Art. 92. § 1. Za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek:
1) choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do
33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który
ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku
kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba
że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe
wynagrodzenie z tego tytułu;
2) wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie
ciąży – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik zachowuje prawo do 100%
wynagrodzenia;
3) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów
na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania
komórek, tkanek i narządów – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik
zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia.
§ 1¹. (uchylony)
§ 2. Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, oblicza się według zasad
obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za
każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy.
§ 3. Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1:
1) nie ulega obniżeniu w przypadku ograniczenia podstawy wymiaru zasiłku
chorobowego;
2) nie przysługuje w przypadkach, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku
chorobowego.
§ 4. Za czas niezdolności do pracy, o której mowa w § 1, trwającej łącznie dłużej
niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył
50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego,
pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych
przepisach.
§ 5. Przepisy § 1 pkt 1 i § 4 w części dotyczącej pracownika, który ukończył
50 rok życia, dotyczą niezdolności pracownika do pracy przypadającej po roku
kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50 rok życia.

Art. 92¹. § 1. Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty
z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku
z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości
jednomiesięcznego wynagrodzenia.
§ 2. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej
prawa.

Kodeks Pracy art. 92