D. od popełnienia zarzucanych mu czynów na szkodę H. A., H. F., M. C., Z. P. i dwóch nieustalonych kobiet,
2.o uchylenie w pozostałej części zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. S. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
I.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na błędnej ocenie, że zachowanie K. Z. (1), K. S. (1), R. C. (1) i A. D. (1) będących w stanie upojenia alkoholowego, a polegające na uderzaniu C. S. (1) rękami po ciele i głowie oraz kopaniu, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci krwawienia śródczaszkowego i stłuczenia mózgu z następowym obrzękiem mózgu, stłuczenia oczodołów, licznych stłuczeń twarzoczaszki, stłuczenia powłok brzusznych po stronie lewej, złamania sześciu żeber po stronie lewej w tym dwóch dwukrotnie, stłuczenia tkanek miękkich okolicy lędźwiowej lewej, krzyżowej prawej, okolicy kąta prawego łopatki; nie doprowadziło do śmierci pokrzywdzonego C. S. (1), tym samym skutkując nieprawidłowym zastosowaniem prawa materialnego w postaci zakwalifikowani zachowania oskarżonych w oparciu o
II.alternatywnie na wypadek nieuwzględnienia zarzutu I, rażącą niewspółmierność (łagodność) kar wymierzonych K. Z., K. S., R. C. i A. D. za czyn z
W konsekwencji apelujący ten wniósł o:
1)uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy tych oskarżonych Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
2)względnie – zmianę tego wyroku przez podwyższenie kar wymierzonych wszystkim 4 oskarżonym za czyn z
Obrończyni osk. K. Z. (1) zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:
1.obrazę przepisów postępowania: czyli
2.obrazę przepisów prawa materialnego, tj.
3.błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, co miało wpływ na treść orzeczenia,
4.rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec K. Z. (2) łącznie kary 4 lat pozbawienia wolności, a wynikającą przede wszystkim z uznania oskarżonego Z. winnym pobicia C. S. (1), co miało skutkować ciężkim uszczerbkiem na jego zdrowiu, czyli przestępstwa z
Wniosła ona w konsekwencji o:
1.rozważenie potrzeby uzupełnienia przewodu sądowego i przeprowadzenie na rozprawie odwoławczej dowodu z biegłych neurologów na okoliczność, jakiego typu urazy mogą spowodować śmierć u człowieka ze stwierdzonym podczas sekcji zwłok przewlekłym ale nie leczonym, otorbionym pourazowym krwiakiem podtwardówkowym, gdy osoba nadużywała alkoholu (będąc w stanie upojenia 3,1 promila alkoholu we krwi) oraz jak wpłynął na stan zdrowia C. S. (1) fakt przewożenia chorego ze szpitala we W. po wykonaniu zabiegu, tj. otworu w poprzek czaszki i odessaniu płynu z krwiaka podtwardówkowego, co spowodowało nasilenie się krwawienia do jamy czaszki i zwiększenie się ciśnienia śródczaszkowego – do szpitala w W. – bowiem ten zgłoszony przed pierwszą rozprawa wniosek dowodowy nie został rozpoznany ani nie został odrzucony,
2.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania,
3.względnie – zmianę tego wyroku przez:
- uniewinnienie oskarżonego K. Z. od czynu zarzucanego w pkt 1 części wstępnej,
- zakwalifikowanie czynu z pkt. 2 jako wyczerpującego znamiona
- obniżenie kar co do pozostałych czynów,
- wymierzenie kary łącznej roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Na wstępie stwierdzić należy, że zasadne i to częściowo okazały się apelacje prokuratora oraz oskarżycielki posiłkowej. Mianowicie podzielono stanowiska tych oskarżycieli, że kary wymierzone oskarżonym rażą łagodnością. Nie zgodzono się natomiast z twierdzeniami tych apelujących, jakoby Sąd Okręgowy dokonał błędnych ustaleń w zakresie przestępstwa popełnionego na szkodę C. S. (1).
Generalnie bezpodstawne okazały się apelacje obrońców oskarżonych. Niewielkie korekty wyroku dotyczyły jedynie dwóch czynów, a mianowicie przestępstwa popełnionego przez K. Z. na szkodę M. G. (1) – pracownicy P. Opiekuńczo-Interwencyjnej (...) oraz przestępstwa popełnionego przez K. S., K. Z. i R. C. na szkodę P. L. (czyn zarzucony w pkt 4, a przypisany tym oskarżonym w pkt IX, X i XI).
Na uzasadnienie swego stanowiska przedstawia Sąd Apelacyjny następujące argumenty .
I. co do apelacji obrończymi osk.K. Z. (1) T.VIII k. 1459 i n.
Apelacja ta, co już na wstępie zasygnalizowano, okazała się niezasadna. Niewielka korekta zaskarżonego wyroku co do osk. K. Z. była następstwem nie tyle uwzględnienia zrzutów apelacyjnych ile bardziej konsekwencją zastosowania wskazań zawartych w
1) ustalenia o winie K.Z. w zakresie pobicia C. S. (czyn z p. części wstępnej wyroku),
2) trafność ustaleń co do charakteru przestępstwa zarzuconego w p. 2 części wstępnej (jej zdaniem dopuścił się osk. K. Z. tzw. „zwykłej kradzieży” na szkodę H. A. a nie przestępstwa z
3) ustalenie o rozmiarach przestępstwa zarzuconego w p. 12 części wstępnej (jej zdaniem K.Z. wziął udział jedynie w jednej kradzieży złotego łańcuszka nie zaś w 6 tego rodzaju zachowaniach),
4) kary wymierzone temu sprawcy.
Stosunek Sądu Apelacyjnego do tych zarzutów przedstawia się następująco:
1. Ocena zarzutów obrończyni K.Z. skierowanych przeciwko skazaniu tego oskarżonego za udział w pobiciu C. S..
1) W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że chybione są zarzuty o charakterze procesowym skierowane przez tę apelującą (a także i obrońców innych oskarżonych) przeciwko sposobowi procedowania Sądu Okręgowego.
a) Stwierdzenie powyższe odnosi się w pierwszej kolejności do zarzutu, zignorowania przez Sąd Okręgowy wniosku dowodowego, zgłoszonego rzekomo „ przed pierwszą rozprawą” o powołanie biegłych chirurgów, neurologów na okoliczność, czy doznany wcześniej przez pokrzywdzonego C. S. przed krytycznym pobiciem uraz mózgu w postaci otorbionego krwiaka podtwardówkowego mógł być przyczyną jego śmierci (patrz: wniosek z p. 1 apelacji k. 1460). Zarzut ten jest dla Sądu Odwoławczego niezrozumiały. Pomija się fakt, że lektura akt sprawy nie potwierdza sugestii, jakoby wniosek tego rodzaju zgłoszono cyt. „ przed pierwszą rozprawą” – patrz: Tomy VI i VII akt). W samej zaś rzeczy stwierdzić należy, że gdyby nawet wniosek taki był zgłoszony, to fakt nieprzeprowadzenia dowodu ze wskazanych biegłych nie ma żadnego znaczenia w sprawie. Zwłaszcza zaś jest bez znaczenia dla odpowiedzialności osk. K. Z.. Skarżąca zdaje się bowiem nie zauważać, iż Sąd Okręgowy nie przyjął, że śmierć C. S. była następstwem pobicia dokonanego przez oskarżonych, w tym i K.Z.. Na marginesie stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny stanowisko Sądu Okręgowego zaakceptował, stąd też nie podzielono sugestii apelującej obrończyni K.Z. co do rozważania potrzeby uzupełnienia w instancji odwoławczej postępowania dowodowego w tym zakresie (szerzej na ten temat w rozdziałach poświęconych apelacjom prokuratora i oskarżyciela posiłkowego).
b) Nie sposób także rozumieć zarzutów skierowanych przeciwko sposobowi przesłuchania biegłej lek.med. H. S. (1) (patrz: strona 4 apelacji). Przeprowadziła ona sekcję zwłok pokrzywdzonego i wydała opinię co do rodzaju doznanych przez niego obrażeń ciała. W trakcie składania opinii podczas rozprawy potwierdziła, iż jest lekarzem ze specjalnością medycyny sądowej. Z żadnego fragmentu protokołu przesłuchania nie wynika, aby sugerowała ona, że jest wpisana na listę biegłych sądowych. W tej sytuacji cyt: „ Przewodniczący uprzedził biegłą o odpowiedzialności za złożenie fałszywych zeznań oraz pouczył o treści
c) Podobnie ocenić należy te wszystkie wywody obrończyni które nawiązują do treści tzw. notatek urzędowych z „ rozpytań. Z jednej bowiem strony zasadnie wywodzi ona, iż tzw. „ notatki z rozpytań” nie mają waloru dowodu, zaś z drugiej zarzuca, że Sąd Okręgowy treści tych notatek nie poddaje dokładnej analizie. W samej zaś rzeczy zauważa się, że treść danych z tych „ rozpytań” w niewielkim stopniu odbiega od treści protokołu przesłuchań określonych osób w charakterze podejrzanych czy też świadków. Stąd też i te fragmenty apelacji uznano za bezzasadne.
2) Chybione są także zarzuty, skierowane przeciwko ustaleniom o winie osk. K. Z. w zakresie udziału w pobiciu C. S..
Ustalenia te mają bowiem wsparcie:
1) po pierwsze – w wyjaśnieniach samego K.Z., który w śledztwie trzykrotnie w trakcie pierwszych przesłuchań przyznał się do udziału w pobiciu nieznanego mu mężczyzny (k. 182 – 184 T.I oraz k. 291 – 292 T. II oraz k. 299 T.II). Jest przy tym znamiennym, że wyjaśnienia takie składał nie tylko przed policjantem i prokuratorem, lecz także w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Fabrycznej, gdy odbywało się posiedzenie w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania).
2) po drugie – w wyjaśnieniach innych oskarżonych, biorących udział w tym pobiciu. Jest przy tym znamiennym, że oskarżeni A. D. (1) i R. C. (1) wskazują, że właśnie K. Z. (1) wykazywał się szczególną aktywnością w biciu pokrzywdzonego.
3) po trzecie – w zeznaniach osoby niezainteresowanej w sprawie tj. S. P. (2). Świadek ten pełnił krytycznego dnia obowiązki w zakresie ochrony budynku znajdującego się w pobliżu miejsca, gdzie dokonano pobicia pokrzywdzonego C. S.. Wcześniej widział jak pokrzywdzony ten chodził po ulicy z przedmiotem przypominającym nóż i zachowywał się agresywnie. Ponadto próbował on wejść na teren obiektu chronionego, przez wymienionego świadka. Później na ekranie monitora zauważył go w grupie młodych osób. Wprawdzie nie widział on momentu bicia tego pokrzywdzonego, ale jest znamiennym, że sytuacja ta zaniepokoiła go na tyle, iż postanowił sprawdzić co stało się z tym mężczyzną. Zauważył po wyjściu na zewnątrz, że mężczyzna ten leżał na ulicy ze śladami krwi na głowie (k. 787-787 T.IV, i k. 1182-1184 Tom VII).
4) po czwarte – w treści opinii lekarskiej biegłej z zakresu medycyny sądowej H. S., która stwierdziła, że obrażenia ciała, doznane przez pokrzywdzonego, to wynik pobicia a nie przykładowo rezultat zderzenia z pojazdem mechanicznym (k. 1295 Tom VIII oraz strona 10 opinii k. 566 Tom III). Zważyć należy, że Sąd Okręgowy nie stracił z pola widzenia postawy oskarżonych, którzy w późniejszej fazie śledztwa i w trakcie rozprawy zaprzeczyli, aby brali udział w pobiciu pokrzywdzonego. Trafnie jednak zwrócono uwagę, że na postawę tę wpływ miała wiadomość o śmierci tego pobitego. Jest przy tym znamiennym, że Sąd ten podjął także czynności sprowadzające w celu ustalenia, czy prawdziwe są sugestie oskarżonych o stosowaniu wobec nich w trakcie śledztwa przemocy w celu złożenia określonej treści wyjaśnień. W tym celu przesłuchano funkcjonariuszy policji, przeprowadzających czynności śledcze w niniejszej sprawie (patrz: przesłuchania w trakcie rozprawy M. D. k. 1189-1190, S. C. k. 1192-1193, M. G. k. 1193-1194, P. K. k. 1185- 1187 i K.K. k. 1184-1185). Sąd ten nie przekroczył ram swobodnej oceny dowodów gdy w oparciu o wyniki przesłuchań tych policjantów uznał, iż śledztwo prowadzone było w tej sprawie zgodnie z zasadami określonymi w k.p.k. Jest przy tym znamiennym, na co już zwrócono uwagę wcześniej, że w trakcie posiedzeń dotyczących stosowania tymczasowych aresztowań, oskarżeni nie skarżyli się sądowi, aby stosowano względem nich w śledztwie jakiekolwiek środki przemocy. Paradoksalnie, przeciwko tezie o wymuszeniu przemocą przyznania się do winy, świadczą te fragmenty apelacji, które nawiązują do faktu agresywnego zachowania się pokrzywdzonego. Mianowicie świadek S. P. konsekwentnie utrzymywał, że pokrzywdzony ten przez dłuższy czas zaczepiał na ulicy osoby postronne grożąc im posiadanym nożem. Nóż ten zresztą ujawniono przy leżącym pokrzywdzonym. Zdaniem skarżącego obrońcy fakt ten dowodzi, że wyjaśnienia zostały na oskarżonych wymuszone przemocą, gdyż ani K.Z. ani też którykolwiek z pozostałych sprawców nic nie wspominają by C. S. nożem im groził. Sąd Apelacyjny okoliczność tę interpretuje jednak całkowicie odmiennie niż apelujący obrońca. Przecież fakt agresywnego zachowania pokrzywdzonego i grożenie nożem był od samego początku znany policjantom. Wynikał bowiem nie tylko z zeznań S. P., lecz także z oględzin miejsca zdarzenia (patrz: zdjęcie noża k. 901 T. V). Gdyby więc przesłuchania odbywały się z naruszeniem zasad przewidzianych w kpk mogli policjanci wskazać w protokołach przesłuchań okoliczności, o których wyżej mowa. Nie można przy tym wyolbrzymiać znaczenia tej okoliczności, że oskarżeni nic na temat noża nie wyjaśniają. Zważyć należy, że zdarzenie rozegrało się w nocy i sprawcy zapewne nie dostrzegli, że pokrzywdzony dysponował nożem. W tej sytuacji nie znaleziono podstaw do podzielenia zarzutów obrończyni osk. K. Z., skierowanych przeciwko ustaleniom o sprawstwie tego oskarżonego w zakresie jego udziału w pobiciu C. S.. Kwestia oceny prawnej tego czynu będzie przedmiotem rozważań przy okazji rozważań nad apelacjami prokuratora i oskarżycielki posiłkowej. Natomiast zarzut rażącej surowości kary, wymierzonej za czyn z
Kończąc ten fragment uzasadnienia zauważyć należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy modyfikacja opisu czynu przypisanego oskarżonym (w tym i K.Z.) jest mało precyzyjna. Nie wynika z niej bowiem w sposób jednoznaczny, że oskarżonym nie przypisano odpowiedzialności za śmierć pokrzywdzonego. Stąd też koniecznym stało się doprecyzowanie tego ustalenia niniejszym wyrokiem Sądu Apelacyjnego.
2. Ocena zarzutów, skierowanych przeciwko ustaleniom, odnoszącym się do czynu popełnionego przez K. Z. na szkodę H. A. (czyn z p. 2 części wstępnej wyroku przypisany w p. V części skazującej).
1) Nie podzielono także zarzutów, skierowanych przeciwko ustaleniom o winie K.Z. w zakresie czynu, popełnionego przez niego na szkodę H. A.. Przypomnieć na wstępie należy, że Sąd Okręgowy ustalił, iż oskarżony ten, działając wspólnie z K. S. i przy współudziale A. D. i R. C. zabrał H. A. (1) telefon komórkowy N. wartości nie mniejszej niż 300 zł. a następnie wspomniany K.Z. i K. S. zastosowali przemoc wobec tego pokrzywdzonego, gdy podjął on przedsięwzięcia, zmierzające do odzyskania skradzionego telefonu. Apelująca obrończyni nie kwestionuje zaistnienia tej kradzieży. Trudno zresztą by było inaczej, skoro zważy się, iż skradziony telefon „ sprzedał” osk. K. S. w lombardzie, zawierając tzw. „ umowę pożyczki” nr (...). Zarówno powyższa „umowa” jak i fakt rozpoznania telefonu przez pokrzywdzonego H. A. (1) sprawstwo oskarżonych potwierdzają więc w stopniu oczywistym. Kwestionuje ono natomiast ustalenia o przemocy zastosowanej przez K. Z. i K. S. względem wymienionego pokrzywdzonego, której celem było utrzymanie się w posiadaniu tego skradzionego telefonu. O przejawach tej przemocy zeznawał pokrzywdzony i to nawet w trakcie rozprawy (k. 1142-1143 Tom VIII) oraz wyjaśniali o niej w trakcie śledztwa K.Z. (T. I k. 185) oraz oskarżeni R. C. (k. 760 Tom IV ) i A. D. (k. 193 Tom I ). Szczególnie znamienne są w tym względzie wyjaśnienia A. D.. On wprawdzie nie widział tego fragmentu zajścia, gdy pokrzywdzony szarpał się z oskarżonymi, to jednak domyśla się, iż k.Z. zapewne uderzył pokrzywdzonego, bo miał zakrwawione ręce (k. 760 Tom IV).
W tej sytuacji uznano, że Sąd Okręgowy nie naruszył wskazań zawartych w
2) W tej sytuacji nie sposób kwestionować również oceny prawnej tego czynu. Przemoc zastosowana przez dwóch oskarżonych tj. K.Z. i K. S. w stosunku do pokrzywdzonego, której celem było utrzymanie się w posiadaniu skradzionego telefonu komórkowego uzasadnia zakwalifikowanie tego czynu jako tzw. kradzieży rozbójniczej w rozumieniu
Ocenę kary wymierzonej K.Z. za to przestępstwo, przedstawi Sąd Apelacyjny w dalszych częściach uzasadnienia.
3. Ocena zarzutów skierowanych przeciwko ustaleniom co do rozmiarów winy K.Z. w zakresie udziału w kradzieżach złotych łańcuszków (czyn opisany w p. 12 części wstępnej a przypisany K.Z. w p. XXII części skazującej zaskarżonego wyroku.
Zarzuty obrończyni K.Z., skierowane przeciwko rozstrzygnięciu wskazanemu w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia także okazały się chybione.
1. Przypomnieć na wstępie należy, że Sąd Okręgowy uznał, że osk. K. Z., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami wziął udział we wrześniu 2011 r. w 6 kradzieżach złotych łańcuszków na szkodę 7 kobiet, z których 2 zostały ustalone (Z. P. i L. G.). Zdaniem apelującej ustalenia te są błędne, gdyż materiał dowodowy daje podstawę do przypisania temu oskarżonemu udział jedynie w jednej kradzieży złotego łańcuszka na szkodę nieustalonej kobiety w rejonie osiedla (...).
Zarzut ten uznano za bezzasadny. To prawda, że osk. K. Z. w swych wyjaśnieniach podał, że dokładnie pamięta ten pierwszy wypadek, gdy doszło z inicjatywy K. S. do kradzieży złotego łańcuszka w autobusie na osiedlu (...). Wyjaśnił jednak, że podobnych wypadków było później jeszcze 7 lub 8, przy czym osobą zrywającą łańcuszek z szyi kobiet był on lub K. S.. Podał przy tym, że w kradzieżach tych uczestniczyli także pozostali oskarżeni wg. ustalonego podziału zadań. Mianowicie osoby nie zrywające łańcuszka miały za zadanie cyt. „nam pomóc w razie czegoś, gdyby ktoś chciał nas zatrzymać” (patrz: k. 182-186 Tom I). Jest przy tym znamiennym, że ustalenia te mają oparcie nie tylko w wyjaśnieniach oskarżonych, lecz przede wszystkim w wynikach przeszukań dokonanych w lombardach (patrz: umowy lombardowe pożyczek: k. 74, k. 175, k. 664, k. 825-826, k. 827, k. 828, k. 833). Łańcuszki te sprzedawane były przez osk. K. S., gdyż jedynie on dysponował dowodem osobistym. Przy ocenie wyjaśnień K.Z. a zwłaszcza jego winy nie jest bez znaczenia okoliczność, że w czasie dokonywania tych kradzieży przebywał on we W. i był na tzw. „niepowrocie” z Ośrodka (...) w Ł.. Korzystał w tym czasie z gościny swego kuzyna a mianowicie oskarżonego K. S.. Jest więc zrozumiałym, że tego rodzaju kradzieże były metodą zdobywania środków utrzymania. Nie przekroczył wobec tego uprawnień zawartych w
Nie budzi zastrzeżeń także ocena prawna tego czynu, gdy zważy się, iż wszystkie 7 kradzieży potraktowano jako czyn ciągły. Taka ocena prawna jest zasadna, albowiem z dokonywania kradzieży mieli zamiar uczynić sobie oskarżeni (w tym zwłaszcza K.Z.) metodę zdobywania środków utrzymania.
Na temat kary wymierzonej za to przestępstwo wypowie się Sąd Apelacyjny w dalszych fragmentach uzasadnienia i to zarówno przy okazji oceny apelacji obrońcy osk.K. Z. jak i oceny apelacji oskarżycieli.
4. Powody zmiany orzeczeń zawartych w p. 4 części wstępnej i w p. 11 części wstępnej zaskarżonego wyroku.
Jak to już wcześniej zasygnalizowano, obrończyni, oskarżonego K. Z. zakwestionowała ustalenia o winie tego oskarżonego w zakresie 3 przestępstw będących przedmiotem poprzednich fragmentów niniejszego uzasadnienia. Na podstawie
1. Pierwsza z tych korekt odnosi się do ustaleń, dotyczących wartości telefonu komórkowego, skradzionego przez K. Z., K. S. i R. C., pokrzywdzonemu P. L. (p. 4 części wstępnej, p. IX części rozstrzygającej).
W tym zakresie obrońca osk. R. C. zasadnie zarzucił, że kwestia wartości przedmiotowego telefonu znalazła się poza sferą rozważań Sądu Okręgowego. Dostrzeżono mianowicie, że pokrzywdzony ten w trakcie śledztwa określił wartość tego telefonu na 300 zł. (k. 584 Tom III). W trakcie rozprawy zeznał jednak, że telefon ten miał wartość 150 zł. przy czym oświadczył, iż także w śledztwie cyt. „ zeznawałem, że wartość tego telefonu wynosi ok. 150 zł.” (cytat z k. 1144 T.VII). Oczywiście poważnym niedociągnięciem Sądu Okręgowego jest brak odniesienia się do tych rozbieżności, albowiem kwestie wartości przedmiotu kradzieży ma istotne znaczenie dla oceny prawnej tego konkretnego czynu. Uzasadnia bowiem odpowiedzialność bądź to na podstawie
2. Nie zostały zaskarżone także ustalenia o winie K.Z. w zakresie czynu opisanego w p. 11 części wstępnej a przypisanego w p. XXI części rozstrzygającej. Chodzi tu o zdarzenie, do którego doszło z udziałem wymienionego oskarżonego w P. Opiekuńczo-Interwencyjnej P. D. we W.. W placówkach tego rodzaju umieszczani są m.in. uciekinierzy z (...), (...) i rodzinnych domów dziecka (patrz: Tom IX. K. 1530). Z tego powodu został tam umieszczony 30.09.2012 r. po zatrzymaniu osk. K. Z., który nie powrócił do (...) w Ł. – (k. 278-286 Tom II). W P. tej miał przebywać do 05.10.2011 r. (k. 285 T.II). Krytycznej nocy tj. 01.10.2011 r. postanowił jednak uciec. Próbowała zatrzymać go M. G. (1), zatrudniona w tej placówce w charakterze wychowawcy (k. 275 Tom II). W trakcie szarpaniny oskarżony uderzył całym swym ciałem wymienioną pokrzywdzoną, powodując jej upadek na ziemię i spowodował szereg obrażeń skutkujących rozstrojem zdrowia na czas nie przekraczający 7 dni (opinia k. 1340 – 1341 Tom VIII). Fakt zakwalifikowania tego przestępstwa na podstawie
5. Ocena zarzutów skierowanych przeciwko karom wymierzonym K.Z..
Niezasadne okazały się także zarzuty obrończyni skierowane przeciwko karom wymierzonym K.Z.. Wręcz przeciwnie – kary orzeczone względem tego oskarżonego rażą łagodnością, stąd też uwzględniono apelacje oskarżycieli i kary te podwyższono w instancji odwoławczej.
Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z zarzutem apelującej obrończyni, jakoby K.Z. skazano z naruszeniem wskazań z
II. Ocena apelacji obrońcy osk. R. C. (1) (Tom VIII, k. 1433 in).
Apelacja wymieniona w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia okazała się zasadna jedynie w tym zakresie w jakim kwestionuje ustalenia co do wartości telefonu komórkowego skradzionego P. L. (czyn opisany w pakt 4 części wstępnej a przypisany w pkt XI części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku). Pozostałe zarzuty uznano natomiast za niezasadne. Poniżej argumenty, wspierające stanowisko Sądu Apelacyjnego.
1. Ocena zasadności zarzutów procesowych, podniesionych przez obrońcę R. C. przeciwko sposobowi prowadzenia postępowania przygotowawczego.
Na wstępie zauważyć należy, że osk. R. C. nie tylko na rozprawie, lecz także i w śledztwie generalnie negował swą winę. Przyznał się jedynie do stosunkowo niewielkiego udziału w pobiciu C. S., a także podrzędnej roli w trakcie dokonywania kradzieży łańcuszków. Co do innych czynów sugerował, iż był jedynie ich świadkiem. W tej sytuacji dowodami jego winy w zakresie przypisanych mu przestępstw były głównie wyjaśnienia innych oskarżonych. Jest więc zrozumiałym, że w apelacji swej obrońca osk. R. C. podejmuje przedsięwzięcia, zmierzające do podważenia wiarygodności wyjaśnień składanych w śledztwie przez poszczególnych oskarżonych. Sugeruje przy tym, że wyjaśnienia te zostały złożone z naruszeniem zasad procesowych, określonych w przepisach k.p.k. Stanowiska tego nie podzielono.
1) Stwierdzenie powyższe odnosi się w pierwszym rzędzie do tych argumentów, które odnoszą się do tzw. „notatek urzędowych,” sporządzonych przez policjantów z rozmów odbytych z podejrzanymi lub niektórymi świadkami. Zważyć przecież należy, że „notatki” takie nie mają procesowego znaczenia i nie mogą być podstawą ustaleń faktycznych. Nie były więc i w sprawie niniejszej podstawą ustaleń, dokonywanych przez Sąd Okręgowy (patrz: uzasadnienie zaskarżonego wyroku).
2) Chybiony i to w stopniu oczywistym jest także zarzut obrazy
3) Podobnie ocenić należy zarzut, podniesiony w p. I. 4 apelacji. Sugestia tego obrońcy, jakoby nie został on zawiadomiony o terminie przesłuchania osk. R. C. w dniu 9 lutego 2011 r. pozostaje w oczywistej opozycji do treści zapisu, znajdującego się na k. 754 T. IV akt. To prawda, że w trakcie przesłuchania wymienionego oskarżonego obrońca nie brał udziału, lecz z treści informacji, zawartej na k.754, jednoznacznie wynika, że o terminie tego przesłuchania został on poinformowany. Jest przy tym znamiennym, że nie domagał się on, by powyższe stwierdzenie prokuratora zostało sprostowane.
Inne zarzuty procesowe zostały skierowane przeciwko sposobowi procedowania Sądu Okręgowego, w tym głównie przeciwko ocenie dowodów. Zostaną one ocenione przy okazji rozważania zarzutów, podniesionych przez tego obrońcę przeciwko ustaleniom o winie osk. R. C. w zakresie wszystkich przypisanych mu przestępstw.
2. Ocena zarzutów, skierowanych przeciwko skazaniu R. C. za udział w pobiciu C. S. (czyn opisany w p. 1 części wstępnej, a przypisany w p. III części rozstrzygającej,
1) Zarzutów, podniesionych pod adresem ustaleń o udziale R. C. w pobiciu C. S., co już wcześniej zasygnalizowano, Sąd Apelacyjny nie podzielił. To prawda, że w trakcie rozprawy oskarżony ten nie przyznał się do tego przestępstwa (podobnie jak i do pozostałych mu przypisanych ), lecz jego postawa nie uszła uwadze Sądu Okręgowego. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku prześledzono w jaki sposób zachowywał się ten sprawca w trakcie składania poszczególnych wyjaśnień w tym i odnoszących się do pobicia C. S.. Sąd Okręgowy zauważył, że składając wyjaśnienia przed prokuratorem w dniu 30.09.2011 r. potwierdził on fakt włączenia się do bicia wymienionego pokrzywdzonego, przyznając, iż go kopnął (k. 224-225 T.II). Jest przy tym znamiennym, że było to pierwsze przesłuchanie tego oskarżonego w sprawie. Podtrzymał on te wyjaśnienia przed Sądem Rejonowym, gdy odbyło się posiedzenie w przedmiocie rozpoznania wniosku o jego tymczasowe aresztowanie (k. 227-228 Tom II). Sąd Okręgowy zwrócił ponadto uwagę na wyjaśnienia innych oskarżonych, którzy w trakcie śledztwa potwierdzili udział R. C. w pobiciu C. S..
W tej sytuacji zarzut, jakoby ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy naruszała wskazania zawarte w
2) Fakt kwestionowania ustaleń o winie oskarżonego w zakresie przypisanego mu udziału w pobiciu C. S., obliguje do całościowej oceny wyroku wydanego co do tego czynu
Z przyczyn określonych w
3. Ocena zarzutów skierowanych przeciwko skazaniu R. C. za czyn opisany w p. 3, a przypisany w p. VIII części skazującej zaskarżonego wyroku (kradzież telefonu komórkowego na szkodę H. A.).
Za niezasadne uznano także zarzuty, skierowane przeciwko ustaleniom o winie R. C. w zakresie udziału w kradzieży telefonu komórkowego, należącego do H. A. (1). Przed podaniem argumentów, uzasadniających powyższe stanowisko, przypomnieć należy, że zdarzenie, o którym mowa w tym fragmencie uzasadnienia było przedmiotem wcześniejszych rozważań, gdy oceniano apelację obrońcy osk. K. Z.. W przestępstwie popełnionym na szkodę H. A. uczestniczyło bowiem 4 oskarżonych, przy czym ich rola była na tyle zróżnicowana, że 3 osobom postawiono zarzut dokonania kradzieży rozbójniczej z
1) Jak to już wcześniej przedstawiono, apelujący obrońca kwestionuje ustalenia o udziale R. C. w kradzieży, o której mowa w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia. Podnosi przy tym takie same argumenty, jakie kierował przeciwko innym ustaleniom o winie tego oskarżonego. Na temat zarzutów procesowych wypowiedział Sąd Apelacyjny swoje stanowisko we wcześniejszych fragmentach uzasadnienia. Nie podzielono także twierdzeń, że Sąd Okręgowy dokonał błędnych ustaleń odnośnie udziału osk. R. C. w kradzieży popełnionej na szkodę H. A.. Sąd ten nie stracił bowiem z pola widzenia postawy wymienionego oskarżonego, który w trakcie rozprawy nie przyznał się do winy. Nie podzielił Sąd Okręgowy także sugestii ze śledztwa tego sprawcy, jakoby był on jedynie świadkiem tego czynu. To prawda, że to nie on zabrał telefon komórkowy pokrzywdzonemu i nie on stosował później przemoc względem tego pokrzywdzonego, gdy chciał on odzyskać skradziony telefon. Przy ocenie kradzieży, w których on uczestniczył nie można pomijać sposobu życia jaki prowadzili w tym czasie oskarżeni, w tym i R. C.. Żaden z nich nie pracował, nikt też w tym czasie nie chodził do szkoły. Przebywali niemalże bez przerwy w całej tej kilkuosobowej grupie i to do późnych godzin nocnych. Kradzieże telefonów komórkowych, zrywanie złotych łańcuszków i przekazywanie tych przedmiotów do lombardów było metodą funkcjonowania ich w społeczeństwie. To prawda, że kradzieży tych przedmiotów dopuszczał się w określonej sytuacji tylko jeden z nich. Pozostałe osoby nie były jednak jednie biernymi obserwatorami. Udzielali oni swoją obecnością temu konkretnemu sprawcy kradzieży nie tylko pomocy psychicznej, lecz nadto mieli za zadanie zabezpieczyć jego ucieczkę. Przecież tak rolę ich opisywał w śledztwie i to przed prokuratorem m.in. właśnie osk. R. C.. Wyjaśnił on bowiem m.in. cyt: „Była taka sytuacja, że K. nam mówił, że jakby coś, jakby ktoś go chciał zatrzymać, złapać, na tej kradzieży, to my z S. mamy mu pomóc. Mieliśmy odciągnąć osobę, która by go goniła, albo coś w tym stylu” (cytat z k. 758 Tom IV). Wprawdzie po kradzieży dokonanej na szkodę H. A., osk. R. C. nie udzielał pomocy K.Z., gdy pokrzywdzony próbował mu telefon odebrać, ale było to zapewne wynikiem tego, iż po aktach przemocy zastosowanych przez K. S. i K.Z., pokrzywdzony zaniechał kontynuowania prób odbierania telefonu. Nie zmienia to jednak faktu, że treść zeznań R. C. wskazuje, iż śledził on przebieg tej fazy zdarzenia w trakcie której względem pokrzywdzonego stosowano przemoc. Trafnie wobec tego uznał Sąd Okręgowy, że R. C. był także współsprawcą tej kradzieży, chociaż nie w formie kwalifikowanej o jakiej stanowi
W podsumowaniu więc stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy, dając wiarę wyjaśnieniom współoskarżonych, nie naruszył reguł odnoszących się do oceny dowodów. Szczególnie znamienne w tym względzie były wyjaśnienia K.Z., gdy opisuje sposób zachowania swojego i pozostałych oskarżonych przed tą kradzieżą. Mianowicie porozumieli się bez słów, gdy stwierdzili, że pokrzywdzony H. A. ma telefon i jest przy tym w stanie nietrzeźwości. Wyjaśnił m.in. „ Nam ten telefon się od razu spodobał. Wszyscy patrzyliśmy na siebie. Ja chciałem by mi pokazał telefon. Gdy autobus się zatrzymał, to udałem, że chciałem mu oddać ten telefon, zabrałem szybko rękę i szybko wysiadłem z autobusu, a koledzy za mną. Ten mężczyzna też szedł za nami, mówił żebyśmy mu oddali telefon. My mówiliśmy żeby odszedł, żeby sp….ł” (cytat z k. 185 T. I).
2) Fakt kwestionowania ustaleń o winie R. C. obliguje także do oceny kary wymierzonej temu sprawcy za przypisany mu udział w kradzieży telefonu komórkowego na szkodę H. A. (dyrektywa z
4. Ocena zarzutów skierowanych przeciwko ustaleniom odnoszącym się do udziału R. C. w kradzieży telefonu komórkowego, należącego do P. L. (czyn z p. 4 części wstępnej, przypisany w p. XI części skazującej).
Przestępstwo wymienione w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia było przedmiotem wcześniejszych rozważań, odnoszących się do osk. K. Z. (p. 4 Powody zmiany orzeczeń zawartych w p. 4 i 11 części wstępnej zaskarżonego wyroku). W kradzieży telefonu komórkowego należącego do P. L. brało bowiem udział 3 oskarżonych, a mianowicie: K.Z., R. C., K. S..
Apelujący obrońca osk. R. C. skierował pod adresem zaskarżonego wyroku dwa zarzuty. Mianowicie - przede wszystkim zakwestionował, aby wymieniony oskarżony był sprawcą tej kradzieży. Niejako alternatywnie zgłosił zastrzeżeni a co do ustaleń o wartości tego telefonu. Spośród tych zarzutów jedynie ten alternatywny okazał się uzasadniony.
1. Nie zgodzono się natomiast z podstawowym zarzutem, skierowanym przeciwko ustaleniom o udziale R. C. w tej kradzieży. Skarżący obrońca odwołuje się w tym względzie do postawy wymienionego oskarżonego, który w trakcie rozprawy kategorycznie zanegował swą winę w którymkolwiek z zarzuconych mu przestępstw. Ponadto podnosi ten sam zarzut o charakterze procesowym co do wartości dowodowej wyjaśnień złożonych przez oskarżonych w trakcie śledztwa. Kwestia zarzutów procesowych, skierowanych przez tego obrońcę przeciwko sposobowi prowadzenia śledztwa była przedmiotem wcześniejszych rozważań. Te wcześniejsze argumenty Sądu Apelacyjnego zachowują swą aktualność i do niniejszego fragmentu rozważań. W konsekwencji przyjęto, że Sąd Okręgowy nie naruszył reguł, odnoszących się do oceny dowodów, gdy uznał, że wyjaśnienia K. Z. i K. S. złożone w śledztwie mogą być podstawą ustaleń nie tylko odnośnie ich winy, lecz także i winy osk. R. C..
2. Już wyżej zasygnalizowano, że obrońca ten podniósł nadto alternatywny zarzut pod adresem rozstrzygnięcia, odnoszącego się do czynu opisanego w p. 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku, a mianowicie co do wartości skradzionego telefonu. Zarzut ten, z przyczyn podanych wcześniej w p. 4, gdy oceniano apelację obrońcy osk. K. Z., uznano za zasadny (p. 4. i 11 części wstępnej zaskarżonego wyroku). W konsekwencji uznano, że czyn ten stanowi wykroczenie, wyczerpujące znamiona
5. Ocena zarzutów, skierowanych przeciwko ustaleniom o udziale R. C. w kradzieżach złotych łańcuszków (czyn zarzucony w p. 8 części wstępnej a przypisany w p. XVIII części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku).
Nie podzielono także zarzutów, skierowanych przeciwko ustaleniom o udziale R. C. w kradzieżach złotych łańcuszków. Przypomnieć w tym miejscu należy, że ten przejaw przestępczej działalności oskarżonych był omawiany już wcześniej, gdy oceniano apelację obrońcy K.Z.. Już w tym poprzednim fragmencie uzasadnienia wskazano, że z dokonywania kradzieży, głównie telefonów na szkodę nietrzeźwych mężczyzn oraz złotych łańcuszków, noszonych przez kobiety, uczynili sprawcy, występujący w niniejszej sprawie, sposobem na funkcjonowanie w społeczeństwie. Sąd Okręgowy ustalił, że R. C. wziął udział w 4 takich kradzieżach.
1. Apelujący obrońca ustalenia te kwestionuje.
Na uzasadnienie swego stanowiska odwołuje się przede wszystkim do postawy, prezentowanej przez R. C. w trakcie rozprawy. Istotnie wymieniony sprawca, słuchany przed Sądem, nie przyznał się, co już wcześniej podniesiono, do żadnego z zarzuconych mu czynów (k. 1138 Tom VII). Sąd Okręgowy nie stracił jednak z pola widzenia jego postawy. Przeciwstawił jej nie tylko wyjaśnienia innych oskarżonych, lecz przede wszystkim i wyjaśnienia tego oskarżonego, składane w trakcie śledztwa. Wprawdzie oświadczał on wówczas, że nie brał udział w zarzucanych mu kradzieżach łańcuszków, lecz winę swą potwierdzał w sposób pośredni. Sugerował bowiem, iż był jedynie świadkiem takich czynów dokonywanych przez innych oskarżonych, głównie K. Z. i K. S., ale równocześnie przyznawał, że zadaniem osób, które nie zrywały kobietom łańcuszków było ubezpieczanie tych bezpośrednich sprawców przed ewentualnym zatrzymaniem. Na ten fragment wyjaśnień R. C. zwrócono uwagę w poprzednich fragmentach uzasadnienia, zwłaszcza wówczas, gdy oceniano zarzuty obrońcy tego oskarżonego, skierowane przeciwko ustaleniom o jego udziale w kradzieży telefonu na szkodę H. A.. Uwzględniając przy tym wielokrotnie powtarzane wcześniej argumenty, przemawiające za prawdziwością wyjaśnień, jakie składali poszczególni oskarżeni w trakcie śledztwa, uznano, że Sąd Okręgowy nie naruszył reguł odnoszących się do oceny dowodów, gdy te wcześniejsze wyjaśnienia przyjął za podstawę ustaleń o winie oskarżonych, w tym i osk. R. C..
2. Kierunek tej apelacji to jest co do winy, obliguje do całościowej oceny wyroku zaskarżonego i co do rozstrzygnięcia z p. XVIII
Dyrektywa zawarta w
I II. Ocena apelacji obrońcy osk. K. S. (1).
Apelująca obrończyni osk. K. S. zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu jedynie w zakresie skazania tego sprawcy za udział w pobiciu C. S.. Zdaniem tej skarżącej brak dowodów świadczących o udziale K. S. w biciu pokrzywdzonego, gdyż nie potwierdza tego żaden ze świadków, a nadto oskarżony ten, popełniając inne przestępstwa cyt. „ nigdy nie używał przemocy fizycznej i nigdy nie był stroną agresywną” (cytat z uzasadnienia apelacji k. 1430).
Ponadto eksponuje ona fakt, że na butach oskarżonego nie ujawniono śladów biologicznych, świadczących o kontaktach z pokrzywdzonym. W tej sytuacji, w jej przekonaniu, nie można wykluczyć, że doznane przez C. S. obrażenia to wynik upadku lub potrącenia przez pojazd mechaniczny.
Przedstawiona argumentacja jest niezasadna.
1) Przede wszystkim nie można zgodzić się z sugestiom skarżącego, jakoby w sprawie nie było bezpośrednich dowodów, świadczących o udziale K. S. w pobiciu C. S.. On sam wprawdzie w trakcie rozprawy zaprzeczył, aby miał cokolwiek wspólnego z tym czynem, ale w trakcie śledztwa wyjaśnił, iż zdarzenie takie zaistniało, z tym, że on był jedynie jego świadkiem (k. 201-202 Tom I). Sąd Okręgowy wersji tej nie dał wiary uznając, iż prawdziwe są wyjaśnienia współoskarżonych K.Z., R. C. i A. D.. Wszyscy oni w trakcie postępowania przy pierwszych przesłuchaniach u prokuratora przyznali się do tego czynu, wyjaśniając przy tym, że K. S. także brał w nim aktywny udział. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd ten wytłumaczył także przekonujące powody, dla których w późniejszej fazie śledztwa oraz podczas rozprawy oskarżeni wycofali się z tych wyjaśnień. Mianowicie dotarła do nich informacja, że pokrzywdzony zmarł.
2) Po drugie nie można bezkrytycznie podzielić sugestii skarżącej obrończyni, jakoby osk. K. S. nigdy nie stosował przemocy w trakcie dokonywania przypisanych mu przestępstw. Przecież taką przemoc stosował on wobec H. A. (1), aby K.Z. utrzymał się w posiadaniu skradzionego telefonu komórkowego. Zauważyć należy, że okoliczności tego czynu były przedmiotem wcześniejszych rozważań gdy oceniano apelację obrońcy K.Z..
3) Po trzecie – nie sposób wyolbrzymiać znaczenia tej okoliczności, że na obuwiu oskarżonego nie ujawniono śladów biologicznych potwierdzających kontakt z pokrzywdzonym. Przecież ślady takie nie zawsze pozostaną jako następstwo kontaktu z inną osobą,
4) Po czwarte – chybione są także sugestie, jakoby obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzonego mogły być wynikiem innych zdarzeń losowych nie zaś pobicia. Już we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia rozważał Sąd Apelacyjny tę kwestię, gdy oceniano apelację obrońcy osk. K. Z.. Odwołano się wówczas do stanowczych stwierdzeń zawartych w opinii dr. H. S. z których wynika, że obrażenia doznane przez C. S. są typowe dla pobicia, a przy tym nie są tego rodzaju, które występują w następstwie zderzenia z pojazdem mechanicznym. W konsekwencji uznano, że Sąd Okręgowy dokonał trafnych ustaleń o winie osk. K. S. w zakresie jego udziału w pobiciu pokrzywdzonego C. S..
5) Kierunek tej apelacji (tj. co do winy) obliguje do całościowej oceny zaskarżonego wyroku
Dyrektywa wyrażona w/w przepisie obliguje także do oceny kary wymierzonej K. S. za to przestępstwo. Został on skazany na 3 lata pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny nie traci z pola widzenia faktu, że wymieniony sprawca jest osobą młodocianą ( urodz. (...)). Zważyć jednak należy, że prowadzony w sierpniu i wrześniu 2011 r. styl życia dowodzi, iż stopień jego demoralizacji jest daleko posunięty. Przecież uznał on, że kradzieże telefonów i zrywaniu kobietom łańcuszków będą metodą na jego funkcjonowanie w społeczeństwie. W tej sytuacji uznano, że kara 3 lat wymierzona za udział w pobiciu C. S. nie tylko nie razi surowością, lecz jest rażąco łagodna. W konsekwencji uwzględniono apelację oskarżycieli i wyrok w tym zakresie, a także co do zastosowania instytucji z
IV. Ocena zarzutów zawartych w apelacji obrońcy osk. A. D. (1) (Tom VIII k. 1466 i n.).
Już na wstępie stwierdzić należy, że nie podzielono zarzutów i wniosków zawartych w apelacji obrońcy osk. A. D.. Przed podaniem argumentów, uzasadniających powyższe stanowisko, przypomnieć należy, że wymieniony oskarżony został skazany za 5 przestępstw a mianowicie:
1) za udział w pobiciu C. S. na podstawie
2) za kradzież telefonu na szkodę H. A. na podstawie
3) za udział w rozboju na szkodę H.F. na podstawie
4) za udział w kradzieży rozbójniczej na szkodę M. C. na podstawie
5) za udział w 2 kradzieżach złotych łańcuszków popełnionych na szkodę Z.P. i 2 nieznanych kobiet na podstawie
Zaskarżonym wyrokiem połączył Sąd Okręgowy w/w kary i wymierzył A. D. na podstawie
Apelujący obrońca kwestionuje:
a) po pierwsze – ustalenia o winie osk. A. D. w zakresie wszystkich przypisanych mu przestępstw. Wywodzi przy tym, że u podstaw tych błędnych ustaleń legła wadliwa ocena dowodów dokonana w niektórych wypadkach z naruszeniem istotnych zasad procesowych,
b) po drugie – kary wymierzone oskarżonemu, w tym zwłaszcza karę łączną, zarzucając, iż Sąd Okręgowy błędnie zastosował przepis
Wobec takiej treści apelacji, Sąd Odwoławczy podda ocenie zasadność ustaleń o winie osk. D. w zakresie wszystkich 5 przypisanych mu przestępstw. Jest przy tym oczywistym, że ocenione zostaną także kary wymierzone oskarżonemu, bo obowiązek taki ciążyłby na Sądzie Apelacyjnym nawet, gdyby wyrok w tym zakresie nie został zaskarżony (patrz: nakaz zawarty w
1. Ocena zasadności zarzutów skierowanych przeciwko ustaleniom o udziale A. D. w pobiciu S. S. (czyn opisany w p. 1 a przypisany w p. IV).
1) Na wstępie przypomina Sąd Apelacyjny za przestępstwo udziału w pobiciu C. S. skazano 4 osoby, a mianowicie oprócz A. D. nadto K. Z., K. S. i R. C.. Pozostali trzej wymienieni oskarżeni także kwestionowali ustalenia co do swej winy w zakresie tego przestępstwa. Ich apelacje były przedmiotem wcześniejszych fragmentów niniejszego uzasadnienia. W apelacjach swych obrońcy wymienionych oskarżonych powoływali się na podobne argumenty co i obrońca osk. A. D.. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny pragnie w pierwszej kolejności odwołać się do swych wcześniejszych rozważań, zawartych w niniejszym uzasadnieniu. Stanowią one bowiem uzupełnienie argumentacji przedstawionej w niniejszym fragmencie uzasadnienia.
2) Kwestionując ustalenia o winie A. D. wywodzi apelujący obrońca, że w trakcie rozprawy zarówno ten oskarżony jak i trzej pozostali sprawcy pobicia zaprzeczyli, aby brali udział w zarzuconym im przestępstwie. To prawda. Zważyć jednak należy, że innej treści wyjaśnienia złożyli oni w postępowaniu przygotowawczym. Przyznali się wówczas do pobicia pokrzywdzonego. Takie też wyjaśnienia złożył w trakcie pierwszego przesłuchania przed prokuratorem osk. A. D., przyznając się do kopnięcia, leżącego na ulicy, wcześniej bitego przez inne osoby, C. S. (k. 192-193). Apelujący obrońca zarzuca, iż wyjaśnienia te nie mogą być procesowo wykorzystane, albowiem podejrzanemu nie przedstawiono wcześniej w tym zakresie zarzutu. Odwołuje się w tym względzie do treści postanowienia z dnia 29.09.2011 r., w którym istotnie zarzut pobicia C. S. nie został A. D. (1) postawiony (k. 188 Tom I). Treść tego postanowienia nie może być jednak interpretowana w oderwaniu od innych decyzji procesowych, podjętych przez organy ścigania wobec wymienionego oskarżonego. Zważyć przecież należy, że tego samego dnia, ale o wcześniejszej porze tj. o godzinie 7, 20 został mu ogłoszony protokół zatrzymania osoby, w którym stwierdza się, iż podstawą tej decyzji jest podejrzenie popełnienia w dniu 20.07.2011 r. przy ul. (...) przestępstwa z
3) Nie podważają trafności ustaleń o udziale A. D. w tym pobiciu także wyniki badań jego butów. Zważyć przecież należy, że został on zatrzymany po upływie 9 dni od krytycznego zdarzenia. Choćby więc taki upływ czasu tłumaczy negatywny wynik tych badań. Niezależnie od tego zważyć należy, że zdarzenie miało stosunkowo krótkotrwały przebieg, sąd też kontakty oskarżonych z pokrzywdzonym wcale nie musiały pozostawiać śladów biologicznych tego pokrzywdzonego na odzieży sprawców pobicia.
4) Zarzuca skarżący, że w sprawie brak zeznań osób postronnych, które obserwowały przebieg krytycznego zdarzenia. To prawda, gdyż nawet S. P., który wcześniej miał styczność z pokrzywdzonym i widział przejawy jego agresywnego zachowania, nie widział tej fazy zajścia, gdy był on bity. Jest jednak znamiennym, że na podstawie wcześniejszej sytuacji, gdy dostrzegł moment zbliżenia się do siebie grupy młodych ludzi i pokrzywdzonego, to miał przeczucie, że może zostać on pobity. Z tego też powodu wkrótce potem wyszedł na zewnątrz, gdyż był zaniepokojony faktem nieobecności pokrzywdzonego na swym monitorze. Stwierdził wówczas, że pokrzywdzony leży nieprzytomny na skraju ulicy.
5) Nie bardzo zrozumiałe są zarzuty kierowane w apelacji odnośnie sposobu przeprowadzania dowodu z zeznań funkcjonariuszy policji (strona 7 apelacji). Przecież ich zeznania miały na celu przede wszystkim sprawdzenie wersji oskarżonych, jakoby w trakcie śledztwa stosowano wobec nich niedozwolone metody. Nie był one natomiast podstawą ustaleń o winie oskarżonych (patrz: uzasadnienie zaskarżonego wyroku).
6) Podobnie ocenić należy argumenty, odnoszące się do noża znalezionego obok pokrzywdzonego. Jest przecież niespornym, że był to nóż należący do tego pokrzywdzonego. Zeznawał o nim świadek S. P.. Widział bowiem, że pokrzywdzony ten chodził po ulicy i groził tym nożem osobom postronnym. To prawda, że żaden z oskarżonych w swych wyjaśnieniach nie wspomina, aby pokrzywdzony groził im nożem a nawet by widzieli w jego ręce nóż. Zważyć jednak należy, że zdarzenie odbyło się o późnej porze nocnej (ok. godz. 2 oo w nocy) i miało dynamiczny charakter. Mogli więc oskarżeni nie widzieć noża w ręku C. S.. Nie jest też wykluczone, że w tym czasie noża tego on nie demonstrował, lub nawet wcześniej utracił.
W tym stanie rzeczy uznano, że brak podstaw do kwestionowania ustaleń o sprawstwie A. D. w zakresie przypisanego mu udziału w pobiciu C. S..
7) Kierunek tej apelacji obliguje do całościowej oceny zaskarżonego wyroku w tym i do rozważenia, czy trafna jest ocena prawna tego czynu
Dyrektywa, zawarta w/w przepisie, obliguje także do oceny kary, wymierzonej A. D. za ten czyn. Przypomnieć wobec tego należy, że został on skazany na podstawie
2. Ocena zarzutów, skierowanych przeciwko skazaniu A. D. za udział w kradzieży telefonu komórkowego na szkodę H. A. (1) (czyn opisany w p. 2 części wstępnej a przypisany w p. VII części rozstrzygającej).
1) To prawda, że to nie A. D. zabrał telefon komórkowy pokrzywdzonemu (uczynił to K.Z.) i nie on w późniejszym czasie stosował przemoc względem tego pokrzywdzonego, aby utrzymać się w posiadaniu tej rzeczy (przemoc tę stosowali K.Z. i K. S.). Oceniając jednak rolę osk. A. D. zarówno w autobusie, gdzie dokonano kradzieży a także później poza autobusem, gdy stosowano przemoc względem H. A., nie można pomijać charakteru związków istniejących między poszczególnymi oskarżonymi. Zważyć należy, że w tym czasie tj. w sierpniu i wrześniu 2011 r. oskarżeni, głównie na skutek inspiracji K. S., zdecydowali, że będą zdobywać środki pieniężne z kradzieży, głównie telefonów komórkowych i złotych łańcuszków z szyi kobiet. Już w poprzednich fragmentach uzasadnienia zwrócono uwagę, że kradzieży tych dopuszczał się w określonej sytuacji tylko jeden z tych oskarżonych. Pozostałe osoby nie były jednak jedynie biernymi obserwatorami tego czynu. Udzielali oni swoją obecnością temu konkretnemu sprawcy nie tylko pomocy psychicznej, lecz mieli nadto za zadanie zabezpieczyć jego ucieczkę. Fakt ten wynika wprost z wyjaśnień R. C., który był także jednym z czterech uczestników kradzieży popełnionej na szkodę H. A.. Wyjaśnił on przecież m.in. że cyt. „ Była taka sytuacja, że K. nam mówił, że jakby coś, jakby ktoś go chciał zatrzymać, złapać na tej kradzieży to my z S. mamy mu pomóc. Mieliśmy odciągnąć osobę, która by go goniła lub coś w tym stylu” (cytat z k. 758 T. IV). W tej sytuacji wyjaśnienia K. Z., gdy po podjęciu decyzji o dokonaniu kradzieży tego telefonu, spojrzał znacząco na pozostałych oskarżonych, potwierdzają jedynie pogląd Sądu co do istnienia porozumienia między oskarżonymi w zakresie realizowanego przestępstwa (k. 185 Tom I).
2) Fakt kwestionowania ustaleń o winie tego oskarżonego obliguje do całościowej oceny zaskarżonego wyroku
Dyrektywa z
3. Ocena zarzutów skierowanych przeciwko skazaniu A. D. za udział w napadzie rabunkowym na pokrzywdzonym H. F. (1) (czyn z p. 5, przypisany w p. XV części skazującej ).
1) Argumenty apelującego obrońcy, przeciwko rozstrzygnięciu wskazanemu w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia, przedstawiają się podobnie jak i co do skazania A. D. za udział w kradzieży na szkodę H. A.. Sąd Apelacyjny jest świadom, że to nie A. D. zastosował przemoc wobec pokrzywdzonego i to nie on zabrał mu telefon komórkowy. W przestępstwie tym uczestniczyło 3 oskarżonych a mianowicie oprócz A. D. nadto A. C. i H. M. i to ci dwaj ostatni wskazani wykonali zasadnicze czynności sprawcze rozboju. Okoliczności powyższe nie mogą być jednak oceniane w oderwaniu od wcześniej dokonanych ustaleń o rodzaju porozumień istniejących między wszystkimi osobami oskarżonymi w tej sprawie. Już w poprzednim fragmencie uzasadnienia wykazano, że oskarżeni zdecydowali się uzyskiwać środki na życie, alkohol i inne używki z dokonywania kradzieży telefonów komórkowych i złotych łańcuszków. Kradzieże te łączyły się w niektórych wypadkach ze stosowaniem przemocy i to zarówno stosowanej przed kradzieżą jak i po kradzieży. Z wyjaśnień K.Z. wynika przy tym, że w niektórych sytuacjach porozumiewano się co do realizacji przestępstwa bez słów cyt. „ wszyscy popatrzyliśmy na siebie” (cytat z k. 185).
W tym natomiast wypadku osk. A. D. przyznał i to przed Sądem Pierwszej Instancji, że decyzja o okradzeniu H. F. została podjęta już w chwili, gdy zobaczyli, iż ma on telefon. Wprawdzie używa on ogólnikowego stwierdzenia, że chodzi o dokonanie kradzieży, ale wydaje się być poza sporem „kradzież” ta musiała być poprzedzona zastosowaniem przemocy. Przecież telefonem tym dysponował młody, sprawny i trzeźwy mężczyzna. W konsekwencji doszło do zastosowania takiej przemocy przez osk. A. C.. Kopnął on pokrzywdzonego w taki sposób, że wypadł mu z ręki telefon komórkowy. Dalszy przebieg zachowań oskarżonych świadczy, iż byli oni w zmowie co do dokonania rabunku. Leżący na ziemi telefon zabrał bowiem drugi z oskarżonych tj. H. M. a następnie cała trójka uciekła z miejsca przestępstwa udając się do lombardu. Tam sprzedano zrabowany telefon a uzyskane w ten sposób pieniądze przeznaczono na wspólne wydatki.
2) Dyrektywa z
4. Ocena zarzutów skierowanych przeciwko skazaniu A. D. (1) za dokonanie kradzieży rozbójniczej telefonu komórkowego na szkodę M. C. (1) (czyn opisany w p. 5 części wstępnej, przypisany w p. XVI części rozstrzygającej).
1) Czyn przedstawiony w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia to kolejny przykład prowadzenia przez A. D. tego rodzaju przestępczego procederu o jakim była mowa w dwóch poprzednich częściach uzasadnienia. I w tym bowiem wypadku chodziło o kradzież telefonu komórkowego. Wniosek apelującego o uniewinnienie wymienionego sprawcy od popełnienia kradzieży rozbójniczej telefonu na szkodę M. C. pozostaje w opozycji nawet do wyjaśnienia tego oskarżonego. Jest znamiennym, że nawet w trakcie rozprawy, gdy kwestionował swą winę do większości zarzuconych czynów, to przyznał się do popełnienia tej kradzieży. Przeczył jedynie faktowi grożenia pokrzywdzonemu butelką. Potwierdził natomiast tę okoliczność, że uderzył pokrzywdzonego chociaż próbował bagatelizować znaczenie tej okoliczności stwierdzając, że po zabraniu komórki cyt.” pacnąłem go w tył głowy, ale nie pięścią tylko otwartą dłonią i odszedłem” (cytat z k. 1138 verte). O sprawstwie oskarżonego A. D. świadczy i to, że nawet gdy pokrzywdzony H. C. i będący z nim śwd. H. F. w trakcie rozprawy utrzymywali, że nie rozpoznają w tym oskarżonym sprawcy kradzieży, to on i tak oświadczył, że dopuścił się tego przestępstwa (k. 1142). Podnieść w tym miejscu należy, że Sąd Okręgowy nie stracił z pola widzenia postawy obu tych świadków i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do tych zeznań odniósł się w sposób przekonywujący (strony 21 – 22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W konsekwencji uznano, że brak podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych przez apelującego obrońcę przeciwko ustaleniom o winie A. D. w zakresie dokonania kradzieży rozbójniczej na osobie H. C..
2) Z przyczyn określonych w
5. Ocena apelacji skierowanej przeciwko ustaleniom o udziale A. D. w kradzieżach złotych łańcuszków (czyn opisany w p. 7 części wstępnej a przypisany w p.XVII części skazującej).
1) Za bezpodstawne uznano także zarzuty apelującego obrońcy, skierowane przeciwko ustaleniom o udziale A. D. w dwóch kradzieżach złotych łańcuszków, zerwanych w autobusach (...) kobietom a mianowicie w jednym wypadku w autobusie linii 144 dwóm nieustalonym kobietom oraz w autobusie linii 130, gdzie, zerwano łańcuszek z szyi Z. P. (1). Łączna wartość tych łańcuszków to 1500 zł.
To prawda, że A. D. w trakcie rozprawy zaprzeczył, aby brał udział w takich kradzieżach, zaś w trakcie śledztwa wyjaśnił, iż raz był świadkiem, gdy w tramwaju K.Z. skradł jakieś kobiecie łańcuszek (k. 193 Tom I oraz k. 1138 T.VII). Ma rację także apelujący obrońca, gdy stwierdza w apelacji, że pokrzywdzona Z. P. nie rozpoznała w osobie osk. A. D. jednego ze sprawców kradzieży. Zważyć jednak należy, że postawa oskarżonego A. D. nie uszła uwagi Sądu Okręgowego. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku podano odpowiednie argumenty, dla których ustalenie o sprawstwie tego oskarżonego, w zakresie udziału w dwóch takich kradzieżach, oparto na wyjaśnieniach innych oskarżonych (patrz: strony 18 – 20 uzasadnienia). Nie sposób wyolbrzymiać także znaczenia faktu, że jedyna z ustalonych pokrzywdzonych tj. Z. P. nie rozpoznała w osobie osk. A. D. jednego z uczestników tej kradzieży. Zważyć przecież należy, że osoby jadące autobusami rzadko przyglądają się innym pasażerom. Trudno wiec oczekiwać, by pokrzywdzona zapamiętała osk. A. D. zwłaszcza, że był on jednym z kilku pasażerów i to nie on zerwał jej łańcuszek z szyi.
W tym miejscu zauważyć należy, że przestępcza działalność oskarżonych, polegająca na zrywaniu kobietom z szyi złotych łańcuszków, była przedmiotem rozważań w poprzednich fragmentach niniejszego uzasadnienia, gdy oceniano apelacje obrońców K. Z., K. S. i R. C.. Te wcześniejsze argumenty stanowią więc uzupełnienie rozważań, przedstawionych w tej części uzasadnienia.
W podsumowaniu wszystkich tych rozważań, stwierdzić należy, że nie znaleziono także podstaw do uwzględnienia i tych fragmentów apelacji obrońcy A. D., które były skierowane przeciwko ustaleniom o winie tego sprawcy w zakresie udziału w kradzieżach złotych łańcuszków na szkodę 3 kobiet.
2) Z powodu określonego w
6. Ocena zarzutu skierowanego przeciwko orzeczeniu o karze łącznej wymierzonej A. D..
W apelacji swej zarzucił obrońca nadto, że orzeczenie o karze łącznej, wymierzonej A. D., wydane zostało z obrazą
V. Ocena apelacji prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowej M. S..
Na wstępie wyjaśnić należy powody, dla których obie apelacje wymienione w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia, zostaną rozważone łącznie. Mianowicie było to następstwem tego, że obaj ci oskarżyciele sformułowali niemalże identyczne zarzuty i wnioski pod adresem rozstrzygnięcia, dotyczącego skazania wszystkich 4 oskarżonych za udział w pobiciu C. S. (1). W konsekwencji ten rozdział uzasadnienia podzielony zostanie na dwie części, a mianowicie:
1) pierwsza część będzie poświęcona ocenie zarzutów i wniosków zawartych w obu tych apelacjach, skierowanych co do rozstrzygnięcia związanego z pobiciem C. S. (1),
2) natomiast druga część będzie odnosić się do zarzutów, zawartych wyłącznie w apelacji prokuratora a skierowanych przeciwko pozostałym rozstrzygnięciom Sądu Okręgowego.
1. Ocena zarzutów i wniosków zawartych w apelacjach prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. K.-S. a odnoszących się do rozstrzygnięcia skazującego 4 oskarżonych za udział w pobiciu C. S. (1) (czyn opisany w p. 1 części wstępnej a przypisany w p. I, II, III i IV części skazującej zaskarżonego wyroku.
Już wyżej zasygnalizowano, że zarówno prokurator jak i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej sformułowali pod adresem rozstrzygnięcia, odnoszącego się do pobicia C. S. niemalże identycznie brzmiące zarzuty. Mianowicie:
1) po pierwsze kwestionują ustalenia Sądu co do oceny czynu, przypisanego oskarżonym. Ich zdaniem czyn ten winien zostać zakwalifikowany jako przestępstwo z
2) po drugie – alternatywnie zarzucają, że gdyby nawet przyjąć, że ustalenia Sądu co do przyczyn pokrzywdzonego są zasadne, to i tak kara wymierzona oskarżonym na podstawie
Sąd Apelacyjny podzielił jedynie ten drugi z zarzutów.
Ad 1) Nie podzielono natomiast zarzutów oskarżycieli, skierowanych przeciwko ustaleniom co do oceny przyczyn śmierci C. S.. Na uzasadnienie tego stanowiska przedstawia Sąd Apelacyjny następujące argumenty.
1) Po pierwsze – to prawda, że pokrzywdzony ten został krytycznej nocy 19/20 września 2011 r. brutalnie pobity przez czterech oskarżonych, doznając m. in. ciężkich obrażeń głowy w postaci krwiaka śródczaszkowego i stłuczenia mózgu z następowym obrzękiem. Są to obrażenia stanowiące chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu
2) Po drugie – jest poza sporem, że po tym krytycznym pobiciu pokrzywdzony umieszczony został w szpitalu, w którym po upływie 2 tygodni, a konkretnie 6.10.2011 r. zmarł.
3) Po trzecie – nie traci Sąd Apelacyjny z pola widzenia tych fragmentów opinii biegłej H. S., która nie tracąc z pola wiedzenia doznanych przez pokrzywdzonego nieco wcześniej (przed kilkoma tygodniami) równie ciężkich obrażeń mózgu, wyraża przypuszczenie, że najbardziej prawdopodobną przyczyną jego śmierci były te drugie obrażenia. Zwraca ona w tym względzie m.in. uwagę na fakt, że przez te kilka tygodni istniejące między tymi dwoma ciężkimi urazami mózgu pokrzywdzony funkcjonował w zasadzie normalnie .
4) Po czwarte – zastrzegła się jednak ta biegła, iż ten pierwszy z urazów mózgu był tak ciężki, że nie jest w stanie wykluczyć, że to właśnie ten pierwszy uraz nie zaś drugi był przyczyną zgonu C. S. (patrz: opinia k. 1295 T.VIII).
W tej sytuacji nie sposób skutecznie podważyć sposobu rozumowania Sądu Okręgowego, który kierując się zasadą wynikającą z treści
Ad. 2) Mają natomiast rację apelujący oskarżyciele, gdy podnoszą alternatywny zarzut, że kary wymierzone oskarżonym na podstawie
Sąd Apelacyjny uznał także, co już wcześniej zasygnalizowano, że rażą łagodnością także kary wymierzone za ten czyn pozostałym trzem sprawcom. Ich rola w biciu pokrzywdzonego nie różniła się a także podobnie przedstawia się ocena danych osobo poznawczych o tych oskarżonych. Stąd też nie widzi Sąd Apelacyjny podstaw do różnicowania kar, jakie winny być względem nich orzeczone za czyn z
2. Ocena apelacji prokuratora skierowanej przeciwko innym, niż dotyczącym czynu z
Apelująca prokurator zaskarżyła, co już na wstępie zasygnalizowano, nie tylko rozstrzygnięcie dotyczące przestępstwa pobicia C. S., lecz także inne orzeczenia wydane przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie. Przede wszystkim kwestionuje ona decyzje tego Sądu o zastosowaniu względem oskarżonych w odniesieniu do niektórych orzeczeń dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonych kar pozbawienia wolności. Ponadto zarzuca, iż bezpodstawnie potraktowano kradzież rozbójniczą, przypisaną A. D. jako wypadek mniejszej wagi z
- K.Z. – za czyn z
- A. D. – za czyny z
1) Sąd Apelacyjny podziela te argumenty apelującej prokurator, które skierowane zostały przeciwko zastosowaniu wobec oskarżonych w odniesieniu do niektórych ze skazań instytucji z
Pomijając jednak powyższe zastrzeżenia, oceniające zaskarżony wyrok z racjonalnego punktu widzenia, stwierdzić należy, że ma rację apelująca prokurator, gdy stwierdza, że w sprawie brak merytorycznych podstaw do zastosowania względem oskarżonych instytucji warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonych kar pozbawienia wolności. W konsekwencji, Sąd Apelacyjny zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok, uchylając w stosunku do wszystkich 4 oskarżonych te orzeczenia, które zostały podjęte na podstawie
2) Nie podzielono natomiast tych argumentów apelującej prokurator, które zmierzały do wykazania, iż Sąd Okręgowy błędnie ocenił charakter kradzieży rozbójniczej, przypisanej A. D. (czyn opisany w p. 7 części wstępnej a przypisany w p. XVII części rozstrzygającej) a także nie podzielono zarzutów, że niektóre konkretnie wskazane w tej apelacji kary pozbawienia wolności rażą łagodnością.
Wytknąć należy co prawda Sądowi Okręgowemu, iż nie wskazał powodów, dla których kradzież rozbójniczą popełnioną przez A. D. na szkodę M. C. potraktował jako wypadek mniejszej wagi w rozumieniu
Podobnie oceniono zarzuty skierowane pod adresem niektórych z kar wymierzonych oskarżonym. Zauważono bowiem, iż różnica między karami orzeczonymi przez Sąd Okręgowy a postulowanymi przez apelującą prokurator nie daje podstaw do uznania, iż orzeczone przez Sąd kary są rażąco niewspółmierne do stopnia zawinienia oskarżonych oraz stopnia społecznej szkodliwości tych przestępstw.
VI. Argumenty uzasadniające wymiar kar łącznych orzeczonych przez Sąd Apelacyjny wobec oskarżonych: K.Z., K. S., R. C. i A. D..
Konsekwencją zmiany zaskarżonego wyroku, polegającą na podwyższeniu kar pozbawienia wolności wymierzonych wszystkim 4 oskarżonym za czyn z
1) co do osk. K. Z. (1) podlegały łączeniu następujące kary pozbawienia wolności:
a) 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z
b) 1 rok pozbawienia wolności (czyn z
c) 6 miesięcy pozbawienia wolności (czyn z
d) 2 lata pozbawienia wolności (kradzieże łańcuszków – p. 12 części wstępnej i p. XXII części rozstrzygającej).
Zgodnie więc ze wskazaniami zawartymi w
2) w odniesieniu do osk. A. D. (1) łączeniu podlegały następujące kary:
a) 3 lata, 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z
b) 6 miesięcy pozbawienia wolności (p. 2 części wstępnej, p. VII części rozstrzygającej ),
c) 2 lata pozbawienia wolności (p. 5 części wstępnej, p. XV części skazującej),
d) 1 rok pozbawienia wolności (p. 6 część wstępna, p. XVI wyroku),
e) 1 rok pozbawienia wolności (p. 7 część wstępna, p. XVII wyroku),
Kara łączna mogła wobec tego być wymierzona A. D. w rozmiarze od 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (kara najsurowsza) do 8 lat pozbawienia wolności (suma zbiegających się kar). Uwzględniając argumenty przedstawione w poprzednim fragmencie uzasadnienia, które odnosiły się do wymiaru kary łącznej orzeczonej wobec K.Z., wymierzył Sąd Apelacyjny A. D. jako karę łączną 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności .
3) Względem R. C. łączeniu podlegały następujące kary:
a) 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (czyn z
b) 6 miesięcy pozbawienia wolności (p. 3 części wstępnej, p. VIII wyroku)
c) 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności (p. 8 części wstępnej i p. XVIII wyroku).
Zgodnie więc ze wskazaniami odnoszącymi się do wymiaru kary łącznej, kara ta mogła być w odniesieniu do R. C. orzeczona w rozmiarze od 3 lat i 6 miesięcy (najsurowsza z kar ) do 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (suma zbiegających się kar). Kierując się wskazaniami przedstawionymi w poprzednich fragmentach uzasadnienia, gdy orzekano kary łączne co do poprzednio wskazanych oskarżonych, wymierzono R. C. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.
4) W stosunku do osk. K. S. (1) łączeniu podlegały następujące kary:
a) 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (za czyn z
b) 1 rok pozbawienia wolności (za cyn z
c) 6 miesięcy pozbawienia wolności (za czyn z
d) 2 lata pozbawienia wolności (za czyn z
Mógł więc Sąd Apelacyjny orzec karę łączną w rozmiarze od 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (najsurowsza z kar) do 7 lat pozbawienia wolności (suma zbiegających się kar). Z powodów, o których sygnalizowano gdy uzasadniano wymiar kar łącznych co do innych oskarżonych, wymierzono K. S. jako karę łączną 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
VII. Uzasadnienie orzeczenia o kosztach procesu za postępowanie apelacyjne.
Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie apelacyjne ma oparcie w przepisie
Wyszukiwarka
- Kodeks Karny dostęp do ustawy
- 22 Kodeks Karny konkretny artykuł ustawy
- Sąd Okręgowy w Ełku informacje o sądzie
- Pełnomocnictwo ogólne dostęp do wzorców