Art. 46. 1. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej
„planem miejscowym”, nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim
rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego
z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna
z przepisami odrębnymi.
1a. Nie stosuje się ustaleń planu miejscowego w zakresie ustanowionych
zakazów lub przyjętych w nim rozwiązań, o których mowa w ust. 1, jeżeli taka
inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
2. Jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności
publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej
lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem
terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń.
Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe
lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego
z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy
jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej
o nieznacznym oddziaływaniu.
3. W przypadku braku planu miejscowego lokalizację inwestycji celu
publicznego z zakresu łączności publicznej innej niż infrastruktura
telekomunikacyjna o nieznacznym oddziaływaniu ustala się w drodze decyzji
o lokalizacji inwestycji celu publicznego, na warunkach określonych w ustawie
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm.).

Ustawa o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych art. 46

DODAJ