Art. 50. 1. Świadczeniobiorca ubiegający się o udzielenie świadczenia opieki
zdrowotnej jest obowiązany przedstawić:
1) kartę ubezpieczenia zdrowotnego – w przypadku ubezpieczonego oraz osób, do
których stosuje się art. 67 ust. 4–7;
2) dokument, o którym mowa w art. 54 ust. 1 – w przypadku świadczeniobiorcy
innego niż ubezpieczony.
2. Przedstawienie przez świadczeniobiorcę dokumentów, o których mowa
w ust. 1, nie jest wymagane, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki:
1) świadczeniobiorca potwierdzi swoją tożsamość przez okazanie dowodu
osobistego, paszportu, prawa jazdy, legitymacji szkolnej albo przy użyciu
dokumentu elektronicznego, o którym mowa w art. 19e ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568 i 695), przez okazanie tego
dokumentu na ekranie urządzenia mobilnego osobie stwierdzającej tożsamość;
legitymacja szkolna może być okazana jedynie przez osobę, która nie ukończyła
18. roku życia;
2) świadczeniodawca lub niebędąca świadczeniodawcą osoba uprawniona
w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji uzyska potwierdzenie prawa do
świadczeń opieki zdrowotnej osoby ubiegającej się o udzielenie świadczenia
opieki zdrowotnej w sposób określony w ust. 3.
2a. Świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej za
pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności może
potwierdzać tożsamość świadczeniobiorcy, na podstawie danych przekazanych przez
tego świadczeniobiorcę za pośrednictwem tych systemów. W razie niepotwierdzenia
prawa świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej w sposób określony
w ust. 1 lub 3, świadczeniobiorca może złożyć oświadczenie o przysługującym mu
prawie do świadczeń opieki zdrowotnej także za pośrednictwem systemów, o których
mowa w zdaniu pierwszym. Przepisy ust. 7, 8 i 9 stosuje się odpowiednio.
2b. Potwierdzenie tożsamości świadczeniobiorcy oraz złożenie przez niego
oświadczenia o przysługującym mu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej może
nastąpić przy wykorzystaniu elektronicznego konta pacjenta utworzonego w wyniku
potwierdzenia jego tożsamości osobiście lub w sposób określony w art. 20a
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne. Przepisy ust. 7, 8 i 9 stosuje się odpowiednio.
3. Prawo do świadczeń opieki zdrowotnej może zostać potwierdzone na
podstawie dokumentu elektronicznego, o którym mowa w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne, sporządzonego, na podstawie numeru PESEL, przez Fundusz dla
świadczeniodawcy lub niebędącej świadczeniodawcą osoby uprawnionej
w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji i przesłanego za pomocą środków
komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r. poz. 344) z zapewnieniem
integralności i poufności zawartych w nim danych oraz uwierzytelnieniem stron
uprawnionych do przetwarzania tych danych.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa
Funduszu, określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą spełniać
świadczeniodawca lub niebędąca świadczeniodawcą osoba uprawniona w rozumieniu
art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji, występujący do Funduszu o dokument
elektroniczny, o którym mowa w ust. 3, mając na uwadze konieczność zapewnienia
integralności oraz poufności przetwarzanych danych.
5. Dokument elektroniczny, o którym mowa w ust. 3, zawiera imię i nazwisko
oraz numer PESEL świadczeniobiorcy, a także informację, według stanu na dzień
sporządzenia dokumentu, o prawie do świadczeń opieki zdrowotnej.
6. W przypadku niepotwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej
w sposób określony w ust. 1 lub 3 świadczeniobiorca po okazaniu dokumentu,
o którym mowa w ust. 2 pkt 1, może przedstawić inny dokument potwierdzający
prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, a jeżeli takiego dokumentu nie posiada, złożyć
pisemne oświadczenie o przysługującym mu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej.
7. Świadczeniobiorca składający oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, jest
obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Posiadam prawo do
korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.”.
7a. W sytuacji udzielania świadczeniobiorcy stacjonarnych albo całodobowych
świadczeń opieki zdrowotnej, oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, obejmuje okres
od dnia rozpoczęcia udzielania świadczenia do dnia zakończenia udzielania
świadczenia, nie dłuższy jednak niż do końca miesiąca następującego po miesiącu
rozpoczęcia udzielania świadczenia. W przypadku, gdy świadczenie opieki
zdrowotnej trwa dłużej – świadczeniobiorca składa kolejne oświadczenie, które
obejmuje okres nie dłuższy niż jeden miesiąc.
8. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, zawiera imię i nazwisko, adres
zamieszkania, wskazanie podstawy prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, numer
PESEL oraz wskazanie dokumentu, na podstawie którego świadczeniodawca
potwierdził tożsamość świadczeniobiorcy, a w przypadku osób nieposiadających
numeru PESEL – dane, o których mowa w art. 188 ust. 4 pkt 9. Świadczeniodawca albo niebędąca świadczeniodawcą osoba uprawniona w rozumieniu art. 2 pkt 14
ustawy o refundacji potwierdza podpisem na oświadczeniu dane identyfikujące
dokument, na podstawie którego potwierdzono tożsamość.
9. W przypadku świadczeniobiorców małoletnich oraz innych osób
nieposiadających pełnej zdolności do czynności prawnych oświadczenie, o którym
mowa w ust. 6, składa przedstawiciel ustawowy albo opiekun prawny lub faktyczny
w rozumieniu ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw
Pacjenta. Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się odpowiednio.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wzory oświadczeń, o których mowa w ust. 6 i 9, mając na względzie zapewnienie
czytelności oświadczeń.
11. W stanach nagłych lub w przypadku, gdy ze względu na stan zdrowia nie jest
możliwe złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, świadczenie opieki
zdrowotnej zostaje udzielone pomimo braku potwierdzenia prawa do świadczeń opieki
zdrowotnej w sposób wskazany w ust. 1, 3 lub 6. W takim przypadku osoba, której
udzielono świadczenia opieki zdrowotnej, jest obowiązana do przedstawienia
dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej albo złożenia
oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia
udzielania świadczenia opieki zdrowotnej, a jeżeli świadczenie to jest udzielane
w oddziale szpitalnym, w terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczenia
opieki zdrowotnej – pod rygorem obciążenia tej osoby kosztami udzielonych jej świadczeń.
12. Późniejsze niż przewidziane terminami określonymi w ust. 11, jednak
w okresie nie dłuższym niż 1 rok, licząc od dnia upływu tych terminów,
przedstawienie dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej
albo złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, nie może stanowić podstawy
odmowy przez świadczeniodawcę zwolnienia świadczeniobiorcy z obowiązku
poniesienia kosztów udzielonego świadczenia opieki zdrowotnej albo zwrotu tych kosztów.
13. Roszczenia przysługujące na podstawie ust. 11 ulegają przedawnieniu
z upływem 5 lat od dnia upływu terminów określonych w ust. 11.
14. W przypadku dzieci do ukończenia 3. miesiąca życia, które nie posiadają
numeru PESEL, potwierdzenie, o którym mowa w ust. 3, następuje na podstawie numeru PESEL osoby obowiązanej do zgłoszenia dziecka do ubezpieczenia zdrowotnego.
15. Fundusz nie może odmówić świadczeniodawcy sfinansowania świadczenia
opieki zdrowotnej z powodu braku prawa do świadczeń opieki zdrowotnej osoby,
która uzyskała to świadczenie, albo żądać od niebędącej świadczeniodawcą osoby
uprawnionej w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji zwrotu kosztów
świadczenia opieki zdrowotnej poniesionych przez Fundusz pomimo braku prawa do
świadczeń opieki zdrowotnej osoby, która uzyskała to świadczenie na podstawie
recepty wystawionej przez osobę uprawnioną, jeżeli:
1) w dniu udzielenia tego świadczenia potwierdził, w sposób określony w ust. 3,
prawo świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej albo
świadczeniobiorca ten w tym dniu przedstawił dokument potwierdzający prawo
do świadczeń opieki zdrowotnej lub złożył oświadczenie, o którym mowa w ust. 2a albo 6,
2) świadczeniobiorca w terminie przedstawił dokument potwierdzający prawo do
świadczeń opieki zdrowotnej lub złożył oświadczenie, o którym mowa w ust. 6,
w przypadkach określonych w ust. 11
– jeżeli świadczenie to zostało zrealizowane zgodnie z warunkami umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej ze świadczeniodawcą albo zgodnie
z zasadami wystawiania recept refundowanych, w przypadku gdy świadczenie zostało
zrealizowane na podstawie takiej recepty.
16. W przypadku gdy świadczenie opieki zdrowotnej zostało udzielone pomimo
braku prawa do świadczeń opieki zdrowotnej w wyniku:
1) posługiwania się kartą ubezpieczenia zdrowotnego albo innym dokumentem
potwierdzającym prawo do świadczeń opieki zdrowotnej przez osobę, która
utraciła to prawo w okresie ważności karty albo innego dokumentu, albo
1a) potwierdzenia prawa do świadczeń w sposób określony w ust. 3 osób, o których
mowa w art. 52 ust. 1, albo
2) złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 2a albo 6
– osoba, której udzielono świadczenia opieki zdrowotnej, jest obowiązana do
uiszczenia kosztów tego świadczenia, z wyłączeniem osoby, której udzielono
świadczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 1.
17. Obowiązku, o którym mowa w ust. 16, nie stosuje się do osoby, która
w chwili przedstawienia innego dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń
opieki zdrowotnej albo złożenia oświadczenia o przysługującym jej prawie do
świadczeń opieki zdrowotnej działała w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że
posiada prawo do świadczeń opieki zdrowotnej.
18. Koszty świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych w przypadkach
określonych w ust. 16, które Fundusz poniósł zgodnie z ust. 15, podlegają ściągnięciu
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Prezes Funduszu
wydaje decyzję administracyjną ustalającą obowiązek poniesienia kosztów i ich
wysokość oraz termin płatności. Do postępowania w sprawach o ustalenie poniesienia
kosztów stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Od decyzji
Prezesa Funduszu przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
18a. Przepisów ust. 16 i 18 nie stosuje się w przypadku dopełnienia obowiązku,
o którym mowa w art. 67 ust. 1 i 3, w terminie 30 dni od dnia udzielenia świadczenia
albo 30 dni od dnia poinformowania przez Fundusz o wszczęciu postępowania,
o którym mowa w ust. 18, jeżeli przyczyną braku prawa do świadczeń opieki
zdrowotnej było niezgłoszenie do ubezpieczenia zdrowotnego mimo podlegania
takiemu zgłoszeniu.
18b. W przypadku dopełnienia obowiązku określonego w art. 67 ust. 1 i 3
w terminie, o którym mowa w ust. 18a, poniesione koszty świadczeń opieki
zdrowotnej udzielonych w okresie, którego dotyczy ten obowiązek, nie podlegają zwrotowi.
19. Od kwoty należności, o których mowa w ust. 18, nalicza się odsetki
ustawowe za opóźnienie, poczynając od dnia, w którym upłynął termin płatności tych należności.
20. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w ust. 18, jeżeli od dnia, w którym
zakończono udzielanie świadczenia opieki zdrowotnej, o którym mowa w ust. 15,
upłynęło 5 lat.
21. Należności, o których mowa w ust. 18, ulegają przedawnieniu z upływem
5 lat, licząc od dnia, w którym decyzja ustalająca te należności stała się ostateczna.
22. Prezes Funduszu może umorzyć w całości albo w części spłatę należności
ustalonej w decyzji, o której mowa w ust. 18, lub odroczyć spłatę tej należności, lub rozłożyć ją na raty, stosując odpowiednio zasady określone w art. 56–58 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
23. Prezes Funduszu nie wszczyna postępowania, jeżeli wysokość kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych w przypadkach określonych w ust. 16,
które Fundusz poniósł zgodnie z ust. 15, w okresie 12 następujących po sobie
miesięcy, na rzecz tej samej osoby nie przekracza kwoty 500 zł.

Art. 50a. 1. Fundusz ustala podmioty, które powinny ponieść koszty
rozliczonego przez Fundusz świadczenia opieki zdrowotnej i obciąża te podmioty
kosztami, z uwzględnieniem art. 50 ust. 15 i 16.
2. W przypadku świadczeń opieki zdrowotnej trwających dłużej niż jeden dzień,
dla których ustalono więcej niż jeden podmiot, który powinien ponieść koszt
rozliczonego świadczenia opieki zdrowotnej, poniesiony przez Fundusz koszt tego
świadczenia dzielony jest proporcjonalnie do czasu jego trwania. Przy ustalaniu kosztu
tego świadczenia nie stosuje się art. 44 i art. 45 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o działalności leczniczej.
3. Należności z tytułu realizacji świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych:
1) ubezpieczonym,
2) osobom uprawnionym do świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji,
3) osobom, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2–4 oraz art. 12 pkt 2–4, 6 i 9
– świadczeniodawca może przedstawić na jednym rachunku łącznie.

Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych art. 50

DODAJ