Art. 202. 1. Wójt lub burmistrz (prezydent miasta) nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, obowiązek świadczeń osobistych na wniosek wojskowego
komendanta uzupełnień, kierownika jednostki organizacyjnej stanowiącej bazę
formowania specjalnie tworzonej jednostki zmilitaryzowanej, kierownika jednostki
organizacyjnej wykonującej zadania na potrzeby obrony państwa, o której mowa
w art. 208 ust. 2, albo właściwego organu obrony cywilnej.
2. Decyzję o nałożeniu obowiązku wykonania świadczenia osobistego
doręcza się osobie zobowiązanej i wnioskodawcy na piśmie wraz z uzasadnieniem,
na czternaście dni przed terminem stawienia się do wykonania świadczenia.
3. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje osobie zobowiązanej
i wnioskodawcy odwołanie do wojewody, w terminie 7 dni od dnia doręczenia decyzji. Decyzja ta może być zmieniona przez wojewodę również z urzędu, jeżeli została wydana z naruszeniem przepisów prawa.
4. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności w terminie w niej określonym.
5. Osoba, na którą nałożono obowiązek wykonania świadczenia osobistego,
jest obowiązana stawić się do wykonania tego świadczenia w terminie i miejscu
wskazanym w decyzji.
6. Przepisy art. 60 i 61 stosuje się odpowiednio.
7. Przepisów ust. 1–5 nie stosuje się do kurierów.

Ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej art. 202

DODAJ