Art. 23. 1. Repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia
pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może
zapewnić aktywizację zawodową przez:
1) zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji
zawodowych;
2) zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:
a) utworzenie stanowiska pracy,
b) przeszkolenie repatrianta,
c) wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.
2. Zwrotu kosztów poniesionych na aktywizację zawodową prowadzoną
w formach, o których mowa w ust. 1, można dokonywać w okresie nie dłuższym niż
5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.
3. Każda z form aktywizacji zawodowej, o których mowa w ust. 1, może być
zastosowana jeden raz.
4. Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację
zawodową we wszystkich formach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, nie może
przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów, o których mowa w art. 27 ust. 1.

Art. 23a. 1. Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na
podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje na podstawie umowy zawartej
między starostą a repatriantem.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, powinna określać w szczególności:
1) zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty;
2) prawa i obowiązki stron umowy, w tym zobowiązanie repatrianta do zwrotu
wypłaconej kwoty, na zasadach określonych przez starostę, w przypadku
nieuzasadnionego przerwania nauki lub jej niepodjęcia.
3. Wysokość kwoty zwracanej na podstawie umowy, o której mowa w ust. 2,
stanowi połowę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie
więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy, o której mowa w ust. 1.
4. Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są opłaty za naukę oraz
opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.

Ustawa o repatriacji art. 23

DODAJ