Art. 18. 1. Podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a,
art. 24b, art. 24d i art. 24f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a, po
odliczeniu:
1) darowizn przekazanych na cele określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, organizacjom,
o którym mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organizacjom,
określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego,
obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim
Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru
Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań
publicznych, realizującym te cele – łącznie do wysokości nieprzekraczającej
10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) (uchylony)
6) w bankach – 20% kwoty kredytów (pożyczek) umorzonych w związku z
realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw, zaliczonych
do kosztów uzyskania przychodów kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do
kategorii stracone, a w bankach stosujących MSR – kredytów (pożyczek), o
których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26c lit. c tiret pierwsze;
7) darowizn na cele kultu religijnego – łącznie do wysokości nieprzekraczającej
10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1;
8) darowizn przekazanych na cele kształcenia zawodowego publicznym szkołom
prowadzącym kształcenie zawodowe, o których mowa w art. 4 pkt 28a ustawy z
dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, oraz publicznym placówkom
i centrom, o których mowa w art. 2 pkt 4 tej ustawy – łącznie do wysokości
nieprzekraczającej 10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a
ust. 1.
1a. Łączna kwota odliczeń z tytułów określonych w ust. 1 pkt 1, 7 i 8 nie może
przekroczyć 10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1, z tym
że odliczeniom nie podlegają darowizny na rzecz:
1) osób fizycznych;
2) osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości
prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu
wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego,
winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych
o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo
z udziałem tych metali, lub handlu tymi wyrobami.
1b. Jeżeli przedmiotem darowizny są towary opodatkowane podatkiem od
towarów i usług, za kwotę darowizny uważa się wartość towaru wraz z podatkiem od
towarów i usług, w części przekraczającej kwotę podatku naliczonego, którą podatnik
ma prawo odliczyć zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług z tytułu
dokonania tej darowizny. Przy określaniu wartości tych darowizn stosuje się
odpowiednio art. 14.
1c. Odliczenie darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, 7 i 8, oraz odliczenie
wynikające z odrębnych ustaw stosuje się, jeżeli wysokość darowizny jest
udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego
rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna – dokumentem, z którego wynika wartość tej darowizny, oraz oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu.
1ca. Odliczenie darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt 8, stosuje się w przypadku
gdy przedmiotem darowizny są materiały dydaktyczne lub środki trwałe, z wyjątkiem
materiałów dydaktycznych lub środków trwałych, które nie są kompletne, zdatne do
użytku lub są starsze niż 12 lat.
1d. (uchylony)
1e. Podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1h, otrzymujący darowizny, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 i 7 oraz w art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych, są obowiązani:
1) w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, wyodrębnić z przychodów kwotę
ogółem otrzymanych darowizn ze wskazaniem celu jej przeznaczenia zgodnie ze
sferą działalności pożytku publicznego, o której mowa w art. 4 ustawy
wymienionej w ust. 1 pkt 1, a także celu, o którym mowa w ust. 1 pkt 7, wraz
z wyszczególnieniem darowizn pochodzących od osób prawnych z podaniem
nazwy i adresu darczyńcy, jeżeli jednorazowa kwota darowizny przekracza
15 000 zł lub jeżeli suma wszystkich darowizn otrzymanych w danym roku
podatkowym od jednego darczyńcy przekracza 35 000 zł;
2) w terminie składania zeznania, o którym mowa w art. 27 ust. 1, udostępnić do
publicznej wiadomości, poprzez publikacje w Internecie, środkach masowego
przekazu lub wyłożenie dla zainteresowanych w pomieszczeniach ogólnie
dostępnych, informacje, o których mowa w pkt 1.
1ea. O udostępnieniu informacji, o którym mowa w ust. 1e pkt 2, podatnik
informuje w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, składanym za rok podatkowy,
w którym podatnik otrzymał darowizny.
1eb. Z obowiązku, o którym mowa w ust. 1e pkt 2, zwolnione są podmioty,
których dochód określony zgodnie z art. 7 ust. 1 za dany rok podatkowy nie przekracza
kwoty 20 000 zł.
1f. Podatnicy otrzymujący darowizny, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 7 oraz
w art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych, którzy nie składają zeznania, o którym mowa w art. 27 ust. 1, są
obowiązani w terminie, o którym mowa w art. 27 ust. 1:
1) przekazać urzędowi skarbowemu informacje o kwocie ogółem otrzymanych
darowizn ze wskazaniem celu jej przeznaczenia zgodnie ze sferą działalności
pożytku publicznego, o której mowa w art. 4 ustawy wymienionej w ust. 1 pkt 1,
a także celu, o którym mowa w ust. 1 pkt 7, wraz z wyszczególnieniem darowizn
pochodzących od osób prawnych z podaniem nazwy i adresu darczyńcy, jeżeli
jednorazowa kwota darowizny przekracza 15 000 zł lub jeżeli suma wszystkich
darowizn otrzymanych w danym roku podatkowym od jednego darczyńcy
przekracza 35 000 zł;
2) udostępnić do publicznej wiadomości, poprzez publikacje w Internecie, środkach
masowego przekazu lub wyłożenie dla zainteresowanych w pomieszczeniach
ogólnie dostępnych, informacje, o których mowa w pkt 1, i w formie pisemnej
zawiadomić o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Z obowiązku
tego zwolnione są podmioty, których dochód za dany rok podatkowy nie
przekracza kwoty 20 000 zł.
1g. Podatnicy korzystający z odliczenia darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt
1, 7 i 8, oraz wynikającego z odrębnych ustaw, są obowiązani wykazać w zeznaniu, o
którym mowa w art. 27 ust. 1, kwotę przekazanej darowizny, kwotę dokonanego
odliczenia oraz dane pozwalające na identyfikację obdarowanego, w szczególności
jego nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej lub numer uzyskany w innym niż
Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie
należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w którym obdarowany ma
siedzibę, służący dla celów podatkowych identyfikacji.
1h. Do podatników, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4a, składających
zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, otrzymujących darowizny, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 i 7 oraz w art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1e i 1f stosuje się odpowiednio.
1i. Przepisy ust. 1e, 1f i 1h stosuje się odpowiednio do podatników
otrzymujących darowizny, które podlegają odliczeniu na podstawie odrębnych ustaw.
1j. Prawo do odliczenia darowizny na rzecz organizacji, określonej w przepisach
regulujących działalność pożytku publicznego, obowiązujących w innym niż
Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie
należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącej działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, przysługuje podatnikowi pod warunkiem:
1) udokumentowania przez podatnika oświadczeniem tej organizacji, iż na dzień
przekazania darowizny była ona równoważną organizacją do organizacji,
o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o
działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, realizującą cele określone
w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie i prowadzącą działalność pożytku publicznego w sferze zadań
publicznych, oraz
2) istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania
podwójnego opodatkowania lub z innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej,
których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy
informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, na którego terytorium
organizacja posiada siedzibę.
1k. Odliczenia darowizn, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się
w przypadku, gdy podatnik zaliczył wartość przekazanej darowizny do kosztów
uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 14.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
3a. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
6a. (uchylony)
6b. (uchylony)
6c. (uchylony)
7. (uchylony)
8. Podatnicy uzyskujący przychody z zysków kapitałowych lub przychody z
innych źródeł przychodów mogą dokonywać odliczeń, o których mowa w ust. 1, od
dochodu w dowolnej proporcji, z tym że suma dokonanych w źródłach przychodów
odliczeń nie może przekroczyć wysokości określonej w ust. 1 i 1a.

Art. 18a. (uchylony).

Art. 18b. (uchylony).

Art. 18c. (utracił moc).

Art. 18d. 1. Podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków
kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty
uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową, zwane dalej
„kosztami kwalifikowanymi”. Kwota odliczenia nie może w roku podatkowym
przekraczać kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż
przychody z zysków kapitałowych.
2. Za koszty kwalifikowane uznaje się:
1) poniesione w danym miesiącu należności z tytułów, o których mowa w art. 12
ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych,
oraz sfinansowane przez płatnika składki z tytułu tych należności określone w
ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w
takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności badawczorozwojowej pozostaje w ogólnym czasie pracy pracownika w danym miesiącu;
1a) poniesione w danym miesiącu należności z tytułów, o których mowa w art. 13
pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych, oraz sfinansowane przez płatnika składki z tytułu tych należności
określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych, w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na wykonanie usługi w
zakresie działalności badawczo-rozwojowej pozostaje w całości czasu
przeznaczonego na wykonanie usługi na podstawie umowy zlecenia lub umowy
o dzieło w danym miesiącu;
2) nabycie materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną
działalnością badawczo-rozwojową;
2a) nabycie niebędącego środkami trwałymi sprzętu specjalistycznego
wykorzystywanego bezpośrednio w prowadzonej działalności badawczorozwojowej, w szczególności naczyń i przyborów laboratoryjnych oraz urządzeń pomiarowych;
3) ekspertyzy, opinie, usługi doradcze i usługi równorzędne, świadczone lub
wykonywane na podstawie umowy przez podmiot, o którym mowa w art. 7 ust.
1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym
i nauce, a także nabycie od takiego podmiotu wyników prowadzonych przez
niego badań naukowych, na potrzeby działalności badawczo-rozwojowej;
4) odpłatne korzystanie z aparatury naukowo-badawczej wykorzystywanej
wyłącznie w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, jeżeli to
korzystanie nie wynika z umowy zawartej z podmiotem powiązanym
z podatnikiem w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4;
4a) nabycie usługi wykorzystania aparatury naukowo-badawczej wyłącznie na
potrzeby prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, jeżeli zakup usługi
nie wynika z umowy zawartej z podmiotem powiązanym z podatnikiem
w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4;
5) koszty uzyskania i utrzymania patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy,
prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, poniesione na:
a) przygotowanie dokumentacji zgłoszeniowej i dokonanie zgłoszenia do
Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej lub odpowiedniego
zagranicznego organu, łącznie z kosztami wymaganych tłumaczeń na język obcy,
b) prowadzenie postępowania przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej
Polskiej lub odpowiedni zagraniczny organ, poniesione od momentu
zgłoszenia do tych organów, w szczególności opłaty urzędowe i koszty
zastępstwa prawnego i procesowego,
c) odparcie zarzutów niespełnienia warunków wymaganych do uzyskania
patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy lub prawa z rejestracji wzoru
przemysłowego zarówno w postępowaniu zgłoszeniowym, jak i po jego
zakończeniu, w szczególności koszty zastępstwa prawnego i procesowego,
zarówno w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w
odpowiednim zagranicznym organie,
d) opłaty okresowe, opłaty za odnowienie, tłumaczenia oraz dokonywanie
innych czynności koniecznych dla nadania lub utrzymania ważności
patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy oraz prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, w szczególności koszty walidacji patentu
europejskiego.
2a. W przypadku wartości niematerialnych i prawnych w postaci kosztów prac
rozwojowych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3, za koszty kwalifikowane uznaje
się dokonywane od tej wartości niematerialnej i prawnej odpisy amortyzacyjne w
proporcji, w jakiej w jej wartości początkowej pozostają koszty wymienione w ust. 2
pkt 1–4a lub ust. 3a pkt 2.
3. Za koszty kwalifikowane uznaje się także dokonywane w danym roku
podatkowym, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne od
środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych
w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, z wyłączeniem samochodów
osobowych oraz budowli, budynków i lokali będących odrębną własnością.
3a. W przypadku podatników posiadających status centrum badawczorozwojowego, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1402 oraz z 2020
r. poz. 568), za koszty kwalifikowane, oprócz kosztów wymienionych w ust. 2–3, uznaje się także:
1) dokonywane w danym roku podatkowym, zaliczane do kosztów uzyskania
przychodów, odpisy amortyzacyjne od budowli, budynków i lokali będących
odrębną własnością wykorzystywanych w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej;
2) koszty ekspertyz, opinii, usług doradczych i usług równorzędnych, badań
wykonywanych na podstawie umowy, wiedzy technicznej i patentów lub licencji
na chroniony wynalazek, uzyskanych od podmiotów innych niż wymienione
w ust. 2 pkt 3 na warunkach rynkowych i wykorzystywanych wyłącznie na
potrzeby prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej.
3b. W przypadku, o którym mowa w ust. 3a pkt 1, jeżeli tylko część budowli,
budynku lub lokalu jest wykorzystywana w prowadzonej działalności badawczorozwojowej, za koszty kwalifikowane uznaje się odpisy amortyzacyjne w wysokości
ustalonej od wartości początkowej budowli, budynku lub lokalu odpowiadającej
stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej w prowadzonej działalności
badawczo-rozwojowej do ogólnej powierzchni użytkowej tej budowli, tego budynku lub lokalu.
3c. Wysokość kosztów kwalifikowanych, o których mowa w ust. 3a, nie może
przekroczyć 10% przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych
podatnika, o którym mowa w ust. 3a, osiągniętych w roku podatkowym.
3d. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 3a, będących
mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, odliczenie kosztów kwalifikowanych wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w ust. 2–3,
natomiast w przypadku pozostałych podatników, o których mowa w ust. 3a, odliczenie
kosztów kwalifikowanych wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w
ust. 2 pkt 1–4a, ust. 2a i 3:
1) jest dokonywane zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014
z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z
rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L
187 z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem nr
651/2014”, w formie i na warunkach, o których mowa w art. 5 ust. 2 lit. d
rozporządzenia nr 651/2014;
2) stanowi pomoc, o której mowa w art. 25 lub art. 28 rozporządzenia nr 651/2014;
3) podlega kumulacji na zasadach określonych w art. 8 rozporządzenia nr 651/2014.
3e. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 3a, odliczenie:
1) kosztów wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 1–4a,
ust. 2a i 3, w przypadku, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. i rozporządzenia nr 651/2014,
2) 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 5, dokonane przez podatnika będącego
mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, w przypadku,
o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. l rozporządzenia nr 651/2014
– stanowi pomoc indywidualną podlegającą notyfikacji Komisji Europejskiej, która
może być udzielona po zatwierdzeniu przez Komisję Europejską.
3f. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 3a, kwota, o którą został
pomniejszony w roku podatkowym podatek dochodowy z tytułu odliczenia:
1) kosztów wskazanych w ust. 3a oraz 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 1–4a,
ust. 2a i 3, nie może przekroczyć dwukrotności kwot wymienionych w art. 4 ust.
1 lit. i rozporządzenia nr 651/2014;
2) 50% kosztów wskazanych w ust. 2 pkt 5, nie może przekroczyć dwukrotności
kwoty wymienionej w art. 4 ust. 1 lit. l rozporządzenia nr 651/2014.
3g. Intensywność pomocy publicznej nie może przekroczyć wartości
określonych w:
1) art. 25 ust. 5–7 rozporządzenia nr 651/2014 – w przypadku pomocy, o której
mowa w ust. 3e pkt 1;
2) art. 28 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 651/2014 – w przypadku pomocy, o której
mowa w ust. 3e pkt 2.
3h. Podatnik, o którym mowa w ust. 3a, nie może dokonywać odliczeń, o których
mowa w ust. 3d, w przypadku gdy:
1) znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej, o której mowa w art. 2 pkt 18
rozporządzenia nr 651/2014;
2) ciąży na nim obowiązek zwrotu pomocy wynikający z wcześniejszej decyzji
Komisji Europejskiej uznającej pomoc za niezgodną z prawem i ze wspólnym
rynkiem.
3i. Podatnik, o którym mowa w ust. 3a, korzystający z odliczenia, o którym mowa
w ust. 1, stanowiącego pomoc publiczną, jest obowiązany do przedstawienia
naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawach podatku dochodowego, w
terminie złożenia zeznania podatkowego, informacji, o których mowa w art. 37 ust. 5
ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy
publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 708).
3j. Odliczenie, o którym mowa w ust. 3d, jest dokonywane w okresie stosowania
rozporządzenia nr 651/2014.
3k. Do kosztów kwalifikowanych stanowiących odpisy amortyzacyjne od
środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48
nie stosuje się.
4. Koszty kwalifikowane ponoszone w ramach badań podstawowych podlegają
odliczeniu wyłącznie pod warunkiem, że badania te są prowadzone na podstawie
umowy lub porozumienia z podmiotem, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8
ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.
5. Koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi
zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy
opodatkowania podatkiem dochodowym.
5a. W razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest
obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w
którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę
dokonanych odliczeń, które zostały mu zwrócone, a w razie poniesienia straty – do jej
zmniejszenia o tę kwotę.
6. Podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych,
o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a, prawo do odliczenia przysługuje
jedynie w odniesieniu do kosztów kwalifikowanych, które nie są przez podatnika
uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych
przepisów.
7. Kwota kosztów kwalifikowanych nie może przekroczyć:
1) w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w ust. 3a, jest mikroprzedsiębiorcą,
małym lub średnim przedsiębiorcą, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6
marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców – 150% kosztów, o których mowa w ust. 2–3a;
2) w przypadku pozostałych podatników, o których mowa w ust. 3a – 150%
kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 1–4a i ust. 2a–3a, oraz 100% kosztów, o
których mowa w ust. 2 pkt 5;
3) w przypadku pozostałych podatników – 100% kosztów, o których mowa w ust. 2–3.
8. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono
koszty kwalifikowane. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę
albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń,
odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w
zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących
bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
9. Przepisu ust. 8 zdanie drugie nie stosuje się, jeżeli podatnik wykaże w zeznaniu
kwotę przysługującą mu zgodnie z art. 18da.

Art. 18da. 1. Podatnikowi, który w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności
poniósł stratę albo osiągnął dochód niższy od kwoty przysługującego za ten rok
odliczenia określonego w art. 18d ust. 1, przysługuje kwota odpowiadająca iloczynowi
nieodliczonego na podstawie art. 18d ust. 1 odliczenia i stawki podatku określonej w
art. 19 ust. 1 obowiązującej tego podatnika w danym roku podatkowym.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również w roku podatkowym następującym
bezpośrednio po roku rozpoczęcia działalności, jeżeli w tym roku podatnik, o którym
mowa w ust. 1, jest mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
3. Kwota wykazana przez podatnika w zeznaniu, przysługująca na podstawie ust.
1 lub 2, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w
bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w
ramach zasady de minimis.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników rozpoczynających działalność,
którzy zostali utworzeni:
1) w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo
2) w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą
we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą
prawną, albo
3) przez osoby prawne, osoby fizyczne lub jednostki niemające osobowości
prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone
przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa lub
składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie
równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro przeliczonej według
średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy
dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym
wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość
tych składników oblicza się, stosując odpowiednio art. 14, albo
4) przez osoby prawne, osoby fizyczne lub jednostki niemające osobowości
prawnej wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału
podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby lub jednostki w wyniku
likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby lub jednostki posiadały udziały
(akcje) tych innych likwidowanych podatników.
5. Podatnik jest obowiązany do zwrotu wykazanej w zeznaniu kwoty
przysługującej mu na podstawie ust. 1 lub 2, jeżeli przed upływem trzech lat
podatkowych, licząc od końca roku podatkowego, za który złożył to zeznanie, zostanie
postawiony w stan upadłości lub likwidacji.
5a. W razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest
obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 27, składanym za rok podatkowy, w
którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podatku o kwotę zwrotu, a w razie
wystąpienia nadpłaty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.
6. Kwoty, o których mowa w ust. 1 i 2, podatnik wykazuje w zeznaniu, o którym
mowa w art. 27.

Art. 18e. Podatnicy korzystający z odliczenia, o którym mowa w art. 18d, oraz
podatnicy, którym przysługuje kwota określona w art. 18da, są obowiązani wykazać
w zeznaniu poniesione koszty kwalifikowane podlegające odliczeniu lub stanowiące
podstawę do wyliczenia przysługującej podatnikowi kwoty.

Art. 18f. 1. Podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d
ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d:
1) może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość
wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została
uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia
upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2) podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość
zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało
uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym
składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu
zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
2. Jeżeli podatnik poniósł stratę, o której mowa w art. 7 ust. 2, z którą związana
jest transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym
opóźnieniom, kwota straty:
1) może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość
wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została
uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia
upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2) podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość
zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a
ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało
uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym
składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu
zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
3. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy opodatkowania, przysługującego na
podstawie ust. 1 pkt 1, jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy
opodatkowania o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach podatkowych,
nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który
powstało prawo do zmniejszenia. Zmniejszenia podstawy opodatkowania w kolejnych
latach dokonuje się, jeżeli wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.
4. Jeżeli wartość zobowiązania, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, jest wyższa od
kwoty straty podlegającej zmniejszeniu na podstawie ust. 2 pkt 2, różnica zwiększa
podstawę opodatkowania na podstawie ust. 1 pkt 2.
5. Zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do
dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.
6. Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do
dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane.
7. W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zmniejszenia na
podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 3 albo zwiększenia na podstawie ust. 2 pkt 1,
wierzytelność zostanie uregulowana lub zbyta, podatnik obowiązany jest do
zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty w zeznaniu
podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym wierzytelność została
uregulowana lub zbyta, odpowiednio o wartość kwot uprzednio odliczonych albo
doliczonych. Jeżeli kwota straty jest mniejsza od kwoty ją zmniejszającej, różnica
zwiększa podstawę opodatkowania.
8. W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia na
podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 4 lub zmniejszenia na podstawie ust. 2 pkt 2,
zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania lub
zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym
zobowiązanie zostało uregulowane. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy
opodatkowania jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy opodatkowania
o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach podatkowych, nie dłużej
jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który powstało
prawo do zmniejszenia.
9. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań,
odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających
z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron
określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich
ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.
10. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie
następujące warunki:
1) dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania
podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego,
postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2) od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej
wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego,
w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa,
a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek),
jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy nie upłynęły
2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
3) transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz
działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem
dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
11. Okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego
dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie
terminu do uregulowania zobowiązania.
12. Wierzytelności odliczone od podstawy opodatkowania lub zwiększające
kwotę straty na zasadach określonych w ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1, ust. 3 i 5–7 nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie innych przepisów ustawy.
13. Wierzytelności, o których mowa w ust. 1 i 2, nie podlegają odliczeniu od
podstawy opodatkowania ani nie zwiększają straty, jeżeli zostały zaliczone do kosztów
uzyskania przychodów na podstawie innych przepisów ustawy, w tym poprzez rezerwy lub odpisy.
14. Jeżeli uprawnienie albo obowiązek odpowiednio zwiększenia lub
zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1, 2 i 4 albo ust. 7 i 8, powstaje po zmianie formy
opodatkowania, zmniejszenia albo zwiększenia podstawy opodatkowania albo straty
dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym
nastąpiła zmiana formy opodatkowania.
15. Jeżeli termin zapłaty określono na fakturze (rachunku) lub w umowie
z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, przez
termin zapłaty, o którym mowa w ust. 1 i 2, rozumie się termin określony zgodnie
z przepisami tej ustawy.
16. Przepisy ust. 1–15 stosuje się odpowiednio do wspólników spółki niebędącej
osobą prawną, z tym że warunek, o którym mowa w ust. 10 pkt 1, stosuje się do spółki
niebędącej osobą prawną.
17. Przepisy ust. 1–16 stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania lub
zbycia części wierzytelności.
18. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do transakcji handlowych dokonywanych
między podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4.
19. Podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa
w ust. 1–4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym
wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych art. 18

DODAJ