Art. 33. § 1. Zobowiązanemu przysługuje prawo wniesienia do wierzyciela, za
pośrednictwem organu egzekucyjnego, zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej.
§ 2. Podstawą zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej jest:
1) nieistnienie obowiązku;
2) określenie obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z:
a) orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i art. 4,
b) dokumentu, o którym mowa w art. 3a § 1,
c) przepisu prawa, jeżeli obowiązek wynika bezpośrednio z tego przepisu;
3) błąd co do zobowiązanego;
4) brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, jeżeli jest wymagane;
5) wygaśnięcie obowiązku w całości albo w części;
6) brak wymagalności obowiązku w przypadku:
a) odroczenia terminu wykonania obowiązku,
b) rozłożenia na raty spłaty należności pieniężnej,
c) wystąpienia innej przyczyny niż określona w lit. a i b.
§ 3. W egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, o których mowa
w art. 2 § 1 pkt 8 i 9, przepisów § 1 i 2 nie stosuje się. Przepis art. 17a stosuje się.
§ 4. Zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej określa istotę i zakres żądania
oraz dowody uzasadniające to żądanie.
§ 5. Zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej wnosi się nie później niż:
1) w terminie 30 dni od dnia wyegzekwowania w całości obowiązku, kosztów
upomnienia i kosztów egzekucyjnych;
2) do dnia wykonania w całości obowiązku o charakterze niepieniężnym lub
zapłaty w całości należności pieniężnej, odsetek z tytułu niezapłacenia jej
w terminie, kosztów upomnienia i kosztów egzekucyjnych;
3) w terminie 7 dni od dnia doręczenia zobowiązanemu postanowienia o umorzeniu
postępowania egzekucyjnego w całości albo w części.

Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji art. 33

DODAJ