Art. 60. 1. Nieruchomości lub ich części, pozostające w dniu wejścia w życie
ustawy we władaniu kościelnych osób prawnych, stają się z mocy prawa ich własnością, jeżeli:
1) były własnością diecezji, parafii, klasztorów lub innych instytucji grecko-
-katolickich (unickich);
2) podlegały przejęciu na własność Państwa z mocy ustawy z dnia 20 marca
1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom
posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego (Dz. U.
poz. 87 i 111 oraz z 1969 r. poz. 95), zwanej dalej „ustawą o dobrach martwej
ręki”, a zostały pozostawione, wydzierżawione lub przekazane kościelnym
osobom prawnym;
3) podlegały przepisom dekretu z dnia 24 kwietnia 1952 r. o zniesieniu fundacji
(Dz. U. poz. 172 oraz z 1957 r. poz. 3), a zostały poręczone, pozostawione,
wydzierżawione, wynajęte lub przekazane kościelnym osobom prawnym;
4) zostały przez byłe władze zaborcze austriackie przejęte na własność funduszy
religijnych, funduszy naukowych, szkół parafialnych lub katolickich gmin parafialnych;
5) znajdują się na nich cmentarze lub obiekty sakralne wraz z budynkami
towarzyszącymi; dotyczy to również obiektów położonych na obszarze miasta
stołecznego Warszawy, nie dotyczy natomiast kościołów garnizonowych.
2. Przez „budynki towarzyszące” obiektom sakralnym rozumie się położone
w sąsiedztwie obiektów sakralnych: budynki stanowiące mieszkanie proboszcza
lub rektora i kancelarię parafialną lub kancelarię rektora (plebanię), budynki
stanowiące mieszkanie wikariuszy (wikariatkę), budynki stanowiące mieszkanie
pracowników świeckich parafii lub rektoratu (organistówkę), budynki punktu
katechetycznego i budynki domu zakonnego związanego z duszpasterstwem w tym
obiekcie sakralnym albo świadczeniem w nim pomocy.
3. Nieruchomości lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 4, które w dniu
wejścia w życie ustawy znajdują się we władaniu państwowych jednostek
organizacyjnych, stają się z mocy prawa odpowiednio własnością Skarbu Państwa,
innych państwowych osób prawnych lub mieniem komunalnym.
4. Nieruchomości lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 4, znajdujące
się w samoistnym posiadaniu osób fizycznych lub osób prawnych
niewymienionych w ust. 1 i 3, podlegają nabyciu w drodze zasiedzenia, przy
zaliczeniu okresu posiadania przed dniem wejścia w życie ustawy.
5. Stwierdzenie przejścia własności nieruchomości lub ich części, o których
mowa w ust. 1 i 3, następuje w drodze decyzji wojewody.
6. Decyzje, o których mowa w ust. 5, mogą być zaskarżone do sądu
administracyjnego. Skarga na niewydanie decyzji jest dopuszczalna po upływie
2 lat od daty wszczęcia postępowania administracyjnego.
7. Przejście własności nieruchomości lub ich części na podstawie ust. 1 i 3 jest
wolne od podatków i opłat związanych z tym przejściem, a wynikające z niego
wpisy do ksiąg wieczystych i ich zakładanie są wolne od opłat.
8. Postępowanie sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości,
o których mowa w ust. 1 i 3, ulega zawieszeniu, a sądy lub organy administracji
państwowej przekazują ich akta organowi, o którym mowa w ust. 5.
9. Organ, który wydał decyzję ostateczną określoną w ust. 5, zawiadamia
o niej sąd lub organ administracji państwowej, który zawiesił postępowanie,
zwracając akta sprawy. Sąd lub organ administracji państwowej umorzy postępowanie.

Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej art. 60

DODAJ