Art. 4. 1. Podstawę opodatkowania stanowi:
1) dla gruntów – powierzchnia;
2) dla budynków lub ich części – powierzchnia użytkowa;
3) dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności
gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4–6 – wartość, o której mowa
w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku
podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku,
niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie
zamortyzowanych – ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano
ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
2. Powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji
o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej
budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę
pomija się.
3. Jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od
budowli, o których mowa w ust. 1 pkt 3, powstał w ciągu roku podatkowego –
podstawą opodatkowania jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji
na dzień powstania obowiązku podatkowego.
4. Jeżeli budowla, o której mowa w ust. 1 pkt 3, jest przedmiotem umowy
leasingu i odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku jej
przejęcia przez właściciela, do celów określenia podstawy opodatkowania
przyjmuje się wartość początkową przed zawarciem pierwszej umowy leasingu,
zaktualizowaną i powiększoną o dokonane ulepszenia oraz niepomniejszoną
o spłatę wartości początkowej.
5. Jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie
dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – podstawę opodatkowania stanowi ich
wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego.
6. Jeżeli budowle lub ich części, o których mowa w ust. 5, zostały ulepszone
lub zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych nastąpiła aktualizacja wyceny
środków trwałych – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa
ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym
dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych.
7. Jeżeli podatnik nie określił wartości budowli, o których mowa w ust. 1
pkt 3 oraz w ust. 5, lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy powoła biegłego, z zastrzeżeniem ust. 8, który ustali tę wartość.
W przypadku gdy podatnik nie określił wartości budowli, o których mowa w ust. 1
pkt 3 oraz w ust. 5, lub wartość ustalona przez biegłego jest wyższa co najmniej
o 33% od wartości określonej przez podatnika, koszty ustalenia wartości przez
biegłego ponosi podatnik.
8. Organ podatkowy powołuje biegłego spośród rzeczoznawców
majątkowych, o których mowa w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2204 i 2348 oraz z 2019 r. poz. 270, 492 i 801).
9. Wartość części budowli położonych w danej gminie, w przypadku budowli
usytuowanych na obszarze dwóch lub więcej gmin, określa się proporcjonalnie do
długości odcinka budowli położonego na terenie danej gminy.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych art. 4