Art. 303. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 302 ust. 1, nie wszczyna się
postępowania w sprawie zobowiązania cudzoziemca do powrotu, a wszczęte
postępowanie w tej sprawie umarza się, jeżeli cudzoziemiec:
1) posiada status uchodźcy, korzysta z ochrony uzupełniającej lub
2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zgody na pobyt
ze względów humanitarnych lub zgody na pobyt tolerowany, lub
3) uzyskał zezwolenie, o którym mowa w art. 187 pkt 6 lub 7, lub
4) jest małżonkiem obywatela polskiego albo cudzoziemca posiadającego
zezwolenie na pobyt stały lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego
UE na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie sprzeciwiają się temu względy
obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku
publicznego, chyba że celem zawarcia związku małżeńskiego lub jego istnienia
jest obejście przepisów określających zasady i warunki wjazdu cudzoziemców
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ich przejazdu przez to terytorium,
pobytu na nim i wyjazdu z niego, lub
5) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy Schengen
wydanej w celu, o którym mowa w art. 60 ust. 1 pkt 23, upoważniającej tylko do
wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium,
zezwolenia, o którym mowa w art. 181 ust. 1, albo zezwolenia, o którym mowa
w art. 176, lub
6) uzyskał zezwolenie na pobyt stały lub zezwolenie na pobyt rezydenta
długoterminowego UE na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
7) posiada zezwolenie pobytowe lub inne zezwolenie uprawniające do pobytu,
udzielone przez inne państwo stosujące dyrektywę 2008/115/WE, i nie
sprzeciwiają się temu względy obronności lub bezpieczeństwa państwa lub
ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, chyba że cudzoziemiec nie
udał się niezwłocznie na terytorium tego państwa po pouczeniu go o obowiązku
wyjazdu na terytorium tego państwa, o którym mowa w art. 314, lub
8) jest czasowo oddelegowany w celu świadczenia usług na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez pracodawcę mającego siedzibę na terytorium
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego
Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej oraz jest
uprawniony do przebywania i zatrudnienia na terytorium tego państwa, jeżeli
decyzja o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu miałaby zostać wydana
z uwagi na przebywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez ważnej
wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do wjazdu na to terytorium
i pobytu na nim lub ze względu na przekroczenie lub usiłowanie przekroczenia
granicy wbrew przepisom prawa, lub
9) może zostać niezwłocznie przekazany do państwa trzeciego na podstawie umowy
międzynarodowej o przekazywaniu i przyjmowaniu osób po uprzednim
zatrzymaniu go w związku z przekroczeniem granicy wbrew przepisom prawa,
lub
10) może być niezwłocznie doprowadzony do granicy, jeżeli został zatrzymany
w strefie nadgranicznej bezpośrednio po nieumyślnym przekroczeniu granicy
wbrew przepisom prawa, lub
11) może zostać przekazany do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
państwa członkowskiego Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu
(EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub
Konfederacji Szwajcarskiej na podstawie obowiązującej w dniu 13 stycznia
2009 r. umowy międzynarodowej o przekazywaniu i przyjmowaniu osób, lub
12) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zaświadczenia,
o którym mowa w art. 170, lub
13) może zostać przekazany do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej
na podstawie przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za
rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego
w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub
bezpaństwowca (wersja przekształcona) (Dz. Urz. UE L 180 z 29.06.2013),
zwanego dalej „rozporządzeniem 604/2013”, lub
14) jest przekazywany do państwa trzeciego na wniosek organów tego państwa
o wydanie osoby ściganej, w celu przeprowadzenia przeciw niemu na terytorium
tego państwa postępowania karnego lub wykonania orzeczonej kary albo środka
zabezpieczającego, lub
15) jest przekazywany do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej jako
osoba ścigana europejskim nakazem aresztowania w celu przeprowadzenia
przeciw niemu na terytorium tego państwa postępowania karnego lub wykonania
orzeczonej kary pozbawienia wolności albo innego środka polegającego na
pozbawieniu wolności.
2. W przypadku, o którym mowa w art. 302 ust. 1 pkt 1, decyzji o zobowiązaniu
cudzoziemca do powrotu nie wydaje się, gdy cudzoziemiec zgodnie z przepisami
art. 120 i art. 135 wystąpił o zmianę decyzji, o których mowa w tych przepisach, do
czasu zakończenia postępowania w sprawie zmiany tych decyzji.
3. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w art. 32
ust. 1 lub art. 33 ust. 2 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej
w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. (Dz. U. z 1991 r. poz. 515, 516 i 517).
4. Nie wszczyna się postępowania w sprawie zobowiązania cudzoziemca do
powrotu, jeżeli toczy się postępowanie w sprawie udzielenia temu cudzoziemcowi
ochrony międzynarodowej, chyba że cudzoziemiec złożył kolejny wniosek
o udzielenie ochrony międzynarodowej.
5. Cudzoziemca, o którym mowa w ust. 1 pkt 9, można – w szczególnie
uzasadnionych przypadkach, ze względu na jego stan zdrowia – nie przekazywać do
państwa trzeciego. Cudzoziemcowi temu w przypadku wystąpienia zagrożenia dla
jego życia lub zdrowia zapewnia się opiekę medyczną.
6. Koszty zapewnienia opieki medycznej, o której mowa w ust. 5, są pokrywane
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych, ze środków pozostających w dyspozycji Komendanta Głównego Straży Granicznej.
7. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 9 i 11, z wyjątkiem przypadku,
gdy cudzoziemcowi została wydana decyzja, o której mowa w art. 303a ust. 1,
komendant oddziału Straży Granicznej lub komendant placówki Straży Granicznej
właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca:
1) informuje cudzoziemca, do jakiego państwa zostanie przekazany;
2) doprowadza cudzoziemca do granicy państwa, do którego zostaje przekazany.

Art. 303a. 1. Cudzoziemcowi, o którym mowa w art. 303 ust. 1 pkt 11,
z wyjątkiem przypadku, w którym zostaje on niezwłocznie przekazany do innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego
Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej na podstawie obowiązującej w dniu
13 stycznia 2009 r. umowy międzynarodowej o przekazywaniu i przyjmowaniu osób,
wydaje się decyzję o przekazaniu do tego państwa.
2. Do decyzji, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy
dotyczące decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, z tym że nie określa się
w niej terminu dobrowolnego powrotu i nie orzeka o zakazie ponownego wjazdu,
o którym mowa w art. 318 ust. 1 lub 3.
3. Koszty związane z wydaniem i wykonaniem decyzji, o której mowa w ust. 1,
ustala się, w przypadku gdy decyzja ta podlega przymusowemu wykonaniu. Przepisy
art. 336–338 i art. 340–347 stosuje się odpowiednio.

Ustawa o cudzoziemcach art. 303

DODAJ