Art. 296. 1. Osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało
naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która
naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych
korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej
szkody:
1) na zasadach ogólnych albo
2) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie
licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie ze znaku towarowego.
1¹. Do roszczeń, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 287 ust. 2
i 3.
1². W przypadku gdy istnieje ryzyko, że opakowania, etykiety, metki,
zabezpieczenia, elementy lub urządzenia służące weryfikacji autentyczności lub
wszelkie inne środki, na których umieszczony jest znak towarowy, mogłyby być
używane w odniesieniu do towarów, a takie użycie stanowiłoby naruszenie prawa
ochronnego, o którym mowa w ust. 2 i 2¹, uprawniony z prawa ochronnego na znak
towarowy lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać zaniechania:
1) umieszczania oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym lub do niego
podobnego na opakowaniach, etykietach, metkach, zabezpieczeniach lub
elementach lub urządzeniach służących weryfikacji autentyczności lub
wszelkich innych środkach, na których ten znak może być umieszczony;
2) oferowania, wprowadzania do obrotu, importu lub eksportu lub składowania
w celu oferowania lub wprowadzania do obrotu, opakowań, etykiet, metek,
zabezpieczeń, elementów lub urządzeń służących weryfikacji autentyczności
lub wszelkich innych środków, na których ten znak jest umieszczony.
1³. W przypadku gdy reprodukcja znaku towarowego w słowniku,
encyklopedii lub podobnym zbiorze informacji w formie drukowanej lub
elektronicznej stwarza wrażenie, że stanowi on nazwę rodzajową towaru, wydawca
zapewnia, na żądanie uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy, aby
reprodukcji znaku towarowego bezzwłocznie, a w przypadku zbiorów w formie
drukowanej – najpóźniej w następnym wydaniu publikacji, towarzyszyło
wskazanie, że jest to zarejestrowany znak towarowy.
1⁴. Bez uszczerbku dla praw nabytych przez osoby trzecie przed datą
zgłoszenia lub datą uprzedniego pierwszeństwa znaku towarowego, uprawnionemu
z prawa ochronnego na znak towarowy lub osobie, której ustawa na to zezwala,
przysługuje prawo zakazania osobom trzecim wprowadzenia towarów, w ramach
działalności gospodarczej, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez
dopuszczenia ich do swobodnego obrotu, w przypadku gdy towary te lub ich
opakowania pochodzą z państw trzecich i są opatrzone, bez zezwolenia
uprawnionego, znakiem towarowym, który jest identyczny ze znakiem towarowym zarejestrowanym w odniesieniu do tych towarów lub którego nie można odróżnić pod względem jego istotnych cech od tego znaku towarowego.
1⁵. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1⁴, wygasa, jeżeli w postępowaniu
służącym ustaleniu, czy prawo do zarejestrowanego znaku towarowego zostało
naruszone, wszczętym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 608/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie egzekwowania praw
własności intelektualnej przez organy celne oraz uchylającym rozporządzenie Rady
(WE) nr 1383/2003 (Dz. Urz. UE L 181 z 29.06.2013, str. 15), zgłaszający lub
posiadacz towarów udowodni, że uprawnionemu z prawa ochronnego na znak
towarowy nie przysługuje prawo zakazania wprowadzenia towarów do obrotu
w państwie końcowego przeznaczenia.
1⁶. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1⁴, nie przysługuje, jeżeli
identyczność lub podobieństwo znaków towarowych, odnoszących się do leków,
wynika wyłącznie z identyczności lub podobieństwa do międzynarodowej
niezastrzeżonej nazwy aktywnego składnika leków (INN).
2. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy, na który udzielono
prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem, może zakazać innej osobie
bezprawnego używania w obrocie gospodarczym znaku identycznego:
1) ze znakiem towarowym, na który udzielono prawa ochronnego
z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego uprawnionego w odniesieniu
do identycznych towarów;
2) lub podobnego do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego
z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego uprawnionego w odniesieniu
do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko
wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko
skojarzenia znaku ze znakiem towarowym, na który udzielono prawa
ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego uprawnionego;
3) lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, na który udzielono
prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego
uprawnionego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli używanie tego
znaku bez uzasadnionej przyczyny przynosi nienależną korzyść lub jest
szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy znaku wcześniejszego.
2¹. Naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy, o którym mowa
w ust. 2, polega także na używaniu znaku towarowego:
1) jako nazwy handlowej lub nazwy przedsiębiorstwa albo jako części tych
nazw, chyba że pozostaje ono bez wpływu na możliwość odróżnienia towarów
w obrocie;
2) w reklamie stanowiącej czyn nieuczciwej konkurencji zgodnie z art. 16 ust. 3
i 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1010 i 1649).
3. Z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, można wystąpić również
przeciwko osobie, która tylko wprowadza do obrotu oznaczone już znakiem
towarowym towary, jeżeli nie pochodzą one od uprawnionego albo osoby, która
miała jego zezwolenie na używanie znaku towarowego, jak również przeciwko
osobie, z usług której korzystano przy naruszeniu prawa ochronnego na znak
towarowy. Przepisu nie stosuje się do osoby, której odpowiedzialność jest
wyłączona na podstawie art. 12–15 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu
usług drogą elektroniczną.
3¹. W postępowaniu w sprawie naruszenia prawa ochronnego na znak
towarowy uprawnionemu nie przysługuje prawo zakazania używania później
zarejestrowanego znaku towarowego, jeżeli ten późniejszy znak towarowy nie
mógłby zostać unieważniony na podstawie art. 165 ust. 1 i 3 lub art. 166 ust. 3.
3². W postępowaniu w sprawie naruszenia prawa ochronnego na znak
towarowy uprawnionemu nie przysługuje prawo zakazania używania później
zarejestrowanego znaku towarowego Unii Europejskiej, jeżeli ten późniejszy znak
towarowy nie mógłby zostać unieważniony zgodnie z art. 60 ust. 1, 3 lub 4,
art. 61 ust. 2 lub art. 64 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii
Europejskiej.
3³. W przypadku gdy uprawnionemu z prawa ochronnego na znak towarowy
nie przysługuje prawo zakazania używania późniejszego znaku towarowego na
podstawie ust. 3¹ lub 3², uprawnionemu do późniejszego znaku towarowego nie
przysługuje, w ramach postępowania w sprawie naruszenia prawa ochronnego na
ten znak, prawo zakazania używania wcześniejszego znaku towarowego, nawet jeśli nie można już się powoływać na prawo do wcześniejszego znaku towarowego przeciwko późniejszemu znakowi towarowemu.
4. Licencjodawca, powołując się na udzielone mu prawo ochronne na znak
towarowy, może wystąpić z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, przeciwko
licencjobiorcy, który narusza postanowienia umowy licencyjnej, odnoszące się do
okresu i terenu jej obowiązywania, postaci znaku będącego przedmiotem licencji,
a także wskazania towarów, dla których znak może być używany, oraz ich jakości.
Przepis stosuje się odpowiednio do sublicencji.
5. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może wystąpić
z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, przeciwko licencjobiorcy lub
sublicencjobiorcy w razie naruszenia tych postanowień umowy sublicencyjnej,
o których mowa w ust. 4, a także w przypadku gdy umowa ta zawarta została
z naruszeniem przepisu art. 163 ust. 2.

Prawo własności przemysłowej art. 296