Art. 40. 1. Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową,
remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi,
wydanego w drodze decyzji administracyjnej – zezwolenie nie jest wymagane
w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:
1) prowadzenia robót w pasie drogowym;
2) umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej
niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu
drogowego;
3) umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych
z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
4) zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż
wymienione w pkt 1–3.
2a. W przypadku robót budowlanych prowadzonych w ramach koordynacji
robót budowlanych, o której mowa w art. 36a ustawy z dnia 7 maja 2010 r.
o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, dwóch lub więcej
zajmujących pas drogowy może złożyć do zarządcy drogi wspólny wniosek o wydanie
zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
a zarządca drogi może wydać decyzję administracyjną o zezwoleniu na zajęcie pasa
drogowego, w której określi prawa i obowiązki każdego z zajmujących pas drogowy.
2b. W przypadku gdy właściwy organ nie wyda decyzji, o której mowa w ust. 1,
w odniesieniu do infrastruktury telekomunikacyjnej i decyzji, o której mowa w ust. 2a,
w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku, organ wyższego stopnia, a w przypadku
braku takiego organu – organ nadzorujący, wymierza temu organowi, w drodze
postanowienia, na które przysługuje zażalenie, karę pieniężną w wysokości 500 zł za
każdy dzień zwłoki.
2c. Do kar, o których mowa w ust. 2b, przepisy art. 39 ust. 3ba–3d stosuje się
odpowiednio.
3. Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.
4. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 4,
ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa
drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego i liczby dni zajmowania
pasa drogowego, przy czym zajęcie pasa drogowego przez okres krótszy niż
24 godziny jest traktowane jak zajęcie pasa drogowego przez 1 dzień.
5. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2,
ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego
zajętej przez rzut poziomy urządzenia i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego
pobieranej za każdy rok umieszczenia urządzenia w pasie drogowym, przy czym za
umieszczenie urządzenia w pasie drogowym lub na drogowym obiekcie inżynierskim przez okres krótszy niż rok opłata obliczana jest proporcjonalnie do liczby dni umieszczenia urządzenia w pasie drogowym lub na drogowym obiekcie inżynierskim.
6. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3,
ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego
zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego albo powierzchni reklamy, liczby dni
zajmowania pasa drogowego i stawki opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego.
6a. Nie pobiera się opłaty za zajęcie pasa drogowego w związku
z umieszczaniem w pasie drogowym tablic informujących o nazwie formy ochrony
przyrody, o których mowa w art. 115 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody oraz znaków informujących o formie ochrony zabytków.
6b. Opłatę za zajęcie pasa drogowego, o której mowa w ust. 6, powiększa się, od
dnia wprowadzenia opłaty reklamowej przez radę gminy, o wysokość opłaty
reklamowej, o której mowa w art. 17a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach
i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170).
6c. Od linii telekomunikacyjnych lub elektroenergetycznych umieszczonych
w kanalizacji kablowej nie pobiera się opłaty, o której mowa w ust. 5.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, ustala,
z uwzględnieniem przepisów o pomocy publicznej, dla dróg, których zarządcą jest
Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, wysokość stawek opłaty za zajęcie
1 m2 pasa drogowego. Stawki opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6, nie mogą
przekroczyć 10 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty,
o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 200 zł, z tym że w odniesieniu do
obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej stawki opłaty, o których mowa
w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 0,20 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego,
a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 20 zł.
8. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały,
ustala dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość
stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego. Stawki opłaty, o których mowa w ust.
4 i 6, nie mogą przekroczyć 10 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego,
a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 200 zł, z tym że
w odniesieniu do obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej stawki
opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 0,20 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 20 zł.
9. Przy ustalaniu stawek, o których mowa w ust. 7 i 8, uwzględnia się:
1) kategorię drogi, której pas drogowy zostaje zajęty;
2) rodzaj elementu zajętego pasa drogowego;
3) procentową wielkość zajmowanej szerokości jezdni;
4) rodzaj zajęcia pasa drogowego;
5) rodzaj urządzenia lub obiektu budowlanego umieszczonego w pasie drogowym.
10. Zajęcie pasa drogowego o powierzchni mniejszej niż 1 m² lub powierzchni
pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego lub urządzenia mniejszej niż 1 m²
jest traktowane jak zajęcie 1 m² pasa drogowego.
11. Opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej,
właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. W
sytuacji, o której mowa w ust. 2a, opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala się proporcjonalnie do planowanego okresu zajęcia pasa drogowego przez każdego
z zajmujących pas drogowy, wskazanego przez nich we wspólnym wniosku o wydanie
zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Ustalając opłatę, właściwy zarządca drogi
uwzględnia także ustalenia umowy, o której mowa w art. 50a ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506, 1309, 1571, 1696 i 1815),
art. 50a ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r.
poz. 511, 1571 i 1815) i art. 59a ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
województwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 512, 1571 i 1815).
12. Za zajęcie pasa drogowego:
1) bez zezwolenia zarządcy drogi lub bez zawarcia umowy, o której mowa w art. 22
ust. 2, 2a lub 2c,
2) z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarządcy drogi lub
w umowie, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c,
3) o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi lub
w umowie, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c
– zarządca drogi wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną
w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4–6.
13. Termin uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 3, oraz kary, o której mowa
w ust. 12, wynosi 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca ich wysokość stała się
ostateczna, z zastrzeżeniem ust. 13a.
13a. Opłatę roczną, o której mowa w ust. 5, za pierwszy rok umieszczenia
urządzenia w pasie drogowym uiszcza się w terminie określonym w ust. 13, a za lata
następne w terminie do dnia 15 stycznia każdego roku, z góry za dany rok.
14. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w razie konieczności usunięcia awarii urządzeń
niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego,
a znajdujących się w pasie drogowym. Po zlokalizowaniu awarii prowadzący roboty
niezwłocznie zawiadamia o tym zarządcę drogi i w porozumieniu z nim określa
termin i powierzchnię zajętego pasa drogowego.
14a. Zarządca drogi określa, w drodze decyzji administracyjnej, warunki zajęcia
pasa drogowego, o którym mowa w ust. 14, oraz warunki jego przywrócenia do stanu
poprzedniego, a także ustala wysokość opłaty, o której mowa w ust. 4.
14aa. Do decyzji, o której mowa w ust. 14a, stosuje się przepisy działu II
rozdziału 14 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, z wyjątkiem przepisów o milczącym załatwieniu sprawy.
14b. Za wejście w pas drogowy, o którym mowa w ust. 14, bez zawiadomienia
zarządcy drogi, przekroczenie ustalonego terminu i powierzchni zajęcia pasa
drogowego zarządca drogi wymierza karę pieniężną zgodnie z ust. 12.
15. Zajmujący pas drogowy jest obowiązany zapewnić bezpieczne warunki
ruchu i przywrócić pas do poprzedniego stanu użyteczności w określonym terminie.
16. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa warunki niezbędne do
udzielania zezwoleń na zajmowanie
pasa drogowego na cele, o których mowa w ust. 2, mając na względzie
bezpieczeństwo użytkowania i ochronę dróg.

Art. 40a. 1. Opłaty określone w art. 13 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, art. 13f ust. 1, art. 39
ust. 7ab pkt 5 i art. 40 ust. 3 oraz kary pieniężne określone w art. 29a ust. 1 i 2 oraz w
art. 40 ust. 12, a także opłaty z tytułu umów zawieranych na podstawie art. 22 ust. 2
są przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub
na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i
Autostrad.
1a. W przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym opłaty
pobierane przez partnera prywatnego, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13
ust. 2 pkt 1, oraz opłata dodatkowa, o której mowa w art. 13f ust. 1, stanowią
przychody partnera prywatnego.
1b. W przypadku powierzenia drogowej spółce specjalnego przeznaczenia
pobierania opłat, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, mogą one stanowić przychód
tej spółki, jeżeli umowa, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia
2007 r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia, tak stanowi.
1c. Kary pieniężne określone w art. 13k ust. 1–2d są przekazywane na
wyodrębniony rachunek pomocniczy Głównego Inspektora Transportu Drogowego.
1ca. Opłaty elektroniczne oraz kary grzywny, o których mowa w art. 13na ust. 1,
są przekazywane na wyodrębniony rachunek pomocniczy urzędu obsługującego
ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Szef KAS przekazuje wpłacone
opłaty elektroniczne i kary grzywny na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego.
1d. Środki uzyskane z opłat za postój pojazdów samochodowych w śródmiejskiej
strefie płatnego parkowania, w wysokości nie mniejszej niż 65% tych opłat, oraz
środki z opłat dodatkowych, o których mowa w art. 13f ust. 1, pobranych z tytułu
nieuiszczenia opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, gmina przeznacza
wyłącznie na sfinansowanie poprawy publicznego transportu zbiorowego, budowę lub
przebudowę infrastruktury pieszej lub rowerowej lub zieleń i zadrzewienia w gminie.
1e. Środki, o których mowa w ust. 1d, gmina gromadzi na wydzielonym
rachunku.
2. (uchylony)
3. Środki z opłat i kar pieniężnych, gromadzone na wyodrębnionym rachunku
bankowym Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, o którym mowa w ust.
1, oraz środki z kar, gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym Głównego
Inspektora Transportu Drogowego, o którym mowa w ust. 1c, są przekazywane
w terminie dwóch dni roboczych następujących po zakończeniu tygodnia, w którym
wpłynęły, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na
budowę lub przebudowę dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i
przepraw promowych oraz na zakup urządzeń do ważenia pojazdów.
4. Środki z opłat elektronicznych są przekazywane na rachunek Krajowego
Funduszu Drogowego.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi w drodze
rozporządzenia:
1) tryb, sposób i termin wnoszenia opłat elektronicznych oraz ich rozliczania,
w tym tryb dokonywania zwrotu nienależnie pobranych opłat elektronicznych,
2) tryb i termin przekazywania opłat elektronicznych oraz kar pieniężnych, o
których mowa w art. 13k ust. 1–2d, na rachunek Krajowego Funduszu
Drogowego,
3) przypadki, w których ustanawiane jest zabezpieczenie należności z tytułu opłat
elektronicznych, oraz formę i sposób jego ustalania,
4) (uchylony)
– mając na uwadze sprawny pobór opłat elektronicznych od użytkowników,
efektywną obsługę i zabezpieczenie wpływów do Krajowego Funduszu Drogowego,
o którym mowa w ustawie z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym, oraz technologię wykorzystaną w systemie
elektronicznego poboru opłat elektronicznych, a także uwzględniając koszty
urządzenia, o którym mowa w art. 13i ust. 3.

Art. 40b. (uchylony).

Art. 40c. (uchylony).

Art. 40d. 1. W przypadku nieterminowego uiszczenia opłat, o których mowa
w art. 39 ust. 7ab pkt 5 i art. 40 ust. 3, opłat wynikających z umów zawieranych
zgodnie z art. 22 ust. 2 oraz kar pieniężnych, o których mowa 13k ust. 1–2d, art. 29a
ust. 1 i 2 i art. 40 ust. 12, pobiera się odsetki ustawowe za opóźnienie.
2. Opłaty, o których mowa w art. 39 ust. 7ab pkt 5 i art. 40 ust. 3, wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, opłaty, o których mowa w art. 13f ust. 1, oraz
kary pieniężne, o których mowa 13k ust. 1–2d, art. 29a ust. 1 i 2 i art. 40 ust. 12, wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie podlegają przymusowemu ściągnięciu
w trybie określonym w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
3. Obowiązek uiszczenia opłat, o których mowa w art. 13f ust. 1, art. 39 ust. 7ab
pkt 5 i art. 40 ust. 3, oraz kar pieniężnych, o których mowa 13k ust. 1–2d, art. 29a ust.
1 i 2 i art. 40 ust. 12, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od ostatniego dnia roku
kalendarzowego, w którym opłaty lub kary powinny zostać uiszczone.

Art. 40e. 1. Organ, który udzielił zezwolenia, o którym mowa w art. 40 ust. 1, na
cele związane z infrastrukturą telekomunikacyjną, przenosi, w drodze decyzji, na
rzecz podmiotu będącego nabywcą tej infrastruktury, na jego wniosek, prawa
i obowiązki wynikające z tego zezwolenia.
2. Do decyzji, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy działu II rozdziału 14
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Sprawę przeniesienia praw i obowiązków wynikających z zezwolenia,
o którym mowa w art. 40 ust. 1, na cele związane z infrastrukturą telekomunikacyjną
uznaje się za załatwioną milcząco w sposób w całości uwzględniający żądania
podmiotu występującego z wnioskiem, jeżeli w terminie 30 dni od daty doręczenia
wniosku właściwemu organowi organ ten nie wyda decyzji w sprawie przeniesienia
praw i obowiązków wynikających z zezwolenia, o którym mowa w art. 40 ust. 1, na
cele związane z infrastrukturą telekomunikacyjną.

Art. 40f. (uchylony).

Ustawa o drogach publicznych art. 40

DODAJ