Art. 258. 1. Sprzeciw może być oparty wyłącznie na twierdzeniach
i zarzutach wskazanych w zgłoszeniu wierzytelności. Inne twierdzenia i zarzuty
mogą być zgłoszone tylko wtedy, gdy wierzyciel wykaże, że ich wcześniejsze
zgłoszenie było niemożliwe albo że potrzeba ich wskazania wynikła później.
2. Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu,
sprzeciw może być oparty tylko na zdarzeniach powstałych po zamknięciu
rozprawy w sprawie, w której orzeczenie zostało wydane. Zdarzenia potwierdza się
dowodem na piśmie.

Art. 258a. 1. Sędzia-komisarz doręcza odpis sprzeciwu syndykowi oraz
odpowiednio upadłemu i wierzycielowi, którego wierzytelności sprzeciw dotyczy,
wyznaczając termin wniesienia odpowiedzi na sprzeciw nie krótszy niż tydzień.
Syndyk, wraz z odpowiedzią na sprzeciw, przekazuje sędziemu-komisarzowi zgłoszenie wierzytelności oraz dokumenty złożone przez wierzyciela, o których mowa w art. 243 ust. 2.
2. Odpowiedź na sprzeciw wniesiona po upływie terminu lub której braków
strona nie uzupełniła w terminie podlega zwrotowi. Do odpowiedzi na sprzeciw
przepisy art. 257 ust. 1 i 2 zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio.
3. Sędzia-komisarz pomija twierdzenia i dowody niezgłoszone w sprzeciwie
i odpowiedzi na sprzeciw, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich
w sprzeciwie albo odpowiedzi na sprzeciw bez swojej winy lub że uwzględnienie
spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy.

Prawo upadłościowe art. 258

DODAJ