Ustawa z dnia 9 listopada 2012 r. o nasiennictwie

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa reguluje sprawy:
1) rejestracji odmian oraz wytwarzania, oceny i kontroli materiału siewnego
odmian gatunków roślin uprawnych określonych w:
a) art. 2 ust. 1 pkt A lit. a dyrektywy Rady 66/401/EWG z dnia 14 czerwca
1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin pastewnych (Dz. Urz.
WE L 125 z 11.07.1966, str. 2298, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 1, str. 55), zwanej dalej „dyrektywą Rady
66/401/EWG”,
b) art. 2 ust. 1 pkt A dyrektywy Rady 66/402/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r.
w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin zbożowych (Dz. Urz. WE L
125 z 11.07.1966, str. 2309, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 3, t. 1, str. 66), zwanej dalej „dyrektywą Rady
66/402/EWG”,
c) art. 2 ust. 1 lit. b dyrektywy Rady 2002/54/WE z dnia 13 czerwca 2002 r.
w sprawie obrotu materiałem siewnym buraka (Dz. Urz. WE L
193 z 20.07.2002, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 3, t. 36, str. 292), zwanej dalej „dyrektywą Rady
2002/54/WE”,
d) art. 2 ust. 1 lit. b dyrektywy Rady 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r.
w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (Dz. Urz. WE L
193 z 20.07.2002, str. 33, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 3, t. 36, str. 313), zwanej dalej „dyrektywą Rady
2002/55/WE”,
e) dyrektywie Rady 2002/56/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu
sadzeniakami ziemniaków (Dz. Urz. WE L 193 z 20.07.2002, str. 60,
z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 36, str.
340), zwanej dalej „dyrektywą Rady 2002/56/WE”,
f) art. 2 ust. 1 lit. b dyrektywy Rady 2002/57/WE z dnia 13 czerwca 2002 r.
w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin oleistych i włóknistych (Dz.
Urz. WE L 193 z 20.07.2002, str. 74, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 36, str. 354), zwanej dalej „dyrektywą Rady
2002/57/WE”,
g) dyrektywie Rady 2008/72/WE z dnia 15 lipca 2008 r. w sprawie obrotu
materiałem rozmnożeniowym oraz nasadzeniowym warzyw, innym niż
nasiona (Dz. Urz. UE L 205 z 01.08.2008, str. 8) w załączniku nr 2,
h) dyrektywie Rady 2008/90/WE z dnia 29 września 2008 r. w sprawie obrotu
materiałem rozmnożeniowym roślin sadowniczych oraz roślinami
sadowniczymi przeznaczonymi do produkcji owoców (Dz. Urz. UE L 267
z 08.10.2008, str. 28) w załączniku nr 1,
1a) rejestracji odmian oraz wytwarzania, oceny i kontroli materiału siewnego odmian
gatunków roślin uprawnych tradycyjnie uprawianych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej „odmianami tradycyjnymi”,
2) wytwarzania, oceny i kontroli materiału siewnego następujących roślin
uprawnych:
a) roślin ozdobnych lub użytkowanych jako rośliny ozdobne,
b) nieprzeznaczonych do obrotu na obszarze Unii Europejskiej odmian
gatunków roślin rolniczych objętych systemami oceny określonymi przez
Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), ogłoszonymi
na stronach internetowych tej organizacji,
c) sadzonek winorośli
– oraz obrotu tym materiałem.
2. Przepisy ustawy w zakresie rejestracji odmian, wytwarzania, oceny i kontroli
materiału siewnego oraz obrotu materiałem siewnym dotyczą również gatunków roślin
stosowanych do uszlachetniania odmian gatunków roślin, o których mowa w ust. 1 pkt
1 i 1a.
3. Wykaz gatunków roślin, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. c, ogłasza
minister właściwy do spraw rolnictwa, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku
Urzędowym Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, z podziałem na grupy roślin:
rolnicze, warzywne i sadownicze oraz podgrupy roślin, podając nazwę w języku
polskim i nazwę botaniczną rośliny.

art. 2. więcej Art. 2. Przepisów ustawy nie stosuje się do:
1) materiału siewnego przeznaczonego do państw trzecich innego niż materiał
siewny, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. b;
2) leśnego materiału rozmnożeniowego.

art. 3. więcej Art. 3. 1. W rozumieniu ustawy określenie:
1) odmiana – oznacza zbiorowość roślin w obrębie botanicznej jednostki
systematycznej najniższego znanego stopnia, która:
a) jest określona na podstawie przejawianych właściwości wynikających
z określonego genotypu lub kombinacji genotypów,
b) różni się od każdej innej zbiorowości roślin na podstawie co najmniej jednej
z przejawianych właściwości,
c) pozostaje niezmieniona po rozmnożeniu;
2) odmiana mieszańcowa – oznacza odmianę, której materiał siewny jest
wytwarzany za każdym razem przez krzyżowanie określonych zbiorowości
roślin zgodnie ze sposobem i kolejnością podanymi przez zachowującego
odmianę;
3) składnik odmiany mieszańcowej – oznacza odmianę lub linię rośliny
wykorzystywaną za każdym razem w procesie wytwarzania odmiany
mieszańcowej;
4) odmiana regionalna (odmiana dla zachowania bioróżnorodności) – oznacza
populację miejscową lub odmianę naturalnie przystosowaną do warunków
lokalnych, zagrożoną postępującą z czasem utratą różnorodności genetycznej
między populacjami i w obrębie populacji lub odmian tego samego gatunku lub
ograniczeniem bazy genetycznej gatunku spowodowanym ingerencją człowieka
lub zmianami warunków środowiskowych (erozja genetyczna) roślin rolniczych
lub roślin warzywnych;
5) odmiana amatorska (odmiana odkryta i wyprowadzona do uprawy
w szczególnych warunkach) – oznacza odmianę roślin warzywnych odkrytą
i wyprowadzoną z przeznaczeniem do uprawy w szczególnych warunkach
agrotechnicznych, klimatycznych lub glebowych, która nie ma znaczenia dla
towarowej produkcji warzyw, ale ma znaczenie dla zachowania
bioróżnorodności;
6) populacja miejscowa – oznacza zbiór populacji gatunku rośliny albo zbiór
jednorodnego genetycznie wegetatywnego potomstwa pojedynczej rośliny
w ramach gatunku rośliny (klony), który w sposób naturalny przystosował się do
warunków środowiskowych regionu pochodzenia;
7) zachowanie odmiany – oznacza działalność zmierzającą do wytworzenia
materiału siewnego danej odmiany, która zapewni jej charakterystyczne
właściwości, wyrównanie i trwałość;
8) materiał siewny – oznacza rośliny lub ich części przeznaczone do siewu,
sadzenia, szczepienia, okulizacji lub innego sposobu rozmnażania roślin, w tym
materiał siewny spełniający wymagania w zakresie wytwarzania i jakości dla
danej kategorii, i stanowi:
a) materiał siewny roślin rolniczych obejmujący nasiona roślin rolniczych
odmian gatunków objętych przepisami dotyczącymi wytwarzania i jakości,
a w przypadku ziemniaka – bulwy, zwane dalej „sadzeniakami ziemniaka”,
b) materiał siewny roślin warzywnych obejmujący nasiona roślin warzywnych
odmian gatunków objętych przepisami dotyczącymi wytwarzania i jakości,
c) (uchylona)
d) materiał szkółkarski obejmujący części roślin, w tym podkładki, zrazy,
wstawki i oczka, całe rośliny oraz nasiona, przeznaczone do rozmnażania
i produkcji roślin sadowniczych, z wyłączeniem winorośli,
e) materiał rozmnożeniowy roślin warzywnych obejmujący części roślin lub
rośliny, w tym podkładki, z wyłączeniem nasion, przeznaczone do
rozmnażania i produkcji roślin warzywnych,
f) materiał rozmnożeniowy roślin ozdobnych obejmujący nasiona, części
roślin lub rośliny, w tym podkładki, przeznaczone do rozmnażania
i produkcji roślin ozdobnych lub użytkowanych w celach ozdobnych,
g) materiał nasadzeniowy roślin warzywnych lub ozdobnych obejmujący całe
rośliny uzyskane z materiału rozmnożeniowego, a w przypadku roślin
warzywnych – z materiału siewnego, przeznaczone do nasadzeń w celu
produkcji warzyw lub roślin ozdobnych,
h) materiał rozmnożeniowy winorośli obejmujący sadzonki i szczepy
ukorzenione, pędy jednoroczne i pędy niezdrewniałe, podkładki oraz zrazy,
przeznaczone do rozmnażania i produkcji winorośli;
9) materiał mateczny – oznacza materiał wytworzony przez zachowującego
odmianę w sposób zapewniający zachowanie właściwych cech tej odmiany,
przeznaczony do wytworzenia materiału siewnego kategorii elitarny
w urzędowej ocenie materiału siewnego lub materiału siewnego kategorii
standard;
10) materiał siewny kategorii elitarny roślin rolniczych i warzywnych – oznacza:
a) materiał siewny przedbazowy wytworzony przez zachowującego odmianę,
stanowiący rozmnożenia poprzedzające materiał siewny bazowy,
przeznaczony do produkcji materiału siewnego bazowego lub dla
zachowującego odmianę – również do produkcji materiału siewnego
kategorii kwalifikowany,
b) materiał siewny bazowy wytworzony z materiału siewnego przedbazowego
lub z materiału matecznego – w przypadku gdy jest wytwarzany przez
zachowującego odmianę, przeznaczony do produkcji materiału siewnego
kategorii kwalifikowany;
10a) materiał siewny kategorii elitarny roślin sadowniczych – oznacza:
a) rośliny stanowiące rozmnożenia poprzedzające materiał siewny
przedbazowy (rośliny kandydackie), przeznaczone do produkcji materiału
siewnego przedbazowego,
b) materiał siewny przedbazowy wytworzony przez zachowującego odmianę,
stanowiący rozmnożenia poprzedzające materiał siewny bazowy,
przeznaczony do produkcji materiału siewnego bazowego lub dla
zachowującego odmianę – również do produkcji materiału siewnego
kategorii kwalifikowany,
c) materiał siewny bazowy wytworzony z materiału siewnego przedbazowego
lub z materiału matecznego – w przypadku gdy jest wytwarzany przez
zachowującego odmianę, przeznaczony do produkcji materiału siewnego
kategorii kwalifikowany;
11) materiał siewny kategorii kwalifikowany – oznacza materiał siewny
wyprodukowany bezpośrednio z materiału siewnego kategorii elitarny,
przeznaczony do produkcji materiału siewnego kategorii kwalifikowany
kolejnych rozmnożeń lub do produkcji innej niż produkcja materiału siewnego;
12) materiał siewny kategorii standard – oznacza:
a) materiał siewny roślin warzywnych, spełniający wymagania w zakresie
wytwarzania i jakości dla tej kategorii, wytworzony z materiału
matecznego, materiału siewnego kategorii elitarny lub kategorii
kwalifikowany przez zachowującego odmianę i przez niego oceniony,
przeznaczony do celów innych niż produkcja materiału siewnego,
b) materiał siewny odmiany regionalnej lub odmiany amatorskiej, spełniający
wymagania w zakresie wytwarzania i jakości dla tej kategorii, wytworzony
przez zachowującego odmianę i przez niego oceniony, przeznaczony do
celów innych niż produkcja materiału siewnego,
c) materiał rozmnożeniowy winorośli, pochodzący z rozmnożenia materiału
kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany lub kategorii standard,
przeznaczony głównie do produkcji innej niż produkcja materiału siewnego;
13) materiał szkółkarski CAC (Conformitas agraria communitatis) – oznacza
materiał szkółkarski wytworzony przez dostawcę i przez niego oceniony,
spełniający wymagania w zakresie wytwarzania i jakości określone dla tego
materiału;
14) materiał siewny kategorii handlowy – oznacza materiał siewny określonych
gatunków roślin pastewnych, oleistych lub włóknistych, spełniający wymagania
w zakresie jakości określone dla tej kategorii materiału siewnego;
15) materiał siewny odmiany regionalnej – oznacza materiał siewny wytworzony
przez zachowującego odmianę i przez niego oceniony, spełniający wymagania
w zakresie wytwarzania i jakości określone dla tego materiału;
16) sadzonki winorośli – oznacza wytworzone na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej sadzonki przeznaczone do rozmnożeń i nasadzeń winorośli, spełniające
wymagania w zakresie wytwarzania i jakości określone dla tego materiału
siewnego;
17) partia materiału siewnego – oznacza określoną ilość:
a) materiału siewnego odmiany jednolitą pod względem jej właściwości,
b) materiału siewnego mieszanek o składzie kilku odmian lub gatunków roślin
określonym przez prowadzącego obrót,
c) jednostek materiału rozmnożeniowego lub nasadzeniowego możliwą do
zidentyfikowania ze względu na jego jednorodność i pochodzenie;
18) stopień kwalifikacji – oznacza kolejne rozmnożenie materiału siewnego odmiany
zgodnie z jej właściwościami;
19) obrót – oznacza oferowanie do sprzedaży, sprzedaż, dostawę materiału siewnego
lub inny sposób dysponowania tym materiałem, z wyłączeniem materiału
siewnego przeznaczonego do:
a) oceny i kontroli,
b) przerobu, uszlachetniania i pakowania,
c) innych celów niż siew i sadzenie,
d) celów naukowych, doświadczalnych i hodowli roślin;
20) hodowca – oznacza osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, która:
a) wyhodowała albo odkryła i wyprowadziła odmianę albo
b) jest lub była pracodawcą osoby, o której mowa w lit. a, albo zawarła
umowę, w ramach której inna strona tej umowy wyhodowała albo odkryła
i wyprowadziła odmianę, albo
c) jest następcą prawnym osób, o których mowa w lit. a lub b;
21) zachowujący odmianę – oznacza hodowcę lub inną osobę fizyczną, osobę prawną
albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą
działalność zmierzającą do wytworzenia materiału siewnego odmiany, która to
działalność zapewni odmianie charakterystyczne właściwości, wyrównanie
i trwałość;
22) zgłaszający odmianę – oznacza składającego wniosek o wpis odmiany do rejestru
odmian, zachowującego odmianę lub inny podmiot, którym może być osoba
fizyczna, osoba prawna albo jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości
prawnej, mająca miejsce zamieszkania albo siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub innych państw będących członkami Unii
Europejskiej;
23) producent – oznacza osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, która wytwarza materiał siewny;
24) prowadzący obrót – oznacza osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę
organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która prowadzi obrót
materiałem siewnym roślin rolniczych lub roślin warzywnych;
25) dostawca – oznacza osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, która wytwarza materiał szkółkarski,
sadzonki winorośli, materiał rozmnożeniowy lub materiał nasadzeniowy roślin
warzywnych i ozdobnych lub użytkowanych jako ozdobne lub prowadzi obrót
tym materiałem;
26) nieprofesjonalny odbiorca – oznacza osobę fizyczną, która nabywa materiał
siewny w celu użycia na potrzeby własne i nie przeznacza tego materiału oraz
wytworzonych z niego produktów na cele zarobkowe;
27) państwa członkowskie – oznacza państwa będące członkami Unii Europejskiej;
28) państwa trzecie – oznacza państwa niebędące członkami Unii Europejskiej;
29) państwa stowarzyszone – oznacza państwa trzecie, które są państwami
członkowskimi Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA);
30) wspólnotowy katalog – oznacza wykaz odmian roślin rolniczych i warzywnych
Unii Europejskiej i państw stowarzyszonych, których materiał siewny jest
dopuszczony do obrotu na terytorium państw członkowskich;
31) wspólnotowy wykaz odmian – oznacza wykaz odmian roślin sadowniczych
państw członkowskich i państw stowarzyszonych, dopuszczonych do
wytwarzania i obrotu na terytorium państw członkowskich;
32) próba urzędowa – oznacza próbę materiału siewnego pobraną w ramach
urzędowych działań;
33) systemy OECD – oznacza stosowane przez Rzeczpospolitą Polską następujące
systemy nasienne OECD dla kwalifikacji odmianowej nasion wprowadzanych
do obrotu międzynarodowego:
a) system OECD dla kwalifikacji odmianowej nasion traw i roślin
strączkowych oraz motylkowatych drobnonasiennych wprowadzanych do
obrotu międzynarodowego,
b) system OECD dla kwalifikacji odmianowej nasion zbóż wprowadzanych do
obrotu międzynarodowego,
c) system OECD dla kwalifikacji odmianowej nasion buraka cukrowego
i pastewnego wprowadzanych do obrotu międzynarodowego,
d) system OECD dla kwalifikacji odmianowej nasion kukurydzy i sorga
wprowadzanych do obrotu międzynarodowego,
e) system OECD dla kwalifikacji odmianowej nasion roślin krzyżowych
i innych gatunków roślin oleistych i włóknistych wprowadzanych do obrotu
międzynarodowego.
2. Działania wykonywane przez:
1) Państwową Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa, zwaną dalej „Państwową
Inspekcją”,
2) osobę prawną upoważnioną przepisami ustawy do działań w imieniu organów
państwa,
3) osobę fizyczną upoważnioną do działań pomocniczych prowadzonych pod
kontrolą organów państwa
– uważa się za urzędowe działania w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej
dotyczących nasiennictwa.
3. Działania, o których mowa w ust. 2, obejmują w szczególności badania
odrębności, wyrównania i trwałości lub badania wartości gospodarczej odmiany,
sporządzanie opisu odmian, zwanego dalej „urzędowym opisem”, ocenę materiału
siewnego, pobieranie prób materiału siewnego oraz kontrolę materiału siewnego.
4. Działania w zakresie oceny materiału siewnego i pobierania prób materiału
siewnego wykonywane przez osoby akredytowane do tych czynności przez organy
Państwowej Inspekcji uważa się za działania wykonywane pod urzędowym nadzorem
w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej dotyczących nasiennictwa.
5. Osoby wykonujące działania, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, nie uzyskują
w zakresie swojej działalności żadnych korzyści z tych działań.

art. 4. więcej Art. 4. Do postępowań w sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze
decyzji administracyjnej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Dla odmian gatunków roślin uprawnych, z wyłączeniem odmian
użytkowanych w celach ozdobnych oraz winorośli, prowadzi się rejestr odmian,
zwany dalej „krajowym rejestrem”.
2. Krajowy rejestr prowadzi Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin
Uprawnych, zwany dalej „Centralnym Ośrodkiem”.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Odmianę wpisuje się do krajowego rejestru, jeżeli jest odrębna,
wyrównana i trwała oraz jeżeli:
1) ma zadowalającą wartość gospodarczą – w przypadku gatunków roślin
rolniczych i cykorii korzeniowej;
2) ma nadaną nazwę zgodną z wymaganiami określonymi w przepisach
rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie
wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (Dz. Urz. WE L
227 z 01.09.1994, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 16,
str. 390, z późn. zm.) lub rozporządzenia Komisji (WE) nr 637/2009 z dnia
22 lipca 2009 r. ustanawiającego reguły wykonawcze co do odpowiedniego
nazewnictwa odmian gatunków roślin rolniczych i warzywnych (Dz. Urz. WE L
191 z 23.07.2009, str. 10);
3) jest zachowywana, a zachowujący odmianę posiada jej materiał siewny w ilości
wystarczającej do prowadzenia badań tej odmiany.
1a. Odmianę tradycyjną wpisuje się do krajowego rejestru, jeżeli:
1) należy do gatunku tradycyjnie uprawianego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i posiadającego różne kierunki użytkowania, a także znaczenie dla
ukształtowania krajobrazu i zrównoważonego rolnictwa;
2) jest odrębna, wyrównana i trwała;
3) spełnia warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do:
1) odmian traw nieprzeznaczonych do uprawy na cele pastewne;
2) odmian roślin rolniczych przeznaczonych wyłącznie do wywozu do państw
trzecich;
3) składników odmian mieszańcowych.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Odmianę uznaje się za odrębną, jeżeli w dniu złożenia wniosku o wpis
odmiany do krajowego rejestru różni się ona w sposób wyraźny co najmniej jedną
właściwością od innej odmiany:
1) co do której został złożony wniosek o wpis do krajowego rejestru lub która
została wpisana do krajowego rejestru, lub odpowiedniego rejestru innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego, lub
2) która jest wpisana do wspólnotowych katalogów, a w przypadku odmiany
rośliny sadowniczej – do odpowiednich rejestrów innych państw członkowskich
lub do wspólnotowego wykazu odmian roślin sadowniczych;
3) powszechnie znanej w rozumieniu art. 66 ust. 2 – w przypadku roślin
sadowniczych.
2. Odmianę uznaje się za wyrównaną, jeżeli przy uwzględnieniu sposobu
rozmnażania właściwego dla tej odmiany jest ona wystarczająco jednolita pod
względem właściwości branych pod uwagę przy badaniach odrębności, jak również
innych właściwości użytych do opisu tej odmiany.
3. Odmianę uznaje się za trwałą, jeżeli jej charakterystyczne właściwości użyte
do opisu tej odmiany nie zmieniają się po jej rozmnożeniu.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Za odmianę o zadowalającej wartości gospodarczej uważa się
odmianę, która w porównaniu do odmian wpisanych do krajowego rejestru, na całym
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w niektórych jej regionach, ma takie
właściwości, które powodują poprawę wartości gospodarczej w uprawie oraz
w przerobie i użytkowaniu roślin lub wyrobów z nich wytworzonych, przy czym
dopuszcza się, aby pojedyncze, niekorzystne właściwości odmiany, w porównaniu do
odmian wpisanych do krajowego rejestru, były zrekompensowane innymi
korzystnymi właściwościami.
2. W przypadku gdy dla danego gatunku żadna odmiana nie jest wpisana do
krajowego rejestru, za odmianę o zadowalającej wartości gospodarczej uważa się
odmianę, która w porównaniu do odmian wpisanych do wspólnotowego katalogu,
które można uprawiać na całym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w niektórych jej regionach, ma takie właściwości, które wpływają na poprawę wartości gospodarczej w uprawie oraz w przerobie i użytkowaniu roślin lub wyrobów
z nich wytworzonych.

art. 9. więcej Art. 9. Odmianę wpisuje się do krajowego rejestru na wniosek zgłaszającego
odmianę.

art. 10. więcej Art. 10. Wniosek o wpis odmiany do krajowego rejestru składa się w terminie
umożliwiającym właściwe przeprowadzenie badań, o których mowa w art. 14 ust. 1
lub 2.

art. 11. więcej Art. 11. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe terminy składania wniosku o wpis odmiany do
krajowego rejestru, biorąc pod uwagę biologiczne właściwości danego gatunku
rośliny.

art. 12. więcej Art. 12. Wniosek o wpis odmiany do krajowego rejestru składa do dyrektora
Centralnego Ośrodka zgłaszający odmianę.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Wniosek o wpis odmiany do krajowego rejestru zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zgłaszającego odmianę, z tym że w przypadku gdy zgłaszającym
odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast
adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania
działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę hodowcy, z tym że w przypadku gdy hodowcą jest osoba fizyczna
prowadząca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej
osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres
i miejsce zamieszkania tej osoby;
3) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę, z tym że w przypadku gdy zachowującym
odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast
adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania
działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
4) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę
botaniczną;
5) oznaczenie odmiany na etapie hodowli (nazwę hodowlaną odmiany);
6) proponowaną nazwę odmiany;
6a) proponowany okres wpisu odmiany do krajowego rejestru – w przypadku roślin
sadowniczych;
7) wskazanie miejsca zachowania odmiany;
8) wskazanie państwa, w którym odmiana została wyhodowana albo odkryta
i wyprowadzona;
9) oświadczenie:
a) o zamiarze produkcji materiału siewnego wyłącznie kategorii standard –
w przypadku roślin warzywnych,
b) że materiał siewny nie będzie wykorzystywany do uprawy na cele pastewne
– w przypadku odmian traw,
c) o przeznaczeniu odmiany wyłącznie do wywozu do państw trzecich –
w przypadku odmian przeznaczonych wyłącznie do wywozu do państw
trzecich;
10) informację o złożeniu wniosku o wpis odmiany do rejestru lub o przyznanie
wyłącznego prawa hodowcy do odmiany w innym niż Rzeczpospolita Polska
państwie członkowskim lub państwie trzecim.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) upoważnienie do reprezentowania hodowcy lub zachowującego odmianę we
wszystkich sprawach związanych z wpisem odmiany do krajowego rejestru,
jeżeli wniosku nie składa hodowca lub zachowujący odmianę;
2) kwestionariusz techniczny zawierający opis odmiany albo składników odmiany
mieszańcowej, jeżeli podlegają one badaniom, o których mowa w art. 14 ust. 1;
2a) kwestionariusz techniczny uwzględniający opis odmiany zawierający cechy
charakterystyczne odmiany określone w przepisach wydanych na podstawie ust.
8 – w przypadku odmian roślin sadowniczych, które mają być wpisane na
sadowniczą listę B, o której mowa w art. 19 ust. 4 pkt 2;
3) pisemną zgodę hodowcy:
a) składników odmiany mieszańcowej na ich wykorzystanie do hodowli, jeżeli
składnik tej odmiany mieszańcowej jest chroniony wyłącznym prawem
hodowcy do odmiany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca
2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2018 r. poz. 432), zwanym dalej „wyłącznym prawem do odmiany”, lub chroniony wyłącznym prawem hodowcy do odmiany w innym niż Rzeczpospolita
Polska państwie członkowskim lub państwie trzecim,
b) odmiany macierzystej chronionej wyłącznym prawem do odmiany na jej
użycie, jeżeli została wykorzystana do hodowli odmiany pochodnej;
4) kopię dowodu uiszczenia opłaty za złożenie wniosku o wpis odmiany do
krajowego rejestru, o której mowa w art. 24 ust. 1.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, można dołączyć:
1) listę osób fizycznych, które brały udział w wyhodowaniu albo odkryciu i
wyprowadzeniu odmiany, pod warunkiem że osoby te wyraziły na to zgodę na
piśmie;
2) urzędowy opis sporządzony przez jednostkę zajmującą się rejestracją odmian w
innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim lub państwie trzecim
– w przypadku odmian roślin sadowniczych.
4. Lista osób fizycznych, o której mowa w ust. 3, zawiera imię i nazwisko oraz
adres i miejsce zamieszkania osoby, która wzięła udział w wyhodowaniu albo
odkryciu i wyprowadzeniu odmiany, z tym że w przypadku gdy osoba ta prowadzi
działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce
i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej
osoby.
5. Wniosek o wpis odmiany do krajowego rejestru oraz załączniki, o których
mowa w ust. 2 pkt 1 i 2 oraz w ust. 3 pkt 1, składa się na formularzach udostępnionych
na stronie internetowej administrowanej przez Centralny Ośrodek.
6. Dane, o których mowa w ust. 2 pkt 2, nie mogą być udostępniane bez zgody
zgłaszającego odmianę wyrażonej na piśmie.
7. W przypadku wniosków o wpis odmiany do krajowego rejestru dotyczących
odmian nieróżniących się wyraźnie od siebie, o pierwszeństwie wpisu odmiany do
krajowego rejestru decyduje kolejność wpływu wniosków.
8. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, cechy
charakterystyczne odmiany roślin sadowniczych zawarte w opisie odmiany
wpisywanej na sadowniczą listę B, o której mowa w art. 19 ust. 4 pkt 2, mając na
względzie jednolity sposób sporządzania tego opisu.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Przed wpisaniem odmiany do krajowego rejestru Centralny Ośrodek
przeprowadza badania odrębności, wyrównania i trwałości, zwane dalej „badaniami
OWT”, zgodnie z metodykami opracowanymi na podstawie metodyk Wspólnotowego
Urzędu Odmian Roślin (CPVO) albo wytycznych Międzynarodowego Związku
Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV), a w przypadku ich braku – zgodnie
z metodykami badań opracowanymi przez dyrektora Centralnego Ośrodka.
2. Przed wpisaniem odmiany roślin rolniczych do krajowego rejestru Centralny
Ośrodek przeprowadza badania wartości gospodarczej odmiany, zwane dalej
„badaniami WGO”, zgodnie z metodykami badań opracowanymi przez dyrektora
Centralnego Ośrodka.
3. Metodyki, o których mowa w ust. 1 i 2, dyrektor Centralnego Ośrodka
opracowuje w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa.
4. Badania, o których mowa w ust. 1 i 2, są przeprowadzane przez okres
niezbędny do dokonania oceny odmiany w stacjach doświadczalnych oceny odmian.
5. Badanie odmiany, co do której złożono wniosek o wpis do krajowego rejestru,
rozpoczyna się w pierwszym sezonie wegetacyjnym następującym po terminie
złożenia wniosku.
6. Przed rozpoczęciem badań OWT lub WGO Centralny Ośrodek zawiadamia
pisemnie zgłaszającego odmianę o terminie rozpoczęcia badań i przewidywanym
terminie ich zakończenia.
7. Zgłaszający odmianę w celu przeprowadzenia badań OWT lub WGO jest
obowiązany dostarczyć nieodpłatnie materiał siewny w ilości i terminie wskazanych
przez Centralny Ośrodek i na adres wskazany przez ten ośrodek.
8. Centralny Ośrodek może:
1) zlecić innemu podmiotowi przeprowadzenie badań, o których mowa w ust. 1 lub
2, lub części tych badań;
2) uznać wyniki badań OWT wykonanych za granicą, jeżeli są przeprowadzone
zgodnie z metodykami albo wytycznymi, o których mowa w ust. 1, a w
przypadku ich braku – zgodnie z metodykami albo wytycznymi opracowanymi
przez jednostkę zajmującą się rejestracją odmian w innym niż Rzeczpospolita
Polska państwie członkowskim lub państwie trzecim.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Zachowujący odmianę w czasie trwania badań OWT lub WGO:
1) prowadzi dokumentację dotyczącą zachowania odmiany zawierającą dane
o wytwarzaniu wszystkich rozmnożeń poprzedzających otrzymanie materiału
siewnego kategorii elitarny;
2) umożliwia Centralnemu Ośrodkowi przeprowadzanie kontroli obejmującej:
a) dokonanie przeglądu roślinnych materiałów hodowlanych i matecznego
materiału siewnego,
b) pobranie próbek kontrolnych materiału siewnego w celu sprawdzenia
poprawności zachowania odmiany,
c) sprawdzenie dokumentacji, o której mowa w pkt 1, i bazy hodowlanej
posiadanej przez zachowującego odmianę;
3) udziela, na wniosek dyrektora Centralnego Ośrodka, pisemnych wyjaśnień
i informacji niezbędnych do przeprowadzenia badań OWT lub WGO.
2. Jeżeli w trakcie badań OWT lub WGO nastąpiła zmiana hodowcy lub
zachowującego odmianę, zgłaszający odmianę zawiadamia pisemnie o tej zmianie
Centralny Ośrodek, w terminie 30 dni od jej nastąpienia.
3. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, dołącza się kopie dokumentów
potwierdzających nastąpienie zmiany.
4. Zgłaszającemu odmianę umożliwia się zapoznanie z przebiegiem oraz
wynikami badań OWT lub WGO.
5. Jeżeli zachowujący odmianę zachowuje odmianę w innym niż Rzeczpospolita
Polska państwie członkowskim, Centralny Ośrodek może zwrócić się do
odpowiedniego urzędu tego państwa o udzielenie pomocy w przeprowadzeniu
kontroli zachowania odmiany.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Dyrektor Centralnego Ośrodka wydaje decyzję w sprawie wpisu
odmiany do krajowego rejestru po przeprowadzeniu badań OWT lub WGO.
2. Dyrektor Centralnego Ośrodka odmawia, w drodze decyzji, wpisu odmiany do
krajowego rejestru, jeżeli:
1) odmiana nie spełnia warunków, o których mowa w art. 6 ust. 1, lub
2) zgłaszający odmianę nie uiścił opłaty, o której mowa w art. 24 ust. 1, za badania
OWT lub WGO, lub
3) zgłaszający odmianę nie dostarczył materiału siewnego do badań zgodnie z art.
14 ust. 7;
4) opis odmiany, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2a, nie zawiera cech
charakterystycznych odmiany roślin sadowniczych określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 13 ust. 8.
3. Dyrektor Centralnego Ośrodka po przeprowadzeniu badań OWT lub WGO
i na podstawie ich wyników, przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, wydaje
postanowienie o zamiarze wpisu lub odmowy wpisu odmiany do krajowego rejestru.
Treść rozstrzygnięcia zawartego w postanowieniu, zamieszcza się na stronie
internetowej administrowanej przez Centralny Ośrodek.
4. Od decyzji w sprawie wpisu odmiany do krajowego rejestru zgłaszającemu
odmianę przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw rolnictwa.
4a. Po wpisaniu odmiany roślin sadowniczych na sadowniczą listę B, o której
mowa w art. 19 ust. 4 pkt 2, opis tej odmiany uwzględniony w kwestionariuszu
technicznym, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2a, uważa się za urzędowo uznany
opis.
5. Zgłaszający odmianę otrzymuje raport końcowy dotyczący badań OWT
odmiany wpisanej do krajowego rejestru.
6. Centralny Ośrodek udostępnia odpłatnie jednostce, która zajmuje się
urzędową rejestracją odmian lub udzielaniem ochrony prawnej do odmiany w innym
państwie, raport końcowy dotyczący badań OWT.
6a. Dyrektor Centralnego Ośrodka przechowuje dokumenty dotyczące odmian
wpisanych do krajowego rejestru przez okres ich wpisu w krajowym rejestrze.
7. Opłaty za udostępnianie raportu końcowego, o którym mowa w ust. 6,
stanowią dochód budżetu państwa.

art. 17. więcej Art. 17. Jeżeli do wniosku o wpis odmiany do krajowego rejestru została
dołączona lista osób fizycznych, o których mowa w art. 13 ust. 3, dyrektor
Centralnego Ośrodka, w przypadku gdy decyzja o wpisie odmiany do krajowego
rejestru stała się ostateczna, na wniosek każdej z tych osób, wydaje zaświadczenie
potwierdzające jej udział w wyhodowaniu albo odkryciu i wyprowadzeniu odmiany.

art. 18. więcej Art. 18. Krajowy rejestr jest jawny i zawiera:
1) nazwę gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę botaniczną oraz
nazwę odmiany i synonim nazwy odmiany, jeżeli został podany przez
zachowującego odmianę;
2) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę hodowcy, z tym że w przypadku gdy hodowcą jest osoba fizyczna
prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej
osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres
i miejsce zamieszkania tej osoby;
3) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę, z tym że w przypadku gdy zachowującym
odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast
adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania
działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
4) datę wpisu odmiany do krajowego rejestru, datę przedłużenia okresu wpisu do
krajowego rejestru lub datę skreślenia tej odmiany z krajowego rejestru;
5) oznaczenie państwa, w którym odmiana jest zachowywana;
6) wskazanie dokumentów, na podstawie których dokonano wpisu, przedłużenia
okresu wpisu albo skreślenia odmiany z krajowego rejestru.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Odmiana wpisana do krajowego rejestru otrzymuje numer wpisu,
który składa się z kolejnego numeru w rejestrze oraz wielkiej litery oznaczającej daną
grupę roślin.
2. Dla poszczególnych grup roślin ustala się następujące oznaczenia literowe:
1) R – rośliny rolnicze;
2) W – rośliny warzywne;
3) S – rośliny sadownicze.
3. W krajowym rejestrze spośród roślin warzywnych wyodrębnia się odmiany,
których materiał siewny może być uznany za materiał siewny:
1) kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany lub kategorii standard – warzywna
lista A;
2) wyłącznie kategorii standard – warzywna lista B.
4. W krajowym rejestrze spośród roślin sadowniczych wyodrębnia się odmiany:
1) z urzędowym opisem – sadownicza lista A;
2) z urzędowo uznanym opisem, o którym mowa w art. 16 ust. 4a – sadownicza lista B.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Wpisu do krajowego rejestru dokonuje się na okres:
1) wskazany przez zachowującego odmianę, nie dłuższy niż 30 lat – w przypadku
roślin sadowniczych,
2) 10 lat – w przypadku odmian pozostałych gatunków roślin
– licząc od roku kalendarzowego następującego po roku, w którym dokonano wpisu
odmiany do krajowego rejestru.
2. Na wniosek zachowującego odmianę okres wpisu odmiany w krajowym
rejestrze może być przedłużony:
1) na okres wskazany przez zachowującego odmianę, nie dłuższy niż 30 lat, jeżeli
odmiana nadal spełnia wymagania dotyczące odrębności, wyrównania i trwałości
oraz jest uprawiana – w przypadku roślin sadowniczych;
2) o 10 lat, jeżeli odmiana nadal spełnia wymagania dotyczące odrębności,
wyrównania i trwałości oraz jest uprawiana – w przypadku roślin warzywnych;
3) o 10 lat, jeżeli odmiana nadal spełnia wymagania dotyczące odrębności,
wyrównania i trwałości, jest uprawiana oraz ma znaczenie gospodarcze – w
przypadku roślin rolniczych.
2a. Do wniosku o przedłużenie okresu wpisu odmiany w krajowym rejestrze
przepis art. 13 ust. 1 pkt 6a stosuje się odpowiednio.
3. Wniosek o przedłużenie okresu wpisu odmiany w krajowym rejestrze składa
się nie później niż 2 lata przed upływem tego okresu.
4. Wniosek złożony po upływie terminu określonego w ust. 3 pozostawia się bez
rozpoznania.
5. Do wniosku o przedłużenie okresu wpisu odmiany w krajowym rejestrze
dołącza się kopię dowodu uiszczenia opłaty za złożenie tego wniosku, o której mowa
w art. 24 ust. 1.
6. Na wniosek dyrektora Centralnego Ośrodka zachowujący odmianę dostarcza
nieodpłatnie materiał siewny w ilości i terminie wskazanych przez Centralny Ośrodek
i na adres wskazany przez ten ośrodek.
7. Dyrektor Centralnego Ośrodka wydaje decyzję:
1) w sprawie przedłużenia okresu wpisu odmiany w krajowym rejestrze, jeżeli
odmiana spełnia wymagania określone w ust. 2;
2) o odmowie przedłużenia okresu wpisu odmiany w krajowym rejestrze, jeżeli
odmiana nie spełnia wymagań określonych w ust. 2.
8. Od decyzji, o których mowa w ust. 7, zachowującemu odmianę przysługuje
odwołanie do ministra właściwego do spraw rolnictwa.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Po wpisaniu odmiany do krajowego rejestru lub wspólnotowego
katalogu zachowujący odmianę zachowuje tę odmianę na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub innego państwa członkowskiego, lub państwa trzeciego, w którym
obowiązuje system oceny równoważny z systemem obowiązującym w Unii
Europejskiej.
2. Zachowujący odmianę przez okres wpisu odmiany w krajowym rejestrze lub
wspólnotowym katalogu:
1) prowadzi dokumentację dotyczącą zachowania odmiany zawierającą dane
o wytwarzaniu wszystkich rozmnożeń poprzedzających otrzymanie materiału
siewnego kategorii elitarny;
2) umożliwia Centralnemu Ośrodkowi przeprowadzanie kontroli obejmującej:
a) dokonanie przeglądu roślinnych materiałów hodowlanych i matecznego
materiału siewnego,
b) pobranie prób kontrolnych w celu sprawdzenia poprawności zachowania
odmiany,
c) sprawdzenie dokumentacji, o której mowa w pkt 1, i bazy hodowlanej
posiadanej przez zachowującego odmianę.
3. Dyrektor Centralnego Ośrodka może upoważnić do udziału w kontroli,
o której mowa w ust. 2 pkt 2, osoby niebędące pracownikami Centralnego Ośrodka.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Odmiana niechroniona wyłącznym prawem do odmiany może być
zachowywana przez więcej niż jednego zachowującego odmianę.
2. Podmiot, który zamierza być kolejnym zachowującym odmianę, w przypadku
odmiany, o której mowa w ust. 1, może złożyć do dyrektora Centralnego Ośrodka
wniosek o wpisanie go do krajowego rejestru jako zachowującego tę odmianę.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę wnioskodawcy składającego wniosek, z tym że w przypadku gdy
wnioskodawcą składającym wniosek jest osoba fizyczna prowadząca działalność
gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę
botaniczną;
3) nazwę odmiany;
4) wskazanie miejsca zachowania odmiany;
5) wskazanie państwa, w którym odmiana została wyhodowana albo odkryta
i wyprowadzona;
6) oświadczenie, że odmiana nie jest chroniona wyłącznym prawem do odmiany.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się kopię dowodu uiszczenia
opłaty za złożenie wniosku, o której mowa w art. 24 ust. 2.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, składa się na formularzu udostępnionym
na stronie internetowej administrowanej przez Centralny Ośrodek.
6. Podmiot, o którym mowa w ust. 2:
1) dostarcza nieodpłatnie materiał siewny odmiany w ilości i terminie wskazanych
przez Centralny Ośrodek i na adres wskazany przez ten ośrodek;
2) udziela, na wniosek dyrektora Centralnego Ośrodka, pisemnych wyjaśnień
i informacji o odmianie, niezbędnych do przeprowadzenia badań OWT.
7. W przypadku odmian mieszańcowych podmiot, o którym mowa w ust. 2,
przedstawia dyrektorowi Centralnego Ośrodka zgodę hodowcy na zachowywanie
składników odmiany mieszańcowej.
8. Po przeprowadzeniu badań OWT dyrektor Centralnego Ośrodka wydaje
decyzję w sprawie wpisania zachowującego odmianę do krajowego rejestru jako
kolejnego zachowującego daną odmianę.
9. Od decyzji, o której mowa w ust. 8, przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw rolnictwa.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Zachowujący odmianę informuje pisemnie dyrektora Centralnego
Ośrodka o zgłoszeniu, wpisie, przedłużeniu okresu wpisu, skreśleniu albo wycofaniu
wniosku o wpis odmiany do odpowiednich rejestrów innych niż Rzeczpospolita
Polska państw członkowskich oraz o zmianach nazwy odmiany, w terminie 60 dni od
dnia uzyskania z państw członkowskich informacji o zaistnieniu tych zdarzeń.
2. Jeżeli nastąpiła zmiana zachowującego odmianę, nowy zachowujący odmianę
o zmianie tej powiadamia pisemnie dyrektora Centralnego Ośrodka, w terminie 30 dni od dnia, w którym nastąpiła ta zmiana, dołączając kopię dokumentu potwierdzającego jej nastąpienie.
3. Jeżeli nastąpiła zmiana informacji zawartych w opisie odmiany, zachowujący
odmianę powiadamia na piśmie o tej zmianie dyrektora Centralnego Ośrodka, w
terminie 30 dni od dnia, w którym nastąpiła ta zmiana. Do powiadomienia dołącza się
kopię dokumentu potwierdzającego nastąpienie tej zmiany.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Za złożenie wniosku o wpis odmiany do krajowego rejestru, za
badania OWT lub WGO, za wpis do krajowego rejestru i pozostawanie odmiany
w krajowym rejestrze (utrzymanie odmiany) oraz za złożenie wniosku o przedłużenie
okresu wpisu pobiera się opłaty. Opłatę za utrzymanie odmiany w krajowym rejestrze
wnosi się za każdy rok kalendarzowy jej utrzymywania.
2. Za złożenie wniosku o wpisanie w krajowym rejestrze kolejnego
zachowującego odmianę, o badania OWT tej odmiany i utrzymanie odmiany
w krajowym rejestrze przez kolejnego zachowującego odmianę pobiera się opłatę.
3. Jeżeli badania OWT są wykonywane łącznie w celu wpisu odmiany do
krajowego rejestru i w celu przyznania wyłącznego prawa do odmiany, za badania te
pobiera się jedną opłatę.
4. Opłaty, o których mowa w ust. 1–3, stanowią dochód budżetu państwa.
5. Opłaty, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz opłaty za udostępnianie raportu
końcowego, o którym mowa w art. 16 ust. 6, są ustalane z uwzględnieniem
poniesionych kosztów oraz czasu potrzebnego na dokonanie oceny złożonego wniosku, czasu potrzebnego na przeprowadzenie badań OWT i WGO, zużycia materiałów
i odczynników stosowanych przy przeprowadzaniu badań, czasu potrzebnego na
przygotowanie i dokonanie wpisu odmiany do krajowego rejestru, kosztów
publikowania krajowego rejestru, czasu potrzebnego na dokonanie oceny złożonego
wniosku o przedłużenie wpisu oraz wysokości opłat za udostępnienie raportu
końcowego stosowanych w innych państwach członkowskich.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, stawki
opłat, o których mowa w ust. 1 i 2, i stawki opłat za udostępnianie raportu końcowego,
o którym mowa w art. 16 ust. 6, a także sposób i termin uiszczania opłat, mając na
względzie zasady określone w ust. 5 oraz ułatwienie terminowego uiszczania tych
opłat.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Dyrektor Centralnego Ośrodka skreśla odmianę z krajowego rejestru,
jeżeli:
1) odmiana przestała być odrębna;
2) odmiana przestała spełniać wymagania dotyczące wyrównania lub trwałości;
3) odmianę zarejestrowano na podstawie fałszywych dowodów;
4) odmiana zagraża zdrowiu ludzi, zwierząt lub roślin;
5) zachowujący odmianę:
a) złożył wniosek o skreślenie odmiany z krajowego rejestru lub
b) zalega z uiszczeniem opłat za wpis odmiany do krajowego rejestru
i utrzymanie odmiany w krajowym rejestrze, o których mowa w art. 24 ust.
1, co najmniej od 6 miesięcy, lub
c) nie dostarczył bezpłatnie materiału siewnego odmiany w ilości
wystarczającej do przeprowadzenia badań – w przypadku odmian roślin
sadowniczych;
6) informacje o odmianie zawarte w opisie odmiany uległy zmianie i nie zostały
uzupełnione zgodnie z art. 23 ust. 3.
2. Przepisu ust. 1 pkt 5 lit. a nie stosuje się, w przypadku gdy odmiana wpisana
do krajowego rejestru jest nadal zachowywana przez chociażby jednego
zachowującego odmianę.
2a. We wniosku, o którym mowa w ust. 1 pkt 5 lit. a, zachowujący odmianę
podaje informację o tym, czy materiał siewny skreślonej odmiany może znajdować się
w obrocie do dnia 30 czerwca trzeciego roku, licząc od roku następującego po roku,
w którym odmiana ta została skreślona z krajowego rejestru. Informację tę umieszcza
się w krajowym rejestrze przy skreślonej odmianie.
3. Dyrektor Centralnego Ośrodka może skreślić odmianę z krajowego rejestru,
jeżeli:
1) zachowujący odmianę:
a) nie dostarcza informacji niezbędnych do jej badania i oceny lub
b) zaprzestał zachowywania odmiany, lub
c) nie dostarczył bezpłatnie materiału siewnego odmiany w ilości
wystarczającej do przeprowadzenia badań – w przypadku odmian roślin
rolniczych i warzywnych, lub
d) uniemożliwia przeprowadzenie kontroli zachowania odmiany, lub
e) nadał odmianie wpisanej do krajowego rejestru nazwę niespełniającą
wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2, lub
2) odmiana przestała mieć zadowalającą wartość gospodarczą.
4. Skreślenia odmiany z krajowego rejestru dokonuje się w drodze decyzji.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się art. 145 § 1 pkt
1 Kodeksu postępowania administracyjnego.
6. Od decyzji w sprawie skreślenia odmiany z krajowego rejestru
zachowującemu odmianę przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw
rolnictwa.

Art. 25a. Do odmian tradycyjnych stosuje się przepisy art. 7 i art. 9–25.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Po wpisie do krajowego rejestru odmian gatunków roślin
warzywnych i sadowniczych o dużym znaczeniu gospodarczym przeprowadza się
badania WGO zgodnie z metodykami badań opracowanymi przez dyrektora
Centralnego Ośrodka w celu sporządzenia list opisowych odmian, w których
umieszcza się informacje o plonach, cechach jakościowych i użytkowych odmian,
zwanych dalej „listami opisowymi odmian”.
2. Metodyki, o których mowa w ust. 1, dyrektor Centralnego Ośrodka
opracowuje w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa.
3. Listy opisowe odmian sporządza się również dla odmian gatunków roślin
rolniczych wpisanych do krajowego rejestru, na podstawie badań WGO.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, listę
gatunków roślin warzywnych i sadowniczych o dużym znaczeniu gospodarczym, dla
których przeprowadza się badania WGO, biorąc pod uwagę znaczenie gospodarcze
tych gatunków.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Centralny Ośrodek we współpracy z samorządami województw
i izbami rolniczymi prowadzi dla gatunków roślin uprawnych o dużym znaczeniu
gospodarczym na obszarze województwa, wpisanych do krajowego rejestru lub
znajdujących się we wspólnotowym katalogu odmian, porejestrowe
doświadczalnictwo odmianowe.
2. Porejestrowe doświadczalnictwo odmianowe jest prowadzone zgodnie
z metodykami opracowanymi przez dyrektora Centralnego Ośrodka.
3. Metodyki, o których mowa w ust. 2, dyrektor Centralnego Ośrodka
opracowuje w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa.
4. Dla odmian gatunków objętych porejestrowym doświadczalnictwem
odmianowym sporządza się listy opisowe odmian.
5. Na podstawie wyników porejestrowego doświadczalnictwa odmianowego
Centralny Ośrodek w porozumieniu z samorządem województwa i izbą rolniczą ustala
listę odmian zalecanych do uprawy na obszarze województwa.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Odmianę regionalną wpisuje się do krajowego rejestru, jeżeli:
1) ma znaczenie w określonym regionie, w którym odmiana ta była tradycyjnie
uprawiana i do którego naturalnie się przystosowała, zwanym dalej „regionem
pochodzenia”, dla:
a) zachowania materiału genetycznego w jego naturalnym otoczeniu,
a w przypadku gatunków roślin uprawnych – w środowisku rolniczego
gospodarowania, w którym gatunki wykształciły swoje właściwości
wyróżniające (zachowania in situ),
b) zrównoważonego wykorzystania zasobów genetycznych roślin populacji
miejscowych i odmian przystosowanych naturalnie do warunków lokalnych
i zagrożonych erozją genetyczną;
2) jest odrębna, wyrównana i trwała, przy czym jeżeli poziom wyrównania jest
określany na podstawie występowania roślin nietypowych, stosuje się 10%
standard populacyjny przy przynajmniej 90% prawdopodobieństwie;
3) zachowujący odmianę nadał odmianie nazwę zgodnie z wymaganiami, o których
mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2, przy czym odmianie tej można nadać więcej niż jedną
nazwę, jeżeli nazwy te są od dawna znane;
4) jest zachowywana w regionie pochodzenia;
5) nie jest wpisana do krajowego rejestru albo wspólnotowego katalogu jako
odmiana inna niż odmiana regionalna albo odmiana amatorska lub
6) została skreślona z krajowego rejestru albo wspólnotowego katalogu co najmniej
2 lata przed dniem złożenia wniosku o jej wpis do krajowego rejestru albo dniem upływu okresu ustalonego na podstawie art. 104 ust. 2 – w przypadku, o którym mowa w art. 104 ust. 1 pkt 2;
7) nie została zgłoszona w celu przyznania wyłącznego prawa do odmiany albo nie
jest chroniona wyłącznym prawem do odmiany, albo nie została zgłoszona do
ochrony, albo nie jest chroniona przez Wspólnotowy Urząd Odmian Roślin (CPVO).
2. Odmianę amatorską wpisuje się do krajowego rejestru, jeżeli odmiana nie ma
znaczenia dla towarowej produkcji warzyw oraz spełnia warunki, o których mowa
w ust. 1 pkt 2, 3 i 5–7.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa wydaje decyzję w sprawie
uznania odmiany regionalnej za odmianę mającą znaczenie, o którym mowa w art.
28 ust. 1 pkt 1, w określonym regionie pochodzenia, na wniosek zachowującego tę
odmianę, po zasięgnięciu w tym zakresie opinii właściwej jednostki odpowiedzialnej
za genetyczne zasoby roślin.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa wydaje decyzję w sprawie uznania
odmiany amatorskiej za odmianę niemającą znaczenia dla towarowej produkcji
warzyw, na wniosek zachowującego tę odmianę, po zasięgnięciu w tym zakresie opinii
właściwej jednostki odpowiedzialnej za genetyczne zasoby roślin.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę regionalną, z tym że w przypadku gdy
zachowującym odmianę regionalną jest osoba fizyczna prowadząca działalność
gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres
wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej
osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę
botaniczną;
3) nazwę odmiany regionalnej;
4) wskazanie miejsca zachowania;
5) wskazanie regionu pochodzenia, którego położenie określa się zgodnie
z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego
państwa;
6) uzasadnienie znaczenia odmiany regionalnej, o którym mowa w art. 28 ust. 1 pkt
1, w regionie pochodzenia.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera dane i informacje wymienione
w ust. 3 pkt 1–4 dotyczące odpowiednio odmiany amatorskiej.
5. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się gatunek i odmianę regionalną
oraz region pochodzenia tej odmiany, którego położenie określa się zgodnie
z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 2, określa się gatunek i odmianę amatorską.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
jednostki odpowiedzialne za genetyczne zasoby roślin, biorąc pod uwagę konieczne
doświadczenie i wiedzę w zakresie ochrony zasobów genetycznych
w Rzeczypospolitej Polskiej oraz zapewnienie prawidłowej realizacji działań
w zakresie obrotu materiałem siewnym odmian regionalnych i amatorskich, a także
ochronę różnorodności genetycznej.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Odmianę regionalną oraz odmianę amatorską wpisuje się do
krajowego rejestru na wniosek zachowującego odmianę.
2. Wniosek o wpis odmiany regionalnej oraz odmiany amatorskiej do krajowego
rejestru zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odpowiednio odmianę regionalną albo amatorską,
z tym że w przypadku gdy zachowującym odpowiednio odmianę regionalną albo
amatorską jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast
adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania
działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę
botaniczną;
3) nazwę odpowiednio odmiany regionalnej albo odmiany amatorskiej;
4) wskazanie miejsca zachowania odpowiednio odmiany regionalnej albo odmiany
amatorskiej;
5) wskazanie regionu pochodzenia, którego położenie określa się zgodnie
z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego
państwa – w przypadku odmian regionalnych;
6) datę skreślenia odmiany odpowiednio z krajowego rejestru lub wspólnotowego
katalogu albo dzień wygaśnięcia okresu określonego w art. 104 ust. 2 –
w przypadku, o którym mowa w art. 104 ust. 1 pkt 2.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) decyzję o uznaniu odmiany regionalnej za odmianę mającą znaczenie, o którym
mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1, w danym regionie pochodzenia albo
2) decyzję o uznaniu odmiany amatorskiej za odmianę niemającą znaczenia dla
towarowej produkcji warzyw;
3) kwestionariusz techniczny zawierający opis odpowiednio odmiany regionalnej
albo odmiany amatorskiej;
4) kopię dowodu uiszczenia opłaty za złożenie wniosku o wpis odmiany do
krajowego rejestru, o której mowa w art. 24 ust. 1.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się także:
1) wyniki badań OWT przeprowadzonych przez jednostki inne niż Centralny
Ośrodek,
2) informacje o wiedzy uzyskanej w trakcie uprawy, rozmnażania i wykorzystania
odpowiednio odmiany regionalnej albo odmiany amatorskiej,
3) informacje dotyczące odpowiednio odmiany regionalnej albo odmiany
amatorskiej inne niż określone w pkt 2, uzyskane w szczególności od jednostek
odpowiedzialnych za genetyczne zasoby roślin lub od organizacji wyznaczonych
do tego celu przez inne niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskie
– jeżeli zachowujący odmianę je posiada.
5. Wniosek o wpis odmiany regionalnej albo odmiany amatorskiej do krajowego
rejestru oraz kwestionariusz techniczny składa się na formularzach udostępnionych na
stronie internetowej administrowanej przez Centralny Ośrodek.
6. Dane, o których mowa w ust. 3 pkt 3, nie mogą być udostępniane bez pisemnej
zgody zachowującego odmianę regionalną albo odmianę amatorską.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Przy badaniu OWT odmian regionalnych albo odmian amatorskich
stosuje się przepisy art. 14 i 15 dotyczące badań OWT.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, metody dotyczące badania OWT dla odmian regionalnych oraz
odmian amatorskich, biorąc pod uwagę biologiczne właściwości poszczególnych
gatunków.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Decyzję w sprawie wpisu odmiany regionalnej albo odmiany
amatorskiej do krajowego rejestru dyrektor Centralnego Ośrodka:
1) wydaje po przeprowadzeniu badań OWT;
2) może wydać bez przeprowadzenia badań OWT, jeżeli do wniosku o wpis do
krajowego rejestru zostały dołączone badania i informacje, o których mowa
w art. 30 ust. 4, jeżeli:
a) odmiana regionalna spełnia warunki określone w art. 28 ust. 1,
b) odmiana amatorska spełnia warunki określone w art. 28 ust. 2.
2. Dyrektor Centralnego Ośrodka odmawia, w drodze decyzji, wpisu odmiany
regionalnej do krajowego rejestru, jeżeli:
1) odmiana regionalna nie spełnia warunków, o których mowa w art. 28 ust. 1, lub
2) zachowujący odmianę nie uiścił opłaty za badania OWT; do opłaty za badania
OWT stosuje się art. 24 ust. 1.
3. Dyrektor Centralnego Ośrodka odmawia, w drodze decyzji, wpisu odmiany
amatorskiej do krajowego rejestru, jeżeli:
1) odmiana amatorska nie spełnia warunków, o których mowa w art. 28 ust. 2, lub
2) zachowujący odmianę nie uiścił opłaty za badania OWT; do opłaty za badania
OWT stosuje się art. 24 ust. 1.
4. Do wpisu odmiany regionalnej i odmiany amatorskiej do krajowego rejestru,
przedłużenia jej wpisu w krajowym rejestrze oraz skreślenia jej z krajowego rejestru
przez dyrektora Centralnego Ośrodka przepisy art. 20 ust. 1 pkt 2, ust. 2–7 oraz art. 25
ust. 1–5 stosuje się odpowiednio.
5. Od decyzji w sprawie:
1) wpisu odmiany regionalnej i odmiany amatorskiej do krajowego rejestru,
2) skreślenia odmiany regionalnej i odmiany amatorskiej z krajowego rejestru,
3) przedłużenia okresu wpisu odmiany regionalnej i odmiany amatorskiej w
krajowym rejestrze
– zachowującemu odmianę przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw
rolnictwa.
6. W przypadku odmian regionalnych i odmian amatorskich nie pobiera się opłat
za czynności, o których mowa w art. 24 ust. 1 i 2.

Art. 32a. Do odmian regionalnych i odmian amatorskich, w przypadku gdy
odmiana jest zachowywana przez więcej niż jednego zachowującego odmianę,
przepisy art. 22 stosuje się odpowiednio.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Wytwarzanie materiału siewnego rozpoczyna się od materiału
wytworzonego przez zachowującego odmianę lub dostawcę danego gatunku lub
odmiany i stanowi jedno lub kilka jego rozmnożeń; dla odmiany mieszańcowej
wytwarzanie tego materiału obejmuje wytwarzanie składników mieszańca oraz ich
krzyżowanie.
2. Przy wytwarzaniu materiału siewnego zapewnia się odpowiednie dla gatunku
i odmiany warunki agrotechniczne, w szczególności:
1) utrzymanie tożsamości i czystości odmianowej;
2) ochronę przed porażeniem chorobami i szkodnikami roślin, przenoszonymi
przez materiał siewny;
3) otrzymanie materiału siewnego o odpowiedniej dla poszczególnych gatunków
i odmian jakości przez uzyskanie:
a) odpowiedniej zdolności kiełkowania, czystości i wielkości zanieczyszczeń,
tożsamości gatunkowej i odmianowej oraz zdrowotności,
b) cech zewnętrznych odpowiednich dla określonych gatunków i grup roślin;
4) przygotowanie partii materiału siewnego w wielkości wystarczającej do oceny
tego materiału.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Ocena materiału siewnego polega na sprawdzeniu, czy materiał
siewny spełnia wymagania w zakresie jego wytwarzania lub czy materiał siewny
odpowiada określonym wymaganiom w zakresie jakości.
2. Ocena materiału siewnego, o której mowa w ust. 1, w zależności od gatunku
roślin i kategorii wytwarzanego materiału siewnego, obejmuje:
1) ocenę polową polegającą na sprawdzeniu, w wyniku dokonania oceny plantacji
nasiennej, czy plantacja nasienna spełnia wymagania w zakresie wytwarzania
materiału siewnego;
2) ocenę laboratoryjną polegającą na sprawdzeniu jakości lub zdrowotności
materiału siewnego;
3) ocenę tożsamości i czystości odmianowej polegającą na sprawdzeniu, na każdym
etapie wegetacji roślin, czy cechy odmian pozostały niezmienione w procesie
rozmnażania, w celu potwierdzenia tożsamości i czystości odmianowej
poszczególnych partii materiału siewnego;
4) ocenę cech zewnętrznych polegającą na sprawdzeniu, czy cechy zewnętrzne
materiału siewnego spełniają wymagania w zakresie jakości.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Materiał siewny roślin rolniczych, z wyłączeniem sadzeniaków
ziemniaka, oraz materiał siewny roślin warzywnych podlegają ocenie polowej, ocenie
laboratoryjnej oraz ocenie tożsamości i czystości odmianowej.
2. Sadzeniaki ziemniaka podlegają ocenie polowej, ocenie laboratoryjnej
polegającej na sprawdzeniu zdrowotności ocenianej plantacji, zwanej dalej „oceną
weryfikacyjną”, oraz ocenie cech zewnętrznych.
3. Materiał siewny kategorii handlowy podlega ocenie laboratoryjnej.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Oceny polowej materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
dokonuje się na plantacjach nasiennych.
2. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału siewnego składają:
1) zachowujący odmianę lub upoważniona przez niego osoba, która będzie
prowadzić obrót materiałem siewnym – w przypadku odmian chronionych
wyłącznym prawem do odmiany;
2) prowadzący obrót – w przypadku odmian niechronionych wyłącznym prawem
do odmiany.
3. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału siewnego na plantacji
nasiennej obsianej lub obsadzonej materiałem matecznym lub materiałem siewnym
kategorii elitarny o obniżonej zdolności kiełkowania może złożyć wyłącznie
zachowujący odmianę, w odniesieniu do własnych odmian.
4. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału siewnego składa się do
wojewódzkiego inspektora ochrony roślin i nasiennictwa, zwanego dalej
„wojewódzkim inspektorem”, właściwego ze względu na położenie plantacji
nasiennej.
5. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału siewnego wieloletnich roślin
rolniczych składa się w każdym roku oceny polowej.
6. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału siewnego składa się w terminie
umożliwiającym właściwe dokonanie tej oceny, określonym w przepisach wydanych
na podstawie art. 40 pkt 1.
7. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału siewnego zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę prowadzącego obrót, z tym że w przypadku gdy prowadzącym obrót
jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast adresu
i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności,
jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby, oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP) prowadzącego obrót, jeżeli został nadany;
2) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę producenta, z tym że w przypadku gdy producentem jest osoba
fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są
inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
3) określenie miejsca położenia plantacji nasiennej, w tym nazwę miejscowości,
gminy i powiatu oraz dwucyfrowy symbol województwa i dwucyfrowy symbol
powiatu danego województwa;
4) nazwę odmiany i gatunku rośliny uprawnej;
5) formułę mieszańca – w przypadku odmian mieszańcowych;
6) określenie stopnia kwalifikacji wysianego materiału siewnego oraz numer i datę
świadectwa oceny laboratoryjnej lub informacji o wynikach badania materiału
siewnego, z wyłączeniem materiału matecznego;
7) numer partii materiału siewnego użytego do siewu, z wyłączeniem materiału
matecznego;
8) oznaczenie powierzchni plantacji nasiennej;
9) określenie roku założenia plantacji nasiennej;
10) określenie roku zbioru materiału siewnego – w przypadku roślin o dwuletnim
cyklu produkcyjnym oraz roślin wieloletnich;
11) informację o przedplonie;
12) określenie przewidywanej:
a) wielkości zbioru,
b) liczby etykiet urzędowych;
13) informację o tym, czy plantacja nasienna jest kwalifikowana zgodnie z:
a) systemami OECD,
b) systemem określonym przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji
Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) – w przypadku sadzeniaków
ziemniaka.
8. Do wniosku o dokonanie oceny polowej materiału siewnego dołącza się:
1) oświadczenie zachowującego odmianę, że materiał siewny został
wyprodukowany zgodnie z metodyką hodowli przyjętą dla danej odmiany, oraz
własne oznaczenie odmiany identyfikujące materiał siewny użyty do siewu – w
przypadku zgłaszania do oceny polowej materiału siewnego na plantacji obsianej
albo obsadzonej materiałem matecznym;
2) opis składników odmiany mieszańcowej – w przypadku zgłaszania do oceny
polowej odmiany mieszańcowej; w opisie nie uwzględnia się składników,
którymi są odmiany wpisane do krajowego rejestru lub wspólnotowych
katalogów;
3) oryginał albo kopię protokołu pobrania próby materiału siewnego do oceny
tożsamości i czystości odmianowej;
4) oryginał albo kopię dokumentu zakupu zawierającego w szczególności numer
partii i stopień kwalifikacji – w przypadku zgłaszania do oceny polowej materiału
siewnego na plantacji nasiennej obsianej albo obsadzonej materiałem siewnym
kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany, z wyłączeniem plantacji
nasiennej obsianej albo obsadzonej przez zachowującego odmianę materiałem
siewnym własnej odmiany w gospodarstwie będącym w jego posiadaniu;
5) dla partii materiału siewnego wytworzonego poza terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej dokument potwierdzający spełnienie wymagań jakościowych, a w
przypadku sadzeniaków ziemniaka – również wymagań zdrowotności,
wystawiony przez właściwy dla danego państwa urząd kwalifikacyjny.
6) oryginał albo kopię decyzji dyrektora Centralnego Ośrodka w sprawie wyrażenia
zgody na wprowadzenie do obrotu materiału siewnego przeznaczonego do testów
lub doświadczeń polowych albo zgody w tym zakresie właściwego urzędu
państwa członkowskiego, o których mowa w art. 108 ust. 1 i 2 – w przypadku
zgłaszania do oceny materiału siewnego na plantacji nasiennej obsianej lub
obsadzonej materiałem siewnym odmian roślin rolniczych lub warzywnych,
zgłoszonych do krajowego rejestru lub rejestrów innych państw członkowskich,
przeznaczonym do testów i doświadczeń polowych.
9. W przypadku wniosku o dokonanie oceny polowej materiału siewnego
wieloletnich roślin rolniczych dokumenty, o których mowa w ust. 8, dołącza się tylko
w pierwszym roku oceny.
10. W przypadku plantacji nasiennych, na których odbywa się wytwarzanie
materiału siewnego odmian roślin rolniczych pochodzących z państw trzecich,
objętych systemami OECD, do wniosku o dokonanie oceny polowej materiału
siewnego roślin rolniczych dołącza się:
1) świadectwo Międzynarodowego Związku Oceny Nasion (ISTA) oraz certyfikat
stwierdzający stopień kwalifikacji lub kategorię materiału siewnego, spełniające
wymagania odpowiedniego systemu OECD;
2) etykietę każdej partii materiału siewnego użytego do obsiewu plantacji;
3) oświadczenie zachowującego odmianę, że materiał siewny został
wyprodukowany zgodnie z metodyką hodowli przyjętą dla danej odmiany oraz
własne oznaczenie odmiany identyfikujące materiał siewny użyty do siewu – w
przypadku zgłaszania do oceny polowej materiału siewnego na plantacji obsianej
albo obsadzonej materiałem matecznym;
4) pisemną zgodę właściwego urzędu kwalifikacyjnego państwa trzeciego, w
którym odmiana jest wpisana do rejestru i której materiał siewny podlega
wytwarzaniu.
11. Wnioskodawca, składając wniosek o dokonanie oceny polowej materiału
siewnego roślin rolniczych lub warzywnych:
1) wpisanej do rejestru innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego
lub państwa stowarzyszonego, lub państwa trzeciego, dołącza do wniosku
urzędowy opis odmiany sporządzony przez jednostkę zajmującą się rejestracją
odmian w tym państwie;
2) zgłoszonej i przyjętej do badań rejestrowych w innym niż Rzeczpospolita Polska
państwie członkowskim lub państwie stowarzyszonym, dołącza do wniosku
tymczasowy opis odmiany sporządzony przez jednostkę zajmującą się rejestracją
odmian w tym państwie lub opis odmiany sporządzony przez zachowującego
odmianę wraz z tłumaczeniem na język polski.
12. Danych, o których mowa w ust. 8 pkt 2, nie udostępnia się bez pisemnej
zgody zachowującego odmianę.
13. (uchylony)

Art. 36a. 1. Wnioskodawca, który złożył wniosek o dokonanie oceny polowej
materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych, przechowuje etykiety
dotyczące partii materiału siewnego użytego do siewu lub sadzenia do czasu
zakończenia oceny tego materiału i okazuje je na żądanie organu dokonującego oceny
albo przekazuje je producentowi materiału siewnego.
2. W przypadku gdy wnioskodawca przekaże producentowi materiału siewnego
etykiety, o których mowa w ust. 1, producent materiału siewnego jest obowiązany do
przechowywania etykiet do czasu zakończenia oceny tego materiału i okazywania
etykiet na żądanie organu dokonującego oceny.

art. 37. więcej Art. 37. Przy wytwarzaniu materiału siewnego kategorii kwalifikowany
powierzchnia plantacji nasiennych roślin rolniczych nie może być mniejsza niż:
1) 2 ha – w przypadku materiału siewnego roślin zbożowych;
2) 1 ha – w przypadku sadzeniaków ziemniaka;
3) 0,5 ha – w przypadku pozostałych gatunków roślin rolniczych.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Plantacje nasienne wieloletnich roślin rolniczych prowadzi się przez
czas określony w przepisach wydanych na podstawie art. 40 pkt 3 lit. c.
2. Plantacje nasienne znakuje się w sposób zapewniający identyfikację plantacji.

art. 39. więcej Art. 39. Partie materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych
wytworzonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oznacza się w sposób
umożliwiający identyfikację tego materiału.

art. 40. więcej Art. 40. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe terminy składania wniosków o dokonanie oceny polowej materiału
siewnego poszczególnych grup lub gatunków roślin rolniczych i warzywnych,
2) liczbę rozmnożeń materiału siewnego dla poszczególnych grup lub gatunków
roślin rolniczych i warzywnych, z uwzględnieniem opisu poszczególnych
kategorii i stopni kwalifikacji materiału siewnego,
3) szczegółowe wymagania w zakresie wytwarzania materiału siewnego roślin
rolniczych i warzywnych, z uwzględnieniem w szczególności:
a) terminów dokonywania i liczby ocen stanu plantacji nasiennej
w odniesieniu do poszczególnych grup roślin i gatunków,
b) izolacji przestrzennej od innych upraw, czystości gatunkowej i odmianowej,
zdrowotności, określenia przedplonu oraz zmianowania roślin na
plantacjach nasiennych,
c) czasu prowadzenia plantacji wieloletnich roślin rolniczych,
d) sposobu oznaczania plantacji nasiennych,
4) szczegółowe wymagania w zakresie jakości materiału siewnego roślin
rolniczych i warzywnych, z zastrzeżeniem pkt 8,
5) dopuszczalną wielkość partii materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
w obrocie,
6) sposób oznaczania partii materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
wytworzonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
7) wzór upoważnienia udzielanego przez zachowującego odmianę osobie, która
będzie prowadzić obrót materiałem siewnym, składającej wniosek o dokonanie
oceny polowej materiału siewnego – w przypadku odmian chronionych
wyłącznym prawem,
8) wykaz gatunków roślin rolniczych, których materiał siewny może być uznany za
materiał siewny kategorii handlowy, oraz wymagania w zakresie jakości dla tego
materiału
– biorąc pod uwagę cechy biologiczne poszczególnych grup roślin lub gatunków,
specyfikę ich wytwarzania oraz właściwą identyfikację wytworzonego materiału
siewnego roślin rolniczych i warzywnych, a także potrzebę zapewnienia jednolitego sposobu udzielania przez zachowującego odmianę upoważnienia osobie, która będzie prowadzić obrót materiałem siewnym.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia,
może utworzyć rejon wytwarzania sadzeniaków ziemniaka kategorii elitarny, zwany
dalej „rejonem zamkniętym”, mając na względzie utrzymanie wysokiego poziomu
zdrowotności tego materiału w rejonie zamkniętym.
2. Rejon zamknięty tworzy się na wniosek zarządu województwa, po uprzednim
uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej.
3. Rejon zamknięty obejmuje obszar województwa lub jego część.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa, tworząc rejon zamknięty, określa
w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, odmiany i kategorie sadzeniaków
ziemniaka, które mogą być uprawiane w tym rejonie.
5. W rejonie zamkniętym obowiązuje zakaz uprawy odmian i kategorii
sadzeniaków ziemniaka innych niż określone przez ministra właściwego do spraw
rolnictwa w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1.
6. Zadanie zarządu województwa, o którym mowa w ust. 2, jest zadaniem
z zakresu administracji rządowej.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Oceny materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych dokonuje,
jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, wojewódzki inspektor właściwy ze
względu na:
1) położenie plantacji – w przypadku oceny polowej;
2) (uchylony)
3) miejsce dokonywania przerobu – w przypadku oceny cech zewnętrznych.
2. Jeżeli wojewódzki inspektor, o którym mowa w ust. 1, nie może dokonać
oceny materiału siewnego, Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa, zwany
dalej „Głównym Inspektorem”, wskazuje innego wojewódzkiego inspektora, który
dokona oceny tego materiału.

Art. 42a. Oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych
i warzywnych dokonuje Główny Inspektor.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Oceny polowej materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
dokonują upoważnieni przez wojewódzkiego inspektora pracownicy wojewódzkiego inspektoratu ochrony roślin i nasiennictwa, zwani dalej „urzędowymi kwalifikatorami”.
2. Oceny polowej materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych kategorii
kwalifikowany, z wyłączeniem sadzeniaków ziemniaka, mogą dokonywać również
osoby fizyczne, które uzyskały akredytację wojewódzkiego inspektora, zwane dalej
„akredytowanymi kwalifikatorami”.
3. Oceny polowej materiału siewnego na plantacji nasiennej roślin rolniczych
i warzywnych obsianej materiałem siewnym z partii, do której zostały zgłoszone
zastrzeżenia wynikające z oceny tożsamości i czystości odmianowej, dokonuje
urzędowy kwalifikator.
4. Oceny polowej materiału siewnego roślin warzywnych, w celu uznania go za
materiał siewny kategorii standard własnych odmian, dokonuje zachowujący odmianę.
5. Urzędowi kwalifikatorzy i akredytowani kwalifikatorzy sporządzają
dokumentację dotyczącą dokonanej oceny polowej materiału siewnego roślin
rolniczych i warzywnych w zakresie i w sposób określony w przepisach wydanych na
podstawie art. 51 pkt 5.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych
i warzywnych dokonują laboratoria Głównego Inspektora, zwane dalej
„urzędowymi laboratoriami”.
2. Oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin warzywnych, w celu uznania
go za materiał siewny kategorii standard własnych odmian, dokonuje zachowujący
odmianę.
3. Oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych
i warzywnych, z uwzględnieniem art. 45 ust. 1, mogą dokonywać również
laboratoria, które uzyskały akredytację Głównego Inspektora, zwane dalej
„akredytowanymi laboratoriami”:
1) prowadzone przez prowadzącego obrót w odniesieniu do własnego materiału
siewnego;
2) których działalność nie jest w żaden sposób powiązana z hodowlą,
wytwarzaniem i obrotem materiałem siewnym gatunków (samodzielne
laboratoria).
4. Akredytowane laboratoria, o których mowa w ust. 3 pkt 1, mogą dokonywać
oceny laboratoryjnej materiału siewnego, o którym mowa w ust. 3, będącego
własnością innego prowadzącego obrót wskazanego w decyzji o udzieleniu
akredytacji, o której mowa w art. 78 ust. 1, po uzyskaniu akredytacji w tym zakresie.
5. Laboratoria, o których mowa w ust. 3 pkt 2, mogą dokonywać oceny materiału
siewnego roślin rolniczych lub warzywnych dla prowadzących obrót tym materiałem
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Urzędowe laboratoria i akredytowane laboratoria sporządzają dokumentację
dotyczącą dokonanej oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych lub
warzywnych w zakresie i w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie
art. 51 pkt 5.

Art. 44a. 1. Oceny cech zewnętrznych materiału siewnego roślin rolniczych i
warzywnych dokonują urzędowi kwalifikatorzy.
2. Oceny cech zewnętrznych materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
kategorii kwalifikowany mogą dokonywać również akredytowani kwalifikatorzy.
3. Oceny cech zewnętrznych materiału siewnego odmian regionalnych dokonuje
zachowujący odmianę.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Oceny weryfikacyjnej sadzeniaków ziemniaka dokonują wyłącznie
urzędowe laboratoria.
2. Oceny weryfikacyjnej sadzeniaków ziemniaka odmian regionalnych mogą
dokonywać również akredytowane laboratoria.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Pobierania prób i oceny laboratoryjnej materiału siewnego dokonuje
się zgodnie z metodyką określoną przez Międzynarodowy Związek Oceny Nasion
(ISTA).
2. Próby materiału siewnego do oceny laboratoryjnej pobiera się w obecności
prowadzącego obrót lub osoby przez niego upoważnionej.
3. Próby, o których mowa w ust. 2, mogą być pobierane w sposób automatyczny
za pomocą urządzenia do automatycznego pobierania prób, jeżeli:
1) urządzenie to zapewnia pobranie reprezentatywnej próby ogólnej nasion do
oceny laboratoryjnej materiału siewnego, a w szczególności:
a) mechanizm pobierający próby pierwotne jest zainstalowany w strumieniu
nasion linii technologicznej, który pobiera:
– niewielkie ilości nasion z całego przekroju strumienia nasion,
– próbę ogólną z całej partii w sposób ciągły lub cykliczny,
b) połączenie mechanizmu pobierającego próby pierwotne i pojemnika na
próbę ogólną oraz ten pojemnik są zabezpieczone przed dostępem osób
trzecich;
2) urządzenie to posiada płynną i precyzyjną regulację wielkości pobieranej próby;
3) wyniki oceny laboratoryjnej prób pobranych przez to urządzenie oraz prób
pobranych ręcznie z dziesięciu tych samych partii są zgodne dla nie mniej niż
70% co najmniej dwóch badanych parametrów łącznie.
4. Pobieranie prób materiału siewnego do oceny laboratoryjnej za pomocą
urządzenia do automatycznego pobierania prób wymaga uzyskania zgody
wojewódzkiego inspektora wydanej w drodze decyzji.
5. Decyzja, o której mowa w ust. 4, jest wydawana, na wniosek prowadzącego
obrót, przez wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce
zamieszkania albo siedzibę prowadzącego obrót, albo miejsce wykonywania
działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania prowadzącego
obrót – w przypadku gdy prowadzącym obrót jest osoba fizyczna prowadząca
działalność gospodarczą.
6. Wniosek, o którym mowa w ust. 5, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę prowadzącego obrót, z tym że w przypadku gdy prowadzącym obrót
jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast adresu
i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności,
jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) typ i warunki techniczne oraz oznaczenie identyfikacyjne urządzenia do
automatycznego pobierania prób;
3) imię i nazwisko osoby fizycznej, o której mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2,
odpowiedzialnej za prawidłowe pobieranie prób w sposób automatyczny.
7. Decyzję, o której mowa w ust. 4, wojewódzki inspektor wydaje po
przeprowadzeniu kontroli zgodności zainstalowania i sposobu działania urządzenia do
automatycznego pobierania prób z wymaganiami niezbędnymi do zapewnienia, że
próba nasion pobrana do oceny laboratoryjnej materiału siewnego jest
reprezentatywna.
8. W decyzji, o której mowa w ust. 4, określa się:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę prowadzącego obrót, z tym że w przypadku gdy prowadzącym obrót
jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zamiast adresu
i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności,
jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) imię i nazwisko osoby fizycznej, o której mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2,
odpowiedzialnej za prawidłowe pobieranie prób w sposób automatyczny;
3) typ oraz oznaczenie identyfikacyjne urządzenia do automatycznego pobierania
prób;
4) okres, na jaki została wydana zgoda na pobieranie prób materiału siewnego do
oceny laboratoryjnej za pomocą urządzenia do automatycznego pobierania prób.
9. Pobieranie prób w sposób automatyczny odbywa się pod nadzorem
wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce pobrania próby.
10. Wojewódzki inspektor w ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 9, może
w szczególności:
1) uczestniczyć w pobieraniu prób;
2) sprawdzać:
a) czy sposób działania urządzenia do automatycznego pobierania prób jest
zgodny z wymaganiami niezbędnymi do zapewnienia, że próba nasion
pobrana do oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych lub
warzywnych jest reprezentatywna,
b) stan techniczny urządzenia do automatycznego pobierania prób,
c) dokumentację dotyczącą automatycznego pobierania prób.
11. W przypadku gdy wojewódzki inspektor w ramach nadzoru, o którym mowa
w ust. 9, stwierdzi nieprawidłowości w pobieraniu prób w sposób automatyczny, uniemożliwiające właściwą ocenę laboratoryjną materiału siewnego, może, w drodze decyzji, zakazać stosowania urządzenia do pobierania prób do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Próby materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych do oceny
laboratoryjnej, na wniosek prowadzącego obrót będącego właścicielem partii
materiału siewnego, pobierają:
1) upoważnieni przez wojewódzkiego inspektora pracownicy wojewódzkiego
inspektoratu ochrony roślin i nasiennictwa, zwani dalej „urzędowymi
próbobiorcami”;
2) osoby fizyczne, które uzyskały akredytację wojewódzkiego inspektora
w zakresie pobierania prób materiału siewnego kategorii elitarny lub kategorii
kwalifikowany, z wyłączeniem sadzeniaków ziemniaka, zwane dalej
„akredytowanymi próbobiorcami”.
2. Próby materiału siewnego z partii, dla których wystawia się świadectwo ISTA,
pobierają urzędowi próbobiorcy upoważnieni do pobierania tych prób przez
kierownika laboratorium oceny nasion posiadającego akredytację ISTA.
3. Próby sadzeniaków ziemniaka do oceny weryfikacyjnej, z wyłączeniem
odmian regionalnych, pobierają urzędowi próbobiorcy.
4. Z pobrania prób materiału siewnego sporządza się protokół, który zawiera
w szczególności:
1) numer właściciela partii materiału siewnego w ewidencji, o której mowa w art.
84 ust. 4 albo art. 86 ust. 4;
2) nazwę gatunku rośliny uprawnej;
3) nazwę odmiany;
4) oznaczenie stopnia kwalifikacji;
5) numer partii materiału siewnego, a w przypadku próby sadzeniaków ziemniaka
do oceny weryfikacyjnej – numer świadectwa oceny polowej;
6) datę pobrania próby;
7) informację o wielkości partii materiału siewnego, a w przypadku próby
sadzeniaków ziemniaka do oceny weryfikacyjnej – informację o wielkości
plantacji nasiennej;
8) podpis właściciela partii materiału siewnego lub osoby upoważnionej,
a w przypadku próby sadzeniaków ziemniaka do oceny weryfikacyjnej –
właściciela plantacji nasiennej lub osoby upoważnionej;
9) podpis urzędowego próbobiorcy albo akredytowanego próbobiorcy.
5. Próby materiału siewnego pobrane do oceny laboratoryjnej przechowuje się
przez okres wskazany w przepisach wydanych na podstawie art. 51 pkt 3.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Materiał siewny roślin rolniczych lub warzywnych znajdujący się
w obrocie lub przygotowywany do obrotu, z wyłączeniem mieszanek materiału
siewnego, podlega okresowej ocenie laboratoryjnej co najmniej w zakresie zdolności
kiełkowania.
2. Okresowej oceny laboratoryjnej dokonuje się, z uwzględnieniem rodzaju
opakowań materiału siewnego, w terminie zapewniającym odpowiednią jakość
materiału siewnego określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 51 pkt 1.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Jeżeli składający wniosek o dokonanie oceny polowej lub oceny cech
zewnętrznych materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych nie zgadza
się z wynikiem oceny dokonanej przez wojewódzkiego inspektora, może złożyć
wniosek o ponowne dokonanie oceny do Głównego Inspektora za pośrednictwem
tego wojewódzkiego inspektora.
2. Jeżeli składający wniosek o dokonanie oceny polowej lub oceny cech
zewnętrznych materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych nie zgadza
się z wynikiem oceny dokonanej przez akredytowane podmioty, może złożyć wniosek o ponowne dokonanie oceny do wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce dokonywania oceny.
2a. Jeżeli składający wniosek o dokonanie oceny laboratoryjnej lub oceny
weryfikacyjnej materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych nie zgadza
się z wynikiem tej oceny, może złożyć wniosek o ponowne dokonanie oceny do
Głównego Inspektora.
3. W przypadku złożenia wniosku o ponowne dokonanie oceny polowej, na
plantacji nasiennej od dnia dokonania oceny polowej nie dokonuje się żadnych zmian
mogących wpłynąć na stan tej plantacji.
4. Ponowne dokonanie oceny polowej lub oceny cech zewnętrznych może być
przeprowadzone z udziałem urzędowego kwalifikatora albo akredytowanego
kwalifikatora, który dokonał oceny, o której mowa w ust. 1 lub 2.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 1–2a, składa się w terminie
7 dni, a w przypadku:
1) oceny polowej lub oceny cech zewnętrznych – w terminie 3 dni,
2) oceny polowej mieszańca kukurydzy – w terminie dnia
– bezpośrednio w siedzibie wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na
położenie plantacji.
6. Termin, o którym mowa w ust. 5, biegnie od dnia otrzymania świadectwa albo
informacji, o których mowa w art. 73 ust. 1, przez wnioskodawcę lub osobę przez
niego wskazaną, która była obecna przy ocenie materiału siewnego.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Podmiot dokonujący oceny polowej lub oceny laboratoryjnej
materiału siewnego może uznać materiał siewny w niższym stopniu kwalifikacji niż
to wynika z kolejności rozmnożeń dla danego stopnia kwalifikacji materiału użytego
do jego wytworzenia (degradacja materiału siewnego).
2. Degradacji materiału siewnego po dokonaniu oceny laboratoryjnej może
dokonać wyłącznie zachowujący odmianę w odniesieniu do materiału siewnego
własnych odmian.
3. Degradacji materiału siewnego dokonuje się w stosunku do całej partii tego
materiału lub jej części.
4. Po dokonaniu degradacji:
1) całej partii materiału siewnego – wydaje się świadectwo oceny laboratoryjnej, z
tym że w przypadku gdy świadectwo oceny laboratoryjnej zostało już wydane,
nowe świadectwo oceny laboratoryjnej wydaje się po uprzednim anulowaniu
świadectwa oceny laboratoryjnej, dokonanym przez przekreślenie świadectwa i
umieszczenie na nim wyrazu „anulowano” oraz opatrzeniu go podpisem
kierownika laboratorium oceny nasion właściwego ze względu na miejsce
dokonania degradacji lub kierownika akredytowanego laboratorium;
2) części partii materiału siewnego – zdegradowanej części partii nadaje się nowy
numer partii oraz wydaje się świadectwo oceny laboratoryjnej, z tym że w
przypadku gdy świadectwo oceny laboratoryjnej zostało już wydane, umieszcza
się na nim informację o ilości zdegradowanego materiału siewnego oraz wyrazy
„częściowa degradacja” i na podstawie tego świadectwa wydaje się nowe
świadectwo oceny laboratoryjnej; na nowym świadectwie umieszcza się wyrazy
„częściowa degradacja” oraz opatruje je podpisem kierownika laboratorium
oceny nasion właściwego ze względu na miejsce dokonania degradacji lub
kierownika akredytowanego laboratorium.
5. Degradacji partii materiału siewnego lub części partii materiału siewnego
dokonuje się bez wykonania oceny laboratoryjnej materiału siewnego.

art. 51. więcej Art. 51. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe terminy, po upływie których materiał siewny roślin rolniczych
i warzywnych znajdujący się w obrocie lub przygotowywany do obrotu podlega
okresowej ocenie laboratoryjnej,
2) wzór protokołu pobrania próby materiału siewnego roślin rolniczych
i warzywnych,
3) okres przechowywania prób materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
pobranych do oceny, z wyłączeniem oceny tożsamości i czystości odmianowej,
4) metody dokonywania oceny polowej, oceny weryfikacyjnej i oceny cech
zewnętrznych materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych,
5) zakres i sposób sporządzania dokumentacji dotyczącej dokonanej oceny polowej
materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych przez urzędowych
kwalifikatorów i akredytowanych kwalifikatorów oraz dokumentacji dotyczącej dokonanej oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych przez urzędowe laboratoria i akredytowane laboratoria,
6) metody pobierania prób, w szczególności sadzeniaków ziemniaka do oceny
weryfikacyjnej i mieszanek materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
– w przypadku braku metod uznanych przez międzynarodowe organizacje
nasienne,
7) szczegółowe wymagania niezbędne do zapewnienia, że próba nasion pobrana do
oceny laboratoryjnej materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych za
pomocą urządzenia do automatycznego pobierania prób jest reprezentatywna
– mając na uwadze właściwości poszczególnych gatunków roślin w zakresie zdolności
kiełkowania, rodzaje opakowań materiału siewnego, konieczność dokonywania oceny
materiału siewnego według jednolitych zasad oraz właściwą identyfikację partii
materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych, a także zapewnienie jednolitego
sposobu dokumentowania oceny i pobierania prób materiału siewnego roślin
rolniczych lub warzywnych.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Materiał siewny odmian regionalnych może być wytwarzany
w regionie pochodzenia.
2. Jeżeli niemożliwe jest wytwarzanie materiału siewnego odmian regionalnych
w regionie pochodzenia ze względu na zmianę warunków środowiskowych w tym
regionie, materiał ten może być wytwarzany w regionie innym niż region
pochodzenia, zwanym dalej „dodatkowym regionem wytwarzania”.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw rolnictwa,
na wniosek zachowującego odmianę, w drodze decyzji, określa dodatkowy region
wytwarzania materiału siewnego odmian regionalnych.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 3, jest wydawana, jeżeli w dodatkowym
regionie wytwarzania zostaną spełnione wymagania w zakresie wytwarzania
materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych, odpowiednie dla danego
gatunku odmiany regionalnej, po zasięgnięciu opinii w tym zakresie właściwej
jednostki odpowiedzialnej za genetyczne zasoby roślin.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę regionalną, z tym że w przypadku gdy
zachowującym odmianę regionalną jest osoba fizyczna prowadząca działalność
gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres
wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej
osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę
botaniczną;
3) nazwę odmiany;
4) wskazanie regionu pochodzenia, którego położenie określa się zgodnie
z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego
państwa;
5) wskazanie dodatkowego regionu wytwarzania, którego położenie określa się
zgodnie z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału
terytorialnego państwa, wraz z uzasadnieniem konieczności określenia tego
regionu.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 3, określa się gatunek i odmianę regionalną,
dodatkowy region wytwarzania materiału siewnego tej odmiany, którego położenie
określa się zgodnie z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału
terytorialnego państwa, oraz okres, w jakim materiał siewny może być wytwarzany
w tym regionie.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Zachowujący odmianę dokonuje oceny polowej i oceny
laboratoryjnej materiału siewnego:
1) odmian regionalnych roślin rolniczych własnych odmian – w celu uznania go za
materiał siewny spełniający wymagania określone dla kategorii kwalifikowany;
2) odmian regionalnych roślin warzywnych własnych odmian – w celu uznania go
za materiał siewny kategorii kwalifikowany lub kategorii standard;
3) odmian amatorskich własnych odmian – w celu uznania go za materiał siewny
kategorii standard.
2. Zachowujący odmianę pobiera próby do:
1) oceny laboratoryjnej materiału siewnego odmian regionalnych i odmian
amatorskich;
2) oceny weryfikacyjnej sadzeniaków ziemniaka odmian regionalnych.
3. Zachowujący odmianę składa wojewódzkiemu inspektorowi właściwemu ze
względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę zachowującego odmianę, albo miejsce
wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania
zachowującego odmianę – w przypadku gdy zachowującym odmianę jest osoba
fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, wykaz prowadzonych plantacji
nasiennych odmian regionalnych, który zawiera informacje określone w art. 36 ust.
7 pkt 2–4, 7 i 9.
4. Wykaz, o którym mowa w ust. 3, składa się w terminie określonym dla
składania wniosków o dokonanie oceny polowej materiału siewnego.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Ocenie tożsamości i czystości odmianowej podlega:
1) materiał siewny roślin rolniczych i warzywnych kategorii elitarny oraz kategorii
kwalifikowany przeznaczony do dalszej reprodukcji;
2) materiał siewny roślin rolniczych zgłoszony do oceny polowej dokonanej
zgodnie z systemami OECD;
3) nie mniej niż 10%:
a) partii materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych kategorii
kwalifikowany,
b) partii materiału siewnego roślin warzywnych kategorii standard
znajdującego się w obrocie,
c) partii materiału siewnego odmian regionalnych roślin rolniczych, materiału
siewnego kategorii kwalifikowany lub kategorii standard odmian
regionalnych roślin warzywnych, materiału siewnego kategorii standard
odmian amatorskich znajdujących się w obrocie.
2. Próby do oceny tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego
pobiera się:
1) na wniosek prowadzącego obrót będącego właścicielem partii podlegającej
ocenie tożsamości i czystości odmianowej – w przypadku partii materiału
siewnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2;
2) losowo, na podstawie protokołu pobrania próby – w przypadku partii materiału
siewnego, o których mowa w ust. 1 pkt 3.
3. Próby, o których mowa w ust. 2, pobierają wyłącznie urzędowi próbobiorcy.
4. Próby materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych pobrane do oceny
tożsamości i czystości odmianowej wojewódzki inspektor przesyła do jednostki
wskazanej przez Centralny Ośrodek i na adres wskazany przez ten ośrodek.
5. W przypadku gdy partia materiału siewnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1
i 2:
1) nie została zgłoszona w celu pobrania urzędowej próby do oceny tożsamości
i czystości odmianowej lub
2) nie została poddana ocenie tożsamości i czystości odmianowej z powodu
nieuiszczenia opłaty, o której mowa w art. 115 ust. 1 pkt 1
– materiał siewny wytworzony z tej partii ocenia się w najniższym stopniu
kwalifikacji przewidzianym dla danego gatunku.
6. Ocenę tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego prowadzi się na
poletkach kontrolnych. Ocena ta ma na celu w szczególności sprawdzenie, czy badana
partia materiału siewnego jest zgodna z:
1) urzędowym opisem i próbą wzorcową reprodukowanej odmiany;
2) wymaganiami w zakresie czystości odmianowej określonymi w przepisach
wydanych na podstawie art. 56 pkt 1.
7. Ocena tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego składa się z:
1) oceny wstępnej – obejmującej partie materiału siewnego stanowiące materiał
wyjściowy do kolejnych rozmnożeń, prowadzonej równolegle z oceną polową;
2) oceny następczej – obejmującej wytworzone i wprowadzone do obrotu partie
materiału siewnego, prowadzonej w sezonie wegetacyjnym następującym po
roku zbioru.
8. Jeżeli w trakcie oceny wstępnej, o której mowa w ust. 7 pkt 1, stwierdzi się
brak tożsamości odmianowej badanej partii materiału siewnego, to jest to podstawa do
dyskwalifikacji plantacji nasiennej obsianej tą partią.
9. Jeżeli w wyniku oceny następczej, o której mowa w ust. 7 pkt 2, stwierdzi się
brak tożsamości odmianowej materiału siewnego kategorii standard roślin
warzywnych, wojewódzki inspektor może, w drodze decyzji, zakazać zachowującemu
odmianę uznawania wytwarzanego przez niego materiału siewnego tej kategorii.
10. Jeżeli w wyniku oceny następczej, o której mowa w ust. 7 pkt 2, stwierdzi się
brak tożsamości odmianowej odmiany regionalnej lub odmiany amatorskiej,
wojewódzki inspektor może, w drodze decyzji, zakazać dokonywania oceny materiału
siewnego przez zachowującego odmianę.
11. Zakazy, o których mowa w ust. 9 i 10, wojewódzki inspektor wydaje, biorąc
pod uwagę wcześniejsze naruszenia w tym zakresie popełnione przez zachowującego
odmianę.
12. Zakazy, o których mowa w ust. 9 i 10, są wydawane na okres 2 kolejnych
sezonów wegetacyjnych następujących po sezonie, w którym został stwierdzony brak
tożsamości odmianowej. Materiał siewny w tym okresie podlega urzędowej ocenie.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Oceny tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego
dokonuje dyrektor Centralnego Ośrodka.
2. Główny Inspektor przekazuje dyrektorowi Centralnego Ośrodka:
1) informacje o planowanej liczbie prób materiału siewnego przeznaczonych do
oceny tożsamości i czystości odmianowej – w sezonie poprzedzającym ocenę;
2) wykaz pobranych prób materiału siewnego wysłanych do oceny tożsamości
i czystości odmianowej – na dany sezon wegetacyjny.
3. Informację o wynikach oceny tożsamości i czystości odmianowej partii
materiału siewnego dyrektor Centralnego Ośrodka niezwłocznie po uzyskaniu tych
wyników przekazuje:
1) prowadzącemu obrót będącemu właścicielem partii podlegającej ocenie;
2) Głównemu Inspektorowi;
3) zachowującemu odmianę, która podlega ocenie.
3a. Informację o wynikach oceny tożsamości i czystości odmianowej partii
materiału siewnego dyrektor Centralnego Ośrodka przekazuje:
1) za pomocą poczty elektronicznej lub telefaksu albo
2) w innej formie lub w inny sposób, niż określone w pkt 1, po uzgodnieniu z
podmiotami wymienionymi w ust. 3.
4. Informację, o której mowa w ust. 3, dotyczącą partii materiału siewnego,
w której zostały stwierdzone wady w ocenie tożsamości i czystości odmianowej,
Główny Inspektor umieszcza na stronie internetowej administrowanej przez
Państwową Inspekcję.
5. Informacja, o której mowa w ust. 3, zawiera w szczególności:
1) numer prowadzącego obrót będącego właścicielem partii podlegającej ocenie,
odpowiednio w ewidencji, o której mowa w art. 84 ust. 4 albo art. 86 ust. 4;
2) określenie gatunku i odmiany rośliny uprawnej;
3) oznaczenie stopnia kwalifikacji;
4) numer partii;
5) (uchylony)
6) (uchylony)
7) wyniki oceny czystości odmianowej;
8) potwierdzenie tożsamości odmianowej lub jej braku.
6. Dyrektor Centralnego Ośrodka przechowuje próby materiału siewnego
pobrane do oceny tożsamości przez okres wskazany w przepisach wydanych na
podstawie art. 56 pkt 4.
7. Jeżeli prowadzący obrót będący właścicielem partii materiału siewnego
podlegającej ocenie nie zgadza się ze stwierdzeniem braku tożsamości odmianowej
badanej próby zawartym w informacji, o której mowa w ust. 3, może, w terminie 2 dni
od dnia otrzymania tej informacji, złożyć do dyrektora Centralnego Ośrodka wniosek
o ustalenie, czy nie wystąpiły ewentualne nieprawidłowości mające wpływ na wynik
oceny tożsamości i czystości odmianowej.
8. Wniosek, o którym mowa w ust. 7, składa się jeden raz.
9. Po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 7, dyrektor Centralnego
Ośrodka powołuje niezwłocznie komisję do ustalenia, czy nie wystąpiły ewentualne
nieprawidłowości mające wpływ na wynik oceny tożsamości i czystości odmianowej.
10. W skład komisji, o której mowa w ust. 9, mogą wchodzić:
1) prowadzący obrót będący właścicielem partii materiału siewnego, której dotyczy
informacja o wynikach oceny tożsamości i czystości odmianowej;
2) zachowujący odmianę lub osoba przez niego wskazana;
3) osoba wskazana przez dyrektora Centralnego Ośrodka;
4) osoba wskazana przez wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na
miejsce pobrania próby.
11. Przewodniczącego komisji, o której mowa w ust. 9, powołuje dyrektor
Centralnego Ośrodka.
12. Ustalenia komisji, o której mowa w ust. 9, są podejmowane większością
głosów; w przypadku równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego komisji.
13. Z czynności dokonanych przez komisję, o której mowa w ust. 9, sporządza
się protokół, który zawiera informację o tożsamości odmianowej lub jej braku.
14. Protokół, o którym mowa w ust. 13, przekazuje się podmiotom
wymienionym w ust. 3.
15. Protokół, o którym mowa w ust. 13, otrzymuje dyrektor Centralnego
Ośrodka.
16. Jeżeli z ustaleń komisji zawartych w protokole, o którym mowa w ust. 13,
wynika, że:
1) wystąpiły nieprawidłowości mające wpływ na wynik oceny tożsamości
i czystości odmianowej – dyrektor Centralnego Ośrodka unieważnia wynik
oceny tożsamości i czystości odmianowej, przekreślając informację o wynikach
oceny tożsamości i czystości odmianowej badanej partii materiału siewnego
i umieszczając wyraz „anulowano” oraz opatrując ją podpisem i datą;
2) nie wystąpiły nieprawidłowości mające wpływ na wynik oceny tożsamości
i czystości odmianowej – dyrektor Centralnego Ośrodka pisemnie informuje
o podtrzymaniu wyniku oceny tożsamości i czystości odmianowej badanej partii
materiału siewnego.
17. Do wydawania informacji, o której mowa w ust. 3, nie stosuje się przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego.
18. Dokumentację dotyczącą oceny tożsamości i czystości odmianowej
materiału siewnego przechowuje się przez 3 lata od dnia zakończenia tej oceny.

art. 56. więcej Art. 56. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wymagania w zakresie czystości odmianowej oraz metodykę, sposób i warunki
dokonywania oceny tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego dla
poszczególnych gatunków, grup lub podgrup roślin rolniczych lub warzywnych,
2) (uchylony)
3) wielkość prób pobieranych do oceny tożsamości i czystości odmianowej, w tym
prób wzorcowych, sposób ich pakowania i oznakowania, terminy ich przesyłania
do jednostki wskazanej przez Centralny Ośrodek i na adres wskazany przez ten
ośrodek,
4) warunki oraz okres przechowywania prób materiału siewnego pobranych do
oceny tożsamości i czystości odmianowej,
5) warunki pobierania prób wzorcowych, w tym prób materiału siewnego
reprodukowanego w ramach systemów nasiennych OECD,
6) zakres i terminy przekazywania przez Głównego Inspektora dyrektorowi
Centralnego Ośrodka informacji o planowanej liczbie prób materiału siewnego
przeznaczonych do oceny tożsamości i czystości odmianowej oraz wykazu
pobranych prób materiału siewnego wysłanych do oceny tożsamości i czystości
odmianowej,
7) zakres i terminy przekazywania przez dyrektora Centralnego Ośrodka
Głównemu Inspektorowi informacji o próbach urzędowych przyjętych do oceny
tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego
– biorąc pod uwagę zróżnicowanie gatunków, grup lub podgrup roślin rolniczych
i warzywnych, dokonywanie oceny tożsamości i czystości odmianowej według
jednolitych zasad oraz właściwą organizację dokonywania tej oceny, a także
zapewnienie jednolitego sposobu dokumentowania wyników oceny tożsamości
i czystości odmianowej.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Za mieszankę materiału siewnego uznaje się mieszankę sporządzoną
z dopuszczonego do obrotu materiału siewnego, o składzie procentowym określonym
przez prowadzącego obrót.
2. W skład mieszanki materiału siewnego mogą wchodzić:
1) różne gatunki roślin uprawnych (mieszanka gatunkowa);
2) różne odmiany jednego gatunku (mieszanka odmianowa).
3. W skład mieszanki materiału siewnego mogą również wchodzić składniki, do
których nie stosuje się przepisów ustawy. Łączny udział tych składników w składzie
mieszanki materiału siewnego powinien wynosić nie więcej niż 10%.
4. Mieszanki materiału siewnego roślin warzywnych, o których mowa w ust.
2 pkt 2:
1) sporządza się z materiału siewnego kategorii standard;
2) wprowadza się do obrotu w małych opakowaniach zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie art. 101 pkt 3.
5. Mieszanki materiału siewnego roślin pastewnych przeznaczone na cele
paszowe może sporządzać prowadzący obrót, który:
1) opracował technologię sporządzania tych mieszanek;
2) posiada urządzenia niezbędne do sporządzania tych mieszanek.
6. Po sporządzeniu mieszanki materiału siewnego wydaje się świadectwo
sporządzenia mieszanki materiału siewnego, zwane dalej „świadectwem mieszanki”.
7. Świadectwo mieszanki wydaje:
1) Główny Inspektor, na wniosek prowadzącego obrót, sporządzającego
mieszankę, albo
2) akredytowane laboratorium należące do prowadzącego obrót, o którym mowa
w pkt 1, sporządzającego mieszankę.
8. Świadectwo mieszanki wydaje się również dla mieszańców złożonych
rzepaku.
9. Do wydawania świadectw mieszanki nie stosuje się przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego.
10. Mieszanki materiału siewnego po dniu 30 czerwca trzeciego roku, licząc od
dnia zabezpieczenia jej opakowania, nie przeznacza się na cele siewne.
11. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje mieszanek materiału siewnego, ich skład gatunkowy oraz typ
użytkowania,
2) sposób postępowania przy sporządzaniu mieszanek materiału siewnego roślin
pastewnych przeznaczonych na cele paszowe,
3) wzór świadectwa mieszanki
– mając na uwadze właściwości biologiczne poszczególnych gatunków roślin,
możliwości ich wykorzystania na cele pastewne oraz istniejące technologie
sporządzania mieszanek materiału siewnego, a także zapewnienie jednolitego sposobu
dokumentowania wyników oceny mieszanki materiału siewnego.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Za mieszankę nasienną roślin pastewnych przeznaczoną do
wykorzystania dla ochrony środowiska naturalnego w zakresie różnorodności
genetycznej uznaje się mieszankę sporządzoną z dopuszczonego do obrotu materiału
siewnego roślin pastewnych, o określonym przez prowadzącego obrót procentowym
składzie tej mieszanki, zwaną dalej „mieszanką dla ochrony środowiska”.
2. W skład mieszanki dla ochrony środowiska mogą wchodzić:
1) różne gatunki roślin pastewnych, w tym odmiany regionalne roślin pastewnych;
2) gatunki roślin pastewnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Mieszankę dla ochrony środowiska lub jej składniki wytwarza się
przy zachowaniu warunków agrotechnicznych niezbędnych do uzyskania mieszanki
dla ochrony środowiska o odpowiedniej jakości, spełniającej wymagania w zakresie
zdolności kiełkowania, czystości i poziomu zanieczyszczeń, określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 63 pkt 2.
2. Po sporządzeniu mieszanki dla ochrony środowiska wydaje się świadectwo
sporządzenia mieszanki nasiennej, potwierdzające spełnienie wymagań w zakresie
wytwarzania i jakości, zwane dalej „świadectwem mieszanki dla ochrony
środowiska”.
3. Świadectwo mieszanki dla ochrony środowiska wydaje prowadzący obrót.
4. Mieszanki dla ochrony środowiska nie podlegają okresowej ocenie
laboratoryjnej.
5. Mieszanki dla ochrony środowiska po dniu 30 czerwca trzeciego roku, licząc
od dnia zabezpieczenia jej opakowania, nie przeznacza się na cele siewne.

art. 60. więcej Art. 60. Mieszankę dla ochrony środowiska:
1) zbiera się w miejscu zbioru w sposób niezagrażający obszarowi źródłowemu
i wprowadza do obrotu jako oczyszczoną lub nieoczyszczoną (mieszanka dla
ochrony środowiska zbierana bezpośrednio) albo
2) wytwarza się przez zmieszanie składników mieszanki charakterystycznych dla
danego siedliska, zbieranych oddzielnie w miejscu zbioru albo rozmnażanych
poza miejscem zbioru jako pojedyncze gatunki (uprawiana mieszanka dla
ochrony środowiska).

art. 61. więcej Art. 61. 1. Przez miejsce zbioru, o którym mowa w art. 60, rozumie się miejsce,
z którego zbiera się nasiona będące składnikami mieszanki dla ochrony środowiska,
o których mowa w art. 58 ust. 2, wyznaczone przez prowadzącego obrót w części
obszaru źródłowego.
2. Przez obszar źródłowy rozumie się obszar wyznaczony zgodnie z art.
26 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2018 r. poz. 1614,
2244 i 2340), na którym występują w sposób naturalny składniki mieszanki dla
ochrony środowiska.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Prowadzący obrót:
1) informuje właściwego ze względu na położenie obszaru źródłowego
regionalnego dyrektora ochrony środowiska o wyznaczonym miejscu zbioru
mieszanki dla ochrony środowiska zbieranej bezpośrednio lub składników
uprawianej mieszanki dla ochrony środowiska, w terminie 14 dni przed zbiorem;
2) umożliwia przeprowadzenie kontroli w zakresie wytwarzania i jakości
mieszanek dla ochrony środowiska, w tym pobieranie prób do badań;
3) udziela informacji lub wyjaśnień w zakresie prowadzonej produkcji – na żądanie
wojewódzkiego inspektora.
2. Kontrole, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są przeprowadzane przez
wojewódzkiego inspektora przynajmniej raz w danym sezonie wegetacyjnym.

art. 63. więcej Art. 63. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw ochrony środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania w zakresie wytwarzania mieszanek dla ochrony
środowiska zbieranych bezpośrednio oraz składników uprawianych mieszanek
dla ochrony środowiska,
2) szczegółowe wymagania w zakresie jakości mieszanek dla ochrony środowiska
zbieranych bezpośrednio oraz składników uprawianych mieszanek dla ochrony
środowiska,
3) wzór świadectwa mieszanki dla ochrony środowiska
– mając na uwadze właściwości biologiczne poszczególnych gatunków, zachowanie
różnorodności genetycznej w obszarach źródłowych oraz zapewnienie jednolitego
sposobu dokumentowania wyników oceny mieszanki dla ochrony środowiska.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Dostawca wytwarzający materiał szkółkarski, materiał
rozmnożeniowy lub materiał nasadzeniowy roślin warzywnych i ozdobnych oraz
sadzonki winorośli:
1) w trakcie produkcji identyfikuje i monitoruje zagrożenia dla danej uprawy
wynikające w szczególności z czynników zewnętrznych (punkty krytyczne)
określonych przez dostawcę;
2) prowadzi dokumentację dotyczącą:
a) (uchylona)
b) roślin, które:
– zostały zakupione i otrzymane od innych podmiotów,
– są w produkcji,
– zostały sprzedane i wysłane do innych podmiotów;
3) zapewnia identyfikację poszczególnych partii materiału podczas produkcji;
4) pobiera, w razie potrzeby, próby do oceny laboratoryjnej dokonywanej przez
urzędowe laboratorium lub akredytowane laboratorium;
5) informuje wojewódzkiego inspektora o wystąpieniu organizmów
kwarantannowych w rozumieniu przepisów o ochronie roślin;
6) umożliwia przeprowadzenie kontroli wytwarzania materiału, w tym pobieranie
prób;
7) udziela informacji lub wyjaśnień w zakresie prowadzonej produkcji – na żądanie
wojewódzkiego inspektora.
2. Dostawca wytwarzający materiał szkółkarski, materiał rozmnożeniowy lub
materiał nasadzeniowy roślin warzywnych i ozdobnych oraz sadzonki winorośli
przechowuje dokumentację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, w zakresie:
1) materiału rozmnożeniowego i materiału nasadzeniowego roślin warzywnych
i ozdobnych – przez 12 miesięcy od zakończenia cyklu produkcyjnego;
2) materiału szkółkarskiego oraz sadzonek winorośli – przez 3 lata od zakończenia
cyklu produkcyjnego.
3. Przepisu ust. 1 pkt 2 lit. b nie stosuje się do dokumentów sprzedaży dla
nieprofesjonalnych odbiorców.
3a. Dostawca wytwarzający materiał szkółkarski prowadzi dokumentację
dotyczącą identyfikacji i monitorowania punktów krytycznych oraz przechowuje ją
przez 3 lata od zakończenia cyklu produkcyjnego tego materiału.
4. Dostawca prowadzący wyłącznie obrót materiałem szkółkarskim, materiałem
rozmnożeniowym i materiałem nasadzeniowym roślin warzywnych i ozdobnych oraz
sadzonkami winorośli, prowadzi dokumentację dotyczącą zakupu lub sprzedaży tego
materiału, z wyłączeniem dokumentów sprzedaży dla nieprofesjonalnych odbiorców,
oraz przechowuje ją przez:
1) 3 lata odpowiednio od dnia zakupu albo sprzedaży tego materiału – w przypadku
materiału szkółkarskiego i sadzonek winorośli;
2) 12 miesięcy odpowiednio od dnia zakupu albo sprzedaży tego materiału – w
przypadku materiału rozmnożeniowego i materiału nasadzeniowego roślin
warzywnych i ozdobnych.
5. Kontrole, o których mowa w ust. 1 pkt 6, są przeprowadzane przez
wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce produkcji materiału
szkółkarskiego oraz materiału rozmnożeniowego i materiału nasadzeniowego roślin
warzywnych i ozdobnych oraz sadzonek winorośli.
6. Kontrole, o których mowa w ust. 1 pkt 6, w przypadku materiału
szkółkarskiego CAC oraz materiału rozmnożeniowego i materiału nasadzeniowego
roślin warzywnych i ozdobnych oraz sadzonek winorośli, są przeprowadzane
przynajmniej raz w danym sezonie wegetacyjnym.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Materiał szkółkarski podlega ocenie polowej, ocenie cech
zewnętrznych oraz – w zależności od gatunku i kategorii tego materiału – ocenie
laboratoryjnej lub ocenie tożsamości i czystości odmianowej.
1a. Ocena laboratoryjna materiału szkółkarskiego obejmuje również badanie
gleby i podłoża w zakresie obecności organizmów szkodliwych.
2. Materiał rozmnożeniowy i materiał nasadzeniowy roślin warzywnych
i ozdobnych podlegają ocenie polowej oraz ocenie cech zewnętrznych, a w przypadku
nasion roślin ozdobnych – ocenie laboratoryjnej.
3. Sadzonki winorośli podlegają ocenie polowej, ocenie tożsamości i czystości
odmianowej oraz ocenie cech zewnętrznych.
4. Partie materiału szkółkarskiego lub materiału rozmnożeniowego i materiału
nasadzeniowego roślin warzywnych i ozdobnych oraz sadzonek winorośli,
wytworzonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oznacza się w sposób
umożliwiający identyfikację tego materiału.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Za materiał szkółkarski kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany
oraz materiał szkółkarski CAC uznaje się materiał spełniający wymagania w zakresie
wytwarzania i jakości, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 72 pkt 2,
gatunków roślin stosowanych do uszlachetniania odmian tego materiału (podkładki
nienależące do odmiany) oraz odmian:
1) chronionych wyłącznym prawem do odmiany;
2) wpisanych do krajowego rejestru;
3) powszechnie znanych.
2. Za odmiany powszechnie znane uznaje się odmiany:
1) wpisane do odpowiedniego rejestru innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego albo państwa trzeciego albo
2) co do których złożono wniosek o wpis do krajowego rejestru, odpowiedniego
rejestru innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego lub wniosek
o przyznanie wyłącznego prawa do odmiany, albo
3) wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego
państwa członkowskiego przed dniem 30 września 2012 r., pod warunkiem że
opis odmiany zawiera odpowiednio cechy charakterystyczne odmiany roślin
sadowniczych określone w przepisach wydanych na podstawie art. 13 ust. 8 albo
wymagania określone w odpowiednich przepisach innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego, albo
4) które posiadały urzędowy opis przed skreśleniem tej odmiany z krajowego
rejestru lub odpowiedniego rejestru innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego.
3. (uchylony)
4. Dla gatunków i odmian roślin sadowniczych określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 72 pkt 4 materiał szkółkarski CAC wytwarza się
z materiału siewnego kategorii kwalifikowany roślin sadowniczych.

art. 67. więcej Art. 67. Za materiał rozmnożeniowy i materiał nasadzeniowy roślin
warzywnych uznaje się materiał spełniający wymagania w zakresie wytwarzania i
jakości, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 72a pkt 1, uzyskany
z materiału siewnego kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany lub kategorii
standard odmian wpisanych do krajowego rejestru lub do odpowiednich rejestrów
innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich lub wspólnotowego
katalogu, lub rejestru państwa stowarzyszonego.

art. 68. więcej Art. 68. Za materiał rozmnożeniowy i materiał nasadzeniowy roślin ozdobnych
uznaje się materiał spełniający wymagania w zakresie wytwarzania i jakości,
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 72 pkt 2, gatunków lub odmian:
1) tradycyjnie uprawianych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) chronionych na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej
odmian roślin, lub
3) wpisanych do odpowiednich rejestrów innych niż Rzeczpospolita Polska państw
członkowskich albo państw trzecich, lub
4) znajdujących się na liście odmian prowadzonej przez dostawcę.

art. 69. więcej Art. 69. Za sadzonki winorośli uznaje się materiał siewny spełniający
wymagania w zakresie wytwarzania i jakości określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 72 pkt 2.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Oceny polowej materiału szkółkarskiego kategorii elitarny i kategorii
kwalifikowany dokonuje wojewódzki inspektor właściwy ze względu na położenie
plantacji na wniosek dostawcy.
2. Oceny laboratoryjnej materiału szkółkarskiego kategorii elitarny
i kategorii kwalifikowany dokonuje Główny Inspektor lub jednostka
organizacyjna upoważniona, w drodze decyzji, przez Głównego Inspektora.
2a. Próby materiału szkółkarskiego kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany
pobiera wojewódzki inspektor albo dostawca tego materiału.
2b. Próby gleby i podłoża, w których jest wytwarzany materiał szkółkarski
kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany, pobiera wojewódzki inspektor albo
dostawca tego materiału.
3. Jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 2, może zostać upoważniona,
jeżeli spełnia warunki określone w art. 76 oraz w przepisach wydanych na podstawie
art. 83 ust. 1 pkt 1.
4. Do jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 2, przepisy art. 81 ust. 1–3,
ust. 4 pkt 2 lit. a–c, ust. 5, ust. 7 pkt 3, ust. 8 i 9 oraz ust. 10 pkt 2 stosuje się
odpowiednio.
5. Oceny cech zewnętrznych materiału szkółkarskiego kategorii elitarny i
kategorii kwalifikowany dokonuje wojewódzki inspektor albo dostawca tego
materiału.
5a. Oceny tożsamości i czystości odmianowej materiału szkółkarskiego kategorii
elitarny i kategorii kwalifikowany dokonuje dyrektor Centralnego Ośrodka albo
dostawca tego materiału.
5b. Dostawca materiału szkółkarskiego kategorii elitarny i kategorii
kwalifikowany dokonuje czynności, o których mowa w ust. 2a, 2b, 5 i 5a, w przypadku
gdy złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 87 ust. 4 pkt 3a.
5c. Dostawca materiału szkółkarskiego kategorii elitarny i kategorii
kwalifikowany uprawia ten materiał w glebie i podłożu, spełniających wymagania
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 72 pkt 3a.
6. Oceny polowej, oceny laboratoryjnej, oceny tożsamości i czystości
odmianowej, oceny cech zewnętrznych, pobierania prób materiału szkółkarskiego
CAC oraz pobierania prób gleby i podłoża, w których jest wytwarzany materiał
szkółkarski CAC, dokonują dostawcy tego materiału.
7. Oceny polowej oraz oceny cech zewnętrznych materiału rozmnożeniowego
lub materiału nasadzeniowego roślin warzywnych i ozdobnych dokonują dostawcy
tego materiału.
8. Oceny laboratoryjnej materiału rozmnożeniowego lub materiału
nasadzeniowego roślin warzywnych lub ozdobnych dokonują dostawcy tego
materiału.
9. Oceny polowej, oceny tożsamości i czystości odmianowej oraz oceny cech
zewnętrznych sadzonek winorośli dokonują dostawcy tego materiału.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału szkółkarskiego
kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany prowadzonych przez siebie plantacji
szkółkarskich składa dostawca do wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu
na położenie plantacji szkółkarskich.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w terminie umożliwiającym
właściwe dokonanie oceny polowej, określonym w przepisach wydanych na
podstawie art. 72 pkt 1.
3. Wniosek o dokonanie oceny polowej materiału szkółkarskiego kategorii
elitarny lub kategorii kwalifikowany zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę dostawcy, z tym że w przypadku gdy dostawcą jest osoba fizyczna
prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej
osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres
i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) określenie miejsca położenia plantacji, w tym nazwę miejscowości, gminy
i powiatu oraz dwucyfrowy symbol województwa i dwucyfrowy symbol powiatu
danego województwa;
3) informacje o:
a) rodzaju materiału, jego ilości i powierzchni plantacji,
b) nazwie gatunku, odmiany, podkładki i wstawki,
c) wieku, formie, kategorii i kolejnym rozmnożeniu materiału,
d) pochodzeniu materiału,
e) przewidywanej liczbie etykiet urzędowych.
4. Do wniosku o dokonanie oceny polowej materiału szkółkarskiego kategorii
elitarny lub kategorii kwalifikowany dołącza się:
1) oświadczenie dostawcy będącego zachowującym odmianę, że materiał został
wyprodukowany zgodnie z metodyką hodowli przyjętą dla danej odmiany albo
2) świadectwo oceny polowej albo szkółkarski dokument towarzyszący, albo
etykietę urzędową wydaną dla tego materiału;
3) oryginał lub kopię dokumentu zakupu materiału;
4) informację o wynikach oceny laboratoryjnej – w przypadku gdy materiał podlega
ocenie laboratoryjnej lub zostały pobrane próby gleby i podłoża.
5. Jeżeli składający wniosek o dokonanie oceny polowej lub oceny
laboratoryjnej materiału szkółkarskiego kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany
nie zgadza się z wynikiem oceny, może złożyć wniosek o ponowne dokonanie oceny
do Głównego Inspektora. Przepisy art. 49 ust. 3–6 stosuje się odpowiednio.

art. 72. więcej Art. 72. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe terminy składania wniosków o dokonanie oceny polowej materiału
szkółkarskiego kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany,
2) wymagania w zakresie wytwarzania i jakości materiału szkółkarskiego kategorii
elitarny lub kategorii kwalifikowany oraz materiału szkółkarskiego CAC, z
uwzględnieniem w szczególności:
a) terminów dokonywania i liczby ocen stanu plantacji materiału
szkółkarskiego kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany
w odniesieniu do poszczególnych kategorii grup roślin lub gatunków,
b) (uchylona)
c) liczby rozmnożeń dla poszczególnych grup lub gatunków roślin materiału
szkółkarskiego kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany,
z uwzględnieniem opisu poszczególnych kategorii i stopni kwalifikacji,
d) izolacji przestrzennej od innych upraw, czystości gatunkowej i odmianowej,
zdrowotności oraz zmianowania roślin, a także wieku roślin – dla materiału
szkółkarskiego kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany,
e) sposobu oznaczania partii materiału szkółkarskiego kategorii elitarny lub
kategorii kwalifikowany oraz materiału szkółkarskiego CAC,
3) metody oceny polowej, pobierania prób i oceny laboratoryjnej oraz oceny
tożsamości odmianowej materiału szkółkarskiego kategorii elitarny lub kategorii
kwalifikowany,
3a) wymagania dla gleby i podłoża, w których jest uprawiany materiał szkółkarski
kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany, oraz warunki i metody pobierania
prób gleby i podłoża,
3b) zakres dokumentacji dotyczącej identyfikacji i monitorowania punktów
krytycznych oraz sposób jej prowadzenia,
4) wykaz gatunków i odmian roślin sadowniczych, dla których materiał szkółkarski
CAC wytwarza się z materiału siewnego kategorii kwalifikowany roślin
sadowniczych
– biorąc pod uwagę cechy biologiczne poszczególnych grup lub gatunków roślin,
specyfikę ich wytwarzania, wysoką jakość materiału siewnego, a także zapewnienie
właściwej identyfikacji wytworzonego materiału siewnego.

Art. 72a. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wymagania w zakresie wytwarzania i jakości materiału rozmnożeniowego i
materiału nasadzeniowego roślin warzywnych i roślin ozdobnych oraz sadzonek
winorośli,
2) sposób oznaczania partii materiału rozmnożeniowego i materiału
nasadzeniowego roślin warzywnych i roślin ozdobnych oraz sadzonek winorośli
– biorąc pod uwagę cechy biologiczne poszczególnych grup lub gatunków roślin,
specyfikę ich wytwarzania, zapewnienie wysokiej jakości materiału siewnego, a także
zapewnienie właściwej identyfikacji wytworzonego materiału.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Na podstawie wyników poszczególnych ocen materiału siewnego,
z wyłączeniem oceny, o której mowa w art. 53 ust. 1 i art. 54 ust. 1, oraz oceny,
o której mowa w art. 70 ust. 5–9, podmiot dokonujący oceny wydaje:
1) świadectwo oceny polowej – w przypadku uznania, że plantacja spełnia
wymagania w zakresie wytwarzania, jakości lub zdrowotności;
2) świadectwo oceny laboratoryjnej – w przypadku uznania, że oceniana partia
materiału siewnego spełnia wymagania w zakresie jakości lub zdrowotności;
3) świadectwo oceny weryfikacyjnej – w przypadku uznania, że oceniana plantacja
sadzeniaków ziemniaka spełnia wymagania w zakresie zdrowotności;
4) świadectwo oceny cech zewnętrznych – w przypadku uznania, że oceniana partia
sadzeniaków ziemniaka spełnia wymagania w zakresie jakości;
5) informację o dyskwalifikacji – w przypadku dyskwalifikacji materiału siewnego
w poszczególnych ocenach, gdy oceniany materiał nie spełnia wymagań
w zakresie wytwarzania, jakości lub zdrowotności;
6) informację o wynikach badania – w przypadku dokonania okresowej oceny
laboratoryjnej, o której mowa w art. 48.
2. Świadectwa i informacje, o których mowa w ust. 1, w przypadku oceny
materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych wydaje się niezwłocznie po
uzyskaniu wyników oceny materiału siewnego, w miejscu dokonania tej oceny.
3. Jeżeli oceniana partia materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych
spełnia wymagania w zakresie jakości, na wniosek właściciela ocenianej partii, może
być wydane świadectwo ISTA zamiast świadectwa oceny laboratoryjnej, z tym że
w przypadku gdy świadectwo oceny laboratoryjnej zostało już wydane, świadectwo
ISTA wydaje się po anulowaniu świadectwa oceny laboratoryjnej, dokonanym przez
przekreślenie świadectwa i umieszczenie na nim wyrazu „anulowano” oraz opatrzeniu
go podpisem kierownika laboratorium oceny nasion ISTA i datą.
4. Świadectwo ISTA wydaje laboratorium oceny nasion ISTA, posiadające
akredytację ISTA, na podstawie przeprowadzanych przez to laboratorium badań próby
materiału siewnego.
5. Świadectwo oceny laboratoryjnej wydaje się dla każdej ocenianej partii
materiału siewnego, a świadectwo oceny weryfikacyjnej – dla ocenianej plantacji.
6. Świadectwo oceny polowej materiału siewnego, świadectwo oceny
laboratoryjnej materiału siewnego oraz informacja o dyskwalifikacji i informacja
o wynikach badania po okresowej ocenie laboratoryjnej zawierają w szczególności:
1) numer świadectwa lub informacji;
2) datę zakończenia badań albo oceny;
3) datę wystawienia świadectwa lub informacji;
4) oznaczenie podmiotu wystawiającego świadectwo lub informację;
5) oznaczenie podmiotu zgłaszającego materiał siewny do oceny;
6) nazwę gatunku;
7) nazwę odmiany;
8) numer partii wysianego albo ocenionego materiału siewnego albo numer
świadectwa oceny polowej – w przypadku sadzeniaków ziemniaka;
9) dane o wielkości plantacji albo partii;
10) wynik oceny materiału siewnego.
7. Dane zawarte w świadectwach oceny laboratoryjnej i informacjach
o dyskwalifikacji akredytowane laboratoria wprowadzają do systemu
teleinformatycznego prowadzonego przez Państwową Inspekcję.
8. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
wzory świadectw i informacji, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę grupy
i gatunki roślin, wykonywane dla nich oceny materiału siewnego oraz informacje,
o których mowa w ust. 6.

art. 74. więcej Art. 74. Do wydawania świadectw i informacji, o których mowa w art. 73 ust. 1,
i świadectw ISTA, o których mowa w art. 73 ust. 3, nie stosuje się przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Urzędowymi kwalifikatorami, akredytowanymi kwalifikatorami,
urzędowymi próbobiorcami i akredytowanymi próbobiorcami mogą być osoby, które:
1) posiadają:
a) co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe,
b) wiedzę z zakresu rolnictwa lub ogrodnictwa obejmującą zagadnienia
dotyczące biologii poszczególnych gatunków roślin, nasiennictwa oraz
występowania chorób i szkodników na materiale siewnym;
2) dają gwarancję rzetelnego wykonywania powierzonych zadań;
3) odbyły szkolenie dla poszczególnych grup roślin lub rodzajów materiału
siewnego i zdały egzamin kończący to szkolenie, co potwierdza zaświadczenie.
2. Upoważnień lub akredytacji, o których mowa w art. 43 ust. 1 i 2 oraz art.
47 ust. 1, udziela się w przypadku:
1) kwalifikatorów – do oceny polowej poszczególnych grup roślin;
2) próbobiorców – do pobierania prób poszczególnych rodzajów materiału
siewnego.

art. 76. więcej Art. 76. Akredytowanym laboratorium może być laboratorium:
1) które posiada odpowiednie warunki lokalowe oraz wyposażenie techniczne
niezbędne do wykonywania oceny laboratoryjnej materiału siewnego określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2;
2) w którym jest zatrudnionych nie mniej niż 2 pracowników, którzy
przeprowadzają badania materiału siewnego dla poszczególnych grup roślin,
z uwzględnieniem typów analiz, zwanych dalej „analitykami nasiennymi”.

art. 77. więcej Art. 77. Analitykiem nasiennym może być osoba, która oprócz kwalifikacji
określonych w art. 75 ust. 1, posiada:
1) wiedzę z zakresu:
a) badanego materiału siewnego, w tym nasionoznawstwa,
b) przeprowadzania badań laboratoryjnych oraz prowadzenia dokumentacji
laboratoryjnej;
2) praktyczne umiejętności przeprowadzania badań laboratoryjnych.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Akredytacji kwalifikatorom lub próbobiorcom udziela, na wniosek
prowadzącego obrót, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor właściwy ze względu
na miejsce zamieszkania albo siedzibę prowadzącego obrót, albo miejsce
wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania
prowadzącego obrót – w przypadku gdy prowadzącym obrót jest osoba fizyczna
prowadząca działalność gospodarczą.
2. Akredytacji laboratorium udziela, w drodze decyzji, Główny
Inspektor.
3. Upoważnień i akredytacji, o których mowa w art. 43 ust. 1 i 2, art. 47 ust. 1
oraz art. 44 ust. 3, udziela się na czas nieokreślony.
4. Wniosek o udzielenie akredytacji zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę prowadzącego obrót, z tym że w przypadku gdy prowadzącym obrót
jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby, a w przypadku samodzielnego laboratorium – nazwę oraz siedzibę i adres laboratorium;
2) imię i nazwisko osoby, której ma być udzielona akredytacja – w przypadku
kwalifikatorów lub próbobiorców;
3) zakres akredytacji.
5. Do wniosku o udzielenie akredytacji dołącza się:
1) dokument potwierdzający posiadanie odpowiednich kwalifikacji zawodowych;
2) kopię zaświadczenia, o którym mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3;
3) zgodę prowadzącego obrót, którego materiał siewny będzie oceniany –
w przypadku akredytacji laboratorium do oceny materiału siewnego będącego
własnością innego prowadzącego obrót;
4) kopię dowodu uiszczenia opłaty za udzielenie akredytacji, o której mowa w art.
115 ust. 1 pkt 4 i 5.
6. Wniosek o udzielenie akredytacji laboratorium zawiera ponadto imię
i nazwisko pracownika, który będzie pełnił funkcję kierownika tego laboratorium oraz
imiona i nazwiska analityków nasiennych.
7. (uchylony)
8. (uchylony)
9. (uchylony)

art. 79. więcej Art. 79. 1. Urzędowi kwalifikatorzy i akredytowani kwalifikatorzy, którzy po
raz pierwszy uzyskali upoważnienie lub akredytację do dokonywania oceny materiału
siewnego, pierwsze 5 ocen materiału siewnego dokonują z udziałem urzędowego
kwalifikatora lub akredytowanego kwalifikatora, który posiada upoważnienie lub
akredytację co najmniej od 2 lat.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do urzędowych próbobiorców
i akredytowanych próbobiorców w zakresie upoważnienia lub akredytacji do
pobierania prób materiału siewnego.
3. Urzędowi kwalifikatorzy, urzędowi próbobiorcy, akredytowani
kwalifikatorzy, akredytowani próbobiorcy i analitycy nasienni są obowiązani co
najmniej raz na 5 lat uczestniczyć w szkoleniu doskonalącym.
4. Urzędowi kwalifikatorzy, urzędowi próbobiorcy, akredytowani
kwalifikatorzy, akredytowani próbobiorcy i analitycy nasienni, którzy nie
uczestniczyli w szkoleniu doskonalącym co najmniej raz na 5 lat, licząc od dnia zakończenia poprzedniego szkolenia, nie mogą dokonywać oceny lub pobierać prób materiału siewnego.
5. Urzędowi kwalifikatorzy, urzędowi próbobiorcy, akredytowani
kwalifikatorzy, akredytowani próbobiorcy i analitycy nasienni uczestniczą w
szkoleniu doskonalącym częściej niż raz na 5 lat, w przypadku:
1) zmiany przepisów z zakresu nasiennictwa lub
2) braku minimalnej liczby wykonanych ocen polowych, ocen laboratoryjnych,
pobranych prób materiału siewnego przez te podmioty, określonej w przepisach
wydanych na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 4.
6. Urzędowi kwalifikatorzy, urzędowi próbobiorcy, akredytowani
kwalifikatorzy, akredytowani próbobiorcy i analitycy nasienni, którzy nie
uczestniczyli w szkoleniu doskonalącym, w przypadku, o którym mowa w ust. 5, nie
mogą dokonywać oceny lub pobierać prób materiału siewnego w roku następującym
po roku, w którym odbyło się szkolenie doskonalące.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Szkolenia, o których mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3 i art. 79 ust. 3, mogą
być prowadzone przez:
1) Głównego Inspektora lub
2) wojewódzkiego inspektora, lub
3) jednostki organizacyjne upoważnione przez wojewódzkiego inspektora
właściwego ze względu na siedzibę tych jednostek, zwane dalej „ośrodkami
szkoleniowymi”.
2. Wojewódzki inspektor, na wniosek jednostki organizacyjnej ubiegającej się
o upoważnienie do prowadzenia szkolenia, w drodze decyzji, wydaje upoważnienie
do prowadzenia tego szkolenia, jeżeli jednostka ta ma odpowiednie warunki kadrowe,
organizacyjne i techniczne do prowadzenia szkolenia, o upoważnienie do
prowadzenia którego ubiega się, określone w przepisach wydanych na podstawie art.
83 ust. 1 pkt 5, 6 i 8.
3. Jeżeli ośrodek szkoleniowy przestał spełniać warunki wymagane do
prowadzenia szkolenia lub prowadzi szkolenie niezgodnie z przepisami wydanymi na
podstawie art. 83 ust. 1 pkt 5–8, wojewódzki inspektor, mając na uwadze zakres
i stopień stwierdzonych naruszeń, w drodze decyzji, może cofnąć upoważnienie do
prowadzenia szkolenia.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Wojewódzki inspektor sprawuje nadzór nad pracą urzędowych
kwalifikatorów i akredytowanych kwalifikatorów oraz urzędowych
próbobiorców i akredytowanych próbobiorców.
1a. Główny Inspektor sprawuje nadzór nad pracą urzędowych
laboratoriów i akredytowanych laboratoriów, w tym analityków nasiennych.
2. W ramach nadzoru wojewódzki inspektor kontroluje pracę podmiotów
wymienionych w ust. 1, w zakresie przestrzegania przepisów, w szczególności
dotyczących obowiązujących metodyk oceny materiału siewnego oraz wymagań
w zakresie wytwarzania i oceny materiału siewnego.
2a. W ramach nadzoru Główny Inspektor kontroluje pracę podmiotów
wymienionych w ust. 1a, w zakresie przestrzegania przepisów, w szczególności
dotyczących obowiązujących metodyk oceny materiału siewnego oraz wymagań
w zakresie wytwarzania i oceny materiału siewnego.
3. Przeprowadzając kontrolę pracy
podmiotów wymienionych w ust. 1 i 1a, odpowiednio wojewódzki inspektor albo
Główny Inspektor może w szczególności:
1) uczestniczyć w ocenie polowej, ocenie cech zewnętrznych, ocenie laboratoryjnej
lub pobieraniu prób materiału siewnego, dokonywanych przez te podmioty lub
sprawdzać prawidłowość wykonywania tych czynności;
2) sprawdzać dokumentację dotyczącą dokonanej oceny lub pobrania prób
materiału siewnego;
3) żądać od kontrolowanego podmiotu udzielania, w wyznaczonym terminie,
pisemnych lub ustnych wyjaśnień w sprawach objętych przedmiotem kontroli.
4. Jeżeli w trakcie przeprowadzania kontroli odpowiednio
wojewódzki inspektor albo Główny Inspektor stwierdzi, że akredytowani
kwalifikatorzy, akredytowani próbobiorcy oraz akredytowane laboratoria nie
spełniają warunków niezbędnych do wykonywania odpowiednio oceny polowej
materiału siewnego, oceny cech zewnętrznych materiału siewnego albo oceny
laboratoryjnej materiału siewnego lub pobierania prób materiału siewnego,
w szczególności:
1) w przypadku kwalifikatorów i próbobiorców:
a) dokonują oceny lub pobierania prób materiału siewnego niezgodnie
z przepisami lub
b) nie wykonali określonej minimalnej liczby ocen lub pobrania prób materiału
siewnego, lub
c) nie dysponują wymaganym sprzętem, lub
d) nie składają wojewódzkiemu inspektorowi dokumentów określonych w ust.
10 w wyznaczonym terminie,
2) w przypadku laboratoriów:
a) nie mają odpowiednich warunków lokalowych oraz wyposażenia
technicznego niezbędnego do wykonywania oceny laboratoryjnej materiału
siewnego lub
b) ocena jest wykonywana nierzetelnie lub niezgodnie z przepisami, lub
c) nie składają wojewódzkiemu inspektorowi albo Głównemu
Inspektorowi dokumentów określonych w ust. 10 w wyznaczonym
terminie,
d) nie zatrudniają co najmniej 2 analityków nasiennych,
e) nie wprowadzają do systemu teleinformatycznego prowadzonego przez
Państwową Inspekcję danych zawartych w świadectwach oceny
laboratoryjnej i informacjach o dyskwalifikacji
– w zależności od zakresu i stopnia stwierdzonych uchybień, w drodze decyzji, cofa
akredytację albo nakazuje usunięcie stwierdzonych uchybień w określonym terminie
lub nakazuje odbycie szkolenia doskonalącego.
5. W przypadku cofnięcia akredytacji podmiot może ponownie ubiegać się
o uzyskanie akredytacji po upływie roku od dnia, w którym decyzja o cofnięciu
akredytacji stała się ostateczna.
6. Do urzędowych kwalifikatorów i urzędowych próbobiorców przepisy ust.
4 pkt 1 i ust. 5 stosuje się odpowiednio.
7. Jeżeli w trakcie przeprowadzania kontroli odpowiednio wojewódzki inspektor
albo Główny Inspektor stwierdzi:
1) że plantacja nasienna, a w przypadku oceny cech zewnętrznych – partia materiału
siewnego – zostały ocenione nieprawidłowo przez akredytowanych
kwalifikatorów – unieważnia wynik oceny polowej albo oceny cech
zewnętrznych materiału siewnego, przekreślając świadectwo oceny polowej albo
oceny cech zewnętrznych i umieszczając na nim wyraz „anulowano” oraz
opatrując je podpisem osoby kontrolującej i datą;
2) nieprawidłowości w pracy akredytowanych próbobiorców – unieważnia
pobranie prób i wyniki oceny laboratoryjnej materiału siewnego dokonanej na
próbach pobranych przez danego próbobiorcę, przekreślając protokół pobrania
próby i świadectwo oceny laboratoryjnej i umieszczając na nich wyraz
„anulowano” oraz opatrując je podpisem osoby kontrolującej i datą;
3) nieprawidłowości w pracy akredytowanych laboratoriów:
a) unieważnia wyniki oceny laboratoryjnej materiału siewnego, przekreślając
świadectwo oceny laboratoryjnej i umieszczając na nim wyraz „anulowano”
oraz opatrując je podpisem osoby kontrolującej i datą,
b) zatrzymuje etykiety lub plomby wydane na podstawie nieprawidłowo
wykonanej oceny materiału siewnego.
8. W przypadkach, o których mowa w ust. 7, odpowiednio wojewódzki
inspektor albo Główny Inspektor przeprowadza kontrolną ocenę polową
materiału siewnego albo kontrolną ocenę cech zewnętrznych materiału siewnego,
albo kontrolną ocenę laboratoryjną materiału siewnego lub kontrolne pobranie
prób materiału siewnego oraz wydaje nowe świadectwo lub informację, o której
mowa w art. 73 ust. 1 pkt 5.
9. Jeżeli zainteresowany podmiot nie zgadza się z kontrolną oceną polową
materiału siewnego albo kontrolną oceną cech zewnętrznych materiału siewnego, albo
kontrolną oceną laboratoryjną materiału siewnego, o której mowa w ust. 8, może
zwrócić się do Głównego Inspektora z wnioskiem o ponowne dokonanie oceny.
Przepisy art. 49 ust. 3–6 stosuje się odpowiednio.
10. Akredytowani próbobiorcy, akredytowani kwalifikatorzy oraz
akredytowane laboratoria składają odpowiednio wojewódzkiemu inspektorowi
albo Głównemu Inspektorowi:
1) kopie świadectw i informacji, o których mowa w art. 73 ust. 1, oraz
dokumentacji, o której mowa w art. 43 ust. 5, art. 44 ust. 6 i art. 47 ust. 4,
w terminie 7 dni odpowiednio od dnia dokonania oceny polowej materiału
siewnego, oceny cech zewnętrznych materiału siewnego, oceny
laboratoryjnej materiału siewnego, pobrania próby, wydania świadectwa
albo informacji lub sporządzenia protokołu pobrania prób;
2) pisemne sprawozdania z dokonanej oceny laboratoryjnej materiału
siewnego w formie uzgodnionej z Głównym Inspektorem – w przypadku
laboratoriów.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Oceny polowej, oceny cech zewnętrznych i pobrania prób urzędowi
kwalifikatorzy i urzędowi próbobiorcy dokonują w ramach czynności służbowych.
2. Akredytowani kwalifikatorzy i akredytowani próbobiorcy wykonują
czynności w zakresie akredytacji w ramach stosunku pracy.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki lokalowe oraz wyposażenie techniczne niezbędne do wykonywania
oceny laboratoryjnej materiału siewnego oraz uzyskania akredytacji w tym
zakresie,
2) sprzęt wymagany do pobierania prób materiału siewnego,
3) zakres oraz sposób wykonywania nadzoru nad urzędowymi kwalifikatorami,
akredytowanymi kwalifikatorami, urzędowymi próbobiorcami, akredytowanymi
próbobiorcami, akredytowanymi laboratoriami i urzędowymi laboratoriami oraz
kontroli ich pracy,
4) minimalną liczbę wykonanych ocen oraz minimalną liczbę pobranych prób
w określonym czasie,
5) programy szkoleń, o których mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3 i art. 79 ust. 3,
6) szczegółowe warunki kadrowe, organizacyjne i techniczne, jakie powinny
spełniać ośrodki szkoleniowe,
7) wzór zaświadczenia, o którym mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3,
8) warunki i sposób przeprowadzania egzaminu kończącego szkolenie, o którym
mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3, oraz sposób przechowywania dokumentacji w tym
zakresie
– mając na uwadze odpowiednio zapewnienie właściwego dokonania oceny polowej
materiału siewnego, oceny cech zewnętrznych, pobierania prób materiału siewnego i
wykonywania oceny laboratoryjnej materiału siewnego, a także zapewnienie przez
ośrodki szkoleniowe właściwego poziomu prowadzenia szkoleń, w tym środków
dydaktycznych, pomieszczeń, miejsc do prowadzenia zajęć praktycznych i materiałów szkoleniowych, oraz prawidłowego przeprowadzenia egzaminu kończącego szkolenie.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa ogłasza, w drodze obwieszczenia, w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz ośrodków
szkoleniowych upoważnionych do prowadzenia szkoleń w zakresie oceny polowej
materiału siewnego, oceny cech zewnętrznych, pobierania prób materiału siewnego
oraz oceny laboratoryjnej materiału siewnego, podając nazwę i adres oraz siedzibę
ośrodka szkoleniowego oraz zakres udzielonego upoważnienia.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Obrót materiałem siewnym roślin rolniczych i warzywnych może
prowadzić przedsiębiorca, w tym przedsiębiorca wytwarzający materiał siewny, który
zgłosi zamiar prowadzenia obrotu tym materiałem siewnym wojewódzkiemu
inspektorowi właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę
przedsiębiorcy, albo miejsce wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne
niż miejsce zamieszkania przedsiębiorcy – w przypadku gdy przedsiębiorcą jest osoba
fizyczna prowadząca działalność gospodarczą.
2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się w terminie 7 dni przed
planowanym dniem rozpoczęcia prowadzenia obrotu materiałem siewnym.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane:
1) firmę, imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo adres i siedzibę
przedsiębiorcy, z tym że w przypadku gdy prowadzącym przedsiębiorcą jest
osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są
inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP), a w przypadku nieposiadania tego
numeru, numer PESEL, jeżeli taki numer posiada;
4) wskazanie rodzaju wykonywanej działalności;
5) wskazanie miejsca lub miejsc prowadzenia obrotu materiałem siewnym;
6) imię i nazwisko osoby upoważnionej do kontaktów z wojewódzkim
inspektorem;
7) imię i nazwisko osoby upoważnionej do reprezentowania przedsiębiorcy
w trakcie przeprowadzania kontroli przez wojewódzkiego inspektora;
8) datę i podpis przedsiębiorcy albo osoby upoważnionej do reprezentowania
przedsiębiorcy.
4. Wojewódzki inspektor po otrzymaniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1,
wpisuje przedsiębiorcę do ewidencji przedsiębiorców.
5. Do ewidencji przedsiębiorców wpisuje się dane, o których mowa w ust. 3 pkt
1–5.
6. Wojewódzki inspektor wydaje przedsiębiorcy zaświadczenie o dokonaniu
wpisu do ewidencji przedsiębiorców albo zaświadczenie o zmianie wpisu w ewidencji,
zawierające numer przedsiębiorcy wynikający z ewidencji przedsiębiorców, datę
wpisu albo zmiany wpisu, w terminie 14 dni od dnia odpowiednio wpisu albo
dokonania zmiany wpisu.

art. 85. więcej Art. 85. Przepisów art. 84 nie stosuje się do:
1) rolnika, w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników,
prowadzącego obrót materiałem siewnym roślin rolniczych i warzywnych
wytworzonym w posiadanym gospodarstwie;
2) podmiotu prowadzącego sprzedaż materiału siewnego roślin rolniczych
i warzywnych wyłącznie dla nieprofesjonalnych odbiorców.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Rolnik, o którym mowa w art. 85 pkt 1, może prowadzić obrót
materiałem siewnym roślin rolniczych i warzywnych, jeżeli zgłosi zamiar
prowadzenia obrotu tym materiałem siewnym wojewódzkiemu inspektorowi
właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania rolnika.
2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się w terminie 7 dni przed
planowanym dniem rozpoczęcia prowadzenia obrotu materiałem siewnym.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane:
1) imię i nazwisko oraz miejsce zamieszkania i adres rolnika;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), a w przypadku nieposiadania tego
numeru, numer PESEL, jeżeli taki numer posiada;
3) wskazanie grup roślin uprawnych, których ma dotyczyć wpis do ewidencji
rolników;
4) imię i nazwisko osoby upoważnionej do kontaktów z wojewódzkim
inspektorem;
5) datę i podpis rolnika.
4. Wojewódzki inspektor po otrzymaniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1,
wpisuje rolnika do ewidencji rolników.
5. Do ewidencji rolników wpisuje się dane, o których mowa w ust. 3 pkt 1–3.
6. Wojewódzki inspektor wydaje rolnikowi zaświadczenie o dokonaniu wpisu do
ewidencji rolników albo zaświadczenie o zmianie wpisu w ewidencji, zawierające
numer rolnika wynikający z ewidencji rolników, datę wpisu albo zmiany wpisu, w
terminie 14 dni od dnia odpowiednio wpisu albo dokonania zmiany wpisu.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Obrót materiałem szkółkarskim, materiałem rozmnożeniowym lub
materiałem nasadzeniowym roślin warzywnych i ozdobnych oraz sadzonkami
winorośli może prowadzić dostawca, w tym dostawca wytwarzający taki materiał,
jeżeli zgłosi zamiar prowadzenia obrotu tym materiałem siewnym wojewódzkiemu
inspektorowi właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę
dostawcy, albo miejsce wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż
miejsce zamieszkania dostawcy – w przypadku gdy dostawcą jest osoba fizyczna
prowadząca działalność gospodarczą.
2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się w terminie 7 dni przed
planowanym dniem rozpoczęcia prowadzenia obrotu materiałem siewnym.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do:
1) podmiotu prowadzącego sprzedaż materiału rozmnożeniowego lub materiału
nasadzeniowego roślin warzywnych i ozdobnych, sadzonek winorośli oraz
materiału szkółkarskiego, jeżeli ten materiał siewny jest przeznaczony wyłącznie
dla nieprofesjonalnych odbiorców;
2) producenta materiału rozmnożeniowego lub materiału nasadzeniowego roślin
warzywnych i ozdobnych, sadzonek winorośli oraz materiału szkółkarskiego,
który wytwarza i sprzedaje ten materiał siewny na terenie tego samego powiatu, jeżeli ten materiał siewny jest przeznaczony wyłącznie dla nieprofesjonalnych odbiorców.
4. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę dostawcy, z tym że w przypadku gdy dostawcą jest osoba fizyczna
prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej
osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres
i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), a w przypadku nieposiadania tego
numeru, numer PESEL, jeżeli taki numer posiada;
3) wskazanie rodzaju działalności, której ma dotyczyć wpis do ewidencji
dostawców, z podaniem grup roślin uprawnych, a w przypadku materiału
szkółkarskiego – wskazanie przez dostawcę głównych rodzajów lub gatunków
uprawnych objętych jego działalnością;
3a) oświadczenie o tym, że dostawca będzie dokonywać pobierania prób, oceny cech
zewnętrznych, oceny tożsamości i czystości odmianowej wytwarzanego przez
siebie materiału oraz pobierania prób gleby i podłoża, w których jest wytwarzany
ten materiał – w przypadku dostawców materiału szkółkarskiego kategorii
elitarny i kategorii kwalifikowany, którzy będą dokonywać tych czynności;
4) imię i nazwisko osoby upoważnionej do kontaktów z wojewódzkim
inspektorem;
5) datę i podpis dostawcy albo osoby upoważnionej do reprezentowania dostawcy.
5. Wojewódzki inspektor po otrzymaniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1,
wpisuje dostawcę do ewidencji dostawców.
6. Do ewidencji dostawców wpisuje się dane, o których mowa w ust. 4 pkt 1–4.
7. Wojewódzki inspektor wydaje dostawcy zaświadczenie o dokonaniu wpisu do
ewidencji dostawców albo zaświadczenie o zmianie wpisu w ewidencji, zawierające
numer dostawcy wynikający z ewidencji dostawców, datę wpisu albo zmiany wpisu,
w terminie 14 dni od dnia odpowiednio wpisu albo dokonania zmiany wpisu.

art. 88. więcej Art. 88. 1. O zmianie miejsca zamieszkania albo siedziby, albo miejsca
wykonywania działalności podmioty, o których mowa w art. 84 ust. 1, art. 86 ust. 1
i art. 87 ust. 1, są obowiązane poinformować wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na dotychczasowe miejsce zamieszkania albo siedzibę, albo miejsce wykonywania działalności, w terminie 7 dni od dnia wystąpienia tych zmian.
2. O zmianie danych w ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników lub
ewidencji dostawców innych niż zmiana miejsca zamieszkania albo siedziby, albo
miejsca wykonywania działalności oraz o zaprzestaniu prowadzenia obrotu
materiałem siewnym podmioty, o których mowa w art. 84 ust. 1, art. 86 ust. 1 i art.
87 ust. 1, są obowiązane poinformować wojewódzkiego inspektora właściwego ze
względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę, albo miejsce wykonywania
działalności, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia tych zmian lub zdarzeń.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor właściwy ze
względu na dotychczasowe miejsce zamieszkania albo siedzibę przedsiębiorcy,
rolnika lub dostawcy, albo miejsce wykonywania działalności:
1) powiadamia o zmianie miejsca zamieszkania albo siedziby przedsiębiorcy,
rolnika lub dostawcy, albo miejsca wykonywania działalności wojewódzkiego
inspektora właściwego ze względu na nowe miejsce zamieszkania albo siedzibę,
albo miejsca wykonywania działalności podmiotu i przekazuje mu zgłoszenie
wraz z dokumentacją dotyczącą wpisu do ewidencji, na podstawie którego
wpisano podmiot odpowiednio do ewidencji przedsiębiorców, ewidencji
rolników albo ewidencji dostawców;
2) dokonuje wykreślenia podmiotu odpowiednio z prowadzonej przez siebie
ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników albo ewidencji dostawców.
4. Wojewódzki inspektor właściwy ze względu na nowe miejsce zamieszkania
albo siedzibę przedsiębiorcy, rolnika lub dostawcy, albo miejsce wykonywania
działalności przyjmuje zgłoszenie wraz z dokumentacją dotyczącą wpisu do
ewidencji, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, i wpisuje podmiot odpowiednio do
ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników albo ewidencji dostawców oraz
wydaje zaświadczenie o wpisie do ewidencji zawierające nowy numer wynikający
z dokonanego wpisu.
5. Ewidencja przedsiębiorców, ewidencja rolników i ewidencja dostawców
mogą być prowadzone w systemie teleinformatycznym.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Ewidencja przedsiębiorców, ewidencja rolników i ewidencja
dostawców są jawne. Każdy ma prawo dostępu do zawartych w nich danych po
złożeniu wniosku w tym zakresie do właściwego wojewódzkiego inspektora.
2. Dla podmiotów, o których mowa w art. 84 ust. 1, art. 86 ust. 1 i art. 87 ust. 1,
prowadzi się dokumentację zawierającą dane stanowiące podstawę wpisu
odpowiednio do ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników albo ewidencji
dostawców oraz decyzje dotyczące wykreślenia podmiotu odpowiednio z ewidencji
przedsiębiorców, ewidencji rolników albo ewidencji dostawców.

art. 90. więcej Art. 90. 1. W przypadku stwierdzenia naruszenia przez podmioty, o których
mowa w art. 84 ust. 1, art. 86 ust. 1 i art. 87 ust. 1, wpisane odpowiednio do ewidencji
przedsiębiorców, ewidencji rolników albo ewidencji dostawców, przepisów
dotyczących jakości, wytwarzania i przechowywania materiału siewnego oraz obrotu
tym materiałem, wojewódzki inspektor właściwy ze względu na miejsce zamieszkania
albo siedzibę podmiotu, albo miejsce wykonywania działalności, w zależności od
zakresu i stopnia stwierdzonych naruszeń, może:
1) nakazać, w zaleceniach pokontrolnych, usunięcie uchybień w wyznaczonym
terminie;
2) zakazać, w drodze decyzji, prowadzenia obrotu materiałem siewnym.
2. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, wojewódzki
inspektor wykreśla podmiot, o którym mowa w art. 84 ust. 1, art. 86 ust. 1 i art. 87 ust.
1, odpowiednio z ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników albo ewidencji
dostawców.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podlega natychmiastowemu
wykonaniu.
4. Podmiot, któremu zakazano prowadzenia obrotu materiałem siewnym, może
ponownie zgłosić zamiar prowadzenia obrotu tym materiałem nie wcześniej niż po
upływie 3 lat od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 1 pkt 2, stała się
ostateczna. Przepisy art. 84, 86 i 87 stosuje się odpowiednio.
5. Główny Inspektor informuje Komisję Europejską oraz właściwe urzędy
państw członkowskich o wykreśleniu dostawcy z ewidencji dostawców.

art. 91. więcej Art. 91. Wojewódzki inspektor właściwy ze względu na miejsce zamieszkania
albo siedzibę przedsiębiorcy, rolnika lub dostawcy, albo miejsce wykonywania
działalności wykreśla podmiot odpowiednio z ewidencji przedsiębiorców, ewidencji
rolników albo ewidencji dostawców, jeżeli stwierdzi, że podmiot zaprzestał
prowadzenia obrotu materiałem siewnym.

art. 92. więcej Art. 92. 1. Prowadzący obrót:
1) składa wojewódzkiemu inspektorowi właściwemu ze względu na miejsce
zamieszkania albo siedzibę prowadzącego obrót, albo miejsce wykonywania
działalności, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania prowadzącego obrót –
w przypadku gdy prowadzącym obrót jest osoba fizyczna prowadząca
działalność gospodarczą, pisemne informacje dotyczące obrotu materiałem
siewnym, w tym materiałem przywożonym z państw trzecich;
2) prowadzi dokumentację dotyczącą:
a) wytwarzania materiału siewnego – w przypadku gdy został on przez niego
wytworzony lub zakontraktowany,
b) procesów technologicznych przerobu, a w szczególności czyszczenia,
suszenia, sortowania, otoczkowania i zaprawiania, pakowania
i przepakowywania,
c) sposobu postępowania z materiałem siewnym niezaliczonym do kategorii
elitarny, kategorii kwalifikowany lub kategorii standard,
d) tworzenia partii materiału siewnego z materiału siewnego wytworzonego
przez różnych producentów lub w różnych latach,
e) tworzenia mieszanek materiału siewnego,
f) obrotu materiałem siewnym.
2. Przepisów ust. 1 pkt 2 lit. a–e nie stosuje się do przedsiębiorcy, o którym
mowa w art. 84 ust. 1, który nabył materiał siewny w zamkniętym opakowaniu i nie
przepakował tego materiału.
3. Obowiązku składania informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje
się do materiału siewnego nabytego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od innych
prowadzących obrót.
4. Informacje, o których mowa w ust. 1, prowadzący obrót składa raz w danym
roku gospodarczym.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres i terminy składania informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
z uwzględnieniem poszczególnych gatunków oraz danych o produkcji własnej, zakupie, sprzedaży i zapasach, pozwalających zbilansować obrót materiałem siewnym u każdego prowadzącego obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2
– mając na uwadze specyfikę wytwarzania, przerobu i przygotowania poszczególnych
grup roślin lub gatunków partii materiału siewnego do wprowadzenia do obrotu oraz
prowadzenie w jednolity sposób dokumentacji dotyczącej materiału siewnego, a także
zapewnienie jednolitego sposobu składania informacji.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Zachowujący odmianę wprowadzający do obrotu materiał siewny
roślin warzywnych kategorii standard własnych odmian:
1) przechowuje przez 3 lata dokumentację dotyczącą wytworzenia każdej partii
materiału siewnego i udostępnia ją wojewódzkiemu inspektorowi właściwemu
ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę zachowującego odmianę, albo
miejsce wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce
zamieszkania zachowującego odmianę – w przypadku gdy zachowującym
odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, lub właściwym urzędom innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego;
2) przechowuje przez 2 lata próby wzorcowe z każdej:
a) partii materiału siewnego wytworzonej i wprowadzonej do obrotu, licząc od
dnia wprowadzenia tej partii do obrotu,
b) partii materiału siewnego odmian skreślonych z krajowego rejestru, licząc
od dnia ich skreślenia
– i udostępnia wojewódzkiemu inspektorowi właściwemu ze względu na miejsce
zamieszkania albo siedzibę zachowującego odmianę, albo miejsce wykonywania
działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania
zachowującego odmianę – w przypadku gdy zachowującym odmianę jest osoba
fizyczna prowadząca działalność gospodarczą lub właściwym urzędom innego
niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego;
3) składa wojewódzkiemu inspektorowi właściwemu ze względu na miejsce
zamieszkania albo siedzibę zachowującego odmianę albo miejsce wykonywania
działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania
zachowującego odmianę – w przypadku gdy zachowującym odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą sprawozdanie na piśmie o ilości wprowadzonego do obrotu materiału siewnego.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
wielkość prób wzorcowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, oraz terminy i zakres
składania sprawozdania, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, mając na względzie
zbilansowanie obrotu materiałem siewnym roślin warzywnych kategorii standard oraz
zapewnienie prawidłowego przeprowadzenia kontroli.

art. 94. więcej Art. 94. 1. Dostawca prowadzi listę odmian materiału rozmnożeniowego
i nasadzeniowego roślin ozdobnych.
2. W dyspozycji dostawcy powinny znajdować się opisy odmian
zamieszczonych na liście, o której mowa w ust. 1.
3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, dostawca udostępnia osobom
zainteresowanym.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
zakres informacji, które powinien zawierać opis odmiany materiału rozmnożeniowego
i nasadzeniowego roślin ozdobnych, mając na względzie cechy biologiczne
poszczególnych gatunków roślin niezbędne do identyfikacji odmiany.

art. 95. więcej Art. 95. 1. Materiał siewny roślin rolniczych i warzywnych wprowadzany do
obrotu i znajdujący się w obrocie powinien być opakowany.
2. Opakowanie materiału siewnego zabezpiecza się w sposób trwały
i uniemożliwiający jego otwarcie bez uszkodzenia.

art. 96. więcej Art. 96. 1. Materiał siewny znajdujący się w obrocie zaopatruje się w etykiety
wydawane przez:
1) wojewódzkiego inspektora – dla materiału siewnego wytworzonego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
2) właściwy urząd innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego – dla
materiału siewnego wytworzonego na terytorium tego państwa, albo
3) prowadzącego obrót.
2. Etykiety, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, są etykietami urzędowymi.
3. Na etykietach umieszcza się informacje identyfikujące materiał siewny
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 101 pkt 4 lit. b.
4. W przypadku materiału siewnego, o którym mowa w art. 104 ust. 1 pkt 14, na
etykiecie umieszcza się napis „badania zdolności kiełkowania nie zakończono”.
5. W przypadku materiału siewnego, o którym mowa w art. 104 ust. 1 pkt 19 i 21
oraz art. 105 ust. 1 pkt 4, na etykiecie umieszcza się informację o zdolności
kiełkowania.
6. W przypadku materiału siewnego odmian roślin warzywnych znanych przed
dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej,
zachowywanych przez kilku zachowujących odmianę, na etykiecie oprócz nazwy
odmiany, umieszcza się oznaczenie zachowującego odmianę.
7. Oznaczenie, o którym mowa w ust. 6:
1) nie może:
a) dominować nad nazwą odmiany,
b) dotyczyć szczególnych właściwości odmiany;
2) podaje się obok nazwy odmiany, wyraźnie oddzielone myślnikiem.
8. Za etykietę materiału siewnego, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się
również paszport roślin, jeżeli zawiera informacje, które umieszcza się na etykiecie.

art. 97. więcej Art. 97. 1. W celu zabezpieczenia opakowania materiału siewnego stosuje się
plomby wydawane przez wojewódzkich inspektorów, zwane dalej „plombami
urzędowymi”, albo plomby prowadzących obrót.
2. Etykiety i plomby urzędowe stosuje się dla materiału siewnego kategorii
elitarny, kategorii kwalifikowany i kategorii handlowy.
3. Etykiety i plomby prowadzących obrót stosuje się dla małych opakowań WE,
materiału siewnego kategorii standard roślin warzywnych, kategorii kwalifikowany
odmian regionalnych roślin warzywnych, kategorii standard odmian regionalnych
roślin warzywnych, kategorii standard odmian amatorskich, materiału siewnego
odmian regionalnych roślin rolniczych oraz mieszanek dla ochrony środowiska.
4. Za etykiety, o których mowa w ust. 2 i 3, uznaje się również paszport roślin,
jeżeli zawiera informacje, które powinny być umieszczone na etykiecie.
5. W przypadku małych opakowań WE za etykietę uznaje się trwały nadruk lub
stempel umieszczony na tych opakowaniach.
6. W przypadku przepakowania i ponownego zaopatrzenia w etykiety numer
partii pozostaje bez zmian.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa może, w drodze rozporządzenia,
wprowadzić obowiązek etykietowania małych opakowań WE materiału siewnego
buraków cukrowych i pastewnych etykietami urzędowymi, mając na uwadze
usprawnienie kontroli obrotu tym materiałem.

art. 98. więcej Art. 98. 1. Etykiety i plomby urzędowe, na wniosek prowadzącego obrót,
wydaje odpłatnie wojewódzki inspektor.
2. Wojewódzki inspektor może upoważnić prowadzącego obrót do:
1) wypełniania etykiet urzędowych albo
2) wydawania etykiet urzędowych.
3. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym artykule do udzielenia
upoważnienia, o którym mowa w ust. 2, stosuje się przepisy działu II rozdziału 8a
Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że termin określony w art. 122a
§ 2 liczy się od dnia złożenia przez prowadzącego obrót oświadczenia do
wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce zamieszkania albo
siedzibę prowadzącego obrót, albo miejsce wykonywania działalności gospodarczej,
jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania prowadzącego obrót – w przypadku gdy
prowadzącym obrót jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą.
4. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) numer prowadzącego obrót wpisanego do ewidencji przedsiębiorców albo
ewidencji rolników;
2) wskazanie adresów miejsc wykonywania czynności z zakresu upoważnienia,
o których mowa w ust. 2;
3) imię i nazwisko osoby upoważnionej do kontaktu z wojewódzkim inspektorem.
5. Do oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, podmiot ubiegający się
o udzielenie upoważnienia do wydawania etykiet urzędowych dołącza wzory etykiet,
które będzie wydawał.
6. Prowadzący obrót upoważniony do czynności, o których mowa w ust. 2,
niezwłocznie informuje wojewódzkiego inspektora o zmianie informacji zawartych
w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3.
7. Prowadzący obrót upoważniony do czynności, o których mowa w ust. 2,
prowadzi dokumentację dotyczącą etykiet zawierającą numery etykiet wydanych dla
określonych partii materiału siewnego oraz etykiet zniszczonych podczas druku.
8. Wojewódzki inspektor sprawuje nadzór nad prawidłowym wykonywaniem
czynności z zakresu upoważnienia, o których mowa w ust. 2, przez prowadzącego
obrót, w szczególności w zakresie przestrzegania przepisów dotyczących
etykietowania i plombowania materiału siewnego.
9. Wojewódzki inspektor cofa, w drodze decyzji, upoważnienie, o którym mowa
w ust. 2, jeżeli prowadzący obrót:
1) został wykreślony z ewidencji przedsiębiorców albo ewidencji rolników lub
2) wykonuje czynności z zakresu upoważnienia, o których mowa w ust. 2,
niezgodnie z przepisami dotyczącymi etykietowania i plombowania materiału
siewnego;
3) złożył wniosek o cofnięcie upoważnienia.
10. Zniszczenia etykiet urzędowych dokonuje się w obecności wojewódzkiego
inspektora.
11. Prowadzący obrót, któremu na podstawie ust. 9 cofnięto upoważnienie,
o którym mowa w ust. 2, może ponownie ubiegać się o udzielenie tego upoważnienia
nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia jego cofnięcia.

art. 99. więcej Art. 99. (uchylony).

art. 100. więcej Art. 100. Do każdej partii materiału siewnego kategorii elitarny i kategorii
kwalifikowany odmian roślin rolniczych posiadającego jedynie świadectwo oceny
polowej (niezakwalifikowanego ostatecznie), który jest przeznaczony do dalszej
oceny w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, wojewódzki
inspektor dołącza informację o dostarczonym materiale, zwaną dalej „dokumentem
towarzyszącym”.

art. 101. więcej Art. 101. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaje opakowań materiału siewnego dla poszczególnych gatunków lub grup
roślin rolniczych i warzywnych, a także dla materiału siewnego zaprawianego,
oraz sposoby zabezpieczania tych opakowań,
2) jakie opakowania materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych uznaje się
za małe opakowania WE,
3) maksymalną wielkość opakowań dla mieszanek odmianowych roślin
warzywnych,
4) szczegółowy sposób etykietowania i plombowania materiału siewnego roślin
rolniczych i warzywnych, z uwzględnieniem:
a) rozmiarów i koloru etykiet ustalonych dla poszczególnych kategorii i stopni
kwalifikacji materiału siewnego, rodzajów materiału siewnego oraz
mieszanek dla ochrony środowiska,
b) treści informacji zamieszczanych na etykietach oraz w dokumencie
towarzyszącym,
c) małych opakowań WE,
5) sposób nadawania numerów etykiet przez prowadzącego obrót
– mając na względzie postęp techniki w tej dziedzinie, zapewnienie identyfikacji
materiału siewnego i rozwiązania stosowane przez międzynarodowe organizacje
nasienne oraz biorąc pod uwagę rodzaj i gatunek roślin, kategorię materiału siewnego,
a także masę netto opakowania.

art. 102. więcej Art. 102. 1. Do każdej przesyłki zawierającej jedną lub kilka partii
wprowadzonego do obrotu materiału rozmnożeniowego lub materiału
nasadzeniowego roślin warzywnych i ozdobnych dostawca dołącza informację o
dostarczonym materiale, zwaną dalej „dokumentem dostawcy”.
2. Dokument dostawcy sporządza się w dwóch egzemplarzach, przy czym jeden
egzemplarz dołącza się do każdej przesyłki materiału, o której mowa w ust. 1, a drugi
pozostawia u dostawcy.
3. Dokument dostawcy zawiera:
1) oznaczenie „jakość WE”;
2) oznaczenie „PL” jako oznaczenie państwa, w którym wystawiono ten dokument;
3) napis „Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa”;
4) numer w ewidencji dostawców;
5) numer partii określony przez dostawcę;
6) datę wystawienia;
7) nazwę botaniczną;
8) nazwę odmiany albo jej opis;
9) liczbę roślin objętych dokumentem dostawcy;
10) nazwę państwa, w którym dokonano zbioru materiału – w przypadku importu z
państw trzecich.
4. Dokumentem dostawcy może być paszport roślin, jeżeli zawiera informacje, o
których mowa w ust. 3 pkt 1, 3, 7 i 9.
5. Dokumentem dostawcy dla materiału przeznaczonego dla nieprofesjonalnych
odbiorców roślin warzywnych lub ozdobnych może być etykieta, jeżeli zawiera
informacje, o których mowa w ust. 3 pkt 7 i 8.
6. Dostawca przechowuje kopie dokumentów dostawcy przez 12 miesięcy od
dnia ich wydania.

art. 103. więcej Art. 103. 1. Materiał szkółkarski kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany
zaopatruje się w etykiety wydawane przez:
1) wojewódzkiego inspektora – dla materiału wytworzonego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej albo
2) właściwy urząd innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego – dla
materiału wytworzonego na terytorium tego państwa.
2. Etykiety, o których mowa w ust. 1, są etykietami urzędowymi.
3. Druk na etykiecie jest nieusuwalny, widoczny i czytelny.
4. Za etykiety, o których mowa w ust. 1, uznaje się również paszport roślin, jeżeli
spełnia wymagania określone dla etykiety.
5. Etykiety, o których mowa w ust. 1 pkt 1, na wniosek prowadzącego obrót,
wydaje odpłatnie wojewódzki inspektor. Na etykietach umieszcza się informacje
identyfikujące materiał siewny określone w przepisach wydanych na podstawie
art. 103c pkt 1 lit. b.
6. Wojewódzki inspektor może upoważnić podmiot wpisany do ewidencji
dostawców do czynności, o których mowa w art. 98 ust. 2. Przepisy art. 98 ust. 3–
11 stosuje się odpowiednio.
7. Materiał szkółkarski kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany jest
wprowadzany do obrotu w opakowaniach zabezpieczonych przez plombowanie.
8. Sadzonki winorośli zaopatruje się w etykietę dostawcy.
9. Na etykietach, o których mowa w ust. 8, mogą również zostać umieszczone
informacje, które zawiera paszport roślin.

Art. 103a. 1. Każdą przesyłkę zawierającą materiał szkółkarski składający się z
różnych odmian lub rodzajów materiału kategorii elitarny lub kategorii kwalifikowany
zaopatruje się w szkółkarski dokument towarzyszący.
2. Szkółkarski dokument towarzyszący jest wydawany przez dostawcę.
3. Szkółkarski dokument towarzyszący jest wydawany co najmniej w dwóch
egzemplarzach, przy czym jeden dołącza się do przesyłki zawierającej materiał, o
którym mowa w ust. 1, a drugi pozostawia u dostawcy.
4. Na szkółkarskim dokumencie towarzyszącym umieszcza się informacje
identyfikujące materiał siewny określone w przepisach wydanych na podstawie art.
103c pkt 1 lit. b.
5. Jeżeli informacje umieszczone na szkółkarskim dokumencie towarzyszącym
są niezgodne z informacjami umieszczonymi na etykiecie, o której mowa w art. 103
ust. 1, za wiążące uznaje się informacje umieszczone na etykiecie.
6. Na szkółkarskim dokumencie towarzyszącym mogą zostać umieszczone
informacje, które zawiera paszport roślin.
7. Dostawca przechowuje kopie szkółkarskich dokumentów towarzyszących
przez 12 miesięcy od dnia ich wydania.

Art. 103b. 1. Do każdej przesyłki zawierającej jedną lub kilka partii
wprowadzonego do obrotu materiału szkółkarskiego CAC dostawca dołącza
informację o dostarczonym materiale, zwaną dalej „szkółkarskim dokumentem
dostawcy”.
2. Szkółkarski dokument dostawcy zawiera:
1) informacje określone w przepisach wydanych na podstawie art. 103c pkt 2 oraz
oznaczenie odbiorcy;
2) co najmniej nazwę botaniczną, nazwę odmiany albo opis tej odmiany – dla
materiału przeznaczonego dla nieprofesjonalnych odbiorców roślin
sadowniczych.
3. Szkółkarski dokument dostawcy jest wydawany przez dostawcę w dwóch
egzemplarzach, przy czym jeden egzemplarz dołącza się do każdej przesyłki
zawierającej materiał, o którym mowa w ust. 1, a drugi pozostawia u dostawcy.
4. Na szkółkarskim dokumencie dostawcy mogą zostać również umieszczone
informacje, które zawiera paszport roślin.
5. Druk na szkółkarskim dokumencie dostawcy jest nieusuwalny, widoczny i
czytelny.
6. Dostawca przechowuje kopie szkółkarskich dokumentów dostawcy przez 3
lata od dnia ich wydania.
7. Przepisu ust. 6 nie stosuje się w przypadku materiału przeznaczonego dla
nieprofesjonalnych odbiorców roślin sadowniczych.

Art. 103c. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób etykietowania, plombowania i pakowania materiału
szkółkarskiego kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany, z uwzględnieniem:
a) rozmiarów i kolorów etykiet dla materiału szkółkarskiego,
b) informacji, które umieszcza się na etykietach oraz szkółkarskim
dokumencie towarzyszącym,
2) informacje, które umieszcza się na szkółkarskim dokumencie dostawcy,
3) informacje, które umieszcza się na etykiecie dostawcy sadzonek winorośli,
4) sposób nadawania numerów etykiet przez dostawcę
– mając na względzie zapewnienie identyfikacji materiału siewnego i rozwiązania
stosowane w tym zakresie przez międzynarodowe organizacje nasienne oraz
zapewnienie widocznych różnic między tymi dokumentami, a także biorąc pod uwagę
rodzaj i gatunek roślin oraz kategorię materiału siewnego.

art. 104. więcej Art. 104. 1. Do obrotu dopuszcza się:
1) materiał siewny kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany, kategorii standard
i kategorii handlowy odmian roślin rolniczych i warzywnych wpisanych do
krajowego rejestru, odpowiednich rejestrów innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich lub wspólnotowego katalogu lub rejestru państwa stowarzyszonego;
2) materiał siewny kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany i kategorii standard
odmian roślin rolniczych i warzywnych skreślonych z krajowego rejestru,
odpowiednich rejestrów innych niż Rzeczpospolita Polska państw
członkowskich lub wspólnotowego katalogu lub rejestru państwa
stowarzyszonego;
3) materiał szkółkarski kategorii elitarny, materiał szkółkarski kategorii
kwalifikowany i materiał szkółkarski CAC odmian roślin chronionych
wyłącznym prawem do odmiany, wpisanych do krajowego rejestru, lub odmian
powszechnie znanych;
4) sadzonki winorośli;
5) materiał siewny kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany i kategorii standard
winorośli;
6) sadzonki winorośli dopuszczone do obrotu na podstawie decyzji Komisji
2010/680/UE z dnia 9 listopada 2010 r. zwalniającej Bułgarię, Republikę
Czeską, Danię, Niemcy, Estonię, Irlandię, Hiszpanię, Francję, Cypr, Łotwę,
Litwę, Maltę, Niderlandy, Polskę, Słowenię, Słowację, Finlandię, Szwecję
i Zjednoczone Królestwo z obowiązku stosowania do niektórych gatunków
dyrektyw Rady 66/401/EWG, 66/402/EWG, 68/193/EWG, 1999/105/WE,
2002/54/WE, 2002/55/WE i 2002/57/WE w sprawie obrotu materiałem siewnym
roślin pastewnych, materiałem siewnym roślin zbożowych, materiałem do
wegetatywnego rozmnażania winorośli, leśnym materiałem rozmnożeniowym,
materiałem siewnym buraka, materiałem siewnym warzyw oraz materiałem
siewnym roślin oleistych i włóknistych (Dz. Urz. UE L 292 z 10.11.2010, str. 57);
7) materiał szkółkarski kategorii elitarny, materiał szkółkarski kategorii
kwalifikowany i materiał szkółkarski CAC podkładek nienależących do
odmiany;
8) materiał siewny kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany odmian roślin
rolniczych pochodzących z państw trzecich objętych systemem OECD,
nieprzeznaczony do obrotu na obszarze Unii Europejskiej;
9) materiał rozmnożeniowy i materiał nasadzeniowy roślin warzywnych uzyskany
z materiału siewnego kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany lub kategorii
standard odmian wpisanych do krajowego rejestru lub wspólnotowego katalogu,
lub rejestru państwa stowarzyszonego albo skreślonych z krajowego rejestru lub
wspólnotowego katalogu, lub rejestru państwa stowarzyszonego;
10) materiał rozmnożeniowy i nasadzeniowy roślin ozdobnych oraz odmian roślin:
a) tradycyjnie uprawianych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
b) chronionych na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie
prawnej odmian roślin, lub
c) wpisanych do odpowiednich rejestrów innych niż Rzeczpospolita Polska
państw członkowskich albo państw trzecich, lub
d) znajdujących się na liście odmian prowadzonej przez dostawcę;
11) mieszankę uznaną za materiał siewny;
12) materiał szkółkarski sprowadzany z państw trzecich, który spełnia wymagania
określone co najmniej dla materiału szkółkarskiego CAC;
13) materiał siewny kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany odmian roślin
rolniczych posiadający jedynie świadectwo oceny polowej (niezakwalifikowany
ostatecznie), pod warunkiem doprowadzenia go przez nabywcę do stanu
odpowiadającego wymaganiom w zakresie jakości i uzyskania świadectwa
oceny laboratoryjnej lub świadectwa oceny cech zewnętrznych sadzeniaków
ziemniaka, przed sprzedażą ostatecznemu odbiorcy na cele siewne;
14) materiał siewny kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany odmian roślin
rolniczych, w odniesieniu do którego nie została zakończona ocena laboratoryjna
w zakresie zdolności kiełkowania, pod warunkiem uzupełnienia wyniku
kiełkowania przed sprzedażą materiału siewnego ostatecznemu odbiorcy na cele
siewne;
15) materiał siewny odmian wpisanych do wspólnotowego katalogu lub krajowego
rejestru, wytworzony w państwie trzecim, w którym obowiązuje system oceny
równoważny z systemem obowiązującym w Unii Europejskiej;
16) materiał siewny spełniający wymagania dla materiału siewnego kategorii
kwalifikowany roślin rolniczych i kategorii standard roślin warzywnych
zgłoszonych do krajowego rejestru i przyjętych do badań, z przeznaczeniem do
testów lub doświadczeń polowych;
17) materiał siewny odmian regionalnych roślin rolniczych i odmian regionalnych
roślin warzywnych;
18) materiał siewny odmian amatorskich;
19) mieszanki dla ochrony środowiska;
20) materiał siewny wytworzony w ramach tymczasowego eksperymentu;
21) materiał siewny kategorii elitarny, a w przypadku koniczyny łąkowej – również
materiał siewny kategorii elitarny oraz materiał siewny kategorii kwalifikowany,
który nie spełnia określonych dla danej kategorii wymagań w zakresie zdolności
kiełkowania.
2. Materiał siewny, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może znajdować się w obrocie
w terminie podanym przy skreślonej odmianie w krajowym rejestrze, odpowiednich
rejestrach innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich lub
wspólnotowym katalogu lub rejestrze państwa stowarzyszonego.
3. Materiał siewny, o którym mowa w ust. 1 pkt 16, może znajdować się
w obrocie w okresie i ilościach określonych w decyzji, o której mowa w art. 108 ust.
3.
4. Materiał siewny, o którym mowa w ust. 1 pkt 17, może znajdować się
w obrocie w okresie, ilościach i regionie pochodzenia określonych w decyzji, o której
mowa w art. 109 ust. 1.
5. Materiał siewny, o którym mowa w ust. 1 pkt 18, może znajdować się
w obrocie w małych opakowaniach i w ilości, o której mowa w art. 111 ust. 2.
6. Materiał siewny mieszanki, o którym mowa w ust. 1 pkt 11, może znajdować
się w obrocie do dnia 30 czerwca trzeciego roku, licząc od umieszczonego na etykiecie
dnia zabezpieczenia opakowania mieszanki materiału siewnego.
7. Zdolność kiełkowania materiału siewnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 21, nie
może być niższa o więcej niż 10 punktów procentowych od zdolności kiełkowania
określonej w wymaganiach szczegółowych w zakresie wytwarzania i jakości
materiału siewnego.
8. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do wytwarzanego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej z przeznaczeniem do obrotu w innych państwach
członkowskich materiału siewnego odmian wpisanych do krajowego rejestru.
9. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić zakaz
stosowania materiału siewnego określonych odmian, kierując się ich nieprzydatnością do uprawy w warunkach klimatyczno-glebowych Rzeczypospolitej Polskiej lub koniecznością uniknięcia zagrożeń zdrowia ludzi, zwierząt, roślin oraz dla środowiska.
9a. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić zakaz obrotu
materiałem siewnym określonych odmian, kierując się ich nieprzydatnością do
uprawy w warunkach klimatyczno-glebowych Rzeczypospolitej Polskiej lub
koniecznością uniknięcia zagrożeń zdrowia ludzi, zwierząt, roślin oraz dla
środowiska.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa powiadamia Komisję Europejską o
wydaniu rozporządzenia, o którym mowa w ust. 9 lub 9a, i przyczynach
uzasadniających wydanie tego rozporządzenia.

art. 105. więcej Art. 105. 1. W przypadku braku albo niewystarczającej ilości materiału
siewnego, a także z innych ważnych powodów gospodarczych, minister właściwy do
spraw rolnictwa może, w drodze decyzji, dopuścić do obrotu:
1) materiał siewny kategorii elitarny, kategorii kwalifikowany i kategorii standard
odmian roślin rolniczych i warzywnych niewpisanych do krajowego rejestru,
odpowiednich rejestrów innych niż Rzeczpospolita Polska państw
członkowskich lub wspólnotowego katalogu lub rejestru państwa
stowarzyszonego;
2) materiał siewny kategorii handlowy;
3) materiał siewny roślin rolniczych i warzywnych, który nie spełnia wymagań
w zakresie jakości;
4) materiał siewny kategorii kwalifikowany roślin rolniczych i warzywnych, który
nie spełnia wymagań w zakresie zdolności kiełkowania.
2. Decyzję, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw rolnictwa
wydaje po uzgodnieniu z Komisją Europejską i właściwymi organami państw
członkowskich.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw rolnictwa
określa w szczególności rodzaj i ilość materiału siewnego oraz okres, w jakim
wprowadza się ten materiał siewny do obrotu.
4. Decyzję, o której mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek zainteresowanego.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, zawiera w szczególności:
1) nazwę gatunku i odmiany rośliny uprawnej, kategorię i stopień kwalifikacji,
numer i masę partii materiału siewnego;
2) uzasadnienie dopuszczenia do obrotu materiału siewnego;
3) okres, w jakim materiał siewny ma być wprowadzony do obrotu.
6. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, składa się w terminie umożliwiającym
ocenę materiału siewnego.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe terminy składania wniosku, o którym mowa w ust. 4,
2) wzór wniosku, o którym mowa w ust. 4,
3) warunki i sposób wprowadzania do obrotu materiału siewnego, o którym mowa
w ust. 1
– mając na względzie przepisy Unii Europejskiej obowiązujące w tym zakresie oraz
zapewnienie właściwej identyfikacji tego materiału siewnego w obrocie, a także
zapewnienie sprawnego i poprawnego składania wniosków.

Art. 105a. (uchylony).

art. 106. więcej Art. 106. 1. Mieszanki dla ochrony środowiska mogą być wprowadzane do
obrotu po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw rolnictwa, wydanej
w drodze decyzji, wyłącznie w regionie, z którym ta mieszanka jest naturalnie
związana, zwanym dalej „regionem pochodzenia mieszanki dla ochrony środowiska”.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa wydaje zgodę na wprowadzenie do
obrotu mieszanki dla ochrony środowiska, o której mowa w ust. 1, na wniosek
prowadzącego obrót, po zasięgnięciu opinii w tym zakresie właściwego ze względu na
położenie obszaru źródłowego regionalnego dyrektora ochrony środowiska, jeżeli
mieszanka dla ochrony środowiska spełnia wymagania w zakresie wytwarzania
i jakości.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę prowadzącego obrót, z tym że w przypadku gdy prowadzącym obrót
jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) określenie rodzaju mieszanki (mieszanka dla ochrony środowiska zbierana
bezpośrednio albo uprawiana mieszanka dla ochrony środowiska);
3) procentowy skład wagowy poszczególnych składników mieszanki dla ochrony
środowiska, z podaniem gatunków;
4) zdolność kiełkowania poszczególnych składników mieszanki dla ochrony
środowiska objętych przepisami ustawy – w przypadku uprawianych mieszanek
dla ochrony środowiska;
5) określenie proponowanej do wprowadzenia do obrotu ilości mieszanki dla
ochrony środowiska;
6) wskazanie regionu pochodzenia mieszanki dla ochrony środowiska, którego
położenie określa się zgodnie z granicami jednostek zasadniczego
trójstopniowego podziału terytorialnego państwa;
7) wskazanie obszaru źródłowego;
8) określenie miejsca zbioru, a w przypadku uprawianych mieszanek dla ochrony
środowiska – dodatkowo miejsca rozmnażania;
9) termin i sposób zbioru mieszanek zbieranych bezpośrednio;
10) określenie rodzaju siedliska występującego w miejscu zbioru;
11) rok zbioru mieszanki dla ochrony środowiska.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się świadectwo mieszanki dla
ochrony środowiska potwierdzające spełnienie wymagań w zakresie wytwarzania
i jakości dla mieszanki dla ochrony środowiska.
5. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę prowadzącego obrót, z tym że w przypadku gdy prowadzącym obrót
jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są
inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) ilość mieszanki dla ochrony środowiska, jaka może być wprowadzona do obrotu;
3) region pochodzenia mieszanki dla ochrony środowiska, którego położenie
określa się zgodnie z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego
podziału terytorialnego państwa;
4) okres, w jakim wprowadza się mieszankę dla ochrony środowiska do obrotu;
5) informacje, o których mowa w ust. 3 pkt 2–5, 7 i 8.
6. Całkowita ilość mieszanek dla ochrony środowiska nie może przekroczyć 5%
ilości materiału siewnego mieszanek roślin pastewnych wprowadzanego rocznie do
obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) terminy składania wniosku, o którym mowa w ust. 2,
2) wzór wniosku, o którym mowa w ust. 2
– biorąc pod uwagę cechy biologiczne poszczególnych grup roślin i gatunków oraz
konieczność właściwego i sprawnego zbilansowania ilości mieszanek dla ochrony
środowiska, a także zapewnienie sprawnego i poprawnego składania wniosków.

art. 107. więcej Art. 107. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje, na wniosek Komisji
Europejskiej lub właściwych organów państw członkowskich, informacje dotyczące
ilości mieszanek dla ochrony środowiska wprowadzonych do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz organów, o których mowa w art. 106 ust. 2.

art. 108. więcej Art. 108. 1. Wprowadzenie do obrotu materiału siewnego z przeznaczeniem do
testów lub doświadczeń polowych odmian roślin rolniczych, zgłoszonych do
krajowego rejestru i przyjętych do urzędowych badań, wymaga zgody dyrektora
Centralnego Ośrodka albo właściwego urzędu innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego, w którym odmiana została zgłoszona do odpowiedniego
rejestru i przyjęta do urzędowych badań.
2. Wprowadzenie do obrotu materiału siewnego z przeznaczeniem do testów lub
doświadczeń polowych odmian roślin warzywnych, zgłoszonych do krajowego
rejestru lub odpowiednich rejestrów państw członkowskich oraz przyjętych do badań,
wymaga zgody odpowiednio dyrektora Centralnego Ośrodka albo właściwego urzędu
innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego.
3. Decyzję w sprawie wyrażenia zgody na wprowadzenie do obrotu materiału
siewnego z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych wydaje dyrektor
Centralnego Ośrodka na wniosek zainteresowanego zachowującego odmianę lub upoważnionej przez niego osoby, która będzie prowadziła obrót materiałem siewnym odmiany przyjętej do urzędowych badań.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę, z tym że w przypadku gdy zachowującym
odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu
i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności,
jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny w języku polskim i nazwę botaniczną oraz:
a) w przypadku roślin rolniczych:
– opis odmiany,
– powierzchnię plantacji nasiennej i przewidywany zbiór materiału
siewnego z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych,
– ilość materiału siewnego proponowaną do wprowadzenia do obrotu
z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych,
– państwo członkowskie, w którym będą przeprowadzane testy lub
doświadczenia polowe,
– miejsce prowadzenia zachowania odmiany,
b) w przypadku roślin warzywnych:
– opis odmiany,
– miejsce prowadzenia zachowania odmiany,
– potwierdzenie przyjęcia odmiany do badań przez właściwy urząd
państwa członkowskiego, w przypadku zgłoszenia odmiany w tym
państwie.
5. Dyrektor Centralnego Ośrodka wydaje zgodę na wprowadzenie do obrotu
materiału siewnego odmiany z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych:
1) roślin rolniczych, jeżeli jest to uzasadnione uzyskaniem informacji o wartości
gospodarczej odmiany;
2) roślin warzywnych, jeżeli jest to uzasadnione uzyskaniem praktycznej wiedzy
podczas uprawy odmiany.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 3, określa się:
1) nazwę gatunku;
2) nazwę odmiany;
3) ilość materiału siewnego, jaka może być wprowadzona do obrotu – w przypadku
roślin rolniczych;
4) okres, na jaki została wydana zgoda na wprowadzenie do obrotu materiału
siewnego odmiany z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych –
jednak nie dłuższy niż rok;
5) nazwę państwa, w którym będą przeprowadzane testy lub doświadczenia polowe
– w przypadku roślin rolniczych;
6) powierzchnię plantacji nasiennej – w przypadku roślin rolniczych.
7. Kopię decyzji, o której mowa w ust. 3, dyrektor Centralnego Ośrodka przesyła
do ministra właściwego do spraw rolnictwa oraz do Głównego Inspektora.
8. Zachowujący odmianę informuje dyrektora Centralnego Ośrodka o ilości
wprowadzonego do obrotu materiału siewnego wymienionego w art. 104 ust. 1 pkt 16
w okresie, o którym mowa w ust. 6 pkt 4, w terminie 30 dni od dnia wprowadzenia
tego materiału do obrotu.
9. Ilość materiału siewnego odmiany rośliny rolniczej, na którą została wydana
zgoda na wprowadzenie do obrotu, nie może przekraczać wartości procentowych
materiału siewnego danego gatunku stosowanego rocznie do zasiewów w państwie
członkowskim, w którym będą przeprowadzane testy lub doświadczenia polowe dla:
1) pszenicy twardej – 0,05%;
2) bobiku, grochu siewnego, jęczmienia, owsa, pszenicy zwyczajnej – 0,3%;
3) pozostałych gatunków – 0,1%.
10. Jeżeli ilość materiału siewnego określona w ust. 9 nie wystarcza do obsiania
10 ha, dyrektor Centralnego Ośrodka, w drodze decyzji, wydaje zgodę na
wprowadzenie do obrotu materiału siewnego w ilości niezbędnej do obsiania 10 ha.
11. Zainteresowany podmiot może złożyć wniosek o przedłużenie okresu, na jaki
została wydana zgoda, o której mowa w ust. 3, jeżeli odmiana jest nadal poddawana
badaniom:
1) w przypadku roślin rolniczych – za każdym razem, na okres nie dłuższy niż rok;
2) w przypadku roślin warzywnych – maksymalnie dwukrotnie, na okresy nie
dłuższe niż rok.
12. Do wniosku, o którym mowa w ust. 11, dołącza się:
1) kopię pierwszej decyzji, o której mowa w ust. 3;
2) informacje dotyczące opisu, zachowania odmiany, wartości gospodarczej
odmiany albo praktycznej wiedzy z jej uprawy uzupełniające informacje zawarte
we wniosku, o którym mowa w ust. 3;
3) zaświadczenie wydane przez właściwy urząd innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego potwierdzające, że odmiana nadal jest poddawana
badaniom – w przypadku roślin warzywnych.
13. Dyrektor Centralnego Ośrodka, w drodze decyzji:
1) przedłuża okres, na który została wydana zgoda, o której mowa w ust. 1,
w przypadku określonym w ust. 11;
2) uchyla zgodę na wprowadzenie do obrotu materiału siewnego odmiany
przeznaczonej do testów lub doświadczeń polowych, w przypadku gdy:
a) wniosek o wpis odmiany do krajowego rejestru został wycofany,
b) odmówiono wpisania odmiany do krajowego rejestru;
3) stwierdza wygaśnięcie zgody na wprowadzenie do obrotu materiału siewnego
odmiany z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych, w przypadku
gdy odmiana została wpisana do krajowego rejestru.
14. Dyrektor Centralnego Ośrodka informuje Komisję Europejską oraz właściwe
urzędy państw członkowskich o przyjętych wnioskach o wyrażenie zgody na
wprowadzenie do obrotu materiału siewnego odmian z przeznaczeniem do testów lub
doświadczeń polowych oraz o wydanych w tym zakresie zgodach.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Materiał siewny odmian regionalnych może być wprowadzany do
obrotu po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw rolnictwa, wydanej
w drodze decyzji, wyłącznie w regionie pochodzenia, z zastrzeżeniem art. 110.
2. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek zachowującego
odmianę regionalną.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę regionalną, z tym że w przypadku gdy
zachowującym odmianę regionalną jest osoba fizyczna prowadząca działalność
gospodarczą zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim oraz nazwę
botaniczną;
3) nazwę odmiany regionalnej;
4) położenie i powierzchnię plantacji nasiennej oraz przewidywaną ilość materiału
siewnego odmiany regionalnej, jaka może być wprowadzona do obrotu.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się gatunek i odmianę regionalną,
ilość materiału siewnego tej odmiany, jaka może być wprowadzona do obrotu, oraz
okres, w jakim wprowadza się do obrotu materiał siewny tej odmiany.
5. Ilość materiału siewnego odmiany regionalnej roślin rolniczych, na jaką
została wydana zgoda, o której mowa w ust. 1, nie może przekraczać wartości
procentowych materiału siewnego danego gatunku stosowanego rocznie do zasiewów
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dla:
1) rzepaku, jęczmienia, pszenicy, grochu, słonecznika, kukurydzy i ziemniaka –
0,3%;
2) pozostałych gatunków – 0,5%.
6. Jeżeli ilość materiału siewnego odmiany regionalnej roślin rolniczych
określona w ust. 5 nie wystarcza do obsiania 100 ha, minister właściwy do spraw
rolnictwa w decyzji, o której mowa w ust. 1, określa ilość materiału siewnego
niezbędną do obsiania 100 ha.
7. Całkowita ilość materiału siewnego odmian regionalnych roślin rolniczych
danego gatunku nie może przekroczyć 10% ilości materiału siewnego danego gatunku
stosowanego rocznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
8. Ilość materiału siewnego odmiany regionalnej roślin warzywnych, na jaką
została wydana zgoda, o której mowa w ust. 1, nie może przekraczać rocznie ilości
materiału siewnego potrzebnego do obsiania powierzchni:
1) 40 ha dla cebuli, jarmużu, kalafiora, kalarepy, kapusty brukselskiej, kapusty
głowiastej białej, kapusty głowiastej czerwonej, kapusty pekińskiej, papryki,
cykorii liściowej, cykorii sałatowej, cykorii korzeniowej, melona, dyni
olbrzymiej, karczocha, marchwi, sałaty, pomidora, fasoli zwykłej karłowej,
fasoli zwykłej tycznej, grochu siewnego cukrowego, grochu zwykłego
łuskowego i bobu;
2) 20 ha dla szalotki, pora, czosnku pospolitego, buraka ćwikłowego, buraka
liściowego, kawona, ogórka, dyni zwyczajnej, kopru włoskiego, oberżyny
i szpinaku;
3) 10 ha dla cebuli siedmiolatki, szczypiorku, trybuły ogrodowej, selera
korzeniowego, selera naciowego, szparaga, endywii, pietruszki, fasoli
wielokwiatowej, rzodkiewki, rabarbaru, skorzonery, roszponki warzywnej,
kukurydzy cukrowej i kukurydzy pękającej.
9. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
terminy składania wniosków o wyrażenie zgody na wprowadzenie do obrotu materiału
siewnego odmian regionalnych roślin rolniczych i roślin warzywnych, biorąc pod
uwagę cechy biologiczne poszczególnych grup roślin i gatunków.

art. 110. więcej Art. 110. 1. Materiał siewny odmian regionalnych, po uzyskaniu zgody ministra
właściwego do spraw rolnictwa wydawanej, w drodze decyzji, może być
wprowadzany do obrotu w innym niż region pochodzenia regionie, zwanym dalej
„dodatkowym regionem obrotu”, z tym że gdy dla danej odmiany regionalnej nie
został określony dodatkowy region wytwarzania, materiał tej odmiany może być
wprowadzany do obrotu wyłącznie w regionie pochodzenia.
2. Ilość materiału siewnego odmian regionalnych wprowadzana do obrotu
w regionie pochodzenia oraz w dodatkowym regionie obrotu nie może przekraczać
łącznie ilości materiału określonej w decyzji, o której mowa w art. 109 ust. 1.
3. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek zachowującego
odmianę regionalną.
4. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się, jeżeli dodatkowy region obrotu jest
porównywalny z regionem pochodzenia pod względem siedlisk naturalnych
i częściowo naturalnych dla danej odmiany regionalnej.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę zachowującego odmianę, z tym że w przypadku gdy zachowującym
odmianę jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu
i miejsca zamieszkania tej osoby – miejsce i adres wykonywania działalności,
jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę
botaniczną;
3) nazwę odmiany regionalnej;
4) wskazanie regionu pochodzenia, którego położenie określa się zgodnie
z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego
państwa;
5) wskazanie dodatkowego regionu, którego położenie określa się zgodnie
z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego
państwa, wraz z uzasadnieniem konieczności określenia tego regionu.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się w szczególności gatunek
i odmianę regionalną, dodatkowy region obrotu materiałem siewnym tej odmiany,
którego położenie określa się zgodnie z granicami jednostek zasadniczego
trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, oraz okres, w jakim wprowadza się
do obrotu materiał siewny tej odmiany w tym regionie.

art. 111. więcej Art. 111. 1. Materiał siewny odmian amatorskich jest wprowadzany do obrotu
w małych opakowaniach.
2. Ilość materiału siewnego odmian amatorskich w małych opakowaniach nie
może przekraczać ilości:
1) 250 gramów dla kukurydzy cukrowej, kukurydzy pękającej, szpinaku, bobu,
grochu siewnego cukrowego, grochu siewnego łuskowego, fasoli zwykłej
karłowej, fasoli zwykłej tycznej i fasoli wielokwiatowej;
2) 25 gramów dla cebuli (grupa Cepa, grupa Aggregatum), cebuli siedmiolatki,
pora, czosnku pospolitego, trybuły ogrodowej, buraka ćwikłowego, buraka
liściowego, kapusty pekińskiej, ogórka, dyni olbrzymiej, dyni zwyczajnej,
marchwi i sałaty;
3) 5 gramów dla szczypiorku, selera korzeniowego, selera naciowego, szparaga,
papryki, endywii, kawona, melona, karczocha, pomidora, kopru włoskiego,
rabarbaru, oberżyny, cykorii korzeniowej, cykorii liściowej, cykorii sałatowej,
jarmużu, kalafiora, kalarepy, kapusty brukselskiej, kapusty głowiastej białej
i kapusty głowiastej czerwonej.

art. 112. więcej Art. 112. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje Komisji
Europejskiej informacje o regionach pochodzenia, dodatkowych regionach
wytwarzania materiału siewnego danej odmiany regionalnej oraz dodatkowych
regionach obrotu tym materiałem, a także, na wniosek Komisji Europejskiej lub właściwych organów państw członkowskich, informacje dotyczące ilości materiału siewnego odmiany regionalnej, a także materiału siewnego odmiany amatorskiej
wprowadzonej do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 113. więcej Art. 113. 1. Wojewódzki inspektor, w przypadku gdy z przepisów Unii
Europejskiej wydanych w trybie art. 13a dyrektywy Rady 66/401/EWG, art. 13a
dyrektywy Rady 66/402/EWG, art. 19 dyrektywy Rady 2002/54/WE, art. 33
dyrektywy Rady 2002/55/WE, art. 19 dyrektywy Rady 2002/56/WE lub art.
16 dyrektywy Rady 2002/57/WE wynika możliwość podjęcia tymczasowego
eksperymentu, wykonuje czynności związane z tymczasowym eksperymentem i jest
organem właściwym w sprawach wydawania pozwolenia na przeprowadzenie tego
eksperymentu, kontroli w zakresie przeprowadzania eksperymentu i przyjmowania
informacji o jego przebiegu.
2. Podmiot zainteresowany udziałem w tymczasowym eksperymencie jest
obowiązany:
1) uzyskać pozwolenie na przeprowadzenie eksperymentu;
2) poddać się kontroli w zakresie przeprowadzania eksperymentu;
3) składać informację o przebiegu eksperymentu.

art. 114. więcej Art. 114. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, tymczasowe eksperymenty, w ramach których może być wytwarzany
materiał siewny, w tym:
1) warunki przeprowadzania tymczasowego eksperymentu lub
2) czas trwania tymczasowego eksperymentu, lub
3) zakres i terminy składania wojewódzkiemu inspektorowi informacji o przebiegu
tymczasowego eksperymentu przez podmiot, który uzyskał pozwolenie na
przeprowadzenie tymczasowego eksperymentu, lub
4) zakres kontroli przeprowadzania tymczasowego eksperymentu, lub
5) dodatkowe informacje umieszczane na etykietach, w które zaopatruje się
materiał siewny wytworzony w ramach tymczasowego eksperymentu
– uwzględniając przepisy Unii Europejskiej, o których mowa w art. 113 ust. 1, oraz
zapewnienie kontroli nad prawidłowym przeprowadzeniem tymczasowych
eksperymentów i materiałem siewnym wytworzonym w ramach tych eksperymentów.

art. 115. więcej Art. 115. 1. Opłacie podlega:
1) dokonanie oceny tożsamości oraz czystości odmianowej materiału siewnego;
2) pobranie urzędowych prób, dokonanie oceny polowej i oceny laboratoryjnej
materiału siewnego oraz pobranie prób gleby i podłoża, w których jest
wytwarzany materiał szkółkarski kategorii elitarny i kategorii kwalifikowany,
przez organy Państwowej Inspekcji;
3) dokonanie ponownej oceny polowej i ponownej oceny laboratoryjnej materiału
siewnego;
4) udzielenie akredytacji do pobierania prób materiału siewnego;
5) udzielenie akredytacji do dokonywania oceny materiału siewnego;
6) udzielenie upoważnienia do wypełniania etykiet urzędowych;
7) udzielenie zgody na pobieranie prób za pomocą urządzenia do automatycznego
pobierania prób materiału siewnego;
8) przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3;
9) wydanie świadectwa mieszanki materiału siewnego;
10) wydanie etykiet i plomb urzędowych;
11) wykonywanie czynności w ramach nadzoru nad akredytowanymi podmiotami,
o których mowa w art. 81.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 2, pobiera się również, w przypadku gdy
pobranie urzędowych prób lub dokonanie oceny nie było możliwe z winy
wnioskodawcy.
3. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 9 i 10, wnosi się na podstawie
rachunku wystawionego odpowiednio przez wojewódzkiego inspektora albo
Głównego Inspektora w terminie 14 dni od dnia doręczenia tego rachunku, przy czym
rachunek za dokonanie oceny tożsamości i czystości odmianowej wystawia się przy
pobieraniu próby do tej oceny.
4. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 3–7, wnosi się po złożeniu wniosku o:
1) dokonanie ponownej oceny polowej i oceny laboratoryjnej materiału siewnego;
2) udzielenie akredytacji do pobierania prób materiału siewnego;
3) udzielenie akredytacji do dokonywania oceny materiału siewnego;
4) udzielenie upoważnienia do wypełniania etykiet urzędowych;
5) udzielenie zgody na pobieranie prób za pomocą urządzenia do automatycznego
pobierania prób materiału siewnego.
5. Opłatę za przeprowadzenie egzaminu, o której mowa w ust. 1 pkt 8, wnosi się
nie później niż na dzień przed przystąpieniem do egzaminu.
6. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 11, wnosi się corocznie, w terminie do dnia
15 lutego, na podstawie rachunku wystawionego przez:
1) wojewódzkiego inspektora – w przypadku nadzoru nad pracą akredytowanych
kwalifikatorów i akredytowanych próbobiorców;
2) Głównego Inspektora – w przypadku nadzoru nad akredytowanymi
laboratoriami.
7. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3 i 10, pobiera się również w przypadku
materiału siewnego odmian roślin rolniczych objętych systemami OECD,
nieprzeznaczonych do obrotu na obszarze Unii Europejskiej.

art. 116. więcej Art. 116. 1. Opłaty, o których mowa w art. 115 ust. 1, stanowią dochód budżetu
państwa.
2. Opłaty, o których mowa w art. 115 ust. 1, są ustalane z uwzględnieniem
kosztów poniesionych na dojazd do plantacji nasiennej lub miejsca pobrania próby,
czasu potrzebnego na dokonanie oceny lub pobranie próby, zużycia materiałów
i odczynników stosowanych przy dokonywaniu oceny lub pobieraniu próby, kosztów
przygotowania i przeprowadzenia egzaminu, kosztów prowadzenia nadzoru nad
podmiotami akredytowanymi, a także gatunku, kategorii oraz grupy roślin i rodzaju
dokonywanej oceny.

art. 117. więcej Art. 117. W razie nieuiszczenia opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1:
1) pkt 1 – nie dokonuje się oceny tożsamości i czystości odmianowej materiału
siewnego;
2) pkt 2 – nie wydaje się wyników dokonanych ocen;
3) pkt 3 – nie dokonuje się ponownej oceny materiału siewnego;
4) pkt 4 i 5 – wniosek o udzielenie akredytacji odpowiednio do pobierania prób
materiału siewnego lub dokonywania oceny materiału siewnego pozostawia się
bez rozpoznania;
5) pkt 6 – wniosek o upoważnienie do wypełniania etykiet urzędowych pozostawia
się bez rozpoznania;
6) pkt 7 – wniosek o udzielenie zgody na pobieranie prób za pomocą urządzenia do
automatycznego pobierania prób pozostawia się bez rozpoznania;
7) pkt 8 – nie dopuszcza się do przystąpienia do egzaminu;
8) pkt 9 i 10 – nie wydaje się świadectw mieszanki materiału siewnego oraz etykiet
i plomb urzędowych;
9) pkt 11 – wydaje się decyzję o cofnięciu akredytacji.

art. 118. więcej Art. 118. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób ustalania i wysokość opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1,
2) sposób uiszczania opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1
– mając na względzie zasady określone w art. 116 ust. 2 oraz ułatwienie terminowego
uiszczania tych opłat.

Art. 118a. 1. Koszty wykonywania zadań na rzecz hodowli roślin i nasiennictwa
w zakresie postępu biologicznego w rolnictwie mogą być dofinansowywane z budżetu
państwa na zasadach określonych w przepisach o finansach publicznych, w formie
dotacji przedmiotowych dla podmiotów wykonujących zadania na rzecz rolnictwa.
2. Dotację, o której mowa w ust. 1, udziela, w drodze decyzji, minister właściwy
do spraw rolnictwa.

art. 119. więcej Art. 119. Z państw trzecich może być przywożony wyłącznie materiał siewny
dopuszczony do obrotu.

art. 120. więcej Art. 120. Prowadzący obrót materiałem siewnym lub dostawca, który przywiózł
z państw trzecich materiał siewny, w terminie 3 dni od dnia odprawy celnej, informuje wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę prowadzącego obrót lub dostawcy, albo miejsce wykonywania działalności
gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania prowadzącego obrót lub
dostawcy – w przypadku gdy prowadzącym obrót jest osoba fizyczna prowadząca
działalność gospodarczą, o ilości i rodzaju przywiezionego materiału siewnego oraz
przedstawia dokumenty dotyczące wytwarzania i jakości tego materiału.

art. 121. więcej Art. 121. 1. Kontrola materiału siewnego polega na losowym sprawdzeniu
wymagań w zakresie jakości oraz spełniania innych wymagań w zakresie
wytwarzania, oceny i przechowywania materiału siewnego, a także obrotu tym
materiałem.
2. Kontrolę materiału siewnego przeprowadza wojewódzki inspektor.
3. Pobieranie prób urzędowych i ocena materiału siewnego, dokonywane przez
organy Państwowej Inspekcji w ramach kontroli, nie podlegają opłacie.
4. Jeżeli w wyniku kontroli materiału siewnego stwierdzono, że jedna lub kilka
partii materiału siewnego nie odpowiadają wymaganiom w zakresie jakości albo
wytwarzania, oceny i przechowywania materiału siewnego lub obrotu tym
materiałem, wojewódzki inspektor, w drodze decyzji, w zależności od zakresu
i stopnia naruszeń, może:
1) nakazać usunięcie, w określonym terminie, nieprawidłowości stwierdzonych
w trakcie kontroli;
2) zakazać prowadzenia obrotu partią materiału siewnego niespełniającą wymagań;
3) nakazać poddanie partii materiału siewnego niespełniającej wymagań zabiegom
uniemożliwiającym użycie go do siewu, sadzenia, szczepienia, okulizacji lub
tylko do rozmnażania roślin.
5. Decyzje, o których mowa w ust. 4, podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
6. Do podmiotów, o których mowa w art. 86 ust. 1 i art. 87 ust. 1, niebędących
przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212), przepisy rozdziału 5 tej
ustawy stosuje się odpowiednio.

art. 122. więcej Art. 122. 1. Z materiału siewnego znajdującego się w obrocie pobiera się
kontrolne próby do wspólnotowych testów i doświadczeń porównawczych w celu
sprawdzenia jego jakości oraz harmonizacji metod dokonywania oceny.
2. Główny Inspektor pobiera i przesyła próby materiału siewnego, o których
mowa w ust. 1, do odpowiednich jednostek prowadzących wspólnotowe testy
i doświadczenia porównawcze, zgodnie z przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi
przeprowadzania doświadczeń i testów porównawczych.

art. 123. więcej Art. 123. 1. Kto prowadzi obrót materiałem siewnym niezgodnie z warunkami
określonymi w art. 104 ust. 1–7, jest obowiązany do wycofania go z obrotu na własny
koszt oraz do wniesienia na rachunek wojewódzkiego inspektoratu właściwego ze
względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę prowadzącego obrót albo dostawcy,
albo miejsce wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce
zamieszkania prowadzącego obrót albo dostawcy – w przypadku gdy prowadzącym
obrót jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, materiałem siewnym,
opłaty sankcyjnej stanowiącej 200% kwoty należnej za sprzedany lub dostarczony
materiał siewny.
2. Kto prowadzi obrót materiałem siewnym bez zgłoszenia właściwemu
wojewódzkiemu inspektorowi zamiaru prowadzenia obrotu materiałem siewnym jest
obowiązany do wniesienia na rachunek wojewódzkiego inspektoratu właściwego ze
względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę prowadzącego obrót albo dostawcy,
opłaty sankcyjnej w wysokości 2270 zł, na podstawie decyzji wojewódzkiego
inspektora właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę
prowadzącego obrót albo dostawcy.
3. Kto zastosował materiał siewny, co do którego zakaz stosowania
wprowadzono w przepisach wydanych na podstawie art. 104 ust. 9, jest obowiązany
do zniszczenia roślin oraz do wniesienia na rachunek wojewódzkiego inspektoratu
właściwego ze względu na miejsce zastosowania, opłaty sankcyjnej stanowiącej 200%
wartości tego materiału siewnego.
4. Stwierdzenia, o którym mowa w ust. 1, że obrót materiałem siewnym jest
prowadzony niezgodnie z warunkami określonymi w art. 104 ust. 1–7 dokonuje,
w drodze decyzji, wojewódzki inspektor właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania albo siedzibę prowadzącego obrót albo dostawcy, albo miejsce
wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli jest inne niż miejsce zamieszkania
prowadzącego obrót albo dostawcy – w przypadku gdy prowadzącym obrót albo
dostawcą jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, określając w tej
decyzji ilość sprzedanego lub dostarczonego materiału siewnego i wysokość opłaty
sankcyjnej, o której mowa w ust. 1.
5. Stwierdzenia, o którym mowa w ust. 3, że zastosowano materiał siewny, co do
którego obowiązuje zakaz stosowania wprowadzony w przepisach wydanych na
podstawie art. 104 ust. 9 dokonuje, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor właściwy
ze względu na miejsce zastosowania tego materiału, określając w tej decyzji ilość
i wartość zastosowanego materiału siewnego, sposób zniszczenia roślin oraz
wysokość opłaty sankcyjnej, o której mowa w ust. 3.
6. W przypadku gdy ilości i wartości zastosowanego materiału siewnego, co do
którego obowiązuje zakaz stosowania wprowadzony w przepisach wydanych na
podstawie art. 104 ust. 9, nie można określić w oparciu o dokument nabycia tego
materiału, wojewódzki inspektor ustala ilość i wartość tego materiału biorąc pod
uwagę powierzchnię, na której został zastosowany materiał siewny oraz stosowane
w sezonie wegetacyjnym na obszarze danego województwa średnie ceny materiału
siewnego i średnie normy wysiewu dla gatunku, którego materiał siewny został
zastosowany.

art. 124. więcej Art. 124. Opłata sankcyjna, o której mowa w art. 123, stanowi dochód budżetu
państwa i stosuje się do niej przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. –
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.).

art. 125. więcej Art. 125. Egzekucja opłat wynikających z decyzji, o których mowa w art.
123 ust. 2, 4 i 5, następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Kto:
1) nie stosuje nazwy odmiany zgodnie z wpisem w krajowym rejestrze lub
w odpowiednich rejestrach państw członkowskich, lub we wspólnotowych
katalogach,
2) nie przekazuje dyrektorowi Centralnego Ośrodka informacji, o których mowa
w art. 23,
3) nie stosuje się do zakazów obowiązujących w rejonie zamkniętym,
4) nie składa wojewódzkiemu inspektorowi obowiązującej informacji dotyczącej
obrotu materiałem siewnym lub nie prowadzi obowiązującej dokumentacji
dotyczącej tego materiału, o których mowa w art. 92,
5) składa wojewódzkiemu inspektorowi nieprawdziwe informacje dotyczące obrotu
materiałem siewnym,
6) nie zaopatruje materiału siewnego w etykiety, nie dołącza dokumentu dostawcy,
szkółkarskiego dokumentu towarzyszącego lub szkółkarskiego dokumentu
dostawcy, nie stosuje plomb lub nie zabezpiecza opakowań z materiałem
siewnym zgodnie z art. 95 ust. 2, art. 96 ust. 1, art. 97 ust. 1, art. 102 ust. 1, art.
103 ust. 1, art. 103a ust. 1 lub art. 103b ust. 1 lub podaje na etykietach informacje
niezgodne ze świadectwem oceny laboratoryjnej,
7) nie umieszcza na dokumencie sprzedaży nazwy gatunku, nazwy odmiany,
numeru partii, kategorii lub stopnia kwalifikacji jako informacji identyfikujących
ten materiał,
8) nie prowadzi lub nie przechowuje dokumentacji zgodnie z art. 64 ust. 2 pkt 2 i
ust. 3a, art. 92 ust. 1 pkt 2 oraz przepisami wydanymi na podstawie art. 72 pkt 3b,
9) bez wymaganej zgody, o której mowa w art. 106 ust. 1, wprowadza do obrotu
mieszanki dla ochrony środowiska,
10) prowadzi obrót mieszanką dla ochrony środowiska niezgodnie z decyzją, o której
mowa w art. 106 ust. 1,
11) przed zbiorem mieszanki dla ochrony środowiska zbieranej bezpośrednio lub
składników uprawianej mieszanki dla ochrony środowiska nie informuje właściwego ze względu na położenie obszaru źródłowego regionalnego dyrektora ochrony środowiska o wyznaczonym miejscu zbioru,
12) nie będąc wpisanym do ewidencji dostawców, sprzedaje materiał siewny
przeznaczony dla nieprofesjonalnego odbiorcy poza obszarem powiatu, w
którym go wytworzył,
13) nabywa od producenta materiał rozmnożeniowy lub materiał nasadzeniowy
roślin warzywnych lub ozdobnych lub materiał szkółkarski przeznaczony na jego
własne niezarobkowe potrzeby, który wprowadza do obrotu lub rozmnaża
w celach zarobkowych,
14) prowadzi obrót materiałem siewnym wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 90 ust. 1 pkt 2,
15) bez wymaganej zgody, o której mowa w art. 108 ust. 3, wprowadza do obrotu
materiał siewny z przeznaczeniem do testów lub doświadczeń polowych odmian
roślin rolniczych lub roślin warzywnych,
16) sporządza mieszanki roślin pastewnych przeznaczone na cele paszowe, nie
posiadając opracowanej technologii sporządzania tych mieszanek oraz urządzeń
niezbędnych do ich sporządzania,
17) sporządza protokół pobrania prób materiału siewnego roślin rolniczych lub
warzywnych na formularzu, który jest niezgodny ze wzorem określonym
w przepisach wydanych na podstawie art. 51 pkt 2,
18) nie składa wojewódzkiemu inspektorowi wykazu prowadzonych plantacji
nasiennych odmian regionalnych, o którym mowa w art. 53 ust. 3,
19) wydaje świadectwa albo informacje wymienione w art. 73 ust. 1, które są
niezgodne ze wzorami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 73 ust. 8,
20) nie oznacza partii materiału siewnego wytworzonego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej numerem utworzonym zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie art. 40 pkt 6, art. 72 pkt 2 lit. e lub art. 72a pkt 2,
21) będąc zachowującym odmianę wprowadzającym do obrotu materiał siewny
kategorii standard roślin warzywnych własnych odmian:
a) nie przechowuje lub nie udostępnia wojewódzkiemu inspektorowi
dokumentacji, o której mowa w art. 93 ust. 1 pkt 1, lub
b) nie przechowuje lub nie udostępnia wojewódzkiemu inspektorowi lub
właściwemu urzędowi innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego prób, o których mowa w art. 93 ust. 1 pkt 2, lub
c) nie składa wojewódzkiemu inspektorowi sprawozdania o ilości
wprowadzonego do obrotu materiału siewnego, o którym mowa w art.
93 ust. 1 pkt 3,
22) prowadzi obrót materiałem siewnym z przeznaczeniem do testów lub
doświadczeń polowych niezgodnie z decyzją, o której mowa w art. 108 ust. 3,
23) nie informuje dyrektora Centralnego Ośrodka o ilości wprowadzonego do obrotu
materiału siewnego, o którym mowa w art. 108 ust. 8, w terminie określonym
w tym przepisie,
24) wytwarza materiał siewny odmian regionalnych roślin rolniczych poza regionem
pochodzenia lub dodatkowym regionem wytwarzania lub prowadzi obrót tym
materiałem siewnym poza regionem pochodzenia lub poza dodatkowym
regionem obrotu, lub w ilości większej niż określona w decyzji, o której mowa
w art. 109 ust. 1 lub art. 110 ust. 1,
25) wytwarza materiał siewny odmian regionalnych roślin warzywnych poza
regionem pochodzenia lub dodatkowym regionem wytwarzania lub prowadzi
obrót tym materiałem siewnym poza regionem pochodzenia lub poza
dodatkowym regionem obrotu, lub w ilości większej niż określona w decyzji,
o której mowa w art. 109 ust. 1 lub art. 110 ust. 1,
26) wprowadza do obrotu materiał siewny odmian amatorskich w ilości większej niż
określona w art. 111 ust. 2,
27) dokonuje degradacji materiału siewnego do niższego stopnia kwalifikacji
niezgodnie z art. 50,
28) nie wykonuje obowiązku etykietowania etykietą urzędową małych opakowań
WE materiału siewnego buraków cukrowych lub pastewnych wprowadzonego
na podstawie art. 97 ust. 7,
29) nie informuje wojewódzkiego inspektora o zmianie danych wpisanych do
ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników i ewidencji dostawców,
o których mowa w art. 88 ust. 1 i 2, w terminie określonym w tych przepisach,
30) nie składa wojewódzkiemu inspektorowi wymaganych informacji o przebiegu
tymczasowego eksperymentu, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 114 pkt 3, w terminie określonym w tych przepisach, lub składa w tym zakresie nieprawdziwe informacje,
31) przywozi materiał siewny z państw trzecich niezgodnie z wymaganiami
określonymi w art. 119 i 120,
32) dokonuje pobierania prób za pomocą urządzenia do automatycznego pobierania
prób bez uzyskania zgody, o której mowa w art. 46 ust. 4,
33) prowadzi obrót materiałem siewnym, który nie został poddany okresowej ocenie
laboratoryjnej, o której mowa w art. 48,
34) nie przechowuje etykiet zgodnie z art. 36a,
35) nie przechowuje kopii dokumentu dostawcy, szkółkarskiego dokumentu
towarzyszącego lub szkółkarskiego dokumentu dostawcy zgodnie z art. 102 ust.
6, art. 103a ust. 7 lub art. 103b ust. 6,
36) (uchylony)
37) prowadzi obrót materiałem siewnym wbrew zakazowi wprowadzonemu w
przepisach wydanych na podstawie art. 104 ust. 9a
– podlega karze grzywny.
2. Orzekanie w sprawach określonych w ust. 1 następuje w trybie przepisów
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

art. 127. więcej Art. 127. W ustawie z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 849, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 78 wyrazy „oceną i obrotem materiałem siewnym” zastępuje się wyrazami „oceną, obrotem i stosowaniem materiału siewnego”;
2) w art. 81:
a) wprowadzenie do wyliczenia:
„Do zakresu działania Inspekcji w ramach nadzoru nad wytwarzaniem, oceną, obrotem i stosowaniem materiału
siewnego, o którym mowa w przepisach o nasiennictwie, należą w szczególności następujące urzędowe działania:”;
b) pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) kontrola przestrzegania zasad i obowiązujących wymagań w zakresie wytwarzania, oceny, przechowywania,
obrotu i stosowania materiału siewnego, w tym modyfikowanego genetycznie;”.

art. 128. więcej Art. 128. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych
(Dz. U. z 2012 r. poz. 633) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 40c w ust. 3 pkt 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2) materiał siewny kategorii elitarny lub kwalifikowany został wytworzony:
a) przez przedsiębiorcę wpisanego do ewidencji przedsiębiorców, o której mowa w przepisach
o nasiennictwie, lub
b) w gospodarstwie rolnym posiadanym przez rolnika wpisanego do ewidencji rolników, o której mowa
w przepisach o nasiennictwie, lub
3) materiał siewny kategorii elitarny lub kwalifikowany został zakupiony:
a) od przedsiębiorcy wpisanego do ewidencji przedsiębiorców prowadzących obrót materiałem siewnym,
o której mowa w przepisach o nasiennictwie, albo
b) od rolnika prowadzącego obrót materiałem siewnym wytworzonym w posiadanym gospodarstwie rolnym, wpisanego do ewidencji rolników, o której mowa w przepisach o nasiennictwie, albo
c) od podmiotu prowadzącego obrót materiałem siewnym na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.”;
2) w art. 40e w ust. 1:
a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) przedsiębiorcach wpisanych do ewidencji przedsiębiorców prowadzących obrót materiałem siewnym oraz rolnikach wpisanych do ewidencji rolników prowadzących obrót materiałem siewnym, o których mowa
w przepisach o nasiennictwie, w zakresie:
a) imienia i nazwiska, miejsca zamieszkania i adresu albo nazwy, siedziby i adresu oraz miejsca i adresu wykonywania działalności,
b) numeru w ewidencji przedsiębiorców prowadzących obrót materiałem siewnym albo numeru w ewidencji
rolników prowadzących obrót materiałem siewnym, prowadzonej przez wojewódzkiego inspektora,
c) numeru identyfikacji podatkowej (NIP);”,
b) uchyla się pkt 2.

art. 129. więcej Art. 129. W ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1282 i 1448) w załączniku
do ustawy wprowadza się następujące zmiany:
1) w części I w ust. 36 uchyla się pkt 7;
2) w części II w ust. 10 uchyla się pkt 2.

art. 130. więcej Art. 130. W ustawie z dnia 25 listopada 2010 r. o Centralnym Ośrodku Badania Odmian Roślin Uprawnych (Dz. U.
Nr 239, poz. 1591) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 część wspólna otrzymuje brzmienie:
„– na zasadach określonych w ustawie z dnia 9 listopada 2012 r. o nasiennictwie (Dz. U. poz. 1512) oraz w ustawie
z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. Nr 137, poz. 1300, z późn. zm.).”;
2) w art. 9 w ust. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) wydaje decyzje administracyjne w zakresie określonym w ustawie z dnia 9 listopada 2012 r. o nasiennictwie
oraz w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin.”;
3) po art. 15 dodaje się art. 15a w brzmieniu:
„Art. 15a. 1. Centralny Ośrodek może zaciągać kredyt na prowadzoną działalność rolniczą.
2. Zaciągnięcie przez Centralny Ośrodek kredytu przewyższającego 10% rocznych przychodów wymaga
zgody ministra właściwego do spraw rolnictwa i ministra właściwego do spraw finansów publicznych.”.

Art. 130a. W okresie obowiązywania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej
stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonych na podstawie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.) w związku z zakażeniami wirusem
SARS-CoV-2 oraz w okresie od dnia odwołania tych stanów do dnia 31 grudnia
2020 r.:
1) nie przeprowadza się szkoleń, o których mowa w art. 79 ust. 3 i 5;
2) nie stosuje się przepisów:
a) art. 64 ust. 6,
b) art. 79 ust. 4 i 6.

art. 131. więcej Art. 131. Do spraw wszczętych na podstawie ustawy, o której mowa w art. 140,
i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy decyzją ostateczną
stosuje się przepisy dotychczasowe.

art. 132. więcej Art. 132. Odmiany roślin sadowniczych utrzymywane przez dostawców na
liście odmian materiału szkółkarskiego CAC w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia
30 września 2012 r. mogą być wpisane do krajowego rejestru bez przeprowadzenia
badań OWT, na wniosek zainteresowanego podmiotu złożony w terminie do dnia
30 września 2014 r.

art. 133. więcej Art. 133. 1. Upoważnienia oraz decyzje w sprawie akredytacji wydane na
podstawie ustawy, o której mowa w art. 140, stają się upoważnieniami i decyzjami
w sprawie akredytacji w rozumieniu niniejszej ustawy.
2. Zaświadczenia o ukończeniu szkolenia, o których mowa w art. 45 ust. 1 pkt
3 ustawy, o której mowa w art. 140, stają się zaświadczeniami o ukończeniu szkolenia,
o których mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3 niniejszej ustawy.

art. 134. więcej Art. 134. 1. Materiał szkółkarski kategorii CAC wytworzony z plantacji
założonych przed dniem 30 września 2012 r. może znajdować się w obrocie do dnia
31 grudnia 2018 r.
2. W przypadku materiału szkółkarskiego, o którym mowa w ust. 1, na etykiecie
lub dokumencie dostawcy umieszcza się napis „dyrektywa Rady 2008/90/WE art. 21”.

art. 135. więcej Art. 135. Świadectwa i informacje wydane na podstawie ustawy, o której mowa
w art. 140, są równoważne ze świadectwami i informacjami w rozumieniu niniejszej
ustawy.

art. 136. więcej Art. 136. 1. Wpis przedsiębiorców do rejestru przedsiębiorców i rolników do
rejestru rolników dokonany na podstawie ustawy, o której mowa w art. 140,
zachowuje ważność przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Wpis dostawców materiału szkółkarskiego, materiału rozmnożeniowego lub
materiału nasadzeniowego roślin warzywnych i ozdobnych wpisanych do rejestru
przedsiębiorców dokonany na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r.
o ochronie roślin (Dz. U. z 2017 r. poz. 2138 oraz z 2018 r. poz. 810 i 1616) zachowuje
ważność przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Podmioty, które zgodnie z art. 84 ust. 1, art. 86 ust. 1 i art. 87 ust. 1 niniejszej
ustawy mają obowiązek zgłoszenia zamiaru prowadzenia obrotu odpowiednio
materiałem siewnym roślin rolniczych i warzywnych albo materiałem szkółkarskim,
materiałem rozmnożeniowym lub materiałem nasadzeniowym roślin warzywnych
i ozdobnych, wpisane w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy odpowiednio do
rejestru, o którym mowa w ust. 1 lub 2, mogą nadal prowadzić obrót materiałem
siewnym roślin rolniczych i warzywnych albo materiałem szkółkarskim,
rozmnożeniowym i nasadzeniowym roślin warzywnych i ozdobnych, pod warunkiem
że w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy zgłoszą
wojewódzkiemu inspektorowi właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania albo
siedzibę prowadzenie obrotu tym materiałem.
4. Przepisy art. 84 ust. 3–6, art. 86 ust. 3–6 i art. 87 ust. 4–7 niniejszej ustawy
stosuje się odpowiednio.

art. 137. więcej Art. 137. Rejestr odmian prowadzony na podstawie ustawy, o której mowa
w art. 140, staje się rejestrem odmian w rozumieniu niniejszej ustawy.

art. 138. więcej Art. 138. 1. Prawa twórców odmian do wynagrodzenia za wszelkie zarobkowe
korzyści z odmiany nabyte na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 listopada 1995 r.
o nasiennictwie (Dz. U. z 2001 r. poz. 563 i 811 oraz z 2002 r. poz. 253) pozostają
w mocy do czasu ich wygaśnięcia.
2. Prawa hodowców, autorów odmian do premii autorskiej i prawa osób
fizycznych, które udzieliły pomocy przy wytwarzaniu odmian, istniejące w dniu
wejścia w życie ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. o nasiennictwie, pozostają w mocy
do czasu ich wygaśnięcia.
3. Do praw, o których mowa w ust. 1 i 2, stosuje się przepisy ustawy z dnia
24 listopada 1995 r. o nasiennictwie.
4. Wysokość premii, o której mowa w ust. 2, ustala się w wysokości premii
uzyskanej za daną odmianę w 2003 r., przy czym warunkiem koniecznym do
wypłacenia premii jest prowadzenie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym
odmiany.
5. Premię, o której mowa w ust. 2, wypłaca Centralny Ośrodek.

art. 139. więcej Art. 139. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 10, art. 12 ust. 7 i 12,
art. 14 ust. 8, art. 22 ust. 3, art. 36 ust. 2, art. 37 ust. 12, art. 40 ust. 7, art. 45b ust. 1, art. 45c, art. 46 ust. 4, art. 47 ust. 10, art. 47a ust. 2 i 3, art. 47b ust. 2, art. 48 ust. 8,
art. 49 ust. 6, art. 52 ust. 7, art. 53, art. 55 ust. 3, art. 55a ust. 2, art. 59 ust. 12, art. 60
i art. 63 ustawy, o której mowa w art. 140, zachowują moc do dnia wejścia w życie
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 11, art. 24 ust. 6, art. 40, art.
51, art. 56, art. 57 ust. 11, art. 72, art. 73 ust. 8, art. 83 ust. 1, art. 92 ust. 5, art. 93 ust.
2, art. 94 ust. 4, art. 101, art. 103 ust. 9, art. 109 ust. 9 i art. 118 niniejszej ustawy,
jednak nie dłużej niż do dnia 31 stycznia 2017 r.

art. 140. więcej Art. 140. Traci moc ustawa z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie (Dz. U.
z 2007 r. poz. 271, z późn. zm.).

art. 141. więcej Art. 141. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.